Blagierka ebook

Copyright © Izabela Sowa

Wydawca: Wydawnictwo IS

www.wydawnictwois.pl

Warszawa 2017

ISBN 978-83-65718-16-7

Wydanie autorskie

Redakcja:Marcin Potrzeba

projekt okładki: Tomasz Argasiński, [email protected]

eBook maîtrisé par Atelier Du Châteaux

Hej, czło­wie­ku w pierw­szym rzę­dzie, pa­nie de­cy­den­cie z agen­cji re­kla­mo­wej.

Hej, pa­nie me­na­dże­rze, z MTV pre­zen­te­rze, słyn­na dzien­ni­kar­ko, mamy bu­tel­ki z ben­zy­ną i ka­mie­nie, wy­mie­rzo­ne w cie­bie.

CKOD, Bu­tel­ki

Blagierka

– Do­bry kit to po­ło­wa suk­ce­su. Resz­tę za­pew­nia od­po­wied­nio do­bra­ny ze­spół – wy­ja­śni­łam Bon­do­wi.

Bond to mój fa­cet. Nie­dłu­go koń­czy dwa­dzie­ścia pięć lat (Ćwierć wie­ku! Le­piej so­bie tego nie wy­obra­żać!). Jest do­ro­sły, sa­mo­dziel­ny i sta­now­czo za bar­dzo się o mnie mar­twi. Dla­te­go mu­szę go prze­ko­ny­wać, że dam radę.

– Dam radę, spo­ko – po­wtó­rzy­łam po raz enty.

– Żeby nie było jak z ostat­nią ak­cją – mruk­nął.

Ach, słyn­na „go­dzi­na bez prą­du”. No tak, da­łam się na­brać. Sześć­dzie­siąt sześć mi­nutsie­dze­nia przy grom­ni­cy (świecz­ki tor­to­we gdzieś się za­po­dzia­ły, jak zwy­kle). Trzy ty­sią­ce dzie­więć­set sześć­dzie­siąt se­kund obez­wład­nia­ją­cej nudy za­koń­czo­nych ko­smicz­ną krak­są. Kie­dy wresz­cie ru­szy­łam z fo­te­la, żeby włą­czyć lam­pę, na­dzia­łam się na ostry róg sto­li­ka, na­bi­ja­jąc so­bie si­nia­ka wiel­ko­ści Baj­ka­łu. Przy oka­zji strą­ci­łam grom­ni­cę. Buch­nął ogień. Ulu­bio­na ser­we­ta mamy, niech to! Kto by po­my­ślał, że ko­ron­ki są ta­kie ła­two pal­ne! By nie do­pu­ścić do po­ża­ru, zrzu­ci­łam ser­we­tę na pod­ło­gę, ra­zem z wa­zo­nem. Na­kry­łam to wszyst­ko ple­dem i za­czę­łam ener­gicz­nie dep­tać, go­ły­mi sto­pa­mi. Po włą­cze­niu świa­tła oce­ni­łam stra­ty. Spa­lo­na na po­piół ser­we­ta, pled do ka­sa­cji, uszko­dzo­ne drew­nia­ne pa­ne­le, pla­my z wo­sku na strzy­żo­nym dy­wa­nie, zbi­ty wa­zon. I ogrom­ny si­niec na moim le­wym udzie. Za to żad­nych śla­dów na sto­pach!

– Było war­to – oznaj­mi­łam po wszyst­kim Che­su­so­wi.

Che­sus uczył mnie hisz­pań­skie­go. Do wrze­śnia. Po po­wro­cie z wa­ka­cji przy­po­mniał so­bie, że jest Ka­ta­loń­czy­kiem, wresz­cie go­to­wym, by wal­czyć o wol­ną oj­czy­znę. Jako bo­jow­nik, oznaj­mił, prze­sta­je uży­wać espa­ño­la, ję­zy­ka oku­pan­ta. Ale, żeby nie tra­cić ze mną kon­tak­tu, pro­po­nu­je nową for­mu­łę spo­tkań. Za­miast kon­wer­sa­cji – za­ję­cia po­świę­co­ne Ka­ta­lo­nii. Wy­gła­sza­ne ła­ma­nym pol­skim. Zgo­dzi­łam się, jako je­dy­na z trzy­na­stu uczniów Che­su­sa. Wzru­szo­ny ge­stem, obie­cał, że raz na mie­siąc spraw­dzi mi wy­pra­co­wa­nie, ale ro­bił przy tym miny jak na ostrym dy­żu­rze u den­ty­sty, więc od­pu­ści­łam. W ten spo­sób mój hisz­pań­ski po­ra­sta ple­śnią, za to wie­dza o Ka­ta­lo­nii po­sze­rza się szyb­ciej niż wszech­świat.

– Było war­to, mimo za­mie­sza­nia – po­wtó­rzy­łam, dum­na i bla­da.

Che­sus prze­stał gła­skać swo­ją ła­cia­tą kró­licz­kę, Mont­ser­rat.

– Cała go­dzi­na dla na­sza Zie­mia. Bra­wo!

Za­kla­skał, a mnie zro­bi­ło się głu­pio.

– Co ci się nie po­do­ba?

– Jed­na go­dzi­na dla Zie­mia. Jed­na dnia dla bita ko­bie­ta, jed­na dla głod­na dziec­ka. I jed­na bez za­ku­pa. I bez dyma. A po­tem juś nor­mal­na: wol­no bić, śmie­cić, pa­lić i ku­po­wać. Vi­sca cy­wi­li­za­cja!

– Lep­szy rydz niż nic – od­burk­nę­łam.

– To jest nic! – roz­sier­dził się Che­sus. – Wiel­kie nic! Pół mia­sta gasi świa­tło, a elek­trow­nia pra­cu­je da­lej.

Krót­ko mó­wiąc ście­ma. Ale te­raz...

– Te­raz bę­dzie zu­peł­nie ina­czej – za­pew­ni­łam Bon­da. – Dam so­bie radę, wierz mi.

Zresz­tą nie mam wyj­ścia, sko­ro już się sta­ło.

Dzień wcześniej

– Nasz dy­rek­tor jest sta­now­czo zbyt otwar­ty – orze­kła Kama, su­nąc kro­kiem mo­del­ki po par­kie­cie auli.

– Do­stał na ten cel spo­re fun­du­sze unij­ne – wy­ja­śnił Mi­ko­łaj. – I musi wy­dać, ina­czej prze­pad­ną.

– Niech za­pro­si do nas uczniów z Oden­se, jak rok temu. Albo cho­ciaż z Rygi. Ale nie z Za­rze­cza!

– W do­dat­ku z bu­dow­lan­ki – prych­nął Josz­ko, przy­szły no­ta­riusz i współ­wła­ści­ciel kan­ce­la­rii praw­nej w Ści­słym Cen­trum, jak mi oznaj­mił pod­czas an­drze­jek. Za­miast po­rwać mnie do tań­ca, opi­sał ze szcze­gó­ła­mi wy­gląd przy­szłe­go domu, po­czy­na­jąc od mar­mu­ro­wych pa­ra­pe­tów po dwie stó­wy za metr kwa­dra­to­wy. Przy dę­bo­wym par­kie­cie sze­ro­ko ziew­nę­łam, za­ra­bia­jąc u Josz­ka pierw­szą kre­chę.

– Co ci prze­szka­dza bu­dow­lan­ka? – ob­ru­szył się Łu­kasz. Ma bra­ta w tech­ni­kum bu­dow­la­nym, na szczę­ście w Ści­słym Cen­trum.

