Kabaret Absurdu Teatralnego ebook

Cyganka Zosia

Wchodzi prezenter na scenę, obok niego facet przebrany za Cygankę.

PREZENTER: Witam państwa. Mam przyjemność przedstawić państwu, najlepszą wróżbitkę świata, Nostradamusa 21 wieku, miss mokrego podkoszulka, Cygankę Zosię.

CYGANKA: Powitać.

PREZENTER: Niech pani tu usiądzie, a ja poproszę kogoś z publiczności. Ochotniczkę. Najlepiej pannę, która chciałaby poznać swoją przyszłość. Proszę się nie bać, ona nie gryzie.

CYGANKA: Ze sztuczną szczęką to sobie mogę.

PREZENTER: Jest ochotniczka. Jak masz na imię?

ASIA: Asia.

PREZENTER: Brawa dla Asi za odwagę. Proszę się nie denerwować. ( Prezenter przyprowadza kobietę z widowni do Cyganki. )

CYGANKA: Idź pan już. Ten facet działa mi na uzębienie. Zośka jestem. ( Podaje dłoń na przywitanie, rzuca okiem na dłoń Asi z myślą, że ukradnie z jej ręki pierścionek lub obrączkę. ) Ani pierścionków, ani obrączki. Też mi wybrał. A więc masz na imię? Nie mów! Zgadnę. Asia. Mieszkasz? Nie mów! Zgadnę. W Polsce. Wiek? Nie, nie mówmy. No dobra kochaniutka. ( Siadają. ) Powróżę ci najpierw z ręki. ( Asia podaje prawą dłoń. ) Uuu, aaa. Serce miłości. Widzę, dużo kresek, odcinków, cięciw. Nic z tego nie wynika, ale ta linia tutaj jest długa. Będziesz długo żyć. Nawet dożyjesz emerytury. A tu linia frontu Polsko — Ruskiego… będzie cud w twoim życiu. I ciemność, widzę ciemność. Rzuć dyszkę. ( Cyganka zakrywa ręką swoje oczy. Czeka chwilę. ) Nie masz. Dobra. Bez pieniędzy, bez obrączek, ale mi wybrał dziad jeden. Teraz rzucę kośćmi. ( Cyganka wyjmuje atrapę kości z nogi człowieka. Wyrzuca za siebie. ) Nie, to resztki z obiadu. ( Później znajduje zwykłe kości do gry. ) Gdzie ja je schowałam… a są. ( Rzuca Cyganka kostkami. ) Pięć dodać sześć razem dwanaście, parzyście. Niedobrze, znowu wrócę późno do domu. Teraz ty. ( Rzuca Asia, a Cyganka znowu liczy błędnie. ) Pięć plus trzy razem dziewięć. Sama radość czeka na ciebie w życiu. Pranie, gotowanie, sprzątanie. Dobra kochaniutka, może powróżymy teraz z kart, 100% sprawdzalności. ( Cyganka wyjmuje talie kart i pojedynczo rozkłada. ) Zobaczmy, co cię czeka? Zakonnica. ( Pierwsza karta wizerunek zakonnicy. ) Uuu. Będziesz kochana bezrobotna. Królik. ( Następna karta. ) Dużo, dużo dzieci urodzisz. Nic dziwnego, że nie będzie chciało się pracować. ( Wyjmuje swoją kartę z banku. ) A to? Ups. To moja karta kredytowa z Amber Gold. Tak Tusk reklamował ten bank, że taki cygański, więc brałam kredyty i miał rację. Do tej pory nie muszę oddawać pieniędzy. Kowalewski. ( Kolejna karta. ) Brunet odwiedzi cię wieczorową porą. Rekin. ( Kolejna karta. ) Nie je ryb. Wegetarianin. Księżyc. ( Kolejna karta. ) Raz w miesiącu wyje. Coś nie ma wzięcia. ( Wyjmuje kartę z wizerunkiem piosenkarki Britney Spears. ) Nic dziwnego. Britni Śpirs. Brzyydalll. Wąż. ( Karta z wężem ogrodowym. ) To tego moczy się nocą. Karzeł. ( Kolejna karta. ) Ma niski poziom cukru we krwi. Martini. ( Kolejna karta. ) Przed użyciem wstrząśnij. ( Mówi po cichu do Asi. ) Gucci. ( Kolejna karta. ) Znaczy, ma styl. A nie. Gutti. Lubi podróbki. Warcaby. ( Kolejna karta. ) Bystry to nie jest. Pies z pizzą? ( Kolejna karta. ) Aaa, wabi się Giuseppe. Papieros. ( Kolejna karta. ) Poliglota. Byk. ( Kolejna karta. ) Zakolczykowany. Rower. ( Kolejna karta. ) Tak wiem, pierwsze skojarzenie, lubi pedałować, ale po prostu, może nie dorobił się samochodu. Zdjęcie z Wojewódzkim. Kolejna karta. ) No to już wiemy, że jest po nieudanym związku. ( Cygance dzwoni telefon. Dzwonek Cyganeczka Zosia. Wyjmuje stary model urządzenia. ) O mężulek dzwoni. Przepraszam na chwilę. Czego?! W pracy jestem. Obiad? W lodówce! Wiem, że nie mamy lodówki. Idź do Żabki i weź coś dla mnie. Wolno, wolno. Co nam mogą zrobić? Jesteśmy mniejszością narodową. I zgarnij dzieci z ulicy. Narka. Mąż. Siedzi w domu nierób, a ja muszę wciskać ludziom kit, żeby zarobić na chleb. Lecimy dalej. Teletubisie. ( Kolejna karta. ) Komuniści staną wam na drodze. ( Cyganka pluje na kartę. ) Nie lubię komunistów, internowali mnie za komuny. Wszystkich zabierali z mieszkań, a mnie zgarnęli z ulicy. Krowa i Red Bull? ( Kolejna karta. ) Twój kochany da ci ptasie mleczko. Róże. ( Kolejna karta. ) I bukiet tulipanów. Smok. ( Kolejna karta. ) Niedobrze. Urząd skarbowy będzie się domagał podatku od darowizny. Osioł. ( Kolejna karta. ) Ale kolega twojego Shreka okiełzna, to zło. Michałowa. ( Kolejna karta. Kobieta z serialu Ranczo. ) Wyjdzie z tego niezły bigos. Łyżka. ( Kolejna karta. ) Utoniecie w swoich ramionach. Sałata. ( Kolejna karta. ) Nie mam zielonego pojęcia. I ostatnia karta. ( Pisze na niej ODWRÓĆ SIĘ. ) Odwróć się. Gdzie? Nic nie widzę. A nie, to ty kochaniutka masz się odwrócić.

