Wróg bez twarzy ebook i audiobook

DOBRZE SIĘ ZASTANÓW, ZANIM ZACZNIESZ POLOWAĆ NA JACKA REACHERA.

BO PRĘDZEJ CZY PÓŹNIEJ TO TY STANIESZ SIĘ JEGO ZWIERZYNĄ.

RACZEJ PRĘDZEJ NIŻ PÓŹNIEJ.

Prywatny detektyw, który na zlecenie pewnej kobiety miał znaleźć Jacka Reachera, zostaje zamordowany. Klientką okazuje się córka niedawno zmarłego generała. Jej ojciec, dowódca i przyjaciel Reachera, zamierzał powierzyć mu zbadanie zagadkowych losów amerykańskiego żołnierza oficjalnie zaginionego w Wietnamie.

Jest jednak ktoś, komu bardzo zależy na tym, by prawda o tej starej historii nigdy nie ujrzała światła dziennego. I wyeliminuje każdego, kto będzie chciał ją odkryć.

LEE CHILD

Brytyjski pisarz, od 1998 r. mieszkający w Nowym Jorku. W 2009 r. wybrany na prezesa stowarzyszenia Mystery Writers of America, a w 2020 r. zasiadał w kapitule Nagrody Bookera. W Wielkiej Brytanii studiował prawo, potem pracował w teatrze i telewizji Granada. Zwolniony po 18 latach w wyniku restrukturyzacji, zainwestował w karierę literacką. W 1997 r. ukazała się jego pierwsza powieść – Poziom śmierci. Zdobyła Anthony Award za najlepszy debiut kryminalny i zapoczątkowała serię thrillerów ze wspólnym bohaterem, byłym żandarmem wojskowym Jackiem Reacherem, do której należą m.in. Echo w płomieniach, Siła perswazji, Jednym strzałem (zekranizowane jako Jack Reacher z Tomem Cruise’em w roli tytułowej), Elita zabójców, Jutro możesz zniknąć, 61 godzin, Czasami warto umrzeć, Ostatnia sprawa, Nigdy nie wracaj (Tom Cruise ponownie wcielił się w Reachera w ekranizacji tej powieści), Zmuś mnie, Sto milionów dolarów czyNocna runda.

leechild.com

Tego autora

Jack Reacher

POZIOM ŚMIERCI

UPROWADZONY

WRÓG BEZ TWARZY

PODEJRZANY

ECHO W PŁOMIENIACH

W TAJNEJ SŁUŻBIE

SIŁA PERSWAZJI

NIEPRZYJACIEL

JEDNYM STRZAŁEM

BEZ LITOŚCI

ELITA ZABÓJCÓW

NIC DO STRACENIA

JUTRO MOŻESZ ZNIKNĄĆ

61 GODZIN

CZASAMI WARTO UMRZEĆ

OSTATNIA SPRAWA

POSZUKIWANY

NIGDY NIE WRACAJ

SPRAWA OSOBISTA

ZMUŚ MNIE

STO MILIONÓW DOLARÓW

ADRES NIEZNANY

NOCNA RUNDA

CZAS PRZESZŁY

ZGODNIE Z PLANEM

STRAŻNIK

LEPIEJ JUŻ UMRZEĆ

Tytuł oryginału:

TRIPWIRE

Copyright © Lee Child 1999

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2022

Polish translation copyright © Anna Amsterdamska 2008

Redakcja: Barbara Nowak

Projekt graficzny okładki: Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

Zdjęcia na okładce: Johnny Ring Photography, Shutterstock

ISBN 978-83-6742-657-2

Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

Hlonda 2A/25, 02-972 Warszawa

wydawnictwoalbatros.com

Facebook.com/WydawnictwoAlbatros|Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Konwersja do formatu EPUB oraz MOBI

Katarzyna Rek

woblink.com

Spis treści:

Dla Jane i Tashy

JACK REACHER

Imię i nazwisko: Jack Reacher

Narodowość: amerykańska

Urodzony: 29 października 1960 roku w Berlinie

Charakterystyczne dane: 195 cm, 99–110 kg, 127 cm w klatce piersiowej

Kolor włosów: ciemny blond

Kolor oczu: niebieski

Ubranie: kurtka 3XLT, długość nogawki mierzona od kroku 95 cm

Wykształcenie: szkoły na terenie amerykańskich baz wojskowych w Europie i na Dalekim Wschodzie, Akademia Wojskowa West Point

Przebieg służby: 13 lat w Żandarmerii Armii USA, w 1990 roku zdegradowany ze stopnia majora do kapitana, zwolniony do cywila w randze majora w roku 1997

Odznaczenia służbowe: Srebrna Gwiazda, Medal za Wzorową Służbę, Medal Żołnierza, Legia Zasługi, Brązowa Gwiazda, Purpurowe Serce

Ostatni adres: nieznany

Czego nie ma: prawa jazdy, dokumentu ze zdjęciem, osób na utrzymaniu

Prolog

Wszystko, co Hak Hobie osiągnął w życiu, zawdzięczał tajemnicy liczącej ponad trzydzieści lat. Dała mu wolność, status, pieniądze, wszystko. I jak każdy ostrożny facet w takiej sytuacji był gotowy zrobić wszystko, żeby ta tajemnica nie wyszła na jaw. Miał wiele do stracenia. Całe życie.

Przez niemal trzydzieści lat chronił swój sekret, opierając się na metodzie złożonej z dwóch kroków. Ucieka się do niej każdy, chroniąc się przed zagrożeniem. W taki sam sposób państwo broni się przed nieprzyjacielskimi rakietami, mieszkaniec kamienicy zabezpiecza się przed włamaniem, a bokser unika nokautu. Obserwacja i reakcja. Krok pierwszy, krok drugi. Najpierw należy dostrzec niebezpieczeństwo, następnie zareagować.

Etap pierwszy opierał się na wyrafinowanym systemie alarmowym. Z biegiem lat system ewoluował zgodnie ze zmieniającymi się okolicznościami. Teraz był już dobrze wypróbowany i uproszczony. Składał się z dwóch poziomów, niczym dwóch pętli indukcyjnych wykrywających obecność przeciwnika. Pierwsza pętla znajdowała się w odległości osiemnastu tysięcy kilometrów od jego mieszkania. To był układ wczesnego ostrzegania. Budzik przerywający sen. Dzięki niemu wiedział, że się zbliżają. Druga pętla leżała osiem tysięcy kilometrów bliżej, ale i tak dzieliła ją od domu odległość dziesięciu tysięcy kilometrów. Sygnał pochodzący z tej pętli powiedziałby mu, że są już bardzo blisko. Ten sygnał oznaczałby, że skończył się pierwszy etap i zaczyna drugi.

Etap drugi to reakcja. Nie miał wątpliwości, jak powinna wyglądać. Myślał o tym przez niemal trzydzieści lat, ale znalazł tylko jedno praktyczne rozwiązanie. Reakcja musiała polegać na ucieczce. Musiał zniknąć. Był realistą. Przez całe życie był dumny ze swojej odwagi i przebiegłości, twardości i wytrwałości. Zawsze robił to, co było konieczne, długo się nie zastanawiając. Wiedział jednak, że gdy usłyszy sygnał ostrzegawczy z odległych pętli, będzie musiał zmiatać. Nikt nie mógłby odeprzeć takiego ataku. Nikt. Nawet ktoś tak bezwzględny jak on.

W ciągu tych wielu lat zagrożenie rosło i malało niczym przypływy i odpływy morza. Zdarzały się długie okresy, gdy był już pewny, że zostanie zalany, ale również takie, w których nabierał nadziei, że nigdy go nie dopadną. Niekiedy pod wpływem otępiającego działania czasu czuł się bezpieczny, ponieważ trzydzieści lat to prawie wieczność. Kiedy indziej wydawało mu się, że to zaledwie chwila. Zdarzało się, że nieustannie wyczekiwał na pierwszy sygnał alarmowy. Planował, pocił się, zawsze jednak zdawał sobie sprawę, że w każdym momencie może zostać zmuszony do ucieczki.

Układał to sobie w głowie miliony razy. Według jego przypuszczeń między pierwszym a drugim sygnałem alarmowym powinien upłynąć miesiąc. To dawało mu czas na to, by się przygotować. Chciał pozamykać bieżące sprawy, zebrać gotówkę, przenieść aktywa, wyrównać rachunki, a po otrzymaniu drugiego sygnału zamierzał zniknąć. Natychmiast. Bez wahania. Po prostu spieprzać stąd, i to jak najszybciej.

W rzeczywistości jednak oba sygnały dotarły do niego tego samego dnia. Najpierw otrzymał sygnał z drugiej pętli. Bliższa pętla została przekroczona godzinę przed tą dalszą. Hak Hobie nie uciekł. Porzucił przygotowywany od trzydziestu lat plan ucieczki i podjął walkę.

1

Jack Reacher zobaczył, jak facet wszedł przez drzwi. Właściwie nie było tam drzwi. Facet po prostu wszedł przez ścianę frontową, której w tym miejscu nie było. Z baru wychodziło się prosto na chodnik. Stoliki i krzesła stały pod starą winoroślą, która dawała odrobinę cienia. Reacher przypuszczał, że gdy bar jest zamknięty, wejście uniemożliwia jakaś żelazna krata. Jeśli w ogóle bywał zamykany, bo Reacher jeszcze czegoś takiego nie widział, choć nie prowadził regularnego trybu życia.

Facet wszedł metr w głąb ciemnego pomieszczenia i zatrzymał się. Mrugając, czekał, aż oczy dostosują się do półmroku ostro kontrastującego z palącym słońcem nad Key West. Był czerwiec, czwarta po południu. To była najbardziej wysunięta na południe część Stanów Zjednoczonych. Dużo dalej na południe niż Bahamy. Gorące białe słońce i skwar. Reacher siedział przy stoliku w głębi, popijał wodę z plastikowej butelki i czekał.

Tamten rozejrzał się dookoła. Niska sala barowa była zbudowana ze starych, ciemnych desek wysuszonych na wiór. Wyglądały tak, jakby pochodziły z rozebranych żaglowców. Na ścianach wisiały rozmaite żeglarskie rupiecie, fragmenty wyposażenia z mosiądzu, zielone latarnie morskie, kawałki starych sieci i różne przyrządy rybackie – tak przynajmniej przypuszczał Reacher, który nigdy w życiu nie złapał ryby i nie żeglował. Ściany, a nawet sufity były pokryte tysiącami wizytówek, nowych i starych, pożółkłych i powyginanych, z nazwami firm, które już dawno przestały działać.

