Pamiętnik Maksima ebook

Spis treści

Strona tytułowa

CZĘŚĆ PIERW­SZA

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

CZĘŚĆ DRUGA

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

CZĘŚĆ TRZE­CIA

I

II

III

IV

?

Ra­do­sław Sła­wiń­ski

PA­MIĘT­NIK MAK­SIMA

Nu­mer ISBN: 978-83-970409-3-9

Kon­takt do au­tora: ra­do­slaw­sla­win­ski­[email protected]

Co­py­ri­ght © Ra­do­sław Sła­wiń­ski, 2024

CZĘŚĆ PIERW­SZA

I

Mi­nęły do­kład­nie trzy doby od mo­mentu prze­kro­cze­nia gra­nicy No­wej Rzecz­po­spo­li­tej, która od prze­szło trzy­dzie­stu wio­sen jest do­mem dla ta­kich jak ja. A mó­wiąc kon­kret­nie, dla po­słańca No­wo­war­szaw­skiej Cen­trali Pocz­to­wej.

Moja po­dróż na szlaku trwa od do­brych kilku mie­sięcy, lecz do­piero kiedy wkro­czy­łem w do­brze znane so­bie progi, za­częły ła­pać mnie skur­cze ły­dek. Może świa­do­mość, że je­stem pra­wie u celu, spra­wia, że emo­cje zwią­zane z po­dróżą opa­dają, da­jąc tym sa­mym sy­gnał ciału, że czas w końcu zro­bić so­bie dłuż­szą prze­rwę od po­dróży.

Nie­stety od­po­czy­nek musi po­cze­kać, do sto­licy bo­wiem po­zo­stał jesz­cze szmat nie­bez­piecz­nej i wy­bo­istej drogi. Rów­nie do­brze, za­nim tam do­trę, mogę do­stą­pić za­szczytu uda­nia się na wieczny spo­czy­nek, co tak na­prawdę roz­wiąże raz na za­wsze pro­blemy mego stru­dzo­nego ciała. Na szczę­ście wi­dok ośnie­żo­nych ste­pów oraz za­mar­z­nię­tych je­zior wpra­wia mój umysł w na­strój ni­czym nie­ska­la­nego spo­koju, po­zwa­la­jąc po­słań­cowi, choć na krótką chwilę wy­tchnie­nia.

I tak ga­da­jąc sam do sie­bie, par­łem przez ko­lejne za­spy śniegu.

Roz­mowy z od­lu­dziem na­uczył mnie mój już nie­ży­jący men­tor, choć oso­bi­ście wo­la­łem go na­zy­wać prze­wod­ni­kiem. Za­wsze po­wta­rzał, że gdy znajdę się w sa­mot­nej po­dróży, mu­szę spro­wo­ko­wać swoje dru­gie „Ja” do kon­wer­sa­cji. Z po­czątku wy­da­wało się to dla mnie po­zba­wione sensu, wszak jak można sa­memu do sie­bie ga­dać?

A no można… a na­wet trzeba.

Pa­mię­tam, jak pod­czas pierw­szej sa­mot­nej po­dróży, ma­jąc na karku dwu­dzie­stą wio­snę, zi­gno­ro­wa­łem tę radę, my­śląc na­iw­nie, że ję­zyka nie da się za­po­mnieć. Ja­kiż ja by­łem głupi! Po wie­lo­mie­sięcz­nej wę­drówce na wschód, kiedy to do­tar­łem do no­wo­ro­syj­skiej osady, oka­zało się, że mia­łem pro­blem, aby wy­du­kać pod­sta­wowe wy­razy. Na moje szczę­ście wschodni bra­cia za­wczasu zo­rien­to­wali się, co jest tego przy­czyną i przy po­mocy hek­to­li­trów wódki prze­pro­wa­dzili przy­spie­szony kurs przy­po­mi­na­jący ję­zyk w gę­bie. Do dziś pa­mię­tam kaca, który na długo po­zo­stał pa­miątką z po­wodu mej py­chy, jak i igno­ran­cji.

I to jest wła­śnie główna przy­czyna ga­da­nia do sa­mego sie­bie.

Choć… Jest jesz­cze druga, a mia­no­wi­cie ta­kową roz­mową two­rzę my­ślowy pa­mięt­nik. Je­dy­nie ża­łuję, że nikt ni­gdy nie bę­dzie miał oka­zji, aby go prze­czy­tać. Ale może to i do­brze, któż bo­wiem by chciał za­po­znać się z re­la­cjami po­cho­dzą­cymi z „mar­twego świata”.

À pro­pos „mar­twego świata”. Nic tak jak stą­pa­nie po za­mar­z­nię­tym grun­cie oto­czo­nym przez ośnie­żone lasy oraz sza­rawe ni­sko uno­szące się chmury nie wpra­wia czło­wieka w uczu­cie bez­na­dziei i braku sensu ży­cia. Nie­mniej za­raz mroźny po­wiew wia­tru roz­bu­dza mnie z tej me­lan­cho­lii, przez co na­cią­gam na twarz weł­niany szal.

To całe pi­sa­nie my­ślo­wego pa­mięt­nika ma rów­nież inną ważną za­letę. A mia­no­wi­cie świet­nie po­trafi oszu­kać czas, dzięki czemu w „kilka chwil póź­niej” zna­la­złem się po­środku nie­gdyś naj­więk­szego je­ziora Śniar­dwy. Za­wsze, gdy mam oka­zję być sa­mot­nie w ta­kim miej­scu, pa­dam na ko­lana, wzno­sząc ręce do góry, po czym za­czy­nam zma­wiać mo­dli­twę. Po­dobno i mogę to po­twier­dzić z wła­snego do­świad­cze­nia, lód staje się wtedy tward­szy.

Dla­tego też uklęk­ną­łem, wy­po­wia­da­jąc oto te słowa:

„Oj­cze nasz, który je­steś w nie­bie, niech się święci imię Twoje!

Niech przyj­dzie kró­le­stwo Twoje; niech Twoja wola speł­nia się na ziemi, tak jak i w nie­bie.

Chleba na­szego po­wsze­dniego daj nam dzi­siaj i prze­bacz nam na­sze winy, jak i my prze­ba­czamy tym, któ­rzy prze­ciw nam za­wi­nili i nie do­puść, aby­śmy ule­gli po­ku­sie, ale nas za­cho­waj od złego!”

We­dług sta­ro­daw­nych po­dań po­wyż­sza mo­dli­twa uwa­żana była daw­niej za bajki dla do­ro­słych, ja jed­nak zo­sta­łem jej na­uczony przez wspo­mnia­nego wy­żej prze­wod­nika peł­nią­cego funk­cję du­chow­nego w No­wym Ko­ściele Ka­to­lic­kim. Za­pewne czy­tel­nik za­daje so­bie do­kład­nie to samo py­ta­nie, które za­da­wa­łem wła­snej oso­bie, kiedy to do­piero od­kry­wa­łem ota­cza­jący mnie świat. Dlaczego więk­szość nazw za­czyna się od słowa „Nowy”? Od­po­wie­dzi jest całe mul­tum, lecz my­ślę, że jest to jedna z roz­pacz­li­wych prób przy­wró­ce­nia cza­sów sprzed „Wiel­kiego Wy­mie­ra­nia”.

Wspo­mniane wy­mie­ra­nie na­dal sza­le­nie mnie in­try­guje, jaka bo­wiem siła spra­wiła, że lu­dzie umie­rali ca­łymi mi­lio­nami, do­pro­wa­dza­jąc do upadku daw­nej cy­wi­li­za­cji, o któ­rej na­dal mało wiemy.

Je­dyną szansą na zna­le­zie­nie ja­kiej­kol­wiek wska­zówki jest Rada Star­szych, nie­stety nasi przy­wódcy nie są sko­rzy do dzie­le­nia się wie­dzą ze zwy­kłym lu­dem, choć po­dej­rze­wam, że sami nie po­sia­dają żad­nych kon­kret­nych in­for­ma­cji na te­mat na­szej prze­szło­ści. Od tam­tego czasu mi­nęło bez mała trzy ty­siące lat. Nie­liczni, któ­rzy prze­trwali, nie mieli czasu, aby zaj­mo­wać się ra­to­wa­niem wie­dzy i osią­gnięć daw­nej cy­wi­li­za­cji, co spra­wiło, że Matka Na­tura z chę­cią przy­jęła je na swoje łono. Oczy­wi­ście od czasu do czasu udaje się na­tra­fić na sta­ro­dawne po­zo­sta­ło­ści. Do od­naj­dy­wa­nia pra­daw­nej wie­dzy wy­sy­łane są spe­cjalne grupy „Po­szu­ki­wa­czy”, któ­rzy nad wy­raz czę­sto tracą ży­cie, pró­bu­jąc od­zy­skać cząstkę sta­rego świata. Współ­cze­śni są jed­nak co­raz bar­dziej ne­ga­tyw­nie na­sta­wieni do po­my­słu po­szu­ki­wań. Nie­któ­rzy wy­cho­dzą z za­ło­że­nia, że skoro „tamci” wy­gi­nęli, to le­piej po­zo­sta­wić ich ta­jem­nice w spo­koju. Sam jed­nak my­ślę, że ci wszy­scy prze­ciw­nicy po­peł­niają błąd, wszakże na­szym obo­wiąz­kiem jest do­wie­dzieć się, co było przy­czyną tam­tej ka­ta­strofy. Dzięki ta­ko­wej wie­dzy ist­nieje szansa, że zdo­łamy unik­nąć błę­dów po­przed­nich miesz­kań­ców tej jakże wspa­nia­łej i róż­no­rod­nej pla­nety.

Glę­dze­nie do sa­mego sie­bie przy­nio­sło ko­lejne re­zul­taty. Wła­śnie na po­wrót zna­la­złem się na twar­dym grun­cie po­kry­tym skrzy­pią­cym śnie­giem, bu­dząc uśpione du­chy lasu, któ­rych sko­wyt wzmaga mój marsz.

Spoj­rzaw­szy na ze­ga­rek, stwier­dzam, że dwie go­dziny mar­szu dzieli mnie od do­tar­cia do głów­nej drogi pro­wa­dzą­cej do No­wej War­szawy. Moi przy­ja­ciele czę­sto py­tają się mnie, cze­muż to nie cha­dzam tylko i wy­łącz­nie „Głów­nymi”? Moja od­po­wiedź za­wsze jest taka sama: „Po­słańcy nie mają czasu na taki luk­sus”. I wbrew po­zo­rom główne drogi pod­czas tak sro­giej zimy wcale nie są bez­piecz­niej­sze od „dzi­ku­sów”, czyli tak zwa­nej drogi na skróty. Pa­trole straż­ni­ków pod­czas mro­zów i śnież­nej za­wie­ru­chy nie­chęt­nie wy­peł­niają swoje za­da­nie, przez co two­rzą do­godne oka­zje dla ban­dy­tów, któ­rzy po­zwa­lają so­bie na wię­cej.

Na szczę­ście szansa, że ban­dyci za­in­te­re­sują się moją osobą, jest zni­koma. Nie mam bo­wiem przy so­bie nic, co by­łoby przez nich po­żą­dane, wszak ubra­nie zi­mowe, so­lidne buty oraz sztu­cer zwany wdzięcz­nie „Ma­ry­sia” są już tak po­wszechne, że ich war­tość na rynku jest śmiesz­nie ni­ska. Je­dy­nie pa­kowny ple­cak mógłby paść ofiarą ra­bunku. Acz­kol­wiek na­wet nie cho­dzi o niego sa­mego co o jego za­war­tość, która po­spo­li­temu rze­zi­miesz­kowi nie przy­prawi ra­czej uśmie­chu na ustach. Bo co mogą zro­bić z setką li­stów w nie­zro­zu­mia­łym (za­zwy­czaj urzęd­ni­czym) ję­zyku? Użyć jako pod­pałki? Po­de­trzeć ty­łek? Choć je­śli tak... To fak­tycz­nie mam nie lada pro­blem.

Śnieg i wi­chura wzmo­gły się, co spo­wolni mój i tak już trudny marsz.

Za­cią­gam kap­tur, na­stęp­nie na­kła­dam szklane go­gle, dzięki któ­rym płatki śniegu prze­stają szczy­pać mnie w oczy.

Tem­pe­ra­tura wy­raź­nie spa­dła. To za­pewne znów atak jed­nego z fron­tów at­mos­fe­rycz­nych. Je­żeli na czas nie do­trę do przy­bytku na roz­sta­jach, to mogę się zgu­bić, co skoń­czy się za­mar­z­nię­ciem na amen. Paru chło­pa­ków w tym roku już do­stą­piło tego smut­nego za­szczytu.

Kom­pas wska­zuje, że idę w do­brym kie­runku, choć igła pra­cuje co­raz go­rzej.

Po­mimo że chwilę temu wsze­dłem na mniej grzą­ską na­wierzch­nię, to nie mogę zwięk­szyć tempa. Spo­ce­nie się w ta­kich wa­run­kach by­łoby ka­ta­stro­falne w skut­kach.

Po­dobno, choć to tylko ko­lejna plotka, kie­dyś na ziemi było o wiele cie­plej, a ta­kie zimy pa­mię­tali tylko naj­starsi, któ­rzy twier­dzili, że lu­dzie spe­cjal­nie wal­czyli, aby ta­kie wa­runki, w ja­kich się obec­nie znaj­duję, po­wró­ciły.

Nie­nor­malni...