( Odwraca się Asia za siebie i widzi wywróżonego faceta z kart. Mężczyzna zaczyna śpiewać. )

KAWALER: Ti Amo, to znaczy kocham. Ti Baccio, całuję ciebie. Gdy jestem z tobą dziewczyno, tak dobrze mi, jak w Niebie. ( Mężczyzna ma w ręku ptasie mleczko i tulipany. Podchodzi do Cyganki zamiast do Asi. )

CYGANKA: Kurde, coś w tym prawdy jest.

Cyganka ucieszona wychodzi razem z facetem. Asia zostaje sama przy stole. Podchodzi prezenter i dziękuje jej za występ.

Cyrograf

Z dyskoteki ochroniarz wyrzuca otyłego faceta o imieniu Gabriel.

OCHRONIARZ: Sezon na misia już się skończył!

GABRIEL: Oddałbym wszystko, żeby moje życie się zmieniło. ( Mężczyzna mówi z płaczem. )

Odgłos spłuczki z WC. Pojawia się diabeł, wychodzi z łazienki. Ciągnie za sobą papier toaletowy jak ogon.

DIABEŁ: Wzywałeś mnie biedaku?

GABRIEL: Kim jesteś?

DIABEŁ: Dla przyjaciół Kubuś. Zawodowo zajmuję się pomaganiem ludziom. ( Diabeł daje mężczyźnie swoją wizytówkę. )

GABRIEL: A skąd ten ogon?

DIABEŁ: Diabelstwo się przykleiło. ( Diabeł odwraca się i wyjmuje papier z majtek. )

GABRIEL: A te rogi?

DIABEŁ: Stare dzieje. To przez Ewę.

GABRIEL: Tę Ewę? Z raju?

