Shadow Raptors. Tom 5. Konwój ebook i audiobook

2.

– „Herkules” i „Kursk” na czoło formacji. Jako wsparcie przydzielcie im fregaty z osłony „Moebiusa”, a jego dajcie na tył formacji. Będzie likwidował niedobitki. Korweta „Paulus” na szpicę, niech oczyści kinetykami ścieżkę podejścia aż do granicy zasięgu systemów defensywnych wroga. Po utorowaniu szlaku ma zwolnić i zająć miejsce na lewej flance. Wchodzimy klinem w środek wrogiego zgrupowania. „Herkules” i „Kursk” na szpicy, potem my, następnie „Bretania” i „Spartakus” – mówił Krawczenko, wodząc kursorem elektronicznego wskaźnika po wielkiej tafli ekranu taktycznego. – Jak wspomniałem, „Moebius” zabezpieczy tyły.

– A co z „Lambertem”, panie admirale? – zapytał siedzący na miejscu szefa radiooperatorów oficer łącznikowy. – Kapitan O’Hara po raz kolejny prosi o pozwolenie na dołączenie do formacji.

– Nie wyrażam zgody – odpowiedział stanowczo Krawczenko. – „Lambert” jest naszym asem w rękawie. Zanim wykonamy nawrót, Skunowie zdążą się pozbierać i spróbują przegrupować siły. Nie możemy na to pozwolić, więc O’Hara pozostanie na niskiej orbicie, by im to uniemożliwić. Przy odrobinie szczęścia uda nam się uniknąć ponownego starcia, dzięki czemu będziemy mogli przejść do drugiego punktu operacji, czyli ataku na Gniazdo.

– Optymista… – rozległo się ciężkie westchnienie z kokonu kanoniera.

Krawczenko odłożył wskaźnik na blat konsoli i obrócił się z fotelem do stanowiska kierowania ogniem.

– Chce pan coś dodać, sierżancie? – spytał groźnie.

Postać w kokonie poruszyła się niespokojnie.

– Nie, panie admirale – zadudniło spod hełmu sensorycznego.

Krawczenko zmarszczył brwi, podniósł się z miejsca i podszedł bliżej podwyższenia, nad którym wisiał kokon.

– Na pewno? Proszę się nie krępować, chętnie wysłucham pańskich uwag – powiedział.

– Przepraszam, panie admirale. To się już nie powtórzy.

– Sierżancie! – Głos Krawczenki nagle stwardniał. – Przypominam, że osobiście zaopiniował pan każdy cholerny podpunkt tej operacji i oszacował szanse jej powodzenia na dziewięćdziesiąt osiem procent. A teraz nagle ma pan wątpliwości? Czemu nie wspomniał pan o nich wcześniej?

Postać w kokonie uniosła się do pozycji siedzącej, po czym wypchnęła spod osłony głowę w hełmie. Spod ciemnej, lustrzanej przyłbicy łypnęła na Krawczenkę para skośnych oczu o pionowych źrenicach i mocno przekrwionych białkach.

– Z całym szacunkiem, panie admirale, ale wcześniej w skład zgrupowania wchodził „Dewastator” i setka kanonierek jego eskorty. Niestety, jego wyłączenia z zespołu nikt ze mną nie skonsultował. 

Kanonier wyplątał się ze zwojów tkaniny sensorycznej i zwinnie zeskoczył na podest, kompletnie nie przejmując się światłowodami, którymi połączony był z kokonem. Podszedł do zapasowego stanowiska dowodzenia i aktywował zamontowane na nim wyświetlacze.

– „Dewastator”, jakkolwiek marnie opancerzony i ze szkieletową obsadą, stanowił jedną piątą naszej siły ognia – wyjaśnił, stukając palcem w jeden z ekranów. – Osiemnaście baterii dział plazmowych, cztery zestawy laserów burtowych, ponad dwadzieścia wyrzutni torped i bliżej nieokreślona ilość działek kinetycznych. Przy wsparciu kilku fregat rakietowych ten okręt spokojnie mógłby stawić czoła „Pandemonium” i „Ukulele” razem wziętym.