Facet wszedł głębiej i skierował się do baru. Był stary, miał jakieś sześćdziesiąt lat, średniego wzrostu, krępy. Lekarz pewnie uznałby go za otyłego, ale zdaniem Reachera był to sprawny mężczyzna, który jednak przekroczył już szczyt góry. Człowiek spokojnie ulegający upływowi czasu i niedenerwujący się zbytnio z tego powodu. Był ubrany jak mieszczuch z Północy, któremu powiedziano, że ma nagle wyjechać do miasta, gdzie panuje upał. Jasnoszare spodnie obszerne u góry i zwężające się na dole, lekka beżowa marynarka, już wymięta, biała koszula z szeroko rozpiętym kołnierzykiem odsłaniającym niebieskobiałą skórę szyi, ciemne skarpety, półbuty. Z Nowego Jorku lub Chicago, pomyślał Reacher. Może z Bostonu. Spędza lato w klimatyzowanych budynkach lub samochodach. Wyciągnął te spodnie i marynarkę z dna szafy, gdzie leżały od czasu, kiedy je kupił dwadzieścia lat temu i tylko kilka razy włożył.

Nieznajomy podszedł do baru, sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął wypchany stary portfel z czarnej skóry. Takie portfele dobrze dopasowują się do wszystkiego, co właściciel wepcha do środka. Reacher przyglądał się, jak tamten z wprawą otwiera portfel, pokazuje coś barmanowi i zadaje pytanie. Barman odwrócił wzrok, tak jakby został obrażony. Gość schował portfel i przygładził kosmyki szarych włosów, które przylepiły się do spoconej skóry czaszki. Mruknął coś. Barman wyciągnął piwo ze skrzyni z lodem. Gość najpierw przyłożył zimną butelkę do twarzy, a potem wypił kilka łyków. Dyskretnie beknął, zasłaniając usta, i uśmiechnął się, tak jakby piwo złagodziło niewielkie rozczarowanie.

Reacher wypił kilka łyków wody. Pewien belgijski żołnierz, najbardziej wysportowany gość, jakiego w życiu spotkał, przysięgał, że można robić i jeść, co się chce, byle tylko pić pięć litrów wody mineralnej dziennie. Reacher uznał, że skoro ten Belg był od niego dwa razy mniejszy, to on powinien pić dziesięć. Dziesięć litrowych butelek. Robił tak od przyjazdu do upalnego Key West i w jego przypadku metoda okazała się skuteczna. Nigdy nie czuł się lepiej. Każdego dnia siadał o czwartej przy swoim ciemnym stole i wypijał trzy butelki wody o temperaturze pokojowej. Teraz pił wodę tak nałogowo jak kiedyś kawę.

Nieznajomy stał bokiem do baru. Pił piwo i rozglądał się. Oprócz barmana i Raechera w sali nie było nikogo. Stary odepchnął się biodrem od baru i podszedł do jego stolika. Pomachał w powietrzu butelką niejasnym gestem, który miał pewnie wyrazić pytanie, czy może się przysiąść. Reacher wskazał mu brodą krzesło i otworzył trzecią butelkę. Nieznajomy ciężko zwalił się na krzesło, tak że zatrzeszczało pod jego ciężarem. Należał do mężczyzn, którzy noszą w kieszeniach spodni klucze, pieniądze i chusteczki, co tylko powiększało szerokość bioder.

– Czy pan Jack Reacher? – spytał.

Nie jest ani z Chicago, ani z Bostonu. Na pewno z Nowego Jorku. Mówił dokładnie tak jak dobry znajomy Reachera, który przez pierwsze dwadzieścia lat życia nie oddalał się dalej niż o sto metrów od Fulton Street.

– Jack Reacher? – spytał ponownie nieznajomy.

Z bliska widać było, że ma małe, sprytne oczy, częściowo zasłonięte obwisłymi brwiami. Reacher wypił kilka łyków wody i spojrzał na niego przez butelkę.

– Czy pan Jack Reacher? – spytał nieznajomy po raz trzeci.

Reacher postawił butelkę na blacie i pokręcił głową.

– Nie – skłamał.

Stary na chwilę zwiesił ramiona, wyraźnie rozczarowany. Podciągnął mankiet i spojrzał na zegarek. Przesunął się do przodu na krześle, jakby chciał wstać, ale zrezygnował i znowu się oparł. Przestało mu się śpieszyć.

– Pięć po czwartej – powiedział.

Reacher kiwnął głową. Tamten pomachał pustą butelką. Barman po chwili przyniósł mu następną.

– Gorąco – rzucił stary. – To mnie wykańcza.

Reacher jeszcze raz pokiwał głową i wypił trochę wody.

– Zna pan może tego Jacka Reachera?

Wzruszył ramionami.

– Wie pan, jak on wygląda? – spytał.

Nieznajomy wypił kilka łyków piwa. Wytarł wargi wierzchem dłoni, wykorzystując ten gest, żeby znowu beknąć.

– Nie za dobrze – odparł. – Wiem tylko, że to wysoki facet. Dlatego spytałem pana.

Reacher kiwnął głową.

– Tutaj jest dużo wysokich typów – stwierdził. – Wszędzie ich pełno.

– Nie zna pan tego nazwiska?

– A powinienem? – spytał Reacher. – I kto chce wiedzieć?

Nieznajomy uśmiechnął się i skłonił głowę, tak jakby chciał przeprosić za złe maniery.

– Costello – przedstawił się. – Miło mi pana poznać.

Reacher też się skłonił. Uniósł na chwilę butelkę.

– Poszukuje pan zaginionych? – spytał.

– Prywatny detektyw – odrzekł Costello.

– I szuka pan tego Reachera? – ciągnął Reacher. – Co takiego zrobił?

– O ile wiem, nic – odpowiedział Costello, wzruszając ramionami. – Po prostu polecono mi go znaleźć.

– Sądzi pan, że jest gdzieś w tej okolicy?

– Był tu tydzień temu. Ma rachunek w banku w Wirginii i przesyła tam pieniądze.

– Z Key West?

Costello pokiwał głową.

– Co tydzień. Od trzech miesięcy.

– No i co z tego?

– Pewnie tu pracuje – odparł Costello. – Od trzech miesięcy. Można przypuszczać, że ktoś go zna.

– Ale nikt o nim nic nie wie, tak?

– Nie. – Detektyw pokręcił głową. – Pytałem we wszystkich lokalach na Duval, a tu chyba koncentruje się życie w tym mieście. W pewnym barze ze striptizem dziewczyna powiedziała mi, że dokładnie od trzech miesięcy jakiś wysoki facet przychodzi tu codziennie o czwartej i pije wodę.

Costello zamilkł. Wpatrywał się uparcie w Reachera, tak jakby rzucał mu wyzwanie. Reacher wypił łyk i wzruszył ramionami.

– Zbieg okoliczności – powiedział.

Costello kiwnął głową.

– Tak przypuszczam. – Podniósł butelkę do ust i wypił trochę piwa, nie odrywając swoich mądrych oczu od twarzy Reachera.

– Wielu ludzi mieszka tu tylko przez pewien czas – oznajmił Reacher. – Ludzie ciągle przyjeżdżają i wyjeżdżają.

– Tak przypuszczam – powtórzył Costello.

– Będę się rozglądał – obiecał Reacher.

Costello pokiwał głową.

– Będę bardzo wdzięczny – odrzekł dość niejasno.

– A kto go szuka? – spytał Reacher.

– Moja klientka. Niejaka pani Jacob.

Reacher wypił łyk wody. Nic mu to nie mówiło. Jacob? Nie znał nikogo o takim nazwisku.

– Dobra, jeśli go zobaczę, powiem mu, ale niech pan na mnie szczególnie nie liczy. Nie widuję zbyt wielu ludzi.

– Pracuje pan?

Reacher pokiwał głową.

– Kopię baseny – wyjaśnił.

Costello zastanowił się nad tym, jakby wiedział, co to są baseny, ale nigdy nie myślał, skąd się biorą.

– Jest pan operatorem koparki?

Reacher uśmiechnął się i pokręcił głową.

– Nie tutaj. Musimy kopać ręcznie.

– Ręcznie? – powtórzył Costello. – Jak to, łopatami?

– Działki są zbyt małe, żeby mogła wjechać koparka – wyjaśnił mu Reacher. – Ulice za wąskie, drzewa za niskie. Niech pan zejdzie z Duval, to sam się pan przekona.

Costello pokiwał głową. Nagle wydał się zadowolony.

– No, to pewnie nie spotka pan tego Reachera – powiedział. – Według pani Jacob był oficerem. Sprawdziłem, ma rację. Był majorem. Medale, ordery i tak dalej. Szycha w żandarmerii wojskowej. Trudno takich spotkać, machając cholernym szpadlem i kopiąc basen.

Reacher przyłożył butelkę do ust, żeby zamaskować wyraz twarzy. Wypił kilka łyków.

– To co on tu robi?

– Tutaj? Sam nie wiem. Może zajmuje się ochroną hotelu? Prowadzi jakąś firmę? Może ma jacht motorowy i czarteruje go turystom.

– A po co tu w ogóle przyjechał?

Costello wzruszył ramionami, tak jakby zgadzał się z tym sceptycznym pytaniem.

– Ma pan rację. – Westchnął. – To prawdziwe piekło. On tu jednak jest, to pewne. Dwa lata temu odszedł z wojska, wpłacił pieniądze do banku znajdującego się najbliżej Pentagonu i znikł. Z rachunku bankowego wynika, że przesyłał pieniądze z całego cholernego kraju, ale od trzech miesięcy tylko stąd. Chyba przez jakiś czas podróżował, po czym zatrzymał się tutaj i nieźle zarabia. Znajdę go.

Reacher skinął głową.

– Chce pan, żebym o niego pytał?

Costello pokręcił głową. Już planował następne posunięcie.

– Niech pan sobie nie zawraca głowy – powiedział.

Z trudem podniósł się z krzesła i wyciągnął z kieszeni zwitek banknotów. Cisnął na blat piątaka i odszedł.

– Miło mi było pana poznać – rzucił jeszcze, nie odwracając głowy.

Wyszedł przez otwór w ścianie na rozpaloną ulicę. Reacher dopił wodę i odprowadził go wzrokiem. Było dziesięć po czwartej.

• • •

Godzinę później Reacher wałęsał się po Duval, zastanawiając się nad zmianą układu z bankiem, wyborem restauracji na wczesną kolację i nad tym, dlaczego okłamał Costella. Ostatecznie uznał, że po pierwsze, będzie posługiwał się gotówką i chodził ze zwitkiem banknotów w kieszeni; po drugie, zgodnie z radą belgijskiego przyjaciela zje wielki stek, porcję lodów i wypije dwie butelki mineralnej; po trzecie, kłamał, bo nie miał powodu nie kłamać.

