Dzika karta ebook

MICHAŁ CHOLEWA

Dzika karta

© 2020 Michał Cholewa

© 2020 WARBOOK Sp. z o.o.

Re­dak­tor se­rii: Sławomir Brudny

Re­dak­cja: Karina Stempel-Gancarczyk

Ko­rek­ta: Agnieszka Pietrzak

eBo­ok:Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châteaux, [email protected]

Pro­jekt okład­ki: Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châteaux

Ilu­stra­cja: Jan Jakub Jasiński

ISBN 978-83-65904-83-6

Wy­daw­ca: Warbook Sp. z o.o.ul. Bład­nic­ka 65 43-450 Ustroń, www.war­bo­ok.pl

Prolog

Gorignak, Tau I Thermia I,2.11.2214 ESD, 19:11 cza­su lo­kal­ne­go

Wie­dział, że jest źle, gdy sta­cja prze­ka­źni­ko­wa nie od­po­wia­da­ła na wy­wo­ła­nia ra­dio­we. Kie­dy wraz z dru­ży­ną Mor­ten ze­szli le­d­wie wi­docz­ną w noc­nej ule­wie ście­żką na dno ska­li­stej ko­tli­ny i nie wy­wo­łał ich ża­den po­ste­ru­nek war­tow­ni­czy, byli już nie­mal pew­ni. Gdy zaś sie­rżant od­kry­ła, że pe­ry­metr nie re­agu­je za­rów­no na kody, jak i na sy­gna­ły – Ste­in­mann stra­cił wszel­ką na­dzie­ję. Ale kie­dy na swo­im ze­sta­wie wi­zyj­nym po­rucz­nik zo­ba­czył wy­sa­dzo­ne pan­cer­ne wro­ta i le­żące przy nich sku­lo­ne cia­ło, mu­siał przy­znać, że wy­pro­wa­dzi­ło go to z rów­no­wa­gi. Przez do­bre kil­ka chwil na­dal tkwił w przy­klęku za wy­so­kim ka­mie­niem, ob­ser­wu­jąc pro­wa­dzące te­raz w ciem­no­ść we­jście. Po­tem za­czął kląć. Dla­cze­go nie mo­gło udać się raz, choć je­den je­dy­ny raz od cho­ler­ne­go im­pe­rial­ne­go lądo­wa­nia? Czy by­ło­by to zbyt wie­le? Je­den suk­ces w ci­ągu osiem­na­stu go­dzin dzia­łań na­praw­dę by mu wy­star­czył.

– Po­rucz­ni­ku… – Mor­ten spoj­rza­ła na nie­go po­przez ze­staw wi­zyj­ny, na­dal jed­nak mie­rząc lufą er­ka­emu w stro­nę wrót. – Co ro­bi­my?

Ste­in­mann po­wo­li opa­no­wał ca­łko­wi­cie ir­ra­cjo­nal­ną prze­cież wście­kło­ść. Wła­ści­wie nie po­wi­nien był się spo­dzie­wać ni­cze­go in­ne­go. Im­pe­rial­ne siły od sa­me­go lądo­wa­nia dzia­ła­ły na ska­li­stym Go­ri­gna­ku, jak­by ob­ro­ńcy w ogó­le nie ist­nie­li, a wszyst­kie wa­żne dla UE punk­ty i pla­ców­ki znaj­do­wa­ły się na ich ma­pach. Flo­ta na­to­miast… dia­bli wie­dzie­li, co się sta­ło z flo­tą, ale jak mo­żna się było spo­dzie­wać, zo­sta­wi­ła tre­pów do­kład­nie tam gdzie zwy­kle.

– Roz­staw po­ste­ru­nek ob­ser­wa­cyj­ny. Rzu­ćcie oczka i nie daj­cie się po­de­jść. Chcę wie­dzieć, czy te dra­nie na­dal tu są.

– Tak jest. – Mor­ten ski­nęła gło­wą. – A pan, sir?

– Ja? To chy­ba oczy­wi­ste. – Po­rucz­nik Au­gust Ste­in­mann wes­tchnął ci­ężko. – Pój­dę po­roz­ma­wiać z na­szy­mi przy­ja­ció­łmi.

Klep­nął Mor­ten w na­ra­mien­nik pan­ce­rza i ru­szył z po­wro­tem ście­żką, po­przez ule­wę, ku kra­wędzi ko­tli­ny.

***

Żo­łnie­rzy Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych była szóst­ka. Cze­ka­li ra­zem z po­zo­sta­ły­mi sek­cja­mi plu­to­nu Ste­in­man­na na za­bez­pie­czo­nym sta­no­wi­sku po­mi­ędzy po­ro­śni­ęty­mi gęstą pląta­ni­ną ska­ło­chwy­tów gła­za­mi. Do­wo­dził nimi nie­ja­ki po­rucz­nik Wierz­bow­ski – nie­co po­wy­żej śred­nie­go wzro­stu, o po­ci­ągłej twa­rzy i jak­by odro­bi­nę zbyt szcze­rych, przy­ja­znych oczach, na­da­jących mu zwod­ni­czo sym­pa­tycz­ny wy­gląd. Że to tyl­ko po­zo­ry, Ste­in­mann prze­ko­nał się sto­sun­ko­wo szyb­ko, i do te­raz zda­nia nie zmie­nił na lep­sze.

Oesy od pierw­sze­go spo­tka­nia za­cho­wy­wa­ły się zgod­nie ze swo­ją złą sła­wą. Ich od­dział po­ja­wił się na Go­ri­gna­ku na­gle, tuż po im­pe­rial­nym de­san­cie. Na­tych­miast po lądo­wa­niu do­wód­ca udał się do szta­bu ba­ta­lio­nu i za­żądał wspó­łpra­cy – oczy­wi­ście za nic ma­jąc plan dzia­łań jed­nost­ki. Wy­ra­źnie miał też na to ja­kiś pa­pier, bo ma­jor Aen­drit­ta, zwa­na przez pod­wład­nych Sta­lo­wą Ly­dią, ugi­ęła się przed jego żąda­nia­mi wła­ści­wie od razu. Być może zresz­tą słusz­nie – po­rucz­nik za­żądał za­le­d­wie plu­to­nu woj­ska, i to tyl­ko do za­bez­pie­cze­nia mało istot­nej pla­ców­ki prze­ka­źni­ko­wej. Dla Aen­drit­ty mo­gło to ozna­czać w isto­cie nie­wy­so­ką cenę za po­zby­cie się pro­ble­mu. Sam Ste­in­mann miał na ten te­mat wła­sne zda­nie – oesom, po­dob­nie jak duża część kor­pu­su ko­lo­nial­ne­go, zwy­czaj­nie nie ufał, a „mało istot­na pla­ców­ka prze­ka­źni­ko­wa” brzmia­ła dla nie­go nie­po­ko­jąco jak „taj­ne ope­ra­cje”. A to jak za­wsze nie wró­ży­ło ni­cze­go do­bre­go. Te­raz, w nie­mal ab­so­lut­nej ciem­no­ści nocy Go­ri­gna­ka, kie­dy gęste chmu­ry prze­sła­nia­ły na­wet wąt­pli­we świa­tło gwiazd, a moc­ny deszcz przy­gi­nał do pia­sko­wych skał ni­skie krze­wy ska­ło­chwy­tów, Ste­in­mann mu­siał przy­znać, że obec­no­ść oesów zwy­czaj­nie go nie­po­ko­iła.

– Będzie­my mu­sie­li prze­nie­ść sta­no­wi­sko bli­żej pla­ców­ki – po­wie­dział Wierz­bow­ski, pa­trząc na po­rucz­ni­ka po­przez ciem­ną osło­nę ze­sta­wu wi­zyj­ne­go. Jego głos brzmiał ma­to­wo w słu­chaw­ce kom­lin­ka, zu­pe­łnie jak­by wia­do­mo­ść o za­gła­dzie po­ste­run­ku nie zro­bi­ła na nim żad­ne­go wra­że­nia. – Mu­si­my we­jść do środ­ka.

– To może być trud­ne – od­pa­rł Ste­in­mann nie­pew­nie. – Nie wie­my, gdzie znaj­du­ją się ci, któ­rzy tak za­ła­twi­li na­szych. Zo­sta­wi­łem tam Mor­ten i je­śli…

– Wiem, że to ry­zy­kow­ne – ofi­cer oesów mó­wił na­dal do­kład­nie tym sa­mym to­nem. – I do­brze ro­zu­miem, że nie chce pan ry­zy­ko­wać lu­dzi. Ale, nie­ste­ty, mu­si­my we­jść do środ­ka, i to jak naj­szyb­ciej. Bez pa­ńskie­go ze­spo­łu to na­dal mo­żli­we, lecz o wie­le trud­niej­sze, je­śli po­ja­wi się prze­ciw­nik.

– Dla­te­go wła­śnie pro­po­nu­ję zo­stać tu­taj, po­zwo­lić Mor­ten za­ło­żyć pe­łen pe­ry­metr i zo­ba­czyć, co od­kry­je­my.

– Nie mamy na to cza­su – uci­ął tam­ten. – Je­że­li prze­ciw­nik od­sze­dł, nie wró­ci, a je­śli po­zo­stał w za­sadz­ce, dru­ży­na sie­rżant Mor­ten zwy­czaj­nie go nie od­kry­je, nie w tych wa­run­kach. Mu­si­my tam we­jść, umoc­nić te­ren i za­ła­twić spra­wę szyb­ko.

– Je­śli tam na nas cze­ka­ją, pa­ku­je­my się w sam śro­dek za­sadz­ki.

– Je­śli tam na nas cze­ka­ją – od­po­wie­dział ofi­cer – to zna­czy, że wie­dzą, jak istot­na była ta pla­ców­ka, a wte­dy za­sadz­ka na­wet nie roz­po­czy­na li­sty kło­po­tów, w ja­kich się zna­le­źli­śmy.

Ste­in­mann po­pa­trzył na wy­ci­na­ne roz­bi­ja­ny­mi kro­pla­mi desz­czu na tle nocy syl­wet­ki oesów. Za­baw­ne, jak często ta­kie rze­czy mó­wią wła­śnie ci, któ­rzy z ja­kie­goś po­wo­du nie mu­szą so­bie z ewen­tu­al­ną za­sadz­ką ra­dzić, po­my­ślał gorz­ko, już wie­dząc, że za chwi­lę będzie mu­siał ustąpić.

***

Na ekra­nie kon­so­le­ty, osło­ni­ętym przed za­ci­na­jącą gęsto ni­czym prysz­nic ule­wą częścio­wo po­chy­łą ska­łą, a częścio­wo syl­wet­ką sa­me­go Ste­in­man­na, ja­rzył się podświe­tlo­ny na zie­lo­no pro­wi­zo­rycz­ny pe­ry­metr roz­sta­wio­ny przez jego plu­ton. Żad­nych in­tru­zów, żad­nych kon­tak­tów – przy­naj­mniej nie ta­kich, któ­re wy­chwy­ci­ły­by roz­miesz­czo­ne w ko­tli­nie sen­so­ry. Po raz ko­lej­ny spraw­dził mel­dun­ki z po­ste­run­ków, ale wszyst­kie się zgła­sza­ły – i nie mel­do­wa­ły ni­cze­go nie­po­ko­jące­go. Nie stłu­mi­ło to w ża­den spo­sób nie­po­ko­ju ofi­ce­ra, nie­mo­gące­go uwol­nić się od na­tar­czy­wej my­śli, że sie­dzą do­kład­nie w miej­scu, gdzie on sam chcia­łby wi­dzieć prze­ciw­ni­ka, gdy­by pró­bo­wał ata­ko­wać ukry­tą w ska­li­stej ko­tlin­ce pla­ców­kę.

Spro­wa­dził swój plu­ton w oko­li­cę roz­bi­te­go bun­kra do­bre pół go­dzi­ny temu. Dwie dru­ży­ny ze­szły ostro­żnie ró­żny­mi ście­żka­mi w dół ko­tli­ny i za­jęły po­zy­cje obok trzy­ma­jącej war­tę Mor­ten. Na gó­rze, po prze­ciw­nych ko­ńcach ska­li­stej niec­ki, po­zo­sta­li tyl­ko Ti­ley i Roe. W ci­ągu ko­lej­nych mi­nut od roz­sta­wie­nia się przy celu, za po­mo­cą prze­no­śnych sen­so­rów OC-7KA, na­zy­wa­nych piesz­czo­tli­wie oczka­mi, od­dział two­rzył, a na­stępie po­sze­rzał stre­fę oczuj­ni­ko­wa­ną. Ste­in­mann, co praw­da, był prze­ko­na­ny, że po­śród gęstych gła­zów i po­ra­sta­jących je krze­wów, ci­ągle fa­lu­jących pod za­ci­na­jącym desz­czem, będą dzia­ła­ły co naj­mniej ka­pry­śnie, ale – le­piej było mieć ta­kie czuj­ni­ki niż żad­ne. Nie­co wi­ęk­sze mo­żli­wo­ści mie­li war­tow­ni­cy, osło­ni­ęci CSS-owym ka­mu­fla­żem i ob­ser­wu­jący oko­li­cę przez wzmac­nia­cze ob­ra­zu. Mimo to Ste­in­mann na­dal miał wra­że­nie, że będą po­trze­bo­wać wi­ęcej niż tro­chę szczęścia, by wy­kryć pod­kra­da­jące­go się wro­ga. Na ra­zie jed­nak istot­nie nikt ich nie ata­ko­wał – a to mógł być do­bry znak.

Sa­mych oesów nie było już wte­dy z nimi. Cała szóst­ka we­szła w ciem­no­ść za roz­bi­ty­mi wro­ta­mi pla­ców­ki prze­ka­źni­ko­wej na­tych­miast po przy­by­ciu na miej­sce i od tej chwi­li nie ode­zwa­li się ani razu. Je­dy­ne, co po­zo­sta­wi­li za sobą, to kody wy­wo­ław­cze, któ­re mie­li po­dać, wra­ca­jąc, oraz su­ro­wy za­kaz łącz­no­ści da­le­kie­go za­si­ęgu, któ­re­go na ra­zie Au­gust Ste­in­mann za­mie­rzał prze­strze­gać. A przy­naj­mniej tak dłu­go, do­pó­ki nie będzie to ozna­cza­ło za­gro­że­nia dla jego lu­dzi.

– Jak pan my­śli, cze­go oni chcą? – usły­szał głos Mor­ten w kom­lin­ku.

– Nie mam po­jęcia – od­po­wie­dział po­rucz­nik, zer­ka­jąc ze swo­jej po­zy­cji na znisz­czo­ny bun­kier. Sys­tem wi­zyj­ny uka­zy­wał moc­no prze­kon­tra­sto­wa­ny ob­raz ja­śniej­szej ramy wrót, ewi­dent­nie wy­sa­dzo­nych od ze­wnątrz, sza­ro­ść ko­mo­ry we­jścio­wej i roz­dar­te wro­ta na jej ko­ńcu. Za nimi, o czym wie­dział, znaj­do­wał się ostro skręca­jący pod kątem pro­stym ko­ry­tarz idący sko­sem w dół, w głąb trze­wi pla­ców­ki. – Ża­den inny prze­ka­źnik ich nie in­te­re­so­wał.

– Na­praw­dę?

– W sek­to­rze dzia­łań ba­ta­lio­nu są jesz­cze dwa ta­kie jak ten. Na­wet nie za­jąk­nęli się na ich te­mat. Tu musi być coś spe­cjal­ne­go.

– Cie­ka­we co. Może za­po­mnie­li cze­goś, kie­dy byli tu ostat­nio?

Fak­tem było, że Do­wódz­two Ope­ra­cji Spe­cjal­nych na­wie­dzi­ło Go­ri­gnak już dru­gi raz od roz­po­częcia woj­ny. Za pierw­szym ra­zem byli tu­taj na sa­mym jej po­cząt­ku i przy­by­li na po­kła­dach okrętów moc­no po­trza­ska­ne­go ze­spo­łu unij­no-ame­ry­ka­ńskie­go, wra­ca­jąc chy­ba z pierw­szej lub jed­nej z pierw­szych bi­tew no­we­go kon­flik­tu na te­re­nie Im­pe­rium. Ste­in­mann po­dej­rze­wał, że wła­śnie tam­ten łączo­ny ze­spół od­po­wia­dał za im­pe­rial­ne ude­rze­nie – pew­nie po do­ga­da­niu się z Ame­ry­ka­na­mi UE po­czu­ła się sil­na i, jak to zwy­kle by­wa­ło, prze­li­czy­ła się. Wkrót­ce bo­wiem na­de­szły wie­ści o chi­ńskim ude­rze­niu na sta­bil­ną od lat li­nię fron­tu, a po­tem po­dob­no też na Ame­ry­ka­nów. Naj­wy­ra­źniej Nie­bia­ński Smok, kie­dy już się go roz­dra­żni­ło, nie uzna­wał pó­łśrod­ków.

– Nie sądzę, że­byś się kie­dy­kol­wiek mia­ła do­wie­dzieć. – Ste­in­mann za­śmiał się po­nu­ro. – Ale za­py­taj, może ci po­wie­dzą.

