Thorne Princess ebook i audiobook

Pie­kło ze­słało nam naj­gor­szą cho­robę i my, lu­dzie, na­zy­wamy ją mi­ło­ścią.

– Conny Cer­nik

Pang, która pro­siła o tę książkę.

I wszyst­kim, któ­rzy nie pro­sili, ale po­trze­bo­wali.

Ostrze­że­nie:

Ta książka za­wiera sceny mo­le­sto­wa­nia sek­su­al­nego

i sceny seksu, na który nie wy­ra­żono wy­raź­nej zgody.

Pro­log

HAL­LION[1] THORNE ZNOWU PRZY­ŁA­PANA!

Au­torka: Anna Bro­oks,

re­dak­torka w „Yel­low Vault”

Od­kąd jej ostatni chło­pak, fut­bo­li­sta Kie­ran Edwards, wy­outo­wał się dwa mie­siące temu, Hal­lion nie prze­staje sza­leć! A te­raz pół­naga im­pre­zuje na mie­ście. Zga­dza się, moi dro­dzy czy­tel­nicy! Wzrok was nie myli. Hal­lie Thorne świe­ciła sut­kami. I to ucze­piona naj­więk­szego cia­cha te­le­wi­zji.

Co da­lej? Moim zda­niem – ośro­dek od­wy­kowy dla ce­le­bry­tów.

Może i ma bra­nie u hol­ly­wo­odz­kich przy­stoj­nia­ków, ale krążą plotki, że ta­tuś jej nie znosi.

Hal­lie

Okej. Chwi­leczkę. Wci­śnijmy pauzę. Po­wstrzy­maj­cie się od osą­dów.

Wiem, że źle to wy­gląda. Nie mó­wię tu­taj o tym nie­szczę­snym sutku – bo moje cycki są świetne, to chyba mój naj­więk­szy atut – ale przy­się­gam, że wszystko inne mogę wy­ja­śnić.

Oto hi­sto­ria mo­jego upadku.

Opo­wieść o tym, jak cała Ame­ryka zo­ba­czyła mój su­tek.

Cof­nijmy się w cza­sie o rok, do mo­mentu, gdy zdję­cie mo­jej piersi można było zna­leźć na każ­dej stro­nie in­ter­ne­to­wej, we wszyst­kich ma­ga­zy­nach, ta­blo­idach i na kon­tach w so­cial me­diach. W któ­rymś mo­men­cie było już tak źle, że za­sta­na­wia­łam się, czy nie za­ła­twić so­bie ochro­nia­rza i cho­dzić po mie­ście w wiel­kich oku­la­rach prze­ciw­sło­necz­nych. Istna tra­ge­dia.

Nie że­bym miała się czego wsty­dzić. Me­dia okre­ślały moje ciało mia­nem „ape­tycz­nego” – mia­łam sze­ro­kie bio­dra, mi­seczki w roz­mia­rze D i taki ty­łek, że nie­jed­nego ra­pera za­in­spi­ro­wałby do na­pi­sa­nia ka­wałka.

Tylko że... sam su­tek nie był tu­taj pro­ble­mem.

Bo był to su­tek Pierw­szego Dziecka Bia­łego Domu.

Ame­ryka miała ob­se­sję na punk­cie faktu, że ja, Hal­lie Mar­ga­ret Thorne, by­łam dziec­kiem pre­zy­denta Thorne’a, a także cho­dzącą po­rażką ży­ciową.

Ta­tu­aże, włosy w wi­śnio­wym od­cie­niu, gruba kre­ska na po­wiece i mierna uczel­nia, którą rzu­ci­łam po jed­nym se­me­strze, po­nie­waż nie po­tra­fi­łam się do­pa­so­wać.

Wszy­scy my­śleli, że wiodę ży­cie usłane ró­żami, a moim je­dy­nym za­da­niem jest nie­schrza­nie­nie wszyst­kiego. Ale wła­śnie to nie­ustan­nie ro­bi­łam – nisz­czy­łam każdą rzecz, któ­rej do­tknę­łam.

Ostat­nio jed­nak po­su­nę­łam się za da­leko.

„Yel­low Vault” nie kła­mało. Moi ro­dzice rze­czy­wi­ście mieli mnie po dziurki w no­sie. Dla­tego uznali, że ich śliczne, nie­zrów­no­wa­żone dzie­cię po­trze­buje ochrony, po­rząd­nego po­trzą­śnię­cia i za­ra­zem ostrze­że­nia. Po­sta­no­wili się­gnąć po broń osta­teczną.

I tu­taj po­ja­wia się Ran­som Loc­kwood.

Groźny, po­sępny, prze­ra­ża­jący. Taki, że nic tylko go brać. Mój nowy ochro­niarz.

Par­don, funk­cjo­na­riusz ochrony oso­bi­stej.

Dia­beł, który znisz­czył mi ży­cie i po­zba­wił resz­tek po­czu­cia wła­snej war­to­ści.

Ten za­wzięty obrońca skradł mi serce, roz­wa­lił je na ka­wałki, a po­tem od­dał mi resztki z krzy­wym uśmie­chem na twa­rzy.

Na­zy­wają go Ro­bo­tem, ale we­dług mnie ta ksywka do niego nie pa­suje.

Wie­rzę, że wciąż ma serce. Jest do­brze ukryte, oto­czone gru­bym mu­rem, po­kryte bli­znami, ale wciąż bije.

Dla­tego też mu­si­cie wie­dzieć, że ten su­tek po­nie­kąd znisz­czył mi ży­cie. Ale rów­nież je ura­to­wał. A przy­naj­mniej ja­kąś część mnie.

Tę wartą ura­to­wa­nia.

Tę, która prze­trwała.

Upa­dek księż­niczki

Wło­że­nie ma­łej czar­nej było błę­dem.

Do­tarło to do mnie, gdy tylko za­ję­łam miej­sce na tyl­nym sie­dze­niu ca­dil­laca mo­jego kie­rowcy. Ukry­łam twarz pod czer­woną ma­ską z ce­ki­nami.

Jedno z sie­dzeń zaj­mo­wał już mój naj­lep­szy przy­ja­ciel Kel­ler. Prze­glą­da­jąc się w ka­merce te­le­fonu, po­pra­wiał luźny ko­smyk, który wy­mknął się spod ide­al­nie uło­żo­nej blond grzywy. Wło­żył piękną złotą ma­skę w rzym­skim stylu.

– Hej, Den! Do Cha­teau Mar­mont – po­le­ci­łam kie­rowcy, po­pra­wia­jąc gor­set su­kienki.

Kel­ler scho­wał te­le­fon do kie­szeni gar­ni­turu Prady i po­słał mi oce­nia­jące spoj­rze­nie.

– Skar­bie, ten gor­set wy­gląda, jakby za­raz miał wy­strze­lić w ko­smos. W ja­kim roz­mia­rze jest ta kiecka?

Usia­dłam pro­sto i po­sła­łam mu obu­rzone spoj­rze­nie, cho­ciaż miał ra­cję – ma­te­riał opi­nał mnie tak cia­sno, że będę mu­siała go roz­ciąć, żeby go ścią­gnąć.

– Ubra­nia Bal­ma­ina są mak­sy­mal­nie w roz­mia­rze M – wy­mam­ro­ta­łam na swoją obronę.

– Cóż, z tego, co wi­dzę, za­raz pęk­nie ci za­mek, więc su­ge­ruję, że­byś wró­ciła do domu i się prze­brała. – Kel­ler wy­gła­dził nie­wi­dzialną zmarszczkę na ma­te­ria­ło­wych spodniach.

Den­nis spoj­rzał na mnie we wstecz­nym lu­sterku, py­ta­jąc, czy ma za­wró­cić. Po­krę­ci­łam głową. Prze­cież ja za­wsze no­szę roz­miar M. A cza­sami na­wet S (ale na pewno nie w okre­sie mię­dzy Świę­tem Dzięk­czy­nie­nia a Bo­żym Na­ro­dze­niem. Lub po Wiel­ka­nocy. Lub wtedy, gdy mam PMS).

Nie­stety ubra­nia od pro­jek­tan­tów są two­rzone z my­ślą wy­łącz­nie o wie­sza­kach. Ko­cham swoje ciało i każdą ciężko za­ro­bioną ko­mórkę cel­lu­litu. Zda­wa­łam so­bie sprawę, że pro­jek­tanci rzadko wy­pusz­czają ubra­nia w roz­mia­rach od­po­wia­da­ją­cych prze­cięt­nym syl­wet­kom. Ich M to w rze­czy­wi­sto­ści S, ich S to XS, a ich L... nie ist­nieje. Ni­gdy jed­nak nie ku­pi­łam ni­czego w skle­pie. W tro­sce o śro­do­wi­sko za­wsze szu­ka­łam kie­cek w se­cond-han­dach, co znacz­nie ogra­ni­czało mój wy­bór.

– Zo­staję w tej su­kience – oznaj­mi­łam.

– Nie na długo, je­śli twoje cycki mają coś do po­wie­dze­nia w tej kwe­stii – wy­mam­ro­tał Kel­ler.

– Zwy­czaj­nie zro­bi­łeś się zrzę­dliwy, bo masz worki pod oczami.

– Mam worki pod oczami?! – za­grzmiał Kel­ler.

Uśmiech­nę­łam się i wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– Nie, ale te­raz już wiesz, jak to jest, kiedy naj­lep­sza przy­ja­ciółka kry­ty­kuje twój wy­gląd. Boli, prawda?

Dwa­dzie­ścia mi­nut póź­niej Den­nis za­trzy­mał się przed Cha­teau. Za­ci­snę­łam rękę na jego ra­mie­niu i przy­tu­li­łam się do niego.

– Dzięki, Den! Dzi­siaj masz już wolne. Wrócę do domu Ube­rem.

– Chyba jed­nak po­cze­kam – stwier­dził ostroż­nie sześć­dzie­się­cio­pię­cio­la­tek. – Twoi ro­dzice nie będą za­do­wo­leni, je­śli wró­cisz Ube­rem.

Wo­ził mnie nie­ustan­nie, od­kąd skoń­czy­łam osiem lat, i znał mo­ich ro­dzi­ców le­piej niż ja sama. Pan i pani Thorne wo­leli, bym nie opusz­czała domu – ale nie z tro­ski. Nie by­łam ide­alną córką. Już sam fakt mo­jego ist­nie­nia przy­spa­rzał im wstydu. Naj­mil­szą rze­czą, jaką matka po­wie­działa na mój te­mat w wy­wia­dzie, było to, że do­daję tej ro­dzi­nie cha­rak­teru. Jak­bym była ozdobną po­duszką. I dla­tego nie przej­mo­wa­łam się tym, co po­chwa­lają, a co nie.

– Kel­ler bę­dzie mi to­wa­rzy­szyć – za­pew­ni­łam, żeby go uspo­koić. – Za­dba, bym nie wpa­ko­wała się w kło­poty. Prawda, Kel?

– O ile będę w sta­nie. – Kel­ler wy­szedł z ca­dil­laca, z eks­cy­ta­cją przy­glą­da­jąc się im­po­nu­ją­cej fa­sa­dzie bu­dynku. – W końcu na­past­nik może być uzbro­jony, a do­brze wiesz, że nie zno­szę wi­doku krwi. Albo je­śli po­de­rwie mnie ja­kiś przy­stoj­niak. W stylu Za­cka Efrona z filmu o Te­dzie Bun­dym. Je­śli to bę­dzie Zac Efron w wy­da­niu z High School Mu­si­cal, to masz moje pełne wspar­cie.

– Je­śli jed­nak znaj­dziesz ja­kie­goś Za­cka z High School Mu­si­cal, wiedz, że nie wy­cią­gnę cię z aresztu za do­bie­ra­nie się do nie­let­niego – wy­pa­li­łam.

Kel­ler uniósł kciuk.

– Je­stem pe­wien, że ta roz­mowa po­cie­szyła Den­nisa. Te­raz wie­rzy, że bę­dziesz trzy­mać się z dala od kło­po­tów.

Przy­su­nę­łam do ust mój mi­ni­smart­fon.

– Siri, przy­po­mnij mi, żeby zro­bić la­leczkę vo­odoo mo­jego naj­lep­szego przy­ja­ciela, a rano uczy­nić z niej po­du­szeczkę na szpilki.

– Wy­da­rze­nie do­dane do ka­len­da­rza – oznaj­miła Siri me­cha­nicz­nym gło­sem.

Wy­sko­czy­łam z auta i po­sła­łam Den­ni­sowi aniel­ski, uspo­ka­ja­jący uśmiech i złą­czy­łam dło­nie jak do mo­dli­twy.

– Ale po­waż­nie, Den. Będę się za­cho­wy­wać. Wra­caj do domu. Je­stem pewna, że Ethel czeka na cie­bie ze swo­imi słyn­nymi pier­nicz­kami.

Po­gła­dził się po pod­bródku.

– Fak­tycz­nie wspo­mi­nała dzi­siaj rano, że za­mie­rza zro­bić nową por­cję...

Den­nis i Ethel pod wie­loma wzglę­dami byli dla mnie ro­dziną bar­dziej niż mama i tata. Spę­dza­łam z nimi święta, opie­ko­wali się mną, kiedy cho­ro­wa­łam, i po­ja­wiali się na wy­wia­dów­kach, gdy moi ro­dzice byli za­jęci kon­fe­ren­cjami do­ty­czą­cymi zmian kli­matu lub prze­py­ty­wa­niem ko­goś pod­czas kon­gresu.

Den­nis prze­niósł wzrok z mo­jego wy­mu­szo­nego uśmie­chu na otwartą bramę Cha­teau. Przy­wo­ził mnie tu­taj tak czę­sto, że wie­dział, jak to się skoń­czy – upiję się, wy­dam kupę kasy, a po­tem całą noc będę wy­mio­to­wać na ta­pi­cerkę ca­dil­laca szam­pa­nem, który kosz­to­wał wię­cej niż jego gar­ni­tur.