Co ja bym dał, aby wio­sna ni­gdy się nie koń­czyła. Jest to bo­wiem ide­alna pora roku dla po­słańca prze­mie­rza­ją­cego wschodni szlak. Dzień staje się co­raz dłuż­szy, a niebo przez więk­szość czasu jest po­godne, dzięki czemu po­ko­ny­wa­nie ko­lej­nych dy­stan­sów przy­cho­dzi czło­wie­kowi z nie lada ła­two­ścią. Lato na­to­miast można po­rów­nać do zimy. Gwał­towne na­wał­nice ata­ku­jące znie­nacka, tor­nada, pu­stynny upał po­wo­du­jący prze­możne pra­gnie­nie, które czę­sto koń­czy się śmier­cią. Do­brze, że trwa je­dy­nie dwa mie­siące. Pierw­sze miej­sce w nie­chlub­nym ran­kingu pór roku zaj­muje jed­nak je­sień, pod­czas któ­rej świat wy­gląda, jakby sama Matka Na­tura na­ro­biła na wła­sny dy­wan. Dla­tego też No­wo­ro­syj­scy bra­cia prze­cho­dzą na ten czas w wy­soko pro­cen­towy je­sienny sen, aby prze­trwać do zimy, którą nie wiem czemu, ale sza­le­nie wiel­bią ni­czym ja­kieś bó­stwo. Cza­sem ca­łymi go­dzi­nami po­tra­fią bie­gać na go­lasa po mro­zie, śpie­wa­jąc przy tym ra­do­sne pie­śni. Na samą myśl o tych wy­czy­nach moje przy­ro­dze­nie znacz­nie się kur­czy.

Mu­sia­łem za­milk­nąć na pół go­dziny, aby sku­pić się na trzy­ma­niu wła­ści­wego kie­runku, co przez le­żący śnieżny puch jest sza­le­nie trudne do zro­bie­nia.

Po dru­gim z rzędu kwa­dran­sie we­dług na­wi­ga­cji zli­cze­nio­wej po­wi­nie­nem znaj­do­wać się do­kład­nie na głów­nej dro­dze. Wpraw­dzie jak można się do­my­ślić, przez wszech­obecną biel po­now­nie zgu­bi­łem wła­ściwy szlak.

Po­kręcę się chwilę w kółko, li­cząc, że śnie­życa nieco osłab­nie, po­zwa­la­jąc mej zmę­czo­nej oso­bie obrać wła­ściwy kie­ru­nek mar­szu.

Z każdą mi­ja­jącą mi­nutą by­łem co­raz bar­dziej prze­ko­nany, że za­mar­znę tu w tym jakże po­nu­rym i sa­mot­nym miej­scu. Jed­nakże za­raz na po­moc przy­szła ko­lejna z rzędu mo­dli­twa, która ku mo­jemu za­sko­cze­niu spra­wiła, że śnie­życa za­częła słab­nąć, uka­zu­jąc kon­tury kra­jo­brazu. Na­tych­miast ob­ra­łem po­prawny kurs i co sił w no­gach ru­szy­łem przed sie­bie.

Gdy na­wał­nica jesz­cze tro­chę ze­lżała, zo­rien­to­wa­łem się, że stą­pam po dro­dze, wszak z oby­dwu stron ota­czały mnie igla­ste drzewa ro­snące w rów­nym rzę­dzie. Dzięki nim wie­dzia­łem, że znaj­duję się do­kład­nie po­środku „Głów­nej”. Po cha­rak­te­ry­stycz­nym ka­mie­niu przy­po­mi­na­ją­cym otyłą ko­bietę wiem rów­nież, że za mniej wię­cej kwa­drans dojdę do przy­bytku na roz­sta­jach, gdzie na mo­ment będę mógł od­sap­nąć i kto wie, może po raz pierw­szy od dawna po­roz­ma­wiać z po­dob­nymi so­bie.

Wi­dok dwóch po­łą­czo­nych ze sobą drew­nia­nych chat sta­no­wią­cych je­den przy­by­tek ura­do­wał me serce, jak­bym na wła­sne oczy zo­ba­czył Stwórcę świata. Już nie mogę się do­cze­kać kle­istego krup­niku z god­nym ka­wał­kiem psiego mięsa. Choć za tym ostat­nim nie­zbyt prze­pa­dam, lecz mięso trzeba jeść, a w obec­nym świe­cie nie ma miej­sca na wy­brzy­dza­nie.

Bochna, wła­ści­cielka wi­dzia­nego w od­dali przy­bytku za­wsze ra­czy ta­kich stru­dzo­nych po­słań­ców jak ja po­dwójną por­cją tego pysz­nego po­siłku. W po­dzię­ko­wa­niu pra­wię jej kom­ple­menty w no­wo­ro­syj­skim, ma­lu­jąc na okrą­glut­kich po­licz­kach ma­li­nowe ru­mieńce, a na ustach ry­su­jąc sze­roki uśmiech ko­jący me zszar­gane nerwy.

Po­dobno no­wo­ro­syj­ski brzmiał kie­dyś ina­czej, lecz dzięki wspól­nemu trwa­niu w po­koju przez wiele stu­leci ję­zyk na­szych braci i sióstr ze wschodu wy­ewo­lu­ował, przez co o wiele ła­twiej nam się dziś do­ga­dy­wać. Zresztą ich mowa jest dru­gim ję­zy­kiem urzę­do­wym w No­wej Rzecz­po­spo­li­tej.

Roz­my­śla­jąc nad po­do­bień­stwami ję­zy­ko­wymi, nie za­uwa­ży­łem, że zna­la­złem się tuż przed sa­mymi drzwiami przy­bytku.

— W końcu! — krzyk­ną­łem tak mocno, aż moje zmro­żone uszy za­pro­te­sto­wały.

Mimo to za­miast wejść do środka stoję jak po­sąg, na­dal nie wie­rząc, że udało mi się tu­taj do­trzeć ca­łym i zdrów. Choć… ro­zej­rzaw­szy się na­około, za­nie­po­koił mnie brak mno­giej liczby śla­dów ozda­bia­ją­cych wej­ście. Na­wet pod­czas śnie­życy wy­cie­raczka roi się od nich, wszak go­ście mu­szą cza­sem wyjść na ze­wnątrz, aby opróż­nić żo­łądki po­draż­nione wy­so­ko­pro­cen­to­wymi trun­kami.

Coś tu nie gra...

Po­ło­żyw­szy dłoń na klamce, chwilę ją ma­so­wa­łem, po czym na­ci­sną­łem z ca­łej siły, na­pie­ra­jąc jed­no­cze­śnie na drzwi, które wy­dały z sie­bie taki zgrzyt, jakby od da­wien dawna nie na­oli­wiano za­wia­sów.

Prze­kro­czyw­szy próg, ude­rzył mnie wszech­obecny mrok wraz z głu­chą ci­szą. Nie wiem dla­czego, ale to ta ci­sza przy­pra­wiła mnie o ciarki na ca­łym ciele. Za­pewne mój umysł przy­zwy­cza­jony, że obecne miej­sce wy­peł­nione jest gwa­rem roz­mów i cy­klicz­nym stu­ko­tem szkla­nych na­czyń na­dal nie po­tra­fił zro­zu­mieć, dla­czego jest tu tak pu­sto i ciemno, jakby przy­by­tek zo­stał opusz­czony ja­kiś czas temu.

Sła­bo­wite świa­tło wpa­da­jące przez otwarte drzwi wspo­mo­gło mój zmę­czony wzrok, który po zdję­ciu go­gli na­dal nie w pełni za­adap­to­wał się do pa­nu­ją­cej ciem­no­ści. Co gor­sza, tem­pe­ra­tura w przy­bytku nie różni się zbyt­nio od tej na ze­wnątrz, a świad­czy o tym para wy­do­by­wa­jąca się z mych spie­czo­nych od mrozu ust.

Jed­nakże, gdy w końcu do­strze­głem pierw­sze szcze­góły, za­mar­łem w miej­scu. Główna sala wy­glą­dała tak, jakby prze­szło przez nią tor­nado, po któ­rym od mie­sięcy nikt nie po­sprzą­tał. Stoły le­żące do góry no­gami, po­ła­mane krze­sła i roz­bite bu­telki wpra­wiły me serce w sza­leń­czy rytm. Chłód w jed­nej chwili od­dał pola prze­moż­nemu cie­płu, po­py­cha­jąc mnie do przodu.

Idąc, od­pią­łem z za­czepu ple­caka Ma­ry­się. Trzy­ma­jąc pew­nie swą to­wa­rzyszkę, sta­wia­łem ostroż­nie kroki, cza­sem na­dep­tu­jąc na ka­wa­łek szkła. Do­sze­dłem w ten spo­sób do baru, gdzie za­wsze stała uśmiech­nięta Bochna czysz­cząca ku­fel czy na­le­wa­jąca ko­lejny ku­bek grza­nego wina.

Każdy mię­sień mo­jego ciała jest na­pięty do gra­nic moż­li­wo­ści, a serce na­dal ko­ła­cze, jak­bym na­po­tkał na swej dro­dze wa­tahę wil­ków. Dziwi mnie to tro­chę, wszak jak na ra­zie je­stem je­dyną żywą osobą w oko­licy. Na­pięte nerwy to za­pewne efekt słu­cha­nia opo­wie­ści o na­wie­dzo­nych do­mach, które opo­wia­da­li­śmy so­bie z ko­le­gami, kiedy to mie­li­śmy na karku za­le­d­wie kilka wio­sen.

Po doj­ściu do lady wi­dzę pu­stą półkę za­miast sze­regu bu­te­lek sto­ją­cych ni­czym po­słuszna ar­mia cze­ka­jąca, aż ktoś w końcu za­ży­czy so­bie, aby ru­szyły na gar­dłowy front.

Wtem zza na wpół roz­su­nię­tej ko­tary za­sła­nia­ją­cej za­ple­cze wy­do­było się ko­biece stęk­nię­cie. Po­ło­żyw­szy Ma­ry­się na bla­cie, ostroż­nie wspią­łem się na la­dzie, prze­ska­ku­jąc na drugą stronę. Po­now­nie po­miesz­cze­nie na­wie­dził od­głos roz­kru­sza­nego szkła.

Ma­jąc z po­wro­tem moją Ma­ry­się w rę­kach, ru­szy­łem w stronę za­ple­cza.

Za­glą­da­jąc do środka, przy­wi­tała mnie ni­czym nie­ska­lana ciem­ność. Po­mimo mroku po­sta­no­wi­łem zro­bić kilka kro­ków do przodu. Po wy­ko­na­niu trze­ciego na­dep­ną­łem na coś, co przy­po­mi­nało… Ludzką nogę!

Wy­brzmiały jęk, uświa­do­mił mi, że na­leży nie do kogo in­nego jak do sa­mej...

— Bochna?! To ty?

Ukuc­ną­łem i zdjąw­szy rę­ka­wice, pró­bo­wa­łem wy­ma­cać jej twarz. Gdy do­tkną­łem na­puch­nię­tych po­licz­ków, usły­sza­łem głos, który po­mimo pa­nu­ją­cego chłodu jesz­cze bar­dziej zmro­ził me serce.

— Mak… Mak­sim? — ode­zwał się obo­lały i sza­le­nie ochry­pły głos Bochny.

— Nie ru­szaj się, za­raz ci po­mogę — ode­zwa­łem się prze­jęty.

Za­ło­żyw­szy Ma­ry­się na plecy, schwy­ci­łem bez­władne ciało, uno­sząc je do góry, po czym prze­nio­słem do głów­nej sali, gdzie go­ściło jesz­cze tro­chę świa­tła.

Po­ło­ży­łem Bochnę po­mię­dzy prze­wró­co­nymi sto­li­kami, aby uchro­nić ją przed za­wo­dzą­cym wia­trem wpa­da­ją­cym przez otwarte drzwi. Jed­no­cze­śnie zdją­łem swą kurtkę, okry­wa­jąc jej ciało.

Za­ni­ka­jące świa­tło dnia po­zwo­liło mi uj­rzeć jej na­puch­niętą i na­zna­czoną przez liczne rany cięte oraz si­niaki twarz.

— Co ci się stało? — za­py­ta­łem, głasz­cząc ją po po­licz­kach.

— Trzy dni… — mó­wiła z tru­dem — trzy dni temu na­wie­dziła nas śnie­życa stu­le­cia.

Bochna na mo­ment prze­rwała z po­wodu utraty tchu. W cza­sie gdy pró­bo­wała ze­brać w so­bie siły, przy­po­mnia­łem so­bie o wiel­kiej czar­nej chmu­rze na ho­ry­zon­cie, kiedy prze­kro­czy­łem gra­nicę. Te­raz wiem, że za­ła­ma­nie po­gody, na które się na­tkną­łem, było po­zo­sta­ło­ścią wspo­mnia­nego przez Bochnę zja­wi­ska.

— Po­wstała wi­chura spra­wiła — mó­wiła da­lej — że wraz z mo­imi dwoma pra­cow­ni­kami oraz trzema klien­tami zo­sta­li­śmy od­cięci od świata.

Po­now­nie prze­rwała, za­chły­snęła się bo­wiem wła­sną śliną.

Na­tych­miast unio­słem jej głowę i klep­nąw­szy de­li­kat­nie w plecy, sta­ra­łem się po­móc po­wstrzy­mać ka­szel. Kiedy ustał, rze­kłem:

— Wspo­mnia­łaś, że ktoś tu­taj jesz­cze z tobą był. Kim byli ci lu­dzie?

— Dwóch mo­ich pra­cow­ni­ków, Hen­ryk i Sta­szek, lecz nie wi­dzia­łam ich od mo­mentu, gdy stra­ci­łam przy­tom­ność. Mam… mam na­dzieję, że są cali i zdrów.

— Po­sta­ram się ich zna­leźć — po­wie­dzia­łem.

I gdy chcia­łem po­wstać, usły­sza­łem:

— Ten je­den był ja­kiś dziwny — za­ka­słała Bochna.

— Cho­dzi ci o two­ich pra­cow­ni­ków?

— Nie… O jed­nego z trzech je­dy­nych klien­tów, któ­rych go­ści­li­śmy.

— Czemu był dziwny?

— Dwóch z nich to byli No­wo­ro­sja­nie, a ten trzeci był… Był chyba An­glo­sa­sem.

An­glo­sas? — In­for­ma­cja ta wpra­wiła mnie w zdu­mie­nie, po­nie­waż ża­den z miesz­kań­ców za­chod­nich krain nie za­pusz­czał się tak da­leko w głąb na­szej oj­czy­zny, a tym bar­dziej w po­je­dynkę.

— Czy wiesz, czego szu­kał tak da­leko od domu? — za­py­ta­łem.

