Beautiful Graves ebook i audiobook

To, co ko­chamy, świad­czy o tym, jacy je­ste­śmy.

Święty To­masz z Akwinu

Ma­rze­nia senne na ja­wie – to na­dzieja.

Ary­sto­te­les

PLAY­LI­STA

• Du­ran Du­ran – Save a Prayer

• Oasis – Don’t Look Back in An­ger

• An­nie Len­nox – No More “I Love You’s”

• Dub­star – Stars

• The Hol­lies – The Air That I Bre­athe

• Gold­fin­ger – Put the Knife Away

PRO­LOG

Nie tak wy­obra­ża­łam so­bie wi­zytę w tym ko­ściele.

Nie w czar­nym stroju, z opuch­nię­tymi oczami i po­gry­zio­nymi war­gami.

W żo­łądku bu­rzy mi się let­nia kawa, którą po­pi­łam va­lium.

Są tu­taj wszy­scy moi bli­scy, któ­rzy mnie wspie­rają, ale to bez zna­cze­nia. W ob­li­czu wiel­kiej tra­ge­dii sa­mot­ność jest nie­unik­niona. Za­wsze cię do­pad­nie. W środku nocy. Kiedy po­spiesz­nie bie­rzesz prysz­nic. Kiedy prze­wra­casz się w łóżku z boku na bok, a po­ściel po dru­giej stro­nie łóżka, gdzie po­winna być osoba, którą po­ko­cha­łeś, zo­staje gładka, nie­po­mięta.

Czło­wiek jest ska­zany na prze­ży­wa­nie naj­waż­niej­szych mo­men­tów ży­cia w sa­mot­no­ści.

Jed­nak jesz­cze nie je­stem go­towa się po­że­gnać.

– Nie mu­sisz iść na cmen­tarz – oznaj­mia jak za­wsze prak­tyczny i bez­po­średni tata. Mi­jają nas inni ża­łob­nicy, ale ja usil­nie wbi­jam wzrok w drzwi ko­ścioła, nie chcę na­wią­zać kon­taktu wzro­ko­wego. – Na pewno zro­zu­mieją. Wszy­scy wie­dzą, jak bar­dzo te­raz cier­pisz.

Być może lek­ce­wa­że­nie in­nych jest złe, ale nic na to nie po­ra­dzę. Mam gdzieś, co o mnie my­ślą. Nie będę ster­czeć i pa­trzeć na trumnę zni­ka­jącą w ziemi. Zmyję się stąd, za­nim wszy­scy się roz­kleją. Za­nim rze­czy­wi­stość w nich ude­rzy. Może świad­czy to o moim tchó­rzo­stwie, ale nie je­stem w sta­nie znieść ko­lej­nego przed­wcze­snego po­że­gna­nia.

– Mogę się za­ło­żyć, że bę­dzie miał piękny grób. – Mój głos wy­daje się głu­chy, jakby po­cho­dził z głębi ciała. – On cały jest piękny.

– Był – po­pra­wia mnie czyjś głos.

Na­wet nie mu­szę się od­wra­cać, bo do­brze wiem, do kogo na­leży.

Do męż­czy­zny, który za­wład­nął drugą po­łową mo­jego serca.

Dość tego – wię­cej już nie zniosę. Ucie­kam. Od drzwi ko­ścioła dzieli mnie nie­cały metr, kiedy pa­dam na ko­lana, opusz­czam głowę i za­czy­nam za­no­sić się pła­czem. Ża­łob­nicy wo­kół mam­ro­czą coś ści­szo­nymi gło­sami. Biedne dziecko. To nie jest jej pierw­sza tra­ge­dia. Co ona te­raz po­cznie?

Mają ra­cję. Nie mam po­ję­cia, co te­raz zro­bię. Bo na­wet w naj­lep­szym okre­sie swo­jego ży­cia za­wsze czu­łam się roz­darta.

Po­mię­dzy męż­czy­zną, któ­rego mam po­cho­wać, a tym sto­ją­cym za mną.

CZĘŚĆ 1

JE­DEN

W wieku osiem­na­stu lat

Za­czyna się od in­cy­dentu na ulicy La Ram­bla, kiedy to moja przy­ja­ciółka osten­ta­cyj­nie pró­buje zwró­cić na sie­bie uwagę ja­kie­goś fa­ceta.

– To cię za­bije, go­ściu.

Pippa wy­rywa pa­pie­rosa spo­mię­dzy warg nie­zna­jo­mego i prze­ła­muje na pół.

To na­sza pierw­sza go­dzina w Bar­ce­lo­nie, a ona już wy­naj­duje naj­bar­dziej kre­atywne spo­soby, by do­pro­wa­dzić do na­szej śmierci.

– Pro­szę bar­dzo. Nie ma za co. Wła­śnie ura­to­wa­łam cię przed ra­kiem. – Od­rzuca na plecy włosy, ja­śniej­sze na dole, ciem­niej­sze u góry, i po­ko­nuje roz­su­wane drzwi ap­teki, zo­sta­wia­jąc w tyle onie­mia­łego męż­czy­znę.

Wy­cią­gam słu­chawki z uszu.

– Prze­pra­szam. Przy­ja­ciółka nie spa­ko­wała do­brych ma­nier – uspra­wie­dli­wiam ją przed pa­la­czem sto­ją­cym na chod­niku.

Tak jest za­wsze: Pippa wznieca po­żary, a ja je ga­szę. Ona jest ener­giczna i eks­pre­syjna, a ja po­zba­wiona emo­cji jak lo­dowy po­sąg na kró­lew­skim we­selu. Ona mo­głaby sku­sić na­wet lampę uliczną, a ja... cóż, po­dej­rze­wam, że mogę być asek­su­alna, mimo że (a może wła­śnie dla­tego że?) dwa mie­siące temu stra­ci­łam dzie­wic­two.

Znamy się z Pippą od wie­ków. Po­zna­ły­śmy się pierw­szego dnia przed­szkola, kiedy po­kłó­ci­ły­śmy się o drew­nianą kostkę edu­ka­cyjną (po­dobno ude­rzyła mnie nią w głowę). Od tego czasu po­zo­sta­jemy nie­roz­łączne.

Ja je­stem go­tycką ma­ka­brą w woj­sko­wych bu­tach, a ona tę­czową Arianą Grande.

Cho­dzi­ły­śmy do tej sa­mej pod­sta­wówki, li­ceum i na­wet jeź­dzi­ły­śmy na te same obozy let­nie.

A te­raz wła­śnie do­sta­ły­śmy się na Uni­wer­sy­tet Ka­li­for­nij­ski w Ber­ke­ley.

To był jej po­mysł, by wy­brać się do Hisz­pa­nii na dwa ty­go­dnie. Ostatni wy­skok przed roz­po­czę­ciem za­jęć. Matka Pippy jest Hisz­panką, a jej cio­cia Alma mieszka w Bar­ce­lo­nie, co ozna­cza dar­mowy noc­leg.

– Ustalmy nową za­sadę. – Po­pra­wiam ple­cak na ra­mie­niu i prze­cho­dzę pod ja­rzą­cym się zna­kiem z na­pi­sem „Far­ma­cia: 24 Ho­ras”. – Prze­stań na­ga­by­wać miej­sco­wych. Je­śli wdasz się w ja­kąś bójkę uliczną, będę uda­wać, że cię nie znam, i po pro­stu so­bie pójdę.

Co za ściema. Przy­ję­ła­bym za nią kulkę. Cho­ciaż wo­la­ła­bym tego nie ro­bić, je­śli mam ja­kiś wy­bór.

– Nie rób dramy. – Pippa pry­cha, bie­rze zie­lony ko­szyk i zmie­rza w stronę działu z przy­bo­rami to­a­le­to­wymi. – Mamy dwa ty­go­dnie, żeby się wy­sza­leć, bo po­tem trzeba bę­dzie wró­cić do rze­czy­wi­sto­ści. Stu­dia to nie żarty, Law­son. Wła­śnie te­raz jest od­po­wiedni mo­ment na uliczne py­skówki. Szcze­gól­nie z ta­kim przy­stoj­nia­kiem jak tam­ten ko­leś.

Wrzuca do ko­szyka szam­pon, od­żywkę, pa­stę do zę­bów i dwie szczo­teczki. Ja do­daję ta­bletki prze­ciw­bó­lowe, krem z fil­trem i bal­sam do ciała. Żadna z nas nie chciała spa­ko­wać do wa­lizki ko­sme­ty­ków, które mo­głyby roz­lać się w trak­cie po­dróży.

Pippa za­trzy­muje się po­środku re­gału z ko­sme­ty­kami do go­le­nia.

– My­ślisz, że sprze­dają tu „ta­bletkę po”?

– A co? Za­mie­rzasz upra­wiać seks bez za­bez­pie­cze­nia z ja­kimś ran­do­mo­wym ty­pem? – py­tam.

– Je­stem zwy­czaj­nie cie­kawa, do­bra? Nikt nie mó­wił ni­czego o bra­niu jej. – Wzru­sza ra­mio­nami, a po­tem ła­pie mnie za rękę i cią­gnie do ko­lej­nej półki.

Za­uwa­żam, że mó­wimy o ja­kieś pięć de­cy­beli gło­śniej niż po­zo­stali klienci. A tro­chę ich tu jest. Ja­kaś star­sza para roz­ma­wia z far­ma­ceutą, ko­bieta w ciąży ogląda środki prze­czysz­cza­jące, a grupka chło­pa­ków w stro­jach do piłki noż­nej ob­czaja kremy na świąd mę­skiej strefy in­tym­nej.

Pippa za­trzy­muje się przy re­gale, który mia­no­wa­ły­śmy „dzia­łem łóż­ko­wym”. Prze­suwa po pro­duk­tach szpo­nem z wy­ma­lo­wa­nym na płytce pło­mie­niem.

– Tylko nie za­po­mnij ku­pić gu­mek. – Gryzę czarny pa­zno­kieć. Chcę się stąd wy­do­stać tak szybko, jak to moż­liwe. Ko­niecz­nie mu­szę wziąć prysz­nic w domu jej ciotki i zmyć z sie­bie ostat­nie dwa­na­ście go­dzin lotu, a po­tem od­po­cząć. – Wiesz, w ra­zie gdy­byś zmie­niła zda­nie w spra­wie przy­wie­zie­nia chla­my­dii jako pa­miątki z po­dróży.

– Chla­my­dia to słaba pa­miątka. – Pippa rzuca mi prze­bie­głe spoj­rze­nie i szcze­rzy zęby. – Le­piej za­dbajmy o ja­kąś praw­dziwą. Mu­simy zro­bić so­bie ta­tuaż.

– Sama so­bie zrób – bur­czę. – Ja nie za­mie­rzam.

– Dla­czego? Prze­cież nie bo­isz się igieł. – Wy­mow­nie unosi brew, pa­trząc na moje kółko w prze­gro­dzie no­so­wej.

Wci­skam je głę­biej.

– Z pier­cin­giem nie mam pro­blemu. Ale ta­tu­aże są per­ma­nentne i to nie w moim stylu. Chyba nie mu­szę ci przy­po­mi­nać, że ja nie przy­wią­zuję się na­wet do płat­ków śnia­da­nio­wych?

– Co ty chrza­nisz? – pry­cha. – Prze­cież uwiel­biasz Rees’s Puf­fsy.

– To prawda, z ra­do­ścią wsunę mi­skę Fro­sted Fla­ke­sów czy Ap­ple Jack­sów.

– Ap­ple Jacks. – Wzdryga się. – Cza­sami od­no­szę wra­że­nie, że je­steś bez­na­dziej­nym przy­pad­kiem. W każ­dym ra­zie mu­sisz się wy­dzia­rać. Twoja mama bę­dzie me­ga­dumna, je­śli się od­wa­żysz.

– Ja­koś prze­żyję fakt, że ją roz­cza­ruję.

Pippa się nie my­liła; Bar­bara „Bar­bie” Law­son by­łaby ab­so­lut­nie za­chwy­cona, gdy­bym oznaj­miła, że za­mie­rzam wy­ta­tu­ować rę­kaw. Sama ma ta­tu­aże na więk­szej czę­ści ple­ców, łyd­kach i nad­garst­kach. Są to cy­taty, które szcze­gól­nie do niej prze­ma­wiały. „Ta­tu­aże zdo­bią ciało jak ta­peta ni­jaką ścianę”, po­wta­rza.

