Wieczna wolność ebook i audiobook

Strona tytułowa

Joe Hal­de­man

WIECZNA

WOL­NOŚĆ

Prze­ło­żył

Zbi­gniew A. Kró­licki

Cza­sem ludzie zaprze­stają wojen, aby bogów

stwo­rzyć. Bogów pokoju, któ­rzy zmie­ni­liby

Zie­mię w niebo. Miej­sce, w któ­rym ludzie mogliby

myśleć, kochać i być. Bez opa­rów wojny

spo­wi­ja­ją­cych mro­kiem umy­sły i serca. Wolni

jakimś cudem od pęt swej ludz­ko­ści.

Bogo­wie zsy­łają wojnę, by nie pozwo­lić ludziom

stać się rów­nym bogom. Bez ogłu­sza­ją­cego

łoskotu wer­bli w jakiż raj mogli­by­śmy zmie­nić

Zie­mię! Zerwaw­szy kotwicę, jaką jest wojna?

Gdy­by­śmy jakoś umieli jej

zapo­biec? Ponoć bogo­wie two­rzą ludzi

na swe podo­bień­stwo. Tak więc wojny wznie­ca­jąc,

ludzie swoją boskość wyra­żają.

Pozba­wia­jąc życia, gdyż tak bogo­wie czy­nią.

Za nic mając kobiecą wolę pod­trzy­ma­nia życia.

I zwy­czajny zdrowy roz­są­dek.

Wojow­nicy two­rzą bogów. Aby powstrzy­mać

tych bóstw sza­leń­stwo, musimy

zna­leźć serce i rozum, żeby stwo­rzyć

nowych bogów, któ­rzy nie będą żądać

ludz­kich ofiar. Zupeł­nie nowych bogów

z odrazą spo­glą­da­ją­cych na wojnę.

Bogo­wie cza­sem każą ludziom wojo­wać

dla ich roz­rywki. Możemy im popsuć tę

zabawę. Możemy stwo­rzyć nowych bogów

w ludz­kiej postaci. I nie musimy wcale

wzy­wać pomocy nie­bios. Wystar­czy zwy­kłym

ludziom poka­zać niebo, jakie mogą stwo­rzyć!

Powstrzy­mać boże wojny! Niech ludzie sami

swe prze­zna­cze­nie two­rzą. Nie trzeba nam wojen,

aby dowieść, kim naprawdę jeste­śmy. Lecz

nawet i tego mało. By powstrzy­mać wojny,

potrzeba cze­goś wię­cej. Aby im zapo­biec,

sami powin­ni­śmy stać się bogami.

By poło­żyć kres woj­nom, uczyń­cie bogiem czło­wieka.

Dedykacja

Dla Gay, ponow­nie, po dwu­dzie­stu pię­ciu latach

KSIĘGA PIERWSZA

KSIĘGA RODZAJU

Rozdział 1

Zima długo nad­cho­dzi na tej zapo­mnia­nej przez Boga pla­ne­cie i za długo trwa. Patrzy­łem, jak nagły podmuch nie­sie wał zim­nej piany po sza­rym jezio­rze, i myśla­łem o Ziemi – nie pierw­szy raz tego dnia. O tych dwóch cie­płych zimach w San Diego, kiedy byłem chłop­cem. Nawet o tych cięż­kich zimach w Nebra­sce. Tamte przy­naj­mniej były krót­kie.

Może za szybko odmó­wi­li­śmy, kiedy po woj­nie ci wiel­ko­duszni zom­bie zapro­po­no­wali, że podzielą się z nami Zie­mią. Przy­by­wa­jąc tutaj, wcale się od nich nie uwol­ni­li­śmy.

Od szyby okien­nej cią­gnął chłód. Mary­gay zna­cząco zakasz­lała za moimi ple­cami.

– Co jest? – zapy­tała.

– Idzie zmiana pogody. Powi­nie­nem spraw­dzić sznury.

– Dzieci wrócą za godzinę.

