Poszukiwany ebook i audiobook

NIGDY NIE WIESZ, DO CZYJEGO SAMOCHODU WSIĄDZIESZ, KIEDY ŁAPIESZ OKAZJĘ. ALE NIE MA TAKIEGO KIEROWCY CZY TOWARZYSZA PODRÓŻY, Z KTÓRYM JACK REACHER BY SOBIE NIE PORADZIŁ.

Zimową nocą na autostradzie w Nebrasce nie jest łatwo złapać okazję. Zwłaszcza jeśli jest się wielkim, groźnie wyglądającym facetem, w dodatku z krwawiącym nosem. Ale Reacher ma do załatwienia sprawę w Wirginii, więc nie rezygnuje.

I w końcu jego cierpliwość zostaje nagrodzona – wsiada do chevroleta, którym jedzie dwóch mężczyzn i kobieta. Szybko się orientuje, że żadne z nich nie jest tym, za kogo się podaje, i zastanawia się, jaką przypisali mu rolę.

Bo nie jest naiwny; wie, że nie zabrali go ze sobą z dobrego serca. Nie wie natomiast, że tej samej nocy w Nebrasce doszło do morderstwa, które wygląda na robotę zawodowców, i że policja rozsyła komunikaty o dwóch podejrzanych mężczyznach widzianych na miejscu zbrodni. Nie wie też, że gra toczy się o znacznie więcej niż zwykłe morderstwo.

LEE CHILD

Brytyjski pisarz, od 1998 r. mieszkający w Nowym Jorku. W 2009 r. wybrany na prezesa stowarzyszenia Mystery Writers of America, a w 2020 r. zasiada w kapitule Nagrody Bookera. W Wielkiej Brytanii studiował prawo, potem pracował w teatrze i telewizji Granada. Zwolniony po 18 latach w wyniku restrukturyzacji, zainwestował w karierę literacką. W 1997 r. ukazała się jego pierwsza powieść – Poziom śmierci. Zdobyła Anthony Award za najlepszy debiut kryminalny i zapoczątkowała serię thrillerów ze wspólnym bohaterem, byłym żandarmem wojskowym Jackiem Reacherem, do której należą m.in.: Echo w płomieniach, Siła perswazji, Jednym strzałem (zekranizowane jako Jack Reacher z Tomem Cruise’em w roli tytułowej), Elita zabójców, Jutro możesz zniknąć, 61 godzin, Czasami warto umrzeć, Ostatnia sprawa, Nigdy nie wracaj (Tom Cruise ponownie wcielił się w Reachera w ekranizacji tej powieści), Zmuś mnie, Sto milionów dolarów czy Nocna runda.

leechild.com

Tego autora

Jack Reacher

POZIOM ŚMIERCI

UPROWADZONY

WRÓG BEZ TWARZY

PODEJRZANY

ECHO W PŁOMIENIACH

W TAJNEJ SŁUŻBIE

SIŁA PERSWAZJI

NIEPRZYJACIEL

JEDNYM STRZAŁEM

BEZ LITOŚCI

ELITA ZABÓJCÓW

NIC DO STRACENIA

JUTRO MOŻESZ ZNIKNĄĆ

61 GODZIN

CZASAMI WARTO UMRZEĆ

OSTATNIA SPRAWA

POSZUKIWANY

NIGDY NIE WRACAJ

SPRAWA OSOBISTA

ZMUŚ MNIE

STO MILIONÓW DOLARÓW

ADRES NIEZNANY

NOCNA RUNDA

CZAS PRZESZŁY

ZGODNIE Z PLANEM

STRAŻNIK

oraz

NAJLEPSZE AMERYKAŃSKIE OPOWIADANIA KRYMINALNE 2010(współautor)

Tytuł oryginału:

A WANTED MAN

Copyright © Lee Child 2012All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2021

Polish translation copyright © Łukasz Praski 2013

Redakcja: Beata Słama

Zdjęcia na okładce: Johnny Ring Photography (postać), © Alamy/BE&W (tło)

Projekt graficzny okładki oryginalnej: Stephen Mulcahey/TW

Projekt graficzny okładki polskiej: Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

ISBN 978-83-8215-486-3

WydawcaWYDAWNICTWO ALBATROS SP. Z O.O.Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawawww.wydawnictwoalbatros.comFacebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, hachi.media

Dla Janestojącej pod wielkim dębem

1

Świadek powiedział, że właściwie nie widział, jak to się stało. Ale jak inaczej mogło się to rozegrać? Krótko po północy do niewielkiego betonowego bunkra przez jedyne drzwi wszedł mężczyzna w zielonej zimowej kurtce, a za nim dwaj w czarnych garniturach. Minęła krótka chwila. Mężczyźni w czarnych garniturach wyszli.

Mężczyzna w zielonej kurtce nie.

Mężczyźni w czarnych garniturach szybkim krokiem pokonali dziesięć metrów i wsiedli do czerwonego samochodu. Według słów świadka, samochodu w kolorze strażackiej czerwieni. Jaskrawoczerwonego. Raczej nowego. Świadek przypuszczał, że był to zwykły czterodrzwiowy sedan. A może pięciodrzwiowy. Albo trzydrzwiowy. Ale na pewno nie dwudrzwiowe coupé. Świadek przypuszczał, że to była toyota. A może honda. Albo hyundai. Może kia.

Obojętnie, jaki to był wóz, odjechali nim dwaj mężczyźni w czarnych garniturach.

Ale po mężczyźnie w zielonej kurtce nie było śladu.

Potem spod drzwi betonowego bunkra wypłynęła krew, tworząc kałużę.

Świadek zadzwonił pod dziewięćset jedenaście.

Na miejscu zjawił się szeryf i wysłuchał jego relacji. Potrafił ponaglać ludzi, sprawiając przy tym wrażenie cierpliwego. Był to jeden z jego licznych talentów. Wreszcie świadek skończył. Szeryf namyślał się przez dłuższą chwilę. Był w części kraju, gdzie we wszystkich kierunkach za ciemnym horyzontem rozciągały się setki kilometrów kwadratowych pustkowia, a drogi były długimi, samotnymi wstążeczkami.

Był w krainie blokad drogowych.

Skontaktował się więc z drogówką, a potem wezwał helikopter ze stolicy stanu. Nadał pilny komunikat o poszukiwaniu jaskrawoczerwonego zagranicznego samochodu, którym poruszają się dwaj mężczyźni w czarnych garniturach.

• • •

Jack Reacher przejechał sto pięćdziesiąt kilometrów w dziewięćdziesiąt minut brudnoszarą furgonetkę prowadzoną przez kobietę. W końcu zobaczył przed sobą jasne lampy sodowe na węźle drogowym oraz duże zielone tablice wskazujące wschód i zachód. Kobieta zwolniła i zatrzymała samochód, Reacher wysiadł, podziękował i pomachał. Furgonetka skręciła w pierwszy zjazd prowadzący na zachód w kierunku Denver i Salt Lake City, a on przeszedł pod estakadą i stanął przy zjeździe wschodnim. Jedną stopę postawił na poboczu, drugą na jezdni, wyciągnął rękę i uśmiechnął się, próbując nadać twarzy przyjazny wygląd.

Co nie było łatwym zadaniem. Reacher był potężnym mężczyzną, miał metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu i mocną budowę ciała, poza tym tego wieczoru wyglądał jak zawsze nieco niechlujnie. Samotni kierowcy wolą miłe i niegroźne towarzystwo, a Reacher wiedział z doświadczenia, że pod względem wizualnym nie nadaje się na wymarzonego towarzysza podróży. Wyglądał zbyt groźnie. W tym momencie jego szanse dodatkowo pogarszał niedawno złamany nos. Zalepił go kawałkiem srebrnej taśmy izolacyjnej, wiedząc, że wygląda przez to jeszcze bardziej groteskowo. Wiedział, że taśma na pewno błyszczy i połyskuje w żółtym blasku lamp. Czuł jednak, że działa leczniczo, postanowił więc nie odklejać jej przez pierwszą godzinę. Jeśli w ciągu sześćdziesięciu minut nikt się nie zatrzyma, zacznie się zastanawiać, czy ją zdjąć.

W ciągu sześćdziesięciu minut nikt się nie zatrzymał. Ruch był niewielki. Noc, Nebraska, zima. Skrzyżowanie było jedynym dużym rozjazdem na odcinku wielu kilometrów, a mimo to upływały całe minuty i nie pojawiał się ani jeden pojazd. Na estakadzie był ruch, lecz niewiele osób miało ochotę się do niego włączyć. W ciągu pierwszej godziny na wschód skręciło zaledwie czterdzieści pojazdów: samochody osobowe, dostawcze, terenowe, różnych marek, modeli i kolorów. Trzydzieści przejechało, nawet nie zwalniając. Dziesięciu kierowców przyjrzało się uważnie Reacherowi, a potem odwróciło wzrok i popędziło dalej.

Nie było w tym niczego niezwykłego. Od lat coraz trudniej podróżowało się autostopem.

Czas zwiększyć szanse.

Odwrócił się i nadłamanym paznokciem kciuka podważył taśmę na nosie. Odkleił centymetrowy odcinek i chwycił go kciukiem i palcem wskazującym. Były dwie szkoły. Jedna radziła odlepić taśmę jednym mocnym szarpnięciem, druga sugerowała, by robić to powoli. Reacher uznał, że to pozorny wybór. Ból w każdym przypadku jest taki sam. Poszedł więc na kompromis, wybierając szybki sposób. Z policzkiem poszło nieźle. Gorzej z nosem. Rany się otworzyły, opuchlizna przemieściła się w górę, a złamany nos chrupnął i zachrzęścił.

Z drugim policzkiem też poszło nieźle.

Zwinął zakrwawioną taśmę i wsunął do kieszeni. Splunął na dłonie i przetarł twarz. Trzysta metrów nad sobą usłyszał helikopter i zobaczył potężny snop światła szperacza, który przebijał mrok, zatrzymując się tu i ówdzie. Reacher odwrócił się, znów postawił jedną stopę na jezdni i wyciągnął rękę. Helikopter zawisł na chwilę, ale stracił zainteresowanie, po czym z hukiem wirników pomknął na zachód. Wkrótce silniki ucichły w oddali.

