Podłe kłamstwa ebook i audiobook

Dla Chlo, Bau, Rose i L.

Moje uko­chane.

Dla złych księż­ni­czek, które je­dzą no­żami, a nie srebr­nymi ły­żecz­kami.

Dla mo­ich po­ko­nu­ją­cych smoki wo­jow­ni­czek: Avy Har­ri­son, He­idi Jo­nes, He­ather Pol­lock, Le­igh Shen, Har­loe Rae, Brit­tany Web­ber, De­si­reé Ket­chum i Gemmy Wo­oley.

Dzię­kuję za to, że oka­za­ły­ście prze­ra­że­nie, kiedy zdra­dzi­łam Wam mój de­ad­line, a po­tem wzię­ły­ście się w garść i po­mo­gły­ście mi osią­gnąć cel. Bez Was nie by­łoby tej książki.

Prze­zna­cze­nie

(rze­czow­nik) roz­wój wy­da­rzeń bę­dący poza czy­jąś kon­trolą, nie­kiedy po­wią­zy­wany z udzia­łem nad­na­tu­ral­nych mocy

Prze­zna­cze­nie wy­szep­tało do wo­jow­nika: „Nie prze­trwasz tej bu­rzy”.

Na co wo­jow­nik od­rzekł: „To ja je­stem bu­rzą”.

Au­tor nie­znany

Od au­torki

Cześć!

Ta książka za­częła się jako kon­ty­nu­acja opo­wia­da­nia Spring Fling... a po­tem wszystko prze­kre­śli­łam i za­czę­łam od po­czątku. To była chyba jedna z mo­ich naj­bar­dziej sza­lo­nych de­cy­zji tam­tego roku.

De­ad­line czaił się tuż za ro­giem. Nie mia­łam po­ję­cia, jak za­cząć tę książkę, a tym bar­dziej jak ją skoń­czyć... a po­tem to się po pro­stu stało. Coś za­sko­czyło. Słowa same się ze mnie wy­le­wały. Nie jak stru­mień, ra­czej wo­do­spad. Nie za­trzy­ma­ła­bym ich, na­wet gdy­bym pró­bo­wała.

Sto czter­dzie­ści pięć ty­sięcy słów. Na­pi­sa­łam je szyb­ciej niż co­kol­wiek in­nego w moim ży­ciu. Wy­sy­ła­łam roz­działy moim beta re­ader­kom, re­dak­tor­kom i ko­rek­tor­kom w ta­kim tem­pie, że nie na­dą­żały czy­tać. LOL.

Wła­śnie w ten spo­sób Nash i Emery do mnie prze­mó­wili.

Na ogół za­czy­nam pi­sać po­wieść, do­brze wie­dząc, jaką wia­do­mość chcę prze­ka­zać czy­tel­ni­kom. W tym przy­padku za­mysł był z po­czątku nie­ja­sny, a po­tem prze­ro­dził się w coś zu­peł­nie in­nego.

Prze­zna­cze­nie.

Sły­sza­łam to słowo tak wiele razy, znam jego de­fi­ni­cję, po­tra­fię roz­po­znać, gdy je wi­dzę. A mimo to co ja w ogóle o nim wiem?

Trudno jest pi­sać o dwójce lu­dzi, któ­rych ży­cie splata się na tak wiele spo­so­bów, bo za­le­żało mi na tym, by ich hi­sto­ria brzmiała au­ten­tycz­nie. Dla­tego za­czę­łam szu­kać róż­nych zna­czeń słowa prze­zna­cze­nie – i znaj­do­wa­łam jego in­ter­pre­ta­cję w po­staci drob­nych prze­ja­wów, nie tego pier­wot­nego, nad­rzęd­nego zna­cze­nia, o któ­rym lu­dzie naj­czę­ściej my­ślą.

Za każ­dym ra­zem, gdy za­da­wa­łam so­bie py­ta­nie „Czy to prze­zna­cze­nie?”, my­śla­łam rów­nież, że musi w tym tkwić ja­kaś lek­cja. Kiedy jed­nak na­pi­sa­łam słowo „Ko­niec”, do­tarło do mnie, że to bez zna­cze­nia.

Cy­tu­jąc Le­mony’ego Snic­keta, fik­cyj­nego au­tora i nar­ra­tora Se­rii Nie­for­tun­nych Zda­rzeń: „Los jest jak dziwna, mało uczęsz­czana re­stau­ra­cja, gdzie pra­cują dziwni kel­ne­rzy, przy­no­szą nam da­nia, o które nie pro­si­li­śmy i które nie za­wsze nam sma­kują”.

Ży­cie za­sy­puje cię wie­loma rze­czami, ale ty i tak masz kon­trolę nad de­cy­zjami, które po­dej­mu­jesz.

Nash i Emery na­uczyli mnie, że ty wy­bie­rasz, co cię uszczę­śli­wia. I mam na­dzieję, że to­bie rów­nież to po­każą.

Lu­dzie za­wsze będą cię osą­dzać. Nie masz na to wpływu. Skup się na rze­czach, które je­steś w sta­nie kon­tro­lo­wać.

Ko­niec koń­ców naj­waż­niejsi lu­dzie to ci, któ­rym na to­bie za­leży, i ty sam. Prze­zna­cze­nie nie wpływa na to, jak ich trak­tu­jesz i czy sta­wiasz ich na pierw­szym miej­scu. To za­leży od cie­bie.

Mam na­dzieję, że książka ci się spodoba. Ta para ma w moim sercu spe­cjalne miej­sce, bo są mo­imi pierw­szymi, nie­zwią­za­nymi z ma­fią bo­ha­te­rami.

Uści­ski z ca­łego serca

Par­ker

Przed­mowa

W kró­le­stwie za sied­mioma gó­rami w zamku miesz­kały dwie księż­niczki. Księż­niczka Lily no­siła białe suk­nie ozdo­bione tu­li­pa­nami, więk­szość czasu spę­dzała na po­ma­ga­niu in­nym i przy każ­dej oka­zji czy­tała książki. Księż­niczka Ce­lia ubie­rała się na czarno od stóp do głów, izo­lo­wała od lu­dzi i słu­chała agre­syw­nej mu­zyki, aż straż­nicy od­mó­wili jej ochrony.

Po wielu la­tach su­szy wiedźma obie­cała kró­le­stwu roz­wią­zać pro­blem pod wa­run­kiem, że w jej ręce odda się księż­niczka, która była na wskroś zła.

Pod­dani za­żą­dali, aby księż­niczka Ce­lia od­dała się wiedź­mie. Gdy od­mó­wiła, zwią­zali ją i do­star­czyli cza­row­nicy na próg.

Mimo to su­sza nie ustała.

Obu­rzony król rzekł: „Speł­ni­li­śmy twe żą­da­nia, a te­raz ty do­trzy­maj da­nej obiet­nicy”.

Na co wiedźma od­parła: „Nie do­star­czy­li­ście mi na wskroś złej księż­niczki”.

Oka­zało się, iż księż­niczka Lily skrywa mroczny se­kret. Wszyst­kie książki, które czy­tała, zo­stały po­zy­skane z nie­le­gal­nych źró­deł...

Król od­dał księż­niczkę Lily w ręce wiedźmy, która uwol­niła kró­le­stwo od tra­wią­cej ją su­szy. I wszy­scy poza księż­niczką Lily żyli długo i szczę­śli­wie.

Mo­rał tej hi­sto­rii: Nie bądź jak księż­niczka Lily.

Play­li­sta

First Man – Ca­mila Ca­bello

Li­fe­line – We Three

So­ber – Demi Lo­vato

Not About An­gels – Birdy

All My Friends – Der­mot Ken­nedy

A Drop in the Ocean – Ron Pope

when the party’s over – Bil­lie Eilish

Skinny Love – Birdy

you were good to me – Je­remy Zuc­ker

lo­vely – Bil­lie Eilish (w/Kha­lid)

So­me­body to Love – One­Re­pu­blic

Out­num­be­red – Der­mot Ken­nedy

Be­side You – 5 Se­conds of Sum­mer

All I Want – A Day to Re­mem­ber

Out of the Wo­ods – Tay­lor Swift

Dar­kest Days – MADI

Bo­ston – Der­mot Ken­nedy

I Feel Like I’m Drow­ning – Two Feet

So­me­where with You – Kenny Che­sney

Lo­ver – Tay­lor Swift

hot girl bum­mer – black­bear

Ocean Eyes (Re­mix) – Bil­lie Eilish & black­bear

THAT BITCH – Bea Mil­ler

Rome – Der­mot Ken­nedy

Thro­ugh the Trees – Low Sho­ul­der

Lo­ver (Co­ver) – Der­mot Ken­nedy

Ostrze­że­nie

Książka za­wiera tre­ści nie­od­po­wied­nie dla osób po­ni­żej osiem­na­stego roku ży­cia oraz wątki, które mogą być trudne w od­bio­rze dla nie­któ­rych czy­tel­ni­ków.

Część pierw­sza

TA­CENDA

Ta­cenda

/ta-‘chen-da/

1. Słowa, które nie po­winny zo­stać wy­po­wie­dziane pu­blicz­nie

2. Sprawy, obok któ­rych na­leży przejść w mil­cze­niu

Ta­cenda po­cho­dzi od ła­ciń­skiego słowa ta­ceo i ozna­cza „mil­czę”. Ta­ceo to rów­nież cza­sow­nik ozna­cza­jący „Za­cho­wuję spo­kój” lub „Je­stem w spo­czynku”.

Ta­ceo przy­po­mina nam, że mil­cze­nie nie jest oznaką sła­bo­ści. To oznaka spo­czynku, pew­no­ści i za­do­wo­le­nia.

Ci­sza jest naj­lep­szą od­po­wie­dzią dla lu­dzi, któ­rzy nie za­słu­gują na twoje słowa.

Roz­dział pierw­szy

Nash

Mia­łem w na­wyku do­ty­kać rze­czy, które nie na­le­żały do mnie. Bo­gate za­mężne ko­biety z Eastridge w Ka­ro­li­nie Pół­noc­nej, ty­powe żony ze Step­ford, wprost bła­gały, żeby za­ba­wić się z bad boyem po­cho­dzą­cym ze złej czę­ści mia­sta. Gdy­bym do­sta­wał do­lara za każ­dym ra­zem, kiedy dwu­dzie­sto­kil­ku­let­nia tro­phy wife rzu­cała się na mnie, kiedy jej sześć­dzię­się­cio­kil­ku­letni mąż wy­jeż­dżał „w in­te­re­sach”, nie zna­la­zł­bym się w tej sy­tu­acji.

Cza­sami, gdy po­czu­łem iry­ta­cję na myśl o lu­dziach ku­pu­ją­cych te wszyst­kie eks­klu­zywne, de­si­gner­skie bzdety, pod­czas gdy ja mu­sia­łem pra­co­wać dzie­sięć go­dzin dzien­nie, aby opła­cić stu­denc­kie po­życzki, a moja mama cho­dziła w zno­szo­nych new ba­lance’ach – cho­ciaż za­wsze uda­wało jej się odło­żyć kilka do­la­rów na tacę w ko­ściele – po­sta­na­wia­łem roz­pie­ścić kilka bo­ga­tych żo­nek. (Naj­wła­ściw­szym okre­śle­niem tego zja­wi­ska był seks z nie­na­wi­ści; ni­gdy nie twier­dzi­łem, że je­stem po­rząd­nym fa­ce­tem).

Ich pa­sier­bice, naj­czę­ściej w po­dob­nym wieku, przy­cho­dziły do mnie mo­kre i chętne, szu­ka­jąc fa­ceta, któ­rym mo­głyby się prze­chwa­lać ko­le­żan­kom.

Je rów­nież za­do­wa­la­łem, cho­ciaż ro­bi­łem to z o wiele mniej­szą przy­jem­no­ścią. Te dziew­czyny szu­kały roz­rywki, pod­czas gdy ich ma­co­chom za­le­żało na ucieczce. Te pierw­sze były nie­okieł­znane, dru­gie na­to­miast – bar­dzo za­cho­waw­cze.

Mimo że nie­na­wi­dzi­łem tego mia­sta i jego miesz­kań­ców, któ­rzy mieli się za współ­cze­snych Mi­da­sów, ni­gdy nie prze­kro­czy­łem gra­nicy i nie pró­bo­wa­łem za­trzy­mać tego, czego tkną­łem.

Aż do dzi­siaj, gdy ukra­dłem coś Gi­de­onowi Win­th­ro­powi, sze­fowi mo­ich ro­dzi­ców.

Gi­deon Win­th­rop – mi­liar­der, biz­nes­men, czło­wiek, który nie­mal rzą­dził w Eastridge, i naj­więk­szy par­szy­wiec.

Za­kradł­szy się do re­zy­den­cji Gi­de­ona, ukry­łem się za srebr­nym po­są­giem Dio­ni­zosa, który ujeż­dżał ty­grysa wy­rzeź­bio­nego z elek­trum i złota. Ar­ty­sta wy­kuł w no­gach zwie­rzę­cia grupę wy­znaw­ców, któ­rzy przy­wo­dzili na myśl kult bo­gac­twa w Eastridge.

Z rę­kami ukry­tymi w kie­sze­niach znisz­czo­nych dżin­sów przy­słu­chi­wa­łem się roz­mo­wie Gi­de­ona Win­th­ropa z jego part­ne­rem biz­ne­so­wym Bal­tha­za­rem Van Do­re­nem.

Mimo że prze­sia­dy­wali w ga­bi­ne­cie, pa­ląc luk­su­sowe cy­gara, głos Gi­de­ona roz­no­sił się echem po foyer po­sia­dło­ści, gdzie opie­ra­łem się o ty­grysi zad. A ukry­wa­łem się dla­tego, że se­krety ucho­dziły w Eastridge za naj­cen­niej­szą wa­lutę.

Nie pla­no­wa­łem szpie­go­stwa w trak­cie mo­jej co­ty­go­dnio­wej wi­zyty u ro­dzi­ców, ale żona Gi­de­ona lu­biła gro­zić mo­jej ma­mie i ta­cie zwol­nie­niem. Miło by było cho­ciaż raz mieć nad nimi prze­wagę.