– Ja­sne…

Po­rucz­nik opa­rł się o ska­łę, prze­bie­gł wzro­kiem wszyst­kie po­zy­cje wła­snych lu­dzi, le­d­wo wi­docz­ne w prze­sło­ni­ętej kur­ty­ną wody nocy. Wsłu­chał się w bęb­ni­ący o hełm deszcz. Zda­wał się od­ci­nać go od świa­ta ca­łko­wi­cie i choć Ste­in­mann wie­dział, że pod­wład­ni są w po­bli­żu, na­gle po­czuł się bar­dzo, bar­dzo sa­mot­ny. Pan­cerz mimo hy­dro­fo­bo­wych ma­te­ria­łów wy­da­wał się ci­ężki od wody, a ka­ra­bin dziw­nie nie­po­ręcz­ny. W ze­sta­wie wi­zyj­nym nie­bo było czar­ną po­wierzch­nią upstrzo­ną sza­ry­mi punk­ta­mi prze­bar­wień wzmac­nia­cza ob­ra­zu. Mężczy­znę stop­nio­wo ogar­nia­ło znu­że­nie, czas upły­wał w dziw­nym tem­pie, od­li­cza­nym od­de­cha­mi i zmia­na­mi ryt­mu fa­lo­wa­nia ugi­ętych pod ci­ęża­rem stru­mie­ni wody ska­ło­chwy­tów. Mi­ja­ły mi­nu­ty.

Ock­nął się z za­my­śle­nia na głos Wierz­bow­skie­go, rwący się i przy­tłu­mio­ny w słu­chaw­ce. Tam­ci mu­sie­li być jesz­cze w bun­krze.

– Po­rucz­ni­ku Ste­in­mann. Wy­cho­dzi­my do was.

– Ze­brać lu­dzi do wy­mar­szu? – Mi­mo­cho­dem spraw­dził na­de­sła­ny pa­kiet ko­dów wy­wo­ław­czych. Zga­dza­ły się.

– Tak jest. Mamy wszyst­ko, co było nam po­trzeb­ne.

Ofi­cer spoj­rzał w stro­nę we­jścia do bun­kra i już po chwi­li zo­ba­czył sze­ść plam sza­ro­ści zna­czących po­zy­cje lu­dzi Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych. Od­dział po­ko­nał truch­tem kil­ka­na­ście me­trów te­re­nu przed bra­mą i za­pa­dł po­mi­ędzy ska­ło­chwy­ty, by za chwi­lę po­ja­wić się tuż obok ze­spo­łu Mor­ten i sa­me­go Ste­in­man­na.

– Jak sy­tu­acja? – za­py­tał po­rucz­nik.

Ku jego za­sko­cze­niu, oes od­po­wie­dział.

– Prze­szli me­to­dycz­nie po­miesz­cze­nie po po­miesz­cze­niu – mó­wił, od­bie­ra­jąc od ni­skiej, drob­nej ka­pral uru­cho­mio­ną kon­so­le­tę. Spoj­rzał na ekran. – Wy­bi­li całą ob­sa­dę, pra­wie bez wal­ki, nasi praw­do­po­dob­nie zo­rien­to­wa­li się, że są ata­ko­wa­ni, do­pie­ro w chwi­li, kie­dy wy­sa­dzo­no wro­ta. Fa­cho­wa ro­bo­ta. Sprzętu pra­wie nie tknęli pod­czas ak­cji, znisz­czy­li go pó­źniej.

Od­dał kon­so­le­tę pod­wład­nej, od któ­rej ją za­brał. Coś do niej po­wie­dział, ale na pry­wat­nym ka­na­le, a po­przez deszcz Ste­in­mann nie wy­ła­pał ani sło­wa. Po­tem zwró­cił się na po­wrót ku do­wód­cy plu­to­nu.

– Bar­dzo praw­do­po­dob­ne, że pró­bu­ją prze­chwy­cić łącz­no­ść, ale wy­gląda na to, że się na­ci­ęli, przy­naj­mniej tro­chę.

– Skąd pan wie?

Tam­ten przez chwi­lę mil­czał, ob­ser­wu­jąc ka­pral przy ze­sta­wie łącz­no­ścio­wym.

– Wiem. – Spraw­dził ma­ga­zy­nek, po czym od­wró­cił się w stro­nę pod­wład­nej i zno­wu coś po­wie­dział, bo tam­ta ski­nęła gło­wą. – Pa­nie po­rucz­ni­ku, za mo­ment…

Im­pe­rium ude­rzy­ło na­gle i bez ostrze­że­nia, do­kład­nie tak, jak Ste­in­mann się oba­wiał. Ni­cze­go nie wy­ła­pa­ły oczka, ogłu­szo­ne przez usia­ny ska­ła­mi te­ren i rzęsi­stą ule­wę. Na­gle po pro­stu usły­szał w słu­chaw­ce na ogól­nym ka­na­le głos Eve­la, nie­wy­ra­źny i znie­nac­ka urwa­ny. Do­kład­nie w tym sa­mym mo­men­cie w kom­lin­ku roz­le­gł się pod­nie­sio­ny głos Fuchs.

– Ogień na po­zy­cje dru­ży­ny C z kie­run­ku zero-pięć-osiem! – mel­do­wa­ła sie­rżant. – Ozna­czam po­zy­cje trzech strzel­ców, Evel do­stał!

– Ogień na po­zy­cje dru­ży­ny A, kie­ru­nek dwa-dwa-czte­ry – zgło­sił Kolm. Po­śród szu­mu desz­czu ofi­cer usły­szał stłu­mio­ny ja­zgot ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go, a po chwi­li wtó­ru­jące mu ka­ra­bin­ki dru­ży­ny sie­rżant.

– Cele, mel­do­wać cele. – Skie­ro­wał ka­ra­bin na po­da­ny przez Fuchs na­miar, ale nic nie do­strze­gł. Ob­ró­cił się więc do Mor­ten. – Ob­staw­cie zero-pięć-osiem, na­tych­miast, chcę mieć ob­raz tam­te­go te­re­nu jak naj­szyb­ciej!

Dwa kie­run­ki, po­my­ślał zde­ner­wo­wa­ny. Tam­ci jak nic zdąży­li się przy­go­to­wać i ude­rzy­li do­pie­ro, kie­dy uzna­li, że mają wy­star­cza­jąco do­bre po­zy­cje do ata­ku. Praw­do­po­dob­nie usi­ło­wa­li ich za­go­nić na po­łud­nie, a to zna­czy­ło, że tam za­pew­ne też ktoś cze­ka. Spoj­rzał bez­rad­nie w ciem­no­ść w kie­run­ku prze­ciw­le­głym do na­tar­cia wro­ga, z ir­ra­cjo­nal­ną na­dzie­ją, że wy­pa­trzy pu­łap­kę, ale oczy­wi­ście nie do­strze­gł ni­ko­go.

– Po­rucz­ni­ku, mu­si­my się ewa­ku­ować jak naj­szyb­ciej – zwró­cił się do oesa. – Spró­bu­je­my ude­rzyć pe­łną siłą na pó­łnoc­ny wschód przez zero-pięć-osiem.

– Do­sko­na­ły po­my­sł.

– Może nam pan po­móc?

Gdzieś bar­dzo bli­sko roz­le­gło się rów­ne stac­ca­to er­ka­emu Mor­ten, do któ­re­go chwi­lę pó­źniej do­łączy­ły krót­kie se­rie z ka­ra­bin­ków jej lu­dzi.

– Spró­bu­je­my prze­drzeć się na po­łud­nie – po­wie­dział spo­koj­nie ofi­cer oesów. – Ru­szy­my jed­no­cze­śnie z wami. Po­wo­dze­nia.

– Ja­sne. – Spoj­rze­nie Ste­in­man­na na szczęście było zu­pe­łnie nie­wi­docz­ne przez ze­staw wi­zyj­ny. Oczy­wi­ście, że oesy nie mo­gły mu po­móc, po co pa­ko­wać się w noc­ną po­tycz­kę, sko­ro może ją za nich za­ła­twić pie­cho­ta. Za­klął gło­śno, upew­niw­szy się jed­nak, że wcześ­niej wy­łączył mi­kro­fon kom­lin­ka. Wierz­bow­ski jed­nak już zaj­mo­wał się czy­mś in­nym, zwró­co­ny w stro­nę wła­sne­go od­dzia­łu. Zresz­tą nie to było te­raz wa­żne. Ste­in­mann mu­siał za­dbać o swo­ich.

Po­rucz­nik ro­zej­rzał się, wsłu­chu­jąc w stłu­mio­ny od­głos wy­strza­łów. Jak nic dwa ka­emy, po­my­ślał, przy­naj­mniej pięć do sze­ściu osób, na ka­żdym z kie­run­ków ata­ku… Se­ria eks­plo­zji roz­ja­śni­ła ekran jego go­gli, za­bły­snął bia­ło-zło­tym świa­tłem od­czyt ter­micz­ny, je­den, po­tem szyb­ko kil­ka na­stęp­nych. W kom­lin­ku usły­szał gło­śny mel­du­nek Kolm. Na od­czy­tach znik­nęły sy­gna­ły dwóch oczek, ktoś – trud­no mu było po­wie­dzieć kto – wy­da­rł się do mi­kro­fo­nu. Bli­ski za­si­ęg, oce­nił, gra­na­ty mo­ździe­rza au­to­ma­tycz­ne­go. I to od razu cel­ne, na­wet w tych pie­przo­nych wa­run­kach.

– Roe! Ti­ley! – wrza­snął do mi­kro­fo­nu. – Na­mierz­cie mi, skąd wali mo­ździerz! Kolm, Mor­ten, Vic­kers, za mną, zero-pięć-osiem!

Ru­szył w wy­zna­czo­nym kie­run­ku, sta­ra­jąc się trzy­mać ni­sko i w po­bli­żu wy­ższych gła­zów. Do­oko­ła mi­ga­ły mu syl­wet­ki lu­dzi Mor­ten, na prze­mian po­ja­wia­jących się i gi­nących po­mi­ędzy ska­ła­mi. Mi­nęła mi­nu­ta, po­tem ko­lej­ne klu­cze­nia pra­wie na oślep. Cho­le­ra, nie wi­dział jesz­cze ani jed­ne­go wro­ga, cza­sem je­dy­nie strze­lał, mie­rząc w po­je­dyn­cze bły­ski wy­bu­chów i de­li­kat­ne ciepl­ne od­czy­ty pro­wa­dze­nia ognia.

– Roe, Ti­ley?

– Ti­ley, jest ruch na za­chod­niej ścia­nie, czte­ry oso­by, roz­ka­zy?

– Prze­każ na­miar Vic­ker­so­wi. – Ste­in­mann od­ru­cho­wo spoj­rzał w po­da­nym kie­run­ku. – Vic­kers, wal­cie z er­ka­emów na po­da­ny na­miar, Ti­ley, ko­ry­guj!

Za­ja­zgo­ta­ły dwa ręcz­ne ka­ra­bi­ny ma­szy­no­we dru­ży­ny Vic­ker­sa, po chwi­li do­łączy­ły do nich gra­nat­nik i lżej­sza broń. Krót­ką, in­ten­syw­ną ka­no­na­dę za­kłó­cił ko­lej­ny wy­buch gra­na­tów, gdzieś mi­ędzy Ste­in­man­nem a ze­spo­łem Fuchs.

– Tu Roe. Mam na­miar na mo­ździerz, jest za pó­łnoc­ną kra­wędzią, ob­sta­wiam ja­kieś osiem­dzie­si­ąt do stu me­trów – usły­szał zdu­szo­ny mel­du­nek zwia­dow­cy. – We­dług od­czy­tu trans­por­ter.

– Cho­le­ra. – Ste­in­mann za­trzy­mał się, opa­rł o ska­łę. – Mor­ten, stać, mają ci­ężkie wspar­cie.

Trans­por­ter, był tego pe­wien, nie po­ja­wił się tam sam, za­pew­ne Im­pe­rium mia­ło roz­sta­wio­ną przy­naj­mniej dru­ży­nę pie­cho­ty na po­zy­cjach osło­no­wych.

– Wy­tną nas tu­taj! – wrza­snął ktoś, ca­łkiem traf­nie pod­su­mo­wu­jąc ich sy­tu­ację.

Pew­nie, że wy­tną, po­my­ślał po­rucz­nik. Wyj­rzał zza ska­ły tyl­ko po to, by cof­nąć się na­tych­miast, kie­dy tuż obok nie­go bzyk­nęła kula, tak bli­sko, że usły­szał ją mimo ule­wy. Chwi­lę pó­źniej ko­lej­na se­ria mo­ździe­rzo­wych gra­na­tów ude­rzy­ła w dno ko­tli­ny.

– Nie mo­że­my iść na pó­łnoc, wpa­ku­je­my się w ich ci­ężkie wspar­cie. – Tym ra­zem był nie­mal pe­wien, że zo­ba­czył strzel­ca nie wi­ęcej niż pi­ęćdzie­si­ąt me­trów od sie­bie. Bez na­my­słu wy­mie­rzył i po­słał kil­ka krót­kich se­rii w stro­nę ciepl­ne­go od­czy­tu, po czym sku­lił się i bły­ska­wicz­nie zmie­nił po­zy­cję, wpa­da­jąc za kępę ska­ło­chwy­tów.

– Roe, Ti­ley, po­trze­bu­je­my tra­sy ewa­ku­acyj­nej, nie mo­że­my tu zo­stać – po­wie­dział, strze­pu­jąc kro­ple z mo­krych ręka­wic. – Vic­kers, po­łącz nas z ba­ta­lio­nem, mu­si­my mieć wspar­cie z po­wie­trza. Wstrzy­mu­je­my marsz na pó­łnoc, znaj­dźcie osło­ny i cze­ka­my!

Dzia­ło się do­kład­nie tak, jak się oba­wiał. Prze­ciw­nik oto­czył ko­tli­nę i te­raz wy­łu­ski­wał ich, oto­czo­nych na gor­szych po­zy­cjach. Ste­in­mann miał wra­że­nie, iż to, że plu­ton na­dal wal­czy, wy­ni­ka głów­nie z fa­tal­nej po­go­dy. Ale to nie mo­gło trwać dłu­go.

Pra­wie kwa­drans mi­nął, nim do­sta­li od­po­wie­dź z ba­ta­lio­nu, kwa­drans, w któ­rym jego od­dział ani tro­chę nie po­pra­wił wła­snej sy­tu­acji. Ostrzał Vic­ker­sa zmu­sił do cof­ni­ęcia się im­pe­rial­ne woj­sko na za­chod­nim ze­jściu, ale sie­rżant mu­siał prze­rwać ak­cję, kie­dy z ko­lei w jego dru­ży­nę wstrze­lał się trans­por­ter. Mor­ten nie żyła, a przy­naj­mniej – nie od­zy­wa­ła się. Fuchs i jej lu­dzie na­dal pro­wa­dzi­li ogień w kie­run­ku po­je­dyn­czych kon­tak­tów, któ­re po­ja­wia­ły się na dnie ska­li­stej niec­ki. Kil­ka mi­nut temu zgi­nął Roe, tak na­gle, że Ste­in­mann nie wie­dział na­wet, co się sta­ło. Ale wróg na kra­wędzi ko­tli­ny po­zo­sta­wał dla nich prak­tycz­nie nie do ru­sze­nia, nie z ich po­zy­cji.

– Po­rucz­ni­ku, jest wia­do­mo­ść z ba­ta­lio­nu! – Ma­cov, łącz­no­ścio­wiec Vic­ker­sa, mó­wił gło­śno, pró­bu­jąc prze­krzy­czeć trza­ski na łączach. – Na­wi­ąza­li kon­takt bo­jo­wy z wro­giem. Wy­ślą nam wspar­cie, kie­dy tyl­ko będą w sta­nie.

Na kil­ka se­kund wo­kół Ste­in­man­na za­pa­dła ab­so­lut­na ci­sza. Umil­kł deszcz, wy­strza­ły i trzask kom­lin­ków, umil­kły na­wet eks­plo­zje mo­ździe­rzo­wych gra­na­tów. Przez krót­ką chwi­lę po otrzy­ma­niu wia­do­mo­ści po­rucz­nik sły­szał tyl­ko swój od­dech.

Kon­takt z wro­giem. To zna­czy­ło, że po­mo­cy nie będzie. Ba­ta­lion miał wła­sne pro­ble­my i plu­ton Ste­in­man­na był na da­le­kim miej­scu, je­śli cho­dzi o uwa­gę do­wód­ców. Zła noc, po­my­ślał zre­zy­gno­wa­ny, słu­cha­jąc mel­dun­ku Fuchs, któ­ra wła­śnie tra­ci­ła ko­lej­ne­go żo­łnie­rza w bli­skiej eks­plo­zji.

– Ti­ley? – po­wie­dział znu­żo­nym gło­sem. – Wy­co­fuj się poza stre­fę wal­ki, nie otwie­raj ognia do ni­ko­go, chy­ba że będziesz bez­po­śred­nio za­gro­żo­na.

– A co z plu­to­nem? – spy­ta­ła rze­czo­wo i po­rucz­nik po­czuł na­gle pew­ną dumę z pod­wład­nej.

Ste­in­mann wes­tchnął ci­ężko. W słu­chaw­ce roz­le­gł się czy­jś krót­ki, roz­pacz­li­wy krzyk.

– Plu­ton wy­co­fu­je się in­dy­wi­du­al­nie – od­pa­rł ci­cho. – Często­li­wo­ść awa­ryj­na trze­cia, spraw­dzaj co go­dzi­nę.

Prze­łączył kom­link na ka­nał ogól­ny, by wy­dać od­po­wied­nie roz­ka­zy swo­im lu­dziom. Po­go­da była fa­tal­na, li­czeb­no­ść do ni­cze­go. Je­śli mie­li ucie­kać, to te­raz były do­sko­na­łe wa­run­ki. Co nie zna­czy­ło, że mają duże szan­se. Przez chwi­lę po­my­ślał jesz­cze o oesach, któ­re za­pew­ne wy­ko­rzy­sta­ły cha­os po­tycz­ki, by wy­co­fać się po ci­chu. Cho­ler­ne dra­nie.

