My Dark Romeo ebook

Dal­las

Zaw­sze wie­rzy­łam, że moje ży­cie jest jak po­wieść ro­man­tyczna. Że po­mię­dzy stro­nami kryje się szczę­śliwe za­koń­cze­nie.

Ni­gdy jed­nak nie przy­szło mi do głowy, że mo­głam po­my­lić ga­tunki li­te­rac­kie. Że to ra­czej hor­ror. Mro­żący krew w ży­łach thril­ler.

A po­tem Ro­meo Co­sta wtar­gnął do mo­jego ży­cia ni­czym taj­fun i ze­rwał mi ró­żowe oku­lary.

Po­ka­zał mi mrok.

Po­ka­zał mi siłę.

A co naj­waż­niej­sze, prze­ka­zał mi naj­okrut­niej­szą lek­cję ze wszyst­kich – że w każ­dej be­stii tkwi piękno, każda róża ma kolce, a każda hi­sto­ria mi­ło­sna może roz­kwit­nąć, na­wet je­śli wy­ro­sła na grun­cie nie­na­wi­ści.

Dal­las

Chry­ste, nie żar­to­wali, co? On na­prawdę zja­wił się w mie­ście. – Emi­lie chwy­ciła mnie za nad­gar­stek, wbi­ja­jąc ostre szpony w moją opa­loną skórę.

– Tak samo jak Oli­ver von Bi­smarck. – Sa­van­nah wy­cią­gnęła rękę. – Niech mnie ktoś uszczyp­nie.

Zro­bi­łam to z roz­ko­szą.

– Aua, Dal! Nie mó­wi­łam po­waż­nie.

Wzru­szy­łam ra­mio­nami, sku­pia­jąc uwagę na szwedz­kim stole obok nas. To był praw­dziwy po­wód, dla któ­rego zja­wi­łam się dzi­siaj na balu de­biu­tan­tek.

Z krysz­ta­ło­wej tacy wzię­łam za­nu­rzoną w gorz­kiej cze­ko­la­dzie cząstkę po­melo i ugry­złam, roz­ko­szu­jąc się gorzko-kwa­śnym nek­ta­rem.

Bóg nie jest męż­czy­zną.

Ani ko­bietą.

Bóg to naj­praw­do­po­dob­niej owoc za­nu­rzony w ak­sa­mit­nej cze­ko­la­dzie.

– Co oni tu w ogóle ro­bią? Prze­cież na­wet nie po­cho­dzą z Po­łu­dnia. – Emi­lie wy­rwała Sav bro­szurę z pro­gra­mem balu i po­wa­chlo­wała nią so­bie twarz. – I na pewno nie zja­wili się tu­taj, żeby po­znać ja­kąś ko­bietę. Obaj to za­go­rzali ka­wa­le­ro­wie. Czy Co­sta przy­pad­kiem nie rzu­cił ze­szłego lata praw­dzi­wej szwedz­kiej księż­niczki?

– A są ja­kieś nie­praw­dziwe szwedz­kie księż­niczki? – za­sta­na­wia­łam się na głos.

– Dal!

Gdzie są pa­stéis de nata?

Obie­cano mi pyszne por­tu­gal­skie mi­ni­tarty z kre­mem bu­dy­nio­wym.

– Mó­wi­łaś, że będą pa­stéis de nata. – Po­rwa­łam ze stołu na­grodę po­cie­sze­nia, me­lo­pitę, grec­kie mio­dowe cia­sto, i wy­ce­lo­wa­łam nim w Emi­lie. – No i mam za swoje, bo znowu ci za­ufa­łam.

So­ko­lim wzro­kiem ob­ser­wo­wała, jak wci­skam do to­rebki dwa tra­dy­cyjne pol­skie pączki.

– Dal, nie mo­żesz trzy­mać pącz­ków w to­rebce Cha­nel. To praw­dziwa skóra. Znisz­czysz ją.

Sav po­spiesz­nie we­pchnęła rękę do swo­jej ko­per­tówki, żeby wy­cią­gnąć błysz­czyk.

– Sły­sza­łam, że von Bi­smarck przy­je­chał tu tylko po to, by ku­pić Le Fleur.

Oj­ciec Jenny jest wła­ści­cie­lem firmy Le Fleur, która pro­du­kuje po­ściel z per­kalu spe­cjal­nie dla ho­teli wy­róż­nio­nych pię­cioma dia­men­tami. W ósmej kla­sie ra­zem z Emi­lie ucie­kły­śmy z domu i przez ty­dzień spa­ły­śmy w fir­mo­wym show­ro­omie, za­nim nasi oj­co­wie nas od­na­leźli.

– A czego on niby po­trze­buje z Le Fleur? – Te­raz pa­ła­szo­wa­łam ka­na­feh, sto­jąc ty­łem do mi­tycz­nych istot, dla któ­rych moje przy­ja­ciółki stra­ciły głowę.

Są­dząc po pod­eks­cy­to­wa­nych szep­tach, ja­kie roz­le­gały się wo­kół nas, nie były je­dyne.

Emi­lie wy­rwała Sa­van­nah tubkę Bond no. 9 i na­ło­żyła na usta grubą war­stwę.

– Za­rzą­dza ho­te­lami. Jest wła­ści­cie­lem sieci o na­zwie Grand Re­gent. Pew­nie o niej sły­sza­ły­ście.

Po­cząt­kowo Grand Re­gent ucho­dziło za eks­klu­zywny ku­rort, do któ­rego można było się do­stać tylko dzięki za­pro­sze­niu, a po­tem roz­rósł się bar­dziej niż Hil­ton. Z tego względu wnio­sko­wa­łam, że Bo­gacz von Bu­fon nie czai się na ma­ją­tek.

Tak się składa, że bi­le­tem na dzi­siej­sze wy­da­rze­nie był nie­bo­tyczny ma­ją­tek ro­dzinny.

303 Kró­lew­ski Bal De­biu­tan­tek or­ga­ni­zo­wany w Cha­pel Falls był jak pre­sti­żowa wy­stawa psów, która przy­cią­gała wszyst­kich mi­liar­de­rów i mul­ti­mi­liar­de­rów z ca­łego stanu.

Oj­co­wie pa­ra­do­wali ze swo­imi ra­so­wymi cór­kami po Astor Opera Ho­use w na­dziei, że wy­padną na tyle do­brze, by zwró­cić uwagę męż­czyzn ma­ją­cych dużo zer na kon­cie.

Chyba tylko ja nie szu­ka­łam męża.

Ta­tuś od­dał mnie ko­muś jesz­cze przed mo­imi na­ro­dzi­nami, o czym nie­ustan­nie przy­po­mi­nał mi dia­ment na palcu ser­decz­nym.

Jesz­cze do nie­dawna wy­da­wało mi się to od­le­głym pro­ble­mem – do­póki dwa dni temu nie na­tra­fi­łam w pra­sie na ofi­cjalne za­wia­do­mie­nie o ślu­bie.

– Sły­sza­łam, że Ro­meo ko­niecz­nie chce zo­stać pre­ze­sem firmy swo­jego ojca. – Na Boga, Sav da­lej na­wi­jała o tym fa­ce­cie. Za­mie­rzały uzu­peł­nić jego stronę na Wi­ki­pe­dii? – A prze­cież już jest mi­liar­de­rem.

– Ra­czej mul­ti­mi­liar­de­rem. – Emi­lie ba­wiła się owal­nym dia­men­tem bran­so­letki, jak za­wsze, gdy była po­de­ner­wo­wana. – I to nie jest typ, który prze­hu­lałby wszyst­kie pie­nią­dze na jachty, złote se­desy czy inne przy­jem­no­ści.

Zde­spe­ro­wana Sav zer­k­nęła do kom­pak­to­wego lu­sterka.

– My­śli­cie, że ktoś mógłby nas przed­sta­wić?

Emi­lie ścią­gnęła brwi.

– Nikt tu ich nie zna. Dal? Dal­las? Czy ty w ogóle nas słu­chasz? Po­ru­szamy ważny te­mat.

Dla mnie naj­waż­niej­szy był brak her­bat­ni­ków.

Nie­chęt­nie sku­pi­łam wzrok na dwóch męż­czy­znach, któ­rzy wła­śnie wy­ło­nili się zza ko­tary ko­lo­ro­wych szy­fo­nów i sztyw­nych upięć.

Obaj mieli przy­naj­mniej metr dzie­więć­dzie­siąt, przez to wy­glą­dali jak wiel­ko­ludy pró­bu­jące wci­snąć się do domku dla la­lek.

Ale trzeba przy­znać, że w ogóle nie przy­po­mi­nali prze­cięt­nych męż­czyzn.

Ich po­do­bień­stwo koń­czyło się na wzro­ście. Pod każ­dym in­nym wzglę­dem byli swo­imi cał­ko­wi­tymi prze­ci­wień­stwami.

Je­den ko­ja­rzył mi się z je­dwa­biem, drugi – ze skórą.

Gdy­bym miała strze­lać, po­wie­dzia­ła­bym, że żywy Ken to von Bi­smarck.

Miał włosy w ko­lo­rze ciemny blond, kwa­dra­tową szczękę i li­chy za­rost, co nada­wało mu cha­rak­ter księ­cia z ba­jek Di­sneya.

Ide­alny eu­ro­pej­ski książę o skan­da­licz­nie nie­bie­skich oczach i po­są­go­wych ry­sach.

Jak je­dwab.

Drugi na­to­miast przy­po­mi­nał mi nie­okrze­sa­nego ja­ski­niowca. Był jak fu­ria upchnięta w drogi gar­ni­tur.

Atra­men­to­wo­czarne włosy zo­stały schlud­nie przy­cięte i przy­gła­dzone. Wy­glą­dał jak wy­kuty z ka­mie­nia. Jakby zo­stał stwo­rzony po to, by po­ra­żać urodą.

Ostre ko­ści po­licz­kowe, grube brwi, rzęsy, za które da­ła­bym się za­mknąć w wię­zie­niu, i naj­chłod­niej­sze szare oczy, ja­kie w ży­ciu wi­dzia­łam.

Wła­ści­wie jego tę­czówki były tak ja­sne i mroźne, że zu­peł­nie nie pa­so­wały do wło­skiej apa­ry­cji.

On z ko­lei był jak praw­dziwa skóra.

– Ro­meo Co­sta. – Głos Sa­van­nah za­bar­wiła tę­sk­nota, kiedy męż­czy­zna wy­mi­nął nas w dro­dze do VIP-owskiego sto­lika. – Po­zwo­li­ła­bym mu się zruj­no­wać tak do­szczęt­nie i efek­tow­nie, jak Musk wy­koń­czył Twit­tera.

– A ja po­zwo­li­ła­bym mu zro­bić ze mną wszyst­kie naj­bar­dziej nie­go­dziwe rze­czy. – Emi­lie za­częła ba­wić się nie­bie­skim dia­men­tem na łań­cuszku. – Na­wet nie wiem, co to mia­łoby być, ale i tak by­ła­bym chętna, ro­zu­mie­cie?

By­cie dzie­wi­cami z Po­łu­dnia Sta­nów, które w dwu­dzie­stym pierw­szym wieku su­mien­nie cho­dzą do ko­ścioła i czy­tają Bi­blię, sta­no­wiło nie lada pro­blem.

Cha­pel Falls było znane z dwóch rze­czy:

Po pierw­sze – z bo­ga­tych miesz­kań­ców, któ­rzy w więk­szo­ści po­sia­dali eks­klu­zywne firmy z sie­dzibą w Geo­r­gii.

I po dru­gie – z wy­jąt­kowo kon­ser­wa­tyw­nego, prze­sta­rza­łego po­dej­ścia do ży­cia.

Tu­taj wszystko wy­glą­dało ina­czej.

Na­sze do­świad­cze­nie ogra­ni­czało się do kilku mo­krych po­ca­łun­kach przed ślu­bem, mimo że wszyst­kie skoń­czy­ły­śmy już dwa­dzie­ścia je­den lat.

Ale kiedy moje do­brze wy­cho­wane przy­ja­ciółki ob­ci­nały męż­czyzn dys­kret­nie, ja się z tym nie kry­łam.

Po­de­ner­wo­wany go­spo­darz za­pro­wa­dził ich do sto­lika, a oni po dro­dze roz­glą­dali się wo­kół – Ro­meo Co­sta z po­nu­rym znu­dze­niem męż­czy­zny, któ­rego czeka ko­la­cja z prze­my­sło­wego kon­te­nera na śmieci, a von Bi­smarck z cy­nicz­nym roz­ba­wie­niem.

– Co ty wy­pra­wiasz, Dal? Prze­cież wi­dzą, że się ga­pisz! – Sa­van­nah nie­mal ze­mdlała.

I tak nie pa­trzyli w na­szą stronę.

– No i? – mruk­nę­łam obo­jęt­nie i wzię­łam z tacy kie­li­szek szam­pana.

Sav i Emi­lie da­lej się za­chwy­cały, ja tym­cza­sem od­da­li­łam się, mi­ja­jąc sto­liki ugi­na­jące się od im­por­to­wa­nych sło­dy­czy, szam­pa­nów i to­re­bek z po­da­run­kami.

Obe­szłam salę, wi­ta­jąc się po dro­dze z ró­wie­śnicz­kami i da­le­kimi krew­nymi, żeby tylko do­stać się do de­se­rów po dru­giej stro­nie. I cały czas mia­łam oko na moją sio­strę Fran­klin.

Fran­kie krę­ciła się w po­bliżu i pew­nie wła­śnie pod­pa­lała czyjś tu­pe­cik albo prze­gry­wała ro­dzinną for­tunę w karty.

Pod­czas gdy mnie okre­ślano mia­nem le­ni­wej, po­zba­wio­nej am­bi­cji dziew­czyny z nad­mia­rem wol­nego czasu, ona ucho­dziła za ty­pową roz­ra­biarę.