Moja mama uro­dziła się w Li­ver­po­olu w An­glii, a w wieku szes­na­stu lat ucie­kła do San Fran­ci­sco. Nie jest ty­pową matką i dla­tego ko­cham ją nie tylko jako ro­dzica, ale rów­nież jako czło­wieka.

– Ever. – Pippa tu­pie nogą. Mam na imię Ever­lynne, ale bądźmy szcze­rzy: ży­cie jest zbyt krót­kie na tak dłu­gie imię. – No da­lej...

Dwoma pal­cami wy­ko­nuję znak krzyża, jak­bym chciała od­pę­dzić wam­pira.

– Uch, do­bra! – Pippa wy­ma­chuje rę­kami i sięga po paczkę kon­do­mów. – Żad­nych ta­tu­aży, ale na pewno spro­wa­dzę cię na złą drogę. Ogła­szam in­ter­wen­cję. Ever­lynne Bel­la­trix Law­son, je­steś bar­dzo złą dziew­czynką. A po­przez złą mam na my­śli do­brą. Su­per­do­brą. Wręcz do prze­sady. Je­ste­śmy prze­cież po­ko­le­niem Z! Przy­pały mamy w DNA, wiesz? Do­ra­sta­ły­śmy w so­cial me­diach i wy­cho­wa­ły­śmy się na pro­gra­mie o Kar­da­shian­kach.

– Moje ży­cie jest jed­nym wiel­kim przy­pa­łem, i to bez fa­ce­tów – oznaj­miam, cho­ciaż obie wiemy, że to nie jest prawda. Więk­sza ze mnie nu­dziara niż bun­tow­niczka.

– Od­pusz­czę ci ten ta­tuaż, je­śli obie­casz, że wy­ko­rzy­stasz cho­ciaż jedną w trak­cie na­szej dwu­ty­go­dnio­wej po­dróży. – Ma­cha pu­deł­kiem pre­zer­wa­tyw. Za­raz spalę się ze wstydu i eks­plo­duję. Po­wstrzy­muje mnie tylko fakt, że nie chcę ścią­gać na sie­bie uwagi.

Nie­da­leko roz­le­gają się chi­choty. A więc mamy wi­dow­nię. Bo­sko.

– Nie je­stem dzie­wicą. – Wy­ry­wam jej opa­ko­wa­nie i wpy­cham do ko­szyka pod pu­dełko tam­po­nów i pa­stę do zę­bów.

– Cóż, zro­bi­łaś to z Se­anem Dun­ha­mem, więc czy to w ogóle się li­czy? – drwi Pippa.

Mo­ich uszu do­biega gło­śne prych­nię­cie, ale nie wi­dzę źró­dła dźwięku, bo wi­dok blo­kuje mi ściana kon­do­mów. Roz­ma­wia­nie po an­giel­sku jest do kitu. Wszy­scy za­wsze cię ro­zu­mieją, nie­za­leż­nie od tego, w któ­rym miej­scu na świe­cie wy­lą­du­jesz.

– Ej, prze­cież po­szli­śmy na ca­łość!

– Ra­czej się tam do­czoł­ga­li­ście. To było ta­kie roz­cza­ro­wu­jące. A za­raz po­tem ze­rwa­li­ście.

Trafna uwaga. Nie­po­ko­jąco trafna. Nie je­stem w sta­nie z tym dys­ku­to­wać.

– Co je­śli nie po­doba mi się byle kto? – Krzy­żuję ra­miona na klatce pier­sio­wej.

– To­bie nikt się nie po­doba. – Pippa wzdy­cha. – Nie cho­dzi mi o to, że masz się tu za­ko­chać. Po pro­stu zrób to dla przy­jem­no­ści.

Osoba sto­jąca po dru­giej stro­nie re­gału wy­bu­cha śmie­chem. Ten głos zde­cy­do­wa­nie na­leży do męż­czy­zny. Jest ni­ski i chra­pliwy.

Może po­dać ci po­pcorn, ko­leś?

– Mu­sisz na­uczyć się grać ze­spo­łowo, Ever. To twoje za­da­nie na na­szą wy­cieczkę. Od­najdź przy­jem­ność z zu­peł­nie obcą osobą. Żad­nych związ­ków i kon­se­kwen­cji. Zwy­kły seks bez zo­bo­wią­zań w ob­cym kraju.

Prze­ko­nana o tym, że osoba za re­ga­łem sły­szała już wszystko na te­mat mo­jej łóż­ko­wej ak­tyw­no­ści (a ra­czej jej braku), ob­rzu­cam przy­ja­ciółkę mor­der­czym spoj­rze­niem.

– Nie za­mie­rzam upra­wiać seksu z obcą osobą.

– Wła­śnie, że to zro­bisz.

– Wcale nie.

– W ta­kim ra­zie nie prze­stanę truć dupy o ta­tuaż.

Ję­czę gło­śno, zmę­czona jej wy­ma­ga­niami.

– Do­bra, zu­żyję jedną. Idź zna­leźć ja­kieś prze­ką­ski. Mu­szę za­dzwo­nić.

– Je­śli za­mie­rzasz za­dzwo­nić do Bar­bie po emo­cjo­nalne wspar­cie, da­ruj so­bie. Do­brze wiesz, że sta­nie po mo­jej stro­nie. – Pippa od­dala się skocz­nym kro­kiem jak roz­chi­cho­tana wróżka zo­sta­wia­jąca za sobą smugę gwiezd­nego pyłu.

Wy­cią­gam te­le­fon z ple­caka i cze­kam, aż zła­pie za­sięg.

Dzwo­nię do mamy. Od­biera po pierw­szym sy­gnale, mimo że w Ka­li­for­nii musi być śro­dek nocy.

– Ever! – wita się we­soło. – Jak Bar­ce­lona?

– Je­stem tu nie­całą go­dzinę, a Pippa nie­mal wdała się w kłót­nię z lo­kal­sem, ku­piła gumki i pró­bo­wała na­mó­wić mnie na ta­tuaż.

– Do­my­ślam się, że je­steś tym wszyst­kim obu­rzona? – W gło­sie mamy wy­czu­wam uśmiech.

– Rany, mamo, chyba czy­tasz mi w my­ślach.

– No cóż... W świe­cie Pip­per to wszystko jest nor­malne. – Pippa i Ever. Po­doba mi się to, że mama nadała nam ksywki. Bar­bie to nie­sa­mo­wi­cie równa mama.

– Już za tobą tę­sk­nię. – Przy­gry­zam dolną wargę.

– Wła­ści­wie... – za­czyna z chi­cho­tem. – Nie śpię dla­tego, że wła­śnie prze­glą­dam twoje stare zdję­cia. Nie mogę uwie­rzyć, że moja mała dziew­czynka znaj­duje się po dru­giej stro­nie oce­anu, w Eu­ro­pie, na bab­skim wy­jeź­dzie.

Uch. Nie za­mie­rzam pła­kać przy re­gale z gum­kami.

– Tak, ja też nie. Mu­szę le­cieć, mamo. Ko­cham cię.

– Ja cie­bie też.

Koń­czę po­łą­cze­nie i już mam scho­wać te­le­fon do kie­szeni, ale na­gle pada na mnie ja­kiś cień. Ktoś blo­kuje mi przej­ście. Za­dzie­ram głowę. To Pa­lacz z ulicy. Pippa miała ra­cję. Rze­czy­wi­ście jest przy­stojny, cho­ciaż w dość nie­oczy­wi­sty spo­sób. Wy­daje się to­tal­nie w moim gu­ście. Jest jak na­szki­co­wany ka­wał­kiem wę­gla, sta­now­czymi po­cią­gnię­ciami. Jak po­stać z mangi. Wy­soki, nie­ty­powo atrak­cyjny, szczu­pły. Jego po­stawa ko­ja­rzy mi się ze zwię­dłym kwia­tem. Lekko po­chyla głowę, jakby się sta­rał usły­szeć lu­dzi o nor­mal­nym wzro­ście. Ma ciem­no­nie­bie­skie oczy, kwa­dra­tową szczękę i nieco przy­długi nos o lekko szpi­cza­stym czubku. Prze­cięt­ność tego nosa pod­kre­śla do­sko­na­łość po­zo­sta­łych cech. Jakby na­tura w ostat­niej chwili do­znała prze­bły­sku ge­niu­szu i spra­wiła, że fa­cet jest do schru­pa­nia, ale jed­no­cze­śnie wy­gląda re­ali­stycz­nie.

– Ba­lony z wodą – oznaj­mia gło­sem po­zba­wio­nym emo­cji. Ma ame­ry­kań­ski ak­cent.

– Eee... że co?

Wska­zuje na półkę z gum­kami. No tak. Nie­do­rzeczne żą­da­nie Pippy, bym zu­żyła cho­ciaż jedną.

– Na­peł­nij ją wodą i roz­trza­skaj o jej głowę.

– To podłe.

– Podłe? Nie. Spra­wie­dliwe.

– Nie mogę na­peł­nić pre­zer­wa­tywy wodą. – Po­cią­gam za kółko w prze­gro­dzie no­so­wej. – To oszu­stwo.

Chcę, żeby zo­ba­czył mój pier­cing, choć nie mam po­ję­cia dla­czego. Może ze względu na to, że on ma na so­bie wy­bla­kłe le­visy pod­wi­nięte przy kost­kach i zno­szone chucksy. A może dla­tego, że te ciemne zmierz­wione włosy i ko­szulka z na­pi­sem „Klub an­ty­spo­łeczny: Kan­dy­daci nie­mile wi­dziani” przy­cią­gają mnie, tak jak nie­zna­jomy sie­dzący w po­ciągu i czy­ta­jący twoją ulu­bioną książkę.

– I po co ten mo­ra­li­za­tor­ski ton? – Na jego twa­rzy po­ja­wia się krzywy uśmiech. Mam wra­że­nie, że coś we mnie top­nieje, jakby moje wnę­trze zmie­niło się w papkę. Jezu. Nic dziw­nego, że Pippa ma ob­se­sję na punk­cie fa­ce­tów. Czuję się tak, jak­bym wcią­gnęła wiel­kie bu­ritto i wy­brała się na ko­lejkę gór­ską.

Na­gle za­czy­nam się wsty­dzić wła­snych ra­mion. Czy za­wsze były ta­kie dłu­gie? Ta­kie cięż­kie? Ta­kie nie­po­radne?

– Pod­słu­chi­wa­łeś? – py­tam, jed­no­cze­śnie sta­ra­jąc się spoj­rzeć na sie­bie jego oczami. Mam na so­bie spód­niczkę w kratkę, a moje włosy walą po oczach po­ma­rań­czem. Ko­lo­rem przy­po­mi­nają je­sienny liść. Jako że ru­dzi sta­no­wią nie­całe dwa pro­cent po­pu­la­cji na świe­cie, nie mam od­wagi ich za­far­bo­wać.

Chło­pak wska­zuje dło­nią na nie­wiel­kie opa­ko­wa­nie.

– Przy­sze­dłem po to.

– Kon­tu­rówka? – Uno­szę brew. – Żeby pa­so­wała do sztucz­nych rzęs?

W jego uśmie­chu czai się ja­kaś za­dzior­ność, która mnie przy­zywa, nęci.

– Do­bra. – Wzru­sza ra­mio­nami. – Przy­sze­dłem tu­taj, żeby wy­gar­nąć two­jej przy­ja­ciółce, ale zo­sta­łem, bo spodo­bało mi się przed­sta­wie­nie. No i co z tego?

– Prze­pra­szam za tamto. – Chi­cho­czę. – Wiesz, Pippa jest cał­kiem spoko. Cho­ciaż cza­sami mam ochotę za­kleić jej usta ta­śmą.

– Skoro tak twier­dzisz.

– Nie mam co do tego wąt­pli­wo­ści. To moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka.

Gdzieś z tyłu głowy ko­ła­cze mi się myśl, że moje za­cho­wa­nie jest nad wy­raz dziwne, ale nie chcę prze­ry­wać tej roz­mowy.

– Ale je­ste­ście ta­kie różne.

– Dla­czego? Bo ona jest ty­pową po­pu­larną la­ską, a ja gotką?

– Tak – od­po­wiada rze­czowo.