— Nie... Cały czas sie­dział w swoim po­koju na gó­rze. Cza­sem scho­dził tylko po śli­wo­wicę i coś do je­dze­nia. Choć… Wczo­raj wie­czo­rem po­padł w kon­flikt z jed­nym z No­wo­ro­sjan, który go za­cze­pił.

— A wiesz, o co po­szło?

— Mo­jemu ro­da­kowi nie spodo­bało się, że...

Słowa Bochny prze­rwał wi­cher, który wpadł przez otwarte wej­ście. Zi­ry­to­wany nie­spo­dzie­wa­nym wtrą­ce­niem się Matki Na­tury do na­szej roz­mowy po­wsta­łem, aby za­mknąć drzwi.

W przy­bytku na po­wrót za­pa­no­wał mrok.

Bochna ła­mią­cym się gło­sem po­ra­dziła, abym z szafki nad ba­rem wy­jął lampę naf­tową.

Chwilę trwało, za­nim ją zlo­ka­li­zo­wa­łem. Gdy się mi to udało, z kie­szeni spodni wy­ją­łem awa­ryjne za­pałki i po chwili długi pło­mień oświe­tlił po­miesz­cze­nie żół­to­po­ma­rań­czową po­światą, uka­zu­jąc chaos pa­nu­jący na­około.

Jed­nakże mój po­dziw nad wi­dzia­nym ba­ła­ga­nem prze­rwało stęk­nię­cie Bochny. Na­tych­miast do niej pod­sze­dłem i ukuc­nąw­szy, przy­stą­pi­łem do oglę­dzin.

Po­sta­wiw­szy lampę obok, pod­wi­ną­łem le­żącą na jej ciele kurtkę. Wi­dok, który uj­rza­łem, spra­wił, że za­lała mnie fala go­rąca, a serce wy­ko­nało kilka moc­niej­szych ude­rzeń, od­bie­ra­jąc mi na krótką chwilę dech w pier­siach.

— Matko Prze­naj­święt­sza! — krzyk­ną­łem, wi­dząc, że na brzu­chu Bochny wid­nieje roz­le­gła rana cięta.  — Mu­szę spro­wa­dzić le­ka­rza!

— Chyba bę­dzie z tym pro­blem — od­parła ocię­żale, wska­zu­jąc wzro­kiem oszro­nione okna.

Prze­klą­łem w du­chu sy­tu­ację, w któ­rej się zna­la­złem, lecz z dru­giej strony nie mo­głem tak klę­czeć bez­rad­nie i prze­kli­nać wszyst­kiego wo­koło. Dla­tego też otrzą­snąw­szy się z pierw­szego szoku, ode­zwa­łem się nad wy­raz spo­koj­nie:

— Moja droga… Czy ma­cie gdzieś tu­taj ja­kieś me­dy­ka­menty?

— Tak — ski­nęła głową, ro­biąc jed­no­cze­śnie gry­mas na twa­rzy — są… są na gó­rze w ostat­nim po­koju miesz­czą­cym się na końcu ko­ry­ta­rza.

— W ta­kim ra­zie idę ich po­szu­kać. Czy po­ra­dzisz so­bie beze mnie?

Nic nie od­po­wie­działa, je­dy­nie po­now­nie bo­le­śnie ski­nęła głową.

Uno­sząc lampę do góry, wy­ko­na­łem przy­ja­ciel­ski uśmiech, aby do­dać Boch­nie otu­chy, po czym ru­szy­łem w stronę scho­dów.

Zna­la­zł­szy się przed drew­nia­nymi stop­niami, po­sta­wi­łem stopę na pierw­szym i zła­paw­szy się chy­bo­czą­cej po­rę­czy, za­par­łem się na no­gach, aby spraw­dzić, czy po­pę­kane de­ski za­skrzy­pią, uno­sząc echo po ca­łym przy­bytku.

I tak się stało.

Sto­jąc dłuż­szą chwilę, upew­nia­łem się, czy na wy­dany przez schody dźwięk usły­szę ja­ki­kol­wiek szmer do­cho­dzący z góry, wszak oprawca lub co gor­sza, oprawcy Bochny mogą się ukry­wać, cze­ka­jąc, aby i mnie przy­ozdo­bić raną ciętą.

Sze­dłem po­woli, sta­wia­jąc naj­de­li­kat­niej, jak po­tra­fi­łem ko­lejne kroki. Wbrew po­zo­rom taka ostrożna wspi­naczka jest bar­dziej mę­cząca niż kil­ku­krotne wbie­gnię­cie po scho­dach. Całe ciało, jak i umysł jest na­pięte do gra­nic moż­li­wo­ści, spra­wia­jąc, że ma się wra­że­nie, jakby czło­wiek wspi­nał się po stro­mej ścia­nie góry, któ­rej szczyt otu­lają pie­rza­ste chmury.

W końcu udało mi się do­trzeć na pię­tro, lecz by­łem tak zma­chany, że mu­sia­łem chwilę od­sap­nąć przed dal­szą wę­drówką. Trzy­ma­jąc się okrą­głego za­koń­cze­nia po­rę­czy, mój wzrok po­dą­żał za poświatą trzy­ma­nej przeze mnie lampy. Po­mimo że mia­łem nie­raz oka­zję prze­mie­rzać ten ko­ry­tarz, to przez brak świa­tła pa­da­ją­cego ze świe­co­wych ży­ran­doli umiej­sco­wio­nych na drew­nia­nych ścia­nach po­mię­dzy ob­ra­zami na­ma­lo­wa­nymi ręką Bochny, wzma­gało się moje po­czu­cie, że prze­mie­rzam obcy mi świat.

Po chwili od­po­czynku ru­szy­łem wzdłuż ko­ry­ta­rza, bacz­nie ob­ser­wu­jąc ko­lejne z rzędu mi­jane drzwi. Gdy znaj­do­wa­łem się w po­ło­wie drogi, moją uwagę zwró­cił po­kój, któ­rego wrota jako je­dyne były otwarte na oścież.

Sta­nąw­szy w progu, ro­zej­rza­łem się wpierw na boki, aby upew­nić się, czy na pewno je­stem sam, po czym unio­słem lampę, oświe­tla­jąc wnę­trze po­koju.

Na­gle zdę­bia­łem tak jak wtedy, gdy uj­rza­łem ranę Bochny. Po­środku po­koju twa­rzą skie­ro­waną ku za­ku­rzo­nemu dy­wa­nowi le­żał męż­czy­zna. Jego plecy no­siły liczne rany po ostrym na­rzę­dziu. Było ich tak wiele, że me serce wy­ko­nało parę nie­re­gu­lar­nych kop­nia­ków, aby w końcu wy­ko­nać so­lidne ude­rze­nie ni­czym młot ko­wal­ski ude­rza­jący o roz­grzaną do czer­wo­no­ści stal.

Ukuc­nąw­szy przy męż­czyź­nie, spraw­dzi­łem jego tętno, lecz już sam do­tyk ciała oraz bla­dość skóry da­wało ja­sno do zro­zu­mie­nia, że jest mar­twy od dłuż­szego czasu. Je­dy­nie co mo­głem zro­bić to przyj­rzeć się jego ra­nom, któ­rych ilość była tak wielka, że prze­kra­czała sumę pal­ców u stóp, jak i dłoni. Ich wi­dok wy­mie­szany ze smro­dem stę­chli­zny wzbu­dziły we mnie tak prze­możną falę go­rąca, że mia­łem ochotę otwo­rzyć po­bli­skie okno, aby wy­sko­czyć na ze­wnątrz i wpaść z ra­do­ścią w ob­ję­cia chłodu śnież­nych zasp.

Lecz pierw­szy szok mi­nął tak na­gle, jak się po­ja­wił, wszak świa­do­mość, że tam na dole czeka na mnie na­dal żywa Bochna, spra­wiła, że prze­staw­szy się roz­wo­dzić nad cia­łem nie­bosz­czyka, unio­słem się do góry.

Ostatni raz ro­zej­rza­łem się po po­koju, w któ­rym pa­no­wał istny ba­ła­gan i czym prę­dzej ru­szy­łem ku wyj­ściu. I gdy mia­łem opu­ścić po­kój, ką­tem oka do­strze­głem le­żące na biurku roz­rzu­cone nie­dbale li­sty. Każdy nor­malny czło­wiek by je zi­gno­ro­wał, jed­nakże dla po­słańca ta­kiego jak ja jest to wy­jąt­kowy wi­dok, obok któ­rego nie mo­głem przejść obo­jęt­nie.

Po­sta­wiw­szy lampę przy kupce, za­czą­łem przy­glą­dać się każ­demu li­stowi z osobna. Oka­zało się jed­nak, że po­pla­mione od krwi ko­perty są albo pu­ste, albo za­wie­rają we­wnątrz je­dy­nie za­pi­saną nie­dbale kartkę pa­pieru. Prze­kła­da­jąc ko­lejny list, moją uwagę przy­cią­gnęła je­dyna nie­na­ru­szona i czy­sta ni­czym łza za­la­ko­wana ko­perta. Co jesz­cze cie­kaw­sze, świa­tło lampy uka­zało le­dwo wi­doczny znak wodny. Zdu­miony wi­dzia­nym zja­wi­skiem spoj­rza­łem na nie jesz­cze raz i upew­niw­szy się, że nie jest to prze­wi­dze­nie, za­mie­ni­łem się w po­sąg. Zro­zu­mia­łem bo­wiem, że to, co wi­dzę, jest an­glo­sa­skim zna­kiem wod­nym. Ale co u li­cha an­glo­sa­ski list ro­bił tak da­leko od na­szej głów­nej cen­trali pocz­to­wej? Prze­cież ich po­słańcy wraz z li­stami mogą je­dy­nie do­cie­rać do No­wej War­szawy i być czy­tane na miej­scu pod czuj­nym okiem urzęd­ni­ków. Gdyby ten czło­wiek wpadł w ręce straż­ni­ków, zo­stałby…

Spoj­rzaw­szy na le­żące ciało, do­koń­czy­łem: — za­bity.

Ale w nie tak bru­talny spo­sób. Je­dyną osobą, która może coś wie­dzieć, jest… Bochna.

Scho­wa­łem list do kie­szeni spodni, ru­sza­jąc żywo na ko­niec ko­ry­ta­rza. W kilka se­kund do­tar­łem przed drzwi składu me­dycz­nego, po któ­rych otwar­ciu uj­rza­łem ko­lejny po­ra­ża­jący wi­dok. Dwójka mar­twych męż­czyzn sie­działa do sie­bie ple­cami, a z ich otwar­tych sze­roko oczu biło zdzi­wie­nie, jakby nie spo­dzie­wali się losu, jaki ich spo­tkał. Ciała tych bie­da­ków rów­nież na­zna­czały liczne rany jak w przy­padku je­go­mo­ścia spo­tka­nego w po­koju z li­stami.

Tym ra­zem jed­nak mu­sia­łem za­cho­wać się ni­czym ra­sowy psy­cho­pata i zi­gno­ro­wać ten jakże przej­mu­jący wi­dok. Na całe szczę­ście ap­teczka pierw­szej po­mocy le­żała na sa­mym wierz­chu w to­wa­rzy­stwie po­tłu­czo­nych bu­te­lek ze spi­ry­tu­sem.

Ma­jąc ją w rę­kach, ru­szy­łem z po­wro­tem na dół, lecz za­cią­gnię­cie się silną spi­ry­tu­sową wo­nią spra­wiło, że gdy zbie­ga­łem po scho­dach, o mało nie po­dzie­li­łem losu obec­nych w przy­bytku nie­szczę­śni­ków.

Ko­niec koń­ców do­tar­łem szczę­śli­wie do Bochny. Ukuc­nąw­szy przy niej, do­strze­głem, jak jej szkli­ste oczy ob­rzu­cają mnie jej we­wnętrzną ra­do­ścią. Na­to­miast na ustach po­kry­tych za­krze­płą krwią po­ja­wił się sze­roki uśmiech i po krót­kiej chwili moje uszy otu­lił ko­jący głos:

— Mak­si­mie… Dzię­kuję, że by­łeś przy mnie...

— Nic nie mów, za­raz...

Za­nie­mó­wi­łem, wi­dząc jak jej żywe jesz­cze uła­mek se­kundy temu oczy, za­marły.

Klamra… Czu­łem, jak że­la­zna klamra ści­ska moje serce, chcąc wy­ci­snąć z niego ostat­nie tchnie­nie. Nie po­tra­fi­łem wy­ko­nać na­wet drob­nego ru­chu, tak jakby czas w tym oto mrocz­nym miej­scu za­trzy­mał się na za­wsze. Nie był to pierw­szy raz, gdy wi­dzia­łem śmierć czło­wieka. Wi­dzia­łem ich wiele na każ­dym kroku, lecz ni­gdy nie wi­dzia­łem śmierci czło­wieka o czy­stej ni­czym jak łza du­szy. Świa­do­mość, że już ni­gdy nie zo­ba­czę jej pro­mien­nego uśmie­chu, nie usły­szę jej me­lo­dyj­nego głosu, do­pro­wa­dziła mnie skraj za­ła­ma­nia.

Nie wiem, ile trwa­łem w ża­łob­nym bez­ru­chu. Może se­kundy, a może mi­nuty lub go­dziny. W końcu jed­nak wy­ko­na­łem znak krzyża, po czym zmó­wi­łem mo­dli­twę za zmar­łych, aby nasz Pan wy­na­gro­dził Boch­nie w Kró­le­stwie Nie­bie­skim jej męki na ziem­skim pa­dole.

Gdy po skoń­czo­nej mo­dli­twie chcia­łem po­wstać, oka­zało się, że moje nogi prze­mie­niły się w watę. Do­piero po kil­ku­na­stu se­kun­dach po­czu­łem do­kucz­liwe mro­wie­nie, a po ko­lej­nych roz­cho­dzące się po ca­łej dłu­go­ści koń­czyn cie­pło.

Po­wró­ciw­szy do w pełni spraw­no­ści, po­now­nie spoj­rza­łem na mar­twe ob­li­cze Bochny otu­lone przez cie­płą po­światę lampy. O dziwo jej twarz wy­glą­dała zu­peł­nie ina­czej niż wcze­śniej. Smu­tek oraz ból od­dały pola de­li­kat­nemu uśmie­chowi, a sze­roko otwarte oczy spra­wiały wra­że­nie, jakby chciały się na­cie­szyć ostat­kiem ziem­skiego ży­cia.