Nie mam po­ję­cia, dla­czego tata w ogóle ją tu­taj za­brał. Miała le­d­wie dzie­więt­na­ście lat i spo­ty­kała się z męż­czy­znami rów­nie chęt­nie, jak ja wbi­ja­łam so­bie zu­żyte igły w żyłę.

Prze­mie­rza­jąc salę w mo­ich pięk­nych lo­ubo­uti­nach z li­mi­to­wa­nej edy­cji – dwa­na­ście cen­ty­me­trów, czarny ak­sa­mit, cie­niut­kie szpilki wy­sa­dzane per­łami i krysz­tał­kami Swa­ro­vskiego – uśmie­cha­łam się do go­ści, a nie­któ­rym po­sy­ła­łam bu­ziaki, aż na­gle na ko­goś wpa­dłam.

– Dal!

Fran­kie oto­czyła mnie ra­mio­nami, jakby nie wi­działa mnie całe wieki, cho­ciaż roz­ma­wia­ły­śmy za­le­d­wie czter­dzie­ści mi­nut temu, kiedy to wy­mo­gła na mnie dys­kre­cję, bo przy­ła­pa­łam ją na upy­cha­niu w sta­niku bu­te­le­czek z te­qu­ilą.

Pla­sti­kowe opa­ko­wa­nia wbiły się w moje piersi, kiedy mnie wy­ści­skała.

– Do­brze się ba­wisz? – Po­mo­głam jej ustać pro­sto, bo pra­wie za­li­czyła glebę. – Chcesz się na­pić wody? Po­trze­bu­jesz ta­ble­tek prze­ciw­bó­lo­wych? A może bo­skiej in­ter­wen­cji?

Fran­kie śmier­działa po­tem.

I ta­nią wodą ko­loń­ską.

Oraz trawką.

Pa­nie, miej tatę w swej opiece.

– Nic mi nie jest. – Mach­nęła ręką i się ro­zej­rzała. – Wie­dzia­łaś, że gdzieś tu krąży książę z Ma­ry­landu?

– Wy­daje mi się, że w Sta­nach Zjed­no­czo­nych nie mamy mo­nar­chii, sio­strzyczko.

– I jego me­ga­bo­gaty kum­pel? – Zi­gno­ro­wała mnie. – Han­dluje bro­nią. Grubo, co?

Tylko w jej wszech­świe­cie han­del bro­nią to coś faj­nego.

– Tak, a Sav i Emi­lie nie­mal po­si­kały się z ra­do­ści. Po­zna­łaś ich?

– Nie. – Fran­kie ro­zej­rzała się po sali ba­lo­wej, za­pewne szu­ka­jąc osoby, przez którą śmier­działa jak la­fi­rynda po za­ba­wie z di­le­rem na tyl­nym sie­dze­niu jego wozu. – Kto­kol­wiek go za­pro­sił, chciał chyba zro­bić do­bre wra­że­nie, bo przy jego sto­liku są her­bat­niki upie­czone przez ulu­bio­nego ku­cha­rza zmar­łej kró­lo­wej. Przy­le­ciał tu­taj spe­cjal­nie z Sur­rey. – Po­słała mi prze­bie­gły uśmiech. – Ukra­dłam jed­nego, kiedy nikt nie pa­trzył.

Żal ści­snął mi serce.

Tak bar­dzo ko­cham swoją sio­strę.

I jed­no­cze­śnie chcę ją w tej chwili za­mor­do­wać go­łymi rę­kami!

– A dla mnie nie wzię­łaś? – nie­omal wrza­snę­łam. – Prze­cież wiesz, że ni­gdy nie pró­bo­wa­łam praw­dzi­wych bry­tyj­skich her­bat­ni­ków. Co jest z tobą nie tak?

– Och, nie dra­ma­ty­zuj. – Fran­kie wsu­nęła palce w cia­sne upię­cie, żeby roz­ma­so­wać skórę głowy. – Lu­dzie usta­wiają się w ko­lejce, żeby po­roz­ma­wiać z tymi pa­ja­cami, jakby byli z rodu Wind­so­rów albo coś. Po pro­stu tam idź, przed­staw się i po­proś o ciastko. Jest ich tam pełno.

– Her­bat­ni­ków czy lu­dzi?

– Tego i tego.

Wy­cią­gnę­łam szyję, żeby się ro­zej­rzeć.

Miała ra­cję.

Przed męż­czy­znami cią­gnęła się ko­lejka lu­dzi, któ­rzy wy­glą­dali, jakby chcieli wy­ca­ło­wać im pier­ście­nie.

Jako że nie po­wstrzy­mam się przed ni­czym, żeby zdo­być coś pysz­nego, po­ma­sze­ro­wa­łam w stronę wia­nuszka go­ści ota­cza­ją­cych sto­lik Co­sty i von Bi­smarcka.

– ...ka­ta­stro­falny plan po­dat­kowy, który wy­woła eko­no­miczny chaos...

– ...pa­nie Co­sta, z pew­no­ścią ist­nieje ja­kaś al­ter­na­tywa dla tych wszyst­kich wy­dat­ków? Nie mo­żemy da­lej fun­do­wać wo­jen...

– ...czy to prawda, że bra­kuje im tech­no­lo­gicz­nie za­awan­so­wa­nej broni? Chcia­łem za­py­tać...

Kiedy męż­czyźni z Cha­pel Falls pa­plali jak na­jęci, żeby wpro­wa­dzić męż­czyzn w stan śpiączki, a ko­biety na­chy­lały się, by wy­eks­po­no­wać biust, wy­mi­nę­łam zgro­ma­dzo­nych sla­lo­mem, nie spusz­cza­jąc wzroku z mo­jego celu – trzy­pię­tro­wej tacy z ape­tycz­nymi her­bat­nicz­kami.

Naj­pierw swo­bod­nie opar­łam się ręką o stół.

Nie zwra­caj­cie na mnie uwagi.

Po­tem wy­cią­gnę­łam się w stronę an­giel­skiego przy­smaku sto­ją­cego po­środku.

Już do­się­ga­łam pal­cami tacy, gdy na­gle roz­legł się uszczy­pliwy głos.

– A ty to kto?

Pan Skóra.

A ra­czej Ro­meo Co­sta.

Roz­parł się na krze­śle, pa­trząc na mnie z wro­go­ścią ni­czym groźny kro­ko­dyl.

Cie­ka­wostka: te gady uwa­żają lu­dzi za stały ele­ment swo­jej diety.

Dy­gnę­łam z roz­ma­chem.

– Och, pro­szę wy­ba­czyć. Gdzież moje ma­niery?

– Na pewno nie na tacy z her­bat­ni­kami. – Jego głos wy­da­wał się oschły, bez­na­miętny.

Okej. Twardy prze­ciw­nik.

Ale miał prawo do nie­za­do­wo­le­nia, w końcu pró­bo­wa­łam ukraść jego ciastka.

– Na­zy­wam się Dal­las Town­send.

Po­sła­łam mu cie­pły uśmiech, wy­cią­ga­jąc dłoń, by mógł ją po­ca­ło­wać, ale on tylko spoj­rzał na nią ze wstrę­tem.

W sto­sunku do mo­jej rze­ko­mej zbrodni jego re­ak­cja była zde­cy­do­wa­nie prze­sa­dzona.

– Dal­las Town­send, tak? – Na jego bo­skiej twa­rzy od­ma­lo­wał się cień roz­cza­ro­wa­nia, jakby spo­dzie­wał się ko­goś zu­peł­nie in­nego.

Nie ob­ra­ca­li­śmy się w tych sa­mych krę­gach. By­łam na dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć pro­cent pewna, że ten męż­czy­zna w ogóle nie miał zna­jo­mych. Wy­da­wał się na to zbyt za­du­fany w so­bie.

– Tak się na­zy­wam od dwu­dzie­stu je­den lat – od­po­wie­dzia­łam, zer­ka­jąc ką­tem oka na her­bat­niki.

Tak bli­sko, a jed­no­cze­śnie tak da­leko.

– Oczy mam tu­taj – wy­ce­dził Co­sta.

Von Bi­smarck za­chi­cho­tał i wziął naj­więk­sze ciastko, naj­pew­niej po to, by zro­bić mi na złość.

– Jest uro­cza, Rom. Cał­kiem nie­zła z niej la­leczka.

Uro­cza? La­leczka?

Co to ma zna­czyć?

Z nie­chę­cią ode­rwa­łam wzrok od tacy z ła­ko­ciami i prze­nio­słam go na twarz Ro­mea.

Był taki przy­stojny.

A poza tym – miał śmierć w oczach.

Na­chy­lił się w moją stronę.

– Je­steś pewna, że na­zy­wasz się Dal­las Town­send?

Po­stu­ka­łam pal­cem w pod­bró­dek.

– Hm, jak się te­raz nad tym za­sta­na­wiam, to chyba wo­la­ła­bym zmie­nić na­zwi­sko na Ha­iley Bie­ber.

– Czy to miało być za­bawne?

– Czy to miało być po­ważne py­ta­nie?

– Za­cho­wu­jesz się nie­do­rzecz­nie.

– Sam za­czą­łeś.

Przy sto­liku roz­legł się okrzyk obu­rze­nia.

Jed­nak Ro­meo Co­sta wy­da­wał się bar­dziej znu­dzony niż ob­ra­żony.

Roz­parł się na krze­śle, ukła­da­jąc dło­nie na pod­ło­kiet­ni­kach. Ta poza – i ten ide­al­nie do­pa­so­wany gar­ni­tur – nada­wały mu aurę su­ro­wego króla go­to­wego do wojny.

– Dal­las Ma­ry­anne Town­send. – W moją stronę pę­dziła Bar­bara Al­wyn-Joy. Pew­nie chciała za­ła­go­dzić sy­tu­ację. Matka Emi­lie była go­spo­dy­nią tego wy­da­rze­nia. Po­dob­nie jak wszy­scy inni pod­cho­dziła do tego balu zbyt po­waż­nie. – Po­win­nam spro­wa­dzić two­jego ojca, żeby w tej chwili wy­pro­wa­dził cię z sali ba­lo­wej za od­zy­wa­nie się w ten spo­sób do pana Co­sty. Ta­kie za­cho­wa­nie nie przy­stoi mło­dej da­mie z Cha­pel Falls.

Cha­pel Falls naj­chęt­niej spa­li­łoby na sto­sie każdą ru­do­włosą ko­bietę w tym mie­ście.

Te­atral­nie spu­ści­łam głowę, czub­kiem buta ry­su­jąc owalny kształt ciastka na mar­mu­ro­wej pod­ło­dze.

– Prze­pra­szam.

Wcale nie było mi przy­kro.

Ro­meo Co­sta był dup­kiem.

Miał szczę­ście, że znaj­do­wa­li­śmy się w to­wa­rzy­stwie, bo ina­czej bym się nie ha­mo­wała.

Od­wró­ci­łam się go­towa opu­ścić to miej­sce, bo jesz­cze do­pro­wa­dzi­ła­bym do ko­lej­nego skan­dalu, a wtedy tata za­strzegłby moją czarną kartę kre­dy­tową.

Wtedy jed­nak Co­sta ode­zwał się po raz ko­lejny.

– Panno Town­send?

Dla cie­bie panno Bie­ber.

– Tak?

– Na­leżą się prze­pro­siny.

Ob­ró­ci­łam się na pię­cie i zmie­rzy­łam go tak gniew­nym spoj­rze­niem, na ja­kie było mnie stać.

– Chyba się na­ćpa­łeś, je­śli my­ślisz, że cię...

– Cho­dziło mi o to, że to ja po­wi­nie­nem prze­pro­sić.

Wstał, za­pi­na­jąc ma­ry­narkę jedną ręką.

Och.

Och!

Kil­ka­na­ście osób prze­ska­ki­wało mię­dzy nami wzro­kiem.

Nie by­łam pewna, co tu się dzieje, ale chyba moje szanse na do­rwa­nie tego her­bat­nika wła­śnie zwięk­szyły się dzie­się­cio­krot­nie.

A poza tym chcia­ła­bym prze­jąć od niego tro­chę tej pew­no­ści sie­bie i sa­mo­kon­troli, którą ema­no­wał na­wet w trak­cie prze­pro­sin. Ja za­wsze czu­łam się wtedy taka bez­radna.

Za to Co­sta trak­to­wał prze­pro­siny jako na­rzę­dzie, dzięki któ­remu ka­ta­pul­to­wał się jesz­cze wy­żej w hie­rar­chii spo­łecz­nej. Mimo że już wy­da­wał się zu­peł­nie od­mien­nym ga­tun­kiem czło­wieka.

Skrzy­żo­wał ra­miona na klatce pier­sio­wej, jak zwy­kle igno­ru­jąc za­sady ety­kiety, które wpa­jano mi całe ży­cie.

– Tak. Przy­da­łyby się.

Nie uśmiech­nął się.

Na­wet na mnie nie pa­trzył.

Mia­łam wra­że­nie, że do­słow­nie sta­łam się dla niego prze­zro­czy­sta.

– Prze­pra­szam, że wąt­pi­łem w twoją toż­sa­mość. Z nie­wy­tłu­ma­czal­nego po­wodu my­śla­łem, że oka­żesz się... inna.

Nor­mal­nie za­py­ta­ła­bym, kto mu coś ta­kiego na­ga­dał, ale po­win­nam się po­ha­mo­wać i uciec, za­nim mój wła­sny ję­zyk wpę­dzi mnie w jesz­cze więk­sze kło­poty.

Nie bez po­wodu przez osiem­dzie­siąt pro­cent czasu mia­łam usta wy­pchane sma­ko­ły­kami.

Poza tym nie mo­głam pa­trzeć na tego męż­czy­znę, bo czu­łam się, jakby nogi zmie­niły mi się w ga­la­retę.

