Tamto lato ebook i audiobook

Dla strasz­nych sze­fów świata

PRO­LOG

New Or­der Truth Fa­ith

Mu­zyka grała obez­wład­nia­jąco, a ja sie­dzia­łem przy ba­rze i pa­trzy­łem na fa­lu­jący tłum. New Or­der le­ciał z gło­śni­ków, a mnie się zda­wało, że cof­ną­łem się w cza­sie równo o dwa­dzie­ścia lat. Wtedy, tam­tego lata, nad tam­tym je­zio­rem... też dud­nił ten ka­wa­łek. Mia­łem dzie­sięć lat, ska­ka­łem dziko z po­mo­stu, mój brat pusz­czał kaczki, a młod­sza sio­strzyczka ba­wiła się na piasz­czy­stej plaży. Ro­dzice nie po­zwa­lali nam cho­dzić nad je­zioro bez opieki, a już na pewno nie z małą. Miała za­le­d­wie pięć lat i była wpa­trzona we mnie i w brata jak w ob­ra­zek. Wszę­dzie cho­dziła za nami, jak mały psiak. I tylko pisz­czała cien­kim gło­si­kiem: Ar­min! Mi­lan!

Dla­tego za­bra­li­śmy ją dzi­siaj nad je­zioro. Ro­dzice po­je­chali do mia­sta za­ła­twiać ja­kieś sprawy, a my zo­sta­li­śmy pod opieką na­szej niani. Wy­ko­rzy­sta­li­śmy mo­ment, że po­szła do piw­nicy, a ja wów­czas wpa­dłem na po­mysł, żeby ją tam za­mknąć. Po­tem mie­li­śmy uda­wać, że po pro­stu drzwi się za­trza­snęły, a my grzecz­nie sie­dzie­li­śmy w sa­lo­nie. Ar­min nie do końca był prze­ko­nany do tego sza­lo­nego po­my­słu, ale oczy­wi­ście po­sta­wi­łem na swoim. I te­raz ba­wi­li­śmy się nad je­zio­rem, a obok nas star­sze to­wa­rzy­stwo miało małą im­prezkę. Zro­bili ogni­sko, pili, pa­lili, mu­zyka grała na full. Po­do­bało mi się to. By­łem za mały, aby się do nich przy­łą­czyć, ale bar­dzo chcia­łem. Wszy­scy przy­je­chali na róż­nych mo­to­cy­klach; wi­dzia­łem har­leya, hondę, a także ty­powe ści­ga­cze. Te naj­bar­dziej mi się po­do­bały. Wie­dzia­łem, że jak do­ro­snę, ku­pię so­bie taki i będę za­su­wał au­to­stradą. A te­raz wska­ki­wa­łem raz za ra­zem do wody i czu­łem, że zbli­ża­jące się wa­ka­cje będą na­prawdę świetne.

Wtedy je­den ze star­szych chło­pa­ków, taki z dre­dami, w po­ma­lo­wa­nych na ko­lo­rowo dżin­sach, chyba już tro­chę pi­jany, wsko­czył na mo­to­cykl, od­pa­lił i ru­szył z im­pe­tem, a spod kół wy­pry­snęły ka­myki, pia­sek i ga­łązki. Za­czął krę­cić kółka, wy­glą­dało to spek­ta­ku­lar­nie. Po­do­bał mi się ten po­kaz. Sta­łem na po­mo­ście, Ar­min był tuż koło mnie i pa­trzy­li­śmy na to ze śmie­chem. Aleksa zo­sta­wiła wia­derko, do któ­rego na­bie­rała wodę, i z otwartą bu­zią przy­pa­try­wała się wy­czy­nom chło­paka.

I wów­czas...

Je­dyne, co z tam­tego mo­mentu pa­mię­tam, to mój krzyk wy­do­by­wa­jący się z gar­dła. Ni­gdy nie sły­sza­łem, żeby ktoś tak krzy­czał.

A to ja krzy­cza­łem.

Bo moja sio­strzyczka...

Stała przy brzegu, a po chwili... znik­nęła.

Aleksa...

Aleksa!!!

Ali!!!!!!!!!!

Roz­dział 1

Mr.KittyHold Me Now

Nie mo­głam w to uwie­rzyć! W pią­tek rano ode­bra­łam te­le­fon z kor­po­ra­cji Hi­gh­lan­der Com­pany i miła pani z HR-u po­in­for­mo­wała mnie, że prze­szłam wszyst­kie etapy re­kru­ta­cji i firma zde­cy­do­wała się mnie za­trud­nić do działu IT, do sek­cji gra­ficz­nej. By­łam w szoku! Zło­ży­łam tam po­da­nie mie­siąc temu, po­tem przez dwa ty­go­dnie cho­dzi­łam na roz­mowy i te­sty re­kru­ta­cyjne, ale bez więk­szej na­dziei, że w ogóle coś z tego bę­dzie. Nie mia­łam zbyt wiel­kiego do­świad­cze­nia, a oni szu­kali zdol­nego gra­fika lub gra­ficzki. Przez trzy lata pra­co­wa­łam jako fre­elan­cerka, ro­bi­łam okładki do ksią­żek, a także ba­nery do ma­łych ak­cji pro­mo­cyj­nych dla księ­garń in­ter­ne­to­wych. Ale to wszystko. Tak więc, kiedy ode­bra­łam ten piąt­kowy te­le­fon, pra­wie pod­sko­czy­łam z ra­do­ści pod su­fit. Po­pro­szono mnie o przyj­ście po week­en­dzie, aby pod­pi­sać umowę i ode­brać skie­ro­wa­nie na ba­da­nia. Pracę mia­łam za­cząć od środy.

Za­raz po tym, jak się roz­łą­czy­łam, wy­bra­łam nu­mer do Na­tki, mo­jej ser­decz­nej przy­ja­ciółki, z którą po­zna­łam się za­raz na pierw­szym roku mo­ich stu­diów gra­ficz­nych na WSB[1]. Po­szłam wów­czas na im­prezę, na którą za­pro­sił mnie mój przy­ja­ciel To­biasz, a tam była jego do­bra ko­le­żanka. O dwa lata star­sza Na­ta­lia, która stu­dio­wała prawo. I to była przy­jaźń od pierw­szego spoj­rze­nia. Mi­nęło sie­dem lat, a my na­dal trzy­ma­ły­śmy się bar­dzo bli­sko.

Ode­brała nie­malże na­tych­miast, bo cały czas mi ki­bi­co­wała, i to w su­mie za jej na­mową wy­sła­łam tam swoje CV.

– Mów!!! – krzyk­nęła, a ja ze śmie­chem także od­krzyk­nę­łam:

– Mamy to!!!

– Wie­dzia­łam! A ty oczy­wi­ście men­dzi­łaś, że bez sensu wy­sy­łać tam ce­fałkę! Mu­simy to opić!

– Znowu? – Prze­wró­ci­łam oczami.

– A co ostat­nio opi­ja­ły­śmy? – Na­tka obu­rzyła się.

– Twoje nowe buty?

– Och, daj spo­kój. Dzwo­nię do To­bia­sza.