Z tru­dem na­chy­li­łem się nad nią i uca­ło­waw­szy ją w czoło, opu­ści­łem jej po­wieki.

Przez mo­ment za­sta­na­wia­łem się co po­cząć z jej cia­łem, wszak nie mo­głem zo­sta­wić jej po­śród tego ca­łego ba­ła­ganu. Po chwili roz­my­ślań po­sta­no­wi­łem za­nieść Bochnę do jej po­koju znaj­du­ją­cego się na pię­trze nie­opo­dal miej­sca, w któ­rym to zna­la­złem ten dziwny list z an­glo­sa­skim zna­kiem wod­nym.

Przy­cze­piw­szy lampę do pa­ska spodni, się­gną­łem po ciało i trzy­ma­jąc je pew­nie, ru­szy­łem w stronę scho­dów.

Po ko­lej­nej wy­czer­pu­ją­cej wspi­naczce do­tar­łem przed wrota od kom­naty Bochny.

Oby­dwoje zna­leź­li­śmy się we wnę­trzu po­koju, w któ­rym pa­no­wał rów­nie wielki ba­ła­gan co na dole. Choć o dziwo je­dy­nym me­blem nie­wy­wró­co­nym do góry no­gami było łóżko.

Po­ło­żyw­szy zwiot­czałe ciało, uło­ży­łem je równo i się­gnąw­szy po le­żący na ziemi koc, wy­trze­pa­łem go z ku­rzu. Przy­kryw­szy Bochnę, zo­sta­wi­łem na wierz­chu jej po­grą­żoną w wiecz­nym śnie twarz.

Usiadł­szy na kra­wę­dzi łóżka, usły­sza­łem, jak w ściany przy­bytku po­now­nie ude­rzyła śnie­życa. Wie­dzia­łem, że będę ją mu­siał prze­cze­kać w tym jakże po­nu­rym i wy­peł­nio­nym śmier­cią miej­scu.

Po chwili mil­cze­nia po­sta­no­wi­łem zejść na dół po resztę ekwi­punku.

Po­wró­ciw­szy do po­koju i za­mknię­ciu drzwi pod­sze­dłem do łóżka i uca­ło­waw­szy Bochnę w po­li­czek, po­ło­ży­łem się obok niej. Przy­krę­ciw­szy lampę sto­jącą na pod­ło­dze, przy­tu­li­łem do sie­bie zimną kolbę Ma­rysi, sta­ra­jąc się zwal­czyć drę­czące mnie wy­rzuty su­mie­nia. Nie wiem, ile trwała moja walka, aby za­snąć, lecz gdy po raz ko­lejny otwo­rzy­łem oczy, uj­rza­łem nad głową po­ły­sku­jącą w świe­tle po­ran­nych pro­mieni słońca lufę ka­ra­binu.

***

— Nie ru­szaj się — rzekł bar­czy­sty gość o si­wej bro­dzie się­ga­ją­cej pra­wie do czar­nego jak smoła pa­ska oka­la­ją­cego oliw­kowe bo­jówki.

Usłu­chaw­szy po­kor­nie tej rady, za­mar­łem w bez­ru­chu, błą­dząc je­dy­nie oczami po po­koju, w któ­rym znaj­do­wało się jesz­cze trzech rów­nie wiel­kich, jak gość sto­jący przede mną męż­czyzn. Bro­dacz, jak i jego kom­pani przy­glą­dali się cie­kaw­sko mej oso­bie, jakby nie spo­dzie­wali się, że za­staną w przy­bytku ja­ką­kol­wiek żywą osobę.

Wszy­scy byli ubrani tak samo. Czapka na­uszna z za­ło­żo­nymi na niej go­glami, sza­ro­zie­lona woj­skowa kurtka oraz spodnie bo­jówki, któ­rych koń­cówki wło­żone były w bor­dowe żoł­nier­skie buty.

W ta­kiej chwili czło­wiek za­daje so­bie tylko jedno py­ta­nie. Kim oni do cho­lery są? Ra­czej nie byli to ban­dyci, ich ubiór był bo­wiem zbyt ele­gancki i nie przy­po­mi­nali po­spo­li­tych rze­zi­miesz­ków, któ­rzy za­zwy­czaj mają na so­bie po­darte i ozdo­bione licz­nymi dziu­rami ła­chy.

Wy­tę­żyw­szy do­piero co roz­bu­dzony wzrok w stronę sto­ją­cego nade mną je­go­mo­ścia, uj­rza­łem na jego szyi zna­jomy ta­tuaż w kształ­cie dwóch pół­księ­ży­ców, po­mię­dzy któ­rymi znaj­do­wał się krzyż po­chy­lony w prawo.

Mój nie­po­kój nieco ze­lżał, zda­łem so­bie bo­wiem sprawę, że mu­szą to być żoł­nie­rze Gwar­dyj­skiego Kor­pusu Obrony No­wej Rzecz­po­spo­li­tej. Z dru­giej jed­nak strony, je­żeli znaj­do­wali się tak da­leko od sto­licy w tak par­szywą po­godę, to zna­czy, że mu­siało wy­da­rzyć się coś nie­do­brego.

Na­gle silne ręce bro­da­cza po­sta­wiły mnie do pionu, a z jego ust wy­do­były się ochry­płe słowa wraz z do­mieszką ty­to­niu:

— To ty ich wszyst­kich za­bi­łeś? — Jego wzrok po­wę­dro­wał ku Boch­nie. — Tylko mów szcze­rze, bo wy­czuję na­wet naj­drob­niej­sze kłam­stwo.

Rów­nież spoj­rzaw­szy na ciało Bochny, od­par­łem z pew­no­ścią w gło­sie:

— Nie. Przy­by­łem tu wczo­raj tuż przed na­sta­niem nocy. Le­żącą tu­taj Bochnę zna­la­złem na za­ple­czu. Sta­ra­łem się jej po­móc, ale — mój głos za­czął się ła­mać — się spóź­ni­łem. Gdy umarła na mo­ich rę­kach za­nio­słem ją tu­taj, aby nie le­żała sa­mot­nie tam na dole po­śród tego ca­łego ba­ła­ganu.

Po mi­nie bro­da­cza za­uwa­ży­łem, że moje słowa go po­ru­szyły. Po krót­kiej chwili mil­cze­nia ode­zwał się, lecz tym ra­zem jego ton był spo­koj­niej­szy:

— Po two­ich sło­wach stwier­dzam, że mu­sia­łeś ją do­brze znać.

— Czy do­brze? Tego nie wiem, lecz jako po­sła­niec kur­su­jący do No­wej Ro­sji by­wam tu­taj dość czę­sto.

— Po­sła­niec? — spy­tał za­sko­czony bro­dacz.

Nie­spo­dzie­wa­nie zła­pał mnie za prawy nad­gar­stek, pod­wi­ja­jąc rę­kaw mego sza­rego swe­tra. Uj­rzaw­szy wy­ta­tu­owaną ko­pertę, rzekł ra­do­śnie:

— Chło­pie! Trzeba było mó­wić od razu!

— Mógł sza­nowny pan za­py­tać — za­żar­to­wa­łem.

Za­śmiaw­szy się, za­py­tał:

— To wiesz może, co się tu­taj wy­da­rzyło?

Opo­wie­dzia­łem bro­da­czowi swoją wer­sję wy­da­rzeń. Z po­czątku był nie­ufny moim sło­wom, lecz po cza­sie za­czął ener­gicz­nie ki­wać głową, dzięki czemu z serca spadł mi wielki ka­mień.

Gdy skoń­czy­łem, spoj­rzał na śpiącą wiecz­nym snem Bochnę.

— To już trzeci przy­by­tek w tym mie­siącu, który stał się miej­scem śmierci nie­win­nych osób. Zo­sta­li­śmy wy­słani w ten re­jon, aby ostrzec wła­ści­cieli. Nie­stety opóź­niła nas śnie­życa.

Na twa­rzy bro­da­cza ma­lo­wał się szczery żal.

— A czy wie­cie, kto do­ko­nuje tych bru­tal­nych na­pa­ści? — za­py­ta­łem.

— Nie — od­parł gorzko bro­dacz — mie­li­śmy na­dzieję, że to ty masz coś z tym wspól­nego i sprawa zo­sta­nie roz­wią­zana raz na za­wsze. Nie­stety wi­dzę, że na­dal miesz­kańcy No­wej Rzecz­po­spo­li­tej nie będą mo­gli czuć się bez­piecz­nie. — Po­now­nie ob­rzu­cił mnie nie­uf­nym spoj­rze­niem, do­da­jąc: — Chyba nie masz nic prze­ciwko temu, aby­śmy od­pro­wa­dzili cię do sto­licy i upew­nili się, że je­steś tym, za kogo się na­prawdę po­da­jesz?

Ski­ną­łem je­dy­nie głową, wszak i tak było to moje miej­sce do­ce­lowe, a w to­wa­rzy­stwie bę­dzie raź­niej, szcze­gól­nie z tak do­brze uzbro­jo­nym.

— To pa­kuj ma­natki i ru­szamy, póki po­goda nam sprzyja — rzekł po­śpiesz­nie bro­dacz.

Się­ga­jąc po swoje rze­czy, na po­wrót do­strze­głem ob­li­cze Bochny. Miała tu­taj zo­stać sama bez od­pra­wie­nia ob­rządku po­grze­bo­wego przez jed­nego z na­szych du­chow­nych? Prze­cież tak nie można! — krzy­cza­łem w my­ślach. Musi zo­stać po­cho­wana z ho­no­rami. Gdyby nie jej po­świę­ce­nie na tym od­lu­dziu za­pewne tacy jak ja czę­ściej by ozda­biali ne­kro­log wy­wie­szony w holu cen­trali pocz­to­wej. Dla­tego też po­ło­ży­łem dłoń na ra­mie­niu bro­da­cza, mó­wiąc:

— Prze­pra­szam, ale czy mo­gli­by­śmy za­brać jej ciało? — Wska­za­łem pal­cem na łóżko. — Nie chcę, aby bez od­po­wied­niego ob­rządku jej ciało po­żarły ro­bale… Za­słu­guje na coś wię­cej niż za­po­mnie­nie w tym po­nu­rym miej­scu.

Bro­dacz ob­rzu­cił Bochnę li­to­ści­wym spoj­rze­niem i po­gła­dziw­szy brodę, rzekł:

— Ciężko bę­dzie... Nie mamy no­szy, a po­goda znów się za­pewne spie­przy. Naj­le­piej by­łoby po­cho­wać ją tu­taj przed do­mo­stwem, lecz zie­mia jest tak, skuta lo­dem, że bez od­po­wied­nich na­rzę­dzi, któ­rych przy so­bie nie mamy, nie uda się wy­ko­pać dołu. — Dra­piąc się po twa­rzy, bro­dacz zdra­dzał oznaki bez­rad­no­ści. I gdy chcia­łem mu za­pro­po­no­wać pewne roz­wią­za­nie, uprze­dził mnie, mó­wiąc do­wód­czym to­nem: — Za­pewne dużo nie waży, dla­tego też przy­cze­pimy ją do ple­ców Jo­achima. — Od­wró­cił wzrok w stronę go­ścia sto­ją­cego w drzwiach, mó­wiąc: — Jo­achim, weź­miesz ją na plecy?

— Słu­cham? Mam tar­gać trupa tyle ki­lo­me­trów?

Jego po­garda dla ciała Bochny wpra­wiła mnie w tak wielką iry­ta­cję, że chcia­łem mu wy­ce­dzić so­czy­stego li­ścia w tę jego ozdo­bioną licz­nymi bli­znami twarz. Szczę­śli­wie dla pulch­nego nosa w mig się po­wstrzy­ma­łem, wie­dzia­łem bo­wiem, że nie­po­trzebna bójka jest tylko stratą czasu, co w obec­nie pa­nu­ją­cych wa­run­kach jest nad wy­raz nie­bez­pieczne.

W mig jed­nak roz­ka­zu­jąca mina bro­da­cza utem­pe­ro­wała niż­szego stop­niem kom­pana, który je­dy­nie po­kor­nie ski­nął głową, pod­cho­dząc do łóżka.

Po za­mo­co­wa­niu ciała Bochny na plecy Jo­achima cała grupa ze­szła na dół. Przed wyj­ściem na ze­wnątrz bro­dacz wy­dał ostat­nie roz­kazy, po czym opu­ści­li­śmy przy­by­tek, wy­cho­dząc na skrzy­piący śnieg oświe­tlony przez ośle­pia­jące pro­mie­nie słońca.

Gdyby nie śnieżny puch, który się­gał nam do ko­lan, nasz marsz byłby na­wet przy­jemny. Nie­stety nocna śnie­życa spra­wiła, że co go­dzinę mu­sie­li­śmy ro­bić od­po­czy­nek.

Sie­dząc na ple­caku, ob­ser­wo­wa­łem śnieżny ho­ry­zont, na­pa­wa­jąc się tym jakże me­lan­cho­lij­nym wi­do­kiem. Po pew­nym cza­sie od­sze­dłem na bok i ko­rzy­sta­jąc z chwili sa­mot­no­ści, wy­ją­łem z kie­szeni spodni zna­le­ziony w przy­bytku list. Mia­łem po­kusę, aby go otwo­rzyć i zaj­rzeć do środka, lecz na­dal był za­pie­czę­to­wany i świa­do­mość, że zła­mał­bym za­sady, które przy­się­ga­łem ho­no­ro­wać, na­pa­wały mnie prze­moż­nym stra­chem.

Scho­waw­szy go na po­wrót do kie­szeni, po­now­nie spoj­rza­łem na ośle­pia­jący ho­ry­zont, wy­obra­ża­jąc so­bie, że za po­bli­skim pa­gór­kiem uj­rzę tak długo wy­cze­ki­wany wi­dok No­wej War­szawy.