DIABEŁ: Złamała sankcje, a mi się oberwało, a ja jestem Bogu ducha winny. Przyznaję się, trochę zaniżyłem cenę jabłek, ale mamy przecież wolny rynek. Jestem niewinny. Przysięgam na Boga. ( Trzyma skrzyżowane palce podczas przysięgi. )

GABRIEL: Jasne, a jak było z Ablem?

DIABEŁ: No jak? Mówiłem Kainowi, żeby go tylko postraszył. Krzyczałem w nogi! W nogi! Rąbnął w łeb, zgon na miejscu i czyja wina? Trenera.

GABRIEL: I za karę siedzi się w Piekle.

DIABEŁ: Nie, ja tylko nadzoruję. Taki anioł stróż.

GABRIEL: Pewnie kochasz tę robotę?

DIABEŁ: Nienawidzę. Mam już dość tego zapachu spalonego mięsa, tego szkodzenia ludziom…

GABRIEL: Dobrze cię rozumiem, też pracowałem w fast foodzie.

DIABEŁ: Jak podpiszesz mi deklarację członkowską do naszego klubu, to spełnię twoje cztery życzenia.

GABRIEL: Jak złota rybka?

DIABEŁ: To cienias, spełnia tylko trzy.

GABRIEL: A są tam? No wiesz…

DIABEŁ: Laseczki? Człowieku! Z całego świata. Cudzołożnice, nimfomanki, białe, czarne.

GABRIEL: No nie wiem. Chciałbym, ale miałem inne plany na życie. Chciałem pójść na studia…

DIABEŁ: Papierek chcesz mieć. Rozumiem. Zapiszę cię do naszego uniwersytetu.

GABRIEL: Macie tam uczelnię?

DIABEŁ: Jeszcze jaką? Uniwersytet potworów, wykładają najlepsi. Taki np. Judasz, specjalista od kontrwywiadu, Neron — BHP i ochrona przeciwpożarowa. Amadeusz…

GABRIEL: Muzykę?

DIABEŁ: Nie, seksuologię. Od muzyki mamy Mansona. Napoleon… nie ten teraz wykłada w Carrefourze. Hitler — ochrona środowiska, Jelcyn…

GABRIEL: Ten też?

DIABEŁ: Oczywiście. Współpracuje z nami od lat, ale nadużywa alkoholu.

GABRIEL: To źle?

DIABEŁ: Na miłość Boską! Alkohol to zło wcielone. Przy tej temperaturze, chcesz, żeby mi wszyscy odlecieli?

GABRIEL: No… nie wiem, czy warto?

DIABEŁ: Ale proszę, zobacz moje rekomendacje. ( Diabeł pokazuje mu na kartce cytaty. ) Lady Gaga — dobry jak diabli. Nergal — nie taki diabeł straszny jak go malują. Pan prezes — idź do diabła. Mam klientów na całym świecie. Zgódź się. ( Zbliża się i szepce mu do ucha. ) Zgódź się. Kurde, ile miodu.

GABRIEL: A w wolnych chwilach co robicie?

DIABEŁ: Czytamy Biblię. Żartuję. Nie, nie podajemy się propagandzie. Jemy bigos i oglądamy M, jak miłość, a w radiu leci diabelska muzyka.

GABRIEL: Heavy metal?

DIABEŁ: Nie, disco polo. No i opalanie, non stop.

GABRIEL: I to ma być Piekło? To są wczasy pod gruszą. Dobra. Zgadzam się, umowa stoi.

( Podaje diabłu rękę na zatwierdzenie umowy. )

DIABEŁ: Stoi to sołtysowi po dożynkach, mi to trzeba podpisać.

GABRIEL: Masz długopis?

DIABEŁ: Mam. Wczoraj jeszcze miałem. ( Szuka i nie może znaleźć. )

GABRIEL: Zginął? Diabli wzięli?

DIABEŁ: Możliwe. Wczoraj byłem w trójkącie.

GABRIEL: Bermudzkim?

DIABEŁ: Nie, akademickim. Jest.

GABRIEL: Gdzie mam podpisać?

DIABEŁ: Chwila. Co nagle to po diable, nie chcę wyjść na oszusta. Zapoznaj się najpierw z regulaminem. ( Daje mężczyźnie do ręki regulamin i zabiera od razu. ) Zaznacz też zgody marketingowe.