– Stra­ci­li­śmy za dużo pie­nię­dzy. – Gi­deon wziął łyk drinka. – Win­th­rop Te­xti­les upad­nie. Może nie dzi­siaj ani nie ju­tro, ale to nie­uchronne.

– Gi­de­onie.

Bal­tha­zar wszedł mu w słowo.

– Kiedy firma upad­nie, wszy­scy nasi pra­cow­nicy stracą pracę, a wraz z nimi ucierpi to całe prze­klęte mia­sto. Stracą oszczęd­no­ści, które w nas za­in­we­sto­wali. Wszystko.

W wol­nym tłu­ma­cze­niu: Zo­staną bez pracy, domu i pie­nię­dzy.

– Póki nie ma żad­nych do­wo­dów na de­frau­da­cję... – za­czął Bal­tha­zar, ale nie po­cze­ka­łem, żeby wy­słu­chać reszty.

Co za szu­mo­winy.

Mama i tata wpa­ko­wali wszyst­kie oszczęd­no­ści w ak­cje Win­th­rop Te­xti­les. Je­śli firma upad­nie, ich przy­szłość zo­sta­nie prze­kre­ślona.

Opu­ści­łem foyer tak ci­cho, jak się tu za­kra­dłem, omi­ną­łem kuch­nię i wsze­dłem do pralni Win­th­ropa, gdzie mama zo­sta­wiła stary gar­ni­tur, który Gi­deon po­da­ro­wał mi na dzi­siej­szy bal de­biu­tan­tek.

Wło­ży­łem ubra­nie, za­trzy­ma­łem się przy skła­dziku i wci­sną­łem skręta, skon­fi­sko­wa­nego w ze­szłym ty­go­dniu dziew­czy­nie mo­jego brata Re­eda ma­ją­cej ob­se­sję na punk­cie ro­bie­nia sel­fie, do ze­wnętrz­nej kie­szeni wa­lizki Gi­de­ona, którą za­bie­rał w de­le­ga­cje. Mały pre­zen­cik dla ochrony lot­ni­ska. A lu­dzie mó­wią, że nie umiem się dzie­lić.

Gi­deon w końcu wy­szedł, aby do­trzeć na bal swo­jej córki, a ja bez wa­ha­nia za­kra­dłem się do jego ga­bi­netu, aby go prze­trzą­snąć. Osiem lat temu, kiedy moja ro­dzina wpro­wa­dziła się do domu znaj­du­ją­cego się na te­re­nie po­sia­dło­ści Win­th­ro­pów, ob­ra­łem so­bie za punkt ho­noru, aby wejść w po­sia­da­nie każ­dego klu­cza, każ­dego kodu i każ­dego se­kretu trzy­ma­nego w tej re­zy­den­cji.

Mama za­rzą­dzała do­mem, a tata dbał o te­reny wo­kół. Pod­ro­bie­nie klu­czy to była bułka z ma­słem. Ale zdo­by­cie ha­sła do sejfu w ga­bi­ne­cie wy­ma­gało stwo­rze­nia wia­ry­god­nej gry, w któ­rej wzięli udział Reed i jego naj­lep­sza przy­ja­ciółka, a za­ra­zem córka Gi­de­ona Emery.

Wpi­sa­łem kod do sejfu i przej­rza­łem jego za­war­tość. Pasz­porty, akty uro­dze­nia i karty do­stępu do klu­bów. Nuda. W biurku nie znaj­do­wało się nic cie­ka­wego poza do­ku­men­ta­cją pra­cow­ni­czą. Wy­szarp­ną­łem górną szu­fladę z szyn i po­ma­ca­łem po­zo­sta­wiony przez nią otwór.

Gdy już mia­łem koń­czyć re­wi­zję, moje palce otarły się o gładką skórę.

Po­cią­gną­łem za ta­śmy i od­kle­iłem przed­miot od ściany biurka. Kiedy unio­słem go do świa­tła, na okładce dzien­nika nie zo­ba­czy­łem żad­nego na­zwi­ska, marki ani loga.

Przej­rza­łem go i na­tra­fi­łem na rzędy li­ter i nu­me­rów. Ktoś spo­rzą­dził dro­bia­zgowe za­pi­ski.

To była księga ra­chun­kowa.

Mia­łem na niego haka.

To był do­wód.

Znisz­cze­nie.

Gdy kra­dłem przed­miot, który nie na­le­żał do mnie, nie to­wa­rzy­szyło mi żadne po­czu­cie winy, a to dla­tego, że jego wła­ści­ciel miał moc znisz­cze­nia, a moi ro­dzice stali na li­nii ognia. Wy­cho­dząc z po­sia­dło­ści, z księgą ukrytą w we­wnętrz­nej kie­szeni gar­ni­turu Gi­de­ona, wy­glą­da­łem jak praw­dziwy miesz­ka­niec Eastridge.

Kiedy mama za­dzwo­niła, w mil­cze­niu słu­cha­łem jej ka­za­nia.

– Pro­szę cię, Nash. Tylko nie zrób dzi­siaj sceny. Bę­dziesz mu­siał od­wieźć Re­eda do domu, je­śli sprawy wy­mkną się spod kon­troli. Do­brze wiesz, ja­kie są te dzie­ciaki z Eastridge Prep. Chyba nie chcesz, żeby twój brat miał nie­przy­jem­no­ści.

W wol­nym tłu­ma­cze­niu: bo­gate na­sto­latki się na­walą, na­roz­ra­biają, a winę po­nie­sie za to chło­pak w mun­durku z dru­giej ręki i ze sty­pen­dium na­uko­wym. Śpiewka stara jak świat.

Mo­głem wtedy się przy­znać, po­in­for­mo­wać mamę o prze­stęp­stwie Gi­de­ona.

Ale tego nie zro­bi­łem.

By­łem jak Sy­zyf.

Sprytny.

Pod­stępny.

Zło­dziej.

Za­miast oszu­kać śmierć, okra­dłem Win­th­ropa. Tylko że moje prze­wi­nie­nie oka­zało się o wiele nie­bez­piecz­niej­sze. I w prze­ci­wień­stwie do Sy­zyfa nie za­mie­rza­łem cier­pieć wiecz­nej kary za swoje czyny.

Księga ra­chun­kowa nie wa­żyła wię­cej niż prze­ciętna książka w mięk­kiej opra­wie, ale cią­żyła w mo­jej kie­szeni, kiedy la­wi­ro­wa­łem mię­dzy sto­li­kami w sali ba­lo­wej Eastridge Ju­nior So­ciety, za­sta­na­wia­jąc się, co zro­bić ze zdo­by­tymi in­for­ma­cjami.

Mógł­bym prze­ka­zać ją wła­ści­wym or­ga­nom wła­dzy i znisz­czyć Win­th­ro­pów, ostrzec ro­dzi­ców, żeby zna­leźli nowe po­sady i sprze­dali ak­cje Win­th­rop Te­xti­les albo za­cho­wali tę wie­dzę dla sie­bie.

Na ra­zie jed­nak po­sta­no­wi­łem trzy­mać to w ta­jem­nicy, do­póki nie ułożę ja­kie­goś planu.

Zo­ba­czy­łem mo­rze ubra­nych w gar­ni­tury męż­czyzn i od­sta­wio­nych ko­biet – po­cho­dzące z Eastridge w Pół­noc­nej Ka­ro­li­nie kan­dy­datki, które zo­stały wy­cho­wane, aby zo­stać ty­pową thro­phy wife. Żadna z nich nie wzbu­dziła mo­jego za­in­te­re­so­wa­nia.

Mimo to prze­su­ną­łem dło­nią po od­sło­nię­tych ple­cach jed­nej z ta­kich ko­biet, aby ode­rwać my­śli od faktu, że wła­śnie okra­dłem naj­po­tęż­niej­szego czło­wieka w ca­łej Ka­ro­li­nie Pół­noc­nej i jed­nego z naj­po­tęż­niej­szych w Ame­ryce.

Ka­trina roz­chy­liła wargi na mój do­tyk i wy­pu­ściła drżący od­dech, na któ­rego dźwięk Vir­gi­nia Win­th­rop rzu­ciła mi lo­do­wate spoj­rze­nie. Sie­dząca przy sto­liku Ba­sil, pa­sier­bica Ka­triny, agre­syw­nie wbiła wi­de­lec w stek z bia­łymi tru­flami, sku­piw­szy spoj­rze­nie na mo­ich pal­cach gła­dzą­cych gołe plecy Ka­triny.

Stek przy­po­mi­nał mi mo­jego młod­szego brata – był lśniący na ze­wnątrz, krwi­sty i mógł eks­plo­do­wać przy naj­mniej­szym roz­cię­ciu. Ale to nie Ba­sil, jego dziew­czyna, z którą co chwilę zry­wał i się scho­dził, go po­ha­rata.

Gdy tylko Reed się ogar­nie i zro­zu­mie, że Emery Win­th­rop jest w nim za­ko­chana, na za­wsze odda jej swoje serce.

Ta­kie la­ski jak Ba­sil Berk­shire są jak sta­cje ben­zy­nowe. Po­ma­gają ci na­peł­nić zbior­nik i dają siłę, aby je­chać da­lej, ale nie są twoim ce­lem.

Na­to­miast dziew­czyny w ty­pie Emery Win­th­rop są twoją metą, ma­rze­niem, na które pra­co­wa­łeś, miej­scem, do któ­rego dą­ży­łeś z uśmie­chem, który wi­dzisz za każ­dym ra­zem, gdy za­my­kasz oczy i za­sta­na­wiasz się, dla­czego w ogóle pró­bu­jesz z in­nymi.

Reed miał do­piero pięt­na­ście lat i mnó­stwo czasu, by się tego wszyst­kiego do­wie­dzieć.

– Przy stole dla mło­dzieży jest wolne miej­sce – za­ofe­ro­wała Vir­gi­nia, trzy­ma­jąc w dłoni lampkę szam­pana Krug Brut Vin­tage.

Ko­bieta ko­ja­rzyła mi się z po­są­giem Hery, który ka­zała mo­jemu ta­cie po­sta­wić po­środku la­bi­ryntu z drzew na te­re­nie po­sia­dło­ści Win­th­ro­pów.

Vir­gi­nia miała blond włosy, pro­ste jak druty, się­ga­jące ra­mion. Lśniące ko­smyki fa­lo­wały, kiedy kiw­nęła głową na sto­lik, przy któ­rym sie­działa jej córka. Córka zaś wy­glą­dała jak skóra zdjęta z matki. Jed­nak Emery wy­ka­zy­wała prze­jawy oso­bli­wych za­cho­wań, które prze­bi­jały się przez sztywną po­stawę, ni­czym pro­mie­nie słońca prze­ci­ska­jące się do wię­zie­nia przez szcze­linę w mu­rze.

Jej twarz była eks­pre­syjna. Oczy duże. Jedną tę­czówkę miała szarą i dało się to do­strzec tylko z bli­ska. Kie­dyś usły­sza­łem, jak Vir­gi­nia żąda od córki, aby ta no­siła szkło kon­tak­towe pa­su­jące do dru­giej, nie­bie­skiej tę­czówki.

Vir­gi­nia, sie­dząca na­prze­ciwko Ka­triny, spoj­rzała na ko­biety z po­gardą i rzu­ciła w moją stronę:

– Mo­żesz usiąść przy stole dla dzieci.

Moje palce drgnęły. Ku­siło mnie, żeby zro­bić Ka­tri­nie pal­cówkę przy „stole dla do­ro­słych”, żeby ją spro­wo­ko­wać, bo nie mia­łem wąt­pli­wo­ści co do tego, że Vir­gi­nia brała udział w de­frau­da­cji swo­jego męża. Je­śli Gi­deon Win­th­rop był głową Win­th­rop Te­xti­les, to Vir­gi­nia Win­th­rop była szyją, która po­ru­szała głową we wszyst­kich kie­run­kach we­dle uzna­nia.

Mimo to za­pa­no­wa­łem nad od­ru­chem ręki, bo usły­sza­łem w gło­wie echo bła­gal­nych słów mamy.

Tylko nie rób sceny.

Ła­two jej mó­wić.

Ob­ró­ci­łem się bez słowa i za­ją­łem miej­sce po­mię­dzy Re­edem a Able’em Car­tw­ri­gh­tem, chło­pa­kiem, z któ­rym dzi­siaj przy­szła tu Emery. Able wy­da­wał się rów­nie śli­ski co jego oj­ciec praw­nik. Miał czarne, pa­cior­ko­wate oczy i blond włosy za­cze­sane do tyłu, jakby do­piero co wy­szedł z prze­słu­cha­nia do roli sępa w pod­rzęd­nym fil­mie Lau­rence’a Hun­ting­tona.

– Bra­ciszku. Emery. – Kiw­ną­łem głową Re­edowi i Emery, a po­tem z unie­sioną brwią po­wio­dłem wzro­kiem po po­zo­sta­łych oso­bach sie­dzą­cych przy stole. Więk­szość na­sto­la­tek, które le­d­wie we­szły w okres po­kwi­ta­nia, roz­pacz­li­wie pró­bo­wała ukryć się pod pię­cioma ki­lo­gra­mami ta­pety.

Ma­ło­laty.

Za­czer­wie­nione po­liczki Ba­sil gry­zły się z nie­mal bia­łym od­cie­niem jej blond wło­sów. Wy­psi­kała się per­fu­mami do tego stop­nia, że mo­głaby za­cza­dzić całą salę. Kiedy na­chy­liła się w moją stronę i za­chi­cho­tała w dłoń, moje re­cep­tory wę­chu nie­mal ob­umarły.

– Och, Nash, ale ty je­steś za­bawny.

Od­wró­ci­łem się do niej ple­cami, efek­tyw­nie koń­cząc roz­mowę. Przyj­rza­łem się Emery, która sie­działa jedno krze­sło da­lej. Marsz­czyła brwi, a jej dło­nie spo­czy­wały na ko­la­nach. Pró­bo­wała roz­pa­ko­wać Snic­kersa, sta­ra­jąc się ukryć za­ka­zany ba­to­nik.

