Zakonna ebook i audiobook

Dla tych, którzy wspierają mnie odzawsze…

i Michałowi, bo pięknie przeklina

Prolog

Krwistoczerwone włosy, miękkie i chłodne jak jedwab, musnęły twarz młodego mężczyzny, a on zapragnął ich dotknąć. Zapragnął rozpaczliwie, ostatecznie. Ale nie wyciągnął do nich palców. Nie dlatego, że krępowała go magia. Nie musiała. Wystarczyło jedno zimne spojrzenieIsiny.

– Szybciej – poleciła.

Uchwycił jej biodra i posłusznie przyspieszył. Była ciasnai wilgotna. Pierwsze spazmy rozkoszy ściągnęły sutki i przemknęły przez napięte mięśnie brzucha. Unosiła się i opadała, razza razem, szybko, coraz szybciej. Piersi podrygiwały, pieszczone długimi lokami. Ciało tężało… i w końcu ekstaza wyrwała krzyk z ust czarownicy. Jeden gwałtowny, wysoki krzyk. Fale przyjemności przetoczyły się przez napięte mięśnie, jedna zadrugą…

Mężczyzna oddychał szybkoi płytko. Jego spełnienie też nadchodziło. Walczył z tym, zaciskając zęby i szepcząc zaklęcia. Isina nie pozwalała. Nigdy niepozwalała…

Stoczyła się z niegoi wstała, doskonała jak zawsze. Naga podeszła do okna. Wiatr schłodził rozgrzaną skórę, a potem zaigrał wśród włosów, które zafalowały jak wstęgi krwi. Przez długą chwilę patrzyła za okno, na wyczarowany świat złotego piasku i szemrzącej wody. Później odwróciła się i spojrzała na młodzieńca na łożu, stężałego w walcez własnym pragnieniem. Uśmiechnęła się do niego zaprobatą.

– Lubię cię, Yaso. – Podeszła i usiadła obok niego. – Od pierwszego wejrzenia wiedziałam, że jesteś odpowiedni. Całkiemodpowiedni.

Coś błysnęło w czarnych tęczówkach młodego Pierwotnego, coś, czego nie zdołała odczytać. Chłopak zmarszczył brwi, zacisnął zęby… i nagle, choć nigdy wcześniej tego nie zrobił, sięgnął po kochankę bez pozwolenia. Nie broniła się, zaskoczona i rozbawionapo trosze. Pozwoliła, by pchnął ją na wielkie wyściełane jedwabiami łoże, rozwarł jej uda, a później wszedł w nią z gniewem, niemal wściekłością. Doszedł błyskawicznie, w kompletnej ciszy. Nawet nie jęknął, szarpany kolejnymi spazmamirozkoszy.

– Kiedyś… cię… zostawię – wydyszał, gdy skończył. Wstał i jak poprzednio jego kochanka, podszedł do okna. – Zostawię cię i będęwolny.

Roześmiała się głośno, szczerzeubawiona.

– Kochany, należysz do mnie. Jesteś moją własnością. Nigdy mnie nie zostawisz. Nic i nikt nie zdoła mi ciebie odebrać, Yasssso. Nikt.

Rozdział I

Yasa

Ciemne chmury całkowicie zakryły niebo, a padający z nich śnieg zamknął okolicę w szarobiałej rzeczywistości. Kary kuc z trudem przedzierał się przez nawałnicę. Kopyta grzęzły w wilgotnym puchu, a zwierzę, chociaż parskało niespokojnie, posłusznie brnęło przed siebie. Grube płatki osadzały się w gęstej czarnej grzywie, kunsztownie splecionej w setki warkoczyków, a potem, roztopiwszy się, wolno sunęły wzdłuż łba na rozchylonez wysiłku chrapy. Mocny wiatr tańczący wśród bieli co rusz zatykał oddech to konia, to jeźdźca. Niska postać, zakutana w niedźwiedzie skóry, pochylała się w siodle, niemal leżąc na karku wierzchowca. Pod kapturem co jakiś czas błyskały czarne oczy obserwujące okolicę. W końcu dłonie odzianew grube rękawice ściągnęły wodze. Kuc zatrzymał się posłusznie, a jeździec z niechęcią zeskoczył zsiodła.

– Przez ten pieprzony śnieg to byśmy się pewnikiem zgubili, Doru. – Krasnolud poklepał lekko kark zwierzęcia, a ono spojrzało na pana obojętnie. – Ano tośmy i są. Dalej to cię nijak ze sobą targać nie mogę, to i zostaniesz, cobyna mnie poczekać. – Zaplątał rzemienie uzdy wokół drzewa, a potem odwrócił się i powoli uniósłgłowę.

Tuż przed nim wśród białej zawiei piętrzyły się skały. Nagie, mimo padającego od wielu dni śniegu, srebrzystoczarne szczyty ginęły wśród ciemnych chmur. Wyrżnięte w górach niczymw ścianie wysokie spadziste schody, połyskujące jak szkło i równie obnażone jak wierzchołki, ciasnym wężem wiły się ku chmurom. Nie chroniła ich żadna barierka, żaden mur nie zabezpieczał ewentualnego wędrowca przed upadkiem. Lodowaty wiatr, ten sam, który u podnóża tańczył wśród tumanów śniegu, próbował wyszarpać kamiennestopnie.

– Kurwa – wyszeptał krasnolud nieco żałośnie. Poprawił poły płaszcza, by lepiej ochronić się przed mrozem i zawieruchą. Długie rude włosy, gęste i pokręcone, wymykały się z niegdyś misternie splecionych warkoczy. Zastygająca na mrozie mgiełka oddechu sopelkami osadzała się na krzaczastych brwiach, wąsach i poskręcanej brodzie. Sodi westchnął ciężko, zacisnął wargi i nie oglądając się, ruszył kuschodom.

Z trudem pokonywał wysokie stopnie, ślizgając się na oblodzonych kamieniach. Kilka razy zjechał i uderzył kolanemo zimne, mokre głazy. Zawsze towarzyszyły temu krzyk i przekleństwo, ale krasnolud szedł dalej, mamrocząc gniewnie pod nosem. Niszczycielska śnieżyca szalejąca u podnóża góry tu, na dziwnych schodach, zmieniała się w migotliwe obłoczki osadzające szron na kamiennych stopniach, wciskające w ustai nos wędrowca setki bolesnych igiełek. Mężczyzna sapał ciężko między jednym a drugim przekleństwem. W połowie drogi rozwiązał z pietyzmem uprzednio sznurowany kożuch. Kilkanaście stopni dalej zsunął z głowy kaptur, a po chwili grubą wełnianą czapę. Pot, spłynąwszy z czoła, wcisnął się za kołnierz koszulii wąskimi strumyczkami, po napiętych z wysiłku plecach, zdążał ku paskowi spodni. Krasnolud otarł oblicze i na chwilę się zatrzymał. Ciemna chmura, którą widział z dołu, wisiała tuż nad jego głową. Jeszcze dziesięć schodów i utoniew lepkim, zimnym puchu. Otrząsnął się niechętnie i ruszyłdalej.

– Jak się, kurwa, pomyliła, wsadzę jejw dupę największy świerczek z tego jej pieprzonego lasu, a potem zlegnę i poczekam, czy wylezie załganą gębą – wyjęczał, ledwie dysząc, a później wszedł w ponury obłok. Na moment musiał zamknąć oczy, bo lodowate drobinki wciskały się w nie, jakby próbowały wypalić je mrozem. Opadł na kolanai na oślep, macając niespokojnie, pokonywał kolejnestopnie.

