Królestwo ebook i audiobook

W zim­nie, w ciem­no­ściach, w nie­usta­ją­cej trwo­dze.

W zim­nie, w ciem­no­ściach, w trwo­dze nie­usta­ją­cej ja, zwie­rzę nocne.

Ciem­nymi dniami kulę się w mo­jej no­rze, szara jak ściany kry­ją­cych mnie jam, nocą ciemną wy­cho­dzę na żer, zdra­py­wać resztki mięsa ze szkie­letu mar­twego mia­sta, ob­gry­zać jego zmar­złe tru­chło. Prze­my­kam po­mię­dzy be­to­no­wymi skały, w ka­nio­nach ulic, prze­bie­gam po gru­zo­wi­skach lekko, nie po­zo­sta­wia­jąc śladu, nie­wi­dzialna pra­wie, bez­sze­lestna i szara, w kie­szeni mam żą­dło, że­ruję, a po­tem wra­cam i jak matka kar­mię tego, któ­rego ko­cha­łam, kulę się w le­go­wi­sku, zle­wam się ze ścia­nami, ze szma­tami, kulę się obok niego, ogrze­wam go reszt­kami cie­pła, które mam jesz­cze w swym ciele, ogrze­wam go jak matka.

Całe ży­cie ko­cha­łam złego czło­wieka.

Ogrze­wam go i kar­mię, a po­tem znowu wy­cho­dzę, a on zo­staje, w mroku.

Pa­mię­tam wte­raz i pa­mię­ta­łam wtedy, w zim­nie, w ciem­no­ściach, w trwo­dze, jak sie­dział u mnie, sie­dzi, kilka lat wcze­śniej, w in­nym świe­cie, jesz­cze w moim bur­delu u zbiegu Piusa XI i Ko­szy­ko­wej, po tym, jak jed­nak nie wy­je­chali do Pa­le­styny w 1937, on i ta jego żona. Po tym, jak wró­cili. Po tym, jak za­wró­cił sa­mo­lot.

Więc sie­dział u mnie, pa­mię­tam, sie­dzi nagi, sie­dział na łóżku, opie­rał łok­cie na ko­la­nach, a na dło­niach głowę. Naj­pierw mil­czał. Po­tem pił. Pije. Po­tem pła­kał. Po­tem wa­lił pię­ścią w ścianę, aż po­ła­mał so­bie ko­ści pra­wej dłoni, okrwa­wił ścianę, lecz wa­lił da­lej, zbyt pi­jany, żeby czuć ból ko­ści nie po raz pierw­szy i nie ostatni po­ła­ma­nych, skoro bo­lało go wszystko poza cia­łem, nie wiem, czy na­zwać to ser­cem, du­szą, prze­cież czło­wiek nie ma du­szy, a serce to tylko mię­sień, ale coś jest w środku, coś, co nie jest cia­łem, a jest czło­wie­kiem, albo na­leży do czło­wieka, albo czło­wiek na­leży do tego, co jest w środku, i to go wła­śnie bo­lało i aby ten ból za­głu­szyć, po­ła­mał so­bie ko­ści śród­rę­cza, wa­ląc o ścianę, ja dzwo­ni­łam po dok­tora, dok­tor przy­je­chał, obej­rzał rękę, trzeba było je­chać do szpi­tala, tam dok­tor prze­świe­tlał, na­sta­wiał, gip­so­wał, zro­bił wszystko, co na­le­żało, a Ja­kub nie­długo póź­niej wró­cił i da­lej pił, z ręką za­gip­so­waną, a po­tem stra­cił przy­tom­ność i le­żał na łóżku, nagi i nie­świa­dom ni­czego.

Ko­cham złego czło­wieka, po­my­śla­łam wtedy, pa­trząc na jego ciało, na jego gra­na­to­wo­sine ta­tu­aże i mię­śnie grubo sa­dłem ob­ro­słe, ko­cha­łam.

Czy na przy­kład pani Go­eb­bels też tak my­śli o swoim mężu, że ko­cha złego czło­wieka? I czy go ko­cha? Czym jest mi­łość, je­śli ko­cha się ko­goś tak złego?

