Wybrańcy Czasu ebook

Spis treści

Strona tytułowa

Pro­log

Drugi pro­log

Roz­dział 1: Przy­goda

Roz­dział 2: Rok 1887

Roz­dział 3: Po­wrót do przy­szło­ści

Roz­dział 4: Po­wrót do prze­szło­ści

Roz­dział 5: Od pierw­szego wej­rze­nia

Roz­dział 6: Ta­jem­ni­czy obiad

Roz­dział 7: To tylko ob­raz

Roz­dział 8: Z wi­zytą u pre­zy­denta

Roz­dział 9: Se­krety bazy Edwards

Roz­dział 10: Rok 1899

Roz­dział 11: Mię­dzy wy­mia­rami

Roz­dział 12: Długo ocze­ki­wana mi­sja

Roz­dział 13: Nie­moż­liwe staje się moż­liwe

Roz­dział 14: Prawda czy fik­cja?

Roz­dział 15: To tylko sny

Roz­dział 16: Wy­ko­rzy­stać raz daną szansę

Roz­dział 17: Czy za­sta­łem go­ścia?

Roz­dział 18: Przed pre­mierą

Roz­dział 19: A to wszystko przez mi­łość

Roz­dział 20: Pre­miera

Roz­dział 21: By­stry chło­pak

Roz­dział 22: Dru­gie spo­tka­nie

Roz­dział 23: Czy wła­śnie tak miało być?

Roz­dział 24: Ta­jem­ni­cza ro­dzina

Roz­dział 25: Chwila wy­tchnie­nia

Roz­dział 26: Każdy ma ja­kieś se­krety

Roz­dział 27: Świat dziecka

Roz­dział 28: Za­wsze trzeba wal­czyć i mieć na­dzieję

Roz­dział 29: Jak trwoga to do Boga

Roz­dział 30: Ostatni akt

Roz­dział 31: Kur­tyna opa­dła

Roz­dział 32: Za kur­tyną

Ra­do­sław Sła­wiń­ski

Wy­brańcy Czasu

Nu­mer ISBN: 978-83-970409-0-8

Co­py­ri­ght © Ra­do­sław Sła­wiń­ski, 2023

Szu­kaj­cie, a znaj­dzie­cie

Pro­log

Spa­ce­ru­jąc po­mię­dzy za­bie­ga­nymi prze­chod­niami, męż­czy­zna w czar­nym po­zła­ca­nym sur­du­cie roz­glą­dał się na­około, po­dzi­wia­jąc szklaną za­bu­dowę mia­sta San Fran­ci­sco pię­trzącą się ku bia­łym ob­ło­kom. Roz­pie­rała go duma, że tym mi­ja­nym na każ­dym kroku dwu­noż­nym isto­tom udało się osią­gnąć tak wiele w tak krót­kim cza­sie. Pod­pie­ra­jąc się la­ską, zwin­nie mi­jał każ­dego na­po­tka­nego prze­chod­nia, tak jakby wie­dział, gdzie ten zrobi na­stępny krok.

Po przej­ściu paru prze­cznic za­trzy­mał się przy jed­nym ze skrzy­żo­wań, ob­ser­wu­jąc z za­cie­ka­wie­niem zgro­ma­dzony tłum cze­ka­jący na po­ja­wie­nie się zie­lo­nego lu­dzika w okrą­głej lam­pie sy­gna­li­za­cji.

Je­den śmia­łek nie mo­gąc dłu­żej cze­kać, po­sta­no­wił prze­biec przez ru­chliwą ulicę. Ma­new­ru­jąc mię­dzy trą­bią­cymi po­jaz­dami, zdo­łał prze­biec na drugą stronę jezdni. Nie­mniej nie­zbyt długo na­pa­wał się swym trium­fem, wszak spo­śród prze­chod­niów ni­czym zjawa wy­ło­nił się bar­czy­sty po­li­cjant, ła­piąc go jedną ręką za koł­nierz, drugą na­to­miast się­gnął po blo­czek z man­da­tami.

Popra­wiw­szy swój czarny me­lo­nik, męż­czy­zna w sur­du­cie uśmiech­nął się, po czym wraz z tłu­mem ru­szył przez przej­ście dla pie­szych.

Bę­dąc po dru­giej stro­nie, spoj­rzał na nie­szczę­śnika pró­bu­ją­cego wy­do­być ze swej spor­to­wej kurtki bio­me­tryczny do­ku­ment toż­sa­mo­ści. Gdy mu się to udało, wrę­czył go stró­żowi prawa, na­stęp­nie od­wra­ca­jąc wzrok w bok, uj­rzał dziw­nie ubra­nego męż­czy­znę. Ten uno­sząc dłoń w ge­ście po­zdro­wie­nia, pu­ścił do niego oko, na­stęp­nie przy­mknąłpo­wieki.

Ha­łas za­tło­czo­nej ulicy na­tych­miast ucichł, a po chwi­lo­wej głu­chej ci­szy do uszu za­czął do­cho­dzić śpiew pta­ków oraz brzę­czący dźwięk la­ta­ją­cych owa­dów. Na twa­rzy od­czuć można było przy­jemny po­dmuch wia­tru nio­sący za­pach kwit­ną­cych kwia­tów.

Męż­czy­zna w sur­du­cie otwo­rzył oczy.

Przed sobą uj­rzał staw, po któ­rym dum­nie pły­wały pary ka­czek wraz z mło­dymi. Dźwięczne kwa­ka­nie roz­cho­dziło się echem po ca­łym parku. Oko­licę na­to­miast ozda­biały różne ga­tunki drzew oraz krze­wów, które roz­po­znałby za­pewne tylko bo­ta­nik o wpraw­nym oku.

Męż­czy­zna pod­szedł do brzegu, ku­ca­jąc przy błę­kit­nej ta­fli wody. W lu­strza­nym od­bi­ciu uj­rzał swą po­cią­głą bladą twarz oraz star­czą cerę, przy­pra­wia­jącą go o uśmiech po­li­to­wa­nia. Przy­pa­try­wał się swemu ob­li­czu dłuż­szą chwilę, po czym za­nu­rzył dło­nie.

Czu­jąc rześki chłód dawno nie­wi­dzia­nej cie­czy, za­czął wy­ko­ny­wać ko­li­ste ru­chy, które wpra­wiły wodę w drga­nia, pło­sząc po­bli­ski na­ry­bek.

Uno­sząc głowę, po dru­giej stro­nie stawu uj­rzał młodą parę spę­dza­jącą ro­man­tyczne chwile na świeżo co po­ma­lo­wa­nej ławce. Mło­dzian, obej­mu­jąc nie­wia­stę, do­ko­ny­wał nie lada prób, aby ją po­ca­ło­wać, lecz żadna z nich nie przy­nio­sła po­żą­da­nego skutku. Wi­dząc jego za­kło­po­ta­nie, męż­czy­zna za­nu­rzył dło­nie jesz­cze głę­biej.

Nie­spo­dzie­wa­nie obok pary prze­le­ciała biała go­łę­bica.

Za­fa­scy­no­wany wzrok mło­dej damy po­wę­dro­wał za od­da­la­ją­cym się stwo­rze­niem. Mło­dzian, wy­ko­rzy­stu­jąc szansę, po­ca­ło­wał ją w po­li­czek. Za­sko­czona dziew­czyna za­ru­mie­niła się, przy­wie­ra­jąc moc­niej do ra­mie­nia swego ad­o­ra­tora.

Wy­jąw­szy prze­mo­czone dło­nie męż­czy­zna wy­tarł je o białą chu­stę, na­stęp­nie pod­pie­ra­jąc się na la­sce, pod­szedł do po­bli­skiej ławki. Na­chy­liw­szy się, prze­je­chał po drew­nia­nej po­wierzchni pal­cem. Uj­rzaw­szy na jego koń­cówce kurz, ro­zej­rzał się po cał­kiem pu­stej oko­licy, oczy­wi­ście nie li­cząc zna­jo­mej pary sie­dzą­cej po dru­giej stro­nie stawu i zro­biw­szy głę­boki wdech, wy­dmu­chał po­wie­trze z ca­łej siły. Brud w jed­nej chwili od­szedł w za­po­mnie­nie, da­jąc sie­dzi­sku nowy po­łysk świe­żo­ści.

Sia­da­jąc, zdjął z głowy me­lo­nik, kła­dąc go na ko­la­nach, a płyn­nym ru­chem ręki prze­cze­sał szpa­ko­wate włosy. Na ko­niec z uśmie­chem na ustach spoj­rzał w górę ku bez­chmur­nemu niebu, kie­ru­jąc wzrok bez­po­śred­nio na słońce pró­bu­jące go ośle­pić. On jed­nak pa­trzył na nie bez naj­mniej­szego mru­gnię­cia.

Wy­da­wa­łoby się, że spę­dzi tak cały dzień, de­lek­tu­jąc się cie­płem gwiazdy. Jed­nakże po kilku se­kun­dach na jego twa­rzy po­ja­wił się gry­mas, a po na­stęp­nych gwał­tow­nie po­wstał na równe nogi, pa­trząc z prze­stra­chem po parku, który na­dal wy­peł­niał ko­jący śpiew pta­ków, a drzewa dum­nie zdo­biły kra­jo­braz swym iglasto-li­ścia­stym ma­je­sta­tem. Po chwi­lo­wym oszo­ło­mie­niu dźwięki na­tury uspo­ko­iły prze­jęty umysł,wpro­wa­dza­jąc w stan za­wie­sze­nia.

Cho­dząc na­około ławki, męż­czy­zna w sur­du­cieką­tem oka ob­ser­wo­wał fa­lu­jące na wie­trze szu­wary, a co chwilę z jego ust wy­do­by­wały się nie­zro­zu­miałe słowa.

Wtem z roz­my­ślań wy­biło go szturch­nię­cie w ra­mię. Od­wró­ciw­szy się, krę­cił głową, od­pro­wadzając wzro­kiem nie­sfor­nego bie­ga­cza.

Ochło­nąw­szy, się­gnął po me­lo­nik i pod­pie­ra­jąc się la­ską, pod­szedł do stawu. W sku­pie­niu pa­trzył na oko­licę, chcąc za­pa­mię­tać to miej­sce jak naj­le­piej. Kiedy wi­dziany pej­zaż za­padł mu w pa­mięci, po­now­nie skie­ro­wał wzrok ku słońcu, lecz tym ra­zem za­mknął oczy. Od­głosy parku, z upły­wa­ją­cymi se­kun­dami sta­wały się co­raz słab­sze, aż w końcu na­stała głu­cha ci­sza.

Otwo­rzyw­szy po­wieki, wo­koło sie­bie zo­ba­czył wi­ru­jącą kulę pro­mieni świetl­nych. Wi­dziane świa­tło z każdą ko­lejną chwilą przy­spie­szało, two­rząc ja­skra­wo­białą jed­ność. Cier­pli­wie przy­glą­dał się świetl­nej pro­jek­cji, która po chwili za­częła słab­nąć, uka­zu­jąc nie­wy­raźne kon­tury kra­jo­brazu.

Upew­niw­szy się, że droga jest bez­pieczna, ru­szył pew­nym kro­kiem przed sie­bie, prze­bi­ja­jąc się przez świe­tli­sty ko­kon.

Oczom męż­czy­zny uka­zała się pa­no­rama San Fran­ci­sco, lecz był to wi­dok zu­peł­nie inny od tego, jaki wi­dział jesz­cze przed chwilą, prze­mie­rza­jąc w za­chwy­cie ży­jące ulice. Nad cen­trum mia­sta uno­siły się kłęby dymu cią­gnące się na całe ki­lo­me­try ku ja­skra­wemu czer­wo­nemu niebu, two­rząc tym sa­mym jesz­cze bar­dziej spek­ta­ku­larny ob­raz wszech­obec­nej de­struk­cji.

Po krót­kim spa­ce­rze zna­lazł się na znisz­czo­nym mo­ście Gol­den Gate. Trzesz­cząca me­ta­lowa kon­struk­cja spra­wiała wra­że­nie, że lada chwila ru­nie w stronę wzbu­rzo­nej wody roz­bi­ja­ją­cej się o po­pę­kane be­to­nowe pod­pory.

Męż­czy­zna, do­tarł­szy szczę­śli­wie na drugą stronę, uj­rzał od we­wnątrz wi­dok zruj­no­wa­nego mia­sta, które to wzbu­dziło w nim uczu­cie przy­gnę­bie­nia. Pa­mię­tał bo­wiem, jak jesz­cze chwilę temu mi­jali go uśmiech­nięci prze­chod­nie.

Idąc nie­pew­nie mię­dzy znisz­czo­nymi za­bu­do­wa­niami, od­czuł na swych po­licz­kach, że słońce za­czyna być co­raz bar­dziej za­bój­cze. Po dro­dze mi­jał nie­szczę­śni­ków, któ­rym nie udało się ukryć przed wscho­dzącą gwiazdą. Ich wy­su­szone ciała ozda­biały liczne rany, jak i opa­rze­nia.

Wę­dru­jąc mar­twymi uli­cami, do­tarł przed ru­iny bu­dynku.

Na jed­nej z nie­licz­nych oca­la­łych ścian wid­niała me­ta­lowa ta­bliczka z na­pi­sem: „Te­atr Or­pheum”. Wi­dok błysz­czą­cej ta­blicy go za­sko­czył. Była bo­wiem za­cho­wana w ide­al­nym sta­nie, tak jakby ktoś co­dzien­nie ją pie­lę­gno­wał, za­pra­sza­jąc tym sa­mym wi­dzów na przed­sta­wie­nie.

Ta­jem­ni­czy gość posta­no­wił sko­rzy­stać z tego za­pro­sze­nia.

Prze­mie­rza­jąc ka­mienny ko­ry­tarz, za­uwa­żył, że ściany zdo­bią prze­różne fre­ski. Przy­sta­nął przy jed­nym, który to wzbu­dził w nim naj­więk­szą cie­ka­wość. Fresk przed­sta­wiał wielki kon­flikt po­mię­dzy trzema mo­car­stwami na da­le­kiej pół­nocy. Ma­lu­nek wy­raź­nie pod­kre­ślał tra­gizm tego wy­da­rze­nia. Ko­lejna część uka­zy­wała, że było to tylko pre­lu­dium do wiel­kiej wojny o kur­czące się za­soby su­row­ców. Na­stępny opi­sy­wał upa­dek mo­ralny oraz kul­tu­rowy spo­łe­czeństw. Po tych ka­ta­stro­fal­nych zda­rze­niach lu­dzie nie byli w sta­nie spro­stać wy­da­rze­niu uka­za­nym na sa­mym końcu tego dzieła. Męż­czy­zna, widząc pro­ces roz­sze­rza­nia się gwiazdy, był tym nie­sa­mo­wi­cie za­sko­czony.

— Ale dla­czego? Prze­cież nie zła­mali za­sad. Po­winni mieć jesz­cze tyle czasu — wy­brzmiały smu­tek, roz­szedł się echem po ko­ry­ta­rzu.

Po­trzą­snąw­szy głową, ru­szył da­lej.