Naraz bolesny chłód i lodowata ciemność znikły. Mrok za zamkniętymi powiekami zmienił się w miękką, łagodną jasność. Krasnolud otworzył wolno oczy i zamrugał gwałtownie. Od nieba, czystego najczystszym błękitem, odcinała się ściana góry, a w niej potężna, wysoka na trzech, może czterech ludzi brama kuta ze szczerego złota. Słońce połyskiwało w misternych żłobieniach i przemykało przez krwistą czerwień rubinów. Tak, z całą pewnością były to rubiny i złoto. Sodi znał się na tym, ostatecznie pochodził z najznakomitszej krasnoludzkiej rodziny. Złoto i rubiny to część jego dziedzictwa. Uśmiechnął się ponuro, wciąż z trudem łapiąc oddech. Był namiejscu.

Zerknął w dół. U jego stóp, niczym miękki dywan, rozciągała się chmura. Odetchnął głęboko chłodnym, czystym powietrzem i postąpiwszy ku bramie, uniósł pięść, by zastukać. Odrzwia rozchyliły się, zanim zdołał ich dotknąć. Igiełka strachu przewierciła gruby kark. Sodi potrząsnął głową, odganiając niepokój, i wszedł do środka. Za jego plecami brama zamknęła się bezgłośnie. Nie spojrzał na nią, ale odruchowo położył rękę na wciśniętym za pastoporze.

Gruby dywan wyściełający szeroki korytarz tłumił kroki krasnoluda. Przy ścianach zdobionych wielobarwnymi wzorami unosiły się złote świeczniki, pływające między sufitem a podłogą, jakby były zawieszone na niewidzialnych sznurkach. W lichtarzach zaś delikatnym, przytłumionym światłem płonęły setki świec. Przepychowi pomieszczenia towarzyszył nieco zduszony dźwięk harfy dobiegający z odległej komnaty. Dłoń Sodiego wolno zsunęła się z broni, a on sam zdecydowanym krokiem ruszył w kierunku źródła muzyki. Wiodła go nie tylko melodia, słodka i zwodnicza, lecz także moc czaru. Bo chociaż Tropiciel nie wrzeszczał, nie ranił i nie próbował wyrwać się na wolność, jak miał to w zwyczaju, kiedy Yudherthardere był w kontakciez aktywnym zaklęciem, to i tak nieustannie drapał krasnoludzką skórę. Dotychczas sprawił się doskonale: doprowadził Sodiego do pałacu ostatniego Pierwotnego znacznie skuteczniej niż jakiekolwiek mapy i ludzkie wskazania. Nie zwiodło go ani łatwe, choć miażdżące w formie pogodowe zaklęcie u podnóża gór, ani już bardziej skomplikowany Czar Kształtowania, tworzący schody. Zaklęcia wciąż tylko nieco łaskotały, drażniły zmysły, porami wsuwając się w umysł, byna jego granicy malować szarościami obrazy. Powoli jednak zaczynały palić i wizualizować się jeszcze przed wejściem w podświadomość. Wszechobecna Moc, jakkolwiek osłabiona ochronnymi czarami, rządziła tym miejscem, tańczyła na ścianach, wstęgami opasywała przysadzistą postać wędrowca, krępując ruchy, nie pozwalając na przywołanie ochronnej tarczy. Nie żeby zamierzał to robić. Po pierwsze, nie było takiej potrzeby, bo Yasa najwyraźniej sam nałożył bariery, po drugie zaś, gdyby Pierwotny zechciał, to przed potęgą tej klasy nic nie zdołałoby Sodiego uratować, a każdy obcy czar mógł ją tylko rozgniewać. Yudherthardere obiecywał więc sobie, że żadnej magii, żadnych uroków… noi żadnego drażnienia Pierwotnego Maga uskuteczniać niebędzie.

Krwiste wstęgi obwiązały luźno członki krasnoluda i wiodły goza dźwiękiem harfy. Narastająca melodia otumaniała umysł. Posłuszny czarom krasnolud wszedł do ogromnej komnaty. Przez jakiś czas wstęgi i dźwięk trzymały gona uwięzi, by ostatecznie odpuścić i zwrócić myślom mężczyzny normalną ostrość. Rozejrzał się szybko, nie ruszając głową. Próbował zapamiętać otaczające go widoki. Błyskawicznie oceniał swoją pozycję, kalkulował…

– Nie zamierzam was skrzywdzić, panie Yudherthardere. – Łagodny niski głos zawibrował w umyśle krasnoluda, choć, był tego pewien, żaden dźwięk nie złamał ciszy pustego pomieszczenia. Sporo Sodiego kosztowało to, by nie drgnąć, nie okazać lodowatego strachu wpełzającego z wolnapodkoszulę.

– Toście mnie uradowali, panie Yasa. A się i pobeczę jako ten smark, co długo na pannę czekał za stodołą, a ta nie dość, że przyszła, to mu jeszcze cycka dała pomacać, ino się objawcie utrudzonemu krasnoludowi – odpowiedział na głos, zapominając na chwilę, że miał nie drażnić Pierwotnego Maga. Jakoś bogowie nie zechcieli cierpliwością Sodiegopobłogosławić.

Niski, spokojny śmiech przerwał ciszę, a Pierwotny Mag zmaterializował się, jakby od zawsze stał przy kominku z zamorańskiego złocistego marmuru. Odwrócony plecami do gościa grzał nad ogniem szczupłe długie palce. Wyczuwając rosnącą irytację krasnoluda, w końcu na niego spojrzał. Ascetyczną, lecz młodą i urodziwą twarz rozjaśnił dobrotliwy uśmiech, z jakim ojciec mógłby przyglądać się niesfornemu dziecku. Uśmiechowi przeczyło jednak poważne, chłodne spojrzenie ciemnychoczu.

Zimne macki telepatycznej magii zwiedzały tymczasem krasnoludzki umysł, wyrywając myśl po myśli z najciemniejszych, najgłębiej ukrytych zakamarków. Tym razem Yudherthardere nie zdołał ukryć drżenia. Cofnął się gwałtownie, intensywnie szepcząc zaklęcie chroniące. Bezskutecznie.

– Nie bójcie się – cicho powiedział Yasa, podchodząc do Sodiego. Haftowany złotem purpurowy płaszcz bezszelestnie sunął po posadzce, gdy Pierwotny płynął tuż nad nią, przecząc prawom rządzącym światem. Wiszący na jego piersiach kryształ mienił się tęczą, przyciągał wzrok krasnoluda i nie pozwalał uwolnić myśli, a tym samym skutecznie odbijał szeptane przez Sodiego ochronnezaklęcie.

Kiedy czarodziej wreszcie zbliżył się do gościa, ten zadarł głowę, żeby móc patrzeć mu w oczy. Trwali tak przez chwilę, a Yasa wciąż przeszukiwał umysł gościa. W końcu opuścił go, a zaraz potem dotknął lekko ramieniaSodiego.

– O kurwa – jęknął krasnolud. Miękkie naraz kolana ledwie utrzymały ciężar potężnego, jak na swój gatunek, mężczyzny. Cofnął się po omacku, szukając czegoś, na czym mógłby sięwesprzeć.

– Nie lubię takiego języka, panieYudherthardere.

– A ja, kurwa – Sodi podkreślił przekleństwo – nie lubię, kiedy się mnie we łbiegrzebie.

– Przyzwyczajenie. – Mag wzruszył ramionami. Odwrócił się i, tym razem stąpając po podłodze, podszedł do wyściełanej atłasami ławy. Usiadł i gestem wskazał miejsce obok siebie. – Usiądziecie?