II

Droga po­wrotna w stronę sto­licy dzięki nie­spo­dzie­wa­nym roz­to­pom skró­ciła się o po­nad po­łowę. Ostatni po­ra­nek mo­jej iście wy­czer­pu­ją­cej wę­drówki wła­śnie na­sta­wał, uka­zu­jąc zmę­czo­nym oczom, wieżę pię­trzącą się ku niebu, ozdo­bio­nego przez nie­liczne pie­rza­ste ob­łoki le­ni­wie prze­miesz­cza­jące się na wschód.

Wi­dziana wieża zwana była kie­dyś przez sta­ro­żyt­nych Pa­ła­cem Kul­tury i Na­uki, lecz dziś nosi na­zwę No­wej Wiary i Na­dziei. We­dług le­gend była kie­dyś o po­łowę więk­sza a jej szczyt zdo­biła ogrom­nych roz­mia­rów iglica. Dziś za­miast wspo­mnia­nej iglicy wid­nieje krzyż bę­dący sym­bo­lem na­szych przod­ków, któ­rzy do­stą­pili za­szczytu bu­dowy no­wego świata.

Sta­lowy sym­bol po­ły­sku­jący w świe­tle słońca a w bez­chmurne noce od­bi­ja­jący blask księ­życa jest ide­al­nym punk­tem orien­ta­cyj­nym dla wę­drow­ców ta­kich jak ja oraz moi to­wa­rzy­sze, z któ­rymi w ostat­nich ty­go­dniach za­wią­za­łem bra­ter­ską więź, dzięki czemu na­sza po­dróż prze­bie­gła w ser­decz­nej at­mos­fe­rze.

Wi­dok do­brze nam zna­nych za­bu­do­wań spra­wił, że do­tar­cie do je­dy­nego mo­stu łą­czą­cego dwa brzegi trwało za­le­d­wie go­dzinę, wszak na­sze ciała już nie mo­gły się do­cze­kać, aby spo­cząć w jed­nym z lo­kal­nych ba­rów, w któ­rym przy­wi­tają nas nasi kom­pani oraz, a może przede wszyst­kim ogromne ilo­ści zim­nego piwa co przy obec­nej po­go­dzie wpro­wa­dzi nas w stan nie­skry­wa­nej ulgi i do­brej za­bawy.

Bę­dąc do­kład­nie po­środku mo­stu, mój ra­do­sny hu­mor nieco zma­lał, wi­dząc, jak po­ziom wody nie­bez­piecz­nie się pod­niósł. Na­gły wzrost tem­pe­ra­tury spo­wo­do­wał zbyt szyb­kie roz­topy, co do­pro­wa­dziło do obec­nej sy­tu­acji. Gdyby nie daj Boże, do­szło do na­głego za­ła­ma­nia po­gody trwa­ją­cego kilka dni, na po­wrót rzeka wy­la­łaby, to­piąc do­piero co wy­re­mon­to­wane do­mo­stwa.

Po do­tar­ciu na drugą stronę na­szą grupę za­trzy­mał tak zwany straż­nik bramy. Oczy­wi­ście przed wej­ściem do mia­sta nie po­wi­tała nas wspo­mniana brama, lecz po­nad tu­zin uzbro­jo­nych po zęby męż­czyzn go­to­wych za­bić nas w mgnie­niu oka. Na szczę­ście, za­miast wpaść w ob­ję­cia śmierci, wpa­dłem w ob­ję­cia straż­nika, który ści­ska­jąc mnie jak dawno nie­wi­dzia­nego syna, wy­krzy­czał:

— Mak­sim! Ja­sny gwint, wró­ci­łeś do nas!

Mo­gli­by­śmy tak stać do na­sta­nia wie­czora, lecz od­chrząk­nię­cie bro­da­cza prze­rwało po­wi­talny uścisk. Za­sko­czony straż­nik, spo­glą­da­jąc na mych kom­pa­nów, zwró­cił się do mnie szep­tem:

— Chłop­cze, czy ty przy­pad­kiem nie po­pa­dłeś w ja­kieś kło­poty?

— Nie — ode­tchną­łem — pa­no­wie po­mo­gli mi bez­piecz­nie do­trzeć do domu.

— Je­śli tak, to ka­mień spadł mi z serca. — Straż­nik otarł czoło, lecz za­raz jego uwagę zwró­cił Jo­achim, który na swych ple­cach niósł wy­su­szone ciało Bochny. — Pa­nie Wszech­mo­gący! Co jej się stało?

— To Bochna, wła­ści­cielka przy­bytku na roz­sta­jach — wy­ja­śni­łem.

Straż­nik, prze­że­gnaw­szy się, za­py­tał:

— Jak zgi­nęła?

— Zo­stała na­pad­nięta i za­mor­do­wana wraz ze swymi pra­cow­ni­kami — od­rze­kłem. Wska­zu­jąc na mia­sto w od­dali, do­py­ta­łem: — Czy mo­żemy przejść? Wy­pa­da­łoby, aby jak naj­szyb­ciej ją po­cho­wać, po­nie­waż tem­pe­ra­tura nie­spo­dzie­wa­nie wzro­sła, przez co pro­ces roz­kładu przy­brał na sile.

Straż­nik jed­nak wy­da­wał się nie sły­szeć mo­ich słów, na­dal bo­wiem wpa­try­wał się w mar­twe ob­li­cze. Po­sta­no­wi­łem więc po­no­wić py­ta­nie, lecz tym ra­zem schwy­ci­łem go za ra­mię i po­trzą­snąw­szy kil­ku­krot­nie, ode­zwa­łem się do­no­śnie, wy­ry­wa­jąc go w końcu z le­targu.

— Ależ oczy­wi­ście, za­pra­szam! — wy­krzy­czał, ro­biąc za­pra­sza­jący gest dło­nią.

Gdy zro­bi­łem krok w przód, za ple­cami na po­wrót usły­sza­łem głos straż­nika:

— Jesz­cze jedno, Mak­si­mie. Bur­mistrz od ty­go­dnia o cie­bie wy­py­tuje. Ra­dził­bym ci, abyś się udał do niego jak naj­szyb­ciej.

Bur­mistrz? Wia­do­mość ta wpra­wiła mnie w lek­kie zdu­mie­nie, wszak nie przy­po­mi­nam so­bie, abym miał przy so­bie dla niego ja­ki­kol­wiek list z No­wej Ro­sji.

Po­dzię­ko­waw­szy za in­for­ma­cję oraz po­że­gnaw­szy się, ru­szy­łem w kie­runku głów­nego rynku, gdzie bro­dacz na­ka­zał po­ło­wie swych kom­pa­nów udać się do po­bli­skich ko­sza­rów na­to­miast dru­giej po­ło­wie za­jąć się po­chów­kiem Bochny. Sam na­to­miast wraz ze mną udał się do cen­trali pocz­to­wej w celu po­twier­dze­nia mo­jej toż­sa­mo­ści.

Idąc na po­wrót głów­nym trak­tem oto­czo­nym przez ce­glane ka­mie­nice, mój smu­tek nieco ze­lżał, wszak po­wrót do cy­wi­li­za­cji oraz wi­dok tych wszyst­kich lu­dzi ubra­nych w ele­ganc­kie gar­ni­tury, jak i dłu­gie rów­nie piękne suk­nie przy­pra­wił mnie o stan nie­ma­łej eu­fo­rii. Wi­dok roz­bu­do­wu­ją­cego się każ­dego dnia mia­sta rów­nież ra­do­wał me serce. W cza­sach mego dzie­ciń­stwa ce­glane do­mo­stwa sta­no­wiły rzad­kość, lecz po tak zwa­nej „Po­wo­dzi Stu­le­cia” oraz cy­klicz­nej se­rii hu­ra­ga­nów, które zmio­tły więk­szość roz­kle­ko­ta­nych drew­nia­nych chat, wło­da­rze No­wej War­szawy po­sta­no­wili prze­obra­zić sto­licę w no­wo­cze­sne mia­sto, sta­jące się po la­tach nie tylko chlubą No­wej Rzecz­po­spo­li­tej, ale i rów­nież zna­nego nam świata. So­lidne do­mo­stwa po­ja­wiały się jak grzyby po desz­czu, da­jąc upra­gnione schro­nie­nie umę­czo­nym przez ży­wioły miesz­kań­com, któ­rych liczba każ­dego dnia wzra­sta w za­wrot­nym tem­pie, spra­wia­jąc, że na uli­cach robi się co­raz więk­szy ścisk, co nie cie­szy przede wszyst­kim osoby ży­jące tu od kilku po­ko­leń. Czyli na przy­kład mnie.

Tak szybki po­stęp i roz­bu­dowa mia­sta jest za­sługą pierw­szej li­nii ko­le­jo­wej uru­cho­mio­nej lata temu łą­czą­cej sto­licę z Mo­rzem Pół­noc­nym, skąd przy­by­wają do na­szej oj­czy­zny cenne su­rowce z kra­iny Nor­dów. Daw­niej byli to nasi wro­go­wie, lecz po wiel­kiej Woj­nie Pół­noc­nej, wło­da­rze No­wej Rzecz­po­spo­li­tej za­wią­zali stra­te­giczny so­jusz, dzięki któ­remu my, jak i Nor­do­wie każ­dego roku po­pra­wiamy swój byt. Oni dają nam me­tale, a my im wę­giel i żyw­ność.

Po przej­ściu kilku ulic moim oczom uka­zał się pię­cio­pię­trowy bu­dy­nek o pła­skim da­chu bę­dący sie­dzibą cen­trali pocz­to­wej No­wej Rzecz­po­spo­li­tej. Jest to je­den z naj­star­szych bu­dyn­ków wy­bu­do­wany bez mała dwa ty­siące lat temu! Oczy­wi­ście mu­siał przejść sze­reg re­mon­tów, aby na­dal ema­no­wać swym ma­je­sta­tem, lecz fun­da­menty na­wet po­mimo licz­nych po­wo­dzi nie zo­stały na­ru­szone.

Główne wej­ście jak co dzień było ob­le­gane przez licz­nych miesz­kań­ców chcą­cych nadać list lub paczkę. W dni po­prze­dza­jące święta ludzki wąż po­tra­fił się­gać na­wet paru ki­lo­me­trów! Nie chcę wie­dzieć, co się sta­nie, gdy po­pu­la­cja wzro­śnie jesz­cze dwu­krot­nie… Na szczę­ście po­słańcy tacy jak ja wcho­dzą tyl­nym wej­ściem, dzięki któ­remu ja i bro­dacz w ciągu paru se­kund zna­leź­li­śmy się we wnę­trzu tego wspa­nia­łego miej­sca.

W środku pa­no­wał jak zwy­kle har­mi­der, jak i przy­jemny chaos. Na­sze ko­chane pra­cow­nice tasz­czyły na swych rę­kach sterty pa­pieru, aby do­star­czyć je ko­le­żan­kom sie­dzą­cym przy ma­szy­nach do pi­sa­nia, któ­rych dźwięk wci­ska­nia kla­wi­szy roz­cho­dził się echem przez całą dłu­gość ko­ry­ta­rza wy­peł­nio­nym licz­nym sze­re­giem pó­łek, gdzie ty­siące li­stów oraz pa­czek cze­kało na swą po­dróż do róż­nych stron świata.

Sto­jąc na środku holu, pa­trzy­łem na wy­po­le­ro­waną mar­mu­rową pod­łogę, na któ­rej wid­niała biała ko­perta uło­żona z ka­fel­ków lśniąca w świe­tle ga­zo­wym lamp. Bro­dacz chyba pierw­szy raz był w tym miej­scu, wszak jego po­dziw nie zni­kał z sze­roko roz­war­tych oczu.

Za­raz zdu­mione spoj­rze­nie zwró­ciło się w stronę, skąd do­biegł nas głos kie­row­nika pla­cówki An­drzeja Wy­soc­kiego:

— I w końcu wró­cił! — Kla­snął z ca­łej siły w dło­nie. — Mój ulu­biony i je­den z naj­bar­dziej su­mien­nych po­słań­ców No­wo­war­szaw­skiej Cen­trali Pocz­to­wej Mak­sim Ko­bu­szew­ski.

— Wi­tam, sza­now­nego kie­row­nika — ode­zwa­łem się rów­nie ra­do­śnie.

Po­daw­szy mu pew­nie dłoń, wska­za­łem na bro­da­cza, który rów­nie pew­nie przy­wi­tał się z moim sze­fem. Na twa­rzy pana An­drzeja można było uj­rzeć nie­małe za­sko­cze­nie, że przy­był ze mną czło­nek Gwar­dyj­skiego Kor­pusu Obrony No­wej Rzecz­po­spo­li­tej. Jed­nakże po wy­ja­śnie­niu ca­łej sprawy twarz kie­row­nika stała się mniej po­sępna.

Po­twier­dziw­szy moją toż­sa­mość oraz po upew­nie­niu się, że nie je­stem po­spo­li­tym zbi­rem, bro­dacz klep­nął mnie w ra­mię i po­że­gnaw­szy na­szą dwójkę, udał się do wyj­ścia tak szybko, jakby miej­sce pełne lu­dzi go pe­szyło.

— Nie­zły za­bi­jaka — rzekł z po­dzi­wem kie­row­nik. — Sam ton jego głosu spra­wiał, że o mało nie wy­sko­czy­łem z bu­tów i nie sta­ną­łem na bacz­ność.

— Przez ostat­nie ty­go­dnie mia­łem po­dob­nie — za­żar­to­wa­łem.

Kie­row­nik, za­śmiaw­szy się, wska­zał na klatkę scho­dową i po paru chwi­lach mę­czą­cej wspi­naczki oraz przej­ściu ko­ry­ta­rza na sam jego ko­niec do­tar­łem do ga­bi­netu pana An­drzeja, któ­rego wnę­trze przed­sta­wiało kla­syczne miej­sce pracy pra­cow­nika wyż­szego szcze­bla. Ciem­no­zie­lona wy­kła­dzina z wi­docz­nymi na po­wierzchni kłę­busz­kami ku­rzu wy­ście­łała cały po­kój. Po­środku po­miesz­cze­nia stało drew­niane biurko, a za­nim dwa re­gały z książ­kami nie­czy­ta­nymi za­pewne od wie­ków. Do­dać do tego wy­stroju na­leży kilka ob­ra­zów na ścia­nach ni­komu nie­zna­nych ar­ty­stów i wy­cho­dzi nam taki kie­row­ni­czy paź­dzierz.

