Radiestezja dla dociekliwych. ebook

REDAKCJA: Monika Muszyńska

SKŁAD: Krzysztof Remiszewski

PROJEKT OKŁADKI: Krzysztof Remiszewski

Wydanie I

Białystok 2021

ISBN 978-83-8171-722-9

Copyright © 2021 by Tomasz Sitkowski

© Copyright for the Polish edition by Studio Astropsychologii, Białystok 2020

All rights reserved, including the right of reproduction in whole or in part in any form.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy żadna część tej książki nie może być powielana w jakimkolwiek procesie mechanicznym, fotograficznym lub elektronicznym ani w formie nagrania fonograficznego. Nie może też być przechowywana w systemie wyszukiwania, przesyłana lub w inny sposób kopiowana do użytku publicznego lub prywatnego – w inny sposób niż „dozwolony użytek” obejmujący krótkie cytaty zawarte w artykułach i recenzjach.

Książka ta zawiera informacje dotyczące zdrowia. Wydawca dołożył wszelkich starań, aby były one pełne, rzetelne i zgodne z aktualnym stanem wiedzy w momencie publikacji. Tym niemniej nie powinny one zastępować porady lekarza lub dietetyka, ani też być traktowane jako konsultacja medyczna lub inna. Jeśli podejrzewasz u siebie problemy zdrowotne lub wiesz o nich, powinieneś koniecznie skonsultować się z lekarzem, zanim samodzielnie rozpoczniesz jakikolwiek program poprawy zdrowia. Wydawca ani Autor nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jakiekolwiek negatywne skutki dla zdrowia, mogące wystąpić w wyniku stosowania zaprezentowanych w książce metod.

Bądź na bieżąco i śledź nasze wydawnictwo na Facebooku.

www.facebook.com/Wydawnictwo.Studio.Astropsychologii

15-762 Białystok

ul. Antoniuk Fabr. 55/24

85 662 92 67 – redakcja

85 654 78 06 – sekretariat

85 653 13 03 – dział handlowy – hurt

85 654 78 35 – www.talizman.pl – detal

strona wydawnictwa: www.studioastro.pl

Więcej informacji znajdziesz na portalu www.psychotronika.pl

OD AUTORA

Szanowny Czytelniku,

oddaję w Twoje ręce kolejną, czwartą już książkę o dziedzinie radiestezji. Jak zwykle staram się popularyzować i przybliżyć zagadnienia związane z tą dziedziną, ale w sposób skłaniający do dyskusji, z uwzględnieniem krytycznych uwag.

Na rynku książek o radiestezji brakuje takich właśnie pozycji, które starają się zaprezentować tę dziedzinę w polemiczny oraz odmienny, niż dotychczas sposób. Mam nadzieję, że moja książka choć w części wypełni tę lukę.

Uważam, że zawarte w książce polemiczne ujęcie tematu powinno wzbudzić zainteresowanie każdego dociekliwego radiestety. Chodzi bowiem o to, aby nie wierzyć ślepo w zasady, ustalone jeszcze przez ojców radiestezji i ich kontynuatorów. Dobrze byłoby mieć też szersze, osobiste rozeznanie w odmiennych poglądach na tę dziedzinę, nawet w przypadku, kiedy wydają się one pozornie niezgodne z powszechnie przyjętymi zasadami. Tylko w ten sposób możemy zostać dobrymi radiestetami, różdżkarzami, wahadlarzami – jeśli będziemy mieć trochę szerszą wiedzę na temat różnych, dyskusyjnych aspektów dziedziny radiestezji.

Książka przeznaczona jest zarówno dla zaawansowanych, jak i początkujących, ale przede wszystkim dociekliwych radiestetów. Dobrze by było, aby książka trafiła również do osób, które do tej pory nie były związane z radiestezją, a które chciałyby się z nią zapoznać.

Zachęcam do lektury.

Część IKLASYCZNE UJĘCIE RADIESTEZJI

Czym jest radiestezja

Radiestezja jest tajemniczą dziedziną, mającą na celu badanie oddziaływania na organizm człowieka naturalnie występujących, specyficznych bodźców z otoczenia, nierozpoznanych dotychczas przez naukę. Zjawisko to polega na tym, że oddziałujące na nas bodźce odbierane są w sposób pozazmysłowy, co znacznie utrudnia poznanie ich prawdziwej natury. W radiestezji uważa się, że owe specyficzne bodźce są rodzajem specjalnego promieniowania. Znamiennym dla radiestezji jest metoda wykrywania tego promieniowania za pomocą różdżki i wahadła. Odbierane przez nas promieniowanie powoduje specjalne pobudzenie (podrażnienie) organizmu, które prowadzi do powstania ruchu różdżki i wahadła, trzymanych w rękach radiestety. Metodyka posługiwania się różdżką i wahadłem jest cechę charakterystyczną dla dziedziny radiestezji.

Historia radiestezji

Wielu autorów publikacji uważa, że historia radiestezji datuje się na tysiące lat wstecz. Przekonanie to wiąże się jednoznacznie z używaniem przez ludzi różdżek oraz wahadeł. Co prawda nie mamy specjalnych, pisanych dowodów na tę najstarszą historię, ale mamy dowody w postaci archeologicznych znalezisk sprzętu radiestezyjnego oraz ryciny prezentujące używanie wahadeł i różdżek w przeszłości. Uważa się, że ludzie używali różdżki prawdopodobnie już w okresie jaskiniowym, a na pewno w czasach starożytnych, w Egipcie i Chinach. W późniejszym okresie, mamy już szersze relacje z posługiwania się różdżką – w średniowiecznej Europie stosowano tę metodę przy wytyczaniu żył wodnych, wyznaczaniu punktów poboru wody, poszukiwaniu złóż minerałów.

