Niech źródło twe własnym zostanie ebook

Diabeł świata

Dekapitacja

w pień ściętej brzozy, czerniejący przede mną.

Przerąbałem na wylot kamień na nim leżący,

przeciąłem jak hubę —

z pnia wypływały soki

jak woda.

Z kamienia popłynęła krew

jak z poranionego ciała.

Smutno mi, Boże.

Świat bez żywych ludzi

Za to dzieciak przestraszony kominów zmową

przy fontannie na Piccadilly Circus

przeklnie pomnikowe idee Nelsona Johnsona zaraz, gdy mu

powiedzą, że słynny Manifest Lempart

jest więcej niż jednego tynfa wart,

a zamieszki wzniecone jakiegoś Thora zaklęciem —

celem wyzwolenia świata z ucisku faszystów intelektualistów.

Zdobądźcie więc pikantne kawałki buzujące wciąż w wierszach Petrarki

i udajcie się z nimi do globalnej drewutni w Kutnie,

by tam wśród ciem i pająków pod wieczór,

Ikony porównania

zastawienia miłosne pełne sztuk, akuratne

zespolenia piękna jako takiego, pojedynczego,

z narodowym postrzeganiem, słuszne

jak Ambrożego, Ireneusza, Franciszka myśli złote,

wszechmiejscowe, wszechczasowe, wszechobecne.

Nie pamiętaj, ale trwaj,

nie zachęcaj, ale bądź

w… powszechne.

Trud historii tworzenia piękna jest

równy trudowi jego odkrywania

po wiekach (prawie),

skoro ruch pędzlem jest równy

ruchowi piórem gęsim (zawsze)

— nie, więc enter-amen

zakończy poszukiwania wyrazu na Antypodach

Agens i Agentyw

gdy usta zamilkły na stulecie wiernych

w głębokim jarze uśpionych nadziei.

Studniowe, skrytolubne dęby przeinaczeń

kosmologicznego języka,

niereagującego na bodźce imiesłowów

lęgnących się w pieczarach bezdomności,

wszelkiego zapomnienia uczuć

Łuk Triumfalny na Białorusi

czasów nadchodzących elit,

w czasie erupcji koszmarów leśnych,

w centrach nieprzekupnych mnichów,

piętnujących załamania sumień panslawistycznych

mnichów przepisujących na pulpitach inkunabuły

formuł atomowych późnosumeryjskich,

z którymi wyszedł w świat Abraham.

I gdzie trafił? Tak, trafił najpierw do Harran —

to megapolis dzisiejsze to haram złud,

okupowane wciąż przez prawosławnych ruskich

z kosami, akaemami i marchwią,

sprofilowanych postaci dla koszmarów tych samych

co w Białym Pałacu Narodów Kremla na Tiananmen.

Godot

Kogut galijski na wozie galijskim

jak woźnica przetacza się z ładunkiem węgrzyna

prze moją myśl.

„Snadnie — rzucił Staś — snadnie. Zmierzchać będzie,

o której popas waści? — Kogut odpalił. — Na stos zegary, wio!,

zmierzcha!”. Godot przyszedł do skrzyżowania;

Godot stanął na środku, na środku ronda ostatniego,

mijający go kogut strzelił z bata jak baca z Antypodów.

Armia Anglosasów wyszła z cienia Godota,

autostradą myśli poczłapała na krańce wyspy — to odwrót Brytów.

Kolejne czasozmierzchy nie zatrzymały nikogo na piędzi obiecanej ziemi —

ani niewiast, ani aniołów, ani myśli niezbożnych zmysłowców.

Kogut w końcu zapiał, gdy do Metz wszyscy dotarli

w sławetnym marszu na Wschód.

Zaparkował wóz jak rydwan, z fasonem przed dworcem ostatnim.

Fontanny miłości wytrysnęły w mieście kolorami tęczy —

Silnia żałob

Myśli mieniące się w machinie odwiecznej słowa

dały znać o sobie teraz —

mogę się prężyć godnie, widząc ciebie

w takim stanie plennym

robota na Fobosie, w moim psie kosmicznym.

„Wybałuszam gały” — mówił kiedyś chłopiec w kinie cały,

które zakazane dlań spłynęło krwią przesłuchań

męczenników wiary —

tej, co gwiazdy widzi na filmach,

a gwiazdy prawdziwe to było twoje słowo

(inne, też słowo, samo tylko).