Nie chciał się póź­niej ze mną mę­czyć. I wcale mu się nie dzi­wi­łam. Sama le­d­wie sie­bie to­le­ro­wa­łam. I wła­śnie dla­tego po­sta­no­wi­łam dzi­siaj uto­pić smutki w trun­kach.

Wes­tchnął i roz­ma­so­wał skroń.

– Tylko bądź ostrożna, w po­rządku? I wróć do domu wcze­śniej.

– Po­sta­ram się, Den. Po­zdrów ode mnie Ethel!

Uchy­lił rąbka kasz­kietu.

– Może sama wkrótce zło­żysz jej wi­zytę?

Den­nis i Ethel miesz­kali w Los An­ge­les tylko ze względu na mnie, mimo że tę­sk­nili za Wschod­nim Wy­brze­żem, za swoją ro­dziną. Mia­łam z tego po­wodu wy­rzuty su­mie­nia, dla­tego wo­la­łam nie od­wie­dzać ich domu w En­cino, żeby pić słabą her­batę, oglą­dać po­wtórki te­le­tur­nie­jów i po­ka­zy­wane mi przez Ethel zdję­cia wnu­ków, z któ­rymi nie wi­dy­wali się z mo­jego po­wodu. Za bar­dzo mnie to bo­lało. Nie zna­la­złam na tyle moc­nego al­ko­holu, by wy­pa­lić to po­czu­cie winy. A przy­naj­mniej jesz­cze nie.

– Będę o tym pa­mię­tać, Den.

Od­je­chał, zo­sta­wia­jąc nas w opa­rach spa­lin. Uch. Mu­szę go na­mó­wić, by zmie­nił sa­mo­chód na te­slę.

Kel­ler zła­pał mnie pod ra­mię, zer­ka­jąc na słynny biały bu­dy­nek z bły­skiem w oku.

– W końcu zna­leź­li­śmy się w swoim na­tu­ral­nym śro­do­wi­sku.

Bal ma­skowy zo­stał zor­ga­ni­zo­wany przez kli­nikę chi­rur­gii pla­stycz­nej, aby ze­brać pie­nią­dze dla we­te­ra­nów wo­jen­nych, któ­rzy od­nie­śli po­ważne po­pa­rze­nia skóry. Ra­zem z Kel­le­rem wło­ży­li­śmy do ko­perty po pięć ty­sięcy, ale żadne z nas nie po­ja­wiło się na uro­czy­stej ko­la­cji. Kel­ler nie lu­bił jeść w miej­scach pu­blicz­nych (nie ściem­niam), a ja nie chcia­łam być bom­bar­do­wana proś­bami i py­ta­niami o moją ro­dzinę.

– Wiesz... – Od­rzu­ci­łam na plecy bur­gun­dowe war­ko­cze, kiedy ru­szy­li­śmy w stronę baru, mi­ja­jąc po dro­dze pra­cow­ni­ków ho­telu, któ­rzy rów­nież mieli na twa­rzach ma­ski. – Cha­teau Mar­mont sły­nie z tego, że ścią­gają tu za­równo lu­dzie pnący się po dra­bi­nie to­wa­rzy­skiej, jak i ci bli­scy upadku. Jak my­ślisz, do któ­rej ka­te­go­rii się za­li­czamy?

– Żad­nej. – Kel­ler za­cią­gnął mnie do dę­bo­wego baru ho­te­lo­wego, oto­czo­nego zna­jo­mymi bor­do­wymi stoł­kami, nad któ­rymi wi­siały ży­ran­dole w pa­su­ją­cym do nich stylu. – Je­ste­śmy tylko pięk­nymi pie­kiel­nymi po­mio­tami. Uro­dzo­nymi w wyż­szych sfe­rach, ma­ją­cymi ni­skie ocze­ki­wa­nia. Ni­g­dzie nie pa­su­jemy.

Kel­ler był sy­nem Asa Nel­sona, front­mana She Wolf, naj­więk­szej ży­ją­cej le­gendy rock and rolla. Na­sze na­zwi­ska mo­gły nam otwo­rzyć wiele drzwi – które nie za­wsze pro­wa­dziły w do­bre miej­sca.

Za­sie­dli­śmy przy ba­rze. Bar­man Fre­de­rik bez słowa pod­su­nął mi kok­tajl mar­mont mule, a Kel­le­rowi zmie­szał jego ulu­biony blue ve­lvet. Fre­de­rik miał na twa­rzy białą kró­li­czą ma­skę, która pod­kre­ślała jego prze­szy­wa­jące nie­bie­skie oczy.

– Po­wi­nie­nem za­brać go do domu – wy­mam­ro­tał Kel­ler, sztur­cha­jąc mnie łok­ciem.

– Mam wra­że­nie, że to nie jest przy­zwo­ity fa­cet.

– To mój ulu­biony typ – stwier­dził mój przy­ja­ciel. – I twój zresztą też.

Zby­łam ten ko­men­tarz mil­cze­niem. Kel­ler my­ślał, że sy­piam z każ­dym na­po­tka­nym fa­ce­tem. I to nie jego wina – ta­kie spra­wia­łam wra­że­nie. Ale nie lu­bi­łam przy­po­mi­nać so­bie, że okła­my­wa­łam naj­lep­szego przy­ja­ciela.

Na­wet nie zdą­ży­li­śmy spró­bo­wać drin­ków, bo zo­sta­li­śmy oto­czeni przez po­cząt­ku­jące ak­torki, gwiazdę pro­gramu te­le­wi­zyj­nego i tre­nerkę laj­fstaj­lową, która z pew­no­ścią pra­co­wała jako ho­stessa w zna­nej re­stau­ra­cji The Ivy. Wszy­scy ster­czeli obok nas i usi­ło­wali prze­ko­nać każ­dego, kto chciał ich słu­chać, że wła­śnie stoją u progu sławy. Tak spę­dza­li­śmy z Kel­le­rem wie­czory. Każdy, co do jed­nego. Na im­pre­zach, pi­ciu, po­zna­wa­niu lu­dzi, uda­wa­niu, że świat jest wielką pi­niatą, która za­raz wy­buch­nie i za­sy­pie wszyst­kich kon­trak­tami z branży mo­do­wej, okład­kami w „Vo­gue’u” i Osca­rami.

By­li­śmy elitą to­wa­rzy­ską. Mło­dymi, bo­ga­tymi, znu­dzo­nymi ludźmi.

De­cy­do­wa­li­śmy sami o so­bie i wszy­scy pra­gnęli kon­taktu z nami.

Teo­re­tycz­nie oboje mie­li­śmy pracę.

Dwu­dzie­sto­sied­mio­letni Kel­ler był wła­ści­cie­lem Main Squ­eeze, firmy ofe­ru­ją­cej luk­su­sowe soki de­tok­sowe, któ­rymi ży­wiły się mo­delki Vic­to­ria’s Se­cret i uczest­niczki pro­gramu Żony Be­verly Hills.

Na­to­miast ja by­łam in­flu­en­cerką, co ozna­czało, że pła­cono mi w kom­ple­men­tach i luk­su­so­wych to­wa­rach za po­le­ca­nie pro­duk­tów – od ubrań i to­re­bek aż po tam­pony – moim ob­ser­wu­ją­cym, któ­rych mia­łam osiem­set ty­sięcy. Ta tak zwana praca zaj­mo­wała mi dwie go­dziny w ty­go­dniu, ale bar­dzo ją so­bie ce­ni­łam. Może dla­tego, że była to je­dyna część mo­jego ży­cia, któ­rej nikt nie mógł na­ru­szyć ani jej zmie­nić. Na­le­żała tylko do mnie. Sama ją roz­wi­nę­łam, by­łam za nią od­po­wie­dzialna. Uwa­ża­łam, że w ten spo­sób od­nio­słam pe­wien suk­ces.

– Czyż to nie jest za­bawne? – ode­zwa­łam się, mie­sza­jąc wy­ka­łaczką w kie­liszku. – Uda­jemy ciężko pra­cu­ją­cych człon­ków spo­łe­czeń­stwa, a ta­blo­idy po pro­stu to ły­kają.

Dwie ak­torki, gwiazdka re­ality show i tre­nerka ewa­ku­owały się z baru, gdy tylko za­uwa­żyły, że do ho­telu wkro­czyła gwiazda net­fli­xo­wego se­rialu, ma­jąca na twa­rzy ma­skę śre­dnio­wiecz­nego le­ka­rza dżumy.

Wła­śnie tak to już było w Los An­ge­les. Można po­znać tu mnó­stwo lu­dzi, je­śli tylko nie szuka się praw­dzi­wej przy­jaźni.

Kel­ler spoj­rzał na mnie spod zmarsz­czo­nych brwi.

– Mów za sie­bie. Ja mam nor­malną pracę. Je­stem wła­ści­cie­lem firmy pro­du­ku­ją­cej soki. Sam te­stuję wszyst­kie re­cep­tury.

– Och, Kel­ler. – Po­kle­pa­łam go po dłoni spo­czy­wa­ją­cej na ba­rze i unio­słam drinka. – Ja w tym mo­men­cie rów­nież „te­stuję re­cep­turę”. Nie zro­zum mnie źle, to świetne hobby, ale cho­dzi mi o to, żadne z nas nie po­trze­buje pie­nię­dzy.

Ni­gdy o tym nie roz­ma­wia­li­śmy, ale za­wsze za­kła­da­łam, że Kel­ler rów­nież do­staje po­kaźną sumkę od swo­jego ojca.

– Nie, Hal, ty nic nie ro­zu­miesz. Mam praw­dziwą pracę. – Od­chy­lił się na stołku. – Płacę lu­dziom wy­na­gro­dze­nie, co kwar­tał cho­dzę na spo­tka­nia z księ­go­wo­ścią i mar­ke­tin­giem i tak da­lej. Je­śli ja się nie wy­wiążę, lu­dzie nie będą mo­gli zaj­mo­wać się swo­imi obo­wiąz­kami.

Wi­dać, że nie chciał się do tego przy­znać. Oboje li­czy­li­śmy na to, że ro­dzice opłacą nam czynsz, sa­mo­chody i wy­datki na ży­cie. Ja przy­naj­mniej mia­łam od­wagę mó­wić o tym wprost.

Wzię­łam łyk drinka i z tru­dem na­bra­łam po­wie­trza do płuc, bo cia­sna kiecka mi to unie­moż­li­wiała.

– Ja­sne, oczy­wi­ście. Cho­dziło mi o to, że mamy przy­jemną pracę, więc tak na­prawdę nie czu­jemy, że pra­cu­jemy.

Kel­ler prze­wró­cił oczami.

– Wcale nie o to ci cho­dziło.

Miał ra­cję. Ale po wi­zy­cie w sa­lo­nie ko­sme­tycz­nym, gdzie pod­da­łam się za­bie­gowi głę­bo­kiego oczysz­cza­nia twa­rzy, by­łam zbyt zmę­czona, by się te­raz spie­rać.

– Za­uwa­ży­łem, że zja­wiła się Perry Co­wen. – Kel­ler ski­nął głową za sie­bie. – Ma za­rą­bi­sty nowy ba­le­jaż.

Na­wet się nie od­wró­ci­łam.

– Nie je­stem pewna, czy nowy ko­lor wło­sów ura­tuje jej zgniłą du­szę.

– Ojej. Wi­dać, że w ko­lejce u Boga sta­łaś po urodę, bo na pewno nie po życz­li­wość. – Kel­ler ze­sko­czył ze stołka. – Pójdę się przy­wi­tać.

– Ale prze­cież ona jest taka denna, Kel. – Zmarsz­czy­łam nos.

– Za­cho­wuj się, gdy mnie nie bę­dzie. – Kel­ler obej­rzał się po­spiesz­nie w od­bi­ciu me­ta­lo­wego wia­derka na wino, a po­tem ru­szył w stronę swo­jego celu.

Perry Co­wen była wscho­dzącą pro­jek­tantką mody i ko­bietą, za którą nie prze­pa­da­łam. Głów­nie dla­tego, że za­pro­jek­to­wała suk­nię na ko­la­cję przed­ślubną mo­jej sio­stry Hery. A każda osoba, która ko­le­go­wała się z moją sio­strą, była dla mnie wro­giem.

Perry sprze­dała rów­nież hi­sto­rię na mój te­mat ga­ze­cie, tuż po nie­szczę­śli­wym wy­padku, w któ­rym poza mną główną rolę ode­grała suk­nia druhny i nie­spo­dzie­wa­nie ostry sos do pizzy. By­łam pewna, że to ona, po­nie­waż w tam­tym mo­men­cie w po­miesz­cze­niu nie znaj­do­wał się nikt, kto byłby skłonny wy­ja­wić te in­for­ma­cje. Moja mama była znie­sma­czona sa­mym fak­tem, że łą­czyły nas te same geny, tata nie był mściwy, a Hera... nie lu­biła, kiedy tra­fia­łam na okładki ga­zet z po­wodu ja­kichś skan­dali.

Unio­słam rękę i da­łam znać Fre­de­ri­kowi, by przy­go­to­wał mi dwa ko­lejne drinki i szota. Po­trze­bo­wa­łam od­wagi w pły­nie, żeby prze­trwać ten wie­czór. Czu­łam się okrop­nie sa­motna, mimo że znaj­do­wa­łam się w sali peł­nej lu­dzi.

Perry była bo­le­snym przy­po­mnie­niem, że ka­wał drogi stąd, w Dal­las, miesz­kała naj­ide­al­niej­sza Pierw­sza Córka, jaka kie­dy­kol­wiek stą­pała po tej ziemi.

Moja dwu­dzie­sto­dzie­wię­cio­let­nia sio­stra.

Była szczu­płą ko­bietą o nieco mę­skiej uro­dzie. Taką, jaką wi­duje się na okład­kach „Vo­gue’a”. Ogar­nięta, bły­sko­tliwa i do­brze wy­cho­wana.

Hera ukoń­czyła me­dy­cynę na Uni­wer­sy­te­cie Stan­forda wraz ze swoim na­rze­czo­nym, któ­rego po­znała już w li­ceum, i wła­śnie pla­no­wała we­sele, a jed­no­cze­śnie od­by­wała staż w Cen­trum Me­dycz­nym Uni­wer­sy­tetu Bay­lor.

