Piotr zapytał ebook

Kotwice na wichry epoki

niepotrzebny wrak statku

z napisem „MS Zemsta” na burcie

i posągiem pogańskiej bogini wojny na pokładzie

oraz zardzewiałego kapitana z wąsem sumiastym.

Marnie się czułem

wpatrywałem się modlitwą w siebie,

we własną marność — cóż za pokuta —

marnie, marnie się czułem.

Pokrzepiony prywatnym rozrzewnieniem,

podbudowany stabilnym głazem miłosierdzia

wydobytym z sumienia i wiary,

wziąłem na siebie ten przeciążony grzechami kościół

i całą jego historię.

Cały czas czułem na sobie Twój wzrok,

tak jak kiedyś znów trzymałeś mnie za rękę

przez czterdzieści lat na Górze Tabor

w tym właśnie kościele.

Z tyłu na chórze rozległy się kroki,

ktoś otworzył drzwi, zapalił światło,

zszedł po schodach na dół.

Nagle święty Paweł przeszedł obok mnie,

O modlitwę Jana Kowalskiego

między jałowcami i kolumnami Edypa

na przesiadywanie w beczkach.

Modlitwą pospołu

jak mnogie zastępy bogatą

w aniołów,

w ludzi,

w zadumanego młodego człowieka,

który musi umrzeć

zaraz.

Pożądania się tłumaczą

w społeczeństwie nastawionym

jak tokarka albo dziennikarz.

Modlitwa dzierżyć może prym

w środkach przekazu nakazów,

w wewnętrznej potrzebie Jana

nie musi zwyciężać Kowalski

pędzący autostradami najszybszym samochodem

na polowanie na dziewczyny.

Gdy modlić się zacznie nie tylko ustami,

spuścić racz, Panie, odrobinę łez

na Padół, ten Padół w czasie deszczu —

niekoniecznie powodzi,

niekoniecznie wichru —

zwykłego dżdżu.

Odrobinę łez

z powodu sąsiedzkiego krzywopatrzenia,

z powodu pomyłki kosmetyczki.

Wino na Poniatowskim

a ty kryjesz przed nim konieczność

wycięcia suchych drzew,

które zasadził w młodości.

Skuteczne korespondencje lotnicze

są pierwowzorem demokracji,

kulawa czereśnia spadła z dinozaura,

ale na szczęście to nie był

jego dinozaur.

Jaki chleb, jaki schab, jaki joker?

Przeplatane psy, przeplatane powroty,

przeplatane wszystko.

No, czemu, czemu, no, czemu?

Szmaty, butelki i tektura — temu!

Polak buduje sobie dom,

a niech te żółwie Madagaskaru

wreszcie dojdą do imperium.

Ural — jaki Ural?

Zimno — jakie zimno?

Następna rewolucja Pana Miszki zwali

już wszystkie cokoły

i wreszcie skończy nieopłacalną

produkcję suszu i korków z czereśni.

Zgrzebne banki w paski niebiesko-zielone,

kłusownicy eksportujący zasady moralne

i wnyki do puszcz pełnych sitowia.

Kierbedź na winie,

wino na Poniatowskim,

luksusowy temat na wieczór w Bydgoszczy.

Zapal już tego papierosa

i idź na spotkanie,

jego otwarcie kiszek nie jest oczekiwane

przez skrzydlatego.

Moja dzikość ucieka

korytem i legitymacją,

gdy zmieni się w wodza z wąsami.

Liny, trakcje, przewody —

muska je jaskółka wiatru,

uciekając od opola do opola,

pospiesznie moja dzikość

nurkuje w lata dziecięce

przerażająco.

Ty nadchodzisz z gór cienia,

Tak i nie

Czy ja mogę powiedzieć „tak” lub „nie”

proboszczowi w czarnym jaguarze

pozującemu do zdjęć przy molo w Sopocie?

Gdy stanę na klifie jerozolimskiej świątyni,

przy Jezusie i Maryi,

Na falach

jak grotołaz w jaskinię polską,

duch niespokojny polatuje

i siada na falach,

nurkuje w odmętach,

nawiedza kopalnie podwodne,

bryłę węgla lub soli

albo rybę wydobywa.

Mój duch karmi się

dwutysiącletnią rybą,

żyje prawdziwie to boskie stworzenie

lotne i drapieżne,

udając gołąbka pokoju,

Czy zauważę, że jestem w Niebie?

a ja nie zawsze to zauważam.

Wczoraj kotka powiła młode

na moim strychu —

jeszcze ich nie widziałem.

Wczoraj zakwitła jabłoń na mojej działce —

jeszcze w to nie uwierzyłem.

Zmieniły się pory roku,

zmieniły wieki,

nawet tysiąclecia —

wpatrzony cały czas w kalendarz,

nawet tego nie zauważyłem.