I nie po­do­bało mi się to, że przy­pra­wiał mnie o za­wroty głowy.

Albo że moje po­liczki czer­wie­niły się, gdy na mnie pa­trzył.

– Hm, ja­sne. Nic się nie stało. Zda­rza się naj­lep­szym. Ży­czę mi­łego wie­czoru.

Po tych sło­wach ucie­kłam do swo­jego sto­lika.

Na szczę­ście tata miał dzi­siaj świetny hu­mor i wła­śnie roz­ma­wiał o in­te­re­sach ze swo­imi przy­ja­ciółmi. Bar­bara chyba nie speł­niła groźby i na mnie nie do­nio­sła, bo krótko po czwar­tej przy­stawce po­zwo­lił mi za­tań­czyć.

Więc tań­czy­łam.

Naj­pierw z Da­vi­dem z ko­ścioła.

Po­tem z Ja­me­sem z li­ceum.

A na ko­niec z Ha­rol­dem miesz­ka­ją­cym ulicę ode mnie.

Wszy­scy wy­gi­nali mnie w tańcu aż do mar­mu­ro­wej pod­łogi, a na­wet po­zwo­lili mi pro­wa­dzić w trak­cie kilku wal­ców.

Nie­mal od­zy­ska­łam pew­ność sie­bie i za­czę­łam wie­rzyć, że ten wie­czór może oka­zać się suk­ce­sem. Aż do chwili, gdy Ha­rold ukło­nił się pod ko­niec pio­senki, a ja ru­szy­łam do swo­jego sto­lika.

Bo kiedy się od­wró­ci­łam, znów uj­rza­łam Ro­mea Co­stę.

Jak we­zwany de­mon.

Stał do­słow­nie pięć cen­ty­me­trów od mo­jej twa­rzy.

Matko bo­ska, dla­czego grzech za­wsze musi być taki ku­szący?

– Pa­nie Co­sta. – Przy­ło­ży­łam dłoń do swo­jego oboj­czyka. – Dzię­kuję, ale je­stem już zmę­czona i oszo­ło­miona. Chyba nie dam rady tań...

– Będę pro­wa­dzić. – Wziął mnie w ra­miona tak, że moje stopy za­wi­sły nad pod­łogą, a po­tem za­czął plą­sać po par­kie­cie bez mo­jego udziału.

Halo, prze­cież to czer­wona flaga wiel­ko­ści Tek­sasu!

– Pro­szę mnie po­sta­wić – po­le­ci­łam przez za­ci­śnięte zęby.

Jesz­cze moc­niej za­ci­snął rękę na mo­jej ta­lii, przy­trzy­mu­jąc mnie swoim sil­nym cia­łem.

– To skończ od­gry­wać rolę damy. Na­wet Oli­via Wilde daje lep­sze przed­sta­wie­nia.

Aua.

Pa­mię­tam, że po fil­mie Pro­jekt La­za­rus mia­łam ochotę wy­dłu­bać so­bie oczy.

– Dzięki. – Roz­luź­ni­łam mię­śnie, żeby był zmu­szony przy­trzy­mać cały cię­żar mo­jego ciała albo po­sta­wić mnie na pod­ło­dze. – Uda­wa­nie sza­no­wa­nego członka spo­łe­czeń­stwa jest do­prawdy mę­czące.

– Po­de­szłaś do mo­jego sto­lika ze względu na her­bat­niki, prawda?

Być może inna dziew­czyna na moim miej­scu wo­la­łaby skła­mać. Ale niech wie, że nie był dla mnie naj­więk­szą atrak­cją.

– Tak.

– Były zna­ko­mite.

Zer­k­nę­łam na stół po­nad jego ra­mie­niem.

– Wi­dzę, że jesz­cze coś zo­stało.

– Aleś ty spo­strze­gaw­cza, panno Town­send. – Ob­ró­cił mnie za­ska­ku­jąco umie­jęt­nie, jak do­świad­czony tan­cerz. Mia­łam mdło­ści, ale nie wie­dzia­łam, czy to z po­wodu jego to­wa­rzy­stwa, czy dla­tego, że po­ru­szał się zbyt szybko. – Nie masz może ochoty na­pić się do nich szam­pana? Oli­ver i ja wła­śnie zdo­by­li­śmy Cri­stal Brut Mil­lénium Cu­vée.

Trzy­na­ście ty­sięcy za bu­telkę.

Oczy­wi­ście, że by­łam chętna.

Pró­bo­wa­łam na­śla­do­wać jego po­zba­wiony wy­razu ton.

– Fak­tycz­nie, szam­pan pa­so­wałby do her­bat­ni­ków ide­al­nie.

Jego twarz wciąż ni­czego nie wy­ra­żała.

Chry­ste, co trzeba zro­bić, żeby wy­wo­łać uśmiech na ustach tego męż­czy­zny?

Le­d­wie zwra­ca­łam uwagę na ota­cza­ją­cych nas lu­dzi.

Do­tarło do mnie, że Co­sta nie tań­czył z ni­kim poza mną. Zro­biło mi się nie­swojo.

Sa­van­nah i Emi­lie wspo­mi­nały, że nie zja­wił się tu­taj, aby zna­leźć kan­dy­datkę na żonę, ale z dru­giej strony w przed­szkolu wmó­wiły mi, że brą­zowe krowy pro­du­kują mleko cze­ko­la­dowe.

Od­chrząk­nę­łam.

– Po­wi­nie­neś coś wie­dzieć. – Kiedy spoj­rza­łam w jego bla­do­szare oczy, barwą przy­po­mi­na­jące an­giel­skie niebo zimą, zro­zu­mia­łam, że co­kol­wiek po­wiem, nie bę­dzie zdzi­wiony. – Je­stem za­rę­czona, więc je­śli chcesz mnie po­znać...

– Nie mam naj­mniej­szej ochoty cię po­znać.

Po raz pierw­szy za­uwa­ży­łam kulkę gumy ści­śniętą mię­dzy jego sie­ka­czami.

Mię­towa, są­dząc po za­pa­chu.

– Dzięki Bogu. – Roz­luź­ni­łam się i po­pły­nę­łam w walcu. – Nie lu­bię od­ma­wiać lu­dziom. To iry­tu­jące.

Nie by­łam za­chwy­cona per­spek­tywą po­ślu­bie­nia Ma­di­sona Lichta, ale też nie by­łam temu cał­ko­wi­cie prze­ciwna.

Zna­łam go całe ży­cie. Był je­dy­nym sy­nem ko­legi taty z col­lege’u i z tego względu czę­sto zja­wiał się u nas na święta i oka­zjo­nalne przy­ję­cia.

Był od­po­wiedni.

Od­po­wied­nio atrak­cyjny.

Od­po­wied­nio bo­gaty.

Od­po­wied­nio wy­cho­wany.

Jed­nak na jego ko­rzyść naj­bar­dziej prze­ma­wiało to, że to­le­ro­wał moje po­czu­cie hu­moru. A poza tym osiem lat róż­nicy nada­wało mu otoczkę świa­to­wego, do­świad­czo­nego męż­czy­zny.

Po­szli­śmy na dwie randki, pod­czas któ­rych dał mi do zro­zu­mie­nia, że po­zwoli mi żyć tak, jak chcę. Była to rzad­kość wśród aran­żo­wa­nych związ­ków Cha­pel Falls.

Ro­meo Co­sta pa­trzył na mnie jak na psią kupę, w którą za­raz miał wdep­nąć.

– Kiedy ślub? – za­py­tał ak­sa­mit­nym, lekko drwią­cym to­nem.

– Nie mam po­ję­cia. Pew­nie po stu­diach.

– A na ja­kim je­steś kie­runku?

– Li­te­ra­tura an­giel­ska w Emory.

– Kiedy koń­czysz?

– Naj­pew­niej wtedy, gdy prze­stanę ob­le­wać se­me­stry.

Na jego ustach za­go­ścił gorzki uśmiech, jakby do­my­ślił się, że pró­buję go roz­ba­wić.

– Po­do­bają ci się stu­dia?

– Wcale.

– To ja­kie masz jesz­cze za­in­te­re­so­wa­nia, poza kra­dzieżą cia­stek?

Od­nio­słam wra­że­nie, że cią­gnął tę roz­mowę tylko po to, bym nie ode­szła.

Nie mia­łam po­ję­cia dla­czego.

Mimo to szcze­rze się nad tym za­sta­no­wi­łam, bo dzięki temu nie mu­sia­łam sku­piać się na kro­kach. On już o to za­dbał.

– Książki. Deszcz. Bi­blio­teki. Jeż­dże­nie w nocy po mie­ście z moją ulu­bioną play­li­stą w tle. Po­dróże, głów­nie ga­stro­tu­ry­styka. Ale za­bytki też są cie­kawe.

Cha­pel Falls znało mnie jako dziew­czynę, która spę­dza dnie na trwo­nie­niu pie­nię­dzy ta­tu­sia na luk­su­sowe ubra­nia, czę­ste wi­zyty w dro­gich re­stau­ra­cjach i po­lo­wa­nie na do­bre książki w gra­ni­cach Po­łu­dnia Sta­nów Zjed­no­czo­nych.

Wszy­scy wie­dzieli o tym, że nie mam żad­nych więk­szych aspi­ra­cji. Tylko że plotki nie były do końca zgodne z prawdą.

Mia­łam jedno ma­rze­nie.

Pra­gnie­nie, do któ­rego nie­stety po­trzebny był męż­czy­zna.

Naj­bar­dziej na świe­cie chcia­łam zo­stać matką.

Wy­da­wało się to pro­ste. A jed­no­cze­śnie ta­kie nie­osią­galne. Nie­stety, aby zre­ali­zo­wać swój cel, mu­sia­łam przejść wiele eta­pów, ale w za­py­zia­łym Cha­pel Falls jesz­cze mi się to nie udało.

– Je­steś bar­dzo bez­po­śred­nia.

Nie za­brzmiało to jak kom­ple­ment.

– A ty bar­dzo cie­kaw­ski. – Po­zwo­li­łam mu wy­giąć mnie w tańcu, mimo że nas to do sie­bie zbli­żyło. – A ty ja­kie masz za­in­te­re­so­wa­nia? – za­py­ta­łam po chwili mil­cze­nia, bo tego wy­ma­gało do­bre wy­cho­wa­nie.

– Jest parę ta­kich rze­czy. – Za­czął za­ta­czać ze mną zgrabne okręgi tuż przed onie­miałą Sa­van­nah. – Pie­nią­dze. Wła­dza. Wojna.

– Wojna?

– Tak – po­twier­dził. – To bar­dzo do­cho­dowy biz­nes. W do­datku pewny. Na świe­cie za­wsze to­czy się ja­kaś wojna lub pań­stwa się do niej przy­go­to­wują. To nie­sa­mo­wite.

– Może dla po­li­ty­ków tak, ale na pewno nie dla nie­win­nych lu­dzi, któ­rzy na tym cier­pią. Dla dzieci, które mo­czą łóżko ze stra­chu. Dla ofiar, ro­dzin, bo­le­snych...

– Za­wsze je­steś taka mę­cząca czy za­re­zer­wo­wa­łaś tę prze­mowę ro­dem z kon­kursu pięk­no­ści spe­cjal­nie dla mnie?

Jego zło­śliwy ko­men­tarz na chwilę ode­brał mi mowę, a po­tem od­par­łam:

– Spe­cjal­nie dla cie­bie. Mam na­dzieję, że dzięki temu czu­jesz się wy­jąt­kowy.

Zro­bił ba­lona z gumy, który pękł mi przed twa­rzą.

Cóż za dżen­tel­men, po­my­śla­łam.

– Spo­tkajmy się w ogro­dzie ró­ża­nym za dzie­sięć mi­nut.

Wszy­scy wie­dzieli, co się dzieje w ogro­dzie ró­ża­nym.

Ścią­gnę­łam usta.

Czyżby już wy­ma­zał z pa­mięci ostat­nie pięć mi­nut?

– Mó­wi­łam, że je­stem za­rę­czona.

– Ale ślubu jesz­cze nie było – przy­po­mniał i po­chy­lił mnie po raz ko­lejny. Po­pi­sówka. – Masz ostat­nią szansę, żeby się za­ba­wić, za­nim po­wiesz „tak”. Ostatni mo­ment sła­bo­ści, za­nim bę­dzie za późno, by spró­bo­wać cze­goś no­wego.

– Ale prze­cież... ja cię na­wet nie lu­bię.

– Nie mu­sisz mnie lu­bić, żeby było ci ze mną do­brze.

Od­chy­li­łam głowę i zmro­zi­łam go spoj­rze­niem, sze­roko otwie­ra­jąc oczy.

– Co ty do­kład­nie pro­po­nu­jesz?

– Ucieczkę z tego nud­nego jak flaki z ole­jem wy­da­rze­nia.

Ko­lejny ob­rót.

Aż mi się w gło­wie za­krę­ciło.

A może to przez tę roz­mowę.

Co­sta spu­ścił nieco z tonu.

– Gwa­ran­tuję, że zajmę twoją uwagę w stu pro­cen­tach. Tylko na dzie­sięć mi­nut. Przy­niosę her­bat­niki i szam­pana. Ty je­dy­nie mu­sisz się po­ja­wić. Cho­ciaż w su­mie... – Ob­rzu­cił mnie spoj­rze­niem od stóp do głów. – Wo­lał­bym, że­byś cha­rak­te­rek zo­sta­wiła przy stole.

Nie­spo­dzie­wa­nie prze­rwał ta­niec w po­ło­wie pio­senki i zo­sta­wił mnie na par­kie­cie.

Moje my­śli ga­lo­po­wały, kiedy od­pro­wa­dza­łam go wzro­kiem. Nie ro­zu­mia­łam, co tu wła­śnie za­szło.

Czy on mi za­pro­po­no­wał seks?