Ca­łej jej ży­cie było skru­pu­lat­nie za­pla­no­wane.

A ja na­wet nie po­tra­fi­łam kon­tro­lo­wać swo­ich piersi (które wciąż na­pie­rały na szy­fo­nowy gor­set, pró­bu­jąc się uwol­nić).

Wla­łam w sie­bie dwa drinki i jed­nego szota, a po­tem za­ry­zy­ko­wa­łam spoj­rze­nie w stronę Kel­lera i Perry, któ­rzy ro­ze­śmiani stali w ką­cie po­koju. Perry klep­nęła go w pierś. Wo­kół mnie krę­cili się za­ma­sko­wani lu­dzie. Nie­któ­rzy tań­czyli, inni ca­ło­wali się w mrocz­nych za­kąt­kach sali. To było moje ży­cie. Szpilki i drinki w wy­gó­ro­wa­nych ce­nach. Pu­sty dom, pełne konto ban­kowe i brak part­nera. W mo­jej piersi po­ja­wiła się dziura, która za­czy­nała obej­mo­wać co­raz więk­szą prze­strzeń, aż za­częło mi się wy­da­wać, że wszy­scy ją wi­dzą.

Da­łam znać Fre­de­ri­kowi, by po­dał mi ko­lej­nego szota. Uwi­nął się w mgnie­niu oka. Nie­stety rów­nie szybko po­ja­wił się Wes Mor­gan, tre­ner ce­le­bry­tów.

Wes pro­wa­dził pro­gram Big Fat Lo­ser, któ­rego treść była rów­nie pa­skudna jak na­zwa. „Po­ma­gał” ce­le­bry­tom stra­cić na wa­dze, wrzesz­cząc na nich, kiedy ko­lana się pod nimi ugi­nały i wy­mio­to­wali ze zmę­cze­nia, a on w tym cza­sie pa­ra­do­wał bez ko­szulki. Pró­bo­wał wcią­gnąć mnie do trze­ciego se­zonu, obie­cu­jąc, że w dwa mie­siące schudnę do roz­miaru XS. Przez pierw­sze pięt­na­ście se­kund nie wie­dzia­łam, czy się ro­ze­śmiać, czy wpa­ko­wać so­bie do buzi chipsa i gło­śno go prze­żuć, ale osta­tecz­nie roz­łą­czy­łam się bez słowa.

Naj­wy­raź­niej po ostat­niej roz­mo­wie czuł nie­do­syt.

– Co tam, Hal­lion? – Oparł się łok­ciami o bar tuż obok mo­jego drinka i po­słał mi ośle­pia­jąco biały uśmiech. Hal­lion było ksywką nadaną mi przez ta­blo­idy za moje od­pały. – Czy kie­dyś wspo­mi­na­łem, że ja też po­cho­dzę z Tek­sasu?

Miał na wło­sach tyle wo­sku, że można by wy­rzeź­bić ko­lejny po­sąg do mu­zeum Ma­dame Tus­saud. I nie by­łaby to Da­kota Fan­ning. Ra­czej Dwayne John­son.

– Nie wło­ży­łeś ma­ski – stwier­dzi­łam bez­na­mięt­nym to­nem.

– Nie po­trze­buję jej. – Wzru­szył ra­mio­nami, uśmie­cha­jąc się jesz­cze sze­rzej. – Wła­śnie pa­trzysz na czło­wieka, który prze­ka­zał dzie­sięć pa­ty­ków na po­moc we­te­ra­nom.

Wbi­łam wzrok w su­fit, cze­ka­jąc, aż na­tręt so­bie pój­dzie.

– Sły­sza­łaś, co mó­wi­łem?

– Tak. – Wy­ję­łam wi­sienkę z pu­stego kie­liszka i wy­ssa­łam z niej cały al­ko­hol. – Wspo­mnia­łeś o tym do­słow­nie se­kundę temu.

– Cho­dziło mi o to, że oboje po­cho­dzimy z Tek­sasu.

– Ale ja wcale nie po­cho­dzę z Tek­sasu – od­par­łam znu­dzona. Za­wią­za­łam ję­zy­kiem pę­telkę na ogonku wi­sienki i wy­plu­łam go na rękę.

– Na­prawdę? – Na­chy­lił się tak bar­dzo, że nie­mal udu­si­łam się smro­dem jego wody ko­loń­skiej. Mu­siał się w niej wy­ką­pać. – Mógł­bym przy­siąc, że pre­zy­dent Thorne...

– Po­cho­dzi z Dal­las. Tak, tak. Ale ja uro­dzi­łam się w Wa­szyng­to­nie i tam spę­dzi­łam pierw­sze osiem lat mo­jego ży­cia. Po­tem ro­dzice wy­słali mnie do No­wego Jorku do szkoły z in­ter­na­tem, na szwaj­car­ski obóz letni, na bry­tyj­skie obozy zi­mowe, na fran­cu­skie so­irée. Dla­tego żadna ze mnie Tek­sanka. Bar­dziej ko­smo­po­litka, je­śli mam być szczera...

Po jego pu­stym spoj­rze­niu do­my­śli­łam się, że od­pły­nął po ko­smo­po­litce. Może na­wet przy sło­wie so­irée.

Co prawda spę­dzi­łam w Tek­sa­sie tro­chę czasu, ale ni­gdy z wła­snej woli. Ro­dzice za­wsze bła­gali mnie, tar­go­wali się ze mną i pró­bo­wali siłą za­cią­gnąć mnie do „domu”, za­chę­ca­jąc miej­sco­wymi szko­łami i bli­sko­ścią ro­dziny. Za­wsze ole­wa­łam ich sta­ra­nia. Tek­sas był zbyt upalny, zbyt spo­kojny. Je­śli mam być szczera, taka ze mnie Tek­sanka jak z za­kon­nicy dziwka. Poza tym wie­dzia­łam, dla­czego za­leży im na moim to­wa­rzy­stwie – po pro­stu zy­skałby na tym ich wi­ze­ru­nek. Po­ka­za­liby w ten spo­sób, że przy­naj­mniej sta­rają się za­pa­no­wać nad swoim nie­okieł­zna­nym dziec­kiem.

Wes cmok­nął ję­zy­kiem, nie prze­sta­jąc się szcze­rzyć jak głupi do sera. Te zęby nie mo­gły być praw­dziwe. Jego bi­cepsy rów­nież.

– Je­śli chcesz, z ra­do­ścią za­biorę cię na wy­cieczkę. Mimo że uro­dzi­łem się i wy­cho­wa­łem w Ho­uston, Dal­las znam jak wła­sną kie­szeń.

– Nie wy­bie­ram się tam. – Wbi­łam wzrok w dno pu­stego kie­liszka.

– W ta­kim ra­zie mo­żemy spo­tkać się tu­taj, w Los An­ge­les. – Do­tknął łok­ciem mo­jego przed­ra­mie­nia. Na­tych­miast od­sko­czy­łam.

– Je­stem za­jęta ob­że­ra­niem się ciast­kami.

– Nie bądź taka draż­liwa, Hal­lion. Cho­dziło o zwy­kłe in­te­resy, wiesz? – Prze­cze­sał ręką włosy, ale były sztyw­niej­sze niż be­ton. – Po pro­stu są­dzi­łem, że by­ła­byś do­brą kan­dy­datką.

– A ty nadał­byś się ide­al­nie do tak­sy­der­mii – wy­tknę­łam znu­żo­nym to­nem.

– Wiesz co? Do­pa­suję się do cie­bie, tylko po­daj mi datę. Na­prawdę uwa­żam, że oboje sko­rzy­sta­li­by­śmy na swoim to­wa­rzy­stwie.

Był na­stępną osobą, która wi­działa we mnie je­dy­nie prze­pustkę do sławy. To ko­lejny fa­cet, który by mnie wy­ko­rzy­stał, może na­wet prze­mo­co­wiec. Tacy lu­dzie jak Wes przy­po­mi­nali mi, dla­czego zre­zy­gno­wa­łam ze związ­ków z męż­czy­znami. Oni wszy­scy cze­goś ode mnie chcieli, ale na pewno nie part­ner­skiej re­la­cji. By­łam dla nich je­dy­nie dra­biną, która po­może im do­stać się na szczyt.

Mój żo­łą­dek skrę­cił się bo­le­śnie.

Chcia­łam wró­cić do domu.

Nie­stety nie mia­łam domu. Moja po­sia­dłość była tylko stertą ce­gieł bez du­szy.

– Po­pro­szę moją asy­stentkę, żeby skon­tak­to­wała się z twoją. – Ze­sko­czy­łam ze stołka.

– Ale ja nie mam asy­stentki – od­parł skon­fun­do­wany.

Ja też nie. A te­raz roz­gryź to, Ein­ste­inie.

Przy­wo­ła­łam Fre­de­rika, żeby po­pro­sić go o ra­chu­nek. Wa­lić Kel­lera. Mu­sia­łam się stąd wy­mik­so­wać. Niech on so­bie roz­ma­wia z Perry, któ­rej nowe pa­semka pod­kre­ślały ko­ści po­licz­kowe. Rzu­ci­łam im ostat­nie spoj­rze­nie. Zna­jomi Perry wy­py­ty­wali Kel­lera o jego wy­twór­nię so­ków. Pła­wił się w ich uwa­dze. Czy tylko ja nie na­bie­ra­łam się na jego po­zer­ską pracę?

Opła­ci­łam ra­chu­nek, da­łam Fre­de­ri­kowi czter­dzie­ści pro­cent na­piwku i wy­szłam na ze­wnątrz, omi­ja­jąc lu­dzi, któ­rzy pró­bo­wali za­trzy­mać mnie na po­ga­wędkę. Wes po­dą­żał za mną nie­znie­chę­cony. Już nie był zwy­kłym wrzo­dem na du­pie, tylko stal­ke­rem.

– Za­cze­kaj, do­kąd ty się wy­bie­rasz? – Pró­bo­wał po­ło­żyć mi rękę na ra­mie­niu. Syk­nę­łam, od­py­cha­jąc go nie­mal bru­tal­nie.

Nie do­ty­kaj mnie. Na­wet się nie waż. Ni­gdy i pod żad­nym po­zo­rem.

– Do domu. – Przy­spie­szy­łam. Moje szpilki stu­kały o ciemną pod­łogę.

By­łam na sie­bie wście­kła, bo nie wzię­łam kurtki. Te­raz przy­da­łoby mi się coś, żeby za­kryć cycki i po­wstrzy­mać je przed wy­pły­nię­ciem z gor­setu. Cho­ciaż, jak te­raz o tym my­śla­łam, wspo­mniane cycki nie wy­da­wały się ta­kie ści­śnięte. I było mi dziw­nie zimno. Spoj­rza­łam w dół i zro­zu­mia­łam dla­czego – moja prawa pierś przedarła się przez ma­te­riał. Do­słow­nie wi­siała luźno, po­wie­wała na wie­trze jak flaga na masz­cie, kiedy wy­pa­dłam z ho­telu, żeby we­zwać Ubera.

Krzyk­nę­łam i pró­bo­wa­łam upchnąć ją w su­kience.

– O kurde. – Wes za­chi­cho­tał, opie­ra­jąc się o po­bli­ską ścianę. – Wy­gląda na to, że pa­nienki po­sta­no­wiły się prze­wie­trzyć.

– Za­mknij się.

Rzu­ci­łam się w stronę ho­te­lo­wej re­cep­cji, żeby za­py­tać o moż­li­wość po­ży­cze­nia ja­kiejś kurtki. Ale wszę­dzie było tyle lu­dzi. W do­datku ma­ska przy­sła­niała mi wzrok. Ze­rwa­łam ją z twa­rzy i rzu­ci­łam na pod­łogę, roz­glą­da­jąc się go­rącz­kowo.

Kurtka. Po­trze­bo­wa­łam kurtki. Tylko że znaj­do­wa­łam się w Los An­ge­les, gdzie ni­komu nie jest po­trzebne do­dat­kowe okry­cie.

– Po co ta złość, Hal­lion. Po­zwól, że od­wiozę cię do domu.

– Nie, dzięki. – Za­kry­łam klatkę pier­siową ra­mio­nami i przy­spie­szy­łam. Już nie­mal do­tar­łam do re­cep­cji.

– Je­śli po­pro­sisz kon­sjerża o kurtkę, do­my­śli się, co się stało, i sprzeda hi­sto­ryjkę pra­sie.

Za­trzy­ma­łam się po­środku lobby. Wes wie­dział, jak przy­cią­gnąć moją uwagę.

– Na­prawdę chcesz znowu zo­stać upo­ko­rzona? Szcze­gól­nie po tej hi­sto­rii z pizzą, którą opu­bli­ko­wało na twój te­mat „Page Six”? – Jego głos za­to­pił się w mo­jej skó­rze jak ostre pa­zury.

Miał ra­cję. Gdy­bym przy­znała, że pę­kła mi su­kienka, hi­sto­ria mo­głaby tra­fić do ga­zet. Hera by się wście­kła, a moi ro­dzice... kto wie, co by zro­bili. Pew­nie od­cię­liby mnie od pie­nię­dzy i zmu­sili do prze­pro­wadzki do Tek­sasu.

Nie mia­łam żad­nych ży­cio­wych umie­jęt­no­ści. Poza obie­ra­niem man­da­ry­nek za jed­nym za­ma­chem. I choć sztuczka ro­biła wra­że­nie, nie nada­wała się do CV.

Ob­ró­ci­łam się na pię­cie, wciąż za­kry­wa­jąc tors rę­kami.

Groź­nie zmru­ży­łam oczy.

– Nie ufam ci.

Uniósł ręce w obron­nym ge­ście.

– A po­win­naś. Je­steś córką pre­zy­denta Thorne’a. Bo­ha­terką na­ro­dową. Ni­gdy bym cię nie skrzyw­dził. Czy na­prawdę uwa­żasz, że je­stem taki głupi?