Ja też je­stem złym czło­wie­kiem, ale on mnie nie ko­cha. Taka jest na­sza kon­ste­la­cja, dwoje złych lu­dzi, ja zła, on zły, ja go ko­cham, ale on nie ko­cha ni­kogo, na­wet sa­mego sie­bie nie ko­cha, może więc to czyni mnie ja­koś lep­szą, że w ca­łym moim ze­psu­ciu, w ca­łym plu­ga­stwie tej mo­jej nie-du­szy, mo­jego nie-serca, jed­nak go ko­cham, więc może nie je­stem zła tak do końca, może zo­stało we mnie coś z czło­wieka, a w nim już nic, bo on nie ko­cha ni­kogo. Ko­chał kie­dyś sa­mego sie­bie, ko­chał te wszyst­kie swoje bi­be­lo­ciki, pi­sto­le­ciki, scy­zo­ryki i gar­ni­turki, ko­chał bu­ciki z dro­giej skóry i au­to­mo­bile, w które się przy­stra­jał, bo chciał być kimś wię­cej niż ko­lej­nym Żyd­kiem z War­szawy, Żyd­kiem-ni­kim, gów­nem, mierzwą ludzką, a nie miał w so­bie nie-serca i nie-du­szy, które mógłby od­dać ja­kiejś idei, tak jak jego brat od­dał się Pa­le­sty­nie i chciał za nią zgi­nąć, a zgi­nął nie za Pa­le­stynę, tylko za nic, za to przez Ja­kuba, więc może za Ja­kuba, może za niego ży­cie od­dał?

A Ja­kub chciał być czymś wię­cej niż mierzwą, dla­tego bok­so­wał, strze­lał, stroił się, roz­kła­dał pawi ogon, pło­dził sy­nów, prze­cha­dzał się, pa­ra­do­wał, pro­me­no­wał z Tło­mac­kiego na Ker­ce­lak, uchy­lał ka­pe­lu­sza, uśmie­chał się, kła­niał komu trzeba, to­ko­wał, flir­to­wał, sam­czyk, by­czek, by­dlak, a po­tem stało się to, co się stało, i Ja­kub już nie ko­chał sa­mego sie­bie, więc nie ko­chał już ni­kogo i leży te­raz tu­taj, w bar­łogu ze szmat, koł­der i płasz­czy, w bar­łogu pod ścianą, chudy, za­ro­śnięty, przy­kryty łach­ma­nami, od ty­go­dnia nie wy­po­wie­dział ani jed­nego słowa w żad­nym z ludz­kich ję­zy­ków, chciał za to krzy­czeć, wtedy za­ty­ka­łam mu usta, jest taki słaby jak dziecko, a ja je­stem przy nim.

Kiedy udaje, udało mi się zdo­być coś do je­dze­nia, to kar­mi­łam go, cza­sem pra­wie prze­mocą. Otwie­ram mu usta, wkła­dam kostkę cu­kru, cze­kam, aż się roz­pu­ści w jego śli­nie, cze­ka­łam, aż ją prze­łknie.

Zmu­szam go, żeby się wy­próż­nił, na szczę­ście wy­star­czy raz albo dwa razy w ty­go­dniu, bo nie ma się z czego wy­próż­niać.

Pil­nuję, żeby nie si­kał pod sie­bie, żeby nie za­si­kał ubrań i po­sła­nia, bo wtedy za­mar­z­nie.

I przy­po­mi­nam go so­bie, jak sie­dział, sie­dzi u mnie nagi, na­stęp­nego dnia po tym, jak zła­mał so­bie rękę, cią­gle był 1937 rok, przy­po­mi­nam so­bie te wszyst­kie noce, kiedy spał w moim łóżku, a ja sie­dzia­łam obok i pa­trzy­łam na jego sze­ro­kie wy­ta­tu­owane plecy, ra­miona i po­śladki, i ko­cha­łam jego siłę, ko­cha­łam strach, jaki bu­dził, ko­cha­łam jego gwał­tow­ność, ko­cha­łam smu­tek, który go wy­peł­niał, ko­cha­łam na­wet to, jak bar­dzo miał mnie w gar­ści, ko­cha­łam go za to, że zo­sta­wił mnie dla tej pa­niusi, dla tej szmaty z do­brego domu, ad­wo­kac­kiej có­runi, wy­piesz­czo­nej, wy­chu­cha­nej, i na­wet mnie to ba­wiło, że po­szła tak na zmar­no­wa­nie, nie, że te­raz, ale wtedy, taka dziew­czy­neczka, która mo­głaby się za­sy­mi­lo­wać i żyć so­bie jak zwy­kła Po­lka, taka dziew­czy­neczka śliczna, się z nim zwią­zała, tak, na­wet mnie to ba­wiło, na­wet go za to też ko­cha­łam, bo my­śla­łam bar­dzo źle o so­bie sa­mej, więc mia­łam to za ko­lejny jego suk­ces, oto ktoś taki jak ja, ktoś z naj­brud­niej­szego ży­dow­skiego rynsz­toka, a bie­rze so­bie taką dziew­czynę, pa­nienkę z in­nego świata, wszystko mu się udaje i to też.

