Bestie ebook

Polska, rok 2035. Starszy mężczyzna spacerował po Puszczy Kampinoskiej, gdy schylił się, aby podnieść grzybka, usłyszał dziwny hałas. Wstał, rozejrzał się wokół siebie. Czuł obecność kogoś w lesie, lecz nikogo nie ujrzał. Gdy odwrócił się, aby podnieść koszyk, nieznana siła go chwyciła.

Parę dni później do Konrada Mackiewicza, emerytowanego strażnika więziennego przyjechał jego syn z wnuczkiem. Chłopiec pierwszy wysiadł z samochodu.

— Dziadek. — wnuk rzucił się na ramiona starca.

— Jasiu.

Dziadek przytulił wnuczka, po czym przywitał się z synem Mateuszem.

— Część synu.

Z domu wyszła babcia, stanęła przed drzwiami wejściowymi.

— Hello. — przywitała się z gośćmi.

— Mamo, dobrze cię widzieć. — Mateusz ucałował swą matkę.

— Wejdźcie do środka. Zaraz chyba zacznie padać. — kobieta zaprosiła wszystkich do środka.

Weszli do domu. Budynek był drewniany, ale solidny. Starsze małżeństwo nie miało w tej okolicy żadnych sąsiadów. Mieszkali blisko puszczy, cenili sobie spokój i ciszę.

— Joasia, nie przyjechała? — zapytał syna gospodarz.

— Nie mogła, ma dużo pracy. W sumie ja też. Zostawiam małego i wracam do Warszawy. Odbiorę go w niedzielę wieczorem.

— Spokojnie zaopiekujemy się nim. — babcia przytuliła wnuczka.

— Jak dzisiaj popada, jutro pójdziemy na grzybki. — oznajmił dziadek.

— Super. — odpowiedział wnuczek.

— Ale ty urosłeś Jasiu. Kiedy cię ostatni raz widziałem?

— Dziadku miesiąc temu.

— Ile już masz lat? Osiem?

— Za dwa tygodnie dziewięć.

Dziadek lubił wnuczka, miał go tylko jednego.

— Jesteś w połowie dorosły.

Matka przyniosła herbatę i ciastka.

— Zjem i jadę. Może zdążę przed tą burzą. — Mateusz chwycił za cukierniczkę, aby osłodzić sobie herbatę.

— Jak popada porządnie to ciężko wyjechać tą drogą. — przypomniał synowi gospodarz.

Droga do domostwa była ubita, ale nie asfaltowa. Przy większych ulewach lepiej było nią nie jeździć.

— Dlatego kupiliśmy SUV-a z żoną. Lubicie mieszkać z dala od cywilizacji. — syn był przyzwyczajony do mieszkania w wielkiej aglomeracji.

— Mamy tutaj spokój, wszystko, co nam potrzeba. — oznajmiła babcia.

Mateusz zjadł ciasto i wypił herbatę. Wstał, pożegnał się z domownikami:

— Jadę. Przyjedziemy z Aśką jutro.

Mateusz podszedł do syna, pożegnał się z nim:

— Pa Jasiu. Bądź grzeczny i słuchaj dziadków.

— Dobrze.

— Wszystkie jego rzeczy są spakowane w torbie. — gość pokazał na bagaż syna i udał się do swego samochodu.

— Widzimy się jutro. Na razie.

Dziadek wieczorem czytał bajki wnuczkowi. Weszła do pokoju babcia.

— Zasnął. Chodź zrobiłam ci gorącą czekolade.

— Czekoladę. — poprawił dziadek wypowiedź żony, która była z pochodzenia Amerykanką.

Po tylu latach mieszkania w Polsce, kobieta nauczyła się dobrze języka polskiego, mimo to jej angielski akcent był nadal słyszalny. Kobieta odparła:

— Czepiasz się szczegółów.

Uśmiechnęli się do siebie, po czym zeszli na dół, usiedli w kuchni przy stole.

— Po kościele wybierzemy się z Jasiem na grzybki. Pospacerujemy po lesie. Ruch to zdrowie.

— Starzejemy się, z każdym dniem dziadku.

— Jesteśmy twardzi. Jak to nas nie zabiło, to przetrwamy wszystko.

— Nie wracajmy do tego. Mam do tej pory traumę. — kobieta była smutna, przypomniała sobie bolesne wspomnienia.

— Dobrze. Szkoda na to naszego czasu. Żyjemy, i to jest najważniejsze. — mężczyzna przyznał rację żonie.

Obydwoje nie chcieli rozmawiać o bolesnych doświadczeniach z przeszłości. Rozdrapywać rany. Następnego dnia po obiedzie dziadek poszedł z ukochanym wnuczkiem na grzyby. Spacerowali po lesie.

— Dziadku opowiedz mi jeszcze raz ten dowcip.

— Jedzie hrabia karocą i mówi do służącego: „‬Janie na zakręcie przyspiesz do sześćdziesięciu, chcę spojrzeć śmierci prosto w oczy”.

Wnuczek się roześmiał.

— Zawsze mnie to śmieszy.

— Janie zaczekaj. Spójrz.

Dziadek wskazał palcem na grzybka. Dziecko zerwało go i włożyło do koszyka.

— Nasz pierwszy. Musimy uzbierać dużo, żeby się pochwalić w domu. Zobacz tutaj jest następny. Pamiętaj Jasiu, jak znajdziesz prawdziwka, to w obrębie dziesięciu metrów szukaj innych. Rosną w grupach. I znajdź sobie kija, będziesz nim liście odwracał.

— Dziadku, ty to masz jeszcze dobry wzrok.

— Wzrok? — przypomniał sobie sytuację jak wylała się drażniąca substancja na jego oczy. — Tak, tak. Chodźmy dalej.

Doszli do polany. Chcieli przez nią przejść, lecz była otoczona metalową siatką. Dziadek stanął, jak wryty.

— Co to dziadku?

— To. To… Kiedyś tu było więzienie.

Po budynkach nic nie zostało, wszystko zarosło trawą.

— Tutaj pracowałeś?

— Tak.

— Podobała ci się ta praca?

— Nie. Chodźmy stąd. W trawie mogą być żmije.

Konrad szybko zabrał z tego miejsca wnuczka, jego humor się zmienił. Chciał szybko wracać.

— Wracajmy do domu. Nogi mnie bolą. — okłamał wnuczka.

Po powrocie żona Lisa, zauważyła smutek na twarzy męża.

— Już wróciliście? Stało się coś?

— Nie nic. — Konrad nie chciał mówić o swoich problemach.

— Zobacz, ile grzybków nazbieraliśmy babciu. — wnuczek podniósł koszyk do góry.

— Ale dużo. — Lisa podeszła i pogłaskała po głowie Jasia.

— Widzieliśmy babciu jelenia i byliśmy na takiej polanie, był tam płot.

— Byliście na polanie?

— To przez przypadek, przepraszam mieliśmy iść w inną stronę. — dziadek chciał to wiadomość ukryć przed żoną.

— To niebezpieczne miejsce Jasiu.

— Dlaczego? Dziadek mówił, że tam było więzienie i on tam pracował.

— Powiedziałeś mu? — babcia szybko odwróciła swe spojrzenie do dziadka.

— Tylko to, nic więcej.

— Jasiu chodź na górę, pobaw się.

Poczekali, aż wnuczek pójdzie do swego pokoju. Babcia była wściekła.

— Nie chce do tego wracać. Ja też tam wtedy byłam!