Tobi był świet­nym kum­plem, z któ­rym cho­dzi­łam do pod­sta­wówki, po­tem kon­takt z nim się urwał, aż pew­nego razu spo­tka­li­śmy się w schro­ni­sku dla zwie­rząt, kiedy na pierw­szym roku ro­bi­łam zbiórkę karmy, ko­ców i ga­zet. Oka­zało się, że To­biasz stu­diuje na po­li­bu­dzie i także po­maga zwie­rza­kom. Od tam­tej pory, gdy na­sze drogi po­now­nie się po­łą­czyły, by­li­śmy nie­roz­łączni. I za­raz do tej ma­łej paczki do­szła Na­ta­lia. Nasi zna­jomi za­sta­na­wiali się, do któ­rej z nas Tobi ude­rza. Ale je­dy­nie my wie­dzia­ły­śmy, że Tobi ude­rzał wów­czas do przy­stoj­nego bar­mana z knajpy stu­denc­kiej. A te­raz To­biasz pi­sał pro­gramy do gier, za­ra­biał na tym me­ga­kasę i był w związku z rów­nie przy­stoj­nym co tam­ten bar­man tre­ne­rem per­so­nal­nym. Byli ze sobą już drugi rok. Naj­dłuż­szy zwią­zek z ca­łej na­szej trójki. Na­tka miała dwóch chło­pa­ków w cza­sie stu­diów, ale nu­dziła się przy nich nie­mo­żeb­nie. Była sza­loną dziew­czyną, która po­trze­bo­wała za­bawy i ad­re­na­liny, a to w dziwny spo­sób prze­ra­żało fa­ce­tów. A ja... nie było o czym mó­wić. Nie by­łam w tym do­bra. Wo­la­łam książki, moje ry­sunki i zwie­rzęta. One przy­naj­mniej mnie ro­zu­miały. Po­ma­ga­łam w fun­da­cji, or­ga­ni­zo­wa­łam zbiórki i ro­bi­łam za darmo gra­fiki na po­trzeby róż­nych ak­cji po­mo­co­wych dla bez­dom­nych kot­ków i pie­sków.

Moja mama trzy lata temu zwal­czyła no­wo­twór piersi, w tej chwili wró­ciła już do pracy w Za­kła­dzie Ubez­pie­czeń Spo­łecz­nych i na nowo za­czy­nała żyć. Pa­mię­tam te chwile grozy, kiedy do­wie­działa się o gu­zie, po­tem che­mia, na­świe­tla­nia, ma­stek­to­mia, póź­niej re­kon­struk­cja piersi... wszystko to spra­wiło, że te­raz ła­pała ży­cie peł­nymi gar­ściami. Pla­no­wała wy­lot na Ma­jorkę z ko­le­żanką z działu, z czego bar­dzo się cie­szy­łam. Szcze­gól­nie że na­sze ży­cie było na­zna­czone tra­ge­dią sprzed lat. Zbyt wiele złych rze­czy po­ja­wiło się wśród nas, dla­tego w końcu wi­dzia­łam świa­tełko w tu­nelu. Mama od­zy­skała zdro­wie i chęć ży­cia, a ja do­sta­łam na­prawdę świet­nie płatną pracę.

Dla­tego dzi­siaj da­łam się na­mó­wić przy­ja­cio­łom i wy­lą­do­wa­łam w mod­nym klu­bie High Le­vel, który otwo­rzył się w pod­zie­miach lo­ftów na Jana Pawła II ja­kieś pół roku temu i był nie­zwy­kle po­pu­larny wśród wro­cła­wian. Aby się tam do­stać, trzeba było przejść ostrą se­lek­cję i w su­mie pró­bo­wa­li­śmy wejść już trzy razy, ale nam się nie udało. Mnie wcale na tym nie za­le­żało, lecz wie­dzia­łam, że Na­tka bar­dzo chce tam się po­ba­wić, dla­tego dzi­siaj także około dwu­dzie­stej dru­giej wy­lą­do­wa­li­śmy na Ru­skiej i w trójkę po­szli­śmy do jed­nego z po­pu­lar­nych shot ba­rów. Tam wy­pi­li­śmy po dwa wście­kłe psy i jed­nego ka­mi­ka­dze, po czym ru­szy­li­śmy w stronę ele­ganc­kich lo­ftów. Wi­dzie­li­śmy tłumy roz­ba­wio­nych lu­dzi, zmie­rza­jące do tego nieco sno­bi­stycz­nego miej­sca, a z da­leka do­strze­głam ko­lejkę osób, któ­rych ma­rze­niem było do­stać się do High Le­vel.

– Je­śli tym ra­zem znowu tam nie wej­dziemy, to prze­gryzę se­lek­cjo­ne­rowi aortę! – To­biasz po­krę­cił głową i prze­je­chał dło­nią po ja­snych jak len wło­sach. Tobi był wy­so­kim, przy­stoj­nym blon­dy­nem z ja­sno­nie­bie­skimi oczami, ciem­nymi brwiami i nie­przy­zwo­icie dłu­gimi rzę­sami.

– Wy­glą­damy świet­nie. Wej­dziemy. – Na­tka była pełna opty­mi­zmu. Po­pra­wiła dłu­gie ciemne włosy, się­ga­jące ra­mion, wy­jęła błysz­czyk z to­rebki i mu­snęła nim pełne usta. Była na­tu­ral­nie piękna, wła­ści­wie nie mu­siała nic ro­bić, aby wy­glą­dać jak mi­lion do­lców. Wi­dzia­łam, że jest do­brej my­śli, że uda się nam tam wejść.

Ja tro­chę mniej, ubra­łam się w wą­skie czarne dżinsy, czarny top ze srebrną nitką, dłu­gie blond włosy zwią­za­łam na czubku w fan­ta­zyjny niby kok, a na stopy wsu­nę­łam ba­le­rinki na pła­skiej po­de­szwie, cho­ciaż przy­ja­ciółka usi­ło­wała wci­snąć mnie w swoje srebrne szpilki na nie­bo­tycz­nych ob­ca­sach. Od­mó­wi­łam sta­now­czo, bo chcia­łam jesz­cze po­sia­dać pełne uzę­bie­nie, a bio­rąc pod uwagę moją ze­rową umie­jęt­ność po­ru­sza­nia się w ta­kim obu­wiu, mo­głoby to się dla mnie skoń­czyć bar­dzo źle.

Sta­li­śmy w bez­na­dziej­nie dłu­giej ko­lejce, a kiedy w końcu do­tar­li­śmy do se­lek­cjo­nera, po jego mi­nie się zo­rien­to­wa­łam, że po raz ko­lejny nie wejdę do tego klubu. Nie chcia­łam, aby przy­ja­ciele cier­pieli przeze mnie.

– Właź­cie. Was wpu­ści – po­wie­dzia­łam do Na­tki.

– Nie ma opcji.

– Daj spo­kój, nie patrz na mnie. – Po­pchnę­łam ją lekko. To­biasz spoj­rzał w moją stronę wku­rzo­nym wzro­kiem, a po­tem ru­szył do ochro­nia­rza.

– Ale co jest z nią nie tak? Ogar­nij­cie się.