Cie­kawe, czy wie­działa, co knują jej ro­dzice.

Pew­nie nie.

Mama kie­dyś po­wie­działa mi, że lu­dzie są stwo­rzeni do czy­nie­nia do­bra.

„By­cie uczci­wym, za­do­wa­la­nie in­nych i sze­rze­nie ra­do­ści leży w ludz­kiej na­tu­rze”, ma­wiała.

Słodka, na­iwna Betty Pre­scott.

Córka pa­stora, która w trak­cie do­ra­sta­nia po­świę­cała wolny czas na stu­dio­wa­nie Bi­blii, a po­tem wy­szła za mi­ni­stranta. Ży­łem w praw­dzi­wym świe­cie, gdzie bo­gate dupki ru­chają bied­nych – w dupę, bez po­śli­zgu – i jesz­cze każą so­bie za to dzię­ko­wać.

A oj­ciec Emery? Dbał o po­zory. Brał udział w ga­lach cha­ry­ta­tyw­nych, zgła­szał się do po­mocy w wo­lon­ta­ria­tach, po­ra­żał pro­mien­nym uśmie­chem. My­śla­łem, że Gi­deon jest inny. Jak bar­dzo się my­li­łem.

Na­to­miast Emery Win­th­rop... Za­sta­na­wia­łem się, co zro­bić z księgą ra­chun­kową spo­czy­wa­jącą w mo­jej kie­szeni. Ta dziew­czyna wszystko kom­pli­ko­wała.

Nie by­łem do niej zbyt­nio przy­wią­zany. Przez ostat­nie osiem lat wy­mie­ni­li­śmy może parę zdań, ale ko­cha­łem Re­eda, a Emery ko­chała mo­jego brata bar­dziej niż kto­kol­wiek.

W dzie­ciń­stwie dzie­liła się z nim pie­niędzmi na lunch i to­wa­rzy­szyła mu na ko­re­pe­ty­cjach, na które wcale nie mu­siała cho­dzić. Po kosz­mar­nej szkole, z któ­rej się prze­nie­śli­śmy, Reed był nie­mal dwie klasy do tyłu. Emery już na­wet jako dziecko ro­zu­miała, że mój brat może sko­rzy­stać z po­mocy ko­re­pe­ty­tora tylko wtedy, je­śli ona za­cznie uda­wać, że po­trze­buje do­dat­ko­wych lek­cji, bo jej ro­dzice bez wa­ha­nia sypną kasą.

Gdy­bym zra­nił Emery, wy­rzą­dził­bym krzywdę rów­nież Re­edowi. To pro­sta ma­te­ma­tyka. Może i cho­wa­łem w so­bie urazę, ale cho­ciaż nie­na­wi­dzi­łem Eastridge i lu­dzi obec­nych na tej sali ba­lo­wej, nie ży­wi­łem złych emo­cji w sto­sunku do dziew­czyny, która była nie­mal do prze­sady lo­jalna, która w wieku pięt­na­stu lat po­sia­dała całe po­kłady mą­dro­ści, która ko­chała mo­jego młod­szego brata.

– Emery – za­częła Ba­sil, gdy zi­gno­ro­wa­łem jej ko­men­tarz. – Sły­sza­łam, że za­wa­li­łaś za­ję­cia Schnau­zera. Co za lipa.

Schnau­zer. Dla­czego to na­zwi­sko brzmiało tak zna­jomo?

Reed po­chy­lił się w stronę Ba­sil i wy­szep­tał tak, że wszy­scy go sły­szeli:

– To nie było miłe, ko­cha­nie. – Miał silny ak­cent, cha­rak­te­ry­styczny dla Ka­ro­liny Pół­noc­nej, i ja­kimś cu­dem jesz­cze bar­dziej po­gor­szył sy­tu­ację.

– Sły­szy­cie ten dźwięk? – Emery prze­krzy­wiła głowę na bok i zmarsz­czyła brwi, uda­jąc kon­cen­tra­cję.

Able przy­su­nął się do Emery.

– Jaki?

– To iry­tu­jące bzy­cze­nie.

– Brzmi jak upier­dliwy ko­mar – stwier­dzi­łem. Po­chy­li­łem się nad Car­tw­ri­gh­tem, żeby wy­cią­gnąć mi­ni­snic­kersa z pal­ców Emery i wrzu­ci­łem go do ust.

– Nie, to nie to. – Po­dzię­ko­wała mi z bły­skiem w oczach i prze­lot­nie za­sa­lu­to­wała na znak so­li­dar­no­ści, a po­tem od­wró­ciła się w stronę Ba­sil. I za­dała cios osta­teczny. – To tylko Ba­sil.

Dziew­czyna drgnęła, jakby ją spo­licz­ko­wano, a ja w tym mo­men­cie przy­po­mnia­łem so­bie, kim jest Schnau­zer, i po­sta­no­wi­łem uciąć wszel­kie bred­nie, które miały paść z jej ust.

– Czy Dick Schnau­zer to nie ten na­uczy­ciel za­awan­so­wa­nej che­mii? Ten skur­wiel, który wy­maga loda w za­mian za piątkę? A ci, któ­rzy tego nie ro­bią, cóż... – Unio­słem brew, przy­glą­da­jąc się Ba­sil. – Hej, a ty przy­pad­kiem nie do­sta­łaś piątki?

Ba­sil prze­nio­sła wzrok na Re­eda. Cze­kała, aż za­cznie jej bro­nić. On na­to­miast spoj­rzał na mnie, po­tem na Ba­sil i Emery, a na jego twa­rzy ma­lo­wała się taka bez­rad­ność, że za­czą­łem wąt­pić, czy w ogóle je­ste­śmy ze sobą spo­krew­nieni. Ale może czu­wała nad nim ja­kaś siła wyż­sza, bo w tym mo­men­cie do na­szego sto­lika po­de­szła Vir­gi­nia.

Prze­su­nęła wzro­kiem po nie­tknię­tej zu­pie z ko­pru wło­skiego na zimno, jakby urą­gała jej umie­jęt­no­ściom jako prze­wod­ni­czą­cej Eastridge Ju­nior So­ciety. I może tak było, bo żadna zdrowa na umy­śle osoba nie spoj­rza­łaby na menu i nie po­wie­działa: „Pro­szę za­ser­wo­wać chłod­nik z ko­pru wło­skiego”.

– Emery, ko­cha­nie. – Od­wró­ciła się do swo­jej córki i za­ło­żyła luźny ko­smyk wło­sów za jej ucho. Vir­gi­nia za­trud­niła ekipę sty­li­stów, aby zmie­nili Emery na jej po­do­bień­stwo, ni­czym w se­qu­elu In­wa­zji po­ry­wa­czy ciał.

Za­nim wy­je­cha­łem z Eastridge na ma­gi­sterkę, miesz­ka­łem w domu ra­zem z moją ro­dziną przez wiele lat, od pierw­szego roku w Eastridge Prep aż po czte­ro­let­nie stu­dia na sta­no­wej uczelni, na które jeź­dzi­łem au­to­bu­sem, żeby za­osz­czę­dzić pie­nią­dze.

Mia­łem więc mnó­stwo czasu, by za­ob­ser­wo­wać trwa­jące go­dzi­nami za­biegi de­pi­lo­wa­nia, upięk­sza­nia i far­bo­wa­nia Emery tak, aby zmie­nić córkę w samą sie­bie... czy co tam dla niej za­pla­no­wała. Może chciała, aby elita Eastridge do­pro­wa­dziła ją na skraj wy­trzy­ma­ło­ści.

– Tak, mamo? – Emery nie spoj­rzała na Vir­gi­nię z mi­ło­ścią, tylko re­zy­gna­cją. Tak samo jak pa­trzy się na po­li­cjanta, który za­trzy­muje cię za to, że prze­kro­czy­łeś li­mit pręd­ko­ści o je­de­na­ście ki­lo­me­trów. Po­garda odziana w uprzej­mość.

Przy­się­gam, Reed wy­ho­do­wał jaja do­piero po spę­dze­niu wielu lat w to­wa­rzy­stwie Emery.

– Bądź tak do­bra i po­bie­gnij dla mnie do ga­bi­netu. – Vir­gi­nia ob­li­zała kciuk i od­gar­nęła splą­tany ko­smyk z czoła córki. – Po­trzebna mi jest tiara na ko­ro­na­cję de­biu­tantki roku.

De­biu­tantka roku. Jakby ktoś po­trze­bo­wał ta­kiego ty­tułu.

Emery prze­sko­czyła wzro­kiem od Re­eda do Ba­sil. Jej wa­ha­nie było tak wy­raźne, że nie zdo­ła­łem po­wstrzy­mać śmie­chu. Zmie­rzyła mnie gniew­nym wzro­kiem, a po­tem zwró­ciła się do matki.

– A nie mo­żesz po­pro­sić ko­goś z ob­sługi?

– Och. – Vir­gi­nia cmok­nęła z dez­apro­batą i zła­pała się za perły uci­ska­jące jej szyję. – Nie bądź nie­mą­dra. Prze­cież nie po­wie­rzy­ła­bym kodu do sejfu ko­muś z ob­sługi.

– Ale...

– Emery, czy na­prawdę mam cię wy­słać do panny Chut­ney na za­ję­cia z ety­kiety?

Panna Chut­ney była ko­bietą, która szko­liła dziew­częta z Eastridge i zmie­niała je w sza­no­wane oby­wa­telki mia­sta, wy­ko­rzy­stu­jąc w tym celu me­tody za­kra­wa­jące na znę­ca­nie się. Co prawda nie zo­sta­wiała na kur­sant­kach si­nia­ków, ale krą­żyły plotki, że cho­dziła z li­nijką i sma­gała je po nad­garst­kach, szy­jach i in­nych wraż­li­wych czę­ściach ciała, które mo­gła do­się­gnąć.

Able od­su­nął krze­sło od stołu.

– Ja po nią pójdę.

– Cóż za wspa­niały po­mysł! – za­chwy­ciła się Vir­gi­nia. – Able bę­dzie ci to­wa­rzy­szyć, Emery. No już, zmy­kaj. – Twarz Vir­gi­nii wy­da­wała się nie­mal za­mro­żona, jak u ko­goś, kto prze­sa­dził z bo­tok­sem.

W oczach Emery za­pło­nęła iry­ta­cja. Szare oko po­ciem­niało, nie­bie­skie się roz­ja­śniło. Wy­mam­ro­tała kilka słów, któ­rych nie zro­zu­mia­łem, ale wy­czu­łem w nich złość. Przez se­kundę wy­da­wało mi się, że mnie za­sko­czy.

Ja­kaś część mnie chciała, aby ta dziew­czyna wzbu­dziła we mnie zdu­mie­nie, dzięki czemu od­zy­skał­bym wiarę w świat, w któ­rym lu­dzie tacy jak Gi­deon mo­gli wy­ko­rzy­sty­wać osoby po­kroju Hanka i Betty Pre­scot­tów.

Nie­stety Emery od­su­nęła krze­sło i po­zwo­liła, by Able zła­pał ją pod ra­mię, jakby żyła w osiem­na­stym wieku i po­trze­bo­wała eskorty. Opór wy­pa­ro­wał z jej spoj­rze­nia.

W tym mo­men­cie zu­peł­nie nie przy­po­mi­nała ośmio­latki, która przy­ło­żyła Able­ʼowi w twarz za to, że ukradł Re­edowi lunch.

Znu­dzony ob­ser­wo­wa­łem, jak Emery pod­po­rząd­ko­wuje się woli Vir­gi­nii.

Była taka sama jak reszta miesz­kań­ców tego pie­przo­nego mia­sta.

Roz­dział drugi

Emery

Cza­sami mia­łam wra­że­nie, że Eastridge wcale nie jest ma­łym, za­moż­nym mia­stecz­kiem w Ka­ro­li­nie Pół­noc­nej, tylko jed­nym z krę­gów pie­kła Dan­tego. Pro­blem z tą teo­rią był taki, że jego miesz­kańcy nie mieli na su­mie­niu tylko jed­nego grze­chu. W swo­jej de­mo­ra­li­za­cji by­li­śmy wprost nie­ogra­ni­czeni.

Po­żą­da­nie.

Ła­kom­stwo.

Chci­wość.

Gniew.

Prze­moc.

Oszu­stwa.

Zdrady.

Na­wet he­re­zje, bo – bądźmy szcze­rzy – więk­szość miesz­kań­ców mo­gła na­zy­wać się chrze­ści­ja­nami, ale z pew­no­ścią się tak nie za­cho­wy­wali, gdy pa­trzyli z góry na drugą po­łowę mia­sta i od­ma­wiali im po­mocy – na tych miesz­kań­ców, któ­rzy wciąż spali w do­mach uszko­dzo­nych po hu­ra­ga­nie, który na­wie­dził te te­reny dwa lata temu, a z pie­nię­dzy za­ro­bio­nych w fa­bryce wy­ro­bów włó­kien­ni­czych mo­jego ojca pła­cili za je­dze­nie.

Weźmy za przy­kład dzi­siej­szy wie­czór. W trak­cie ta­kiego wy­da­rze­nia pre­zen­to­wano de­biu­tantki spo­łe­czeń­stwu, ale wszy­scy ży­li­śmy w tym mie­ście od uro­dze­nia. Bal był nam tak po­trzebny jak marny plik bank­no­tów.

Z barku mo­jego ojca nie­mal spa­dła bu­telka bo­ur­bonu, ale Able zła­pał ją w ostat­niej chwili i uniósł, jakby chciał ją osu­szyć.

– Mogę się na­pić?

– Rób, co chcesz – wy­mam­ro­ta­łam i po­chy­li­łam się, żeby do­się­gnąć sejfu znaj­du­ją­cego się na ścia­nie za biur­kiem.