Rys. 1. Malowidło różdżkarza z jaskini w Algierii, datowane na 9-10 tysięcy lat p.n.e.

Rys. 2. Wyobrażenie różdżkarzy w starożytnym Egipcie

Samo pojęcie radiestezja zostało jednak sformułowane dopiero na początku lat trzydziestych XX wieku. Za jego twórcę uważa się opata Alexisa Bouly – francuskiego różdżkarza i duchownego.

Rys. 3. Rycina chińskiego różdżkarza

Podsumowując, można stwierdzić, że umiejętność posługiwania się różdżką i wahadłem znana jest ludzkości od bardzo dawna, jednak zdefiniowanie jej w postaci pojęcia radiestezja nastąpiło stosunkowo niedawno, na początku dwudziestego wieku. Od tego momentu zaczęto poszukiwać dowodów na istnienie promieniowania radiestezyjnego. Dopiero ten fakt należy bezsprzecznie uznać za początek dziedziny radiestezji.

Rys. 4 i 5. Rysunki europejskich różdżkarzy

Rys. 6. Opat Alexis Bouly, 1865–1958

Definicja radiestezji

Pomimo posługiwania się różdżką i wahadłem przez tak długi okres poprzedzający powstanie definicji radiestezji, dziedzina ta pozostała nadal dość tajemnicza. Zdefiniowanie jej wymykało się z powodu braku wiedzy na temat natury bodźców oddziałujących na organizm człowieka. Nie za bardzo wiedziano, dlaczego takie zjawisko istnieje. W okresie poprzedzającym powstanie definicji, zjawisko nazywano rabdomancją, czyli czymś na wzór zgadywania lub wróżenia, jak również różdżkarstwem albo wahadlarstwem.

Praktykującym różdżkarzom brakowało jednak nadal definicji dziedziny, którą uprawiali. Taka definicja wydawała się być niezbędna, ze względu na potrzebę logicznego wytłumaczenia zjawiska i usprawiedliwienia swojego działania.

Bardzo pomocnym dla określenia natury i zdefiniowania radiestezji było odkrycie przez naukę, na przełomie XIX i XX wieku, zjawiska promieniotwórczości oraz promieniowania elektromagnetycznego, w tym jego różnych zakresów, o różnej długości i częstotliwości fali. Wspólną cechą wszystkich rodzajów promieniowania było to, że jest niewidzialne, oddziałuje na odległość oraz przynosi określone skutki swojego działania.

Te właśnie cechy odkrytego przez naukę promieniowania jak najbardziej pasowały ówczesnym różdżkarzom do skojarzenia z naturą nieznanych bodźców, powodujących ruchy różdżki i wahadła. Uznano zatem, że bodźce radiestezyjne muszą mieć na pewno naturę promieniowania. Są bowiem tak samo niewidzialne, oddziałują na odległość oraz pobudzają w nieznany sposób organizm człowieka. Na tym polegało dopasowanie zjawiska, którym zajmowali się różdżkarze do naukowej wiedzy na temat promieniowania. Uznano zatem, że czynnikiem sprawczym w tej dziedzinie jest promieniowanie, które oddziałuje na organizm człowieka posługującego się różdżką lub wahadłem.

Do opracowania definicji radiestezji wykorzystano skojarzenie dwóch słów: radius – czyli promień oraz aisthesis – czyli uwrażliwienie.

Radiestezja – oznacza zdolność człowieka do odczuwania, lokalizacji, rejestracji i oceny specjalnego działania, uznanego za rodzaj promieniowania, które oddziałuje na jego organizm z otoczenia na odległość, jest niewidzialne oraz powoduje jego specyficzne pobudzenie, czego widocznym skutkiem i dowodem jest ruch różdżki i wahadła w rękach radiestety.

Ponieważ do dzisiaj nie bardzo wiemy, co to jest za rodzaj promieniowania, dla odróżnienia od innych, znanych już rodzajów promieniowania, możemy je nazwać promieniowaniem radiestezyjnym.

Od momentu sformułowania definicji, zjawisko oraz dziedzina zyskały nazwę radiestezja. Wyparła ona dotychczas stosowane nazwy. Osoba posługująca się różdżką lub wahadłem nazwana została radiestetą.

W ten sposób uznano, że radiesteta jest osobą szczególnie uwrażliwioną na odbiór wyczuwanego przez siebie promieniowania. Organizm radiestety można przyrównać do specjalnego rodzaju biologicznego urządzenia do wykrywania tego promieniowania. Oddziaływanie promieniowania na organizm ludzki powoduje jego pobudzenie, które doprowadza do powstania ruchu różdżki oraz wahadła, trzymanych w rękach radiestety.

Istnienie promieniowania radiestezyjnego przyjęte zostało z początku jako hipoteza, bez żadnych dowodów naukowych. Można jednak przypuszczać, że ówcześni różdżkarze nie mieli żadnych wątpliwości, że znaleźli nareszcie logiczną przyczynę zjawiska, podbudowaną naukową teorią oraz że szybki, dalszy rozwój nauki spowoduje wykrycie przekonującego dowodu na istnienie promieniowania radiestezyjnego.