Ruch na estakadzie nadal był niewielki, ale stały. Na drodze dojazdowej w kierunku północnym i wschodnim zmalał, lecz prawie wszystkie samochody skręcały na autostradę w jedną albo drugą stronę. Prawie żaden nie jechał prosto. Reacher wciąż był dobrej myśli.

Pomagał mu nocny chłód. Zdrętwiała twarz bolała mniej. Z południa nadjechał pick-up z tablicami z Kansas i skręcił na wschód, zwalniając. Za kierownicą siedział szczupły czarnoskóry mężczyzna w grubej kurtce. Długo i dokładnie przypatrywał się Reacherowi. Prawie się zatrzymał. Prawie. Wreszcie odwrócił wzrok i pojechał dalej.

Reacher miał w kieszeni pieniądze. Gdyby dostał się do Lincoln albo Omaha, dalej pojechałby autobusem. Ale nie mógł się dostać do Lincoln ani Omaha. Ktoś musiał go podwieźć. W przerwach między jednym a drugim samochodem chował prawą dłoń pod lewe ramię, żeby nie zamarzła. Przytupywał w miejscu. Oddech spowijał mu głowę jak gęsty obłok. Minął go radiowóz drogówki z włączonym kogutem, ale bez syreny. Siedziało w nim dwóch gliniarzy. Nawet nie spojrzeli na Reachera. Wpatrywali się przed siebie. Może coś się wydarzyło.

W ciągu kilku minut o mało nie zatrzymały się przy nim dwa samochody. Jeden nadjechał z południa, drugi z północy. Kierowcy obydwu zwolnili, przyhamowali, zawahali się i przyjrzeli, a potem przyspieszyli. Coraz bliżej, pomyślał Reacher. Już niedługo. Może to z powodu późnej pory? Ludzie mają więcej współczucia o północy niż w południe. Sama nocna jazda wydawała się czymś osobliwym. Dlatego mniej dziwiła decyzja, by zabrać przypadkowo spotkanego nieznajomego.

Miał nadzieję.

Kolejny kierowca przypatrzył mu się i się oddalił.

I jeszcze jeden.

Reacher splunął na dłonie i przygładził włosy.

Cały czas się uśmiechał.

Nadal był dobrej myśli.

I w końcu, po dziewięćdziesięciu trzech minutach spędzonych na wjeździe na autostradę, zatrzymał się przy nim samochód.

2

Samochód zatrzymał się dziesięć metrów przed nim. Amerykański, sporych rozmiarów, miał miejscowe numery rejestracyjne i ciemny kolor. Reacher przypuszczał, że to chevrolet, prawdopodobnie granatowy, szary lub czarny. Trudno było odgadnąć barwę lakieru w świetle lamp sodowych. W nocy wszystkie ciemne metaliki są anonimowe.

W środku siedziały trzy osoby. Z przodu dwaj mężczyźni, z tyłu kobieta. Mężczyźni byli odwróceni do tyłu, jakby w samochodzie toczyła się ożywiona trójstronna dyskusja. Demokratyczna. Zabrać tego faceta czy nie? Reacher domyślił się, że ta trójka za dobrze się nie zna. Bliscy znajomi zazwyczaj podejmują takie decyzje instynktownie. Tych troje może łączą związki służbowe, może razem pracują i musieli spędzić ze sobą pewien czas, każdy przesadnie licząc się ze zdaniem pozostałych, zwłaszcza kobiety, która stanowiła wyraźną mniejszość.

Reacher zobaczył, że kobieta kiwa głową, a z ruchu warg wyczytał „Tak”. Mężczyźni odwrócili się i samochód podjechał do przodu. Zatrzymał się z szybą drzwi pasażera na wysokości biodra Reachera. Szyba zjechała. Reacher pochylił się i poczuł na twarzy powiew ciepła. Ogrzewanie w samochodzie działało bez zarzutu. To było więcej niż pewne.

Człowiek siedzący obok kierowcy zapytał:

– Dokąd się pan wybiera?

Reacher przez trzynaście lat był wojskowym gliną, a potem prawie tyle samo lat zarabiał na życie dzięki sprytowi. Nie zginął tylko dlatego, że był ostrożny i zachowywał czujność. Wszystkie pięć zmysłów zawsze w pełnej gotowości. Decyzja o tym, czy przyjąć propozycję podwiezienia, zależała głównie od zapachu. Czy czuć piwo? Trawkę? Bourbona? W tym momencie nie mógł jednak niczego wyczuć. Jego nos niedawno został złamany. Opuchlizna i krew zatykały przewody nosowe. Być może miał trwale skrzywioną przegrodę. Niewykluczone, że już nigdy nie poczuje żadnego zapachu.

W tej sytuacji dotyk nie wchodził w grę. Ani smak. Liżąc czy badając po omacku wnętrze samochodu jak ślepiec, niczego się nie dowie. Pozostawał zatem wzrok i słuch. Pasażer z przodu mówił neutralnym tonem, bez żadnego zauważalnego akcentu regionalnego ani intonacji świadczącej o starannym wykształceniu i poczucia wyższości wynikającego z doświadczeń z pracy na wysokim stanowisku. U wszystkich trojga zobaczył gładkie, pozbawione stwardnień dłonie, słabo umięśnione sylwetki, starannie uczesane włosy, brak opalenizny. Ludzie spędzający czas w zamkniętych pomieszczeniach. Za biurkiem. Nie z samego szczytu hierarchii, ale daleko od najniższych szczebli. Wszyscy wyglądali na czterdzieści kilka lat, może byli właśnie w połowie życia, ale na pewno dalej niż w połowie kariery zawodowej. W kategoriach wojskowych byli kimś w rodzaju podpułkowników. Coś osiągnęli, lecz trudno ich nazwać gwiazdami.

Każde z nich było ubrane w czarne spodnie i niebieską dżinsową koszulę – jak w mundur. Koszule były tanie i nowe, wciąż miały zagniecenia po wyjęciu z opakowania. Reacher domyślał się, że pewnie byli na jakichś zajęciach integracyjnych. Korporacyjne bzdety. Zwieziono grupę pracowników średniego szczebla z biur regionalnych, zebrano na pustkowiu, a potem rozdano im koszule i rozdzielono zadania. Może przez to zamieszanie bardziej się rozzuchwalili i dlatego postanowili go zabrać. A może potem będą się nawzajem poddawali otwartej krytyce i dlatego prowadzili tę męczącą trójstronną demokratyczną naradę. Zespoły potrzebują pracy zespołowej, a praca zespołowa wymaga dojścia do zgody. Konsensus nie mógł być w żaden sposób wymuszony, a kwestie płci zawsze były delikatne. Reacher zdziwił się nawet, że kobieta nie siedzi z przodu czy za kierownicą. Choć jeżeli jest jedyną kobietą w trzyosobowej grupie, prowadzenie samochodu można by było uznać za zachowanie zbyt służalcze. Jak podawanie kawy.

Istne pole minowe.

– Jadę na wschód – odpowiedział Reacher.

– Do Iowa? – spytał pasażer siedzący z przodu.

– Przez Iowa – sprecyzował Reacher. – Aż do Wirginii.

– Wskakuj pan – powiedział mężczyzna. – Kawałek możemy pana podrzucić.

Kobieta siedziała za fotelem pasażera, więc Reacher obszedł bagażnik i wsiadł z tyłu od strony kierowcy. Usadowił się i zatrzasnął drzwi. Kobieta nieśmiało skinęła mu głową. Może nieco ostrożnie. Niewykluczone, że to z powodu nosa. Może jego widok wytrącił ją z równowagi.

Mężczyzna za kierownicą zerknął w lusterko wsteczne i ruszył wjazdem na autostradę.

3

Szeryf hrabstwa nazywał się Victor Goodman i zdaniem większości mieszkańców nie mógł nosić lepszego imienia i nazwiska. Naprawdę był dobrym człowiekiem i zwycięzcą, bo do czegokolwiek się zabrał, zawsze odnosił sukcesy. Nie było jednak związku między jego imieniem i nazwiskiem. Wygrywał nie dlatego, że był dobry, ale dlatego, że był inteligentny. Na tyle inteligentny, by przed wykonaniem kolejnego ruchu weryfikować i korygować swoje poprzednie decyzje. Dwa kroki do przodu, jeden do tyłu. Tak działał. Ten system dobrze mu służył. Zawsze. I właśnie Goodman dochodził do wniosku, że trochę się pospieszył z nadaniem komunikatu o poszukiwaniu samochodu.

Miejsce zdarzenia w betonowym bunkrze wyglądało bowiem cholernie poważnie. Dokonano tam egzekucji mężczyzny w zielonej zimowej kurtce. Został po prostu zamordowany. Z zimną krwią zadano mu kilka skutecznych ciosów nożem. To nie była sprzeczka, która doprowadziła do szamotaniny. To była robota zawodowców z pierwszej ligi. Rzadko spotykana w Nebrasce. Ściśle mówiąc, nigdy.

Najpierw Goodman zadzwonił do FBI w Omaha, żeby ich uprzedzić. Był zbyt inteligentny, aby przejmować się wojną terytorialną. Potem zastanowił się jeszcze raz nad dwoma mężczyznami w czerwonym samochodzie. W kolorze strażackiej czerwieni, jak powiedział świadek. Jaskrawoczerwonym. Wydawało się to bez sensu. Wóz był zbyt widoczny jak na profesjonalistów. Zbyt charakterystyczny. Zbyt zauważalny. Dlatego prawdopodobnie ci dwaj ukryli gdzieś w pobliżu drugi samochód. Prawdopodobnie podjechali tam i się przesiedli.

Poza tym mężczyźni w sekundę mogli zdjąć czarne marynarki. Świadek nie był pewny, jakie mieli koszule. Przypuszczał, że białe. Zasadniczo. Albo kremowe. Może w prążki. Albo w kratkę. Czy jeszcze jakieś inne. W każdym razie nie mieli krawatów. A może jeden z nich miał.

Tak więc Goodman jeszcze raz skontaktował się z drogówką oraz załogą helikoptera i uprościł komunikat: poszukiwał teraz dwóch mężczyzn poruszających się jakimkolwiek pojazdem.

• • •

Mężczyzna siedzący obok kierowcy odwrócił się i powiedział dość życzliwie:

– Jeżeli wolno zapytać, co się panu stało w twarz?