Ten fa­cet to praw­dziwy bun­tow­nik. Ema­nuje nie­bez­pie­czeń­stwem. Nie to co ja i mój es­te­tyczny, uro­czy kol­czyk w no­sie.

– Lu­dzie ma­in­stre­amu są nudni. Nie można się po nich spo­dzie­wać ni­czego do­brego. Prze­cięt­ność równa się wy­go­dzie.

Mrużę oczy.

– Czy w tym stwier­dze­niu jest gdzieś ukryty kom­ple­ment?

Jego usta lekko drżą, jakby chciał się uśmiech­nąć. Na­gle robi mi się słabo; je­śli da­lej bę­dzie mnie czę­sto­wać swoim ude­rza­ją­cym do głowy za­in­te­re­so­wa­niem, po­lecę w po­wie­trze jak ba­lon.

– A chcesz, żeby tak było?

Wy­daje mi się, że po­mimo jego bez­na­mięt­nego tonu nie jest tak non­sza­lancki, jak chciałby wie­rzyć. Moje serce wali o że­bra. Jako że na­dzieja to pro­sty prze­pis na cier­pie­nie, sta­ram się przyj­rzeć jej ze wszyst­kich stron. Może przy­szedł tu ze względu na moją za­chwy­ca­jącą, eks­cen­tryczną przy­ja­ciółkę, którą bę­dzie chciał po­de­rwać, a mnie zo­sta­nie tylko rola jej skrzy­dło­wej. Nie­jed­no­krot­nie pro­wa­dzi­łam nie­zręczne roz­mowy z przy­pad­ko­wymi ty­pami, gdy Pippa flir­to­wała, jakby ju­tra miało nie być. Nor­mal­nie mnie to nie ru­sza, ale wiem, że je­śli temu fa­ce­towi spodo­bała się ona, tym ra­zem mnie to za­boli.

– Czego słu­chasz? – zmie­nia te­mat, wska­zu­jąc na słu­chawki prze­wie­szone przez moje ra­mię. W tym sa­mym mo­men­cie otwie­ram usta i py­tam:

– Przy­je­cha­łeś tu na wa­ka­cje czy...?

Wy­bu­chamy śmie­chem. Od­po­wia­dam pierw­sza.

– Naj­lep­szej pio­senki, jaką kie­dy­kol­wiek na­grano.

Ko­micz­nie wy­trzesz­cza oczy.

– Ne­ver Gonna Give You Up Ricka Astleya?

Wię­cej śmie­chu.

– Nie, ale de­kada się zga­dza.

– Przyj­muję wy­zwa­nie. – Za­ciera ręce. Wi­dzę, że jego za­in­te­re­so­wa­nie wzro­sło. – Za­sta­nówmy się. – Lu­struje mnie po­wol­nym spoj­rze­niem, jakby spo­dzie­wał się do­strzec na mnie wy­pi­saną od­po­wiedź. – Strze­lam, że Where Is My Mind Pi­xies.

– Pu­dło, ko­lego. – Od­wra­cam te­le­fon, żeby po­ka­zać le­cącą pio­senkę. – Save a Prayer Du­ran Du­ran.

– Kurde. To rze­czy­wi­ście nie­zły ka­wa­łek.

– Ulu­biona pio­senka mo­jej mamy. – Uśmie­cham się od ucha do ucha.

– Te­raz twoja ko­lej. – Unosi te­le­fon, scrol­luje i coś wy­biera. – Co pu­ści­łem?

– Cho­ciaż pod­po­wiedz de­kadę.

– Lata dzie­więć­dzie­siąte.

– To wcale nie za­węża kręgu po­szu­ki­wań. – Opie­ram się o półkę z lu­bry­kan­tami. – To ra­czej nie jest nic tak okle­pa­nego jak Smells Like Teen Spi­rit.

– Dzięki za wiarę we mnie. Pod­po­wiem, że to coś bry­tyj­skiego.

Ścią­gam brwi w za­my­śle­niu.

– Don’t Look Back in An­ger Oasis.

– Czy to twoja osta­teczna od­po­wiedź?

Ki­wam głową z wa­ha­niem.

– Tak.

Od­wraca te­le­fon ekra­nem do mnie. Oka­zuje się, że mia­łam ra­cję. Wow. Kurde, czy wła­śnie po­zna­łam mę­ską wer­sję sie­bie?

– Jak to zro­bi­łaś? – pyta. Te­raz pa­trzy na mnie ina­czej. Jak­bym zdała ja­kiś test.

– Siłą de­duk­cji. Wa­ha­łam się mię­dzy Blur a Oasis, ale ty mi wy­glą­dasz bar­dziej na typa słu­cha­ją­cego ze­społu, któ­rego człon­ko­wie po­cho­dzą z klasy pra­cu­ją­cej. A poza tym ta so­lówka na gi­ta­rze...

– To nie­sa­mo­wite, że tra­fi­łem na po­dobną do mnie Ame­ry­kankę zna­jącą się na mu­zyce bry­tyj­skiej w... Hisz­pa­nii.

– Moja mama jest An­gielką. A ty jaką masz wy­mówkę?

– Nie mam żad­nej. – Wzru­sza ra­mio­nami. – Cza­sami czło­wiek ro­dzi się w złym miej­scu. I w złej de­ka­dzie. I w złej erze.

– Święta prawda – zga­dzam się. – Te­raz ty od­po­wiedz na moje py­ta­nie.

Jego twarz mnie fa­scy­nuje. Jak­bym ni­gdy wcze­śniej nie wi­działa czło­wieka. To do mnie nie­po­dobne. Za­zwy­czaj po spo­tka­niu no­wej osoby od­li­czam mi­nuty do po­że­gna­nia. Nie cho­dzi o to, że nie­na­wi­dzę lu­dzi. Nie­któ­rych na­wet lu­bię, ale wolę spę­dzać czas z mo­imi książ­kami, mu­zyką i zwie­rza­kami. Te trzy rze­czy rzadko mnie za­wo­dzą.

– Ja... – za­czyna Pa­lacz, ale w tym mo­men­cie prze­rywa nam Pippa, która pod­cho­dzi do mnie, wy­ma­chu­jąc dwiema pla­sti­ko­wymi to­reb­kami.

– Patrz. Ku­pi­łam tonę cze­ko­la­do­wych pysz­no­ści. Mam PMS. A ty? Od­kąd na­sze cy­kle się zsyn­chro­ni­zo­wały, mam wra­że­nie, że... – Urywa, gdy za­uważa Pa­la­cza (jak on w ogóle ma na imię?). Czuję się jesz­cze bar­dziej upo­ko­rzona, bo nie dość, że nie­zna­jomy wie wszystko o moim ży­ciu ero­tycz­nym, to jesz­cze o cy­klu men­stru­acyj­nym. – Cześć? – Zdez­o­rien­to­wana prze­krzy­wia głowę.

Chło­pak za­nu­rza rękę w jej re­kla­mówce, wy­ciąga cze­ko­la­do­wego li­zaka, roz­rywa opa­ko­wa­nie i wkłada go so­bie do ust.

– Wi­taj, zło­dziejko fa­jek – oznaj­mia, zli­zu­jąc cze­ko­la­dową war­stwę.

Pippa roz­dzia­wia usta.

– Czy coś jesz­cze po­tra­fisz tak li­zać?

– Chcia­ła­byś wie­dzieć, co?

– A chcia­ła­bym. – Po­syła mu lu­bieżny uśmiech.

On od­po­wiada jej znu­dzo­nym spoj­rze­niem bad boya, na które lecą wszyst­kie na­sto­latki i chęt­nie ku­pują pla­katy z ido­lami ma­ją­cymi taką minę.

Prze­ska­kuję wzro­kiem mię­dzy nimi, mar­twiąc się, że wła­śnie je­stem świad­kiem wiel­kiego mi­ło­snego iskrze­nia.

Na­gle do­ciera do mnie, że na­prawdę nie chcia­ła­bym słu­chać, jak przy­ja­ciółka za­chwyca się jego po­ca­łun­kami, rzu­cać tych wszyst­kich „ooo” i „jak ro­man­tycz­nie” i uda­wać, że cie­szę się jej szczę­ściem, gdy nie­uchron­nie się ze sobą prze­śpią. Im dłu­żej na sie­bie pa­trzą, tym bar­dziej ob­le­wam się zim­nym po­tem. Ci­sza staje się nie do znie­sie­nia. Oczami wy­obraźni już wi­dzę, jak Pippa i Pa­lacz wpy­chają so­bie ję­zyki do gar­deł w ką­cie bar­ce­loń­skiego klubu noc­nego, przy akom­pa­nia­men­cie po­wol­nej pio­senki Arc­tic Mon­keys, a ja w tym cza­sie pro­wa­dzę nudną roz­mowę z ja­kimś jego kum­plem.

A co się stało z teo­rią, że ma­in­stre­amowi lu­dzie są nudni?

Pippa już otwiera usta, bez wąt­pie­nia przy­mie­rza­jąc się do flirtu. Czuję w sercu ja­kiś bo­le­sny skurcz. Ła­pię ją za nad­gar­stek i cią­gnę w stronę wyj­ścia z dro­ge­rii. Po­tyka się za mną, pró­bu­jąc się wy­rwać. Mnie jed­nak na­pę­dza strach.

– Co ty wy­pra­wiasz?! – woła. – Uch, wra­cajmy. Od­nio­słam wra­że­nie, że ma du­żego!

– Nie. – Wy­cho­dzimy z kli­ma­ty­zo­wa­nej ap­teki na sze­roki chod­nik. – Nie po­zwolę, byś dała się po­nieść po­żą­da­niu, za­częła knuć, jak uwieść tego go­ścia, i w re­zul­ta­cie po­psuła nam bab­ską wy­cieczkę.

To ar­gu­ment wzięty z dupy, ale skoro już go wy­po­wie­dzia­łam, za­mie­rzam bro­nić go rę­kami i no­gami.

– Boże, ty młotku. Wła­śnie dla­tego stam­tąd ucie­kłaś? – Za­trzy­muje się, kiedy do­cie­ramy na ko­niec ulicy, i daje mi po ła­pach. – My­śla­łaś, że za­mie­rzam go wy­rwać?

Roz­glą­dam się. Zdą­ży­ły­śmy od­da­lić się od ap­teki na ja­kiś ki­lo­metr.

– Albo on za­mie­rza ude­rzać do cie­bie. Na jedno wy­cho­dzi.

– Chyba cię po­gięło, Law­son. Kiedy po­wie­dzia­łam, że jest nie­zły, cho­dziło mi o to, że pa­suje do cie­bie. Wy­gląda jak od­bi­cie two­jej du­szy. Jesz­cze ni­gdy cze­goś ta­kiego nie wi­dzia­łam. Gdy ze sobą roz­ma­wia­li­ście, szcze­rzy­li­ście się jak głupi do sera. Chcia­łam do­pil­no­wać, że­by­ście wy­mie­nili się nu­me­rami. Rzadko się zda­rza, że moja przy­ja­ciółka wy­ka­zuje ja­kie­kol­wiek oznaki nor­mal­no­ści.

Te­raz to mnie odej­muje mowę.

– I dla­tego tak się za­cho­wa­łaś?

Ude­rza mnie re­kla­mówką w bok.

– Tak, ty ciołku.

– Ale pa­trzy­li­ście na sie­bie.

– Jego spoj­rze­nie mó­wiło: spa­daj stąd. – Wy­bu­cha śmie­chem. – I bra­ko­wało mu sub­tel­no­ści.

Chce mi się rzy­gać. Wła­ści­wie już czuję pod­cho­dzące do gar­dła mdło­ści.

– To dla­czego tego nie zro­bi­łaś?

– Chcia­łam się upew­nić, że on tego nie za­wali.

– Och, Pippa.

– Da­ruj so­bie ten ton. Wra­caj tam w tej chwili i daj mu swój nu­mer!

– Tak po pro­stu? – Mru­gam, wciąż sto­jąc jak wro­śnięta w zie­mię.

Wzru­sza ra­mie­niem.

– W ra­zie gdyby miał wąt­pli­wo­ści co do two­ich za­mia­rów, mo­żesz po­ka­zać mu cycki.