GABRIEL: A co tu jest drobnym druczkiem?

DIABEŁ: Diabeł tkwi w szczegółach. Takie postanowienie końcowe.

GABRIEL: Dobra podpisuję.

DIABEŁ: Czekaj! Jesteś pewien? Może chcesz wykonać telefon do przyjaciela?

GABRIEL: Nie mam przyjaciół.

DIABEŁ: Ofiara losu. Podpisuj.

GABRIEL: Zaraz, a nie powinienem podpisać własną krwią?

DIABEŁ: A po co mi twoja krew? Co to ja jestem centrum krwiodawstwa?

GABRIEL: Ale w filmach… ( Podpisuje mężczyzna. )

DIABEŁ: Ta telewizja to mi psuje tylko wizerunek. A ja jestem zwykłym biznesmenem. Podpisz jeszcze kopie.

GABRIEL: Po co?

DIABEŁ: Strzeżonego Pan Bóg strzeże. Wałęsa też podpisał, a później mi zarąbał oryginał. Dobrze, że Kiszczak miał kopie. Do was Polaków trzeba mieć anielską cierpliwość.

GABRIEL: Dobra podpisane.

DIABEŁ: No chłopie będziesz miał jak w Niebie.

GABRIEL: I co teraz?

DIABEŁ: Koncert życzeń.

GABRIEL: Chcę być szczupły.

Diabeł podchodzi i palcem przebija mu brzuch. Gabriel pod bluzką ma balon, od razu jest szczuplejszy.

DIABEŁ: Jak palcem odjął.

GABRIEL: Chcę być przystojny.

Diabeł wyjmuje z kieszeni maskę z podobizną Di Caprio i wkłada mężczyźnie na głowę.

GABRIEL: Chcę być bogaty.

Diabeł idzie na bok, bierze cztery lalki dzieci i kładzie mu po dwie na rękach.

DIABEŁ: ( Zaciera ręce. ) I ostatnie?

GABRIEL: Chcę coś niemożliwego. Drożdżówkę, którą nikt nie dotykał przede mną.

DIABEŁ: Na jakim świecie ty żyjesz? ( Daje mu 7 Days’a. ) Łatwo poszło. Teraz ciesz się życiem. Jak umrzesz przyjdę po twoją duszęęęęę!

Gabriel daje diabłu dzieci do podtrzymania.

GABRIEL: Poczekaj. ( Wyciąga diabłu ze spodni umowę, żeby mu pokazać jeden zapis. ) Zobacz, co tu jest napisane? Mam prawo zrezygnować z umowy w ciągu 14 dni, więc bądź miły.

DIABEŁ: Kurde zauważył. Jak chcesz, mogę ci dzieci pobawić?

GABRIEL: Możesz?

DIABEŁ: Bogatemu to zawsze diabeł dzieci kołysze.

GABRIEL: OK. Ja lecę cieszyć się życiem.

DIABEŁ: Tylko uważaj na siebie.

GABRIEL: Spokojnie. Złego diabli nie biorą.

Doktor lepka rączka

Na ulicy przed domem spotyka się doktor ze swoim sąsiadem.

SĄSIAD: A co to za nieszczęście idzie?

DOKTOR: Cześć, sąsiad.

SĄSIAD: Cześć. Jak tam w pracy?

DOKTOR: A spoko, wyspałem się.

SĄSIAD: Działo się coś?

DOKTOR: Skoro mnie nie budzili, to chyba nikt nie umarł, ale przedwczoraj musiałem operować.

SĄSIAD: I co?

DOKTOR: Zgroza. Zamiast pacjentowi nerkę wyciąć, to wyciąłem mu śledzionę.

SĄSIAD: Jak to mogło się stać?

DOKTOR: Obok stołu operacyjnego stał spirytus i tak non stop myślałem o śledziu.

SĄSIAD: To sąsiad operuje, to pewnie kardiochirurg?

DOKTOR: Nie, operator koparko ładowarki. No pewnie, że chirurg, ale serc to nie wycinam, to jest poważna sprawa. Wiesz, że jak się je wytnie, to trzeba włożyć drugie i jeszcze podpiąć, a ja na hydraulice się nie znam.