– Nie prze­szka­dza. Po pro­stu nie mu­szę się in­te­gro­wać z bu­ra­ka­mi.

– Nie gar­dzi­ła­bym ludź­mi, któ­rzy kie­dyś będą bu­do­wać ci dom – wtrą­ci­łam. – Z ner­wów mogą źle przy­ciąć mar­mu­ry. Albo za­mu­ro­wać zgni­łe jajo.

Tak wła­śnie zro­bi­li wuj­ko­wi Klop­si­ko­wi. Przez rok szu­kał źró­dła smro­du w swo­im Re­pre­zen­ta­cyj­nym Po­ko­ju. Prze­cze­sał wszyst­kie za­ka­mar­ki, roz­rył pół pod­ło­gi, nisz­cząc pa­ne­le z imi­ta­cji drze­wa te­ko­we­go, po­roz­krę­cał wszyst­kie świę­te fi­gur­ki. Wresz­cie zna­lazł: dwa zbu­ki wmu­ro­wa­ne pod bo­aze­rią z imi­ta­cji se­kwoi.

– Po­dam ich do sądu – oznaj­mił Josz­ko ta­kim to­nem, jak­by już przy­ła­pał eki­pę na kom­bi­no­wa­niu.

Usie­dli­śmy po pra­wej stro­nie auli. Przy­by­sze za­ję­li ław­ki na­prze­ciw­ko. Taki układ nie sprzy­ja in­te­gra­cji, ale nie będę in­stru­ować Dyra. Ma od tego sztab do­rad­ców: Jo­dy­nę, na­szą hi­gie­nist­kę, ma­gi­ster Ma­tyl­dę Lo­tos, księ­dza Ma­trik­sa i swo­ją mamę.

– Ale ob­cia­chy – mruk­nął Josz­ko, gła­dząc rę­kaw no­we­go swe­tra. – Ci trzej przy­szli w dre­sach. Pod­rób­ki Pu­chy.

– Za­rze­cze – skwi­to­wa­ła Kama.

– Ko­niec świa­ta, na­praw­dę – rzu­ci­łam z iro­nią, któ­rej nikt nie wy­chwy­cił. Bo i po co?

– Pa­trz­cie na tego opa­lo­ne­go. Pol­ski Ko­mancz, bra­ku­je tyl­ko łuku.

– Ode­bra­li mu w re­zer­wa­cie, żeby nie zro­bił so­bie krzyw­dy.

Zer­k­nę­łam i od razu po­zna­łam. Krej­zol! Spo­tka­li­śmy się tyl­ko raz, wie­ki temu. To zna­czy w ostat­niej gim­na­zjum. Zimą po­je­cha­łam na Za­rze­cze, od­dać ze­szy­ty Aśce. Rzad­ko tam by­wam (bo da­le­ko, po­nu­ro i brak faj­nych miej­scó­wek), więc oczy­wi­ście po­my­li­łam tram­wa­je i wy­lą­do­wa­łam na osie­dlu Stra­chy. Osie­dlu, któ­re­go wy­jąt­ko­wo nie cier­pię. Przez trzy lata uda­ło mi się trzy­mać dy­stans, chwi­la nie­uwa­gi i... trud­no, mruk­nę­łam, na­cią­ga­jąc kap­tur. Grunt to nie pę­kać. Ru­szy­łam wy­lu­zo­wa­nym kro­kiem zio­mal­ki, któ­ra zna tu każ­dy ka­mień. Na­gle ką­tem oka do­strze­głam ma­sze­ru­ją­cych w moją stro­nę czte­rech kar­ków. Przy­śpie­szy­łam, kar­ki rów­nież. We­szłam w kłus, oni tak­że, więc wrzu­ci­łam pią­ty bieg i rura w stro­nę uli­cy. Byle do­trzeć do ja­kie­goś przy­stan­ku. Jak na złość po­cho­wa­ły się wszyst­kie. Skle­py za­mknię­te, knaj­py ukry­te gdzieś w piw­ni­cach, ni­g­dzie ży­we­go du­cha. Po­pę­dzi­łam wzdłuż Alei Ziom­ków, od­dzie­la­ją­cej Osie­dle Stra­chy od Osie­dla Ko­zac­kie­go. I da­ła­bym chy­ba radę, gdy­by nie buty. Wło­ży­łam nowe, su­per­mod­ne, z Lon­dy­nu, ale o po­de­szwach tak gład­kich jak nar­ty. Wpa­dłam w po­ślizg i ru­nę­łam w za­spę. Pod­no­szę gło­wę, a nade mną czte­ry spa­lo­ne na In­diań­ca twa­rze.

– Cze­muś tak bie­gła, la­ska?

– Bo mnie go­ni­li­ście.

– Bo ucie­ka­łaś – za­uwa­żył naj­mniej wy­ro­śnię­ty, za to naj­bar­dziej spie­czo­ny, po­ma­ga­jąc mi wstać. O mało przy tym nie wy­rwał mi bar­ku.

– Ejże, Krej­zol. Nie tak było – po­pra­wił go za­kap­tu­rzo­ny bru­net. – My­śle­li­śmy, że psy zza Alei cię go­nią, to ru­szy­li­śmy na ra­tu­nek. Nie, chło­pa­ki?

Prze­zor­nie po­dzię­ko­wa­łam. Spie­czo­ny szyb­ko za­pro­po­no­wał, że mnie od­pro­wa­dzi na tram­waj. Taki ry­cerz.

– Kto pierw­szy, ten lep­szy – rzu­cił chło­pa­kom ha­sło.

Zro­zu­mie­li. Bez szem­ra­nia ode­szli na bok i sta­nę­li w roz­kro­ku. Po­drep­ta­li­śmy z Krej­zo­lem do przy­stan­ku, ga­da­jąc o bzdu­rach. To zna­czy ja na­wi­ja­łam, żeby szyb­ciej zle­cia­ło. Krej­zol raz czy dwa coś mruk­nął, że niby kuma, a na ko­niec spy­tał, czy dam so­bie radę i przy­bił piąt­kę. Tak po pro­stu! Na­wet nie za­py­tał mnie o imię. Ani o ulu­bio­ny ze­spół. Ani o znak zo­dia­ku! Nie­sły­cha­ne! By­łam zła przez cały wie­czór, ale po­tem do­tar­ło do mnie, że Krej­zol nie chciał na­wet pró­bo­wać. Za wy­so­kie pro­gi, po­my­ślał, więc od­pu­ścił i wró­cił tam, gdzie jego buda. Od razu mu wy­ba­czy­łam. A ty­dzień póź­niej cała spra­wa wy­le­cia­ła mi z pa­mię­ci.

I te­raz na­gle spo­tka­nie. Za­czę­łam się przy­glą­dać Krej­zo­lo­wi tak in­ten­syw­nie, że wresz­cie na mnie zer­k­nął. Za­raz spu­ścił wzrok, ner­wo­wo ba­wiąc się zam­kiem od blu­zy. Po­znał mnie, faj­nie. To zna­czy nic w tym dziw­ne­go, na ogół za­pa­dam fa­ce­tom w pa­mięć.

Na aulę wszedł nasz Dyru ra­mię w ra­mię z ich dy­rek­to­rem, dwu­me­tro­wym niedź­wie­dziem w dziw­nym uni­for­mie.

– Wy­glą­da jak ru­ski ge­ne­rał – szy­dził Josz­ko.