– Zderzyłem się z drzwiami – odrzekł Reacher.

– Naprawdę?

– Nie, tak naprawdę to potknąłem się i przewróciłem. Nic ciekawego. Zdarza się.

– Kiedy?

– Wczoraj wieczorem.

– Boli?

– Trochę, ale wystarczy aspiryna.

Facet odwrócił się jeszcze trochę i spojrzał na kobietę. A potem na kierowcę.

– Mamy jakąś aspirynę? Żeby mu pomóc?

Reacher się uśmiechnął. Zespół był gotowy rozwiązać każdy problem, mały czy duży.

– Proszę się nie przejmować – powiedział.

– Ja mam – odezwała się kobieta. Pochyliła się i podniosła torebkę stojącą na podłodze. Poszperała w niej. Mężczyzna siedzący z przodu przyglądał się temu w napięciu. Wyglądał na bardzo przejętego. Za chwilę mieli osiągnąć wyznaczony cel. Kobieta wydobyła opakowanie aspiryny Bayera i wytrząsnęła z niego jedną tabletkę.

– Daj mu dwie – poradził ten siedzący z przodu. – Chyba mu się przydadzą. A zresztą, co tam, daj mu trzy.

Jego ton, zdaniem Reachera, był zbyt rozkazujący. Mógł nie pasować do analizy prowadzonej po zakończeniu zajęć grupowych. Pasażer z przodu stawiał kobietę w trudnej sytuacji. Może sama potrzebowała aspiryny. Może na coś cierpiała. Może krępowała się o tym mówić. Albo na przykład człowiek z przodu zastosował jakiś podwójny blef. Może był tak nieskazitelny pod każdym innym względem, że demonstrowanie władzy pod pozorem niewinnego entuzjazmu uchodziło mu na sucho.

– Jedna wystarczy, dzięki – powiedział Reacher.

Kobieta przechyliła dłoń, upuszczając mu na rękę pastylkę. Mężczyzna z przodu podał mu butelkę wody. Zamkniętą i wciąż zimną, jakby przed chwilą wyjęto ją z lodówki. Reacher połknął tabletkę, odkręcił butelkę i upił duży łyk.

– Bardzo dziękuję – rzekł.

Oddał butelkę. Mężczyzna z przodu wziął ją i podsunął kierowcy, lecz ten bez słowa pokręcił głową. Patrzył na drogę i sunął naprzód, utrzymując prędkość w granicach sto, sto dwadzieścia kilometrów na godzinę. Reacher ocenił, że ma prawie metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, ale był wąski w ramionach i odrobinę się garbił. Miał chudą szyję bez żadnego meszku. Musiał się niedawno ostrzyc, a strzygł się konserwatywnie. Na palcach nie nosił żadnych obrączek. Rękawy taniej niebieskiej koszuli były za krótkie. Na nadgarstku miał zegarek z cyferblatem pełnym małych skomplikowanych tarcz.

Mężczyzna siedzący obok niego był niższy, lecz lepiej zbudowany. Trudno było go nazwać grubym, ale mógłby przekroczyć tę granicę, gdyby jadał hamburgery częściej niż raz w tygodniu. Miał gładką i różową twarz. Włosy jaśniejsze niż włosy kierowcy, ale tak samo krótko i niedawno ostrzyżone, poza tym zaczesane na bok jak u grzecznego ucznia. Jego koszula, niedawno wyjęta z opakowania, miała długie rękawy, była ciasna w pasie i luźna w ramionach. Skrzydełka kołnierzyka, wciąż idealnie trójkątne, wpijały się lekko w szyję.

Kobieta, gdy popatrzeć na nią z bliska, wyglądała na młodszą o rok czy dwa od mężczyzn. Raczej bliżej czterdziestu niż czterdziestu pięciu lat. Kruczoczarne włosy nosiła upięte na czubku głowy w kok. Francuski albo rzymski. Reacher nie znał się na terminologii fryzjerskiej. Szczupła i chyba średniego wzrostu. Jej koszula była w mniejszym rozmiarze niż mężczyzn, mimo to wydawała się luźna. Kobieta była ładna, choć jej uroda sprawiała wrażenie surowej i zasadniczej. Wyglądała na zmęczoną i trochę zakłopotaną. Być może nie uległa czarowi korporacyjnych głupot. Dlatego zdaniem Reachera była najlepsza z całej trójki.

Mężczyzna siedzący z przodu znów się odwrócił, wyciągając gładką, pulchną dłoń.

– A tak w ogóle jestem Alan King – przedstawił się.

Reacher uścisnął mu rękę, mówiąc:

– Jack Reacher.

– Miło mi pana poznać, panie Reacher.

– Wzajemnie, panie King.

– Don McQueen – przedstawił się kierowca, ale nie próbował podawać Reacherowi ręki.

– King i McQueen, co za przypadek – zauważył Reacher. – Król i królowa w jednym samochodzie.

– Się wie – mruknął King.

Kobieta wyciągnęła do Reachera rękę, drobniejszą, bledszą i bardziej kościstą od dłoni Kinga.

– Karen Delfuenso – powiedziała.

– Miło panią poznać, Karen – rzekł Reacher i podał jej rękę. Przytrzymała ją dłużej, niż się spodziewał. Nagle McQueen zdjął nogę z gazu i wszystkich lekko szarpnęło do przodu. Przed nimi jarzyły się światła stopu. Jak czerwony mur.

A w oddali błyskały czerwone i niebieskie światła mnóstwa radiowozów.

4

Dwa kroki do przodu, krok do tyłu. Weryfikacja i korekta. Szeryf Victor Goodman analizował kwestię zastępczego pojazdu, do którego, jak przypuszczał, przesiedli się dwaj mężczyźni. Starał się być na bieżąco w sprawach zawodowych, co nie zawsze było łatwe w tej zapadłej dziurze, ale mniej więcej rok temu przeczytał w pewnym artykule w biuletynie Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego, że w nocy kamerom monitoringu najtrudniej jest wychwycić kolor granatowy. Granatowe płaszcze, czapki, samochody w ciemnościach nocy przypominały niewyraźne plamy. Trudno było je zobaczyć, trudno było dostrzec ich zarys. Wprawdzie w hrabstwie Goodmana nie było żadnych kamer monitoringu, ale szeryf doszedł do wniosku, że z ludzkim okiem jest tak samo jak z obiektywem elektronicznego urządzenia. Doszedł też jednak do wniosku, że dwaj mężczyźni również mogą to wiedzieć. Wszystko wskazywało na to, że to profesjonaliści. Dlatego mogli ukryć w pobliżu granatowy samochód.

Albo i nie.

Co więc powinien zrobić?

Ostatecznie nie zrobił nic. Uznał, że to najrozsądniejsze wyjście. Jeżeli się mylił, nie było sensu prosić, żeby na blokadach zwracano szczególną uwagę na granatowe samochody. Pozostawił więc swój komunikat w niezmienionej formie: nadal poszukiwał dwóch mężczyzn poruszających się jakimkolwiek pojazdem.

• • •

W tym miejscu międzystanowa autostrada miała sześć pasów, a trzy pasy w kierunku wschodnim były zatłoczone samochodami sunącymi w żółwim tempie. Auta osobowe, terenowe, dostawcze toczyły się naprzód, hamowały, stawały, by znów powoli ruszyć. Zdenerwowany McQueen bębnił palcami w kierownicę. King cierpliwie i z rezygnacją patrzył przed siebie. Delfuenso także patrzyła na drogę, ale z niepokojem, jakby czuła, że się dokądś spóźni.

Ciszę przerwał Reacher, pytając:

– Dokąd państwo jedziecie?

– Do Chicago – odpowiedział King.

Reacher w głębi duszy się ucieszył. Z Chicago jeździło dużo autobusów. Sporo z nich odchodziło rano. Na południe przez Illinois, na wschód przez Kentucky, a niedaleko już Wirginia. Dobra wiadomość. Jednak nie powiedział tego głośno. Była noc i czuł, że należy się im słowo współczucia.

– To daleko – rzekł.

– Prawie tysiąc kilometrów – odparł King.

– A skąd jedziecie?

Samochód się zatrzymał, podjechał kawałeczek i znów stanął.

– Byliśmy w Kansas – powiedział King. – Wcześniej jechało się całkiem dobrze. Żadnych opóźnień, mały ruch. Dopiero teraz. Zatrzymujemy się pierwszy raz od ponad trzech godzin.

– Nieźle.

– Mnie pan to mówi? Cały czas nie schodziliśmy poniżej setki. Don chyba pierwszy raz nadepnął na hamulec. Mam rację, Don?

– Wcześniej stanęliśmy tylko, żeby zabrać pana Reachera – potwierdził McQueen.

– No tak – zgodził się King. – Może wtedy czar prysnął.

– To służbowy wyjazd? – zainteresował się Reacher.

– Zawsze jeździmy służbowo.

– Jaka branża?

– Oprogramowanie.

– Naprawdę? – Reacher starał się być uprzejmy.

– Nie piszemy programów – wyjaśnił King. – Informatycy to amatorzy deskorolek i pizzy. My jesteśmy od sprzedaży.

– Ciężko pracujecie.

– Zawsze.

– Wyjazd na razie udany?

– Niezły.

– Myślałem, że to jakieś zajęcia integracyjne. Ćwiczenia czy coś w tym guście. Albo wypad na własną rękę.

– Nie, normalna praca.

– A te koszule?

King się uśmiechnął.

– Nowa moda korporacyjna. Piątkowy luz przez cały tydzień. Ale z wyraźnym logo firmy. Coś w rodzaju barw klubowych. Tak właśnie wygląda teraz rynek programów. Spora konkurencja.

– Mieszkacie w Nebrasce?

King skinął głową.

– Nawet całkiem niedaleko stąd. W Omaha jest teraz sporo firm komputerowych. O wiele więcej, niż można przypuszczać. Dobre środowisko biznesowe.