Nie by­łam pewna, czy to ga­bi­net mamy, czy taty, bo ro­dzice za­to­pili swoje szpony w ca­łym mie­ście. Pod­le­gało im na­wet sto­wa­rzy­sze­nie Eastridge Ju­nior So­ciety, które po­wstało z ra­mie­nia miej­sco­wego co­un­try clubu.

Able wziął spory łyk al­ko­holu, a ja wy­du­si­łam kom­bi­na­cję cyfr, które matka wy­szep­tała mi na ucho kilka mi­nut temu. Usły­sza­łam kroki, a za­raz po­tem wy­czu­łam na ple­cach ciężką rękę.

Ode­pchnę­łam ją.

– Hej, wła­śnie wpi­suję kod. Od­wróć się.

Za­klę­łam, bo ciąg cyfr oka­zał się błędny. Spró­bo­wa­łam jesz­cze raz.

Opróż­nił bu­telkę jak stu­dent na pierw­szej im­pre­zie.

– Daj spo­kój, Em, nie bądź taka.

Able, ma­jący głos jak Adam San­dler w Ma­łym Nic­kym, nie mógł zna­leźć so­bie dziew­czyny i wcale się nie dzi­wi­łam. To­wa­rzy­szył mi na dzi­siej­szym wy­da­rze­niu, po­nie­waż jego oj­ciec był praw­ni­kiem mo­jego taty, a ostat­nio walka z każ­dym ab­sur­dal­nym żą­da­niem mo­jej matki mę­czyła mnie tak bar­dzo, że za­czę­łam ule­gać.

„Po­far­buj włosy, aby pa­so­wały ko­lo­rem do mo­ich”.

„Może ja­kiś za­bieg po­może ci po­zbyć się tego nad­mia­ro­wego tłusz­czyku”.

„Za­bierz Ableʼa Car­tw­ri­ghta na bal”.

„Bądź tak do­bra i pójdź po tiarę”.

Ta ostat­nia prośba była chyba naj­roz­sąd­niej­szą, jaką ostat­nio usły­sza­łam.

Ugry­złam się w ję­zyk i wy­ko­na­łam po­le­ce­nie, po­nie­waż aby zre­ali­zo­wać swoje plany na stu­dia i ka­rierę w branży mo­do­wej, po­trze­bo­wa­łam pie­nię­dzy. A matka, jako wła­ści­cielka mo­jego fun­du­szu po­wier­ni­czego, mo­gła przez to zro­bić ze mną, co tylko chciała.

Sto­so­wa­łam jed­nak formę ci­chego buntu, który był dla mnie jak chleb po­wsze­dni. Wkła­da­łam po­pla­mioną su­kienkę. Uży­wa­łam wi­del­czyka do cia­sta za­miast tego do ryby. Mam­ro­ta­łam pod no­sem w nie­od­po­wied­nich mo­men­tach. Sło­wem – wszystko, aby żyłka na skroni matki za­częła pul­so­wać.

– Mam na imię Emery – po­pra­wi­łam, prze­kli­na­jąc w du­chu matkę, która do­bie­rała mi na­wet zna­jo­mych. – Nie patrz.

– Do­bra. – Prze­wró­cił oczami. Już czu­łam al­ko­hol do­by­wa­jący się z jego ust. – Do kitu ta im­preza.

Tylko go nie za­dźgaj.

Od­gar­nę­łam włosy z twa­rzy i spró­bo­wa­łam jesz­cze raz wy­stu­kać cy­fry.

„Kod to data two­ich uro­dzin, ko­cha­nie”.

Po­win­nam była się do­my­ślić, że moja matka na­wet nie pa­mięta, kiedy się uro­dzi­łam.

– To bal de­biu­tan­tek, Able. – Wpi­sa­łam dzień uro­dzin taty, ale ekran dwu­krot­nie bły­snął na czer­wono, jakby ze mnie drwił. – Z za­ło­że­nia nie cho­dzi tu­taj o do­brą za­bawę.

Tata na­zy­wał to „ko­niecz­nym ne­twor­kin­giem”, a w jego oczach cza­iło się współ­czu­cie, kiedy ob­ser­wo­wał fry­zjerkę pró­bu­jącą okieł­znać moje włosy tech­niką, którą z pew­no­ścią sto­so­wano na dzi­kich zwie­rzę­tach.

Mama na­wet nie za­dała so­bie trudu, żeby rzu­cić w moją stronę nie­szcze­rymi prze­pro­si­nami, a za­miast tego przy­po­mniała sty­li­stce, żeby po­zbyła się mo­ich „okrop­nych” czar­nych od­ro­stów i do­dała wię­cej re­flek­sów, aby mój od­cień ide­al­nie pa­so­wał do jej.

– Emery – jęk­nął Able. W końcu udało mi się wpi­sać po­prawny kod, uro­dziny mamy, i wy­cią­gnę­łam tiarę wraz z ak­sa­mitną szka­tułką. – Urwijmy się stąd. Moi ro­dzice będą tu­taj, za­jęci resztą nu­dzia­rzy z Eastridge. – Na­chy­lił się, a jego al­ko­ho­lowy od­dech owiał mój po­li­czek i szyję. – Bę­dziemy mieć dla sie­bie całą moją re­zy­den­cję...

– Chcesz po­wie­dzieć: re­zy­den­cję two­jego ojca? – Wy­pro­sto­wa­łam się, gdy do­tarło do mnie, jak bli­sko sta­nął Able. – Mo­żesz wró­cić do domu. Ja mu­szę zo­stać.

Mój umysł na­wie­dził ob­raz pal­ców Ba­sil za­ci­ska­ją­cych się na udzie Re­eda. Je­dli­śmy tylko zupę. Jak można ko­goś ob­ści­ski­wać, kon­su­mu­jąc chłod­nik z ko­pru wło­skiego? Nie po­win­nam zo­sta­wiać mo­jego przy­ja­ciela z tą psy­cho­patką.

– Ma­leńka...

– Emery. – Po­krę­ci­łam głową. – Mam na imię Emery. Nie mów do mnie Em, ma­leńka ani Emery ję­czą­cym gło­sem czy ze stęk­nię­ciem. Tylko Emery.

Skrę­ci­łam w lewo, żeby go omi­nąć, ale oparł dło­nie po obu stro­nach mo­jego ciała, wię­żąc mnie mię­dzy ra­mio­nami.

– Do­bra. Już nie prze­sa­dzaj, tylko Emery.

Przez moje ciało prze­to­czył się krótki wy­buch gniewu. Ode­pchnę­łam go jed­nak na bok tak szybko, jak się po­ja­wił.

– Od­suń się.

Nie zro­bił tego.

– Rusz się – spró­bo­wa­łam znowu, tym ra­zem bar­dziej sta­now­czym gło­sem.

Wciąż bez skutku.

Prze­wró­ci­łam oczami i pró­bo­wa­łam go ode­pchnąć, sta­ra­jąc się za­cho­wać spo­kój, mimo że wa­żący dzie­więć­dzie­siąt ki­lo­gra­mów fut­bo­li­sta gra­jący na po­zy­cji wspo­ma­ga­ją­cego na­wet nie drgnął.

– Na pewno wy­daje ci się, że to pod­nie­ca­jące, ale wierz mi, wcale tak nie jest. Twój od­dech pach­nie jak go­rzel­nia, pa­chy wcale nie są lep­sze, a ja wo­la­ła­bym być te­raz na tym pie­przo­nym balu niż tu­taj.

Kiedy zmru­żył oczy, po­sta­no­wi­łam prze­my­śleć po­dej­ście i przy­po­mnia­łam so­bie, jak wiele razy moja nie­wy­pa­rzona gęba wpa­ko­wała mnie w ta­ra­paty. Zna­łam Ableʼa całe ży­cie... nie skrzyw­dziłby mnie. Prawda?

– Po­słu­chaj – za­czę­łam, roz­glą­da­jąc się wo­kół, żeby zna­leźć coś, co mo­głoby mi się przy­dać. Nie­stety nic ta­kiego nie za­uwa­ży­łam. – Mu­szę za­nieść tę tiarę, bo mama się wściek­nie i przy­śle tu po mnie do­słow­nie wszyst­kich.

Kłam­stwo.

Ma­mie za­le­żało na tym, że­bym po­ślu­biła Ableʼa i uro­dziła mu dwójkę nie­bie­sko­okich, blon­d­wło­sych dzieci. Na­wet je­śli jej pięt­na­sto­let­nia córka mia­łaby zajść w ciążę bez ślubu w ga­bi­ne­cie Ju­nior So­ciety.

Prych­nę­łam, uda­jąc, że wcale nie prze­raża mnie bli­skość Ableʼa, który zro­bił krok w moją stronę i przy­ci­snął się do mnie ca­łym cia­łem. Jego al­ko­ho­lowy od­dech był tak mocny, że po­wa­liłby na­wet sło­nia. Nie czu­łam nic wię­cej poza tym za­pa­chem, kiedy na­chy­lił się i nie­zdar­nie zło­żył wil­gotny po­ca­łu­nek na czubku mo­jego nosa. Jego ślina spły­nęła do mo­ich noz­drzy. Jesz­cze ni­gdy nie do­świad­czy­łam ni­czego rów­nie ob­le­śnego.

Zer­k­nę­łam ką­tem oka na bu­telkę bo­ur­bonu sto­jącą na barku za nim. Jej za­war­tość nie­mal się­gała dna. Mo­dli­łam się do wszel­kich ist­nie­ją­cych bóstw, by oka­zało się, że Able za­stał ją nie­mal na wy­koń­cze­niu. Że wcale nie był pi­jany jak świ­nia.

– To nie jest za­bawne, Able.

Znowu go po­pchnę­łam, jed­nak bez­sku­tecz­nie. Był ode mnie pra­wie dwa razy cięż­szy. Otwo­rzy­łam usta, żeby krzyk­nąć, ale za­krył mi je ręką i wbił twarde kro­cze w mój brzuch.

Walcz, Emery. Dasz so­bie radę.

Pró­bo­wa­łam. Za­czę­łam ko­pać, dra­pać, krzy­czeć, mimo że jego dłoń mi to utrud­niała.

Zde­spe­ro­wana za­to­pi­łam zęby w jego ciele. Za­klął i roz­luź­nił uścisk na tyle, że udało mi się wy­rwać. Zro­bi­łam jed­nak tylko dwa kroki, bo owi­nął rękę wo­kół mo­jego brzu­cha i przy­cią­gnął mnie do sie­bie.

Za od­sło­nię­tymi ple­cami wy­czu­łam twarde jak gra­nit mię­śnie. Za­cią­gnął mnie do biurka i po­pchnął. Z ca­łej siły za­par­łam się dłońmi o ma­ho­niowy blat, żeby nie obić so­bie czoła. Ale to nic nie dało.

Za­krę­ciło mi się w gło­wie i zo­ba­czy­łam gwiazdki przed oczami. Able ro­ze­rwał mi su­kienkę na ple­cach i za­czął za­sy­py­wać moje ciało od­strę­cza­ją­cymi, mo­krymi po­ca­łun­kami.

Gdy udało mi się od­zy­skać od­dech, za­czę­łam roz­wa­żać wo­ła­nie o po­moc, ale znaj­do­wa­li­śmy się w zbyt ustron­nym miej­scu, by ktoś mnie usły­szał, a poza tym pew­nie znowu za­kryłby mi usta.

Po­sta­no­wi­łam zmie­nić tak­tykę i za­czę­łam bła­gać.

– W usta.

– Hm?

Prze­su­nął ję­zy­kiem wzdłuż mo­jego krę­go­słupa.

– Po­ca­łuj mnie w usta.

Able od­wró­cił mnie i na­parł erek­cją na mój brzuch.

– Emery Win­th­rop. Jaka chętna. Kto by po­my­ślał.

Po­zwo­lił mi prze­cze­sać swoje włosy dłońmi. Sta­nę­łam na pal­cach, pró­bu­jąc na­po­tkać jego usta. Z ję­kiem przy­ło­żył jedną rękę do mo­ich ple­ców, a drugą pró­bo­wał roz­piąć spodnie.

Zła­pa­łam go za trzę­sące się palce i od­su­nę­łam na bok, żeby zsu­nąć mu spodnie. Gdy za­trzy­mały się na wy­so­ko­ści ko­stek wraz z bok­ser­kami, z ca­łej siły kop­nę­łam go w jaja.

Na jego twa­rzy od­ma­lo­wał się wy­raz szoku. Wy­ko­rzy­sta­łam oka­zję, by za­dać ko­lejny cios ko­la­nem. Nie chcia­łam być jak ta ty­powa dziew­czyna z hor­roru, która umiera, bo nie ma w so­bie od­wagi, żeby za­dać osta­teczny cios. Nie po­cze­ka­łam, by zo­ba­czyć, jak Able osuwa się na pod­łogę.

Zrzu­ci­łam na niego krze­sło i pod­cią­gnę­łam roz­dartą suk­nię, żeby rzu­cić się sprin­tem w stronę ko­ry­ta­rza. Le­d­wie udało mi się prze­kro­czyć próg, wpa­dłam na coś twar­dego.

Emery, tylko ty mo­gła­byś wpaść na ścianę, ucie­ka­jąc przed gwał­tem, skar­ci­łam się w my­ślach.

Ucze­pi­łam się tego, co się dało, aby od­zy­skać rów­no­wagę. Moje palce prze­śli­zgnęły się po ma­te­riale gu­ana­shina i bez wa­ha­nia chwy­ci­łam za czyjś gar­ni­tur.

– Spo­koj­nie, ty­gry­sie.

Na dźwięk głosu Na­sha za­lała mnie ulga. Za­mru­ga­łam, żeby po­zbyć się łez i wy­ostrzyć ob­raz. Nie­spiesz­nie, a przy­naj­mniej w moim mnie­ma­niu, zszy­wa­łam w umy­śle jego ob­raz ni­czym pat­chwor­kową na­rzutę.

