Moc w słabość ebook

WYDANIE I

ISBN  978-83-66020-38-2

COPYRIGHT© 2021 BY WYDAWNICTWO SUMUS

All rights reserved

OPRACOWANIE REDAKCYJNE:

Jolanta Nowak

KOREKTA:

Ewa Popielarz (ewapopielarz.pl)

PROJEKT OKŁADKI:

Tomasz Banasik (bananito.pl)

SKŁAD I ŁAMANIE:

Tomasz Banasik (bananito.pl)

WSZYSTKIE CYTATY Z PISMA ŚWIĘTEGO ZA: PISMO ŚWIĘTE STAREGO I NOWEGO TESTAMENTU W PRZEKŁADZIE Z JĘZYKÓW ORYGINALNYCH (BIBLIA TYSIĄCLECIA), WYD. V, POZNAŃ 2012.

REKOMENDACJA

Życie uczniów Chrystusa opisane w Dziejach Apostolskich nie jest historią niezależnych od siebie jednostek. Od początku chrześcijanie stanowią wspólnotę, czyli Kościół. Słowo Dobrej Nowiny, jeśli zostało przyjęte i zaowocowało nawróceniem, od razu było zaproszeniem do życia we wspólnocie uczniów. Właśnie we wspólnocie dokonywało się dalsze wzrastanie w wierze i miłości. We wspólnocie pokonywane były kryzysy, tak aby uwidoczniło się działanie Boga, który ludzką słabość przetapia w blask świętości.

Do dziś nic się nie zmieniło. Wciąż wspólnota jest konieczna, aby łaska wiary nie została zmarnowana i pierwsze zakochanie w Bogu przemieniło się w dojrzałą miłość do Pana i braci. Przez te doświadczenia przeszedł ks. Krzysztof Kralka – we wspólnotach, w których wzorem św. Augustyna razem z innymi był chrześcijaninem i dla których był pasterzem (formatorem). Dla ks. Krzysztofa ta droga nie dobiegła końca. Trwa nadal. Jednak to, co przeżył i czego się nauczył, w tej książce stało się dobrem dla nas wszystkich. Nas – uczniów Chrystusa, nas – animatorów i liderów wspólnot, nas – pasterzy Kościoła. Dzięki tej książce popełnimy mniej błędów i będziemy lepiej służyć innym. Polecam ją każdemu, kto ma przekonanie, że do nieba nie idzie się w pojedynkę. A tym, co w to powątpiewają, polecam ją jeszcze bardziej.

bp Adam Bab

PRZEDMOWA

Wielkim bogactwem Kościoła w Polsce są coraz liczniej powstające wspólnoty. Są one przestrzenią wspólnej modlitwy, intensywnej formacji, gorliwej ewangelizacji i – co za tym idzie – niezwykle dynamicznego wzrostu duchowego. To we wspólnotach my, chrześcijaninie, stawiamy sobie ważne pytania: kim jesteśmy i dokąd zmierzamy?

Kim jesteśmy? We wspólnocie odkrywamy i ugruntowujemy świadomość dziecięctwa Bożego. Jesteśmy dziećmi Boga. Nasz początek jest w Bogu. Nasza najgłębsza prawda jest w Bogu. Nasza istota jest w Bogu. Nikt z nas nie jest w stanie zrozumieć siebie bez Boga. Jesteśmy dziećmi Bożymi.

Dokąd zmierzamy? We wspólnocie każdy odkrywa zaproszenie i przestrzeń do życia Bożym dziecięctwem zgodnie z udzielonym mu charyzmatem. A wszystko po to, by osiągnąć świętość. Świętość, czyli życie pełnią obecności Boga w konkretnym – otrzymanym od Niego – powołaniu.

Niestety, obok zdrowych, wspaniale się rozwijających wspólnot istnieją takie, które z różnych powodów przestają spełniać swoje zadanie. Stają się karykaturą ideałów, które je zrodziły. Trzeba zatem zadać pytanie: od czego, od jakich czynników zależy zdrowy rozwój wspólnot?

Na to pytanie próbuje odpowiedzieć książka ks. Krzysztofa Kralki SAC Moc w słabości. Jest ona dojrzałą próbą postawienia diagnozy problemów, z jakimi zmagają się dziś wspólnoty.

Autor w swojej książce zwraca uwagę, że kluczową sprawą dla owocnego rozwoju wspólnot jest zrozumienie, czym one są w istocie i jaki jest ich cel.