Kilka kro­ków da­lej ścieżka za­częła opa­dać w głąb ziemi. Zej­ście oświe­tlały lampy flu­ore­scen­cyjne, two­rząc szpa­ler fio­le­to­wej po­światy. Scho­dząc co­raz ni­żej, męż­czy­zna czuł na skó­rze, że tem­pe­ra­tura za­czyna gwał­tow­nie spa­dać.

Po kilku mi­nu­to­wej wę­drówce usły­szał pod­nie­cone ludz­kie głosy, wy­peł­nia­jące echem pod­ziemne przej­ście. Wtem z końca ko­ry­ta­rza roz­brzmiał od­głos grom­kich braw, trwa­ją­cych dłuż­szą chwilę.

Za­cie­ka­wiony przy­spie­szył kroku.

Prze­cho­dząc przez nie­wiel­kie wej­ście osło­nięte bia­łym bal­da­chi­mem, uj­rzał wiel­kich roz­mia­rów am­fi­te­atr. Po­ły­sku­jący mar­mur oraz wie­lo­ra­kie kosz­towne ozdoby po­tę­go­wały roz­mach tego ar­ty­stycz­nego kom­pleksu. Try­buna wy­peł­niona była po brzegi wi­dzami, któ­rzy w peł­nym sku­pie­niu oglą­dali od­gry­waną sztukę.

Scho­dząc w dół po wą­skich schod­kach, doj­rzał, że na sa­mym dole znaj­duje się jedno wolne miej­sce. Usiadł­szy wy­god­nie na chłod­nym sie­dzi­sku, wraz z po­zo­sta­łymi wi­dzami de­lek­to­wał się kunsz­tem gry mło­dych ak­to­rów.

Je­den z nich po wy­po­wie­dze­niu po­etyc­kiej frazy: „Być albo nie być!” upadł z hu­kiem na scenę, a cała wi­dow­nia za­marła. Młody ak­tor jed­nak nie miał za­miaru się pod­dać. Wy­krze­sał z sie­bie resztki sił, wsta­jąc chwiej­nie na równe nogi i spoj­rzaw­szy na pu­blicz­ność pew­nym wzro­kiem, do­koń­czył: „O to jest py­ta­nie!”.

Po tych sło­wach salę wy­peł­niły ży­wio­łowe brawa trwa­jące do­kład­nie pełną mi­nutę.

Widz w sur­du­cie zdjął me­lo­nik, pa­trząc z po­dzi­wem na po­świę­ce­nie ak­to­rów. Wie­dział bo­wiem, jak ważna jest kul­tura, za­szcze­piona w tych isto­tach przed dzie­siąt­kami ty­sięcy lat. Po­mimo nie­uchron­nej ka­ta­strofy, sztuka po­zwa­lała lu­dziom za­cho­wać kon­trolę nad emo­cjami w ob­li­czu tak bez­na­dziej­nej sy­tu­acji. Nie­stety dźwięk sy­reny ogła­sza­ją­cej zbli­ża­jące się nie­bez­pie­czeń­stwo prze­rwał przed­sta­wie­nie. Wi­dzo­wie wraz z ak­to­rami po­śpiesz­nie udali się w głęb­sze re­jony ziemi.

Kiedy cała pod­ziemna sala opu­sto­szała, ta­jem­ni­czy je­go­mość za­mknął oczy, prze­no­sząc się na scenę. Pod­pie­ra­jąc się na la­sce, ob­ser­wo­wał, jak mar­mu­rowe sie­dzi­ska pę­kają pod wpły­wem trzę­sie­nia ziemi. Z su­fitu na jego głowę sy­pały się ka­wałki skał, lecz on na­dal stał nie­wzru­szony.

Gdy wstrząsy ustały ro­zej­rzał się na­około, za­uwa­ża­jąc nad sceną chy­bo­czący się na wy­sta­ją­cym gwoź­dziu chrze­ści­jań­ski krzyż. Pa­trzył na ten sym­bol z pewną no­stal­gią.

Po chwi­lo­wej za­du­mie rzekł:

— I ko­lejny świat po­grą­żony w cha­osie.

Wtem salę na­wie­dził ko­lejny wstrząs, spra­wia­jąc, że chy­bo­czący się krzyż spadł na scenę, ła­miąc się na pół.

Na­chy­liw­szy się, się­gnął po uła­mane czę­ści i usiadł­szy na po­bli­skim ka­mie­niu, po­ło­żył ka­wałki na po­pę­ka­nej es­tra­dzie, pró­bu­jąc po­łą­czyć je w ca­łość.

Nie­spo­dzie­wa­nie zie­mia po­now­nie się za­trzę­sła, lecz tym ra­zem wstrząs był bar­dziej de­li­katny niż po­przedni.

Pa­trząc nale­żący krzyż, po­wie­dział:

— Nie sły­sza­łem, aby ko­mu­kol­wiek się to udało.

Z kie­szeni sur­duta wy­jął no­tes wraz ze zło­tym dłu­go­pi­sem. Wi­dok pu­stej bia­łej strony śmier­tel­nie go prze­ra­ził. Jed­nakże po chwili wa­ha­nia drżącą dło­nią przy­ci­snął dłu­go­pis do kartki, na któ­rej to po­ja­wiło się pierw­sze tak długo wy­cze­ki­wane słowo.

Drugi pro­log

Dwójka mło­dych lu­dzi spa­ce­ro­wała po za­ku­rzo­nych uli­cach dzie­więt­na­sto­wiecz­nego San Fran­ci­sco. Co chwilę mi­jały ich dy­li­żanse na prze­mian z ro­we­rzy­stami pę­dzą­cymi na zła­ma­nie karku. Jed­nakże mło­dzi byli zbyt za­jęci sobą, by przej­mo­wać się cha­osem pa­nu­ją­cym na ulicy.

Młoda dama wle­piała błę­kitne oczy w swego to­wa­rzy­sza, który wiódł ją wiel­kimi piw­nymi oczyma. Jej dłu­gie kasz­ta­nowe włosy opa­dały na ra­miona, spra­wia­jąc, że śliczna mło­dzień­cza twarz, którą ob­da­rzyła ją na­tura, na­brała jesz­cze pięk­niej­szego bla­sku.

Ona była czter­na­sto­let­nią zgrabną młodą damą, on na­to­miast wy­prze­dzał ją o dwie wio­sny, bę­dąc od niej wyż­szy o dłu­gość głowy. Blada cera oraz równo ogo­lona twarz po­tę­go­wały urok mło­dzieńca kro­czą­cego nie­pew­nie obok wy­branki serca. Po­mimo wielu lat zna­jo­mo­ści, do­piero od pew­nego czasu za­pa­łał do niej czymś wię­cej niż tylko przy­ja­ciel­skim przy­wią­za­niem. Nie wie­dział jed­nak, że ona czuła do­kład­nie to samo w sto­sunku do jego osoby.

Szli da­lej, wciąż ży­jąc poza ota­cza­ją­cym ich świa­tem, po­woli od­da­la­jąc się od za­tło­czo­nego cen­trum mia­sta.

Kiedy ludzki zgiełk zma­lał, chło­pak ro­zej­rzał się na­około. Pra­gnął ob­jąć swą to­wa­rzyszkę, lecz bał się czy za­cho­wa­nie to nie bę­dzie zbyt osten­ta­cyjne. Jed­nakże mę­ska pew­ność sie­bie wpo­jona mu przez ojca, wzięła nad nim górę. Po­sta­no­wił za­ry­zy­ko­wać, obej­mu­jąc ją czule. Za­sko­czona nie­wia­sta wzdry­gnęła się z prze­ję­cia, lecz za­raz wtu­liła się w jego ciało, jed­no­cze­śnie chi­cho­cząc pod no­sem.

Nie­spo­dzie­wa­nie mi­ło­sny spa­cer prze­rwały pod­nie­cone głosy lu­dzistło­czo­nych w nie­wiel­kiej uliczce. Mło­dzi po wy­glą­dzie ota­cza­ją­cych ich za­bu­do­wań zo­rien­to­wali się, że do­tarli do bied­niej­szej czę­ści mia­sta.

Zacie­ka­wieni tym jakże nie­co­dzien­nym wi­do­kiem przy­sta­nęli, ob­ser­wu­jąc zgro­ma­dzoną grupę osób. Byli to sami męż­czyźni, któ­rych to ele­gancki wy­gląd oraz ma­niery świad­czyły, że nie są tu­tej­szymi miesz­kań­cami.

Dwóch je­go­mo­ści zdjęło swoje czarne ma­ry­narki, przej­mu­jąc od po­moc­ni­ków na­bite pi­sto­lety. Młoda dama prze­jęta tym wi­do­kiem zła­pała uko­cha­nego za rękę, chcąc jak naj­szyb­ciej się od­da­lić. On jed­nak stał jak miecz wbity w ka­mienne pod­łoże.

Dziew­czyna przy­warła do niego, bła­ga­jąc, aby ode­szli, lecz mło­dzian był głu­chy na jej prośby. In­try­go­wał go ten wi­dok, wiele bo­wiem sły­szał o ho­no­ro­wych po­je­dyn­kach, jed­nakże ni­gdy nie był świad­kiem ta­ko­wego zda­rze­nia.

Przy­tu­liw­szy swoją lubą, pa­trzył z fa­scy­na­cją na po­czą­tek przed­sta­wie­nia.

Męż­czyźni, trzy­ma­jąc broń, sta­nęli do sie­bie ple­cami, a sę­dzia na­ka­zał po­je­dyn­ku­ją­cym od­mie­rzyć dzie­sięć kro­ków.

Sto­jąc w prze­pi­so­wej od­le­gło­ści, usły­szeli ko­mendę:

— Go­tuj!

Był to znak, że przy na­stęp­nej będą mu­sieli się od­wró­cić i z szyb­ko­ścią bły­ska­wicy wy­strze­lić śmier­cio­no­śną kulę.

Na­pię­cie się­gało ze­nitu.

W uliczce na­stała głu­cha ci­sza, a sę­dzia cały drżał z pod­nie­ce­nia.

W końcu po chwili głę­bo­kiego wa­ha­nia wy­po­wie­dział długo wy­cze­ki­wane słowo:

— Pal! — krzyk­nął z ca­łych sił.

Śmiał­ko­wie od­wró­cili się rów­no­cze­śnie, sta­jąc twa­rzą w twarz. Przez uła­mek se­kundy wi­dzieli swoje prze­ra­żone ob­li­cza. Nie­mniej tylko je­den z nich wy­ka­zał się ko­cim re­flek­sem, wci­ska­jąc me­ta­lowy spust.

Pi­sto­let z hu­kiem wy­pa­lił.

Nie­stety nie­zdar­nie trzy­mana broń skie­ro­wała kulę w stronę nogi prze­ciw­nika, a siła ude­rze­nia spra­wiła, że tra­fiony opo­nent za­chwiał się na no­gach. Upa­da­jąc, bez­władny pa­lec po­strze­lo­nego nie­szczę­śnika na­ci­snął na cyn­giel, po­wo­du­jąc przy­pad­kowy wy­strzał. Wszy­scy zgro­ma­dzeni wy­dali z sie­bie jęk roz­cza­ro­wa­nia, li­cząc na bar­dziej dra­ma­tyczny ko­niec spek­ta­klu.

Młoda dama, sły­sząc, że po­je­dy­nek do­biegł końca, ode­tchnęła z ulgą i wtu­la­jąc się moc­niej w ciało uko­cha­nego, po­wie­działa me­lo­dyj­nym gło­sem:

— Chodźmy stąd.

Lecz jej luby na­dal tkwił w bez­ru­chu.

Od­stą­piw­szy na krok, prze­ra­żona uj­rzała, jak jej to­wa­rzysz przy­sła­nia po­strze­loną szyję dło­nią, pró­bu­jąc bez­sku­tecz­nie po­wstrzy­mać try­ska­jącą ja­sno­czer­woną krew.

Po chwili upadł na ko­lana, a prze­ra­żona dziew­czyna wy­dała z sie­bie roz­pacz­liwy krzyk roz­cho­dzący się echem po ca­łej ulicy.

Zgro­ma­dzeni męż­czyźni prze­jęci dra­ma­tycz­nym na­wo­ły­wa­niem, zo­rien­to­wali się, do jak nie­szczę­śli­wej tra­ge­dii do­szło. Każdy sta­rał się po­móc na swój spo­sób, lecz na po­moc było już za późno. Roz­le­głe uszko­dze­nia tęt­nicy szyj­nej spra­wiły, że z każdą se­kundą z mło­dego czło­wieka ucho­dziło cenne ży­cie. Ostat­kiem sił spo­glą­dał na swoją uko­chaną trzy­ma­jącą jego głowę na ko­la­nach. Ona ro­niąc nad nim łzy, sta­rała się pod­trzy­mać go na du­chu. On wy­si­la­jąc się, szep­tał nie­wy­raźne słowa do jej de­li­kat­nych uszu.

Trzy­ma­jąc za­krwa­wioną bez­władną głowę, nie mo­gła uwie­rzyć w tę sur­re­ali­styczną scenę. Prze­cież jesz­cze chwilę temu oby­dwoje żyli peł­nią szczę­ścia, wkra­cza­jąc na nową ścieżkę ży­cia. Pra­gnęła, aby tu w tym miej­scu czas się za­trzy­mał. On jed­nak pły­nął, a wraz z nim upły­wała krew śmier­tel­nie ran­nego mło­dzieńca. Po­strze­lony mło­dzian spoj­rzał na swą uko­chaną, po czym jego spoj­rze­nie za­marło tak jak bi­cie jego serca.

Po dru­giej stro­nie ulicy ca­łemu zaj­ściu przy­glą­dał się męż­czy­zna w czar­nym po­zła­ca­nym sur­du­cie, na któ­rego bla­dej twa­rzy ma­lo­wał się szczery smu­tek.

Po­wol­nym kro­kiem ru­szył w stronę zgro­ma­dze­nia, prze­cho­dząc przez tłum ga­piów ni­czym duch. Ukuc­nął przy mło­dej da­mie, do­ty­ka­jąc dło­nią mo­krych od łez po­licz­ków.

Wciąż ży­wiła na­dzieję, że ja­kaś nie­znana siła sprawi, że jej uko­chany po­wsta­nie z mar­twych. Lecz jej na­dzieja prze­mi­nęła jak młode ży­cie mło­dzieńca. Męż­czy­zna w sur­du­cie pa­trząc na mar­twą twarz, wy­jął no­tes wraz ze zło­tym dłu­go­pi­sem. Kart­ku­jąc strony, za­trzy­mał się na jed­nej z nich i przy­ci­ska­jąc dłu­go­pis, na­pi­sał:

„Umarł, pa­trząc na nią i może przez całą wiecz­ność bę­dzie ją wi­dział. Któż to wie, czy ży­cie przy­szłe nie za­myka się w ostat­nim uczu­ciu czło­wieka...”

Roz­dział 1: Przy­goda

Lot­ni­sko Grand Ca­nyon West po­ło­żone sie­dem­dzie­siąt cztery mile od Las Ve­gas w sta­nie Ari­zona, każ­dego lata przy­ciąga całą rze­szę tu­ry­stów oraz pi­lo­tów, pra­gną­cych zo­ba­czyć Wielki Ka­nion z lotu ptaka. Po ode­rwa­niu się z pasa star­to­wego na wy­so­ko­ści kil­ku­set stóp pi­lo­tom oraz pa­sa­że­rom uka­zuje się wspa­niały wi­dok, ogrom­nych for­ma­cji skal­nych roz­cią­ga­ją­cych się na dzie­siątki mil.