– Lepiej jeśli zro­bię to teraz, dopóki nie pada, żeby­śmy wszy­scy nie musieli mok­nąć na desz­czu – powie­dzia­łem. – Albo na śniegu. Nie wia­domo, co spad­nie.

– Pew­nie śnieg.

Zawa­hała się, ale nie zapro­po­no­wała, że mi pomoże. Po dwu­dzie­stu latach wie­działa, kiedy nie pra­gnę towa­rzy­stwa. Wło­ży­łem weł­niany swe­ter i czapkę, a płaszcz prze­ciw­desz­czowy zosta­wi­łem na kołku.

Wysze­dłem na zimny i wil­gotny wiatr. W powie­trzu nie czuło się zapa­chu rychłego śniegu. Zapy­ta­łem o to zegarka, a ten z dzie­więć­dzie­się­cio­pro­cen­tową pew­no­ścią zapo­wie­dział deszcz, ale także zimny front, który wie­czo­rem przy­nie­sie mar­z­nącą mżawkę ze śnie­giem. Nie­zła pogoda na spo­tka­nie towa­rzy­skie. Od czasu do czasu musie­li­śmy przejść kilka kli­ków. W prze­ciw­nym razie zom­bie mogliby spraw­dzić rejestr i zauwa­żyć, że my, odmieńcy, wciąż spo­ty­kamy się w jed­nym i tym samym domu.

Mie­li­śmy osiem sznu­rów roz­cią­gnię­tych na odle­głość dzie­się­ciu metrów od końca przy­stani do pali, które wbi­łem w wodzie się­ga­ją­cej mi do połowy piersi. Pozo­stałe dwa zostały wywró­cone pod­czas burzy. Wbiję nowe na wio­snę. Czyli za dwa lata czasu rze­czy­wi­stego.

Bar­dziej przy­po­mi­nało to żniwa niż łowie­nie ryb. Jesio­try są tak głu­pie, że biorą na wszystko, a kiedy połkną haczyk i zaczy­nają się rzu­cać, zwa­biają następne, które wydają się mówić: „Cie­kawe, co mu jest… Och, patrz­cie! Ma taki śliczny błysz­czący haczyk!”.

Kiedy wysze­dłem na przy­stań, zoba­czy­łem zbie­ra­jące się na wscho­dzie burzowe chmury, więc zaczą­łem się naprawdę spie­szyć. Każdy sznur to linka pod­trzy­mu­jąca tuzin żyłek z haczy­kami, wiszą­cych w wodzie, przy­trzy­my­wa­nych na głę­bo­ko­ści jed­nego metra przez pla­sti­kowe pły­waki. Wyglą­dało na to, że połowa spła­wi­ków poszła pod wodę, co ozna­czało około pięć­dzie­się­ciu ryb. Skal­ku­lo­wa­łem wszystko w myślach i zda­łem sobie sprawę, że praw­do­po­dob­nie skoń­czę dopiero wtedy, kiedy Bill wróci ze szkoły. Nie­wąt­pli­wie jed­nak nad­cho­dziła burza.

Wzią­łem robo­cze ręka­wice i z wie­szaka przy zle­wie zdją­łem far­tuch, po czym zało­ży­łem koniec pierw­szego sznura na koło­wrót znaj­du­jący się na wyso­ko­ści moich oczu. Otwo­rzy­łem wbu­do­waną zamra­żarkę – gniewne niebo odbiło się w jej polu siło­wym jak w jeziorku rtęci – i wcią­gną­łem pierw­szą rybę. Zdją­łem ją z haczyka, odrą­ba­łem tasa­kiem głowę i ogon. Wrzu­ci­łem rybę do zamra­żarki, po czym zało­ży­łem łeb na haczyk na przy­nętę. Potem wycią­gną­łem następ­nego klienta.

Trzy ryby były nie­zdat­nymi do niczego mutan­tami, jakie łowi­li­śmy od ponad roku. Miały różowe paski i paskudny smak siar­ko­wo­doru. Nie nada­wały się na przy­nętę ani nawet jako nawóz. Rów­nie dobrze mógł­bym posy­pać zie­mię solą.