Nie było żadnego powodu, żeby szukał go prywatny detektyw z Nowego Jorku. Nigdy tam nie mieszkał. Ani tam, ani w żadnym mieście na Północy. W istocie nigdy nie żył w jednym miejscu. To charakterystyczna cecha jego życia. To sprawiło, że był takim właśnie człowiekiem jak teraz. Jego ojciec był oficerem piechoty morskiej w czynnej służbie i ciągnął Reachera za sobą po całym świecie, od kiedy matka wyniosła go z oddziału położniczego berlińskiego szpitala. Dzieciństwo i młodość spędził w kolejnych podobnych do siebie bazach wojskowych, z reguły położonych w odległych i niegościnnych regionach świata. Później sam zaciągnął się do wojska, został oficerem dochodzeniowym żandarmerii wojskowej i znowu wędrował od bazy do bazy, aż wreszcie po zakończeniu zimnej wojny w ramach „dywidendy pokoju” rozwiązano jego jednostkę i wtedy zwolnił się z wojska. Wędrował po kraju jak biedny turysta, żyjąc z oszczędności, i w końcu rzuciło go tu, na południowy kraniec kraju. Kończyły mu się pieniądze, więc postanowił przez parę dni zarabiać kopaniem dołów. Parę dni zmieniło się w kilka tygodni, tygodnie złożyły się na miesiące, a on wciąż tu siedział.

Nie miał żadnych krewnych, którzy mogliby mu zostawić fortunę w spadku. Nie miał długów, nigdy niczego nie ukradł, nikogo nie oszukał, nie spłodził dziecka. Jego nazwisko widniało na tak nielicznych dokumentach, jak tylko to możliwe. Był niemal niewidzialny. No i nigdy nie znał żadnej pani Jacob. Tego był pewny. I nie interesowała go ta sprawa, bez względu na to, czego chciał Costello. Z pewnością nie zainteresowała na tyle, żeby miał wyjść z ukrycia i w coś się zaangażować.

Bycie niewidzialnym weszło mu w krew. Coś w płacie czołowym mózgu sygnalizowało mu, że to skomplikowana reakcja na sytuację, w jakiej się znalazł. Dwa lata temu jego życie stanęło na głowie. Przedtem był wielką rybą w małym stawie, teraz był nikim. Ze starszego rangą, cenionego członka dobrze zorganizowanej, hierarchicznej struktury zmienił się w jednego z dwustu siedemdziesięciu milionów anonimowych cywilów. Przedtem był niezbędny, teraz stał się zbyteczny. Przedtem ktoś mówił mu, gdzie się ma znaleźć w danym dniu i danej minucie, teraz miał przed sobą prawie osiem milionów kilometrów kwadratowych, jakieś czterdzieści lat życia, żadnej mapy i żadnego rozkładu zajęć. Czołowy płat mózgowy mówił mu, że jego reakcja jest zrozumiała, ale stanowi zachowanie obronne. Tak reaguje człowiek, który lubi samotność, ale jednocześnie się jej obawia. Czołowy płat mózgowy upominał go, że zachowuje się w sposób ekstremalny i powinien uważać.

Natomiast leżące za płatem czołowym śródmózgowie zapewniało go, że jest z siebie zadowolony. Lubił anonimowość. Lubił tajemniczość. Czuł się wygodnie i bezpiecznie. Strzegł tego. Zachowywał się przyjaźnie i wesoło, ale niewiele o sobie mówił. Lubił płacić gotówką i podróżować, korzystając z transportu lądowego. Dzięki temu nie trafiał na listy pasażerów i nie zostawiał za sobą kopii rachunków opłaconych kartą kredytową. Nikomu nie mówił, jak się nazywa. W Key West zatrzymał się w tanim motelu, posługując się imieniem i nazwiskiem Harry S. Truman. Przeglądając książkę gości, stwierdził, że nie był oryginalny. Większość z czterdziestu jeden prezydentów nocowała w tym motelu, nawet ci, o których nikt nie słyszał, na przykład John Tyler i Franklin Pierce. Przekonał się, że w Key West nazwiska nie miały większego znaczenia. Ludzie pozdrawiali się machaniem rąk, uśmiechali się i mówili: „Halo”. Wszyscy zakładali, że każdy ma coś, o czym woli nie wspominać. Czuł się tu dobrze. Zbyt dobrze, żeby pośpiesznie wyjeżdżać.

Spacerował godzinę po hałaśliwej i gorącej ulicy, po czym skręcił na ukryty dziedziniec, gdzie znajdowała się restauracja. Wiedział, że znają go tam jako stałego klienta, mają jego ulubioną markę wody mineralnej i dadzą mu stek zwisający z dwóch końców talerza.

• • •

Kelnerka przyniosła mu stek z jajkiem, frytkami i skomplikowaną mieszaniną lokalnych warzyw. Później podała mu lody oblane sosem czekoladowym i posypane orzechami. Reacher wypił jeszcze litr wody i dwie filiżanki mocnej kawy. Odsunął się od stołu i spokojnie siedział, najedzony i zadowolony.

– Już lepiej? – spytała kelnerka z uśmiechem.

– Tego mi było trzeba – odpowiedział.

– Dobrze ci to robi.

– I tak też się czuję.

To była prawda. Niedługo miał skończyć trzydzieści dziewięć lat, ale nigdy jeszcze nie czuł się tak dobrze. Zawsze dbał o sprawność fizyczną, jednak w ciągu ostatnich trzech miesięcy osiągnął szczytową formę. Miał metr dziewięćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, a gdy żegnał się z wojskiem, ważył dziewięćdziesiąt dziewięć kilogramów. Po przyłączeniu się do ekipy kopaczy basenów w miesiąc stracił pięć kilogramów, ale po następnych dwóch ważył już sto dziesięć – i wszystko to były czyste, twarde mięśnie. Ciężko harował. Obliczył, że każdego dnia przerzuca cztery tony ziemi i kamieni. Opracował technikę kopania i przerzucania ziemi w taki sposób, żeby brały w tym udział wszystkie mięśnie. Uzyskał wspaniałe wyniki. Był opalony na ciemny brąz i osiągnął rekordową formę. Jak powiedziała jakaś dziewczyna, przypominał prezerwatywę wypchaną włoskimi orzechami. Musiał jeść dziesięć tysięcy kalorii dziennie, żeby nie tracić na wadze. Do tego pił jeszcze osiem litrów wody.

– Pracujesz dziś w nocy? – spytała kelnerka.

Reacher się zaśmiał. Zarabiał pieniądze, wykonując ćwiczenia gimnastyczne, za które większość ludzi musiałaby wybulić grubą forsę w jakiejś lśniącej sali. Teraz miał robić za pieniądze coś, co wielu mężczyzn chętnie robiłoby darmo. Był wykidajłą w barze ze striptizem, o którym wspomniał Costello. Na Duval. Siedział tam całą noc bez koszuli, robił groźne wrażenie, pił darmowe drinki i pilnował, żeby goście nie zaczepiali nagich kobiet. Potem ktoś mu płacił za to pięćdziesiąt dolców.

– To harówka – powiedział. – No, ale ktoś musi to robić.

Kelnerka też się zaśmiała. Reacher zapłacił i wyszedł.

• • •

Dwa tysiące dwieście kilometrów na północ, niedaleko Wall Street w Nowym Jorku, dyrektor naczelny zjechał windą dwa piętra niżej, do biura dyrektora do spraw finansowych. Usiedli razem przy biurku w jego gabinecie. To był jeden z tych luksusowych i kosztownych gabinetów, za które firma płaci w dobrych czasach, a potem, gdy czasy się zmieniają, stanowią przykre upomnienie. Meble z palisandru, zasłony z kremowego lnu, mosiężne akcenty wyposażenia, wielkie biurko, włoska lampa przy stole, wielki monitor komputera, który kosztował znacznie więcej, niż musiał. Na świecącym się ekranie widać było pytanie o hasło. Dyrektor naczelny wpisał je, nacisnął ENTER i otworzył arkusz kalkulacyjny. To był jedyny arkusz zawierający prawdziwe dane na temat firmy. Dlatego właśnie zabezpieczono go hasłem.

– Przetrwamy? – spytał naczelny.

To był ich dzień R. R od „redukcja”. Kierownik do spraw zasobów ludzkich w ich fabryce na Long Island pracował bez przerwy od ósmej rano. Jego sekretarka ustawiła długi szereg krzeseł na korytarzu. Wszystkie zajęli ludzie czekający w kolejce. Co pięć minut przesuwali się o jedno miejsce, aż wreszcie trafiali do gabinetu na rozmowę. Dowiadywali się, że właśnie stracili środki utrzymania, po czym słyszeli „dziękuję i do widzenia”.

– Przetrwamy? – powtórnie spytał naczelny.

Dyrektor do spraw finansowych spisywał z arkusza jakieś duże liczby. Odjął je od siebie i spojrzał na kalendarz. Wzruszył ramionami.

– Teoretycznie tak – powiedział. – W praktyce nie.

– Nie? – powtórzył naczelny.

– To sprawa czasu – wyjaśnił dyrektor do spraw finansowych. – Nie ma wątpliwości, że postąpiliśmy słusznie, decydując się na redukcję. Zwolniliśmy osiemdziesiąt procent ludzi i zaoszczędziliśmy dziewięćdziesiąt jeden procent funduszu płac, bo zatrzymaliśmy tylko tych tańszych. Tylko że zapłaciliśmy im wszystkim do końca następnego miesiąca. Wobec tego poprawa płynności nie nastąpi wcześniej niż za sześć tygodni. W istocie sytuacja bardzo się pogorszy, ponieważ ci łajdacy pobierają wypłatę za całe sześć tygodni.

Dyrektor naczelny ciężko westchnął.

– A zatem ile potrzebujemy?

Dyrektor do spraw finansowych otworzył myszą okienko na ekranie.

– Milion sto tysięcy – powiedział. – Na sześć tygodni.

– Bank?

– Wybij to sobie z głowy – odrzekł dyrektor do spraw finansowych. – Chodzę tam każdego dnia i całuję ich w dupę tylko po to, żeby nie zażądali natychmiastowej spłaty kredytu. Jeśli poproszę o więcej, roześmieją mi się w twarz.

– Bywają większe tragedie.

– Nie o to chodzi. Istotne jest coś innego. Jeśli wywąchają, że wciąż nie wyszliśmy na prostą, będą domagać się spłaty kredytu. I to natychmiast.

Dyrektor naczelny zabębnił palcami o blat z palisandru i wzruszył ramionami.

– Sprzedam akcje – zaproponował.

– Nie możesz – cierpliwie wyjaśnił jego podwładny. – Jeśli wystawisz akcje na sprzedaż, kurs spadnie do zera. Nasze kredyty są zabezpieczone akcjami. Gdy staną się bezwartościowe, kredytodawcy jutro zgłoszą wniosek o bankructwo.