Na jego nie­szczę­ście od­po­wiedź brzmiała „tak”. Ale skoro on w sie­bie wie­rzył, może ja też po­win­nam. Przy­naj­mniej dzi­siaj.

Każda ko­mórka w moim ciele mó­wiła, że to zły po­mysł, ale prze­cież nie mia­łam lep­szych opcji.

– Przy­rzek­nij, żad­nych sztu­czek.

– Obie­caj mi wspólne zdję­cie, a zgo­dzę się na wszystko. Przed roz­po­czę­ciem pią­tego se­zonu mu­szę się znowu zna­leźć na pierw­szych stro­nach ga­zet.

Za­mknę­łam oczy i wes­tchnę­łam ciężko.

By­łam wście­kła.

– A czy po­ka­za­nie się z krą­glej­szą dziew­czyną nie wpły­nie na cie­bie ne­ga­tyw­nie, skoro twoją pracą jest od­chu­dza­nie lu­dzi? – Otwo­rzy­łam oczy i uśmiech­nę­łam się nie­win­nie.

– No wła­śnie, w tej kwe­stii... – Wes wy­pu­ścił roz­draż­niony od­dech. – Po tym, jak je­den z mo­ich od­cin­ków stał się vi­ra­lem, do­sta­łem łatkę fat­foba. Dasz wiarę, że coś ta­kiego mnie po­grą­żyło?

Świet­nie. A więc mia­łam zo­stać jego ko­łem ra­tun­ko­wym, żeby mógł po­tem mó­wić: „Nie mam nic prze­ciwko gru­bym lu­dziom, przy­jaź­nię się z nimi”. Chciało mi się krzy­czeć.

– Jedna kawa w knaj­pie przy Ro­deo Drive. – Unio­słam pa­lec ostrze­gaw­czo. – Na wię­cej się nie na­pa­laj.

– Do­bra, ale nie mo­żesz wy­glą­dać, jak­byś się mną brzy­dziła – tar­go­wał się da­lej. – Lu­dzie mają my­śleć, że do­brze się ba­wisz w moim to­wa­rzy­stwie.

– Gdy­bym miała ta­kie umie­jęt­no­ści ak­tor­skie, te­raz od­bie­ra­ła­bym Oscara, a nie po­le­cała kremy na trą­dzik na In­sta­gra­mie. – Ro­ze­śmia­łam się z sar­ka­zmem.

– Daj spo­kój, Hal­lie.

Wes­tchnę­łam.

– Ale za­mie­rzam za­mó­wić ciastko.

– Po­wiem par­kin­go­wemu, żeby przy­pro­wa­dził moje auto. – Pu­ścił do mnie oko, a ja w za­mian po­ka­za­łam mu środ­kowy pa­lec.

Wes opu­ścił lobby za­ma­szy­stym kro­kiem, jakby był kró­lem tego miej­sca. Po kilku mi­nu­tach wró­cił i za­stał mnie ukrytą we wnęce, nie­da­leko wyj­ścia. By­łam tu pra­wie nie­wi­dzialna. Moje serce wa­liło dziko, jakby chciało prze­drzeć się przez skórę.

Nikt nie mógł się do­wie­dzieć, że pę­kła mi su­kienka.

– Cho­lera, długo jesz­cze? – Wes wy­cią­gnął szyję, żeby spraw­dzić, czy jego auto już pod­je­chało. – Umó­wi­łem się z la­ską z Tin­dera.

Te­le­fon, który trzy­ma­łam w ręce, za­czął wi­bro­wać. Bez wąt­pie­nia Kel­ler. Nie mo­głam ode­brać, bo za­kry­wa­łam piersi ra­mio­nami, a poza tym wciąż mia­łam do niego żal o to, że roz­ma­wiał z Perry Co­wen.

Na­dal cze­ka­li­śmy na sa­mo­chód Wesa – zaj­mo­wało to wię­cej czasu, niż po­winno. Za każ­dym ra­zem, gdy tre­ner pró­bo­wał za­cząć ze mną ja­kiś te­mat, zby­wa­łam go nie­uprzej­mym „da­ruj so­bie”.

W końcu Wes oznaj­mił, że jego auto już stoi pod ho­te­lem. Zła­pał mnie za ło­kieć, cią­gnąc w stronę wyj­ścia.

– Nie do­ty­kaj mnie! – jęk­nę­łam. By­łam zła na sie­bie, że mój głos wy­brzmiał tak słabo i pi­skli­wie.

Gdy tylko wy­szli­śmy na ze­wnątrz, wszystko wy­da­rzyło się w mgnie­niu oka. By­łam zmu­szona pu­ścić pierś, żeby ode­pchnąć jego rękę. W tym mo­men­cie roz­legł się błysk fle­szy. In­stynk­tow­nie unio­słam rękę, żeby osło­nić oczy. Mój prawy cy­cek uwol­nił się i przy­wi­tał z dzie­siątką pa­pa­raz­zich, któ­rych Wes ewi­dent­nie za­pro­sił, żeby ob­fo­to­gra­fo­wali na­sze wspólne wyj­ście.

Cho­lera.

Będę mieć z tego po­wodu prze­srane u czter­dzie­stego dzie­wią­tego pre­zy­denta Sta­nów Zjed­no­czo­nych.

An­thony’ego Johna Thorne’a. 

Czyli mo­jego ojca.

Roz­dział pierw­szy

Ran­som

Muszę cię o coś za­py­tać i nie mo­żesz od­mó­wić.

Tom wpadł do mo­jego ga­bi­netu i rzu­cił na biurko lśniący ma­ga­zyn, z ro­dzaju tych, które wi­duje się w po­cze­kalni u dro­giego den­ty­sty.

– Nie – od­par­łem bez­czel­nie, nie od­ry­wa­jąc wzroku od ekranu kom­pu­tera.

Mój part­ner biz­ne­sowy opadł ze śmie­chem na krze­sło na­prze­ciwko i po­lu­zo­wał koł­nie­rzyk ko­szuli.

– Po­zwo­li­łem ci usiąść? – za­py­ta­łem, stu­ka­jąc w kla­wia­turę.

– Ale to ważne – za­pew­nił ła­god­nie. On cały był ła­godny: z cha­rak­teru, z wy­glądu, na­wet w spo­so­bie mó­wie­nia. Jego prze­cięt­ność mnie draż­niła. Tro­chę mniej niż u in­nych lu­dzi, ale na tyle, że nie mia­łem ochoty na jego to­wa­rzy­stwo, chyba że sam go so­bie za­ży­czy­łem. Co pra­wie ni­gdy się nie zda­rzało.

Stąd też na­su­wało się py­ta­nie – co on tu­taj, u dia­bła, ro­bił?

– Wy­no­cha. – Za­ci­sną­łem zęby na koń­cówce dłu­go­pisu.

– Naj­pierw mu­simy po­roz­ma­wiać.

– Roz­mowy są prze­re­kla­mo­wane, mil­cze­nie jest zło­tem. – Wy­plu­łem na biurko dłu­go­pis, który prze­to­czył się po bla­cie i opadł na ko­lana Toma. Pew­nie chciał za­pro­sić mnie na ro­dzinny obiad albo co gor­sza: na golfa. Z ja­kichś nie­zro­zu­mia­łych po­wo­dów mój part­ner biz­ne­sowy nie ro­zu­miał, że nie mam ochoty na to­wa­rzy­stwo, a jesz­cze mniej in­te­re­suje mnie jego sport dla star­ców. Moje za­in­te­re­so­wa­nia ob­ra­cały się wo­kół cross­fitu, ci­pek i czer­wo­nego mięsa. A przede wszyst­kim – sa­mot­no­ści. Nie mia­łem ro­dziny i ani tro­chę mi to nie prze­szka­dzało. A tym, że pró­bo­wał wcią­gnąć mnie do swo­jej, wcale nie zy­ski­wał w mo­ich oczach.

Jego na­le­ga­nia, by spę­dzać ra­zem wię­cej czasu, po­skut­ko­wały tym, że mia­łem jesz­cze mniej­szą ochotę na wspólne ak­tyw­no­ści. Już wy­star­czy, że spę­dzi­li­śmy ra­zem czasy mło­do­ści. I ża­den z nas nie miał zwią­za­nych z tym do­brych wspo­mnień.

– Cho­dzi o pracę. – Chwy­cił pi­łeczkę an­ty­stre­sową, która le­żała na moim biurku, i za­ci­snął na niej palce.

Nie­chęt­nie ode­rwa­łem wzrok od ekranu, żeby zro­bić so­bie prze­rwę – wła­śnie pi­sa­łem mejla do klienta, by po­wia­do­mić go, że gdy tak się ob­nosi na In­sta­gra­mie ze swoją ko­lek­cją ro­le­xów, sam się prosi o ra­bu­nek.

By­łem współ­wła­ści­cie­lem Loc­kwood & Whit­field Pro­tec­tion Group. W związku z tym moja praca po­le­gała głów­nie na wy­ja­śnia­niu głu­pim i bo­ga­tym lu­dziom, dla­czego po­winni prze­stać ro­bić głu­pie rze­czy, przez które mogą wpa­ko­wać się w kło­poty. W tym przy­padku bo­gaty dzie­dzic nie sto­so­wał się do kon­traktu za­war­tego z moją firmą. Agent, któ­rego wy­zna­czy­łem do ochrony, prze­ka­zał mi, że je­den z na­szych klien­tów po­in­for­mo­wał dwa mi­liony trzy­sta ty­sięcy swo­ich fol­lo­wer­sów, w któ­rym ho­telu w No­wym Jorku się za­trzy­mał, a na­wet po­dał pię­tro.

Ten czło­wiek w ża­den spo­sób nie za­słu­żył na swoje bo­gac­two, nie wspo­mi­na­jąc już o po­wie­trzu, któ­rym od­dy­chał.

Niań­cze­nie bo­ga­czy nie było speł­nie­niem mo­ich ma­rzeń, ale do­brze pła­cili i była to od­po­wied­nia praca dla czło­wieka o mo­ich kwa­li­fi­ka­cjach. Al­ter­na­tywę sta­no­wiło za­ję­cie płat­nego za­bójcy, z tym że choć nie prze­pa­da­łem za ludźmi, nie chcia­łem wy­lą­do­wać przez nich w pace.

Tom pod­su­nął mi ma­ga­zyn.

– Na co mam zwró­cić uwagę? – Zła­pa­łem ga­zetę. Z okładki pa­trzyła na mnie młoda ko­bieta z wło­sami jak sy­renka z bajki Di­sneya. Z roz­dar­tej su­kienki wy­le­wał się cy­cek, a su­tek zo­stał za­sło­nięty małą żółtą gwiazdką. Na­głó­wek po­ni­żej gło­sił: „Hal­lion za­li­czyła wtopę! Słynna im­pre­zo­wiczka świeci cyc­kiem”. – Nie­ważne. – Rzu­ci­łem mu ga­zetę na ko­lana. – Mam już swoją od­po­wiedź. Pie­przona la­ta­wica.

– Ale go­rąca la­ta­wica – po­pra­wił Tom z bez­czel­nym uśmie­chem. – W środku znaj­dziesz zdję­cie bez cen­zury.

– Gdy­bym miał trzy­na­ście lat, pew­nie bym się ucie­szył, ale je­stem do­ro­sły i chcę wie­dzieć, co ona ma z nami wspól­nego.

– To Hal­lie Thorne. – Tom wci­snął mi ga­zetę do ręki. – Coś ci świta?

– A po­winno? – Od­chy­li­łem się na krze­śle, co­raz bar­dziej znu­dzony tą roz­mową. Nie oglą­da­łem te­le­wi­zji. Było tam za dużo lu­dzi, a jak już wcze­śniej usta­li­li­śmy, nie prze­pa­dam za nimi. Te­le­wi­zja rów­nież przy­po­mi­nała mi o rze­czach, które inni mieli, a ja nie – o przy­ja­cio­łach, ro­dzi­nie, cie­ka­wych za­in­te­re­so­wa­niach. A ta la­ska wy­glą­dała jak pre­zen­terka pro­gramu o me­ta­mor­fo­zach.

– To córka pre­zy­denta An­thony’ego Thorne’a. 

Zwró­ci­łem ko­lejne znie­sma­czone spoj­rze­nie w stronę okładki.

– Pew­nie wdała się w li­sto­no­sza.

W ogóle nie przy­po­mi­nała swo­jego ojca. Jej oj­ciec nie wy­gla­dał jed­nak jak pin-up girl.

– W każ­dym ra­zie – kon­ty­nu­ował Tom – wła­śnie dzwo­nił do mnie były szef ochrony Thorne’a, Ro­bert McA­fee. Kie­dyś się po­zna­li­śmy. Po tym in­cy­den­cie pre­zy­dent chce za­trud­nić dla niej ochro­nia­rza.

– Masz na my­śli: po pu­blicz­nym ob­na­ża­niu się?

– Jak zwał, tak zwał. – Ro­ze­śmiał się. – W każ­dym ra­zie McA­fee po­le­cił nas, bo mamy do­świad­cze­nie z oli­gar­chami, ak­to­rami i po­li­ty­kami. Thorne wy­daje się za­in­te­re­so­wany współ­pracą, je­śli pod­pi­szemy wszel­kie do­ku­menty gwa­ran­tu­jące im pełną ano­ni­mo­wość.

– A nie mógł po­cią­gnąć za kilka sznur­ków i za­ła­twić jej ko­goś z Wa­szyng­tonu? – za­py­ta­łem zdzi­wiony.

Teo­re­tycz­nie tylko byli pre­zy­denci i ich mał­żon­ko­wie mieli za­pew­nioną przez rząd do­ży­wot­nią ochronę. Ale ist­niały spo­soby, by to obejść, na przy­kład gdyby có­reczka miesz­kała w domu ro­dzi­ców, a za­pewne tak było, bo wy­glą­dała na sie­dem­na­ście lat, i wtedy mo­głaby „po­ży­czyć” ochro­nia­rzy ro­dzi­ców, je­śli oni znaj­do­wa­liby się na te­re­nie po­sia­dło­ści.