Krasnolud zacisnął zęby. Odzyskał już władzę w członkach, poczuł się pewniej, więc normalnyu niego stan wiecznego podenerwowania narastał w błyskawicznym tempie. Odruchowo położył dłoń na toporku, na co Yasa uniósł brew z rozbawieniem. Obaj milczeli. Czarodziej czekał, jego gość zaś toczył walkę z gniewem, powtarzając w myślach, jak bardzo potrzebuje pomocy gospodarza. Wreszcie zdrowy rozsądek wygrał z gwałtowną krwią i Sodi usiadł obokmaga.

– Przebyliście długądrogę…

– Darujcie se, panie Yasa, te dworskie dyrdymały, co nie? Pogrzebaliście mi we łbie, wiecie, po co żem wasze proginawiedził.

– Tak od razu? Nie chcecie czegoś zjeść, napić się, odpocząć?

– Jakoś szybko mi zbrzydła ta wasza gościna – wyrwało się krasnoludowi. Zaraz też zacisnął usta, żałującszczerości.

Yasa roześmiał się cicho, a potem przymknął powieki. Pustą i cichą komnatę wypełniły naraz dźwięki harfy oraz miękki zaśpiew lutni. Skóra grających na instrumentach pięknych kobiet, ledwie osłonięta przezroczystymi szatami, połyskiwała złociście w aksamitnym świetle ognia. Duży okrągły stół uginał się pod ciężarem wyszukanych potraw, a długonogie nimfy leżące przy nim na ogromnych atłasowych poduszkach uśmiechały się zachęcająco dokrasnoluda.

Sodi przełknął głośno ślinę i z trudem odwrócił wzrok. Żar zaklęcia palił mu skórę od wewnątrz, wiedział więc, że nęcący obraz jest jedynie ułudą, a mimo to ledwie zdołał mu sięoprzeć.

– Jesteście pewni, że taka gościna wam nie odpowiada? – zapytałmag.

– Spieszy mi się. – Krasnolud spojrzał na niegoz mieszanką tęsknoty iżalu.

– Szkoda. – Ponowne przymknięcie powiek czarodzieja przywróciło pustkę i ciszę wkomnacie.

– Ano szkoda. Jak więcbędzie?

– Nie handluję zaklęciami, panieYudherthardere.

– Wiem – krasnolud skinął głową – że złota wam nie trza, drogich kamieni też macie w cholerę. A i z handlowania swoimi czarami też raczej nie słyniecie. Mówią nawet, żeście nigdy żadnego zaklęcia innym nie oddali, czy to w podarku, czyzaodpłatą.

– Aż tak dobrze jest poinformowana RadaKrasnoludzka?

– Ażtak.

– Więc zapewne wie też, że moja moc nie ma ceny. Nie stać was na mnie. Nawetz całym, a obaj wiemy, że nie jest mały, majątkiemRady.

– Dyć przecie nie Rada mnie posłała – lekko zdziwionym tonem powiedział Sodi. – Jeno za swoim interesem was znaleźć mi trzabyło.

– Ach. – Mag uśmiechnął się. – Nie doczytałem waszych myśli. To jednak niczego nie zmienia. Nie handlujęmocą.

Yudherthardere uśmiechnął siękrzywo.

– Każdy ma swoją cenę, panieYasa.

Czarodziej zmarszczyłbrwi.

– Tacy jesteściepewni?

– Ano. Przecieście mnie czytali, to i po copytacie?

– Krótko, z przyzwyczajenia. – Mag ponownie wzruszył ramionami. – Chcecie zaklęcia przywracającego do życia. Wybaczcie, że pytam, alepo co wam ono? Ileż macie lat? Pięćdziesiąt? Sześćdziesiąt? W waszej rasie to jeszcze młodość. Nie czuję w was też żadnej choroby. Po co wam takie trudne, misterne i kosztownezaklęcie?

– Nie wasza torzecz.

Yasa uniósł brwi. Na chwilę, krótszą niż westchnienie, macki telepatii znów wcisnęły się w umysłkrasnoluda.

– Wróżka? – Czarodziej parsknął śmiechem. – Leśna wróżka wam rzekła, że zginiecie od miecza przed upływem tygodnia? Wróżka?! Wierzycie wewróżki?!

Yudherthardere poderwał się z ławy, czerwieniejąc gwałtownie. Potężna pięść powędrowała do topora. Nim jednak zdołał go wyjąć, lepka mgiełka, pachnąca rumiankiem i lawendą, wchłonęła pomrokę gniewui błyskawicznie go uspokoiła. Usiadł ponownie i nie patrząc na gospodarza, burknął:

– A śmiejcie się, śmiejcie. Mojemu dziaduniowi przepowiedziały śmierć, a i pradziadowi. Stryjowi rzekły, jak majątek pomnożyć, a kuzynowi ze strony matki, że jego żona puszcza się z elfami. Leśne wróżki to niegłupieniewiasty.

– Niech wam będzie, niegłupie. Znałem kiedyś jedną leśną wróżkę… – Uśmiechnął się z rozmarzeniem, ale zaraz spoważniał. – No, nieważne. Nie sprzedam wam zaklęcia. Przykro mi. Jak chcecie, możecie zostać u mniew gościnie przez miesiąc. Będzieciebezpieczni.

– Nie mogę. Rada dała mi zadanie. Muszę jewykonać.

– Jak już rzekłem, przykro mi. – Mag podniósł się. Krasnolud teżwstał.

– Każdy ma swoją cenę, panie Yasa. Nie chcecie złota i precjozów, to może się wymienim? Doszły mnie słuchy, że szukacie czaru odwracającego gniewneprzekleństwo…

Dobroduszny uśmiech maga w jednej chwili zastygł w lodowaty grymas. Czarne oczy pokryłszron.

– Skądwiecie?

– Rada wie więcej, niż wam sięśniło.

– Nie ma takiego czaru. Nikt nie zdoła cofnąć przekleństwa rzuconego w gniewie przez Pierwotnego Maga. To legenda – warknął cichoYasa.

– Tak jaki zaklęcie przywracające do życia. – Krasnolud wzruszył ramionami. – Zawszem wierzył w legendy. To jakbędzie?

Czarodziej powoli podszedł do kominka. Wyciągnął dłonie nad ogień i w milczeniu patrzył na tańczące płomienie. Długo. Bardzo długo. Wreszcie odwrócił się i spojrzał nagościa.

– Skąd wiecie, że nie wyciągnę go z wassiłą?

– To obwarowane zaklęcie. Zadziała, tylko jeśli dam wam je podobroci.

– Tacy jesteściesprytni?

Krasnolud uśmiechnął siękrzywo.

– A nie wyglądam, co?

– Nie wyglądacie – przytaknął spokojnie mag. Wyciągnął zamkniętą dłoń ku Sodiemu, a ten podszedł szybko. Serce krasnoluda waliło niespokojnie, kiedy Yasa rozchylałpalce.

– Bierzcie – polecił mag, podając gościowi szeroką, żłobioną runami obrączkę. Ten szybko, acz z trudem wsunął klejnot na najmniejszy palec. Lodowaty żar wtopił się wraz ze srebrem w skórę, spłynął lawą w żyły i ruszył nimiw podróż przez ciało Sodiego. Drogę magii znaczyły czarne ślady spalonej skóry. Mężczyzna krzyknął krótko, gdy ból stał się nieznośny, lecz zaraz zwarłusta.

– Pal, żeby żyć, pal, żeby nie umrzeć – zaśpiewał cicho mag. – Płoń i nieprzestawaj.