— Mak­si­mie — za­czął kie­row­nik, który usiadł­szy na roz­kle­ko­ta­nym krze­śle, zło­żył dło­nie na kształt trój­kąta — dość długo cię nie było i już my­śle­li­śmy, że...

— Tak wiem, kie­row­niku — prze­rwa­łem, opie­ra­jąc się o blat biurka — za­pewne już szu­ka­li­ście za­stępcy na moje miej­sce. Nie­stety nie­spo­dzie­wane za­ła­ma­nie po­gody zro­biło swoje, spo­wal­nia­jąc moją wę­drówkę.

— Nie chcia­łem... aby tak to za­brzmiało.

— Pro­szę się nie kło­po­tać — mach­ną­łem ręką — wiem, w ja­kich cza­sach żyję i nie mam za złe cen­trali, że szuka pra­cow­ni­ków na moje miej­sce. Pie­niądz musi się prze­cież zga­dzać...

— Do­kład­nie — po­parł kie­row­nik — ale to wła­śnie za tą by­strość je­steś moim ulu­bio­nym po­słań­cem. Gdyby tak wszy­scy wy­ko­ny­wali pracę, jak ty, to nasz wskaź­nik do­star­czo­nych li­stów wy­no­siłby dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć i dzie­więć pro­centa. Nie­stety przez za­ła­ma­nie po­gody i pa­no­sze­nie się ban­dy­terki jest to obec­nie sześć­dzie­siąt pro­cent, a ana­li­tycy twier­dzą, że nie­długo spad­nie po­ni­żej pięć­dzie­się­ciu.

— Nie wie­dzia­łem, że jest aż tak źle. — Po­dra­pa­łem się po wło­sach, ro­biąc krzywą minę.

— Nie­stety — zlane ob­li­cze kie­row­nika spo­chmur­niało — jest to efekt braku fun­du­szy na ob­stawę dla ta­kich jak ty. Jed­nakże po­ja­wiło się pewne świa­tełko w tu­nelu w po­staci ko­lei.

— Ko­lej?

In­for­ma­cja ta nieco mnie zdzi­wiła.

— Do­kład­nie. — Kie­row­nik wy­jął z kie­szeni be­żo­wego gar­ni­turu pa­pie­rosa i pod­pa­liw­szy go za­pał­kami, mó­wił da­lej: — Jak do­brze wiemy, jak na ra­zie uży­wana jest do trans­por­to­wa­nia su­row­ców, lecz ne­go­cju­jemy z wła­ści­cie­lami li­nii ko­le­jo­wych moż­li­wość trans­portu li­stów oraz pa­czek.

— Czyli wcho­dzimy w nową erę... — rze­kłem po­sęp­nie.

— Ro­zu­miem twoje obawy Mak­si­mie, lecz na twoim miej­scu ra­czej nie oba­wiał­bym się o utratę pracy. Po­słańcy na­dal będą po­trzebni, aby do­star­czać li­sty z głów­nych aglo­me­ra­cji do mniej­szych wio­sek. Je­dy­nie co się zmieni po roz­po­wszech­nie­niu ko­lei to, że nie bę­dziesz mu­siał wy­ru­szać w nie­bez­pieczną po­dróż do No­wej Ro­sji na pie­chotę.

Kie­row­nik chyba nie zda­wał so­bie sprawy, że bu­dowa to­rów łą­czą­cych Nową Rzecz­po­spo­litą z Nową Ro­sją trwać bę­dzie całe lata i prę­dzej zo­stanę za­bity albo się ze­sta­rzeję, niż do­stą­pię za­szczytu uj­rze­nia go­to­wej li­nii łą­czą­cej na­sze zie­mie.

— A nie oba­wia się kie­row­nik, że ko­lej, która wozi tak cenne ła­dunki sta­nie się ce­lem ata­ków?

— Z po­czątku mia­łem ta­kowe obawy, lecz po bliż­szym za­po­zna­niu się z tym jakże prze­ło­mo­wym wy­na­laz­kiem uświa­do­mi­łem so­bie, że ko­lej jest ła­twiej chro­nić niż lu­dzi roz­sia­nych po róż­nych szla­kach.

Ciężko było od­mó­wić mu ra­cji. Tory wid­niały na pla­nach i uzbro­jone pa­trole mu­siały je­dy­nie prze­mie­rzać drogę w dwie strony. Na­to­miast po­słańcy tacy jak ja, czę­sto mu­sieli zmie­niać ścieżki z po­wodu prze­róż­nych prze­szkód.

— No, nie smuć się tak, Mak­si­mie. Gwa­ran­tuję ci, że do­ce­nisz ten wy­na­la­zek przy­szło­ści.

— Też mam taką na­dzieję — od­par­łem, wzdy­cha­jąc.

— A zmie­nia­jąc te­mat — rzekł kie­row­nik — czy masz dla mnie li­stę prze­wo­zową?

Ski­nąw­szy głową, zdją­łem ple­cak i po chwili grze­ba­nia zna­la­złem wspo­mnianą li­stę. I gdy już mia­łem ją wrę­czyć kie­row­ni­kowi, na­gle przy­po­mnia­łem so­bie o dzi­wacz­nym li­ście zna­le­zio­nym w przy­bytku Bochny. Po­ło­żyw­szy li­stę na biurku, za­czą­łem ku za­cie­ka­wie­niu mo­jego szefa grze­bać po omacku w kie­sze­niach, co przy­pra­wiło go o uśmiech na twa­rzy.

— Mak­si­mie, mam na­dzieję, że nie do­pa­dły cię wszy? — za­śmiał się.

Od­wza­jem­niw­szy śmiech, w końcu udało mi się zlo­ka­li­zo­wać dzi­waczną ko­pertę. Wrę­czyw­szy ją kie­row­ni­kowi, rze­kłem:

— Zna­la­złem to przy czło­wieku w przy­bytku na roz­sta­jach, który padł ofiarą na­pa­ści.

Mina kie­row­nika spo­waż­niała.

— Cie­kawe… Biała, za­la­ko­wana ko­perta.

— Pro­szę ją przy­sta­wić do świecy — rze­kłem, wska­zu­jąc po­bli­ski kan­de­labr.

Za­cie­ka­wiony kie­row­nik pod­pa­lił jedną ze świec, po czym po­ka­za­łem mu ukryty an­glo­sa­ski znak wodny.

 Ob­ra­cał ko­pertę jesz­cze wie­lo­krot­nie, a jego sze­ro­kie oczy wy­ra­żały pe­łen po­dziw dla mego zna­le­zi­ska. Za­raz jed­nak za­marł i pio­ru­nu­jąc mnie wzro­kiem, po­wie­dział:

— Nie po­wiem, że jest to sen­sa­cyjne zna­le­zi­sko. — Na­chy­lił się, aby się­gnąć po pa­pie­rosa tlą­cego się na po­piel­niczce. Za­cią­gnąw­szy się pa­ro­krot­nie, do­dał: — Do­sta­niesz za to so­witą pre­mię, Mak­si­mie.

— A wie pan co to za list?

— Nie mam bla­dego po­ję­cia. Za­raz pójdę go wrę­czyć ar­chi­wum, aby zba­dało sprawę. Ale za­pew­niam cię, że je­żeli cze­goś się do­wiem, to ci o tym na­tych­miast po­wiem.

— W ta­kim ra­zie trzy­mam kie­row­nika za słowo.

Po­że­gnaw­szy się z pa­nem An­drze­jem, uda­łem się na po­wrót na dół, aby od­dać po­zo­stałe li­sty oraz dwie małe paczki. Jedną z nich jest za­pewne mi­nia­tu­rowa fla­szeczka bę­dąca ko­lejną tajną próbką smaku dla ja­kie­goś nie­le­gal­nego bim­brow­nika ukry­wa­ją­cego się po cze­lu­ściach piw­nic No­wej War­szawy. Ogól­nie to mamy za­kaz no­sze­nia tychże spe­cy­fi­ków, ale ja tam za­wsze udaję, że nie wiem, co to jest, wszak nie­raz jak wspo­mi­na­łem wcze­śniej, no­wo­ro­syj­ski bim­ber ura­to­wał mi ję­zyk w gę­bie, jak i po­zwo­lił zro­bić kilka in­trat­nych za­ku­pów na targu.

Do­tarł­szy do głów­nego ma­ga­zynu, przy­wi­tała mnie… No wła­śnie, tu­taj wo­lał­bym na mo­ment za­milk­nąć, lecz po­zo­sta­wie­nie pu­stej strony by­łoby czymś okrut­nym dla po­ten­cjal­nego czy­tel­nika mego pa­mięt­nika. Z dru­giej strony, nie wiem, czy opis uczuć do wi­dzia­nej przeze mnie nie­wia­sty byłby czymś, co za­in­te­re­so­wa­łoby ko­go­kol­wiek. Jed­nakże z trze­ciej, wi­dok gład­kiej jak je­dwab cery oraz kasz­ta­no­wych wło­sów spię­tych w kok znów za­szył mi usta, nie po­zwa­la­jąc się ode­zwać.

Zo­sia, bo tak na­zywa się ta, która jest po­wo­dem mo­jej nie­śmia­ło­ści, z sze­ro­kim uśmie­chem na swych aniel­skich ustach rzu­ciła się w me ra­miona, ca­łu­jąc po twa­rzy, jakby nie wi­działa mnie całe wieki. Ko­rzy­sta­jąc z oka­zji, po­sła­łem ca­łusa w jej szyję, czu­jąc na po­wrót ten wspa­niały tru­skaw­kowy po­smak.

Od pew­nego czasu za­pa­ła­li­śmy do sie­bie pew­nym uczu­ciem, choć było ono bar­dziej przy­ja­ciel­skie niż mi­ło­sne, oby­dwoje bo­wiem zda­wa­li­śmy so­bie sprawę, że moja praca po­słańca jest nad wy­raz ry­zy­kowna i więk­sze za­an­ga­żo­wa­nie z jej, jak i z mo­jej strony mo­głoby przy­nieść sze­reg roz­cza­ro­wań a co gor­sza i przy­pra­wić o roz­pacz, gdy­bym nie daj Boże, za­gi­nął gdzieś bez wie­ści. Ko­bieta jej po­kroju po­trze­buje sta­bi­li­za­cji, a nie wa­ga­bundy włó­czą­cego się po świe­cie. Je­dyną na­dzieją dla ta­kiego jak ja jest wspo­mniana przez kie­row­nika ko­lej, która zmie­ni­łaby ob­li­cze mo­jej pracy i przy­spa­wała na dłu­żej do jed­nego miej­sca. Nie­stety, za­nim to na­stąpi znaj­dzie so­bie ko­goś god­nego jej we­wnętrz­nej, jak i ze­wnętrz­nej urody.

Od­stą­piw­szy ode mnie, Zo­sia za­chi­cho­tała, pusz­cza­jąc jed­no­cze­śnie oko, po czym od­wró­ciw­szy się na pię­cie, ru­szyła pew­nym kro­kiem w stronę swego biurka, do któ­rego ka­zała mi po­dejść. Usiadł­szy na drew­nia­nym krze­śle, po­nęt­nie skrzy­żo­wała nogi, wska­zu­jąc sie­dzi­sko na­prze­ciwko niej.

Gdy usia­dłem, zro­bi­łem po­godną minę, a z ust Zosi wy­pły­nęły śpie­wa­jące słowa:

— Stę­sk­ni­łam się za tobą, mój drogi.

Jej głos spra­wił, że chcia­łem się za­paść pod zie­mię wraz z krze­słem le­dwo utrzy­mu­ją­cym mój ko­ści­sty ty­łek. Tak czu­łego tonu od dru­giego czło­wieka nie sły­sza­łem od do­brych paru mie­sięcy, a tym bar­dziej od ko­biety, którą szcze­rze pra­gnę.

Ko­niec koń­ców jej py­ta­jący wzrok wzbu­dził we mnie falę od­wagi.

— Dzień do­bry, Zo­siu — rze­kłem ru­mie­niąc się.

— Lu­bię, jak za­cho­wu­jesz się przy mnie jak dziecko — za­chi­cho­tała pod no­sem.

— Jak dziecko? — zdzi­wi­łem się.

Te­raz to sam już nie wiem, czy to do­brze, czy źle.

— No, już nie bądź taki spe­szony, mój drogi — za­chi­cho­tała na po­wrót. — Czy masz dla mnie li­sty?

Po chwili bez­na­mięt­nego sie­dze­nia się­gną­łem do ple­caka, wyj­mu­jąc ze środka za­wi­nięty sznur­kiem plik li­stów, kła­dąc go na bla­cie. Tro­chę trwało, za­nim udało się wszystko wy­pa­ko­wać. I gdy mia­łem za­mknąć su­wak, w ostat­nim mo­men­cie do­strze­głem na sa­mym dnie wy­mięty list.

Się­gnąw­szy po niego, do­kład­nie go zba­da­łem, upew­nia­jąc się ze wszyst­kich stron, czy nie zo­stał uszko­dzony. Ku memu za­do­wo­le­niu był cały i zdrów nie li­cząc za­gięć na ro­gach oraz co naj­waż­niej­sze na­dal był za­la­ko­wany, więc ad­re­sat nie bę­dzie skła­dał skargi.

— O! Wi­dzę, że je­den po­sta­no­wił uciec od li­sto­wej ro­dzinki — rze­kła prze­śmiew­czo Zo­sia, wska­zu­jąc na list trzy­many w mo­jej ręce. — Wiesz, Mak­si­mie, co to ozna­cza?

Ski­nąw­szy głową, od­par­łem:

— Że tra­dy­cja na­ka­zuje do­star­czyć go oso­bi­ście ad­re­sa­towi.

— Bingo!

— Zo­baczmy w ta­kim ra­zie, kogo dziś od­wie­dzę — po­wie­dzia­łem cie­kaw­sko.