Poza tym po­ka­zy­wa­nie sut­ków pu­blicz­nie nie wiąże się z żad­nym ry­zy­kiem, co ozna­czało, że ta­tuś chciał za­ła­twić nia­nię do pil­no­wa­nia jego nie­po­kor­nej córki.

A mnie nie in­te­re­so­wało zmie­nia­nie ko­muś pie­luch.

– Uparł się, że musi to być ktoś z sek­tora pry­wat­nego. Za­leży mu na ab­so­lut­nej dys­kre­cji – wy­ja­śnił Tom.

– Ży­czę po­wo­dze­nia, bo ta ko­bieta chyba nic nie robi dys­kret­nie. – Prze­cze­sa­łem ręką włosy. Tro­chę je za­pu­ści­łem. Po­wi­nie­nem się ostrzyc.

– McA­fee wciąż jest sze­fem ochrony w Bia­łym Domu. – Tom po­gła­dził się po pod­bródku.

– Na­leży mu się za to me­dal. – Wrzu­ci­łem do ust dwie pa­stylki gumy do żu­cia.

– To po­ważna sprawa, Ran. Zle­ce­nie za­kłada roz­po­czę­cie pracy od za­raz. I płacą nie­złą sumkę, bo aż dwie­ście pięć­dzie­siąt ty­sięcy ka­wał­ków za mie­siąc.

– To ro­bota dla niańki – od­par­łem.

– No wła­śnie. Zero wy­siłku. Bę­dziesz tylko spi­jał śmie­tankę.

Nie ro­zu­mia­łem, dla­czego Tom tak się na­pa­lił na to zle­ce­nie. Je­śli spraw­dzimy się w pracy dla An­thony’ego Thorne’a i Ro­berta McA­fee’ego, bę­dziemy mieć szansę na klien­tów ze sto­licy, a to do­piero była in­te­re­su­jąca per­spek­tywa.

Tom i ja je­ste­śmy by­łymi ofi­ce­rami kontr­wy­wiadu, dla­tego rzą­dowe po­sady są poza na­szym za­się­giem. Wa­szyng­ton na ogół nie zle­cał ochrony jed­nost­kom ze­wnętrz­nym. Wo­leli szko­lić wła­snych lu­dzi i pła­cić im za pracę z rzą­do­wych pie­nię­dzy, pie­przone sknery. Ale je­śli ja­kimś cu­dem udało ci się na­wią­zać z nimi współ­pracę, można było li­czyć na wy­so­kie stawki, cią­głość zle­ceń i pre­stiż, a przy tym pro­wa­dzić wła­sną firmę.

Nie wspo­mi­na­jąc już o tym, że ra­zem z To­mem chcie­li­śmy otwo­rzyć w przy­szłym roku dział cy­ber­bez­pie­czeń­stwa. A rzą­dowe kon­takty z pew­no­ścią by­łyby nam na rękę.

– Ta la­ska mieszka w Tek­sa­sie? – Przy­po­mnia­łem so­bie ak­cent pre­zy­denta Thorne’a, dzięki któ­remu prze­ko­nał do sie­bie kury do­mowe z przed­mieść, co w trak­cie re­elek­cji za­pew­niło mu zwy­cię­stwo w kilku do­dat­ko­wych sta­nach.

Tom po­krę­cił głową.

– W Los An­ge­les.

Mia­sto, któ­rego nie zno­si­łem naj­bar­dziej.

– Do­bra. Zaj­mij się tym. – Wzru­szy­łem ra­mio­nami. – Przy­dziel tę sprawę Mak­sowi. Jego ro­dzina po­cho­dzi z Oce­an­side. Jest tak blady, że przy oka­zji tro­chę się opali.

Max wy­glą­dał jak ty­powy emo na­sto­la­tek z fil­mów. By­łem rów­nież pe­wien, że taki gość jak on nie tknie ki­jem tej bo­ga­tej dziuni. Bę­dzie miał na nią do­bry wpływ.

Tom po­dra­pał się po karku, wier­cąc się na krze­śle.

– Max jest do­bry, ale to żół­to­dziób. Mógłby stać na cza­tach. To osoba, którą można spa­ro­wać z kimś bar­dziej do­świad­czo­nym w te­re­nie. Dla nas to prze­ło­mowe zle­ce­nie. Mu­simy za­dbać o tę dziew­czynę, żeby po­tem zdo­być nowe kon­takty. To tylko pół roku.

– Niech Jose obej­mie dzienną zmianę.

– Jose jest w Szko­cji, pa­mię­tasz?

Oczy­wi­ście, że nie pa­mię­ta­łem. Co ja, jego matka?

– A co z Ken­tem? – wark­ną­łem.

Tom po­krę­cił głową.

– Jest na urlo­pie wy­cho­waw­czym.

– Ktoś po­zwala mu coś wy­cho­wy­wać? – Skrzy­wi­łem się. Kent spra­wiał wra­że­nie sa­dy­sty. Kie­dyś ude­rzył ja­kie­goś pa­pa­razzi za to, że ten za­py­tał go o go­dzinę.

– Nie coś, a ko­goś. Prze­cież ra­zem po­szli­śmy na brit milę[2] jego syna.

Wie­dzia­łem, do czego zmie­rzał, i w ogóle mi się to nie po­do­bało. Trzy ty­go­dnie temu skoń­czy­łem swoją ostat­nią ro­botę w te­re­nie – cho­dziło o bez­pie­czeń­stwo członka bry­tyj­skiej ro­dziny kró­lew­skiej – i oznaj­mi­łem To­mowi, że już wię­cej nie będę pil­no­wać żad­nych sław­nych lu­dzi.

Na pewno za­tę­sk­nię za ko­bie­tami z in­nego kraju, a w szcze­gól­no­ści za pry­wat­nymi od­rzu­tow­cami, ale nic nie było warte uże­ra­nia się z kimś dwa­dzie­ścia cztery go­dziny na dobę. Tym bar­dziej je­śli zle­ce­nie do­ty­czyło mło­dych ko­biet.

Ta­kie były naj­gor­sze.

Co wię­cej, to ja by­łem od­po­wie­dzialny za prze­świe­tle­nie i za­trud­nie­nie no­wych pra­cow­ni­ków działu cy­ber­bez­pie­czeń­stwa, a to pra­wie jak dwa i pół etatu.

Poza tym, co on so­bie my­ślał? Chciał wy­słać mnie do Los An­ge­les? Kiedy by­łem tam ostat­nio, za­działy się ta­kie rze­czy, że do tej pory tego nie prze­tra­wi­łem.

Sam mu­sisz przy­znać, że ni­gdy nie wy­zna­łeś To­mowi ca­łej prawdy. Skąd niby miał wie­dzieć, dla­czego zre­zy­gno­wa­łeś i wy­bra­łeś sa­mot­ność?

Są­dząc po oczach Toma, które wy­glą­dały jak oczy kota ze Shreka, za­le­żało mu na tym, że­bym to ja za­dbał, aby mała bez­wstyd­nica nie po­ka­zała wię­cej światu swo­ich stref in­tym­nych.

– Chyba cię po­gięło – rzu­ci­łem.

– Chcia­łeś po­wie­dzieć, że je­stem prak­tyczny. – Tom pod­niósł się, szy­ku­jąc do sprzeczki.

Za­cią­gną­łem się po­wie­trzem.

– Czu­jesz to?

– Ale co?

– Smród two­jej ściemy.

Ro­ze­śmiał się.

– Po­słu­chaj, wiem, że wcze­śniej o tym nie roz­ma­wia­li­śmy...

– A co z dzia­łem cy­ber­bez­pie­czeń­stwa? – Ze­rwa­łem się na równe nogi, go­towy ukrę­cić mu kark. – Kto zaj­mie się otwar­ciem? Już zo­bo­wią­za­li­śmy się przed klien­tami. A ty na­wet nie je­steś w sta­nie zro­bić pre­zen­ta­cji w Po­wer­Po­in­cie.

Kie­dyś wi­dzia­łem, jak usi­łuje zna­leźć w te­le­fo­nie emotkę gówna.

– Prze­cież to może po­cze­kać, aż skoń­czymy tę ro­botę. Kiedy otwo­rzymy dział, będą nam po­trzebni klienci z gór­nej półki – opo­no­wał Tom.

– Czyli za­bie­ramy się do pracy od dupy strony? – Od­pią­łem man­kiety ko­szuli i pod­cią­gną­łem rę­kawy aż do łokci. – Jesz­cze nie do­sta­li­śmy żad­nego zle­ce­nia, nie wspo­mi­na­jąc o tym, że nie mamy kon­tak­tów.

– Thorne chce nas za­trud­nić. A kon­kret­nie cie­bie. Ran­soma Loc­kwo­oda. Ro­bota. Czło­wieka bez serca, bez współ­czu­cia, który do ni­kogo się nie przy­wią­zuje. Jest świa­domy tego, że mia­łeś do czy­nie­nia ze ści­śle taj­nymi spra­wami. Wie, że kil­ku­krot­nie ura­to­wa­łeś księ­cia Pierre’a od śmierci. Wy­ko­nu­jesz swoją pracę bez­błęd­nie i nie bę­dzie cię ku­sić, żeby prze­le­cieć jego córkę.

– Le­piej bym tego nie ujął.

Prze­ciętny seks mnie nu­dził i fru­stro­wał, a więk­szość ko­biet była... cóż, wła­śnie prze­ciętna. Wo­la­łem pie­przyć się na ostro, w spo­sób nie­kon­wen­cjo­nalny i z part­ner­kami, które były skłonne pod­pi­sać długą li­stę rze­czy do­zwo­lo­nych i za­ka­za­nych. Można po­wie­dzieć, że mój gust był do­syć mroczny. Szcze­gól­nie je­śli cho­dzi o fan­ta­zje z kon­tro­lo­wa­nym od­gry­wa­niem scen gwałtu.

Moje łóż­kowe part­nerki lu­biły być brane siłą, a ja lu­bi­łem je zmu­szać. W tego typu pier­wot­nej za­ba­wie cho­dziło o po­ka­za­nie wła­dzy. Dla ja­sno­ści, ni­gdy nie chcia­łem ni­kogo zgwał­cić. Jed­nak lu­bi­łem go­ni­twę, po­prze­dza­jącą ją eks­cy­ta­cję wy­ni­ka­jącą z prze­su­wa­nia na­szych gra­nic. Wszyst­kie moje part­nerki – bę­dące in­te­li­gent­nymi ko­bie­tami na wy­so­kich sta­no­wi­skach po­dzie­la­ją­cymi moje per­wer­sje – wy­ra­żały na to pełną zgodę.

Po­do­bały mi się ele­ganc­kie, wład­cze ko­biety, które – po­dob­nie jak ja – lu­biły po­gry­wać ze swo­imi de­mo­nami.

Nie mia­łem ochoty na grzeczną, szu­ka­jącą aten­cji na­sto­latkę.

Tom za­ci­snął usta w cienką kre­skę.

– Thorne otwo­rzy przed nami nie­jedne drzwi.

– Nie – rzu­ci­łem gło­sem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu.

– Nie masz wy­boru! – Tom wal­nął otwartą pię­ścią w blat.

– A to cie­kawe. – Unio­słem brew. – Tylko patrz, jak koń­czę tę roz­mowę.

Wzią­łem swój te­le­fon i ru­szy­łem w stronę wyj­ścia. Wspól­nik zła­pał mnie za rę­kaw.

– Ran, pro­szę cię.

Od­wró­ci­łem się w jego stronę i wy­ce­dzi­łem:

– Już mó­wi­łem, żad­nych na­sto­la­tek. Ostat­nia pró­bo­wała w środku nocy przy­wią­zać mnie do łóżka i zgwał­cić.

Mu­sia­łem po­ła­mać drew­niane wez­gło­wie, żeby po­lu­zo­wać skó­rzane pa­ski, któ­rymi mnie unie­ru­cho­miła. Nie wnio­słem oskar­że­nia tylko dla­tego, że jej oj­ciec jest trze­cim naj­bo­gat­szym czło­wie­kiem na ziemi i so­wi­cie opła­cono moje mil­cze­nie.

Tom ro­ze­śmiał się ner­wowo.

– Cóż, by­cie przy­stoj­nym po­ciąga za sobą ry­zyko. Na twoim miej­scu nie miał­bym nic prze­ciwko.

– Za­po­mnia­łeś już, co wy­da­rzyło się pod­czas mo­jego ostat­niego po­bytu w Los An­ge­les? – Za­zgrzy­ta­łem zę­bami. Nie znał ca­łej hi­sto­rii, ale wie­dział wy­star­cza­jąco dużo, by zda­wać so­bie sprawę, że nie za­mie­rza­łem tam wra­cać.

– Wy­da­rzyło się mnó­stwo złych rze­czy. – Tom od­chrząk­nął. – Ale mi­nęło już wiele lat. Nie mo­żesz uni­kać tego mia­sta w nie­skoń­czo­ność.

Oczy­wi­ście, że mo­głem. Los An­ge­les nie miało mi nic do za­ofe­ro­wa­nia poza za­nie­czysz­czo­nym po­wie­trzem, kiep­skimi hol­ly­wo­odz­kimi fil­mami i żar­ciem w ko­smicz­nych ce­nach.

– Sam to zrób. – Wbi­łem pa­lec w jego klatkę pier­siową.

– Zro­bił­bym to w mgnie­niu oka, ale w na­stęp­nym ty­go­dniu za­czy­nam zle­ce­nie dla Fernsa. – Do­stał fu­chę na miej­scu u bur­mi­strza Chi­cago. – Chyba że chcesz się za­mie­nić. Ja po­jadę do Los An­ge­les. Za­pa­kuję Lisę i dzie­ciaki i za­miesz­kamy w wiel­kiej po­sia­dło­ści.

Za­sta­no­wi­łem się nad tym. Bur­mistrz Ferns miał tyle wro­gów, że z tru­dem po­mie­ści­liby się na bo­isku fut­bo­lo­wym, ale nie to mar­twiło mnie naj­bar­dziej.