Na­wet ja mu­sia­łam przy­znać mu ra­cję. Rze­czy­wi­ście, ge­ne­rał. Sta­nął na bacz­ność z miną czło­wie­ka, któ­ry bez wa­ha­nia ze­słał­by na Sy­bir pół swo­jej szko­ły. Ge­stem dło­ni na­ka­zał ci­szę, a po­tem w mil­cze­niu od­ma­sze­ro­wał na swo­je miej­sce. Kie­dy za­siadł, kiw­nął gło­wą Dy­ro­wi na znak, że może za­czy­nać. Dyru od­chrząk­nął, po­lu­zo­wał koł­nie­rzyk ko­szu­li i za­czął nud­ne, na szczę­ście krót­kie, prze­mó­wie­nie o po­trze­bie in­te­gra­cji. Po­dzię­ko­wał, komu trze­ba, a po­tem wy­ja­śnił, jaki jest cel na­sze­go spo­tka­nia: wspól­na tro­ska o Mat­kę Zie­mię.

– Wspa­nia­le – szep­nął Josz­ko. – Nie mogę się do­cze­kać.

– Na po­czą­tek za­sta­nów­my się, co już zro­bio­no – za­grzmiał Dyru. – Ja­kieś bu­du­ją­ce przy­kła­dy.

W górę wy­strze­lił las rąk. Oczy­wi­ście III a. Efek­cia­rze. Ale pierw­szy ode­zwał się Josz­ko. Na­wet nie wy­cią­gnął wcze­śniej dło­ni, po pro­stu za­brał głos, nie cze­ka­jąc, aż ktoś mu go udzie­li. Spryt­ne.

– W do­brych, za­gra­nicz­nych ho­te­lach spo­tka­łem się z na­stę­pu­ją­cą prak­ty­ką – przy sło­wach „do­bry” i „za­gra­nicz­ny” Josz­ko lek­ko mla­snął ję­zy­kiem, jak­by sma­ko­wał kar­mel­ka. – W ła­zien­kach wisi in­for­ma­cja, żeby dla oszczęd­no­ści wody nie zmie­niać czę­sto ręcz­ni­ków.

– I na in­for­ma­cji się koń­czy – mruk­nę­łam. Wy­da­wa­ło mi się, że ci­cho, ale nie dość ci­cho dla ge­ne­ra­ła. Naj­wy­raź­niej nie do­wo­dzi ar­ty­le­rią.

– Masz w tym wzglę­dzie ja­kieś do­świad­cze­nia? – spy­tał groź­nym ba­sem.

Je­śli my­ślał, że mnie prze­stra­szy, to się gru­bo po­my­lił. Zresz­tą na­wet gdy­by, mu­szę trzy­mać fa­son przed Kamą, Josz­kiem i resz­tą mo­jej kla­sy.

– Ow­szem, pró­bo­wa­łam oszczę­dzać. Nic z tego.

– Może to nie był do­bry ho­tel – rzu­cił Josz­ko.

– Pię­cio­gwiazd­ko­wy.

Tak na­praw­dę były czte­ry, za to praw­dzi­we, unij­ne, żad­ne tam sło­necz­ka czy sło­ni­ki. Ro­dzi­ce chcie­li mi wy­na­gro­dzić pół­rocz­ną nie­obec­ność i szarp­nę­li się na po­rząd­ny ośro­dek SPA, nie­da­le­ko Ke­me­ru. Małe bu­dyn­ki w pięk­nym ogro­dzie, pla­ża za­kwa­li­fi­ko­wa­na na li­stę Blue Flag, duże po­ko­je, a w ła­zien­kach owa cen­na in­for­ma­cja, o któ­rej wspo­mniał Josz­ko. „Czy wiesz, dro­gi tu­ry­sto, ile ener­gii po­chła­nia co­dzien­ne pra­nie ręcz­ni­ków? ” Tyle, że w gło­wie się nie mie­ści. Więc, żeby chro­nić śro­do­wi­sko, zo­sta­wia­łam ręcz­nik na wie­sza­ku. Nie­ste­ty, co­dzien­nie wi­tał mnie nowy, czy­sty. Po trzech dniach ze­szłam do re­cep­cji i mó­wię, w czym pro­blem. Re­cep­cjo­ni­sta nie za­ła­pał, więc po­szedł po kie­row­ni­ka. I po za­stęp­cę. We trzech spo­koj­nie wy­słu­cha­li, o co mi cho­dzi, a po­tem wy­bu­chli śmie­chem. Kto inny by wy­miękł, ale nie ja. Od­cze­ka­łam, aż prze­sta­ną re­cho­tać i zbla­zo­wa­nym to­nem orze­kłam.

– Mnie tam wszyst­ko jed­no. Ale wam nie po­win­no, bo tych ście­ków nie weź­mie­my ze sobą. Zo­sta­ną w Tur­cji.

W od­po­wie­dzi za­pro­po­no­wa­li mi rand­kę nad mo­rzem.

– Tak to wy­glą­da w prak­ty­ce – za­koń­czy­łam.

– Dla­te­go nie przy­ję­li­śmy Tur­ków do Unii – skwi­to­wał Josz­ko ta­kim to­nem, jak­by to on de­cy­do­wał o człon­ko­stwie. – Mu­szą się jesz­cze dużo na­uczyć od cy­wi­li­zo­wa­nych na­ro­dów.

Sło­wo „cy­wi­li­zo­wa­ny” po­dzia­ła­ło mi na ner­wy. A może sam Josz­ko? Jest z sie­bie tak cho­ler­nie za­do­wo­lo­ny. Kie­dy od­mó­wi­łam wspól­ne­go wy­pa­du do mul­ti­plek­su, uśmiech­nął się tyl­ko i od­rzekł: „Za­sta­nów się, Pa­ris, póki masz szan­sę. Za dwa­dzie­ścia lat bę­dziesz dla mnie za sta­ra”. Na­tych­miast od­pa­ro­wa­łam, żeby sku­pił się na za­ra­bia­niu, bo pie­nią­dze bar­dzo mu się przy­da­dzą w no­wych związ­kach. Kto wie, czy nie będą je­dy­nym wa­bi­kiem. Od tego cza­su nie roz­ma­wia­my ze sobą, bo słow­nych prze­py­cha­nek nie moż­na chy­ba na­zwać roz­mo­wą.

– Cy­wi­li­zo­wa­nych – rzu­ci­łam – dla­te­go że raz w roku wy­pusz­czą swo­je dzie­ci do lasu na wiel­kie sprzą­ta­nie?

– Uwa­żasz, że ta­kie ak­cje są nie­po­trzeb­ne? – za­in­te­re­so­wa­ła się Ma­tyl­da Lo­tos, na­sza wy­cho­waw­czy­ni, pe­da­gog szkol­ny i, jak pod­kre­śla, dy­plo­mo­wa­ny spe­cja­li­sta od tech­nik re­lak­sa­cyj­nych. Spe­cja­li­sta, nie spe­cja­list­ka.

– Przede wszyst­kim są nie­sku­tecz­ne, po­dob­nie jak „go­dzi­na bez prą­du”. – Po­sta­no­wi­łam się po­pi­sać wie­dzą zdo­by­tą od Che­su­sa. – Lu­dzie wy­łą­cza­ją prąd, a elek­trow­nia pra­cu­je da­lej. Ale nie to jest naj­gor­sze – cią­gnę­łam. – Kie­dy po ak­cji wszy­scy jed­no­cze­śnie włą­cza­ją świa­tło, do­cho­dzi do ob­cią­że­nia sie­ci. Krót­ko mó­wiąc, za­miast oszczęd­no­ści mamy stra­ty.