Ksiądz Krzysztof podkreśla, że wspólnoty chrześcijańskie nie są organizacjami ani stowarzyszeniami. Są pierwowzorem Kościoła. Inicjatorem ich powstania jest Jezus Chrystus. To On jest racją istnienia wspólnot i łączy wszystkich, którzy je współtworzą. Wspólnoty są zatem żywą rzeczywistością. Rodzą się, a później przeżywają kolejne etapy na drodze wzrostu. Ci, którzy je współtworzą, powinni dobrze to rozumieć. Przede wszystkim jednak – zwraca uwagę autor – gwarancją zdrowego wzrostu wspólnoty jest dojrzały, świadomy swojej roli formator. Dojrzały, a więc posiadający wiedzę, doświadczenie i walory moralne, dzięki którym będzie służył wspólnocie zgodnie z wolą ich Twórcy – Jezusa Chrystusa.

Autor tej książki wie, o czym pisze. Sam posiada niezwykle bogatą wiedzę i doświadczenie dotyczące wspólnot. Ksiądz Krzysztof Kralka SAC jest ewangelizatorem i rekolekcjonistą. Urodził się 5 listopada 1980 roku w Kielcach. Studiował historię w Akademii Świętokrzyskiej. Po doświadczeniu nawrócenia w 2002 roku wstąpił do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, w którym siedem lat później przyjął święcenia kapłańskie. Obecnie pracuje w Lublinie. Prowadzi Pallotyńską Szkołę Nowej Ewangelizacji, jest założycielem Wspólnoty Przyjaciele Oblubieńca i zespołu Razem za Jezusem. Posługuje w wielu miejscach w Polsce i za granicą, głosząc Słowo Boże, prowadząc rekolekcje i sesje formacyjne oraz formując ewangelizatorów i wspólnoty ewangelizacyjne.

Z perspektywy dekady jego działalności można śmiało powiedzieć, że ks. Krzysztof doskonale wie, co czynić, by wspólnoty chrześcijańskie żyły i posługiwały tak, jak pragnie tego Pan Jezus. Ksiądz Krzysztof posiada wiele istotnych walorów: nigdy nie przesłania sobą Tego, który go prowadzi. Tworząc wspólnoty, troszczy się o ich solidne fundamenty, o zakorzenienie ich w Chrystusie. Buduje je w taki sposób, by nie uzależniać ich rozwoju od konkretnych ludzi. Wspólnoty powstające z inspiracji ks. Krzysztofa na każdym etapie rozwoju są przestrzenią poszukiwań odpowiedzi na kluczowe dla naszego rozwoju duchowego pytania: kim jestem? dokąd zmierzam?

Niech ta książka będzie pomocą dla dynamicznie rozwijających się w polskim Kościele wspólnot chrześcijańskich oraz dla tych, którym powierzono odpowiedzialność za ich prowadzenie.

bp Arkadiusz Okroj

WPROWADZENIE

Uczeń Jezusa posiada w sercu doświadczenie odciskające się jak piętno na całym jego życiu. Jest nim spotkanie z Panem – które dało początek przemianie i owocuje podobieństwem pragnień, czynów i celu. Droga ucznia Jezusa, choć przechodzi wiele bolesnych i odzierających ze złudzeń prób, prowadzi do najgłębszego przekonania, że nie ma w nikim innym zbawienia. Na tej drodze nie jesteśmy oczywiście sami. Prowadzą nas na niej inni uczniowie Pana, będący w doświadczeniu chrześcijaństwa nieco dalej i posiadający w sercu pragnienie i zapał do tego, by przywieść do Jezusa kolejnych uczniów. To pragnienie dynamizuje Kościół i pozwala mu trwać przez wieki w ewangelicznej świeżości. Uczniowie Jezusa czynią kolejnych uczniów – to programowe zadanie wyznaczone nam przez Pana przed wniebowstąpieniem. Uczniowie Jezusa rodzą się tam, gdzie są inni uczniowie. Wzrastają tam, gdzie inni chrześcijanie tworzą dobre środowiska wzrostu. Tam, gdzie nie ma autentycznych uczniów i środowisk wiary, Kościół karłowacieje i wypacza ewangeliczny ideał.

