– Wszystko w porządku? – zapytał z troską w głosie. I w tym momencie puściły mi wszystkie emocje, które trzymałam w sobie. Zaczęłam płakać. Dzisiejsze złe wiadomości mnie przytłoczyły. Ktoś chciał mnie wykurzyć z mojej księgarni. Do tego ta awaria, która pewnie skończy się wymianą całego zlewu. Zdezorientowany Marcel nie wiedział, co ma zrobić.
– Nie martw się tym. To błahostka – powiedział, na co wybuchnęłam jeszcze większym płaczem.
W przypływie emocji rzuciłam mu się w ramiona. Zaskoczony chłopak przez chwilę stał sztywno, lecz w końcu odwzajemnił mój uścisk. Gładził mnie delikatnie po plecach. Powoli zaczęłam się uspokajać. Poczułam się bezpiecznie, a przy okazji odurzona jego łagodnym cytrusowym zapachem perfum. Było to oszałamiające doznanie. Nosem musnęłam jego szyję i jeszcze raz się zaciągnęłam. Dawno nie byłam z mężczyzną i nie licząc epizodu z Antoniem, już dawno nie dopuściłam do siebie tak blisko żadnego mężczyzny. Moje ciało szalało i potrzebowało bliskości, jednak wolałam odsunąć się od niego, bo jeszcze chwila, a mogłabym się na niego rzucić.
– Już lepiej? – zapytał, dalej trzymając mnie za ramiona.
– Tak. Dziękuję. I przepraszam za tę niezręczną sytuację. – Oddaliłam się i włożyłam ręce do kieszonek swoich jeansów.
– Nie masz za co przepraszać. Też bym się zdenerwował.
– Wiesz, tu nawet nie chodzi o tę sytuację. Dziś dostałam złą wiadomość. Ktoś chce, abym wyniosła się z tego lokalu – powiedziałam, na co Marcel zmarszczył brwi.
– Jak to? Mogą cię z dnia na dzień stąd wyrzucić?
– Nie mogą, ale lokal nie jest mój. Ja go tylko wynajmuję. Dali mi wypowiedzenie. Tacy jak oni zawsze znajdą jakieś sposoby.
– Oni?
– Ludzie, którzy mają władzę. Pewnie śpią na kasie. Eh... Jak sam widzisz nici z naszej dzisiejszej kawy. – Spojrzałam na siebie. Byłam cała przemoczona. Zauważyłam, że zwrócił uwagę na moją mokrą jedwabną bluzkę, która pod wpływem wody prześwitywała i pokazywała mój kremowy biustonosz. Bezczelnie wpatrywał się w dekolt i piersi. Gdy zdał sobie z tego sprawę, niezręcznie odchrząknął.
– Rozumiem. Leć do domu. Mam nadzieję, że mieszkasz gdzieś niedaleko. Poczekaj chwilę. – Wyszedł na korytarz i wrócił ze swoją czarną bluzą z kapturem. – Zdejmij swoją koszulkę i nałóż to. Oddasz mi przy okazji. – Zauważył moje wahanie. – Nalegam. – Podsunął mi ją jeszcze bliżej. – Załóż ją, inaczej się przeziębisz. – Obdarował mnie swoim uroczym uśmiechem, ukazując te słodkie dołeczki. Odwzajemniłam uśmiech i wzięłam od niego bluzę. Kiedy nasze dłonie się musnęły, poczułam iskierki przelatujące pomiędzy nami.
– Dziękuję – wydukałam.