Można z całą pewnością stwierdzić, że od początku swojego powstania radiestezja traktowała domniemane promieniowanie jako naturalny bodziec otoczenia, oddziałujący specyficznie na organizm człowieka. W ten sposób można było uważać, że radiestezja jest dziedziną, której podstawy wynikają z poznawania prawdy przyrodniczej i badania zależności między biologią ciała i organizmu człowieka, a oddziałującymi na niego specyficznymi bodźcami.

Z biegiem lat idee radiestezji uległy częściowym zmianom w zakresie metodyki pracy oraz teorii zjawiska. Zaczęto mianowicie odchodzić od badania zależności zjawisk przyrodniczych na rzecz posługiwania się modelami myślowymi, w tak zwanej radiestezji mentalnej. O tych zmianach będzie wzmianka w drugiej części książki.

Głównym celem radiestezji było uzyskiwanie praktycznych informacji na temat występowania i lokalizacji źródeł promieniowania radiestezyjnego, ich oddziaływania na człowieka oraz skutków tego oddziaływania.

Na samym początku celem radiestezji było wykrywanie tak zwanych żył wodnych oraz lokalizacja ujęć wody w terenie. W tym okresie za główną przyczynę promieniowania uznawano wodę podziemną. Uważano, że woda przesączająca się przez pokłady wodonośne wytwarza tarcie, którego skutkiem jest powstanie promieniowania radiestezyjnego. Promieniowanie to nazywano też radiacją wodną.

Z upływem czasu stwierdzono, że podobne promieniowanie, o naturze radiacji wodnej, wytwarzają również anomalie geologiczne, polegające na naruszeniu ciągłości i jednorodności podłoża skalnego. Do tych anomalii zaliczamy między innymi uskoki oraz wszelkiego rodzaju zniekształcenia powodujące przerwanie ciągłości podłoża – takie jak różne szczeliny, pęknięcia, pustki geologiczne czy podziemne obiekty archeologiczne.

Do promieniowania radiestezyjnego przyjęto zaliczać również oddziaływania nazywane jako promieniowania sieciowe. Ten rodzaj promieniowania występuje w postaci krzyżujących się pasm, tworzących na powierzchni terenu siatki o kształcie prostokąta lub rombu. Najbardziej znanymi rodzajami promieniowania sieciowego jest siatka szwajcarska (globalna lub Hartmanna) oraz siatka Curry’ego.

Badania czołowych radiestetów, w tym między innymi Pohla oraz Hartmanna, wykazały bezpośredni związek między promieniowaniem, a powstawaniem zmian chorobowych – czasowych lub stałych, u ludzi przebywających w obszarze promieniowania radiestezyjnego. Zmiany chorobowe nie następują zazwyczaj w krótkim czasie, lecz w dłuższym okresie przebywania człowieka w strefie lokalizacji promieniowania. Uznano, że naraża to nas na możliwość wystąpienia zmian chorobowych, w tym i tych najcięższych jak choroba nowotworowa. Dlatego też przyjęto nazywać promieniowanie radiestezyjne jako promieniowanie geopatyczne.

Teren, na którym promieniowanie radiestezyjne nie występuje nazywamy obojętnym lub neutralnym, natomiast teren, na którym występuje promieniowanie, jako teren zadrażnień.

Na terenie obojętnym organizm człowieka nie jest dodatkowo podrażniany za pomocą promieniowania radiestezyjnego – nie występują tutaj ruchy różdżki i wahadła, a zatem uważa się go za zdrowy dla człowieka.

Z kolei na terenie zadrażnień występuje promieniowanie, które dodatkowo i niepotrzebnie pobudza nasz organizm, co pokazują ruchy różdżki i wahadła, i z tego powodu uważa się go za niekorzystny dla naszego zdrowia.

Praktyczne zastosowanie i podział radiestezji

Poszukiwanie promieniowania radiestezyjnego doprowadziło do podziału radiestezji na kilka różnych działów tematycznych, mających swoje praktyczne zastosowanie.

Możemy wyróżnić następujące podstawowe działy radiestezji:

• Geotronika – dział zajmujący się promieniowaniem pochodzenia ziemskiego. Do zakresu tego działu należy poszukiwanie żył wodnych, w celu określenia miejsca poboru wody oraz lokalizacji szkodliwego dla zdrowia promieniowania; poszukiwanie minerałów, bogactw naturalnych; określanie stref zadrażnień, miejsc szkodliwych lub korzystnych dla przebywania ludzi; przeprowadzanie ekspertyz radiestezyjnych mieszkań czy dobór działek do zabudowy. W zakres tego działu wchodzi też zabezpieczanie przed szkodliwym promieniowaniem przy pomocy odpromienników lub ekranów radiestezyjnych – naturalnych i sztucznych.

• Fitotronika – dział zajmujący się badaniem zależności przyrodniczych w zakresie wzajemnego oddziaływania roślin, zwierząt i ludzi oraz promieniowania radiestezyjnego. Praktyczne wyniki wykorzystuje się do pracy przy hodowli roślin na działce, w ogródku, w rolnictwie i uprawach biodynamicznych.

• Biotronika – zajmuje się badaniem wszelkich zjawisk biologicznych związanych z organizmem ludzkim. Bada się wpływ różnych czynników środowiskowych, pożywienia, lekarstw, odzieży, materiałów budowlanych na organizm człowieka. Do biotroniki można zaliczyć też diagnostykę zdrowia, radiestezję terapeutyczną czy planowanie przestrzeni architektonicznej.