– Cholera! – zaklął naczelny. – Brakuje nam sześciu tygodni. Nie zamierzam wszystkiego tracić z powodu sześciu pieprzonych tygodni i pieprzonego miliona dolarów. To żadne pieniądze.

– Ale ich nie mamy.

– Musi być jakiś sposób, żeby je zdobyć.

Dyrektor do spraw finansowych nic nie odpowiedział, lecz siedział tak, jakby miał jeszcze coś w zanadrzu.

– Co takiego? – spytał naczelny.

– Słyszałem pewne rozmowy. Plotki wśród znajomych. Jest chyba miejsce, gdzie moglibyśmy się zwrócić. Na sześć tygodni może warto. Jest pewna instytucja finansowa, o której słyszałem. Coś w rodzaju kredytodawcy ostatniej szansy.

– Na poziomie?

– Najwyraźniej – zapewnił dyrektor do spraw finansowych. – Robią bardzo dobre wrażenie. Wielkie biuro w World Trade Center. Specjalizują się w takich rzeczach.

Naczelny z wściekłością wpatrywał się w ekran.

– Czyli w jakich?

– Takich jak nasze. Gdy firma jest już bliska wyjścia z kryzysu, ale banki są zbyt tchórzliwe, żeby to dostrzec.

Dyrektor naczelny pokiwał głową i rozejrzał się dookoła. To był piękny gabinet. Sam miał biuro dwa piętra wyżej, jeszcze ładniej urządzone.

– Dobra – powiedział. – Idź do nich.

– Nie mogę – odrzekł dyrektor do spraw finansowych. – Ten facet nie rozmawia z nikim poniżej dyrektora naczelnego. Musisz to zrobić sam.

• • •

Wieczór w barze ze striptizem zapowiadał się spokojnie. Normalny dzień pracy w czerwcu. Za późno dla ludzi, którzy tu przyjeżdżali na zimę, i dla studentów zabawiających się podczas wiosennej przerwy. Za wcześnie dla letnich gości ściągających tutaj, żeby spiec się na plaży. Przez cały wieczór do baru przyszło co najwyżej czterdziestu gości. Dwie dziewczyny stały za barem, trzy tańczyły. Reacher przyglądał się kobiecie zwanej Crystal. Przypuszczał, że nie jest to jej prawdziwe imię, ale nigdy o to nie spytał. Była najlepsza. Zarabiała znacznie więcej, niż on dostawał jako major. Jeździła starym, czarnym porsche. Reacher czasami słyszał wczesnym popołudniem ryk potężnego silnika, gdy przejeżdżała w pobliżu miejsca, gdzie pracował.

Bar znajdował się na piętrze. W długiej wąskiej sali ciągnął się wybieg zakończony niewielką okrągłą sceną z błyszczącą pionową rurą. Wzdłuż wybiegu stały krzesła. Na czarnych ścianach wszędzie wisiały lustra. Całe miejsce pulsowało i dygotało w rytmie muzyki z kilku głośników, na tyle potężnych, żeby zagłuszały szmer klimatyzacji.

Reacher stał przy barze, opierając się plecami o ladę, mniej więcej w jednej trzeciej długości sali. Dostatecznie blisko drzwi, żeby widzieli go wchodzący, dostatecznie głęboko w sali, żeby goście nie zapominali o jego obecności. Crystal właśnie skończyła trzeci numer i holowała jakiegoś spokojnego faceta za scenę na prywatny pokaz za dwadzieścia dolarów, gdy Reacher zobaczył wchodzących po schodach dwóch mężczyzn. Jacyś obcy, z Północy. Trzydzieści lat, mocno zbudowani, bladzi. Groźni. Twardziele z Północy w garniturach za tysiąc dolarów i wyglansowanych półbutach. Przyszli tu w wielkim pośpiechu, nawet nie zdążyli się przebrać. Stali przy kasie i kłócili się o trzy dolary za wejście. Dziewczyna przy kasie spojrzała niespokojnie na Reachera. Ześlizgnął się ze stołka i podszedł.

– Jakieś problemy, panowie? – spytał.

Zbliżył się do nich, jak to określał, studenckim krokiem. Zauważył kiedyś, że studenci dziwnie chodzą. Widać to było szczególnie wyraźnie na plaży, gdy byli w szortach. Jakby z powodu potężnego umięśnienia nie mogli normalnie poruszać kończynami. W wykonaniu studencika ważącego sześćdziesiąt kilogramów wyglądało to dość komicznie, natomiast Reacher przekonał się, że gdy robi to facet mający ponad metr dziewięćdziesiąt i ważący sto dziesięć kilogramów, można się go przestraszyć. Studencki krok był teraz narzędziem jego nowego zawodu. Przydatnym narzędziem. Z pewnością zrobił stosowne wrażenie na facetach w garniturach po tysiąc dolców.

– Jakieś problemy? – powtórzył.

Te słowa zwykle starczały, żeby kłopotliwi goście decydowali się na odwrót. Ci dwaj nie zrezygnowali. Z bliska Reacher wyczuł, że bije od nich mieszanina pewności siebie i agresji. Z dodatkiem arogancji. Najwyraźniej przywykli do tego, że stawiają na swoim, ale tu byli daleko od domu. Dostatecznie daleko od swego terytorium, żeby wykazywać pewną rozwagę.

– Nie ma żadnych problemów, Tarzanie – odpowiedział ten z lewej.

Reacher się uśmiechnął. Różnie go przezywano, lecz tego jeszcze nie słyszał.

– Trzy dolary za wejście – powiedział. – Wyjść możecie za darmo.

– Chcemy tylko z kimś porozmawiać – wtrącił ten z prawej.

– To nie jest dobre miejsce na rozmowy – stwierdził Reacher. – Muzyka jest za głośna.

– Jak się nazywasz?

– Tarzan – odpowiedział z uśmiechem Reacher.

– Szukamy faceta, który nazywa się Reacher – rzekł jeden z nich. – Jack Reacher. Znasz go?

Reacher pokręcił głową.

– Nigdy o nim nie słyszałem.

– Musimy porozmawiać z dziewczynami. Słyszeliśmy, że mogą go znać.

– Nie znają. – Reacher znowu pokręcił głową.

Facet stojący po prawej zajrzał w głąb sali. Przyglądał się barmankom. Najwyraźniej doszedł do wniosku, że Reacher jest jedynym ochroniarzem.

– Okay, Tarzan, odsuń się – powiedział. – Wchodzimy.

– Umiecie czytać? – spytał Reacher. – Drukowanymi literami?

Wskazał na tabliczkę wywieszoną nad drzwiami, ze świecącymi się literami na czarnym tle: Menedżer lokalu zastrzega sobie prawo odmowy zgody na wstęp.

– Jestem menedżerem – dodał Reacher. – Odmawiam zgody na wstęp.

Tamten spojrzał na wywieszkę i zmierzył go wzrokiem.

– Czy muszę ci to przełożyć? – spytał Reacher. – Na prostszy język? To oznacza, że jestem szefem, a wy nie możecie wejść.

– Daruj sobie, Tarzan.

Reacher pozwolił mu się z nim zrównać. Gdy facet go mijał, Reacher złapał go lewą ręką za łokieć i wbił palce w miejsce, gdzie przebiegają nerwy tricepsu. Efekt był taki, jaki wywołuje stały nacisk na czułe miejsce w łokciu. Facet podskakiwał, jakby go prąd poraził.

– Na dół – spokojnie polecił Reacher.

Drugi szybko oceniał szanse. Reacher to zauważył i uznał, że pora na jasne ostrzeżenie. Podniósł prawą rękę, żeby pokazać mu, że jest wolna i gotowa do użycia. Miał wielką brązową dłoń z odciskami od szpadla. Przeciwnik odebrał sygnał. Wzruszył ramionami i cofnął się na schody. Reacher popchnął jego kompana.

– Jeszcze się spotkamy – zagroził jeden z nich.

– Przyprowadźcie wszystkich znajomych! – odkrzyknął Reacher. – Trzy dolary za wejście.

Wrócił na salę. Tancerka Crystal podeszła do niego.

– Czego chcieli? – spytała.

– Szukają kogoś – odparł, wzruszając ramionami.

– Kogoś, kto nazywa się Reacher?

Skinął głową.

– To już drugi raz dzisiaj – powiedziała Crystal. – Wcześniej był tu jakiś starszy gość. Zapłacił trzy dolce. Chcesz iść za nimi? Sprawdzić, co to za jedni?

Reacher się zawahał. Crystal podała mu koszulę, która leżała na stołku barowym.

– Idź – poradziła. – Tutaj nic się nie dzieje. Spokojny wieczór.

Wziął od niej koszulę i wywrócił na prawą stronę.

– Dzięki, Crystal.

Włożył koszulę i zapiął guziki, po czym ruszył w stronę schodów.

– Proszę bardzo, Reacher! – zawołała za nim Crystal.

Obejrzał się przez ramię, ale ona już szła w kierunku sceny. Zerknął na dziewczynę przy wejściu i zbiegł po schodach na ulicę.

• • •

Jedenasta wieczorem w Key West to pora największego ożywienia. Dla niektórych to środek wieczoru, inni dopiero zaczynają zabawę. Główna ulica miasta, ciągnąca się od wschodu na zachód Duval, kipiała od muzyki i świateł. Reacher nie obawiał się, że ci dwaj czekają na niego na Duval. Tam było za dużo ludzi. Jeśli chcieli się zrewanżować, z pewnością wybrali spokojniejsze miejsce. Było w czym wybierać. Po zejściu z Duval, zwłaszcza na północ, ruch szybko zamiera. Key West to miniaturowe miasto. Wystarczy krótki spacer, żeby minąć dwadzieścia przecznic i trafić na przedmieścia, gdzie Reacher kopał baseny na maleńkich podwórkach za niewielkimi domkami. W tej okolicy nie ma wiele latarni ulicznych, a zamiast zgiełku muzyki i krzyków słychać szum nocnych owadów. Zapach piwa i papierosów ustępuje ciężkiemu odorowi tropikalnych roślin kwitnących i gnijących w ogrodach.

Reacher szedł zygzakowatą trasą. Skręcał w przypadkowo wybrane ulice i sprawdzał ciche, ciemne zaułki. Nikogo nie zauważył. Kroczył środkiem jezdni. Gdyby ktoś czaił się na jakimś podjeździe, musiałby pokonać kilka metrów, żeby go zaatakować. Nie obawiał się, że go zastrzelą. Nie mieli przy sobie broni. Świadczyły o tym ich garnitury. Były zbyt dopasowane, żeby ukryć rewolwer. Garnitury dowodziły, że przybyli na Południe w pośpiechu. Przylecieli. Nie ma sposobu, żeby wnieść na pokład samolotu rewolwer ukryty w kieszeni.