– Od­suń się, czło­wieku. – Ochro­niarz pa­trzył na mo­jego kum­pla wku­rzony.

– Tobi, zo­staw, pro­szę...

Nie chcia­łam żad­nej za­dymy, a To­biasz znany był z tego, że szybko się de­ner­wo­wał. I był bar­dzo opie­kuń­czy w sto­sunku do mnie, ni­czym star­szy brat. Na tę ana­lo­gię po­czu­łam ból w sercu.

Na­gle se­lek­cjo­ner ode­brał ja­kieś po­łą­cze­nie przez słu­chawkę, spoj­rzał na mnie i po­ki­wał głową. Zła­pał za złoty sznur, który był ni­czym brama do raju albo pie­kła, i po­wie­dział do nas:

– Wa­sza trójka. Mo­że­cie wejść.

Za­sko­czeni po­pa­trzy­li­śmy po so­bie, ale już nie ana­li­zo­wa­li­śmy. Pra­wie wbie­gli­śmy do środka, Na­tka pisz­czała, ja się śmia­łam, a Tobi krę­cił głową.

– Nie­spo­dzie­wany zwrot ak­cji. Cie­kawe, czemu jed­nak nas wpu­ścili.

– Prze­stra­szyli się cie­bie, To­biaszku! – Na­tka uwie­siła się na szyi na­szego przy­ja­ciela.

– Tak było! – za­wtó­ro­wa­łam.

– Nie­wąt­pli­wie. – Tobi też się śmiał. – Le­cimy, la­seczki. Ta noc bę­dzie na­sza!

Klub zro­bił na nas ogromne wra­że­nie. Wcho­dziło się przez długi ciemny ko­ry­tarz, roz­świe­tlony punk­to­wymi, ciem­no­fio­le­to­wymi świa­teł­kami.

– Droga do pie­kła! – To­biasz za­wył zło­wiesz­czo, a Na­tka za­pisz­czała z ra­do­ścią.

Śmia­łam się z mo­ich sza­lo­nych przy­ja­ciół. Także chcia­łam wy­lu­zo­wać, za­zdro­ści­łam im tej bez­tro­ski i umie­jęt­no­ści cał­ko­wi­tego od­cię­cia się. Ni­gdy tak nie po­tra­fi­łam. Za­wsze coś mnie blo­ko­wało. Po­czu­cie straty, żal, na­wet wy­rzuty su­mie­nia, któ­rych nie ro­zu­mia­łam. Ja­kieś mgli­ste wspo­mnie­nie z prze­szło­ści, które nie­ustan­nie mnie przy­gnia­tało i spra­wiało, że ciężko było mi na­brać tak zwa­nego wia­tru w ża­gle. Jakby cią­gle coś trzy­mało mnie mocno przy ziemi. A pra­gnę­łam na­brać głęb­szego od­de­chu i po­czuć mło­dość, sza­leń­stwo, bez­tro­skę. W nie­licz­nych mo­men­tach z przy­ja­ciółmi, wła­śnie w klu­bach, pod­czas tańca, uda­wało mi się na chwilę ode­rwać, od­ciąć, lecz to były ulotne chwile, które zni­kały tak szybko, jak się po­ja­wiały.

Ale dzi­siaj po­sta­no­wi­łam zo­sta­wić wszystko w tyle. Cho­ciaż na tę jedną noc.

– Sta­wiam pierw­szą ko­lejkę! – krzyk­nę­łam, kiedy we­szli­śmy do klu­bo­wej sali, bły­ska­ją­cej sre­brem i czer­nią. Wska­za­łam je­den z pię­ciu ba­rów, przy któ­rym już gro­ma­dzili się lu­dzie.

– I to mi się po­doba! – Przy­ja­ciółka ude­rzyła mnie ra­mie­niem. – Le­cimy!

Cztery szoty póź­niej wy­lą­do­wa­li­śmy na jed­nym z par­kie­tów, gdzie le­ciał modny, klu­bowy ka­wa­łek. Tań­czy­li­śmy we trójkę, ale już wkrótce do­łą­czyli do nas inni lu­dzie, ja­kiś fa­cet za­czął przy­su­wać się do Na­tki, To­biasz sza­lał z dwiema dziew­czy­nami, a do mnie także uśmie­chał się ja­kiś przy­stojny chło­pak z kol­czy­kiem w no­sie. Po ko­lej­nych trzech prze­tań­czo­nych ka­wał­kach uzna­li­śmy, że czas udać się do baru.

– Ale im­preza! – Na­ta­lia zła­pała mnie za ra­mię. – Chodź ze mną si­ku­uuu.

– Chodźmy!

– Dla­czego dziew­czyny za­wsze cho­dzą ra­zem do ki­belka? – Chło­pak, który tań­czył z Na­tką, spoj­rzał na nas z uśmie­chem.

– Żeby ob­ga­dać fa­ce­tów, z któ­rymi wła­śnie się tań­czyło! – Moja przy­ja­ciółka od­pa­ro­wała szybko i po­cią­gnęła mnie w stronę ko­ry­ta­rza pod­świe­tlo­nego na ró­żowo, gdzie znaj­do­wały się dam­skie to­a­lety.

Kiedy po za­ła­twie­niu po­trzeby wy­szłam na ze­wnątrz, Na­tki jesz­cze nie było. Za to po­ja­wił się przy mnie ten fa­cet, który ba­wił się z moją przy­ja­ciółką, i jego dwóch kum­pli.

– Słu­chaj, gdzie twoja ko­le­żanka?

– Za­raz wyj­dzie. – Kiw­nę­łam głową w stronę ła­zie­nek. – A o co cho­dzi?

– Mamy me­lan­żyk tu nie­da­leko. Na Le­gnic­kiej. Może po­le­ci­cie z nami? – Wy­soki blon­dyn z na­że­lo­wa­nymi wło­sami po­ru­szył zna­cząco brwiami.

– Ra­czej nie, ba­wimy się tu we trójkę.

– Wasz przy­ja­ciel chyba jest za­jęty. Wi­dzia­łem, jak sza­lał z ja­ki­miś pa­niami.

– Mamy coś do ob­la­nia, więc dzię­kuję – od­par­łam grzecz­nie. Gdzie, do dia­bła, po­dzie­wała się Na­tka?

– Nie bądź sztyw­niara. – Trzeci chło­pak, ogo­lony pra­wie na zero, nie­spo­dzie­wa­nie mnie ob­jął. – Lu­bię ta­kie nie­przy­stępne. Są naj­bar­dziej sza­lone!

– Zo­staw mnie! – Chcia­łam się wy­rwać, ale gno­jek przy­ci­snął mnie do sie­bie moc­niej, był nad­spo­dzie­wa­nie silny.

– Nie uda­waj. Znam ta­kie. Naj­pierw udają, a po­tem... Aaaaaaa!