Przed nie­wiel­kim ter­mi­na­lem na pły­cie po­sto­jo­wej stał 85-letni we­te­ran lot­nic­twa puł­kow­nik Wil­liam Evans wraz ze swoją córką Mary oraz sy­nem Al­ber­tem. Oboje przy­trzy­my­wali ojca z po­wodu cho­roby ob­ja­wia­ją­cej się po­wol­nym za­ni­kiem mię­śni.

Puł­kow­nik, spo­glą­da­jąc na star­tu­jące i lą­du­jące awio­netki, do­znał uczu­cia no­stal­gii. Przy­po­mniał so­bie bo­wiem mło­dzień­cze lata, kiedy to wła­śnie na ta­kim ma­łym re­gio­nal­nym lot­ni­sku roz­po­czy­nał ka­rierę pi­lota.

Wil­liam Evans spoj­rzał na ze­ga­rek.

Wraz ze swo­imi do­ro­słymi po­cie­chami cze­kał na sa­mo­lot wy­na­jęty w lo­kal­nej fir­mie, or­ga­ni­zu­ją­cej wy­cieczki wzdłuż Wiel­kiego Ka­nionu.

Do­cho­dziła go­dzina 9:00, lecz przy­by­cie wy­na­ję­tego sa­mo­lotu za­częło się opóź­niać.

Wszy­scy ob­ser­wo­wali ho­ry­zont z na­dzieją wy­pa­trze­nia długo ocze­ki­wa­nej ma­szyny. Puł­kow­nik, chcąc wy­ko­rzy­stać spóź­nie­nie, ści­snął ra­mię syna, zwra­ca­jąc się do niego uprzej­mie:

— Do­bry chłop­cze, po­dasz mi moje ulu­bione cy­garo?

Syn po­kor­nie ski­nął głową i przy­trzy­mu­jąc jedną ręką ojca, drugą się­gnął do jego le­wej kie­szeni spodni, wyj­mu­jąc upra­gniony przed­miot.

— Ale za­pal­niczkę wyjmę sam — rzekł sta­now­czo puł­kow­nik.

Z tru­dem się­gnął do pra­wej kie­szeni, wyj­mu­jąc srebrny przed­miot po­ły­sku­jący w świe­tle słońca.

Drżącą dło­nią pod­pa­lił cy­garo.

Za­cią­gnąw­szy się, spoj­rzał w prawą stronę przez sie­bie. Uj­rzaw­szy błysk, po­wie­dział za­do­wo­lony:

— Nad­la­tuje nasz dy­li­żans.

Nie my­lił się. Po dłuż­szej chwili na pro­stej do pasa po­ja­wił się mały tu­ry­styczny sa­mo­lot. Była to nie­bie­sko-biała Ces­sna 172 płyn­nie ob­ni­ża­jąca lot. W po­bliżu ro­dziny Evans stała awio­netka przy­go­to­wy­wana do lotu przez ni­skiego pi­lota w kow­boj­skim ka­pe­lu­szu. Z gło­śnika krót­ko­fa­lówki przy­pię­tej do spodni lot­nika usły­szeć można było ko­mu­ni­ka­cję mię­dzy le­cą­cym sa­mo­lo­tem a wieżą kon­tro­lną.

— Wieża tu Ces­sna No­vem­ber Pięć Osiem Sie­dem Kilo na krót­kiej pro­stej do pasa trzy pięć pro­szę o zgodę na lą­do­wa­nie.

— No­vem­ber Pięć Osiem Sie­dem Kilo masz zgodę na lą­do­wa­nie na pa­sie trzy pięć, po lą­do­wa­niu ko­łuj przez Alfa do sta­no­wi­ska po­sto­jo­wego — od­po­wie­dział chłodny głos kon­tro­lera.

— Tu Ces­sna No­vem­ber Pięć Osiem Sie­dem Kilo lą­duję na trzy pięć po lą­do­wa­niu przez Alfa do sta­no­wi­ska po­sto­jo­wego — wy­brzmiał opa­no­wany głos pi­lota.

Ro­dzina Evans pa­trzyła na ma­szynę, zgrab­nie do­ty­ka­jącą na­wierzchni pasa. Awio­netka po kilku chwi­lach do­ko­ło­wała na miej­sce po­sto­jowe.

Pi­lot spę­dził jesz­cze tro­chę czasu w kok­pi­cie, aby za­koń­czyć pro­ce­durę wy­łą­cza­nia sil­nika.

Po chwili przez nie­wiel­kie drzwi sa­mo­lotu wy­siadł męż­czy­zna o bla­dej ce­rze ubrany w czarną kurtkę pi­lotkę, nie­bie­skie sze­ro­kie je­ansy oraz czarne spor­towe buty. W ostat­niej chwili na­chy­lił się, aby nie za­wa­dzić swoją równo ogo­loną głową o koń­cówkę skrzy­dła.

Wi­dząc trójkę osób, pi­lot pod­szedł do nich pew­nym kro­kiem.

Zbli­żyw­szy się na od­le­głość umoż­li­wia­jącą swo­bodną roz­mowę, zdjął ciemne oku­lary, od­sła­nia­jąc przy­stojne piwne oczy. Na ko­niec uśmiech­nął się do sto­ją­cej trójki, mó­wiąc:

— Pań­stwo Evans?

Za­nim Mary i Al­bert zdą­żyli co­kol­wiek po­wie­dzieć, puł­kow­nik wy­cią­gnął dłoń, w stronę pi­lota.

— Tak. Pań­stwo Evans to my. To jest moja córka Mary, a to mój syn Al­bert — rzekł dum­nie, wska­zu­jąc na swoje dzieci. — Na­to­miast ja to Wil­liam Evans słu­ży­łem w dru­giej dy­wi­zji po­wietrz­nej. Obec­nie puł­kow­nik w sta­nie spo­czynku

Nowo przy­były pi­lot wy­pro­sto­wał się i pew­nym ru­chem ręki za­sa­lu­to­wał.

— To za­szczyt pa­nie puł­kow­niku — od­parł z sza­cun­kiem. — Na­zy­wam się ka­pi­tan Jo­seph Col­lins, służę w pięć­dzie­sią­tym trze­cim skrzy­dle w ba­zie Cre­ech.

— Szpieg? — spy­tał z prze­ką­sem puł­kow­nik.

— Szpieg? Szcze­rze to nie wiem, co po­wie­dzieć pa­nie puł­kow­niku — za­śmiał się ka­pi­tan.

Puł­kow­nik uśmiech­nął się do mło­dego ka­pi­tana, do­da­jąc:

— W końcu szpie­gu­jesz na te­ry­to­rium prze­ciw­nika, tylko z wy­so­ko­ści kilku ty­sięcy stóp. Prawda synu? Za­wsze tacy lu­dzie bu­dzili u mnie sza­cu­nek. Je­ste­ście tam sa­motni bez żad­nego wspar­cia, je­dy­nie na kogo mo­że­cie li­czyć to na sie­bie i wła­sne umie­jęt­no­ści.

Col­lins po chwili mil­cze­nia od­po­wie­dział:

— Tak, to prawda. Dzię­kuję puł­kow­niku za miłe słowa. Choć mu­szę do­dać, że nie­stety dzi­siaj więk­szość ro­boty wy­ko­nują za nas ma­szyny bez­za­ło­gowe.

Puł­kow­nik spoj­rzał po­sęp­nie na swego roz­mówcę, a jego głos zro­bił się nieco cich­szy:

— No tak... powoli tra­cimy na­sze czło­wie­czeń­stwo na rzecz ma­szyn. Chyba to wszystko zmie­rza w złym kie­runku, mój drogi. Tech­nika po­winna być wspar­ciem dla czło­wieka, a nie jego za­stęp­stwem. Mam na­dzieję, że kie­dyś lu­dzie się obu­dzą i uj­rzą nie­bez­pie­czeń­stwo z tym zwią­zane. — Na twa­rzy puł­kow­nika po­ja­wiła się wi­doczna obawa. — No, ale może, za­miast tak smę­cić, prze­le­cimy się pa­nie ka­pi­ta­nie? Nie ma chyba bar­dziej że­nu­ją­cego wi­doku niż pi­lot na ziemi!

Col­lins bez wa­ha­nia jak przy­stało na pi­lota woj­sko­wego, wy­ko­nał gest ręką, za­pra­sza­jąc ro­dzinę Evans w stronę sa­mo­lotu.

Chwilę po­trwało, za­nim zdo­łano usa­do­wić puł­kow­nika na pra­wym fo­telu. Gdy wszystko było go­towe, oj­ciec uści­skał swoje dzieci, a drzwi od jego strony zo­stały za­mknięte. Na dru­gim fo­telu pi­lota ka­pi­tan Col­lins przy­go­to­wy­wał się do roz­po­czę­cia spraw­dza­nia li­sty kon­tro­l­nej.

Na­gle puł­kow­nik ode­zwał się do Col­linsa, rzu­ca­jąc mu jed­no­cze­śnie szy­der­cze spoj­rze­nie:

— Co pi­lot woj­skowy robi w pry­wat­nej fir­mie?

Col­lins z obawą pa­trzył na swo­jego pa­sa­żera. Po­mimo wieku oraz cho­roby obok niego sie­dział na­dal by­stry gość, który ra­czej nie da się wma­new­ro­wać w ta­nią hi­sto­ryjkę.

— Tak na­prawdę, to po­mysł pań­skiej córki — od­parł Col­lins, ro­biąc kwa­śną minę. — Znamy się tro­chę czasu i po­pro­siła mnie o przy­sługę. Stwier­dziła, że cy­wilny pi­lot może nie po­do­łać pań­skiemu tem­pe­ra­men­towi, więc chciała, abym to ja z pa­nem po­le­ciał.

— Wie­dzia­łem… — Puł­kow­nik za­milkł. Lecz za­raz dum­nie od­parł: — Ko­chana có­reczka za­wsze po śmierci żony o mnie dbała.

— Tak, to prawda, jest wspa­niałą ko­bietą — do­dał Col­lins.

Przez mo­ment puł­kow­nik mil­czał, lecz za­raz po przy­ja­ciel­sku klep­nął Col­linsa w ra­mię.

— Skończmy z tymi pa­nami, mów mi Wil­liam.

Uści­snąw­szy dłoń puł­kow­nika, Col­lins po­wró­cił do spraw­dza­nia li­sty przed­star­to­wej.

Po uru­cho­mie­niu sil­nika sa­mo­lot za­czął po­woli ko­ło­wać w kie­runku pasa star­to­wego. Ka­pi­tan po otrzy­ma­niu zgody na start prze­su­nął prze­pust­nice do mak­sy­mal­nego po­ło­że­nia. W ka­bi­nie można było od­czuć lekką wi­bra­cję, sil­nik za­wył, a pi­lot zwol­nił ha­mulce.

Awio­netka, pra­gnąc opu­ścić pod­łoże, za­częła rwać się do przodu. Kiedy na­brała pręd­ko­ści, Col­lins przy­cią­gnął de­li­kat­nie wo­lant do sie­bie. Dziób ma­szyny uniósł się do góry i po kil­ku­na­stu se­kun­dach sa­mo­lot szy­bo­wał w gór­nych par­tiach bez­chmur­nego nieba.

Po­cie­chy puł­kow­nika Evansa pa­trzyły jak sa­mo­lot z ich oj­cem na po­kła­dzie, za­ta­cza krąg nad lot­ni­skiem, na­stęp­nie kie­ru­jąc się na po­łu­dniowy wschód, za­czął za­ni­kać z pola wi­dze­nia, by po pew­nym cza­sie znik­nąć na do­bre za ho­ry­zon­tem.

***

Le­cąc wzdłuż ka­nionu, puł­kow­nik Evans za­chwy­cał się jego ogro­mem. Co chwilę przy­ci­skał twarz do szyby, aby uj­rzeć jak naj­wię­cej piękna ota­cza­ją­cej go na­tury. Col­lins sta­rał się mu w tym po­móc, prze­chy­la­jąc sa­mo­lot to raz na prawe to raz na lewe skrzy­dło.

Wtem obok awio­netki pi­lo­to­wa­nej przez ka­pi­tana Col­linsa śmi­gnął woj­skowy my­śli­wiec, co przy­pra­wiło puł­kow­nika o za­chwyt. Woj­skowa ma­szyna unio­sła się na peł­nym do­pa­la­czu w górę, ro­biąc przy tym prze­różne ma­newry.

Puł­kow­nik ko­men­to­wał każdy z nich, opo­wia­da­jąc rów­no­cze­śnie swo­jemu pi­lo­towi o daw­nych mi­sjach bo­jo­wych w Wiet­na­mie, w któ­rych brał udział. Jed­nak gdy my­śli­wiec za­nikł w gór­nych par­tiach nieba, puł­kow­nik spo­chmur­niał.

Doj­rzaw­szy smu­tek na twa­rzy pa­sa­żera, Col­lins nie­śmiało się ode­zwał:

— Wszystko w po­rządku, Wil­lia­mie?

— Masz ro­dzinę? — spy­tał puł­kow­nik.

Col­linsa za­sko­czyło to py­ta­nie.

— Nie… Nie mam ro­dziny. Od uro­dze­nia je­stem sie­rotą. Zo­sta­łem zna­le­ziony i wy­cho­wany przez ka­to­lic­kiego księ­dza.

— Przy­kro mi to sły­szeć synu. — Puł­kow­nik z wy­sił­kiem po­kle­pał Col­linsa po ra­mie­niu. — Ale wi­dać udało ci się wyjść na lu­dzi.

— Tak, to prawda. Nie­stety nie było ła­two, brak ro­dzi­ców zo­sta­wia pewną skazę na du­szy i sercu przez całe ży­cie. Ich brak to jedna z dwóch naj­gor­szych rze­czy, jaka może spo­tkać czło­wieka.

— A jaka jest druga? — spy­tał za­cie­ka­wiony puł­kow­nik.

Col­lins przez mo­ment bał się ode­zwać, lecz za­raz się prze­ła­mał, mó­wiąc:

— Śmierć.

Puł­kow­nik zdzi­wiony tym, co usły­szał, od­parł:

— Śmierć? Prze­cież to naj­pięk­niej­sza przy­goda, jaką może ci po­da­ro­wać ży­cie. Na­wet kie­dyś mia­łem oka­zję ją roz­po­cząć i za­pewne nie­długo znów do­stą­pię tego za­szczytu.

Przez kilka chwil sie­dzieli w mil­cze­niu, słu­cha­jąc rów­no­mier­nej pracy sil­nika.

— Wi­dzę, że ze­psu­łem ro­man­tyczną at­mos­ferę — ode­zwał się puł­kow­nik. — A tak po­waż­nie, jak­bym ci te­raz tu umarł, to po pro­stu ode­pnij pas, otwórz drzwi i wy­rzuć mnie na ze­wnątrz.

Ka­pi­tan, zro­biw­szy po­ważną minę, spoj­rzał na pa­sa­żera. Za­raz jed­nak się uśmiech­nął, krzy­cząc po woj­sko­wemu:

— Tak jest! Panie puł­kow­niku!

