Piotr zawierzył ebook

W wigilijną noc

szum wytrąconych fal,

blask zalał akwarium.

Duszą się ryby.

Policzek przy szkle,

dusza morska

wydobyta z wodorostów,

duża ryba biblijna

wypuszczona z uwięzienia

ze słowami

„płyń po morzach i oceanach”

potoczyła się

przez pokój wprost w otwarte

balkonowe drzwi.

Promień uniósł niespodziewany dar,

cienki pisk sopli za oknem,

marynistyczna pieśń podróżna.

Akwamaryn rozbłysnął,

tęcza pod choinką przed oknem,

usta na szybie

zaśpiewały jak ryba

w wigilijną noc.

My

leć ze mną,

skacz ze mną

do szybu kopalni

w ciemność własnej duszy,

która zapłonie

jak węgiel,

zapewne

diament prehistorii,

Bez strachu nie istnieję

— Albo to ja wiem?

Jak tak czuję, jestem

prze-ra-żo-ny.

Przerażeniem moim jest materialne światło,

zobacz — tam wstaje słońce,

tam świeci jeszcze księżyc

i nad horyzontem wciąż

moja betlejemska gwiazda

oblewa mnie łuną.

A ja ani pasterz, ani król,

ani polityk, zdobny animator szopek

ustawiony w okienku sławy

ledwo gipsowa figura w stajence.

Z kredensu zielony wyświetlacz komórki

i jeszcze czerwone światełko

uśpionego na ścianie telewizora

świecą na mnie.

Boję się, że są to duchy świata materialnego,

który nie istnieje,

więc — to jest dzień ostatni —

rzekł człowiek —

dla istoty niebędącej aniołem.

— Tylko dzień się zaczął —

odrzekł człowiek drugi —

ale mój strach się nie skończył,

noc tylko go skryła

jak w bajce w bezkształtnym płaszczu.

Teraz wybuchnął jak płonący modrzew

w krainie kości i krwi

człowieka prze-ra-żo-nego

po skurczu oka

i płonie solarnie, wodorowo grzeszny,

geotermicznie, nieokrzesanie śmiertelny,

podpalony przez świat pierwotny.

Oto ja, człowiek wilczego strachu

pozbawiony wiary,

bez wytchnienia dla snu,

czekający, nasłuchujący, rozedrgany,

prze-ra-żo-ny brakiem brzasku

poświaty i rozbłysków poza słońcem i księżycem.

Stale spodziewam się dnia ostatniego.

Ja tak czuję

w galaktycznej perspektywie pozawymiarowości,

bez końca i początku,

Pierwsze słowo w Nowy Rok

artefakt jak gadżet,

znak nowego wieku, nowej ery.

Figurka jak figurka,

interfejs raczej,

coś bardziej nieokreślonego,

wyjątkowej piękności,

innowacyjnie kształtne

w wymiarach,

aczkolwiek abstrakcyjnie ulotne

w zaokrągleniach.

Coś wyraziste w połyskach,

lekkie, twarde, oddające

modlitwę, aurę wyznań.

Miękkie, niegrube, jak to ikona.

Znak nowej kultury —

materialnej, lecz zrodzonej z idei,

wykluwającej się uprzednio

w gniazdach doświadczeń bolesnych.

Coś skupione na wyrzutach sumienia

nieudanych osobniczych zamyśleń.

Piktogram

jak nowe okno,

zupełnie nowe słowo,

początek języka nowoludzi.

Pierwsze słowo

Przepowiednie

Taki jakiś niedzisiejszy, nieżyciowy,

wciąż oskarżający obecne dni.

Będzie w przyszłości

samotnym żeglarzem albo wróżbitą.

Obserwował ptaki i niebo,

nieustannie zadzierał nosa,

nawet miał zamiar zostać kapłanem astrologów.

Fakt — od ludzi stronił pysznych.

Fakt — sam się nie pysznił.