To nie­prawda. Na­wet wte­raz się okła­muję, cho­ciaż tro­chę, na­wet wte­raz kłam­stwami pró­buję za­cho­wać tro­chę utra­co­nej wtedy god­no­ści. Nie­na­wi­dzi­łam go za to. Za to chcia­łam go za­bić. I ją chcia­łam za­bić, stłuc bu­telkę i wbić jej szkło w twarz, w brzuch, roz­ha­ra­tać je, oczy wy­dra­pać, prze­cież umiem, wciąż bar­dzo do­brze pa­mię­tam, jak to jest, gdy się so­bie po­zwala wy­buch­nąć w środku. Pa­mię­tam to jesz­cze z wię­zie­nia.

Ko­cha­łam go rów­nież wtedy, chu­dego, o skó­rze sza­rej i szorst­kiej, sła­bego, drżą­cego, ko­cham go, na­wet kiedy pod­cie­ram mu ty­łek, za­cho­wu­jąc te zu­żyte skrawki pa­pieru na póź­niej, na opał, ko­cham jego tro­chę już opuch­nięte z głodu ogromne dło­nie, po raz pierw­szy od sa­mego po­czątku wojny spuchł z głodu, te­raz, do­piero te­raz, kiedy So­wieci są już na Pra­dze. A my­ślał, że wszy­scy inni mogą puch­nąć, tylko on nie spuch­nie. Chyba że od sa­dła wy­le­wa­ją­cego się zza pa­ska spodni.

Naj­gor­sze jest to, że nie mu­siał spuch­nąć. Gło­du­jemy, ow­szem, ale do­piero od paru mie­sięcy, od po­wsta­nia. W get­cie by­li­śmy na­je­dzeni, po Gros­sak­tion, w szo­pie, też nie by­li­śmy głodni, ale wtedy już Ja­kub tra­cił po­woli za­in­te­re­so­wa­nie je­dze­niem, po­grą­żał się w apa­tii, jadł co­raz mniej. Tak samo po­tem, u niej. Chudł. Miał z czego. W końcu jadł tylko to, co wło­ży­łam mu do ust, pra­wie zmu­sza­jąc go do prze­łknię­cia.

Robi się już ciemno, ro­biło, nie bę­dzie wi­dać dymu, więc mogę roz­pa­lić ogień. Umiem zresztą pa­lić tak, żeby dymu nie było wcale, je­stem noc­nym zwie­rzę­ciem, noc­nym po­two­rem, gdy­bym nie umiała, to już bym nie żyła, więc na nocne pa­le­nie mam, mia­łam odło­żone pa­liwo dy­miące, a na dzienne spe­cjalne, naj­such­sze szczapki, z któ­rych dym roz­cho­dzi się po na­szej kry­jówce i za­nim wy­do­sta­nie się na ze­wnątrz, to już go nie wi­dać. Skle­ci­łam w tym celu spe­cjalny pie­cyk ze sta­rej, za­rdze­wia­łej beczki, którą wtar­ga­łam tu­taj z piw­nicy, w środku po­ukła­da­łam ce­gły, na ce­głach ruszty, pil­ni­kiem wy­kro­iłam otwory da­jące do­stęp do pa­le­ni­ska i po­piel­nika, ze zna­le­zio­nych rur zbu­do­wa­łam też ko­min, da­jący ciąg i wy­pro­wa­dza­jący dym nie na ze­wnątrz, to by­łoby sa­mo­bój­stwo, lecz do ko­ry­ta­rza obok, gdzie spo­koj­nie może się ro­zejść, z ze­wnątrz cią­gle nie­wi­doczny.

Skła­dam więc, zło­ży­łam tro­chę pod­pałki z „Ga­zety Ży­dow­skiej” z 1942 roku, na to do­rzu­cam odłu­pa­nych od drzwi szafy szczap, roz­pa­lam, cze­kam, aż za­pło­nie. Tro­chę go ogrzeje.