Oby­dwaj wy­bu­chli grom­kim śmie­chem.

Roz­ko­szu­jąc się lo­tem, roz­ma­wiali o daw­nych cza­sach, kiedy to puł­kow­nik Evans był czyn­nym pi­lo­tem. Po­mimo róż­nicy po­ko­leń do­ga­dy­wali się jak sta­rzy przy­ja­ciele. Pi­lot na prośbę swo­jego pa­sa­żera wy­ko­nał jesz­cze kilka ma­new­rów, na­ru­sza­jąc przy tym prze­pisy bez­pie­czeń­stwa. Col­lins chciał spra­wić przy­jem­ność by­łemu pi­lo­towi, w końcu ro­zu­miał go jak nikt inny.

Po kilku ko­lej­nych mi­nu­tach lotu ka­pi­tan spoj­rzał na wskaź­nik pa­liwa. Zdał so­bie sprawę, że mu­szą za­raz za­wra­cać, aby bez pro­ble­mów po­wró­cić na lot­ni­sko Grand Ca­nyon West.

Po dzie­się­ciu mi­nu­tach wy­ko­nał skręt o sto osiem­dzie­siąt stopni.

Gdy ma­szyna wy­rów­nała lot, puł­kow­nik z wy­sił­kiem wska­zał pal­cem na ho­ry­zont.

— Wi­dzia­łeś ten błysk?

Col­lins ner­wowo roz­glą­dał się, ma­jąc obawy, że mogą nie­bez­piecz­nie zbli­żać się do in­nego sa­mo­lotu. Ru­szał głową na boki, pró­bu­jąc doj­rzeć rze­komy błysk, lecz niebo było czy­ste jak łza. Po­my­ślał, że puł­kow­nik z ra­cji wieku za­czyna mieć omamy wzro­kowe.

Ten jed­nak na­gle krzyk­nął z ca­łych sił:

— Tam po pra­wej, PTAK!

W ostat­niej chwili Col­lins do­strzegł obiekt, lecz nie był to ptak, tylko woj­skowy dron. In­stynk­tow­nie ścią­gnął wo­lant, uno­sząc dziób ma­szyny w górę. Nie­stety na ma­newr było już za późno, gwał­towne ude­rze­nie spra­wiło, że stra­cił przy­tom­ność.

***

Okropny chłód i ciem­ność. To wła­śnie czuł i wi­dział ka­pi­tan Col­lins, znaj­du­jąc się w nie­zna­nym mu miej­scu. Roz­glą­da­jąc się na­około, pró­bo­wał od­na­leźć się w ota­cza­ją­cym mroku.

Po chwili sta­rań uj­rzał po­je­dyn­cze bły­ski świa­tła, a na twa­rzy od­czuł de­li­katny po­wiew wia­tru, przy­wo­łu­jący do jego umy­słu mo­ment ude­rze­nia, przez co ogar­nęło go prze­ra­że­nie.

Sta­rał się po­ru­szać ręką oraz nogą, lecz nie od­czu­wał żad­nej z koń­czyn. Był je­dy­nie ob­ser­wa­to­rem, umy­słem uno­szą­cym się gdzieś w nie­zna­nej prze­strzeni.

Z mroku nie­spo­dzie­wa­nie za­częły wy­ła­niać się świe­tli­ste kropki. Wpierw było ich tylko kilka, lecz po chwili setki, ty­siące, a na­stęp­nie mi­lion gwiazd róż­nej wiel­ko­ści oraz barwy stwo­rzyło świe­tli­sty pej­zaż.

Col­lins mógłby tak spę­dzić całą wiecz­ność, pa­trząc na to ar­cy­dzieło. Jed­nakże ota­cza­jące go ja­skrawe obiekty za­częły zmie­rzać w kie­runku wy­róż­nia­ją­cej się w od­dali czerni. Gwiazdy, znaj­du­jące się w jej po­bliżu, były naj­pierw roz­ry­wane, a na­stęp­nie po­chła­niane.

Ka­pi­tan zdał so­bie sprawę, że i on nie­uchron­nie zmie­rza w jej stronę.

Bę­dąc co­raz bli­żej, wi­dział jak wszystko w jej wnę­trzu, za­czyna wi­ro­wać z za­wrotną pręd­ko­ścią.

Wtem zo­stał ośle­piony przez na­głą eks­plo­zję, a białe draż­niące świa­tło wy­peł­niło wi­doczną prze­strzeń. Acz­kol­wiek ośle­pia­jący blask ze­lżał tak szybko, jak się po­ja­wił, uka­zu­jąc oczom Col­linsa ma­te­ria­li­zu­jący się świat. Kon­tury z każdą ko­lejną se­kundą sta­wały się co­raz wy­raź­niej­sze, aż w końcu po­czuł pod sto­pami twardy grunt. Wi­dział swe nogi, lecz na­dal bra­ko­wało po­zo­sta­łych czę­ści ciała.

Za­fa­scy­no­wany ob­ser­wo­wał, jak na­około za­czy­nają go ota­czać lasy, prze­pla­tane na prze­mian przez zie­lone pola. W nie­wiel­kiej od­le­gło­ści doj­rzał ja­błoń, przy któ­rej stała nie­wy­raźna istota.

Po­sta­no­wił do niej po­dejść.

Bę­dąc co­raz bli­żej, zo­rien­to­wał się, że jest to ko­bieta ubrana w brą­zowo-biały cy­gań­ski strój. Na oko miała ze dwa­dzie­ścia kilka lat.

Zro­biw­szy jesz­cze parę kro­ków, przy­sta­nął, przy­glą­da­jąc się nie­zna­jo­mej. Mło­dzień­cza gładka twarz była naj­pięk­niej­szym ob­ra­zem, na jaki kie­dy­kol­wiek miał oka­zję pa­trzeć. Urze­czony jej wi­do­kiem ob­ser­wo­wał jak dłu­gie kasz­ta­nowe włosy, ozdo­bione z jed­nej strony pę­kiem ja­gód, fa­lują na wie­trze.

Ob­cho­dząc ja­błoń, nie­zna­joma od czasu do czasu zer­kała na miej­sce, gdzie stał Col­lins. Po ko­lej­nym kółku po­de­szła do niego w ra­do­snych pod­sko­kach i sta­nąw­szy przed nim, do­tknęła dło­nią jego nie­wi­docz­nego ciała, spra­wia­jąc tym sa­mym, że w jed­nej chwili cały się zma­te­ria­li­zo­wał.

Ko­bieta, uj­rzaw­szy go w ca­łej swej oka­za­ło­ści, przy­tu­liła się do jego ciała. Col­lins pró­bo­wał się ode­zwać, lecz po­mimo usil­nych prób nie był w sta­nie nic po­wie­dzieć, tak jakby ja­kaś nie­znana siła za­szyła mu usta.

Nie­zna­joma od­stą­piła na krok, ro­biąc szczery uśmiech. Ka­pi­tan do­strzegł, że z jej oczu za­częły wy­do­by­wać się świe­tli­ste pro­mie­nie, prze­szy­wa­jące go na wskroś.

Col­lins za­chwiał się na no­gach, upa­da­jąc na ko­lana. Ko­bieta ukuc­nęła przy nim, głasz­cząc go czule po twa­rzy.

Po chwili pa­trze­nia wzro­kiem peł­nym no­stal­gii z jej ust wy­do­były się me­lo­dyjne słowa:

— Mu­sisz żyć, Jo­se­phie. W twoim sercu znaj­duje się klucz do bram czasu… Mu­sisz ich ura­to­wać.

— Ale kogo? — za­py­tał.

— Tych, któ­rzy cię ota­czają.

Głosy za­mil­kły tak na­gle, jak się po­ja­wiły.

Ko­bieta pu­ściła twarz ka­pi­tana, od­cho­dząc z po­wro­tem w stronę ja­błoni.

Col­lins uj­rzał, że świat przed nim za­czyna się gwał­tow­nie roz­pa­dać.

Ostat­nim wi­dzia­nym ob­ra­zem była nie­zna­joma ma­cha­jąca do niego na po­że­gna­nie.

***

Nie­zno­śny szum wia­tru oraz chłodny pęd po­wie­trza spra­wiły, że Col­lins od­zy­skał świa­do­mość. Je­dy­nym spraw­nym okiem sta­rał się zo­rien­to­wać w sy­tu­acji, lecz je­dy­nie co był w sta­nie doj­rzeć to ko­lumnę ste­row­ni­czą bę­dącą w ka­ta­stro­fal­nym sta­nie.

Chciał jej do­tknąć, aby spraw­dzić, czy jest sprawna, lecz odłamki wbite w ręce spra­wiły, że stały się bez­władne. Pró­bo­wał rów­nież się ode­zwać, jed­nakże ob­fi­cie krwa­wiący nos po­wo­do­wał du­szący ka­szel.

Prze­chy­liw­szy głowę w prawą stronę, uj­rzał puł­kow­nika Evansa, trzy­ma­ją­cego ręce na ste­rach, który z peł­nym opa­no­wa­niem pi­lo­to­wał ma­szynę.

Puł­kow­nik, uj­rzaw­szy przy­tom­nego Col­linsa, krzyk­nął ra­do­śnie:

— Ka­pi­ta­nie, ty ży­jesz!

Col­lins jęk­nął z bólu.

— Po­wiedz mi jak twoje nogi? Czy czu­jesz nogi? Halo ka­pi­ta­nie!

Po chwi­lo­wym za­wie­sze­niu Col­lins spraw­dził, że jego nogi o dziwo są całe. Od­po­wie­dział bo­le­snym kiw­nię­ciem głowy.

— To wspa­niale! — od­krzyk­nął puł­kow­nik. — A te­raz po­słu­chaj, mu­simy współ­pra­co­wać! Moje nogi są jak z waty, mu­simy więc ko­or­dy­no­wać na­sze ru­chy! Jak po­wiem w prawo, to wci­skasz prawy pe­dał jak w lewo to lewy! Wiesz prze­cież, o co cho­dzi!

Puł­kow­ni­kowi od­po­wie­działo ko­lejne bo­le­sne kiw­nię­cie głowy.

Ma­szyna to raz opa­dała, to raz się wzno­siła, mio­tało nią na lewo i prawo to, że jesz­cze le­ciała, było jak cud, bo­ska in­ter­wen­cja lub so­lidna kon­struk­cja wy­ko­nana przez pro­jek­tan­tów.

Sa­mo­lot nie­bez­piecz­nie za­czął się zbli­żać w kie­runku ka­nionu.

Puł­kow­nik Evans wy­da­wał ko­mendy, dzięki czemu zdo­łali unik­nąć jed­nego nie­bez­pie­czeń­stwa.

Po kilku ko­lej­nych mi­nu­tach puł­kow­nik uświa­do­mił so­bie, że ma­szy­nie koń­czy się pa­liwo, ucie­ka­jące z prze­dziu­ra­wio­nych zbior­ni­ków, a bez re­gu­la­cji mocy sil­nika prze­padną gwał­tow­nie w kie­runku ziemi.

Po­sta­no­wił, że mu­szą lą­do­wać tu i te­raz na piasz­czy­stym pod­łożu po­ro­śnię­tym krze­wami.

Wie­lo­let­nie doświad­cze­nie puł­kow­nika po­zwo­liło bez­piecz­nie ob­ni­żyć lot.

Wtem po­ja­wił się o wiele gor­szy pro­blem.

Uszko­dzone po­wierzch­nie ste­rowe unie­moż­li­wiały zmniej­sze­nie pręd­ko­ści, do war­to­ści po­zwa­la­ją­cej na bez­pieczne lą­do­wa­nie awa­ryjne. Na do­miar złego sa­mo­lot zno­siło w lewą stronę. Puł­kow­nik wie­dział, że przy ude­rze­niu z le­wej ka­pi­tan Col­lins zo­sta­nie za­bity na miej­scu.

Tyle razy na woj­nie był o włos od utraty ży­cia, a to wła­śnie jak na ironię w cza­sie po­koju śmierć chciała go za­brać ze sobą. Jego umysł dzia­łał na zwięk­szo­nych ob­ro­tach, pró­bu­jąc zna­leźć naj­lep­sze roz­wią­za­nie.

Po szyb­kim na­my­śle po­sta­no­wił, że ko­stu­cha na­cie­szy się tylko jedną du­szą.

Wziął głę­boki wdech i wy­po­wie­dział w my­ślach, słowa zwra­ca­jąc się do Boga, w któ­rego wie­rzył:

— Pa­nie… Je­śli to ma dziś na­stą­pić, to je­stem go­tów! Pro­szę tylko, za­opie­kuj się tym chłop­cem i mo­imi dziećmi… Bła­gam!

Spoj­rzaw­szy na cier­pią­cego Col­linsa, pu­ścił do niego oko, po czym krzyk­nął, pró­bu­jąc prze­bić się przez okropny dźwięk pę­dzą­cego po­wie­trza:

— Po­wo­dze­nia, chłop­cze! To był za­szczyt z tobą le­cieć, może spo­tkamy się kie­dyś w in­nym cza­sie!

Puł­kow­nik ob­ni­żył lot i gdy koła zna­la­zły się o włos od po­wierzchni gruntu, wy­krze­sał z cho­rego ciała, co tylko mógł.

Wy­ko­nał skręt.

Prawe skrzy­dło ze­tknęło się z pod­ło­żem, a gra­wi­ta­cja po­twier­dziła swoją bru­tal­ność.

Ka­pi­tan Col­lins przed po­nowną utratą przy­tom­no­ści uj­rzał, jak puł­kow­nik Wil­liam Evans udał się na naj­pięk­niej­szą przy­godę, jaką może po­da­ro­wać ży­cie...

Roz­dział 2: Rok 1887

Pę­dząca lo­ko­mo­tywa wzbi­jała na­około tu­many dymu, pary oraz pia­sku two­rząc tym sa­mym wra­że­nie, jakby przez pu­sty­nię prze­cho­dziło nie­wiel­kie tor­nado. Ma­szy­ni­sta wy­glą­dał przez okna że­la­znej ma­szyny, upew­nia­jąc się, że nic w od­dali nie blo­kuje to­ro­wi­ska.

Upew­niw­szy się, że droga jest bez­pieczna, ges­tem ręki ka­zał pa­la­czowi do­rzu­cać wę­giel do pieca, aby zwięk­szyć pręd­kość po­dróży i jak naj­szyb­ciej do­trzeć na dwo­rzec w San Fran­ci­sco. Spo­glą­da­jąc, na ana­lo­gowe wskaź­niki wie­dział, że wszystko działa ide­al­nie i je­żeli nic nie­spo­dzie­wa­nego nie wy­da­rzy się po dro­dze, to nad ra­nem po­winni zna­leźć się na miej­scu. Pa­sa­że­ro­wie rów­nież li­czyli na jak naj­szyb­sze za­koń­cze­nie po­dróży, wszak prze­miesz­cza­nie się ko­leją la­tem na dzi­kim za­cho­dzie nie na­le­żało do naj­przy­jem­niej­szych prze­żyć. Je­dy­nie co po­zwa­lało po­dróż­nym za­po­mnieć o tru­dach jazdy to szybko prze­miesz­cza­jący się kra­jo­braz za oknem, dzia­ła­jący ko­jąco na wy­mę­czone ciała.