Wy­da­wał się nie­za­do­wo­lony z na­szej roz­mowy. Ale może po pro­stu już tak miał. Może zwy­czaj­nie był taki ozię­bły, po­wścią­gliwy i nie­uprzejmy.

Ja­kaś część mnie pró­bo­wała mi wmó­wić, że po­win­nam przy­stać na jego pro­po­zy­cję. Oczy­wi­ście nie po­szła­bym na ca­łość. Za­mie­rza­łam za­cho­wać dzie­wic­two. Ale nie­winna za­bawa w mroku nie za­szko­dzi.

Ma­di­son na pewno nie sie­dział te­raz w domu i nie wkle­jał zdjęć do na­szego wspól­nego al­bumu.

Wie­dzia­łam, że w Wa­szyng­to­nie cią­gle ba­luje, za­li­cza prze­lotne ro­manse z mo­del­kami i ce­le­bryt­kami. Moja ko­le­żanka Hay­le­igh miesz­kała w tym sa­mym bu­dynku co on, na tym sa­mym pię­trze, i opo­wia­dała mi o tych wszyst­kich ko­bie­tach, które od­wie­dzały jego apar­ta­ment.

W końcu nie by­li­śmy praw­dziwą parą. Raz w mie­siącu na prośbę na­szych ro­dzi­ców roz­ma­wia­li­śmy przez te­le­fon, żeby „się ze sobą za­po­znać”, ale to wszystko.

A taki męż­czy­zna jak Ro­meo Co­sta przy­tra­fia się tylko raz w ży­ciu.

I dla­tego po­win­nam to wy­ko­rzy­stać.

Po­win­nam wy­ko­rzy­stać jego.

Może na­uczyłby mnie kilku sztu­czek, dzięki któ­rym póź­niej zro­bi­ła­bym wra­że­nie na Ma­di­so­nie.

A poza tym... te her­bat­niki tak mnie ku­siły.

Gdy tylko tata od­wró­cił się, żeby po­roz­ma­wiać z pa­nem Gold­ber­giem, ucie­kłam do to­a­lety. Mocno za­ci­snę­łam palce na zle­wie z mar­muru upstrzo­nego zło­tymi plam­kami i za­mru­ga­łam do swo­jego od­bi­cia.

To tylko kilka po­ca­łun­ków.

Prze­cież ro­bi­łaś to z wie­loma chło­pa­kami.

Wy­da­wał mi się taki doj­rzały, do­świad­czony, ku­sząco nie­zna­jomy, że na­wet przy­mknę­łam oko na jego zło­śli­wo­ści. Bądźmy szcze­rzy – pan Darcy przez osiem­dzie­siąt pro­cent książki też nie był zbyt po­cią­ga­jący.

– Nic złego się nie wy­da­rzy – za­pew­ni­łam swoje od­bi­cie w lu­strze. – Nic.

Na­gle za mną roz­legł się dźwięk spusz­cza­nej w to­a­le­cie wody.

Z ka­biny wy­szła Emi­lie i marsz­cząc brwi, sta­nęła obok mnie, żeby umyć ręce.

– Pa­li­łaś to samo, co twoja sio­stra do­stała od kel­nera? – Unio­sła na­my­dloną rękę, żeby przy­ło­żyć jej wierzch do mo­jego czoła. – Mó­wisz sama do sie­bie.

Zro­bi­łam unik.

– Hej, Em, po­zna­łaś może Ro­mea Co­stę?

Po­krę­ciła głową, ukła­da­jąc usta w dzió­bek.

– On i Bi­smarck są główną atrak­cją wie­czoru. Za­wsze ota­cza ich chmara lu­dzi. Na­wet nie by­łam w sta­nie zro­bić mu zdję­cia. Wi­dzia­łam, że z nim tań­czy­łaś. Ale z cie­bie szczę­ściara. Zro­bi­ła­bym wszystko, żeby mieć taką moż­li­wość.

Wy­rwał mi się zdu­szony, zu­chwały śmiech.

Po­krę­ci­łam głową.

– A ty do­kąd? – za­wo­łała za mną.

Zro­bić coś sza­lo­nego.

Dal­las

Kiedy cze­ka­łam, sie­dząc na ka­mien­nej ławce za ró­ża­nymi krze­wami, nie przy­szło mi do głowy, że to może być błąd.

Pięk­nie roz­wi­nięte pąki ko­ły­sały się w cie­płym, par­nym po­wie­trzu.

Ro­meo Co­sta spóź­niał się już trzy mi­nuty i trzy­dzie­ści cztery se­kundy.

A mimo to wie­dzia­łam, że przyj­dzie.

Przy­gry­złam dolną wargę, żeby po­wstrzy­mać chi­chot. W mo­ich ży­łach pły­nęła czy­sta ad­re­na­lina.

Kiedy sze­lest li­ści za­kłó­cił dźwięk cy­kad i od­le­gły szum sa­mo­cho­dów, wy­pro­sto­wa­łam się i za­raz po­tem moim oczom uka­zała się za­chwy­ca­jąca twarz Ro­mea Co­sty, na którą pa­dała bla­do­nie­bie­ska księ­ży­cowa po­świata.

Zgod­nie z obiet­nicą w jed­nej ręce trzy­mał otwartą bu­telkę szam­pana, w dru­giej garść her­bat­ni­ków za­wi­nię­tych w ser­wetki.

– Mój skar­bie! – syk­nę­łam gło­sem Gol­luma, wy­cią­ga­jąc palce.

Rzu­cił mi znu­dzone spoj­rze­nie męż­czy­zny, który przy­wykł do opę­dza­nia się od ko­biet, a po­tem zro­zu­miał, że to nie jego mia­łam na my­śli.

We­pchnę­łam do ust całe ciastko i od­chy­li­łam głowę z ję­kiem za­chwytu.

– Ale py­cha. Do­słow­nie czuję w nich Lon­dyn.

– Sur­rey – po­pra­wił, pa­trząc na mnie jak na dzi­kiego niedź­wie­dzia, z któ­rym miałby się si­ło­wać. – A więc lu­bisz smak sta­rych bu­dyn­ków i gnoju?

– Ty to umiesz po­psuć hu­mor.

Z nie­wy­tłu­ma­czal­nego po­wodu spra­wiał wra­że­nie, jakby mę­czyło go prze­by­wa­nie ze mną, mimo że to on za­pro­po­no­wał spo­tka­nie.

– Znajdźmy ja­kieś bar­dziej ustronne miej­sce.

Za­brzmiało to jak roz­kaz, a nie su­ge­stia.

– Tu­taj nikt nas nie zo­ba­czy. – Mach­nę­łam ręką. – Biorę udział w tym balu, od­kąd skoń­czy­łam szes­na­ście lat. Znam każdy za­ką­tek i każdą kry­jówkę.

Po­krę­cił głową.

– Kel­ne­rzy czę­sto przy­cho­dzą tu­taj na szluga.

Ro­meo chyba nie chciał zo­stać przy­ła­pany w moim to­wa­rzy­stwie, zresztą tak samo jak ja w jego. W po­rów­na­niu z tym mi­liar­de­rem by­łam tylko głu­piutką dziew­czyną z pro­win­cji.

Wes­tchnę­łam i strzep­nę­łam okruszki her­bat­ni­ków z dłoni.

– Do­bra. Ale je­śli my­ślisz, że pójdę z tobą na ca­łość, to grubo się my­lisz.

– Na­wet nie śmia­łem tak za­ło­żyć – mruk­nął po­nuro i od­wró­cił się do mnie ple­cami, żeby przejść na drugą stronę po­dwórka.

Od­nio­słam wra­że­nie, że pró­buje ode mnie uciec, a nie wska­zać mi drogę. Mimo to po­dą­ży­łam za nim, wgry­za­jąc się w trze­cie kru­che ciastko.

– Co spra­wiło, że po­sta­no­wi­łaś przyjść do ogrodu? Sło­dy­cze czy pro­po­zy­cja?

– Po­nie­kąd to i to. – Ob­li­za­łam palce. – Oraz fakt, że Ma­di­son na pewno nie po­zo­staje mi wier... – Ugry­złam się w ję­zyk.

Nie po­win­nam ob­ga­dy­wać na­rze­czo­nego, na­wet je­śli przy­pra­wiał mi rogi. W su­mie nie by­li­śmy ra­zem. Na­wet się nie po­ca­ło­wa­li­śmy.

Nie cho­dziło o za­zdrość. To, z kim się spo­ty­kał przed ślu­bem, ob­cho­dziło mnie tyle co ze­szło­roczny śnieg.

– Wiesz, jak to jest. My­szy do­ka­zują, gdy kota nie czują – pod­su­mo­wa­łam osta­tecz­nie.

– Dla­tego kusi mnie za­ba­wić się z twoją.

Moją my­szą? Czy on mó­wił o...

Chry­ste Pa­nie.

Moje ciało, do któ­rego naj­wy­raź­niej nie do­cie­rało, że za­ro­zu­miałe dupki nie po­winny mi się po­do­bać, spięło się w miej­scach dawno przeze mnie za­po­mnia­nych.

– Je­steś okropny – po­in­for­mo­wa­łam go ra­do­śnie. – Bę­dziesz moim ulu­bio­nym błę­dem.

Za­trzy­mał się na zie­lo­nym wznie­sie­niu za operą. To miej­sce wy­da­wało się wy­star­cza­jąco ustronne, tym bar­dziej że skry­li­śmy się za ścianą.

Ro­meo po­dał mi bu­telkę szam­pana.

Przy­ci­snę­łam gwint do ust i po­cią­gnę­łam mniej wię­cej jedną piątą.

– Uwo­dze­nie chyba nie jest twoją mocną stroną, co?

Oparł się o ścianę, wsu­nąw­szy dło­nie do przed­nich kie­szeni.

– Uwo­dze­nie jest sztuką, po którą nie mu­szę zbyt czę­sto się­gać.

Bą­bel­kowy tru­nek, zimny i orzeź­wia­jący, po­draż­nił moje gar­dło.

Roz­kasz­la­łam się, po­da­jąc bu­telkę Ro­me­owi.

– Aleś ty skromny.

Wziął spory łyk. Za­uwa­ży­łam, że wciąż ma w ustach gumę.

– Je­steś dzie­wicą?

– Tak. – Ro­zej­rza­łam się. Na­gle za­czę­łam się za­sta­na­wiać, czy w ogóle warto to ro­bić. Co prawda mnie po­cią­gał, ale to rów­nież zwy­kła świ­nia. – A ty?

– Po­wiedzmy.

Za­da­łam to py­ta­nie w for­mie żartu, więc do­piero po chwili po­ję­łam na­wią­za­nie do pio­senki The We­eknd I’m a Vir­gin.

Od­chy­li­łam głowę w tył i wy­buch­nę­łam śmie­chem.

– Kto by po­my­ślał? Wy­gląda na to, że pod tym ca­łym lo­dem kryje się po­czu­cie hu­moru.

– My­śla­łaś już nad tym, jak da­leko chcesz się po­su­nąć? – Po­dał mi bu­telkę opróż­nioną w dwóch trze­cich.

– A mogę ci po pro­stu po­wie­dzieć, kiedy masz prze­stać?

– Znam cię chwilę, ale do­my­ślam się, że nie masz żad­nych za­ha­mo­wań. Ustalmy, że po­zo­sta­wię twoją błonę dzie­wi­czą nie­tkniętą.

Ktoś tu po­wi­nien po­pra­co­wać nad świn­tu­sze­niem.

– Niech bę­dzie. Je­steś z No­wego Jorku?

– Nie.

– To sk...

– Le­piej nie roz­ma­wiajmy.

Oookej.

Igraszki z tym męż­czy­zną ra­czej nie będą na­le­żały do mo­ich naj­grzecz­niej­szych, ale za to będą naj­bar­dziej pod­nie­ca­jące, więc pu­ści­łam to mimo uszu.

Po­da­wa­li­śmy so­bie bu­telkę na zmianę, aż ją osu­szy­li­śmy. Drża­łam na ca­łym ciele z ocze­ki­wa­nia jak po­ra­żona prą­dem.

W końcu odło­żył bu­telkę na zie­mię, ode­pchnął się od ściany i zła­pał mój pod­bró­dek dwoma pal­cami, żeby unieść mi głowę.

Moje serce wy­ko­nało salto i roz­pu­ściło się w dole brzu­cha.

Po raz pierw­szy jego oczy bły­snęły apro­batą.

– Po­zna­łem agen­tów skar­bówki, któ­rzy byli sym­pa­tycz­niejsi od cie­bie, ale jedno trzeba ci przy­znać. Sma­ku­jesz cał­kiem nie­źle, panno Town­send.

Otwo­rzy­łam usta.

– Skąd wiesz...

Nie dane mi było do­koń­czyć zda­nia, bo wy­pluł gumę na trawę i za­mknął moje wargi w pa­lą­cym po­ca­łunku.

Jego usta były cie­płe, pach­niały ogni­skiem, dro­gimi per­fu­mami i miętą. Wy­ssały ze mnie wszelką lo­gikę i przy­pra­wił o za­wrót głowy.

Miał silne, twarde i obce dla mnie ciało. Wto­pi­łam się w nie, owi­ja­jąc go ra­mio­nami jak ośmior­nica.

Wy­su­nął czu­bek ję­zyka, żeby roz­chy­lić mi wargi. Kiedy otwo­rzy­łam je ocho­czo, mruk­nął z sa­tys­fak­cją, aż po­czu­łam skurcz w dole brzu­cha.

Ro­meo zła­pał mnie za kark, żeby po­głę­bić po­ca­łu­nek. Jego ję­zyk za­nu­rzył się w mo­ich ustach w pełni, od­kry­wał wszyst­kie za­ka­marki, jakby chciał pod­bić nowy ląd.