– Mu­szę iść, Ja­kub – mó­wię bar­dzo ci­cho. – Mu­szę iść. Nie ru­szaj się stąd.

Już czas. Da­łam mu dzi­siaj ostat­nią kostkę cu­kru z wo­reczka, który za­bra­łam jesz­cze z miesz­ka­nia tej pol­skiej kurwy, co nas ukry­wała, ale o niej nie chce mi się my­śleć te­raz. Wody mam dość, jesz­cze przy­naj­mniej kilka li­trów w bańce po mleku, a co waż­niej­sze, wiem, skąd tę wodę wziąć, bo mam go­tową stud­nię. Za­ma­rza, ale to nie jest wielki kło­pot, to­pię wodę no­cami na moim pie­cyku.

Pa­trzę na mój wy­dra­pany na ścia­nie ka­len­darz, spoj­rza­łam. Wy­da­wało mi się, że jest pierw­szy grud­nia, i wte­raz wiem, że słusz­nie, że się nie my­li­łam. Mam na so­bie dwie pary gru­bych raj­stop, mę­skie weł­niane spodnie, dwa swe­try i o wiele na mnie za dużą, grubą mę­ską ma­ry­narkę. Biorę wo­rek, za­bra­łam, z worka przy uży­ciu gru­bego sznurka spo­rzą­dzi­łam coś w ro­dzaju ple­caka, za­kła­dam i za­pi­nam płaszcz, po czym ści­skam go woj­sko­wym pa­sem, buty okrę­cam szma­tami, głowę sza­lem i grubą, weł­nianą chu­stą. Mam też dwie pary weł­nia­nych rę­ka­wi­czek i na le­wej rę­ka­wiczce za­pi­nam stary ze­ga­rek Ja­kuba, nie­miecki Gla­shütte, który no­sił jesz­cze przed wojną, na znisz­czo­nym pa­sku, lecz o świe­cą­cych w ciem­no­ści wska­zów­kach. Za pas, z tyłu, wkła­dam nie­wielki, za­gięty łom, bar­dzo przy­datne na­rzę­dzie, do kie­szeni płasz­cza cho­wam nóż, taki zwy­kły, ku­chenny ko­zik, do dru­giej pi­sto­let.

Ku­pi­łam go w lu­tym czter­dzie­stego trze­ciego na Twar­dej, cho­dzi­łam wtedy poza szcząt­kowe getto do pracy na pla­cówce, oczy­wi­ście wy­cho­dziło się wy­łącz­nie w gru­pach, gdyby ktoś od­wa­żył się iść sa­mot­nie, to Niemcy strze­lali bez ostrze­że­nia, na­sze ko­mando pro­wa­dziła gruba Niemka, na­zy­wała się zwy­czaj­nie, Mil­ler.

Ja­kub ni­g­dzie już nie cho­dził, Ja­kub był już wtedy w ciem­no­ściach, miał nu­me­rek na ży­cie, ale po stycz­nio­wej ak­cji oka­zało się, że nu­me­rek już nie gwa­ran­tuje bez­pie­czeń­stwa, kiedy tylko z na­szego szopu za­brali kil­ka­set osób, nas nie za­brano po­par­tym sutą ła­pówką cu­dem, Ja­kub pra­wie nie zwró­cił na to uwagi, we­ge­to­wał i nikł, ja cho­dzi­łam na szmu­giel sama. Zwra­ca­łam uwagę za nas dwoje, na wszystko, na co trzeba było zwra­cać uwagę, żeby żyć.

Żyć, żyć, żyć, je­dyna mo­dli­twa, jaką od­ma­wia­łam.

Na Twar­dej był skle­pik, wła­ści­wie w po­dwórku jed­nego z do­mów na rogu Pań­skiej i Twar­dej, było to zresztą na te­re­nie daw­nego ma­łego getta, po li­kwi­da­cji od­by­wało się tam dużo han­dlu szmu­gler­skiego, mia­łam tam paru zna­jo­mych i po­zna­łam pew­nego je­go­mo­ścia z Lu­blina, któ­rego w końcu py­tam, za­py­ta­łam, czy nie wy­sta­rałby mi się o ma­szynę. Za­py­ta­łam go o to, bo od dawna wie­dzia­łam, że wpa­dłam mu w oko, tak za­wsze ła­twiej do­bić in­te­resu. Lu­bel­ski szmu­gler mi na to od­po­wie­dział, mówi, że ma­szyny te­raz bar­dzo dro­gie, każdy Ży­dek tylko ma­szyny by ku­po­wał, tacy się Ży­dzi na­gle chętni do strze­la­nia zro­bili.