– Pan chyba żartuje, sierżancie – prychnął Krawczenko. – Żaden masowiec, choćby nie wiem jak uzbrojony, nie będzie w stanie dotrzymać pola ciężkiemu krążownikowi. I nie chodzi tutaj o rozmiar, siłę ognia czy grubość pancerza, lecz o zwrotność, systemy namierzania i generalnie całą infrastrukturę elektroniczną!

– W walce manewrowej, owszem – zgodził się operator. – Ale nie w boju spotkaniowym, a takim właśnie będzie starcie z krążownikami Skunów. Proszę zwrócić uwagę, że Oumuamua lecą już tylko ułamkiem przelotowej. My także zwalniamy i zwolnimy jeszcze bardziej, choćby po to, żeby umożliwić „Moebiusowi” ustawienie się za formacją. Gdyby Skunowie już teraz, w tej chwili, pojawili się w naszym perymetrze, kontakt bojowy trwałby co najmniej pół minuty. Pół minuty – podkreślił. – A przecież potrwa jeszcze dłużej, bo my również zwolnimy. To będzie morderczy bój na wyniszczenie – zakończył ponuro.

Wyłączył ekrany, po czym podszedł do kokonu, zebrał w pęk dyndające światłowody i zaczął na powrót wtykać ich końcówki do gniazd w kombinezonie.

Na mostku zapadła przygnębiająca cisza, przerywana jedynie cichym mamrotaniem oficera łącznikowego, który pochylony nad mikrofonem rejestratora komend wydawał polecenia dowódcom pozostałych krążowników.

– Co zatem, pana zdaniem, powinienem zrobić? – zapytał po kilku chwilach Krawczenko już znacznie spokojniejszym tonem.

Kanonier, który właśnie miał się wślizgnąć do kokonu, zatrzymał się i powoli odwrócił w jego stronę.

– Gdybym był na pana miejscu, panie admirale, natychmiast przerwałbym misję „Dewastatora” i rozkazał mu wrócić do formacji – powiedział po krótkim zastanowieniu.

– Obawiam się, że na to jest już za późno – westchnął Krawczenko. – Mam rację, poruczniku? – zwrócił się do siedzącego najbliżej operatora systemów nawigacyjnych. Mężczyzna pokiwał głową.

– Niestety tak. „Dewastator” jest już w kwadrancie czwartym. Żeby do nas dołączyć, musiałby oblecieć Sigil, wyminąć skuńskie zgrupowanie, a następnie prześlizgnąć się między stanowiskami obrony orbitalnej AEgira.

– W takim razie powinniśmy zwiększyć prędkość – oznajmił kanonier.

– Niby czemu? – spytał Krawczenko.

– Im wyższa suma prędkości, tym krótszy kontakt bojowy. Biorąc pod uwagę opancerzenie Oumuamua i liczebność ich obstawy, jest to dla nas niesamowicie istotne. Systemy ofensywne skuńskich okrętów obsługiwane są z reguły albo przez żywych operatorów, albo bardzo proste inteligencje, niemalże automaty, ewentualnie jedno i drugie. Im mniej będą mieli czasu na reakcję, tym lepiej dla nas. W odróżnieniu od skuńskich nasze SI, zwłaszcza te półautonomiczne, posiadają większą moc obliczeniową. No i nie są za bardzo ograniczane przez użytkownika końcowego. Mówiąc krótko, lecąc szybciej, przyłożymy im znacznie mocniej niż oni nam.

Krawczenko spojrzał pytająco na operatora systemów nawigacyjnych.

– Co pan na to, poruczniku?

Oficer nie wyglądał na przekonanego.

– Jeśli przyspieszymy, manewr nawrotu znacznie się wydłuży. To już nie będzie kilka godzin, lecz kilkanaście, być może nawet doba – powiedział.

– A przez ten czas niedobitki dobiorą się do tyłków planetarnym – dodał Krawczenko.

– I tak się dobiorą, panie admirale – stwierdził kanonier. – Niemożliwością jest zniszczyć lub choćby unieruchomić flotyllę złożoną z ponad tuzina wielkich jednostek i tysiąca myśliwców.

– Siły są wyrównane – zaoponował oficer łącznikowy, który wyłączył już moduł rejestratora komend i teraz przysłuchiwał się rozmowie.

