10,10 zł
Dowiedz się więcej.
- Wydawca: Ridero
- Kategoria: Literatura obyczajowa i piękna•Literatura piękna
- Język: polski
- Rok wydania: 2024
Niniejszy zbiór wierszy jest fragmentarycznym obrazem ludzkiego życia, ukazanym z wielu różnych perspektyw. Autorka dowodzi, że emocje są indywidualnym doświadczeniem każdego człowieka oraz kwestionuje status quo. Jedną z najbardziej uderzających cech książki jest wykorzystanie satyry w celu ośmieszenia ludzkich słabości. Niezależnie od tego, czy stawiamy czoła własnym wadom, czy zmagamy się z niepewnością losu, książka oferuje bardzo potrzebną każdemu z nas dawkę humoru oraz wzruszeń.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi lub dowolnej aplikacji obsługującej format:
Liczba stron: 26
Podobne
Aneta Wypych
Dysforyczny stan skupienia
czyli neuronalny szlak ponury bez korekty i cenzury
© Aneta Wypych, 2024
Niniejszy zbiór wierszy jest fragmentarycznym obrazem ludzkiego życia, ukazanym z wielu różnych perspektyw.
Autorka dowodzi, że emocje są indywidualnym doświadczeniem każdego człowieka oraz kwestionuje status quo. Jedną z najbardziej uderzających cech książki jest wykorzystanie satyry w celu ośmieszenia ludzkich słabości.
Niezależnie od tego, czy stawiamy czoła własnym wadom, czy zmagamy się z niepewnością losu, książka oferuje bardzo potrzebną każdemu z nas
dawkę humoru oraz wzruszeń.
ISBN 978-83-8369-497-9
Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero
Poezyjo
Ach, wzniosła Poezyjo!
Ucichłaś w mej głowie,
próżno ciebie szukać
w rymowanym słowie.
Przyjdź do mnie!
Ozłoć wyblakłe wersety.
Tchnij w moje wiersze
dziś ducha poety.
Rzecze Poezyja:
— Bujaj się, leszczu!
Szukaj natchnienia
w słońcu i w deszczu,
w uśmiechu brata,
w kwiecistym krzewie,
w ptaszku, co przysiadł
właśnie na drzewie.
Mnie — Poezyję, zostaw
w spokoju.
Nie mam, dla takich
jak ty, nastroju.
Otwarte serce
Mam otwarte serce,
a powiadają, że trzeba
mieć otwartą głowę,
a serca połowę,
albo nawet ćwierć…
Na serce otwarte
trzeba wciąż uważać.
Z każdej świata strony
czyha na nie śmierć.
Pokraka
Patrzę na siebie i nie dowierzam,
że Bóg mógł stworzyć tę pokrakę.
W proces kreacji wkradł się błąd,
niedopatrzenie jakieś.
Neuronem myśl mi jedna płynie,
że to nie Bóg mnie stworzył,
lecz zwykli ludzie, bym wśród nich
swojego kresu dożył.
Cóż, ewolucjo, uczyniłaś,
że los nasz marny taki?
Choć mieszasz w genach
całe wieki, wciąż rodzą się
pokraki.
Lodówka
Nigdy nie patrzysz na mnie tak czule,
jak na nią każdego ranka.
To twój azymut w codzienności,
to twoja jest wybranka.
Ma w sobie światło, bogate wnętrze,
rozbudza wielki głód
i nie przeszkadza ci ani trochę
jej obojętność i chłód.
Kiedyś nadejdzie taki dzień,
że będzie świecić pustkami.
Zostanie nam tylko kosz cebuli,
byśmy mogli upić się łzami.
Wiara
Krzyknęli wraz uczeni:
„Margaryna lepsza od masła!”,
a dnia następnego — na odwrót,
więc moja wiara przygasła.
I teraz nic, co ludzkie,
nie budzi już zachwytu,
gdyż pełne jest sprzeczności,
marketingowych chwytów.
Pieniądz w osobach wielu
jest bóstwem nad bóstwami.
Mnożą go wciąż bogacze
(i to nad podziałami).
Nikomu on nie śmierdzi:
może być z brudnych dłoni,
lecz, jak każdego boga,
czeka go smutny koniec.
Cisza
W liści trzepocie
w krokach na schodach,
w ptaków szczebiocie,
w szumiących wodach
słyszę dziś ciszę.
To chyba dobrze
że nie jest głucha,
że deszczem dudni,
i wiatrem dmucha.
Gdybym ja ciszy
słyszeć nie mogła,
to by znaczyło,
że śmierć mnie zmogła.
Dusza
Jest w tobie życie — iskierka boża,
rzekłabym nawet, że wielki pożar.
Wiem, że masz piękną, świetlistą duszę.
Kłócić się o to z nikim nie muszę.
Choć nie masz przecież ludzkiej postaci,
po drugiej stronie duszy nie stracisz.
Masz serce czystsze niż większość ludzi,
to daje pewność, że śmierć nas zbudzi
w tym samym świecie, na łąk bezczasie,
gdzie Pan swe owce zbłąkane pasie.
Malina
Malina z dziką różą
we wrzątku się zanurzą,
a ja usiądę w ciszy,
by myśli lepiej słyszeć.
Kiedy tracę nad nimi kontrolę,
nie jestem mężczyzną ani kobietą:
staję się poetą.
To naturalne
To naturalne, że płatki śniegu
nie ustawiają się w szeregu.
Każdy jest inny,
choć w gruncie rzeczy
są takie same.
Nikt nie zaprzeczy:
jesteśmy wodą, płyniemy w dni,
lecz każdy z nas ma własne sny.
Podłe chwile
Już człowieka nic nie cieszy,
kiedy nie chce mu się grzeszyć.
Nic nie sprawia mu radości,
nawet przyjazd miłych gości.
Zaszyłby się gdzieś w kąciku
i popłakał sobie cicho,
ale wciąż go ktoś nachodzi.
Drzwi zatrzasnąć się nie godzi.
Dnia pewnego nie wytrzymał,
swojej złości nie zatrzymał
i powiedział: „Spier***ajcie
i już nigdy nie wracajcie”.
Oburzenia nie ma końca,
jednak znalazł się obrońca
— wujek Franek, co ma dość,
bo mu ciotka daje w kość.
Kuzyn Grzesiek też rozumie,
lecz zbuntować się nie umie.
Jego żona ciągle zrzędzi,
więc w piwnicy