Siateczkę żyłek rozjarzył ogień. Swąd gorejącej skóry drażnił zmysły. Yudherthardere przestał walczyć z bólem i krzyczał głośno, rozpaczliwie. W końcu cierpienie odebrało mu siły i rzuciło gonakolana.

– Pal! Płoń! Żyj! – Wrazz ostatnim słowem czarodzieja ogień na skórze krasnoluda zgasł, ból ustał, a po lawie magii pozostało ledwie wspomnienie. Sodi wciąż jednak siedział na podłodze, słaby niczym nowo narodzone dziecię. Łkał cicho, a po brzydkiej twarzy ciekłyłzy.

Yasa odsunął się od gościa. Stanął przy kominku iczekał.

Po dłuższej chwili krasnolud wstał. Wytargał zza pazuchy chustkę, otarł policzki, wysmarkał nos i spojrzał nagospodarza.

– I już? – zapytałchrapliwie.

– Już. Pamiętajcie, że zadziała tylko raz i tylko jeśli będziecie mieli pierścień na palcu. Potem zaklęcie wróci do mnie. Nie daję wam go. Pożyczam.

Sodi pokiwał głową ze zrozumieniem. Wolno obejrzał owłosione dłonie i przedramiona. Po spaleniźnie, której zapach wciąż unosił się w powietrzu, nie pozostał nawetślad.

– Musiało takboleć?

Mag wzruszyłramionami.

– Ma was ożywić. Spodziewaliście siępieszczot?

W odpowiedzi krasnolud uśmiechnął siękrzywo.

– Byłaby jaka odmiana. – Sięgnął za pazuchę po jabłko. Podrzucił je lekko i schwyciwszy, ugryzł z namaszczeniem. Nie przestawał się przy tym uśmiechać. Potem podał resztkę owocu gospodarzowi. – Waszezaklęcie.

Yasaz niesmakiem przyjął ogryzek. Obracał go w dłoni, chłonąc ukrytą wewnątrz energię, a później spojrzał nagościa.

– Rzeczywiście, nie brak wam rozumu – przyznał cicho, z uznaniem. – Tylko wasze ugryzienie uruchamiamagię?

Sodi przytaknął zdumą.

– Skąd? – zapytał jeszczeYasa.

– Babka mojego pradziada była kiedyś kochanką jednego z Pierwotnych. Czar był w rodzinie przezwieki.

– Wasza…? – Pierwotnyz nieukrywanym zaskoczeniem przyglądał się przysadzistemu brzydalowi. Ten zaś wzruszyłramionami.

– No co? Są tacy, co lubią małekobietki.

Mag zmilczał. Nie powiedział, choć malowało się to w jego oczach, że nie wzrost był największym problemem krasnoludzkich niewiast. Nie skomentował, bo naraz mu się przypomniało, czyim potomkiem jest jego gość. Nie żeby w rysach jakieś podobieństwo odnalazł, bo nijak go nie było. Milcząc, przez chwilę ważył w dłoni nadgryzione zielone jabłko, jakby nie mógł uwierzyć, że oto wreszcie znalazłsposób…

– Czas mnie wracać, panie Yasa. Pomnijcie, coby owoc do końca skonsumowała. A tak na przyszłość, jak was baba wkurwi, to przełóżcie przez kolana i wlejciena gołą dupę, a nie rzucajcie magicznych przekleństw. To jednorazowe zaklęcie, więcej spełnionych legend nie będzie. Żegnajcie.

Yasa skinął głową bez słowa. Nie patrzył za krasnoludem. Czekał, aż tamten wyjdzie z komnaty, a potemz pałacu. Nie musiał go odprowadzać, by wyczuć moment, gdy ulotna woń Tropiciela zniknie z jego domu. Cierpki zapach południowych owoców zmieszany z gorczycą. Gdy tylko Sodi minął olbrzymią złotą bramę, Yasa przymknął powieki. Wciągnął głęboko powietrze. Poczuł aromat własnej pradawnej mocy. Wspomniał głupotę słów rzuconych w gniewie. Lodowatą złość, gorącą rozpacz. Żal, mrocznyi demoniczny, żyjący własnym życiem, prawie materialny, kąsający kawałek po kawałku resztki duszy, okruchy serca. Pokręcił wolno głową, rozrzucił gwałtownie ramiona i poderwał się ponad podłogę. Wreszcie otworzył oczy. Lodowate, białe tęczówki płonęły niezmąconymogniem.

W tej samej chwili złocista brama znikła. Korytarze wyłożone miękkimi dywanami zmieniły się w wąskie tunele wewnątrz góry, złote świeczniki w dogorywające pochodnie, a olbrzymia komnata w zimną, mokrą jaskinię, na środku której ponad wielkim ogniskiem unosił się odziany w zniszczony, stary płaszcz młodyczarownik.

– Przepraszam, Arthe – wyszeptał, zaciskając palce na nadgryzionymjabłku.

A żebyśpłonęła,

Wieczniepłonęła,

Spalała sięnieustannie,

Wiecznie.

Bądźprzeklęta.

Tak wykrzyczał w gniewie dziesiątki lattemu.

Odegnał wspomnienie, a potem zmrużył oczy i wypuścił owoc. Ogryzek wpadł prosto do ognia. Złociste języki z sykiem zagarnęły jabłko. Spalało się nieskończenie wolno, jakby nigdy nie miało spłonąć, a zawieszony nad ogniskiem mag trwał w bezruchu. Jedynie kryształ na jego piersi płonął odbitym blaskiempłomieni.

W chwili, gdy ostatni kęs owocu się spopielił, ogień w jaskini zgasł i zapadłaciemność.

Dziewczyna zaczęłałkać.

Rozdział II

Mediacje

Śnieg padał nieustannie od wielu dni, więc karczmę na rozstaju dróg, znajdującą się tak daleko od ludzkich siedzib, jak tylko na krańcach Krainy było to możliwe, przykryła ciężka biała czapa, wciskając się pomiędzy grube bale niegdyś jasnego drewna. Droga prowadząca do przysadzistej budowli częściowo została odśnieżona, ale i tak trudno było się nią poruszać. Sodi zsiadł z kuca i brnął przez zaspy, prowadząc Doru za uzdę. Ani wieczorny mrok, ani grube, miękkie płatki wciskające się w oczy nie przeszkadzały mu w obserwowaniu okolicy. Zmęczony wielogodzinną podróżą, rozglądał się więc z nadzieją, a kiedy dojrzał światła w okiennicach gospody, do której zdążał, ogarnęła go niesłychanaradość.

Dziwne, nie powinien się cieszyć. Następnego dnia mijał ów tydzień, co to mu go leśna wróżka przepowiedziała. Na palcu jednak wciąż tkwił runiczny pierścień Pierwotnego, a im dalej od magicznej wieszczki, tym jakoś mniej straszna wydawała się przepowiednia, za to mróz szczypiący twarz i insze, znacznie cenniejsze członki krasnoluda… O, ten jakoś nad wyraz realny był. Sodi przetarł rękawem twarz i zapatrzył się przedsiebie.

Próg karczmy właśnie przekroczyli goście. Nie widział twarzy dwójki podróżnych odzianych w białe futra, tak wysokich, że musieli się pochylić, gdy wchodzili przez bramę, ale i tak domyślał się, kim są. Zmierzali do karczmy na to samo zaproszenie, które i jego tu przygnało. Jeśli miał rację, a zapewne ją miał, już nie mógł się doczekaćspotkania.