– Bzdura! – żachnął się kanonier. – Owszem, zadamy im duże straty, ale oni zadadzą nam jeszcze cięższe. Oni mogą sobie pozwolić na stratę choćby i sześciu krążowników, my nie. Utrata nawet jednego bardzo nas osłabi. Jeśli stracimy dwa lub trzy, będziemy mieć przetrącony kręgosłup.

– Jest jeszcze „Rubież”, jest „Dewastator”. No i „Lambert” – upierał się przy swoim oficer.

Westchnienie, które dobyło się spod hełmu kanoniera, usłyszeli chyba wszyscy na mostku.

Westchnął również Krawczenko.

– Rozumiem pańskie obiekcje, sierżancie, ale sytuacja jest, jaka jest – powiedział, sadowiąc się na stanowisku dowodzenia. – Przyjdzie nam teraz słono zapłacić za cztery dekady bezczynności i udawania, że problem autochtonów zniknął wraz z wypędzeniem ich na obrzeża układu.

– Panie admirale, transmisja z AEgira! – zameldował jeden z radiooperatorów, wskazując na pusty fotel po drugiej stronie konsoli łączności. – Podwójnie szyfrowana i opatrzona protokołem tajności, więc nie mogę jej przekierować – wyjaśnił szybko, widząc poirytowaną minę Krawczenki.

– Powariowali? Niby kto miałby ich tam podsłuchiwać? Skunksy? – wymamrotał rozdrażniony Krawczenko. Wydłubał z ucha słuchawkę komunikatora osobistego i szybkim krokiem podszedł do stanowiska łączności.

– Panel numer trzy – powiedział radiowiec, wskazując rozświetlony diodami fragment pulpitu. Usłużnym gestem podsunął dowódcy tradycyjne słuchawki.

Krawczenko aktywował panel deszyfratora.

– Kto to? – spytał półgłosem łącznościowca, czekając, aż urządzenie przetworzy sygnał.

– Przewodniczący Dressler – odpowiedział radiooperator równie cicho.

– No proszę… – Krawczenko uśmiechnął się szeroko, po czym nałożył słuchawki i podkręcił do oporu czułość mikrofonu. – Admirał Siergiej Krawczenko – powiedział, rozsiadając się wygodniej w fotelu. Jednocześnie uniósł dłoń, nakazując wszystkim ciszę.

Gwar na mostku ucichł jak ucięty nożem.

– Admirał Siergiej Krawczenko, słucham – powtórzył głośniej, gdy zamiast odpowiedzi przewodniczącego Rady Zjednoczenia w słuchawkach rozległ się jedynie krótki sygnał dźwiękowy.

– Jest opóźnienie, panie admirale. Piętnaście sekund – poinformował radiowiec. – Ponieważ Skunowie zagłuszają łączność w trzecim i czwartym kwadrancie, cała komunikacja odbywa się za pośrednictwem przekaźników ze skraju sektora.

– Rozumiem. – Krawczenko podziękował skinieniem głowy.

Kilka sekund później w słuchawkach zabrzmiał znajomy skrzekliwy głos Dresslera.

– Dobrze cię znowu słyszeć, Siergiej. Obiło mi się o uszy, że byłeś z wizytą u naszych braci w sąsiednim układzie? – W słuchawkach rozległ się przytłumiony chichot, który po chwili przeszedł w suchy kaszel.

– Tak jakoś wyszło.

– Nie byli zadowoleni?

– Oględnie mówiąc. Najpierw chcieli nas aresztować, a potem ostrzelali i zniszczyli „Ukulele”.

– O tym również wiem – odpowiedział Dressler. Już się nie śmiał. – Gdy sytuacja się uspokoi, wystosujemy oficjalną notę protestacyjną i zażądamy rekompensaty w postaci pancernika o analogicznym tonażu.

– Na to bym nie liczył – powiedział Krawczenko. – Po wyjściu z anomalii odparowaliśmy im wszystko, co rozstawili u nas w układzie, wcześniej zaś, jeszcze po tamtej stronie usmażyliśmy im emiterami stację strażniczą czwartej generacji.