W jed­nym z prze­dzia­łów na wy­god­nej ka­na­pie sie­dział aspi­ru­jący re­ży­ser te­atralny Geo­rge For­man. On rów­nież dał się uwieść pięknu sce­ne­rii wi­dzia­nej przez za­ku­rzoną szybę. Przez dłuż­szą chwilę wy­glą­dał na za­my­ślo­nego, jed­nak w pew­nym mo­men­cie prze­rwał kon­tem­pla­cję, od­zy­wa­jąc się do swo­jego to­wa­rzy­sza po­dróży:

— Wi­dzisz ten piękny wi­dok, Steve? Same stepy i góry. Po­my­śleć, że jesz­cze kil­ka­dzie­siąt lat temu nikt nie my­ślał o eks­pan­sji na za­chód. Aż tu pew­nego dnia przez ka­wa­łek ka­myka... Bam! — For­man ra­do­śnie kla­snął w dło­nie. — Zo­stała zmie­niona przy­szłość na­szego pięk­nego kraju. Gdyby nie on to...

Gwał­towny wstrząs wa­gonu prze­rwał wy­po­wiedź pod­eks­cy­to­wa­nego For­mana.

— Nie­na­wi­dzę po­dróży ko­leją… — po­wie­dział zi­ry­to­wany For­man. — Niby taki skok cy­wi­li­za­cyjny, ale jazda tym ustroj­stwem to ka­torga dla ciała i du­szy czło­wieka. Raz za zimno raz za go­rąco, a do tego gło­śno jak w fa­bryce! A naj­gor­sze w tym wszyst­kim jest to, że jak wra­cam do domu, to po ta­kiej wy­pra­wie nie mogę spać przez ty­dzień, bo mi bra­kuje tego ca­łego har­mi­dru.

— Do­sko­nale pana ro­zu­miem, mam ta­kie same od­czu­cia — od­po­wie­dział po­słusz­nie Steve.

— Oczy­wi­ście — kon­ty­nu­ował For­man — nie to abym na­rze­kał na to cudo tech­niki. Dzięki niemu oszczę­dzam masę tak cen­nego czasu. Miejmy tylko na­dzieję, że kie­dyś udo­sko­nalą kom­fort po­dróży. No ale dość smę­ce­nia, czas się roz­luź­nić mój drogi. Ko­rzy­stajmy z tych pięk­nych wi­do­ków za oknem.

Geo­rge For­man za­czął prze­szu­ki­wać kie­sze­nie, lecz nie mógł zna­leźć swo­jej ulu­bio­nej rze­czy.

— Wi­dzia­łeś może moje cy­garo, Steve? — za­py­tał zmar­twiony For­man. — Chyba mu­siało mi wy­paść przez ten cały wstrząs.

Oby­dwaj za­częli roz­glą­dać się po prze­dziale, lecz po pierw­szych oglę­dzi­nach nie do­strze­gli za­gi­nio­nego cy­gara. Steve jak przy­stało na po­czci­wego pa­robka, uklęk­nął z za­mia­rem prze­szu­ka­nia brud­nej i chłod­nej pod­łogi pod sie­dze­niami. Ma­ca­jąc w ciem­no­ści chro­po­watą po­wierzch­nię, po chwili wy­czuł pod dło­nią, kształt przy­po­mi­na­jący przed­miot po­żą­da­nia jego szefa.

Wy­jąw­szy chustkę wy­czy­ścił su­mien­nie cy­garo z resz­tek ku­rzu, po czym z uśmie­chem wrę­czył je pra­wo­wi­temu wła­ści­cie­lowi.

— Pro­szę, to chyba pań­skie.

— Steve! Za­trud­nie­nie cie­bie było moją naj­lep­szą in­we­sty­cją! — po­wie­dział pod­nie­cony For­man.

— Dzię­kuję za do­bre słowo, sze­fie. — Steve otrze­pał kurz z ma­ry­narki, na­stęp­nie spoj­rzał ba­daw­czo na For­mana, mó­wiąc: — A tak spy­tam z cie­ka­wo­ści, jaki jest praw­dziwy po­wód na­szej po­dróży? Bo jest pan tym ra­zem bar­dzo ta­jem­ni­czy.

— Wi­dzisz mój drogi przy­ja­cielu, mu­szę oso­bi­ście zo­ba­czyć kilka nie­ru­cho­mo­ści. Ich ku­sząca cena spra­wia, że może któ­raś z nich nada się pod te­atr.

— Te­atr na za­cho­dzie? My­śla­łem, że ce­luje pan tylko w Nowy Jork.

For­man przez chwilę się zmie­szał.

— No bo… Jakby to po­wie­dzieć…

— Oj, sze­fie. Chyba nie mówi mi szef wszyst­kiego.

— Ach! Steve jak zwy­kle czujny ni­czym sprawny sze­ryf. Może za­trud­nisz się w lo­kal­nych wio­skach? Na pewno szu­kają ta­kiego by­strego hycla jak ty — za­śmiał się For­man.

— Nie sko­rzy­stam — od­parł Steve, od­wza­jem­nia­jąc uśmiech. — Praca u pana spra­wia mi o wiele wię­cej przy­jem­no­ści. Zresztą nie wiem, czy jako sze­ryf bym tyle za­ro­bił.

— Cie­szy mnie to, mój drogi… — For­man na chwilę za­milkł, spo­glą­da­jąc ukrad­kiem, czy nikt nie kręci się obok ich prze­działu. Kiedy upew­nił się, że oko­lica jest bez­pieczna, kon­ty­nu­ował: — Tak na­prawdę na­szym praw­dzi­wym ce­lem po­dróży jest pewna młoda dama. Grywa w lo­kal­nych te­atrach, my­ślę, że coś może z niej być. Kilka lat temu mia­łem oka­zję po­znać ją wraz z jej oj­cem. Dziew­czyna ma ta­lent do ak­tor­stwa i gdyby ją od­po­wied­nio po­pro­wa­dzić może uda­łoby się zro­bić z niej gwiazdę. Pró­bo­wa­łem ich za­chę­cić, aby przy­je­chali ra­zem do No­wego Jorku, lecz jej oj­ciec, pan Ja­mes Har­ris, stwier­dził, że jest jesz­cze za wcze­śnie, aby jego córkę rzu­cać na tak głę­boką wodę. Miał po­nie­kąd ra­cję więc nie na­ci­ska­łem. Oczy­wi­ście na za­koń­cze­nie na­szej roz­mowy da­łem mu ja­sno do zro­zu­mie­nia, że jakby zmie­nił zda­nie, to niech do mnie przy­jadą. Nie­stety fa­cet kilka lat temu zmarł.

Na twa­rzy For­mana po­ja­wił się au­ten­tyczny wy­raz smutku.

— Szkoda czło­wieka — od­parł Steve.

— Tak, szkoda… Jed­nak ja­kiś czas temu do­sta­łem list od jej matki, która no­ta­bene rów­nież jest ak­torką. Wy­słała do mnie za­py­ta­nie, czy na­dal je­stem za­in­te­re­so­wany współ­pracą z jej córką. Ode­sła­łem wia­do­mość po­zy­tywną i po­sta­no­wi­łem udać się na spo­tka­nie oso­bi­ście, aby przed­sta­wić moją ofertę.

— Pa­trząc po pań­skich suk­ce­sach, to sam pan ma ta­lent, ale do wy­szu­ki­wa­nia od­po­wied­nio zdol­nych osób do pań­skich sztuk — rzekł po­słusz­nie Steve.

Geo­rge For­man prze­tarł czoło, na­stęp­nie mach­nął ręką.

— Może mam, a może nie mam. Ta­lent bez cięż­kiej pracy i od­po­wied­niego wy­cho­wa­nia nic nie da czło­wie­kowi oprócz fru­stra­cji.

— No, chyba coś w tym jest — wtrą­cił Steve.

— Wiesz przy­ja­cielu, w ży­ciu za­wsze warto pod­jąć ja­kie­kol­wiek ry­zyko. Czy bę­dzie ono małe, czy duże to nie ma zna­cze­nia, trzeba po­dej­mo­wać wy­zwa­nie i się nie bać tak, jak ci bie­dacy, ja­dący tu­taj w po­szu­ki­wa­niu złota z na­dzieją na zbi­cie for­tuny. Więk­szość z nich obe­szła się sma­kiem, tylko nie­licz­nym się udało. Ale to wła­śnie ci, co po­nie­śli po­rażkę, bu­dują na­szą po­tęgę eko­no­miczną. Po­nie­waż mu­sieli za­jąć się czymś in­nym i po raz ko­lejny pod­jąć ry­zyko. I tak koło się za­myka, każdy bo­wiem z nas w ży­ciu szuka swo­jego złota. A moim zło­tem są ak­to­rzy któ­rzy…

Na­gły atak kaszlu prze­rwał mo­no­log For­mana.

Steve kiw­nął tylko głową na znak apro­baty. Gdy For­man opa­no­wał ka­szel, po­ka­zał ge­stem ręki, że chciałby od­po­cząć. Roz­siadł­szy się wy­god­nie, pod­pa­lił cy­garo. Za­cią­gnąw­szy się kilka razy, po­now­nie spoj­rzał na kra­jo­braz za oknem.

Lo­ko­mo­tywa po prze­je­cha­niu kilku mil za­częła zwal­niać, zbli­ża­jąc się do ostrego za­krętu, po któ­rym roz­po­czy­nało się strome wznie­sie­nie. Spa­dek pręd­ko­ści spo­wo­do­wał uczu­cie sen­no­ści u For­mana. Jego po­wieki za­częły się po­woli za­my­kać, lecz za­nim za­mknęły się na do­bre, ką­tem oka do­strzegł w od­dali męż­czy­znę ubra­nego w po­zła­cany sur­dut, który sie­dząc na drew­nia­nym krze­śle, ma­chał w jego stronę. For­man był tak za­sko­czony tym wi­do­kiem, że z wra­że­nia po­de­rwał się na równe nogi, krzy­cząc do swo­jego pod­wład­nego:

— Steve, szybko! Po­dejdź tu! Wi­dzisz to, co ja?

Steve gwał­tow­nie się po­de­rwał.

Przy­ci­ska­jąc twarz do szyby, wyj­rzał na ze­wnątrz, lecz nie do­strzegł ni­czego, co mo­gło być po­wo­dem tak nie­spo­dzie­wa­nej re­ak­cji swo­jego szefa.

— Na co mam pa­trzeć, pa­nie For­man? — py­tał bez­rad­nie.

— No tam, po pra­wej! — krzyk­nął, stu­ka­jąc pla­cem w szybę.

Wtem For­man zdał so­bie sprawę, że wi­dziany jesz­cze chwilę temu męż­czy­zna znikł.

Opadł na sie­dze­nie, a jego oczy za­marły z prze­ra­że­nia.

— Sze­fie, czy wszystko w po­rządku? — za­py­tał zmar­twiony Steve.

For­man, zro­biw­szy kwa­śną minę, od­parł gło­sem peł­nym zmę­cze­nia:

— Przez ten upał i małą ilość snu, chyba za­czy­nam mieć ha­lu­cy­na­cje. Nie­długo po­win­ni­śmy być na miej­scu. Nie przej­muj się moim dziw­nym za­cho­wa­niem. Na­prawdę…

Uśmiech­nął się po przy­ja­ciel­sku, chcąc uspo­koić swego to­wa­rzy­sza.

Geo­rge For­man sta­rał się na spo­koj­nie prze­ana­li­zo­wać to, co zo­ba­czył, wie­dział bo­wiem, że nie był to wy­bryk jego umy­słu, czuł obec­ność wi­dzia­nej przed chwilą istoty. Jego ciało zlał zimny pot, a od­dech stał się płytki. Steve za­sta­na­wiał się, co mo­gło go tak prze­ra­zić. Ob­ser­wo­wał z prze­ję­ciem swo­jego szefa, oba­wia­jąc się, czy aby przy­pad­kiem nie do­stał ataku serca. For­man od­wró­cił wzrok w kie­runku okna, mó­wiąc w my­ślach:

— To jest nie­możliwe... Co on tu robi?

***

Emma Har­ris otwo­rzyła drzwi do nie­wiel­kiego po­koju, w któ­rym to miesz­kała wraz ze swoją czter­na­sto­let­nią córką Ame­lią. Sta­rała się po­ru­szać jak naj­ci­szej, była bo­wiem prze­ko­nana, że jej mały mo­ty­lek może spać po ostat­nich wy­czer­pu­ją­cych pró­bach do no­wej sztuki. W końcu na przed­sta­wie­nie miał przy­być sam słynny Geo­rge For­man. Matka miała na­dzieję, że gra Ame­lii za­chwyci For­mana i ten za­bie­rze jej córkę do No­wego Jorku, a do­kład­nie na Broad­way, gdzie jej ka­riera mo­głaby prze­biec, in­nym bar­dziej do­cho­do­wym to­rem po­pra­wia­jąc ich byt.

Pani Har­ris spoj­rzała na łóżko Ame­lii, lecz było ono pu­ste. Obe­szła miesz­ka­nie kil­ku­krot­nie z na­dzieją, że może jej po­cie­cha gdzieś się przed­nią ukryła, co zresztą miała w zwy­czaju ro­bić. Po prze­szu­ka­niu każ­dego za­ka­marka oka­zało się, że po jej córce nie ma ani śladu.

Odło­żyła rze­czy za­ku­pione na targu, na­stęp­nie wy­szła na po­dwó­rze w po­szu­ki­wa­niu swej ma­łej zguby.

Spraw­dziła wszyst­kie znane jej miej­sca, gdzie Ame­lia lu­biła spę­dzać wolny czas. Jed­nakże i one oka­zały się nie­tra­fione. Za­nie­po­ko­jona matka przy­sta­nęła na we­ran­dzie, roz­my­śla­jąc, do­kąd jej mo­ty­lek mógł wy­fru­nąć.

Wtem przy­po­mniała so­bie o miej­scu, o któ­rym opo­wia­dała jej córka. Było to wy­schnięte je­zioro nie­da­leko stąd. Ame­lia od czasu do czasu uwiel­biała prze­by­wać tam w sa­mot­no­ści z dala od ludz­kiego zgiełku.

Po dłuż­szym spa­ce­rze Emma Har­ris do­tarła w końcu na miej­sce, lecz roz­glą­da­jąc się po oko­licy, nie do­strze­gła syl­wetki córki. Obe­szła je na­około z na­dzieją, że może jej mo­ty­lek nie­spo­dzie­wa­nie nad­leci.

W pew­nym mo­men­cie prze­cho­dząc obok wy­so­kiej trawy, usły­szała tkliwy szloch. Na­chy­liw­szy się nad miej­scem, skąd się wy­do­by­wał, uj­rzała swą długo po­szu­ki­waną zgubę.

— Mo­tylku, tu je­steś! — krzyk­nęła ra­do­śnie.

Ame­lia na mo­ment prze­stała szlo­chać, lecz po chwili po­now­nie wy­bu­chła pła­czem. Matka ukuc­nęła przy za­pła­ka­nej córce, głasz­cząc ją po kasz­ta­no­wych wło­sach. Jed­nak za­raz wy­dała z sie­bie jęk prze­ra­że­nia, wi­dząc na jej su­kience plamy krwi.