Naj­wy­żej godzina pracy dzien­nie – pół godziny, jeśli poma­gały dzieci – wystar­czała, by zaopa­trzyć w ryby jedną trze­cią osady. Sam rzadko je jadłem. Oprócz nich w sezo­nie mie­li­śmy na wymianę kuku­ry­dzę, fasolę i szpa­ragi.

Bill wysiadł z auto­busu, kiedy wcią­ga­łem ostatni sznur. Mach­ną­łem ręką, żeby wszedł do domu. Po co obaj mamy się uwa­lać rybimi fla­kami i krwią. Po dru­giej stro­nie jeziora ude­rzył pio­run, mimo to ponow­nie nasta­wi­łem sznur. Odwie­si­łem sztywny far­tuch i ręka­wice, a potem na moment wyłą­czy­łem pole siłowe, żeby oce­nić połów.

Zdą­ży­łem tuż przed desz­czem. Przez chwilę sta­łem na ganku i patrzy­łem, jak szkwał z sykiem prze­la­tuje po jezio­rze.

W środku było cie­pło – Mary­gay roz­pa­liła ogień w kuchen­nym pie­cyku. Bill sie­dział tam ze szklanką wina w ręku. Wciąż miało to dla niego urok nowo­ści.

– Jak poszło?

Kiedy wra­cał ze szkoły, w pierw­szej chwili zawsze miał nieco dziwny akcent. W kla­sie nie mówił po angiel­sku, a podej­rze­wa­łem, że z przy­ja­ciółmi także.

– Sześć­dzie­siąt pro­cent brań – odpo­wie­dzia­łem, myjąc ręce i twarz nad zle­wem. – Gdyby poszło lepiej, musie­li­by­śmy sami jeść to świń­stwo.

– Chyba ugo­tuję jedną na kola­cję – oświad­czyła z kamienną miną Mary­gay.

Goto­wana ryba miała smak i kon­sy­sten­cję waty.

– Daj spo­kój, mamo – rzekł Bill. – Zjedzmy ją na surowo.

Nie lubił ryb jesz­cze bar­dziej niż ja, a odci­na­nie łbów uwa­żał za przy­jemne zaję­cie.

Pod­sze­dłem do trzech beczu­łek na końcu pomiesz­cze­nia i uto­czy­łem szkla­neczkę czer­wo­nego wytraw­nego wina, a potem usia­dłem obok Billa na ławie przy ogniu. Prze­gar­ną­łem żar pogrze­ba­czem – odwieczny gest, zapewne star­szy niż ta młoda pla­neta.

– Mie­li­ście dziś zom­bie od histo­rii sztuki?

– Czło­wieka od histo­rii sztuki – popra­wił. – Ona jest z Cen­trusa. Nie widzia­łem jej od roku. Nie ryso­wa­li­śmy ani nic takiego. Tylko oglą­da­li­śmy obrazy i posągi.

– Z Ziemi?

– Głów­nie.

– Tau­rań­ska sztuka jest dziwna.

To łagodne okre­śle­nie. Jest także paskudna i nie­zro­zu­miała.

– Powie­działa, że musimy dojść do tego stop­niowo. Oglą­da­li­śmy archi­tek­turę.

Ich archi­tek­tura… Coś o niej wie­dzia­łem. Przed wie­kami znisz­czy­łem wiele jej akrów. Cza­sem wydaje mi się, że to było wczo­raj.

– Pamię­tam, jak po raz pierw­szy zoba­czy­łem ich koszary – powie­dzia­łem. – Mnó­stwo poje­dyn­czych komó­rek. Jak w ulu.

Mruk­nął coś nie­chęt­nie, co uzna­łem za ostrze­że­nie.

– A gdzie twoja sio­stra? – Była jesz­cze w liceum i chyba powinna wró­cić następ­nym auto­bu­sem. – Nie mogę zapa­mię­tać jej planu zajęć.