Po przejściu jakichś dwóch kilometrów Reacher zrezygnował. Key West to wprawdzie niewielkie miasto, ale jest dostatecznie duże, żeby dwóch facetów mogło się gdzieś ukryć. Skręcił w lewo w ulicę biegnącą wzdłuż cmentarza i skierował się w stronę centrum. Na chodniku leżał przy płocie nieruchomo jakiś mężczyzna. W Key West nie jest to niezwykły widok, ale Reacher zauważył coś niepokojącego i znajomego. Niepokojąca była pozycja tego faceta – leżał, trzymając rękę pod ciałem. Nerwy ramienia powinny podnieść alarm dostatecznie mocny, żeby go ocucić, niezależnie od stopnia upojenia lub odurzenia. Znajomy natomiast był blady odcień beżowej marynarki. Jasna marynarka i ciemne spodnie. Reacher przystanął, żeby się rozejrzeć. Zrobił kilka kroków i ukląkł.

To był Costello. Miał zakrwawioną zmasakrowaną twarz. Na bladej szyi gościa z Północy widać było strumyki zaschniętej krwi. Reacher dotknął go za uchem, żeby sprawdzić puls. Niczego nie wyczuł. Dotknął skóry wierzchem dłoni. Chłodna. Zwłoki jeszcze nie zesztywniały, ale to była upalna noc. Costello zginął jakąś godzinę wcześniej.

Reacher sięgnął do kieszeni jego marynarki – wypchany portfel znikł. Chwilę później spojrzał na dłonie zabitego. Miał odcięte czubki palców. Wszystkich dziesięciu. Gładkie, zręczne cięcia pod kątem. Sprawca posługiwał się jakimś ostrym narzędziem. To nie był skalpel. Szersza klinga. Może nóż do krojenia linoleum.

2

– To moja wina – stwierdził Reacher.

Crystal pokręciła głową.

– Przecież to nie ty go zabiłeś – powiedziała. Po chwili obrzuciła go ostrym spojrzeniem. – Zrobiłeś to?

– Zginął przeze mnie – odrzekł Reacher. – Czy to jakaś różnica?

Bar został zamknięty o pierwszej. Siedzieli na sąsiednich krzesłach obok pustej sceny. Światła były zgaszone, muzyka wyłączona. Rozlegał się tylko szum klimatyzatora nastawionego na jedną czwartą. Wentylator wysysał z sali dym papierosów i zapach potu.

– Powinienem był mu powiedzieć. – Reacher westchnął. – Trzeba było powiedzieć, kim jestem. Wyjaśniłby mi, o co chodzi, i teraz byłby już w domu, a ja i tak mógłbym nie zawracać sobie tym głowy. Nic by mi to nie zaszkodziło, a on by żył.

Crystal miała na sobie biały podkoszulek i nic poza tym. To był długi podkoszulek, ale nie dostatecznie długi. Reacher na nią nie patrzył.

– Co cię to obchodzi? – spytała.

To było pytanie w stylu Florida Keys. Crystal nie była bezduszna, ale po prostu nie mogła zrozumieć, czemu przejmuje się losem jakiegoś niepochodzącego stąd obcego człowieka. Spojrzał na nią.

– Czuję się odpowiedzialny – odparł.

– Nie, czujesz się winny.

Kiwnął głową.

– Nie masz powodu – powiedziała Crystal. – Nie ty go zabiłeś.

– Czy to jakaś różnica? – spytał znowu.

– Oczywiście. Kto to był?

– Prywatny detektyw. Szukał mnie.

– Dlaczego?

– Nie mam pojęcia. – Pokręcił głową.

– Czy ci dwaj byli razem z nim?

Reacher znowu pokręcił głową.

– Nie. To ci dwaj pewnie go zabili.

– Oni? – zdziwiła się Crystal.

– Tak przypuszczam. Na pewno z nim nie pracowali. Byli od niego młodsi i bogatsi. Tak ubrani? W tych garniturach? Nie wyglądali na jego podwładnych. Zresztą miałem wrażenie, że działa sam. Ci dwaj pewnie pracowali dla kogoś innego. Zapewne mieli go śledzić i sprawdzić, co, do cholery, tu robi. Na Północy musiał komuś nadepnąć na odcisk, sprawić jakiś kłopot. Przyjechali tu za nim. Dopadli go, wycisnęli z niego, kogo szuka, po czym sami zaczęli szperać.

– Zabili go, żeby dostać twoje nazwisko?

– Na to wygląda – przyznał Reacher.

– Zamierzasz opowiedzieć o tym policji?

Kolejne pytanie typowe dla Florida Keys. Wciąganie policji w jakąkolwiek sprawę było tu uważane za kwestię wymagającą długiej i poważnej dyskusji. Reacher po raz trzeci pokręcił głową.

– Nie.

– Jeśli policja prześledzi, co robił, też zacznie cię szukać.

– Nie tak zaraz – odpowiedział. – Nie mają ani dokumentów, ani odcisków palców denata. Minie pewnie kilka tygodni, nim ustalą jego tożsamość.

– A więc co zamierzasz zrobić?

– Chcę znaleźć panią Jacob – odparł. – Jego klientkę. To ona mnie szuka.

– Znasz ją?

– Nie, ale zamierzam poznać.

– Dlaczego?

Reacher wzruszył ramionami.

– Muszę się dowiedzieć, o co tu chodzi.

– Dlaczego? – ponowiła pytanie.

Reacher wstał i spojrzał na jej odbicie w lustrze na ścianie. Nie mógł spokojnie wysiedzieć na krześle. Nagle koniecznie chciał wrócić do rzeczywistości.

– Wiesz dlaczego – powiedział. – Ten facet został zabity z jakiegoś powodu mającego związek ze mną, wobec tego jestem w to wciągnięty, nie?

Crystal oparła gołe długie nogi na krześle, które zwolnił. Zastanawiała się nad jego zaangażowaniem się, zupełnie jakby to było jakieś rzadko spotykane hobby. Normalne, lecz dziwne, tak jak taniec ludowy.

– No dobra, ale jak chcesz to zrobić?

– Zacznę od jego biura – wyjaśnił. – Może ma sekretarkę. Powinny tam przynajmniej być jakieś dokumenty. Numery telefoniczne, adresy, umowa z klientką. Ta pani Jacob to pewnie jego ostatnia sprawa. Dokumenty zapewne leżą na wierzchu.

– A gdzie jest jego biuro?

– Nie wiem – przyznał. – Sądząc po akcencie, gdzieś w Nowym Jorku. Znam jego nazwisko i wiem, że był policjantem. Costello, dawniej gliniarz, lat sześćdziesiąt. Znalezienie go nie powinno być problemem.

– Emerytowany gliniarz? – zdziwiła się Crystal. – Skąd wiesz?

– Większość prywatnych detektywów to emerytowani policjanci – odpowiedział. – Wcześnie przechodzą na emeryturę, nie mają pieniędzy, więc zakładają jednoosobową firmę i zajmują się rozwodami oraz poszukiwaniem zaginionych. No i jeszcze ten bank. Znał całą historię mojego rachunku w banku. Nie mógł się tego dowiedzieć inaczej, jak korzystając z pomocy starego kumpla, który w dalszym ciągu służy w policji.

Crystal uśmiechnęła się do niego. Wydawała się zainteresowana jego wyjaśnieniami. Wstała i podeszła do baru, przy którym stał. Przysunęła się tak blisko, że biodrem dotykała jego uda.

– Skąd ty to wszystko wiesz? – spytała.

Reacher wsłuchiwał się przez chwilę w szum wentylatorów.

– Sam byłem oficerem śledczym – przyznał wreszcie. – W żandarmerii wojskowej. Trzynaście lat. Byłem naprawdę dobry. Nie jestem tylko przystojniakiem.

– Nie jesteś nawet przystojniakiem – odpaliła. – Nie pochlebiaj sobie. Kiedy zaczynasz?

Wbił wzrok w ciemność.

– Chyba zaraz. Na pewno jest jakiś poranny lot z Miami do Nowego Jorku.

Crystal znowu się uśmiechnęła. Tym razem dość nieufnie.

– A jak zamierzasz dostać się do Miami? O tej porze?

Reacher uśmiechnął się do niej. Był pewny siebie.

– Ty mnie zawieziesz – oświadczył.

– Czy mam przynajmniej kilka minut, żeby się ubrać?

– Buty ci wystarczą.

Poszli do garażu, gdzie trzymała swoje stare porsche. Reacher podniósł bramę. Crystal wsiadła do samochodu i zapaliła silnik. Ruszyli do jego motelu, kilometr na północ. Crystal jechała powoli. Szerokie opony podskakiwały na dziurach w nawierzchni. Zaparkowała przed wejściem oznaczonym neonem i czekała, nie gasząc silnika. Reacher otworzył drzwi, ale zaraz je zamknął.

– Możemy jechać – powiedział. – Nie ma tam nic, co chciałbym zabrać.

Kiwnęła głową. W świetle wskaźników widział zarys jej twarzy.

– Dobra. Zapnij pasy – poleciła.

Wrzuciła pierwszy bieg i ruszyła przez miasto. Wjechali na North Roosevelt Causeway. Crystal sprawdziła wskazania przyrządów i zjechała na autostradę. Włączyła antyradar. Przycisnęła gaz do deski i samochód gwałtownie przyśpieszył, aż przód nieco się uniósł. Siła bezwładności wcisnęła Reachera w fotel, tak jakby opuszczał Key West na pokładzie myśliwca.

• • •

Pędziła, nie schodząc poniżej stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Jazda sprawiała Reacherowi przyjemność. Crystal była świetnym kierowcą. Prowadziła płynnymi, oszczędnymi ruchami, gładko zmieniając biegi i utrzymując wysokie obroty. Jechała środkiem pasa, ścinając zakręty. W świetle przyrządów widać było jej uśmiechniętą piękną twarz. Porsche nie jest samochodem, którym łatwo jest szybko jechać. Ciężki silnik za tylną osią sprawia, że samochód może wpaść w groźny poślizg przy najmniejszym nawet błędzie kierowcy. Crystal nie popełniała błędów. Pędziła, pokonując odległość z prędkością awionetki.

Gdy zobaczyli światła odległego o dwa kilometry Key Largo, włączył się antyradar. Crystal ostro przyhamowała, przejechała spokojnie przez miasto, po czym znowu wcisnęła pedał gazu. Jechali na północ w kierunku ciemnego horyzontu. Ostry zakręt w lewo, przez most na stały ląd, prostą drogą przez mokradła do Homestead. Ostry skręt w prawo, na autostradę i pełnym gazem do Miami. Przyjechali na lotnisko tuż przed piątą rano. Crystal zatrzymała się na pasie dla wysiadających z samochodów i czekała, nie wyłączając silnika.