Jego krzyk zbiegł się w cza­sie z ja­kimś za­mie­sza­niem, a ja po­czu­łam je­dy­nie, że już mnie nikt nie trzyma. Przy nas po­ja­wiło się kilku, o ile nie kil­ku­na­stu, wy­so­kich fa­ce­tów, trójka na­trę­tów znik­nęła jak za mach­nię­ciem cza­ro­dziej­skiej różdżki, a ja na­gle zna­la­złam się w ob­ję­ciach wy­so­kiego męż­czy­zny o pra­wie czar­nych oczach i dłu­gich, krę­co­nych wło­sach. Wy­glą­dał jak Chris Cor­nell, któ­rego wraz z To­bia­szem uwiel­bia­li­śmy słu­chać.

– Co... Co się dzieje? – By­łam cał­ko­wi­cie zbita z tropu i na pewno prze­stra­szona.

– Nic pani nie zro­bili? – Jego ni­ski głos z lek­kim ak­cen­tem, chyba nie­miec­kim, za­wi­bro­wał mi w uszach.

– Tak... nie... zna­czy wszystko okej.

– Do­brze. Za­pra­szam do baru. Ma­cie otwarty ra­chu­nek w ra­mach prze­pro­sin.

– Słu­cham? – Mia­łam wra­że­nie, że się prze­sły­sza­łam.

Ale koło mnie po­ja­wiła się Na­tka.

– Otwarty bar? Ależ nam miło! Dzię­ku­jemy! – Trzy­mała mnie za rękę i uśmie­chała się sze­roko.

Dłu­go­włosy kiw­nął do mnie i otak­so­wał ciem­nymi oczami całą moją syl­wetkę. Po­czu­łam go­rąco wę­dru­jące do po­licz­ków, a lą­du­jące gdzieś na wy­so­ko­ści żo­łądka.

– A może ma­cie ochotę na pry­watną lożę vip? – Ciem­no­oki męż­czy­zna spoj­rzał na mnie z bli­ska. Do­strze­głam w jego oczach coś ta­kiego, że mi­mo­wol­nie ob­ję­łam się ra­mio­nami, jak­bym chciała za­trzy­mać ucie­ka­jące ze mnie cie­pło.

Spoj­rza­łam na przy­ja­ciółkę, która ści­skała mnie za rękę tak mocno, że chyba po­woli od­ci­nała do­pływ krwi do pal­ców. Prze­wró­ci­łam oczami i kiw­nę­łam do mo­jego wy­bawcy.

– Z przy­jem­no­ścią. Dzię­ku­jemy.

Dłu­go­włosy spoj­rzał na jed­nego z fa­ce­tów w czerni. Po­wie­dział coś gar­dło­wym ję­zy­kiem, sta­no­wią­cym mie­szankę nie­miec­kiego i an­giel­skiego. Po chwili zo­sta­ły­śmy za­pro­wa­dzone do ele­ganc­kiej loży z pry­wat­nym ba­rem i par­kie­tem. Po dro­dze oczy­wi­ście zgar­nę­ły­śmy To­bia­sza, który szybko zo­stał wta­jem­ni­czony przez Na­tkę, co się wła­ści­wie stało.

– Nie wiem, jak do tego do­szło, i w su­mie nie chcę wie­dzieć. – Kum­pel wy­szcze­rzył się w uśmie­chu. – Ale to jest za­je­bi­sty fi­nał tego wie­czoru!

Za to ja bar­dzo chęt­nie do­wie­dzia­ła­bym się, jak do­szło do sy­tu­acji, w któ­rej ba­wi­li­śmy się w vi­pow­skiej loży, z otwar­tym ba­rem, w któ­rym ser­wo­wano nam naj­droż­sze drinki. A przede wszyst­kim chcia­ła­bym wie­dzieć, kim był ten znie­wa­la­jący męż­czy­zna, który naj­pierw ura­to­wał mnie z opre­sji, a po­tem za­fun­do­wał wie­czór ma­rzeń. Lecz do końca na­szej sza­lo­nej nocy dłu­go­włosy przy­stoj­niak już się nie po­ka­zał, co przy­ję­łam z nie­ma­łym roz­cza­ro­wa­niem. Jed­nakże po­tem da­łam się po­rwać. Mu­zyka, świa­tła, drinki, shoty o pół­nocy, wy­stępy na sce­nie, sek­sowne tan­cerki, cu­dow­nie zbu­do­wani tan­ce­rze. Pro­chy, trawa, tabsy... Z tych ostat­nich nie ko­rzy­sta­łam, ale wszystko to było na wy­cią­gnię­cie ręki. To­biasz po­le­ciał ze śnie­giem, Na­tka ja­rała zioło, a ja... no cóż. Wy­pi­łam dwa drinki i dwa shoty, mia­łam fazę i tań­czy­łam do upa­dłego. Nie po­trze­bo­wa­łam in­nych wspo­ma­ga­czy. Dzi­siaj czu­łam, że na­prawdę żyję, i nie chcia­łam przy­tę­piać tego od­czu­cia ni­czym in­nym. Około czwar­tej nad ra­nem za­czę­li­śmy zbie­rać się do domu. Na­tka pra­wie już spała, na­spi­do­wany To­biasz wciąż sza­lał, a ja prak­tycz­nie by­łam zu­peł­nie trzeźwa. Kiedy wy­szli­śmy z klubu, pod­szedł do nas ja­kiś fa­cet w ko­szulce z logo High Le­vel i zwró­cił się do mnie uprzej­mie. Zbyt uprzej­mie, jak na czwartą nad ra­nem.

– W ra­mach bo­nusu ma­cie pań­stwo za­pew­niony śro­dek trans­portu.

Wska­zał na za­par­ko­wa­nego na chod­niku wiel­kiego mer­ce­desa z przy­ciem­nia­nymi szy­bami.

– Żar­tuje pan? – Za­sko­czona spoj­rza­łam na opartą o mur Na­tkę, która na chwilę się prze­bu­dziła i za­częła kla­skać.

– Kurwa, ale fura! – To­biasz wciąż tań­czył na chod­niku. – Masz tam do­brą muzę? – spy­tał kie­rowcę.

– Jaką tylko pan so­bie ży­czy. – Męż­czy­zna na­dal był nie­spo­dzie­wa­nie uprzejmy.

– To wsia­damy. Za­po­daj Mr.Kitty. Masz coś ta­kiego?

– Oczy­wi­ście.

Wła­do­wa­li­śmy się do tyłu, mimo iż za­ję­li­śmy miej­sca we trójkę, to i tak było cał­kiem wy­god­nie. Skó­rzane sie­dze­nia, mały ba­rek, te­le­wi­zorki w za­głów­kach, fan­ta­styczne na­gło­śnie­nie. Kie­rowca włą­czył je­den z ka­wał­ków ulu­bio­nego wy­ko­nawcy To­bia­sza i ru­szy­li­śmy naj­pierw na Le­gnicką, gdzie miesz­kał nasz przy­ja­ciel. Pod jego blo­kiem że­gna­ły­śmy się z nim długo i bar­dzo gło­śno. Po­tem od­wie­ziona zo­stała Na­ta­lia, która miesz­kała na Po­po­wi­cach. A jesz­cze póź­niej po­da­łam swój ad­res Ti­gowi, jak ka­zał do sie­bie mó­wić nasz uprzejmy kie­rowca, i nie­długo zna­leź­li­śmy się pod moim czte­ro­pię­tro­wym blo­kiem przy Ko­man­dor­skiej.