– Jest w biblio­tece – wyja­śniła Mary­gay. – Zadzwoni, gdyby miała się spóź­nić.

Zer­k­ną­łem na zega­rek.

– Nie możemy zbyt długo cze­kać z kola­cją.

Zebra­nie miało się zacząć o wpół do dzie­wią­tej.

– Wiem. – Pode­szła do ławy, usia­dła mię­dzy nami i podała mi talerz palusz­ków. – Od Snella, dosta­łam dziś rano.

Były słone, twarde i z inte­re­su­ją­cym chrup­nię­ciem łamały się w zębach.

– Podzię­kuję mu wie­czo­rem.

– Bal sta­rusz­ków? – zapy­tał Bill.

– Dziś szó­stek – oświad­czy­łem. – Pój­dziemy pie­szo, jeśli chcesz wziąć latacz…

– Tylko nie pij za dużo wina – dopo­wie­dział i uniósł szklankę. – Nie będę. W sali gim­na­stycz­nej jest mecz siat­kówki.

– Punkt dla gip­pera.

– Co?

– Tak mówiła moja mama. Nie mam poję­cia, co to ozna­cza.

– Brzmi fachowo – odrzekł. – Serw, blok, gip­per.

Tak jakby naprawdę inte­re­so­wała go siat­kówka. Grają nago, w mie­sza­nych zespo­łach, więc jest to w takim samym stop­niu rytuał godowy, co sport.

Nagły podmuch zabęb­nił kro­plami desz­czu o szybę.

– Lepiej nie idź­cie pie­szo – powie­dział. – Może­cie wysa­dzić mnie przy sali gim­na­stycz­nej.

– Cóż, może to ty nas wysa­dzisz – zapro­po­no­wała Mary­gay. Trasa lata­cza nie była reje­stro­wana. Tylko jego miej­sce par­ko­wa­nia, teo­re­tycz­nie w celu prze­ka­za­nia wezwa­nia. – Pod domem Char­liego i Diany. Nie będą mieli nam za złe, jeśli zja­wimy się wcze­śniej.

– Dzięki. Zaosz­czę­dzę tro­chę pary.

Nie miał na myśli gry w siat­kówkę. Kiedy posłu­gi­wał się naszym sta­rym slan­giem, ni­gdy nie wie­dzia­łem, czy oka­zuje w ten spo­sób sza­cu­nek, czy też z nas drwi. Pew­nie mając dwa­dzie­ścia jeden lat, robi­łem jedno i dru­gie jed­no­cze­śnie, roz­ma­wia­jąc z rodzi­cami.

Na zewnątrz zatrzy­mał się auto­bus. Usły­sza­łem, jak Sara bie­gnie w desz­czu po pode­ście. Fron­towe drzwi się otwo­rzyły i pra­wie natych­miast zamknęły. Pobie­gła na górę, żeby się prze­brać.

– Kola­cja za dzie­sięć minut – zawo­łała za nią Mary­gay.

W odpo­wie­dzi usły­szała znie­cier­pli­wione burk­nię­cie.

– Jutro zacznie krwa­wić – mruk­nął Bill.

– Od kiedy to bra­cia inte­re­sują się takimi spra­wami? – rzu­ciła Mary­gay. – Albo mężo­wie?

Wbił wzrok w pod­łogę.

– Mówiła coś dzi­siaj rano.

Prze­rwa­łem mil­cze­nie.

– Jeśli będzie tam dziś jakiś Czło­wiek…

– Ni­gdy tam nie przy­cho­dzą. Nikomu nie powiem, że poszli­ście spi­sko­wać.

– Nie spi­sku­jemy – odparła Mary­gay. – Pla­nu­jemy. W końcu im powiemy. Ale to nasza sprawa.

Nie oma­wia­li­śmy tego z nim i z Sarą, lecz nie pró­bo­wa­li­śmy rów­nież niczego ukry­wać.

– Też mógł­bym kie­dyś pójść.