Rzu­cam się w stronę ap­teki jak ja­strząb ata­ku­jący ofiarę. Wpa­dam do środka i za­czy­nam się roz­glą­dać. Je­śli Pa­lacz za­pyta, co tu­taj ro­bię, wy­kręcę się zgu­bio­nym port­fe­lem. Spraw­dzam wszyst­kie re­gały, ła­zienki, na­wet budkę fo­to­gra­ficzną. Ni­g­dzie go nie ma.

Ogar­nia mnie pa­nika. A co, je­śli wy­szedł? Prze­cież nie przy­szedł tu­taj po kon­tu­rówkę. Co je­śli się mi­nę­li­śmy? Co je­śli to już ko­niec? Ni­gdy nie do­wiem się, jak ma na imię, gdzie mieszka, czy woli Guns N’ Ro­ses, czy Ni­rvanę (oby Guns N’ Ro­ses, bo bę­dzie mu­siał gę­sto się tłu­ma­czyć).

– On biegł za tobą – od­zywa się far­ma­ceuta z cięż­kim hisz­pań­skim ak­cen­tem.

Od­wra­cam się w stronę kon­tu­aru.

– Na­prawdę?

– Tak, był szybki. – Uśmie­cha się prze­pra­sza­jąco. – Ale ty bar­dziej szybka.

DWA

Przez na­stępne pół­tora ty­go­dnia za­ja­damy się hisz­pań­skimi przy­sma­kami, pi­jemy wino, od­wie­dzamy ka­te­dry, sta­dion Camp Nou i sklepy. Pippa sy­pia z fa­ce­tami po­zna­nymi w klu­bach, ja sku­piam się na za­ku­pach, a Pa­lacz po­woli staje się od­le­głym wspo­mnie­niem. Za­czy­nam my­śleć, że tylko go so­bie wy­obra­zi­łam.

Cztery dni przed pla­no­wa­nym po­wro­tem do Sta­nów znaj­du­jemy bi­lety na lot na Gran Ca­na­rię w ko­rzyst­nej ce­nie, więc bez wa­ha­nia wska­ku­jemy na po­kład. Pippa od razu za­przy­jaź­nia się z grupą Ame­ry­ka­nek i dzięki temu dzień przed wy­lo­tem tra­fiamy na im­prezę na plaży.

Księ­życ jest wielki i biały, wisi na nie­bie jak ba­lon. Pia­sek, ciemny i chłodny mię­dzy mo­imi pal­cami, różni się od bla­dych, syp­kich zia­re­nek w San Fran­ci­sco.

Sie­dzę przy ogni­sku, z gło­śni­ków pły­nie smętna po­powa nuta. Jest tu chyba ze sto osób w róż­nym stop­niu roz­ne­gli­żo­wa­nia. Wszy­scy piją i tań­czą.

Pippa kręci się gdzieś mię­dzy nimi. Znik­nęła dwa­dzie­ścia mi­nut temu z trzema dziew­czy­nami z Tal­la­has­see. Miały grać w ja­kąś al­ko­ho­lową gierkę.

Są­czę piwo z bu­telki i my­ślę o Pa­la­czu. A ra­czej o tym, że wszystko w ży­ciu to je­den wielki przy­pa­dek. Obec­nie dzieli nas to, że nie znam jego na­zwi­ska. Chcę być jak Gwy­neth Pal­trow w Przy­pad­ko­wej dziew­czy­nie. Chcę zdą­żyć na po­ciąg. Chcę szansy na po­wtórkę. Chcę tym ra­zem po­stą­pić wła­ści­wie.

Obok mnie leży czarny ple­cak, z któ­rego wy­śli­zgnął się no­tes. Wy­daje się po­rzu­cony w po­śpie­chu, jakby szu­kał no­wego wła­ści­ciela. Palce mnie świerz­bią. „Ta dziew­czyna czyta wszystko”, czę­sto chwali mnie przy in­nych mama. I to prawda.

Je­stem świa­doma tego, że za­glą­da­nie do cu­dzych no­te­sów bez po­zwo­le­nia jest złe. Mimo to po­kusa owija się wo­kół mnie ni­czym bluszcz.

W końcu ple­cak leży otwarty na plaży peł­nej lu­dzi. Gdyby za­war­tość była cenna, wła­ści­ciel wziąłby go ze sobą.

Po­sta­na­wiam od­cze­kać dzie­sięć mi­nut. Może wła­ści­ciel po­szedł do ła­zienki i za­raz wróci. Je­śli udał się gdzieś da­lej, to ozna­cza, że nie przej­mie się, je­śli ktoś zaj­rzy do jego no­tesu.

Mija dzie­sięć mi­nut, po­tem pięt­na­ście. Pod­no­szę ze­szyt, otwie­ram na przy­pad­ko­wej stro­nie. Moje serce przy­spie­sza. Czuję się jak zło­dziejka. Wy­gląda mi to na ja­kiś dzien­nik... treść ko­ja­rzy się z ese­jem. Słowa zle­wają się ze sobą, jakby zo­stały spi­sane po­spiesz­nie.

Jest druga w nocy, a on my­śli o tym, czy sko­czyć. Może tylko to mu po­zo­stało. Czyż to nie ża­ło­sne, że ja­kaś jego część nie chce zro­bić tego kroku, bo boi się, co po­wie jego szef, je­śli ju­tro nie zjawi się w pracy?

Ale wła­śnie w tym tkwi pro­blem. To wła­śnie dla­tego jest tu­taj, na tym da­chu. Ostat­nio ha­ro­wał jak dziki wół i za­po­mniał, że w ży­ciu cho­dzi o... ży­cie. Spro­wa­dził go tu tekst z kubka za do­lara. Co za ba­nał.

Miał swoją szansę i ją za­prze­pa­ścił.

Po­wi­nien był biec za nią szyb­ciej.

A kiedy nie­mal ją do­go­nił, po­wi­nien był zła­pać ją za ko­szulkę, nie przej­mu­jąc się tym, jak to bę­dzie wy­glą­dać.

Po­wi­nien był po­wie­dzieć jej, że jest do­sko­nała.

Nie zro­bił tego jed­nak, więc te­raz musi sko­czyć.

Sko­czyć... albo zro­bić coś in­nego. Coś bar­dziej am­bit­nego. Spa­ko­wać się i wró­cić do No­wego Or­le­anu. Od­na­leźć ją.

Czuję pie­cze­nie pod po­wie­kami. Wy­gląda mi to na ja­kieś opo­wia­da­nie. Albo na po­czą­tek po­wie­ści. Prze­wra­cam strony, pra­gnąc zna­leźć coś wię­cej, ale wi­dzę tylko pu­ste kartki.

Na­gle ktoś ła­pie mnie za ra­mię. Uno­szę głowę.

– Nie ma czy­ta­nia, la­ska!

Pippa jest wsta­wiona, nie może ustać pro­sto. Wzdy­cham z ulgą, bo ba­łam się, że to wła­ści­ciel no­tesu. Po­nie­kąd je­stem też roz­cza­ro­wana. Z tego sa­mego po­wodu.

– Chodź. Po­win­naś się na­rą­bać. Ro­ze­rwiesz się tro­chę. – Pippa rzuca ze­szyt na pia­sek, ła­pie mnie za rękę i cią­gnie w stronę grupy lu­dzi. Krąg po­dry­gu­ją­cych opa­lo­nych ciał za­myka mnie jak w pu­łapce. Nie­po­rad­nie prze­stę­puję z nogi na nogę. Czuję się tak, jakby wła­śnie do­szyto mi nowe nogi, a ja jesz­cze nie umiem nad nimi za­pa­no­wać. Za­sta­na­wiam się, do kogo może na­le­żeć no­tes. Do tej dziew­czyny z buj­nymi lo­kami? Do fa­ceta z wy­ta­tu­owaną klatą?

Od­da­lam się od przy­ja­ciółki, która tań­czy z no­wymi ko­le­żan­kami wy­krzy­ku­ją­cymi do sie­bie słowa pio­senki.

Kie­ruję się w stronę oce­anu. Plaża tuż przy li­nii wody to je­dyne nie­za­tło­czone miej­sce. Za­trzy­muję się i przy­glą­dam uważ­nie po­są­gowi Nep­tuna. Wy­so­kie na cztery me­try bó­stwo wznosi się nad wodą nie­da­leko plaży. Ocean ma ko­lor me­ta­licz­nego gra­natu, który błysz­czy w świe­tle gwiazd. Za­nu­rzam w nim palce. Nie jest zimny, więc mo­gła­bym tam pod­pły­nąć. Pły­wa­nie to moja mocna strona. W dzie­ciń­stwie cią­gle cho­dzi­łam z bra­tem na plażę, żeby po­sur­fo­wać. Renn (jego imię ozna­cza „od­ro­dze­nie” albo „czło­wieka ob­rot­nego”) jest te­raz in­struk­to­rem.

Ja­kiś ci­chy gło­sik pod­po­wiada mi, że za­cho­wuję się jak kre­tynka. Że wcho­dze­nie do nie­zba­da­nej toni w środku nocy jest błę­dem. Ale po­sąg znaj­duje się nie­całe trzy­dzie­ści me­trów da­lej, a za mną trwa im­preza. Trudno bę­dzie stra­cić ją z oczu.

Ścią­gam ob­ci­słą su­kienkę, za­nu­rzam się w wo­dzie i płynę w stronę Nep­tuna, ener­gicz­nie wy­ma­chu­jąc ra­mio­nami. Woda jest wzbu­rzona i znacz­nie chłod­niej­sza, niż mi się wy­da­wało. Szar­pie mną mor­ski nurt. Nie spo­dzie­wa­łam się go tu­taj. Z plaży woda wy­da­wała się spo­kojna. Te­raz jed­nak nie­sie mnie za sobą, mimo że z ca­łych sił sta­ram się pły­nąć pro­sto. Uno­szę głowę i lo­ka­li­zuję po­sąg. Oka­zuje się, że znio­sło mnie ja­kieś kilka me­trów w bok.

Mam kło­poty.

Ob­ra­cam się i pró­buję za­wró­cić. I wła­śnie w tym mo­men­cie wzbiera wielka fala, zno­sząc mnie w stronę głazu. Od­py­cham się od niego sto­pami, ale po chwili znowu na niego tra­fiam. Słona woda wy­peł­nia mi usta. Za­chły­stuję się nią. Strach zmie­nia się w pa­nikę.

Nie rzu­caj się. Niech prąd cię po­nie­sie, a po­tem bę­dziesz my­śleć o po­wro­cie.

Wie­dzia­łam, że to prawda – na­uczy­łam się tego na let­nich obo­zach. Te­raz jed­nak nie je­stem w sta­nie za­pa­no­wać nad lę­kiem. Za­czy­nam wo­łać o po­moc.

A co, je­śli utonę? Albo umrę? I nikt ni­gdy nie znaj­dzie mo­jego ciała? Czy Pippa po­my­śli, że to jej wina? Czy znisz­czę jej tym ży­cie? Czy w ogóle mnie to ob­cho­dzi? Prze­cież to ona upie­rała się, by mnie tu dzi­siaj za­cią­gnąć.

Mama. Mama. Mama.

Tata i Renn będą zdru­zgo­tani, ale mama tego nie prze­żyje.

Nie mogę umrzeć. Wraz z tą my­ślą za­czy­nam wal­czyć, cho­ciaż wiem, że mam marne szanse.

Prąd jest silny. Mimo to wy­chy­lam się na po­wierzch­nię i sta­ram się do­strzec wy­brzeże. Ko­lejna fala szar­pie moim cia­łem i znosi mnie parę me­trów da­lej. Po­zwa­lam jej się po­nieść, wy­cią­gam szyję. Mru­gam, pró­bu­jąc prze­świe­tlić ota­cza­jący mnie mrok. Do­piero po chwili za­uwa­żam, że fala po­pchnęła mnie bli­żej plaży. Wi­dzę złoty łań­cu­szek świa­teł mru­ga­ją­cych w moją stronę. Za­lewa mnie ulga. Za­czy­nam pły­nąć. Mię­śnie mnie palą, cała drżę, ale ad­re­na­lina tłumi ból. Je­stem sy­reną ucie­ka­jącą przed pi­ra­tami, któ­rzy chcą mnie wy­be­be­szyć.