Gdy władzę zdobył absolutną,

otoczył się prostaczkami

z ptasimi móżdżkami.

Pozostałych poddanych został sędzią i katem,

W jaźni

bo boli pierś

na jego dnie,

bo boli jaźń

we mgle.

Gdzie ząb — w jaźni?

Gdzie jaźń — na dnie?

A gdzie ty, moja mgło —

Odpowiedź

jakieś remedium na sfinksa

niezbędne od zaraz.

W prasie tebańskiej już piszą

o czymś,

co ukryte trwa w tobie,

przyczajone, nieodgadnione.

Koledzy zawsze powtarzali —

on coś ma w sobie,

policjanci i sędziowie systemu

kiwali głowami —

coś w nim podejrzanego jest.

Tomografia w maszynie kosmicznej

i wiwisekcja potrzebne

w stanie nieważkości,

rozpytywanie, rozeznanie,

analiza złości i kości,

wejrzenie w psyche, soma i polis,

we wszystko —

niezbędne od zaraz.

Rodzice z lubością patrzyli

w twoje oczy w kolebce —

cóż one kryją?

Potakiwali sąsiadom mówiącym coś o Hydrze

i biały jastrząb wyfrunął z nich

przed bitwą z moskiewskimi pacyfistami

po zakończeniu misji w Mezopotamii,

machał skrzydłami intensywnie

zawieszony nad jednym miejscem,

potem zerwał się i poleciał w bok,

gwałtownie uderzył o mur,

na ścianie zakończywszy żywot.

Co oznaczał tak dziwny ptak?

Przed czym uciekał?

Nad twoją trumną pochyliły się plemiona

i znowu

ktoś wyrzekł te słowa —

popatrzcie na tę twarz,

coś w niej jest zaklętego

niesamowitego.

Czy to tylko oblicze człowieka

wyrazistego?

Czy sfinks rzucił się w przepaść?

Teraz sekcja,

Dramat to dziś muzealny eksponat

skręcone ze śmieci

lub wygrzebane na wysypiskach słów,

konglomeraty zasupłanych przemówień nicieni.

Można próbować za dzieła uznać

pochrząkiwania teoretycznie pomnikowych

odlewów, które nocą w centrach miast

w okropnej męce ust

usiłują przypomnieć światu swoje schorzenia

i upodlenia w psychicznych niszach,

można słuchać tych brązowych niemot,

to jest udawać, że słyszy się jakieś idee

w śpiewie tłumu zerkającego,

mijającego ich wybujałości.

Jest też inny sposób na oddolne rozsuwanie wierszy

w kreśleniu z przygodami szkiców

dzieł beletrystycznie zwanych rymowankami,

natchnionych,

omijających śmietnik duszy bełkoczącej manifestacje

zaprzeczeń dobra.

To czasem jest dramatem,

a najczęściej tragikomedią.

Wideodomofony na budynkach przy głównej ulicy —

toż to amfiteatr.

Albo arabskie targowiska różności,

to może być tam samodzielnym przekazem,

jako że mruczenie gwiazd na wizji

jest zachwycające dla tamtejszej publiczności,

poza treścią sformowane dla amfiteatrów Kartaginy,

dla ludzi w maskach,

na widowni, a nie proscenium.

Oborana Kartagina czołówek wszystkiego

przyjmie każdą formę jak kot,

którego się nie wyżyma w Zalipiu.

Na scenie w świeckim Krakowie zwanym Zakopanem,

na razie jeszcze góralskim,

można na fortepianie schodzić nad Wisłę

i na trąbce piąć się na Wawel —

ale po co?

Dramat to jest dziś muzealny eksponat,

w wierze w finałową tragedię nie ma formy

ekspresji i eksperymentu,

Obudź się pod cokołem

na ten obecny, wspólnotowy tłum,

tłum czysto polityczny, panegiryczny.