– Dzię­kuję ser­decz­nie. – Chcia­łam wy­siąść, ale Tig także otwo­rzył drzwi.

– Mam od­pro­wa­dzić pa­nią pod same drzwi.

Zmarsz­czy­łam brwi, kom­pletne za­sko­czona.

– A kto tak po­wie­dział?

– Mój szef.

– A kim on jest?

– Czło­wie­kiem, który wi­dzi wszystko. Za­pra­szam. – Ge­stem wska­zał mi drogę do bloku. I fak­tycz­nie, zo­sta­łam od­pro­wa­dzona pod same drzwi, po­że­gnana uprzej­mym ski­nie­niem i do­piero gdy prze­krę­ci­łam klucz i spoj­rza­łam przez ju­da­sza, Tig zbiegł po scho­dach z pierw­szego pię­tra.

Sta­nę­łam przed lu­strem, spoj­rza­łam na swoją zmę­czoną i błysz­czącą twarz, roz­czo­chrane włosy i uśmiech­nę­łam się sze­roko.

– Ależ to było... zwa­rio­wane!

Szybko się umy­łam, le­d­wie przy­tomna wcią­gnę­łam stary T-shirt i ru­nę­łam na łóżko, w lo­cie za­sy­pia­jąc. Przy­śnił mi się dłu­go­włosy fa­cet z czar­nymi oczami, który pa­trzył na mnie, jakby chciał zro­bić mi krzywdę...

*

Tro­chę mi za­jęło zna­le­zie­nie jej, ale w su­mie nie było to aż ta­kie trudne. W ostat­nim cza­sie spę­dzi­łem kilka go­dzin na śle­dze­niu mo­ni­to­ringu wej­ścia do klubu i gdy w końcu ją doj­rza­łem, wie­dzia­łem, że nie­ba­wem wpad­nie w moją pu­łapkę. Zgrab­nie po­łą­czy­łem dwie nitki i te­raz panna Wik­to­ria Ko­pik nie spo­dzie­wała się, że już nie­ba­wem spo­tka się z sa­mym dia­błem.

Kiedy w so­botni wie­czór znowu zlo­ka­li­zo­wa­łem ją przed klu­bem, wie­dzia­łem, że nasz se­lek­cjo­ner jej nie wpu­ści. Klub był eks­klu­zywny i na wej­ściu wpusz­czano tylko la­ski dzie­sięć na dzie­sięć. Ta mała może była piątką w skali mo­ich lu­dzi. W do­datku wy­glą­dała jak li­ce­alistka, cho­ciaż miała dwa­dzie­ścia pięć lat. Tak, wie­dzia­łem o niej nie­malże wszystko. Za­mie­rza­łem też wkrótce zha­ko­wać jej te­le­fon, tak więc będę miał wgląd w jej ko­re­spon­den­cję, co jest nie­zbędne w re­ali­za­cji mo­jego planu. Dla­tego, kiedy zo­ba­czy­łem, że Alf nie chce jej wpu­ścić, wy­da­łem po­le­ce­nie, że ta trójka sto­jąca przy wej­ściu może wejść. Po­tem ob­ser­wo­wa­łem ją, jak się bawi, i stwier­dzi­łem, że w su­mie jest cał­kiem nie­zła. Taka nie­winna.

Po­czu­łem zew krwi. To może być cał­kiem za­bawne. Jed­nak dla mnie to nie była za­bawa. To była spra­wie­dli­wość.

Nieco póź­niej, kiedy wy­ba­wi­łem ją z łap tych pod­pi­tych i na­pa­lo­nych ku­ta­sów, po raz pierw­szy spoj­rza­łem jej w oczy. Były nie­bie­skie, duże, oko­lone dłu­gimi rzę­sami. W ogóle dziew­czyna oka­zała się nad­spo­dzie­wa­nie ładna. Drobna, z dłu­gimi ja­snymi wło­sami, ład­nym uśmie­chem, pie­gami na no­sie i nie­złą fi­gurą. Wszystko to so­bie otak­so­wa­łem, gdy uważ­nie ją ob­ser­wo­wa­łem pod­czas plą­sów na par­kie­cie. Kiedy zna­la­zła się obok mnie, się­gała mi do brody. Za­uwa­ży­łem za­in­te­re­so­wa­nie w jej oczach. No tak, po­ja­wi­łem się w od­po­wied­nim mo­men­cie, za­pro­si­łem do vi­pow­skiej loży, pew­nie po­strze­gała mnie jako pie­przo­nego ry­ce­rza na bia­łym ko­niu. Nic bar­dziej myl­nego. Stwier­dzi­łem, że to może być na­der cie­kawe. Odro­bina roz­rywki jesz­cze ni­komu nie za­szko­dziła. Lecz nic nie mo­gło prze­sło­nić mi celu, do któ­rego dą­ży­łem. Od dwu­dzie­stu lat.

Roz­dział 2

Lin­kin Park What I’ve Done

Gdy nad­szedł mo­ment, w któ­rym mia­łam po­ja­wić się w fir­mie Hi­gh­lan­der Com­pany, by­łam strzęp­kiem ner­wów. Całą nie­dzielę prze­le­ża­łam, pi­sząc je­dy­nie na What­sAp­pie z przy­ja­ciółmi, któ­rzy le­czyli okrut­nego kaca. Ja ta­ko­wego nie mia­łam, ale po pierw­sze wciąż prze­ży­wa­łam upojną so­bot­nią noc. Po dru­gie mę­czył mnie ten dziwny sen, który w jed­na­ko­wym stop­niu prze­ra­żał i fa­scy­no­wał. A po trze­cie za­czy­na­łam się stre­so­wać roz­po­czę­ciem no­wej pracy w tej wiel­kiej kor­po­ra­cji. Wie­dzia­łam, że mu­szę dać z sie­bie wszystko. To była moja szansa na wspa­niały za­wo­dowy start.

W po­nie­dział­kowy ra­nek wsta­łam już o szó­stej, bo z ner­wów nie mo­głam spać. A prze­cież je­cha­łam tylko po skie­ro­wa­nie na ba­da­nia i za­ła­twić sprawy for­malne. Jed­nak i tak bar­dzo się de­ner­wo­wa­łam. Zro­bi­łam so­bie de­li­katny ma­ki­jaż, bo ge­ne­ral­nie się nie ma­lo­wa­łam, wło­ży­łam szare spodnie, pa­ste­lową bluzkę i ciemną ma­ry­narkę. Na stopy wsu­nę­łam szare co­nversy. To był mój ulu­biony styl i nie za­mie­rza­łam go zmie­niać. Duża czarna torba wo­rek z eko­skóry uzu­peł­niała mój dzi­siej­szy out­fit. Włosy za­plo­tłam w war­kocz, prze­wią­zany na końcu wstążką w ko­lo­rze bluzki. Mu­sia­łam pójść do fry­zjera, aby pod­ciąć koń­cówki, w tej chwili mój war­kocz się­gał już po­ślad­ków.