Im bli­żej brzegu je­stem, tym więk­szą mam na­dzieję. Na­gle z góry ła­pią mnie czy­jeś ręce i pod­cią­gają, trzy­ma­jąc pod pa­chami. Wiot­czeję, kiedy nie­zna­jomy nie­sie mnie w ra­mio­nach jak pan młody swoją wy­brankę. Pod pal­cami wy­czu­wam cie­płą, su­chą skórę.

– Masz ją? – Roz­lega się za­chryp­nięty głos z hisz­pań­skim ak­cen­tem.

– Tak.

– Czy ona...?

– Nie wiem. – Drugi głos na­leży do Ame­ry­ka­nina. – Po­móż mi za­nieść ją pod tamto drzewo. Wtedy spraw­dzimy.

Chwilę póź­niej ktoś przy­krywa mnie cie­płym ko­cem. Je­stem zbyt zmę­czona, by otwo­rzyć oczy. Mimo to do­strze­gam ostre świa­tło skie­ro­wane pro­sto w moją twarz.

Krzy­wię się.

– Nie. Prze­stań.

– Długo by­łaś w wo­dzie? – pyta Hisz­pan.

– Ja­kieś sie­dem lub osiem mi­nut – wy­krztu­szam. Po­wieki wciąż mam za­ci­śnięte. Wo­kół sie­bie czuję mocne ra­miona. Nor­mal­nie by­ła­bym obu­rzona bli­sko­ścią ob­cego, ale w tych ob­ję­ciach jest mi do­brze. Jak­bym zna­la­zła się w miej­scu, w któ­rym po­win­nam być.

– Po­łknę­łaś dużo wody? – pyta Hisz­pan, któ­rego twarz musi znaj­do­wać się bli­sko mnie, bo jego cie­pły od­dech pach­nie ta­baką i pi­wem.

– Nie­dużo. – Od­kasz­luję.

– Je­steś ranna?

– Nie, nic mi nie jest. Tylko... się zmę­czy­łam.

– Otwórz oczy, cha­vala.

Wy­ko­nuję po­le­ce­nie. Przede mną stoi opa­lony męż­czy­zna z białą brodą i z la­tarką w ręce.

– Nic mi nie jest. Dzię­kuję – od­po­wia­dam. Po­ru­szam dłońmi, no­gami, kręcę głową na boki. Nie mogę zła­pać tchu, wciąż je­stem w szoku, ale wszystko wy­daje się na miej­scu. Po pro­stu się prze­ra­zi­łam.

– Aaa, nie. Ja cię nie ura­to­wa­łem. – Kręci głową. – To on. – Wska­zuje ubło­co­nym pal­cem na wła­ści­ciela ra­mion, które mnie ota­czają. Wy­cią­gam szyję, ale wi­ruje mi w gło­wie.

Mimo to za­uwa­żam naj­waż­niej­sze.

Naj­lep­szy punkt mo­jej wy­cieczki.

Leżę w ob­ję­ciach Pa­la­cza.

I chyba nie za­mie­rza mnie pu­ścić.

Ura­to­wał mnie Pa­lacz.

Jest tu­taj, na Gran Ca­na­rii. Na tej sa­mej im­pre­zie co ja. Jak to w ogóle moż­liwe?

Szczy­pię się w ra­mię, w ra­zie gdy­bym miała ha­lu­cy­na­cje. On jed­nak wciąż tu jest, a ja zo­staję z si­nia­kiem. Chło­pak za­uważa to i po­wstrzy­muje uśmiech. Kręcę głową. Może na­bi­łam so­bie guza. Ale on wy­gląda tak re­ali­stycz­nie, jest taki żywy, cie­pły, do­tyka mnie.

Przez chwilę pa­trzymy so­bie w oczy. Żadne słowa nie zdo­łają opi­sać tego, co się dzieje. Szanse na ta­kie spo­tka­nie były marne, a jed­nak wy­gra­li­śmy ze sta­ty­styką. Ta­kie rze­czy dzieją się tylko w fil­mach.

Kie­ro­wana in­stynk­tem przy­kła­dam dłoń do jego po­liczka. W ra­mach ostat­niego te­stu, by upew­nić się, że nie jest ilu­zją. Jego skóra jest szorstka i go­rąca. Aż dziwne, że nie staję w pło­mie­niach. Nie mam po­ję­cia, o co cho­dzi, ale w tym mo­men­cie czuję się sto razy żyw­sza niż jesz­cze mi­nutę temu.

– To ty. – Pa­lacz ła­pie mnie za rękę. Ma za­chryp­nięty, ni­ski głos. Chyba mnie wcze­śniej nie roz­po­znał.

– I ty – od­po­wia­dam. – Jak masz na imię?

Nie­wie­dza mnie do­bija. Roz­my­śla­łam nad jego imie­niem, od­kąd się po­zna­li­śmy.

– Joe.

– Joe – po­wta­rzam. Stary do­bry Joe. To ta­kie zwy­czajne, nie­po­zorne imię. Je­stem nieco za­wie­dziona wy­bo­rem jego ro­dzi­ców. Na nic lep­szego nie było ich stać? Nie mają po­ję­cia, jaki wy­jąt­kowy jest ich syn?

– Dzię­kuję za ra­tu­nek, Joe.

Hisz­pan, o któ­rym zu­peł­nie za­po­mnia­łam, sa­lu­tuje mu, a na­stęp­nie wstaje i kie­ruje się w stronę pro­me­nady, gdzie znika w gąsz­czu lu­dzi. Roz­glą­dam się i w końcu do­ciera do mnie, że je­ste­śmy czę­ścią wszech­świata. Le­żymy pod drze­wem w od­osob­nio­nym miej­scu. Im­preza da­lej się kręci. Te­raz lu­dzie urzą­dzili so­bie kon­kurs z prze­cho­dze­niem pod po­przeczką.

– A ty jak masz na imię? – pyta.

– Ever. – Opusz­czam rękę, bo wła­śnie do­tarło do mnie, że ma­ca­nie nie­zna­jo­mych jest nie­sto­sowne. – Ever­lynne.

– W ta­kim ra­zie dzię­kuję za ra­tu­nek, Ever­lynne.

– Ale prze­cież ja cię nie ura­to­wa­łam... – wy­ty­kam zdez­o­rien­to­wana.

– Jesz­cze nie. – Jego uśmiech, po­wolny i ku­si­ciel­ski, zwia­stuje kło­poty. – Ale te­raz bę­dziesz mieć u mnie dług. A ja za­wsze upo­mi­nam się o swoje.

– Cie­szę się, że się spo­tka­li­śmy – oznaj­miam. I za­nim znowu za­po­mnę... – Mam do cie­bie ważne py­ta­nie, które drę­czy mnie od na­szej ostat­niej roz­mowy.

Mruga, cze­ka­jąc na ciąg dal­szy. Biorę głę­boki wdech.

– Guns N’ Ro­ses czy Ni­rvana?

Od­rzuca głowę w tył i za­nosi się śmie­chem.

– Co to w ogóle za py­ta­nie?

– Wcale nie jest pod­chwy­tliwe, je­śli masz do­bry gust – wy­ja­śniam prze­kor­nie.

– Je­dyne do­bre ka­wałki Ni­rvany to Li­thium i Smells Like Teen Spi­rit i w su­mie nic wię­cej. A Guns N’ Ro­ses to żywa le­genda.

Pa­trzę na niego onie­miała. Mam taką samą opi­nię. Jak to moż­liwe, że na­sze my­śli są tak zgodne?

– I jak mi po­szło? – Joe su­ge­styw­nie po­ru­sza brwiami.

– Nie­po­ko­jąco do­brze – przy­znaję. – Je­stem pewna, że nasz gust mu­zyczny nie po­krywa się w stu pro­cen­tach, ale jak na ra­zie na­da­jemy na tej sa­mej fali.

Mię­dzy nami za­lega ci­sza. Roz­ko­szu­jemy się przy­jem­no­ścią, jaką jest pa­trze­nie na sie­bie. Na­sze od­de­chy się syn­chro­ni­zują, a my wtu­lamy się w sie­bie jesz­cze bar­dziej.

– Co tam ro­bi­łaś, Ever­lynne? Poza tym, co oczy­wi­ste: chcia­łaś przy­pra­wić mnie o za­wał serca w wieku dzie­więt­na­stu lat. – Joe de­li­kat­nie od­gar­nia mi z twa­rzy mo­kre włosy.

Jest rok star­szy ode mnie. Moje serce wi­ruje jak ba­let­nica na wy­stę­pie. To, że za­li­czam wła­śnie zjazd po wy­strzale ad­re­na­liny, nie ma żad­nego zna­cze­nia. Czuję się szczę­śliwa, pełna na­dziei i głu­pia.

– Chcia­łam przyj­rzeć się po­są­gowi z bli­ska. – Po­tem za­uwa­żam, że cze­goś mi bra­kuje, i do­daję: – Mam na so­bie tylko majtki i sta­nik, prawda?

– Prze­świ­tu­jące majtki – po­twier­dza, z tru­dem po­wstrzy­mu­jąc uśmiech.

Za­my­kam oczy i od­po­wia­dam szep­tem:

– Kiedy wy­obra­ża­łam so­bie, że leżę naga w two­ich ra­mio­nach, wy­glą­dało to tro­chę ina­czej.

Moje uszy płoną. Nie mam po­ję­cia, dla­czego ze­brało mi się na szcze­rość. Prze­cież ni­gdy nie mó­wię tego, co my­ślę. Szcze­gól­nie przy ob­cych. A już na pewno nie przy ob­cych chło­pa­kach. Mimo to mam wra­że­nie, jak­bym znała go od dawna.

– Wy­obra­ża­łaś so­bie, że le­żysz naga w mo­ich ra­mio­nach? – Unosi brwi ze zdzi­wie­nia.

– Hm... może raz lub dwa.

– I uzna­łaś, że naj­lep­szym spo­so­bem na prze­ka­za­nie mi tego jest da­nie dzidy w stronę wyj­ścia pod­czas pierw­szego spo­tka­nia?

W jego gło­sie wy­czu­wam nie­skry­waną iry­ta­cję. To pew­nie po­zo­sta­ło­ści po wcze­śniej­szym gnie­wie.

– Wy­da­wało mi się, że ty i Pippa przy­pa­dli­ście so­bie do gu­stu. I nie mo­głam znieść my­śli, że... nie wiem, flir­to­wa­li­ście. Bo mi się spodo­ba­łeś. A mnie się nikt ni­gdy nie po­doba. Kilka mi­nut póź­niej wró­ci­łam, żeby cię od­na­leźć.

Wciąż leżę w jego ra­mio­nach, owi­nięta ko­cem w po­ma­rań­czowo-fio­le­tową kratę.

– My­śla­łaś, że lecę na ma­in­stre­amową pannę? – Wy­daje się za­sko­czony... a także po czę­ści za­do­wo­lony.

– Cóż, tak.

– Chcesz po­wie­dzieć, że by­łaś za­zdro­sna?

– Po­wo­łuję się na piątą po­prawkę i od­ma­wiam od­po­wie­dzi.

– Nie je­ste­śmy te­raz w Ame­ryce – za­uważa.

Wzru­szam ra­mio­nami.

Chcia­ła­bym usły­szeć, że to ja mu się po­do­bam, a nie Pippa. Za­miast tego mówi:

– Ja też za tobą po­sze­dłem.

Ki­wam głową.

– Far­ma­ceuta mi po­wie­dział.

– A te­raz tu je­steś.

Sia­dam pro­sto i od­wra­cam się w jego stronę, żeby mu się przyj­rzeć. Coś uwiera mnie w ty­łek, więc wy­cią­gam przed­miot spod po­śladka. Oka­zuje się, że to czarny ple­cak, który wcze­śniej le­żał przy ogni­sku. Uno­szę go. Moje palce drżą, a od­dech grzęź­nie mi w gar­dle.

– Oczy­wi­ście.

– Dziwna re­ak­cja na ple­cak. – Ściąga brwi. – Chyba mu­sisz mi to wy­ja­śnić.

– Prze­czy­ta­łam twoje opo­wia­da­nie. – Od­daję mu ple­cak, czuję na po­licz­kach go­rący ru­mie­niec. – Prze­pra­szam, nie mo­głam się po­wstrzy­mać. Było...

– Okropne?

– Emo­cjo­nu­jące – do­kań­czam.

Przy­gląda mi się ostroż­nie, stu­ka­jąc pal­cami o ko­lano.