Dziewczyna uchodziła za najpiękniejszą pannę w Krainie. Eeech, niechże on tak więcej syrellskiego zamtuza od środka nie ogląda… A rzeczywiście, od dawna już musiał się obyć bez owego cudnego miejsca… Obejrzeć taką, może nawet, tak całkiem przypadkiem, pomacać tu iówdzie.

Yudherthardere potrząsnął głową zniesmaczony. Co też mu do łba przychodzi?! Trza było jednak w gościnie Pierwotnego zostać z dzień albo i dwa. Może i dupy były wyczarowane, ale pochędóżka, nawet z magii użyciem, zawsze to jednakowoż pochędóżka. Wyposzczony by taki nie był, nie marzyłyby mu się gaalskie dziewoje, co to jednym ruchem rozpołowić mogą cnegokrasnoluda.

Zaśmiał się ponuro i przyspieszył kroku. Po drodze wyszeptał jeszcze ochronne zaklęcia, bo wiedząc, z kim przyjdzie mu do stołu siadać, wolał Tropiciela na pokuszenie nie wodzić. Tak przygotowany dotarł do gospody. Raz jeszcze ino zerknął za siebie, ale uznał, że nie ma co szat drzeć. Ostatecznie nie został przecież u Pierwotnego, a chociaż niegłupi był z niego krasnolud i nadziei na owo pomacanie gaalskiej szlachcianki nie miał, to jednak w karczmie czekały na niego ciepło i posiłek… i zapewne widokniezapomniany.

*

Czarnoelfi władca stał przy palenisku i grzał nad nim dłonie. Robił to bardziej odruchowo niż z wyraźnej potrzeby, bo karczmarz, świadomy zaszczytu, jaki go spotkał, zadbał o dogrzanie gospody. Agrah Err lubił ogień, bo magia tańczących płomieni przypominała mu, że nie jest wszechmocny, że są też inne żywioły. Czasami potrzebował takiej odrobiny samodyscypliny. Roztarł dłonie i poruszył nimi lekko nad ogniem, w miejscu, w którym rozpalone powietrze spotykało się z chłodem izby. Płomienie powtórzyły gest szczupłych elfich palców, tańcząc, jakby były połączone z nimi niewidzialnymisznurkami.

Ot, tyle w temacieżywiołów.

Drzwi za plecami Agrah Erra skrzypnęły cicho, więc mężczyzna odwrócił się powoli, pewien, kogo zobaczy. Czuł gości od chwili, w której przekroczyli próg gospody. Wystraszony karczmarz wpuścił ich bez słowa i równie cicho zniknął w korytarzu. Kobieta weszła pierwsza. Wysoka i smukła, odziana z męska, w skórzane czarne spodnie, koszulę i kurtkę, stawiała długie kroki godne wojownika. U pasa ze skóry bazyliszka wisiał spory miecz, lekko obijający się o łydkę przy każdym stąpnięciu, ale to najwyraźniej nie przeszkadzało Gaalce. Szmaragdowe oczy dziewczyny spoczęły na elfie z mieszaniną wyższości, niechęci… i odrobiny głęboko skrywanejciekawości.

W spojrzeniu jej towarzysza była tylkoniechęć.

– Witajcie. – Agrah Err ukłonił się lekko i wyciągnął dłoń do Gaalki. Ręka zawisła na moment, bo dziewczynie niespieszno było odwzajemnić gest. Wreszcie, po nieskończenie długiej chwili, zrobiła to. Miała mocny uścisk. Przyglądała się królowi elfów bez skrępowania, a on pozwalał się oceniać z błyskiem rozbawienia w oczach. Przez złączone palce poczuł pragnienia Trydnette. Nie pozwolił jednak, by zbliżyła się do jego myśli. Poczekał, aż dziewczyna cofnie dłoń, i dopiero kiedy to zrobiła, skinął młodzieńcowi. Roni gniewnie zwarł szczęki, kiedy zrozumiał, że nie doczeka się podobnego gestu co jego towarzyszka. Nim pochylił głowę, Agrah Err dojrzał, jak spojrzenie młodzieńca pociemniało. Zdziwiony gwałtownym, nietypowym dla zimnokrwistych Gaalów zachowaniem, bez trudu wszedł w myśli młodzieńca. Nie dał jednak poznać po sobie, co w nichwyczytał.

– Sądzę, że oficjalne powitania możemy sobie darować – zaproponowała Trydnette. Minęła elfa i podeszła bliżej kominka. Roztarła zmarznięte dłonie, a potem zapatrzyła się w ogień. – Wiecie, kim jestem i z jakiego powodu mnie tuprzysłano?

Agrah Err potaknął bezsłowa.

– Gdzie Król Królów? – zapytaładziewczyna.

– Jeszcze nie przybył – odpowiedziałelf.

– Zaprosił nas i sięspóźnia?

Elfi władca uniósł brew w milczącym komentarzu. Ostatecznie Gaalowie też nie dotarli na czas. Dziewczyna spojrzała na mężczyznęwyczekująco.

– Zapewne ma powody. Tak jak i wy je mieliście, paniTrydnette.

– Wystarczy Try – stwierdziła, ignorując wściekłe spojrzenie towarzysza. – Bronisz swego krewniaka. To ci się chwali – dodałaniechętnie.

– Reinghart nie jest moim krewnym, a kuzynem siostry, przecież wiesz. Poprosił mnie tylko omediacje.

– Bo jesteśGaalem?

– Jestem elfem, Try. Niech cię nie zmyli mój wygląd. Urodziłem się Czarnym Elfem, jako syn Czarnego Elfa. Moja babka była Gaalką, nieja.

Dziewczyna ponownie pokiwałagłową.

– Tak mi mówiono. Również i to, że nie darzycie się miłością z KrólemKrólów.

Agrah Err uśmiechnąłsię.

– Ładnie powiedziane. Oględnie. Reinghart ledwie mnie toleruje. Czasami jednak bywam mupotrzebny.

– Jakteraz?

– Jakteraz.

– Wiesz, dlaczego tu jestem, prawda? – cicho zapytaładziewczyna.

– Kraina pragnie pokoju – odpowiedział – a odrodzeni Gaalowie, nienawidzący panującego rodu Yerghartów, chcą zemsty za pogromy sprzed stulecia. Tak jak i elfy, które musiały uciekać przed Białym Kodeksem… Wszyscy naciskają Przymierze, by wypowiedziało zawarty dawno temu rozejm. Dlatego Reinghart poprosił mnie o mediacje, a ja zaprosiłem tu przedstawicieli RadPrzymierza.

– Ale wiesz, dlaczego ja tujestem?

– Tak. To teżwiem.

Nie kontynuował, bo drzwi otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Cała trójka spojrzała w ich kierunku, oczekując nadejścia Króla Królów. Zamiast władcy jednak w wejściu stanął krasnolud. Biegnący za nim karczmarz zatrzymał się zniechęcony, a późniejzawrócił.

Nowy gość z hukiem zatrzasnął za sobą odrzwia. Poprawił czarny skórzany kubrak, otrzepał przykrótkie spodnie, za których pasem połyskiwały dwa topory, a potem podszedł do kominka. Nawet nie zerknął na młodego Gaala, a króla elfów obdarzył jedynie szybkim spojrzeniem. Całe zainteresowanie skupił na dziewczynie. Obejrzał ostentacyjnie długie szczupłe nogi Gaalki, na chwilę zatrzymał się na wąskich biodrach, złotych włosach i urodziwym obliczu, a potem na stałe utkwił wzrok w jejpiersiach.