SĄSIAD: A co z tym pacjentem, co mu płuca wyciąłeś?

DOKTOR: Żyje do tej pory. Na ssaniu zamontowałem mu odkurzacz, a na tłoczeniu dmuchawę. Tylko że jest jeden mały problem. Musi leżeć przy gniazdku.

SĄSIAD: To pewnie się nudzi?

DOKTOR: Nie, cały czas się modli, żeby mu prądu nie wyłączyli.

SĄSIAD: A jak z zarobkami, sąsiad? Dychę wyciągniesz?

DOKTOR: Dychę to z samych kopert wyciągam. Słuchaj sąsiad, przychodzi ostatnio do mnie taka babka, daje mi kopertę i pyta się, czy jej mąż wyjdzie z tego? Ha, ha.

SĄSIAD: I co? Wyszedł?

DOKTOR: Tak, nogami do przodu. Od dwóch godzin już leżał w kostnicy, ale jak tu nie wziąć? Przecież się starałem, nawet leki kazałem mu podać, ale ciężko, ciężko sąsiad wyżyć za te 20 tysięcy.

SĄSIAD: Trzeba żyć oszczędnie. Zamiast szynki kupić parówkę.

DOKTOR: Nie jadam parówek.

SĄSIAD: Od kiedy?

DOKTOR: Od kiedy obejrzałem Galileo. Poza tym mam dużo osób na utrzymaniu.

SĄSIAD: Przecież masz tylko żonę.

DOKTOR: Żonę, kochankę, o dzieciach nie wspomnę.

SĄSIAD: Masz, sąsiad dzieci? Nie wiedziałem.

DOKTOR: Kilkanaście nieślubnych, błędy młodzieńczych lat. Naiwny byłem, myślałem, że jak będę uprawiał seks na strzeżonych parkingach, to będzie bezpieczny. A teraz trzeba płakać i płacić.

SĄSIAD: No dobra. Kobiety, alimenty i na co jeszcze?

DOKTOR: Tabletki uspakajające.

SĄSIAD: Żartujesz. Bierzesz je za darmo ze szpitala.

DOKTOR: Taką truciznę, co tam dają? W życiu. Pacjenci, jak to biorą, to później wariują. Na przykład jeden taki próbował popełnić samobójstwo. Skakał z parapetu na podłogę.

SĄSIAD: I udało mu się?

DOKTOR: Tak, ale dopiero, jak mu podpowiedziałem, żeby skoczył na główkę. Normalnie dom wariatów. Jak nie wypiję przed operacją pół litra, to mi ręka normalnie tak, tak lata ( Pokazuje. ) Albo ostatnio to mało zawału nie dostałem. Robię sekcję zwłok, a tu gościu wstaje i pyta się mnie, która godzina?

SĄSIAD: I co zrobiłeś?

DOKTOR: A co miałem zrobić? Uśpiłem go i dokończyłem. Akt zgonu już wypisany, rodzina już czekała na ciało… nie mogłem ich rozczarować. Ja to ogólnie idę ludziom na rękę, żeby nie powiedzieć, do każdego rękę wyciągnę.

SĄSIAD: Ten kraj schodzi na psy.

DOKTOR: Ma sąsiad rację, ludzi nie opłaca się leczyć. Dlatego teraz otwieramy nowy oddział dla psów, kotów i surykatek.

SĄSIAD: A skąd te surykatki?

DOKTOR: Z reklamy Wedla, najadły się za dużo czekolady.

SĄSIAD: Ty sąsiad, to masz dopiero ciekawą pracę. Nie to, co ja.

DOKTOR: A właśnie sąsiad, gdzie ty w ogóle pracujesz?

SĄSIAD: W Najwyższej Izbie Kontroli. ( Sąsiad pokazuje odznakę. Doktor ucieka. )

Dracula

Zamek Draculi. Słońce zaszło, hrabia dopiero co wstał, rozciąga ręce. Przychodzi do niego jego sługa, garbaty Igor.

IGOR: Dobry wieczór, panie. Blado pan coś wygląda.

DRACULA: Martwiłbym się, jakbym nie wyglądał.

IGOR: Nie wyspał się pan?

DRACULA: Takie spanie w ciągu dnia, w nocy nie powinno się pracować.