Miej litość nade mną,

odgarnij te przewody, te sprężyny, opiłki

z marsowego czoła, jedyna moja galaktyczna

ostojo

technicznego kochania w fabryce tętniącej życiem postplanetarnym,

Liści osady

Kołując — jak nad padliną latają orłosępy.

Ta zima płynie z wolna korytem po śmierci startowym pasie,

ludzie krzyczą w wąwozach skażonych oceanów miejskich,

na siebie zarzucają sieci ośmiokrotne.

Fala epidemii wzbiera, a cywilizacja oktagonalna spływa do słońca delty.

Ja, ty i my miotamy się w klatce sczepionej z miastem przyrody —

urosną nam kły i szponów zgrzebne smutki do zimy,

wychłostają witki wierzb płaczących w dziczy kosmodromów

i domów wielopiętrowych, domów starości złotych, zbożnych myszy.

Niemożności salto

Słuszność uderzyła nocą, gdy byli zbyt zainteresowani

prawie nicością swoją w geście i minie niezbyt racjonalnej —

każdy swojej dążności.

Ale ten migocący, chwytliwy wyraz twarzy

jak skok z wysokości chęci na poturbowaną prawdę

z kaburą w jednej ręce, a pistoletem w drugiej

był słuszności samobójstwem.

Ewidentnie niedokręcone salto mortale

Wiosna zażenowania

uśmiecha się jak sofiści i macha do mnie ręką zamaszyście —

ręką, co rozmiata chmury siarkowych grzechów na relatywnym dziś niebie.

Wszystkie mewy jak na komendę odwracają głowy

i patrzą na środek rzeki, gdzie ostatnia, samotna, biała kra

spływa Odrą wprost na trzecią kataraktę, za którą jest Memphis —

miasto nicości wartości i Ozyrysa bluesowej Europy,

czarna łyska na białej krze natury najwyższej próby.

Wzgórza kocie — stoły pokładnych tęcz

na wzgórza bezleśne bezgrzeszne, jak wolność malarsko zielone.

Sierp wolności i młot pokoju

do sześciuset jej milczących obozów koncentracyjnych,

widocznych wciąż z kosmosu jak aglomeracje rozświetlonych cmentarzy.

Brakuje (jak kosmodromu trucizn) sześćdziesięciu pięciu lotnych mauzoleów,

źle zabalsamowanych krzyżołamaczy oraz światła wyłudzaczy,

Węgiel osocza jest na wagę cementu

nie eksperymentów udaczników,

bądź co bądź eksperymentatorów medycznych sługusi.

Zachodziło Słońce strzykawek

nad placem manipulatora cięć.

Och, że…

Och, nie.

Znoszą ból, a wręcz przeciwnie

zostali weń wmontowani,

nie eksperymentatorzy, ale testowani.

Śmierć to łódź podwodna czerwona,

w jutrze zanurzona.

Pójdźcie testowani z rana na rubieże oglądania —

tam widnieje jaskrawość ryzyk zdrowia,

tam o efekt łatwiej latawca i o życia znaki,

spodziewany rytm serca jest jak powrót do Itaki.

Och, jest…

Och, zbyt

tłucze się jak okiennice

zachwyt nad życiem swym płynnym.

Och, jeszcze…

Och, nie byłym.

Wiatr lekarstw zdecydował się wejść do winnicy pozostania,

Niewód skrzyniowy

w krakowskiej mansardzie warszawskich sekretarzy stanu (klanu)

tuż obok pułapu nieświadomości tłumów

dla jednego z wielu standardowo umieszczanych szklanych sufitów

w rozlicznych gniazdach Piastów,

także kijowskich (chociaż bez anglosaskich skandynawskich).

Choć będą jeszcze skruchy polityczne, gdy wiatr zawieje skądś,

choć będą wymieniać chiromantów oraz kacerzy na hierarchów i harcerzy,

choć będą dla zatrzymania wolnościowych spławiań to robić,

pytanie nawet padnie — czy w wieczornych wiadomościach

wspomną o kuratorze memów i tweetów płynącym znów

Wisłą z prądem (na plecach),