To totem miasta-państwa,

nie ma w nim twarzy ani słów,

tylko chaotyczne rozbryzgi-jęki z luster,

tylko obrazy-wrzaski z plakatów,

więc zawołaj z attyk i wież:

ej, hej, kumoszki, bankierzy, jadownicy, dyrygenci,

stop karierom!

Stop klakierom!

Stop kelnerom!

Stop tancerzom i cyklistom

na urzędach wyższych!

Stop oracjom i laudacjom

ze słów prawd wdów,

ze słów prawd sierot,

ze słów prawd samobójców!

A gdzie słowa, idee pierwszych Piastów Sumeru?

A gdzie słowa, piramidy bogobojne

znaków wymyślonych w łużyckiej Hattuszy?

W zigguratach ledwie z mułu, acz

do gwiazd wyniesionych aż,

lecz myśli — a nie muł — sięgną po ich blask.

Słowo wzniosłe jest prawdziwe,

bo nie ma ważnych nieprawdziwych słów,

mierniku, czujniku, ścierwniku

plemienny, gazetowy, ulotkowy, bilbordowy,

więc obudź się pod cokołem,

kiedy spadają gwiazdy

Nad brzegiem morza

dookoła obejść go,

gdy fale dziewcząt

wdarły się na ląd.

Głaz błękitny

otoczyły zewsząd,

wskoczyłem nań

raz, dwa, trzy,

niespodziewane tsunami sięgnęło

tylko moich stóp.

Głaz oderwany

od rzeczywistości

uratował mi życie

i sakwę

z sympatycznym

atramentem do serc

oraz rylcem

do diamentów.

Wyryłem nim

w policzkach swojej twarzy

obraz kamienia

Zaniemówiłem, siostro

siostro w wierze

w naszą miłość.

Twoje skołatane serce

ponoć odwrócone już na drugą stronę

jak moje,

przenicowane latoś.

Ponoć twoje włosy rozwiane na zawsze

jak moje myśli

przed tobą.

Już nie mam nic do powiedzenia,

siostro w wierze

w nasze życie,

bądź ze mną niemową

w drodze

do wieków, fal, raf, zórz,

światów i zaświatów,

Ab ovo ad mala

na sworzniach, rolkach i piastach

wystruganych z gęgorośla szorstkiego.

Rzadki to materiał w przyrodzie

ożywionej wcześniej.

Dla mnie, władcy stworzeń nierealnych,

kręcenie wciąż jest bezprzykładne,

ale przecież świat już nie ten,

jak mniemam,

roślin zamiennych brak,

gęg za gładki,

sworznie stworzeń marne,

to i obrót marny.

Gdy świat wyjdzie z założenia,

że nic się już nie da skręcić lepiej,

wtedy to ja zacznę — o dziwo —

w przyrodzie i nie tylko,

przykładnie — na nowo

poruszę wszystko ab ovo

przez siebie stworzonymi,

zupełnie nieznanymi, ulepszonymi

Na barykadach wolności

na barykadach wolności.

Wszystkich poetów marzenia

są jak ręce wystawione z mogił,

których nie ma na cmentarzach,

Słowotok

brwi się marszczą, ręce gestykulują.

W słowotoku gdacze kura, gęga gęś

niemo,

skwierczy bekon i pohukuje lotna maszyna.

Nic nie przerwie słowotoku,

żaden liść historii i mistyki

spadający samotnie na łan gryki

z szelestem,

bo ani gryka nie jest rzeczywista, ani liść.

Jest pierwotnia samotni,

słowotok dookreśli elokwentnego

muchomora, krasnala, piewcę

bez interlokutora mchowego.

Las, samotnia, Baba Jaga

i mały bohater pozytywny,

w słowotoku zadrapane policzki i broda

bohatera bajdurzącego nad śpiącą królewną.

Przestał gadać, gadać, gadać,

pocałował ją wreszcie,

zobaczył całą we łzach

oczu otwartych,

powrócił do prawdziwie męskiej postaci,

zamilkł na zawsze

pod przyłbicą, kapturem, kaskiem.