Wy­czu­łam chłód mię­to­wej gumy. Sma­ko­wał ape­tycz­nie i wy­wie­rał na mnie ide­alny na­cisk.

O dziwo, jego oschłe słowa i nie­wzru­szona po­stawa znik­nęły za­stą­pione pa­sją, ża­rem i na­miętną obiet­nicą za­bawy, któ­rej chyba nie by­ła­bym w sta­nie znieść.

Po­czu­łam pul­so­wa­nie mię­dzy udami.

Pró­bo­wa­łam so­bie przy­po­mnieć, czy kie­dy­kol­wiek do­świad­czy­łam cze­goś po­dob­nego. I nie­stety od­po­wiedź brzmiała: nie.

To było dla mnie zu­peł­nie nowe te­ry­to­rium. Nie­od­kryte wody, w któ­rych chcia­łam się za­nu­rzyć.

Jęk­nę­łam w jego usta, ła­piąc go za poły ma­ry­narki, i wy­su­nę­łam ję­zyk. Nie przej­mo­wa­łam się tym, co so­bie o mnie po­my­śli. I tak wię­cej się już nie zo­ba­czymy.

Po­wio­dłam dłońmi po rę­ka­wach ma­ry­narki i za­ci­snę­łam palce na skry­tych pod dro­gim ma­te­ria­łem mię­śniach. Był atle­tycz­nie zbu­do­wany, ale bez prze­sady.

Chry­ste, był taki piękny.

Zimny, gładki i zja­wi­skowy jak mar­mur.

Jakby ktoś tchnął ży­cie w rzym­ską rzeźbę, by za­częła się ru­szać, ale jed­no­cze­śnie po­zba­wił ją uczuć.

W trak­cie po­ca­łunku za­sta­na­wia­łam się, czy je­stem w sta­nie wy­ma­cać każdy mię­sień na jego sze­ścio­paku. Po­kle­pa­łam go po brzu­chu. Tak.

Niech tylko Fran­kie o tym usły­szy. Zzie­le­nieje z za­zdro­ści.

Ro­meo przy­ci­snął mnie do ściany, owi­ja­jąc so­bie moje ciemne włosy wo­kół pię­ści, i po­cią­gnął, żeby pod­nieść mi głowę i po­głę­bić po­ca­łu­nek.

Jego erek­cja, pul­su­jąca i go­rąca, wbiła się w moje udo, aż prze­szył mnie roz­koszny dreszcz.

– Pro­szę, pro­szę. – Moc­niej szarp­nął mnie za włosy. Wy­czu­łam, że traci nad sobą kon­trolę, że jego mury odro­binę pę­kają. – Zo­sta­łaś stwo­rzona, by po­wa­lać męż­czyzn na ko­lana, co, Kru­szyno?

Czy on wła­śnie na­zwał mnie... Kru­szyną?

– Wię­cej. – Prze­su­nę­łam pa­znok­ciami po jego ma­ry­narce.

Sama nie wie­dzia­łam, o co pro­szę. Li­czyło się tylko to, że sma­ko­wał le­piej niż ja­ki­kol­wiek de­ser. I że za kilka mi­nut mu­sie­li­śmy skoń­czyć. Nie­długo po­win­nam wró­cić do środka.

– Wię­cej czego? – Jego ręka już zdą­żyła za­wę­dro­wać pod su­wak mo­jej su­kienki.

– Wię­cej... sama nie wiem. To ty je­steś eks­per­tem.

Za­ci­snął dłoń na moim po­śladku, a pa­lec wska­zu­jący wsu­nął pod gumkę maj­tek.

– Tak. Tak. Tego. – Prze­rwa­łam po­ca­łu­nek i przy­gry­złam jego pod­bró­dek, spe­szona swoim bra­kiem do­świad­cze­nia. – Ale... z dru­giej strony. Z przodu.

– Na pewno chcesz stra­cić dzie­wic­two na pal­cach ob­cego fa­ceta, który dał ci kilka kru­chych cia­stek?

– To ich we mnie nie wkła­daj. – Od­wró­ci­łam głowę i spoj­rza­łam na niego spod zmarsz­czo­nych brwi. – Po pro­stu do­ty­kaj... no wiesz, do­okoła.

Wsu­nął rękę mię­dzy moje nogi i mocno ści­snął pul­su­jącą ko­bie­cość.

– Po­wi­nie­nem ze­rżnąć cię tak, że ode­chcia­łoby ci się tych sar­ka­stycz­nych ko­men­ta­rzy.

Za­uwa­ży­łam, że to pierw­szy raz, gdy męż­czy­zna użył zbe­reź­nego słowa, i mia­łam wra­że­nie, że to u niego rzad­kość.

Przy­ci­snę­łam piersi do jego dłoni, szu­ka­jąc wię­cej do­tyku.

– Mmm. Tak.

Po­ma­so­wał moją łech­taczkę przez ma­te­riał maj­tek, za­ta­cza­jąc pal­cem sze­ro­kie okręgi. Od razu zro­bi­łam się mo­kra, pew­nie dla­tego, że jego do­tyk był taki nie­spieszny, gła­skał mnie jakby od nie­chce­nia, jakby chciał do­pro­wa­dzić mnie w ten spo­sób do sza­leń­stwa.

Słodka tor­tura. Nie­sa­mo­wita.

– Czę­sto pa­ku­jesz się w kło­poty przez te twoje nie­wy­pa­rzone usta? – Prze­rwał po­ca­łu­nek i po­pa­trzył na mnie z jawną iry­ta­cją w oczach, nie prze­ry­wa­jąc piesz­czot.

Co za dziwny męż­czy­zna.

Bar­dzo dziwny.

Ale nie na tyle, bym wy­co­fała się z tego, co się ak­tu­al­nie mię­dzy nami działo.

– Nie­ustan­nie. Mama mówi, że gdy­bym prze­bie­rała no­gami tak szybko, jak kła­pię ję­zy­kiem, to zdo­by­ła­bym me­dal olim... Oooo, jak mi do­brze.

Za­nu­rzył we mnie pa­lec, de­li­kat­nie go za­giął, a po­tem rów­nie szybko wy­cią­gnął. Ku mo­jemu prze­ra­że­niu usły­sza­łam gło­śne mla­śnię­cie.

– Zrób tak jesz­cze raz. – Wci­snę­łam nos w jego szyję, upa­ja­jąc się za­pa­chem. – Ale do końca.

Jęk­nął, a po­tem mruk­nął coś, co za­brzmiało jak: „To za­szło za da­leko”.

Hej, prze­cież nikt nie trzy­mał spluwy przy jego skroni!

– Do­brze się ba­wisz? – Za­czy­na­łam wie­rzyć, że już ża­ło­wał tego po­su­nię­cia.

Po­mimo mgły po­żą­da­nia przy­ćmie­wa­ją­cej moje my­śli wi­dzia­łam, że był bar­dziej zi­ry­to­wany niż na­krę­cony. Oczy­wi­ście po wiel­kim członku po­zna­łam, że wcale nie cier­piał ka­tu­szy, ale zda­wał się nie­za­do­wo­lony z tego, że mu się po­do­bam.

– Fan­ta­stycz­nie. – Jego głos ocie­kał sar­ka­zmem.

– Je­śli chcesz, mo­żesz po­ssać mi sutki. Sły­sza­łam, że to pod­nie­ca­jące. – Za­ła­pa­łam za gor­set na biu­ście i po­cią­gnę­łam.

Po­spiesz­nie chwy­cił mnie za rękę i przy­trzy­mał ma­te­riał na piersi.

– To miło z two­jej strony, ale spa­suję.

– Są cał­kiem ładne, przy­się­gam. – Szarp­nę­łam, pró­bu­jąc mu je po­ka­zać.

Moc­niej za­ci­snął palce na moim nad­garstku.

– Wolę, gdy to, co moje, na­leży tylko do mnie. Z dala od nie­po­żą­da­nych spoj­rzeń. Gdy jest za­re­zer­wo­wane wy­łącz­nie dla mo­jej roz­rywki.

Jego?

Na­gle otrzeź­wia­łam.

– Two­jej?

I w tym mo­men­cie ściana, o którą się opie­ra­li­śmy, opa­dła.

Na po­dium stała ho­stessa, trzy­ma­jąc pi­lot uru­cha­mia­jący po­kaz fa­jer­wer­ków.

My rów­nież sta­li­śmy na po­dium.

Do­bry Boże.

To nie była ściana.

Tylko kur­tyna.

I przed nami sie­działo trzy­stu go­ści balu.

Wszy­scy mieli za­ci­śnięte szczęki albo otwarte sze­roko oczy, a na ich twa­rzach ma­lo­wało się oskar­że­nie.

Od razu za­uwa­ży­łam tatę.

Jego oliw­kowa skóra w ułamku se­kundy zro­biła się blada jak ściana, a uszy czer­wie­niały co­raz bar­dziej. W tym mo­men­cie w moim przy­ćmio­nym po­żą­da­niem umy­śle wy­kla­ro­wały się dwa wnio­ski.

Po pierw­sze tata na dwie­ście pro­cent za­strzeże wszyst­kie moje karty, od Ame­ri­can Express po bi­blio­teczną.

A po dru­gie w końcu do­tarło do mnie, co wszy­scy wi­dzieli.

Mnie, w ob­ję­ciach męż­czy­zny, który nie był moim na­rze­czo­nym.

Jego rękę we­pchniętą pod su­kienkę, mię­dzy mo­imi udami.

Moją roz­ma­zaną szminkę, po­tar­gane włosy... i kilka ma­li­nek na jego szyi.

– La­ska. – Głos Fran­kie wy­brzmiał gdzieś po­śród tłumu. – Mama uziemi cię do czter­dziestki.

Na­gle przez ze­bra­nych prze­to­czył się pod­eks­cy­to­wany szmer. Bły­snęły fle­sze skie­ro­wane w moją twarz, a ja za­chwia­łam się w tył, od­py­cha­jąc Ro­mea Co­stę.

On jed­nak nie za­mie­rzał zejść mi z drogi. Ten psy­cho­pata uda­wał, że mnie chroni. Ale jego do­tyk wy­da­wał się bez­na­miętny, sztuczny. Jakby od­gry­wał ja­kąś rolę.

Co tu się, u li­cha, dzieje?

– ...ża­den męż­czy­zna z Po­łu­dnia jej nie ze­chce. Jest skre­ślona...

– ...za­wsze spra­wiała pro­blemy...

– ...okropne wy­czu­cie stylu...

Do­bra, to ostat­nie było wie­rut­nym kłam­stwem.

– T-ta­tu­siu. To nie jest tak, jak się wy­daje. – Pró­bo­wa­łam wy­gła­dzić su­kienkę i na­dep­nę­łam szpilką na czu­bek buta Ro­mea, w końcu się mu wy­ry­wa­jąc.

– Nie­stety to do­kład­nie to, na co wy­gląda – oznaj­mił Ro­meo i wy­szedł na scenę, cią­gnąc mnie za ło­kieć.

Co on wy­pra­wia?

– Wszystko wy­szło na jaw, ko­cha­nie.

Ko­cha­nie? Ja?

Osten­ta­cyj­nie wy­tarł rękę, która jesz­cze chwilę temu tkwiła mię­dzy mo­imi no­gami, w ma­te­riał dro­giej sukni.

– Pro­szę, nie mów­cie, że moja Dal­las jest skre­ślona dla in­nych męż­czyzn. Ona je­dy­nie ule­gła po­ku­sie. Jak ma­wiał Oscar Wilde, je­dy­nym spo­so­bem po­zby­cia się po­kusy jest ule­ga­nie jej.

Jego oczy nie wy­ra­żały żad­nej czu­ło­ści.

I sku­piał je na moim ojcu.

Dla­czego mó­wił tak dziw­nie? I dla­czego niby mia­ła­bym być skre­ślona?

– Po­wi­nie­nem cię za­bić. – Mój oj­ciec, wielki She­perd Town­send, prze­pchnął się przez go­ści, żeby do­trzeć do sceny. – Po­prawka... na pewno cię za­biję.

Za­lała mnie lo­do­wata pa­nika.

Nie by­łam pewna, czy zwraca się do mnie, czy do Ro­mea. A może do nas obojga.

Moje palce były tak sztywne, że na­wet ich nie czu­łam, i drża­łam jak osika.

Tym ra­zem prze­szłam samą sie­bie.

Moim prze­wi­nie­niem nie było prze­kli­na­nie, py­sko­wa­nie oso­bie, któ­rej apro­baty szu­kali moi ro­dzice, albo nie do końca przy­pad­kowe na­po­czę­cie tortu uro­dzi­no­wego Fran­kie.

Kon­cer­towo zruj­no­wa­łam do­brą re­pu­ta­cję mo­jej ro­dziny. Zszar­ga­łam na­zwi­sko Town­sen­dów, któ­rych te­raz cze­kają po­tę­pie­nie i plotki.

– Shep, prawda? – Ro­meo wy­cią­gnął z kie­szeni drugą rękę i spoj­rzał na ze­ga­rek na nad­garstku.

– Dla cie­bie pan Town­send – wy­ce­dził tata, do­cie­ra­jąc na scenę obok nas. – Co masz na swoje wy­tłu­ma­cze­nie?

– Och, wi­dzę, że w końcu prze­szli­śmy do czę­ści ne­go­cja­cyj­nej. – Co­sta ob­rzu­cił mnie spoj­rze­niem, jakby pró­bo­wał zde­cy­do­wać, ile jest go­towy za mnie dać. – Wiem, że w Cha­pel Falls obo­wią­zuje za­sada, że je­śli coś znisz­czysz, mu­sisz to ku­pić, i do­ty­czy ona rów­nież two­ich dzie­wi­czych có­rek.

Jego słowa sma­gały mnie jak bicz, po­zo­sta­wia­jąc po so­bie wście­kłe czer­wone plamy.