• Teleradiestezja – zajmuje się poszukiwaniami różnych obiektów na odległość, w różnej przestrzeni i czasie. Uważa się ją za dział najbardziej kontrowersyjny. W poszukiwaniach stosuje się mapy, szkice, zdjęcia, często z zastosowaniem tak zwanego świadka radiestezyjnego. Świadek radiestezyjny zastępuje badaną osobę za pomocą różnych materiałów lub substancji, z którymi zetknęła się ta osoba. Może to być na przykład zdjęcie, kosmyk włosów, próbka pisma odręcznego bądź części garderoby.

Z wymienionych wyżej działów radiestezji za podstawowy oraz najbardziej rozpowszechniony można uznać geotronikę. Stanowiła ona na pewno początek dziedziny radiestezji. Z tego powodu w obecnej książce będę zajmować się głównie opisem tego działu, jako podstawy do wytłumaczenia zjawiska radiestezji.

Dwie różne metody w radiestezji

Podstawą wszelkich decyzji podejmowanych w radiestezji jest obserwacja, rejestracja oraz interpretacja ruchu różdżki i wahadła.

Twierdzenie to, choć wygląda dość jednoznacznie, jest tak naprawdę uzależnione od stosowanej metody pracy, to znaczy od metody fizycznej lub mentalnej.

W radiestezji mamy do czynienia z dwiema różnymi metodami pracy, które tworzą zupełnie odmienne, odrębne modele, kierujące się odrębną teorią i praktyką działania. Oba modele radiestezji różnią się teorią powstawania ruchu różdżki i wahadła. Wydaje się, że w dotychczasowych podręcznikach metody te opisywane są bez należytego uwidocznienia zachodzących różnic. W ogóle nie ma tradycji opisu metody fizycznej. Omówienie tych różnic stanowi podstawę do zrozumienia i dalszego stosowania w pracy jednej lub drugiej metody. Dzieje się tak dlatego, że obecnie najbardziej rozpowszechnionym w kraju jest model radiestezji mentalnej. Znakomita większość podręczników oraz kursów naucza radiestezję wyłącznie według modelu tej metody.

Metoda fizyczna

Metoda ta określa, że ruchy przyrządów powstają samoistnie, w naturalny sposób, w wyniku tak zwanego odruchu różdżkarskiego i wahadlarskiego. Pojęcie odruchu wprowadził do literatury tematu Yves Rocard, światowej sławy fizyk oraz różdżkarz.

Odruch różdżkarski (wahadlarski) jest niezamierzoną, powstającą poza naszą świadomością, naturalną reakcją naszego organizmu na podrażnienie przez nieznane nauce, niewidzialne, geopatyczne bodźce z naszego otoczenia.

Odruch polega na naturalnym dla naszego organizmu sposobie reakcji na pobudzenie za pomocą bodźca promieniowania. W ten sposób dochodzi do specyficznego pobudzenia tkanki nerwowej i mięśniowej. Pobudzenie to powoduje powstanie niezauważalnych, mimowolnych skurczy mięśni, co prowadzi do powstania ruchu różdżki i wahadła. Naturalnie występujący odruch różdżkarski i wahadlarski możemy bez problemu kojarzyć z wrażliwością radiestety na odbiór bodźców promieniowania.

Metodę fizyczną można nazwać bezpośrednią, ponieważ uważa się, że powstawanie ruchów przyrządów zależy bezpośrednio od bodźców promieniowania.

Zasady posługiwania się wahadłem w metodzie fizycznej

Wpływ naturalnego odruchu na powstawanie ruchu wahadła najlepiej wytłumaczyć na podstawie oddziaływań geopatycznych.

Uważa się, że w miejscach, w których nie występuje promieniowanie, organizm człowieka nie jest pobudzany radiestezyjnie. W tych miejscach nie powstaje ruch przyrządów. Miejsca te możemy nazwać obojętnymi lub neutralnymi.

W miejscach, w których występuje promieniowanie, dochodzi do podrażnienia tkanek pobudliwych organizmu, co przyczynia się do bezpośredniego wywołania ruchu przyrządów. Miejsca te możemy nazwać geopatycznymi lub miejscami zadrażnień.

W celu wprowadzenia to tematu, możemy wyróżnić kilka rodzajów ruchów wahadła, przedstawionych na rysunku 7.

Zapamiętajmy, bezruch wahadła świadczy o braku bodźca promieniowania. Powstanie ruchu wahadła lub zmiana jego kierunku, świadczy o obecności promieniowania.

Mamy dwa różne sposoby posługiwania się wahadłem.

Pierwszy sposób, dotyczy pracy radiestety, który stoi w jednym miejscu. Radiesteta trzyma w dłoni nieruchomo zwisające wahadło i oczekuje na powstanie jego ruchu.