– Mu­szę jesz­cze nad nim po­pra­co­wać, ale mam już za­rys fa­buły. Tak mi się wy­daje. Wła­ści­wie dla­tego tu­taj je­stem. W Eu­ro­pie. Żeby na­pi­sać po­wieść.

– A nie mo­żesz pi­sać w Ame­ryce? – Moje py­ta­nie brzmi jak za­rzut. Po­wie­dział to tak, jakby za­mie­rzał zo­stać tu jesz­cze przez ja­kiś czas, a ja mu­szę wra­cać za nie­całe dwa­dzie­ścia cztery go­dziny. Do­bra ro­bota, lo­sie.

– Teo­re­tycz­nie mógł­bym. – Rzuca ple­cak na pia­sek obok. – Ale mu­sia­łem się stam­tąd wy­rwać. Przez ostat­nie dwie de­kady w domu było ciężko.

– Prze­cież masz tylko dzie­więt­na­ście lat – za­uwa­żam.

– Brawo za czuj­ność. – Pusz­cza do mnie oko. – Mia­łem trudny po­czą­tek.

A więc ma jedną z „tych” ro­dzin – bez uro­czych świą­tecz­nych tra­dy­cji, bez wspól­nych wy­pa­dów na sur­fing. Bez mamy i taty, któ­rzy tań­czą ra­zem w kuchni. Zu­peł­nie różną od mo­jej.

Po­cie­ram kciu­kiem pod­bró­dek.

– Spre­cy­zuj „trudny po­czą­tek”.

– Zro­bię to, ale kiedy bę­dziemy mieć wię­cej czasu i skoń­czą nam się cie­kawe te­maty do roz­mowy. Na ra­zie zo­stawmy pro­blemy w spo­koju.

Po raz ko­lejny od­gar­nia mi z czoła ko­smyk mo­krych wło­sów. To naj­bar­dziej ro­man­tyczna i za­ra­zem do­bi­ja­jąca rzecz, jaka kie­dy­kol­wiek przy­da­rzyła mi się z chło­pa­kiem. Na­wet bar­dziej niż to, gdy Sean za­brał mnie na bal, a po­tem do luk­su­so­wego ho­telu. Tam­tej nocy stra­ci­łam dzie­wic­two oraz za­in­te­re­so­wa­nie płcią prze­ciwną.

– Pa­suje ci to? – pyta.

– Tak.

– Ni­g­dzie nie od­chodź – prosi Joe. – Pójdę po twoją su­kienkę. Be­żowa, prawda?

Wstaje i strze­puje pia­sek ze spodni. Kilka zia­re­nek wpada mi do oka, ale je­stem zbyt oszo­ło­miona, by zwró­cić na to uwagę.

– Za­uwa­ży­łeś mnie? Wcze­śniej?

Mierzwi so­bie włosy i bły­ska osza­ła­mia­ją­cym uśmie­chem.

– Mia­łem po­dejść do cie­bie, kiedy sta­łaś przy ogni­sku. Ale zna­jomi po­wie­dzieli, że­bym nie za­wra­cał so­bie tym głowy. Wma­wiali mi, że tylko so­bie cie­bie wy­obra­zi­łem. Bar­dzo moż­liwe, że przez ostat­nie dwa ty­go­dnie wszę­dzie cię wi­dzia­łem. Mam bujną wy­obraź­nię. – Puka pal­cem w skroń.

Ogar­nia mnie dzika sa­tys­fak­cja. Ja mia­łam tak samo. Cią­gle mi się wy­da­wało, że wi­dzę go gdzieś w tłu­mie.

– A po­tem usły­sza­łem twoje wo­ła­nie o po­moc. Wszel­kie wąt­pli­wo­ści znik­nęły. Masz sek­sowny głos. Po­win­naś zo­stać lek­torką i czy­tać książki albo coś. Nie ru­szaj się – po­wta­rza znowu, a po­tem od­cho­dzi, żeby zna­leźć moją su­kienkę. Zo­sta­wia mnie z tą in­for­ma­cją i ser­cem w gar­dle.

Wciąż pła­wiąc się w kom­ple­men­cie, wy­ko­rzy­stuję chwilę sa­mot­no­ści, żeby po­pra­wić splą­tane włosy i wy­trzeć roz­ma­zany tusz. Trudno bę­dzie go uwieść, gdy wy­glą­dam jak zmo­kła kura. Po chwili Joe wraca z moją su­kienką i to­rebką, w któ­rej trzy­mam pie­nią­dze i te­le­fon. Rzuca je obok swo­jego ple­caka.

– Dzięki – od­po­wia­dam.

– Już ci le­piej? – Siada obok mnie.

– Znacz­nie le­piej. – Szybko wcią­gam na sie­bie su­kienkę. Moje ciało jest szczu­płe, blade i usiane pie­gami od nad­miaru słońca.

– To do­brze. Spo­tka­łem Ma­in­stream przy ogni­sku i po­wie­dzia­łem, że je­steś ze mną i wszystko git.

– I co ona na to?

– Że ja też je­stem git – rzuca z ka­mienną miną.

Par­skam śmie­chem.

Nad­ra­biamy ostat­nie dwa ty­go­dnie. Opo­wia­dam mu o Bar­ce­lo­nie, a on mnie o Se­willi i Ma­dry­cie. Przy­le­ciał tu­taj z trzema kum­plami. Wszy­scy po­cho­dzą z Bo­stonu, on rów­nież. Pod ko­niec ty­go­dnia ko­le­dzy wra­cają na swoje wy­rą­bane uni­werki, a Joe zo­staje w Hisz­pa­nii nieco dłu­żej. Po­tem ma za­miar po­dró­żo­wać po Eu­ro­pie z ple­ca­kiem, żeby do­koń­czyć książkę.

– Wy­bie­ram się do Ru­mu­nii, Pol­ski, Wę­gier, Włoch i Fran­cji. – Wy­li­cza kraje na pal­cach. – Mam już wszystko roz­pla­no­wane, włącz­nie z re­zer­wa­cją w pen­sjo­na­tach, w któ­rych się za­trzy­mam. Na­pi­sa­nie po­wie­ści nie po­winno za­jąć mi wię­cej niż cztery mie­siące.

Cztery mie­siące? Nie może przez cztery mie­siące prze­by­wać na in­nym kon­ty­nen­cie. Nie może przez cztery mie­siące być atrak­cyj­nym sin­glem. Nie może tak po pro­stu żyć, jakby mię­dzy nami ni­gdy nic się nie wy­da­rzyło.

Tyle że... wła­śnie może i nic na to nie po­ra­dzę.

Sta­ram się za­pa­no­wać nad swoją we­wnętrzną świ­ru­ską i nie drążę te­matu na­szej re­la­cji. Roz­mowa to­czy się da­lej po­mimo mo­jego doj­mu­ją­cego roz­cza­ro­wa­nia. Opo­wia­dam mu o dzie­ciń­stwie w San Fran­ci­sco. O Ren­nie, jego szkole sur­fin­go­wej, o ga­le­rii mamy w Ca­stro. On opo­wiada mi o swo­jej ro­dzi­nie – ro­dzi­cach ka­to­li­kach i bra­cie – i oce­anie nie­roz­wią­za­nych pro­ble­mów.

Ja opo­wia­dam mu o swo­jej sztuce.

Na tym eta­pie spo­dzie­wam się, że wzbu­dzę w nim nie­smak. W końcu osiem­na­sto­latka pro­jek­tu­jąca na­grobki w ra­mach hobby to rzad­kość.

– To wcale nie jest tak ma­ka­bryczne, jak się wy­daje – mó­wię na swoją obronę i ob­li­zuję wargi ze stresu.

– Pro­jek­tu­jesz na­grobki, a nie za­bi­jasz dzieci. – W jego oczach do­strze­gam błysk roz­ba­wie­nia. – Je­stem pewny, że kryje się za tym ja­kaś hi­sto­ria.

– Mia­łam ja­kieś osiem lat, kiedy moja ku­zynka Shauna zgi­nęła w wy­padku ło­dzi mo­to­ro­wej. Miała tylko pięt­na­ście lat. Moja mama chciała, że­bym wzięła udział w po­grze­bie, ale tata był prze­ciwny. Twier­dził, że je­stem za mała. Po­kłó­cili się o to. Osta­tecz­nie po­sta­no­wili zo­sta­wić de­cy­zję mnie. Chcia­łam pójść. Shauna była mi bar­dzo bli­ska. Wtedy po raz pierw­szy zo­ba­czy­łam cmen­tarz. Pa­mię­tam, że roz­glą­da­łam się i my­śla­łam coś w stylu: „Te wszyst­kie na­grobki wy­glą­dają tak samo. Jak to moż­liwe? Prze­cież za ży­cia lu­dzie się od sie­bie róż­nią. Dla­czego po śmierci na­sza oso­bo­wość zo­staje spro­wa­dzona do ni­ja­kiego ka­mie­nia?”. Kilka mie­sięcy póź­niej po­szły­śmy z mamą na cmen­tarz, żeby wy­mie­nić kwiaty na gro­bie ku­zynki. Shauna miała piękny na­gro­bek. Pa­so­wał do niej tak ide­al­nie, że nie mo­głam wyjść z po­dziwu. Jej mama nie ża­ło­wała pie­nię­dzy na praw­dziwe dzieło sztuki. Był to gra­ni­towy anioł obej­mu­jący serce. To dało mi do my­śle­nia. Per­so­na­li­zo­wane na­grobki to piękny gest, ma­jący na celu od­da­nie hołdu zmar­łym, wiesz? Ży­jemy w świe­cie, gdzie wszystko jest do­pa­so­wane do nas: ubra­nia, ma­te­race, sa­mo­chody. Dla­czego więc nie pro­jek­tu­jemy uni­kal­nych na­grob­ków, żeby od­zwier­cie­dlały oso­bo­wość czło­wieka, który zo­stał po­cho­wany?

– Co ro­bisz ze swo­imi pro­jek­tami? – Joe nie oka­zuje żad­nych oznak nie­po­koju. Je­stem jed­nak pewna, że jego mier­nik dzi­wac­twa wy­strze­lił w ko­smos. Ale może wła­śnie spra­wia, że je­ste­śmy do sie­bie tak po­dobni.

– Za­zwy­czaj cho­wam je do szu­flady. Aby wy­ko­nać sper­so­na­li­zo­wany na­gro­bek, mu­sisz wziąć pod uwagę oso­bo­wość czło­wieka, a my­śle­nie o nad­cho­dzą­cej śmierci bli­skich jest... cóż, nie do końca nor­malne. Dla­tego pro­jek­tuję na­grobki dla zmar­łych ce­le­bry­tów i tak da­lej. Kilka osób do­wie­działo się o moim za­ję­ciu przez pocztę pan­to­flową i py­tało o oceny. Wy­ko­na­łam dla nich pro­jekt za darmo. Nie wiem, czy to, czym się zaj­muję, po­winno zo­stać ja­koś wy­ce­nione... wiem jed­nak, że po­stę­puję wła­ści­wie.

Joe cią­gnie za rą­bek mo­jej su­kienki.

– Lu­dzie za­wsze są go­towi ku­pić coś za­je­bi­stego.

– A co, je­śli wcale nie je­stem taka za­je­bi­sta?

– Je­steś – stwier­dza z taką pew­no­ścią, jakby mó­wił, że ju­tro wsta­nie słońce. – Gdy­byś była prze­ciętna, z ła­two­ścią wy­bił­bym so­bie cie­bie z głowy.

Przy­po­mi­nam so­bie słowa jego po­wie­ści.

Po­wi­nien był po­biec za nią szyb­ciej.

Po­wi­nien był po­wie­dzieć jej, że jest do­sko­nała.

Zie­mia pod nami drży od bitu mu­zyki do­cho­dzą­cej z im­prezy. Moje ciało jest z Joem tak zsyn­chro­ni­zo­wane, że do­słow­nie po­tra­fię prze­wi­dzieć jego na­stępny ruch. Czuję jego od­dech w swo­ich wła­snych płu­cach.

– A więc... – za­czyna. Jego ko­lano ociera się o moje.

– A więc... – po­wta­rzam i sztur­cham go łok­ciem.

– Zu­ży­łaś tamtą gumkę? – pyta.

Za­że­no­wana ukry­wam twarz w dło­niach. Moje po­liczki do­słow­nie płoną z upo­ko­rze­nia. Kręcę głową i zer­kam na niego przez palce.