– Hm, bardzo dziękuję za podwiezienie – powiedział Reacher.

– Moja przyjemność – odparła z uśmiechem. – Wierz mi.

Otworzył drzwi, ale nie wysiadał. Patrzył przed siebie.

– Dobra – odezwał się wreszcie. – Niedługo się zobaczymy.

Pokręciła głową.

– Nie, wcale się nie zobaczymy. Faceci tacy jak ty nigdy nie wracają. Wyjeżdżasz i już tu nie wrócisz.

Reacher siedział w ciepłym samochodzie. Silnik lekko prychał, słychać było trzask stygnących tłumików. Crystal pochyliła się ku niemu. Wcisnęła sprzęgło i wrzuciła jedynkę, żeby dźwignia zmiany biegów nie przeszkadzała im zbliżyć się do siebie. Objęła go za szyję i mocno pocałowała w usta.

– Żegnaj, Reacher – powiedziała. – Cieszę się, że przynajmniej się dowiedziałam, jak się nazywasz.

Reacher oddał jej pocałunek. Całował ją długo i mocno.

– A ty jak się nazywasz? – spytał.

– Crystal – odpowiedziała ze śmiechem.

Też się zaśmiał. Wysiadł z samochodu. Crystal pochyliła się w bok i zamknęła za nim drzwi. Nacisnęła gaz, puściła sprzęgło i gwałtownie ruszyła. Reacher został sam. Patrzył, jak odjeżdża. Wyprzedziła hotelowy autobus i znikła. Wraz z nią znikły trzy miesiące jego życia niczym dym z rury wydechowej.

• • •

O piątej rano, osiemdziesiąt kilometrów na północ od Nowego Jorku, dyrektor naczelny leżał w łóżku, ale nie spał. Wpatrywał się w niedawno pomalowany sufit. Cały dom został niedawno odnowiony. Zapłacił dekoratorom więcej, niż zarabiała większość jego pracowników przez cały rok. W rzeczywistości to nie on zapłacił. Przepchnął fakturę przez księgowość i wszystko poszło na rachunek firmy. Wydatki były ukryte gdzieś na tajnym arkuszu kalkulacyjnym – zostały wliczone do wszystkich nakładów na utrzymanie budynków, wyrażonych siedmiocyfrową liczbą. Siedmiocyfrowa liczba obciążała rachunki firmy i przyczyniała się do jej upadku, tak jak ciężki ładunek ciągnie na dno przechylony statek. Jak słomka, która złamała grzbiet wielbłąda.

Dyrektor naczelny nazywał się Chester Stone. Tak samo jak jego ojciec i dziadek. To dziadek założył firmę, w czasach gdy jeszcze zamiast arkuszy kalkulacyjnych używano ksiąg rachunkowych i wypełniano je piórem. Wpisy dotyczące dochodów w księgach dziadka wyglądały imponująco. Był z zawodu zegarmistrzem, ale bardzo wcześnie zrozumiał, jaką przyszłość ma przed sobą kinematografia. Korzystając z doświadczenia w budowie złożonych mechanizmów, skonstruował projektor, a następnie wszedł w spółkę z partnerem, który miał kontakty w niemieckim przemyśle optycznym i zamówił tam duże soczewki. Wspólnie zdominowali rynek i zbili fortunę. Wspólnik zmarł w młodym wieku, nie zostawiając żadnych spadkobierców. Kina powstały w całym kraju, od Atlantyku do Pacyfiku. Setki kin. Setki projektorów. Później tysiące. Dziesiątki tysięcy. Potem dźwięk. Potem CinemaScope. To wszystko przynosiło ogromne dochody.

Potem telewizja. Kina likwidowano, a te, które przetrwały, korzystały ze starego wyposażenia, dopóki się nie rozpadło. Firmę przejął Chester Stone II. Przeprowadził dywersyfikację. Dostrzegł atrakcyjność amatorskiej kinematografii. Ośmiomilimetrowe kamery i projektory. Kolorowa era Kodachromu. Nowa fabryka. Wielkie zyski rejestrowane na szerokiej taśmie magnetycznej jednego z pierwszych dużych komputerów IBM.

Potem nastąpił renesans kina. Ojciec umiera, u steru staje Chester Stone III. Wszędzie mnożą się multipleksy. Cztery projektory, sześć, dwanaście, szesnaście, tam gdzie kiedyś wystarczał jeden. Stereo. Pięć kanałów, Dolby, Dolby Digital. Bogactwo i sukcesy. Małżeństwo. Rezydencja. Samochody.

Potem wideo. Amatorskie filmy na taśmie ośmiomilimetrowej przeszły do lamusa, jakby pochodziły z epoki kamienia łupanego. Konkurencja. Ostra rywalizacja ze strony nowych firm niemieckich, japońskich, koreańskich i tajwańskich o kontrakty na nowe multipleksy. Rozpaczliwe próby wymyślenia czegoś, co można byłoby produkować z metalu i precyzyjnie obrabianych trybów. Czegokolwiek. Przerażająca świadomość, że mechanizmy są już reliktami z poprzedniej epoki. Eksplozja krzemowych kości, modułów RAM, konsoli do gier. Teraz wielkie zyski można było czerpać z rzeczy, o których produkcji Chester Stone III nie miał zielonego pojęcia. Wielki deficyt na arkuszu kalkulacyjnym zainstalowanym w osobistym komputerze.

Żona Chestera przewróciła się z boku na bok. Otworzyła oczy i zamrugała. Obróciła głowę w prawo i w lewo – najpierw sprawdziła, która godzina, potem spojrzała na męża. Zauważyła, że ma otwarte oczy i wpatruje się w sufit.

– Nie śpisz? – mruknęła cicho.

Chester nie odpowiedział. Żona odwróciła wzrok. Miała na imię Marilyn. Marilyn Stone. Byli małżeństwem już bardzo długo. Dostatecznie długo, żeby wiedziała. Wiedziała wszystko. Nie znała szczegółów, nie miała dowodów, nie była w nic wciągnięta, ale i tak wiedziała. Dużo czasu minęło, od kiedy po raz ostatni widziała na wystawach sklepowych produkty wytwarzane przez męża. Dużo czasu minęło, od kiedy po raz ostatni właściciel jakiegoś multipleksu zaprosił ich na kolację z okazji wielkiego zamówienia. I dużo czasu minęło, od kiedy Chester po raz ostatni przespał spokojnie całą noc. Dlatego wiedziała.

Niewiele się tym przejmowała. Raz na wozie, raz pod wozem – tak by na to zareagowała, i to zupełnie szczerze. Dobrze być bogatym, ale bieda to nie tragedia. Przecież nie groziło im prawdziwe ubóstwo. Mogli sprzedać ten cholerny dom, zlikwidować interesy i wciąż mieliby dość, żeby żyć na poziomie, jakiego w młodości nigdy nie oczekiwała. Byli jeszcze młodzi. No, może nie młodzi, ale na pewno daleko im do starości. Byli zdrowi. Mieli różne zainteresowania. Mieli siebie. Chester wciąż był atrakcyjny. Posiwiał, ale był szczupły, silny i energiczny. Kochała go. On kochał ją. Wiedziała, że wciąż warto ją mieć. Miała czterdzieści parę lat, ale czuła się tak, jakby nie skończyła trzydziestu. Wciąż była szczupłą blondynką, podniecającą i skłonną do przygód. Wciąż warto było ją mieć, w najstarszym znaczeniu tego wyrażenia. Wszystko będzie okay. Marilyn Stone wzięła głęboki oddech i przewróciła się na bok. Przytuliła się do materaca i zasnęła. Była piąta trzydzieści. Jej mąż leżał obok i wciąż wpatrywał się w sufit.

• • •

Reacher stał w głębi sali odlotów, oddychał powietrzem jak z puszki, a w świetle jarzeniówek jego opalenizna przybrała żółty odcień. Ludzie wokół mówili głównie po hiszpańsku. Patrzył na wyświetlony na monitorze rozkład lotów. Zgodnie z jego oczekiwaniami Nowy Jork był pierwszy na liście. Dzień rozpoczynał się od lotu linii Delta na LaGuardię, z międzylądowaniem w Atlancie. Samolot miał wystartować za pół godziny. Drugi – lot Mexicana na południe; trzeci – United, również na LaGuardię, ale bezpośrednio. Start za godzinę. Reacher podszedł do kasy United. Spytał o cenę biletu w jedną stronę, kiwnął głową i odszedł.

Udał się do toalety, stanął przed lustrem i wyciągnął z kieszeni pieniądze. Odliczył podaną w kasie kwotę, używając banknotów o najmniejszym nominale. Zapiął koszulę pod szyję i przygładził ręką włosy, po czym udał się do kasy linii Delta.

Cena biletu była dokładnie taka sama jak w United. Reacher wiedział, że tak będzie. Jakimś cudem zawsze tak jest. Ponownie odliczył pieniądze – jednodolarówki, piątaki i dziesiątki. Kasjerka wygładziła banknoty i podzieliła je zgodnie z wartością.

– Pana nazwisko? – spytała.

– Truman – odpowiedział. – Jak prezydent.

Kasjerka spojrzała na niego, jakby nie wiedziała, o kim mówi. Pewnie urodziła się gdzieś za granicą w ostatnich latach prezydentury Nixona. Może podczas pierwszego roku kadencji Cartera. Reachera niewiele to obchodziło. Sam urodził się w Niemczech, gdy prezydentem był Kennedy. Nie miał zamiaru niczego tłumaczyć. Dla niego Truman też należał do starożytności. Dziewczyna wpisała na konsoli jego nazwisko i wydrukowała bilet. Włożyła go do folderu z niebiesko-czerwonym globem i podała Reacherowi.

– Może pan od razu przejść odprawę – powiedziała.

Reacher kiwnął głową. Płacenie za bilet lotniczy gotówką, zwłaszcza na lotnisku w Miami, często powoduje problemy z uwagi na wojnę z narkotykami. Gdyby pojawił się przy kasie z buńczuczną miną i wyciągnął zwitek studolarówek, kasjerka poczułaby się zmuszona nacisnąć niewielki guzik ukryty w podłodze pod biurkiem. Następnie zwlekałaby, stukając w klawiaturę aż do przyjazdu policji. Agenci zobaczyliby wielkiego, opalonego faceta z grubym plikiem banknotów, a wtedy na pewno uznaliby go za kuriera. Policja goni za narkotykami, ale również tropi przepływ pieniędzy. Nie pozwala wpłacić pieniędzy do banku, nie pozwala ich wydać bez wzbudzania sensacji. Wszyscy zakładają, że normalni obywatele płacą za poważne zakupy kartą kredytową. Zwłaszcza podczas podróży. Zwłaszcza na lotnisku, dwadzieścia minut przed startem samolotu. To założenie spowodowałoby zawracanie głowy, opóźnienie i papierkową robotę, czyli trzy rzeczy, których Reacher zdecydowanie unikał. W tym celu wymyślił specjalną procedurę. Starał się sprawić wrażenie biedaka, który nie może otrzymać karty kredytowej, nawet gdyby chciał. Dlatego zapiął koszulę pod szyję i odliczał pieniądze, mnąc w palcach banknoty o niskim nominale. Wydawał się nieśmiały i zakłopotany. Dzięki temu kasjerki i recepcjonistki czuły, że coś je z nim łączy. One również niewiele zarabiały i często przekraczały limit karty kredytowej. Gdy widziały faceta w jeszcze gorszej sytuacji, instynktownie okazywały mu współczucie.