– I bardzo dobrze. W końcu jakaś dobra wiadomość – stwierdził Dressler. – O odszkodowanie wystąpimy tak czy siak, a jeśli będą się stawiać, zagrozimy zamrożeniem dostaw rdzeni neutronowych.

– Autonomia nie pozwoli na sankcje.

– W dupie mam Autonomię! – warknął Dressler. – Masz pojęcie, że te ścierwa uprowadziły mojego syna?! Masz pojęcie?! – powtórzył. – Pułkownika, następcę prezesa największej firmy zbrojeniowej w układzie. A wiesz, po co? Żeby wydłubać z niego jakieś durne wszczepy! Niech no ja dorwę któregoś z tych gnoi! Wypatroszę żywcem, a truchła wywieszę na ogrodzeniu najbliższej placówki konsularnej, ku przestrodze!

– Daj spokój, Fritz, nie rób żadnych głupstw – ostudził go Krawczenko. – Zorganizowaliśmy akcję ratunkową. Ian jest cały i zdrowy, mało tego, właśnie wykonuje kolejną misję. No i wiemy, kto stoi za porwaniem. Zajmiemy się tą sprawą w odpowiednim czasie i przykładnie ukarzemy wszystkich, którzy maczali w niej palce, masz na to moje słowo.

– Nawet Hutchinsona?

– Jeśli był w to wplątany, to tak, jego również. Nie będzie wyjątków.

– Już to widzę… – westchnął Dressler. – Skończysz tak samo jak twoi poprzednicy. Ten cwaniak jest nie do ruszenia, przynajmniej dopóki siedzi w swojej twierdzy.

– Znajdzie się sposób i na niego.

– Dobra, zostawmy to, są pilniejsze sprawy. – W głosie Dresslera znowu pojawiło się ożywienie.

– Zamieniam się w słuch.

– Powiedz mi, czy wasze instrumenty nie odnotowały ostatnio jakichś nietypowych emisji w kwadrancie drugim? Konkretniej nad naszą północną półkulą?

– Poczekaj moment, sprawdzę – odpowiedział Krawczenko. Odwrócił się, przywołał gestem nawigatora i bez słowa pokazał mu wyświetloną na ekranie ostatnią linijkę rozmowy z Dresslerem. Operator rzucił okiem na tekst, skinął głową i szybko wrócił na miejsce.

Chwilę później w lewej górnej ćwiartce ekranu taktycznego pojawił się sferyczny model planety, pokryty różnobarwnymi plamami, na których tle rozświetlały się i gasły błękitne punkciki, symbolizujące emisje z dysz startujących okrętów. Najwięcej migało ich w okolicy równika, gdzie zlokalizowane zostały centra przemysłowe archipelagu Omua. Jego obszar stopniowo zmieniał barwę, przechodząc od łagodnej, kanarkowej żółci w coraz bardziej intensywny pomarańcz, w miarę jak w atmosferze planety rosło stężenie spalin.

– Masz na myśli archipelag? – spytał Krawczenko. – Z tego, co widzę, robi się tam coraz bardziej gorąco – dodał, nim system zdążył rozkodować i przetworzyć odpowiedź Dresslera.

– Nie, nie archipelag. Chodzi mi o biegun północny. Straciliśmy kontakt z tamtejszymi placówkami obserwacyjnymi, satelity nie działają, nie powrócił żaden z dronów zwiadowczych. No i jeszcze to cholerne Gniazdo. Zagłusza wszystkie transmisje kierunkowe… Posłałbym pojazdy naziemne, ale jest wiosna, w rejonie koła podbiegunowego wszystko płynie, więc podróż potrwałaby ze trzy dni albo i dłużej. Aż tyle czasu nie mamy.

– Nie macie – potwierdził Krawczenko. – Przybliżenie! – rzucił przez ramię, nie spuszczając przy tym ekranu z oka.

Nawigator musnął palcem jeden z przełączników na pulpicie i po chwili na wyświetlaczu widać było tylko wielki okrąg tarczy AEgira.

– Wycentrować na półkuli północnej.