Tak rze­czy­wi­ście wtedy było, już po Gros­sak­tion pi­sto­let to była naj­lep­sza wa­luta w tym, co zo­stało z getta, a jak zro­bili ak­cję w stycz­niu, to sama uzna­łam, że żyw­cem mnie nie we­zmą, że le­piej za­bić cho­ciaż jed­nego Niemca, kiedy mnie będą za­bie­rać, niż po pro­stu umrzeć. Wtedy już wielu z nas tak my­ślało, szcze­gól­nie z Par­tii, ja jed­nak do Par­tii się nie gar­nę­łam, bo nie po to wal­czy­łam z każ­dym, kto się tylko nada­rzył, o samą sie­bie, o moje by­cie kimś, nie zaś ni­kim, nie po to po­świę­ci­łam tyle, ile po­świę­ci­łam, żeby te­raz słu­chać roz­ka­zów ja­kie­goś za­ro­zu­mia­łego gnojka, bez zna­cze­nia, czy bę­dzie to bun­dy­sta, sy­jo­ni­sta czy szo­mer.

Na pie­nią­dzach ni­komu już nie za­le­żało, cho­ciaż pie­nią­dze były, je­śli ktoś szmu­glo­wał i nie dał się za­strze­lić, to zysk był pewny. Naj­wię­cej ku­po­wała wła­śnie Par­tia, ale pry­watni też, je­śli tylko mieli za co, i bo­jowcy z Par­tii przy­my­kali na to oko, wy­ci­ska­jąc grub­sze pie­nią­dze z bo­ga­czy, aż się cza­sem o tych bo­ga­czy do wy­ci­ska­nia po­kłó­cili z bej­ta­row­cami. Mó­wiło się, że Par­tia go­dzi się na to, żeby pry­watni mieli broń, bo kiedy w końcu po­wsta­niemy, to po­zwoli każ­demu uzbro­jo­nemu przy­łą­czyć się do walki o godną, ma­cha­bej­ską śmierć.

Ja mia­łam jed­nak inne plany niż ma­cha­bej­ska śmierć.

Bra­łam to pod uwagę, le­piej umrzeć, za­bi­ja­jąc cho­ciaż jed­nego z tych po­two­rów, jed­nak wcale nie chcia­łam umie­rać i dla­tego żyję, prze­ży­łam, cho­ciaż wszy­scy umarli.

Po­wie­dzia­łam mu więc wtedy, temu fa­ce­towi z Lu­blina, że pie­nią­dze u mnie są, ile trzeba, tyle bę­dzie. Dwa dni póź­niej, idąc na pla­cówkę, znowu spo­tka­łam go tam, gdzie wcze­śniej. Za­py­tał, czy mam pie­nią­dze, mia­łam, za­pła­ci­łam sie­dem ty­sięcy, bo po co mi sie­dem, dzie­sięć, sto ty­sięcy, co ja z pie­niędzmi zro­bię, z jego pie­niędzmi i z mo­imi, sta­rymi, jesz­cze przed­wo­jen­nymi i no­wymi, ze szmu­glu. Pie­nią­dze to pa­pier, pie­nią­dze to nic. Ma­szyna to do­bra, godna, od­ważna śmierć, nie łu­dzi­łam się, że ma­szyna to mo­głoby być na­wet ży­cie, bo je­śli ży­cie, to nie dzięki ja­kie­muś pi­sto­le­ci­kowi, pi­sto­le­ci­kiem ży­cia wy­wal­czyć so­bie nie spo­sób, żeby ży­cie so­bie wy­wal­czyć, to trzeba mieć ar­mię i flotę, sa­mo­loty i tanki, pi­sto­le­cik się na­daje tylko do do­brego umie­ra­nia, je­śli ży­cie, to zu­peł­nie ina­czej. Ale do­bre umie­ra­nie i tak lep­sze niż taka śmierć.

Tak wtedy my­śla­łam, ale wte­raz już nie wiem, czy lep­sze. Łu­dzi­łam się, wtedy, że śmierć, pod­czas któ­rej będę strze­lać z pi­sto­letu, jest lep­sza, bo umie­ra­jąc w walce, za­cho­wam czło­wie­czeń­stwo, które ode­brano by mi w po­ciągu do Tre­bli­nek albo które mógłby mi ode­brać każdy wy­da­jący mnie ge­stapo, albo za­bi­ja­jący na miej­scu Po­lak, ale prze­cież to nie­prawda, śmierć to śmierć. W śmierci czło­wie­czeń­stwo się wła­śnie traci, nie­za­leż­nie od ro­dzaju śmierci, bo z czło­wieka czło­wiek umie­ra­jący staje się mar­twym cia­łem, ni­czym.