— Ame­lio! Co ci się stało?! Skąd ta krew?

— Nic mi nie jest, mamo. To nie moja krew — głos Ame­lii drżał z prze­ję­cia — to krew mo­jego…

Nie do­koń­czyła, wszak po­now­nie wy­bu­chła pła­czem.

Matka mocno ją przy­tu­liła, mó­wiąc:

— Chodź do domu, mo­tylku. Tam opo­wiesz mi o wszyst­kim.

Ame­lia zła­pała dłoń matki i przy­tu­liw­szy się do ro­dzi­cielki, opo­wie­działa jej o wszyst­kim.

Pra­wie.

***

Dwo­rzec był za­peł­niony jak co dzień wsze­la­kimi gru­pami spo­łecz­nymi, po­cząw­szy od zwy­kłych po­dróż­ni­ków zwie­dza­ją­cych dziki za­chód, po ro­bot­ni­ków ja­dą­cych w od­le­głe re­jony za pracą, aż po biz­nes­me­nów szu­ka­ją­cych ko­lej­nej moż­li­wo­ści na zbi­cie for­tuny. Po­ja­wili się także lo­kalni kie­szon­kowcy chcący skry­cie przy­własz­czyć so­bie czyjś ze­ga­rek lub naj­le­piej port­fel wy­peł­niony bank­no­tami. Nie­mniej w gąsz­czu tych sa­mych gar­ni­tu­rów, kasz­kie­tów oraz me­lo­ni­ków w po­dob­nych ko­lo­rach, ciężko było usta­lić, kto jest kim i jaki po­siada stan ma­jąt­kowy. Bie­dak mógł być tak samo ubrany, jak bo­gacz, jed­nym sło­wem na pe­ro­nie pa­no­wało złudne po­czu­cie rów­no­ści.

Znie­cier­pli­wiony ludzki tłum cze­kał na po­ja­wie­nie się pierw­szej tego dnia lo­ko­mo­tywy, która była już spóź­niona o do­bry kwa­drans. Grupka męż­czyzn spe­ku­lo­wała na te­mat moż­li­wego wy­ko­le­je­nia, co w tym okre­sie było nad wy­raz czę­ste. Młode damy wraz z dziećmi cze­ka­jące na swych mę­żów z obawą słu­chały zło­wróżb­nych plo­tek.

Na­gle ktoś z tłumu krzyk­nął:

— Pa­trz­cie tam! Nad­jeż­dża!

W jed­nej chwili na sta­cji za­pa­no­wało po­ru­sze­nie, a na twa­rzach po­dróż­nych i ocze­ku­ją­cych na swych bli­skich po­ja­wił się sze­roki uśmiech.

Na dwo­rzec dum­nie wje­chała lo­ko­mo­tywa, po­kryta sa­dzą, ku­rzem oraz prze­róż­nymi ele­men­tami przy­rody zdo­by­tymi pod­czas jazdy przez nie­przy­ja­zne kra­iny. Gdy ciężka ma­szy­ne­ria za­trzy­mała się, z jej ko­mi­nów wy­do­był się bła­galny syk pary, spra­wia­jący wra­że­nie, jakby lo­ko­mo­tywa pro­siła o chwilę wy­tchnie­nia przed na­stępną żmudną wy­prawą.

Po otwar­ciu drzwi wa­go­nów za­częli wy­cho­dzić wy­mę­czeni pa­sa­że­ro­wie. Jed­nym z nich był nie kto inny jak sam Geo­rge For­man.

Spraw­nie ze­sko­czył ze schodka wa­gonu i klasz­cząc w dło­nie, po­śpie­szał swo­ich kom­pa­nów. Wy­soka tem­pe­ra­tura po­wie­trza oraz du­szący dym spra­wiły, że czuł się jak w pie­kle.

Kasz­ląc, mo­ty­wo­wał swo­ich dwóch czar­no­skó­rych pra­cow­ni­ków wy­na­ję­tych w No­wym Jorku, aby przy­spie­szyli pracę z ba­ga­żami. Gdy Steve rów­nież opu­ścił wa­gon po­dróżny, For­man klep­nął go w plecy, mó­wiąc:

— Czas ucie­kać z tego pie­kiel­nego miej­sca. Steve, wy­ła­duj na­sze ba­gaże, a ja pójdę za­ła­twić ja­kiś trans­port.

For­man ni­czym atleta olim­pij­ski wy­biegł na ulicę w po­szu­ki­wa­niu wol­nej do­rożki. Na­to­miast Steve wraz z po­ma­gie­rami za­brali się za nie­sie­nie cięż­kich ba­gaży. Gdy trzej pa­no­wie do­stali się z wa­liz­kami po scho­dach na ulicę, zo­ba­czyli For­mana żywo ne­go­cju­ją­cego z do­roż­ka­rzem. Ten wi­dząc zmę­czo­nych kom­pa­nów, mach­nął do nich ręką na znak by po­de­szli.

— Pa­no­wie, ła­do­wać graty na tę łajbę i ru­szajmy, bo szkoda czasu — po­wie­dział z en­tu­zja­zmem For­man.

Kiedy pa­sa­że­ro­wie wy­god­nie się usa­do­wili, For­man, szep­nął do­roż­ka­rzowi na ucho:

— Do ho­telu Pa­lace, drogi pa­nie.

Kie­rowca kiw­nął po­ro­zu­mie­waw­czo głową, strze­la­jąc jed­no­cze­śnie lej­cami.

Do­rożka le­ni­wie ru­szyła za­tło­czo­nymi uli­cami San Fran­ci­sco.

For­man z po­dzi­wem pa­trzył na no­wo­cze­sną za­bu­dowę mia­sta. Ostatni raz był tu lata temu, lecz te­raz oglą­dał zu­peł­nie inne miej­sce od tego, które pa­mię­tał z prze­szło­ści. Drew­niane domki prze­mie­niły się w kil­ku­pię­trowe ka­mie­nice, a błot­ni­ste drogi prze­kształ­ciły się w be­to­nową w miarę równą ulicę, po któ­rej na szy­nach na środku drogi jeź­dziły cha­rak­te­ry­styczne kryte tram­waje na­pę­dzane przez na­pęd li­nowy.

— Mo­gli­śmy po­je­chać tym wy­na­laz­kiem — za­żar­to­wał Steve, wska­zu­jąc ja­dący obok tram­waj.

Geo­rge For­man rzu­cił mu pie­kielne spoj­rze­nie.

— Mam dość trans­portu szy­no­wego na na­stępne kilka dni.

— Ma się ro­zu­mieć, sze­fie! — od­rzekł po­słusz­nie Steve.

Do­rożka, wje­chaw­szy na Mar­ket Street, przez pa­nu­jący chaos mu­siała spo­wol­nić jazdę. Co chwilę inne po­wozy blo­ko­wały prze­jazd ja­dą­cym tram­wa­jom, wpra­wia­jąc w iry­ta­cję mo­tor­ni­czych. Je­dy­nie ro­we­rzy­ści zgrab­nie ma­new­ro­wali mię­dzy za­wa­li­dro­gami.

Steve od mo­mentu dziw­nego za­cho­wa­nia For­mana w wa­go­nie po­dróż­nym ob­ser­wo­wał go uważ­nie. Na­dal wi­dział w jego spoj­rze­niu prze­ję­cie spo­wo­do­wane tamtą sy­tu­acją.

Po­sta­no­wił tro­chę pod­rą­żyć ten te­mat.

— Sze­fie, pro­szę mi wy­ba­czyć, ale mu­szę o to za­py­tać. Cho­dzi o tę sy­tu­ację w po­ciągu. Co szef uj­rzał, że aż tak szefa za prze­pro­sze­niem te­lep­nęło.

For­man uda­wał, że nie usły­szał tego py­ta­nia. Acz­kol­wiek ką­tem oka do­strzegł, że Steve cały czas bacz­nie mu się przy­gląda.

— Na pewno nie chcesz zo­stać sze­ry­fem? — zbił py­ta­nie For­man.

— Mi na­prawdę może szef po­wie­dzieć, co mu leży na du­szy. Ta­jem­nicę tę za­biorę do grobu. Przy­się­gam!

Steve przy­ło­żył rękę do serca.

— Wi­dzisz tych sprze­daw­ców, Steve? — za­py­tał For­man. — Czę­sto za­zdrosz­czę ta­kim sza­rym lu­dziom, któ­rych naj­więk­szym pro­ble­mem jest sprze­dać albo ku­pić po atrak­cyj­nej ce­nie. Nie­stety ja zo­sta­łem wy­brany do zu­peł­nie in­nej roli w tym ca­łym ziem­skim przed­sta­wie­niu.

Steve nie miał po­ję­cia, o co może cho­dzić. Do­my­ślił się, że For­man po raz ko­lejny chce zbić za­dane mu py­ta­nie.

Po­sta­no­wił spró­bo­wać jesz­cze raz.

— A co do tej sy­tu­acji w po­ciągu…

— Nie, pa­nie Young — wtrą­cił sta­now­czym to­nem For­man.

Sły­sząc wła­sne na­zwi­sko, Steve spu­ścił po so­bie uszy. Wie­dział bo­wiem, że gdy For­man używa wo­bec niego formy ofi­cjal­nej, jest to znak, że na­leży za­milk­nąć.

I tak też zro­bił.

Po cza­sie do­je­chali przed dum­nie sto­jący sze­ścio­pię­trowy ho­tel Pa­lace. Swoim ogro­mem wy­róż­niał się na tle in­nych bu­dyn­ków, sta­jąc się tym sa­mym cha­rak­te­ry­stycz­nym punk­tem na ma­pie San Fran­ci­sco. Na jego da­chu z każ­dej ze stron dum­nie po­wie­wała flaga Sta­nów Zjed­no­czo­nych.

For­man przed opusz­cze­niem do­rożki wrę­czył kie­rowcy dzie­sięć do­la­rów. Do­roż­karz, zo­ba­czyw­szy so­wity na­pi­wek, wy­trzesz­czył oczy ze zdu­mie­nia, na­stęp­nie ukło­nił się uni­że­nie w stronę hoj­nego klienta. Kiedy do­rożka od­je­chała, For­man się­gnął po swoją wa­lizkę.

Sto­jąc przed drzwiami wej­ścio­wymi ho­telu, klep­nął Ste­viego w ra­mię, mó­wiąc:

— No, Steve, czas wy­po­cząć po tru­dach po­dróży. Masz dziś cały dzień dla sie­bie. A rano bądź go­tów bo­wiem wy­ru­szymy, aby po­szu­kać na­szego złota. Co ty na to?

— Chyba nie mam in­nego wyj­ścia, sze­fie — od­parł Steve, wzru­sza­jąc ra­mio­nami.

Obaj ru­szyli w stronę wej­ścia, uda­jąc się na za­słu­żony wy­po­czy­nek.

***

Nu­żąca nocna zmiana da­wała się we znaki mło­demu re­cep­cjo­ni­ście. Co chwilę zer­kał na ze­ga­rek, ocze­ku­jąc końca pracy, lecz do jej za­koń­cze­nia po­zo­stała jesz­cze jedna pełna go­dzina, która to wy­da­wała się tą naj­dłuż­szą, choć po­dobno czas pły­nie sta­łym nie­zmien­nym tem­pem.

Znu­dzony mło­dzian ro­zej­rzał się po pu­stym holu. Upew­nia­jąc się, że ni­kogo nie ma w po­bliżu, wy­jął spod lady plik kart. Uwiel­biał sta­wiać pa­sjansa szcze­gól­nie wtedy, kiedy czas pła­tał mu fi­gla, nie chcąc wy­bić jego ulu­bio­nej go­dziny końca pracy.

Przy­sta­wiw­szy sto­łek do nie­wiel­kiego sto­lika, usiadł, prze­ta­so­wu­jąc ener­gicz­nie trzy­maną ta­lię kart. Po kilku za­cię­tych par­tiach spoj­rzał na ze­ga­rek, bę­dąc pew­nym, że czas się zbie­rać. Pa­trząc jed­nak na wska­zówki, po­krę­cił głową, wska­zy­wały one bo­wiem go­dzinę 5:00, a nie 6:00, o któ­rej miał za­koń­czyć nocną zmianę.

— Pew­nie znów się ze­psuł ten stary szrot — mruk­nął pod no­sem.

Na­gle re­cep­cjo­ni­stę po­de­rwał głos dzwonka.

— Chry­ste Pa­nie! — krzyk­nął ze stra­chu, trą­ca­jąc rów­no­cze­śnie nogą o sto­lik, który prze­wró­cił się z hu­kiem na gładką po­sadzkę. Kiedy opa­no­wał prze­chył, rzekł prze­jęty: — Słu­cham? W czym... czym mogę słu­żyć?

— Po pierw­sze, drogi chłop­cze — ode­zwał się ochry­ple męż­czy­zna w po­zła­ca­nym sur­du­cie — nie uży­waj słowa Ojca swego nada­remno. A po dru­gie, wi­dzę, że coś ci się ze­psuło. — Wska­zał pal­cem na ze­ga­rek trzy­many przez wy­stra­szo­nego mło­dziana.

— No, chyba tak… Ko­lejne pie­nią­dze po­szły w błoto — rzekł roz­ża­lony.

Męż­czy­zna się­gnął do kie­szeni sur­duta, wyj­mu­jąc złoty ze­ga­rek, lśniący w świe­tle ho­te­lo­wych lamp. Po­ło­żyw­szy przed­miot na ladę, prze­su­nął go w stronę ręki wy­stra­szo­nego re­cep­cjo­ni­sty.

— Weź mój, mam ta­kich na pęczki.

Mło­dzian wy­trzesz­czył oczy ze zdu­mie­nia, pod­no­sząc po­da­ru­nek z lady. Przy­glą­dał mu się su­mien­nie z każ­dej strony, ni­gdy bo­wiem nie wi­dział ta­kiej udziw­nio­nej wer­sji ze­garka. Spoj­rzał na czło­wieka sto­ją­cego przed nim, na­stęp­nie zwró­cił się do niego, naj­uprzej­miej jak po­tra­fił:

— Jest pan pe­wien, że chce mi go dać? To jest dzieło sztuki!

— No pew­nie. A wiesz czemu?

Chło­pak rzu­cił py­ta­jące spoj­rze­nie.

— Ty masz ze­ga­rek, a ja mam te­raz czas — po­wie­dział lo­do­wa­tym to­nem.

Re­cep­cjo­ni­sta po­czuł się nie­swojo. Jego spe­szony wzrok po­wę­dro­wał w stronę po­roz­rzu­ca­nych kart.

— I tak by ci nie wy­szedł, więc się nie przej­muj — rzekł pew­nie męż­czy­zna w sur­du­cie.

— Tak so­bie tylko gry­wam dla za­bi­cia czasu — mó­wił wy­mi­ja­jąco re­cep­cjo­ni­sta — oczy­wi­ście jak ni­kogo nie ma w po­bliżu. Tylko niech pan nie idzie na skargę do kie­row­nika! Bo będę mu­siał szu­kać no­wego za­ję­cia.

— Za­bić czas… — za­śmiał się pod no­sem ta­jem­ni­czy je­go­mość. — Mu­szę to so­bie za­pi­sać.