Moim marzeniem jest tulić miłość

jak młode kocięta,

Opuszczone groby

w nowe miejsca bitew,

zapełniamy je w nieskończoność

ciałami nieprzyjaciół i ludzi, których kochamy.

Twój Grób, Panie, wciąż ten sam,

jedyny, u stóp Golgoty,

na Miejscu Czaszki Adama.

Twój Grób pusty jak grób Adama,

cała Jerozolima jest cmentarzem

królów, narodów, państw i mitów,

pod jej murami spoczywają

wszyscy herosi od czasów Ewy,

w jej Dolinie Jozafata czekają oni na sąd,

na Twój sąd, Panie, który jesteś stąd.

Którą wykarmiła Kolebka Jezreel

walczącą o trony ludzkość, zrównują groby,

zabijających w imię religii jednoczy ziemia,

która przyjmuje ich prochy jak zbędne kadzidło.

Kiedy nastanie pokój pod tym

wciąż czynnym wulkanem cywilizacji,

wtedy nastąpi pokój na Ziemi.

Ty, schodząc znów z Góry Oliwnej,

wejdziesz przez Złotą Bramę do miasta pokoju,

mijając w szpalerach salutujące groby

i nas, synów człowieczych,

błagających o miłosierdzie,

Czerwony sztandar

Poraniłem kolana, poraniłem ręce,

Słowa wyrwane z kontekstu

osadzają szronem na chłodnych marmurach pomników.

Słowa wyrwane z kontekstu

wylatują przez okna szpitali,

Kocham sąsiada

ja je wieszam codziennie, on je codziennie zrywa.

Wybrałem się wczoraj na wieczorny różaniec,

przed wyjściem zawiesiłem zdjęcie Mariana.

W kościele spotkałem sąsiada,

obok mnie klęczał i modlił się w skupieniu,

gdy wracał po nabożeństwie, znów potargał

ten spłachetek kolorowego kartonu

i rzucił pod moje drzwi.

Domyśliłem się, że bardziej niż diabła

Hieroglify nienawiści

Nad lasem, który oglądam z balkonu,

nie szybują lotniarze jak nad Górą Tabor,

co najwyżej ledwo dostrzegalne

dusze rozstrzelanych przez Niemców —

to one kreślą smugi na niebie jak odrzutowce,

białe krechy układają się w krzyże.

Galilea podzielona dziś pomiędzy Żydów i Arabów,

a moją ziemię najechali przed tygodniem —

tym razem Hunowie z koszalińskiego.

Zadomowili się tu szybko i wrośli w glebę,

spłodzili potomstwo ze Słowinkami,

które wolą żyć niż zostać rozstrzelanymi przez biedę,

które wolą poniżenie niż skazanie na poniewierkę w Saksonii,

przepustkę na sąd ostateczny Słowińców.

Już rośnie następne pokolenie,

Ameba nad Zachętą

nikczemny cień ameby

wyliniałej, choć podmalowanej,

z kredką na wargach,

z leśnej głuszy,

z Bitwy pod Grunwaldem.

W Muzeum Narodowym Kordian

wymachuje halabardą nad głową afiliantki,

halabarda frunie do wyspy magnetycznej

wyrwana z ręki,

ścina po drodze przypadkowo głowę Lenina,

a wolny kat Jaruzelski przemawia w telewizji

znów w symbolicznym dniu 13 grudnia 2000 roku.

Polska Akademia Nauk zastanawia się

nad wnioskami o tytuły naukowe dla byłych esbeków,

kobiety odmawiają różaniec

pod kinem „Wanda” w Krakowie

przed premierą filmu o wypaczeniach Chrystusa.

Po Jaruzelskim występuje w telewizji wściekła krowa

z loży Propaganda 2 i oskarża Wielki Wschód o skażenie paszy.

Teatralna kłótnia w gronie animatorów,

ameba niepolska stoi w Sukiennicach

na dwóch nogach i na jednej ręce,

wymachuje pawim piórem jak czapką,

śmieje się i rzuca oskarżenia wprost w Kordiana —

oskarżenia przyklejają się do jego twarzy,

on stara się je zdzierać i odrzucać na bok,

jednak bardzo kaleczy tym twarz.

Niespodziewanie Leszczyński klęka

obok Kościuszki na Rynku,

coś szepce mu do ucha.

Animatorka rzuca macewę i meteoryt,

który leci przez historię

i upada do stóp Karola Wojtyły,

nie czyniąc mu krzywdy.

W Kalwarii Zebrzydowskiej

Szatan kusi papieża —

daremnie.

Bankructwo

W strzechy i drewniane dachy blokowisk

wbijają się płomienne sople,

deszcz nieczystości i śmierci niewinnych dzieci

uderza w domy i stajenki urzędów,

miasteczka pasterzy pogórskich

dosięgają wyroki spóźnione.