Za­pła­ci­łam więc i py­tam, gdzie ma­szyna, a czło­wiek ów na to, że w po­ko­iku na gó­rze, gdzie on ode mnie jesz­cze jed­nego bę­dzie po­trze­bo­wał, ina­czej nici z trans­ak­cji.

Chcia­łam mu w pierw­szym od­ru­chu od­po­wie­dzieć, że nie je­stem kurwą, ale po­tem po­my­śla­łam, że po co mi spór, co za róż­nica, prze­cież i tak nie­długo umrzemy, nie ma się o co kłó­cić, nie mam czasu, na­sza grupa za go­dzinę ru­szy z po­wro­tem, a prze­cież ciało to nic, ciało się od tego nie zu­żywa, a je­śli się bru­dzi, to można je umyć, po­szłam więc z nim do tego po­ko­iku, tam mu po­wie­dzia­łam, że je­śli chce so­bie po­uży­wać, to ja chcę mied­nicę z go­rącą wodą, ka­wa­łek praw­dzi­wego my­dła i ręcz­nik. Zbiegł po scho­dach, po chwili wró­cił ze wszyst­kim. Za­py­tał, czy umyję się przed, od­po­wie­dzia­łam, że po. Był już zbyt pod­nie­cony, żeby pro­te­sto­wać. Ro­ze­bra­łam się, nie cze­ka­jąc na po­le­ce­nie, ob­ma­cy­wał mnie, co było mi wstrętne, ale nie ta­kie rze­czy zno­si­łam, po­tem zro­bił, co chciał zro­bić, czu­łam, czuję jego chuja w środku i to stało się dla mnie tak obo­jętne, jakby przez chwilę tra­fił mi się ja­kiś po­mi­jalny, fi­zyczny dys­kom­fort, jakby mnie przez chwilę but ci­snął, ale prze­cież wiem, że za­raz go zdejmę, za­raz ci­snąć prze­sta­nie.

Od­wró­ci­łam głowę, pa­trzy­łam przez okno, aku­rat się prze­ja­śniło, dzień był mroźny i niebo było błę­kitne tym błę­ki­tem bla­dym, zi­mo­wym i smut­nym. Na po­rę­czy bal­konu sie­działa, sie­dzi kawka, cała na­stro­szona, sza­ro­czarna, i pa­trzyła na mnie z prze­chy­loną po pta­siemu główką, na mnie i na męż­czy­znę, który na mnie le­żał, i po­my­śla­łam so­bie, że kawka mnie ro­zu­mie, cho­ciaż prze­cież wiem, że to nie­prawda, kawki są mą­dre, ale ro­zu­mieją tylko same sie­bie, jak my wszy­scy.

Może na­wet po­dob­nie jak my prze­ko­nują same sie­bie oszu­kań­czo, że są dla sie­bie sa­mych ta­jem­nicą, wszy­scy tak ro­bimy, a to prze­cież nie­prawda.

Nie mamy sami przed sobą żad­nych ta­jem­nic, kiedy tylko od­wa­żymy się w sie­bie spoj­rzeć.

Od­wró­ci­łam więc wzrok od kawki i od zi­mo­wego nieba, od­wra­cam. Nie chcia­łam pa­trzeć na męż­czy­znę, który na mnie le­żał, opie­ra­jąc się na łok­ciach i ro­biąc swoje, ale wró­ci­łam my­ślami do jego na­tar­czy­wej obec­no­ści i do na­tar­czy­wej obec­no­ści męż­czyzn w ogóle.