My­śląc na­iw­nie, że mnie dziś już nic nie za­sko­czy, uj­rza­łem na­zwę ulicy, która wpra­wiła mnie w nie­małe zdu­mie­nie. Pa­trzy­łem onie­miały przed sie­bie tak jak wtedy, kiedy zna­la­złem w przy­bytku ta­jem­ni­czy list. Tylko sam nie wiem, które zna­le­zi­sko wpra­wiło mnie więk­sze za­sko­cze­nie.

— Mak­si­mie, coś nie tak? — za­py­tała za­nie­po­ko­jona Zo­sia, wi­dząc, jak ga­pię się na ko­pertę.

— Ko­ścielna sześć­dzie­siąt dzie­więć — ode­zwa­łem się.

Zo­sia, uj­rzaw­szy me prze­ję­cie na twa­rzy wy­bu­chła szcze­rym śmie­chem.

Może dzi­wić jej, jak i moje za­cho­wa­nie, lecz czy­tel­nik mego pa­mięt­nika po­wi­nien so­bie uświa­do­mić pe­wien pro­blem na­tury mo­ral­nej. A więc list trzy­many w mo­jej pra­wej dłoni zo­stał za­adre­so­wany do miej­sca zwa­nego przez tu­tej­szych miesz­kań­ców bur­de­lem nu­mer je­den No­wej Rzecz­po­spo­li­tej. I nie byłby to dla mnie ża­den pro­blem udać się w to jakże opusz­czone przez Boga miej­sce, gdyby nie fakt, że znaj­duje się do­kład­nie obok ko­ścioła, do któ­rego uczęsz­czam, na co­nie­dzielną mszę. Jest to tak na­prawdę je­den bu­dy­nek po­dzie­lony na dwa osobne lo­kale z tą róż­nicą, że w jed­nym lu­dzie klę­czą do wi­ze­runku na wpół na­giego męż­czy­zny przy­bi­tego do krzyża, w dru­gim na­to­miast nadzy męż­czyźni leżą na na­gich ko­bie­tach, przy­bi­ja­jąc je do łóżka. Na całe szczę­ście wło­da­rze ko­ścielni do­ga­dali się z wła­ści­cie­lami bur­delu, aby w nie­dzielę ci dru­dzy nie od­pra­wiali sek­su­al­nych ry­tu­ałów w po­ko­jach przy­le­ga­ją­cych do ściany ko­ścioła, dzięki czemu msza nie jest za­kłó­cana przez jęki szlach­to­wa­nego zwie­rzę­cia.

Opi­nia pu­bliczna jest po­dzie­lona co do eg­zy­sto­wa­nia tych dwóch in­sty­tu­cji obok sie­bie. Jedni gło­szą, aby jak naj­prę­dzej prze­nieść dom pu­bliczny na obrzeża mia­sta, aby nie gor­szyć wier­nych, na­to­miast dru­dzy twier­dzą, że dom roz­ko­szy dzięki do­bremu po­ło­że­niu przy­nosi tak kro­ciowe zy­ski dla mia­sta, że usu­nię­cie go z tego stra­te­gicz­nego miej­sca by­łoby strza­łem w ko­lano dla obec­nych wło­da­rzy. I tak do dziś wśród miesz­kań­ców No­wej War­szawy od­bywa się nie­roz­strzy­gnięta de­bata, co było pierw­sze? Ko­ściół czy bur­del?

— A li­sto­nosz nie może go tam za­nieść? — za­py­ta­łem, pró­bu­jąc się wy­mi­gać od uda­nia w to jakże par­szywe dla mnie miej­sce.

Zo­sia, mil­cząc, po­trzą­sała prze­śmiew­czo głową.

W końcu po­wie­działa ni­czym na­uczy­cielka po­ucza­jąca nie­sfor­nego ucznia:

— Tra­dy­cja to tra­dy­cja, Mak­si­mie. Wiesz prze­cież, że jej zła­ma­nie przy­nosi pe­cha.

— No wiem, wiem…

— W ta­kim ra­zie ru­szaj. A jak wró­cisz, to opo­wiesz mi, jak było, prawda? — za­chi­cho­tała.

Bez słowa ukło­ni­łem się Zosi, po czym się­gnąw­szy po ple­cak, wy­sze­dłem z po­koju, kie­ru­jąc się do wyj­ścia.

Bę­dąc na ze­wnątrz, ro­zej­rza­łem się po oko­licy wy­peł­nio­nej co­raz to więk­szą masą lu­dzi. Po­ra­nek na­stał na do­bre więc i po­ja­wiła się ko­lejna oka­zja na zbi­cie for­tuny przez tu­tej­szych miesz­kań­ców. Tra­ga­rze na swych ple­cach tasz­czyli ogrom­nych roz­mia­rów to­bołki, kie­ru­jąc się w stronę głów­nego rynku, na któ­rym do na­sta­nia wie­czora trwa han­del wszyst­kim, co ludzka in­wen­cja twór­cza wy­my­śli.

Wie­dzia­łem, że nie ma co się pchać głów­nym trak­tem, bo im bli­żej rynku tym zrobi się taki za­tor, że do na­sta­nia nocy nie dojdę do swo­jego miej­sca do­ce­lo­wego. Dla­tego też wy­ko­rzy­sta­łem swoje do­świad­cze­nie po­słańca, ru­sza­jąc bocz­nymi ulicz­kami, czu­jąc się jak pod­czas zbli­ża­nia do gra­nic miast No­wej Ro­sji.

Opu­sto­szałe, ciemne i śmier­dzące fe­ka­liami przej­ścia mo­gły przy­pra­wić nie­do­świad­czo­nego spa­ce­ro­wi­cza o ciarki na ple­cach, jak i od­ruch wy­miotny, lecz wbrew po­zo­rom było tu bez­piecz­niej niż po­śród tłumu, w któ­rym na każ­dym kroku czają się tak znie­na­wi­dzeni przeze mnie kie­szon­kowcy. Czę­sto się bo­wiem zda­rza, że ktoś traci uro­bek ca­łego dnia przez tych nik­czem­ni­ków. Na­wet za­ostrzone kary w po­staci uci­na­nia oby­dwu dłoni nie wy­stra­szyły po­ten­cjal­nych ry­zy­kan­tów.

Po go­dzi­nie do­tar­łem do ulicy Ko­ściel­nej, która do­pro­wa­dziła mnie do tak po­pu­lar­nego na całe mia­sto bu­dynku. Oczy­wi­ście o tej po­rze to nu­mer sześć­dzie­siąt dzie­więć był ob­le­gany, na­to­miast nu­mer sześć­dzie­siąt osiem wiał pustką. Ko­rzy­sta­jąc z oka­zji i aby na­brać od­wagi przed od­wie­dze­niem przed­sionka pie­kła, po­sta­no­wi­łem wejść do ko­ścioła, aby po­mo­dlić się za po­wo­dze­nie mo­jej mi­sji.

Wnę­trze świą­tyni było nad wy­raz skromne. Liczne drew­niane ławy two­rzyły zwarty sze­reg przed oł­ta­rzem ukrzy­żo­wa­nego syna Bo­żego imie­niem Jo­szua. Na­to­miast białe ściany ozda­biały ar­ty­styczne ma­lo­wi­dła przed­sta­wia­jące dni osta­teczne czło­wieka. Miały wzbu­dzić po­korę po­śród wier­nych, aby ci zro­zu­mieli, że tylko dzięki bo­żym na­ukom będą w sta­nie ujść cało z nad­cho­dzą­cej ka­ta­strofy, która miała na­stą­pić, kiedy grzech za­wład­nie ludz­kimi du­szami.

Do­szedł­szy do oł­ta­rza, uklą­kłem i prze­że­gnaw­szy się, za­czą­łem się mo­dlić. Nie­stety moja mo­dli­twa nie trwała zbyt długo, wszak święta ci­sza ma to do sie­bie, że z lu­bo­ścią przyj­muje na­wet naj­mniej­szy szmer. Jęki, stęki, skrzy­pie­nie łoża, wy­peł­niły swym głu­chym echem oł­tarz. Wie­dzia­łem już, że za nic w świe­cie nie uda mi się sku­pić. Dla­tego też ukło­ni­łem się Bogu i po­pro­siw­szy go o siłę, abym wy­trzy­mał spo­tka­nie z dia­błem, prze­że­gna­łem się, uda­jąc do wyj­ścia.

Ko­lejka do domu roz­ko­szy była nad wy­raz długa. Jed­nakże, jako że nie mia­łem za­miaru zo­stać klien­tem, po­sta­no­wi­łem wy­ko­rzy­stać swój au­to­ry­tet po­słańca, aby wejść do środka tego Ba­bi­lonu.

W wiel­kich drzwiach przy­wi­tała mnie słusz­nych roz­mia­rów bur­del­mama. Spo­strze­gł­szy moją umo­ru­saną od błota twarz i brodę rze­kła:

— Naj­pierw się umyj, ob­dar­tu­sie. To nie jest pierw­szo­rzędny bur­del, tylko eks­klu­zywny lo­kal dla dżen­tel­me­nów.

W ta­kich chwi­lach braku sza­cunku do czło­wieka, który ry­zy­ku­jąc wła­snym ży­ciem, do­star­cza ta­kiej jak sto­jąca przede mną pani paczki i li­sty, mia­łem ochotę zdjąć Ma­ry­się i zdzie­lić ją kolbą. Na jej szczę­ście po­wstrzy­ma­łem się od tego nie­god­nego czynu i pod­wi­nąw­szy kurtkę, uka­za­łem nad­gar­stek, po czym wy­ją­łem list, wska­zu­jąc pal­cem ad­re­sata.

Wi­dok dwóch ko­pert spra­wił, że jej pewne sie­bie ob­li­cze od­dało pola za­gu­bie­niu. To raz pa­trząc na imię ad­re­sata, raz na mnie, rze­kła:

— Pro­szę wejść, pa­nie. — Ukło­niła się z sza­cun­kiem. — Na­ta­sza znaj­duje się na dru­gim pię­trze w po­koju nu­mer sie­dem.

I gdy już mia­łem prze­kro­czyć próg po­czu­łem sła­bo­wity do­tyk, a me uszy prze­szył przy­jemny szept:

— Tylko pro­szę za­pu­kać. Być może wła­śnie w tej chwili Na­ta­sza ob­słu­guje klienta.

Ukło­niw­szy się ze zro­zu­mie­niem, uda­łem się do cze­lu­ści Ba­bi­lonu.

Wszech­obecna czer­wień. Tak bym po­krótce opi­sał wy­strój tego przy­bytku. Ele­gancko ubrani dżen­tel­meni sie­dzieli przy sto­li­kach, pi­jąc dro­gie al­ko­hole no­szące za­bawne na­zwy w po­staci: „Dzika Eliza”, „Jurna Ha­nia” oraz mój ulu­biony „Spu­ści­zna zło­ci­stego Hen­ryka”.

Jak wi­dać, z przy­bytku ko­rzy­stają je­dy­nie ma­jętni miesz­kańcy mia­sta. Mniej za­możni mu­szą za­do­wa­lać się gor­szymi lo­ka­lami lub wy­dać całe oszczęd­no­ści, aby do­znać chwili roz­ko­szy w tym jakże pie­kiel­nym miej­scu.

Igno­ru­jąc cie­kaw­skie spoj­rze­nia, uda­łem się za wska­zów­kami bur­del­mamy na dru­gie pię­tro, gdzie przy­wi­tała mnie ka­ko­fo­nia tych sa­mych od­gło­sów, co pod­czas próby mo­dli­twy. Sta­ra­jąc się je igno­ro­wać, do­sze­dłem do po­koju nu­mer sie­dem.

Ro­zej­rzaw­szy się, a na­stęp­nie przy­sta­wiw­szy ucho do drzwi, sta­ra­łem się usły­szeć czy ad­re­satka li­stu rów­nież nie jest człon­kiem sły­sza­nej or­kie­stry dę­tej. Po dłuż­szym na­słu­chu upew­ni­łem się, że w środku pa­nuje ci­sza. Prze­że­gnaw­szy się, za­pu­ka­łem naj­de­li­kat­niej, jak po­tra­fi­łem, po czym z du­szą na ra­mie­niu na­ci­sną­łem klamkę.

Po wej­ściu do środka i za­mknię­ciu drzwi spoj­rza­łem na wszyst­kie strony, lecz po­kój wy­da­wał się pu­sty. Jed­nak za­raz zza pół­otwar­tych drzwi ła­zienki do­biegł mnie głos spusz­cza­nej wody. Na­pią­łem wszyst­kie mię­śnie, bę­dąc go­tów na od­par­cie nie­spo­dzie­wa­nego ataku. Na szczę­ście, za­miast ataku mu­sia­łem ode­przeć cie­kaw­skie spoj­rze­nie aniel­skich oczu. Boże! — krzyk­ną­łem w my­ślach, wi­dząc przed sobą tę małą blond pięk­ność. Jej zwiewna su­kienka przy­sła­nia­jąca z tru­dem in­tymne miej­sca wpra­wiła mnie w osłu­pie­nie. Może to efekt tego, że dawno nie wi­dzia­łem tak kuso ubra­nej damy.

Pod­szedł­szy do mnie na pal­cach, dzie­woja sta­nęła tak bli­sko mnie, że przy odro­bi­nie na­słu­chu mógł­bym wy­czuć jej bi­cie serca. Przy­pa­try­wała się mo­jemu ob­li­czu dłuż­szą chwilę, po czym otwo­rzyła swe usta, z któ­rych wy­do­był się ma­li­nowy za­pach:

— Nie są­dzi­łam, że ma­muśka pod­rzuci mi w końcu praw­dzi­wego drwala.

— Drwala? — po­my­śla­łem, prze­wra­ca­jąc jed­no­cze­śnie oczyma.