Cho­dziło ra­czej o fakt, że nie­całe dwa mie­siące temu pie­przy­łem się z obiema jego cór­kami – i to jed­no­cze­śnie. Na swoją obronę mu­szę po­wie­dzieć, że nie by­łem świa­domy ich po­kre­wień­stwa, kiedy jedna z nich ssała mi jaja, a druga po­zwa­lała ro­bić so­bie pal­cówkę.

Ro­ze­szli­śmy się w mi­łej at­mos­fe­rze, ale nie chcia­łem ku­sić losu. Świa­dome wpa­ko­wa­nie się w taką sy­tu­ację by­łoby pro­sze­niem się o kło­poty.

W przy­padku córki Thorne’a tak bym nie ry­zy­ko­wał.

Nie pie­przę się z oso­bami, które mam chro­nić. To była moja na­czelna za­sada.

Poza tym ona nie była w moim ty­pie.

Prze­cież miała ja­kieś... Ile? Sie­dem­na­ście lat?

I Tom miał ra­cję. Po­zwa­la­łem, by Los An­ge­les prze­jęło nade mną wła­dzę, na którą nie za­słu­gi­wało. To tylko mia­sto. Brzyd­kie, brudne, dro­gie, ale tylko mia­sto.

Nie chcia­łem pra­co­wać dla głu­piej dziuni, nie chcia­łem prze­no­sić się do Los An­ge­les i nie chcia­łem roz­ma­wiać z ludźmi, chyba że było to ab­so­lut­nie ko­nieczne.

Ale do tej pory ni­gdy nie ucie­ka­łem przed wy­zwa­niem i ta la­ska tego nie zmieni.

Tom za­mru­gał wy­cze­ku­jąco.

– Z czym wiąże się to zle­ce­nie? – Opar­łem się ra­mie­niem o ścianę.

Wes­tchnął z ulgą i pu­ścił mój rę­kaw.

– To ro­bota ni­skiego ry­zyka. Dziew­czyna jest bar­dzo ak­tywna w so­cial me­diach. Cią­gle in­for­muje lu­dzi o swoim po­ło­że­niu. Ale ko­niec koń­ców to tylko czy­jaś córka, wiesz? Ry­zyko jest zni­kome, bo nie spę­dza z oj­cem wiele czasu. Thorne naj­bar­dziej mar­twi się tym, że grożą jej na­paść i ra­bu­nek. Stała się ła­twym ce­lem, szcze­gól­nie po ostat­nim in­cy­den­cie, gdy była pi­jana i ob­ma­cał ją ten kre­tyn z te­le­wi­zji.

Wes­tchną­łem ciężko, przy­ci­ska­jąc palce do za­mknię­tych po­wiek. Oby to dziecko nie przy­wią­zało mnie do łóżka skó­rza­nymi pa­sami.

– Je­śli mam się na to zgo­dzić, chcę do­stać pry­watny nu­mer Thorne’a. 

– Już wy­ra­ził zgodę – oznaj­mił nie­spo­dzie­wa­nie Tom.

Cho­lera.

Wi­dać, że An­thony Thorne nie był za­chwy­cony swoją małą szaj­bu­ską.

– Oraz spo­tka­nie w spra­wie otwar­cia na­szego działu cy­ber­bez­pie­czeń­stwa z tym McA­feem, gdy zle­ce­nie do­bie­gnie końca. Bę­dzie mu­siał za­ła­twić dla mnie parę rze­czy.

– Już się tym za­ją­łem, Ran. Jest tego świa­domy. – Tom en­tu­zja­stycz­nie po­ki­wał głową.

– To moja ostat­nia fu­cha w te­re­nie – syk­ną­łem ostrze­gaw­czo.

– Przy­się­gam na mały pa­lec. – Tom wy­cią­gnął do mnie rękę, a ja wy­gią­łem mu pa­lec bo­le­śnie, przy­cią­ga­jąc go do sie­bie.

– Ostatni, kurwa, raz. – Mocno wy­krę­ci­łem mu rękę.

– Aua!

Pu­ści­łem go i wy­sze­dłem z ga­bi­netu, po­trą­ca­jąc go ra­mie­niem.

– A ty do­kąd?! – wrza­snął za mną.

– Dźgnąć się w gar­dło.

Roz­dział drugi

Ran­som

Wcale się nie dźgną­łem.

I po­ża­ło­wa­łem tego, gdy dwa­dzie­ścia cztery go­dziny po mo­jej roz­mo­wie z To­mem prze­mie­rza­łem za­tło­czone, brudne lot­ni­sko w Los An­ge­les.

Kiedy by­łem tu ostat­nio, ja­kieś kilka lat temu, jako agent kontr­wy­wiadu, po­lało się mnó­stwo krwi. Rzeź ro­dem ze Squid Game. Był to je­den z po­wo­dów mo­jego wy­jazdu. Ba­łem się, że je­śli tego nie zro­bię, stracę resztki czło­wie­czeń­stwa.

Tak na­prawdę nie za­le­żało mi na by­ciu przy­zwo­itym fa­ce­tem. Cho­dziło tylko o to, by nie zmie­nić się w mor­dercę wy­ma­chu­ją­cego ma­czetą, który straci nad sobą pa­no­wa­nie.

Od­siadka w wię­zie­niu wcale mnie nie po­cią­gała. Sły­sza­łem, że tam­tej­sze żar­cie po­zo­sta­wia wiele do ży­cze­nia.

De­cy­zję o odej­ściu pod­ją­łem rów­nież ze wzglę­dów czy­sto fi­nan­so­wych, po­nie­waż jako agent kontr­wy­wiadu nie za­ra­bia­łem na­wet po­łowy tego, co we wła­snej fir­mie. Lo­giczne, prawda?

A skoro mowa o lo­gicz­nych dzia­ła­niach, trzeba było się do­stać do domu tej Hal­lie, za­nim po­sta­nowi udo­ku­men­to­wać na Tik­Toku swoją wi­zytę u gi­ne­ko­loga. Mu­sia­łem wziąć tak­sówkę, żeby do­trzeć tam jak naj­szyb­ciej, bo McA­fee po­in­for­mo­wał mnie, że smar­kula ma cztery auta – stały na jej sze­ścio­ga­ra­żo­wym par­kingu pod wielką po­sia­dło­ścią w Hol­ly­wood – a do tego pry­wat­nego kie­rowcę.

Nie­chęt­nie wyj­rza­łem przez okno, ści­ska­jąc na ko­la­nach torbę spor­tową, i po raz ko­lejny po­my­śla­łem o tym, ja­kie Los An­ge­les jest nie­wia­ry­god­nie szpetne. Znisz­czone bu­dynki, ob­le­śne knajpy, za­śmie­cone ulice, mo­sty wy­ma­lo­wane graf­fiti i ulice ob­sta­wione sto­iskami han­dlo­wymi, któ­rych było wię­cej niż w mar­ke­cie.

Na do­miar złego po­wie­trze osią­gnęło taki sto­pień za­nie­czysz­cze­nia, że ży­cie w tej dziu­rze było rów­nie szko­dliwe dla zdro­wia co pa­le­nie dwóch pa­czek pa­pie­ro­sów dzien­nie. Trzeba na­prawdę mieć nie po ko­lei w gło­wie, żeby prze­pro­wa­dzić się tu do­bro­wol­nie.

Nie ocze­ki­wa­łem wiele od tego mia­sta, od Hal­lie Thorne rów­nież.

Mimo że ni­gdy nie mia­łem praw­dzi­wego domu, Chi­cago uwa­ża­łem po­nie­kąd za swoją bazę. To tam pra­co­wa­łem, od­po­czy­wa­łem, pie­przy­łem się z ko­bie­tami i miesz­ka­łem w bu­dynku za­pew­nia­ją­cym mak­sy­malną ochronę, w pen­tho­usie war­tym trzy mi­liony do­la­rów.

Ja, chło­pak, który kie­dyś mu­siał jeść resztki zna­le­zione w śmiet­niku za skle­pem spo­żyw­czym.

– To tu­taj. – Kie­rowca zga­sił sil­nik przed po­sia­dło­ścią, która wy­glą­dała jak fi­gurka ori­gami zło­żona przez dziecko ma­jące dzie­sięć kciu­ków. Na wi­dok cze­goś ta­kiego nie­je­den ar­chi­tekt zszedłby na za­wał. Dwa sze­ściany, czarny wznie­siony na bia­łym, sta­no­wiące dwie kon­dy­gna­cje, prze­szklone z każ­dej strony, dzięki czemu wi­dać było „obie­cu­jące” wnę­trze – ta­peta w stylu vin­tage, tan­detne ob­razy i wielki, ki­czo­waty ży­ran­dol.

Da­łem kie­rowcy na­pi­wek i za­trza­sną­łem za sobą drzwi sa­mo­chodu.

McA­fee ostrze­gał mnie, że córka Thorne’a jest uparta i nie­po­korna, więc za­miast ster­czeć pod drzwiami i do­bi­jać się do środka, wy­cią­gną­łem dru­cik, po­gme­ra­łem w dziurce od klu­cza i wsze­dłem do środka.

Bu­dy­nek zo­stał wy­po­sa­żony w naj­lep­szy sys­tem alar­mowy, ale – tak jak po­dej­rze­wa­łem – nie chciało jej się z niego ko­rzy­stać.

Dom, po­dob­nie jak za­miesz­ku­jąca go osoba, był nie­ogar­nięty. Po sa­lo­nie wa­lały się ma­ski i su­kienki, wszę­dzie le­żały nie­otwarte paczki i torby z po­da­run­kami od dro­gich ma­rek. Te­le­wi­zor grał na full. Wła­śnie le­ciał ja­kiś ko­re­ań­ski se­rial o mło­dych, na­bz­dy­czo­nych na­sto­lat­kach ubra­nych w szkolne mun­durki. Całą ścianę zaj­mo­wało wiel­kie czarno-białe zdję­cie. Przed­sta­wiało zbun­to­waną księż­niczkę – sie­działa na pa­ra­pe­cie i spo­glą­dała na roz­cią­ga­jący się za oknem Man­hat­tan, ma­jąc na so­bie tylko czarne poń­czo­chy do ko­lan i sia­tecz­kową wo­alkę przy­sła­nia­jącą jej oczy.

Od­wró­ci­łem głowę i za­wie­si­łem wzrok na re­ga­łach cią­gną­cych się przez cały sa­lon. Nie spie­szyło mi się z po­zna­niem mo­jej no­wej klientki. Można się o czło­wieku wiele do­wie­dzieć, pa­trząc na książki, które czyta.

Półki ugi­nały się od naj­now­szych be­st­sel­le­rów po­le­ca­nych przez kluby czy­tel­ni­cze Oprah Win­frey i Re­ese Wi­ther­spoon. Wzią­łem jedną książkę i ją prze­kart­ko­wa­łem. Strony wciąż pach­niały tu­szem i drew­nianą nutą cha­rak­te­ry­styczną dla księ­garni. Kartki były po­skle­jane, a sztywne grzbiety zdra­dzały wię­cej niż ty­tuły: to były tylko re­kwi­zyty. Księż­niczka naj­pew­niej nie prze­czy­tała żad­nej z tych ksią­żek.

Po szyb­kiej in­spek­cji par­teru le­ni­wym kro­kiem wspią­łem się na górę. Tam rów­nież nie za­sta­łem córki Thorne’a. Je­dy­nym, co świad­czyło o jej obec­no­ści, był ciąg ubrań pro­wa­dzą­cych od ko­ry­ta­rza do głów­nej sy­pialni.

Ostat­nia rzecz – ró­żowy, ko­ron­kowy sta­nik – zo­stał rzu­cony przy dwu­skrzy­dło­wych drzwiach wy­cho­dzą­cych na bal­kon. A tam, wy­cią­gnięta na le­żaku, naga jak w dniu na­ro­dzin i z ręcz­ni­kiem za­kry­wa­ją­cym twarz, spo­czy­wała dziew­czyna, którą wcze­śniej wi­dzia­łem na okładce ma­ga­zynu.

Czy ona ma aler­gię na ubra­nia?

Pod­sze­dłem do niej, nie za­trzy­mu­jąc się, żeby rzu­cić okiem na jej atuty. Miała dwa­dzie­ścia je­den lat, jak prze­czy­ta­łem w trak­cie lotu. Tak jak po­dej­rze­wa­łem – dziecko, szcze­gól­nie w ze­sta­wie­niu ze mną, dwu­dzie­sto­dzie­wię­cio­let­nim fa­ce­tem. Nie wspo­mi­na­jąc już o tym, że osten­ta­cyjne ga­pie­nie się jest w złym gu­ście. By­łem prze­cież pro­fe­sjo­na­li­stą i wcale nie mu­sia­łem pod­glą­dać na­gich ko­biet. Jedna per­wer­sja mi wy­star­czy.

Sta­ną­łem bez­po­śred­nio nad nią, za­sła­nia­jąc jej słońce. Za­drżała, kiedy mój cień nie­spo­dzie­wa­nie ją ochło­dził. Sta­łem nie­ru­chomo i cze­ka­łem, aż za­uważy moją obec­ność. Nie za­mie­rza­łem jej do­ty­kać. Na ogół nie zbli­ża­łem się do swo­ich klien­tów.

Wła­ści­wie, je­śli tylko mia­łem wy­bór, wo­la­łem ni­kogo nie do­ty­kać.

Chyba że oczy­wi­ście było to czę­ścią od­gry­wa­nej fan­ta­zji, w któ­rej mia­łem nad wszyst­kim pełną kon­trolę.

Dziew­czyna ze­rwała ręcz­nik z twa­rzy i się prze­cią­gnęła.

– Kel­ler? Przy­nio­słeś mi kom­bu­chę? Czuję, że się od­wod­ni­łam. Ale dla ja­sno­ści, wciąż je­stem na cie­bie zła za...

Urwała i zro­biła wiel­kie oczy, bo w końcu mnie za­uwa­żyła.

– Cześć, Hal­lie. – Uśmiech­ną­łem się chłodno.