Dzieci widzą koniec świata

swoich rodziców,

dzieci przeżywają sprawiedliwość Opatrzności,

uświęcają się, płonąc w Pompejach Republiki.

Wioskę w skansenie spopiela kara.

Dziś to nie Swarno Chmielnicki ani Ugedej Teleboga,

dziś to nie strzały Amora ani miecz Michała —

dziś to lecące z nieba jak deszcz

Człowiek godzien Matriksa

Jego imię zna cały świat,

o nim dzieci śpiewają pieśni,

on zna serce człowieka jak nikt —

oto wielki człowiek Stalin.

Wiele uczynił dla ludzkości,

wyzwolił ją z odwiecznych okowów,

pozwolił śmiało popatrzeć w przyszłość,

małym dzieciom darował radość.

I choć działalność dla ludzkości prowadził pod pseudonimem,

możemy odważnie głosić na dachach, że Stalin

„To nasz Wielki Odwieczny Brat!”

godzien Nagrody Nobla,

godzien statuetki Oskara,

godzien statuetki Feliksa,

godzien statuetki Matriksa,

godzien statuetki Urbana,

godzien diamentowej spinki,

godzien czerwonej gwiazdy z szarfą,

godzien szarfy i fartuszka,

godzien młota i sierpa,

godzien młotka i kielni,

godzien ekierki i cyrkla,

godzien Orderu Uśmiechu,

godzien Medalu Drogi Mlecznej,

godzien wszystkich brzęczących medali,

godzien nagrody polityka roku w Europie i Azji,

godzien nagrody Gospodarza Roku,

godzien nagrody Gościa Wyczekiwanego,

godzien nagrody Przedsiębiorcy Miasta i Wsi,

godzien nagrody sołtysa roku,

godzien nagrody kapłana roku,

godzien nagrody strażaka roku gaszącego o zmroku,

godzien nagrody samorządowca tysiąclecia,

godzien nagrody prezydenta tysiąclecia,

godzien nagrody stratega milenium,

godzien nagrody największego przywódcy ludzkości,

godzien nagrody filozofa wszech czasów w całym świecie,

godzien nagrody pisarza wszech czasów Pen Club,

godzien miana największego społecznika,

godzien miana Kosmonauty Uciskanych Zwierząt,

godzien Wielkiej Nagrody Leninowskiej,

godzien Nagrody Rewolucji i Postępu,

godzien Nagrody Kochających Wszelako,

godzien Nagrody Niosącego Światło

Moje klaustrofobie

Przybyłem nad tamę, z której zrzucono ciało

Księdza Jerzego,

popatrzyłem na błyszczącą wodę rozlaną szeroko,

w której przebywał święty

z workiem kamieni przeszłości u stóp.

Moje serce zapałało wiarą i nadzieją,

ściśnięte serce nie uroniło krwi,

wody mętnej Wisły obmyły moje rany,

które były już tymi samymi

tysiącletnimi ranami Narodu.

Moje klaustrofobie przy ujściu czasów

okazały się cennym balastem,

który pozwolił mi opaść na dno sumienia.

Zaryłem w mule grzechu i rozpaczy

i zobaczyłem zmartwychwstałego Chrystusa

w delcie otchłani kosmosu.

Moje serce zapałało tym samym ogniem Księdza Jerzego,

z syczącej wody wydostałem się jak morska torpeda,

by poszybować do Warszawy parabolicznym lotem tęsknoty,

wyrwany z klatki światowej beznadziei,

znalazłem się w milionowym tłumie na Placu Piłsudskiego

naprzeciw krzyża i stuły — kotwicy narodu.

Moje klaustrofobie upuszczone w piruetach

na Karowej, znowu potoczyły się

w kierunku nadbrzeżnych zarośli, nie wytrzymując

presji niebieskiej kopuły nad bohaterskim miastem.

Wiosna wolna w negliżu

na łączce pośród wzgórz

rozczochrane wierzby

wypalone przez młodych pogan

zamiatały niebo naprędce,

gdy mijałem je, schodząc do ludzkich siedzib.

Skowronki — obywatele wiejscy — dzwoniły na nieszpory,

jeszcze nie w niebie, jeszcze w gałęziach drzew.

Pierwszy żonkil w ornym polu, eksplodujący jak wulkan,

zszokował mnie bardziej niż

skromne mlecze i zawilce na środku błotnistej drogi.

Jasnozielone, przykrótkie listki brzozy,

nieśmiałe nastolatki,

migocąc zalotnie, sprawiły, że odwróciłem wzrok,

wstydząc się patrzeć na wiosnę w negliżu.

Złamałem łodygę zeszłorocznego suchego ostu

raniącego dziewiczość wielkanocnego popołudnia

czystolicej pogórzystości.

Schodząc w oczerety życiodajnej narodowej rzeki,

mając przed sobą komin elektrowni w Połańcu,

Morwa zaczyna szaleć