– Znaczy trochem się spóźnił – powiedział i oblizał grube wargi. – Zaczęliście zabawę beze mnie? Jedna panna na trzech chłopa? Ciutkę mało, nie?

Try nie zareagowała. Młody Gaal za to poczerwieniał gwałtownie i odruchowo sięgnął pomiecz.

– Nie pamiętam, żeby cię ktoś zapraszał, Sodi. – Uprzedzając chłopca, Agrah Err stanął pomiędzy nowo przybyłym aGaalką.

– Jestem tu z ramienia Krasnoludzkiej Rady – odpowiedział Yudherthardere, próbując ignorować obu mężczyzn, co łatwe nie było, gdy elf zasłonił mu widok na Gaalkę. Chcąc nie chcąc krasnolud podniósł więc głowę i uśmiechnął się złośliwie do elfiego władcy. – Także się mnie zdaje, ktoś tam jednak mnie prosił. Prawiem pewien nawet, że wy, conie?

– Echon was wysłał? – zdziwił się mężczyzna. – Aż tak gardzimediacjami?

Niegrzeczna uwaga sięgnęła celu, bo Sodi naraz przestał sięuśmiechać.

– Nie tobie, gównojadzie, decydować, kogo najszlachetniejsza Rada w mediacje śle! – wrzasnął, sięgając po toporek. Nie zdołał go jednak unieść, bo naraz żelazo zapłonęło żywym ogniem, parząc owłosioną łapę krasnoluda. Sodi odrzucił broń, wykrzykując przekleństwa jedno za drugim, i sadząc wielkie kroki, rzucił się do misy z zimną wodą. Wetknął weń rękę, a że nie przestała boleć, ryknął jeszczegłośniej.

Nagle nastała cisza. Mięsiste wargi Sodiego poruszały się gwałtownie, ale nie wydobywał się z nich żadendźwięk.

Agrah Err podszedł dokrasnoluda.

– Skoro wybrano was na przedstawiciela, powinniście pamiętać, że to oficjalne mediacje. Obowiązują was dawne prawa. Nikt nie wyjmie w tej komnacie broni i nikt nie obrazi nikogo z obecnych. Przymierze wybrało to miejsce, a Król Królów je zaakceptował. Jest uświęcone Tradycją. Chroni je magia przodków. Rozumiecie, panieYudherthardere?

Krasnolud zacisnął zęby i z wściekłością wpatrywał się w całątrójkę.

– Powiem to inaczej. – Elf uśmiechnął się chłodno. – Jeśli nie zaakceptujecie warunków mediacji, opuścicie karczmę. Niekoniecznie w nienaruszonym stanie. To jakbędzie?

Zacięte usta Sodiego poruszyły sięnieznacznie.

– Możecie powtórzyć? – grzecznie zapytał AgrahErr.

– Akceptuję, psia twoja mać – warknąłkrasnolud.

– Dobrze. Skoro tak pokornie przyjęliście warunki… – Elf zawiesił głos. Po chwili Sodi westchnął przeciągle. Wyciągnął rękę z miski i popatrzył na nią zdumiony. Po oparzeniach nie pozostał ślad, a i ból znikł błyskawicznie. Yudherthardere poruszył powoli palcami, a potem spojrzał na elfa spod zmarszczonychbrwi.

– Wyście tegodokonali?

– Magia Przodków was przypiekła. Komnatę chroni zaklęcie. Nie byłoby nam jednak miło pożywać przy jęczącym z bólu krasnoludzie, więc wasuleczyłem.

– Przeklęte elfy, żeby was trytony w noc każdą aż do świtania grzmocić nie przestawały – burknął Sodi, ale jakoś tak cicho, bez przekonania. Podniósł szybko toporek i wsunął go ponownie za pasek. – Dlaczego mnie zaatakowały te wasze czary, a gówniarz stoi tam i kozikiem wywija, a nic go nie pali, co? – Wskazał głowąRoniego.

Król elfów wzruszyłramionami.

– Nieznane są zamiary starożytnych bogów. Schowajcie broń, panie Roni… Proszę.

Młody Gaal zawahał się. Ważył w myślach, co zrobić, a każda decyzja odbijała się na jego obliczu. Wreszcie powoli wsunął miecz zapas.

– Skoro na razie zapanowaliśmy nad buzującą męskością – chłodno odezwała się dziewczyna – może usiądziemy do stołu? Czekając na Króla Królów, moglibyśmy sięposilić.

– Pewnie – ochoczo przytaknął krasnolud, znowu wpatrując się w piersi Gaalki. – Przez to całe mediowanie zjadłbym coś. I dobrego miodu bym się napił. I pochędożył. Chętnaś, panna?

Dziewczyna zignorowała zaczepkę, chociaż wciąż spoglądała na krasnoluda. Samą tylko różnicą wzrostu akcentowała swoją wyższość, bo Sodi sięgał jej ledwie do piersi. Minąwszy krasnoluda, usiadła za stołem. Sodi pokiwał głową, w przymknięciu powiek ukrywając błysk uznania. Agrah Err zajął miejsce obok Try. Widząc to, młody Gaal zesztywniał i zacisnął szczęki. Sam jednak nie ruszył się sprzed kominka. Sztywny, z dłonią zaciśniętą na rękojeści potężnego gaalskiego miecza, wyglądał na gotowego do obrony… czy raczej ataku. Ponuro obserwował obu mężczyzn moszczących się obok Try i nawet nie próbował ukryć szarpiących nimemocji.

Kiedy elfi władca zaczął się już zastanawiać, czy nie użyć magii do uspokojenia Roniego, drzwi izby znowu zaskrzypiały. Tym razem karczmarzowi udało się przyprowadzić gości. Wszedł z nimi bez słowa, z niejakim przestrachem w oczach i wciąż pochylony w głębokim ukłonie, zaraz zawrócił, zostawiając trójkę przybyłych. Dwóch niedźwiedziowatych wojowników, niezwykle brzydkich, o długich, skołtunionych włosach i gęstych brodach stanęło za wysoką kobietą. W męskim odzieniu, ze smolistoczarnym warkoczem przetkanym trzema pasmami śnieżnobiałych włosów, szła cicho miękkim, kocim krokiem drapieżnika. Światła pochodni igrały w srebrnych rękojeściach elfich mieczy spoczywających za wyprostowanymi plecami wojowniczki. Krasnolud zamarł z wielką nogą indyka w pół drogi do rozwartych w zdumieniu ust. Gaalowie, oboje w ten sam sposób, zmarszczylibrwi.

Agrah Err drgnął, a potem wstałpowoli.

– Witaj, królu Czarnych Elfów. – Wyraz twarzy wojowniczki złagodniał, gdy ich spojrzenia sięspotkały.

– Witaj, Kobieto Zakonu. – Elf ukłonił sięoficjalnie.

– Zakonna?! – wrzasnął krasnolud, budząc się nagle z letargu. Rzucił mięso i wstał gwałtownie. – Kto, kurwa, zaprosiłZakon?!

– Zważaj na słowa, mały lordzie – cicho, bardzo cicho ostrzegła goZakonna.

– Ja też chciałabym wiedzieć, kto zaprosił Zakon – wtrąciła się Try, wstając.

Czarnowłosa odwróciła się doniej.

– Witajcie, pani Trydnette. Zwą mnie Rosa – przedstawiła się z lekkim ukłonem. – Jestem tu w imieniu Króla Królów, pani. Jestem jego oczami, uszami i ustami. Tu i teraz ja jestem władcąKrainy.