Samochód potoczył się naprzód, przyhamował, zatrzymał się i znowu ruszył. Reacher domyślał się, że to wóz McQueena. Nie z wypożyczalni. Ani nie firmowy. Za dużo śladów zużycia, za duży bałagan. W losowaniu musiało paść na McQueena. Facet został wyznaczony na kierowcę. A może podczas takich wyjazdów zawsze wyznaczano go na kierowcę? Może stał nisko w hierarchii firmy. A może po prostu lubił prowadzić. Wojownik dróg. Wojownik dróg, który odpoczywa od rodziny. Bo na pewno ma rodzinę. Bo to samochód rodzinny. Ale wskazywały na to nieliczne ślady. Były w nim rzeczy dziecka, lecz niewiele. Na podłodze leżała błyszcząca różowa gumka do włosów. Zdaniem Reachera dorosłe kobiety raczej takich nie noszą. Na półeczce w środkowej konsoli tkwił mały pluszowy zwierzak. Większa część wypełnienia zabawki była spłaszczona, a futerko zlepione, jakby ktoś często gryzł zwierzaka. Reacher doszedł do wniosku, że to córka, która ma od ośmiu do dwunastu lat. Nie potrafił dokładniej określić jej wieku. Niewiele wiedział o dzieciach.

Dziecko miało też matkę albo macochę, a McQueen żonę albo dziewczynę. To nie ulegało wątpliwości. W całym samochodzie można było znaleźć ślady kobiety. We wnęce w środkowej konsoli, tuż obok pluszowego zwierzaka, leżało pudełko chusteczek w kwiatki i zużyta szminka. Na kluczyku kołysał się nawet kryształowy wisiorek. Reacher był niemal pewny, że gdyby miał węch, wyczułby na tapicerce woń perfum.

Zastanawiał się, czy McQueen tęskni za rodziną. Może był bardzo zadowolony. Może nie przepadał za rodziną. Nagle zza kierownicy padło pytanie:

– A pan? W jakiej branży pan działa, panie Reacher?

– Właściwie w żadnej.

– A więc pracuje pan dorywczo? Robi pan, co się trafi?

– Nawet nie.

– Jest więc pan bezrobotny?

– Ale wyłącznie z wyboru.

– Od kiedy?

– Odkąd opuściłem armię.

McQueen nie odpowiedział, ponieważ co innego pochłonęło jego uwagę. Sznur samochodów przed nimi walczył o miejsce na prawym pasie, na który wszyscy zaczęli się wpychać. Właśnie te manewry spowalniały i tamowały ruch. Pewnie kraksa, pomyślał Reacher. Może ktoś wpadł w poślizg, uderzył w barierę i odbijając się, zahaczył o kilka innych aut. Ale nie zauważył wozów strażackich. Ani karetek. Ani pomocy drogowej. Wszystkie migające światła znajdowały się na tej samej wysokości, na dachach samochodów. Było ich tyle i migotały tak szybko, że wyglądały jak wielka niebiesko-czerwona świetlna fala.

Samochód znów posunął się naprzód. Jazda, stop, jazda, stop. Pięćdziesiąt metrów przed światłami McQueen włączył kierunkowskaz i wcisnął się na prawy pas. Reacher mógł wreszcie zobaczyć powód zatoru.

To nie była kraksa.

To była blokada.

Najbliższy radiowóz stał zaparkowany pod kątem w poprzek lewego pasa, a drugi trochę dalej, pod takim samym kątem, w poprzek środkowego pasa. Obydwa przypominały strzałki wskazujące prawy pas, nie pozostawiając kierowcom innego wyboru, jak tylko zjechać na tę stronę. Na środkowym pasie równolegle do osi jezdni stały dwa wozy policyjne, naprzeciwko dwóch następnych zaparkowanych równolegle na poboczu drogi, a dalej jeszcze dwa, też ustawione pod kątem w taki sposób, aby zmusić kierowców do wykonania gwałtownego skrętu przez całą szerokość jezdni na lewy pas, skąd mogli się już swobodnie rozjechać i kontynuować podróż.

Dobrze zorganizowana akcja, pomyślał Reacher. Wszyscy musieli zwolnić z powodu korka, a potem wolno przejechać przez blokadę, bo na jej końcu był ostry zakręt w lewo. Przejazd przez wąski szpaler utworzony przez ustawione równolegle dwa radiowozy na środkowym pasie i dwa na poboczu umożliwiał szczegółową i dokładną kontrolę każdego pojazdu. Tej blokady nie przygotował nowicjusz.

Tylko po co? Osiem radiowozów to nie byle co. Reacher zauważył też strzelby w rękach policjantów. To nie była rutynowa kontrola. Nie sprawdzali numerów rejestracyjnych ani pasów bezpieczeństwa.

– Słuchaliście radia? – zapytał. – Coś się stało?

– Spokojnie – odparł King. – Coś takiego zdarza się od czasu do czasu. Pewnie ktoś uciekł z pudła. Mamy tu parę dużych więzień. Ciągle ktoś daje nogę. Bez sensu, nie? No bo to w końcu nic trudnego. Przecież mają tam zamki w drzwiach.

McQueen spojrzał w jego odbicie w lusterku i powiedział:

– Mam nadzieję, że to nie pan.

– Co, nie ja? – zdziwił się Reacher.

– Nie uciekł pan chyba z więzienia?

W jego głosie można było wyczuć uśmiech.

– Nie. Na pewno nie ja.

– To dobrze – orzekł McQueen. – Bo wszyscy mielibyśmy kłopoty.

Niecierpliwa kolejka posunęła się odrobinę naprzód. Przez długi tunel tylnych i przednich szyb samochodów Reacher widział funkcjonariuszy. Mieli na głowach kapelusze, strzelby trzymali nisko, a latarki nad głowami. Oświetlali wnętrze każdego samochodu, omiatając światłem latarki przód, tył, górę i dół, licząc głowy pasażerów, patrząc na podłogę, czasem zaglądając do bagażników. Potem, usatysfakcjonowani, odprawiali wóz machnięciem ręki i zabierali się do następnego.

– Nie martw się, Karen – odezwał się King, nie odwracając głowy. – Niedługo będziesz w domu.

Delfuenso nie odpowiedziała.

King zerknął na Reachera i wyjaśnił:

– Bardzo nie lubi wyjeżdżać.

Reacher milczał.

Wolno podjechali do przodu. Kontrola przed nimi przebiegała w taki sam sposób. W końcu Reacher zorientował się, na czym polega metoda. Policjanci zaglądali do bagażnika tylko wtedy, gdy w samochodzie siedział samotny mężczyzna. Co wykluczało teorię Kinga o uciekinierze z więzienia. Nie było powodu, dla którego zbiegły więzień nie mógłby się ukryć w bagażniku samochodu, którym podróżowały dwie osoby albo trzy czy cztery. Albo pięć, sześć czy jeszcze więcej. Bardziej prawdopodobne było to, że policja dostała sygnał o samotnym mężczyźnie przewożącym coś dużego i nielegalnego. Narkotyki, broń, bomby, kradzione rzeczy czy coś w tym rodzaju.

Znów podjechali do przodu. Ich samochód był już trzeci w kolejce. W dwóch autach przed nimi siedzieli tylko kierowcy – mężczyźni. W obydwu sprawdzono bagażniki. Obu pozwolono odjechać. McQueen podjechał naprzód i zatrzymał się w miejscu wskazanym przez funkcjonariusza. Jeden z policjantów stanął przed maską i oświetlił latarką tablicę rejestracyjną. Podeszło czterech, po dwóch z każdej strony, i poświeciło do środka przez przednie i tylne okna, licząc pasażerów. Następnie policjant przed maską odsunął się na bok, a ten stojący najbliżej McQueena dał mu znak, by odjechał, niecierpliwie machając mu ręką tuż przed nosem.

McQueen ruszył, mocno skręcając kierownicę w lewo, potem w prawo, a po chwili miał już przed sobą tysiąc kilometrów pustki. Odetchnął i usadowił się wygodnie, King obok niego odetchnął i usadowił się wygodnie, a McQueen wcisnął gaz i samochód ruszył z kopyta i pomknął na wschód, jakby nie było czasu do stracenia.

Minutę później Reacher dostrzegł po drugiej stronie bariery samochód zmierzający równie szybko w przeciwnym kierunku. Ciemny ford crown victoria z błyskającymi niebieskimi światłami za osłoną chłodnicy. Najwyraźniej wóz służb rządowych, który mknął na miejsce jakiegoś nagłego zdarzenia.

5

Ciemny ford crown victoria należał do biura terenowego FBI w Omaha. Agent dyżurny odebrał telefon od szeryfa Goodmana i natychmiast zareagował. Usłyszał od Goodmana słowo „zawodowcy”, co w terminologii FBI oznaczało przestępczość zorganizowaną, a przestępczość zorganizowana była dla FBI najsmaczniejszym kąskiem, ponieważ dzięki niej zyskiwało się renomę, zdobywało uznanie i awansowało. Tak więc niezwłocznie wysłano na miejsce dyżurującą pod telefonem agentkę, odznaczoną weterankę z dwudziestoletnim stażem w Biurze, o dużych umiejętnościach, dużym doświadczeniu i cieszącą się dużym szacunkiem.

Agentka nazywała się Julia Sorenson, miała prawie czterdzieści siedem lat i spędziła w Omaha prawie czterdzieści siedem szczęśliwych miesięcy. Omaha nie było Nowym Jorkiem ani Waszyngtonem, nie był też jednak zaściankiem. I nie Syberią. Bynajmniej. Z jakiegoś niewiadomego historycznego powodu zbrodnia szła szlakiem linii kolejowych, a w granicach Nebraski znajdowały się duże stacje rozrządowe, jedne z największych na świecie. Dlatego talent Sorenson się tu nie marnował. Nie dręczyła ją frustracja ani poczucie niespełnienia.

Siedząc za kierownicą, zadzwoniła na numer komórki szeryfa Goodmana, aby poinformować go, że już jedzie. Umówiła się z nim za godzinę na miejscu zdarzenia.

• • •

Goodman odebrał telefon w samochodzie. Zostawił na miejscu zdarzenia jednego zastępcę, żeby je zabezpieczył i pilnował świadka, a wszyscy pozostali funkcjonariusze pojechali ustawić blokady na lokalnych drogach hrabstwa. Sam szeryf pozostał jedynym patrolem bez przydzielonego zadania. Krążył więc po okolicy, wypatrując jaskrawoczerwonego auta.