Re­cep­cjo­ni­sta zdę­biał. Nie­mniej po krót­kiej chwili po­sta­no­wił się prze­ła­mać, mó­wiąc nie­pew­nym gło­sem:

— Czy… Mogę jed­nak w czymś po­móc? Czy cze­goś pan po­trze­buje?

— Tak. Jest coś, co mo­żesz dla mnie zro­bić. — Nie­zna­jomy spoj­rzał w prze­stra­szone oczy swego roz­mówcy. — Wi­dzisz, mój drogi. Mam pre­zent dla pew­nego je­go­mo­ścia, śpią­cego so­bie smacz­nie w jed­nym z wa­szych ho­te­lo­wych po­koi. Kiedy stąd wyjdę, a drzwi się za mną za­mkną, po tych scho­dach zej­dzie krępy męż­czy­zna z cy­ga­rem w dłoni, a obok niego bę­dzie szedł jego od­wieczny przy­du­pas.

— Prze­pra­szam, kto?

— Jego po­moc­nik… Twoim za­da­niem jest mu wrę­czyć ten przed­miot. — Wyjął spod sur­duta brą­zową teczkę, kła­dąc ją na la­dzie. Na ko­niec do­dał: — Do rąk wła­snych.

— I to wszystko?

— Tak.

Ta­jem­ni­czy gość od­wró­cił się na pię­cie, ru­sza­jąc w kie­runku drzwi. Kiedy opu­ścił bu­dy­nek, na scho­dach po­ja­wił się nie kto inny, jak Geo­rge For­man, trzy­ma­jący za­pa­lone cy­garo w dłoni, a obok krok w krok szedł jego przy­boczny Steve Young. Re­cep­cjo­ni­stę zmro­ził ten wi­dok. Gdy prze­szli obok niego za­nie­mó­wił, lecz za­raz prze­ła­mał strach, uprzej­mie do nich krzy­cząc:

— Prze­pra­szam, pa­no­wie! Mo­że­cie tu­taj po­dejść?

Oby­dwaj od­wró­cili się w stronę re­cep­cji i zo­ba­czyw­szy ma­cha­ją­cego w ich stronę pra­cow­nika ho­telu po­de­szli do lady.

— Słu­cham? — za­py­tał uprzej­mie For­man.

— Może to tro­chę dziw­nie za­brzmi, ale — re­cep­cjo­ni­sta wska­zał na teczkę — to chyba do pana.

For­man pod­szedł, pa­trząc z za­cie­ka­wie­niem na le­żący przed­miot.

— Mó­wisz chłop­cze, że to dla mnie?

For­man się­gnął po teczkę, cie­kaw­sko się jej przy­glą­da­jąc.

— Tak, pro­szę pana. Pe­wien dziwny męż­czy­zna po­wie­dział, że mam panu to wrę­czyć… Do rąk wła­snych.

— Dziwny?

For­man zro­bił cie­kaw­ski wy­raz twa­rzy.

— No… Był ja­kiś inny i jesz­cze ten jego głos… Na­dal mam ciarki, jak so­bie o nim przy­po­mnę.

— A pa­mię­tasz, jak wy­glą­dał? — wtrą­cił Steve.

— Miał na so­bie po­zła­cany sur­dut a na gło­wie tro­chę zbyt duży me­lo­nik.

Geo­rge For­man, usły­szaw­szy ten opis, na­tych­miast po­bladł. Z obawą spo­glą­dał na ta­jem­ni­czą teczkę. Po se­kun­dach roz­my­ślań zaj­rzał do środka, lecz uj­rzaw­szy pierw­szą stronę, na­tych­miast ją za­mknął.

— Steve, weź to ode mnie i za­nieś do mo­jego po­koju. Nie mam te­raz na to czasu. Spo­tkamy się w ja­dalni.

— Tak jest, sze­fie.

Steve po­biegł na górę, a For­man wy­jął z kie­szeni dzie­sięć do­la­rów, kła­dąc je na la­dzie.

— To dla cie­bie, drogi chłop­cze. Tylko nie wy­daj wszyst­kiego na ko­biety — rzekł For­man, pusz­cza­jąc w za­bawny spo­sób oko.

— Oo! Ja dzię­kuję, nie trzeba.

— Bierz, jak dają. Wy­ko­rzy­stuj każdą oka­zję do po­lep­sze­nia swo­jej sy­tu­acji.

Zdu­miony mło­dzian ukło­nił się ni­sko, a For­man udał się w stronę ja­dalni. Skon­ster­no­wany re­cep­cjo­ni­sta po­sta­no­wił ze­brać po­roz­rzu­cane karty.

Sprząt­nąw­szy ba­ła­gan, po­now­nie roz­brzmiał dźwięk dzwonka. Od­wró­ciw­szy się prze­ra­żony, zo­ba­czył swo­jego za­do­wo­lo­nego zmien­nika.

— Dzięki, że prze­pra­co­wa­łeś za mnie ostat­nią go­dzinę — rzekł zdy­szany. — Przez te ko­biety stracę w końcu ro­botę. Je­stem ci dłużny kilka ko­le­jek.

— Go­dzinę? — zdzi­wił się re­cep­cjo­ni­sta.

Z kie­szeni wy­jął ze­ga­rek, lecz ku jego zdu­mie­niu wska­zy­wał go­dzinę 7:00.

— To jest nie­moż­liwe…

Się­gnął do dru­giej kie­szeni po złoty ze­ga­rek po­da­ro­wany mu przez ta­jem­ni­czego go­ścia. Za­sko­czony uj­rzał, że jego wska­zówki wska­zują do­kład­nie tę samą go­dzinę.

***

Steve Young wbiegł na ostat­nie pię­tro ho­telu Pa­lace, gdzie znaj­do­wał się po­kój Geo­rga For­mana. Acz­kol­wiek za­miast wejść do po­koju swo­jego szefa, pod­szedł do drzwi znaj­du­ją­cych się obok, stu­ka­jąc w drew­niane po­szy­cie. Po krót­kiej chwili po­wtó­rzył stu­ka­nie jesz­cze dwu­krot­nie.

Na ko­ry­ta­rzu roz­brzmiał dźwięk otwie­ra­nej za­suwy.

W drzwiach sta­nął szczu­pły męż­czy­zna ubrany w szary płaszcz, ro­biąc zmar­niałą minę, jakby co do­piero obu­dził się po suto za­kra­pia­nym przy­ję­ciu.

— Pro­szę wejść, sze­fie — rzekł,wy­ko­nu­jąc za­pra­sza­jący gest ręką.

Steve ro­zej­rzał się po ko­ry­ta­rzu i upew­niw­szy się, że ni­kogo nie ma w po­bliżu, wszedł do środka. Po ca­łym po­koju po­roz­rzu­cane były za­pi­sane kartki a w sa­mym cen­trum stała dziwna ma­szy­ne­ria wy­glą­da­jąca jak elek­tro­niczne li­czy­dło.

Steve wi­dząc, dzia­ła­jącą ma­chinę za­py­tał:

— Czy to jest to, o czym my­ślę?

— Tak, sze­fie. De­tek­tor wy­krył dy­la­ta­cję czasu.

— A niech mnie! — krzyk­nął Steve. — Czyli to prawda… — Po chwi­lo­wym za­chwy­cie Steve prze­ka­zał teczkę męż­czyź­nie sto­ją­cemu obok. — Sko­piuj jej za­war­tość, a po­tem za­nieś do po­koju For­mana. Ja mu­szę na­prędce do niego wra­cać.

— Tak jest, sze­fie.

Kiedy Steve na­ci­snął klamkę, od­wró­cił się do swego kom­pana, mó­wiąc:

— A, i za­po­mnia­łem. Na­daj do cen­trali, że roz­po­czy­namy ak­cję „Wy­brańcy Czasu”.

***

Na­stał wie­czór w San Fran­ci­sco, a wraz z nim na­stała pora na od­po­czy­nek dla róż­nych grup za­wo­do­wych. Acz­kol­wiek gdy jedni szli od­po­czy­wać, dru­dzy szli pra­co­wać.

Geo­rge For­man dzi­siej­szego wie­czoru na­le­żał do tych dru­gich.

— Je­ste­śmy na miej­scu — po­wie­dział pew­nym gło­sem For­man.

Steve spoj­rzał na bu­dy­nek, krę­cąc głową z nie­do­wie­rza­nia.

— To na pewno tu­taj? Ciężko tą roz­kle­ko­taną budę na­zwać te­atrem. Wy­gląda to ra­czej na dom pu­bliczny po­sta­wiony w po­śpie­chu.

— Bo to jest dom pu­bliczny. Zo­stał na pe­wien czas prze­ro­biony na pro­wi­zo­ryczny te­atr z po­wodu nie­daw­nego po­żaru, który znisz­czył lo­kalny bu­dy­nek te­atru. Sztuka tra­fia na­wet w ta­kie par­szywe miej­sce, mój drogi. I to jest wła­śnie w niej naj­pięk­niej­sze. Zresztą nie li­czy się opa­ko­wa­nie, tylko za­war­tość.

— Skoro tak pan mówi — od­po­wie­dział bez prze­ko­na­nia Steve.

— Wcho­dzę. Życz mi szczę­ścia, wyjdę z tego bu­dynku z tar­czą albo na tar­czy.

Steve uści­snął dłoń szefa, na­stęp­nie pod­szedł do po­bli­skiej ściany. Pod­pie­ra­jąc się rę­koma, od­pro­wa­dzał wzro­kiem For­mana, zmie­rza­ją­cego dziar­skim kro­kiem do bu­dynku.

Po wej­ściu do środka Geo­rge For­man za­czął iść ko­ry­ta­rzem w kie­runku, skąd do­cho­dziły dźwięki sztuki gra­nej już od ja­kie­goś czasu.

Bę­dąc w po­ło­wie drogi, przej­ście za­gro­dził mu bar­czy­sty męż­czy­zna o groź­nym wy­ra­zie twa­rzy.

— Pan na przed­sta­wie­nie?

— Tak — od­rzekł spo­koj­nie For­man.

— Nie mogę nie­stety pana prze­pu­ścić — od­parł wiel­ko­lud nie­zwy­kle uprzej­mym to­nem. — Wie pan, sala jest już pełna, a do­sta­łem po­le­ce­nie, by już ni­kogo nie wpusz­czać więc…

— Ro­zu­miem — rzekł em­pa­tycz­nie For­man, się­ga­jąc do kie­szeni ma­ry­narki, zktó­rej kie­szeniwy­jął plik bank­no­tów. — I tak mnie, pan nie po­wstrzyma. Pro­szę to rów­no­war­tość trzy­mie­sięcz­nej pen­sji, na wy­pa­dek, gdyby przeze mnie pana zwol­nili z pracy.

— Ła­pówka? — za­py­tał uśmiech­nięty mężczy­zna.

For­man od­wza­jem­nił uśmiech.

— Do­ce­niam pań­ską pracę. Sam za­trud­niam po­dob­nych panu i wiem, że płacą wam gro­sze za tak nie­wdzięczną ro­botę. Mo­gliby wię­cej, ale wia­domo, chci­wość tego świata jest po­ra­ża­jąca...

— No tak, mo­gliby… Ale pan za­pła­cił wię­cej, więc… — za­śmiał się. Kiedy wiel­ko­lud prze­stał się śmiać, do­dał: — Tylko pro­szę wejść po ci­chu.

For­man, rzu­ciw­szy męż­czyź­nie po­ro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nie, ru­szył da­lej.

Bę­dąc przed drzwiami sali, ostroż­nie je uchy­lił, za­glą­da­jąc do środka. Wszyst­kie miej­sca były za­jęte, a wi­dzo­wie oglą­dali przed­sta­wie­nie w peł­nym sku­pie­niu. For­man, wy­ko­rzy­stu­jąc oka­zję, wśli­zgnął się do środka i nie­po­strze­że­nie pod­szedł do po­bli­skiej ko­lumny. Opie­ra­jąc się ra­mie­niem, spo­glą­dał na gra­ją­cych ak­to­rów. Jego wzrok z na­mięt­no­ścią pa­dał na młodą damę od­gry­wa­jącą rolę panny Mary Stu­art.

Na­gle je­den ze skon­ster­no­wa­nych wi­dzów na końcu sali po­wie­dział:

— Co za szrot... Bo sztuką tego na­zwać nie można.

Po­zo­stali wi­dzo­wie, usły­szaw­szy te słowa, po­trzą­snęli gło­wami na znak dez­apro­baty, lecz męż­czy­zna za bar­dzo się tym nie prze­jął i kon­ty­nu­ował:

— Sce­na­rzy­sta po­wi­nien za­paść się pod zie­mię i nie wy­cho­dzić spod niej, do­póki nie stwo­rzy lo­gicz­nego sensu, bo jak na ra­zie nie wia­domo, o co cho­dzi...

For­man się uśmiech­nął, wie­dział bo­wiem, że słowa te wy­po­wie­dział nie kto inny jak dzien­ni­karz pi­szący do ru­bryki kul­tu­ral­nej. W lo­kal­nych te­atrach cza­sem po­su­wali się do pro­wo­ka­cji pu­blicz­no­ści, aby uła­twić so­bie pi­sa­nie re­cen­zji do ga­zety. Kilka osób en­tu­zja­stycz­nie przy­znało mu ra­cję. Męż­czy­zna na ko­niec do­dał:

— Jed­nak ta młoda dama, która gra pannę Stu­art, ma pewną dozę ta­lentu. Za­pewne w przy­szło­ści bę­dzie cen­nym na­byt­kiem do na­szej lo­kal­nej sceny.

Wi­dzo­wie po­ki­wali ener­gicz­nie głową.

For­man cały czas pa­trzył z po­dzi­wem na mło­dziutką Ame­lię Har­ris. Jej dłu­gie kasz­ta­nowe włosy oraz duże kształtne oczy urze­kły nie­jed­nego wi­dza, który pa­trzył na nią jak za­hip­no­ty­zo­wany.

Ostatni raz spo­tkali się w 1881 roku, gdy miała osiem lat. Była te­raz o sześć lat star­sza i jak wi­dać, nie my­lił się. Po­sia­dała w swej du­szy tak rzadko spo­ty­kaną iskrę bożą.

Po kwa­dran­sie przed­sta­wie­nie do­bie­gło końca. Widzo­wie po­wstali, na­gra­dza­jąc ak­to­rów okla­skami. Nie były one en­tu­zja­styczne, ale wy­ra­żały szczery sza­cu­nek do pracy wło­żo­nej przez nich tego wie­czoru. For­man cier­pli­wie cze­kał, aż wszy­scy opusz­czą salę. Kiedy ostatni widz wy­szedł, za­ka­sał rę­kawy, uda­jąc się na spo­tka­nie z panną Har­ris.

Do­cho­dząc do pro­wi­zo­rycz­nej gar­de­roby, przed wej­ściem za­stał ko­bietę. Do­brze zbu­do­wana dama, zo­ba­czyw­szy ob­cego je­go­mo­ścia, za­gro­dziła mu drogę.

— A, pan, gdzie idzie?  — za­py­tała groź­nie.

— Na­zy­wam się, Geo­rge...

Nie zdą­żył do­koń­czyć. Sto­jąca przed nim ko­bieta rzu­ciła mu się w ra­miona.