***

Unij­ny nisz­czy­ciel za­bły­snął ak­ty­wa­cją na­pędu me­trycz­ne­go, a po­tem znik­nął, po­zo­sta­wia­jąc po so­bie je­dy­nie pu­stą prze­strzeń. Ad­mi­rał Liao Tzu przez dłu­ższy czas mil­czał, pa­trząc na ekran tak­tycz­ny „Szma­rag­du”, na iko­ny re­pre­zen­tu­jące idące z po­ści­giem okręty wy­asy­gno­wa­ne z jego eska­dry.

– Łącz­no­ść z „Pie­śni Bo­jo­wej” – zgło­sił łącz­no­ścio­wiec, spo­gląda­jąc ukrad­kiem na ad­mi­ra­ła i sto­jące­go przy nim man­da­ry­na.

Ad­mi­rał le­d­wo do­strze­gal­nie ski­nął gło­wą. Do­wo­dząca „Pie­śnią” była am­bit­na i z pew­no­ścią nie­uda­na po­goń będzie ją tra­pi­ła jesz­cze przez ja­kiś czas, na­wet je­śli Liao spo­dzie­wał się ta­kie­go re­zul­ta­tu, z chwi­lą kie­dy wy­zna­czył oba nisz­czy­cie­le do po­ści­gu za umy­ka­jącym „Pio­łu­nem”. Ther­mia, nad któ­rą obec­nie znaj­do­wa­ła się wi­ęk­szo­ść eska­dry „Szma­rag­du”, była zbyt da­le­ko od Go­ri­gna­ka, by zdążyć.

– Pro­szę prze­ka­zać ko­man­dor Gao, że wy­wi­ąza­ła się z na­ło­żo­ne­go na nią obo­wi­ąz­ku wzo­ro­wo – po­wie­dział, spo­gląda­jąc na łącz­no­ściow­ca. – Te­raz niech za­wró­ci swój ze­spół i po­wró­ci na or­bi­tę Ther­mii.

Spoj­rzał raz jesz­cze na ho­lo­gra­ficz­ny ekran tuż obok swo­je­go sta­no­wi­ska. Wy­świe­tlał on ra­port z prze­słu­cha­nia unij­nych żo­łnie­rzy schwy­ta­nych przy po­ste­run­ku łącz­no­ścio­wym Eta-29. Oczy­wi­ście do­my­śla­li się, że w ba­zach da­nych pla­ców­ki znaj­do­wa­ło się coś istot­ne­go, w in­nym przy­pad­ku prze­cież Do­wódz­two Ope­ra­cji Spe­cjal­nych ni­g­dy nie wy­sła­ło­by tam swo­ich lu­dzi. Nie mie­li jed­nak po­jęcia, co do­kład­nie. Ża­den z nich nie wie­dział o wia­do­mo­ściach na te­mat prze­chwy­co­nych przez UE ope­ra­to­rów pro­jek­tu De­dal, któ­re wy­sła­no wkrót­ce po bi­twie w The­ta II Ke­pler wła­śnie za po­śred­nic­twem tam­tej pla­ców­ki. Nikt na­wet nie łączył obec­no­ści żo­łnie­rzy Do­wódz­twa z po­by­tem w sys­te­mie eskadr umy­ka­jących z Bor­ta­li.

– Po­zwo­lę so­bie za­dać py­ta­nie, szla­chet­ny Żu­ra­wiu, gdyż po­zo­sta­ję bez­rad­ny wo­bec zło­żo­no­ści za­my­słu Nie­bia­ńskie­go Smo­ka – po­wie­dział Liao, prze­nió­słszy spoj­rze­nie z ho­lo­gra­mu na star­ca w żó­łtych je­dwab­nych sza­tach, ob­ser­wu­jące­go go nie­ru­cho­mym spoj­rze­niem czar­nych jak ob­sy­dian oczu. – Czy nie osła­bi­li­śmy wła­snej po­zy­cji po­przez nasz nie­uda­ny po­ścig za „Pio­łu­nem”?

– Wręcz prze­ciw­nie. – Na po­marsz­czo­nej jak su­szo­na śliw­ka twa­rzy man­da­ry­na wy­kwi­tł po­god­ny uśmiech, a opusz­ki dłu­gich, chu­dych pal­ców ze­tknęły się na wy­so­ko­ści pier­si star­ca. – Do­pie­ro te­raz ob­raz, któ­ry chciał na­ma­lo­wać Nie­bia­ński Smok, jest kom­plet­ny. Do­pie­ro te­raz mo­żna wy­ci­ągnąć z nie­go wnio­ski, na któ­re mie­li­śmy na­dzie­ję. A jak mówi mędrzec, je­śli znasz sie­bie i swe­go wro­ga, prze­trwasz po­my­śl­nie sto bi­tew.

Liao Tzu spoj­rzał na ekran tak­tycz­ny, po­tem na wy­świe­tlo­ną obok nie­go mapę sie­ci po­łączeń me­trycz­nych, wraz z na­nie­sio­ną na nią zło­tą kulą, ma­jącą śro­dek w jed­nym z unij­nych sys­te­mów.

– Oba­wiam się, o szla­chet­ny, że po­zwo­li­li­śmy wro­go­wi po­znać na­sze ser­ca i za­mia­ry. Te­raz będzie go­to­wy.

Man­da­ryn przez dłu­ższy czas mil­czał, przy­gląda­jąc się Liao spo­koj­nym wzro­kiem.

– Kie­dy prze­ciw­nik po­zwa­la trwo­dze o ży­cie opa­no­wać umy­sł, pro­wa­dzi go in­stynkt – po­wie­dział w ko­ńcu. – Nie my­śli i nie pla­nu­je. Tyl­ko dzia­ła. I pędzi ra­to­wać, co ma naj­cen­niej­sze­go. Wpraw­ny łow­ca wie, że wy­star­czy tyl­ko spoj­rzeć do­kąd. ■

1. Pułapka

EUS „Piołun”,25.11.2214 ESD, 19:12

Po­most bo­jo­wy jesz­cze przez uła­mek se­kun­dy po prze­jściu trwał w dziw­nym za­wie­sze­niu. Po­tem rze­czy­wi­sto­ść roz­po­częła gwa­łtow­ne nad­ra­bia­nie opó­źnie­nia.

Eli­se Mo­ore naj­pierw po­czu­ła gwa­łtow­ne szarp­ni­ęcie i na mo­ment za­wi­sła w pa­sach, na­stęp­nie po­ja­wił się skręca­jący, od­bie­ra­jący siły ból w żo­łąd­ku, a za­raz po­tem do­wód­ca „Pio­łu­nu” wy­kasz­la­ła krew na we­wnętrz­ną po­wierzch­nię fil­tra he­łmu. Płu­ca pa­li­ły ją ży­wym pło­mie­niem, pul­su­jący ból żo­łąd­ka pro­mie­niał na całe cia­ło obez­wład­nia­jącą falą. Roz­ma­za­ny ob­raz wró­cił, naj­pierw na mo­ment, po­tem na dłu­żej, uka­zu­jąc wi­dok jak z kosz­mar­ne­go snu.

Ho­lo­wy­świe­tla­cze two­rzące świetl­ną pó­łs­fe­rę wo­kół sta­no­wi­ska mi­go­ta­ły, oświe­tle­nie po­mo­stu na kil­ka chwil prze­szło na alar­mo­we, a pó­źniej jesz­cze parę razy zmie­ni­ło na­tęże­nie świa­tła. W ko­lej­nych ude­rze­niach ja­sno­ści Mo­ore wi­dzia­ła, w jak ci­ężkim sta­nie jest po­most, jak bar­dzo nie­czy­sto „Pio­łun” wsze­dł do sys­te­mu. Na­wi­ga­tor Poya krzy­czał coś do ko­mu­ni­ka­to­ra nad czar­nym, wy­łączo­nym wy­świe­tla­czem, a po­rucz­nik Ro­sa­rio, nie­wzru­sze­nie pra­cu­jąca przy trzech ekra­nach swo­je­go sta­no­wi­ska in­ży­nie­ryj­ne­go, zda­wa­ła się to­nąć w pie­kiel­nej po­świa­cie po­ły­sku­jących na nich alar­mów. Ni­ski, drob­ny Chan­dra nie­mal skła­dał się wpół, wstrząsa­ny do­no­śnym, mo­krym kasz­lem, a na fil­trze jego he­łmu po­ja­wia­ły się ko­lej­ne czer­wo­ne roz­bry­zgi. Po­zo­sta­li zbie­ra­li się po cio­sach, ja­kie spro­wa­dzi­ło na nich prze­jście me­trycz­ne. Na­wet wpi­ęty w sta­no­wi­sko wach­to­we­go pu­łkow­nik Bris­ba­ne z Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych wy­da­wał się bla­dy jak ścia­na.

– Wszyst­kie… – Do­pie­ro pró­bu­jąc wy­dać po­le­ce­nie, ko­man­dor zo­rien­to­wa­ła się, że gar­dło ma za­le­pio­ne ślu­zem. Od­kaszl­nęła kil­ka razy, po­ci­ągnęła dłu­gi łyk z za­pa­sów wody ska­fan­dra. – Wszyst­kie sta­no­wi­ska, ra­por­to­wać!

Te­raz było już le­piej, choć na­dal tyl­ko mi­ni­mal­nie.

– Ka­dłub szczel­ny – głos Ro­sa­rio brzmiał uspo­ka­ja­jąco, na­wet je­śli sama po­rucz­nik była zde­ner­wo­wa­na. – Re­ak­to­ry dzia­ła­ją na po­ło­wie mocy, pod­trzy­my­wa­nie ży­cia żó­łte, ale z per­spek­ty­wa­mi. Szpe­racz prze­ci­ążo­na, trans­por­to­wa­na do am­bu­la­to­rium. Sta­no­wi­sko odłączo­ne.

– Ofia­ry?

– Nikt nie zgła­sza.

Eli­se Mo­ore po­wo­li ski­nęła gło­wą, drżący­mi dło­ńmi uru­cha­mia­jąc sys­tem czysz­czący, któ­ry sta­rł pla­mę krwi z wi­zje­ra, po­zo­sta­wia­jąc jed­nak czer­wo­na­wy po­wi­dok. To był ca­łkiem nie­zły test dzia­ła­nia rąk i ko­man­dor od­no­to­wa­ła go jako umiar­ko­wa­ny suk­ces.

– Mam ra­por­ty z osiem­dzie­si­ęciu pro­cent sen­so­rów, od­zy­sku­ją spraw­no­ść, po­trze­bu­ję trzy­dzie­stu se­kund – za­mel­do­wał Chan­dra gło­sem tłu­mio­nym przez ka­szel.

– Mel­duj, kie­dy co­kol­wiek zo­ba­czysz.

– Wy­rzut­nie je­den–osiem zgła­sza­ją go­to­wo­ść, sti­let­to go­to­we do od­pa­le­nia, brak na­mia­rów. – Ha­skell ci­ągle jesz­cze prze­glądał dane na do­pie­ro co uru­cho­mio­nym ekra­nie wła­sne­go sta­no­wi­ska. – Obro­na punk­to­wa spraw­na w sze­śćdzie­si­ęciu pi­ęciu pro­cen­tach, wy­wo­łu­ję resz­tę ba­te­rii. La­ser da­le­kie­go za­si­ęgu go­tów do wy­pro­wa­dze­nia.

– An­te­ny krót­kie­go za­si­ęgu mil­czą, ma’am, głów­na ma pro­blem z do­pro­wa­dze­niem mocy, ale jest spraw­na.

– Na­dal nie wiem, gdzie je­ste­śmy, po­trze­bu­ję mi­nu­ty lub dwóch.

Mi­nu­ty lub dwóch, skrzy­wi­ła się Mo­ore. Mo­gło być go­rzej, choć opó­źnie­nie wska­zy­wa­ło, że za­rządza­ne przez Poyę sys­te­my moc­no ucier­pia­ły w ich sza­lo­nym, ca­łko­wi­cie nie­zgod­nym z pra­wi­dła­mi na­wi­ga­cji me­trycz­nej wy­ści­gu do Be­ski­dów. Ale tego mo­gła się spo­dzie­wać. I nie tyl­ko.

– Ro­sa­rio, co z na­pędem me­trycz­nym?

Mo­ore spoj­rza­ła wście­kle na pu­łkow­ni­ka Bris­ba­ne’a. To z po­wo­du Au­stra­lij­czy­ka „Pio­łun” wy­ko­ny­wał ko­lej­ne po­spiesz­ne sko­ki na gra­ni­cy prze­ci­ąże­nia na­pędu prak­tycz­nie od cza­su uciecz­ki z Tau I Ther­mia. Spo­kój, z ja­kim Bris­ba­ne zda­wał się pre­zen­to­wać co­raz to nowe upraw­nie­nia, by w ko­lej­nych spra­wach móc wy­dać po­le­ce­nia na jej po­mo­ście bo­jo­wym, po­twor­nie dzia­łał jej na ner­wy.

– Sek­cja zgła­sza prze­ci­ąże­nie sys­te­mu. – Ciem­no­skó­ra po­rucz­nik jak­by cze­ka­ła na to py­ta­nie. – Dys­try­bu­cja mocy, ka­li­bra­cja, po­łącze­nie ze sta­no­wi­skiem szpe­ra­cza.

Eli­se Mo­ore spoj­rza­ła na wła­sną ko­pię ekra­nu in­ży­nie­ryj­ne­go, zaj­mu­jące­go już swo­je miej­sce na ota­cza­jącej ją sza­chow­ni­cy pro­jek­cji. Nie­przy­jem­ny po­ma­ra­ńczo­wy ko­lor ra­por­tu wca­le jej się nie po­do­bał, a te szcze­gó­ły, któ­re była w sta­nie z nie­go szyb­ko wy­ło­wić, zda­wa­ły się po­twier­dzać pe­sy­mi­stycz­ne ocze­ki­wa­nia.

– Jak źle? – za­py­ta­ła ci­cho.

– Po­trze­bu­je­my co naj­mniej kil­ku go­dzin. – Ro­sa­rio jed­no­cze­śnie z mel­dun­ka­mi pi­sa­ła ko­lej­ne kwe­ren­dy na kla­wia­tu­rze wła­sne­go sta­no­wi­ska. – „Pio­łun” jest nie­zdol­ny do ko­lej­nych prze­jść bez re­ka­li­bra­cji i spraw­dze­nia sys­te­mu.

– Ro­zu­miem.

– Kon­tak­ty, trzy, po­praw­ka, czte­ry – za­mel­do­wał Chan­dra już spo­koj­niej­szym gło­sem. – Sie­dem­dzie­si­ąt sze­ść-osiem­na­ście, dy­stans sto osiem.

Na ekra­nie tak­tycz­nym, do­tych­czas po­ka­zu­jącym je­dy­nie sa­mot­ny punkt re­pre­zen­tu­jący „Pio­łun” w czar­nej prze­strze­ni, te­raz po­ja­wi­ły się iko­ny nie­zna­nych kon­tak­tów po pra­wej bur­cie nisz­czy­cie­la, zde­cy­do­wa­nie na dy­stan­sie bo­jo­wym.

– Obro­na punk­to­wa, daj­cie mi go­to­wo­ść na tym wek­to­rze. – Mo­ore z na­my­słem przyj­rza­ła się no­wym kon­tak­tom. To, że były tyl­ko czte­ry, wy­da­wa­ło się do­brym zna­kiem. Żad­nych ra­kiet, przy­naj­mniej na ra­zie. Choć z dru­giej stro­ny, nie mu­sie­li się spie­szyć. – Iden­ty­fi­ka­cja? I Poya, na li­to­ść bo­ską, masz po­twier­dze­nie lo­ka­li­za­cji?

Za­nim na­wi­ga­tor zdążył się ode­zwać, mel­du­nek zgło­sił Pal­la­tio. Ro­sły łącz­no­ścio­wiec, przez buj­ną bro­dę i ogo­rza­łą twarz bu­dzący moc­ne sko­ja­rze­nia z daw­ny­mi pi­ra­ta­mi, ob­ró­cił się w stro­nę sta­no­wi­ska ko­man­dor.

– Wy­wo­łu­ją nas, ma’am – po­wie­dział. – To EUS „Włócz­nia”, pa­trol sys­te­mo­wy Be­ski­dów.

Przez ka­nał łącz­no­ści prze­to­czy­ło się kil­ka ra­do­snych po­mru­ków. Sama Eli­se Mo­ore ode­tchnęła głębiej. Be­ski­dy. Tra­fi­li więc tam, gdzie za­mie­rza­li. I – co ostat­ni­mi cza­sy wca­le nie było oczy­wi­ste – sys­tem na­dal był pod kon­tro­lą Unii.

– Daj ich na bez­po­śred­nie. – Pierw­szy raz od do­brych kil­ku­na­stu go­dzin po­zwo­li­ła so­bie na uśmiech, po czym ob­ró­ci­ła się w stro­nę Bris­ba­ne’a.

Sza­re oczy pu­łkow­ni­ka mie­rzy­ły ją nie­ru­cho­mym spoj­rze­niem.

– Tym ra­zem się uda­ło – po­wie­dzia­ła Mo­ore. – Ale na­stęp­ne­go sko­ku nie za­twier­dzę bez przy­naj­mniej dwu­dzie­stu czte­rech go­dzin…

– Ma pani ra­cję. – Au­stra­lij­czyk ski­nął gło­wą pod he­łmem. – Nie mo­że­my ry­zy­ko­wać bar­dziej, niż to ab­so­lut­nie ko­niecz­ne. W Be­ski­dach jest, na ile pa­mi­ętam, spo­ra ko­lo­nia, w do­dat­ku z wła­snym do­kiem re­mon­to­wym. Pro­po­nu­ję za­trzy­mać się tu na czas po­trzeb­ny do pe­łne­go przy­go­to­wa­nia „Pio­łu­nu” do dal­sze­go rej­su.

