Nie zna snu blask ebook

Echem słońca tęsknota

serce, tęskniąc, drga melodią słońc,

spływających blasków w bruzdy warg,

namiętnych rozbłysków w ustach nie przełknę sam,

zanim zajdzie za cel tej wędrówki dzień,

a droga zamieni się w czekanie na śmierć

wewnątrz ciszy muzycznych pauz,

światów wyczutych, przegniłych z prochu w proch,

Prorok znużony

błędne ognie w jego chacie zwiodły

niejednolitego króla,

który jeńcom tam uczty wyprawić chciał,

skonsolidowany opór jego jutra usiłowań

w dociekaniu publicznym wziął

króla poddanych wiernych góry,

góry władz upadły na próg jego chaty,

nazywanej tylko przez uczniów eremem,

gwiazda zaświeciła nad jego karierą,

przekonał się do króla i poszedł na wojnę

z pokojem,

z samym sobą dobrym,

z królestwem niepokoju roju,

w ustach wciąż trzymając oszczep prawdy ameby,

stanął w pierwszym szeregu

hoplitów, najmitów stanów wojennych — etycznych,

Maszyny słów polskich srebrnopióre

obliczalnego Chrobrego syna,

moje myśli łabędzie gonią historię kluczem wiolinowym,

napędzane jak drony mini silnikami

nokturnów, mazurków, polonezów muzyk,

z baterii czerpiąc ust energię, religię,

maszyny — srebrnołuskie ryby — startują w Ostródzie,

zerwały się jak konie przy saniach w czwórki sprzężone,

jakby na widok watahy polityków swobody

łypiących, czkających, warczących na Mieszka kościoły,

moje myśli, takie święte, wyrwały się, by biec im naprzeciw,

trzaskając jednorożców kopytami,

salwując się wzlotów rybitwami, podskoków batalionami,

zastygającym w kamień polującym żurawiem śmierci

— cny zamęt w zawieruchę dziejów ptasich się zmienił,

ze zwierząt pozostały wacht watah ślady,

Kosa — symbol — dla jednego

lub raczej przerażająco schludnie,

poetyckość umknęła z natchnionych niegdyś twarzy

i nostalgii przy tym nie było zbyt wiele — ale była w ogóle

— weny ani muz, tylko złowieszczy wyrok na przedstawicieli,

a poeci w pasiakach, w ciałach dziewczynek z Podlasia,

pobitych, zgładzonych, z abstrakcji odartych,

wyprawili się na sąd, nie norymberski, a ostateczny,

w poprzek narodów na skróty,

poeci zasłużyli na litość stagirycką chociażby,

a naziści na sprawiedliwość logiki,

ale sędziowie półśrodka zawiedli,

ze łzami w oczach zaciętych kamiennie jak wargi sfinksów

poeci umierali w rozgrzeszenia wszystkich fenolu,

żołnierze wolności niknęli w cierpieniu, czyści jak łza,

pilnowali w posągach symbolicznego wieszania nazistów,

a śmierci forma stanęła pomiędzy nimi równie piękna.

Piękna jak?

Piękna tak,

Kataklizm onirycznie sensualistyczny

swoje integralne w senności elementy obrony

przed skazą uwikłanych w wojny odpowiedzi robotów nocy

nektar rozlany z pucharu szczęścia owada

po wielokroć dobrego jak onaż matka natura sama

zemsta robotów już opłakujących ziemię

wynajętych przez bożyszcza dni systemu kosmicznych mąk

aligatorów inżynierów, w elementach cieplarnianych

gazów destabilizacji ostatecznej rozwinięta

się ziszcza

oto ginie ostatni motyl popołudnia logicznej ludzkości,

oto czołgi wieczoru wjeżdżają na podjazd plagiatów

kataklizm onirycznie sensoryczny/sensualistyczny

letniego rozwijania dywanów pierwotnego strachu

Malwy w słoiku dziegciu

brutalnej skończoności przekazów sielskich które

nie okazały się do końca o zgrozo

nieskończoności symbolami malw na owocach sadów

jak stoickich kubistów na placach euforystów jak skansenowych florystów

malwy okiełznania smaków nie barw zaistniały w pamięci artystów robotów

gotowa reprymenda makat cesarzy upiornych

rozognionych imperiów kuchennych skurczonych ponownie

do naparstka na palec tych

haftujących ogródki przydomowe kwietnie pojęciowe

na osnowach nieżyciowych nieb po burzy przedprożnych