– Ale to pięk­ny gest – upie­ra­ła się Ma­tyl­da Lo­tos.

– Ge­sta­mi nie zmie­ni­my świa­ta.

– Masz lep­sze po­my­sły? – spy­tał Dyru.

Zmarsz­czy­łam brwi, po ci­chu re­cy­tu­jąc od tyłu al­fa­bet. Po­dob­no spra­wiam wte­dy wra­że­nie bar­dzo sku­pio­nej.

– Cho­ciaż je­den lep­szy po­mysł – ode­zwał się Dyru.

Co za nie­cier­pli­wość! Nie do­tar­łam na­wet do „m”, a ten już cały cho­dzi. Jak do­ber­man.

– Przede wszyst­kim – za­wie­si­łam głos dla wzmoc­nie­nia efek­tu – dzia­ła­nia mu­szą być dłu­go­fa­lo­we. Je­den dzień w roku to ża­ło­śnie mało.

– Zga­dza się.

– Poza tym na­le­ży wyjść poza wła­sny ogró­dek. To zna­czy ide­al­nie by­ło­by za­sto­so­wać za­sa­dę: „Myśl glo­bal­nie, dzia­łaj lo­kal­nie”.

Zu­peł­nie nie wiem, cze­mu to wy­re­cy­to­wa­łam. Może dla­te­go, że zwy­kle robi wra­że­nie.

– Ja­kieś kon­kre­ty? – drą­żył Josz­ko, jak­by wie­dząc, że nie mam żad­nych. Chy­ba za­po­mniał, że je­stem mi­strzy­nią im­pro­wi­za­cji.

– Cho­dzi­ło mi o pro­jekt edu­ka­cyj­ny, dzię­ki któ­re­mu do­tar­li­by­śmy do tłu­mów, pre­zen­tu­jąc praw­dzi­we roz­wią­za­nia eko, a nie ża­ło­sne na­miast­ki.

– Pre­zen­to­wać moż­na, go­rzej z do­tar­ciem – wes­tchnę­ła Aleks. Naj­więk­sza smu­cia­ra w szko­le, dla­te­go za ple­ca­mi na­zy­wa­my ją Ale-chan­drą.

– Jest tyle moż­li­wo­ści! Na przy­kład te­le­wi­zja śnia­da­nio­wa. Tra­fia mi­lio­ny lu­dzi i to sku­tecz­nie!

Moja bab­cia, na przy­kład, uży­wa­ła tyl­ko mar­ga­ry­ny. Od cza­sów woj­ny. Na­gle, w ja­kimś pro­gra­mie po­wie­dzie­li, że jed­nak ma­sło. W cią­gu jed­ne­go dnia zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wa­ła die­tę, a to po­dob­no trud­niej­sze niż zmia­na pa­ra­fii.

– Te­le­wi­zja tra­fia, ow­szem, ale jak tra­fić do te­le­wi­zji.

Ko­lej­na ma­ru­da! Dla­te­go w na­szym kra­ju ni­g­dy nie bę­dzie ta­kich kar­na­wa­łów jak w Rio. Na­wet gdy­by zna­leź­li się za­pa­leń­cy go­to­wi wszyst­ko zor­ga­ni­zo­wać, po­nu­ra więk­szość szyb­ko by ich zga­si­ła. Że za zim­no, za dro­go i brak nie­miec­kich au­to­strad.

– Nie­któ­rym się uda­je – wsparł mnie Mi­ko­łaj. A kie­dy Mi­ko­łaj ko­goś wspie­ra, to znak, że je­steś na spa­lo­nej po­zy­cji.

– Po la­tach upo­ka­rza­ją­cych pod­cho­dów – wes­tchnę­ła Ma­tyl­da Lo­tos. Czyż­by pod zre­lak­so­wa­ną po­wło­ką spe­cja­li­sty kry­ły się gru­dy bo­le­snych do­świad­czeń?

– To olej­my te­le­wi­zję i znajdź­my inny ka­nał do­stę­pu. Na przy­kład in­ter­net – pod­su­nę­łam. – Za­glą­da tam mnó­stwo lu­dzi. Moż­na by zro­bić spe­cjal­ną stro­nę albo po­pro­wa­dzić blog, oczy­wi­ście pro­eko. – To te­raz ta­kie mod­ne.

– Wy­ma­ga spo­ro...

– Przede wszyst­kim – prze­rwa­łam Josz­ko­wi – wy­ma­ga do­brych chę­ci i za­pa­łu. A cała resz­ta. – Mach­nę­łam dło­nią, po­ka­zu­jąc, że to ła­twi­zna. – Buł­ka z ma­słem.

– Więc mo­gła­byś coś ta­kie­go po­pro­wa­dzić.

Inni, w po­dob­nych sy­tu­acjach wy­ra­ża­ją zdzi­wie­nie. Ge­stem, sło­wem, głu­pią miną. Ale nie ja. Mam pra­wie osiem­na­ście lat, spo­ro prze­ży­łam i nic mnie już nie za­sko­czy.

– Mo­gła­bym i chęt­nie bym się pod­ję­ła – od­po­wie­dzia­łam, pa­trząc Dy­ro­wi pro­sto w mod­ne oku­la­ry – ale nie te­raz...

Za­wie­si­łam głos, głę­bo­ko wzdy­cha­jąc. Dyru po­wi­nien zro­zu­mieć, że ma­tu­ra, a za chwi­lę stu­dia. Sło­wem: zmia­ny. Zresz­tą dla­cze­go wła­śnie ja? Nie wy­star­czy, że pod­rzu­cam su­per­po­mysł ca­łej szko­le?

– Tak my­śla­łem – skwi­to­wał Josz­ko z kpią­cym uśmiesz­kiem. – Ła­two szy­dzić z dzia­łań in­nych, a sa­me­mu...

– Na­praw­dę chęt­nie bym się tym za­ję­ła, ale nie przed ma­tu­rą i jesz­cze w po­je­dyn­kę.

– Mo­żesz za­pro­sić ko­goś do współ­pra­cy.

Niech żyje Ma­tyl­da Lo­tos i jej wspa­nia­łe pro­po­zy­cje!

– Nie­ko­niecz­nie z na­szej szko­ły – pod­chwy­cił Dyru, oży­wio­ny. zna­lazł się wiel­ki zwo­len­nik in­te­gra­cji.

– Może ko­le­gów In­dian – za­su­ge­ro­wał Josz­ko. Niby szep­tem, ale wszy­scy usły­sze­li. Za na­szy­mi ple­ca­mi roz­le­gły się re­cho­ty.

Na­tych­miast pod­ję­łam de­cy­zję.

– My­ślę, że to do­bry po­mysł. Taki wspól­ny, in­te­gra­cyj­ny eko­pro­jekt – ode­zwa­łam się gło­śno.

Re­cho­ty uci­chły. Kama ner­wo­wo prze­łknę­ła śli­nę. Ktoś z tyłu szep­nął: „Od­bi­ło jej, czy co? ”

– Dla­te­go spró­bu­ję – rzu­ci­łam wy­zwa­nie. Sama nie wiem, komu.

– Wy­bra­łaś już wła­ści­wą oso­bę?