Rys. 7. Różne rodzaje ruchów wahadła

   A. Bezruch wahadła. Wahało zwisa swobodnie

   B. Ruch oscylacyjny wahadła, prostopadły do radiestety

   C. Ruch oscylacyjny wahadła, poprzeczny do radiestety

   D. Ruch obrotowy wahadła w prawo

   E. Ruch obrotowy wahadła w lewo

Drugi sposób nazywany jest pracą z wyrzutem wahadła. Zamiast początkowego bezruchu wahadła, stosujemy celowo spowodowany ruch oscylacyjny, prostopadły do radiestety. Ruch ten uważamy za synonim bezruchu wahadła, co oznacza, że gdyby nie celowy wyrzut wahadła bez zewnętrznej przyczyny, wahadło zachowałoby dalej stan bezruchu. Szczególną zaletą tej metody jest ominięcie konieczności przezwyciężenia siły bezwładności, jako warunku powstania ruchu wahadła. To właśnie celowy wyrzut wahadła do przodu, eliminuje konieczność przezwyciężania siły bezwładności, z którą mamy do czynienia w poprzedniej metodzie. Wahadło jest w tym wypadku od razu przygotowane na reakcję powstania ruchu pod wpływem promieniowania. W takiej sytuacji, nawet najdelikatniejszy bodziec podrażniający nasze ciało może wywołać natychmiastową reakcję w postaci okrężnego ruchu wahadła. Drugą szczególną zaletą metody jest to, że umożliwia pracę wahadłem nie tylko w czasie postoju radiestety w jednym miejscu, ale również w czasie jego chodu w terenie. Dzięki temu zakres i możliwości badań radiestezyjnych za pomocą wahadła są znacznie większe.

Odruch wahadlarski możemy wykorzystać do wyznaczania miejsc neutralnych i miejsc zadrażnień oraz do określenia granicy między obu obszarami.

Rys. 8. Zasada posługiwania się wahadłem według metody fizycznej

Zasady posługiwania się różdżką w metodzie fizycznej

Najbardziej rozpowszechnionym rodzajem różdżki jest różka dwuramienna. Składa się z dwóch połączonych ze sobą ramion, które muszą być wykonane ze sprężystego materiału. Pierwotną formą różdżki dwuramiennej była rozwidlona gałązka wycięta ze sprężystego drzewa, na przykład leszczyny. Współcześnie używa się innych sprężystych materiałów, jak choćby drutów stalowych.

Posługiwanie się różdżką polega na napięciu jej sprężystych ramion za pomocą oddziaływania mięśni naszych rąk, jak na rysunku 9. Uzyskujemy w ten sposób tak zwany stan chwiejnej równowagi między siłą sprężystości ramion różdżki, a siłą oddziaływania naszych mięśni, które napinają jej ramiona. Usiłujemy utrzymać napiętą różdżkę w pozycji poziomej, równoległej do podłoża.

Rys. 9. Sposób napięcia ramion różdżki dwuramiennej

   A. Luźny uchwyt różdżki

   B. Napięcie ramion różdżki

Powstanie ruchu różdżki polega na tym, że bodźce promieniowania powodują osłabienie lub zwolnienie stanu napięcia mięśni rąk, a w tej sytuacji napięte ramiona różdżki sprawiają, że wybija się ona ze stanu równowagi, z pozycji poziomej w górę lub w dół, jak na rysunku 10.

Rys. 10. Różne stany położenia różdżki

   A. Stan równowagi

   B. Wybicie różdżki w górę

   C. Wybicie różdżki w dół

Zmiana ruchu różdżki pozwala nam wykryć i zlokalizować teren z promieniowaniem, jak na rysunku 11.

Rys. 11. Zasada pracy z różdżką dwuramienną

Na rysunku 12 pokazano podsumowanie zasady pracy wahadłem i różdżką w metodzie fizycznej.

Tam, gdzie brak promieniowania, przyrządy nie wykazują ruchu. Wahadło wykazuje ruch oscylacyjny prostopadły do radiestety, a różdżka pozostaje w stanie równowagi chwiejnej. Przy przejściu ze strefy obojętnej/neutralnej do strefy zadrażnień, w której mamy promieniowanie, ruchy przyrządów ulegają zmianie. Wahadło przechodzi w ruch obrotowy, a różdżka uzyskuje stan wybicia. W momencie opuszczania strefy zadrażnień i ponownego wejścia na teren obojętny, ruchy przyrządów powracają do stanu wyjściowego. Sam moment zmiany ruchu przyrządów służy do lokalizacji granicy między dwoma strefami.

Rys. 12. Identyfikacja promieniowania oraz wyznaczanie granicy między terenem obojętnym i terenem zadrażnień

W ten sposób posługujemy się wahadłem i różdżką przy identyfikacji promieniowania oraz wyznaczaniu terenu, na którym ono występuje. Obserwujemy powstawanie ich ruchu oraz zachodzące zmiany ruchów.

Ruchy przyrządów dają nam informacje na temat występowania bodźców promieniowania oraz są podstawą do lokalizacji źródeł ich występowania, jak również lokalizacji terenów neutralnych i terenów zadrażnień.

Radiestezja mentalna

W metodzie mentalnej wykorzystujemy zupełnie inną teorię i praktykę ruchów przyrządów. Uważa się, że ruch przyrządów stanowi wyłącznie formę odpowiedzi na pytania kierowana przez radiestetę do podświadomości. Wszelkie inne przyczyny ruchu przyrządów są wykluczone. Rodzaj ruchu wahadła1 uzależniony jest od odpowiedzi – twierdzącej lub przeczącej.

W metodzie mentalnej, ruch przyrządów nie powstaje pod bezpośrednim wpływem bodźców promieniowania, a w wyniku pracy specjalnego ośrodka decyzyjnego. Ośrodek ten skupiony jest w naszym mózgu, a jego działanie polega na współpracy radiestety z podświadomością. Uważa się, że dany bodziec promieniowania odbierany i rejestrowany jest przez odpowiednie miejsce w naszym mózgu. Często miejsce to kojarzone jest z szyszynką, która identyfikowana jest także jako nasze „trzecie oko”.