Żeby było bezkarnie i pusto

pełne reklam skwery i ulice,

wielkie defiladowe i wiecowe place.

Żeby na wydmowych, kompletnie szarych

krajobrazach posturbii ginącej w pustynnym pyle

można było dojrzeć nomadę wędrującego samotnie

w spiekocie dnia jak juczne zwierzę odłączone

z karawany izmaelskich kupców —

wcześniej ktoś musi wyciąć puszcze i dżungle,

spychaczem zepchnąć do wąwozów oazy,

przeorać buldożerem ogrody botaniczne i rezerwaty,

zbezcześcić sady i centralne parki.

Żeby było bezkarnie i pusto,

absolutnie przestrzenniej i krańcowo wolnościowo,

zanim zostanie uruchomiona kamera,

a reżyser da znak i ktoś powie:

— Klaps, scena sto ósma, film o samotności:

egzystencjalisty w kościele bez Boga,

bezrobotnego licealisty bez matury,

wypranego z innowacyjności ludzkiego łachmanu,

innowiercy mieszkającego w beczce obfitości,

uzależnioną od szukania muz śmierci

i usprawiedliwień upadku człowieczą zjawę,

dyrygenta wyłącznie pogrzebowych marszy,

podmiot zaniechania protestowania aż do

niszczenia wewnętrznych światów,

wreszcie człowieka bez ducha i poetyckiej wiary w siebie.

Żeby było bezkarnie i pusto,

krańcowo wolnościowo i absolutnie przestrzenniej

wokół takiego miejskiego troglodyty posturbii

z tulipanem w oberwanej butonierce,

w cylindrze bez denka

przemierzającego puste ulice na szkielecie technicznego wielbłąda.

Żeby esteci filmowi zachłysnęli się do końca

Waga problemu

lecz oczy to nie wszystko —

bywają natchnienia nieświetlne

i oto nowy problem jest,

skrajnie odpowiedzialna troska

lub niebotyczne góry wyostrzonych zmysłów,

nie do przebycia dla fal.

I gdzie twoja oczekiwana spójność jaźni

w krwawej serca łaźni?

Nie ma czekana, butów i raków

dla zmysłów i serc,

nie zdefiniujesz problemu.

To tak, jakbyś oczekiwał

porażki społeczeństwa

po śmierci Zbawiciela,

chociaż w głębi zwykłego myślenia

wiesz, że inaczej jest,

bo zmysły pryskają jak meteory

przy pierwszym widnokręgu apokaliptycznego dźwięku

i drugiej linii obrony kosmicznej fatamorgany,

a rozum stoi na tej samej wadze, co ból bytu.

Test wygrywa neurastenia,

ale egzamin zdaje z ciała ciężaru

sokratejska cierpliwość torturowanego Boga.

Czekanie na śmierć jest twoim żłóbkiem,

wpatrzony w widny kres nocy

bezkresnej

Ile trzeba mieć lat?

z przeszłości emocjonalnej burzy postnuklearnej

stały się tylko porcelanowymi figurkami

japońskich gejsz

pomalowanymi w żywe kolory,

co wprowadziły się na górną półkę kredensu?

Ile trzeba lat mieć,

aby wszystkie kobiety

ukryte we wnętrzu spełnionego mężczyzny

stały się zaledwie jedną białą figurką Wenus z Milo

ustawioną na okapie kominka?

Ile lat trzeba mieć,

aby wszystkie kobiety

w męskim sercu chłodnym już jak kometa

zatrzymane miłością na łut czasu w gramie materii

stały się zaledwie jedną

Nefretete, Giocondą, Primaverą,

Primabaleriną absolutną, Dianą,

Afrodytą, Florą, Mają nagą

i Ewą przechadzającą się wśród paproci raju

lub z fal wyłaniającą w macicy perłowej,

depczącą owoce lub muszle

niezapomnianych wspólnych chwil,

ozdobą sentymentalnego bezzmysłowego salonu pamięci

i jego wzniosłym znakiem rozpoznawczym?