IGOR: No właśnie. Chciałbym porozmawiać z panem o dodatkach nocnych.

DRACULA: Ty niewdzięczniku! Wyciągnąłem cię z hipermarketu. Robiłeś w świątek, piątek i w niedziele…

IGOR: Tak, ale tam mi chociaż płacili.

DRACULA: A ja ci najlepsze dziewki z okolicy przyprowadzam. Konsumuje tylko raz, a ty tam z nimi w lochach… strach pomyśleć, co wyprawiasz?

IGOR: ( Uśmieszek na twarzy. ) Gram w szachy.

DRACULA: Takie szachy, że maty słyszę co drugie posunięcie.

IGOR: To chociaż panie daj mi urlop. Pojechałbym sobie na Ibizę, wygrzewałbym się w słońcu. Może pan jechać ze mną?

DRACULA: Teraz to spaliłeś. Głupcze, niby po co ja śpię w ciągu dnia?!

IGOR: Bo cię Bóg opuścił?

DRACULA: Po prostu ten typ tak ma. A ty co robisz, jak ja śpię?

IGOR: Otworzyłem firmę produkcyjną, dobrze prosperuje.

DRACULA: Co wytwarzasz?

IGOR: Kołki.

DRACULA: Jakie?! ( Dracula patrzy z wściekłością. )

IGOR: ( Kłamie. ) Budowlane. Budowlane. Nie te ciosane.

DRACULA: Lepiej byś się przyjął w centrum krwiodawstwa, nie musiałbym z domu wychodzić.

IGOR: Mdleję na widok krwi.

DRACULA: To chociaż trumnę mi zbij, przydaj się na coś.

IGOR: A ktoś umarł?

DRACULA: Do spania.

IGOR: Większą, czy amerykankę?

DRACULA: Śpię sam.

IGOR: To najwyższy czas się hajtnąć. Żona by panu śniadanie do trumny przynosiła.

DRACULA: Do trumny to już mnie jedna doprowadziła. Zaprosiła mnie na kolację, tylko nie powiedziała, że to ja mam być głównym daniem. Ja jestem singlem i tak mi dobrze. Chodzę, gdzie chcę, jem, kogo chcę, wracam nad ranem.

IGOR: Żyć nie umierać.

DRACULA: ( Hrabia sprawdza swój oddech. ) Masz miętówki? Nie wiem, co ci ludzie jedzą? Czuć chemię.

IGOR: A gdzie pan się stołuje?

DRACULA: Na onkologii.

IGOR: To pan hrabia bierze pod ząb pierwsze lepsze?

DRACULA: Nie, pytam się, czy szczepione.

IGOR: Miętówek nie mam, ale panie? Kurier przyniósł wczoraj paczkę. ( Igor idzie po paczkę. )

DRACULA: To prezent na moje urodziny. Od Stacha. Otwórz.

IGOR: ( Otwiera paczkę. ) To lustro.

DRACULA: A to żartowniś. Stłucz je.

IGOR: Ale to 7 lat nieszczęścia.

DRACULA: Nieszczęście to moje drugie imię. ( Igor bierze młotek, wychodzi. Słychać tłuczone szkło. Wraca. )

IGOR: To który już roczek przeleciał?

DRACULA: Nie wiem, jak to liczyć? Od narodzin, czy od zgonu?

IGOR: Normalnie go zabili, a on uciekł. Jeszcze pan hrabia ma zaproszenie na pogrzeb sołtysa.

DRACULA: Nie idę. On nie był na moim, ja nie idę na jego. A poza tym muszę iść do dentysty, coś mi utknęło w zębach.

IGOR: Pokaż pan. ( Podchodzi, zagląda mu do ust i wyjmuje złoty łańcuszek. ) O naszyjnik. Złoty.

DRACULA: To tej Cyganki.

IGOR: A prosiłem, zdejmować przed jedzeniem.

DRACULA: Wkurzyła mnie normalnie.

IGOR: Coś złego wywróżyła?

DRACULA: Strach mówić. Ponoć będę żył tylko 100 lat i będę miał dużo dzieci.

IGOR: A pan hrabia nie ma dzieci?

DRACULA: Chyba z tobą.

IGOR: Jest pan niezdolny?

DRACULA: Nie, nieżywy. Muszę się z tego wszystkiego napić. Co tam nam zostało w spiżarni?