W tej metodzie ruchy przyrządów powstają wyłącznie w wyniku decyzji wydawanych przez wymieniony ośrodek decyzyjny. Decyzje mają na celu udzielenie odpowiedzi na mentalne pytanie radiestety, potwierdzenie lub zanegowanie występowania badanego zjawiska oraz ocenę mocy promieniowania lub cech ilościowych i jakościowych badanych przedmiotów i zjawisk.

Z powyższego względu metoda mentalna stanowi pośredni sposób badania zjawisk radiestezyjnych. Wyniki badań stanowią rezultat oceny danego zjawiska przez nasz umysł podświadomy i przekazywane są do wiadomości radiestety za pomocą ustalonego kodu poruszania się wahadła lub różdżki.

Aby doszło do powstania ruchu przyrządów, radiesteta musi mieć dostęp do zarejestrowanego w mózgu bodźca. Dostęp ten możliwy jest wyłącznie w wyniku zawarcia przez radiestetę porozumienia z podświadomością. Zawarcie takiego porozumienia wymaga przeprowadzenia specjalnej procedury, nazywanej umową mentalną. Procedura ta zawiera szereg następujących etapów i czynności, które podano poniżej.

• Orientacja mentalna – to dokładne ustalenie celu podejmowanych badań radiestezyjnych, na przykład wyszukiwanie żył wodnych czy wykonanie diagnozy terapeutycznej. Określamy w ten sposób warunki współpracy z naszą podświadomością.

• Nastawienie mentalne – to świadome ukierunkowanie swojej wrażliwości na selektywny wybór tylko jednego rodzaju promieniowania oraz tylko jednego obiektu emanującego tym promieniowaniem. Przed badaniem wypowiadamy formułkę: pragnę być wyczulony na promieniowanie — na przykład radiacji wodnej. Programujemy się w ten sposób na selektywne odczuwanie wybranego rodzaju promieniowania.

• Konwencja mentalna – polega na zaprogramowaniu języka, którym będziemy porozumiewać się z podświadomością. Sposób porozumienia polega na zadawaniu pytań do podświadomości i oczekiwaniu na jej odpowiedź. Odpowiedzi podświadomości będziemy odbierać w postaci ustalonych zawczasu ruchów wahadła lub różdżki. W ten sposób musimy z góry zaprogramować, to jest ustalić odpowiednie ruchy przyrządów.

• Programowanie ruchów wahadła i różdżki w metodzie mentalnej.

Zazwyczaj dokonujemy następujących ustaleń na temat powstawania ruchu wahadła lub różdżki.

Rys. 13. Ruch wahadła w prawo lub oscylujący prostopadle do radiestety oraz wybicie różdżki do góry, oznacza każdą odpowiedz twierdzącą na – TAK, DOBRZE, ZDROWO

Rys. 14. Ruch wahadła w lewo lub oscylujący poziomo, równolegle do radiestety oraz wybicie różdżki do dołu, oznacza każdą odpowiedź negatywną na – NIE, ŹLE, NIEZDROWO

Brak ruchu wahadła i różdżki może oznaczać odpowiedź podświadomości: nie chcę nic na ten temat odpowiedzieć.

• Pytanie mentalne – sposób nawiązania kontaktu świadomości z podświadomością. Radiesteta zadaje pytanie do podświadomości, aby zaznajomiła się z przedstawionym problemem oraz go rozwiązała i udzieliła odpowiedzi za pomocą ustalonego wcześniej kodu ruchu wahadła. Pytania należy zadawać w krótkiej i jednoznacznej formie, która umożliwi jednoznaczną odpowiedź na TAK lub NIE. Na przykład, czy stoję na terenie napromieniowanym? Czy stoję na żyle wodnej?

• Ruchy wahadła – stanowią formę odpowiedzi umysłu podświadomego, jako informacji skierowanej do wiadomości radiestety. Ruch wahadła następuje dopiero po ustaleniu przez podświadomość odpowiedzi na zadane pytanie. Nasz mózg podejmuje wtedy decyzję o przesłaniu impulsu elektrycznego do pobudzenia nerwów i mięśni ręki, potrzebnego do uruchomienia wahadła lub różdżki, zgodnie z ustaloną konwencją mentalną.

• Liczenie mentalne – odpowiedź liczbowa na pytanie dotyczące ilości zdarzeń lub wielkości bodźca. Ustaloną liczbę określamy na podstawie ilości obrotów wahadła lub wahadło wskazuje stosowną liczbę na biometrze, którym się posługujemy.

Zadajemy przykładowe pytania – jaka jest głębokość do pokładu wodonośnego wyrażona w metrach? Albo jaka jest wydajność w ustalonym punkcie poboru wody, w litrach na godzinę?

Podsumowanie

Metoda fizyczna – nazywana jest metodą bezpośredniej pracy wahadłem. Uważamy, że ruch wahadła powstaje bezpośrednio pod wpływem bodźców promieniowania, dzięki specjalnemu odruchowi, powodującemu uruchomienie wahadła i różdżki. Możemy ją z powodzeniem utożsamiać z naturalnym sposobem reakcji naszego organizmu na pobudzenie za pomocą promieniowania oraz z naturalną wrażliwością radiestety. Metoda fizyczna służy głównie do identyfikacji promieniowania oraz określenia obszaru jego występowania.

Metoda mentalna jest metodą pośredniej pracy wahadłem. Charakterystyczną cechą tej metody jest to, że do uruchomienia wahadła potrzeba pośrednictwa naszej podświadomości.

W radiestezji mentalnej odchodzimy od bezpośredniej, naturalnej wrażliwości na odbierane przez nasz organizm bodźce z otoczenia i zastępujemy ją ustalonym z góry mentalnym programem postępowania.