Na przestrzeni lat odkrywałem moje powołanie do bycia uczniem Jezusa oraz to wszystko, co z niego wypływa. W 2002 roku, po swoim nawróceniu, rozpoznałem powołanie do kapłaństwa w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego. Ta apostolska wspólnota powołana do istnienia w połowie XIX wieku przez św. Wincentego Pallottiego prowadziła mnie do zachwytu powszechnym powołaniem do ewangelizacji. Uczyłem się prowadzić innych do decyzji bycia apostołem i do przekazywania wiary w każdych warunkach. W tym czasie zderzałem się również z trudną rzeczywistością obojętności apostolskiej wielu katolików. Spotykałem ludzi deklarujących swoją wiarę i przynależność do Kościoła, których życie wskazywało na to, że była to często tylko martwa tradycja. Bóg wlewał w moje serce pragnienie ewangelizacji ochrzczonych, tak aby wszyscy stawali się uczniami Jezusa, świadomymi swojego powołania do apostolstwa. Na tej drodze przełomowym doświadczeniem był mój udział w Kursie Paweł prowadzonym przez Koinonię św. Pawła z Kielc. Doświadczenie mocy kerygmatu i ewangelizacja czyniona przez świeckich niesamowicie rozpaliły moje serce pragnieniem, by żyć w ten sposób: głosić Ewangelię w mocy Ducha Świętego we wspólnocie. Na wypełnienie pragnień nie musiałem czekać zbyt długo. Na jednym z forów ewangelizacyjnych zostałem zauważony przez Annę Marię Kolberg OV – ewangelizatorkę i formatorkę w Szkole Nowej Ewangelizacji „Oikos 2.04” w Ciechocinku. Zaprosiła mnie do dołączenia do ekipy tej szkoły. Opisanie tego, w jaki sposób byłem tam uczony ewangelizacji i myślenia o Kościele, wymagałoby z pewnością osobnej książki. Spędzałem w Ciechocinku każde wakacje i każdą chwilę, którą otrzymywałem od przełożonych, by uczyć się ewangelizacji. Dla Anny Marii było pewne, że kiedyś zainicjuję kolejną szkolę ewangelizacji i będę formował ewangelizatorów. Stało się to w 2010 roku, rok po moich święceniach kapłańskich, i było prawie równoległe z powstaniem Wspólnoty Przyjaciele Oblubieńca. Od tej chwili całe moje kapłaństwo i posługa są podporządkowane tym dwóm dziełom.

Po dziesięciu latach bycia odpowiedzialnym i formatorem wielu osób, które Bóg postawił na mojej drodze, zbieram w jednej książce najważniejsze słowa kierowane do przełożonych Wspólnot Przyjaciół Oblubieńca. Zadaniem tych wystąpień było nakreślić sylwetkę ucznia Jezusa, który staje się formatorem kolejnych uczniów. Chciałem pokazać, co się dzieje z odpowiedzialnymi za ewangelizację i formację chrześcijańską na różnych etapach ich życia, oraz wytłumaczyć często trudne i niezrozumiałe po ludzku doświadczenia, w które jesteśmy wprowadzani z racji swojej funkcji. Teksty były pisane i wygłaszane w konkretnych okolicznościach i sytuacjach, które przeżywałem, więc są dla mnie bardzo osobiste. Odsłaniają spory fragment mojego serca, pokazując, czego doświadczałem jako przełożony, formator i „ojciec”. Mam świadomość, że nie jest to całościowe podejście do zagadnienia formacji odpowiedzialnych, więc przepraszam, że nie znajdziesz tu odpowiedzi na niektóre pytania mogące się w Tobie rodzić. Ufam, że pewne doświadczenia opisane przez innych mogą stać się światłem na naszych drogach, więc oddaję ten tekst w Twoje ręce, by rozświetlał Twoje szlaki. Książka ta ukazuje się również w czasie, w którym odpowiedzialność za Wspólnotę została przekazana w ręce następców, a sztafeta biegnie dalej. Jest to jedna z moich największych radości!