Nash Pre­scott był ni­czym pe­rełka ze sklepu z uży­waną odzieżą, wy­świech­tana i sprana, mimo to no­sząca ślady daw­nej świet­no­ści. Oglą­dał świat oczami zmę­czo­nymi gniewną walką. Na jego twa­rzy od­zna­czała się po­garda do ca­łego Eastridge, która po­sta­rzała jego rysy i na­zna­czała je gnie­wem, tak że na ogół mu­sia­łam od­wra­cać wzrok.

Ko­biety z na­szego mia­sta za­chwy­cały się jego mar­twym spoj­rze­niem, aro­ganc­kim uśmie­chem i aurą mę­sko­ści, która roz­ta­czała się wo­kół niego jak za­pach dro­giej wody ko­loń­skiej. Kiedy ja jed­nak na niego pa­trzy­łam, wi­dzia­łam coś smut­nego. Bez­cenną ko­szulę z plamą, któ­rej nie da się sprać.

W mo­jej opi­nii był to kom­ple­ment. Było coś po­cią­ga­ją­cego w oso­bie, która po­strze­gała świat ta­kim, jaki jest. Na­wet je­śli nie wi­dział w nim piękna, do­strze­gał prawdę. A przez to, że owa prawda była pod­szyta brzy­dotą i wa­dami, na ogół trudno mi było na niego pa­trzeć.

A jed­nak w chwili naj­więk­szej sła­bo­ści nie mo­głam ode­rwać od niego wzroku.

Nie­skry­wana fu­ria spra­wiła, że zło­to­brą­zowe oczy Na­sha przy­brały od­cień zie­leni. Ko­ja­rzyły mi się z ara­go­ni­tem i szma­rag­dem, które to­czyły walkę o do­mi­na­cję, jed­nak ża­den z nich nie wy­gry­wał. Orli nos i pełne usta nada­wały mu ta­kiego piękna, że wy­da­wał się wręcz nie­ty­kalny. Nie po­tra­fi­łam ode­rwać rąk od jego ra­mion, na­wet gdy­bym chciała.

Kru­czo­czarna czu­pryna ster­czała we wszyst­kich kie­run­kach, jakby nie za­dał so­bie trudu, aby ją okieł­znać. Włosy zo­stały przy­cięte krótko po bo­kach, ale dłuż­sza góra ukła­dała się w je­dwa­bi­ste dzi­kie fale.

Ca­funé, po­my­śla­łam. Ogar­nęło mnie za­że­no­wa­nie, gdy do­tarło do mnie, że to wy­szep­ta­łam.

Ca­funé – gła­dze­nie wło­sów uko­cha­nej osoby.

Słowo prze­to­czyło się przeze mnie ni­czym trzę­sie­nie ziemi, na­głe i nie­prze­wi­dy­walne, aż roz­wa­liło moje po­pę­kane fun­da­menty.

To nie miało sensu.

Pa­trzy­łam prze­cież na nie­wła­ści­wego Pre­scotta.

– Twoja mama wy­słała nas po tiarę – wy­ja­śnił sto­jący obok brata Reed.

Reed. Mój naj­lep­szy przy­ja­ciel. Czczony przez szkołę roz­gry­wa­jący. Nie­bie­sko­oki, blon­d­włosy ty­powy chło­pak z Po­łu­dnia z uro­czym ak­cen­tem i sym­pa­tycz­nym uśmie­chem. No i te do­łeczki w po­licz­kach, które po­ja­wiały się za każ­dym ra­zem, gdy jego usta roz­cią­gały się w uśmie­chu.

Reed tu był, a ja po­czu­łam się bez­pieczna.

Czas przy­spie­szył tak gwał­tow­nie, że zro­bi­łam krok w tył. Mia­łam wra­że­nie, jakby upły­nęła go­dzina, od­kąd wpa­dłam na Na­sha, ale naj­pew­niej mi­nęło za­le­d­wie dzie­sięć se­kund. Nash przy­glą­dał mi się uważ­nie, a ja przy­po­mnia­łam so­bie słowa Re­eda.

Mama wy­słała ich po tiarę.

Nie po mnie.

Nie od­po­wie­dzia­łam.

Nie mo­głam wy­do­być z sie­bie głosu.

Czy to był ten ro­dzaj prawdy – tej brzyd­kiej prawdy – którą do­strze­gał Nash i która wy­wo­ły­wała u niego to per­ma­nentne nie­za­do­wo­le­nie? Przez chwilę wy­obra­zi­łam so­bie swoją ucieczkę. Żad­nego Eastridge Prep. Żad­nej przy­szło­ści na uni­wer­sy­te­cie Duke i w świe­cie mody.

Nash mil­czał. Bez­na­mięt­nym wzro­kiem wo­dził po moim ciele – roz­wa­lo­nej fry­zu­rze, tu­szu spły­wa­ją­cym po po­licz­kach, roz­dar­tej sukni w ko­lo­rze brud­nego różu, który po­do­bał mi się, kiedy opusz­cza­łam dom, ale te­raz wy­da­wał się przy­gnę­bia­jący.

Ta­cenda.

Nie­prze­nik­niony.

Ta­jemny.

Mam­ro­ta­łam pod no­sem uko­chane słowa, żeby się uspo­koić. Po­zwo­li­łam im ukształ­to­wać się na ję­zyku, ale wy­pu­ści­łam je w świat, który wła­śnie legł w gru­zach.

Za­ci­ska­łam palce na ko­szuli Na­sha, która – jak za­uwa­ży­łam – wcze­śniej na­le­żała do mo­jego ojca, i nie chcia­łam pu­ścić. Na­wet kiedy roz­darta su­kienka od­sło­niła piersi.

– O Boże, Em. – Reed wy­cią­gnął rękę, żeby po­pra­wić mi gor­set.

Co­kol­wiek zro­bił, żeby ma­te­riał nie ze­śli­zgnął się po­now­nie, wciąż nie mo­głam pu­ścić ręki Na­sha.

– Emery – po­pra­wi­łam Re­eda. W moim gło­sie sły­sza­łam spo­kój, któ­rego wcale nie czu­łam. Obo­jęt­ność, któ­rej tak roz­pacz­li­wie szu­ka­łam.

Gdzieś w głębi umy­słu pa­mię­ta­łam, że Reed za­wsze zwra­cał się do mnie Em.

To było nor­malne.

By­łam bez­pieczna.

Je­steś Em.

Emery.

Wszystko jest w po­rządku.

– Emery? – Tro­ska w gło­sie Na­sha wy­da­wała się praw­dziwa.

Uchwy­ci­łam się jej kur­czowo, tak jak moje dło­nie ucze­piły się jego gar­ni­turu. Gar­ni­turu mo­jego ojca. Wciąż pach­niał jak tata, po­łą­cze­niem drzewa ce­dro­wego i so­sny, wo­nią, która dzia­łała jak bal­sam na moje nerwy. Przy­ci­snę­łam twarz do ko­szuli i za­cią­gnę­łam się za­pa­chem taty, ale wy­czu­łam prze­bi­ja­jący się za­pach Na­sha Pre­scotta.

Cy­trusy. Piżmo. Odu­rza­jącą wa­ni­lię, która po­winna wy­brzmie­wać ko­bieco, ale wcale tak nie było. W mo­ich ra­cjo­nal­nych my­ślach za­pa­no­wał chaos, który ode­brał mi głos. Nie mo­głam się ode­zwać. Dla­tego sku­pi­łam się na za­pa­chu Na­sha, mimo że pra­gnę­łam w tym mo­men­cie scho­wać się pod koł­drą, żeby uciec przed upo­ko­rze­niem, i ni­gdy stam­tąd nie wy­cho­dzić.

– Emery – za­czął znowu Reed, a za mną roz­legł się trzask za­my­ka­nych drzwi.

Skrzy­wi­łam się i zwie­si­łam głowę, przy­go­to­wu­jąc się na cios.

Prze­stań, roz­ka­za­łam so­bie. Able cię nie ude­rzył. Ro­ze­rwał ci su­kienkę, do­ty­kał two­jego ciała, przy­parł cię do biurka, ale nie po­bił.

Otrzą­snę­łam się z my­śli, kiedy usły­sza­łam jęk chło­paka. Ob­ró­ci­łam się w chwili, gdy za­pi­nał spodnie, chwie­jąc się z boku na bok. Ode­rwa­łam się od Na­sha.

Wy­peł­nił mnie gniew, pul­so­wał mo­imi ży­łami, aż za­świerz­biła mnie ręka, aby od­dać Able­ʼowi. Mu­sia­łam go ude­rzyć. Po­pchnąć go. Po­zba­wić go god­no­ści. Za­wsty­dzić go tak, jak on mnie. Cie­kawe, jak wy­glą­da­ła­bym w po­ma­rań­czo­wym kom­bi­ne­zo­nie, od­sia­du­jąc wy­rok dwu­dzie­stu lat. Mimo to i tak się na niego rzu­ci­łam.

Po­ko­na­łam dzie­lącą nas prze­strzeń i ude­rzy­łam Ableʼa w twarz. Dwu­krot­nie. Nash sta­nął przede mną i zła­pał mnie za rękę, kiedy za­mie­rzy­łam się po raz trzeci.

Bez słowa wy­cią­gnął coś z ma­ry­narki, tak szybko, że mi­gnęła mi tylko brą­zowa skóra, i wci­snął to do kie­szeni spodni, a po­tem zdjął ma­ry­narkę od gar­ni­turu mo­jego ojca i za­ło­żył mi ją na ra­miona. Jesz­cze ni­gdy nie czu­łam się bar­dziej bez­bronna niż w tym mo­men­cie.

– Za­bierz ją do domu, Reed.

Nash wci­snął bratu do ręki klu­czyki swo­jej hondy z lat dzie­więć­dzie­sią­tych i za­ci­snął jego palce, kiedy ten nie chciał ich wziąć. Reed twier­dził, że ten sa­mo­chód jest chyba je­dyną rze­czą, z którą Nash czuje się zwią­zany. Te­raz nie spra­wiał ta­kiego wra­że­nia, kiedy bez wa­ha­nia od­dał bre­lok bratu.

Sto­jący za Na­shem Able pró­bo­wał się od­su­nąć i wy­mknąć, ale star­szy Pre­scott zła­pał go za ko­szulę i przy­cią­gnął do nas.

– Nash – ostrzegł Reed, w jego oczach pło­nęła taka złość i gwał­tow­ność, ja­kiej jesz­cze ni­gdy u niego nie wi­dzia­łam.

Ucie­szyła mnie ta za­cie­kłość, cho­ciaż ja­kaś część mnie bała się, że przez to za bar­dzo przy­po­mi­nał swo­jego brata – chło­paka, który za­kra­dał się do mo­jej kuchni po kostki lodu na po­si­nia­czone pię­ści i pod­bite oczy.

– Ża­łuj, że nie wi­dzia­łaś tego dru­giego – po­wta­rzał za­wsze Nash z bez­czel­nym uśmie­chem, a po­tem zni­kał, a ja mu­sia­łam się szczy­pać, żeby spraw­dzić, czy nie mia­łam ha­lu­cy­na­cji.

By­łam zbyt prze­ra­żona, żeby na niego na­skar­żyć. Na­wet po­kusa zje­dze­nia mi­ski lo­dów bez wzbu­dza­nia mat­czy­nego gniewu nie mo­gła za­cią­gnąć mnie z po­wro­tem do kuchni. Za­prze­sta­łam więc noc­nych wy­cie­czek do lo­dówki, aż do dnia, gdy Nash zo­stał aresz­to­wany i Reed po­wie­dział mi, że Betty Pre­scott ka­zała mu obie­cać, że już ni­gdy wię­cej nie wpa­kuje się w kło­poty.

I do­trzy­mał słowa. Mo­głam więc znów w spo­koju jeść sło­dy­cze, a kostki lodu nie były już ska­żone krwią Na­sha Pre­scotta. Poza tym od tam­tego mo­mentu aż do dziś ani razu nie roz­ma­wia­łam z Na­shem, choć tych kilka wy­mie­nio­nych dzi­siaj zdań nie można na­zwać roz­mową.

– Za­bierz. Ją. Do. Domu. – Nash spoj­rzał wy­zy­wa­jąco na brata. Mi­nęły trzy se­kundy, aż ten młod­szy w końcu ustą­pił.

Wy­pu­ści­łam wstrzy­my­wany od­dech, prze­stra­szyw­szy się tym, co Nash mógłby zro­bić Re­edowi, gdyby ten się nie pod­po­rząd­ko­wał, ale nie zo­sta­ła­bym tu­taj, aby się do­wie­dzieć. Po­do­bała mi się twarz Re­eda taka, jaka była, bez po­ła­ma­nych ko­ści.

– Do­bra. – Rzu­cił Able­ʼowi ostat­nie spoj­rze­nie. – Niech ci bę­dzie.

Kiedy Reed zła­pał mnie za palce, ode­tchnę­łam głę­boko. Uczu­cie dła­wie­nia znik­nęło, ale za­stą­piło je inne – jakby ktoś zła­pał mnie za serce i za­to­pił w nim pa­zury.

– Nic mi nie jest – za­pew­ni­łam Re­eda.

Kła­ma­łam.

Wie­dzia­łam, co to za uczu­cie.

Roz­dział trzeci

Emery

Miłość.

To głu­pie, że lu­dzie go­nią za czymś tak ka­pry­śnym. Za uczu­ciem, które jed­nego dnia jest, a na­stęp­nego może go już nie być.

Mi­łość ko­ja­rzyła mi się z sa­mo­cho­dem Na­sha – po­obi­ja­nym po po­przed­nim wła­ści­cielu, za­dba­nym przez obec­nego, ale i tak cze­ka­ją­cym na nie­uchronne po­rzu­ce­nie na ja­kimś zło­mo­wi­sku w Ka­ro­li­nie Pół­noc­nej.

Te­ra­peutka, do któ­rej matka wy­słała mnie, gdy mia­łam je­de­na­ście lat i przy­ła­pa­łam Vir­gi­nię sto­jącą nieco zbyt bli­sko wujka Bal­tha­zara, po­wie­dzia­łaby, że znowu za bar­dzo ana­li­zuję ży­cie. Mama za­pła­ciła jej rów­nież za dys­kre­cję. Usły­sza­łam tę roz­mowę, kiedy wra­ca­łam z ła­zienki.