– Kie­dyś – powie­dzia­łem. Raczej nie. Do tej pory była to sprawa wyłącz­nie pierw­szego poko­le­nia: sami wete­rani oraz ich mał­żon­ko­wie. Zale­d­wie kil­koro z tych mał­żon­ków uro­dziło się na tej pla­ne­cie, którą Czło­wiek nazwał „ogro­dem”, kiedy pozwo­lono nam wybrać miej­sce, gdzie chcemy osie­dlić się po woj­nie.

Zazwy­czaj nazy­wa­li­śmy „naszą” pla­netę MF. Więk­szo­ści zamiesz­ka­łych tu ludzi wie­lo­po­ko­le­niowa prze­paść kul­tu­rowa nie pozwa­lała zro­zu­mieć zna­cze­nia tego skrótu od „środ­ko­wego palca”. A nawet jeśli go rozu­mieli, to zapewne nie koja­rzyli tego akro­nimu z histo­rią Edypa.

Mimo to, prze­żyw­szy tutaj choć jedną zimę, z pew­no­ścią nazy­wali tę pla­netę takimi odpo­wied­ni­kami słowa „pie­przona”, jakie ist­niały w ich kul­tu­rze.

MF przed­sta­wiono nam jako cichą przy­stań, schro­nie­nie i miej­sce, gdzie na nowo można uło­żyć sobie życie. Będziemy na niej mogli żyć jak zwy­czajni ludzie, z dala od Czło­wieka, a jeśli ktoś zgu­bił przy­ja­ciół lub uko­cha­nych w rela­ty­wi­stycz­nym labi­ryn­cie Wiecz­nej Wojny, mógł na nich zacze­kać w Time Warp, prze­ro­bio­nym krą­żow­niku, który kur­so­wał tam i z powro­tem mię­dzy Miza­rem a Alco­rem z pręd­ko­ścią pra­wie powstrzy­mu­jącą pro­ces sta­rze­nia.

Oczy­wi­ście oka­zało się, że Czło­wiek chce mieć nas na oku, gdyż byli­śmy ele­men­tem jego prze­zor­nej poli­tyki gene­tycz­nej. Mogliby wyko­rzy­stać nas jako matrycę, gdyby po iluś tam poko­le­niach coś się pokrę­ciło w mecha­ni­zmie gene­tycz­nym wytwa­rza­ją­cym osob­niki będące kal­kami samych sie­bie. (Kie­dyś uży­łem tego okre­śle­nia w roz­mo­wie z Bil­lem; chcia­łem je wyja­śnić, ale on wie­dział, co to takiego „kalka”. Tak jakby wie­dział, co to rysu­nek naskalny).

Czło­wiek nie był jed­nak bier­nym obser­wa­to­rem. Był dozorcą zoo. A MF rze­czy­wi­ście przy­po­mi­nała zoo: sztuczne i uprosz­czone śro­do­wi­sko. Tylko że dozorcy wcale go nie stwo­rzyli. Oni po pro­stu na nie natra­fili.

Mid­dle Fin­ger, jak wszyst­kie odkryte przez nas pla­nety klasy Wegi, była prze­dziwną ano­ma­lią. Nie mie­ściła się w żad­nym nor­mal­nym modelu powsta­wa­nia i ewo­lu­cji pla­net.

Nazbyt młoda i jasna błę­kitna gwiazda z jedną pla­netą wiel­ko­ści Ziemi, zasobna w tlen i wodę. Pla­neta krąży po takiej orbi­cie, która umoż­li­wia ist­nie­nie życia, cho­ciaż nie­zbyt buj­nego.

(Fachowcy mówią nam, że nie można uzy­skać pla­nety typu Ziemi, jeśli w ukła­dzie pla­ne­tar­nym nie ma olbrzyma podob­nego do Jowi­sza. Tak więc takie gwiazdy, jak Wega czy Mizar, też nie powinny mieć swo­ich odpo­wied­ni­ków Ziemi).