Za­nim ofi­cer zdo­ła­ła się na do­bre zdzi­wić, ekran łącz­no­ści jej sta­no­wi­ska ożył, uka­zu­jąc po­nu­rą twarz ko­man­dor po­rucz­nik Oester­lund, do­wód­cy „Włócz­ni”.

Dziw­ne, ale Mo­ore nie czu­ła te­raz, jak jesz­cze przed chwi­lą, ulgi. Jej miej­sce za­jął nie­po­kój, pod­sy­ca­ny spo­koj­nym, pew­nym sie­bie spoj­rze­niem ofi­ce­ra oesów.

Kosmoport imienia Mirosława Hermaszewskiego, Nowy Kraków, Eta IV Melchior,27.11.2214 ESD, 02:20 (18:22 czasu lokalnego)

Clan­sman osia­dł po­wo­li na skąpa­nym w ostrym świe­tle re­flek­to­rów lądo­wi­sku ko­smo­por­tu. Kil­ka­na­ście se­kund pó­źniej świsz­czący dźwi­ęk pra­cu­jących sil­ni­ków po­wo­li wy­ga­sł, a pi­lot nadał sy­gnał: „Za­bez­pie­czo­ny”. Ram­pa de­san­to­wa wa­ha­dłow­ca po­wo­li opa­dła na wil­got­ny be­ton, uka­zu­jąc cze­ka­jący na żo­łnie­rzy off-road i sto­jącą przy nim parę ma­ri­nes w po­lów­kach i lek­kim opan­ce­rze­niu.

– Nie mają po­go­to­wia bo­jo­we­go na ko­smo­por­cie. – Szcze­niak roz­pi­ął pasy i pod­nió­sł się ze swo­je­go miej­sca. – Jest tak do­brze czy są aż tak opty­mi­stycz­ni?

Thor­ne, któ­ry też wła­śnie wsta­wał, tyl­ko prych­nął iro­nicz­nie, ale nie po­wie­dział nic, zresz­tą w jego wy­pad­ku ko­men­tarz by­łby za­sko­cze­niem. Wiecz­nie jak­by znu­dzo­ny we­te­ran, je­śli cho­dzi­ło o ga­da­tli­wo­ść, był cho­dzącym prze­ci­wie­ństwem Ho­len­dra.

– Nasi ni­g­dy nie są prze­sad­nie opty­mi­stycz­ni – za­uwa­żył We­iss, pod­no­sząc się z wła­sne­go sta­no­wi­ska de­san­to­we­go jed­nym płyn­nym ru­chem. – My­ślę, że mo­że­my spo­koj­nie za­ło­żyć, że je­ste­śmy na bez­piecz­nych wo­dach.

Ja­sno­wło­sy Nie­miec jak za­wsze spra­wiał wra­że­nie wy­po­częte­go i ener­gicz­ne­go, jak­by prze­by­wa­nie w ko­mo­rach krio­ge­nicz­nych nie wy­wie­ra­ło na nim żad­nych ne­ga­tyw­nych efek­tów. Po la­tach wszy­scy z od­dzia­łu, zwy­kle o wie­le bar­dziej zmęcze­ni i wy­mi­ęci po tego typu ope­ra­cjach, zdąży­li się przy­zwy­cza­ić, ale cień za­wi­ści po­zo­sta­wał.

– Pew­nie, że tak. To miej­sce to za­du­pie, kto by je ata­ko­wał? – wy­mam­ro­ta­ła pod no­sem De­la­vien­te, trzy­ma­jąc w zębach cien­kie ręka­wicz­ki i z za­pa­mi­ęta­niem grze­bi­ąc w kie­sze­niach mun­du­ru. Na­gle prze­rwa­ła i spoj­rza­ła na Wierz­bę. – Zna­czy, bez ura­zy.

Mar­cin mil­czał, wpa­tru­jąc się w pły­tę lądo­wi­ska i sła­bo wi­docz­ne w bla­sku re­flek­to­ra od­le­głe świa­tła Ka­zi­mie­rza. Nowy Kra­ków. Ko­lo­nia, gdzie się uro­dził, prze­żył dzie­ci­ństwo, hor­ror Dnia i okre­su tuż po nim. Ostat­ni raz był tu… daw­no. W in­nym ży­ciu, jako zu­pe­łnie inny czło­wiek. Te­raz nie wie­dział, czy bar­dziej cie­szy się, że znów ma oka­zję, czy też tego lęka, jak­by sama obec­no­ść oesów na słu­żbie mia­ła zbru­kać spo­kój tego miej­sca, ostat­nie­go za­cho­wa­ne­go w wy­obra­źni bez­piecz­ne­go por­tu.

– Wierz­ba? – De­la­vien­te szturch­nęła Po­la­ka łok­ciem. – Wszyst­ko w po­rząd­ku?

– Ja­sne. – Ski­nął jej krót­ko, ale na­dal się nie ru­szył.

– Cho­dź, Mar­cin – zwy­kle ga­da­tli­wa, we­so­ła Isaks­son te­raz mó­wi­ła za­ska­ku­jąco ła­god­nie. Po­kle­pa­ła po­rucz­ni­ka po ra­mie­niu. – Wy­si­ądziesz, wy­śpisz się, ogar­niesz dal­sze pla­ny. Mamy spo­ro cza­su, a te­raz je­ste­śmy wy­plu­ci. Oprócz Wun­der­waf­fe, oczy­wi­ście, ale to ro­bot.

Nie­miec ukło­nił się lek­ko. Mar­cin do­strze­gł też, że od­kąd Gün­ter We­iss wstał z miej­sca, nie ru­szył się na­wet na krok, za­miast tego ob­ser­wu­jąc go ba­daw­czo.

– W ka­żdym ra­zie nic nie wy­my­śli­my – pod­jęła Isaks­son z pod­szy­tą tro­ską sztucz­ną we­so­ło­ścią. – Cho­dź, póki nasz trans­port się nie roz­my­śli, bo trze­ba będzie dra­ło­wać pie­cho­tą.

Wierz­bow­ski po­ki­wał gło­wą, po­słał Szwed­ce uspo­ka­ja­jący uśmiech i roz­pi­ął pasy. Nie czuł się ani tro­chę le­piej, kie­dy pod­no­sił się z miej­sca i sze­dł po ram­pie, po raz pierw­szy od lat sta­wia­jąc sto­pę na pla­ne­cie, któ­rą kie­dyś na­zy­wał do­mem.

Nie pa­mi­ętał na­wet, któ­rędy do­kład­nie je­cha­li z ko­smo­por­tu do gar­ni­zo­nu – no­we­go, nie przy­po­mi­nał go so­bie – gdzie przy­dzie­lo­no im kwa­te­ry. Prze­ko­ma­rza­nie się Szcze­nia­ka i De­la­vien­te zla­ło mu się w je­den szum. Mil­la coś do nie­go mó­wi­ła, a on jej od­po­wia­dał – lecz nie bar­dzo wie­dział co. Pa­trzył przez okno off-ro­ada, pró­bu­jąc wy­ło­wić z ciem­no­ści kszta­łty mia­sta spod wi­docz­nej na ho­ry­zon­cie łuny świa­teł. Za­sta­na­wiał się, jak bar­dzo się zmie­ni­ło przez ostat­nie lata. Czy w ogó­le po­wi­nien tu wra­cać? Na­ra­żać się na spo­tka­nie któ­re­goś ze sta­rych zna­jo­mych? Czy mó­głby od­na­le­źć daw­ne­go sie­bie, za­po­mnieć o oesach i tym, kim się stał przez te lata?

Nad­cho­dzące dni prze­pust­ki na­pa­wa­ły go wi­ęk­szym stra­chem niż ostat­nie mie­si­ące kam­pa­nii.

***

Jego ze­spół otrzy­mał kwa­te­rę w ba­zie Pu­ła­ski, gdzie sta­cjo­no­wał gar­ni­zon Ka­zi­mie­rza – naj­wi­ęk­sza sa­mo­dziel­na jed­nost­ka na No­wym Kra­ko­wie. In­sta­la­cja zo­sta­ła nie­daw­no roz­bu­do­wa­na, wy­ra­źnie dało się roz­po­znać now­sze, zbu­do­wa­ne z pre­fa­bry­ka­tów bu­dyn­ki i cha­rak­te­ry­stycz­ne zgrzy­ty w dzia­ła­niu nie w pe­łni jesz­cze zin­te­gro­wa­ne­go kon­tyn­gen­tu woj­sko­we­go. Przy­dzie­lo­ny od­dzia­ło­wi Po­la­ka mo­duł gar­ni­zo­no­wy spra­wiał wra­że­nie w ogó­le nie­uży­wa­ne­go – a na pew­no taka wła­śnie była ofi­cer­ska kwa­te­ra, któ­rą otrzy­mał Mar­cin. Nie­wiel­kie okno po­zwa­la­ło ob­ser­wo­wać prze­strzeń przed warsz­ta­ta­mi bazy. Przez otwar­te wro­ta oświe­tlo­ne­go han­ga­ru wi­dział rów­ny sze­reg spar­ta­nów oto­czo­nych mro­wiem tech­ni­ków. Czo­łgi, choć dzie­li­ły ozna­cze­nia jed­nost­ki, wy­ra­źnie ró­żni­ły się de­ta­la­mi wy­po­sa­że­nia, a je­den z nich – mimo że Mar­cin nie był pe­wien z po­wo­du od­le­gło­ści – zda­wał się no­sić śla­dy nie­daw­ne­go ła­ta­nia. Mu­sia­no je ści­ągnąć z ró­żnych od­dzia­łów, uświa­do­mił so­bie Po­lak, by na szyb­ko łączyć je w kom­pa­nie do­pie­ro tu­taj. Nowy Kra­ków zbro­ił się, nie tyl­ko przy­go­to­wu­jąc punkt opar­cia dla dzia­łań flo­ty, ale też bu­du­jąc go­to­wo­ść do bi­twy na­ziem­nej. Ktoś od­po­wied­nio wy­so­ko mu­siał uznać, że Be­ski­dy nie są tak da­le­ko od fron­tu, jak by się mo­gło zda­wać.

Mar­cin uru­cho­mił przy­dzie­lo­ną mu kon­so­le­tę i przez ja­kiś czas bez­my­śl­nie prze­glądał in­for­ma­cje o mie­ście w pu­blicz­nej sie­ci. Ka­zi­mierz, do któ­re­go przy­był, wy­da­wał się ca­łkiem po­dob­ny do tego, któ­ry opu­ścił wie­le lat temu – wszyst­ko zda­wa­ło się to­czyć zwy­kłym try­bem nie­zbyt wiel­kiej i nie­zbyt wa­żnej, ale jed­nak za­uwa­żal­nej ko­lo­nii, któ­rej miesz­ka­ńcy te­raz do­dat­ko­wo zo­rien­to­wa­li się, że tuż obok sta­cjo­nu­je na­gle dużo wi­ęk­szy gar­ni­zon spra­gnio­nych roz­ryw­ki i to­wa­rów żo­łnie­rzy. Klu­by, stu­dia vi­do­we, knaj­py za­chęca­ły do od­wie­dzin, bur­de­le – praw­dzi­we i sen­so­we – wa­bi­ły ero­tycz­ny­mi pro­jek­cja­mi, cen­tra han­dlo­we, lep­sze i gor­sze hyp­no-cham­be­ry kon­ku­ro­wa­ły z roz­ryw­ko­wy­mi prze­lo­ta­mi Wąwo­za­mi Mic­kie­wi­cza i wy­pra­wa­mi ska­łko­wy­mi na Smo­czy Ogon. Ja­kaś fir­ma pro­du­ku­jąca gry AR re­kla­mo­wa­ła nowy pro­dukt wraz z ocze­ki­wa­nym cza­sem przy­by­cia pierw­szych ko­pii na pla­ne­tę.

Kie­dy jed­nak przyj­rzał się uwa­żniej, do­strze­gł w prze­ka­zach pły­nących z miej­sco­wej sie­ci inne tony. Obok zwy­kłe­go zewu „ku­puj, ko­rzy­staj, baw się, ku­puj jesz­cze wi­ęcej”, nor­my, któ­rej ocze­ki­wał, wi­dział ofer­ty prze­rób­ki off-ro­adów na de fac­to ru­cho­me obo­zy, re­kla­my prep-ze­sta­wów, ba, na­wet lek­kich ska­fan­drów czy wręcz bro­ni. „Bądź go­tów!”, grzmiał na­pis, po­par­ty kli­pem wi­deo czer­wo­ne­go, bu­rzo­we­go nie­ba po­nad gór­skim obo­zem. Re­kla­ma nie mó­wi­ła oczy­wi­ście, na co klient miał być go­to­wy – za­pew­ne dla­te­go, że jej twór­ca mu­sia­łby wte­dy przy­znać, że w wy­pad­ku ewen­tu­al­nej in­wa­zji pla­ne­tar­nej ska­fan­der wy­star­czy na go­dzi­ny, off-road zo­sta­nie bez wąt­pie­nia skon­fi­sko­wa­ny przez woj­sko, a broń… Po­lak na­wet nie chciał my­śleć, jak może sko­ńczyć się star­cie na­wet do­brze uzbro­jo­ne­go cy­wi­la z cho­ćby jed­nym im­pe­rial­nym żo­łnie­rzem. Były też in­for­ma­cje o obo­wi­ąz­ko­wych ćwi­cze­niach i re­kla­my spo­łecz­ne trąbi­ące o krwio­żer­czym Im­pe­rium, jak zwy­kle w po­dob­nych przy­pad­kach od­wo­łu­jące się do pa­trio­ty­zmu. Pi­ęk­ni, od­wa­żni, pro­fe­sjo­nal­ni człon­ko­wie Kor­pu­su, Ma­ry­nar­ki Wo­jen­nej, Sił Po­wietrz­nych, Gwar­dii Cy­wil­nej na­wo­ły­wa­li ka­żde­go, by się do nich przy­łączył, stał się rów­nie pi­ęk­ny, od­wa­żny i pro­fe­sjo­nal­ny. Oraz za­pew­nił tym sa­mym, do­da­wał no­bli­wy ofi­cer na vi­dzie wer­bun­ko­wym, ubez­pie­cze­nie me­dycz­ne i opcje edu­ka­cyj­ne dla naj­bli­ższej ro­dzi­ny.

Mar­cin skrzy­wił usta w gorz­kim uśmie­chu. Woj­sko, jak za­wsze, gra­ło z cy­wi­la­mi zna­czo­ny­mi kar­ta­mi, w spo­łe­cze­ństwie bra­ków dys­po­nu­jąc do­stępem do tego, cze­go chcie­li wszy­scy. Ubez­pie­cze­nie me­dycz­ne było w ko­ńcu tym, czym ku­pio­no jego. Prze­słu­żysz je­den kon­trakt, jak za­pew­niał ofi­cer wer­bun­ko­wy, a nie­mo­żli­wie dro­ga ope­ra­cja cho­rej sio­stry sta­nie się prio­ry­te­tem. Osta­tecz­nie bo­ha­te­ro­wie Unii mu­szą wal­czyć, wie­dząc, że byt ich bli­skich jest za­pew­nio­ny. Ręka Po­la­ka po­wędro­wa­ła do kie­sze­ni mun­du­ro­wej blu­zy, gdzie – jak za­wsze, od pierw­sze­go dnia – tkwi­ło zdjęcie Bar­ba­ry, za­nim syn­drom Va­si­lie­va wy­nisz­czył jej cia­ło, wy­ostrzył rysy i zga­sił uśmiech. Za­nim za­częła ku­ra­cję, a po­tem re­ha­bi­li­ta­cję na No­wym Dre­źnie. Za­nim zgi­nęła w bom­bar­do­wa­niu or­bi­tal­nym. Wy­jął dwo­ma pal­ca­mi za­bez­pie­czo­ne pla­sti­kiem zdjęcie. Kie­dyś za­sta­na­wiał się, czy sio­stra by­ła­by z nie­go dum­na. Po­tem bał się od­po­wie­dzi. Ostat­nio mało o tym my­ślał.

Chy­ba to mar­twi­ło go naj­bar­dziej.

Kazimierz, Nowy Kraków, Eta IV Melchior,27.11.2214 ESD, 17:28 (09:30 czasu lokalnego)

Na­stęp­ne­go ran­ka, upew­niw­szy się naj­pierw, że Bris­ba­ne nie skró­cił im w nocy po­by­tu na pla­ne­cie, i spraw­dziw­szy, gdzie do­kład­nie jego ze­spół zo­stał umiesz­czo­ny w struk­tu­rze ad­mi­ni­stra­cyj­nej bazy Pu­ła­ski, Wierz­ba wy­dał wszyst­kim pa­pie­ry na trzy­do­bo­wą, sze­śćdzie­si­ęcio­sze­ścio­go­dzin­ną prze­pust­kę. Wra­że­nie było… po­dwój­nie dziw­ne. Naj­bli­ższe trzy dni mia­ły być pierw­szym praw­dzi­wym wol­nym od cza­su, kie­dy oesy zo­sta­ły przy­dzie­lo­ne do Stre­fy Zero. Naj­pierw kry­zys z okrętem SI, po­tem rejs do Im­pe­rium, wy­buch woj­ny… Rajd do­kład­nie po li­nii co­fa­jące­go się fron­tu, sie­dem, nie, osiem zrzu­tów, trzy bo­jo­we, a z dal­szych trzech bo­jo­wa była ewa­kua­cja. Za­jęte mie­si­ące, w któ­rych je­dy­nym wy­po­czyn­kiem były krót­kie mo­men­ty po­mi­ędzy ko­mo­ra­mi krio­ge­nicz­ny­mi a wa­ha­dłow­ca­mi.