W od­po­wie­dzi ta mała smar­kula chwy­ciła pierw­szą lep­szą rzecz z pod­łogi – bu­telkę wody San Pel­le­grino – roz­biła ją o opar­cie i za­mach­nęła się, ce­lu­jąc w moje udo. Nie­mal dra­snęła mnie w ko­lano, ale zdą­ży­łem zła­pać ją za nad­gar­stek i go wy­krę­cić – nie na tyle, by go zła­mać, ale żeby ostrzec ją, że ma się za­cho­wy­wać, bo po­ża­łuje.

– Nie przy­sze­dłem tu, żeby zro­bić ci krzywdę, ale tak się sta­nie, je­śli się nie uspo­ko­isz.

Pęk­nięta bu­telka opa­dła na pod­łogę. Kop­ną­łem ją na drugi ko­niec bal­konu. Dziew­czyna krzyk­nęła, pa­trząc na mnie nie­win­nymi nie­bie­skimi oczami, wiel­kimi jak u je­lonka, który po raz pierw­szy wi­dzi swoją matkę.

– P-pro­szę... – wy­ją­kała. – D-dam ci wszystko. Bi­żu­te­rię, co tylko chcesz.

Wszystko, byle tylko nie mu­siała przed ni­kim od­po­wia­dać. Ty­powy ba­chor. Ro­dzice mu­sieli ją ostrzec, że nie dam się na­brać na jej za­grywki.

– Nie in­te­re­suje mnie nic, co masz – rzu­ci­łem ci­cho. Ła­god­nie mó­wiąc.

– Będę wal­czyć. – Pró­bo­wała wy­rwać nad­gar­stek, wier­cąc się na le­żaku. – Będę krzy­czeć i cię po­gryzę.

Uwa­żaj, bo mi się spodoba, po­my­śla­łem.

Po­luź­ni­łem uścisk na jej nad­garstku.

– Zwol­nijmy na chwilę. Czy...

Hal­lie za­częła krzy­czeć. Były to ogłu­sza­jące wo­ła­nia o po­moc. Mu­sia­łem ją uci­szyć, więc przy­ci­sną­łem dłoń do jej ust. Pró­bo­wała mnie ugryźć, ko­piąc no­gami na prawo i lewo, żeby się uwol­nić. Jezu, je­śli tak za­re­ago­wała na spo­tka­nie ze mną, to jak mu­siała się za­cho­wać, kiedy jej oj­ciec oznaj­mił, że do­sta­nie no­wego ochro­nia­rza?

Wbiła pa­znok­cie w moją skórę aż do krwi, a kilka kro­pli spły­nęło po jej pod­bródku. Mu­sia­łem od­wró­cić wzrok. Za bar­dzo ko­ja­rzyło mi się to z mo­imi noc­nymi za­ba­wami.

– Mo­żesz wal­czyć, ile wle­zie. Ale to ty pierw­sza się zmę­czysz – wy­ja­śni­łem nie­wzru­szony. Przy­ci­sną­łem ją do le­żaka. Na­wet nie mu­sia­łem uży­wać siły. – Po­gódź się z tym, panno Thorne.

A po­tem za­częła pła­kać.

Bez wąt­pie­nia była to jedna z wielu hi­ste­rii, które cze­kają mnie z tą la­ską. Czy ona na­prawdę chciała, żeby ktoś ją ob­ra­bo­wał i za­bił? Nie każdy z mo­ich klien­tów ży­czył so­bie ochro­nia­rza, który nie od­stę­po­wałby go na krok, ale ża­den do tej pory nie pró­bo­wał mnie tak za­żar­cie ata­ko­wać.

Dziew­czyna miała szczę­ście, że za­le­żało mi na kon­tak­tach An­thony’ego Thorne’a, bo w prze­ciw­nym ra­zie już dawno opu­ścił­bym ten dom.

Jej łzy spły­nęły po wierz­chu mo­jej dłoni i znik­nęły za man­kie­tem ma­ry­narki.

– Prze­stań. – Nie do­ty­ka­łem ni­czego poza jej twa­rzą i ra­mio­nami. I nie za­pusz­cza­łem się wzro­kiem ni­żej niż do szyi. – To dla two­jego do­bra.

Wy­rwał jej się zdu­szony szloch.

– Pro­szę cię, nie gwałć mnie.

Ścięło mi krew w ży­łach, a żółć po­de­szła do gar­dła.

My­ślała, że chcę ją zgwał­cić?

Kiedy od­kle­iłem rękę od jej twa­rzy i zro­bi­łem krok w tył, wy­ko­rzy­stała sy­tu­ację i rzu­ciła się w stronę drzwi sy­pialni.

Nie tknął­bym jej trzy­me­tro­wym ki­jem, na­wet gdyby za­le­żała od tego przy­szłość pla­nety. Wa­lić mi­sie po­larne i lasy desz­czowe.

– Czy ty wła­śnie po­wie­dzia­łaś „zgwał­cić”?

Przez przy­pa­dek zer­k­ną­łem na jej ty­łek, kiedy su­nęła po pod­ło­dze jak kiep­ska ak­torka w ta­nim hor­ro­rze. Już zro­zu­mia­łem, dla­czego pre­zy­dent Thorne chciał za­dbać o jej bez­pie­czeń­stwo. Dziew­czyna aż pro­siła się o kło­poty. Miała okrą­gły i jędrny ty­łek. Wy­ta­tu­owany bluszcz wił się wo­kół jej nogi i zni­kał po we­wnętrz­nej stro­nie uda. Ty­powy fa­cet pew­nie za­sta­na­wiałby się, jak to by było – zła­pać za jej po­śladki, oprzeć ją o je­den z tych wy­rą­ba­nych kre­den­sów i wejść w nią bez­li­to­śnie, gdy ona bła­ga­łaby, żeby prze­stał.

Ale nie ja.

Le­ni­wym kro­kiem ru­szy­łem za nią. Dziew­czyna wpa­dła na szafkę nocną i za­częła roz­pacz­li­wie ma­cać po­wierzch­nię me­bla i łóżka. Szlo­chała tak bar­dzo, że nie była w sta­nie się ode­zwać.

– Tego szu­kasz? – Unio­słem jej te­le­fon. Wszel­kie ko­lory od­pły­nęły z jej twa­rzy. Wy­da­wała się tak szcze­rze prze­ra­żona, że za­czy­nało być mi głu­pio.

– Na­stęp­nym ra­zem nie zo­sta­wiaj otwar­tych drzwi. Skoro mam już twoją nie­po­dzielną uwagę, wy­ja­śnijmy so­bie coś: nie przy­sze­dłem tu, żeby cię skrzyw­dzić, okraść, a już na pewno nie za­mie­rzam cię gwał­cić. Włóż coś na sie­bie i spo­tkajmy się na dole, panno Thorne. Mu­simy po­roz­ma­wiać.

Opu­ści­łem sy­pial­nię i zsze­dłem na dół do kuchni, żeby przy­pu­ścić atak na jej lo­dówkę. Nie ja­dłem nic od śnia­da­nia. Nie­stety, nie by­łem aż tak głodny, żeby się­gnąć po co­kol­wiek, co tam zna­la­złem – same świeżo wy­ci­skane soki, go­towe sa­łatki i zdrowe ba­to­niki zbo­żowe, które wy­glą­dały jak pa­sza dla ko­nia.

Hal­lie do­łą­czyła do mnie dwa­dzie­ścia mi­nut póź­niej. Miała na so­bie su­kienkę, która wy­glą­dała, jakby zro­biono ją na szy­dełku. Cała się trzę­sła i pa­trzyła na mnie sze­roko otwar­tymi oczami. Jej twarz po­czer­wie­niała i na­pu­chła, więc do­my­śli­łem się, że przed wej­ściem tu­taj mu­siała jesz­cze pła­kać.

Co ona chciała osią­gnąć tą hi­ste­rią? Czy wcze­śniej udało jej się po­zbyć w ten spo­sób mniej zde­ter­mi­no­wa­nego ochro­nia­rza?

Upi­łem łyk przy­go­to­wa­nej wcze­śniej kawy. Była to je­dyna do­bra rzecz w tej kuchni.

– Sia­daj – roz­ka­za­łem, opie­ra­jąc się o gra­ni­towy, ciem­no­zie­lony blat wy­spy ku­chen­nej.

Wy­ko­nała po­le­ce­nie, pa­trząc na mnie od­waż­nie, jakby spo­glą­dała w oczy Śmierci, a nie czło­wie­kowi, który usi­łuje z nią po­roz­ma­wiać.

– Chcę ci tylko dać znać, że... – Wy­pu­ściła drżący od­dech.

Unio­słem brew.

– Ra­czysz za­spo­koić moją cie­ka­wość i do­koń­czysz zda­nie, panno Thorne? – po­na­gli­łem ją, kiedy długo się nie od­zy­wała.

Mu­sia­łem za­dbać o to, by była świa­doma, kto rzą­dzi w tej re­la­cji, mimo że moje me­tody można uznać za kon­tro­wer­syjne.

Za­mie­rzała utrud­niać mi pracę, jak tylko się da, żeby spraw­dzić, ile wy­trzy­mam. Nie pierw­szy raz mia­łem do czy­nie­nia z ta­kim sce­na­riu­szem. Le­piej od razu dać jej do zro­zu­mie­nia, że moja cier­pli­wość ma swoje gra­nice.

Kiedy roz­ma­wia­łem przez te­le­fon z An­tho­nym Thorne’em, dał mi zie­lone świa­tło na ko­rzy­sta­nie z bru­tal­niej­szych me­tod i sta­now­cze wy­zna­cza­nie gra­nic, abym po­sta­wił jego córkę do pionu. Nie mia­łem nic prze­ciwko. Nie lu­bi­łem się cac­kać z ludźmi.

„Po­słu­chaj, Loc­kwood. Wiem, dla­czego na­zy­wają cię ro­bo­tem. Lu­dzie twier­dzą, że je­steś prag­ma­tyczny. Wy­ko­nu­jesz za­da­nie moż­li­wie bez­błęd­nie, nie po­zwa­lasz, by emo­cje tobą rzą­dziły. Pra­gnę, że­byś na­uczył ją tego sa­mego. Moja córka to do­bre dziecko, ale lek­ko­myślne i nie chcę, żeby jej na­stępny błąd kosz­to­wał ją coś wię­cej niż po­czu­cie wła­snej god­no­ści”.

Lek­ko­myślna księż­niczka wbi­jała we mnie roz­wście­czony wzrok, w któ­rym nie wi­dzia­łem żad­nej ak­cep­ta­cji.

– Dla ja­sno­ści, przed zej­ściem tu­taj sko­rzy­sta­łam z lap­topa. – Jej głos drżał. – Wy­sła­łam wia­do­mość po­li­cji. Już są w dro­dze. Po­wia­do­mi­łam rów­nież ochronę mo­jego ojca. Nie wiem, jak się tu­taj do­sta­łeś, ale to twoja ostat­nia szansa, by uciec i ni­gdy nie wra­cać.

Mój te­le­fon roz­dzwo­nił się w kie­szeni, po­twier­dza­jąc, że we­zwała po­moc. A kiedy scho­dziła po scho­dach, za­uwa­ży­łem scy­zo­ryk szwaj­car­ski, który we­tknęła za pa­sek su­kienki.

Wtedy coś do mnie do­tarło.

Myśl, któ­rej po­cząt­kowo nie bra­łem pod uwagę.

Że ona o ni­czym nie wie.

Nie ma po­ję­cia, że je­stem jej no­wym obrońcą.

Na­prawdę my­ślała, że wła­ma­łem się do jej domu.

Thorne, ty pie­przony...

– Wszy­scy zo­stali po­wia­do­mieni. Ze­gar tyka. Po pro­stu ucie­kaj. – Jej głos prze­bił się przez moje my­śli.

Na­wet jej o tym nie po­wie­dział. Pew­nie dla­tego, że się bał. Ro­dzi­ciel­stwo jest trudne. Ten czło­wiek prze­wo­dził wol­nemu kra­jowi przez osiem lat, a nie po­tra­fił za­pa­no­wać nad córką.

Uśmiech­ną­łem się uprzej­mie i od­par­łem:

– Cie­szę się, że po­stą­pi­łaś roz­sąd­nie.

– Że co pro­szę? – Prze­krzy­wiła głowę.

– Cie­szę się, że po­in­for­mo­wa­łaś ochronę swo­jego ojca o moim przy­by­ciu, bo i tak mia­łem do nich za­dzwo­nić w na­stęp­nej ko­lej­no­ści. To on mnie za­trud­nił.

Opa­dła jej szczęka. Nie mo­gła wy­do­być z sie­bie głosu.

Po­tem w końcu się otrzą­snęła i wy­du­kała:

– Ale... ale... prze­cież ja nie po­trze­buję ochro­nia­rza.

– Nie je­stem ochro­nia­rzem. – Wrzu­ci­łem ku­bek po ka­wie do zlewu i po­now­nie otwo­rzy­łem lo­dówkę. – Wy­ko­nuję obo­wiązki funk­cjo­na­riu­sza ochrony bez­po­śred­niej. Ochro­nia­rze to tylko bez­mó­zgie osiłki, które trzy­mają dziew­czy­nom to­rebki, gdy te cy­kają so­bie fotki.

Prawdę po­wie­dziaw­szy, w du­pie mia­łem swój ty­tuł. Chcia­łem tylko za­zna­czyć, że nie je­stem żad­nym kar­kiem do no­sze­nia chi­hu­ahuy, bo pew­nie z ta­kimi ty­pami miała wcze­śniej do czy­nie­nia. Tyle że ja nie dam się tak trak­to­wać. Trzeba jed­nak przy­znać, że ona rów­nież nie miała do­świad­cze­nia w tego typu roz­mo­wach.

– Masz tu ja­kieś praw­dziwe je­dze­nie? – za­py­ta­łem.

– Co zna­czy praw­dziwe? – Roz­ma­so­wała skro­nie, wciąż pró­bu­jąc prze­tra­wić in­for­ma­cje.