To i tak było bez sensu.

Gdy­bym po­in­for­mo­wała tatę, to nic by nie dało. Po­ko­jówki plot­ko­wały na te­mat kłótni mo­ich ro­dzi­ców i twier­dziły, że tata zo­stawi ją, gdy tylko skoń­czę li­ceum. Wie­rzy­łam im. Ro­dzice rzadko ze sobą roz­ma­wiali, a gdy już się to zda­rzało, ich roz­mowy do­ty­czyły głów­nie in­te­re­sów.

W trak­cie se­sji te­ra­peutka twier­dziła, że wuj Bal­tha­zar jest ucie­le­śnie­niem de­mo­nów drę­czą­cych mój umysł. Na­to­miast matka miała być rze­komo ana­lo­gią dla siły. Siły! Co za bzdura.

A bli­skość po­mię­dzy wu­jem Bal­tha­za­rem i moją matką? We­dług cer­ty­fi­ko­wa­nej te­ra­peutki dok­tor Da­koty Mit­chum: siła po­ko­nu­jąca moje de­mony.

Tata był stra­te­giem. Po­tra­fił prze­wi­dzieć ru­chy prze­ciw­nika ni­czym mistrz sza­chowy i od­po­wia­dał na nie z bru­tal­no­ścią, któ­rej mu za­zdro­ści­łam. Wnio­sko­wa­łam, że je­śli będę za bar­dzo prze­ciw­sta­wiać się matce, za­nim roz­wie­dzie się z tatą, do­pro­wa­dzę do efektu mo­tyla. Dla­tego trzy­ma­łam gębę na kłódkę, cho­dzi­łam na se­sje te­ra­peu­tyczne i za­sta­na­wia­łam się, jak dok­tor Mit­chum zin­ter­pre­to­wa­łaby Igrzy­ska śmierci.

Ale mu­szę przy­znać, że jed­nak cze­goś na­uczy­łam się od swo­jej te­ra­peutki. Po­wie­działa mi, że mu­szę zna­leźć uj­ście dla mo­jego kre­atyw­nego umy­słu. Oraz dla emo­cji. Za­su­ge­ro­wała ry­so­wa­nie. Ja wo­la­łam kom­pro­mi­to­wać lu­dzi pu­blicz­nie.

Dru­karka do ko­szu­lek, którą do­sta­łam od mo­jego taty na szó­ste uro­dziny, le­żała za­po­mniana na sa­mym końcu szafy. Wy­cią­gnę­łam ją wtedy, star­łam z niej grubą war­stwę ku­rzu i wy­dru­ko­wa­łam ko­szulkę z lo­giem Win­th­rop Te­xti­les i na­pi­sem: „Ho­ry­zon­talne nie­dziele”. Kiedy mama za­py­tała, co to zna­czy, wmó­wi­łam jej, że to ka­pela, o któ­rej ni­gdy nie sły­szała.

Te ko­szulki stały się moim spo­so­bem na ra­dze­nie so­bie z ży­ciem, a wkrótce po­tem rów­nież spo­so­bem Re­eda na po­ma­ga­nie mi w ra­dze­niu so­bie. Ade­kwatny spo­sób jak na księż­niczkę naj­więk­szego w Ka­ro­li­nie Pół­noc­nej im­pe­rium włó­kien­ni­czego. Matka nie miała o tym po­ję­cia. Nie zno­siła jed­nak T-shir­tów i za­ka­zała mi opusz­czać dom w czym­kol­wiek, co nie miało de­si­gner­skiej metki.

Na­to­miast tata... mój ge­nialny, za­an­ga­żo­wany tata za­wsze za­uwa­żał ko­szulkę dnia i do­my­ślał się, że coś mnie mę­czy.

– Go­towa? – Reed po­ma­chał białą ko­szulką jak flagą, za­kry­wa­jąc jej przód. To był mój ulu­biony mo­del po­cho­dzący z fa­bryki taty, miękki i kom­for­towy. No­sząc ją, mia­łam ochotę wtu­lić się w Re­eda i obej­rzeć straszny film.

Zdję­łam znisz­czoną su­kienkę i wło­ży­łam świeżo za­dru­ko­waną ko­szulkę. Sie­dzia­łam na łóżku z ko­la­nami przy klatce pier­sio­wej, za­kry­wa­jąc słowa, które umie­ści­łam tam za­le­d­wie dzie­sięć mi­nut temu.

W trak­cie drogi po­wrot­nej do domu wy­pa­ro­wała ze mnie cała ad­re­na­lina i przez resztę czasu uda­wa­łam, że wszystko jest w po­rządku, ale w du­chu mia­łam ochotę cof­nąć czas i spra­wić, że Able Car­tw­ri­ght mi za to za­płaci.

By­łam bar­dzo pa­mię­tliwa. Cho­wa­łam urazy głę­boko i pie­lę­gno­wa­łam je ni­czym uko­chane zwie­rzątko, za­wsze pa­mię­ta­łam, by je kar­mić, za­pew­niać mu roz­rywkę i do­trzy­my­wać to­wa­rzy­stwa. Po­trze­bo­wa­łam ze­msty, w prze­ciw­nym ra­zie będę ob­se­syj­nie roz­my­ślać o do­tyku Ableʼa w naj­mniej­szych szcze­gó­łach.

Reed wy­łą­czył dru­karkę i roz­piął ko­szulę. Uda­łam, że od­wra­cam wzrok od wy­rzeź­bio­nego ciała, któ­rego nie po­wi­nien mieć ża­den chło­pak w jego wieku, i z za­mknię­tymi oczami cze­ka­łam, aż włoży T-shirt.

– Je­stem go­towa. – Prze­cze­sa­łam pal­cami splą­tane włosy i zsu­nę­łam się z łóżka, za­kry­wa­jąc dłońmi klatkę pier­siową.

Do­pa­dła mnie po­trzeba, by prze­wró­cić oczami w re­ak­cji na na­szą dzie­cinną za­bawę, którą czę­sto pro­wa­dzi­li­śmy, ale tego nie zro­bi­łam, bo prze­ra­żała mnie myśl, że kie­dyś na­dej­dzie taki dzień, gdy to się skoń­czy. Chcia­łam ro­bić ko­szulki z Re­edem, na­wet kiedy będę już stara i siwa.

– Je­den... dwa...

Na trzy z wy­ćwi­czoną syn­chro­ni­za­cją od­wró­cił ko­szulkę, a ja opu­ści­łam ra­miona. Wy­buch­nąw­szy śmie­chem, rzu­ci­li­śmy się na łóżko jak do ro­bie­nia anioł­ków na śniegu, za­chwy­ceni tym, że wy­dru­ko­wa­li­śmy do­kład­nie to samo zda­nie.

Able Car­tw­ri­ght ma ma­łego fiuta.

To było za­bawne, ale nie aż tak. Wie­dzia­łam jed­nak, co mój przy­ja­ciel pró­buje osią­gnąć – w je­dyny znany so­bie spo­sób od­cią­gał moje my­śli od tego, co się wy­da­rzyło. Do­ce­nia­łam sta­ra­nia, ale drże­nia mo­ich pal­ców nie uspo­koi nic poza cier­pie­niem Ableʼa. 

– Je­steś moim naj­lep­szym przy­ja­cie­lem, Reed – wy­rwało mi się z wes­tchnię­ciem. Po­win­nam była za­cho­wać to wy­zna­nie dla sie­bie.

Cze­ka­łam na falę wy­rzu­tów su­mie­nia, ale one nie na­de­szły.

Za to po­ja­wiło się coś, co po­czu­łam wcze­śniej. Nie od­wa­ży­łam się tego na­zwać, cho­ciaż po­pchnęło moją rękę w kie­runku Re­eda. Na­sze palce otarły się o sie­bie. Szybko jed­nak za­bra­łam rękę i strzep­nę­łam pa­pro­szek z ubra­nia, uda­jąc, że to tylko przy­pa­dek.

Brawo za sub­tel­ność.

Reed prze­wró­cił się na brzuch i przyj­rzał mo­jej twa­rzy. Jego złote loki pa­so­wały do mo­ich, cho­ciaż jego były na­tu­ralne, i miał dwoje nie­bie­skich oczu, a nie tak jak ja – jedno. Mia­łam ochotę prze­su­nąć pal­cami po jego po­wie­kach, za­mknąć je i po­ca­ło­wać każdą z nich.

Silna wola ni­gdy nie była moją mocną stroną, ale z Re­edem nie mia­łam in­nego wyj­ścia, bo stawka była zbyt wy­soka. Mimo że pra­gnę­łam go przy­tu­lić, pie­ścić i ca­ło­wać.

Zła­pał za ko­smyk mo­ich wło­sów i koń­cówką po­ła­sko­tał mi po­li­czek.

– Do­brze się czu­jesz, Em?

Po­cią­gnę­łam go za ucho, żeby prze­stał, i przez chwilę chcia­łam zi­gno­ro­wać py­ta­nie, ale się roz­my­śli­łam. Wie­dzia­łam, że bę­dzie drą­żyć, aż uzy­ska od­po­wiedź.

Ro­dzina Pre­scot­tów była bar­dzo nie­ustę­pliwa.

Betty mo­głaby prze­słu­chi­wać ter­ro­ry­stę uzbro­jona w sze­roki uśmiech z dia­stemą i szar­lotką do­mo­wej ro­boty.

Ła­godne oczy Hanka zmu­szały do wy­znań.

Reed ni­gdy nie usły­szał słowa „nie” w swoim ży­ciu.

A Nash... cóż, Nash był, jaki był. Wy­star­czyło, że od­dy­chał, a lu­dzie sta­wali na rzę­sach, żeby go za­do­wo­lić. Po­sia­dał cha­ry­zmę, któ­rej nie dało się ku­pić za pie­nią­dze.

– Owce lgną do sym­pa­tycz­nych lu­dzi. I nie jest to ce­cha, któ­rej można się na­uczyć, tylko trzeba się z tym uro­dzić – wy­ja­śniła mi kie­dyś matka po tym, jak Ba­sil za­pro­siła na swoje dzie­siąte uro­dziny wszyst­kie osoby z na­szej klasy poza mną. Spoj­rzała wtedy na mnie z góry i do­koń­czyła z roz­cza­ro­wa­niem: – Ja je­stem lu­biana. Ty nie. Ja prze­wo­dzę Ju­nior So­ciety, a ty je­steś wy­rzut­kiem. Może le­piej na­ucz się, jak być owcą.

Ist­nie­nie Na­sha pod­wa­żało teo­rię mo­jej matki. Był jed­no­cze­śnie nie­sym­pa­tyczny i miał w so­bie pe­wien ma­gne­tyzm. Do dupy z owcami. Kiedy do­ro­snę, chcę być taka jak on.

– Wszystko w po­rządku? – po­wtó­rzył Reed.

Nie.

Tak.

Sama nie wie­dzia­łam. Fi­zycz­nie było okej. Na­to­miast je­śli cho­dzi o psy­chikę... Czu­łam się nieco roz­trzę­siona i łak­nę­łam krwi. Tylko że Reed był z na­tury pa­cy­fi­stą i nie wiem, co by zro­bił, gdyby do­wie­dział się, czego się do­pusz­czę, je­śli tylko do­rwę Ableʼa w swoje ręce.

Przed ga­bi­ne­tem ad­re­na­lina mnie spa­cy­fi­ko­wała, ale te­raz, w domu, moje ciało do­ma­gało się walki, bo w prze­ciw­nym ra­zie drże­nie nie usta­nie.

– Tak – wy­du­si­łam w końcu. Kiedy Reed mi się przyj­rzał, od­gar­nę­łam włosy z twa­rzy i usia­dłam. – Przy­się­gam. Nic mi nie jest. Nie okła­ma­ła­bym cię.

Jed­nak prze­mil­cze­nie prawdy to też kłam­stwo.

Do­tarło do mnie, że moje kłam­stwa na­war­stwiły się jak ka­ram­bol na skrzy­żo­wa­niu. Jedno na dru­gim. Mu­sia­łam prze­stać. Tylko że al­ter­na­tywa – czyli prawda – aż tak do mnie nie prze­ma­wiała.

– Je­steś pewna?

– Tak. Prze­stań py­tać, Reed. – Osten­ta­cyj­nie prze­wró­ci­łam oczami, spoj­rza­łam na ze­ga­rek i wsu­nę­łam się pod koł­drę, li­cząc na to, że od­pu­ści.

Uda­wa­łam, że za­sy­piam, on pa­trzył na mnie przez chwilę, a po­tem dał so­bie spo­kój. Szcze­rze mó­wiąc, Able Car­tw­ri­ght w ogóle mnie nie mar­twił. Ode­pchnę­łam go. Po­wstrzy­ma­łam. Wy­gra­łam.

Able Car­tw­ri­ght był jak ka­ra­luch. Być może po­trzebne bę­dzie wiele prób, aby go zgnieść, ale ży­cie nie­wąt­pli­wie go wy­koń­czy.

Każdy ka­ra­luch kie­dyś umiera.

Na­to­miast co do dru­giej rze­czy, która za­przą­tała mi my­śli?

Pró­bo­wa­łam wszyst­kiego, od spo­ty­ka­nia się z in­nymi chło­pa­kami, do ca­ło­wa­nia się ze Stellą Co­pe­land w jej sza­fie pod­czas gry w sie­dem mi­nut w nie­bie.

A mimo to i tak nie mo­głam wy­rzu­cić go z głowy.

Ta po­trzeba była żywa. Gło­śna. Pul­so­wała ży­ciem.

I nie chcia­łam jej za­bić.

Roz­dział czwarty

Emery

Nie ro­zu­miem!

– Co się dzieje?

– Prze­stań­cie, pro­szę! Bła­gam was.