No i było to wol­ne tu­taj, w Ka­zi­mie­rzu, pod sa­my­mi drzwia­mi ro­dzi­ców. W za­sa­dzie nie miał wy­jścia i mu­siał ich od­wie­dzić. Tęsk­nił za nimi nie­mal ka­żde­go dnia. Ale tęsk­nił z in­ne­go świa­ta, świa­ta krót­kich, nie­zręcz­nych wia­do­mo­ści i słu­żby. Nie my­ślał w ogó­le, co się sta­nie, kie­dy będzie mu­siał sta­nąć na ich pro­gu, i te­raz bał się jak cho­le­ra.

– Więc tak wy­gląda mo­ment, kie­dy mogę przez ja­kiś czas mieć wszyst­kie roz­ka­zy w no­sie? – Szcze­niak wy­szcze­rzył zęby w ra­dos­nym uśmie­chu.

– Sza­cu­nek dla sza­rż na­dal masz wy­ka­zy­wać – prych­nął Wierz­ba.

– Och, wie pan po­rucz­nik, co mam na my­śli. – Ho­len­der wy­ko­nał ruch, któ­ry sta­no­wił skrzy­żo­wa­nie sa­lu­tu z dwor­nym ukło­nem. – W sen­sie: nie mu­szę wszędzie sie­dzieć z dło­nią na ka­bu­rze. I je­ste­śmy w ko­ńcu w ja­ki­mś nor­mal­nym miej­scu, gdzie mogę z tego wol­ne­go sko­rzy­stać! Jak ja się będę ba­wił!

– To trzy dni, Szcze­niak. – Wy­wró­ci­ła ocza­mi De­la­vien­te, któ­ra, choć sama wy­ra­źnie za­do­wo­lo­na, ni­g­dy świa­do­mie nie przy­zna­ła­by ra­cji Van Reu­ter­so­wi. – Jak wy­pi­jesz jed­no piwo, to prze­sy­piasz tyle samo.

Star­szy sze­re­go­wy po­ka­zał jej ob­ra­źli­wy gest.

– Gdzie się ba­wi­my? – za­py­tał We­iss po­zor­nie roz­lu­źnio­nym gło­sem, ale Wierz­ba do­strze­gł jego ba­daw­cze spoj­rze­nie. Wun­der­waf­fe do­sko­na­le wie­dział, że Po­lak po­cho­dzi z No­we­go Kra­ko­wa, i ja­ki­mś spo­so­bem wy­czu­wał, jak ci­ężko mu jest te­raz. Niby lu­źne py­ta­nie było tak na­praw­dę pro­po­zy­cją wspar­cia i to­wa­rzy­stwa. Ale Mar­cin nie mógł się zgo­dzić. Żad­ne z nich nie mo­gło po­móc, nie jemu, nie te­raz.

– Wy to nie wiem i na­wet nie chcę wie­dzieć, na wy­pa­dek, gdy­by Bris­ba­ne się zak­ty­wi­zo­wał. – Za­śmiał się krót­ko. – Ja mam do od­wie­dze­nia ko­bie­tę.

– Ode­zwie­my się z nie­zna­ne­go nu­me­ru, w nocy. – Nie­miec po­kle­pał Wierz­bę po ple­cach. – Jak da­lej będziesz się ba­wił, po pro­stu nie od­bie­rzesz.

Mar­cin spoj­rzał na sie­rżan­ta z wdzi­ęcz­no­ścią. Ja­koś tak się dzia­ło, że Wun­der­waf­fe za­wsze wie­dział, co po­wie­dzieć.

***

Pod dom tra­fił do­pie­ro pod wie­czór, spędziw­szy kil­ka go­dzin na bez­ce­lo­wym kręce­niu się po oko­li­cy, podświa­do­mie od­su­wa­jąc w cza­sie mo­ment spo­tka­nia z ro­dzi­ca­mi. Od­kąd był tu ostat­nio, oko­li­ca nie zmie­ni­ła się wie­le. Ot, tu i ów­dzie re­mont ele­wa­cji, ktoś w ko­ńcu na­pra­wił pro­jek­to­ry miej­skie, za to nikt nie za­jął się uszko­dze­nia­mi dro­gi, któ­ra jak daw­niej stra­szy­ła kie­row­ców wszyst­kich wo­zów na ni­skim za­wie­sze­niu. Dziel­ni­ca, w któ­rej kie­dyś miesz­kał, le­ża­ła na po­gra­ni­czu mia­sta, z jed­nej stro­ny wy­cho­dząc na agre­syw­ne ko­lo­ry cen­tral­nych re­jo­nów, z dru­giej na ciem­ne przed­mie­ścia zni­ka­jące na wzgó­rzach i od­le­głe świa­tła pi­ra­mi­dy prze­twor­ni­ka at­mos­fe­rycz­ne­go, te­raz sta­no­wi­ące­go głów­ną elek­trow­nię mia­sta. Mar­cin znał tu ka­żdy kąt, od kie­dy będąc jesz­cze dziec­kiem, grał w gry AR i roz­gry­wał sce­na­riu­sze pre­zen­to­wa­ne mu przez edu­ka­cyj­ne SI. Znał wszyst­kie za­ka­mar­ki, prze­jścia i duk­ty tech­nicz­ne pusz­czo­nych na es­ta­ka­dach ci­ągów ko­mu­ni­ka­cyj­nych. Wie­dział też, jaki do­kład­nie był rytm prze­rwań uszko­dzo­ne­go pro­jek­to­ra, gdzie nie wi­dzą go ka­me­ry mo­ni­to­rin­gu i jak za­mie­nić za­strze­żo­ne duk­ty tech­nicz­ne w miej­sce naj­pierw go­nitw, po­tem pierw­szych spo­tkań z al­ko­ho­lem. Pó­źniej też in­nych.

Wy­po­ży­czo­ny wóz po­zo­sta­wił na par­kin­gu przy od­no­wio­nym cen­trum roz­ryw­ko­wym, wy­so­kim na dzie­wi­ęć kon­dy­gna­cji bu­dyn­ku ople­cio­nym ho­lo­gra­ficz­nym smo­kiem. Gad ział błękit­no-zie­lo­ny­mi iskra­mi uno­szący­mi się ku nie­bu, aż do za­si­ęgu pro­jek­to­rów. Wierz­ba po­wo­li prze­sze­dł przez pe­łen po­jaz­dów par­king i w po­przek pro­wa­dzącej do ja­sno oświe­tlo­ne­go we­jścia es­ta­ka­dy, przez rze­kę lu­dzi, ho­lo­gra­mów i nie­wi­dzial­nych dla nie­go two­rów AR w szkłach dzie­cia­ków. Sze­dł na­przód, a lu­dzie omi­ja­li go – ci w AR dzi­ęki alar­mom zbli­że­nio­wym, po­zo­sta­li po pro­stu zo­sta­wia­li mu miej­sce, jak­by wy­czu­wa­li jego ob­co­ść. Mar­cin był cie­kaw, czy w ogó­le by­łby w sta­nie wmie­szać się w tłum, jak kie­dyś uda­ło mu się to zro­bić w Fu­shun. Pew­nie te­raz mu­sia­łby się do tego spe­cjal­nie szko­lić.

Prze­sze­dł tu­ne­lem dla pie­szych, igno­ru­jąc ska­czące mu przed oczy re­kla­my. Mi­nął knajp­kę, któ­ra pod­czas ostat­niej wi­zy­ty była le­d­wo dzia­ła­jącą spe­lun­ką, a te­raz no­si­ła śla­dy szyb­kie­go re­mon­tu i pysz­ni­ła się po­wie­wa­jącym ho­lo­gra­mem skrzy­żo­wa­nych mie­czy unij­nych ma­ri­nes oraz zni­żka­mi dla żo­łnie­rzy. Po­wi­ęk­szo­ny gar­ni­zon ge­ne­ro­wał nowe mo­żli­wo­ści dla tych, któ­rzy nie bali się ry­zy­ka.

Był już ca­łkiem bli­sko domu ro­dzi­ców, kie­dy do­strze­gł rury i od­ru­cho­wo za­trzy­mał się w pół kro­ku. Wszech­obec­na nie­gdyś in­sta­la­cja kon­tro­li śro­do­wi­sko­wej te­raz była miej­sca­mi wy­sa­dzo­na i roz­kru­szo­na jak po­zo­sta­ło­ści sie­ci wiel­kie­go, daw­no mar­twe­go pa­jąka. Za­czo­po­wa­no jej prze­kro­je i po­zwo­lo­no znisz­cze­niom stać się za­rze­wiem ero­zji, ale ku zdzi­wie­niu Po­la­ka nikt jej nie roz­mon­to­wał, nie znisz­czył czy spa­lił. Ani za­raz po Dniu, ani po­tem. Sze­ro­kie, ozna­czo­ne le­d­wo wi­docz­ny­mi nie­bie­ski­mi pa­sa­mi rury na­dal two­rzy­ły po­trza­ska­ny szkie­let in­fra­struk­tu­ry dziel­ni­cy. Nie­gdyś in­sta­la­cja była roz­wi­ąza­niem naj­wi­ęk­szych pro­ble­mów No­we­go Kra­ko­wa, któ­ry sko­lo­ni­zo­wa­no zbyt szyb­ko, nim ter­ra­for­ming wy­ci­ągnął wszyst­kie tok­sy­ny z at­mos­fe­ry. Tło­czo­no nią mie­szan­kę le­ków i środ­ków od­por­no­ścio­wych w at­mos­fe­rę cen­trów miesz­kal­nych. To jed­no po­zwa­la­ło ko­lo­ni­stom żyć tu nie­mal nor­mal­nie. Do Dnia, oczy­wi­ście, któ­ry za­dał ko­lo­nii nie­mal śmier­tel­ny cios, choć tu­taj SI nie spu­ści­ła na mia­sta ter­mo­nu­kle­ar­nej za­gła­dy. Nie mu­sia­ła. Lu­dzie zgi­nęli pod­czas przy­go­to­wań do Wi­gi­lii, tak jak sta­li, le­że­li czy ba­wi­li się, gdy sys­te­mem kon­tro­li śro­do­wi­ska za­miast środ­ków me­dycz­nych po­pły­nęła przy­go­to­wa­na przez nią mie­szan­ka. Na­gle po pro­stu ze­sztyw­nie­li i po­wo­li umie­ra­li, bo stęża­łe mi­ęśnie nie po­zwa­la­ły im od­dy­chać. Gdy wkro­czy­ło woj­sko, żo­łnie­rze zna­le­źli je­dy­nie nie­do­bit­ków. I mnó­stwo, mnó­stwo ciał, za­sty­głych ni­czym wo­sko­we fi­gu­ry.

Mar­cin za­trzy­mał się i od­ru­cho­wo prze­śle­dził wzro­kiem prze­bieg znisz­czo­nych rur, wy­pa­trzył nie­na­wist­ne błękit­ne pasy wi­docz­ne pod sko­ru­pą wie­lu warstw graf­fi­ti. Za­trzy­mał wzrok w miej­scach, gdzie prze­wo­dy były ze­rwa­ne, tam gdzie wi­dział otwo­ry, może efekt dzia­łań ja­ki­chś bar­dziej za­wzi­ętych miesz­ka­ńców, a może śla­dy po ku­lach ma­ri­nes sprzed dzie­si­ęciu lat. Mo­żli­we, że to pierw­sze, bo wzór znisz­czeń pa­so­wał do tego, któ­ry pod­po­wia­da­ła mu pa­mi­ęć. Spoj­rzał ni­żej, tam, gdzie na­dal na bu­dyn­kach wid­nia­ły ta­bli­ce z dłu­gi­mi rzęda­mi na­zwisk. Pod wie­lo­ma wci­ąż ja­śnia­ły ciem­no­czer­wo­ne lamp­ki. Pla­stik i me­tal, nie świa­tło. Do upa­mi­ęt­nie­nia tych, któ­rzy zgi­nęli, a po­tem le­że­li w ukła­da­nych przez żo­łnie­rzy ster­tach, dłu­go, o wie­le dłu­żej, niż po­win­ni, nie nada­wa­ły się ho­lo­gra­my.

Ro­dzi­na Wierz­bow­skich tra­fi­ła do woj­sko­we­go schro­nu tuż po ude­rze­niu ma­szyn. Mar­cin w ka­żdym miej­scu wi­dział cia­ła, gro­ma­dzo­ne przez na­dal zdez­o­rien­to­wa­ne woj­sko przed wy­wóz­ką do mo­gił. Przez do­bre kil­ka go­dzin nikt nie wie­dział, co się dzie­je, sądzo­no, że to za­mach, awa­ria, ja­kiś wy­jąt­ko­wo be­stial­ski atak… Po­tem żo­łnie­rze mu­sie­li sta­wić czo­ła an­dro­idom i o po­grze­bach nikt już nie my­ślał. Pi­ęt­na­sto­let­ni Mar­cin wró­cił do domu kil­ka­na­ście dni pó­źniej, a miesz­ka­ńcy jego dziel­ni­cy na­dal byli tam, gdzie ich po­rzu­co­no. Żywi mie­li na gło­wie inne rze­czy. Ro­dzi­ce zaj­mo­wa­li się wte­dy młod­szą Ba­sią, a po­moc psy­cho­lo­gicz­na była w roz­syp­ce – wcze­śniej sta­no­wi­ła do­me­nę SI – i Mar­cin mu­siał sam so­bie po­ra­dzić z tym, co wte­dy wi­dział. Pa­mi­ętał, że przez po­nad rok nie pod­no­sił gło­wy, bo­jąc się, że znów zo­ba­czy cia­ła.

Kie­dyś li­czył, że ro­dzi­ce będą chcie­li się wy­pro­wa­dzić z tego miej­sca, ale wy­ra­źnie ich przy­wi­ąza­nie do Ka­zi­mie­rza było wi­ęk­sze niż trau­ma, na­wet kie­dy Mar­cin i Bar­ba­ra jesz­cze z nimi miesz­ka­li. Gdy Mar­cin od­sze­dł na front, a jego sio­stra zgi­nęła… nie było już nic, co mo­gło­by wy­rwać ko­rze­nie, któ­re za­pu­ści­li pa­ństwo Wierz­bow­scy. Zresz­tą w tej dziel­ni­cy miesz­ka­ło wie­lu im po­dob­nych – oca­lo­nych z Dnia, któ­rzy z po­wo­du przy­wi­ąza­nia, bra­ku prze­ko­na­nia lub po pro­stu upo­ru zde­cy­do­wa­li się nie opusz­czać ani Ka­zi­mie­rza, ani na­wet dziel­ni­cy.

Jego wła­sne cen­trum miesz­kal­ne było ni­czym kap­su­ła cza­su, jak­by pró­bo­wa­no zbu­do­wać tu do­kład­ną re­pli­kę świa­ta tuż sprzed Dnia. Prze­stron­ne ko­ry­ta­rze i lob­by stre­fy wspól­nej były pra­wie iden­tycz­ne jak te, któ­re Wierz­ba pa­mi­ętał z dzie­ci­ństwa. Była ta­bli­ca in­for­ma­cyj­na z kil­ku­na­sto­ma drob­ny­mi ogło­sze­nia­mi, za­wie­szo­ny obok niej tan­det­ny ob­ra­zek z gór­skim kra­jo­bra­zem. W ko­ńcu lob­by umiesz­czo­no stół i kil­ka fo­te­li – nie wi­dział wśród nich na­wet dwóch ta­kich sa­mych, ale mimo to wszyst­kie dziw­nym tra­fem pa­so­wa­ły do sie­bie. Za nimi znaj­do­wa­ło się coś, co mo­żna było na­zwać tyl­ko pró­bą stwo­rze­nia plan­ta­cji lo­kal­nych i za­szcze­pio­nych ro­ślin w rzędach ró­żno­barw­nych po­jem­ni­ków. W głąb bu­dyn­ku pro­wa­dzi­ły ko­ry­ta­rze po­kry­te zie­lo­ną wy­kła­dzi­ną – za­pach pły­nu do czysz­cze­nia nie zmie­nił się od lat i z ja­kie­goś po­wo­du uspo­ka­jał. Przez chwi­lę pra­wie ocze­ki­wał, że usły­szy śmiech dzie­wi­ęcio­let­niej wer­sji sie­bie i pa­pla­ni­nę młod­szej o trzy lata Basi, echa któ­re­jś z eska­pad, kie­dy ży­cie mia­ło być inne. On chciał być od­kryw­cą, Ba­sia pi­lo­tem to­wa­ro­wych ci­ężkich wa­ha­dłow­ców, któ­re uwiel­bia­ła oglądać w ko­smo­por­cie. Zmi­ty­go­wał się do­pie­ro po chwi­li, zo­rien­to­waw­szy się, że stoi nie­ru­cho­mo w lob­by wsłu­cha­ny w ci­szę, za­kłó­ca­ną tyl­ko le­d­wie sły­szal­nym bzy­kiem in­sta­la­cji elek­trycz­nej.

Z ka­żdym kro­kiem w stro­nę mo­du­łu ro­dzin­ne­go było mu co­raz dziw­niej. Nie wie­dział, co po­wie. Nie wie­dział w ogó­le, o czym może roz­ma­wiać z ro­dzi­ca­mi. Prze­cież nie mógł im po­wie­dzieć, co robi. A na­wet gdy­by po­wie­dział, jak wy­tłu­ma­czy zna­cze­nie wła­snych słów? Wy­sia­dłszy z win­dy i po­ko­naw­szy ostat­ni frag­ment ko­ry­ta­rza, z tru­dem zmu­sił się, by nie prze­jść obok zna­jo­mych drzwi i uciec do win­dy w dru­gim ko­ńcu ko­ry­ta­rza. Kie­dy za­trzy­mał się i na­ci­snął dzwo­nek, był spo­co­ny jak po sztur­mo­wa­niu po­zy­cji wro­ga. Mi­nęło kil­ka se­kund, któ­re wkrót­ce za­mie­ni­ło się w kil­ka­na­ście. My­ślał już, że może ni­ko­go nie za­stał, może ro­dzi­ce spędza­ją wie­czór u zna­jo­mych albo na spa­ce­rze. Był go­tów za­wró­cić i zaj­rzeć ju­tro – a w ka­żdym ra­zie na pew­no o tym po­my­śleć – kie­dy drzwi się otwa­rły.