Mama też wstała rano i ob­ser­wo­wała moje ner­wowe mio­ta­nie się po na­szym trzy­po­ko­jo­wym, nie­du­żym miesz­ka­niu.

– Ko­cha­nie, dasz radę. Do­sta­łaś już tę pracę. – Sta­rała się mnie uspo­koić.

– Mamo, to wiel­kie wy­zwa­nie. Boję się, ale mu­szę po­ka­zać, na co mnie stać. – Ma­łymi łycz­kami pi­łam wodę, mu­sia­łam się na­wod­nić, skoro mia­łam mieć po­bie­raną krew. Nie­zbyt do­brze zno­si­łam to ba­da­nie, ale dzi­siaj zde­cy­do­wa­nie bar­dziej ba­łam się wej­ścia do firmy.

– Wie­rzę, że tak bę­dzie.

– A jak z twoim wy­lo­tem?

– Ninka wszystko za­ła­twia. Chcemy le­cieć za mie­siąc, może coś na ostat­nią mi­nutę się uda.

– Last mi­nute – za­śmia­łam się.

– Och, te an­giel­skie na­zwy. – Mama mach­nęła ręką. – Nie za­po­mi­najmy, że ję­zyk pol­ski też so­bie świet­nie ra­dzi.

– Do­brze, do­brze, mamo. – Zer­k­nę­łam na ze­ga­rek. – Mu­szę le­cieć!

– Faj­nie, że bę­dziesz miała bli­sko do pracy. – Mama po­ki­wała głową.

To prawda. Firma Hi­gh­lan­der Com­pany miała sie­dzibę w cen­trum Glo­bis, które było umiej­sco­wione do­słow­nie sześć mi­nut pie­chotą od mo­jego miesz­ka­nia. To nie­wąt­pliwy plus.

Kiedy we­szłam do środka oka­za­łego biu­rowca, mi­nę­łam po le­wej stro­nie re­cep­cję i po­de­szłam do wind. Na­ci­snę­łam nu­mer dzie­sięć, bo na tym pię­trze mie­ścił się dział kadr spółki. Wy­świe­tlacz wska­zał mi windę nu­mer dwa. Gdy zna­la­złam się na wła­ści­wym pię­trze, na­ci­snę­łam do­mo­fon przy szkla­nych drzwiach opa­trzo­nych czar­nym logo firmy HC. Fan­ta­zyjne li­tery i skrzy­dła anioła w tle. Wzię­łam głę­boki wdech i we­szłam do środka. Tam zo­sta­łam po­kie­ro­wana do działu kadr, pod­pi­sa­łam umowę, ze­bra­łam stos pa­pie­rów do wy­peł­nie­nia i otrzy­ma­łam skie­ro­wa­nie na ba­da­nia. Cen­trum me­dyczne mie­ściło się pię­tro ni­żej. Po­tem mia­łam wró­cić i zo­sta­wić za­świad­cze­nie od le­ka­rza me­dy­cyny pracy.

Ba­da­nie krwi było dla mnie udręką, gdyż mia­łam tak, że ze stresu spi­nały mi się żyły i pa­nie pie­lę­gniarki za­wsze miały ogromny pro­blem ze mną. Nie ina­czej było dzi­siaj, kilka pró­bek, kilka wkłuć, ja le­żąca na ko­zetce. Ale w końcu się udało. Po­tem ba­da­nie le­kar­skie, ci­śnie­nie, EKG, stan­dar­dowe rze­czy. Zmę­czona, z lek­kimi za­wro­tami głowy, około dwu­na­stej w po­łu­dnie szłam do kadr, aby do­star­czyć pa­piery. Sze­fowa HR po­le­ciła mi wje­chać na ostat­nie pię­tro, gdzie znaj­do­wały się biura za­rządu, na­to­miast dział mar­ke­tingu i IT – w tym ostat­nim mia­łam pra­co­wać, w sek­cji gra­ficz­nej – znaj­do­wał się na dzie­sią­tym pię­trze. Te­raz mia­łam za­nieść do­ku­menty do mo­jego prze­ło­żo­nego, który zresztą już mnie znał, bo brał udział w dwóch ostat­nich eta­pach re­kru­ta­cji. Zro­bi­łam wszystko tak, jak mi po­le­ciła ka­drowa. Moim sze­fem był Jan Par­sek, przy­stojny blon­dyn w ro­go­wych oku­la­rach, około czter­dziestki.

– Za­pra­szamy ju­tro na dzie­wiątą. Za­zwy­czaj bę­dziesz mo­gła przy­cho­dzić do pracy mię­dzy siódmą a dzie­wiątą, ale ju­tro rano jest re­start sys­temu, więc i tak wcze­śniej nic nie zro­bisz.

– Nie ma sprawy.

– Do­brze się czu­jesz? Ja­kaś blada je­steś... – Jan przy­pa­try­wał mi się z za­nie­po­ko­je­niem.

– Jest okej. Stre­sik lekki. – Mach­nę­łam dło­nią.

– Bę­dzie do­brze. Ju­tro po­znasz swoją li­derkę ze­społu, aku­rat wraca z urlopu. Do­ga­da­cie się, Mar­lena jest świetną gra­ficzką.

– Su­per. – Po­ki­wa­łam skwa­pli­wie głową.

– Do­brze, to w su­mie wszystko, dzi­siaj już masz wolne. – Zer­k­nął na ze­ga­rek. – Ko­rzy­staj, bo szy­kuje się nowa kam­pa­nia i bę­dzie mnó­stwo pracy.

– Dzię­kuję, nie mogę się do­cze­kać. – Uśmiech­nę­łam się.

Po­że­gna­łam się z Ja­nem i wy­szłam, gdyż mu­sia­łam jak naj­szyb­ciej coś prze­ką­sić. Prze­kli­na­łam samą sie­bie, że nie wrzu­ci­łam do to­rebki ja­kie­goś głu­piego ba­to­nika, z tego wszyst­kiego naj­zwy­czaj­niej w świe­cie za­po­mnia­łam. Kiedy wy­szłam na ko­ry­tarz, na­gle świat wo­kół mnie za­wi­ro­wał i... w su­mie nie­wiele pa­mię­tam.

Gdy otwo­rzy­łam oczy, le­ża­łam na ja­kiejś pach­ną­cej skórą so­fie, a obok mnie sie­dział za­nie­po­ko­jony męż­czy­zna, któ­rego rysy twa­rzy wy­da­wały się zna­jome.

– Wszystko do­brze, sły­szy mnie pani? – spy­tał z wy­raź­nym ob­cym, twar­dym ak­cen­tem.

– Tak, tak, co się stało?

– Za­sła­bła pani przy win­dach. Na szczę­ście aku­rat wy­sia­da­łem z jed­nej z nich i... nie rąb­nęła pani głową o po­sadzkę. We­zwać po­go­to­wie?

– Nie, nie... Mia­łam po­bie­raną krew i... czę­sto mi się to zda­rza. Prze­pra­szam i dzię­kuję.

– Nie ma za co prze­pra­szać. Pro­szę to prze­ką­sić. – Męż­czy­zna po­dał mi ba­to­nika ener­ge­tycz­nego i sok. – Może tu pani od­po­cząć. Jest pani nową gra­ficzką?