Przy­po­mnia­łam so­bie jak przez mgłę, jak to było kie­dyś, cho­ciaż tam­tego świata i tam­tej mnie nie ma już tak zu­peł­nie, jakby ni­gdy nie ist­niały ani świat, ani ja, znik­nę­łam tamta ja i tam­ten świat ze mną w nim, na długo przed wojną jesz­cze. Nie pa­mię­tam tych wszyst­kich męż­czyzn, zle­wają mi się w jedno ciało z jed­nym na­tar­czy­wym, na­chal­nym chu­jem, szybko prze­cież na­uczy­łam się za­wo­do­wej obo­jęt­no­ści, moje ko­le­żanki z łódz­kiej ulicy albo po­tem z na­szego bur­delu pod go­łym nie­bem, to jest z krza­ków nad Wi­słą, one dawno po­szły do pia­chu albo do Ar­gen­tyny, a tam też szybko do pia­chu, bo taka jest ko­lej rze­czy, a moje ży­cie wy­strze­liło w górę, po czym spa­dło w dół, wraz ze wszyst­kimi ży­ciami war­szaw­skich Ży­dów, ale i tak ży­łam le­piej niż one wszyst­kie. Wię­cej z ży­cia mia­łam.

Są ta­kie, oczy­wi­ście, które żyją le­piej niż ja i mają z ży­cia o wiele wię­cej, na przy­kład ta jego pol­ska kurwa, ale to nic. Spra­wie­dli­wość jest naj­śmiesz­niej­szą ze wszyst­kich fik­cji, w ja­kie lu­dzie pra­gną wie­rzyć.

Po­my­śla­łam, że mógłby już skoń­czyć, przy­po­mnia­łam so­bie więc od razu za­wo­dową sztuczkę, wy­gię­łam się pod nim, się­gnę­łam mię­dzy jego po­śladki, po­wie­dzia­łam coś z za­wo­do­wym, uda­wa­nym pod­nie­ce­niem, coś dla mnie ma­chi­nal­nego, dlań nie­zwy­kłego. Za­dzia­łało. Za­skom­lał, skomle, wy­prę­żył się, skoń­czył, zwa­lił się na łóżko obok mnie i przy­tu­lił, wsu­nął mi głowę pod pa­chę jak pies, wtu­lił twarz w moje piersi i za­stygł tak, bez ru­chu, bez słowa, na­wet nie drgnął, czu­łam tylko na skó­rze jego od­dech. Po­zwo­li­łam mu, uzna­łam, że to część usługi, ja­kiej ode mnie w za­mian za pi­sto­let za­żą­dał, więc na chwilę mu po­zwo­li­łam i le­żał tak, ze scho­waną twa­rzą, da­lej bez ru­chu, aż stra­ci­łam cier­pli­wość.

– No, star­czy tych przy­tu­la­nek... – burk­nę­łam, od­ry­wa­jąc się od niego.

Wsta­łam, się­gnę­łam po mi­skę z wodą, my­dło, ręcz­nik, umy­łam się i wy­tar­łam. On le­żał, pa­trzył na mnie. Nie prze­szka­dzało mi jego spoj­rze­nie, dawno na­uczy­łam się spoj­rze­nia lek­ce­wa­żyć.

– Te­raz to­war – po­wie­dzia­łam.

Prze­pro­sił na­tych­miast, prze­pra­sza, na­gle zmie­szany, usiadł, się­gnął pod łóżko, po­dał mi nie­wielki, za­wi­nięty w pa­pier i ob­wią­zany sznur­kiem pa­ku­nek. Zdję­łam sznu­rek i pa­pier, nie ubie­ra­jąc się, on też sie­dział nagi, cze­kał, aż roz­pa­kuję, i nie po­do­bała mi się ta wspólna na­gość, bo su­ge­ro­wała ja­kąś bli­skość, któ­rej nie było prze­cież mię­dzy nami, i nie chcia­łam, żeby była, ale to­war wy­da­wał mi się waż­niej­szy.

W środku były szmaty, tłu­ste od oleju i sil­nie pach­nące bro­nią. Znam do­brze ten za­pach, jesz­cze sprzed wojny. Od­wi­nę­łam je, od­wi­jam, w środku pi­sto­let, pa­ra­belka.

– Tylko ostroż­nie... – za­czął i wy­cią­gnął łapy, żeby mi ob­ja­śniać, któ­rędy wy­la­tuje po­cisk, ale spoj­rza­łam na niego tak, że od razu dał spo­kój, cof­nął się.

Wy­ję­łam pi­sto­let z pa­kunku. Na­ci­ska­jąc przy­cisk, zrzu­ci­łam ma­ga­zy­nek, od­cią­gnę­łam ko­lanko zamka, spraw­dza­jąc, czy ko­mora pu­sta, na­ci­snę­łam spust, pstryk­nęła iglica. Od­cią­gnę­łam ko­lanko jesz­cze raz, za­blo­ko­wa­łam w tyl­nym po­ło­że­niu, zaj­rza­łam pod świa­tło do lufy. Gwint wy­raźny, czy­sto, żad­nej rdzy.