Pró­buje po­chwy­cić moje spoj­rze­nie, prze­krzy­wia­jąc głowę.

– Czy to ozna­cza „nie”?

– A dla­czego to ta­kie ważne?

– Bo wie­dza to po­tęga.

– To nic nie­zna­cząca in­for­ma­cja. – Czuję się upo­jona my­ślą, że go to in­te­re­suje, a jed­no­cze­śnie jest mi wstyd, bo nie spro­sta­łam wy­zwa­niu przy­ja­ciółki.

– Nie ogra­ni­czaj mo­ich za­in­te­re­so­wań, młoda damo. Mu­szę wy­znać, że to wielce in­try­gu­jąca kwe­stia. Na jej te­mat po­wstaną książki. Wiele ksią­żek. Za­pew­niam cię. – Wy­ma­chuje pię­ścią w po­wie­trzu.

Śmieję się na całe gar­dło.

– To nie jest nor­malne.

– Ale co?

– Ty. Ja. – Wo­dzę pal­cem mię­dzy nami. – To.

Tak na­prawdę nie ma na ten te­mat wiele do po­wie­dze­nia. Co po­py­cha mnie do ko­lej­nego py­ta­nia, aby wy­peł­nić ci­szę.

– A ty zu­ży­łeś w Hisz­pa­nii ja­kieś gumki?

Wzdy­cha.

– Obie­caj, że nie bę­dziesz roz­cza­ro­wana.

Ki­wam głową, ale na­tych­miast ogar­nia mnie za­wód. Nie po­win­nam czuć się tak, jakby mnie zdra­dził, ale jest ina­czej.

– Nie – od­po­wiada. – Nie zu­ży­łem żad­nych.

Ude­rzam go w ra­mię.

– To dla­czego po­wie­dzia­łeś, że mam się nie czuć roz­cza­ro­wana? – ję­czę.

– Oczy­wi­ście żeby spraw­dzić, czy bę­dziesz za­zdro­sna.

Tym ra­zem nie ma sensu za­prze­czać.

W od­dali roz­lega się Boys of Sum­mer. To co­ver ze­społu Ata­ris. Moja ulu­biona wer­sja. Lu­dzie wzno­szą ręce i śpie­wają na całe gar­dło. Za­czyna świ­tać. Ta­fla wody mieni się złoto-ró­żo­wym bla­skiem. Nasz czas nie­mal do­biega końca.

– Na czym skoń­czy­li­śmy? – py­tam.

– Na kon­do­mach – pod­suwa Joe.

– Jesz­cze nie jest za późno, by go wy­ko­rzy­stać. – Zde­ner­wo­wana ob­li­zuję wargi.

– Hm. – Od­chyla się, pod­pie­ra­jąc rę­kami. Jest cał­kiem nie­źle umię­śniony.

Przy­gry­zam dolną wargę.

– My­ślisz o tym, o czym ja?

Prze­łyka ślinę.

– Tak. Wo­kół jest mnó­stwo wody, by wy­peł­nić ten kon­dom.

Nie mam czasu się ro­ze­śmiać, bo Joe po­chyla się i mnie ca­łuje.

Po­cząt­kowo to tylko po­ca­łu­nek. Nie­po­radna wy­miana śliny mię­dzy dwoma na­sto­lat­kami, kie­ro­wa­nymi chciwą, nie­okieł­znaną pa­sją. Na­sze ję­zyki spo­ty­kają się i tań­czą ra­zem. Pró­bują sie­bie na­wza­jem, dro­czą się ze sobą. Joe sma­kuje jak ocean, lato i pa­pie­rosy.

Po­tem jed­nak Joe za­ci­ska palce na mo­jej szyi i po­ca­łu­nek się zmie­nia, ta­niec prze­ra­dza się w wojnę. Joe do­słow­nie ata­kuje moje usta z bru­talną siłą. Przy­gryza je. Na­sze jęki i wes­tchnię­cia łą­czą się w jedno. Opla­tamy się na­wza­jem ni­czym bluszcz. Do­ty­kam jego wło­sów, na­pię­tych bi­cep­sów, twar­dych mię­śni pod ko­szulką. Joe kła­dzie mnie pod palmą, ła­pie mnie za uda i do­ci­ska erek­cję do mo­jego kro­cza. Czuję jej drga­nie mię­dzy nami. Nie mogę zła­pać tchu, moje serce ga­lo­puje. Już ro­zu­miem. Na­prawdę wiem już, dla­czego mówi się, że można osza­leć na punk­cie chło­paka. Bo wła­śnie tak się te­raz czuję – jak­bym do­stała bzika na jego punk­cie.

Kładę się na pia­sku, z ca­łych sił pra­gnąc, by zna­lazł się we mnie. Wy­peł­nił każdy cen­ty­metr mo­jego ciała. Chcę sto­pić się z nim w jedno. Wła­śnie tak chcę być do­ty­kana. Sean ma­cał mnie i ści­skał mi piersi, jakby chciał je wy­doić. Joe zaś pie­ści mój su­tek przez ma­te­riał i za­sy­puje moją szyję i de­kolt go­rą­cymi po­ca­łun­kami. Ściąga sta­nik, żeby wziąć moją bro­dawkę do ust i dra­snąć ją zę­bami.

– Ever.

Za­pla­tam mu nogi wo­kół ta­lii. Ocie­ramy się o sie­bie przez ubra­nia, roz­ko­szu­jąc się tar­ciem i do­zna­niem zę­bów za­ta­pia­ją­cych się w ciele. Na­sze za­pa­chy mie­szają się ze sobą, two­rząc uni­ka­tową, ude­rza­jącą do głowy mie­szankę. Joe wy­ciąga z port­fela pre­zer­wa­tywę i unosi ją py­ta­jąco mię­dzy nami.

– Nie chcę, że­byś czuła na so­bie ja­kąś pre­sję – za­pew­nia za­chryp­nię­tym, na­pię­tym gło­sem. – Mo­żemy prze­stać w tej chwili, a i tak będę się czuł po tym dniu jak naj­szczę­śliw­szy drań na ziemi.

Wiem, co ma na my­śli. Na pewno nie bę­dzie na mnie zły, je­śli po­sta­no­wię się wy­co­fać. W prze­ci­wień­stwie do Se­ana, który za­re­zer­wo­wał po­kój w ho­telu z pew­nym za­ło­że­niem – że seks bę­dzie czę­ścią wy­da­rze­nia.

– Je­stem pewna. – Drżą­cymi pal­cami roz­dzie­ram fo­liową pa­czuszkę, li­cząc na to, że nie znisz­czę za­war­to­ści.

Wy­cią­gam rękę i nie­zdar­nie na­kła­dam mu gumkę. Joe za­wisa nade mną, wy­rzeź­bione ra­miona ota­czają mnie jak dwie ko­lumny. Z fa­scy­na­cją przy­glą­damy się moim nie­pew­nym pal­com. Kosz­tuje mnie to cztery próby i choć oboje je­ste­śmy sfru­stro­wani, żadne z nas nie ko­men­tuje.

– Do­brze na­cią­gnę­łam? – py­tam.

– We­dług mnie tak. Je­steś go­towa? – Pa­trzy mi w oczy. Ciem­no­nie­bie­skie tę­czówki ze srebr­nymi plam­kami są jego naj­więk­szym atu­tem.

– Tak. – Już drżę na ca­łym ciele. – Je­stem go­towa.

Wcho­dzi. Przez pierw­sze se­kundy tylko na sie­bie pa­trzymy. Chyba oboje je­ste­śmy oszo­ło­mieni.

– Za­wsze tak jest? – py­tam szep­tem.

Do­brze wie, o co mi cho­dzi, bo kręci głową i od­po­wiada.

– Nie. Ni­gdy tak nie jest. To... – Po­chyla głowę i ca­łuje mnie w pła­tek ucha. – To jest niebo. Jest tak bo­sko, że mógł­bym w tej chwili umrzeć.

Na­sze ciała są zsyn­chro­ni­zo­wane, jak­by­śmy oboje po­ru­szali się w rytm tej sa­mej pio­senki. Wszę­dzie czuję mro­wie­nie. Ra­miona Jo­ego po­krywa gę­sia skórka. Za­tra­camy się w so­bie przez całą wiecz­ność, a przy­naj­mniej ta­kie od­no­szę wra­że­nie. Wiatr roz­wiewa mi włosy, a on je zdmu­chuje z mo­jej twa­rzy. Ca­łuje mnie znowu i znowu, i znowu.

– Chyba do­cho­dzę – oznaj­miam. To mój pierw­szy or­gazm. A przy­naj­mniej z fa­ce­tem. Tar­cie jest ta­kie przy­jemne, a on sty­mu­luje od­po­wiedni punkt w moim wnę­trzu.

– Och, dzięki Bogu. – Ukrywa twarz w mo­jej szyi i przy­spie­sza. – Ja też.

Pa­damy so­bie w ra­miona w mo­men­cie, gdy słońce wznosi się nad nie­bie­ską li­nię Oce­anu Atlan­tyc­kiego. Wszystko jest ró­żowe, po­ma­rań­czowe, spo­wite ci­szą.

Wtedy do­ciera do mnie, że w od­dali nie sły­szę żad­nego dud­nie­nia mu­zyki czy roz­mów.

Im­preza się skoń­czyła.

Zo­sta­li­śmy z Joem sami.

– Szes­na­sto­go­dzinny lot, tak? – Joe za­pina gu­zik dżin­sów. – Ma­sa­kra.

Nie po­doba mi się ten small talk. To moje pierw­sze zde­rze­nie z rze­czy­wi­sto­ścią, od­kąd się po­zna­li­śmy. A rze­czy­wi­stość jest taka, że wła­śnie upra­wia­łam seks z nie­zna­jo­mym, który ura­to­wał mnie przed uto­nię­ciem. Z osobą, która wkrótce znowu sta­nie mi się obca. Za pięć mi­nut, gdy po­że­gnamy się na do­bre.

Wzru­szam ra­mio­nami.

– Do prze­ży­cia. Mam czyt­nik e-bo­oków i słu­chawki.

W tym mo­men­cie po­win­nam za­su­ge­ro­wać wy­mianę mejli, nu­me­rów te­le­fonu albo cho­ciaż kont na In­sta­gra­mie. Co­kol­wiek. Czy z ostat­nich dwóch ty­go­dni nie wy­cią­gnę­łam żad­nych wnio­sków? Tę­sk­ni­łam za tym fa­ce­tem jak za do­mem, a te­raz tak po pro­stu chcę dać mu odejść?

Coś mnie jed­nak po­wstrzy­muje. Duma? Strach? Obie te rze­czy?

Ob­cią­gam su­kienkę na bio­dra i zbie­ram górną część wło­sów w nie­po­rządny kok.

– O któ­rej masz lot? – Joe wkłada za­piasz­czone chucksy.

– O czter­na­stej. Po do­tar­ciu na lot­ni­sko El Prat zo­sta­nie nam tylko go­dzina ocze­ki­wa­nia.

– To sporo czasu. – Za­rzuca ple­cak na ra­mię.

– Tak. Nie mar­twię się spóź­nie­niem. – Wy­grze­buję z to­rebki te­le­fon i spraw­dzam nie­ode­brane po­łą­cze­nia. Pippa dzwo­niła do mnie je­de­na­ście razy.

Mama wy­słała wia­do­mość:

Tę­sk­nię za tobą! Do zo­ba­cze­nia wkrótce. Zro­bię twoją ulu­bioną za­pie­kankę :*

Uno­szę głowę i uśmie­cham się do niego ze zmę­cze­niem. Ja­kaś część mnie nie może się do­cze­kać, aż stąd zniknę, że­bym w końcu mo­gła się w spo­koju wy­pła­kać, ale inna część w ogóle nie chce od­cho­dzić.

– Cóż. – Sa­lu­tuję mu na od­chod­nym. – Było miło.

– Za­cze­kaj. – Wy­ciąga z ple­caka apa­rat, kie­ruje obiek­tyw na moją twarz i pstryka. Zdję­cie od razu wy­suwa się z otworu, biały kar­to­nik z nie­wy­raź­nymi cie­niami.

– Okej, to było dziwne.