– Tak... – Wzię­łam od niego po­czę­stu­nek. – Wik­to­ria Ko­pik. Od ju­tra za­czy­nam pracę.

– To pro­szę o sie­bie dbać. Li­czymy na pa­nią.

– A pan... – Po­pa­trzy­łam na niego z za­cie­ka­wie­niem, ale i wdzięcz­no­ścią.

Męż­czy­zna uśmiech­nął się ciem­nymi oczami. Był bar­dzo przy­stojny, miał krótko ob­cięte włosy, ubrany był w ele­gancki gra­fi­towy gar­ni­tur, ze śnież­no­białą ko­szulą i srebrno-fio­le­to­wym kra­wa­tem. W jego ry­sach twa­rzy było coś zna­jo­mego. Jak­bym go już gdzieś spo­tkała.

– Ar­min van Lan­der. Pre­zes firmy. – Ukło­nił się szar­mancko, a ja mia­łam wra­że­nie, że za­raz chyba znowu ze­mdleję.

*

Sie­dzia­łem w swoim ga­bi­ne­cie i cze­ka­łem na brata. Za­nim tu do­tar­łem, pierw­sze, co zo­ba­czy­łem, wy­cho­dząc z windy, to sła­nia­jącą się na no­gach blon­dynkę z dłu­gim war­ko­czem. W ostat­niej chwili ją zła­pa­łem i ura­to­wa­łem od nie­wąt­pli­wego wstrzą­śnie­nia mó­zgu. Dziew­czyna była lekka jak piórko i cho­ler­nie bez­władna. Za­nio­słem ją do ga­bi­netu i...

Na­gle otwo­rzyły się drzwi i zo­ba­czy­łem wy­soką po­stać mo­jego star­szego o trzy mi­nuty brata. Ar­min usiadł w fo­telu, po­pra­wił ele­gancki kra­wat i spoj­rzał na mnie su­rowo.

– Mu­simy po­ga­dać.

– Ga­dajmy. – Zdją­łem z biurka nogi obute w wy­so­kie, mo­to­cy­klowe buty, zwią­za­łem dłu­gie, krę­cone włosy w kitkę i cze­ka­łem.

– O co cho­dzi z tą blon­dynką? Dla­czego wnio­słeś ją do mo­jego ga­bi­netu i ka­za­łeś mi opo­wia­dać ja­kieś ba­jeczki?

– Daj spo­kój. Wszy­scy wie­dzą, ja­kim je­stem gnoj­kiem. – Wzru­szy­łem ra­mio­nami. – Mu­szę utrzy­my­wać le­gendę złego brata.

– Prze­cież ona do­piero za­czyna u nas pracę. – Ar­min prze­wró­cił oczami.

– No wła­śnie. I na dzień do­bry by opo­wie­działa, jak to straszny van Lan­der ura­to­wał ją od roz­wa­le­nia so­bie głowy. Nie mogę so­bie na ta­kie coś po­zwo­lić.

– Mi­lan. – Brat po­chy­lił się do mnie. – Mów, o co cho­dzi.

– Zna­la­złem ją – od­par­łem krótko.

Ar­min za­mru­gał i sku­pił wzrok na mnie.

– W sen­sie...

– Do­kład­nie tak. – Wsta­łem i roz­pro­sto­wa­łem swoje nie­spełna dwu­me­trowe ciało. Rzu­ci­łem ra­mo­ne­skę na skó­rzany klu­bowy fo­tel, pod­sze­dłem do okna i spoj­rza­łem w dół, na pul­su­jące ryt­mem mia­sta ulice. – Te­raz, gdy ją tu mamy, do­wiem się wszyst­kiego. I nie od­pusz­czę.

– Jak masz za­miar to zro­bić? – Brat ob­jął się ra­mio­nami, ma­ry­narka od Guc­ciego na­pięła się na sze­ro­kich bar­kach Ar­mina.

Wy­szcze­rzy­łem się w uśmie­chu.

– Nie zro­bisz jej krzywdy. – Ar­min zmarsz­czył czoło. No tak, mój bra­ci­szek za­wsze chciał być taki pra­wo­rządny. Na szczę­ście ja nie.

– Za kogo ty mnie masz?! – krzyk­ną­łem z uda­wa­nym obu­rze­niem.

– Za mo­jego nie­nor­mal­nego brata Mi­lana, dla któ­rego nie ist­nieją żadne świę­to­ści – od­parł spo­koj­nie.

– Mogę się zgo­dzić. – Roz­sia­dłem się na so­fie. – Oczy­wi­ście nie­wąt­pliwą przy­jem­ność spra­wi­łoby mi zro­bie­nie jej kuku. Ale wy­bra­łem inną me­todę.

– Jaką?

– Prost­szą. Ona naj­zwy­czaj­niej w świe­cie za­ko­cha się we mnie – oznaj­mi­łem i gło­śno się ro­ze­śmia­łem.

O tak! Taka za­bawa po­do­bała mi się na­wet bar­dziej niż moż­li­wość zro­bie­nia jej krzywdy. Cho­ciaż... w su­mie można to wszystko ze sobą ide­al­nie po­łą­czyć!

– Cza­sami się cie­bie bar­dzo oba­wiam. – Ar­min po­krę­cił głową.

– Bra­ciszku, na­wet nie wiesz, jak czę­sto ja oba­wiam się sie­bie. – Mru­gną­łem.

– A może już czas, aby­śmy to zo­sta­wili? – spy­tał ci­cho brat.

Za­ci­sną­łem pię­ści.

– Wiem, że się oskar­żasz, ale... – Ar­min po­pa­trzył na mnie z tro­ską, któ­rej nie po­trze­bo­wa­łem.

– Prze­stań. – Mój głos za­brzmiał zło­wiesz­czo. – Nie chcę tego słu­chać. Wiem, co ro­bię i co czuję. Ale mu­szę do­pro­wa­dzić to do końca. Je­stem jej to wi­nien.

– Nisz­czysz sie­bie, a ja nie chcę i cie­bie stra­cić, bra­cie.

Ar­min taki wła­śnie był. Po­ukła­dany, po­rządny, mar­twiący się o in­nych. A szcze­gól­nie o mnie. Ja za to by­łem jak pie­przony sztorm, który po­zo­sta­wiał po so­bie tylko roz­pacz. I tak wła­śnie mia­łem za­miar prze­to­czyć się przez ży­cie panny Wik­to­rii Ko­pik.

– Nie martw się, je­stem zbyt zły, aby mnie coś rów­nie złego do­się­gnęło.

– To ty na­ci­ska­łeś, aby ją za­trud­nić?

– W su­mie po­ra­dziła so­bie bar­dzo do­brze. – Skrzy­wi­łem się. – Ale nie­wy­klu­czone, że wska­za­łem Ja­nowi jej CV. Miejmy na­dzieję, że nie na­robi zbyt­niego baj­zlu pod­czas pracy dla nas.

– Wiesz, że ona może nic nie wie­dzieć? – Ar­min uniósł brew.