Jego hrabstwo było duże, choć niezbyt skomplikowane pod względem geograficznym. Przed stu laty ktoś narysował na mapie kwadrat i taki kształt pozostał. Kwadrat był podzielony dwiema liniami: w poprzek dwupasmową drogą z lewa na prawo, z zachodu na wschód, oraz drugą dwupasmową drogą biegnącą prostopadle do pierwszej, z dołu do góry, z południa na północ. Drogi przecinały się w pobliżu środka kwadratu, tworząc skrzyżowanie, wokół którego wyrosło ośmiotysięczne miasteczko. Ruch lokalny w granicach hrabstwa z zachodu na wschód i ze wschodu na zachód był niewielki, ponieważ osiemdziesiąt kilometrów na północ biegła równolegle autostrada międzystanowa, która przejmowała większą jego część. Ale z północy na południe i z południa na północ przemieszczało się znacznie więcej pojazdów, bo autostrada międzystanowa przyciągała je i wypluwała, generując duży ruch w obu kierunkach. Miejscowi przedsiębiorcy błyskawicznie zorientowali się w sytuacji i pięć kilometrów na północ od miasteczka powstał długi i nierówny ciąg usługowy ze stacjami benzynowymi, restauracjami, motelami, bistrami, sklepami całodobowymi i barami. Beztroscy obywatele uważali to miejsce za zwykłą dzielnicę handlową, a sztywniacy nazywali je Miastem Grzechu. Obowiązywały tam dokładnie te same normy, prawa i przepisy co w pozostałej części hrabstwa, lecz od pięćdziesięciu lat panowała niepisana zasada, zgodnie z którą egzekwowano te normy, prawa i przepisy bardzo łagodnie. W rezultacie w bistrach można było znaleźć automaty do keno i jednorękich bandytów, w nocnych barach występowały striptizerki, krążyły plotki o prostytucji w motelach, a do kasy hrabstwa płynęła szeroka rzeka podatków.

To był ruch dwukierunkowy, tak jak na dwupasmowej drodze.

Właśnie tam zmierzał Goodman. Nie z powodów natury moralnej, lecz po prostu dlatego, że dzielnica usługowa była ostatnim przystankiem przed odległą autostradą, gęsto przetykanym pustymi działkami, nieczynnymi od dawna firmami i pozbawionymi okien szarymi murami z pustaków. Gdyby ktoś chciał ukryć samochód i bez przeszkód się do niego przesiąść, w całym hrabstwie nie znalazłby lepszego miejsca.

Minął skrzyżowanie, zostawiając za sobą szacowne dzielnice. Za nim rozciągało się pole soi, a dalej, na odcinku pobocza długości czterystu metrów, stały maszyny rolnicze z czwartej ręki. Wszystkie były na sprzedaż, ale większość z nich czekała na kupca tak długo, że przeżarła je rdza. Dalej znów rosła soja, a potem w oddali pojawiły się światła Miasta Grzechu. Przy wjeździe i wyjeździe znajdowały się stacje benzynowe, jedna po zachodniej, druga po wschodniej stronie drogi, ogromne jak parkingi dla osiemnastokołowców przy stadionach. Każda była oświetlona latarniami na wysokich słupach i oznaczona firmowym logo umieszczonym tak wysoko, aby można je było dojrzeć z odległości paru kilometrów. Między stacjami ciągnął się rząd restauracji, moteli, sklepów, bistr i barów, stojących po obu stronach drogi pod przypadkowym kątem. Niektóre były oświetlone, inne nie, a każdy budynek otaczał parking wysypany tłuczonymi kamieniami. Niektóre przetrwały pięćdziesiąt lat, inne już dawno zostały zamknięte i porosły chwastami.

Goodman zaczął od wschodniej strony drogi. Skręcił za restaurację, do której od czasu do czasu chodził. Jechał powoli, prowadząc jedną ręką, a drugą trzymając wewnętrzny uchwyt szperacza umieszczonego na słupku przy przedniej szybie radiowozu i sprawdzając zaparkowane samochody. Objechał budynek z tyłu, mijając pojemniki na śmieci, a potem ruszył dalej, zrobił pętlę wokół bistra, sprawdził motel i niczego nie znalazł. Na stacji benzynowej w pobliżu stanowisk wymiany oleju stało kilka sedanów z pogiętymi błotnikami, ale żaden nie był jaskrawoczerwony, a sądząc po warstwie brudu na szybach, były tam od dłuższego czasu.

Goodman przepuścił jadące z przeciwka samochody, po czym zawrócił i ruszył zachodnią stroną drogi, zaczynając od północnego końca, gdzie pierwsze stało bistro zbudowane przed mniej więcej dwudziestu laty z pustaków, dziś pomalowanych na kremowo. Budynek nie miał okien. Tylko wywietrzniki na dachu przypominające grzyby. W pobliżu nie znalazł żadnych czerwonych aut. Następny w kolejności był bar, dość czysty i cieszący się opinią najbardziej porządnego lokalu w Mieście Grzechu. Goodman zrobił ósemkę wokół frontu. Szperacz nieco się spóźnił, ale po chwili odnalazł to, czego szukał szeryf.

Za budynkiem stał równiutko zaparkowany zagraniczny jaskrawoczerwony samochód.

6

Reacher przechylił się odrobinę w prawo, aby zza głowy Dona McQueena spojrzeć przez przednią szybę na drogę. Niemal wbił się przy tym ramieniem w Karen Delfuenso, która się odsunęła i oparła o drzwi po swojej stronie, aby zachować bezpieczną odległość. Reacher zobaczył szeroki łan świateł reflektorów, a dalej nic, tylko ciemność, w której hen przed nimi majaczyła samotna para czerwonych świateł. Według prędkościomierza jechali sto trzydzieści kilometrów na godzinę. Wskaźnik paliwa pokazywał, że bak jest w trzech czwartych pełny, a wskaźnik temperatury – prawidłowy poziom. Pokrywę poduszki powietrznej zdobiło logo z charakterystyczną muszką, co oznaczało, że jadą chevroletem. Samochód miał na liczniku trochę ponad sto tysięcy. Nie był nowy, ale i niezbyt stary. Sunął autostradą całkiem gładko.

Reacher się wyprostował, Delfuenso zrobiła to samo. Alan King wykonał półobrót na fotelu i powiedział:

– Mój brat służył w wojsku. Peter King. Może go pan znał?

– To bardzo duża instytucja – odparł Reacher.

King uśmiechnął się, nieco zmieszany.

– Jasne – rzekł. – Głupia uwaga.

– Ale często się ją słyszy. Każdy zakłada, że wszyscy się znamy. Nie wiem dlaczego. Ilu ludzi na przykład mieszka tam gdzie pan?

– Chyba z półtora miliona.

– Zna pan ich wszystkich?

– Nie znam nawet swoich sąsiadów.

– No właśnie. W jakiej formacji służył pana brat?

– W artylerii. Pojechał na pierwszą wojnę w Zatoce.

– Ja też.

– No więc może jednak go pan znał.

– Pojechało nas tam pół miliona. Tłum. Nigdy nie widziałem tak wielkiej akcji.

– Jak tam było?

– Brat panu nie mówił?

– Nie rozmawiamy ze sobą.

– Gorąco. To zapamiętałem najlepiej.

– A pan w jakiej formacji służył?

– Byłem gliną. W żandarmerii. W sekcji dochodzeń kryminalnych, całe życie.

King ni to wzruszył ramionami, ni to skinął głową i nie odpowiedział. Odwrócił się i spojrzał przez szybę w ciemność.

Za oknami mignęła tablica stojąca przy drodze: Witamy w Iowa.

• • •

Szeryf Goodman skierował samochód na parking za budynkiem baru i włączył długie światła. Zagraniczne auto nie było toyotą ani hondą, ani kią, ani hyundaiem. To była mazda. Dokładnie mówiąc, mazda 6. Pięciodrzwiowy hatchback, lecz z elegancko wyprofilowanym tyłem, przez co samochód do złudzenia przypominał czterodrzwiowego sedana. Nowy model. W kolorze strażackiej czerwieni. Pusty, ale jeszcze nie było na nim widać śladów rosy. Zostawiono go tu niedawno.

Po obu stronach mazdy było dużo wolnych miejsc. Za nią rozciągał się pięćdziesięciometrowy kawałek porośniętego chwastami żwiru, a dalej prawie nic, aż do przedmieść Denver ponad tysiąc kilometrów na zachód. Samochód stał zwrócony maską do tylnych drzwi baru – stalowego prostokąta w burym otynkowanym murze.

Dobre miejsce. Mało widoczne. Żadnych świadków. Goodman wyobraził sobie, jak dwaj mężczyźni wysiadają z mazdy, zrzucają marynarki, podchodzą do drugiego wozu, wsiadają i odjeżdżają.

Do jakiego wozu?

Nie miał pojęcia.

Dokąd odjeżdżają?

Nie na wschód ani na zachód, bo nie mogliby się wydostać z hrabstwa, nie jadąc najpierw na południe, do skrzyżowania, a żaden uciekinier nie jechałby w stronę miejsca zbrodni. Nie było więc wątpliwości, że ruszyli dalej na północ. Bo tam, za ciemnym horyzontem, czekała na nich autostrada międzystanowa, przyciągając ich jak wielki magnes.

Dlatego już dawno zniknęli. Albo zdążyli przekroczyć granice hrabstwa kilka minut przed ustawieniem północnej blokady, albo przedostali się przez nią niezauważeni kilka minut później, gdy zastępcy szeryfa nadal szukali jaskrawoczerwonego samochodu.

Z winy Goodmana, który doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

Szeryf połączył się przez radio ze swoimi ludźmi i polecił im zlikwidować blokady na lokalnych drogach. Wyjaśnił dlaczego. Kazał dwóm funkcjonariuszom zabezpieczyć teren za barem, a pozostałym wracać do swoich obowiązków. Skontaktował się z dyżurnym drogówki, ale nie usłyszał dobrych wiadomości. Spojrzał na zegarek, obliczając czas, odległość i prędkość, a potem nabrał powietrza i je wypuścił, wrzucił bieg i ruszył na miejsce zdarzenia, gotowy na spotkanie z agentką specjalną Julią Sorenson.

To jego wina.

Dwaj mężczyźni opuścili stan.

Teraz to problem FBI.