– Bramka B sześć – dodała dziewczyna. – Dałam panu miejsce przy oknie.

– Dziękuję.

Reacher poszedł do bramki. Kwadrans później pędził już po pasie startowym, czując się podobnie jak w porsche Crystal, ale tu miał znacznie mniej miejsca na nogi, a fotel obok był wolny.

• • •

O szóstej rano Chester Stone zrezygnował z dalszych prób zaśnięcia. Budzik miał zadzwonić pół godziny później, lecz Chester go wyłączył. Wstał po cichu, żeby nie zbudzić Marilyn. Włożył szlafrok i poszedł na dół do kuchni. Z powodu nadkwasoty nie miał ochoty na śniadanie. Zadowolił się kawą, po czym poszedł wziąć prysznic w apartamencie gościnnym. Tam mógł nie zwracać uwagi na hałas. Chciał pozwolić żonie spokojnie spać i wolał, żeby nie wiedziała o jego problemach ze snem. Wprawdzie każdej nocy się budziła i komentowała to, że on nie śpi, ale rano nigdy o tym nie wspominała, dlatego Chester przypuszczał, że Marilyn nie pamięta lub przypisuje to złym snom. Sądził, że nic nie wie o jego sytuacji. Tak było lepiej. Miał dość kłopotów bez martwienia się tym, że żona również się nimi martwi.

Chester ogolił się i wziął prysznic. Zastanawiał się, co włożyć i jak się zachowywać podczas dzisiejszej rozmowy. Zdawał sobie sprawę, że praktycznie jest skazany na błaganie. Ostatni możliwy kredytodawca. Jego ostatnia nadzieja, ostatnia szansa. Ktoś, kto miał w ręku całą jego przyszłość. Jak rozmawiać z kimś takim? Na pewno nie na kolanach. W interesach tak się nie postępuje. Jeśli ktoś sprawia wrażenie rozpaczliwie potrzebującego pożyczki, to jej nie dostaje. Trzeba udawać, że to nie ma krytycznego znaczenia. Tak jakby to nie była wielka sprawa. Tak jakbyś jeszcze nie zdecydował, że pozwolisz rozmówcy wejść do zarządu firmy i zebrać część wielkich zysków po pokonaniu trudnego zakrętu. Tak jakbyś się zastanawiał, którą z ofert kredytowych najlepiej przyjąć.

Biała koszula, to oczywiste. Jakiś spokojny krawat. Ale który garnitur? Włoskie były zbyt efektowne. Na pewno nie od Armaniego. Powinien wyglądać jak poważny człowiek, którego stać na kupienie dziesięciu garniturów Armaniego, ale ma ważniejsze sprawy na głowie niż takie głupstwa. Człowiek zbyt poważny i zajęty, żeby spędzać czas w sklepach na Madison Avenue. Chester pomyślał, że powinien podkreślić tradycję rodzinną. Stałe sukcesy firmy działającej od trzech pokoleń mogą znaleźć odzwierciedlenie w dynastycznym podejściu do kwestii stroju. Tak jak dziedziczyli firmę, dziedziczyli również krawców. On po ojcu, ojciec po dziadku. Potem pomyślał o garniturze Brooks Brothers. Stary, ale ładny i przewiewny, trochę za ciepły na czerwiec. Czy to będzie dobry blef? Tak jakby chciał powiedzieć: jestem taki bogaty, że nie ma dla mnie znaczenia, co noszę. Czy też sprawi wrażenie człowieka, który przegrał?

Chester wyjął garnitur z szafy i przyłożył marynarkę do ciała. Klasyczne ubranie, ale niezbyt eleganckie. Wyglądał na bankruta. Odwiesił garnitur. Przymierzył szary z Savile Row w Londynie. Doskonały. Teraz wyglądał jak zamożny dżentelmen. Mądry, wyrafinowany, godny zaufania. Wybrał krawat z dyskretnym wzorem i czarne półbuty. Ubrał się i przejrzał w lustrze. Wyglądał doskonale. Tak ubrany skłonny był nawet uwierzyć własnym słowom. Dopił kawę, wytarł serwetką usta i poszedł do garażu. Wsiadł do benza i już o szóstej czterdzieści pięć jechał Merritt Avenue. O tej porze jeszcze nie było korków.

• • •

Reacher spędził pięćdziesiąt minut na ziemi w Atlancie, po czym samolot wystartował ponownie. Wziął kurs na północny wschód, do Nowego Jorku. Słońce wzeszło już nad Atlantykiem i przez okna po prawej stronie wpadały do kabiny ostre promienie wschodu widzianego z dużej wysokości. Reacher pił kawę. Stewardesa zaproponowała mu wodę, ale tym razem zdecydował się na czarną, mocną kawę. Mózg potrzebował paliwa. Reacher starał się odgadnąć, kim, do cholery, jest ta pani Jacob. No i dlaczego zapłaciła Costellowi, żeby jeździł po kraju i go szukał.

Na miejscu musieli poczekać w kolejce na pozwolenie na lądowanie na LaGuardii. Reacherowi bardzo się to podobało. Krążyli na niskiej wysokości nad Manhattanem skąpanym w porannym słońcu. Jak na filmie, tylko bez ścieżki dźwiękowej. Samolot przechylał się na skrzydło na zakrętach. Reacher przyglądał się wieżowcom. Twin Towers. Empire State Building. Chrysler, jego faworyt. Citicorp. Po kilku minutach samolot zniżył lot nad Queens i wylądował. Gdy kołowali po płycie, przez okna widać było budynki Midtown na drugim brzegu rzeki.

• • •

Chester miał wyznaczone spotkanie na dziewiątą. Był zły. Nie z powodu pory. Dziewiąta to dla większości biznesmenów z Manhattanu późny poranek. Nie chodziło mu o godzinę. Denerwował go sam fakt, że musi iść na spotkanie. Minęło już bardzo dużo czasu, od kiedy któryś Chester Stone musiał iść na rozmowę. W istocie nie przypominał sobie czegoś takiego. Może tak robił dziadek w początkach kariery. Później działali inaczej. Każdy Chester Stone, pierwszy, drugi i trzeci, miał sekretarkę, która prowadziła kalendarz. Wielu ludzi musiało długo czekać na okienko w jego rozkładzie zajęć, a potem spędzić kilka godzin w poczekalni. Teraz sytuacja się odwróciła i to go irytowało.

Był tak zdenerwowany, że przyszedł za wcześnie. Spędził czterdzieści minut w swoim gabinecie, rozważając różne możliwości. Nie miał żadnych innych. Jakkolwiek liczyć, do sukcesu brakowało mu miliona stu tysięcy dolarów i sześciu tygodni. To również go denerwowało. To nie była żadna efektowna katastrofa, totalna klęska. Podjęte działania stanowiły racjonalną i realistyczną reakcję na zjawiska rynkowe, które jednak nie przyniosły sukcesu. Jak desperackie uderzenie w golfie z dużej odległości, gdy piłka ląduje kilka centymetrów od dołka. Blisko, bardzo blisko, ale nie w dołku.

O dziewiątej rano samo World Trade Center stanowi szóste pod względem wielkości miasto w stanie Nowy Jork. Większe niż Albany. Zajmuje tylko sześć i pół hektara, ale w ciągu dnia populacja WTC liczy w przybliżeniu sto trzydzieści tysięcy ludzi. Gdy Chester Stone zatrzymał się na placu, miał wrażenie, że ci wszyscy ludzie kręcą się wokół niego. Za czasów dziadka płynęła tu rzeka Hudson. Chester sam przyglądał się przez okno swojego gabinetu, jak ziemia stopniowo wypełniała koryto rzeki, a później w tym miejscu wzniesiono dwie wieże. Spojrzał na zegarek i wszedł do środka. Pojechał windą na osiemdziesiąte ósme piętro. Gdy wysiadł, znalazł się w opustoszałym wąskim i niskim korytarzu. Zamknięte drzwi do biur były wyposażone w prostokątne okienka ze zbrojonego szkła. Znalazł właściwe, zerknął do środka przez okienko i nacisnął dzwonek. Usłyszał trzask zamka, nacisnął klamkę i wszedł do poczekalni. Normalne biuro, zaskakująco zwyczajne. Jedyną próbą zademonstrowania luksusu był wysoki dębowy pulpit z mosiężnymi okuciami, za którym siedział recepcjonista. Chester zatrzymał się na chwilę, wyprostował, po czym podszedł do niego.

– Chester Stone – przedstawił się zdecydowanym tonem. – Jestem umówiony z panem Hobiem na dziewiątą.

Recepcjonista był dla niego pierwszą niespodzianką. Spodziewał się kobiety. Drugą niespodziankę stanowiło to, że od razu zaprosił go do gabinetu. Nie kazał mu czekać. Chester oczekiwał, że będzie musiał trochę posiedzieć w poczekalni na niewygodnym krześle. Na miejscu pana Hobiego tak właśnie przyjąłby klienta. Gdyby przyszedł do niego ktoś rozpaczliwie starający się o kredyt, kazałby mu pocić się dwadzieścia minut w poczekalni. To przecież elementarne psychologiczne posunięcie!

Chester wszedł do zaskakująco dużego gabinetu. W środku panował półmrok. Jedną ścianę zajmowało okno, ale było zasłonięte roletą. Pionowe paski dzieliły tylko wąskie szparki. W głębi stało wielkie biurko, a przed nim trzy sofy ustawione w kwadrat. Przy końcu każdej stał niewielki stolik z lampką, a pośrodku duży niski stolik do kawy, ze szkła i mosiądzu. Na podłodze leżał gruby dywan. Całość sprawiała wrażenie wzoru salonu ze sklepu z meblami.

Za biurkiem siedział mężczyzna. Chester rozpoczął długi spacer od drzwi do biurka. Przecisnął się między sofą i stolikiem do kawy. Zatrzymał się przed biurkiem i wyciągnął rękę na powitanie.

– Pan Hobie? – powiedział. – Jestem Chester Stone.