Dziew­czę zła­paw­szy mnie za rękę, za­pro­wa­dziło na ka­napę, pro­sząc, abym usiadł. Sama na­to­miast po­szła do ła­zienki i po krót­kiej chwili po­wró­ciła, uka­zu­jąc mi się... cał­kiem nago! Mu­szę rzec, że tak jędr­nego biu­stu nie wi­dzia­łem chyba ni­gdy. Ale nie tylko on wpra­wił mnie w za­kło­po­ta­nie. Rów­nież jej szczu­pła i iście zgrabna syl­wetka przy­po­mi­na­jąca jedną ze sta­ro­żyt­nych bo­giń przed­sta­wio­nych na pre­hi­sto­rycz­nych ob­ra­zach do­pro­wa­dziła do wzmo­że­nia pracy mego serca. Aż ciężko było mi uwie­rzyć, że ktoś tak piękny może pa­rać się tak nie­wdzięcz­nym za­wo­dem. Prze­cież ona mo­głaby mieć każ­dego do­stoj­nika w ca­łym zna­nym świe­cie! I grać ta­kim bie­da­kiem pod swoje dyk­tando.

Chyba moje zdzi­wione oczy wpra­wiły ją w za­kło­po­ta­nie, bo chyb­ci­kiem się­gnęła do szu­flady, wyj­mu­jąc z nich… Pa­nie Wszech­mo­gący! Pre­zer­wa­tywy, rzu­ca­jąc mi je na ko­lana.

— Roz­bie­raj się drwalu i za­kła­daj gumę — rze­kła roz­ka­zu­jąco, lecz jej słodki ton głosu spra­wił, że jej słowa za­brzmiały ko­micz­nie. — Mam dość tych wszyst­kich wy­po­le­ro­wa­nych fir­cy­ków, chcę, aby zdo­był mnie w końcu praw­dziwy męż­czy­zna! — do­dała trium­fal­nie, uno­sząc sze­roko ręce do góry.

Skie­ro­wała się na łóżko i wy­pi­na­jąc się w moją stronę rów­nie jędr­nymi po­ślad­kami, cze­kała na mój ruch. Me serce wa­liło, jakby go­nił mnie dziki zwierz. My­ślę, że czy­tel­nik mego pa­mięt­nika do­ceni, jak trud­nym od lat pa­ram się za­wo­dem.

Po­wstaw­szy do pionu, usły­sza­łem, jak za­mru­czała ni­czym ko­cica. Acz­kol­wiek za­miast speł­nić jej lu­bieżną prośbę po­zby­cia się mego odzie­nia, od­chrząk­ną­łem, mó­wiąc:

— Droga pani. Na­zy­wam się Mak­sim Ko­bu­szew­ski i je­stem star­szym po­słań­cem No­wo­war­szaw­skiej Cen­trali Pocz­to­wej. Czy sza­nowna pani na­zywa się… — Wy­tę­ży­łem wzrok, aby roz­czy­tać na­zwi­sko wi­doczne na li­ście, które ku memu zdu­mie­niu oka­zało się no­wo­ro­syj­skie. — Na­ta­sza Ku­li­bin?

Dziew­czę imie­niem Na­ta­sza, od­wró­ciw­szy się w moją stronę, zro­biło tak wiel­kie oczy, jakby zo­ba­czyła przed sobą swego ojca, który na­krył ją na go­rą­cym uczynku. Z szyb­ko­ścią ucie­ka­ją­cego za­jąca do­bie­gła do sto­jaka i przy­wdziaw­szy na sie­bie kre­mowy szla­frok, po­de­szła do mnie mó­wiąc z wi­docz­nymi na twa­rzy ru­mień­cami:

— Noo… Eee… — ją­kała się ro­biąc co chwilę głu­pawy uśmiech, szcze­rząc swe białe jak śnieg zęby. W końcu się jed­nak prze­ła­mała, mó­wiąc: — Tak, to ja.

— W ta­kim ra­zie pro­szę to ode mnie prze­jąć. — Wrę­czy­łem jej list, na­stęp­nie z ple­caka wy­ją­łem li­stę, wska­zu­jąc na pu­ste okienko: — Pro­szę pod­pi­sać tu w tym miej­scu.

Jej ręce drżały nie­mi­ło­sier­nie, lecz ko­niec koń­ców otrzy­ma­łem na­ba­zgro­lony pod­pis.

Kiedy wszystko zo­stało za­ła­twione, spy­ta­łem się sto­ją­cej nie­wia­sty, która wle­piała ma­ślany wzrok w otrzy­many list czy mogę sko­rzy­stać z to­a­lety, aby na­brać kilka ły­ków wody. Ta je­dy­nie po­ki­wała głową, od­cho­dząc na po­bli­ską sofę.

Na­braw­szy ko­lejny łyk z kranu, usły­sza­łem, jak z po­koju wy­do­był się pisk szczę­ścia. Wy­tarł­szy po­śpiesz­nie ręce o ręcz­nik, po­sze­dłem zo­ba­czyć, co było tego po­wo­dem.

— Od­pi­sał! Od­pi­sał! — krzy­czała ra­do­śnie.

— Kto taki? — za­py­ta­łem.

— Hra­bia Aba­ku­mow! — wy­krzy­czała po­now­nie, pod­bie­ga­jąc do mnie i po­ka­zu­jąc oso­bi­sty pod­pis hra­biego Olega Aba­ku­mowa.

Aba­ku­mow… Aba­ku­mow… Po­wta­rza­łem w my­ślach za­sły­szane na­zwi­sko.

Wtem przy­po­mnia­łem so­bie spo­tka­nie z pew­nym no­wo­ru­skim po­słań­cem, który opo­wie­dział mi hi­sto­rię o Olegu Dup­czy­cielu. Był ma­jętną per­soną ma­miącą wi­zją sty­pen­dium na­uko­wym młode nie­wia­sty, aby te przy­jeż­dżały do jego ha­remu miesz­czą­cego się na obrze­żach No­wej Mo­skwy. Po­dobno był to hra­bia więc… Więc mu­sia­łem za­py­tać, w ja­kim celu od­pi­sał:

— A co ci on tam na­pi­sał, moja droga?

Na­ta­sza po­de­szła na pal­cach i sta­nąw­szy przede mną, ro­zej­rzała się na boki, upew­nia­jąc się, czy ja­kiś duch nie pod­słu­chuje na­szej roz­mowy.

— Za­pra­sza mnie do sie­bie, bo chce mi sfi­nan­so­wać sty­pen­dium.

Z tru­dem prze­łkną­łem ślinę.

— Czyli chcesz się stąd wy­rwać? — za­py­ta­łem gło­sem peł­nym na­dziei.

— Tak, chcę wy­je­chać do No­wej Ro­sji i za­cząć od nowa.

Opty­mizm aż bił z jej oczu, co ra­do­wało moje serce.

— A co chcesz stu­dio­wać?

— Fi­nanse — od­parła pew­nie.

Cho­lera, może źle ją oce­ni­łem?

— Czyli chcesz zo­stać pra­cow­nicą miej­skiego banku?

— Nie! — obu­rzyła się. — Chcę za­ło­żyć wła­sny biz­nes. Do­kład­nie taki sam jak ten — wska­zała rę­koma po­kój — tylko że wła­ści­cie­lem będę ja! Zda­jesz so­bie sprawę, ile obecny wła­ści­ciel zbija forsy na tym bur­delu? Wy­ko­rzy­stam swoje do­świad­cze­nie, by wy­bie­rać naj­lep­sze z dziew­czyn, aby moi klienci wra­cali i zo­sta­wiali za każ­dym ra­zem co­raz wię­cej go­tówki!

Za­czy­nam się jej bać. Dziew­czyna ma na oko dwa­dzie­ścia wio­sen a tak wiel­kie plany, jak ja­kiś naj­więk­szy re­kin fi­nan­sjery. Skoro chce iść da­lej ścieżką damy do to­wa­rzy­stwa, to nie będę jej od­ra­dzał spo­tka­nia z pa­nem Aba­ku­mo­wem. Le­piej, aby tra­fił na dziew­czę jej po­kroju niż ja­kąś Boga du­cha winną nie­wia­stę o czy­stym sercu.

— W ta­kim ra­zie, ży­czę ci droga Na­ta­szo, po­wo­dze­nia.

— Och! — pod­sko­czyła za­chwy­cona. — Czyli już je­ste­śmy na ty?

— Mo­żesz mi mó­wić, jak chcesz, bo i tak za­pewne się już ra­czej nie zo­ba­czymy. Cie­szę się, że do­star­czy­łem ci tę jakże dla cie­bie ra­do­sną no­winę. A te­raz, je­żeli wy­ba­czysz, udam się w dal­szą drogę.

I kiedy po­ło­ży­łem dłoń na klamce, po­czu­łem de­li­katny do­tyk na swym przed­ra­mie­niu. Nie wiem czemu, ale prze­szył mnie elek­try­zu­jący dreszcz. Od­wró­ciw­szy się, na po­wrót uj­rza­łem oczy Na­ta­szy wy­ra­ża­jące na­dzieję zwią­zane z moją osobą. Z jej ust wy­pły­nęły nad wy­raz czułe słowa:

— Mak­si­mie, mam py­ta­nie. — Unio­słem je­dy­nie wzrok, da­jąc jej znać, aby mó­wiła: — Czy do­star­czył­byś ode mnie list dla hra­biego Aba­ku­mowa, że zga­dzam się na jego pro­po­zy­cję?

Nie wiem dla­czego, ale moż­li­wość speł­nie­nia jej prośby, na­wet je­żeli trafi w łap­ska tego de­ge­ne­rata, przy­pra­wiła mnie o ra­dość na sercu. Skoro ma ma­rze­nia, to nie będę ich kry­ty­ko­wał. Ja rów­nież mam plany zwią­zane z Zo­sią, lecz dla mnie na za­wsze po­zo­staną tylko ma­rze­niami. A sto­ją­cej przede mną dziew­czy­nie mogę spró­bo­wać po­móc, na­wet je­śli kłóci się to z mo­imi mo­ral­nymi za­sa­dami.

— Mam te­raz dwa ty­go­dnie prze­rwy — ode­zwa­łem się.

— Mogę po­cze­kać — od­parła z na­dzieją.

— W ta­kim ra­zie za dwa ty­go­dnie z sa­mego rana na­daj list ze spe­cjal­nym ko­dem Mak­si­m7700NR. Jest to kod dla zna­jo­mych, któ­rzy chcą jak naj­szyb­ciej wy­słać list w świat.

Pu­ści­łem oko, co przy­pra­wiło Na­ta­szę o uśmiech na twa­rzy. Ta sta­nęła na pal­cach i uca­ło­waw­szy mnie w po­li­czek, rze­kła:

— Na pewno nie chcesz, spę­dzić ze­mną kilku chwil?

Wes­tchnąw­szy w du­chu, od­par­łem:

— Z Bo­giem moja droga. Oby i dla cie­bie kie­dyś za­świe­ciło słońce.

Te­raz to Na­ta­sza wes­tchnęła, do­da­jąc:

— Dzię­kuję… Ale pa­mię­taj, Mak­si­mie. Za­wsze masz u mnie lo­dzi­sława gra­tis — za­chi­cho­tała.

Ukło­niw­szy się, od­wró­ci­łem w stronę drzwi, po czym wy­sze­dłem na do­bre z po­koju tego bie­dac­twa imie­niem Na­ta­sza, kie­ru­jąc się do tak upra­gnio­nego wyj­ścia z Ba­bi­lonu.

III

Bu­dy­nek ra­tu­sza jako je­dyny wy­róż­niał się spo­śród wszech­obec­nych ka­mie­nic zbu­do­wa­nych z czer­wo­nej ce­gły oka­la­ją­cych oko­licę. Gra­ni­towa fa­sada ozdo­biona pła­sko­rzeź­bami przed­sta­wia­ją­cymi skrzy­żo­wane ze sobą klu­cze od razu rzu­cała się w oczy, dzięki czemu miesz­kańcy nie mu­sieli błą­dzić w gąsz­czu po­dob­nych do sie­bie bu­dowli.

Bę­dąc młod­szym o do­bre pięt­na­ście wio­sen, późną je­sie­nią przy­cho­dzi­łem na plac ota­cza­jący ra­tusz i opie­ra­jąc się o jedną ze ścian po­bli­skich bu­dyn­ków, pa­trzy­łem w pro­sto­kątne okna, w któ­rych to ob­ser­wo­wa­łem pracę urzęd­ni­ków otu­lo­nych przez po­ma­rań­czową po­światę lamp naf­to­wych. Po­mimo wie­czor­nej, jak i desz­czo­wej pory wi­dok ten spra­wiał, że me ciało sa­mo­ist­nie się ogrze­wało, tak jakby w jed­nej chwili je­sień od­dała pola wio­śnie, która nie­ba­wem za­wita w na­sze skromne progi.

Choć już te­raz nad Nową War­szawą unosi się słońce, otu­la­jąc swym cie­płem dep­taki, przez co duża część miesz­kań­ców po­zbywa się gór­nego okry­cia, po­zo­sta­jąc w do­mi­nu­ją­cym ko­lo­rze bia­łych ko­szul. Je­dy­nie nie­liczne grono ma­jęt­nych dam wy­róż­nia się w swych kre­mo­wych oraz lekko ró­żo­wych suk­niach, przy­cią­ga­jąc wzrok cie­kaw­skich pa­nów prze­pla­ta­nych z za­zdro­snym spoj­rze­niem mniej za­moż­nych dziew­cząt nio­są­cych nad gło­wami ko­sze wy­peł­nione prze­róż­nymi do­brami na sprze­daż.

Idąc spa­ce­ro­wym kro­kiem, do­tar­łem przed wej­ście, któ­rego strze­gły na bacz­ność dwie ko­lumny pod­trzy­mu­jące wy­sta­jący bal­kon. To wła­śnie stam­tąd bur­mistrz pro­wa­dził co­so­bot­nie ty­rady na te­mat stanu mia­sta oraz za­po­wia­dał ku ucie­sze ga­wie­dzi nowe wy­da­rze­nia (za­zwy­czaj były to fe­styny), dzięki któ­rym miesz­kańcy za­po­mną o co­raz to więk­szych pro­ble­mach tra­pią­cych na­sze wspa­niałe mia­sto.

Po przej­ściu oszklo­nych oraz cho­ler­nie cięż­kich drzwi (za­wsze się za­sta­na­wiam, jak de­li­katne ręce pra­cu­ją­cych tu­taj dziew­cząt są w sta­nie ra­dzić so­bie z ta­kim cię­ża­rem) zna­la­złem się w holu, gdzie po­środku znaj­do­wała się owalna re­cep­cja.