Zmie­ni­ła się przez ten czas. Po­ru­sza­ła się tro­chę ci­ężej, ko­sme­ty­ka i ćwi­cze­nia ma­sko­wa­ły wiek odro­bi­nę mniej efek­tyw­nie, zmarszcz­ki wo­kół za­sko­czo­nych oczu były głęb­sze, dło­nie szczu­plej­sze i po­zna­czo­ne de­li­kat­ny­mi śla­da­mi błękit­nych żył.

– Mamo – ode­zwał się, jak­by wal­cząc z tym sło­wem.

– O Boże Prze­na­jświ­ęt­szy… – po­wie­dzia­ła i rzu­ci­ła mu się na szy­ję. Była lek­ka i jak­by kru­cha, pła­ka­ła bar­dzo go­rący­mi łza­mi.

***

Oj­ciec nie pła­kał. Ni­g­dy nie pła­kał. Na­wet kie­dy Mar­cin przy­je­chał do Ka­zi­mie­rza po śmier­ci Bar­ba­ry. Uści­snął mu dłoń i za­mknął go w nie­dźwie­dzim uści­sku, któ­re­go żo­łnierz pra­wie nie po­czuł. Mó­wił. Mama też mó­wi­ła, Mar­cin wy­ła­py­wał co któ­reś sło­wo z szu­mu, jaki dźwi­ęczał mu w uszach. Po­tem chy­ba się zo­rien­to­wa­li, że jest oszo­ło­mio­ny jesz­cze bar­dziej niż oni – ro­dzi­ce za­wsze wi­dzą ta­kie rze­czy – bo za­mil­kli, jak­by pró­bu­jąc wy­czuć dy­stans.

Ni­cze­go nie zmie­ni­li w po­ko­jach jego i Bar­ba­ry, wszyst­ko wy­gląda­ło w nich tak, jak w dniu, kie­dy wy­je­żdża­li. Rzędy vir­tu­ali i sta­re so­czew­ki, ze­staw sen­so­rycz­ny. Ksi­ążki, te kil­ka fi­zycz­nych, któ­re odzie­dzi­czył bar­dziej jako ar­te­fak­ty niż co­kol­wiek in­ne­go. Ubra­nia, te­raz wszyst­kie za cia­sne. Mar­cin spędził do­bre kil­ka chwil, pró­bu­jąc wy­czuć pod pal­ca­mi fak­tu­rę ma­te­ria­łów, z ja­kich zro­bio­ne zo­sta­ły na­le­żące nie­gdyś do nie­go rze­czy. Pa­mi­ąt­ki z wy­ciecz­ki do Wa­we­lu, Bro­no­wic i z tego jed­ne­go wy­jaz­du, kie­dy po­le­cie­li na or­bi­tę pla­ne­ty, wy­jaz­du, któ­ry prze­ko­nał Ba­się, że kie­dy do­ro­śnie, z pew­no­ścią będzie pi­lo­tem. Za­pach. Do­tyk sta­re­go koca i ukry­tej za łó­żkiem ma­skot­ki, mi­sia z wy­mon­to­wa­nym chi­pem, któ­re­go ukry­wał od dzie­si­ąte­go roku ży­cia, kie­dy oj­ciec po­wie­dział mu, że już jest zbyt duży na ta­kie za­baw­ki.

Wszyst­ko, czym był po­rucz­nik Wierz­bow­ski, kie­dy jesz­cze był Mar­cin­kiem, a po­tem Mar­ci­nem, kie­dy miał być dzien­ni­ka­rzem – bo prze­cież nie od­kryw­cą, był zbyt do­ro­sły na dzie­ci­ęce ma­rze­nia – i ży­cie miał za­pla­no­wa­ne. Rze­czy wy­zna­cza­jące kie­ru­nek na dro­gach, o któ­rych daw­no za­po­mniał. Wszyst­ko, czym nie był.

– Zo­sta­wi­li­śmy tak, jak było – tłu­ma­czył oj­ciec z lek­ce­wa­żącą miną, su­ge­ru­jącą, że to wszyst­ko było po­my­słem mamy. – Nam, sta­rym, do­dat­ko­we po­ko­je na nic, świet­nie mie­ści­my się w resz­cie mo­du­łu. A zresz­tą nie wie­dzie­li­śmy, co chcesz za­cho­wać.

Mar­cin uśmiech­nął się i po­ki­wał gło­wą, na­dal oszo­ło­mio­ny. Pró­bo­wał się zo­rien­to­wać, czy przej­rze­li go na wy­lot. Czy wi­dzą, że nie jest już chłop­cem, któ­re­go ko­cha­li, a po­two­rem, któ­ry za­bi­jał i pa­trzył na śmie­rć to­wa­rzy­szy, któ­rzy po­win­ni byli prze­żyć. Przy her­ba­cie i ko­la­cji mó­wił ostro­żnie, ale uspo­ka­ja­jąco, tak jak się na­uczył, że mó­wić na­le­ży. Nie, nie zo­sta­nie tu dłu­go, to krót­ka prze­pust­ka, ale prze­cież bar­dzo chciał zaj­rzeć. Oczy­wi­ście, że uwa­ża na sie­bie, to pierw­sza rzecz, ja­kiej uczą w ar­mii. Dla­cze­go nie mó­wił nic o awan­sie? Bo zda­rzył się nie tak daw­no i gdy za­mie­rzał coś na­pi­sać, to do­wie­dział się, że i tak jest już w dro­dze tu­taj. Ja­sne, że pi­sał, ale wia­do­mo, jak dzia­ła pocz­ta kor­pu­su. Woj­na? A co o niej sły­sze­li? No wła­śnie, nie ma cze­go się bać, ru­chy na fron­cie jak za­wsze. Nie, jego jed­nost­ka to głów­nie zwiad, nie za dużo kon­tak­tu z wro­giem, przez wi­ęk­szo­ść cza­su nic mu nie gro­zi.

Roz­pra­co­wa­li go od razu. Oczy­wi­ście, nie wie­dzie­li, co do­kład­nie jest nie tak. Ale wie­dzie­li, że coś jest. Opo­wia­da­li hi­sto­rie o sąsia­dach, o tym, co się zmie­ni­ło w Ka­zi­mie­rzu, o żo­łnier­zach, któ­rych ostat­nio wszędzie pe­łno. Oj­ciec mó­wił grom­kim gło­sem, któ­ry Mar­cin pa­mi­ętał z bar­dzo daw­na, za­nim Dzień ści­szył go i po­zba­wił pew­no­ści. Mat­ka śmia­ła się często i tro­chę z nie­go żar­to­wa­ła. Wierz­ba ki­wał gło­wą. Sam też się śmiał i coś opo­wia­dał. O ba­zach, nud­nych rej­sach i szko­le­niach. O wy­pad­kach, je­dze­niu i zbyt krót­kich prze­pust­kach. Po­tem prze­pro­sił ich na chwi­lę. Zaj­rzał do to­a­le­ty, a pó­źniej do po­ko­ju Bar­ba­ry, do­kład­nie ta­kie­go sa­me­go, jaki pa­mi­ętał. Na­stęp­nie do wła­sne­go. Ob­sze­dł go do­ko­ła, po czym usia­dł na łó­żku. Prze­su­nął dło­nią po na­rzu­cie. Wzi­ął do ręki mi­sia. Kie­dy wró­ci­li tu po Dniu, oj­ciec, przed któ­rym go ukry­wał, wy­do­był go z ab­so­lut­nie taj­nej kry­jów­ki i wy­mon­to­wał z nie­go chip od­po­wia­da­jący za układ in­te­rak­cji. Po­tem bez sło­wa od­dał go chło­pa­ko­wi. Miś pa­trzył na nie­go czar­ny­mi ocza­mi, a Mar­cin pa­trzył na za­baw­kę.

Ob­raz Fu­shun ude­rzył go jak cios. Zo­ba­czył ko­ry­tarz w cen­trum roz­ryw­ko­wym, ucie­ka­jących lu­dzi. Im­pe­rial­nych żo­łnie­rzy, któ­rzy do­my­ka­li si­dła za­sadz­ki. So­ko­le Oko prze­bi­ja­jące­go się przez tłum z po­strze­lo­nym Chi­ńczy­kiem na ple­cach. Upa­da­jących ran­nych, sko­szo­nych przez nie­cel­ny ogień im­pe­rial­nych żo­łnie­rzy. Roz­sy­pa­ne za­ku­py dep­ta­ne przez ogar­ni­ęty pa­ni­ką tłum. Le­żącą na po­ły­skli­wej podło­dze po­dob­ną za­baw­kę.

Pra­wie po­de­rwał się, kie­dy po­czuł do­tyk na ra­mie­niu. Dłoń za­trzy­ma­ła się w pół dro­gi do miej­sca, gdzie zwy­kle była ka­bu­ra. Za­cis­nął, po­tem roz­pro­sto­wał pal­ce.

– Mar­cin… – w gło­sie mat­ki sły­szał nie­po­kój.

– Wiem, prze­pra­szam – po­wie­dział ci­cho. – Chcia­łem zaj­rzeć tu na chwi­lę.

Wstał i ob­ró­cił się, by spoj­rzeć w oczy ro­dzi­com. Uśmiech­nął się prze­pra­sza­jąco, wy­mi­nął ich i wró­cił do sto­łu. Jego her­ba­ta była chłod­na, po­dob­nie je­dze­nie. Za­sko­czo­ny, spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Czter­dzie­ści mi­nut – usły­szał głos ojca, znów tak ści­szo­ny i przy­ga­szo­ny, jaki pa­mi­ętał z cza­sów po Dniu. Mężczy­zna usia­dł na­prze­ciw­ko nie­go. – Mar­twi­li­śmy się o cie­bie.

Wierz­ba mach­nął ręką, ale wy­szło ja­koś nie­zgrab­nie, a uspo­ka­ja­jąca uwa­ga uwi­ęzła mu w gar­dle. Przez kil­ka chwil sie­dział w mil­cze­niu, pa­trząc na ta­lerz i ro­ze­dr­ga­ną po­wierzch­nię her­ba­ty.

– Za­bi­ja­łem lu­dzi – po­wie­dział wresz­cie, bar­dzo ci­cho.

Oj­ciec chwy­cił jego le­żącą na sto­le dłoń, a mat­ka po­de­szła i przy­tu­li­ła go moc­no, jak­by chcie­li po­ka­zać, że ro­zu­mie­ją i wy­ba­cza­ją.

Nie ro­zu­mie­li, oczy­wi­ście. I pew­nie by nie wy­ba­czy­li. Bo prze­cież skąd mo­gli wie­dzieć, że kie­dy mó­wił o za­bi­ja­niu, nie miał na my­śli wro­gów, tyl­ko Ce­rve’a, pi­lo­ta wa­ha­dłow­ca, któ­re­go za­bił nad Atro­pos, i tych wszyst­kich lu­dzi na Li­ber­ty, któ­rych po­zwo­lił za­bić w imię in­te­re­sów UE, i za­ło­gę „Au­ro­ry”? Że mówi o wszyst­kich ofia­rach w imię wy­ższej spra­wy? Że nie jest żo­łnie­rzem, ja­kim go so­bie wy­obra­ża­li?

Nie tłu­ma­czył. Bał się. Zresz­tą, prze­cież nie mu­sie­li wie­dzieć. Kie­dy za­pro­po­no­wa­li mu noc­leg, przy­stał na to. Spał w swo­im daw­nym po­ko­ju, w za­pa­chach dzie­ci­ństwa przy­pró­szo­ne­go ku­rzem i cza­sem. Łó­żko było krót­sze, niż pa­mi­ętał, ugi­na­ło się bar­dziej niż woj­sko­we, a może po pro­stu te­raz ci­ąży­ły mu po­czu­cie winy i wspo­mnie­nia. Nie pa­mi­ętał, o czym śnił. Dwu­krot­nie bu­dził się w nocy, ze wzro­kiem wbi­tym w pra­wie za­po­mnia­ne me­ble i na krót­ką chwi­lę nie­mal pe­wien, że zno­wu jest Mar­ci­nem, któ­ry ma przed sobą wszyst­kie wy­bo­ry i de­cy­zje. Po­tem przy­po­mi­nał so­bie, że nie i że już nie ma żad­nych. Dwa razy do­strze­gł syl­wet­ki mat­ki i ojca, ko­lej­no za­gląda­jących do jego po­ko­ju.

Rano po­łączył się z nim Bris­ba­ne i we­zwał go na od­pra­wę. Oczy­wi­ście szyb­szą, niż pla­no­wa­no. Nie był pe­wien, czy czuł z tego po­wo­du żal, czy ulgę. Po­że­gnał się z ro­dzi­ca­mi, mó­wi­ąc, że wró­ci, jak tyl­ko za­ła­twi spra­wy z do­wódz­twem, choć wie­dział, że to wie­rut­ne kłam­stwo. Do­dał, żeby się ni­czym nie mar­twi­li, bo prze­cież to i tak nie mia­ło żad­ne­go zna­cze­nia. Uści­ska­li go, za­pew­nia­jąc, że za­wsze może wró­cić i że za­wsze będą go ko­chać. Nie wie­dzie­li, że oso­by, do któ­rej ad­re­so­wa­li te sło­wa, od daw­na już nie ma.

Mar­cin nie miał po­jęcia, czy tej, któ­ra zaj­mo­wa­ła jej miej­sce, po­wie­dzie­li­by kie­dy­kol­wiek to samo.

Baza Pułaski, Nowy Kraków, Eta IV Melchior,28.11.2214 ESD, 13:09 (07:11 czasu lokalnego)

Ze­bra­li się nie­ca­łą go­dzi­nę pó­źniej. Spi­ęta i czuj­na De­la­vien­te, na­pa­ko­wa­ny pro­cha­mi prze­ciw­al­ko­ho­lo­wy­mi Szcze­niak i mru­żąca oczy w ja­snym świe­tle sali od­praw Isaks­son, w nie­wie­le lep­szym sta­nie niż Ho­len­der. Wspar­ty na łok­ciach Thor­ne, spra­wia­jący wra­że­nie, jak­by na­stąpi­ła ka­ta­stro­fa, któ­rej, co praw­da, nie chciał, ale ab­so­lut­nie ocze­ki­wał, wresz­cie We­iss w czy­stym mun­du­rze i gład­ko ogo­lo­ny, jak­by cały czas, któ­ry miał, prze­zna­czył na do­pro­wa­dza­nie się do sta­nu jesz­cze bar­dziej re­pre­zen­ta­cyj­ne­go niż zwy­kle. Szwed­ka usia­dła obok Mar­ci­na i choć rzu­ci­ła mu kil­ka za­cie­ka­wio­nych spoj­rzeń, nie za­py­ta­ła o nic. Wierz­ba był jej za to cho­ler­nie wdzi­ęcz­ny.

Wil­liam Bris­ba­ne nie przy­sze­dł sam – to­wa­rzy­szy­ła mu pod­pu­łkow­nik Hex Ma­chi­ny, któ­rą Au­stra­lij­czyk przed­sta­wił jako Ca­the­rine Fae. Ciem­ne wło­sy no­si­ła wy­so­ko spi­ęte i choć była nie­wy­so­ka i szczu­pła, od wi­ęk­szo­ści zna­nych Wierz­bie wy­tre­no­wa­nych do gra­nic ludz­kich mo­żli­wo­ści żo­łnie­rek od­ró­żnia­ła ją zde­cy­do­wa­nie bar­dziej mi­ęk­ka, ko­bie­ca syl­wet­ka. Kon­tra­sto­wa­ło z nią prze­ni­kli­we spoj­rze­nie nie­po­ko­jąco ja­snych sza­ro­nie­bie­skich oczu. Fae mie­rzy­ła szóst­kę oesów wzro­kiem, któ­ry bu­dził w Mar­ci­nie sko­ja­rze­nia z dra­pie­żnym pta­kiem ob­ser­wu­jącym ofia­ry. Au­stra­lij­czyk z ko­lei spra­wiał wra­że­nie nie­mal znu­dzo­ne­go, jak­by cała od­pra­wa była czy­mś w ro­dza­ju uci­ążli­wej nie­wy­go­dy.

Wierz­ba przej­rzał go od razu. To był spo­kój, któ­ry wi­dział na Fu­shun, kie­dy do­wie­dzie­li się, że nie mogą uciec z pla­ne­ty, i nad Atro­pos, gdy Au­stra­lij­czyk otrzy­mał mel­du­nek o za­gi­ni­ęciu nie­mal wszyst­kich żo­łnie­rzy pro­jek­tu De­dal. Opa­no­wa­nie, z któ­rym do­wód­ca od­po­wia­dał na py­ta­nia do­ty­czące wy­da­rzeń w Stre­fie Zero i nie­omal uda­nej uciecz­ki „Au­ro­ry”. Fa­łszy­wy spo­kój, spo­kój dla in­nych. Naj­gor­szy ro­dzaj re­ak­cji do­wód­cy. Jesz­cze za­nim pa­dły pierw­sze sło­wa od­pra­wy, Mar­cin Wierz­bow­ski wie­dział, że szy­ku­ją się po­wa­żne pro­ble­my.

***

Ła­si­ca była cy­wil­ną prze­rób­ką woj­sko­we­go stru­mie­niow­ca typu Man­gu­sta. Eli­mi­na­cja znacz­nej części sys­te­mów bro­ni czy­ni­ła ją prze­stron­niej­szą i Mar­cin mu­siał przy­znać, że w kon­te­kście dłu­gie­go pa­tro­lu była to zmia­na zde­cy­do­wa­nie na do­bre. Wi­zja spędze­nia pra­wie dwu­na­stu go­dzin w cia­snym wnętrzu woj­sko­we­go ory­gi­na­łu, na­wet z trze­ma prze­rwa­mi na lądo­wa­nia za­opa­trze­nio­we, była sta­now­czo nie­przy­jem­na.