7

Julia Sorenson bez trudu odnalazła skrzyżowanie, lecz nie było w tym nic dziwnego, ponieważ GPS wskazywał, że to jedyny tego typu element kartograficzny w promieniu wielu kilometrów. Zgodnie z instrukcją skręciła w prawo i pojechała sto metrów na zachód w kierunku kręgu światła, gdzie zobaczyła betonowy bunkier, obok którego stał samochód szeryfa i radiowóz zastępcy.

Miejsce zdarzenia wyglądało dokładnie tak, jak je opisano.

Bardziej rozumiała obecność samochodów niż bunkra. Były to fordy crown victoria, takie same jak jej wóz, ale w barwach policji hrabstwa, wyposażone w osłony zderzaków z przodu i z tyłu oraz belki ze światłami na dachu. Trudniej było wytłumaczyć, skąd wziął się bunkier. Prostopadłościan długości może sześciu metrów, szerokości czterech i pół i wysokości trzech. Miał płaski betonowy dach i żadnych okien. Drzwi były metalowe, wygięte, porysowane i odrapane. Cały budynek wyglądał na wysłużony i zapadający się ze starości. Beton został zniszczony przez wiatr i deszcz, był pełen odprysków i dziur, czasem wielkości pięści. Prześwitywały spod niego brązowe kamienie, niektóre gładkie, inne popękane i wyszczerbione.

Agentka zaparkowała za radiowozem zastępcy szeryfa i wysiadła. Była wysoką kobietą w wyraźnie skandynawskim typie, raczej przystojną niż ładną, o popielatoblond włosach, których kolor był prawie naturalny. Miała na sobie czarne spodnie, niebieską bluzkę i czarną kurtkę, na nogach solidne czarne buty, a na ramieniu torebkę w kształcie gruszki, w której nosiła różne potrzebne rzeczy, z wyjątkiem pistoletu, tkwiącego w kaburze na lewym biodrze, oraz portfela z odznaką w kieszeni.

Wyjęła portfel, otworzyła go i podeszła do szeryfa. Według jej oceny mógł być starszy od niej około dwudziestu lat. Mocno zbudowany, ale niewysoki, wyglądał jak trzy czwarte futbolisty. Nieźle jak na jego wiek. Miał na sobie zimową kurtkę narzuconą na koszulę mundurową. Nie nosił rękawiczek, mimo że noc była chłodna. Podali sobie ręce i przez chwilę stali w milczeniu przed bunkrem, jakby zastanawiali się, od czego zacząć.

– Pierwsze pytanie – odezwała się Sorenson. – Co to za budynek?

– Stara pompownia – wyjaśnił Goodman. – Wydobywała wodę z warstwy wodonośnej.

– Już nie działa?

Goodman skinął głową.

– Zwierciadło wody się obniżyło. Trzeba było wykopać głębszą dziurę. Nowa pompa jest półtora kilometra stąd.

– Denat ciągle tam jest?

Goodman znów skinął głową.

– Czekaliśmy na panią.

– Kto tam wchodził?

– Tylko ja i lekarz.

– Jest dużo krwi.

– Dużo – odparł Goodman.

– Wszedł pan w tę kałużę?

– Musieliśmy. Trzeba było sprawdzić, czy ten człowiek rzeczywiście nie żyje.

– Czego dotykaliście?

– Tylko szyi i nadgarstka, żeby zbadać puls.

Sorenson kucnęła i otworzyła swoją gruszkowatą torbę. Wyjęła z niej plastikowe ochraniacze na buty, lateksowe rękawiczki i aparat fotograficzny. Postawiła jedną stopę w lepkiej kałuży i otworzyła drzwi bunkra. Jeden zawias wydał przeraźliwy pisk, drugi jęk. Obydwa dźwięki zabrzmiały jak zawodzenie upiora. Sorenson postawiła drugą stopę w kałuży krwi.

– W środku jest światło – powiedział Goodman.

Namacała wyłącznik. Zapaliła się naga żarówka w drucianej kratce. Stara kratka, stara żarówka. Chyba dwustuwatowa. Z przezroczystego szkła. Dawała ostre, jasne, padające pionowo w dół światło. Sorenson zobaczyła kikuty dwóch starych grubych rur wychodzących z podłogi, w odległości mniej więcej trzech metrów od siebie. Obie miały średnicę około trzydziestu centymetrów i kiedyś były pomalowane szarozieloną farbą, która teraz łuszczyła się płatami, ukazując plamy rdzy. Obie rury były otwarte u góry i kończyły się szerokimi kołnierzami w miejscach, gdzie kiedyś łączyły je śruby. Dawno zdemontowana część sieci wodociągowej. Sorenson przypuszczała, że przez wiele lat woda gruntowa płynęła jedną rurą i była pompowana dalej przez drugą, leżącą poziomo pod ziemią, do wieży ciśnień, która musiała się znajdować gdzieś w pobliżu. Ale pewnego dnia pompy zaczęły wysysać osuszone skały i przyszła pora na nowy odwiert. Potrzeby ludności, nawadnianie, instalacje wodociągowe. Sorenson czytała materiały informacyjne. Ponad jedenaście bilionów litrów wody podziemnej rocznie, największe zasoby zaraz po Teksasie i Kalifornii.

Rozglądała się dalej.

Podłogę wokół rur pokrywał stary pył, na jednej ścianie była zamontowana przemysłowa tablica rozdzielcza sprzed kilku pokoleń, a na drugiej wyblakły schemat pokazujący charakter i przeznaczenie urządzeń hydraulicznych, które kiedyś łączyły jeden zielony kikut z drugim. I to tyle, jeśli chodzi o elementy stałej instalacji.

Do stałej instalacji nie należał denat i jego krew. Leżał na wznak z łokciami i kolanami zgiętymi tak, że wyglądał jak karykatura człowieka wykonującego jakiś staromodny taniec. Jego twarz była zalana krwią, brzuch był zalany krwią, mężczyzna leżał w jeziorze krwi. Miał około czterdziestu lat, choć trudno to było ocenić. Był ubrany w zimową kurtkę z grubej zielonej bawełny, watowaną i impregnowaną, niezbyt starą, ale i nie nową. Kurtka nie była zapięta na zamek ani guziki. Była rozchylona, ukazując szary sweter i kremową koszulę w kratkę. Sweter i koszula wyglądały na wytarte i brudne. I sweter, i koszulę wyciągnięto mu ze spodni, a potem podciągnięto na klatkę piersiową.

Mężczyzna miał dwie rany zadane nożem. Pierwszą było poprzeczne cięcie na czole, dwa centymetry nad brwiami. Drugą poszarpana rana kłuta z prawej strony brzucha, mniej więcej na wysokości pępka. Krew pochodziła przede wszystkim z drugiej rany. Chlusnęła jak z fontanny. Pępek wyglądał niczym naparstek pełen schnącej farby.

– Co pan o tym myśli, szeryfie? – spytała Sorenson.

– Zacięli go w czoło, żeby go oślepić – odrzekł Goodman zza drzwi. – Strumień krwi zalał mu oczy. Stara sztuczka nożowników. Dlatego uznałem, że to robota zawodowców. Potem już poszło łatwo. Podciągnęli mu koszulę, wbili nóż pod żebra i obrócili go w ranie. Ale za mało skutecznie. Umierał przez kilka minut.

Sorenson pokiwała głową. Stąd tyle krwi. Jego serce wciąż biło, bohatersko, ale nadaremnie.

– Wie pan, kto to jest? – zapytała.

– Nigdy wcześniej go nie widziałem.

– Dlaczego podciągnęli mu koszulę?

– Bo to zawodowcy. Nie chcieli, żeby ostrze zahaczyło o ubranie.

– Racja – przytaknęła Sorenson. – To musiał być długi nóż, nie sądzi pan? Żeby stąd sięgnął aż do klatki piersiowej.

– Jakieś dwadzieścia centymetrów.

– Świadek widział nóż?

– Nie mówił. Ale może go pani sama zapytać. Czeka w radiowozie. Żeby nie zmarzł.

– Dlaczego go nie zastrzelili? – zastanawiała się Sorenson. – Jeżeli to robota profesjonalistów, można by się raczej spodziewać dwudziestkidwójki z tłumikiem.

– W zamkniętej przestrzeni to i tak dużo hałasu.

– W okolicy przecież nic nie ma.

– No więc nie wiem, dlaczego nie strzelali – powiedział Goodman.

Sorenson zaczęła robić zdjęcia, najpierw ciała, na szerszym tle, potem zbliżenia szczegółów.

– Zgodzi się pan, żebym poruszyła zwłoki? – spytała. – Chcę sprawdzić, czy ma dokumenty.

– To teraz pani sprawa – odrzekł Goodman.

– Moja?

– Sprawcy są już poza granicami stanu.

– Jeżeli pojechali na wschód.

– Nawet jeżeli pojechali na zachód, to tylko kwestia czasu. Wszystko wskazuje na to, że przedostali się przez blokady.

Sorenson nie odpowiedziała.

– Przesiedli się do innego samochodu – dodał Goodman.

– Albo samochodów – poprawiła go Sorenson. – Mogli się rozdzielić i wyjechać osobno.

Goodman pomyślał o dwóch pustych miejscach po obu stronach zaparkowanej za barem mazdy. Pomyślał o ostatecznej wersji swojego komunikatu: Poszukiwani są dwaj mężczyźni poruszający się jakimkolwiek pojazdem.

– Nie wziąłem pod uwagę takiej możliwości – przyznał. – Schrzaniłem sprawę.

Sorenson nie próbowała dodawać mu otuchy. Obeszła ogromną kałużę krwi i kucnęła w najsuchszym miejscu, jakie udało jej się znaleźć. Wyciągnęła do tyłu lewą rękę, żeby nie stracić równowagi, a prawą zaczęła dotykać i obszukiwać zwłoki. W kieszeni koszuli nic nie było. Nic w kurtce, ani w zewnętrznych, ani w wewnętrznych kieszeniach. Palce gumowych rękawiczek zrobiły się czerwone. Poklepała kieszenie spodni. Też nic.

– Szeryfie! Będzie mi pan musiał pomóc! – zawołała.

Goodman wszedł na palcach do bunkra, ostrożnie stawiając nogi bokiem, jakby balansował na gzymsie kilkaset metrów nad ziemią.

