Wiersze wybrane ebook

Initium

Oddaję swe zamyślenia wyrazom prostym, zawiłym.

Staję niepewny przed papierowym konfesjonałem,

A strach z tęsknotą za szczerą spowiedzią się plecie.

I piszę, znikając w szumie atramentowych pejzaży.

Niech nikt nie próbuje dowodzić mi,

Że z dziełem zebranym usiadłem, z ostatnim pomysłem.

Podnieca świat ożywiany w kolejnych minutach.

Co się pod piórem pojawi? Już one moje, lubiane –

Choć wcześniej nie znałem tych słów, które zostały spisane.

* * *

– Wiersz piszę!

– Nowina… – kpisz sobie – tak wielu pisało i pisze.

– Napiszę o pięknie i blaskach. O wierze!

– I piękno, i lśnienia już były. I Bóg.

– Zostawię ślad na papierze o skrzydłach ptaków,

O deszczu, o lecie…

– Bo nikt nie opisał piór, skrzydeł i kropel?

I czterech pór roku?

– Zegar odmierza sekundy tworzenia –

To o nim napiszę! O dźwięku?

– Ach, zostaw w spokoju wskazówki, tonacje – to jest już

Spisane od wieków.

– Spróbowałbym choćby o tym, że…

– O! To najnudniejsze frazesy!

…

– A miłość?

– Miłość?!

– Serce, uczucie. Czy życiem jest?

– Tylko dla wierszy.

* * *

Spójrz! Piękne refleksy na parasolach –

Rozbite barwy tęczy w kropli nieba.

Upaja wiersz szczery w kolorach –

Ciepłem i siłą, której nam potrzeba.

* * *

Przyjechałem późnym wieczorem – zwyczajnym przecież…

Z drobnym deszczem, mokrym kołnierzem,

Lekkim wiaterkiem o zapachu skropionej trawy,

Służebnie nadobnej w nieśmiałym przebłysku księżyca.

Przebiegłem – może trochę niezdarnie, wstydliwie –

Pod nawisami z sopli chmur, a ponad dźwiękiem własnych kroków i kałużami.

Ogrzewało mnie źródło światła, które zlewało się w naszym oknie

Z ciemną przestrzenią jesiennej nocy.

Pieściło skronie stęsknione ciepło myśli twoich

I radość tchnęło, trosk zaćmienie, spokój.

Choć przyjechałem późnym wieczorem – zwyczajnym przecież.

Zdejmując płaszcz, usiadłem w fotelu,

Przymilnie pachnącym starym drzewem.

I zawładnęła mną rąk twoich jasność śpiewna,

Wpleciona w wilgocią okraszone włosy.

Poczułem blasku miłosny zachwyt spod rzęs bijący promieniem.

I czar srebrzysty utonął w sercu. Ukojenie.

Wonne marzenia w herbacianej mgiełce

Wykwitły jak malin spojrzenia,

By płynąć, myląc szklanych snów znaczenie

Z dotykiem, z jawą, z domem, z uniesieniem,

A przyjechałem późnym wieczorem – zwyczajnym przecież…

Przy wieczornej świecy

A kiedy nie śpię, to myślę, że jesteś,

Że jesteś tuż obok, oddychasz i szepczesz.

Nie mogąc zasnąć, marzę, że głaszczesz,

Że głaszczesz twarz moją, na którą się patrzysz.

Oczu nie zamykam, bo jesteś przede mną.

Wnikając w ciemność głuchą, widzę cień twój szklisty.

Nie mając cię u boku, wierzę, że na pewno

Pojawisz się, dogonisz sen nierzeczywisty.

Kiedy nie usypiam, gdy leżę bez ruchu,

Ty siedzisz i dotykasz palcami dłoń moją.

Pokoju woń przenika ciałem twym i duszą.

Gdy jesteś tu – to lubię zapach mego pokoju.

Patrzę, a przede mną świecy knot drży złoty,

Reszta wosku skapnie, gdy noc rankiem zaśnie.

Jeśli usnę – odejdziesz wśród widm sennych przeloty.

Gdy zaś czuwam – pozostań, póki światło nie zgaśnie.

* * *

Wczoraj twe serce ścichło w ciemności.

Przymknęłaś ciężkie od smutku oczy,

Gdzie gorzka kropla, krwawiąca, toczy

Wychudłych rzęs popróchniałe kości.

Obudzić nie chcesz dziś kręgu wspomnień.

Powrócić w objęć pachnące tęcze,

Zielonych altan słodkie poręcze

Winogron pełne. Miękkich, pstrych spojrzeń.

Odtwarzać nie chcesz tajemnych znaków:

Warg, które z jagód tkały modlitwy,

Czasem – z zazdrości – gromów gonitwy.

Zapachu kruchych w przysięgi płaczów.

Pamiętać nie chcesz ciepła oddechu,

Rumieńców drżących, miłosnych myśli,

Białych opłatków wiosennej wiśni,

Szmeru uniesień, szeptu uśmiechu.

Gdy twoje serce ścichło w ciemności,

Zniknął ostatni ślad namiętności.

* * *

Nigdy nie powiem ci

O chwilach, które mijając mnie,

Chichoczą i szepczą,

Wytykając palcami uczuć zamyślenia.

Nigdy nie wspomnę

O rumieńcach zawstydzenia,

Co z nogi na nogę przestępują