Broń była do­bra. Je­den ma­ga­zy­nek pe­łen, osiem na­bo­jów.

– Nie ma wię­cej amu­ni­cji? – za­py­ta­łam, py­tam.

Fa­cet był za­sko­czony. I za­nie­po­ko­jony.

– No nie ma. A pani to skąd się tak zna na ma­szy­nach? Wszyst­kie Ży­dówki te­raz tak po­tra­fią?

– A chuj to pana ob­cho­dzi, skąd ja się znam – od­par­łam su­cho.

– Po­dobno Ży­dzi broń ku­pują, żeby jak Niemcy uciekną, ko­mu­nizm tu zbroj­nie wpro­wa­dzić.

– Tak...? – zdzi­wi­łam się, dzi­wię się tro­chę, bo zbroj­nym wpro­wa­dza­niem ko­mu­ni­zmu ni­gdy nie by­łam za­in­te­re­so­wana.

– No tak na mie­ście mó­wią. Bo że getto chce broni, to wszy­scy wie­dzą. Na szmu­glu wszy­scy o ma­szyny py­tają.

– A że ta broń na Niem­ców, to ni­komu do głowy nie przy­szło?

– Pani, kto to wi­dział, żeby Ży­dzi do Niem­ców strze­lali. Więc stąd lu­dzie mó­wią, że musi o ko­mu­nizm cho­dzić.

– A to my­ślisz pan, że So­wieci się tym sami nie zajmą? Sta­lin i jego dy­wi­zje, tanki i sa­mo­loty? Ży­dów im do tego po­trzeba i pię­ciu ży­dow­skich re­wol­we­rów?

Prze­wró­cił tylko oczami. Ja mach­nę­łam ręką. Prze­cież nie będę mu tłu­ma­czyła. Po­lak Żyda nie zro­zu­mie. Ani Ży­dówki. Na­wet ta­kiej niby-Ży­dówki jak ja.

Na­boje obej­rza­łam do­kład­nie, oglą­dam, je­den po dru­gim, oka­zało się, że cho­ciaż pi­sto­let nie­miecki, to na­boje przed­wo­jenne pol­skie, co mnie za­smu­ciło, bo im na­bój star­szy, tym gor­szy, a pol­skie rze­czy trudno ce­nić. Ale nie było co ka­pry­sić, skoro in­nych nie ma. Ubra­łam się więc, po czym za­wi­nąw­szy pi­sto­let w szmaty i pa­pier, scho­wa­łam go w bloku mięk­kiego jesz­cze ma­sła, który ku­pi­łam po­przed­niego dnia, wie­dząc, że ja­koś będę mu­siała tę broń prze­nieść przez wa­chę.

Po­pa­trzy­łam jesz­cze na tego szmu­glera, który mi pi­sto­let przy­niósł i któ­remu by­łam za to bar­dzo wdzięczna. Miał chude koń­czyny, pła­skie, ob­wi­słe po­śladki i ob­wi­słe, cho­ciaż mę­skie piersi i wielki brzuch, jed­nak twardy, na­bity we­wnętrz­nym, nie zaś pod­skór­nym sa­dłem, jak piłka, z wy­sta­ją­cym pęp­kiem.

– Pan je­steś do­bry czło­wiek – po­wie­dzia­łam na­gle, mó­wię.

Zdzi­wił się, a prze­cież był do­bry. Lep­szy niż więk­szość Po­la­ków, ja­kich spo­tka­łam w ży­ciu. Mógł za­brać pie­nią­dze, a pi­sto­letu nie dać. Mógł przyjść z ja­kimś ge­sta­pow­cem czy in­nym żan­dar­mem, jak ich wtedy nie­słusz­nie na­zy­wa­li­śmy, mógł mnie wy­dać, wszystko mógł mi zro­bić. Jak wszy­scy oni. A że za­ży­czył so­bie mo­jego ciała, któ­rego, ow­szem, nie da­ła­bym mu z wła­snej woli, bo żad­nemu bym nie dała, a jemu szcze­gól­nie nie da­ła­bym, gdyby nie za­le­żało mi na pi­sto­le­cie, gdyby mnie nie za­szan­ta­żo­wał, no to so­bie za­ży­czył, to nie było do­bre, ale lu­dzie ro­bią gor­sze rze­czy.