Jadąc pociągiem z Tczewa do Lublina, wracam pamięcią do początków mojej wielkiej przygody w dziele nowej ewangelizacji. To miasto ze wspaniałymi zabytkowymi mostami będzie mi zawsze bliskie ze względu na tę, która pewnego dnia przygarnęła mnie pod swoje skrzydła i postanowiła oddać część swojego serca, formując mnie na ewangelizatora i formatora ewangelizatorów. Wszystko, co dziś potrafię jako odpowiedzialny za Pallotyńską Szkołę Ewangelizacji, ma swój początek w naszym pierwszym spotkaniu. Przez lata korzystałem z jej doświadczenia i mądrości, które przekazywała świadomie i tak po prostu, będąc obok. Gdy oddaję do Twoich rąk najbardziej osobistą dla mnie książkę, wiem, że ona ma w niej swój szczególny udział. Dziękuję, Aniu, Tobie i wszystkim, którzy Ciebie uczyli…

Chcę w tym miejscu podziękować po pierwsze św. Wincentemu Pallottiemu i całej rodzinie pallotyńskiej za włączenie mnie w szczególny charyzmat „współpracy dla ewangelizacji” i za zaszczepienie w moim sercu wielkich apostolskich pragnień. Po drugie moja wielka wdzięczność biegnie w kierunku José Prado Floresa, założyciela Szkoły Ewangelizacji Świętego Andrzeja, w której metodzie, wizji i strategii pracuję do dziś. Dziękuję całej Pallotyńskiej Szkole Nowej Ewangelizacji i Wspólnocie Przyjaciele Oblubieńca, a przede wszystkim ludziom, którzy je stanowią i dla których w jakimś sensie stałem się ojcem – za wspólne wędrowanie drogami wiary i za miłość, jaką byłem otaczany. Dziękuję w sposób szczególny tym, których obecnie formuję i którzy idą ze mną w dziele nowej ewangelizacji. Dzięki temu, że jesteście, Słowo nie zostanie skrępowane. Ci, którzy mnie znają najlepiej, wiedzą doskonale, że trudno byłoby znaleźć lepsze słowa na określenie drogi formatora niż tytuł tej książki: Moc w słabości…

OSOBA FORMATORA

CEL FORMACJI

Cel formacji chrześcijańskiej, a co za tym idzie – profil formatora są dla nas bardzo ważnymi zagadnieniami. To właśnie od celu, jaki sobie stawiamy, zależy to, w jaki sposób formujemy innych. Wiemy doskonale, jak bardzo ważny jest profil formatora w szkołach ewangelizacji, we wspólnotach formacyjnych oraz środowiskach nowej ewangelizacji. Niezaprzeczalną prawdą jest fakt, że tam, gdzie mamy dojrzałych i mądrych formatorów, tam lepiej się rozwijamy i lepiej ewangelizujemy. A zatem posiadanie odpowiednio wykwalifikowanych formatorów należy do rzeczywistych priorytetów naszych środowisk.

Wiemy doskonale, że zanim zaczniemy ewangelizować, powinniśmy włożyć wysiłek w to, aby stawać się uczniami Jezusa. Najpierw uczeń, potem apostoł – jak uczył nas José Prado Flores. Najpierw musimy być uczniami, aby potem móc stać się formatorami. Najpierw trzeba żyć z Jezusem, aby móc żyć jak Jezus. Formator to przede wszystkim ten, który zdecydował się prowadzić życie jak Jezus, który zdecydował się zostać uczniem, podjął decyzję, że Pan będzie go zmieniał, formował, że to Jezus będzie jego Formatorem. Ma się to dokonać w taki sposób, aby doprowadzić do momentu, w którym człowiek będzie gotowy dzielić się tym, co sam otrzymał. Chcemy się zastanowić nad przebiegiem formacji, która da nam formatorów potrafiących skutecznie uczyć dróg Jezusa. Gdybyśmy chcieli znaleźć mianownik, najbardziej ogólny, ale zarazem konkretny, pozwalający jasno sprecyzować, do czego zmierzamy i do czego formujemy w naszych środowiskach – to za św. Pawłem trzeba by nam powtórzyć: „moje życie to Chrystus” (por. Ga 2,20).