Omio­tłam wzro­kiem przy­by­szów z Za­rze­cza, a po­tem kiw­nę­łam gło­wą, wska­zu­jąc na wy­brań­ca.

– Je­steś pew­na? – spy­tał ge­ne­rał gło­sem, któ­ry miał mnie znie­chę­cić.

Ale było już za póź­no, żeby się wy­co­fać. Przy­tak­nę­łam.

* * *

– Wiel­kie dzię­ki! O ni­czym in­nym nie ma­rzy­łem!

Spo­dzie­wa­łam się więk­sze­go en­tu­zja­zmu. W koń­cu to spo­re wy­róż­nie­nie.

– Nie pro­si­łem się o nie – burk­nął Krej­zol.

Wy­szli­śmy za­raz po in­te­gra­cyj­nym spo­tka­niu w auli, od­pro­wa­dza­ni szy­der­czy­mi szep­ta­mi i chi­cho­tem Josz­ka. Jesz­cze ni­g­dy nie ma­sze­ro­wa­łam taka wy­pro­sto­wa­na. Jak wu­jek Klop­sik po ata­ku rwy kul­szo­wej.

– Nie pro­si­łem się – po­wtó­rzył Krej­zol, przy­śpie­sza­jąc kro­ku.

– I do­brze. Bo był to mój wła­sny, wol­ny – no, nie do koń­ca – wy­bór.

– Po coś to zro­bi­ła, z li­to­ści?

Po co? Po co? Mu­si­my od razu ana­li­zo­wać? Sta­ło się, na­wet nie wiem kie­dy. Josz­ko rzu­cił dur­ną uwa­gę i na­gle... po­za­mia­ta­ne.

– Na pew­no nie z li­to­ści – skła­ma­łam. – Mia­łam wie­le róż­nych po­wo­dów.

– Po­daj choć je­den sen­sow­ny.

Wszyst­kie zo­sta­ły gdzieś w tyle, za nami. Pew­nie dla­te­go, że tak pę­dzi­li­śmy.

– Mo­głeś się nie zgo­dzić – od­bi­łam pi­łecz­kę. – Po­wie­dzieć, że nie masz cza­su albo...

– Nie mo­głem.

– Dy­rek­tor? – do­my­śli­łam się. – Pew­nie wy­sy­ła was za koło po­lar­ne?

– Ma­lic­ki? Mu­chy by nie skrzyw­dził.

Po­zo­ry jed­nak mylą.

– To cze­mu nie od­mó­wi­łeś?

– Bo, bo – Krej­zol prze­łknął śli­nę. – Nie chcia­łem wyjść na cy­ko­ra przed two­imi kum­pla­mi.

– Chcia­łeś im po­ka­zać? – ucie­szy­łam się. To zu­peł­nie jak ja, ale nie mu­szę od razu zdra­dzać tego Krej­zo­lo­wi. – Więc po­ka­że­my. Masz moje sło­wo.

* * *

Na po­czą­tek uzgod­ni­łam ter­mi­ny na­stęp­nych spo­tkań. W so­bo­ty (pa­su­ją nam oboj­gu). Pierw­sze już przed Za­dusz­ka­mi. Miej­sce: u mnie w cha­cie. Do tego cza­su na­szki­cu­ję kie­ru­nek dzia­ła­nia.

– Może na­wet kil­ka – fan­ta­zjo­wa­łam pod­czas du­żej prze­rwy.

W na­szej szko­le duża prze­rwa trwa rów­ną go­dzi­nę, tak żeby spo­koj­nie zjeść obiad, a na­wet o nim za­po­mnieć. Albo po­sie­dzieć w Go­łęb­ni­ku, po­bli­skiej ka­fej­ce i od­prę­żyć się przed na­stęp­ny­mi lek­cja­mi. My (ja, Kama, Aleks, Mi­ko­łaj i sio­stry Brön­te) wy­bie­ra­my Go­łęb­nik. Tak­że z po­wo­du die­ty. To zna­czy ja się nie od­chu­dzam, nie mu­szę, ale je­dze­nie obia­du w szkol­nej sto­łów­ce to żad­na przy­jem­ność. Nie cho­dzi wca­le o menu. Sto­łów­ka za­wsze bę­dzie sto­łów­ką, nie­waż­ne, czy w nie­miec­kim woj­sku, ro­syj­skiej fa­bry­ce TIR-ów, czy Ar­ty­stycz­nym Li­ceum z Kla­są. Zresz­tą mu­szę się tro­chę in­te­gro­wać, żeby nie ga­da­no, jak to od­sta­ję od ze­spo­łu. Dla­te­go za­raz po an­giel­skim tur­la­my się do Go­łęb­ni­ka, zaj­mu­jąc naj­lep­szy sto­lik usta­wio­ny na po­de­ście, z ka­na­pą, na któ­rej moż­na się roz­ło­żyć jak u sie­bie w po­ko­ju. Co robi tyl­ko Aleks, osu­wa­jąc się nie­dba­le z po­duch. Resz­ta la­sek trzy­ma po­zy­cję „zwar­ta i go­to­wa”. W koń­cu je­ste­śmy na wi­do­ku, a „jak cię wi­dzą, tak ob­ma­lu­ją”, ma­wia Kama, po­pra­wia­jąc wło­sy. Dla­te­go trzy­ma­my fa­son. Kie­dy już każ­da zaj­mie ulu­bio­ną po­zy­cję stra­te­gicz­ną, Mi­ko­łaj zbie­ra od nas ka­skę i za­ma­wia sześć moc­ca­ci­no albo zie­lo­ną her­ba­tę i cza­sem Kol­kę, dla Josz­ka. Przy­no­si (na jed­nej tacy, taki sil­ny!) i za­czy­na­my plot­ko­wać. Dzi­siej­szy te­mat: mój re­wo­lu­cyj­ny eko­pro­jekt. Jego re­wo­lu­cyj­ność po­le­ga na in­te­gra­cji z Krej­zo­lem.

– Na­praw­dę wpu­ścisz go za próg? – Nie do­wie­rza­ła Kama, roz­wi­ja­jąc z fo­lii li­za­ka.

To jej ulu­bio­na prze­ką­ska i nie­odzow­ny ga­dżet (do­pa­so­wa­ny ko­lo­rem do opra­wek oku­la­rów). Moż­na po­wie­dzieć, że do­pie­ro z li­za­kiem w dło­ni Kama sta­no­wi ca­łość.

– A je­śli cię okrad­nie?

Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi na znak, że się nie boję.

– Zresz­tą, co może wy­nieść? Fo­te­le?

– Po tych z Za­rze­cza ni­g­dy nie wia­do­mo – wspar­ła Kamę Aleks. – Ja w gim­na­zjum krę­ci­łam z gost­kiem z Ko­zac­kie­go. Na wa­len­tyn­ki dał mi pier­ścio­nek z cyr­ko­nia­mi. Ty­dzień póź­niej za­brał po kry­jo­mu, bo to był pier­ścio­nek jego sio­stry. Jesz­cze do­py­ty­wał, dla­cze­go nie no­szę. A ja się tłu­ma­czy­łam gę­sto, prze­ży­wa­łam po no­cach. Szko­da mó­wić. Kie­dy się wy­da­ło, chcia­łam z nim ze­rwać, ale zro­bił to pierw­szy.

– Co za cham­stwo – obu­rzał się Mi­ko­łaj.

Resz­ta dziew­czyn oka­za­ła mniej zro­zu­mie­nia.