Ile trzeba mieć lat, by boskie piękno wszystkich kobiet

Samosiejka

własnego przekazu,

co zahacza o wieczność,

jestem w niej cały,

w płynach ustrojowych i cytoplazmie neuronów.

Jestem zaczynem kosmicznej ludzkości,

nie marzeń jej, nie,

nie myśli i nie uczuć, nie.

Jestem w samobycie nowej

istoty niewymyślonej,

ziarnem, lotnym nasieniem,

mam przed sobą okruch samobłękitu i samonocy

i już w wizjach kiełkuję wokół,

opadając, obumierając, zmartwychwstając.

To samosiejka wigoru,

co jak samba, taniec żywiołu,

jest ruchem dłoni, rzęs i oczu,

rytmem woli pulsującej w trzewiach

w skondensowanej formie,

w kropli energii ducha.

Nie, nie kropli, tylko zaczynie ruchu,

drgnieniem mechanizmu startowego też nie,

nie rotor to, napęd, sprężyna czy potencjał,

to siejka sama we mnie nabrzmiała ciszą i głosem,

strachem tłumionego ja,

porywana przez wodę i wiatr,

odpadająca w glebę, gdy już czas,

wdeptywana w nią przez niecierpliwych ludzi

i wręcz dzikie zwierzęta.

Jak wykiełkuje i wzejdzie cała z ciała,

to w blasku pioruna zobaczysz, co to za jedna.

Wzejdzie z niej początek mnie,

poza cywilizacją tkanek walczących

Za późno niestety

tylko z laską i w jednej sukni

Ziemię przemierzyłeś.

Idziesz przez wieki i tysiąclecia,

potem zatrzymujesz się

i pozostajesz tak za bramą,

pasterz końca czasów.

Wszystko zatrzymuje się razem z tobą,

wszechświat wstrzymuje oddech

i zamiera przed ścianą,

ale nasze wielbłądy idą dalej

i przechodzą przez ucho igielne.

Widząc je już po drugiej stronie,

zrzucamy swoje bogate stroje,

kapelusze zdobne w pióra ptasie,

zsuwamy buty z krokodylej skóry,

strząsamy płaszcze aksamitne z pleców,

błyszczące kamizelki,

odwijamy słuckie pasy,

zdejmujemy spodnie cekinami haftowane,

odpinamy diademy i obroże z diamentami,

rozpinamy bluzki Armaniego i Diora,

odkładamy torebki Prady i Vuittona,

ściągamy z nadgarstków drogie zegarki,

a z palców pierścienie,

zrywamy z piersi odznaczenia i medale,

ale,

ale,

Najbardziej błądzisz

Zadajesz sobie pytanie —

czy to jest mózg?

Refren: pytasz, błądzisz,

pytasz siebie,

najbardziej błądzisz.

Ciemna istota nie jest istotą lub nie jest ciemną.

Zadajesz sobie pytanie —

czy ona jest mną?

Świetlisty punkt nie jest otoczony ciemnością

lub wydaje się, że widzisz go mimo to.

Zadajesz sobie pytanie —

czy jestem przed sobą, czy już za sobą?

Refren: pytasz, błądzisz,

pytasz siebie,

najbardziej błądzisz.

Karty i szklana kula pokazują, że

ludzie ziemscy są bez przyszłości.

Zadajesz sobie pytania —

kim jest Cyganka, co to wszystko znaczy?

Organizacje międzynarodowe i ich przywódcy

wyznaczają cele i wytyczają drogi.

Zadajesz sobie pytania —

Przejrzystość serca

na zakrętach życia ochlapywani błotem.

Idziemy, zatrzymując się nad urwiskami kłamstw,

chwiejąc się, potykając przed upiornymi

górskimi rozpadlinami występków.

Ta grań pod nogami to nasza ostatnia szansa,

grań, co przełomem jest epok

kolejnych naszych nieprzejrzystych.