Moje sny prze­rwała kłót­nia. Wy­cią­gnę­łam ręce, ale na­tra­fi­łam w ciem­no­ści na pu­ste łóżko. Reed znik­nął. Mia­łam na­dzieję, że tata nie przy­ła­pał go na wy­my­ka­niu się z mo­jego po­koju. Prę­dzej się za­dźgam, niż po­zwolę, żeby Reed za­pła­cił za to, że mnie uszczę­śli­wiał.

Pod over­si­zową ko­szulkę wło­ży­łam krót­kie spodenki i z ocią­ga­niem opu­ści­łam łóżko. Po wyj­ściu na ko­ry­tarz oto­czy­łam się ra­mio­nami i za­drża­łam z zimna, prze­kli­na­jąc mamę, która upie­rała się, by cią­gle utrzy­my­wać w domu tem­pe­ra­turę na po­zio­mie osiem­na­stu stopni.

„Tylko biedni lu­dzie cier­pią w upale, skar­bie”.

Po­dą­ży­łam za gło­sami do sa­lonu. Ziew­nię­cie za­marło mi w gar­dle na wi­dok mo­ich ro­dzi­ców oraz Re­eda i Na­sha, któ­rzy stali pod ścia­nami jak po­sągi w mu­zeum Ma­dame Tus­saud, stę­żali w róż­nym stop­niu fu­rii i nie­po­koju.

Po­sia­dłość mo­jej ro­dziny łą­czyła ze sobą chłód mar­muru z far­mer­skim twi­stem. Reed czę­sto żar­to­wał, że mój tata jest jak do­mek far­mer­ski, a mama zimna jak mar­mur.

Dzi­siaj na pro­wa­dze­nie wy­szedł mar­mur, two­rzący gro­bo­wiec o bar­wach bieli, złota i sre­bra, a my by­li­śmy jak zmu­mi­fi­ko­wani i cze­ka­li­śmy, aż ży­cie ru­szy da­lej i o nas za­po­mni.

Po­tar­łam zmę­czone po­wieki i po­bież­nie przyj­rza­łam się sce­nie. Matka miała na twa­rzy tę samą lo­do­watą ma­skę co za­wsze. Tata stał na roz­sta­wio­nych no­gach, onie­śmie­la­jący, z ra­mio­nami skrzy­żo­wa­nymi na klatce pier­sio­wej, jakby tylko cze­kał, aż ktoś mu pod­sko­czy.

Pulchną syl­we­tką Betty wstrzą­sały spa­zmy. Hank prze­ska­ki­wał wzro­kiem mię­dzy żoną a Na­shem, któ­rego roz­luź­nione ra­miona świad­czyły o znu­dze­niu, ale in­stynkt pod­po­wia­dał mi, by nie dać się na­brać. Był czuj­niej­szy niż któ­re­kol­wiek z nas.

Kiedy sku­pi­łam spoj­rze­nie na Re­edzie, wło­ski na rę­kach sta­nęły mi dęba. Stał za­kuty w kaj­danki obok brata z fu­rią ma­lu­jącą się na twa­rzy. Aż le­d­wie go po­zna­wa­łam.

Przed ko­min­kiem z rę­kami na bio­drach stało dwoje de­tek­ty­wów, któ­rzy prze­ma­wiali na zmianę, dum­nie ob­no­sząc się ze swo­imi od­zna­kami. Po­czu­łam się jak w fil­mie Brudny Harry, tyle że za­miast Clinta Eastwo­oda mia­łam przed oczami ta­nie gar­ni­tury i roz­trzę­sioną matkę. (Betty, nie Vir­gi­nię. Moja matka wy­glą­dała, jakby wszystko miała gdzieś).

– Reed? – Na dźwięk mo­jego głosu w po­koju za­pa­dła ci­sza.

De­tek­tywi rów­no­cze­śnie otak­so­wali mnie wzro­kiem. Na­wet nie chcia­łam my­śleć, jak mu­szę wy­glą­dać z tu­szem roz­ma­za­nym po po­licz­kach, z gniaz­dem na gło­wie, oto­czona cia­sno ra­mio­nami, aby ochro­nić się przed chło­dem, i w kap­ciach z ró­żo­wymi kró­licz­kami, które w ze­szłym roku do­sta­łam od Re­eda.

– Co się dzieje? – zwró­ci­łam się do mo­jego przy­ja­ciela. Za­wie­si­łam wzrok na kaj­dan­kach opla­ta­ją­cych jego nad­garstki. – Dla­czego je­steś za­kuty?

– Able tra­fił do szpi­tala. – Głos na­le­żał do Re­eda, ale zu­peł­nie tak nie brzmiał. Mia­łam wra­że­nie, że drze­mie w nim fu­ria szu­ka­jąca uj­ścia. – Był na tyle przy­tomny, że zdo­łał po­in­for­mo­wać po­li­cję, że go po­bi­łem.

Je­den z po­li­cjan­tów zbli­żył się do Re­eda.

– Czy to przy­zna­nie się do winy? – Za­wie­sił wzrok na ko­szulce Re­eda z na­pi­sem „Able Car­tw­ri­ght ma ma­łego fiuta” i do­tarło do mnie, że ich nie ścią­gnę­li­śmy. Fan­ta­stycz­nie.

Nash za­sło­nił brata swoim cia­łem.

– To żadne przy­zna­nie, bo ja to zro­bi­łem.

Ten drugi de­tek­tyw po­krę­cił głową, a jego włosy, za­ple­cione w mę­ski ko­czek, pod­sko­czyły na czubku głowy.

– Pa­nie Pre­scott, mam uwie­rzyć, że za­ata­ko­wał pan chłopca o dzie­sięć lat młod­szego, z któ­rym nie spę­dzał pan czasu, nie cho­dzi do tej sa­mej szkoły, a na­wet nie mieszka w tym sa­mym mie­ście? Pra­gnę przy­po­mnieć, że utrud­nia­nie śledz­twa jest ka­ralne, a ofiara już wska­zała na­past­nika.

– Nash! – Betty po­wio­dła zroz­pa­czo­nym wzro­kiem mię­dzy swo­imi sy­nami. – Nie bę­dziesz brał od­po­wie­dzial­no­ści za coś, czego nie zro­bi­łeś.

– Mamo...

– Nash.

Ich walka na spoj­rze­nia trwała pełną mi­nutę. Na­pię­cie za­wi­sło w po­wie­trzu i nikt na­wet nie od­wa­żył się ode­tchnąć zbyt gło­śno. Wsta­łam ze spusz­czoną głową, sta­ra­jąc się bez­sku­tecz­nie do­pa­trzeć w tym sensu. Reed nie był bru­talny. Ta­kie za­cho­wa­nie było bar­dziej ty­powe dla Na­sha – Ba­sil czę­sto po­wta­rzała, że byłby w sta­nie przy­grzmo­cić czło­wie­kowi tylko za to, że ten krzywo na niego spoj­rzał.

Reed był pa­cy­fi­stą. Gniew wy­ła­do­wy­wał na bo­isku fut­bo­lo­wym. Co prawda był roz­gry­wa­ją­cym, ale ni­gdy nie wi­dzia­łam, żeby ce­lowo po­wa­lił ko­goś na zie­mię. Jego matka zo­stała na­szą go­spo­sią, a oj­ciec ob­jął po­sadę kon­ser­wa­tora te­renu, więc by­łam na wszyst­kich jego me­czach.

Któ­re­goś razu na bo­isku roz­pę­tała się bójka i Reed jako pierw­szy wró­cił na li­nię boczną i tam cze­kał, aż sy­tu­acja zo­sta­nie opa­no­wana. A mimo to te­raz bił się dla mnie. Wró­ciła sa­tys­fak­cja roz­pie­ra­jąca moją klatkę pier­siową ni­czym ba­lon.

– Pa­no­wie...

Tata wy­szedł na­przód, wy­cią­gnął z kie­szeni cy­garo i za­pal­niczkę. Cze­ka­li­śmy, aż prze­su­nie ogień do koń­cówki i ją pod­pali.

Kiedy tata się od­zy­wał, wszy­scy za­mie­niali się w słuch. Bez wy­jątku. Wy­star­czyło, że wy­po­wie­dział jedno słowo, a wszy­scy uci­chli. Na­wet kiedy wło­żył cy­garo do ust, za­cią­gnął się, wstrzy­mał dym, a po­tem go wy­pu­ścił.

Ci wszy­scy lu­dzie na dzi­siej­szym przy­ję­ciu byli za­możni tylko dla­tego, że wzbo­ga­cili się dzięki mo­jemu ojcu. Wszy­scy miesz­kańcy mia­sta – po­sia­da­jący pie­nią­dze lub nie – za­in­we­sto­wali w na­zwi­sko Win­th­rop.

De­tek­tywi znali mo­jego tatę. Wy­mie­nili spoj­rze­nia i na­wet nie od­wa­żyli się pi­snąć słów­kiem, gdy on się ocią­gał. Opu­ścił cy­garo, po­miesz­cze­nie wy­peł­niło się dy­mem.

W ci­szy roz­brzmie­wał stu­kot desz­czu ude­rza­ją­cego o dach. Kie­dyś ko­cha­łam ten dźwięk, do­póki matka nie przy­ła­pała mnie, jak tań­czy­łam z Re­edem w desz­czu. Po­tem przez trzy ty­go­dnie wal­czy­łam z grypą, bo nie chciała dać mi le­ków, do­póki nie przy­zna­łam, że do­sta­łam na­uczkę.

Tata wró­cił z de­le­ga­cji ty­dzień po moim za­cho­ro­wa­niu. Zbli­żały się moje uro­dziny i ba­łam się, że je­śli po­skarżę mu się na cho­robę, każe mi zo­stać w domu i nie po­jadę na wy­cieczkę do Di­sney­landu.

Tata wy­na­jął cały park, a ja spę­dzi­łam noc w Space Mo­un­tain z Re­edem, uda­jąc, że wcale nie mam ochoty zwy­mio­to­wać za każ­dym ra­zem, gdy ko­lejka gwał­tow­nie się za­trzy­my­wała.

Matka o tym wie­działa, mimo to od­cią­gnęła mnie na bok i po­wie­działa: „Kara jest fun­da­men­tem tego kraju. Cho­roba nie jest twoją karą; jest nią cier­pie­nie w mil­cze­niu”.

– Je­stem pe­wien, że się do­ga­damy. – Tata pod­szedł bli­żej, roz­glą­da­jąc się wo­kół swo­bod­nie po­mimo na­pię­cia pa­nu­ją­cego w po­miesz­cze­niu.

Wciąż miał gę­stą ciemną czu­prynę, lekko si­wie­jącą na skro­niach, co nada­wało mu szla­chet­nego, a nie star­czego wy­glądu. Kie­dyś żar­to­wał, że szare oko odzie­dzi­czy­łam po nim, a nie­bie­skie – po matce.

Gdy to po­wie­dział, szare oko stało się ulu­bio­nym, po­nie­waż taki już był Gi­deon Win­th­rop. Po­tra­fił wszystko zmie­nić na lep­sze, na­wet coś ta­kiego.

– Pa­nie Win­th­rop. – De­tek­tyw z kocz­kiem po­dra­pał się po spo­co­nej skroni. – Z ca­łym sza­cun­kiem...

Tata wszedł mu w słowo.

– Z ca­łym sza­cun­kiem, ale zja­wi­li­ście się w moim domu o pół­nocy bez na­kazu. – Tata wy­cią­gnął cy­garo z ust i do­koń­czył: – Mó­wię wam, że za­raz roz­wią­żemy sy­tu­ację, a wy ma­cie po­słu­chać. – Za­cią­gnął się dy­mem.

– Pa­nie Win­th­rop, ktoś musi zo­stać dzi­siaj aresz­to­wany. – De­tek­tyw prze­niósł wzrok na ko­szulkę Re­eda i roz­kasz­lał się, kiedy tata buch­nął na niego opa­rami. – Pięt­na­sto­la­tek leży te­raz w szpi­talu ze zła­ma­nym no­sem, że­brem i nogą oraz wy­bi­tym oboj­czy­kiem i ra­mie­niem.

Moja matka za­marła, a ja z ca­łej siły sta­ra­łam się po­wstrzy­mać od po­dob­nej re­ak­cji.

Ja­sna cho­lera.

Reed tak go urzą­dził?

Dla mnie?

Bum.

Bum.

Bum.

Moje po­liczki za­czer­wie­niły się na myśl o tym, jak bar­dzo roz­sza­lało się moje serce. Moc­niej oto­czy­łam się ra­mio­nami, jak­bym w ten spo­sób mo­gła ochro­nić się przed uczu­ciami. Ale nie by­łam w sta­nie.

To bę­dzie na­sze prze­zna­cze­nie – dzie­cięca na­iw­ność ska­żona ciem­no­ścią.

– Eric Car­tw­ri­ght, jego oj­ciec, jest moim praw­ni­kiem... – urwał, gdy za­uwa­żył, że skrzy­wi­łam się na wspo­mnie­nie o ojcu Ableʼa. – Emery... – Roz­gnie­wane oczy sku­pił na mo­jej ko­szulce, opu­ścił cy­garo i pod­szedł bli­żej. – Co masz na­pi­sane na ko­szulce?

Zro­bi­łam krok w tył i już za­czę­łam roz­wa­żać prze­pro­wadzkę do Ery­trei i za­ło­że­nie mor­skiej farmy. Naj­le­piej gdzieś, gdzie nie zna­la­złby mnie nikt obecny w tym po­miesz­cze­niu poza Re­edem. Ży­wi­li­by­śmy się kre­wet­kami i ry­bami, a po­tem pew­nie umar­li­by­śmy od za­tru­cia rtę­cią przed dwu­dziestką. I tak by­łoby to lep­sze niż śmierć w wy­niku upo­ko­rze­nia.

– Tato. – Nie­omal się wzdry­gnę­łam, ale moc­niej za­ci­snę­łam wo­kół sie­bie skrzy­żo­wane ra­miona. Jak tak da­lej pój­dzie, ni­gdy nie uro­sną mi cycki, bo zgniotę ich ko­mórki, za­nim zdążą się roz­wi­nąć. – To nic ta­kiego.