– Przymierze miało rozmawiać z Reinghartem, nie z jego kobietą – niegrzecznie zauważyłaGaalka.

– Nie jestem kobietą Króla Królów, pani – beznamiętnie wyjaśniła wojowniczka. – Zakon jedynie chroni swego władcę. Po to tu przybyłam. Dla ochrony Króla Królów i interesówKrainy.

– To co? Niby jego pieprzona wysokość dupy do nas nie ruszy? – dopytywał Sodi. – Za malutcyśmy dla królewskiego wypierdka? A mnie Rada zgody nie dała, coby z jakąś zakonnicą mediacje prowadzić. Ot ityle!

Rosa nie odpowiedziała. Powoli odwróciła głowę i spojrzała na niskiego brodacza. Odbarwione tęczówki zdawały się dziwić głupocie mężczyzny. Patrzyła długo, pozornie obojętnie, ale Yudherthardere, przed chwilą jeszcze tak chętny do wymiany zdań, cofnął się naraz wmilczeniu.

Elf zmarszczył brwi. Wsunął się w myśli wojowniczki z krótkim pytaniem. Dostał na nie równie lakoniczną odpowiedź. Nie spodobała mu się, ale nie skomentował tego w żaden sposób. Odsunął się od Zakonnej i podszedł doGaalki.

– Protokół mediacji dopuszcza przedstawicielstwo. Dlatego zamiast władców Przymierza jesteśmy tu my. Reinghart też miał prawo przysłać kogoś wzastępstwie.

Dziewczyna nie wyglądała na uszczęśliwioną. Usiadła z powrotem i sięgnąwszy po kielich z wodą, umoczyła w nim usta. Młody Gaal tymczasem z uśmiechem czysto męskiego zachwytu nad kobiecą urodą wpatrywał się w Rosę. Cały gniew, który dotychczas w nim buzował, gdzieś się ulotnił. Wojowniczka skinęła mu lekko i wolno przesuwając wzrokiem po rosłej postaci młodzieńca, zdawała się oceniać jego walory. Potem niemal z żalem przeniosła wzrok naTry.

– Nie martwcie się, pani. Będę godnie reprezentować Jego Wysokość. – Ironia w jej głosie nie umknęłaby nawet postronnym. Gaalka zacięła usta i skrzywiła sięniechętnie.

Zapadła cisza. Agrah Err patrzył na Rosę długo, w zamyśleniu. Wreszcie westchnął ipowiedział:

– Jesteśmy w komplecie. Chcecie zaczynać czy najpierw cośzjemy?

– Jak to w komplecie? – zapytała Zakonna. – Kraina to ja. Krasnoludy i Gaalowie są z Przymierza… a gdzie elfy z ZachodnichLądów?

– Elfy to ja – odparł spokojnie Agrah Err. – Więc, jak widzisz, jesteśmy wkomplecie.

– Myślałam, że jesteś bezstronnymmediatorem.

– Pomyliłaś się. Zaczynamy?

Przyglądała mu się chwilę. Wreszcie pokręciłagłową.

– Zjedzmy najpierw. – Nawet nie spojrzała na potężnych Yorhów, ale oni, posłuszni jej myślom, podeszli do stołu i zasiedli na ławach, które z głośnym skrzypnięciem ugięły się pod ciężarem ogromnychciał.

– Dobrze – potaknęła Gaalka i bez słowa wskazała Roniemu miejsce obok siebie. Chłopak posłusznie usiadł. Jedli w milczeniu, w pełnej napięcia ciszy, przyglądając się nieufnie jedno drugiemu. Tylko Sodi nie patrzył na nikogo ani nie jadł. Chwilowy strach już ustąpił. Na jego miejsce zjawiła się wściekłość. Gniew, z którym krasnoludy przychodzą na świat, a który nie opuszcza ich nigdy na dłużej niż chwilę, już buzował pod grubą, gęsto owłosioną skórą brodacza. Mężczyzna nie podniósł więc wzroku, by to, co czuł, nie stało się oczywiste dla wszystkich obecnych. Zaciskał palce na rękojeściach toporków, aż pobielały mu kłykcie. Czekał. To nie było łatwe. Krasnoludy nie rodzą się z cierpliwością i nie nabywają jej z wiekiem. Nie godzą się z nieuniknionym. Przede wszystkim zaś nie potrafiączekać.

Uchodzenie za wioskowego głupka również nie było ulubionym zajęciem Sodiego. Niestety taką funkcję przydzieliła mu na czas mediacji Krasnoludzka Rada. Dlatego też i z powodu wrodzonej niechęci do elfów, strachu przed Zakonem… i pragnienia, którego nie zechciał zaspokoić w trakcie wizyty u Pierwotnego, a które spotęgowała urodziwa Gaalka… z tych wszystkich przyczyn Sodi opuścił wzrok i zacisnął pięści. W roli, którą przyszło mu grać, niedobrze jest zdradzaćuczucia.

Gaalka przyglądała się elfowi i Zakonnej. Bezskutecznie próbowała czytać ich myśli. Agrah Err nie skomentował tych prób, za to Rosa przy pierwszej uniosła brwi i z lekką ironią spojrzała prosto w skupione oczy dziewczyny. Try opuściła głowę, zaraz jednak ponownie spojrzała na siedzącą naprzeciw niej dwójkę. Czuła, że coś ich wiąże, choć nie rozmawiali ze sobą, nie dotykali się, siedzieli w bardzo przyzwoitej odległości… Ba! Nawet na siebie nie patrzyli… Try czuła to. Zmarszczyła brwi i ponownie użyła gaalskich mocy, by wejść w umysłelfa.

– Dość – krótkie i kategoryczne słowo pojawiło się w myślach dziewczyny. Drgnęła niespokojnie, ale więcej niepróbowała.

Roni też przyglądał się Zakonnej. Tylko jej. Nie próbował wejść w myśli kobiety, bo, w przeciwieństwie do swojej towarzyszki, nie miał takich umiejętności. No i myśli zupełnie go nie interesowały. Bez skrępowania za to podziwiał szczupłe, umięśnione ciało wojowniczki i piękne rysy, wskazujące elfie pochodzenie. Kiedy odbarwione tęczówki sięgnęły spojrzenia młodzieńca, ten uśmiechnął się szeroko, zachęcająco. Kobieta Tradycji uniosła lekko brwi, ale, podobnie jak usiłowań Try, nie skomentowała i tego zaproszenia. Z rozbawieniem obserwowała jednak, jak zachowanie młodzieńca irytuje jasnowłosą wojowniczkę. Dziewczyna zacisnęła usta i rzucała gromyspojrzeniem.

Milczący posiłek dobiegł końca. Służka z karczmy pozbierała naczynia, Yorhowie wstali od stołu i wrócili do drzwi, by stanąć na straży niczym dwa olbrzymieposągi.

– Nie podoba mi się to – cicho zauważyłaTry.

– Co wam się nie podoba, pani? – zapytałaRosa.

– Oni. – Wskazała olbrzymów. – Oni mi się nie podobają. Jakbyśmy zostali uwięzieni, a oni byli strażnikami. A z racji tego, że komnata nie pozwala wyjąć broni, nie wyjdziemy, dopóki oni nam nie pozwolą, prawda? Gołymi rękami żadne z nas ich nie pokona, a zapewne zabezpieczyłaś ich przedmagią.

– Macie rację, magia nie działa na Yorhów. Już nie. To wolni wojownicy – oświadczyła chłodno Zakonna. Pozornie rozluźniona oparła się o drewnianą ramę ławy. – Nikt was jednak nie zatrzyma siłą. Jeśli zechcecie, możecie w każdej chwiliwyjść.