– Niech pan wsunie palec w szlufkę i spróbuje go odwrócić – poprosiła Sorenson. – Muszę sprawdzić tylne kieszenie.

Goodman kucnął naprzeciwko niej, w odległości wyciągniętej ręki od ciała, i zaczepił palec o szlufkę w spodniach ofiary. Odwrócił głowę i pociągnął. Martwy mężczyzna przekręcił się na bok. Krew zachlupotała i pociekła, ale powoli, ponieważ już krzepła i mieszała się z pyłem na posadzce, tworząc gęstą papkę. Ręka Sorenson w lateksowej rękawiczce wystrzeliła jak dłoń kieszonkowca, grzebiąc, klepiąc i myszkując.

Tam też nic nie było.

– Nie ma dokumentów – stwierdziła. – A więc na razie mamy niezidentyfikowaną ofiarę. Czyż życie nie jest wspaniałe?

Goodman puścił szlufkę i zwłoki opadły na wznak.

8

Jack Reacher nie miał wykształcenia prawniczego, ale jak wszyscy czynni gliniarze nauczył się tego i owego o prawie, głównie o jego stosowaniu w praktyce, o różnych sztuczkach i kruczkach.

Poznał też obszary, o których prawo milczy.

Na przykład: nie istnieje prawo, zgodnie z którym ludzie zabierający autostopowiczów muszą mówić prawdę.

Nauczył się też, że czasem ludziom trudno jest się oprzeć niewinnym fantazjom. To chyba jeden z najważniejszych powodów, dla których w ogóle kierowcy się zatrzymywali. Podróżował już z biurowymi gryzipiórkami twierdzącymi, że są menedżerami, z menedżerami, którzy podawali się za przedsiębiorców, i z przedsiębiorcami twierdzącymi, że znakomicie prosperują; z pracownikami podającymi się za właścicieli firm, z pielęgniarkami podającymi się za lekarki i z lekarzami podającymi się za doświadczonych chirurgów. Ludzie lubią czasem rozwinąć skrzydła. Mają ochotę na godzinę czy dwie wejść w życie kogoś innego, skosztować go, wypróbować jak tekst nowej roli, przez chwilę pławić się w jej blasku.

Nie popełniają żadnego przestępstwa, nikomu nie robią krzywdy.

Chcą się tylko rozerwać.

Kłamstwa Alana Kinga były jednak inne.

W tym, co mówił, nie próbował przedstawić się w lepszym świetle. Nie chciał uchodzić za kogoś ważniejszego, lepszego, bardziej inteligentnego czy atrakcyjnego. Używał głupich, banalnych wykrętów bez żadnego uzasadnionego powodu.

Na przykład: niebieskie dżinsowe koszule nie były firmowe. Nie były atrakcyjnym, odprasowanym strojem z logo wyhaftowanym nad kieszenią. Nikt ich wcześniej nie nosił ani nie prał. Pochodziły ze sklepu z tandetą, wzięto je prosto z półki i wyciągnięto z opakowań. Reacher dobrze o tym wiedział, bo sam nosił takie koszule.

Na przykład: King twierdził, że nie zatrzymywali się od trzech godzin, ale wskaźnik poziomu paliwa pokazywał trzy czwarte. To by oznaczało, że chevrolet może jechać przez dwanaście godzin na jednym baku. A więc przy prędkościach na autostradzie mógłby pokonać tysiąc sześćset kilometrów. Co było niemożliwe.

I jeszcze jedno: woda, którą King mu dał, żeby popił aspirynę od Karen Delfuenso, była zimna, jak właśnie wyjęta z lodówki. Po trzech godzinach w samochodzie, w którym ogrzewanie hulało na cały regulator, byłoby to niemożliwe.

Kłamstwa.

Na przykład: King twierdził, że mieszka gdzieś w Nebrasce, ale potem powiedział, że jego miasto ma półtora miliona mieszkańców. To niemożliwe. Cała populacja Nebraski liczy około półtora miliona. Omaha ma czterysta tysięcy mieszkańców, a Lincoln dwieście pięćdziesiąt tysięcy. W całych Stanach Zjednoczonych jest tylko dziewięć miast z liczbą ludności przekraczającą milion, a osiem z nich zamieszkuje zdecydowanie mniej lub zdecydowanie więcej niż półtora miliona. Najbliżej tej liczby jest Filadelfia.

Czyżby ta trójka pochodziła właśnie z Filadelfii? A może King miał na myśli obszar metropolitalny? W takim przypadku Filadelfia byłaby za duża, ale pojawiłoby się znacznie więcej miast kandydatów. W grę mogłyby wchodzić Las Vegas albo Columbus, albo Milwaukee, albo San Antonio lub aglomeracja Norfolk-Virginia Beach-Newport News.

Na pewno jednak nie żadne miasto w Nebrasce.

Absolutnie żadne.

I dlaczego Karen Delfuenso nic nie mówi? Powiedziała tylko „Ja mam”, kiedy padło pytanie o aspirynę, i wymieniła swoje imię i nazwisko, gdy wszyscy się przedstawiali. Potem już się nie odezwała. Reacher potrafił milczeć przez długie godziny, ale nawet on próbował nawiązać uprzejmą rozmowę. Delfuenso sprawiała wrażenie osoby, która chętnie przyłączyłaby się do takich towarzyskich konwenansów, jednak tego nie zrobiła.

Dlaczego?

To nie mój problem, pomyślał Reacher. Jego problem to znaleźć autobus jadący do Wirginii. Zbliżał się do tego celu z prędkością prawie stu trzydziestu kilometrów na godzinę, ponad trzy metry na sekundę. Opadł na oparcie i przymknął oczy.

• • •

Julia Sorenson podskakiwała przed bunkrem, zdejmując z butów plastikowe ochraniacze, które następnie schowała do szczelnej torebki razem z rękawiczkami. Niewykluczone, że są na nich dowody, zresztą na pewno niebezpieczne dla środowiska. Następnie wyszperała telefon i wezwała armię ekspertów medycyny sądowej i kryminalistyki FBI.

Jej sprawa.

Wsiadła do radiowozu zastępcy szeryfa, gdzie na tylnym siedzeniu czekał świadek zdarzenia. Nie było sensu wyciągać biedaka na ziąb. Goodman usiadł z przodu, a zastępca odwrócił się do nich zza kierownicy. Była to normalna narada dwóch par rozdzielonych kuloodporną przegrodą.

Świadek miał około pięćdziesięciu lat i gęsty zarost, nie wyglądał na szczególnie zadbanego i był ubrany w zimowy strój roboczy. W jego relacji pojawiło się wiele nieścisłości, których Sorenson się spodziewała. Doskonale zdawała sobie sprawę z wad zeznań naocznych świadków. Kiedy była na szkoleniu w Quantico, wysłano ją na przesłuchanie lekarza podejrzanego o oszustwa ubezpieczeniowe. Czekała na swoją kolej w zatłoczonej poczekalni. W pewnej chwili wpadł tam uzbrojony złodziej, który chciał ukraść leki z gabinetu. Wbiegł, strzelił, przemknął przez salę i wybiegł. Potem oczywiście dowiedziała się, że napad od początku do końca był zainscenizowany. Lekarz był aktorem, bandyta był aktorem, pistolet załadowano ślepakami, a w poczekalni siedzieli wyłącznie agenci odbywający szkolenie. Nie potrafili uzgodnić rysopisu złodzieja. Nie wiedzieli, jak wyglądał. Niski czy wysoki, gruby czy chudy, czarny czy biały – nikt nie pamiętał. Od tamtego ranka Sorenson zaczęła traktować zeznania naocznych świadków z pewną rezerwą.

– Widział pan, jak ten człowiek w zielonej kurtce się tu zjawił? – zapytała.

– Nie – odrzekł świadek. – Widziałem go tylko na chodniku, jak szedł w stronę starej pompowni, tam.

– Widział pan, jak przyjechał czerwony samochód?

– Nie. Kiedy patrzyłem, już tam stał.

– Siedzieli w nim mężczyźni w czarnych garniturach?

– Nie, oni też byli na chodniku.

– Szli za tamtym?

Mężczyzna skinął głową.

– Jakieś cztery metry za nim. Może pięć.

– Potrafi ich pan opisać?

– Po prostu dwóch ludzi. W garniturach.

– Starzy? Młodzi?

– Ani starzy, ani młodzi. Po prostu faceci.

– Niscy? Wysocy?

– Średni.

– Czarni czy biali?

– Biali.

– Grubi czy chudzi?

– Średni.

– Przypomina pan sobie jakieś znaki szczególne? – dopytywała się Sorenson.

– Nie wiem, co to znaczy – odparł mężczyzna.

– Mieli coś charakterystycznego na twarzy? Brody, blizny, kolczyki? Tatuaże? Tego typu cechy.

– Nie, normalni faceci.

– Pamięta pan kolor włosów? Jasny czy ciemny?

– Włosów? – powtórzył mężczyzna. – Nie wiem. Mieli chyba włosy w normalnym kolorze.

– Widział pan u nich nóż, kiedy tam weszli?

– Nie.

– Widział pan nóż, kiedy wyszli?

– Nie.

– Mieli na sobie ślady krwi?

– Chyba jeden miał na marynarce mokre ślady w paru miejscach. Ale były czarne, nie czerwone. Jakby od wody. Na czarnym garniturze tak to wyglądało.

– Światła na ulicy są żółte – stwierdziła Sorenson.

Mężczyzna spojrzał przez szybę, jakby chciał to potwierdzić, i powiedział:

– Tak.

– A więc krew w żółtym świetle mogła się wydawać czarna.

– Chyba tak.

– Czerwony samochód należał do tych dwóch mężczyzn?

– Wsiedli do niego, proszę pani.

– Ale jakie sprawiali wrażenie, kiedy wsiadali? Zachowywali się w nim pewnie i swobodnie? Czy może nie bardzo się orientowali, gdzie co jest?

Goodman spojrzał na nią pytająco z przedniego siedzenia. Sorenson wyjaśniła:

– Denat nie miał nic w kieszeniach. Nie miał też kluczyków do samochodu. Jak się tu dostał? Może czerwony samochód należał do niego.

– A jak tamci dwaj się tu dostali? – spytał Goodman. – Przecież nie przyszli pieszo. Jest zimno, a oni nie mieli kurtek.