Na Mid­dle Fin­ger są pory roku, ale nie zapew­nia ich nachy­le­nie do słońca, lecz mocno wydłu­żona orbita. Mamy tu sześć pór roku roz­ło­żo­nych na trzy ziem­skie lata: wio­snę, lato, jesień, przed­zi­mie, zimę i odwilż. Oczy­wi­ście pla­neta poru­sza się tym wol­niej, im dalej jest od słońca, tak więc zimne pory roku są dłu­gie, a cie­płe krót­kie.

Więk­szość pla­nety to ark­tyczna pusty­nia lub sucha tun­dra. Nawet na rów­niku jeziora i stru­mie­nie pokrywa w zimie gruba kra. Przy bie­gu­nach akweny są blo­kami litego lodu i tylko na ich powierzchni w cie­płe let­nie dni two­rzą się ste­rylne kałuże. Na dwóch trze­cich powierzchni pla­nety nie wystę­pują żadne formy życia poza przy­nie­sio­nymi przez wiatr zarod­ni­kami i mikro­or­ga­ni­zmami.

Sys­tem eko­lo­giczny rów­nież jest dziw­nie pro­sty: mniej niż sto miej­sco­wych gatun­ków roślin oraz zbli­żona liczba owa­dów oraz stwo­rzeń podob­nych do sta­wo­no­gów. Żad­nych miej­sco­wych ssa­ków, tylko kil­ka­dzie­siąt gatun­ków mniej­szych lub więk­szych zwie­rząt tro­chę przy­po­mi­na­ją­cych nasze gady lub płazy. Zale­d­wie sie­dem gatun­ków ryb i cztery rodzaje mię­cza­ków.

Nic tutaj nie ewo­lu­owało z cze­goś innego. Nie ma tu ska­mie­nia­ło­ści, ponie­waż nie miały czasu, by powstać – ana­liza izo­to­powa ato­mów węgla nie wyka­zuje na powierzchni i tuż pod nią niczego, co mia­łoby wię­cej niż dzie­sięć tysięcy lat. A jed­no­cze­śnie pobrane na głę­bo­ko­ści pięć­dzie­się­ciu metrów próbki ujaw­niają, że ta pla­neta jest rów­nie stara jak Zie­mia.

Tak jakby ktoś ją przy­ho­lo­wał i zapar­ko­wał tutaj, pozo­sta­wiw­szy na niej kilka pro­stych form życia. Tylko skąd ją zabrał, kim był i kto zapła­cił rachu­nek za trans­port? Cała ener­gia zużyta przez ludzi i Tau­rań­czy­ków pod­czas Wiecz­nej Wojny nie wystar­czy­łaby, żeby wyrwać tę pla­netę z orbity.

Dla nich, dla Tau­rań­czy­ków, to także pozo­staje zagadką, co tro­chę mnie pocie­sza.

Są inne zagadki, już nie tak krze­piące. Naj­więk­szą z nich jest fakt, że ten zaką­tek wszech­świata był już kie­dyś zamiesz­kany, ponad pięć tysięcy lat temu.

Naj­bliż­sza pla­neta Tau­rań­czy­ków, Tso­got, została odkryta i sko­lo­ni­zo­wana pod­czas Wiecz­nej Wojny. Zna­leźli na niej ruiny wiel­kiego mia­sta, więk­szego od Nowego Jorku czy Lon­dynu, zasy­pane przez ruchome wydmy. Na orbi­cie krą­żyły kadłuby kil­ku­dzie­się­ciu obcych stat­ków kosmicz­nych, w tym jed­nego mię­dzy­gwiezd­nego.

I żad­nego śladu istot, które stwo­rzyły tę potężną cywi­li­za­cję. Nie pozo­sta­wili po sobie żad­nych posą­gów ani obra­zów, co jesz­cze można wytłu­ma­czyć spe­cy­ficzną kul­turą. Jed­nak nie pozo­stały po nich też ciała, ani jedna kosteczka, co już trud­niej wyja­śnić.