– Tak. Za­po­mnia­łem ci po­wie­dzieć. Je­stem se­ryj­nym mor­dercą. Za­bi­jam sie­kierą.

– Skoro już o tym wspo­mnia­łeś... rze­czy­wi­ście spra­wiasz ta­kie wra­że­nie – żar­tuję.

Wa­chluje zdję­ciem, trzy­ma­jąc je za róg.

– Od­pro­wa­dzę cię.

Od­pro­wa­dzi mnie? Dla­czego? Czyż­bym nie po­tra­fiła przejść ka­wałka w li­nii pro­stej o wła­snych si­łach? Gniew wzbiera we mnie z każ­dym kro­kiem. Je­stem wście­kła na sie­bie. Za swoje tchó­rzo­stwo. I wście­kła na Jo­ego za opor­tu­nizm. Tyle że tak na­prawdę wcale nie jest opor­tu­ni­stą. Nie wy­ko­rzy­stał mnie. Spodo­ba­li­śmy się so­bie i spę­dzi­li­śmy ra­zem noc bez zo­bo­wią­zań. Pippa ma ra­cję. Po co li­czyć na coś wię­cej?

– Nie mu­sisz. Z tej od­le­gło­ści już wi­dzę Pippę. – Wska­zuję na grupkę dziew­czyn sto­ją­cych przy pro­me­na­dzie. Śmieją się z cze­goś, po­cie­ra­jąc ra­miona, żeby zwal­czyć po­ranny chłód.

– No to spoko – od­po­wiada.

No to spoko? Wcale nie! Za­trzy­maj mnie, do cho­lery.

– Okej, to cześć. – Od­wra­cam się szybko, żeby nie do­strzegł łez w mo­ich oczach.

– Cześć – od­po­wiada, kiedy zmie­rzam w stronę chod­nika.

Pierw­sza łza to­czy się po mo­jej szyi, a po­tem znika w za­głę­bie­niu mię­dzy na­brzmia­łymi pier­siami. Ko­lejna po­dąża tuż za nią. Chcę się od­wró­cić. Po­biec do niego. Skła­mać, że nie mam nic prze­ciwko jego wy­cieczce po Eu­ro­pie, niech się do­brze bawi, ale niech wróci za cztery mie­siące. Do­ciera do mnie, że to nie jest kwe­stia dumy. Przed przy­zna­niem się do wła­snych uczuć po­wstrzy­muje mnie strach przed od­rzu­ce­niem. Myśl o zła­ma­nym sercu. Kiedy od­cho­dzę w stronę swo­jego ży­cia, ja­kaś część mnie wciąż wie­rzy, że mo­głoby się nam udać. Że może po­dej­mie próbę i zdoła mnie od­na­leźć. Trzy­mam się tej na­dziei jak liny ra­tun­ko­wej.

– Ever­lynne! – sły­szę za ple­cami jego głos. Od­wra­cam się tak szybko, że coś mi strzela w szyi. Nie stoi tam, gdzie go zo­sta­wi­łam. Te­raz dzieli nas nie­całe pięć me­trów. Po­dą­żył za mną. Szybko ocie­ram twarz. – To głu­pie! – krzy­czy i śmieje się z nie­do­wie­rza­niem, roz­kła­da­jąc ra­miona. – Nie chcę się z tobą że­gnać. Nie mu­simy tego ro­bić.

– Ale prze­cież ty tu zo­sta­jesz. – Wiatr nie­sie mój głos jak wstążkę. Mam wra­że­nie, że serce chce wy­rwać się z mo­jej piersi i rzu­cić w jego ra­miona.

– A ty wy­jeż­dżasz – od­po­wiada miękko, jakby chciał po­wie­dzieć: „To ni­czyja wina. Mamy po pro­stu naj­gor­szego pe­cha na świe­cie”.

– Nie chcę wy­jeż­dżać – przy­znaję.

– A ja w su­mie nie chcę tu zo­stać. – Po­chyla głowę, ukry­wa­jąc uczu­cia cza­jące się w jego oczach. Szkoda, że nie mogę zro­bić mu te­raz zdję­cia, gdy stoi na plaży, taki piękny, au­ten­tyczny i cały mój. Jak zwięd­nięty kwiat.

– Może dam ci mój nu­mer? – pro­po­nuję.

Za­dziera głowę i uśmie­cha się od ucha do ucha.

– Za­dzwo­nię do cie­bie.

– Hej, Joe?

– Tak, Ever?

– Jaki jest twój ulu­biony an­giel­ski wy­na­la­zek? Tylko nie chcę sły­szeć Emi­lia Clarke.

Wy­bu­cha śmie­chem. Będę tę­sk­nić za tym dźwię­kiem.

– Świa­towa roz­le­gła sieć kom­pu­te­rowa, znana rów­nież jako in­ter­net. Tim Ber­ners-Lee to praw­dziwy ge­niusz. A twój ulu­biony an­giel­ski wy­na­la­zek?

– Ba­to­nik cze­ko­la­dowy – od­po­wia­dam bez wa­ha­nia.

Jed­no­cze­śnie rzu­camy się so­bie w ra­miona. Jego usta od­naj­dują moje i ca­łu­jemy się bez ustanku. Mam ochotę za­pu­ścić w tym miej­scu ko­rze­nie. Zmie­nić się w drzewo, ca­łu­jąc się z tym chło­pa­kiem, i ni­gdy się stąd nie ru­szać.

Joe się od­suwa. Bie­rze ode mnie te­le­fon i wpi­suje swój nu­mer jako „Joe Chło­pak”. Wy­bu­cham śmie­chem i pła­czem jed­no­cze­śnie. Na­wet nie znam jego na­zwi­ska. Już chcę o nie za­py­tać, ale Joe ner­wowo po­kle­puje się po kie­sze­niach i war­czy:

– Cho­lera. Zo­sta­wi­łem te­le­fon w ho­stelu. – Otwiera ple­cak, wy­ciąga no­tes i wy­rywa za­pi­saną kartkę. To naj­bar­dziej ro­man­tyczna rzecz, jaką kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łam. – Daj mi swój nu­mer. Wpi­szę go do te­le­fonu, gdy tylko wrócę. Może na­wet wy­ta­tu­uję go so­bie na ręce. Jaki jest twój ulu­biony krój pi­sma? Tylko nie mów Ti­mes New Ro­man. To jak biały chleb to­stowy wśród pie­czywa. Wtedy bę­dziemy mu­sieli ze­rwać.

– Cam­bria – uspo­ka­jam go.

– Do­bry wy­bór. Moja dziew­czyna ma gust.

Za­pi­suję mój nu­mer, a po­tem spraw­dzam go raz, drugi, żeby się upew­nić. Ale to bez zna­cze­nia. Za­dzwo­nię do niego, gdy tylko wrócę do domu. Pew­nie na­wet na­pi­szę do niego za­raz po wy­lą­do­wa­niu, żeby dać znać, że do­tar­łam bez­piecz­nie. W końcu to mój chło­pak.

Nie mogę w to uwie­rzyć. Wra­cam do domu, ma­jąc chło­paka. Moja mama pad­nie, jak się o tym do­wie. A Renn bę­dzie się ze mnie na­bi­jać w nie­skoń­czo­ność.

Joe wci­ska kartkę z moim nu­me­rem do przed­niej kie­szeni, ła­pie mnie za su­kienkę i przy­ciąga do sie­bie.

– Cho­lera, będę za tobą tę­sk­nić – szep­cze w moje usta i znowu za­myka je w po­ca­łunku.

– A ja będę cho­dzić po ścia­nach w ocze­ki­wa­niu, aż skoń­czysz tę swoją po­dróż po Eu­ro­pie.

– Od­wie­dzę cię, gdy tylko wrócę – za­pew­nia. Ca­łuje mnie w nos, czoło i żu­chwę. – A do tego czasu mów o mnie do­brze przy swo­ich ro­dzi­cach. Niech do mnie przy­wykną. Chło­pak, który pali, rzu­cił stu­dia i nie ma żad­nych per­spek­tyw na pracę, nie jest speł­nie­niem ro­dzi­ciel­skich ma­rzeń.

– Rzu­ci­łeś stu­dia?

– Ni­gdy ich nie za­czą­łem. Ale tak brzmi le­piej, nie? Jak­bym cho­ciaż do­stał szansę.

Znowu par­skam śmie­chem. Nasz ko­lejny po­ca­łu­nek prze­rywa zna­jomy krzyk.

– Tu je­steś! A już my­śla­łam, że cię za­mor­do­wał! – Głos Pippy jest co­raz bli­żej. Od­kle­jam się od Jo­ego. Moja przy­ja­ciółka prze­mie­rza plażę boso, za­ta­pia­jąc się w pia­sku przy każ­dym kroku. – Jak niby mia­ła­bym to wy­ja­śnić twoim ro­dzi­com? I wtedy to oni za­bi­liby mnie.

Joe ota­cza mnie ra­mie­niem. Pippa za­miera i nam się przy­gląda. Jej gniew wy­piera usa­tys­fak­cjo­no­wany uśmiech.

– Już wi­dzę, co tu się dzieje, roz­ra­biaki.

– Nic się nie dzieje – za­prze­czam nie­śmiało.

– Skoro tak mó­wi­cie. Do­bra, kończ­cie, go­łą­beczki. Nie­długo wy­la­tu­jemy.

– Pięć mi­nut – tar­guje się Joe.

– A ty to w ogóle kto? – Pippa unosi brew. – Nie mie­li­śmy oka­zji się so­bie przed­sta­wić.

– Joe. – Wska­zuję na niego jak pre­zen­terka te­le­wi­zyjna za­chwa­la­jąca pro­dukt. – Mój chło­pak.

– Twój chło­pak – po­wta­rza Pippa jak echo, szcze­rząc się sze­roko.

– Tak. – Joe przy­tula mnie do swo­jego boku. – Dbaj o nią do mo­jego po­wrotu, Ma­in­stream.

– Mamy dwu­dzie­sty pierw­szy wiek. Da so­bie radę sama. Ale będę mieć na nią oko, pa­jacu. Ma­cie dwa­dzie­ścia mi­nut. – Ce­luje we mnie pal­cem. – I jako że je­stem taką wspa­niałą, wy­ro­zu­miałą przy­ja­ciółką, któ­rej kie­dyś od­dasz nerkę, je­śli będę jej po­trze­bo­wać, a także dla­tego, że wy­ko­rzy­sta­łaś tej nocy pre­zer­wa­tywę i warto to uczcić, wrócę te­raz do na­szego ho­telu, spa­kuję na­sze rze­czy i nas wy­mel­duję. Spo­tkamy się nie­długo.

– Je­steś naj­lep­sza, Pip.

– Wiem. – Od­rzuca włosy na plecy. – Ale miło to sły­szeć.

Joe i ja spę­dzamy dwa­dzie­ścia mi­nut na ca­ło­wa­niu i tu­le­niu się. Obie­cu­jemy so­bie roz­mowy te­le­fo­niczne, ese­mesy i gwiazdki z nieba.

Pippa wraca po mnie, ale udaje mi się wy­tar­go­wać jesz­cze kilka mi­nut – w końcu moja nerka jest warta kilku do­dat­ko­wych chwil z Joem. Prze­cież to na­sze po­że­gna­nie.

Kiedy pa­ku­jemy się do tak­sówki, która ma nas za­wieźć na lot­ni­sko, roz­pa­mię­tuję w za­chwy­cie ostat­nią dobę.

To zbyt piękne, by było praw­dziwe.

A Pippa się my­liła. Joe i ja nie zu­ży­li­śmy dzi­siaj pre­zer­wa­tywy.

Zu­ży­li­śmy dwie.

TRZY

Sześć lat póź­niej

Loki znik­nął.

Szu­ka­łam go wszę­dzie i chyba w końcu czas się po­go­dzić z tym, że prze­padł. Spraw­dza­łam w moim po­koju, w po­koju Nory, pod łóż­kami, w sza­fach, szaf­kach i za ka­napą.

Sta­ram się nie roz­kle­jać, cho­ciaż wy­czu­wam nad­cho­dzącą ka­ta­strofę. Wma­wiam so­bie, że pod­sta­rzały sied­mio­ki­lo­gra­mowy kot nie może scho­wać się w wielu miej­scach. Szcze­gól­nie w nie­wiel­kim trzy­po­ko­jo­wym miesz­ka­niu.