Mężczyzna za biurkiem był poparzony. Blizny pokrywały połowę twarzy. Skóra wydawała się pokryta łuskami, jak gadzia. Stone odwrócił wzrok z przerażeniem, ale wciąż widział to kątem oka. Skóra miała taką fakturę jak ugotowane kurze łapy, ale była nienaturalnie różowa. Poparzona część czaszki była prawie łysa, pozostały na niej tylko rzadkie kępki włosów. Drugą połowę głowy pokrywały szare włosy. Skóra na nieuszkodzonej części twarzy była miękka i pomarszczona. Mężczyzna miał jakieś pięćdziesiąt, pięćdziesiąt pięć lat. Siedział tuż przy biurku, z dłońmi opuszczonymi na kolana. Stone stał przed nim z wyciągniętą ręką. Zmusił się, żeby nie odwracać wzroku.

To był niezręczny moment. Trudno o bardziej niezręczną sytuację, niż gdy ktoś stoi, podaje rękę na powitanie, a ten gest jest ignorowany. Głupio tak stać, ale jeszcze gorzej jest cofnąć rękę. Stone czekał z wyciągniętą dłonią. Mężczyzna w końcu się poruszył. Odepchnął się lewą ręką od biurka i podniósł prawą. To jednak nie była dłoń, tylko lśniący, metalowy hak. Zaczynał się przy mankiecie. Nie żadna sztuczna ręka, żadna wymyślna proteza, tylko prosty hak w kształcie litery J zro- biony z wypolerowanej stali nierdzewnej. Stone już miał uścisnąć hak, ale się powstrzymał. Gospodarz uśmiechnął się wyrozumiale połową twarzy. Tak jakby to nie miało dla niego żadnego znaczenia.

– Nazywają mnie Hobie Hak – powiedział.

Siedział za biurkiem z nieruchomą twarzą, trzymając hak nad blatem jak przedmiot do zbadania. Stone przełknął ślinę. Starał się odzyskać równowagę. Zastanawiał się, czy powinien teraz podać lewą dłoń. Wiedział, że niektórzy ludzie tak robią. Jego wuj po wylewie przez ostatnie dziesięć lat życia witał się lewą ręką.

– Niech pan siada – zaprosił go Hobie.

Stone kiwnął głową z wdzięcznością i cofnął się. Usiadł na sofie, bokiem do biurka. Z ulgą przyjął wyzwolenie z niezręcznej sytuacji. Hobie przyjrzał się mu i położył rękę na biurku. Metalowy hak stuknął o blat.

– Chce pan pożyczyć pieniądze – stwierdził.

Poparzona część twarzy była zupełnie nieruchoma. Wydawała się gruba i twarda jak skóra krokodyla. Stone poczuł skurcz w żołądku. Wbił wzrok w stolik do kawy. Kiwnął głową i wytarł dłonie o kolana. Jeszcze raz skłonił głowę i spróbował przypomnieć sobie przygotowany tekst.

– Potrzebny mi krótkoterminowy kredyt. Sześć tygodni, milion sto tysięcy.

– Czemu nie pójdzie pan do banku? – spytał Hobie.

Stone popatrzył na podłogę. Przez szklany blat stolika widział wzorzysty dywan. Wzruszył ramionami z mądrą miną, tak jakby brał pod uwagę liczne subtelności strategiczne, ale nie chciał obrazić rozmówcy ich wyjaśnianiem.

– Wolę tego nie robić – oświadczył. – Mamy oczywiście otwartą linię kredytową, ale wydębiłem w banku bardzo korzystne warunki, godząc się na stałą kwotę kredytu, bez płynnej części. Zapewne rozumie pan, że nie chcę naruszać tej umowy z powodu tak niewielkiej sumy.

Hobie poruszył ręką, ciągnąc hak po blacie.

– Gówno prawda, panie Stone – odezwał się spokojnie.

Stone nie odpowiedział. Słuchał zgrzytu haka.

– Służył pan w wojsku? – spytał Hobie.

– Przepraszam?

– Czy był pan w wojsku? W Wietnamie?

Stone przełknął ślinę. Te blizny, ten hak.

– Nie – odrzekł. – Zostałem zwolniony na czas studiów. Oczywiście bardzo chciałem walczyć, ale wojna się skończyła, nim dostałem dyplom.

Hobie powoli pokiwał głową.

– Ja byłem – oznajmił. – W Wietnamie nauczyłem się, jaką wartość mają wywiad i informacje. Stosuję tę lekcję w interesach.

W ciemnym gabinecie zapadła cisza. Stone poruszył głową i spojrzał na skraj biurka. Pora zmienić scenariusz.

– Okay – powiedział. – Nie może mi pan mieć za złe, że starałem się zrobić dobre wrażenie.

– Tkwi pan dość głęboko w gównie – mówił dalej Hobie. – W rzeczywistości płaci pan w banku najwyższą stawkę procentową, a i tak nie pożyczą panu więcej pieniędzy. Stara się pan jednak wyjść z tego dołka i nieźle panu idzie. Niewiele brakuje, a wyjdzie pan na prostą.

– Niewiele – przyznał Stone. – Sześć tygodni i milion sto tysięcy, to wszystko.

– Mam swoją specjalność jak każdy – ciągnął Hobie. – Specjalizuję się w takich sprawach jak pańska. Przedsiębiorstwa w zasadzie zdrowe i solidne, które popadły w przejściowe kłopoty. Problemy, w których rozwiązaniu nie może pomóc bank, bo specjalnością banku są głupota i brak wyobraźni. – Hobie znowu poruszył ręką, skrobiąc hakiem o blat. – Pobieram rozsądne opłaty. Nie jestem lichwiarzem. Nie mówimy o jakichś horendalnych procentach. Mogę panu pożyczyć milion sto tysięcy dolarów na sześć tygodni, powiedzmy na sześć procent.

Stone ponownie wytarł dłonie o spodnie. Sześć procent za sześć tygodni? To ponad pięćdziesiąt dwa procent rocznie. Miał teraz pożyczyć milion sto tysięcy, a za sześć tygodni zwrócić całą sumę plus sześćdziesiąt sześć tysięcy. Jedenaście tysięcy tygodniowo. Może to nie były lichwiarskie warunki, lecz niewiele lepsze. No, ale przynajmniej facet się zgodził.

– Co z zabezpieczeniem? – spytał.

– Przyjmę pakiet akcji – odpowiedział Hobie.

Stone zmusił się do podniesienia głowy. Spojrzał na niego. Przypuszczał, że to jakiś test. Uznał, że skoro sukces jest tak blisko, uczciwość będzie najlepszą polityką.

– Akcje są bezwartościowe – rzucił cicho.

Hobie pokiwał swą straszną głową, tak jakby ta odpowiedź sprawiła mu przyjemność.

– Teraz są bezwartościowe, ale już wkrótce to się zmieni, nieprawdaż?

– Dopiero wtedy, gdy pan już nie będzie wystawiony na ryzyko – odrzekł Stone. – To paragraf dwadzieścia dwa. Kurs pójdzie do góry dopiero po tym, jak zwrócę panu dług. Gdy wyjdę na prostą.

– Wtedy na tym skorzystam. Nie mówię tu o tymczasowym transferze akcji. Zatrzymam ten pakiet.

– Zatrzyma pan akcje? – powtórzył Stone. Nie zdołał ukryć zaskoczenia. Pięćdziesiąt dwa procent i akcje w prezencie?

– Zawszę tak robię – rzucił Hobie. – Z sentymentalnych powodów. Lubię mieć niewielki udział w firmie, której pomogłem. Ludzie na ogół są zadowoleni z tego układu.

Stone przełknął ślinę. Spojrzał w stronę okna. Zastanowił się chwilę, jaki ma wybór. Wzruszył ramionami.

– Oczywiście – powiedział. – Może tak być.

Hobie sięgnął do szuflady po lewej stronie i wyjął wydrukowaną umowę. Rzucił ją na blat biurka.

– Przygotowałem kontrakt.

Stone wstał z sofy i wziął do ręki dokument. To była umowa kredytowa na sumę miliona stu tysięcy dolarów, na sześć tygodni, na sześć procent, oraz protokół przekazania akcji. Pakietu, który jeszcze niedawno wart był milion dolarów i już niedługo mógł odzyskać wartość. Przez chwilę się wahał.

– Inaczej tego nie załatwimy – poinformował go Hobie. – Jak już panu wyjaśniłem, to moja specjalność. Znam tę część rynku. Nie dostanie pan lepszej oferty. W istocie nie dostanie pan żadnej innej oferty.

Hobie siedział dwa metry od niego za wielkim biurkiem, ale Stone miał wrażenie, że niemal dotyka go swoją koszmarną twarzą i jednocześnie wypruwa mu flaki lśniącym hakiem. Niemal niedostrzegalnie kiwnął głową na zgodę i sięgnął do kieszeni marynarki po grube pióro wieczne Mont Blanc. Pochylił się i podpisał umowę leżącą na zimnym szklanym blacie stolika do kawy. Hobie nie spuszczał z niego wzroku.

– Zakładam, że chce pan, żebym przekazał pieniądze na pana rachunek bieżący? – spytał. – Tak by inne banki nic o tym nie wiedziały?

Stone pokiwał głową. Był oszołomiony.

– Tak byłoby najlepiej – odparł.

– Przelew zostanie zrealizowany w ciągu godziny – zapewnił go Hobie i coś zanotował.

– Dziękuję – powiedział Stone. Wydało mu się to właściwe.

– A zatem teraz to ja ryzykuję – dodał Hobie. – Sześć tygodni bez prawdziwego zabezpieczenia. Nie jest to miłe uczucie.

– Nie będzie żadnych problemów – obiecał Stone.

– Jestem tego pewny. – Hobie kiwnął głową. Pochylił się i nacisnął guzik interkomu. Stone usłyszał dzwonek w poczekalni. – Poproszę teczkę pana Stone’a – zażądał Hobie.

Przez chwilę obaj milczeli. Do gabinetu wszedł recepcjonista i podał Hobiemu cienką, zieloną teczkę, po czym wyszedł i cicho zamknął za sobą drzwi. Hobie popchnął hakiem teczkę w kierunku Stone’a.

– Niech pan to przejrzy – powiedział.

Stone pochylił się w stronę biurka i sięgnął po teczkę. W środku znalazł fotografie. Kilka dużych, lśniących czarno-białych odbitek. Na pierwszej zobaczył swój dom. Zdjęcie niewątpliwie zostało zrobione z samochodu, który zatrzymał się na podjeździe. Spojrzał na następne. Wykonane przez teleobiektyw zdjęcie Marilyn w ogrodzie. Marilyn wychodząca z salonu kosmetycznego w mieście. Zbliżenie tablicy rejestracyjnej jej bmw.