Obraz przesunął się w dół i jeszcze bardziej powiększył. Krawczenko dopiero teraz dostrzegł dwie sąsiadujące ze sobą fioletowe plamki, do tej pory niewidoczne na tle wielkiego i wściekle błękitnego kleksa emisji cieplnych, rozlanych nad biegunem i sporą częścią sąsiadujących z nim obszarów. Admirał pochylił się nad mikrofonem.

– Fritz, jesteś tam? – spytał, poprawiając słuchawki, które wskutek gwałtownego poruszenia omal nie zsunęły mu się z głowy.

– Tak – padła odpowiedź.

– Wykryliśmy dwa punktowe źródła promieniowania gamma. Nie wiem, co to jest, ale natężenie i zasięg do złudzenia przypominają obłoki po eksplozji rdzeni impulsowych. Prowadzicie tam jakieś prace?

– Skądże – zaprzeczył szybko przewodniczący. – Począwszy od trzeciego równoleżnika, półkula północna objęta jest zakazem industrializacji. Poza kilkoma placówkami obserwacyjnymi i podbiegunowym terraformerem nie ma tam absolutnie nic. Ani kopalni, ani elektrowni, ani innych instalacji.

– W takim razie macie nieproszonych gości – stwierdził Krawczenko.

– Skunowie?

– Niewykluczone.

– Cholera jasna! – zaklął Dressler. – I co ja mam z tym zrobić?! Dziewięćdziesiąt procent sił powietrznych jest w drodze na wysoką orbitę, Korpus Planetarny w rozsypce, terytorialsi pilnują enklaw, bo wrze w nich jak w ulu.

– Spokojnie, Fritz, nie panikuj – odpowiedział Krawczenko. – Rozpatrujmy jeden problem naraz. Zajmiemy się i pozostałymi, lecz w odpowiednim czasie. Jak na razie, intruzi siedzą na odludziu i niech tak pozostanie. Po zakończeniu operacji przydzielę wam eskadrę korwet krótkiego zasięgu, żeby się nimi zajęły. Skupcie się raczej na zabezpieczeniu terraformera. Jeśli wróg go zniszczy lub choćby uszkodzi, przystosowanie planety do życia wydłuży się o kolejnych parędziesiąt lat albo i więcej.

– Uważaj, bo wykraczesz – westchnął Dressler.

– Wysłałbym okręty już teraz, ale potrzebna mi tutaj każda lufa, każdy pocisk i każda torpeda. Jak to wygląda z powierzchni?

– Kiepsko. Gniazdo ustawiło się dokładnie między nami a Sigilem, w stałej koniunkcji. Cholernie duża konstrukcja, widać ją z powierzchni gołym okiem, nawet za dnia. Trudno będzie wam je zniszczyć, oj, trudno.

– Poradziliśmy sobie z takim obiektem kiedyś, damy radę i teraz – stwierdził Krawczenko.

– Mam nadzieję, Siergieju. Jeśli nie skopiecie im tyłków, uderzą na nas i z ziemi, i z powietrza, a potem najpewniej posadzą Gniazdo na biegunie, tak jak to swego czasu zrobili na Sigilu. Ten… ten desant może mieć na celu przygotowanie terenu pod lądowanie habitatu.

– Bardzo możliwe – zgodził się Krawczenko. – Wiesz co? Zmobilizuj wszystko, dosłownie wszystko, co tam jeszcze masz w zanadrzu. Zabierz wojsko z enklaw, powołaj rezerwistów, jak najszybciej przestaw produkcję na modernizację sprzętu bojowego, najlepiej dekretem, i to szybko, dopóki Rada w rozsypce.

– Już to zrobiłem. Dekret wejdzie w życie dzisiaj o północy czasu lokalnego.

– Doskonale! – pochwalił rozmówcę Krawczenko.

– To się jeszcze okaże – zachrypiało w słuchawkach. Sekundę później rozległo się krótkie piknięcie oznaczające zakończenie transmisji, a diody na modemie zgasły.

Przez następną minutę admirał siedział nieruchomo w fotelu radiooperatora, wpatrując się w główny ekran, na którym znowu wyświetlała się wizualizacja sytuacji taktycznej w sektorze.

– No dobrze! – oznajmił w końcu głośno, by usły­szeli go wszyscy na mostku. – Zmiana planu!