– Cho­dzi­łaś z fa­ce­tem z Za­rze­cza? – zdu­mia­ły się sio­stry Brön­te, pod­eks­cy­to­wa­ne eg­zo­ty­ką dziel­ni­cy.

– By­łam wte­dy mło­da i na­iw­na – wy­ja­śni­ła Aleks. – Zresz­tą skąd mo­głam wie­dzieć, że jest z Za­rze­cza? Po­zna­li­śmy się na ba­se­nie w Pięk­nych Wi­do­kach.

– Mo­głaś za­py­tać – pod­su­nę­ła Kama. – Ja tak ro­bię na pierw­szym spo­tka­niu.

Pew­nie dla­te­go ni­g­dy nie do­cho­dzi do na­stęp­nych.

– Ale że Pa­ris się zde­cy­do­wa­ła na taki krok. Wpusz­czać ob­ce­go...

A gdzie mie­li­śmy się spo­tkać? U nie­go w cha­cie? Sam do­jazd na Za­rze­cze trwa pra­wie pół go­dzi­ny. Zno­wu w knaj­pie tro­chę głu­pio, ktoś mógł­by po­my­śleć, że ze sobą cho­dzi­my.

– Lu­bię wy­zwa­nia – od­par­łam. – Bez ry­zy­ka ży­cie nie ma sma­ku.

– Ale już za sześć ty­go­dni mi­ko­łaj­ki – mar­twi­ła się Aleks.

Że też mu­sia­ła przy­po­mi­nać. Cho­ler­ne mi­ko­łaj­ko­we po­pi­sy. Tra­dy­cja, któ­rą usta­no­wił po­przed­ni dy­rek­tor na­szej szko­ły i au­tor jej no­wej na­zwy. Kie­dyś Pań­stwo­we LO im. Ba­ta­lio­nów Chłop­skich, obec­nie Ar­ty­stycz­ne Li­ceum z Kla­są. Taka trans­for­ma­cja, uznał dy­rek­tor, wy­ma­ga od­po­wied­niej opra­wy oraz no­wych zwy­cza­jów. Dla­te­go każ­dej je­sie­ni kla­sy ma­tu­ral­ne szy­ku­ją wy­stęp sta­no­wią­cy pod­su­mo­wa­nie ich do­ko­nań jako ze­spo­łu i żywy do­wód na to, że li­ceum za­słu­gu­je na swój przy­do­mek. Jed­ni ro­bią wy­sta­wę gra­fik. Inni – po­kaz tań­ców la­ti­no. To dru­gie bar­dzo by mi pa­so­wa­ło, nie­ste­ty, na­sza kla­sa jest zbyt am­bit­na, by się ogra­ni­czyć do plą­sa­nia. Tak nam oświad­czy­ła je­sie­nią ma­gi­ster Lo­tos. Dla­te­go wy­sta­wia­my Śnie­go­wą kulę, prze­wrot­ną sztu­kę o eska­la­cji prze­mo­cy. Na szczę­ście mnie się do­sta­ła ról­ka, moż­na by rzec, mi­nia­tu­ro­wa. Choć trze­ba przy­znać efek­tow­na: w cią­gu czter­dzie­stu czte­rech se­kund mam za­strze­lić czte­rech groź­nych ma­fio­zów (jed­ne­go z nich gra Josz­ko) i przy oka­zji wy­gło­sić czte­ry kró­ciut­kie kwe­stie. Na samą myśl krew krzep­nie mi w ży­łach. Nie tyl­ko dla­te­go, że nie cier­pię bro­ni (na­wet nie­groź­nych stra­sza­ków), tak­że z po­wo­du zdol­no­ści ak­tor­skich. Czy ra­czej ich bra­ku. Wstyd to wy­znać, ale na sce­nie zmie­niam się w kloc drew­na a prze­cież w re­alu tak świet­nie so­bie ra­dzę z gra­niem. Nie chwa­ląc się, umiem sprze­da­wać bla­gę. Na przy­kład te­raz.

– To tyl­ko zwy­kłe szkol­ne przed­sta­wie­nie – rzu­ci­łam na lu­zie.

– I tyl­ko czte­ry krót­kie zda­nia – przy­po­mniał wszyst­kim Josz­ko. – Na­wet pa­pu­gę by na­uczył, praw­da?

– Żad­na pa­pu­ga nie mia­ła­by ta­kiej przy­jem­no­ści z ode­gra­nia sce­ny eg­ze­ku­cji – od­pa­ro­wa­łam, mie­rząc Josz­ka chłod­nym wzro­kiem.

– Po­tem masz uro­dzi­ny, stud­niów­kę i prób­ne ma­tu­ry – Aleks wró­ci­ła do wy­li­czan­ki. Naj­wy­raź­niej chce mi udo­wod­nić, że mam prze­ki­cha­ne. – A w maju praw­dzi­wy hard­kor. Jak ty to wszyst­ko po­go­dzisz z pro­jek­tem?

Sku­pię się na sze­ro­ko po­ję­tej kre­acji, cięż­kie pra­ce zle­ca­jąc Krej­zo­lo­wi. W koń­cu od tego jest, od dźwi­ga­nia mo­ich kon­cep­cji.

* * *

Z kon­cep­cja­mi na ra­zie trosz­kę sła­bo, pew­nie z po­wo­du zbli­ża­ją­cych się eg­za­mi­nów. Dziw­na spra­wa, bo prze­cież wszyst­ko mam pod kon­tro­lą. Te­sty za­li­cza­ne na bie­żą­co, żad­nych za­le­gło­ści (nie li­cząc hisz­pań­skie­go). Co waż­ne, sta­ram się pod­cho­dzić na lu­zie, nie tak jak Aleks, któ­ra cią­gle wy­my­śla nowe wi­zje ma­tu­ral­nej po­raż­ki, sie­jąc pa­ni­kę wśród sióstr Brön­te. Ostat­nio za­sta­na­wia­ła się, co zro­bi, je­śli wy­pad­ną jej szkła kon­tak­to­we. Albo zgu­bi za­pa­so­wy dłu­go­pis.

– Bę­dziesz pi­sać zwy­czaj­nym – od­par­łam bez­tro­sko.

Po­tem nie mo­głam za­snąć aż do rana. Koło trze­ciej zwlo­kłam się z łóż­ka, żeby spraw­dzić, czy nie ma peł­ni. Wte­dy naj­le­piej za­sto­so­wać pa­tent na­sze­go fi­zy­ka: po­sta­wić na pa­ra­pe­cie szklan­kę wody i czło­wiek śpi jak za­bi­ty, bez żad­nych kosz­ma­rów. Ale peł­ni nie było. Więc o co cho­dzi? Prze­cież nie o dur­ny dłu­go­pis. No do­bra, przy­zna­ję, ja też boję się ma­tu­ry. Znacz­nie mniej niż Aleks, ale jed­nak. Na­pię­cie ro­śnie, co nie zna­czy, że będę za­raz pa­ni­ko­wać. To zu­peł­nie nie w moim sty­lu.

– A co jest w two­ja sti­lo? – do­py­ty­wał Che­sus.

To aku­rat pro­ste. Dy­stans, tak­że do sie­bie, sze­ro­ko po­ję­ty fa­son i po­czu­cie hu­mo­ru. Dzię­ki nim mam zna­ko­mi­ty PR w szko­le, na licz­nych warsz­ta­tach, wśród ko­le­gów Bon­da. Dłu­go by wy­li­czać, gdzie jesz­cze.

– Co ci daje?