Pełzniemy nią po omacku

jak aniołowie uduchowieni,

jak aniołowie świetliści,

jak ludzie przezroczyści,

lecz jakby nie do końca.

Chwiejąc się, potykając, idziemy

w kierunku przejrzystości,

co jest jak cel walki z samym sobą.

Jest w nas coś, co nie daje się prześwietlić

żadnymi promieniami gamma supernowych

nad horyzontem rozbłyskujących

w gwiazdozbiorze Psa

lub gromadzie Plejad umiejscowionych.

Nawet na planecie dojrzewającej miłością

nie jesteśmy w stanie przeniknąć jednego elementu,

jedynego własnego przełomu nieosiągalnego,

jedynego buntu do końca niepowstrzymanego.

Na kliszy czarnej naszego duchowego życia

Nie bądź tylko opadającym liściem

jak katar sienny nieleczony,

jak deszcz zamętu niezielony,

jak błyski lęku niezszarzałe.

Lecz ty nie bądź tylko opadającym, umęczonym liściem,

zmierz się z łkaniem dnia,

wieczorów bądź tytanem,

brnij w nich w czymkolwiek po pas,

rozgarnij coś jak czas lub pragnień szok,

nabierz pełne wiadro zapomnień słot,

popatrz ostatni raz w te czeluście

wciąż płynnych, niescalonych łez

i zwróć się do świetnej, mroźnej pogody z weselem,

na świat z każdej czerni wyglądaj nudnej,

strzelaj w pustkę krajobrazu

gałęziami wyciągniętych, bezlistnych rąk,

z ćmą kurzawą ku nowemu poleć tak samo

jak z szarańczą upałów

na krańce świata,

W świątyniach elit

hakerami myśli i podpalaczami bibliotek

w świetle jedynej latarni wiedzy

widać i to dobrze,

że na gruzach transcendencji

spolegliwe kamienie, usłużne piargi,

namiętny piach i zwykły uczuć kurz

nie szokuje już wyniesieniem

do godności, podniosłości, doniosłości

mimik, gestów, języków ciał.

Nic, co ludzkie, nie jest jasne

i już.

To, co ludzkie, nie jest autorytetem

dla dusz.

Nie ma ścianek do wspinania dla serc,

kamienna ścianka piramidy też się przewróciła,

na jej gruzach leżą Ra i Ozyrys

z miękkiego gipsu,

ranne zwierzęta umierają obok

jak żertwy bez potrzeby.

Poćwiartowani ludzie wznoszący ręce

szukają swych głów.

Znajdują tylko martwego sfinksa.

Krew spływa z ołtarzy jak olej z frytek,

kapłani mediów to głównie zabójcy dzieci,

kult Molocha w każdej ich publicznej spowiedzi

wznosi się jak wieczny ogień spalanych marionetek.

Na gruzach ich wyżyn gnijące systemy

rozsiewają woń oczekiwanego końca ludzkości.

Agora, forum, cardo, promenady,

wszystko pełne krwi.

Zburzone Efez, Pergamon, Berlin i Drezno,

zaorane Kartagina i Moskwa,

oborane ich cmentarzyska i trony.

To cel upragniony i efekt

ludzkiego władztwa ministrów i elit.

Dziś najpotężniejszy na Ziemi człowiek

jest zaledwie zabójcą dzieci.

Ołtarze Gehinnom płoną wszędzie

i świecą w noc jak cud z Faros,

wyżyny dzieł ludzkich trzęsą się w posadach,

daleko od zapadłych mórz skaczą pagórki,

figury, posągi, stele same przechodzą przez ogień,

kamienne pociski lecą i płoną jak komety,

kamienne pojazdy zmieniają się w zwierzęta juczne.

Twarze ludzkie nie są autorytetami dla spojrzeń —

one nie są autorytetami nawet

dla zranionych orłów i lękliwych lwów.

Na szczycie piramidy lub góry królów,

w świetle jedynej latarni wiedzy