– Coś, co było kie­dyś żywe. I coś bez zbęd­nych wę­glo­wo­da­nów.

– Je­stem we­ge­ta­rianką – oznaj­miła.

No ja­sne.

– A jak­żeby ina­czej.

– Je­dze­nie mięsa to zbrod­nia – od­parła z ca­łym prze­ko­na­niem. Wciąż wy­glą­dała, jakby chciała mnie za­bić, ale nie była już taka spięta. Chyba za­czy­nało do niej do­cie­rać, że nie za­mie­rza­łem jej skrzyw­dzić.

– We­dług mnie mięso jest pyszne. Ju­tro za­opa­trzę lo­dówkę.

Wy­ją­łem mi­skę zdro­wej papki, która wy­glą­dała jak karma dla pa­pugi.

Dziew­czyna skrzy­żo­wała ręce na klatce pier­sio­wej i but­nie za­darła pod­bró­dek.

– Ni­czego nie bę­dziesz za­opa­try­wać, po­nie­waż nie po­trze­buję żad­nego ochro... funk­cjo­na­riu­sza ochrony ja­kiejś­tam. Wy­noś się stąd.

– Przy­kro mi, ale twój ta­tuś ma inne zda­nie, a w do­datku płaci za to wszystko. – Za­mkną­łem lo­dówkę kop­nię­ciem i za­to­czy­łem ręką krąg.

– Nie masz prawa tego ro­bić. – Ob­na­żyła zęby, go­towa do dal­szej walki. Spo­dzie­wa­łem się tego.

– Mam i za­mie­rzam – od­par­łem, pa­ku­jąc do ust po­kaźną por­cję sa­łatki z ko­mosy ry­żo­wej i cie­cie­rzycy.

– To na­ru­sze­nie mo­jej pry­wat­no­ści! – Trza­snęła dłońmi w dzie­lący nas blat wy­spy ku­chen­nej.

Wzią­łem ko­lejny wi­de­lec sa­łatki.

– Bez urazy, młoda, ale nie roz­po­zna­ła­byś pry­wat­no­ści, na­wet gdyby ku­rier Ama­zona do­star­czył ci ją oso­bi­ście do ręki. I dla ja­sno­ści – urwa­łem, żeby prze­żuć – ja rów­nież nie mam ochoty tu prze­by­wać. Ale twój oj­ciec za­trud­nił mnie na pół roku i nie za­mie­rzam go roz­cza­ro­wać.

– Co za idio­tyzm. – Mach­nęła rę­kami w po­wie­trzu.

– Tak to już jest, gdy po­ka­zu­jesz światu cycki – wy­pa­li­łem.

– Tylko jed­nego – po­pra­wiła.

– Ustalmy, że przez na­stępne pół roku nie bę­dziesz po­ka­zy­wać żad­nego. A te­raz weź na klatę kon­se­kwen­cje swo­ich czy­nów i ogar­nij się, bo w prze­ciw­nym ra­zie twój oj­ciec prze­dłuży mój kon­trakt, a ja na­ślę na cie­bie mo­jego ko­legę Kenta. Tylko ostrze­gam: to nie jest mi­sia­czek, tylko niedź­wiedź griz­zly.

– To ty je­steś naj­gor­szą osobą, jaką w ży­ciu spo­tka­łam. – Ze­rwała się ze stołka. – Masz wy­nieść się z mo­jego domu.

– Nie pra­cuję dla cie­bie, tylko dla two­jego ojca.

– To tak nie działa. Mamy dwu­dzie­sty pierw­szy wiek! – Za­trzy­mała się przede mną tak bli­sko, że wy­czu­łem za­pach jej od­de­chu (brzo­skwi­nie) i za­uwa­ży­łem, że jej nie­bie­skie oczy miały te­raz in­te­re­su­jący tur­ku­sowy od­cień z drob­nymi srebr­nymi plam­kami. Wy­da­wała się taka nie­winna. Spra­wiała wra­że­nie osoby, która jesz­cze nie zo­stała cał­ko­wi­cie znisz­czona przez świat.

– Mamy dwu­dzie­sty pierw­szy wiek, a lu­dzie wciąż są na wskroś źli i chcą cię zra­nić albo wy­ko­rzy­stać, by skrzyw­dzić two­ich bli­skich. I wła­śnie temu mam za­ra­dzić – przy­po­mnia­łem jej spo­koj­nie, po­chła­nia­jąc pta­sie je­dze­nie. Wrzu­ci­łem po­jem­nik do jed­nego z aż pię­ciu ko­szy. Wi­dać, że po­waż­nie pod­cho­dziła do se­gre­ga­cji śmieci.

– Nie ten ku­beł! – Rzu­ciła się na mnie i ode­pchnęła z bru­tal­no­ścią za­wod­nika fut­bolu, żeby wy­cią­gnąć po­jem­nik z czar­nego ko­sza i wrzu­cić go do zie­lo­nego. – Na­stęp­nym ra­zem masz go opłu­kać i wy­su­szyć, a do­piero po­tem wrzu­cić do zie­lo­nego ko­sza.

– Co to ma...

Gdy już ura­to­wała świat przed moją po­myłką, wró­ciła do stołka przy wy­spie.

– My­śla­łam, że za­mie­rzasz mnie zgwał­cić.

Wciąż trzy­mała za pa­skiem scy­zo­ryk. Mu­sia­łem po­chwa­lić jej po­my­sło­wość.

– Spo­koj­nie, nie mam za­miaru cię do­ty­kać.

Ru­szy­łem w stronę mo­jej torby le­żą­cej przy wej­ściu. Od tego zle­ce­nia wiele za­leży. Dzięki niemu za­ła­twi­łem so­bie roz­mowę z sa­mym An­tho­nym Thorne’em. Po­wie­dział, że spo­tka się ze mną i To­mem, żeby omó­wić dal­sze losy na­szej firmy, je­śli bę­dzie za­do­wo­lony ze współ­pracy.

Tom się nie my­lił. Mimo że nie mia­łem cie­płych wspo­mnień z mo­jego ostat­niego po­bytu w Los An­ge­les, od tam­tych wy­da­rzeń mi­nęło już wiele lat i po­wi­nie­nem o wszyst­kim za­po­mnieć, na­wet je­śli nocne kosz­mary wciąż mi na to nie po­zwa­lały.

Wzią­łem swoją torbę i ru­szy­łem na górę, żeby się roz­pa­ko­wać. Za­trzy­mało mnie pu­ka­nie. Hal­lie rzu­ciła się do wyj­ścia i otwo­rzyła drzwi, za któ­rymi stała dwójka funk­cjo­na­riu­szy po­li­cji.

Nie­mal wcią­gnęła ich do środka.

– To ten fa­cet! – Wska­zała na mnie drżą­cym pal­cem. – Wła­mał się do mo­jego domu. Nie chcia­łam go tu­taj. Wi­dział mnie nago!

– A kto cię nie wi­dział? – Zer­k­ną­łem na ze­ga­rek.

Po­li­cjanci za­chi­cho­tali. Hal­lie zrze­dła mina, kiedy je­den z nich zmru­żył oczy i mi się przyj­rzał.

– Loc­kwood, to ty?

Nie ko­ja­rzy­łem go.

– Mike. – Wska­zał na sie­bie kciu­kiem i ro­ze­śmiał się. – Mike Slay­ton. By­li­śmy ra­zem na obo­zie tre­nin­go­wym w Hunt­sville, pa­mię­tasz?

– Mike – od­par­łem, si­ląc się na sztuczny uśmiech. Zu­peł­nie go nie ko­ja­rzy­łem. – Kopę lat.

Nie mia­łem bla­dego po­ję­cia, kim jest ten czło­wiek.

Mike wy­mi­nął Hal­lie, żeby uści­snąć mi rękę. Jego kum­pel zro­bił to samo. Hal­lie przy­glą­dała nam się za­sko­czona.

– Co ty tu­taj ro­bisz? Wciąż pra­cu­jesz dla...? – Mike za­wie­sił głos.

Po­krę­ci­łem głową.

– Te­raz dzia­łam w sek­to­rze pry­wat­nym. Tom Whit­field i ja otwo­rzy­li­śmy ra­zem firmę.

– Whit­field! – Mike pstryk­nął pal­cami. – Pa­mię­tam tego skur­czy­byka. Za­wsze był uta­len­to­wany. A po­wiedz mi, oże­nił się w końcu z tą la­ską? Jak jej było? La­ney? Lila?

– Lisa. Mają dwóch sy­nów. Bliź­niaki. – Tylko za cho­lerę nie mo­głem przy­po­mnieć so­bie te­raz ich imion. Coś na S, by­łem pe­wien. Na czter­dzie­ści pro­cent.

– A niech mnie. – Po­pra­wił pas na sze­ro­kiej ta­lii. – Co cię spro­wa­dza w na­sze strony?

– Chciał mnie zgwał­cić! – wrza­snęła smar­kula, wpy­cha­jąc się mię­dzy niego a mnie. Za­częła znowu wy­ma­chi­wać ra­mio­nami i prze­ska­ki­wać z nogi na nogę. Trzeba przy­znać, była uparta. Mia­łem już do czy­nie­nia z bo­ga­tymi dzie­dzicz­kami, ale na ogół były bar­dziej ule­głe.

– Pro­szę pa­mię­tać, że... – Męż­czy­zna za­wie­sił wzrok na jej klatce pier­sio­wej i ob­li­zał usta. – Oskar­że­nie o gwałt to bar­dzo po­ważny za­rzut.

– Le­piej po­wiedz mi to pro­sto w oczy, bo te cycki nie znają an­giel­skiego. – Za­ci­snęła dło­nie w pię­ści. Mia­łem wra­że­nie, że moim pierw­szym za­da­niem bę­dzie po­wstrzy­ma­nie jej przed za­dźga­niem tego typa.

– Jaka szkoda. – Ziew­ną­łem i wró­ci­łem do kuchni po jabłko le­żące w mi­sce na owoce. – Może je­den z nich mógłby po­wie­dzieć temu dru­giemu, żeby się nie ob­na­żał. To za­osz­czę­dzi nam wszyst­kim pro­blemu.

Okrę­ciła się na pię­cie i zmro­ziła mnie wzro­kiem.

– Znam cię do­słow­nie od dzie­się­ciu mi­nut, a już zdą­ży­łeś na­paść na mnie w moim wła­snym domu i ob­ra­zić tak jak mój oj­ciec.

Wgry­złem się w so­czy­sty owoc.

– Jej oj­ciec, były pre­zy­dent Thorne i obecny spon­sor tej po­sia­dło­ści, za­trud­nił mnie na sta­no­wi­sku funk­cjo­na­riu­sza ochrony oso­bi­stej. Mo­że­cie do niego za­dzwo­nić, żeby to po­twier­dzić.

Te­raz mia­łem jego nu­mer na szyb­kim wy­bie­ra­niu. Nie za­mie­rza­łem stąd zni­kać, nie­za­leż­nie od ży­cze­nia księż­niczki.

– Nie ma ta­kiej po­trzeby. – Mike za­ha­czył kciu­kami o pas. – Wy­gląda mi to na zwy­kłe nie­po­ro­zu­mie­nie, które już zo­stało roz­wią­zane. Prawda, młoda damo?

– To są chyba ja­kieś jaja! – krzyk­nęła. – Do­brze wiem, co się stało. Ktoś wpa­ro­wał mi na chatę, a wy wie­rzy­cie mu na słowo, że ma prawo tu­taj być! Dla­czego tego nie spraw­dzi­cie? Nie je­stem dziec­kiem, które wy­krę­ciło ja­kiś nu­mer. Mam dwa­dzie­ścia je­den lat!

– I ży­jesz na gar­nuszku ro­dzi­ców. – Do­koń­czy­łem jabłko. – Co pro­wa­dzi nas do głów­nego pro­blemu: albo mi się pod­po­rząd­ku­jesz, albo stra­cisz wszel­kie przy­wi­leje.

– Czy to już wszystko? – za­py­tał Mike. Sto­jący obok niego ko­lega ga­pił się na ar­ty­styczne zdję­cie przed­sta­wia­jące roz­ne­gli­żo­waną Hal­lie. Na­gle do­pa­dła mnie po­trzeba, by mu przy­ło­żyć. Nie po­pie­ra­łem przed­mio­to­wego trak­to­wa­nia ko­biet.

– Wie­cie co? Sama się z tym upo­ram. Dzięki za nic. – Ru­szyła bie­giem na górę.

– Nie ma za co, skar­bie. – Wi­dać, że Mike nie wy­ła­pał sar­ka­zmu. Od­wró­cił się w moją stronę. – To co? Może umó­wimy się na drinki dzi­siaj po po­łu­dniu? Koń­czę zmianę o pięt­na­stej.

Otwo­rzy­łem usta, by oznaj­mić, że za nic na świe­cie nie spę­dzę z nim czasu, ale wła­śnie do­stał po­wia­do­mie­nie. Ode­brał, wes­tchnął i się skrzy­wił.

– Wy­gląda na to, że dwie ulice da­lej do­szło do wła­ma­nia. To jak z tymi drin­kami?

– In­nym ra­zem – od­par­łem z ozię­błym uśmie­chem.

Za­mkną­łem za nimi drzwi i po­zwo­li­łem mło­dej bo­czyć się przez ja­kiś czas w jej po­koju. Je­śli tak ma wy­glą­dać ro­dzi­ciel­stwo – cie­szy­łem się, że nie zde­cy­do­wa­łem się na dzieci.

Po­sze­dłem na górę, żeby roz­pa­ko­wać swoje rze­czy w dzi­wacz­nym po­koju dla go­ści – miał bur­gun­dowe ściany i ró­żowe neo­nowe lampki. Jak w bur­delu. Cie­kawe, czy An­thony Thorne kie­dy­kol­wiek po­sta­wił nogę w tym pa­łacu. In­tu­icja pod­po­wia­dała mi, że nie.

A moja in­tu­icja ni­gdy się nie my­liła.

Py­ta­nie tylko, czy uni­kał tego miej­sca ce­lowo. A może młoda go tu nie chciała?