– Może przyjechali wszyscy razem?

– Nie wiem, proszę pani – powiedział świadek. – Wsiedli do wozu i odjechali. Tylko tyle widziałem.

Goodman puścił świadka do domu, a potem zawiózł Sorenson na północ, żeby obejrzała porzucony czerwony samochód.

9

Oczy Reachera były zamknięte, jego nos nie działał, a niedobór sensoryczny rekompensowały mu smak, słuch i dotyk. Czuł w ustach smak żelaza i miedzi w miejscu, gdzie do gardła spływała mu krew. Pod opuszkami palców prawej dłoni czuł mikroskopijną szorstkość gęstej, syntetycznej tapicerki na tylnym siedzeniu samochodu, przypominającej mysią sierść. Lewa ręka spoczywająca na kolanach dotykała włóknistej faktury grubej bawełny spodni, wciąż śliskich od środków chemicznych, którymi producent potraktował tkaninę. Słyszał głośny wizg opon na betonowych płytach, warkot silnika, szum pasków klinowych i świst powietrza opływającego przednie słupki i lusterka boczne. Słyszał odgłos uginających się sprężyn foteli, kiedy pasażerowie w czasie jazdy unosili się na nich o kilka milimetrów. Słyszał równy i opanowany oddech skupionego Dona McQueena. Karen Delfuenso oddychała trochę niespokojnie, a oddech Alana Kinga stał się krótszy i szybszy. Facet musiał się nad czymś zastanawiać. Był bliski podjęcia jakiejś decyzji. Reacher usłyszał tarcie tkaniny o nadgarstek. King patrzył na zegarek.

Po chwili się odwrócił, a Reacher otworzył oczy.

– Naprawdę zależy mi, żeby dotrzeć do Chicago przed świtem – powiedział King.

Mnie pasuje, pomyślał Reacher. Rano z Chicago odchodzi dużo autobusów. Na południe przez Illinois, na wschód przez Kentucky, a dalej już jest Wirginia.

– Powinno się udać – odrzekł. – Jedziemy dość szybko. Jest zima. Świt będzie późno.

– Plan był taki, żeby Don prowadził przez pierwszą połowę drogi, a ja przez drugą. Myślę sobie teraz, że powinniśmy we trzech. Pan mógłby jako drugi.

– Nie Karen? – zdziwił się Reacher.

Delfuenso nie odpowiedziała.

– Karen nie prowadzi – wyjaśnił King.

– W porządku – zgodził się Reacher. – Zawsze chętnie pomagam.

– Tak będzie bezpieczniej.

– Jeszcze nie widział mnie pan za kierownicą.

– Droga jest pusta, prosta i szeroka.

– W porządku – powtórzył Reacher.

– Zmienimy się na najbliższym postoju na stacji benzynowej.

– Czyli kiedy?

– Niedługo.

– Jak to? Jedziecie już trzy godziny, ale bak jest jeszcze w trzech czwartych pełny. Przy takim zużyciu trzeba by zatankować gdzieś w połowie drogi do Nowego Jorku. Może nawet i dalej.

King milczał przez chwilę. Zaskoczony, mrugał energicznie. Wreszcie powiedział:

– Spostrzegawczy z pana człowiek, panie Reacher.

– Staram się.

– To mój samochód – ciągnął King. – Może mi pan wierzyć, że dobrze znam jego dziwactwa i kaprysy. Wskaźnik poziomu paliwa jest popsuty. Źle działa. Wskazuje prawidłowo tylko na początku, zaraz po zatankowaniu do pełna.

Reacher nie odpowiedział.

– Niech mi pan wierzy, niedługo będziemy musieli się zatrzymać – dodał King.

• • •

Dwaj zastępcy szeryfa zabezpieczający teren za barem zaparkowali radiowozy ukosem do siebie, pod podobnym kątem, dość daleko od czerwonej mazdy, jakby samochód stanowił zagrożenie. Jakby był radioaktywny albo miał zaraz eksplodować. Goodman skierował swojego forda crown victoria przodem do wyznaczonego przez radiowozy zamkniętego trójkąta i zatrzymał się ponad pięć metrów od celu.

– Zakładam, że tu nie zgłosili się żadni świadkowie? – powiedziała Sorenson.

– Nie mam dzisiaj urodzin – odparł Goodman. – Ani nie zbiegły mi się wszystkie moje Boże Narodzenia.

– Ten bar też jest opuszczony?

– Nie, ale zamykają o północy. To przyzwoity lokal.

– W porównaniu z czym?

– Z innymi barami w okolicy.

– O której zaparkowano ten czerwony wóz?

– Najwcześniej? Na pewno nie przed dwudziestą czwartą dwadzieścia. Za późno na świadków.

– Przypuszczam, że nigdy nie pracował pan w żadnym barze, prawda?

– Nie, nigdy. Dlaczego pani pyta?

– Nawet jeżeli klienci o północy wracają do domu, to nie znaczy, że personel też wychodzi. Może pan być pewny, że jakaś biedna naiwna kelnerka zostaje trochę dłużej. Zna pan właściciela?

– Oczywiście.

– No to niech pan do niego zadzwoni.

– Do niej – sprostował Goodman. – Missy Smith. Jest tu od zawsze. Znana postać. Nie będzie zadowolona, jeżeli ją obudzę.

– A ja nie będę zadowolona, jeżeli jej pan nie obudzi – powiedziała Sorenson.

Goodman wystukał numer i ciężkim krokiem zbliżył się do swojego samochodu, podczas gdy Sorenson poszła przyjrzeć się mazdzie. Miała numery rejestracyjne z Karoliny Północnej, a na tylnej szybie pasek z kodem kreskowym, wnętrze wyglądało na czyste i zadbane. Sorenson przekazała numer rejestracyjny i numer nadwozia do swojego biura w Omaha, widząc, jak szeryf Goodman zapisuje coś na ręce długopisem, przytrzymując ramieniem telefon przy uchu. Po chwili schował długopis, zakończył rozmowę i powiedział do niej:

– Missy Smith wyszła stąd dokładnie o północy razem z ostatnimi klientami.

W jego głosie nie brzmiała jednak nuta triumfu. Żadnego „A nie mówiłem?”.

– No i?

– Jedna z kelnerek została, żeby posprzątać. Zdaje się, że robią to na zmianę. Codziennie którejś płaci się ekstra, żeby pracowała do wpół do pierwszej.

– I na ręce zapisał pan jej numer?

– Zgadza się. Numer jej komórki.

– Mazda jest z wypożyczalni – oznajmiła Sorenson. – Numery z innego stanu, kod kreskowy do odczytania przy zwrocie, myta i czyszczona dwa razy w tygodniu.

– Najbliższa wypożyczalnia samochodów jest chyba przy lotnisku w Omaha. Mógłbym to zgłosić.

– Już to zrobiłam. Pan niech lepiej zadzwoni do kelnerki.

Goodman oświetlił sobie latarką lewą dłoń i wstukał numer kciukiem prawej.

10

Niedaleko za granicą Iowa międzystanowa zwężała się w dwupasmową drogę, robiła się długa i pusta. Zjazdy były oddalone od siebie o wiele kilometrów. Każdy z nich był swoistym wydarzeniem. Każdy z nich poprzedzały trzy niebieskie tablice rozstawione w ponadstumetrowych odstępach, informujące najpierw o stacji benzynowej, potem o jedzeniu oraz noclegu, w stylu, który stanowił skrzyżowanie informacji z reklamą. Niektóre tablice były puste. W niektórych miejscach była restauracja, ale nie było stacji benzynowej, gdzie indziej można było zatankować, ale nie było się gdzie przespać, albo był motel, ale nie można było niczego zjeść. Reacher znał ogólne zasady. Przemierzył większość dróg międzystanowych. Niektóre tablice zwodziły kierowców, prowadząc ich dwadzieścia czy dwadzieścia pięć kilometrów w głąb ciemnych wiejskich dróg, a kiedy docierali na miejsce, okazywało się, że lokal jest zamknięty. Inne tablice stały przed wielkimi skupiskami punktów usługowych i moteli, gdzie kierowca miał aż za duży wybór. Exxon albo Texaco, Sunoco albo Subway, McDonald albo Cracker Barrel, Marriott, Red Roof albo Comfort Inn. Ważne były światła widoczne z oddali. Lewe zjazdy były na ogół ciemne, a obiecujące wskazywał czerwono-żółty blask na horyzoncie.

Jechali dalej w milczeniu, cierpliwi i obojętni, aż wreszcie Alan King wybrał nieoznakowany skręt niedaleko za Des Moines.

– Tu będzie dobrze, Don – powiedział.

Każda niebieska tablica przed zjazdem wymieniała jedną markę, ale każda inną. Reacher nie rozpoznał żadnej z nich, ale wiedział, czego się spodziewać. Znał ogólne zasady. Będzie tam stacja benzynowa bez nazwy, jedzenie z mikrofalówki, termos parzonej za długo kawy w ponurej budzie po drugiej stronie ulicy, a półtora kilometra dalej jakiś podupadający rodzinny motelik. Przez nocną mgłę zobaczył już białe i niebieskie światła stacji benzynowej w odległości około kilometra. Prawdopodobnie dużej, przeznaczonej dla ciężarówek i aut osobowych.

Don McQueen zwolnił dość daleko przed skrętem jak podchodzący do lądowania jumbo jet. Spojrzał w lusterko i włączył kierunkowskaz, choć musiał wiedzieć, że jeżeli ktoś za nim jedzie, to w odległości co najmniej półtora kilometra. Koła głośno zaszumiały na szorstkim asfalcie zjazdu. Zjazd prowadził na jednopasmową drogę hrabstwa, a stacja benzynowa znajdowała się trzydzieści metrów dalej po prawej, od strony południowej, za poboczem po wschodniej stronie. Była duża, ale uboga pod względem wyposażenia. Sześć dystrybutorów, kompresor i odkurzacz dla pojazdów osobowych i oddzielna część z dystrybutorami dla ciężarówek, poznaczona kałużami rozlanego oleju napędowego. Żadnego zadaszenia. Mała budka, w której płaciło się za paliwo, i osobny barak z toaletami na samym końcu stacji. Żadnego baru z jedzeniem.