— Ach! To pan pa­nie For­man! Pro­szę wy­ba­czyć mi moje ma­niery. My­śla­łam, że to ko­lejny widz pró­bu­jący na­mó­wić moją córkę na mał­żeń­stwo.

— Pro­szę się nie przej­mo­wać — od­rzekł za­sko­czony For­man — ro­zu­miem pani obawy. Jed­nak chcę pa­nią za­pew­nić, że je­stem tu tylko w in­te­re­sach. — Uśmiech­nął się cie­pło, chcąc uspo­koić prze­jętą matkę. Na ko­niec kla­snął w dło­nie, do­da­jąc: — To jak, przed­stawi mnie pani córce?

— Ależ oczy­wi­ście! Pro­szę chwilę za­cze­kać.

Emma Har­ris po chwili wró­ciła z Ame­lią, trzy­ma­jąc ją za rękę.

— Ame­lio, pa­mię­tasz pana For­mana?

Ame­lia po­pa­trzyła się na krę­pego czło­wieka o pulch­nej twa­rzy. Przy­po­mniała so­bie, że spo­tkała ko­goś po­dob­nego lata temu, kiedy żył jesz­cze jej oj­ciec. Bo­jąc się ode­zwać, po­ki­wała tylko nie­śmiało głową.

For­man, uj­rzaw­szy prze­ję­cie na twa­rzy Ame­lii, ukuc­nął przed nią, mó­wiąc po­waż­nym to­nem:

— No, mu­szę po­wie­dzieć, że dawno nie wi­dzia­łem tak złej sztuki.

Ciało Ame­lii za­lała fala cie­pła, a w ustach po­ja­wiła się okropna su­chość. For­man kon­ty­nu­ował:

— Jed­nak do­bry ak­tor, za­wsze ura­tuje na­wet naj­gor­szy sce­na­riusz. Wi­dzo­wie byli pod wra­że­niem tej ca­łej Mary Stu­art. Je­stem pe­wien, że ju­tro w lo­kal­nej ga­ze­cie będą pi­sać o to­bie tylko w sa­mych su­per­la­ty­wach.

 Ame­lia po­czuła ulgę prze­pla­taną z przy­pły­wem dumy.

— Nie wiem, co po­wie­dzieć pa­nie For­man. Dzię­kuję za miłe słowa — od­parła Ame­lia, spusz­cza­jąc wzrok ku pod­ło­dze.

— Nie masz za co dzię­ko­wać, mała. Jes­teś bar­dzo zdolna. Trzy­maj tak da­lej, a usły­szy jesz­cze o to­bie cały świat. — For­man po­now­nie kla­snął w dło­nie. — No, ale może nie stójmy tak. Co po­wie­cie dro­gie pa­nie, aby­śmy prze­szli do sto­lika?

Kiedy cała trójka wy­god­nie się roz­sia­dła, For­man zwró­cił się do Emmy Har­ris:

— Pani Har­ris, po­wiem wprost, Ame­lia ma pewne ce­chy oraz umie­jęt­no­ści, które przy od­po­wied­nim pro­wa­dze­niu jej ka­riery mogą wy­nieść ją na ak­tor­ski pie­de­stał. Jed­nak tu­taj, w tym jakże wspa­nia­łym mie­ście ma ogra­ni­czone moż­li­wo­ści. Je­dy­nie wy­jazd do No­wego Jorku, a przede wszyst­kim po­byt na Broad­wayu po­zwoli jej wejść na ten pie­de­stał.

Spe­szona Ame­lia spoj­rzała na matkę py­ta­ją­cym wzro­kiem. Pani Har­ris, wi­dząc za­kło­po­ta­nie córki, przy­tu­liła ją mocno do sie­bie.

For­man mó­wił da­lej:

— Oczy­wi­ście, na­sza mała zdolna ak­to­reczka bę­dzie mu­siała przejść szko­le­nie pod okiem spe­cja­li­stów. Na po­czątku, póki się nie po­czuje pew­nie, bę­dzie grała mniej ważne role. Jed­nakże już te­raz je­stem pe­wien, że świat jesz­cze o to­bie usły­szy — rzekł dum­nie, pusz­cza­jąc oko w stronę Ame­lii.

Ame­lię onie­śmie­liły słowa wy­po­wie­dziane przez tak zna­mie­nitą oso­bi­stość. Emma Har­ris, głasz­cząc córkę po wło­sach, zwró­ciła się uprzej­mie do For­mana:

— Czy mogę zo­stać na mo­ment sam na sam z córką?

— Oczy­wi­ście, droga pani.

Ukło­niw­szy się, For­man po­wstał od sto­lika, kie­ru­jąc się w stronę pro­wi­zo­rycz­nej sceny. Opie­ra­jąc się o par­kiet, pa­trzył na roz­ma­wia­jące w prze­ję­ciu damy. Sam był rów­nie prze­jęty co one, wszak jego pew­ność sie­bie była tylko ma­ską, na­kła­daną przez niego od lat. Każda bo­wiem roz­mowa z przy­szłą ak­torką wpra­wiała go w nie­małe za­kło­po­ta­nie.

Po paru chwi­lach Emma Har­ris, trzy­ma­jąc Ame­lię za rękę, po­de­szła do For­mana.

— Zga­dzamy się na pań­ską pro­po­zy­cję, lecz mam dwa wa­runki — za­częła po­waż­nie pani Har­ris. — Moja córka nie zo­stała ob­da­rzona koń­skim zdro­wiem, więc ma pan o nią dbać i jej nie nadwy­rę­żać. Je­żeli któ­re­goś dnia po­sta­nowi zre­zy­gno­wać, to za­ak­cep­tuje pan jej de­cy­zję. A drugi, to jadę z nią. Mu­szę to­wa­rzy­szyć córce na po­czątku ka­riery, chcę, aby miała we mnie opar­cie.

For­man pa­trzył to raz na Emmę Har­ris raz na Ame­lię i po chwili na­pię­cia krzyk­nął za­chwy­cony:

— Ależ oczy­wi­ście! Zresztą sam chcia­łem to za­pro­po­no­wać. Za­pew­nię pa­niom wszystko, co naj­lep­sze. Za­miesz­ka­cie w bar­dzo, ale to bar­dzo ele­ganc­kim pen­sjo­na­cie, ze wszyst­kimi moż­li­wymi wy­go­dami. Ni­czym nie bę­dzie­cie mu­siały się przej­mo­wać.

Kla­snąw­szy w dło­nie, For­man spod ma­ry­narki wy­jął dwa bi­lety, wrę­cza­jąc je Em­mie Har­ris.

— Po­ciąg wy­ru­sza za do­kład­nie trzy dni — do­dał.

— Tak szybko? — zdzi­wiła się Ame­lia.

— Im szyb­ciej, tym le­piej, moja droga — rzekł pew­nie For­man.

Pani Har­ris je­dy­nie przy­tak­nęła. Kiedy For­man miał za­miar odejść, do­strzegł w oczach Ame­lii nie­pew­ność. Ukuc­nąw­szy przy niej, po­gła­dził pal­cem jej po­li­czek.

— Mu­simy so­bie coś wy­ja­śnić, moja mała ko­le­żanko. Chcę, abyś wie­rzyła, że wspól­nie uda nam się od­nieść suk­ces. Pro­szę cię, abyś mi za­ufała, je­stem pe­wien, że po­ra­dzisz so­bie w wiel­kim świe­cie te­atru. — For­man zro­bił przy­ja­ciel­skie spoj­rze­nie. — To jak, wy­ru­szysz ze mną na tę wspa­niałą przy­godę?

Mil­cząc, je­dy­nie po­ki­wała głową. Gdy For­man miał za­miar wstać, nie­spo­dzie­wa­nie Ame­lia przy­tu­liła się do niego.

— Oo! Ale nie tak mocno, bo mnie udu­sisz! — za­żar­to­wał.

Pu­ściw­szy For­mana, na twa­rzy Ame­lii po­ja­wił się pro­myk na­dziei na lep­sze ju­tro. Speł­niw­szy swoje za­da­nie, For­man po­że­gnał się i udał w stronę wyj­ścia.

Na ze­wnątrz ude­rzyła go chłodna aura.

Chu­cha­jąc w dło­nie, roz­glą­dał się wo­koło, szu­ka­jąc w ciem­no­ściachswego kom­pana.Ulica jed­nak była opu­sto­szała. Kiedy ru­szył przed sie­bie, aby prze­szu­kać oko­licę, po­czuł do­tyk na ra­mie­niu.

— Pa­nie złoty! — wy­stra­szył się For­man.

— To tylko ja, sze­fie — od­po­wie­dział spo­koj­nie Steve.

— Bła­gam! Nie rób tego wię­cej…

For­man wy­pu­ścił po­wie­trze z ust.

— I co? Z tar­czą czy na tar­czy? — za­py­tał Steve.

— Ze złotą tar­czą mój drogi, ze złotą! — krzyk­nął dum­nie, klasz­cząc jed­no­cze­śnie w dło­nie.

— Gra­tu­lacje sze­fie! — Steve uści­snął ener­gicz­nie dłoń For­mana. — A więc, co te­raz?

For­man po chwi­lo­wym za­my­śle­niu od­parł:

— Wra­camy do ho­telu, ale… — zro­bił krótką prze­rwę — wró­cimy okrężną drogą. Niebo dziś jest czy­ste jak łza, obej­rzymy so­bie gwiazdy. Co ty na to?

— Szcze­rze to… — za­wa­hał się Steve. — Myślę, że to bę­dzie do­sko­nały po­mysł.

Oby­dwaj ru­szyli przed sie­bie.

Idąc pu­stą ulicą, For­man spo­glą­dał w górę, po­dzi­wia­jąc uno­szące się na noc­nym nie­bie gwiazdy. Wi­dok se­tek roz­świe­tlo­nych punk­tów spra­wił, że choć na chwilę za­po­mniał o dziw­nych wy­da­rze­niach, ja­kie spo­tkały go ostat­nimi czasy.

***

Trzy dni mi­nęły tak szybko, jakby ktoś maj­stro­wał przy wska­zów­kach ze­gara. Ta­kie od­czu­cia miała Ame­lia Har­ris sto­jąca wraz z matką na sta­cji ko­le­jo­wej w ocze­ki­wa­niu na po­dróż do No­wego Jorku. Pe­ron ku nie­za­do­wo­le­niu Ame­lii za­peł­niał się po­dróż­nymi ob­ła­do­wa­nymi prze­róż­nymi ba­ga­żami. Przy wa­go­nach ob­sługa uwi­jała się jak w ukro­pie, aby zdą­żyć przed umó­wioną go­dziną od­jazdu.

Po­ra­nek był dość chłodny jak na let­nią porę. Kto mógł, ten sta­wał bli­żej lo­ko­mo­tywy, aby się choć tro­chę ogrzać, lecz po chwili kon­duk­to­rzy prze­pę­dzali po­dróż­nych, aby nie zro­bili so­bie krzywdy od go­rą­cej pary wy­do­by­wa­ją­cej się z otwo­rów że­la­znej be­stii.

Prze­jęta Ame­lia nie mo­gąc ustać z ner­wów, usia­dła na po­bli­skiej sta­lo­wej ławce. Pierw­szy raz w ży­ciu miała od­być tak długą wy­prawę. Jed­nak jej nie­po­kój prze­pla­tał się z fa­scy­na­cją zo­ba­cze­nia zu­peł­nie in­nego świata. Świata, dzięki któ­remu miała na­dzieję speł­nić swe ma­rze­nia o zo­sta­niu wiel­kiej sławy ak­torką.

Emma Har­ris, uj­rzaw­szy prze­ję­cie na twa­rzy swo­jej có­reczki, usia­dła obok, przy­tu­la­jąc ją do sie­bie.

Ocze­ku­jąc na moż­li­wość wej­ścia do po­ciągu, do tu­lą­cych się dam pod­szedł ni­ski męż­czy­zna i ukło­niw­szy się szar­mancko, rzekł uprzej­mie:

— Dzień do­bry, dro­gie pa­nie. — Męż­czy­zna uważ­nie się im przyj­rzał. — Pani to za­pewne Emma Har­ris a ta młoda dama to pani córka Ame­lia. Czy do­brze zga­dłem?

— Dzień do­bry — od­po­wie­działa rów­nie uprzej­mie Emma Har­ris. — Tak zgadł pan, cze­kamy na...

— Na Geo­rga For­mana — wtó­ro­wał nie­zna­jomy. — Pan For­man, ka­zał uprze­dzić, że się spóźni. Więc do mo­mentu, kiedy się nie po­jawi, je­ste­ście dro­gie pa­nie ska­zane na moje to­wa­rzy­stwo. Mam na­dzieję, że was nie za­nu­dzę. Ach! I pro­szę mi wy­ba­czyć, za­po­mnia­łem się przed­sta­wić. Na­zy­wam się Steve Young. Je­stem, jakby to po­wie­dzieć… prawą ręką pana For­mana.

— Miło mi — od­parła ser­decz­nie Emma Har­ris, która wy­cią­gnęła rękę na po­wi­ta­nie.

Po uca­ło­wa­niu dłoni Steve rzekł:

— Wi­dzę, że za­raz mi tu moje dro­gie damy za­mar­zną. Więc za­pra­szam. — Wska­zał wa­gon ko­le­jowy sto­jący za jego ple­cami. — Cały jest do na­szej dys­po­zy­cji, więc inni pa­sa­że­ro­wie nie będą nam prze­szka­dzać.

Ame­lia wraz z matką były za­sko­czone, nie są­dziły bo­wiem, że będą miały cały wa­gon po­dróżny dla sie­bie. Steve się­gnął po wa­lizki i wspól­nie udali się do środka.

Kiedy cała trójka zna­la­zła się w przy­tul­nym prze­dziale, Steve uprzej­mie zwró­cił się do dam:

— Pro­szę sia­dać i się roz­go­ścić, za­raz po­winno być cie­pło, je­śli cze­goś bę­dzie­cie pa­nie po­trze­bo­wały, to pro­szę śmiało mó­wić.

— Prze­pra­szam pana — roz­brzmiał nie­śmiały głos Emmy Har­ris. — Ten pana ak­cent… Czy jest pan może Szko­tem?

— Aż tak sły­chać? — za­śmiał się Steve. — Tak na­prawdę to pół Szko­tem pół Ir­land­czy­kiem. Mój oj­ciec przy­je­chał ze Szko­cji do No­wego Jorku, tam też po­znał moją matkę, która była Ir­landką, lecz z po­wodu braku pracy, wy­emi­gro­wali do Bal­ti­more, gdzie przy­sze­dłem na świat. Mam na­dzieję, że nie nosi pani żad­nej urazy do szkoc­kiej krwi?

Steve po­now­nie się za­śmiał.

— Nie, ależ skąd! Mój nie­dawno zmarły mąż był Szko­tem. Usły­szaw­szy pań­ski ak­cent, po pro­stu wró­ciły wspo­mnie­nia.

Steve wi­dząc ból na twa­rzy Emmy Har­ris, pod­szedł do niej, obej­mu­jąc po oj­cow­sku.

— Sły­sza­łem, że umarł kilka lat temu. Pro­szę przy­jąć moje naj­szczer­sze wy­razy ubo­le­wa­nia.

Tu­ląc