– Je­stem w czo­łów­ce. To bar­dzo uła­twia ży­cie.

– Jak bar­dzo?

Che­sus naj­wy­raź­niej nie przy­go­to­wał się do lek­cji i szu­ka te­ma­tów za­stęp­czych.

– Nie mu­sisz się tłu­ma­czyć ani prze­pra­szać za cu­dze błę­dy.

Nie prze­pra­szasz na­wet za wła­sne, lu­dzie i tak cię sza­nu­ją. Z tego sa­me­go po­wo­du zo­sta­łam pry­mu­ską; do­bre­mu ucznio­wi wię­cej ucho­dzi pła­zem. Pał­karz jest sta­le na cen­zu­ro­wa­nym. Cią­gle musi udo­wad­niać, że za­słu­żył na mar­ną trój­czy­nę.

– Je­stem zbyt wy­god­na, żeby tak się mę­czyć. Ro­zu­miesz?

Przy­tak­nął, więc niby OK, ale coś mi nie gra. Coś tu jest nie­ha­lo. Na ra­zie nie będę roz­grze­by­wać te­ma­tu, wolę się sku­pić na kon­kre­tach. Na przy­kład prze­ro­bić po­zy­ty­wi­stów, bo to obok li­te­ra­tu­ry sta­ro­pol­skiej, ulu­bio­na epo­ka spe­ców wy­my­śla­ją­cych te­ma­ty ma­tu­ral­ne. Ja bym wo­la­ła coś bar­dziej dy­na­micz­ne­go, jak Bro­niew­ski. Ko­nop­nic­ka przy­nu­dza, a Prus mnie draż­ni, może nie tyle on, co Wo­kul­ski. Przy­jeż­dża taki z Sy­be­rii, czer­wo­ny­mi łap­ska­mi wy­kła­da for­sę na stół – i ocze­ku­je mi­ło­ści? Od lal­ki? Tego nie wy­my­ślił­by na­wet ze­spół sce­na­rzy­stów Brzy­du­li. Ale może kie­dyś lu­dzie byli bar­dziej na­iw­ni lub za­du­fa­ni, za­le­ży jak pa­trzeć. W do­dat­ku trak­to­wa­li wszyst­ko ze śmier­tel­ną po­wa­gą. Zero dy­stan­su! Te­raz jest ina­czej, roz­ryw­ka rzą­dzi. Dla­te­go w moim eko­pro­jek­cie bę­dzie mnó­stwo za­ba­wy, bez za­ni­ża­nia po­zio­mu. Mu­szę po­ka­zać kla­sie, na co mnie stać. Sko­ro już da­łam się wkrę­cić, niech to bę­dzie na­praw­dę coś efek­tow­ne­go.

Py­ta­nie, jak to osią­gnąć? Bon­da nie chcę stre­so­wać, ma wy­star­cza­ją­co dużo za­cho­du z pra­cą ma­gi­ster­ską. Na in­wen­cję Krej­zo­la ra­czej bym nie li­czy­ła, na wspar­cie zna­jo­mych też nie. Pod­rzu­cą parę miał­kich rad, klep­ną po ple­cach, mó­wiąc „Gło­wa do góry”, i to wszyst­ko. A po­tem roz­ga­da­ją, że Pa­ris so­bie nie ra­dzi. Nie, żad­nych rad po zna­jo­mo­ści! Więc gdzie szu­kać in­spi­ra­cji? Już mam! Będę pod­glą­dać tych, któ­rym się uda­ło.

* * *

Na po­czą­tek zaj­rza­łam do Mia­stów­ki, to­po­we­go pi­sma dla mod­nych dziew­czyn Moż­na tam zna­leźć wszyst­ko, co jest tren­dy, jaz­zy, a na­wet fri­sky (ożyw­czy miks słów „fre­shy” i „ri­sky”). Sza­blo­ny od­je­cha­nych ozdób cho­in­ko­wych (z po­do­bi­zną Han­nah Mon­ta­na), kro­ki do ba­cha­ty (po­ziom pierw­szy) i za­raz obok ran­king naj­lep­szych szkół tań­ca w ca­łym re­gio­nie, ho­ro­sko­py, któ­re za­wsze się spraw­dza­ją, opo­wia­da­nia o mi­ło­ści wam­pi­rów (świet­ne do czy­ta­nia w ki­blu), dużo mody, jesz­cze wię­cej świe­żych plo­tek, stresz­cze­nia głu­pich lek­tur i wresz­cie to, co dziew­czy­ny lu­bią naj­bar­dziej (chło­pa­ki tak­że, ale się z tym kry­ją): po­ra­dy. Całe mnó­stwo. Na przy­kład: gdzie war­to się lan­so­wać, czym usu­nąć pla­my po ja­go­dach, jak zro­bić pra­so­wa­ne cie­nie przy uży­ciu je­dwa­biu do wło­sów, jak w mia­rę rów­no przy­ciąć grzyw­kę, a po­tem szyb­ko zna­leźć awa­ryj­ne­go fry­zje­ra, któ­ry nie ryk­nie na nasz wi­dok śmie­chem. Do­dat­ki też są świet­ne, szcze­gól­nie se­ria: „ABC”. Przy­dat­na w gim­na­zjum, kie­dy czło­wiek jest taki zdez­o­rien­to­wa­ny. Mnie spodo­ba­ły się naj­bar­dziej: „ABC za­wie­ra­nia szkol­nych zna­jo­mo­ści”, „Wa­ka­cyj­ny flirt dla nie­wta­jem­ni­czo­nych”, „ABC ba­je­ru dla dziew­czyn” i znacz­nie lep­sze „ABC na­wij­ki dla chło­pa­ków” (po­zwo­li­ło mi unik­nąć paru pu­ła­pek). Wresz­cie „Kon­wer­sa­cje z na­uczy­cie­lem – pierw­sze kro­ki”. Sło­wem pe­reł­ki dla za­gu­bio­nych.