W tej metodzie dokonujemy sztucznego programowania naszego umysłu nieświadomego na selektywny odbiór wybranego promieniowania. Aby reagować na ten rodzaj promieniowania, musimy opracować i wgrać do naszego biologicznego komputera specjalny program postępowania, nazywany umową mentalną. W ten sposób odnosimy się do ośrodka decyzyjnego skupionego w naszym mózgu, do odbioru i oceny wielkości bodźców radiestezyjnych. Dopiero po przeprowadzonej analizie, w zależności od jej wyników, dochodzi do uruchomienia wahadła lub różdżki, z określonym rodzajem ruchu.

Ruch przyrządów powstaje w wyniku analizy bodźców promieniowania przeprowadzonej w naszym mózgu oraz w zależności od jej wyników, wysyłania impulsu elektrycznego z mózgu do nerwów i mięśni naszej ręki, w celu odpowiedzi na zadane pytanie mentalne.

Zwróćmy szczególną uwagę na to, że metoda mentalna powoduje zablokowanie naturalnych odruchów oraz wrażliwości radiestezyjnej. Bez pozwolenia podświadomości nie może dojść do ruchów wahadła i różdżki. Dopiero po wydaniu decyzji podświadomości uzyskujemy pozwolenie na uruchomienie wahadła lub różdżki.

Duża część radiestetów konsekwentnie posługujących się wyłącznie metodą mentalną od początków swojej nauki radiestezji jest rzeczywiście przekonana o tym, że bez zadania pytania mentalnego nie ma prawa, ani możliwości wystąpić żaden ruch przyrządów. Jest to oczywista nieprawda, która wynika z podporządkowania się zasadom metody mentalnej oraz mylnej interpretacji zasad metody fizycznej. Przekonanie to jest mimowolnym rezultatem zablokowania bezpośrednich odczuć radiestezyjnych w wyniku stosowania umowy mentalnej.

Radiestezja mentalna oprócz wykrywania i identyfikacji zachodzących zjawisk, ma za zadanie przeprowadzenie ilościowej oceny bodźców, czego nie można zrobić za pomocą metody fizycznej. Metoda ta szczególnie służy do oceny i porównywania wielkości bodźców, jakościowych cech ocenianych przedmiotów oraz ich przydatności dla człowieka. Problem ten będziemy omawiać również w drugiej części książki.

Radiestezja mentalna jest obecnie najbardziej rozpowszechnioną i polecaną metodą w większości podręczników oraz kursów tematycznych.

Podstawowe prawa radiestezji

W radiestezji, tak samo jak i w innych dziedzinach, bywają obserwacje, które podlegają podsumowaniom i uogólnieniom. Obserwacje takie z biegiem czasu uogólniane są w postaci praw powszechnie obowiązujących w danej dziedzinie.

Możemy wyróżnić co najmniej trzy takie ogólne prawa obowiązujące w radiestezji: prawo sympatii, prawo cienia, prawo biskupa.

Prawo sympatii

Prawo to nazywane jest też prawem harmonii lub zgodności. Uważane jest ono za najważniejsze z wszelkich działań radiestezyjnych. Polega na ustalaniu stosunku między dwoma porównywanymi obiektami.

Praktycznie prawo to stosowane być może do określania zgodności cech, zafałszowania produktów; doboru przedmiotów, które nam pasują, w tym żywności, ziół, lekarstw; sympatii do badanych osób, w tym wyboru pracowników czy partnerów.

Ważna uwaga: prawo to działa z prawej strony do lewej. Oznacza to, że zawsze porównujemy zgodność przedmiotu po prawej stronie z tym po stronie lewej.

Rys. 15. Zasada działania prawa sympatii

   A. Obiekty zgodne ze sobą

   B. Obiekty niezgodne ze sobą

Samo badanie zgodności jest dość prostym sposobem. Ustawiamy w niewielkiej odległości od siebie dwa obiekty. Umieszczamy między nimi wahadło i obserwujemy jego ruchy. W przypadku określenia ich zgodności, wahadło będzie wykonywać oscylacyjne ruchy łączące między obu obiektami lub obroty w prawo. W przypadku odmienności obiektów, wahadło będzie wykonywać poprzeczne, oddzielające ruchy oscylacyjne między obiektami lub ruchy obrotowe w lewo. Sytuację tą przedstawiono na rysunku 15.

Na rysunku A, porównywano dwa takie same obiekty. Ruchy wahadła wskazują na identyczność tych obiektów.

Na rysunku B, porównywano ze sobą dwa różne obiekty. Oczywiście ruchy wahadła wykazały, że są to dwa odmienne obiekty.

W ten sposób możemy porównywać z sobą zgodność lub odmienność cech różnych obiektów, albo wykryć istniejące różnice. Na przykład, możemy wykryć istotne braki jakościowe w jednym z przedmiotów.

Przy porównaniu ze sobą dwóch jabłek, jak na rysunku 15A, z których jedno jest zdrowe, a drugie nadpsute, wahadło wykaże brak zgodności. W ten sposób możemy porównać ze sobą obiekt oryginalny oraz jego kopię lub wykryć fałszerstwo, na przykład zestawiając banknot oryginalny z fałszywym.

Możemy porównywać również emocjonalny stosunek obiektów, jak na przykład sympatię dwóch różnych ludzi. Wahadło wykaże wtedy, czy człowiek po prawej stronie żywi sympatię wobec osoby po lewej stronie. Tego rodzaju sposób postępowania może być wykorzystany przez pracodawcę, kiedy zechce sprawdzić, czy kandydat będzie nadawał się do pracy na określonym stanowisku.