Zdjął słuchawki i energicznym krokiem wrócił na stanowisko dowodzenia.

– Pierwszy! – zawołał do oficera łącznikowego.

– Tak, panie admirale?

– Uda się pan na pokład „Moebiusa” i zorganizuje grupę uderzeniową – powiedział. – Proszę notować! – Wskazał na leżący przed porucznikiem terminal osobisty, wyłączony i zwinięty w rulon.

Oficer natychmiast sięgnął po urządzenie.

– Skład zespołu: torpedowiec PF-8 do działań z orbity, eskadra myśliwców stratosferycznych oraz kompania desantowa. Zadanie to likwidacja przyczółku obcych na północnej półkuli AEgira – zaczął wyliczać Krawczenko, przewijając dane na jednym z ekranów dotykowych, wbudowanych w pulpit konsoli. – Czas rozpoczęcia operacji: niezwłocznie po zakończeniu przygotowań i przeprowadzeniu rozpoznania. Położenie wrogich oddziałów pan zna. Jakieś pytania?

– Co z lokalsami?

– Zostaną o wszystkim powiadomieni.

– Jakiego arsenału możemy użyć?

– Adekwatnego do zagrożenia. Jeśli będą tego wymagały okoliczności, możecie użyć nawet taktycznych ładunków nuklearnych. Obszar jest niezamieszkany i pozbawiony infrastruktury.

– Będzie skażenie – zaoponował oficer.

Krawczenko tylko machnął ręką.

– Przez chwilę. Siedemset kilometrów od celu znajduje się czynny terraformer. Szybko się z tym upora, a nawet jeśli nie do końca da radę, to i tak będzie to mniej groźne dla środowiska niż wybicie kinetykami półkilometrowych kraterów i wywołanie wstrząsów sejsmicznych.

– Ma pan rację, admirale – przyznał oficer. – Czy mogę dokooptować do zespołu jeden lub dwa promy desantowe? Transportowce piechoty niespecjalnie sobie radzą z lądowaniami na nieutwardzonym terenie.

– Przecież będą lądować na biegunie. Lód tam jak skała.

– Nie o tej porze roku, panie admirale. Z tego, co widzę, temperatura podskoczyła do pięciu stopni powyżej zera, co oznacza, że pod spodem coś się mocno gotuje. Niewykluczone, że uaktywnił się jakiś podwodny wulkan.

– Skunowie jakoś wylądowali – mruknął Krawczenko.

– Transportowce piechoty zmechanizowanej ważą po tysiąc ton każdy, zaś do lądowania wykorzystują dysze napędu pomocniczego. To gigawaty energii, panie admirale, a ona pójdzie prosto w podłoże. Czyli w zmarzlinę.

– No dobrze – uległ Krawczenko. – Jeśli uda się panu znaleźć niezagospodarowane promy, może je pan dołączyć do zespołu – powiedział, spoglądając wymownie na wielką tablicę informacyjną, zabytek z początków kolonizacji, którą przed laty kazał zamontować obok ekranu taktycznego.

Złożony z tysięcy pojedynczych diod wyświetlacz pokazywał miniaturki poszczególnych klas okrętów oraz ich aktualną liczbę, z podziałem na te, które znajdowały się w stanie podwyższonej gotowości bojowej, oraz takie, które nie zostały wyznaczone do realizacji konkretnych zadań i znajdowały się w hangarach większych jednostek bądź podróżowały podczepione do ich kadłubów. Te pierwsze świeciły na czerwono, drugie na zielono i było ich ledwie kilka sztuk.

Oficer podążył za jego wzrokiem i mina mu zrzedła. Przez kilka chwil analizował w skupieniu wyświetlone na tablicy cyfry, po czym zrolował terminal i zrezygnowany schował go do kieszeni uniformu.

– Coś się na pewno znajdzie… – mruknął bez przekonania. – Mogę się już odmeldować? – spytał, sięgając po przytwierdzony do podstawy konsoli przybornik osobisty.

– Oczywiście.

Koniec darmowego fragmentu

Spis treści

Okładka

Strona tytułowa

Strona redakcyjna

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Rozdział 18

Rozdział 19

Rozdział 20

Rozdział 21

Rozdział 22

Rozdział 23