– A oni wypuszczą nas ot tak, poprostu?

Rosa nieodpowiedziała.

– Nie wypada sugerować kłamstwa w miejscu mediacji, Try – wtrąciłelf.

– To nie była sugestia, Err – łagodnie zauważyła Zakonna, pierwszy raz od dłuższego czasu spoglądając na siedzącego obok niej mężczyznę. – A pani Trydnette ma prawo żywić obawy. Doświadczenie wieków, prawda? – Przeniosła wzrok na Gaalkę. Ta potaknęła bez słowa. – Niepotrzebnie. Jestem tu w imieniu Króla Królów. On zaś chce pokoju. Chce pogrzebaniaprzeszłości.

– Przeszłości pogrzebać się nie da – poważnie oświadczyła dziewczyna. – Zbyt wielu przypłaciło jążyciem.

– Da się, pani, chociaż, macie rację, nie jest to łatwe. Przecież to wasi teologowie uczą, że nie można obciążać dzieci grzechamiojców.

– Zwykli też mawiać, że nie da się tworzyć przyszłości, zapominając oprzeszłości.

– Lecz można pamiętać przeszłość, wybaczającją.

– By jednak wybaczyć, trzeba usłyszeć prośbę owybaczenie.

Zapadła cisza. Kobiety przyglądały się sobie. Rosa wolno sięgnęła po kielich zwinem.

– Czy elfy z Zachodnich Lądów też oczekują przeprosin? – zapytała, smakując łyk cierpkiego trunku. Źrenice odbarwionych oczu rozszerzyły się łagodnie, gdy spoglądała na królaelfów.

– Na początek – przytaknął mężczyzna. – A także zwrotu zagarniętych Białym Kodeksem ziem i miejsca w Najwyższej RadzieKrainy.

Przeniosła wzrok nakrasnoluda.

– A wy, mały lordzie? Czego pragnie RadaKrasnoludzka?

Sodi milczał przez chwilę. Potem uśmiechnął sięzjadliwie.

– Północnych Kopalni, wszystkich Północnych Kopalni – recytował z pamięci z zimnym błyskiem w ciemnych oczach – miejsc w Radzie, prawa do posiadania niewolników, praw handlowych w całej Krainie, prawa do wielożeństwa i prawa dziedziczenia dlaStroidhera.

Oczekiwał gwałtownej reakcji ze strony Zakonnej. Zawiódł się, bo kobieta pozostała kompletnieobojętna.

– Rozumiem – powiedziała chłodno i odwróciła się doGaalów.

– Znaczy co rozumiecie? – Krasnolud podniósłgłos.

– Rozumiem, że Rada Krasnoludzka nie chce pokoju z Krainą – wytłumaczyła Zakonna. – Gdyby chciała, nie rzucałaby absurdalnychżądań.

– Że niby co?! Chłopak jest synemReingharta!

– Spokojnie, Sodi – uciszał krasnoludaelf.

– Nie, Err, niech mówi. Macie rację, mały lordzie, chłopak jest synem pana Krainy. Został przez niego uznany i nadano mu tytuł. I starczy. Oficjalnie Król Królów nie ma potomka, który mógłby dziedziczyć tron. Dzieciom z nieprawego łoża Tradycja nie daje tejmożliwości.

– Wy tak gadacie. My…

– Ale to nasza Kraina – przerwała mu Rosa. Ponownie spojrzała na jasnowłosą wojowniczkę. – Król Królów przystaje na oficjalne przeprosiny. W zamian prosi o rękę gaalskiej szlachcianki. Waszą rękę, paniTrydnette.

– Nie! – jednocześnie krzyknęli młody Gaal i krasnolud. Zakonna zignorowała obu. Przyglądała się dziewczynie. Try najwyraźniej spodziewała się takiej propozycji, bo patrzyła na Zakonną z obojętnym wyrazem twarzy. Czekała.

– Królowa zmarła przed pięcioma laty. Król wciąż nie ma dziedzica. Taki mariaż uciszy wiele głosów i zaprowadzi pokój dużo skuteczniej niż jakiekolwiek traktaty – kontynuowała Rosa w pełni świadoma, że dziewczyna wie to wszystko. – Gaalom zaś da możliwość udziału w koronie, jeśli powijecie Reinghartowisyna.

– Nie, Try, nie możesz! – Roni chwycił dziewczynę za ramię. – Nie możesz, to Yerghart, oni wymordowali naszych przodków. Nie możesz! Ja… ja… Niemożesz.

Jasnowłosa Gaalka wyswobodziła delikatnie rękę i nie patrząc na chłopca, zwróciła się do przedstawicielki KrólaKrólów:

– Przeprosiny nastąpią przez zaślubinami. – W lekko drżącym głosie znów pojawił się syrenizaśpiew.

– Jeśli taka wasza wola – zgodziła się Zakonna. Potem spojrzała na Agrah Erra. Nie, on też nie był zaskoczony. – Król Królów przystaje na warunki elfów z Zachodnich Lądów. Wszelkie porozumienia podpisze jeszcze przed zaślubinami. Liczy również na to, że przedstawiciele elfich rodów pojawią się na tejuroczystości.

– Elfie rody są zaszczycone zaproszeniem – ogłosił mężczyzna z leciuteńką ironią, dostrzegalną jedynie dla Rosy. – Kiedy Król Królów i pani Trydnette złożąślubowania?

– Jak najszybciej. Król zaproponował, byście, pani, już jutro wyruszyli ze mną do stolicy. Ślub mógłby się odbyć w Dniu Wiosennego Przesilenia. Czy to wamodpowiada?

– Tak – bez wahania odpowiedziaładziewczyna.

– Nie! – krzyknął w tej samej chwili Gaal. Ponownie chwycił wojowniczkę i szarpnąwszy, zmusił ją, żeby spojrzała na niego. – Niemożesz!

– Mogę, Roni – odparła z wyższością. – Nie wiedziałeś, dlaczego to właśnie ja miałam reprezentować nasz ród? To mój obowiązek. Takbędzie.

– Nie! Niepozwolę!

– Ty?! – Roześmiała się pogardliwie. – I co zrobisz? Wielka Rada podjęła decyzję. Nie wolno się jej sprzeciwić. A już na pewno nie zrobi tego jakiś chłop z Szerokich Lasów! – Wyrwała się i nie patrząc na młodzieńca, podeszła do Zakonnej. – Będę gotowa z rana. Wszystkie szczegóły możemy omówić w drodze. Dobranoc.

– Dobranoc. – Rosa skłoniła sięgrzecznie.

– Panowie… – Gaalka ukłoniła się, beznamiętnie przesuwając spojrzeniem po elfie, krasnoludzie i Gaalu. Udała, że nie zauważa rozpaczy tego ostatniego. Podeszła do wyjścia, a Yorhowie rozstąpili się przed nią z szacunkiem i otworzylidrzwi.

Kiedy wyszła, Rosa spojrzała na Sodiego. Oczekiwała gwałtownej reakcji, co najmniej takiej jak młodego Gaala. Doskonale wiedziała, że krasnoludom zależy na bezżennym stanie władcy. Z uporem próbowali osadzić na tronie królewskiego bastarda, mimo że sam chłopak nie był zainteresowany koroną, a Rada Krainy i Reinghart byli temu zdecydowanie przeciwni. Rada Krasnoludzka uznawała pierwsze czytanie Tradycji, według którego to właśnie pierworodny królewski syn, bez względu na jego pochodzenie, powinien dziedziczyć. Może też liczyli na