IGOR: Pusto.

DRACULA: A gdzie dziewki?

IGOR: ( Mówi z uśmieszkiem sadysty. ) Zaszachowałem je, ale, ale panie. Wczoraj przyszli do nas Świadkowie Jehowy. Chcieli porozmawiać o życiu wiecznym i zamknąłem ich w wieży.

DRACULA: Nie mam czasu na teorie. Gryziemy albo nie? Niech się zdecydują. A gdzie ten mój ulubiony rocznik ’32?

IGOR: Ta babunia? Zeszła z tego świata.

DRACULA: A ja specjalnie ją trzymałem na święta. Teraz muszę lecieć na miasto, upolować coś krwistego.

IGOR: Podwójnego McBurgera?

DRACULA: Kogoś z nadciśnieniem, a później wpadnę sobie do kina na noc grozy.

IGOR: A co grają?

DRACULA: Dzwoneczek i bestia z Nibylandiiiii… wrócę przed świtem.

IGOR: W to nie wątpię. Krzyż na drogę.

DRACULA: Weź, nie wspominaj mi o krzyżach. Jestem uczulony.

IGOR: Na krzyże?

DRACULA: Nie, na pyłki. Widziałeś w zamku, chociaż jeden krzyż?!

IGOR: No nie, ale hrabia to tak śpi. ( Igor rozciąga ręce, robiąc krzyż. )

DRACULA: To na znak protestu.

IGOR: Mnie jak coś wkurza, to palę.

DRACULA: Igorze. Igorze. ( Podchodzi do niego i kładzie rękę na jego barku. ) Ja to jestem zły z natury, ale ty jesteś urodzonym sadystą. ( Igor jest z tego dumny. ) Erotomanem… i garbusem.

IGOR: ( Igor wstaje, prostuje się. Nie ma garba, tylko specjalnie chodzi zgarbiony. ) Tylko nie garbus. Ja po prostu lubię stąpać nisko ziemi. No i rentę sobie załatwiłem.

DRACULA: Ładnie, firma, renta. Żyć nie umierać.

IGOR: To co? Może hrabia dziabnie?

DRACULA: W życiu, choćbyś był ostatnim człowiekiem na Ziemi.

IGOR: Szkoda, niepotrzebnie się ponacinałem. ( Wychodzi. )

DRACULA: ( Widząc krew na szyi Igora, hrabia zrywa się i biegnie za nim. ) Igorku! Zaczekaj.

Dreamliner

Kokpit Dreamlinera lecącego do Moskwy. Dwóch polskich pilotów wpatrzonych w niebo.

STACHU: Dobrze lecimy kapitanie?

KAPITAN: Bo ja wiem. Podaj mi mapę.

STACHU: Proszę.

KAPITAN: ( Przegląda mapę, jest rozłożona do góry nogami. ) Szkoda, że nie ma tu znaków. ( Łączy się przez CB radio. ) Mobile, mobile, jak tam droga na Moskwę?

CB: Czysto masz.

KAPITAN: Dzięki, na Ostrołękę też masz czysto. Widzisz prosto przed siebie.

STACHU: To ja sobie zapalę.

KAPITAN: Otwórz okno, bo mi zadymisz w całej kabinie.

STACHU: ( Otwiera. Wieje silny wiatr i gasi mu zapalniczkę. ) Zamknę, bo przeciąg się robi.

KAPITAN: A ja się napiję.

STACHU: To wolno?

KAPITAN: Jestem kapitanem, mi wszystko wolno. Zobacz, Okocim. Tylko dla orłów. Aaa, niebo…

STACHU: W gębie.

KAPITAN: Nie, przed nami.

STACHU: Nie boi się kapitan kontroli?

KAPITAN: A kto mnie skontroluje w powietrzu? Bocian? Bocian jest zajęty rozdawaniem pożyczek. Zobacz, bez trzymanki.

( Puszcza kierownicę, leci myśliwiec i go wystrasza. Wkurzony wstaje z fotela. )

KAPITAN: Jak lecisz bałwanie!? Nie widzisz, że to jednokierunkowa? Piją za kierownicą, a później pchają się na czołówkę.

STACHU: Włączmy może autopilota.