Te­raz, gdy już nikt nas nie sły­szał, nie mu­siał uda­wać, że je­ste­śmy ra­zem, i zwra­cał się do taty jak biz­nes­men.

– Je­stem go­towy ku­pić to, co zruj­no­wa­łem.

Czy on na­prawdę mó­wił o mnie jak o zwy­kłej wa­zie? I co kon­kret­nie pro­po­no­wał?

– Nie je­stem zruj­no­wana. – Kie­ro­wana fu­rią, pró­bo­wa­łam go ode­pchnąć, ale on je­dy­nie moc­niej mnie ści­snął. – I nie je­stem przed­mio­tem, który mo­żesz ku­pić.

– Siedź ci­cho, Dal­las. – Od­dech taty stał się ciężki, zdła­wiony, a z jego skroni spły­wały kro­ple potu. Wci­snął się mię­dzy nas, jakby my­ślał, że w każ­dej chwili mo­żemy paść so­bie w ob­ję­cia i za­li­czyć ko­lejną se­sję mig­da­le­nia. Ro­meo w końcu mnie wy­pu­ścił. – Nie je­stem pe­wien, co pan pro­po­nuje, ale to było tylko kilka po­ca­łun­ków wy­mie­nio­nych pod wpły­wem al­ko­holu...

Ro­meo uniósł rękę, żeby mu prze­rwać.

– Wiem, jaka jest w do­tyku cipka pań­skiej córki. I wiem, jak sma­kuje. – Po­li­zał opuszkę kciuka, nie prze­ry­wa­jąc kon­taktu wzro­ko­wego z moim oj­cem. – Mo­żesz wy­krę­cać się na wszyst­kie spo­soby, ale świat i tak uwie­rzy w moją wer­sję. Obaj o tym wiemy. Twoja córka jest moja. Te­raz mo­żesz je­dy­nie wy­ne­go­cjo­wać coś dla sie­bie.

– Co się tam dzieje? – Bar­bara wy­ło­niła się z tłumu. – Czy to są oświad­czyny?

– Oby tak było – ostrzegł ktoś.

– Na­wet nie wie­dzia­łam, że się znają – ode­zwała się z wy­rzu­tem Emi­lie. – Cią­gle mó­wiła tylko o de­se­rach.

Wstyd za­bar­wił moją twarz na ró­żowo.

Otu­chy do­da­wała mi je­dy­nie myśl, że nie mogę po­zwo­lić, żeby ten okrutny męż­czy­zna wy­grał.

Mój gniew był tak silny, tak doj­mu­jący, że wy­czu­wa­łam jego kwa­śny po­smak w ustach, ob­le­piał każdą ich część i prze­są­czał się do mo­jej krwi jak tru­ci­zna.

Tato spu­ścił z tonu, pa­trząc na Ro­mea z bez­brzeżną nie­na­wi­ścią.

– Od­da­łem rękę mo­jej córki Ma­di­so­nowi Lich­towi.

– Licht nie tknie jej te­raz na­wet ki­jem.

– Zro­zu­mie.

– Je­steś tego pe­wien? – Ro­meo uniósł brew. – Po­mi­ja­jąc już fakt, że jego na­rze­czona zo­stała przy­ła­pana z mo­imi pal­cami pod su­kienką na oczach ca­łego mia­sta, za­pewne wiesz, że je­ste­śmy za­go­rza­łymi ry­wa­lami w branży.

Pa­nie i pa­no­wie, męż­czy­zna, który naj­wy­raź­niej chce mnie po­ślu­bić.

Co za po­etyc­kie oświad­czyny. Ed­gar Al­lan Poe pew­nie prze­wraca się te­raz w gro­bie, bo wła­śnie zo­stał ze­pchnięty z po­dium naj­wy­bit­niej­szych po­etów.

– Hola, hola. To moja córka i...

– Za­mie­rzasz od­dać ją bo­ga­temu ku­ta­sowi, który z pew­no­ścią bę­dzie ją trak­to­wać jak ba­ro­kowy me­bel. – W gło­sie Ro­mea nie usły­sza­łam cie­nia za­do­wo­le­nia. Ani na­wet triumfu. Prze­ka­zał tę wia­do­mość jak na­bz­dy­czony grecki bóg, który wła­śnie zde­cy­do­wał o lo­sie mar­nej śmier­tel­niczki. – Nie ma róż­nicy mię­dzy tym, co ja jej ofe­ruję, a tym, co może dać jej Ma­di­son Licht, poza oczy­wi­ście fak­tem, że wkrótce war­tość mo­jego ma­jątku wy­nie­sie dwa­dzie­ścia mi­liar­dów, a jego firma na­wet jesz­cze nie zy­skała na po­pu­lar­no­ści.

Po­czu­łam się, jakby przy­gnio­tło mnie coś cięż­kiego, bo wła­śnie do­tarły do mnie dwie rze­czy.

Po pierw­sze Ro­meo Co­sta do­brze wie­dział, kim je­stem, gdy zja­wił się na tym balu. Od­szu­kał mnie. Zwa­bił. Upew­nił się, że przy­cią­gnie moją uwagę. Od po­czątku by­łam jego ce­lem. W końcu sam po­wie­dział, że Ma­di­son Licht jest jego wro­giem i chce go po­grą­żyć.

A po dru­gie Ro­meo Co­sta był ta­kim dra­niem, że po­ślubi mnie, żeby zro­bić mo­jemu na­rze­czo­nemu – hm, ra­czej by­łemu na­rze­czo­nemu – na złość, mimo że oboje w tym związku bę­dziemy nie­szczę­śliwi.

Złość po­pchnęła mnie na­przód i przy­ło­ży­łam dło­nie do jego klatki pier­sio­wej.

– Nie chcę za cie­bie wy­cho­dzić.

– Ani ja za cie­bie. – Na­parł na mnie, pod­niósł moją dłoń i ścią­gnął pier­ścio­nek za­rę­czy­nowy Ma­di­sona z palca. – Lecz tra­dy­cję trzeba sza­no­wać. Do­tkną­łem cię, a więc je­steś już skre­ślona dla in­nych męż­czyzn. Po­wi­taj swo­jego no­wego na­rze­czo­nego. – Ro­meo przyj­rzał się pier­ścion­kowi, który ewi­dent­nie nie zro­bił na nim żad­nego wra­że­nia. – Ta bły­skotka kosz­to­wała za­le­d­wie szes­na­ście ty­sięcy.

Ci­snął pier­ścion­kiem w tłum, a kilka po­zba­wio­nych god­no­ści dziew­czyn rzu­ciło się, by go zła­pać.

Po­wie­trze uszło z mo­ich płuc.

Ro­meo przyj­rzał się mo­jemu ojcu z po­ke­rową miną, prze­ko­nany o tym, że po­mimo swo­jej lek­ko­myśl­no­ści nie pod­ważę zda­nia głowy ro­dziny, je­śli tata po­sta­nowi mnie za niego wy­dać.

Nie.

Nie, nie, nie, nie, nie.

– Ta­tu­siu, pro­szę. – Pod­bie­głam do ojca i ucze­pi­łam się jego ubra­nia.

Wy­rwał się z mo­jego uści­sku, wbił spoj­rze­nie w swoje buty, sta­ra­jąc się za­pa­no­wać nad od­de­chem. Jego od­rzu­ce­nie spo­tę­go­wało szczy­pa­nie na mo­ich po­licz­kach, jakby mnie ude­rzył.

Oj­ciec jesz­cze ni­gdy nie był wo­bec mnie tak okrutny.

Chciało mi się pła­kać.

A prze­cież ja ni­gdy nie pła­czę.

Zło miało twarz. Była za­chwy­ca­jąco piękna... i na­le­żała do męż­czy­zny, który zo­sta­nie moim mę­żem.

– Może omó­wimy to na osob­no­ści? – Ta­tuś ro­zej­rzał się, zmę­czony i zdo­ło­wany. Pew­nie znisz­czy­łam mu ten jego ide­alny smo­king, tak samo jak swoją przy­szłość. – Pa­nie Co­sta, cze­kam na wi­zytę w moim domu.

Kiedy Ro­meo mnie mi­jał, otarł się o mnie ra­mie­niem, ale na­wet nie spoj­rzał w moim kie­runku.

– Zruj­no­wana przez ciastka. – Wło­żył do ust pa­stylkę gumy do żu­cia i zszedł ze sceny. – Upa­dek mu­siał bo­leć.

Ol­lie vB: @Ro­me­oCo­sta, to twój pierw­szy pu­bliczny skan­dal. Jak się czu­jesz, taki roz­dzie­wi­czony? Wi­taj w klu­bie, synu. Mamy prze­ką­ski. A także ro­dzinę Ken­ne­dych w na­szych sze­re­gach.

Ro­meo Co­sta: www.dmvpost.org/Von­Bi­smarck­przy­ła­pany­na­za­le­ca­niu­się­do­żony­gu­ber­na­tora­Geo­r­gii

Ol­lie vB: Mów do mnie ta­tu­siu, to prze­każę swoje umie­jęt­no­ści da­lej.

Zach Sun: Roz­bi­ja­nie związ­ków nie jest żadną umie­jęt­no­ścią.

Ol­lie vB: Po­wiedz to Ro­me­owi. Wła­śnie znisz­czył czy­jeś za­rę­czyny, re­pu­ta­cję i przy­szłość, a to wszystko w ciągu dzie­się­ciu mi­nut. Uczeń prze­rósł mi­strza.

[GIF z owa­cjami na sto­jąco]

Zach Sun: A gdzie on w ogóle te­raz jest?

Ol­lie vB: W jej domu. Pew­nie wrzuca do ognia jej pa­miątki z dzie­ciń­stwa i pod­ta­pia jej zwie­rzątka.

Zach Sun: Gdy­bym miał serce, te­raz by z jej po­wodu cier­piało.

Ol­lie vB: Są­dząc po tym, jak mu się sta­wiała, je­śli co­kol­wiek ma tu ucier­pieć, to tylko twoja na­iw­ność. Daję ci mie­siąc.

Ro­meo

W moim umy­śle walca tań­czyły mi­liony Dal­las Town­send i każda z nich wbi­jała szpilkę w fałdy mo­jego mó­zgu.

Z tru­dem otwo­rzy­łem oczy.

Po­ko­jem ko­ły­sało jak na to­ną­cym statku.

– Nie po­wi­nie­neś był do­bie­rać się sam do tej Pappy Van Win­kle, bra­chu. – Z ot­chłani to­a­lety do­był się udu­cho­wiony głos Oli­vera. – Dzie­le­nie się z in­nymi to prze­jaw tro­ski.

Zach cmok­nął z od­dali.

– Von Bi­smarck, po raz ostatni ci mó­wię, ta mo­delka Agent Pro­vo­ca­teur nie była za­in­te­re­so­wana trój­ką­tem.

Syk­ną­łem w je­dwabną po­duszkę. Wła­śnie le­ża­łem w łóżku w ho­telu Grand La Pe­ro­use i ża­ło­wa­łem każ­dej de­cy­zji, która za­pro­wa­dziła mnie do tego miej­sca.

Cała na­sza trójka przy­była do Cha­pel Falls na pół go­dziny przed ba­lem, kie­ro­wana nie­spo­dzie­wa­nym od­kry­ciem.

Te­raz zaj­mo­wa­li­śmy apar­ta­ment pre­zy­dencki, w któ­rym mie­ściły się cztery sy­pial­nie. Nie dla­tego, że tak bar­dzo ce­ni­li­śmy so­bie swoje to­wa­rzy­stwo; zwy­czaj­nie za­le­żało nam na tym, by wy­gryźć pew­nego przy­głupa, który za­re­zer­wo­wał go wcze­śniej.

Uprzy­krza­nie ży­cia in­nym było jedną z nie­wielu rze­czy, które spra­wiały mi ra­dość.

Dla­tego czę­sto ko­rzy­sta­łem z tej roz­rywki.

Oli­ver wto­czył się do po­koju z nie­za­pa­lo­nym cy­ga­rem wci­śnię­tym mię­dzy wargi.

– Mu­sisz stłu­mić ból. Wy­ma­zać z pa­mięci wspo­mnie­nie pal­cówki, którą zro­bi­łeś na­sto­latce na oczach bo­ga­czy. – Wło­żył na sie­bie ko­szulkę polo. – Przy oka­zji ra­chu­nek wy­niósł czter­dzie­ści ka­fli za sam al­ko­hol i cy­gara. Po­win­ni­śmy za­jąć się or­ga­ni­za­cją bali de­biu­tan­tek. Na świe­cie ni­gdy nie brak­nie mło­dych, uprzy­wi­le­jo­wa­nych ko­biet szu­ka­ją­cych męża mi­liar­dera.

Od­rzu­cała mnie sama myśl, że miał­bym tak trwo­nić czas.

– Przed pierw­szym wal­cem zdą­żył­byś zmie­nić to miej­sce w ka­syno i spło­dzić kilka bę­kar­tów.

Opadł na brzeg mo­jego łóżka, żeby wcią­gnąć buty do jazdy kon­nej.

– W kwe­stii ka­syna się zga­dzam, co do bę­kar­tów mowy nie ma. Za­wsze wkła­dam kap­tu­rek. Moim mi­ło­snym mot­tem jest: Przed bara-bara za­kryj ko­nara.

Bio­rąc pod uwagę, że Oli­ver trak­to­wał ko­biety jak cie­płe dziury, w któ­rych można za­par­ko­wać na noc, ra­czej nie był za­zna­jo­miony z kon­cep­tem mi­ło­ści.

Za­marł, za­ci­ska­jąc usta na cy­ga­rze.

– Nie każdy tak sta­ran­nie jak ty prze­ciw­działa prze­dłu­że­niu li­nii rodu.

Do po­koju wpadł Za­chary Sun – wy­soki, smu­kły ge­niusz, któ­rego in­te­li­gen­cja emo­cjo­nalna była równa zeru. Pod pa­chą trzy­mał lap­topa.

