2,50 zł
Opowieść o życiu i dziełach wybitnej postaci Kościoła powszechnego z czasów sprzed rozłamu i podziału na Wschodni i Zachodni. Urodził się około 347 (według źródeł zachodnich – około 349) w Antiochii Syryjskiej, w zamożnej rodzinie – jego ojciec był wysokiej rangi oficerem. Ojciec zmarł wkrótce po narodzinach Jana, który był wychowywany przez matkę Antuzę, pochodzącą z Grecji. Był uczniem pogańskiego filozofa Libaniosa i Ammiana Marcellina, najwybitniejszego historyka późnego antyku. W swoich mowach naśladował styl Demostenesa. Od 381 r. nauczał w kościołach Antiochii, a dzięki swym zdolnościom krasomówczym zyskał przydomek „Złotousty”. Za życia był nieustraszonym obrońcą moralności, piętnującym nadużycia wiernych, nawet cesarzy – to właśnie ściągnęło na niego prześladowania. Jan Złotousty uprawiał również teologię – zajmował się chrystologią, zagadnieniami grzechu pierworodnego, pokuty i kapłaństwa, a przede wszystkim Eucharystią („doktor Eucharystii”). (Za Wikipedią).
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi lub dowolnej aplikacji obsługującej format:
Liczba stron: 20
Józef Birkenmajer
Św. Jan Chryzostom
Armoryka
Sandomierz
Projekt okładki: Juliusz Susak
Na okładce: Spyridon Venturas (1761-1835), A scene from the life of John Chrysostom, licencja public domain,
źródło: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Venturas2.jpg
This file has been identified as being free of known restrictions under copyright law, including all related and neighboring rights.
Tekst wg edycji:
ŚW. JAN CHRYZOSTOM
OPRACOWAŁ J. BIRKENMAJER
KSIĘGARNIA ŚW. WOJCIECHA
POZNAŃ-WARSZAWA-WILNO-LUBLIN
Nihil obstat.
Poznań, dnia 17 marca 1935 r.
Ks. Dr. Karłowski.
Imprimatur.
Poznań, dnia 20 marca 1935 r.
Kurja Arcybiskupia
† Bp. Dymek, Wikarjusz Gen.
X. Jedwabski, Kancl. Kurji Arc.
(L. S.) L. D. 4608/35.
WINIETA WACŁAWA BORATYŃSKIEGO
Nakładem i czcionkami Drukarni i Księgarni
Św. Wojciecha Sp. z o. o. w Poznaniu
© Wydawnictwo Armoryka
Wydawnictwo Armoryka
ul. Krucza 16
27-600 Sandomierz
http://www.armoryka.pl/
ISBN 978-83-7950-790-0
Różnorodne były przyczyny, dla których pierwszy nawrócony na chrześcijaństwo cesarz rzymski, Konstantyn Wielki, założył drugą — prócz Rzymu — stolicę swego światowego imperjum, od imienia władcy nazwaną Konstantynopolem. Był to doniosły fakt dziejowy. Przez założenie bowiem Konstantynopola powołany został do nowej roli w dziedzinie nauki, literatury i cywilizacji żywioł hellenistyczny. Fatalnie się jednak zapisał ów fakt w historji państwa rzymskiego i Kościoła, gdyż był jedną z pierwszych zapowiedzi późniejszych klęsk: najpierw politycznego rozbicia rzymskiego imperjum, następnie zaś — nieszczęsnej schizmy kościelnej.
Ostateczny podział cesarstwa na wschodnie i zachodnie dokonał się po śmierci Teodozjusza w końcu IV wieku. Dziedzictwo tego znakomitego monarchy, który całe życie poświęcił umocnieniu władzy i ustroju państwowego, przypada dwom jego młodocianym synom, niedoświadczonym, słabym, niedołężnym: starszy z nich Arkadjusz ma stolicę w Konstantynopolu, młodszy Honorjusz — w Rzymie. W ich imieniu faktyczną władzę sprawują różni politycy, ale i oni podołać nie mogą ciężarowi rządów. O ile jeszcze na Zachodzie silny charakter Stilichona był nawet w obliczu klęsk wyrazem pewnej stałości politycznej państwa, o tyle na Wschodzie — zwłaszcza w samej stolicy — wytwarza się niesłychany zamęt intryg, zamachów, spisków, waśni partyjnych, rozruchów ulicznych, bójek, a nawet wojen domowych. Pomnażają ten zamęt napaści nieprzyjacielskie: barbarzyńscy Gotowie pod wodzą Gainasa wdzierają się do Konstantynopola i przez wiele lat siedzą w nim zbrojną załogą.