Włączają, odzywa się Krzysztof Hołowczyc: Leć cztery kilometry prosto, później wleć na rondo…

KAPITAN: Może lepiej nie. Jeszcze nas wyprowadzi w pole.

STACHU: ( Dzwoni telefon. ) Tak? Kapitanie, Mariola.

KAPITAN: Jaka Mariola?

STACHU: Ta od lodów.

KAPITAN: Aha, daj. Co tam Mariola? Terrorystę masz. Zakładników wziął. Co żąda? PlayStation. Aaa, niepełnoletni jest. Co, swoich rodziców wziął za zakładników? To powiedz mu, że w sprawy rodzinne się nie wtrącamy. ( Odkłada słuchawkę. )

STACHU: No kapitanie! Szacun, nerwy ze stali.

KAPITAN: Dlatego jestem kapitanem, a ty myjesz podłogę.

STACHU: Znowu? ( Myje podłogę. ) Kapitanie, coś znalazłem. ( Znalazł urwany kabel po serwisowaniu. Sabotaż Rosjan. )

KAPITAN: A to Ruscy zostawili po tym ostatnim serwisowaniu. Jak wylądujemy, to im oddamy.

Odzywa się wieża rosyjska.

WIEŻA: Tu wieża. Lecicie kursem kolizyjnym.

KAPITAN: Co ten Ruski szwargocze?

STACHU: Nie wiem. Nie rozumiem po rusku.

WIEŻA: W górę! W górę!

KAPITAN: Da. Haraszo. ( Pokazuje kciukiem do Stacha, że będzie dobrze. )

WIEŻA: Odpalamy.

KAPITAN: My też was lubimy. ( Kapitan rozkłada ręce do Stacha, nie wiedząc, o co Rosjanom chodziło. )

STACHU: Kapitanie! Rakieta nam przed nosem przeleciała!

KAPITAN: Że oni zawsze muszą nas witać fajerwerkami.

STACHU: Dostaliśmy! Pali mi się skrzydło.

KAPITAN: Gdzie? Nie widzę.

STACHU: Już zgasiłem.

Paliło się ramię Stachowi, ale je ugasił.

KAPITAN: Mayday, Mayday.

STACHU: Jaki mejdej?

KAPITAN: W filmach tak mówili, jak spadali.

STACHU: A mówią, że to ja jestem głupi. Daj. ( Przejmuje mikrofon. ) Houston! Mamy problem.

KAPITAN: Nikt nam już nie pomoże.

STACHU: Skoro mamy zginąć, to muszę ci coś wyznać.

KAPITAN: Tylko nie miłość.

STACHU: No to może następnym razem.

KAPITAN: ( Mówi do pasażerów. ) Witam. Tu wasz Kapitan. Spadamy. Prawdopodobnie wszyscy zginiemy, ale proszę się nie martwić. Spadniemy w malowniczy górski krajobraz, który zamieszkują misie i wiewiórki.

STACHU: Co kapitan robi?

KAPITAN: Odwracam ich uwagę.

STACHU: Czy nie jest czas na panikę?

KAPITAN: Masz rację, panikujmy.

STACHU: Aaa…

KAPITAN: Aaa…

Stachu, się zakrztusza. Kapitan daje mu Halsa, ten się nim dławi.

KAPITAN: Weź Halsa. Lepiej? ( Kapitan uderza Stacha w plecy, ale po tym jeszcze gorzej. Kolega zakrztusił się na amen. ) Oddychaj! No nie, w katastrofie to niesztuka zginąć? Bądź solidarny z załogą. Co mówisz? Nie dasz Ruskim satysfakcji.

Stachu, macha głową, że nie to. Pokazuje na gardło.

KAPITAN: Masz ich tu, a ja ma ich tu. ( Pokazuje palcem na tyłek. ) Masz rację, nie wezmą nas żywcem. ( Wyciąga scyzoryk szwajcarski, pomału wyciąga po kolei nożyczki, pilnik, aż w końcu nóż. ) Polsko, ojczyzno moja. Ten tylko cię ceni, kto cię stracił…

Ma już sobie wbić nóż w serce, a tu w radiu odzywa się losowanie lotto. Bierze kupon z kieszeni, uważnie czeka na wyniki. Stachu siedzi nieżywy.