Wreszcie możemy dokonywać ulubionego przez radiestetów doboru żywności, lekarstw lub innych medykamentów.

Dobierane produkty należy umieścić po prawej stronie, a swoją dłoń po lewej stronie. Wahadło umieszczamy pośrodku między lewą dłonią a badanym obiektem. Przykład podano na rysunku 16. Uzyskanie oscylacyjnych ruchów łączących wahadła oznacza, że dobrane lekarstwo jest korzystne dla nas, a więc możemy spodziewać się poprawy zdrowia. Natomiast wskazana przez wahadło żywność jest również dla nas korzystna, czyli taka, która jest zdrowa i możemy ją bezpiecznie spożywać. Uzyskanie ruchów oddzielających świadczyłoby o tym, że ani żywność, ani lekarstwa nie są dla nas korzystne, ani polecane oraz nie należy ich stosować.

Rys. 16. Przykład wykorzystania prawa sympatii do oceny i doboru żywności i lekarstw – test pozytywny

W ten sposób możemy również badać dowolny obiekt, czy jest do nas dostosowany, to znaczy, czy będzie dla nas odpowiedni i przydatny, czy też szkodliwy. Mogą to być wszelkie przedmioty z naszego otoczenia, jak kosmetyki, ubranie oraz inne używane przez nas substancje i rzeczy.

Jak widać, prawo sympatii może znaleźć bardzo duże zastosowanie w radiestezji, zależnie od celu i sposobu porównywania badanych obiektów.

Prawo remanencji

Prawo to nazywane jest też prawem cienia lub pozostałości radiestezyjnej.

Określa ono, że każde ciało, na gruncie którego leżało, pozostawia po sobie pozostałość promieniowania. Pozostałość ta stanowi ślad po przedmiocie, który znajdował się wcześniej na danym miejscu.

Oznacza to, że przy poszukiwaniu określonych przedmiotów, wahadło lub różdżka mogą wykazywać ruch, który wskazywać będzie na obecność tych przedmiotów, choć nie ma ich już we wskazanym miejscu. W ten sposób możemy zareagować na pozostałości promieniowania, choć źródła tego promieniowania już nie ma w danym miejscu.

Prawo cienia spełnia zatem bardzo pożyteczną rolę, ponieważ umożliwia nam odróżnienie obecności przedmiotu, od pozostawionego przez niego cienia. Zapobiega zatem popełnieniu błędu w naszych badaniach radiestezyjnych.

Jedną z efektywnych możliwości kontroli prawa cienia jest zastosowanie jakiejś przegrody na drodze między wahadłem a badanym miejscem. Uważa się, że może to być zwykła kartka papieru. Jeżeli mamy sytuację, że wahadło lokalizuje nam występowanie promieniowania, to na drodze między rzekomym źródłem promieniowania, a wahadłem umieszczamy kartkę papieru. W przypadku wykrycia cienia promieniowania, wahadło przestanie się obracać, natomiast gdy promieniowanie pochodzi od rzeczywiście istniejącego źródła, wahadło będzie się dalej obracać, jak na rysunku 17.

Rys. 17. Ilustracja prawa cienia

Prawo biskupa

Prawo to nazywane jest też prawem 45°, dotyczy sposobu wyszukiwania tzw. promieniowania bocznego – żył wodnych. Terminem żyła wodna (lub wgłębny ciek wodny) nazywamy drogę, którą przemieszcza się woda pod powierzchnią gruntu. Uważa się, że główne promieniowanie żyły wodnej ma charakter pionowy. Oprócz pionowego promieniowania wyróżnia się też promieniowanie nazywane bocznym, które odchodzi od głównego strumienia pod kątem 45°.

W ten sposób możemy wyznaczać głębokość od powierzchni gruntu do pokładu wodonośnego. Wystarczy wyznaczyć i pomierzyć odcinek a, jak na rysunku 19.

Niektórzy radiesteci korzystają z tego prawa przy wyznaczaniu głębokości do żyły wodnej. Nie jest to jednak powszechnie stosowane prawo, ponieważ znajdują się też radiesteci, którzy nie są mu przychylni i go nie stosują.

Rys. 18. Wyobrażenie żyły wodnej pod powierzchnią ziemi

Rys. 19. Ilustracja prawa biskupa. Odcinek a na powierzchni gruntu jest równy głębokości h – od powierzchni do żyły wodnej

Rodzaje promieniowania i ich źródła

Radiestezja powstała we Francji. Osoby uważane za ojców tej dziedziny były Francuzami. Można wymienić tu szereg nazwisk tych znamienitych różdżkarzy lub wahadlarzy, którzy stali się z własnego wyboru radiestetami. Byli to między innymi: Bouly, de Belizal, Bovis, Chaumery, Chouteau, Christophe, Enel, Mermet, Morel.

Po podjęciu decyzji o uznaniu nowej dziedziny, to jest radiestezji, jej ojcowie musieli dołożyć starań, by wytłumaczyć jej zasady oraz wyjaśnić zjawisko promieniowania. Powstało wiele koncepcji na temat istoty i rodzajów promieniowania radiestezyjnego. Poniżej przedstawię niektóre z wyobrażeń na ten temat.

Promień mentalny

Promień ten nazywany jest też głównym lub mózgowym.

Uważa się, że promień mentalny