Myślę, że zgodzisz się ze mną, kiedy powiem: wszystko, co robimy w dziedzinie formacji osobistej i wspólnotowej, ma zmierzać do pełni życia w Chrystusie – aby Chrystus w nas żył, żeby nasze życie było Jego życiem. Do tego formuje Kościół, abyśmy byli tacy jak Jezus, abyśmy szli tą samą drogą, byśmy mieli tego samego ducha, to samo serce i byśmy mieli przede wszystkim ten sam styl funkcjonowania na co dzień. Do tej pełni życia w Chrystusie Kościół prowadzi nas drogą, którą w największym uproszczeniu można przedstawić za pomocą znanych od wieków trzech okresów życia duchowego. Są to: oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie. To trzy podstawowe etapy rozwoju życia duchowego i trzy podstawowe etapy formacji Kościoła. Czy się to komuś podoba, czy nie, każdy z nas idzie tą drogą, ponieważ tak prowadzi człowieka Bóg. Najpierw oczyszcza jego serce z tego wszystkiego, co nie jest Boże, co jest nieuporządkowane, grzeszne – po to, aby człowiek zaczął w sobie doświadczać Bożego światła i w tym świetle mógł iść dalej. By głębiej pojmował, głębiej rozumiał Boże pragnienia i mógł dojść do takiego momentu, w którym jego życie prawdziwie jednoczy się z Bogiem i w którym już nie będzie żył dla siebie, ale będzie w nim żył Chrystus. Okresy te nie są oddzielone od siebie jakąś sztywną barierą. Przenikają się wzajemnie, pozwalając, by z czasem wszystko przeżywać coraz głębiej.

Warto w tym miejscu wspomnieć o etapach formacji chrześcijańskiej ze względu na treść orędzia chrześcijańskiego, a są nimi mianowicie: kerygmat – katecheza – mistagogia. Szerzej o tym rozróżnieniu będziemy mówić w innym miejscu tej książki.

WSPÓŁLOS Z CHRYSTUSEM

Jest to zatem droga wprowadzająca człowieka do współlosu z Chrystusem – by na etapach naszego rozwoju i naszej formacji przeżywać to, co przeżywał Chrystus. Zarówno chwile radości, zwycięstw, chwile objawień Bożych, chwile, w których Bóg triumfuje, jak też momenty ciemności, smutku, cierpienia, łamania, chwile krzyżowania i w kulminacyjnym momencie chwile śmierci, gdy obumrzeć ma w nas całkowicie stary człowiek, aby mógł się prawdziwie narodzić nowy. Drogą formacji jest więc współlos z Chrystusem – aż dojdziemy do życia, które będzie wypełnianiem woli Ojca.

W związku z tym w procesie formacji bardzo ważną rolę odgrywa przygotowywanie człowieka do rozeznawania i pełnienia woli Boga. Nie mamy bowiem niczego czynić tylko po ludzku. Nie jest celem, aby coś wymyślać, aby Pana Boga uszczęśliwiać, aby projektować, reżyserować. Główną istotą formacji jest prowadzenie człowieka w taki sposób drogą duchowego wzrostu, aby on odkrywał, jaki plan ma Bóg. To właśnie w odkrywaniu, jaki plan ma dla mnie Bóg, ma miejsce oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie. Aby zatem nasze środowiska mogły być tą drogą prowadzone i na tej drodze rozwoju nie pobłądziły, potrzeba osoby formatora, który ma kościelną wizję formacji. W naszych środowiskach potrzebujemy formatorów, którzy formują nie według swoich wyobrażeń, planów czy wizji, ale którzy formują tak jak Jezus i tak jak Kościół. Potrzebujemy formatorów, którzy mają prawdziwego ducha Kościoła katolickiego. Potrzebujemy formatorów, którzy są posłuszni Kościołowi i przede wszystkim cały czas są przez niego formowani i obiektywizowani. Potrzebujemy formatorów, którzy realizują Boży plan objawiany właśnie w Kościele.

PRZYKAZANIE RODZĄCE OWOCE

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

FORMATOR W POSŁUDZE MIŁOSIERDZIA

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

SKĄD CZERPAĆ, BY DAWAĆ?

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

POSŁUGA FORMATORA ZAKORZENIONA W CHRYSTUSIE

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

POKORNA SŁUŻBA

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

HOJNOŚĆ SŁUŻBY

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

NIE UKRAŚĆ WŁADZY BOGU

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

DYNAMIKA WZROSTU WE WSPÓLNOCIE

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

WALKA DUCHOWA NA RÓŻNYCH ETAPACH ŻYCIA DUCHOWEGO

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

ŚMIERĆ STAREGO CZŁOWIEKA W NAS

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

PIĘTNAŚCIE ZAGROŻEŃ DLA WSPÓLNOTY W KONTEKŚCIE PIĘTNASTU CHORÓB KURII RZYMSKIEJ I KOŚCIOŁA ZDIAGNOZOWANYCH PRZEZ PAPIEŻA FRANCISZKA

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.

RÓWNOWAGI W ŻYCIU OSOBISTYM I WE WSPÓLNOCIE

Pozostałe rozdziały dostępne w pełnej wersji e-booka.