Mar­szru­ta stru­mie­niow­ca była iden­tycz­na ze stan­dar­do­wą tra­są, po któ­rej po­jazd krążył ka­żde­go dnia. Nie zmie­ni­ły się kod wy­wo­ław­czy, go­dzi­na star­tu oraz wy­sy­ła­ne co kwa­drans mel­dun­ki. Jego za­ło­ga rów­nież po­zo­sta­wa­ła tą samą, któ­ra fi­gu­ro­wa­ła w roz­kła­dzie dy­żu­rów Głów­nej Ko­men­dy Ka­zi­mie­rza – przy­naj­mniej na pa­pie­rze. W rze­czy­wi­sto­ści za­rów­no aspi­rant Vac­lav Stan­da, jego dru­gi pi­lot, jak i sze­ścio­oso­bo­wy od­dział in­ter­wen­cyj­ny po­li­cji zo­sta­li za­trzy­ma­ni na sali od­praw, a na­stęp­nie prze­pro­wa­dze­ni do świe­tli­cy, za­mkni­ętej tego ran­ka z po­wo­du re­mon­tu. Ich miej­sce za­jęli pi­lot i ma­jor Ef­fing­ton, mag Hex Ma­chi­ny, oraz szóst­ka oesów. Odzia­ni w po­li­cyj­ne mun­du­ry i nio­sący ta­kie same jak zwy­kle tor­by sprzętu we­szli na po­kład stru­mie­niow­ca, któ­ry chwi­lę pó­źniej ru­szył w swo­ją co­dzien­ną tra­sę po­nad cen­trum mia­sta. Ale tym ra­zem jego za­da­nie było zgo­ła inne, po­dob­nie jak je­de­na­stu in­nych ma­szyn, któ­re wy­star­to­wa­ły tego ran­ka.

Mo­ni­to­ring sie­ci ko­mu­ni­ka­cyj­nej Ka­zi­mie­rza wska­zał sy­gna­tu­ry trans­fe­ru su­ge­ru­jące prze­sył pro­gra­mów o zło­żo­no­ści co naj­mniej dzie­wi­ęć – brzmia­ły Wierz­bow­skie­mu w pa­mi­ęci sło­wa pod­pu­łkow­nik Fae. Wy­sła­ne kon­tro­le tech­nicz­ne od­kry­ły nie tyl­ko fi­zycz­ne uszko­dze­nie dła­wi­ków trans­fe­ru w kil­ku­na­stu punk­tach sie­ci, ale rów­nież opro­gra­mo­wa­nie, któ­re te uszko­dze­nia ma­sko­wa­ło.

Zło­żo­no­ść dzie­wi­ęć lub wi­ęcej oraz roz­my­śl­ne uszko­dze­nia dła­wi­ków ozna­cza­ły, że nie tyl­ko gdzieś po sie­ci prze­miesz­cza się co naj­mniej śred­niej kla­sy SI, ale też że ma ona wspar­cie ko­goś, kto był w sta­nie uszko­dzić dła­wi­ki. Agen­ta im­pe­rial­ne­go wy­wia­du, an­dro­ida albo ludz­kie­go stron­ni­ka sa­mej SI. Lub au­to­no­micz­nej ma­szy­ny, któ­ra po­tra­fi­ła po­ru­szać się nie­po­strze­że­nie wśród lu­dzi ogar­ni­ętych prze­cież ob­se­sją na punk­cie wro­gich ma­szyn. Ko­goś lub cze­goś, co mo­żna zła­pać za rękę.

Mój ze­spół wal­ki elek­tro­nicz­nej będzie ob­ser­wo­wał wszyst­kie punk­ty trans­fe­ro­we miej­skiej sie­ci – mó­wi­ła Fae na od­pra­wie, wska­zu­jąc gęstą sieć prze­ka­źni­ków two­rzących sztu­ko­wa­ny i na­dal spra­wia­jący wra­że­nie im­pro­wi­zo­wa­ne­go sys­tem bez­pie­cze­ństwa elek­tro­nicz­ne­go Ka­zi­mie­rza. Po­trze­ba nam jed­nak będzie od­po­wied­nio szyb­kiej in­ter­wen­cji, kie­dy wy­kry­je­my na­ru­sze­nie. Fi­zycz­nych od­dzia­łów ude­rze­nio­wych do do­ko­na­nia… za­trzy­ma­nia.

Za­trzy­ma­nie… Z ja­kie­goś po­wo­du Fae chcia­ło się ba­wić w sło­wa.

Ła­si­ca za­to­czy­ła ła­god­ny łuk, tym ra­zem usta­wia­jąc się dzio­bem w stro­nę wie­ży ma­gi­stra­tu, ósmy raz od mo­men­tu, kie­dy ze­spół Wierz­bow­skie­go wsze­dł na po­kład po ostat­nim po­sto­ju. Mar­cin po­pra­wił się na sie­dzi­sku, si­ęgnął po ma­nier­kę i po­ci­ągnął z niej dłu­gi łyk. Czuł się znu­żo­ny – ale w tym kon­kret­nym przy­pad­ku znu­że­nie było do­kład­nie tym, cze­go so­bie ży­czył. Spoj­rzał na ze­ga­rek. Od we­jścia na po­kład stru­mie­niow­ca mi­nęło już dzie­wi­ęć go­dzin, co ozna­cza­ło, że wkrót­ce mogą się spo­dzie­wać czwar­te­go już lądo­wa­nia za­opa­trze­nio­we­go. I na­dal żad­nej oka­zji do dzia­ła­nia, ani dla nich, ani dla ze­spo­łów Hex Ma­chi­ny.

– Cza­sem za­sta­na­wiam się, czy nie pro­ściej by­ło­by bu­do­wać mia­sta bez in­fra­struk­tu­ry, w któ­rej może sie­dzieć SI. – Szcze­niak wy­ci­ągnął z fos­fo­ry­zu­jące­go opa­ko­wa­nia ko­lej­ny już w ci­ągu ostat­niej go­dzi­ny ba­to­nik. Ho­len­der zda­wał się po­sia­dać nie­mal nie­sko­ńczo­ny za­pas sło­dy­czy po­upy­cha­nych w ró­żnych kie­sze­niach wzmoc­nio­nej ka­mi­zel­ki po­li­cyj­nej.

– Te­raz bu­du­ją – od­pa­rła De­la­vien­te, ob­ser­wu­jąc pa­no­ra­mę mia­sta przez okien­ka prze­dzia­łu trans­por­to­we­go. – Ale Nowy Kra­ków i ja­kieś osiem­dzie­si­ąt pro­cent miast były bu­do­wa­ne przed Dniem, a wte­dy chcie­li­śmy mieć SI w ka­żdym domu.

– Nie no, ja­sne – zgo­dził się Van Reu­ters. – Tyl­ko cze­mu nie zro­bi­li prze­ró­bek za­raz po Dniu, jak już było wia­do­mo, że tro­chę jed­nak zmie­ni­li­śmy zda­nie?

Wierz­ba mu­siał się przy­naj­mniej częścio­wo zgo­dzić ze Szcze­nia­kiem – w ko­ńcu SI były naj­wi­ęk­szym wro­giem ludz­ko­ści jako ga­tun­ku. Mo­dy­fi­ka­cje sie­ci in­for­ma­cyj­nej zda­wa­ły się ca­łkiem ak­cep­to­wal­nym środ­kiem ostro­żno­ści wo­bec ta­kie­go prze­ciw­ni­ka.

– Część prze­ra­bia­ją – ode­zwał się na­gle mil­czący przez ostat­nie go­dzi­ny Thor­ne. – Duże sta­re mia­sta to jed­nak nie jest ro­bo­ta na dobę, zwłasz­cza bez pla­nu.

– Niby cze­mu? – prych­nął Szcze­niak, wy­ra­źnie ura­żo­ny.

Stru­mie­nio­wiec ob­ni­żył pu­łap, wcho­dząc w prze­strzeń po­mi­ędzy wy­so­ki­mi bu­dyn­ka­mi stre­fy cen­tral­nej mia­sta. Wo­kół wy­ro­sły spi­ra­le ci­ągów ko­mu­ni­ka­cyj­nych z na­ni­za­ny­mi na nie punk­ta­mi świa­teł po­zy­cyj­nych po­jaz­dów. Gdzieś po­wy­żej ma­szy­ny prze­ga­lo­po­wał tęczo­wy ho­lo­gra­ficz­ny jed­no­ro­żec, gwa­łtow­nym sko­kiem omi­ja­jąc po­li­cyj­ny ko­ry­tarz po­wietrz­ny.

– Po pierw­sze, SI się ad­ap­tu­ją – za­miast sze­re­gow­ca do Szcze­nia­ka zwró­ci­ła się De­la­vien­te. – Za­raz po Dniu prze­ro­bio­no część in­sta­la­cji, ale ma­szy­ny na­uczy­ły się uży­wać no­wych. Dła­wi­ki oka­za­ły się roz­sąd­nym kom­pro­mi­sem, ła­two je wy­mie­niać i two­rzą na­tu­ral­ne wąskie gar­dła sys­te­mu. Po dru­gie, ta­kie sie­ci to la­bi­rynt, w któ­ry mało kto po­tra­fi się sen­sow­nie za­pu­ścić. Do dziś w sie­ciach miej­skich znaj­du­je­my całe cen­tra przy­go­to­wa­ne na mo­du­ły SI, w za­sa­dzie go­to­we do podłącze­nia, po pro­stu nie ma ich na pla­nach. I na­dal szu­ka­my.

– „My”, zna­czy ty?

– „My”, zna­czy lu­dzie, młot­ku. – Hisz­pan­ka wy­wró­ci­ła oczy­ma. – Tłu­ma­czę ci me­cha­nizm. Dła­wi­ki są pro­wi­zor­ką, ja­sne, ale po­sta­wie­nie cen­trów prze­ka­źni­ko­wych po­zwo­li­ło zbu­do­wać sieć izo­lo­wa­nych ko­mó­rek na­wet w naj­wi­ęk­szych mia­stach w parę lat, a nie pa­rędzie­si­ąt.

– Spo­ro o tym wiesz – za­uwa­żył Thor­ne ze swo­je­go miej­sca.

Hisz­pan­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i prych­nęła wy­nio­śle.

– Po pro­stu za­uwa­ży­łam, że to może być po­trzeb­na wie­dza – po­wie­dzia­ła. – Bio­rąc pod uwa­gę oko­licz­no­ści, dzi­wię się, że ty nie.

– Jak do­tąd się nie przy­da­wa­ło – burk­nął Szcze­niak.

– Ty też nie, a jed­nak cię trzy­ma­my.

Mar­cin wy­łączył się z roz­kręca­jącej się wła­śnie utarcz­ki. Po tak dłu­gim cza­sie spędzo­nym w cia­snym prze­dzia­le ła­si­cy jego lu­dzie z nu­dów wcho­dzi­li w aż nad­to zna­ny sche­mat. Za chwi­lę do dys­ku­sji do­rzu­ci swo­je trzy gro­sze Isaks­son, a Thor­ne dla za­ba­wy będzie do­le­wał oli­wy do ognia. W ci­ągu pi­ęciu mi­nut kłót­nia roz­go­rze­je na do­bre, ro­bi­ąc wra­że­nie zu­pe­łnie nie­pro­fe­sjo­nal­ne­go ba­ła­ga­nu. Wierz­ba nie mar­twił się tym zbyt­nio – wie­dział, że wszyst­kie dys­ku­sje umilk­ną do­kład­nie w mo­men­cie, kie­dy będzie po­trze­bo­wał ich uwa­gi.

Wyj­rzał przez okien­ko na ukry­ty pod wie­czor­ną mgłą Ka­zi­mierz. Gdzieś tam, w jed­nym z ty­si­ęcy węzłów ko­mu­ni­ka­cyj­nych mia­sta, cza­iła się SI. Po co przy­by­ła na Nowy Kra­ków, ko­lo­nię, na któ­rej nie było nic war­te­go uwa­gi? Czy to ozna­cza­ło, że wszyst­kie pla­ne­ty Unii są już zin­fil­tro­wa­ne, więc na­wet taka pro­win­cja do­sta­ła wła­sne­go szpie­ga, czy wręcz od­wrot­nie – ro­dzin­na pla­ne­ta Po­la­ka była wa­żniej­sza, niż na to wy­gląda­ło? A może po pro­stu Nowy Kra­ków zna­la­zł się na li­nii im­pe­rial­ne­go na­tar­cia i to wszyst­ko dla­te­go? Miał na­dzie­ję, że ist­nie­je jesz­cze ja­kaś czwar­ta opcja, bo żad­na z tych, któ­re przy­cho­dzi­ły mu do gło­wy, nie po­do­ba­ła mu się ani tro­chę.

O ile bo­wiem tre­ść od­pra­wy sama w so­bie nie su­ge­ro­wa­ła nic, wer­bu­nek oesów do po­mo­cy prze­su­wał ją do ka­te­go­rii bar­dzo po­wa­żnej. Hex Ma­chi­na nie prze­pa­da­ła za wspó­łpra­cą z dy­le­tan­ta­mi, a za ta­kich jej lu­dzie uwa­ża­li wszyst­kich spo­za ich jed­nost­ki. Coś mu­sia­ło spra­wić, że zmu­si­li się do ści­ągni­ęcia żo­łnie­rzy Bris­ba­ne’a.

Mar­cin spoj­rzał w górę, na wie­czor­ne nie­bo No­we­go Kra­ko­wa. Wi­dział jed­nak tyl­ko sza­re strzępy mgły, za­bar­wia­nej przez prze­my­ka­jące ho­lo­gra­my i świa­tła po­zy­cyj­ne szy­bu­jących mi­ędzy bu­dyn­ka­mi bez­za­ło­gow­ców. Nie­bo było za­le­d­wie czar­ny­mi ra­na­mi wy­dar­ty­mi w ko­lo­ro­wo podświe­tla­nej sza­ro­ści. Gdzieś tam, na or­bi­cie pla­ne­ty, znaj­do­wa­ła się roz­le­gła in­sta­la­cja doku re­mon­to­we­go, gdzie tkwił „Pio­łun” – oraz Bris­ba­ne, któ­ry po­wró­cił na po­kład na­tych­miast po od­pra­wie.

Osten­ta­cyj­ny spo­kój pu­łkow­ni­ka bar­dzo Po­la­ka nie­po­ko­ił. Au­stra­lij­czyk od po­cząt­ku im­pe­rial­ne­go na­tar­cia wal­czył o od­zy­ska­nie ini­cja­ty­wy, o mo­żli­wo­ść wy­pro­wa­dze­nia cio­su, tym­cza­sem prze­ciw­nik nie po­zwa­lał im wy­jść z de­fen­sy­wy. Nowy Kra­ków wy­ra­źnie nie sta­no­wił wy­jąt­ku i po pu­łkow­ni­ku było wi­dać, że jest już zmęczo­ny bra­kiem kon­tro­li. A to mo­gło ge­ne­ro­wać błędy. Wierz­ba nie chciał być w po­bli­żu, kie­dy Bris­ba­ne za­cznie je po­pe­łniać.

– Mamy we­zwa­nie – usły­szał w słu­chaw­ce kom­lin­ka głos pi­lo­ta. – Scho­dzi­my w re­jon Die­tla–Ko­nar­skie­go, sze­śćdzie­si­ąt se­kund do lądo­wa­nia.

– Sze­śćdzie­si­ąt se­kund, zro­zu­mia­łem. – Wierz­ba po­czuł zna­jo­me kop­ni­ęcie ad­re­na­li­ny. – Pro­szę o dane ak­cji.

Dał znak po­zo­sta­łym i za­żar­ta dys­ku­sja po­mi­ędzy De­la­vien­te i Szcze­nia­kiem urwa­ła się na­tych­miast. Żo­łnie­rze za­kła­da­li he­łmy, spraw­dza­li broń i opo­rządze­nie, do­pi­na­li uprzęże. Szcze­niak ba­wił się ręka­wicz­ka­mi, jak­by usi­ło­wał jak naj­moc­niej na­su­nąć ma­te­riał na ka­żdy pa­lec. Isaks­son spraw­dzi­ła, czy za­ła­do­wa­ła wła­ści­wy, opa­trzo­ny ja­sno­sza­rym ozna­cze­niem ma­ga­zy­nek z po­ci­ska­mi gra­fi­to­wy­mi. Na wy­świe­tlacz sys­te­mu wi­zyj­ne­go Wierz­by spły­nęły dane do­ty­czące we­zwa­nia. Opcjo­nal­ne punk­ty lądo­wa­nia ra­zem z mo­żli­wy­mi po­de­jścia­mi do celu z ka­żde­go z nich wy­świe­tla­ły się na świetl­nej ma­pie prze­sła­nej przez mag Hex Ma­chi­ny, po­ja­wi­ły się rów­nież osza­co­wa­nia sił wro­ga – i żad­ne nie wy­gląda­ło opty­mi­stycz­nie.

– Mamy kon­takt na dru­gim ob­wo­dzie mo­ni­to­rin­gu w sta­cji prze­ka­źni­ko­wej na Die­tla – prze­ka­zał swo­im lu­dziom, prze­sy­ła­jąc ka­żde­mu mapę ob­sza­ru dzia­ła­nia. – Ob­wód pod­sta­wo­wy mil­czy.