Te­raz, rzecz ja­sna, nie po­trze­bu­ję ta­kich wska­zó­wek, ale prze­cież nie szu­kam ich dla sie­bie, tyl­ko dla in­nych. Nasz eko­pro­jekt ma do­trzeć do wie­lu mło­dych lu­dzi. Ma być tren­dy, jaz­zy, a na­wet fri­sky. Dla­te­go od­pu­ści­łam warsz­ta­ty sal­sy i spę­dzi­łam cały wie­czór na lek­tu­rze sta­rych nu­me­rów Mia­stów­ki. Po prze­cze­sa­niu dwóch rocz­ni­ków zna­la­złam dzie­sięć su­per­rad, jak być eko-pan­ną. Do­kład­nie jest ich dzie­więć, plus jed­na bo­nu­so­wa, któ­rą od razu prze­czy­ta­łam, a brzmia­ła na­stę­pu­ją­co: „Wróć do sa­me­go po­cząt­ku. Tym ra­zem nie oszu­kuj! ” Na­tych­miast prze­sko­czy­łam do rady pierw­szej: „Sor­tuj śmie­ci”. Nuda, prze­ra­bia­li­śmy to w gim­na­zjum. Na go­dzi­nie wy­cho­waw­czej, kie­dy nie było in­nych lep­szych te­ma­tów, czy­li śred­nio dwa razy w se­me­strze. Ba­te­rie zo­sta­wia­my w spe­cjal­nych pu­deł­kach. Pla­stik i me­tal wrzu­ca­my do ko­sza żół­te­go, szkło ciem­ne do zie­lo­ne­go, pa­pier do bia­łe­go... a może do nie­bie­skie­go albo... nie­waż­ne, prze­cież każ­dy ku­beł jest pod­pi­sa­ny wo­ła­mi. Wi­dać z da­le­ka, o ile czło­wiek chce pa­trzeć. No wła­śnie. Na moim osie­dlu pa­nu­je olew­ka. Sta­re ścier­ki lą­du­ją w pa­pie­rach, ba­te­rie w ko­szu na me­tal. Chleb tra­fia do pla­sti­ku, co mnie zresz­tą nie dzi­wi. Pie­czy­wo Od Edzi sma­ku­je, jak­by je zro­bio­no z po­li­wi­ny­lu, na­wet go­łę­bie krę­cą na nie dzio­bem. Ale resz­ta od­pad­ków po­win­na być le­piej sor­to­wa­na. Nie­ste­ty, ni­ko­mu się nie chce, więc war­to się mę­czyć w po­je­dyn­kę? Upra­wiać śmiet­ni­ko­wą sztu­kę dla sztu­ki? Będę mu­sia­ła po­ru­szyć ten te­mat na go­dzi­nie wy­cho­waw­czej. Ma­gi­ster Ma­tyl­da Lo­tos zo­ba­czy, że nie lek­ce­wa­żę za­dań. Już od śro­dy wy­py­tu­je mnie o po­stę­py. Pew­nie zbie­ra punk­ty, żeby wresz­cie zo­stać na­uczy­cie­lem dy­plo­mo­wa­nym. Na­uczy­cie­lem, nie na­uczy­ciel­ką. Dla­te­go tak mnie do­ci­ska. Ostat­nio wy­sko­czy­ła zza win­kla, kie­dy bie­głam do Go­łęb­ni­ka, py­ta­jąc, jak tam pro­jekt.

– Pra­ce trwa­ją – od­par­łam, ale wi­dząc jej minę do­da­łam za­raz. – Naj­pierw chcę zwró­cić uwa­gę kon­su­men­tów na zna­ko­mi­te pol­skie pro­duk­ty. Nasz ry­nek za­la­ła tan­de­ta pro­du­ko­wa­na w Chi­nach. Przez to za­my­ka się licz­ne za­kła­dy, rze­mio­sło upa­da, a Po­la­cy są zmu­sze­ni do emi­gra­cji.

Spu­ści­łam wzrok, przy­gry­za­jąc usta, żeby wi­dzia­ła, że te­mat nie jest mi obo­jęt­ny.

– Za­po­mnia­łam, że je­steś...

– Eu­ro­sie­ro­tą – do­koń­czy­łam. – Nie bój­my się tego sło­wa. Wiem, co zna­czy miesz­kać w pu­stym miesz­ka­niu.

Wra­cać z im­pre­zy w nie­dzie­lę przed świ­tem. Jeść lody na śnia­da­nie. Od­ku­rzać tyl­ko ka­wa­łek dy­wa­nu, zmy­wać, kie­dy się na­zbie­ra, cho­dzić boso... peł­ny luz. Ale inni wolą, że­bym przy­zna­ła, jak mi cięż­ko. Więc przy­zna­ję, bez wda­wa­nia się w szcze­gó­ły, wy­cho­dzę wte­dy na twar­dziel­kę, a to bar­dzo wy­god­na po­zy­cja. Nikt nie pra­wi ka­zań ani nie sza­fu­je do­bry­mi ra­da­mi. Nikt, poza ma­gi­ster Lo­tos. Na po­czą­tek orze­kła, że mi trud­no. Cóż za od­kry­cie!

– Zna­la­złaś się w sy­tu­acji, któ­ra wy­ma­ga, byś do­ro­sła wcze­śniej niż inni. Zro­zu­mia­łe, że mo­żesz od­czu­wać żal lub złość.

Mo­gła­bym przy­po­mnieć ma­gi­ster Lo­tos, że mia­łam pół­to­ra roku, by to i owo prze­tra­wić. Ale po co ją wy­bi­jać z tak pięk­nie wy­śli­zga­ne­go toru?

– Żal lub złość – po­wtó­rzy­ła, wczu­wa­jąc się w rolę je­dy­ne­go po­cie­szy­cie­la. Nie po­cie­szy­ciel­ki. – Ale pa­mię­taj, że do­sta­łaś też ogrom­ną szan­sę. Nic tak czło­wie­ka nie roz­wi­ja jak dro­ga pod gór­kę.

Sko­ro tak, chy­ba zo­sta­nę al­pi­nist­ką.

– Dro­ga pod gór­kę, na­je­żo­na prze­szko­da­mi, trud­na i nu­żą­ca. Ale dzię­ki niej zy­sku­je­my nową per­spek­ty­wę. Nowy dy­stans. Na­bie­ra­my siły i mą­dro­ści. Dla­te­go za­miast na­rze­kać...

Chwi­lecz­kę, ja­kie „na­rze­kać”? Prze­cież tyl­ko zna­czą­co wes­tchnę­łam!

– Za­miast na­rze­kać, dro­ga Ame­lio, war­to za­ci­snąć zęby i ru­szyć do przo­du.

– Do przo­du i pod gór­kę – do­da­łam.

Ma­gi­ster Lo­tos nie wy­czu­ła iro­nii. Była zbyt prze­ję­ta swo­ją mową.

– Po­trak­tuj ten trud­ny czas jak wy­zwa­nie. Fan­ta­stycz­ną przy­go­dę, dzię­ki któ­rej zy­skasz siłę i od­por­ność.

Na wi­ru­sy tak­że? Co za wspa­nia­ła wia­do­mość. Nie, że­bym się prze­sad­nie bała wi­ru­sów. Dzie­ci le­ka­rzy mają wła­ści­wy dy­stans.

– Pra­ce nad pro­jek­tem po­stę­pu­ją? – przy­po­mnia­ła so­bie. Tak na­gle, aż drgnę­łam.

– Oczy­wi­ście. W przy­szłą so­bo­tę bę­dzie­my usta­lać kon­kre­ty.

– Ufam, że w po­nie­dzia­łek przed­sta­wisz je na wy­cho­waw­czej.

– W Za­dusz­ki? – zdzi­wi­łam się.

Ma­gi­ster Lo­tos ro­zej­rza­ła się ner­wo­wo. Za­wsze tak robi, kie­dy ktoś ją przy­ła­pie na po­mył­ce. Strze­la ocza­mi na boki, po­tem przy­gry­za od we­wnątrz po­licz­ki i za­raz znaj­du­je wyj­ście awa­ryj­ne.

– Mia­łam na my­śli na­stęp­ny po­nie­dzia­łek, oczy­wi­ście.

Zy­ska­łam cały ty­dzień, su­per!

– Przed­sta­wię – za­pew­ni­łam, nie kry­jąc ulgi.

– To wła­śnie w to­bie lu­bię. En­tu­zjazm.

* * *

En­tu­zjazm? No cóż, nie będę po­zba­wiać złu­dzeń wła­snej wy­cho­waw­czy­ni. Za­chwy­co­na na ko­niec rzu­ci­ła: „Tam, gdzie inni wi­dzą ko­lej­ne nud­ne za­da­nie, ty umiesz od­kryć w so­bie pa­sję”. Szew­ską chy­ba, bo tej praw­dzi­wej nie czu­łam od przy­go­dy z fioł­ka­mi. Do­sta­łam bu­kie­cik od