Tau­rań­czycy nazy­wają ich Boloor, co ozna­cza „zagi­nieni”.

Zwy­kle gotuję w szó­stek, ponie­waż wtedy nie uczę, ale Grey­to­no­wie przy­nie­śli dwa kró­liki, a sos potraw­kowy to spe­cjal­ność Mary­gay. Dzieci lubią to danie bar­dziej od jakie­go­kol­wiek innego z Ziemi. A najbar­dziej sma­kują im nie­wy­szu­kane miej­scowe potrawy, gdyż tylko takie dostają w szkole. Mary­gay twier­dzi, że to instynkt samo­za­cho­waw­czy. Nawet na Ziemi dzieci wolały zwy­czajne, dobrze znane poży­wie­nie. Ja byłem wyjąt­kiem od tej reguły, ale moi rodzice byli dzi­wa­kami – hip­pi­sami. Jada­li­śmy ogni­ście ostre hin­du­skie potrawy. Po raz pierw­szy skosz­to­wa­łem mięsa, mając dwa­na­ście lat, kiedy zgod­nie z kali­for­nij­skim pra­wem musieli mnie posłać do szkoły.

Kola­cja była zabawna. Bill z Sarą plot­ko­wali o rand­kach i schadz­kach swo­ich zna­jo­mych. Sara w końcu prze­bo­lała utratę Tay­lora, który cho­dził z nią przez rok, a Bill z przy­jem­no­ścią słu­chał opo­wie­ści o wywo­ła­nej przez tego chło­paka towa­rzy­skiej kata­stro­fie. Sara poczuła się ura­żona, kiedy Tay­lor zade­kla­ro­wał się jako homo, ale po kilku mie­sią­cach ponow­nie stał się hetero i popro­sił, żeby znów zaczęła z nim cho­dzić. Powie­działa mu, żeby trzy­mał się chłop­ców. Teraz się oka­zało, że w tajem­nicy rze­czy­wi­ście spo­ty­kał się z jakimś chło­pa­kiem, który wściekł się na niego, przy­szedł do col­lege’u i zro­bił wielką awan­turę. Wyja­wił przy tym kilka sek­su­al­nych sekre­tów, jakich nie zwy­kli­śmy oma­wiać przy jedze­niu. Czasy się jed­nak zmie­niają i każdy bawi się, jak umie.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Tytuł ory­gi­nału: Fore­ver Free

Copy­ri­ght © 1999 by Joe Hal­de­man

All rights rese­rved

Copy­ri­ght © for the Polish e-book edi­tion by REBIS Publi­shing House Ltd., Poznań 2020, 2025

Infor­ma­cja o zabez­pie­cze­niach

W celu ochrony autor­skich praw mająt­ko­wych przed praw­nie nie­do­zwo­lo­nym utrwa­la­niem, zwie­lo­krot­nia­niem i roz­po­wszech­nia­niem każdy egzem­plarz książki został cyfrowo zabez­pie­czony. Usu­wa­nie lub zmiana zabez­pie­czeń sta­nowi naru­sze­nie prawa.

Redak­tor serii: Sła­wo­mir Folk­man

Redak­tor tego wyda­nia: Agnieszka Horzow­ska

Pro­jekt i opra­co­wa­nie gra­ficzne serii i okładki: Sła­wo­mir Folk­man / www.kala­dan.pl

Ilu­stra­cja na okładce: Igor Mor­ski

Wyda­nie II e-book (opra­co­wane na pod­sta­wie wyda­nia książ­ko­wego: Wieczna wol­ność, wyd. II popra­wione, Poznań 2021)

ISBN 978-83-8188-841-7

WYDAWCA

Dom Wydaw­ni­czy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmi­grodzka 41/49, 60-171 Poznań, Pol­ska

tel. +48 61 867 47 08, +48 61 867 81 40

e-mail: [email protected]

www.rebis.com.pl

Kon­wer­sję do wer­sji elek­tro­nicz­nej wyko­nano w sys­te­mie Zecer