Mar­cin prze­bie­gł w pa­mi­ęci dane z od­pra­wy – prze­ka­źnik sie­ci miej­skiej nu­mer 49 był jed­ną z nie­mal osiem­dzie­si­ęciu iden­tycz­nych in­sta­la­cji roz­miesz­czo­nych po ca­łym re­gio­nie. Do dzia­ła­nia sa­mej sie­ci był ca­łko­wi­cie zbęd­ny – na cały Nowy Kra­ków wy­star­czy­ło­by kil­ka cen­tra­li – sta­no­wił jed­nak część sys­te­mu bez­pie­cze­ństwa i kon­tro­li da­nych. Cały ruch sie­cio­wy był w nim we­ry­fi­ko­wa­ny i prze­pusz­cza­ny przez ko­lej­ne war­stwy za­po­ry bez­pie­cze­ństwa i fil­try, wresz­cie sprzęto­we dła­wi­ki wy­chwy­tu­jące wiel­kie, jed­no­częścio­we trans­fe­ry da­nych, je­dy­ny zna­ny spo­sób po­ru­sza­nia się SI w sie­ci.

Mała sta­cja, jed­na z wie­lu po­dob­nych do sie­bie i ni­czym się nie­wy­ró­żnia­jąca. Za­wia­dy­wa­na przez może jed­ne­go tech­ni­ka. Może na­wet nie, bo Ka­zi­mierz za­pew­ne miał mniej tech­ni­ków na dy­żu­rze niż sta­cji. Te­raz jed­nak mo­gła być naj­wa­żniej­szym punk­tem w ko­lo­nii.

– Spryt­ny miś grze­bie w dła­wi­kach, ale nie zo­rien­to­wał się, że mamy je pod do­dat­ko­wą ob­ser­wa­cją. – Szcze­niak po raz nie wie­dzieć któ­ry po­pra­wił ręka­wicz­ki.

– To może być do­bry znak – za­uwa­żył spo­koj­nie We­iss.

– Albo pu­łap­ka. – De­la­vien­te wyj­rza­ła przez okno, pró­bu­jąc zlo­ka­li­zo­wać miej­sce lądo­wa­nia.

– Nie wy­klu­czam – ton Niem­ca był na­dal ide­al­nie spo­koj­ny. – Ale cóż ro­bić.

– Przej­dzie­my ni­sko nad da­chem bu­dyn­ku – Mar­cin usły­szał w słu­chaw­ce zim­ny, wy­wa­żo­ny głos sie­dzącej w kok­pi­cie mag Hex Ma­chi­ny. – Wy­lądu­je­my na­prze­ciw we­jścia głów­ne­go. Wspar­cie w ci­ągu mi­nu­ty po lądo­wa­niu, prze­sy­łam pla­ny.

Wierz­bow­ski spoj­rzał na do­kład­ne ar­chi­tek­to­nicz­ne sche­ma­ty bu­dyn­ku na skrzy­żo­wa­niu Die­tla i Ko­nar­skie­go i za­klął ci­cho – bu­dy­nek miał czte­ry od­dziel­ne we­jścia, nie li­cząc tego, że i przez dach dało się z nie­go wy­do­stać. On zaś miał tyl­ko pi­ęciu lu­dzi i mniej niż pół mi­nu­ty na przy­go­to­wa­nie ak­cji. Skrzy­wił usta, pró­bu­jąc roz­wi­kłać daną mu ła­mi­głów­kę.

– Cy­wi­le? – spy­tał, ale bez wi­ęk­szych na­dziei.

– Trzy­dzie­ści do sze­śćdzie­si­ęciu osób w za­si­ęgu ak­cji. Ewa­ku­acja po lądo­wa­niu – mag po­twier­dzi­ła jego oba­wy. Taka licz­ba po­stron­nych prak­tycz­nie gwa­ran­to­wa­ła cy­wil­ne ofia­ry, co wi­ęcej – da­wa­ła ich dy­wer­san­to­wi wy­ma­rzo­ną oka­zję do wmie­sza­nia się w tłum. Ich je­dy­ną prze­wa­gą było za­sko­cze­nie. Krót­ko­trwa­ły zysk, jak sądził, ale będzie mu­siał wy­star­czyć. Po­spiesz­nie przej­rzał dane zbli­ża­jących się bez­za­ło­gow­ców wspar­cia i kil­ko­ma po­le­ce­nia­mi na­nió­sł na prze­sła­ny plan po­zy­cje wy­zna­czo­ne dla jego lu­dzi oraz prze­słał dane na ze­sta­wy wi­zyj­ne po­zo­sta­łych.

– Mo­że­my zdal­nie do­stać się do sys­te­mu za­bez­pie­czeń bu­dyn­ku? – spy­tał mag przez ra­dio.

– Tak – od­po­wie­dzia­ła na­tych­miast Ef­fing­ton.

– Świet­nie. Kie­dy tyl­ko wy­lądu­je­my, pro­szę za­mknąć wszyst­kie wy­jścia i otwie­rać je wy­łącz­nie na we­zwa­nie. Za­wia­dom­cie wszyst­kie Fe­nik­sy, że wcho­dzi­my do ak­cji.

Spoj­rzał przez okno na zbli­ża­jący się szyb­ko bu­dy­nek i prze­my­ka­jące wo­kół nie­go fi­gur­ki pie­szych i po­jaz­dów. Wes­tchnął ci­cho. Za­po­wia­da­ła się ci­ężka prze­pra­wa.

***

Ła­si­ca prze­mknęła nad da­chem ni­skie­go bu­dyn­ku miesz­czące­go prze­ka­źni­ki sie­ci miej­skiej, tyl­ko na krót­ki mo­ment zwal­nia­jąc, by dać czwór­ce żo­łnie­rzy czas na opusz­cze­nie po­kła­du i wy­lądo­wa­nie po­śród za­bu­do­wa­nych ele­men­tów sys­te­mu chło­dze­nia i wen­ty­la­cji. W po­wie­trze unio­sła się chmu­ra ku­rzu i śmie­ci, wzbi­ta przez pra­cu­jące sil­ni­ki ma­szy­ny. Na­stęp­nie stru­mie­nio­wiec za­to­czył krót­ki łuk i osia­dł kil­ka­na­ście kro­ków przed na wpół prze­źro­czy­sty­mi drzwia­mi bu­dyn­ku.

– Za­czy­naj­cie – po­wie­dział Wierz­ba do kom­lin­ka, jed­no­cze­śnie wy­ska­ku­jąc na brud­ny chod­nik. Nie mu­siał się oglądać, by wie­dzieć, że sto­py Wun­der­waf­fe do­tknęły grun­tu prak­tycz­nie w tej sa­mej chwi­li.

– Zaj­mu­je­my po­zy­cje – w gło­sie Isaks­son brzmiał au­ten­tycz­ny en­tu­zjazm.

– Ko­bold do wszyst­kich grup, wkra­cza­my do ak­cji – za­mel­do­wał Wierz­ba.

Pi­lot uru­cho­mił wszyst­kie sys­te­my za­bez­pie­cze­nia te­re­nu i ła­si­ca ja­rzy­ła się te­raz błękit­no-czer­wo­ny­mi świa­tła­mi. Stru­mie­nio­wiec roz­rzu­cił mar­ke­ry ostrze­gaw­cze. Wo­kół przed­niej części bu­dyn­ku za­bły­sło po­ma­ra­ńczo­we, ja­skra­we pó­łko­le, a ka­wa­łek da­lej – żó­łte. Na obu na­tych­miast za­mi­go­ta­ły ho­lo­gra­ficz­ne ozna­cze­nia wy­świet­lane przez pro­jek­to­ry po­jaz­du.

– Pro­szę na­tych­miast prze­mie­ścić się poza stre­fę ozna­czo­ną ko­lo­rem żó­łtym – z gło­śni­ków ma­szy­ny gruch­nął do­no­śny ko­mu­ni­kat. – Prze­pro­wa­dza­na jest ak­cja po­li­cji. Po­wta­rzam, pro­szę…

Prze­chod­nie przy­jęli ko­mu­ni­kat ze zwy­kłą mie­sza­ni­ną pod­eks­cy­to­wa­nia i cie­ka­wo­ści. Wi­ęk­szo­ść szczęśli­wie fak­tycz­nie cof­nęła się za wy­zna­czo­ną mar­ke­ra­mi i pro­jek­cja­mi stre­fę. Kil­ku za­ma­rło w cha­rak­te­ry­stycz­nym bez­ru­chu osób na­gry­wa­jących wszyst­ko szkła­mi wi­zyj­ny­mi, jesz­cze inni wręcz pod­cho­dzi­li, by wi­dzieć le­piej. Nowy Kra­ków, Nowy Lon­dyn, po­my­ślał wście­kle Mar­cin, wszędzie wszy­scy tacy sami. Jesz­cze…

Do­strze­gł to do­pie­ro po se­kun­dzie, tak ide­al­nie zmie­sza­ne z ich dzia­ła­nia­mi, że nie­mal nie­odró­żnial­ne. Dwa, sze­ść, dzie­wi­ęć no­wych ho­lo­gra­mów, po­dob­nych do ich wła­snych, po­li­cyj­nych, ale w in­nych miej­scach. Lu­dzie, na­gle oto­cze­ni przez krzy­czące do nich mar­ke­ry, prze­rwa­li wpa­try­wa­nie się w ak­cję i za­częli ner­wo­wo ucie­kać w stro­nę wol­nej prze­strze­ni. Ktoś coś za­wo­łał, ktoś wpa­dł na sąsia­da.

– Stre­fa czer­wo­na – roz­le­gł się bez­na­mi­ęt­ny ko­mu­ni­kat mag. Na wy­świe­tla­czu za­mi­go­ta­ło czer­wo­ne ostrze­że­nie. – Star­tu­je­my.

Re­ak­cja Po­la­ka była spó­źnio­na. Po­wi­nien był za­dzia­łać na­tych­miast, kie­dy do­strze­gł ho­lo­gra­my, kie­dy zo­ba­czył, że tam­ci byli go­to­wi na ich przy­by­cie. Te­raz cia­ło rzu­ci­ło się do pró­by nad­ro­bie­nia cza­su, któ­re­go od­zy­skać się nie dało.

– We­iss!

Ła­dun­ki pu­łap­ki eks­plo­do­wa­ły jed­no­cze­śnie, za­sy­pu­jąc przed­po­le bu­dyn­ku odłam­ka­mi. Wzmoc­nio­ny pan­cerz Wierz­by ura­to­wał mu ży­cie, ale ener­gia ki­ne­tycz­na zro­bi­ła swo­je i Po­lak padł na zie­mię.

– Ra­port! – wy­kasz­lał do kom­lin­ka. Po­przez dzwo­nie­nie w uszach sły­szał wrza­ski, zmie­sza­ne z „Pro­szę się ro­ze­jść” z gło­śni­ka i wi­zgiem sil­ni­ków po­li­cyj­nej ła­si­cy. – Ła­si­ca, ode­tnij­cie bu­dy­nek!

– Cały – głos do­ta­rł do nie­go w chwi­li, kie­dy Wun­der­waf­fe rzu­cił krzy­ka­cza, sta­wia­jąc go­rącą, wy­jącą na nie­mal wszyst­kich często­tli­wo­ściach za­sło­nę dym­ną.

– Ze­spół B ak­tyw­ny, bez strat – w gło­sie Isaks­son dało się wy­czuć na­pędza­ny ad­re­na­li­ną en­tu­zjazm. – Sko­or­dy­no­wa­ne de­to­na­cje na celu i po­bli­skich bu­dyn­kach. Nas omi­nęło, ale na dole na pew­no są ran­ni. Co się sta­ło?

– Byli na nas go­to­wi. – Wierz­ba od­kaszl­nął po­now­nie. Chy­ba nie było źle. Wy­cie zni­ka­ło, kie­dy słu­chaw­ki do­sto­so­wy­wa­ły się do prze­ka­za­nych przez Wun­der­waf­fe czy­stych często­tli­wo­ści krzy­ka­cza, od­fil­tro­wu­jąc wszyst­ko inne. – Rzu­caj­cie ła­dun­ki i bierz­cie się do ob­ser­wa­cji, może będą chcie­li na­wiać.

– Zro­zu­mia­łam.

Mar­cin po­de­rwał się na nogi i z ka­ra­bi­nem przy ra­mie­niu ru­szył bie­giem przez go­rący dym. Prze­fil­tro­wa­ny krzyk ran­nych i ucie­ka­jących ga­piów brzmiał mu w uszach upior­ny­mi, nie­mal nie­ludz­ki­mi pi­ska­mi.

– Sys­te­my drzwi nie­ak­tyw­ne – za­mel­do­wa­ła mag spo­koj­nie. – Ła­si­ca uszko­dzo­na, lądu­je­my awa­ryj­nie. Wspar­cie w dro­dze.

Gdzieś cho­ler­nie da­le­ko roz­le­gł się nie­przy­jem­ny od­głos kon­struk­cji stru­mie­niow­ca ude­rza­jące­go o grunt. Wierz­ba za­klął, mie­rząc tam, gdzie we­dług na­nie­sio­nych przez sys­tem wi­zyj­ny kon­tu­rów bu­dyn­ku po­win­ny być drzwi.

– Mil­la, nie mamy kon­tro­li nad we­jścia­mi, pew­nie będzie pró­bo­wał się wy­co­fać.

– Wszędzie pe­łno cy­wi­lów – od­po­wie­dzia­ła Szwed­ka. – Ozna­czam…

Go­gle Wierz­by wy­świe­tli­ły kil­ka­na­ście syl­we­tek nada­nych mu przez ob­ser­wa­to­rów sie­dzące­go na da­chu bu­dyn­ku ze­spo­łu B. Pra­wie wszyst­kie albo znaj­do­wa­ły się przy bu­dyn­ku-celu, albo do nie­go zmie­rza­ły. Mar­cin nie miał cza­su zaj­mo­wać się przy­czy­na­mi tego sta­nu – klu­czo­we w tej chwi­li były jego efek­ty.

– Może uży­wać ich do osło­ny uciecz­ki, bądźcie uwa­żni i nie daj­cie mu na­wiać.

– Zro­zu­mia­łam.

Pierw­sze ma­szy­ny wspar­cia mia­ły przy­być sze­śćdzie­si­ąt se­kund po ich lądo­wa­niu. Jesz­cze czter­dzie­ści dwie, jak wska­zy­wał ze­gar ak­cji. Dłu­go.

– Gün­ter, na­przód! – Mar­cin z ka­ra­bi­nem przy ra­mie­niu ru­szył do wnętrza bu­dyn­ku cen­tra­li prze­ka­źni­ko­wej. Tu dymu było mniej, w po­wie­trzu uno­si­ły się za to lep­kie płat­ki che­micz­nych mar­ke­rów po­cho­dzących z ła­dun­ków, któ­re Isaks­son zde­to­no­wa­ła w ujściach sys­te­mu wen­ty­la­cyj­ne­go. Wśród wi­ru­jących, ja­skra­wych we wzmac­nia­czu ob­ra­zu dro­bi­nek Mar­cin czuł się, jak­by ma­sze­ro­wał przez śnie­ży­cę.

– Par­ter, ko­ry­tarz po­łu­dnio­wy, czy­sto.

Czuł wła­sny przy­spie­szo­ny od­dech pod kry­jącą twarz ma­ską. Gło­wę wy­pe­łnia­ły my­śli o tym, jak bar­dzo an­dro­id do­mi­nu­je nad nim zdol­no­ścia­mi do pro­wa­dze­nia wal­ki, o ile jest szyb­szy, od­por­niej­szy. O tym, że się nie boi.

Mi­nął za­kręt ko­ry­ta­rza, we­dług pla­nu zbli­ża­jąc się do we­jścia do głów­ne­go ma­in­fra­me’u sta­cji. Drzwi ze­wnętrz­ne były roz­su­ni­ęte, tuż obok na zie­mi le­ża­ło cia­ło w mun­du­rze tech­ni­ka. Mar­cin zro­bił krok na­przód, sta­ra­jąc się wy­pa­trzyć ja­kieś rany, ale bez skut­ku.

– Wun­der­waf­fe, osła­niaj.

Rzu­cił vi­sor, po­li­cyj­ną wer­sję woj­sko­we­go czuj­ni­ka, w ko­ry­tarz za drzwia­mi i z boku wy­świe­tla­cza po­ja­wił się ob­raz z za­mon­to­wa­nej ka­me­ry. W krót­kim ko­ry­ta­rzy­ku wio­dącym do dru­gich – rów­nież roz­su­ni­ętych – drzwi do po­miesz­cze­nia ma­in­fra­me’u nie było ni­ko­go.

– Je­ste­śmy przy celu, żad­nych kon­tak­tów. Jak wi­dok z góry?

– Tłum lu­dzi w po­bli­żu bu­dyn­ku, ści­ągnęły ich tu te fa­łszy­we we­zwa­nia po­li­cyj­ne.

Mar­cin za­ci­snął war­gi. Gdy­by był an­dro­idem, któ­ry chce uciec z bu­dyn­ku, do­kład­nie ta­kiej sy­tu­acji by chciał – tłu­mu prze­ra­żo­nych cy­wi­lów, na któ­rych trze­ba będzie uwa­żać i któ­rzy będą prze­sła­niać li­nię strza­łu. Przy­po­mniał so­bie cen­trum han­dlo­we w Fu­shun.

– Po­zbądź się ich.

Uklęk­nął przy cie­le, przy­ło­żył czuj­nik do od­kry­tej szyi. Wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że nie­przy­tom­ny żył – lub funk­cjo­no­wał, je­śli był an­dro­idem. Si­ęgnął po przy­go­to­wa­ne kaj­dan­ki – nie wie­dział, z kim ma do czy­nie­nia, i nie chciał zo­sta­wiać le­żące­go za ple­ca­mi.

– Jak mam to zro­bić bez wspar­cia maga?

– Puść im se­rię nad gło­wa­mi, nie…