– Jaki Rom ma na to spo­sób?

Wczo­raj wo­lał zo­stać w ho­telu.

Jego obec­ność na balu by­łaby zbędna.

Sama myśl o tym, że syn miałby po­ślu­bić dziew­czynę z Po­łu­dnia, przy­pra­wi­łaby pa­nią Sun o za­wał serca. Żadna po­spo­lita ko­bieta nie pa­so­wa­łaby do ich rodu ary­sto­kra­tów, który się­gał dy­na­stii Zhou.

– Jest jedna dziura, któ­rej ni­gdy nie wy­ru­cha, i to ta sama, z któ­rej wy­cho­dzą dzieci. – Oli­ver prze­ka­zał tę in­for­ma­cję z nie­po­trzebną we­so­ło­ścią.

Zach ścią­gnął brwi, za­pewne przy­po­mi­na­jąc so­bie moją prze­szłość.

– Ostat­nio czy w ogóle?

Po­dzie­la­li­śmy ten sam po­gląd na świat – że tlen za­pew­niany przez po­ra­sta­jące zie­mię lasy był przy­wi­le­jem, który zo­stał zmar­no­wany na ludz­kość.

Mimo mo­jej za­sady do­pu­ści­łem się wy­jątku raz w ciągu ca­łego trzy­dzie­sto­jed­no­let­niego ży­cia. I gorzko tego po­ża­ło­wa­łem.

– Jest abs­ty­nen­tem tak długo, że można go uznać za pra­wiczka. – Oli­ver wło­żył ma­ry­narkę do jazdy kon­nej. – A także oczy­wi­ście... za fu­jarę.

Je­śli te słowa miały mnie ura­zić, mi­nęły się z ce­lem o ja­kieś trzy ki­lo­me­try.

Ko­biety mnie nie in­te­re­so­wały.

To samo mo­głem po­wie­dzieć o wszyst­kich lu­dziach.

Zach przyj­rzał mi się z za­in­te­re­so­wa­niem i zdzi­wie­niem.

– Jak to moż­liwe, że o tym nie wie­dzia­łem?

– Pew­nie omi­nęła cię moja re­klama na pierw­szej stro­nie „New York Ti­mesa”. – Opróż­ni­łem bu­telkę wody dusz­kiem i po­ło­ży­łem na ję­zyku pa­stylkę mię­to­wej gumy do żu­cia. – Która go­dzina?

– Cie­szę się, że py­tasz. – Oli­ver pod­pa­lił cy­garo i mocno się za­cią­gnął. Z bursz­ty­no­wego końca wy­do­była się smużka dymu. – Naj­wyż­sza pora, by przy­po­mnieć ci, co się wczo­raj wy­da­rzyło. Do­szło do in­cy­dentu, przez który uda­łeś się do domu Town­sen­dów, a po po­wro­cie wy­chla­łeś całą bu­telkę brandy, ma­jąc na­dzieję, że umrzesz na sku­tek za­tru­cia al­ko­ho­lo­wego.

Rzu­ci­łem bu­telkę do ko­sza.

– Mę­czy mnie już twoja py­szał­ko­wa­tość. Mów le­piej, czy z boku wy­glą­dało to tak źle, jak mi się wy­daje.

– Wcale nie było źle. – Zach po­sta­wił lap­top na sto­liku znaj­du­ją­cym się przed moim łóż­kiem. – Dziw­nie? Tak. Skan­da­licz­nie? Taki był prze­cież za­miar. Ale wy­sze­dłeś na do­brego fa­ceta, który pró­buje zdo­być dziew­czynę. A przy­naj­mniej wnio­sku­jąc po fil­mi­kach wsta­wio­nych na YouTube’a i Tik­Toka, z któ­rych więk­szość stała się vi­ra­lem. Okrzyk­nięto je mia­nem naj­hucz­niej­szych oświad­czyn tego stu­le­cia.

Oli­ver za­gwiz­dał.

– Masz na­wet wła­sny hasz­tag.

Ni­gdy w ca­łym swoim ży­ciu nie do­pro­wa­dzi­łem do skan­dalu i te­raz wcale nie czer­pa­łem ra­do­ści z by­cia jego czę­ścią. Jed­nakże cel uświęca środki.

Zro­bi­łem to.

Na­prawdę ode­bra­łem Ma­di­so­nowi Lich­towi na­rze­czoną i za­ją­łem jego miej­sce.

Ten kre­tyn za­wsze opusz­czał wszel­kie wy­da­rze­nia z nie­peł­no­let­nią dziew­czyną u boku, która miała chrapkę na jego pie­nią­dze i my­ślała, że zo­sta­nie z nim na dłu­żej niż jedną noc.

Wy­obraź­cie so­bie moje zdzi­wie­nie, kiedy dwa dni temu Oli­ver pod­słu­chał, jak wy­gła­sza pe­any na cześć ape­tycz­nego ciała swo­jej na­rze­czo­nej, jej ide­al­nej twa­rzy i gę­stych wło­sów.

Wy­glą­dało na to, że cho­ciaż raz w swoim nędz­nym ży­ciu nie skła­mał.

Po­dra­pa­łem się po pod­bródku.

– Była cho­ciaż tak piękna, jak za­pa­mię­ta­łem?

– Prze­piękna. Uczta dla oczu. – Oli­ver przy­ło­żył dwa palce do ust i cmok­nął. – Poza tym wy­glą­dała, jakby le­d­wie skoń­czyła okres doj­rze­wa­nia. Czy ona w ogóle jest peł­no­let­nia, Rom?

– Tak. – Po­czu­łem pod pal­cami za­głę­bie­nie w pod­bródku ma­jące kształt zę­bów. Ta sza­lona li­sica mnie ugry­zła. – Od dwóch lat stu­diuje.

A może od trzech lub wię­cej, je­śli nie prze­sa­dzała w kwe­stii za­wa­la­nia se­me­strów. Nie mia­łem bla­dego po­ję­cia, jak można ob­lać li­te­ra­turę an­giel­ską, ale tej wiedź­mie z pie­kła ro­dem się to udało.

– Zach, mó­wię ci, ta ko­bieta wpa­dła w szał... – Oli­ver po­krę­cił głową. Wy­pusz­czał dym no­sem jak de­mo­niczny smok. – Nie­mal za­dźgała go na śmierć. Je­dy­nym, co ją po­wstrzy­mało, był fakt, że jesz­cze bar­dziej po­grą­ży­łaby swoją ro­dzinę.

Na szczę­ście Dal­las Town­send się opa­no­wała.

To chyba była gra­nica. Wnio­sku­jąc po na­szym prze­lot­nym spo­tka­niu – jej je­dyna. Po­ża­łuję, że wy­bra­łem tak ży­wio­łową ko­bietę jak ona.

Żyła w nie­ustan­nym biegu, a bu­zia jej się nie za­my­kała, bo albo była za­jęta po­chła­nia­niem kra­dzio­nego je­dze­nia, albo py­sko­wa­niem.

Sam wi­dok jej twa­rzy spra­wił, że mu­sia­łem po­łknąć cztery ta­bletki prze­ciw­bó­lowe i po­pić je brandy.

Gdy­bym po­znał cha­rak­ter tej ko­biety przed po­zy­ska­niem jej w ra­mach no­wej in­we­sty­cji, wo­lał­bym do końca ży­cia słu­chać, jak ten nie­okrze­sany bru­tal się z nią ob­nosi, za­miast sa­memu się z nią oże­nić.

Oli­ver klep­nął ręką w ko­lano, nie mo­gąc po­ha­mo­wać śmie­chu.

– Dała mu po­pa­lić.

– Je­stem pe­wien, że się na nim ze­mści, jak tylko ją za­ob­rącz­kuje. – Zach za­czął pi­sać coś na kom­pu­te­rze, słu­cha­jąc roz­mowy jed­nym uchem. – Co się wy­da­rzyło, gdy do­tar­łeś do jej domu?

Opar­łem się o wez­gło­wie i po­ma­so­wa­łem stopę, którą moja przy­szła żona nie­mal prze­biła szpilką na wy­lot.

– Oj­ciec wy­słał Dal­las do jej sy­pialni, a my do­bi­li­śmy za­do­wa­la­ją­cego targu. Przez na­stępne pięć lat będę prze­le­wał pie­nią­dze na rzecz jego or­ga­ni­za­cji cha­ry­ta­tyw­nej i przed­sta­wię go paru oso­bom, z któ­rymi chce na­wią­zać współ­pracę.

I na co to wszystko?

Mo­głem po­li­czyć na pal­cach jed­nej ręki, jak czę­sto będę się wi­dy­wał z Dal­las Town­send po ślu­bie – i wciąż zo­sta­łoby mi pięć pal­ców.

– Cóż. – Oli­ver wcią­gnął brą­zowe skó­rzane rę­ka­wiczki, a nie­do­pa­łek cy­gara wy­rzu­cił przez okno. – Chęt­nie zre­la­cjo­no­wał­bym wie­czór, pod­czas któ­rego Ro­meo zruj­no­wał so­bie ży­cie, ale mu­szę za­jąć się mo­imi końmi i spro­wa­dzić na złą drogę kilka ko­biet.

Zach uniósł ciemną brew.

– Każda ko­bieta, która jest na tyle głu­pia, by wy­lą­do­wać z tobą w łóżku, już dawno tra­fiła na złą drogę.

Oli­ver wes­tchnął ciężko.

– To prawda.

Zach zmarsz­czył nos.

– Nie nu­dzi cię to?

Pod­czas gdy Oli­ver ko­chał wszyst­kie ko­biety, Zach nie mógł zna­leźć ani jed­nej, która speł­ni­łaby jego wy­gó­ro­wane ocze­ki­wa­nia. Wła­ści­wie pani Sun co ty­dzień or­ga­ni­zo­wała mu randki z dzie­dzicz­kami im­pe­riów tech­no­lo­gicz­nych, su­row­co­wych czy trans­por­to­wych.

Na­to­miast on z lu­bo­ścią od­trą­cał je wszyst­kie z naj­bar­dziej bła­hych po­wo­dów, jak to, że wy­da­wały mu się zbyt ładne, zbyt in­te­li­gentne, zbyt bo­gate, zbyt życz­liwe i – mój ulu­biony po­wód – za bar­dzo po­dobne do niego.

– Prze­stanę się uga­niać za ko­bie­tami do­piero, gdy umrę. – Oli­ver wstał i wło­żył port­fel i te­le­fon do nie­wiel­kiej li­sto­noszki. Zmarsz­czył brwi. – Wła­ści­wie na­wet wtedy ro­baki mogą być po­datne na moje li­bido. A te­raz wy­bacz­cie, za­mie­rzam wy­ko­rzy­stać to za­du­pie, jak tylko się da, a nie ma na to lep­szego spo­sobu niż uwol­nie­nie się od was.

Kiedy Oli­ver wy­szedł, aby uczy­nić świat gor­szym miej­scem, Zach i ja po­pa­trzy­li­śmy na sie­bie.

Z po­zoru mo­gło się wy­da­wać, że je­ste­śmy do sie­bie po­dobni.

Mo­ty­wo­wała nas jedna rzecz.

Pie­nią­dze.

Zach za­ra­biał mi­liardy do­la­rów dzięki swoim apli­ka­cjom, ja zaś kie­ro­wa­łem firmą ojca jako główny dy­rek­tor fi­nan­sowy, a w wol­nych chwi­lach ba­wi­łem się fun­du­szami hed­gin­go­wymi i in­we­sty­cjami wy­so­kiego ry­zyka. Od­kąd ukoń­czy­łem MIT, po­tro­iłem ma­ją­tek Co­sta In­du­stries.

By­li­śmy po­wścią­gliwi, wy­ra­cho­wani, prag­ma­tyczni i nie ugię­li­śmy się pod na­po­rem spo­łecz­nych ocze­ki­wań, mimo że nasi ro­dzice na­ci­skali na nas obu, aby­śmy w końcu się oże­nili. I byli go­towi po­su­nąć się da­leko, aby po­sta­wić nas przed oł­ta­rzem wraz z przy­szłą matką ich wnu­cząt.

Jed­nakże na tym koń­czyły się po­do­bień­stwa.

W prze­ci­wień­stwie do Za­cha ja nie po­sia­da­łem żad­nych uczuć. O su­mie­niu na­wet nie wspo­mi­na­jąc – uwa­ża­łem bo­wiem ten kon­cept za rów­nie mi­tyczny co sy­reny. Ro­bi­łem od­strę­cza­jące rze­czy, a mimo to w nocy spa­łem jak dziecko.

Zach na­to­miast był praw­dzi­wie do­brym czło­wie­kiem. Co jed­nak nie miało żad­nego zna­cze­nia, po­nie­waż nie zno­sił dzie­więć­dzie­się­ciu dzie­wię­ciu pro­cent lu­dzi z po­wodu ich nie­wy­star­cza­ją­cej in­te­li­gen­cji.

– A więc... – Zach prze­niósł wzrok na swój lap­top. – My­ślisz, że tym ra­zem ode­zwie się w to­bie su­mie­nie i po­zwo­lisz tej bied­nej dziew­czy­nie odejść?

Po­sta­wi­łem stopy na pod­ło­dze, opar­łem łok­cie o ko­lana i przy­ci­sną­łem palce do po­wiek.

– Nie.

– Dla­czego nie?

Ist­niał mi­lion po­wo­dów, ale tylko je­den miał zna­cze­nie.

– Po­nie­waż na­le­żała do Ma­di­sona, a on nie za­słu­guje na nic do­brego w swoim ży­ciu.

– A więc ona jest do­bra.

– Tak po­wie­dzia­łem? Cho­dziło mi o nie­zno­śną.

– Co za ade­kwatna cha­rak­te­ry­styka.