– Wąt­pię. Ale bez obaw. Przy­naj­mniej ja się do­wiem wszyst­kiego. – Lekko ude­rzy­łem brata w ra­mię. On wes­tchnął i po­krę­cił głową. Lecz wi­dzia­łem, że nie sta­wia zbyt­niego oporu. Może chciał spo­koju, ale do­sko­nale zda­wał so­bie sprawę, że tak na­prawdę spo­kój osią­gniemy wów­czas, kiedy znaj­dziemy tego su­kin­syna, który za­bił na­szą sio­strę.

Póź­nym po­po­łu­dniem po­je­cha­łem na mo­to­cy­klu do Parku Po­łu­dnio­wego, za­par­ko­wa­łem nie­opo­dal pę­tli tram­wa­jo­wej i po­sze­dłem w stronę po­mnika Szo­pena. Czę­sto jako dzieci przy­jeż­dża­li­śmy tu­taj z ro­dzi­cami na pik­niki. Mama była Po­lką, a oj­ciec Ho­len­drem. Przez więk­szość mie­sięcy w roku miesz­ka­li­śmy w Ho­lan­dii, ale tam­tego ostat­niego roku pra­wie cały czas spę­dza­li­śmy w oj­czyź­nie mamy. Ro­dzice ku­pili piękny dom w Ślęzy. I to był ten czas, kiedy czu­łem się tu bar­dzo do­brze. Po­tem było tamto cho­lerne lato... A ja nie mo­głem so­bie wy­ba­czyć. Cały czas sie­dział we mnie ob­raz mo­jej za­krwa­wio­nej sio­strzyczki.

Na­sza ro­dzina oku­piła to de­pre­sją mamy, odej­ściem ojca, je­dy­nie ja i Ar­min trzy­ma­li­śmy się ra­zem. Wró­ci­li­śmy do Am­ster­damu, po­tem stu­dio­wa­li­śmy w Lon­dy­nie i po po­wro­cie za­ło­ży­li­śmy małą agen­cję kre­atywną. Po trzech la­tach zdo­by­li­śmy po­ten­tata kon­cernu elek­tro­nicz­nego z USA i za­czę­li­śmy roz­ra­stać się w eks­pre­so­wym tem­pie. Rok temu otwo­rzy­li­śmy firmę we Wro­cła­wiu i dy­na­micz­nie ją roz­wi­ja­li­śmy. A ja cały ten czas szu­ka­łem tego, który był od­po­wie­dzialny za śmierć Aleksy. I w końcu tra­fi­łem na pe­wien trop. Wpraw­dzie Ar­min uwa­żał, że ko­leś już dawno nie żyje, ja jed­nak do­ko­pa­łem się do in­for­ma­cji, które wska­zy­wały, że tak nie jest. A po­tem... zna­la­złem ją, Wik­to­rię Ko­pik. Szu­kała pracy, zło­żyła ce­fałkę w na­szej fir­mie. To był znak. Nie z nieba, bo nie wie­rzy­łem w ta­kie rze­czy, ale w pie­kło ow­szem. Sam pew­nie kie­dyś tam tra­fię. Ale naj­pierw... Znajdę tego skur­wy­syna, który znisz­czył moją ro­dzinę. I może być pe­wien, że ja do­ko­nam tego sa­mego z jego fa­mi­lią.

Kiedy do­tar­łem do swo­jego miesz­ka­nia, miesz­czą­cego się na osie­dlu apar­ta­men­tow­ców na Oł­ta­szy­nie, do­cho­dziła dwu­dzie­sta druga. Lu­bi­łem no­cami prze­miesz­czać się po mie­ście, wów­czas naj­le­piej mi się my­ślało. W domu wzią­łem szybki prysz­nic, prze­bra­łem się w ko­szulkę i dresy, na­la­łem so­bie wódki, do­pra­wi­łem ją cy­tryną i lo­dem i włą­czy­łem kom­pu­ter. Kiedy dziew­czyna ze­mdlała i prze­nio­słem ją do ga­bi­netu brata, bły­ska­wicz­nie za­ją­łem się jej te­le­fo­nem. Sklo­no­wa­łem go i te­raz... mia­łem do­stęp do jej ko­re­spon­den­cji. A także lo­ka­li­za­cji. Wie­dzia­łem, gdzie się znaj­duje. Bo z te­le­fo­nem w obec­nych cza­sach mało kto się roz­sta­wał. Panna Wik­to­ria była w swoim miesz­ka­niu przy Ko­man­dor­skiej, które zaj­mo­wała z matką, Hanną.

– Dzień do­bry, ko­cha­nie. Już nie­długo spo­tkasz na swo­jej dro­dze praw­dzi­wego dia­bła. – Uśmiech­ną­łem się i do­pi­łem wódkę.

Po­lo­wa­nie i ze­msta. O tak, to było coś, co mnie za­je­bi­ście na­krę­cało!

Roz­dział 3

Papa Ro­ach Bro­ken Home

Nie mo­głam uwie­rzyć, że się tak zbłaź­ni­łam! Po­zna­nie pre­zesa firmy, w któ­rej do­piero roz­po­czy­nało się pracę, w sy­tu­acji, gdy traci się przy­tom­ność i ów pre­zes cię ra­tuje i kła­dzie na so­fie w swoim ga­bi­ne­cie... Tra­ge­dia! Bla­maż! Po­rażka! Za­dzwo­ni­łam do Na­tki i wszystko jej opo­wie­dzia­łam. Ta wa­riatka za to tak się śmiała, że za­częła chrum­kać jak świnka Peppa.

– Ty to masz wej­ścia, przy­się­gam! Jak spra­wić, żeby pre­zes korpo cię za­pa­mię­tał? Wal­nij orła w jego ra­miona! – chi­chrała się.

Mnie wcale, ale to wcale nie było do śmie­chu.

– Ni­czego nie wal­nę­łam i nie­wiele pa­mię­tam. Poza tym to straszna po­rażka, te­raz on z ko­lei za­pa­mięta mnie jako słabą i cho­ro­witą i na pewno każe mnie zwol­nić. Bo w korpo li­czy się wi­tal­ność i siła, a nie ja­kieś sła­bo­wite baby z dra­ma­tem w tle.

– Nie prze­sa­dzaj. A jaki jest ten twój pre­zes? Pró­bo­wa­łam go­oglo­wać, ale nie ma jego zdjęć. Po­dobno w za­rzą­dzie jest on i jego brat, tyle prze­czy­ta­łam na stro­nie firmy.

– Tyle to i ja wiem. Pre­zes był miły, za­raz po­tem przy­szła pie­lę­gniarka, która zresztą wcze­śniej po­bie­rała mi krew, do­sta­łam coś na wzmoc­nie­nie i za­wieźli mnie fir­mo­wym au­tem do domu, cho­ciaż chcia­łam wra­cać pie­chotą. Ale nie po­zwo­lili.

– Przy­stojny? – Na­tka jakby mnie nie słu­chała.

– Kto?

– Twój do­zorca! – W gło­sie przy­ja­ciółki usły­sza­łam znie­cier­pli­wie­nie. – No pan Ar­min van Lan­der, ofiaro!

– A co to ma do rze­czy? – Za­mru­ga­łam.