– Emery.

– Pro­szę.

– Emery.

Zro­bi­łam ko­lejny krok w tył i na­tra­fi­łam piętą na ścianę, bo naj­wy­raź­niej nie wie­dzia­łam, jak stąd nor­mal­nie wyjść. Prawda była jed­nak taka, że na­wet nie mu­sia­łam mu po­ka­zy­wać ko­szulki.

On wie­dział.

Ni­komu nie umknęła fu­ria w jego oczach. Moje ra­miona za­drżały. Pod­da­łam się nie­unik­nio­nemu i opu­ści­łam ręce. Nie wsty­dzi­łam się tego, co mi się przy­da­rzyło, ale nie chcia­łam, by to wy­da­rze­nie się za mną cią­gnęło.

Kiedy do­wie się jedna osoba, wkrótce bę­dzie wie­dzieć o tym całe mia­sto. Tak to już wy­glą­dało w Eastridge. A tu­taj lu­dzie za­wsze, ale to za­wsze ob­wi­niają za coś ta­kiego dziew­czynę. I po­nie­waż nie­mal wszy­scy li­ce­ali­ści za­mie­rzali stu­dio­wać w Duke ra­zem ze mną i Re­edem, już za­wsze będą mnie pa­mię­tać jako dziew­czynę, która spie­przyła przy­szłość Re­edowi, a może rów­nież i Able­ʼowi.

To był wy­łącz­nie mój cię­żar.

Tata był do­brą osobą. Na ogół roz­ważny, na­wet do prze­sady ra­cjo­na­lny, w prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści osób o błę­kit­nej krwi. Nie ob­wi­niałby mnie za to. Reed też nie. Ani Betty i Hank. Na­wet Nash nie upadłby tak ni­sko. Ale matka? I ci dwaj de­tek­tywi, któ­rych do­piero co po­zna­łam?

Czu­łam się ob­na­żona, zdra­dza­jąc swoje se­krety, na­wet nie ode­zwaw­szy się sło­wem. Po­win­nam była coś po­wie­dzieć albo wy­tłu­ma­czyć, że nic złego się nie stało; a jed­nak do­ce­nia­łam te­raz ci­szę, bo wie­dzia­łam, że to ostatni raz przed wy­bu­chem mo­jego taty, który za­raz znisz­czy Car­tw­ri­gh­tów i naj­praw­do­po­dob­niej rów­nież całe mia­sto.

De­tek­tywi spoj­rzeli na moją ko­szulkę i po­skła­dali fakty do kupy. Nash i Reed jed­no­myśl­nie za­sło­nili mnie swo­imi cia­łami. Wyj­rza­łam zza ich ple­ców, ale po­zwo­li­łam im w więk­szo­ści mnie za­kryć.

Tata wy­cią­gnął te­le­fon i wy­brał nu­mer.

– Eric. Do mo­jego ga­bi­netu. Ale już.

Ty­powy tata.

Za­wsze staje za mną mu­rem.

Mia­łam ochotę zła­pać go za ręce, za­cią­gnąć do parku roz­rywki Harry’ego Pot­tera i na­pić się z nim piwa kre­mo­wego. Albo tań­czyć w desz­czu bez mu­zyki i za­stą­pić wspo­mnie­nia o Ableʼu śmiesz­nymi ru­chami taty w stylu lat osiem­dzie­sią­tych.

Tata od­wró­cił się do Hanka i Betty, rzu­cił cy­garo na pod­łogę, zgniótł je po­de­szwą buta i zi­gno­ro­wał roz­draż­niony okrzyk matki.

– Eric Car­tw­ri­ght już jest w dro­dze. W mo­jej opi­nii wasz syn nie zro­bił nic złego, a Eric się ze mną zgo­dzi. Za­rzuty nie zo­staną wnie­sione. – Po­wie­dział to z ta­kim prze­ko­na­niem, że mu uwie­rzy­łam. Poza tym na­zy­wał się Win­th­rop, a w tym mie­ście było to naj­więk­sze wy­róż­nie­nie.

De­tek­tywi na­wet się nie spie­rali, kiedy po­pro­sił ich, aby roz­kuli Re­eda i za­cze­kali w jego ga­bi­ne­cie. Za­lała mnie sa­tys­fak­cja. Nie za­mie­rza­łam opo­wia­dać ta­cie w szcze­gó­łach o tym, co za­szło, bo nie chcia­łam po­świę­cać Able­ʼowi wię­cej uwagi, niż na to za­słu­gi­wał, ale nie mo­głam się do­cze­kać ze­msty. Opuszki do­słow­nie pło­nęły, aby go roz­człon­ko­wać, znisz­czyć, ze­trzeć z po­wierzchni ziemi.

Cie­kawe, czy tak samo czuł się Nash, kiedy kro­czył swoją wła­sną ścieżką wojny, ro­bił to, co chciał. Kiedy grał w dru­ży­nie fut­bo­lo­wej w Eastridge Prep, do­pro­wa­dzał do bó­jek z za­wod­ni­kami, ma­skot­kami dru­żyny i sę­dziami, nie my­śląc o kon­se­kwen­cjach. A może i o nich my­ślał, ale po pro­stu miał je gdzieś.

Czę­sto ury­wał się z za­jęć, a po­tem znaj­do­wano go za salą gim­na­styczną z rę­kami pod ko­szulką ja­kiejś dziew­czyny z ostat­niej klasy. I ni­gdy nie za­po­mnę tych nocy w kuchni, kiedy sta­łam nie­ru­chomo z ły­żeczką lo­dów w ustach i ob­ser­wo­wa­łam krew ka­piącą z jego pię­ści na pod­łogę, gdy bez­sku­tecz­nie pró­bo­wał za­ta­mo­wać ją za po­mocą ręcz­ni­ków i lodu.

– Skar­bie... – Mama po­ło­żyła dłoń na ra­mie­niu taty, za­ci­ska­jąc palce na ma­te­riale. – Gi­de­onie, nie wy­głu­piaj się. Za­sta­nów się nad tym. – Prze­su­nęła dłońmi po jego ra­mio­nach. Jej sze­ścio­ka­ra­towy pier­ścio­nek za­rę­czy­nowy mru­gał w moją stronę, ści­śnięty po­mię­dzy dwiema wy­sa­dza­nym dia­men­tami w ob­rącz­kami. – Car­tw­ri­gh­to­wie to do­brzy lu­dzie. A co z Win­th­rop Te­xti­les? Eric Car­tw­ri­ght zna wszyst­kie se­krety two­jej firmy.

Moją klatkę pier­siową roz­pie­rał gniew, pod­sy­cany tle­nem, który wdy­cha­łam, i tym­cza­sowo mnie za­śle­pił. Nie mo­głam sku­pić wzroku. Pa­trzy­łam na plecy braci Pre­scott i od­li­cza­łam od dzie­się­ciu w dół, sta­ra­jąc się prze­tra­wić to wszystko w spo­koju.

Uspo­kój się, Em. Nie od­zy­waj się. Niech ona my­śli so­bie, co chce. Tata się tym zaj­mie.

Lu­dzie za­kła­dają, że siła jest gło­śna. Pod­czas gdy w rze­czy­wi­sto­ści siła jest ci­szą. To wy­trzy­ma­łość, po­sta­no­wie­nie, aby nie od­da­wać swej god­no­ści. I cza­sami je­dyną osobą, która jest świa­doma ist­nie­nia tej siły w to­bie, je­steś ty sam.

Nash na­piął wszyst­kie mię­śnie. Wy­da­wał się na­prę­żony, jakby przy­go­to­wy­wał się do ataku. Nie wie­dzia­łam, co mam zro­bić, ale mia­łam wra­że­nie, że je­stem mu coś winna. Do­ty­ka­nie go by­łoby dziwne. Za­ka­zane. Jak­bym prze­kro­czyła gra­nicę, o któ­rej nikt mnie nie uświa­do­mił. Mimo to przy­ło­ży­łam dłoń do jego ple­ców, li­cząc na to, że go uspo­koję, bo on i Reed zro­bili dzi­siaj to samo dla mnie.

On jed­nak jesz­cze bar­dziej się spiął. Za­czę­łam ry­so­wać na jego ple­cach nie­wi­dzialne li­nie, gra­jąc sama ze sobą w kółko i krzy­żyk. Nash od­wró­cił głowę i spoj­rzał na mnie z unie­sioną brwią, ale jego mię­śnie się roz­luź­niły. Po­sła­łam mu krzywy uśmiech. Prze­su­nę­łam pal­cem po nie­wi­dzial­nej siatce, uda­jąc, że do­ty­kam ciała Re­eda.

– Win­th­rop Te­xti­les? – Tata pod­niósł głos, od­wra­ca­jąc się w stronę swo­jej żony. Piętą roz­tarł na pod­ło­dze nie­do­pa­łek cy­gara, po­piół roz­sy­pał się wo­kół jak z roz­trza­ska­nej urny. – Able Car­tw­ri­ght skrzyw­dził na­szą córkę, a ty te­raz my­ślisz o Win­th­rop Te­xti­les?

– Tak. I ty też po­wi­nie­neś. – Wy­obra­zi­łam so­bie, jak wy­ma­chuje ra­mio­nami, wska­zu­jąc na chłodny mar­mu­rowy sa­lon. – Za­po­mnia­łeś, skąd nas na to wszystko stać?

Wyj­rza­łam zza Re­eda i Na­sha i za­uwa­ży­łam, że tata prze­szył matkę ta­kim spoj­rze­niem, jakby jej nie­na­wi­dził. Nie prze­pa­da­łam za swoją mamą, ale tata wy­da­wał się zra­niony, zdra­dzony i by­cie świad­kiem tych emo­cji spra­wiało mi ból.

– A je­śli nie zro­bimy nic? – Opar­łam czoło o jed­nego z braci. – Co, je­śli...

Wy­obra­zi­łam so­bie Re­eda w po­praw­czaku, jego piękne blond loki i opa­loną skórę. Nie wy­trwałby. Wy­szedłby stam­tąd od­mie­niony i za­cząłby się za­cho­wy­wać jak... cóż, Nash.

– A je­śli znaj­dziemy spo­sób, żeby to wszystko za­mieść pod dy­wan? – do­koń­czy­łam, tym ra­zem gło­śniej, i wyj­rza­łam zza ściany braci.

Betty Pre­scott po­słała mi spoj­rze­nie pełne wdzięcz­no­ści, a za­ra­zem po­czu­cia winy. Ro­zu­mia­łam ją – pra­gnęła chro­nić swo­ich sy­nów za wszelką cenę. Jej na­dzieja była rów­nież moją.

– Wspa­niały po­mysł, złotko. – Matka wy­szła na­przód sprę­ży­stym kro­kiem i dwu­krot­nie kla­snęła w dło­nie. – Po­zwól, że roz­mó­wię się z Eri­kiem. Nikt nie wnie­sie żad­nych oskar­żeń. Bę­dzie tak, jakby nic się nie stało.

Tylko że się stało.

Mnie.

Czy ona w ogóle się tym prze­jęła?

Wy­głupy i dru­ko­wa­nie T-shir­tów ze­pchnęły wy­da­rze­nia dzi­siej­szego wie­czoru na dal­szy plan, ale te­raz, kiedy sta­łam przed pu­bliką, taka ob­na­żona... do­pa­dła mnie zgroza tego, co nie­mal się wy­da­rzyło. Scho­wa­łam się za Pre­scot­tami i opar­łam o Re­eda.

Wy­czu­łam na so­bie po­tężną dłoń, która po­mo­gła mi od­zy­skać rów­no­wagę, i wtedy do­tarło do mnie, że nie­omal prze­wró­ci­łam się na Na­sha.

Spoj­rzał na mnie po­nad ra­mie­niem i wy­szep­tał:

– Spo­koj­nie, ty­gry­sie.

Po­pa­trzy­łam mu w oczy, sta­ra­jąc się zro­zu­mieć, co pró­bo­wał prze­ka­zać mi spoj­rze­niem. Moi ro­dzice spie­rali się za nim, ale ja sku­pia­łam się tylko na bra­ciach. Pal­cami od­szu­ka­łam ra­mię Re­eda, a uwagę sku­pi­łam na sło­wach Na­sha.

– Dla­czego na­zy­wasz mnie ty­gry­sem? – za­py­ta­łam.

W na­szym foyer stał po­sąg tego dzi­kiego kota, ale do tej pory nie po­świę­ca­łam mu na­wet my­śli. Była to krzy­kliwa wer­sja srebr­no­skó­rego Dio­ni­zosa ujeż­dża­ją­cego be­stię, a u jego stóp plą­tali się wy­znawcy. Nie iden­ty­fi­ko­wa­łam się z żad­nym ele­men­tem tej rzeźby.

– Tak się tylko mówi – pod­su­nął Reed, nie chcąc spoj­rzeć na żadne z nas. Sku­piał się na swo­ich ro­dzi­cach. Jego fu­ria nie zma­lała, ale wie­dzia­łam cho­ciaż, że nie jest wy­mie­rzona we mnie.

Nash po­krę­cił głową.

– Bo ty je­steś ty­gry­sem.

Po­cze­ka­łam na dal­sze wy­ja­śnie­nia, ale nie na­de­szły.

– Kiedy tak mó­wisz, nie mam pew­no­ści, czy sta­rasz się być miły, czy się ze mnie na­bi­jasz.

Po­krę­cił głową, śmie­jąc się pod no­sem. Wi­dząc roz­ba­wie­nie w jego oczach, po­czu­łam lek­kość, któ­rej kur­czowo się uchwy­ci­łam.

– A nie mogę mieć na my­śli obu tych rze­czy na­raz?

– Gi­de­onie! – wy­krzyk­nęła moja matka. Jej wrzask prze­rwał spo­kój, jaki roz­to­czyli wo­kół mnie Pre­scot­to­wie. – Nie mo­żemy prze­kre­ślić na­szej zna­jo­mo­ści z Car­tw­ri­gh­tami z po­wodu cze­goś ta­kiego.