– Nie­zno­śna to bar­dzo ade­kwatne okre­śle­nie. Ta ko­bieta wzbu­dzi­łaby chęć mordu na­wet w mni­chu.

– In­te­re­su­jące. – W ogóle go to nie in­te­re­so­wało. Jego cie­ka­wiły je­dy­nie pie­nią­dze, tech­no­lo­gia i sztuka. – Nie sły­sza­łem, że­byś wy­ra­żał się o ja­kiejś ko­bie­cie z taką pa­sją, po­zy­tywną lub ne­ga­tywną, od­kąd Mo...

– Nie wy­ma­wiaj jej imie­nia. A poza tym Du­blin i ja bę­dziemy mał­żeń­stwem tylko na pa­pie­rze.

Pró­bo­wa­łem wmó­wić to so­bie czy jemu?

– Du­blin, tak? – Ode­rwał wzrok od ekranu tylko po to, by rzu­cić mi wy­mowne spoj­rze­nie. – Nie lek­ce­waż siły pa­pieru. Robi się z nich pie­nią­dze.

– Do­lary skła­dają się z dwu­dzie­stu pię­ciu pro­cent lnu i z sie­dem­dzie­się­ciu pię­ciu ba­wełny – po­pra­wi­łem.

Mimo że o tym wie­dział.

– W ta­kim ra­zie czeki. Co wiesz na jej te­mat?

Nie­wiele.

Jesz­cze do wczo­raj w ogóle mnie nie in­te­re­so­wała.

Uwie­dze­nie jej oka­zało się ła­twiej­sze niż ode­bra­nie dziecku li­zaka. Co za iro­nia, bo przy pró­bie ode­bra­nia jej li­zaka pew­nie stra­cił­bym rękę.

– Jest piękna, nie­zrów­no­wa­żona i prę­dzej zja­dłaby wła­sne gałki oczne, niż mnie po­ślu­biła.

Zach za­sa­lu­to­wał mi bu­telką wody z elek­tro­li­tami.

– Zro­bię po­pcorn.

– I z czego się tak cie­szysz? Je­steś na­stępny w ko­lejce.

– Ale moja ko­lejka jest długa. – Za­czął kli­kać my­szą, wy­łą­cza­jąc się z roz­mowy, żeby wziąć się do pracy. – A w gra­niu na zwłokę je­stem mi­strzem.

Ro­meo

Ten pa­skudny dzień wlókł się w żół­wim tem­pie.

Zach był za­jęty te­le­kon­fe­ren­cjami przed nad­cho­dzą­cym prze­ję­ciem in­nej firmy, Oli­ver spę­dzał po­po­łu­dnie na jeź­dzie kon­nej i za­ba­wia­niu się z ko­bie­tami.

Ja tym­cza­sem po­chło­ną­łem obiad skła­da­jący się z piersi kur­czaka oraz bruk­selki, a jej gorzki po­smak po­pi­łem kawą z cy­ko­rii i prze­żu­łem gumą. Spe­cjal­nie po­pro­si­łem kon­sjerża o gumę marki Ma­stika.

Kiedy już dłu­żej nie mo­głem od­wle­kać nie­unik­nio­nego, opu­ści­łem ho­tel, żeby ku­pić pier­ścio­nek dla zmory mo­jego ży­cia.

Za­le­żało mi na tym, żeby Dal­las no­siła na palcu ka­mień trzy razy więk­szy niż ten, który do­stała od by­łego na­rze­czo­nego.

Nie miało to z nią żad­nego związku; chcia­łem je­dy­nie upew­nić się, że Ma­di­son bę­dzie miał ochotę wy­dłu­bać so­bie oczy za każ­dym ra­zem, gdy Dal­las za­świeci pu­blicz­nie tą bły­skotką.

A je­śli bry­lant okaże się zbyt ciężki, mówi się trudno – ja­koś to znie­sie. Prze­cież i tak nie bę­dzie po­trze­bo­wała rąk do pracy, bo pie­nię­dzy jej nie za­brak­nie.

Sły­sza­łem krą­żące o niej plotki.

Moja przy­szła żona była nad wy­raz le­niwa.

Kiedy ma­na­ger sklepu ścią­gnął z mo­jej karty dwa mi­liony za bły­skotkę oraz do­dat­kową po­kaźną sumę za ubez­pie­cze­nie, mój te­le­fon za­wi­bro­wał, oznaj­mia­jąc przy­cho­dzące po­łą­cze­nie.

Matka.

Ode­bra­łem, ale nie ura­czy­łem jej sło­wami po­wi­ta­nia.

– No i? – W słu­chawce roz­legł się jed­nak głos Ro­mea Co­sty Se­niora. – Jak idzie?

Oto mój oj­ciec, jak zwy­kle ni­czego nie­świa­domy, cho­ciaż pół in­ter­netu już ro­biło na ten te­mat memy.

To przy­kre, a na­wet dość do­łu­jące, że sta­łem się sen­sa­cją w so­cial me­diach, bo zszar­ga­łem ho­nor mło­dej ko­biety na balu de­biu­tan­tek.

Wła­ści­wie, ku ucie­sze De­par­ta­mentu Obrony Sta­nów Zjed­no­czo­nych, osią­gną­łem wiek trzy­dzie­stu je­den lat bez ani jed­nej skazy.

Po­da­ro­wa­łem Dal­las Town­send mój pierw­szy skan­dal, ona w za­mian od­dała mi swoją przy­szłość. Nie wy­dało mi się to uczciwą wy­mianą i chyba pierw­szy raz w swoim do­ro­słym ży­ciu od­nio­słem sro­motną po­rażkę.

A to wszystko przez dziew­czynę, która bie­giem wpa­dłaby do vana ob­cej osoby, gdyby tylko sku­siła ją cu­kier­kiem.

– Cha­pel Falls jest uro­cze. – Wzią­łem tur­ku­sową to­rebkę od sprze­dawcy i wy­sze­dłem na ze­wnątrz. – A u was jak tam? Jak zdrówko?

– Do­bry boże, Ro­meo. – W tle roz­legł się prze­ra­żony głos. Moja matka z pew­no­ścią zła­pała się za swoje perły. – Nie wy­sła­łam cię do Si­dwell Friends, MIT i Ha­rvardu, że­byś na­był tek­sań­skiego ak­centu.

– Nie wy­sła­łaś mnie tam rów­nież po to, że­bym zo­stał je­dy­nie dy­rek­to­rem fi­nan­so­wym w fir­mie two­jego męża, a jed­nak pro­szę.

Wszy­scy wie­dzie­li­śmy, że za­słu­guję na po­sadę dy­rek­tora ope­ra­cyj­nego, którą pia­sto­wała ko­lejna zmora mo­jego ży­cia – Bruce Edwards.

Oj­ciec zi­gno­ro­wał przy­tyk.

– Zna­la­złeś so­bie ja­kąś pannę młodą? Pa­mię­taj, Ro­meo, nie ma żony, nie ma firmy.

Ach, źró­dło mo­jego kry­zysu eg­zy­sten­cjal­nego.

Jed­no­cze­śnie po­wód, dla któ­rego w ogóle przy­je­cha­łem do tego dusz­nego wy­piz­do­wia.

W ide­al­nych wa­run­kach sku­pił­bym się na do­bra­niu do panny Town­send i w ra­mach pa­miątki wy­słał Ma­di­so­nowi zdję­cie mo­jej egip­skiej po­ścieli po­bru­dzo­nej jej dzie­wi­czą krwią.

Nie­stety w tym ty­go­dniu ro­dzice po­sta­wili przede mną ul­ti­ma­tum – albo znajdę so­bie żonę i się ustat­kuję, albo sta­no­wi­sko pre­zesa firmy po­wę­druje do Bruce’a Edwardsa.

Bruce zo­stał wy­cho­wany na do­sko­na­łego oby­wa­tela Mas­sa­chu­setts. Spę­dził dzie­więć lat w Mil­ton Aca­demy, cztery w Phi­lips Aca­demy i zdo­był dwa ty­tuły na Ha­rvar­dzie.

On i mój oj­ciec zaj­mo­wali je­den po­kój w Win­th­rop Ho­use, mimo że dzie­liło ich osiem­na­ście lat. Obaj do­stali się do Por­cel­lian Club, słyn­nego ha­rvardz­kiego klubu dla męż­czyzn, gdzie Se­nior ob­jął funk­cję men­tora.

Mimo że w mi­zer­nych ży­łach Bruce’a nie pły­nęła na­wet kro­pla krwi rodu Co­sta, sły­ną­cego z wie­lo­po­ko­le­nio­wego ne­po­ty­zmu, Ro­meo Co­sta Se­nior uwa­żał sie­bie za zbyt ho­no­ro­wego, by za­po­mnieć o młod­szym ko­le­dze z Ha­rvardu.

Ku mo­jemu nie­za­do­wo­le­niu Bruce był nie­odzow­nym ele­men­tem na­szego ży­cia.

Naj­bar­dziej draż­niło mnie to, że zwra­cał się do mnie Ju­nior pod­czas każ­dego pu­blicz­nego wy­da­rze­nia. Osiem lat temu za­czął na­wet mó­wić do mo­jego ojca po imie­niu, żeby tylko móc mnie tak na­zy­wać.

I naj­wy­raź­niej znaj­do­wał się w tym sa­mym po­miesz­cze­niu co moi ro­dzice.

Pró­bo­wał uspo­koić Se­niora, prze­ma­wia­jąc do niego ko­ją­cym to­nem, który mnie dzia­łał na nerwy.

– Ro­meo, Mon. – Nie Mo­nica, Mon, jakby byli ko­le­gami od golfa. – W tych cza­sach dzieci doj­rze­wają wol­niej. Być może Ju­nior jesz­cze nie jest go­towy. Ani na mał­żeń­stwo, ani na tę po­sadę.

I wła­śnie dla­tego wo­la­łem liczby i ar­ku­sze kal­ku­la­cyjne od lu­dzi.

Wie­dzia­łem, że Se­nior po­nie­kąd ocze­kuje – a może na­wet ma­rzy – że nie spro­stam wy­zwa­niu i po­zo­stanę sin­glem.

Mnie i Bruce’a dzie­liło tylko jedno i była to żona. On sta­nął przed oł­ta­rzem z szarą myszką o imie­niu Shel­ley.

Nie miała żad­nych wad poza gu­stem w kwe­stii męż­czyzn. Ale nie miała rów­nież żad­nych za­let.

Była jak białe pie­czywo wśród lu­dzi. Tak ni­jaka jak nie­do­pra­wiona pierś z kur­czaka i rów­nie po­cią­ga­jąca.

– Nie za­mie­rzam od­dać jed­nej z naj­bar­dziej do­cho­do­wych firm w Sta­nach Zjed­no­czo­nych bez­dusz­nemu ka­wa­le­rowi, do któ­rego po­łowa pra­cow­ni­ków boi się zbli­żyć.

Mój oj­ciec się my­lił.

To wła­śnie moja bez­dusz­ność czy­niła ze mnie do­sko­na­łego kan­dy­data, który bę­dzie kie­ro­wać twardą ręką scep­tycz­nym za­rzą­dem i bandą pra­cow­ni­ków z kra­jów Trze­ciego Świata. W ogóle nie przej­mo­wał się moim sta­nem cy­wil­nym.

Jemu za­le­żało tylko na jed­nym – prze­dłu­że­niu li­nii rodu Co­sta.

– Daj spo­kój, Ro­meo. – Bruce znowu wtrą­cił się do roz­mowy. – Wiesz, że z twoim ci­śnie­niem nie po­wi­nie­neś się de­ner­wo­wać.

Brat Bruce’a za­rzą­dzał ogromną kor­po­ra­cją far­ma­ceu­tyczną, przy któ­rej Pfi­zer wy­pa­dał jak racz­ku­jące dziecko, więc czę­sto uda­wał, że przej­muje się zdro­wiem Se­niora. Prawda była jed­nak taka, że nam obu za­le­żało na jego śmierci. I obaj od­gry­wa­li­śmy role grzecz­nych chłop­ców, żeby za­pew­nić so­bie po­sadę pre­zesa, kiedy sta­ru­szek kop­nie w ka­len­darz.

Cóż, ra­czej ja gra­łem rolę grzecz­nego chłopca, bo Bruce wpy­chał ję­zyk tak głę­boko w od­byt mo­jego ojca, że nie zdzi­wił­bym się, gdyby po­ła­sko­tał go po mig­dał­kach.

Se­nior zi­gno­ro­wał Bruce’a i wró­cił do ka­za­nia.

– Tym bar­dziej że Licht Hol­dings dep­cze nam po pię­tach.

Licht Hol­dings – brawo, zga­dli­ście – na­le­żało do ojca Ma­di­sona Lichta. Była to ry­wa­li­zu­jąca z nami firma zaj­mu­jąca się obroną, która zy­ski­wała co­raz więk­szą po­pu­lar­ność wśród gru­bych ryb z Wa­szyng­tonu. Dla ja­sno­ści, kiedy mó­wię o obro­nie, tak na­prawdę cho­dzi mi o broń palną.

Moja ro­dzina pro­du­ko­wała wszel­kiego ro­dzaju ar­ty­le­rię i więk­szość sprze­da­wała Sta­nom Zjed­no­czo­nym. Broń pod­wodna, gra­nat­niki, zdal­nie ste­ro­wane działa, pa­ra­li­za­tory, po­ci­ski hi­per­so­niczne. Je­śli chcesz za­bić ty­siące za jed­nym za­ma­chem i po­trze­bu­jesz w tym celu na­rzę­dzia, to naj­pew­niej my je pro­du­ku­jemy.

Wojna to bar­dzo do­cho­dowa branża.

Znacz­nie bar­dziej niż po­kój.

Przy­kro mi, Toł­stoj. Ale po­mysł mia­łeś chwa­lebny.