Porwana pieśniarka ebook

Tytuł oryginału: Stolen Songbird

Copyright © Danielle L Jensen 2014

Cover by Steve Stone at Artist Partners

All rights reserved

Copyright © for the Polish translation by Anna Studniarek, 2016

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Galeria Książki, 2016

Opracowanie graficzne okładki na podstawie oryginału d2d.pl Redakcja techniczna Robert Oleś / d2d.pl Redakcja językowa i skład Małgorzata Poździk/ d2d.pl Korekta Anna Woś i Kamila Zimnicka-Warchoł/ d2d.pl

Wydanie I

ISBN: 978-83-64297-68-7

Wydawca: WYDAWNICTWO Galeria Książki

www.galeriaksiazki.pl

[email protected]

Wyłączny dystrybutor: Platon Sp. z o.o.

ul. Sławęcińska 16, Macierzysz, 05-850 Ożarów Mazowiecki

tel./faks 22 631 08 15

Opracowanie wersji elektronicznej:

MB, za popchnięcie mnie w tym kierunku

Rozdział 1Cécile

Mój głos wzniósł się o oktawę, odbijając się echem ponad targowiskiem w Jastrzębiej Kotlinie, zagłuszając beczenie owiec i kowalskie młoty. Dziesiątki ludzi znanych mi z widzenia porzuciły swoje sprawy, a na ich twarzach malowała się niepewność, gdy oczekiwali na nutę, której bałam się każdego dnia przez ostatni miesiąc. Ona chciała, by moje porażki miały widownię.

Przeszył mnie dreszcz, dłonie miałam śliskie od potu. Spojrzenie madame Delacourte paliło mnie między łopatkami, jej brak większych nadziei jedynie zwiększał moje zdecydowanie. Nie załamię się.

Walcząc z pragnieniem, by zacisnąć dłonie w pięści, wypuściłam powietrze w ostatnim crescendo utworu. Już prawie. Kilkoro z zebranych wystąpiło do przodu, jednak ich słowa zachęty zostały zagłuszone przez moją pieśń. W tej właśnie chwili załamywał mi się głos. Zawsze, ale to zawsze.

Nie dziś jednak.

Kiedy skończyłam, na targowisku rozległy się wiwaty.

– Dobra robota, Cécile! – krzyknął ktoś.

Dygnęłam, na policzkach czułam rumieniec, w którym zawstydzenie łączyło się z zadowoleniem. Echo mojej pieśni unosiło się nad polami i dolinami wypełnionymi wiosenną zielenią, a wszyscy wrócili do pracy.

– Nie popadnij tylko w samouwielbienie – prychnęła madame Delacourte zza moich pleców. – Zrobienie wrażenia na tych wieśniakach nie jest wielkim osiągnięciem.

Zesztywniałam i obróciłam się w jej stronę.

– Jesteś dobra – powiedziała, zaciskając wargi w kreskę tak wąską, że niemal niewidoczną. – Ale nie tak dobra jak ona.

Ona. Moja matka.

Tak naprawdę niewiele wiedziałam o kobiecie, o której mój ojciec wyrażał się z szacunkiem godnym królowej. Wiedziałam jedynie, że ojciec w młodości uciekł do Trianon, zakochał się i poślubił młodą sopranistkę imieniem Genevieve. Ale kiedy dziadek umarł i ojciec odziedziczył gospodarstwo, nie chciała z nim wrócić.

– Miejska dziewczyna, która nie mogła znieść myśli o życiu na wsi – zawsze mamrotała babcia, kiedy pytałam ją o matkę. – Nigdy nie zrozumiem kobiety, która porzuciła męża i trójkę dzieci.

„Porzuciła” to bardzo mocne określenie. Odwiedzała nas. Od czasu do czasu. Przez wiele lat myślałam, że nas opuściła, bo nie kochała nas dosyć mocno, ale teraz rozumiałam decyzję, którą podjęła moja matka. Żona rolnika nie miała chwili odpoczynku – wstawała o świcie i kładła się jako ostatnia. Oporządzanie zwierząt, przygotowywanie posiłków, ubijanie masła, pranie, sprzątanie, wychowywanie dzieci… Ta lista nie miała końca. Kobiety z Jastrzębiej Kotliny starzały się przedwcześnie, miały spierzchnięte dłonie, ogorzałe i wiecznie skrzywione twarze, a moja matka pozostała piękną gwiazdą sceny. Wyglądała bardziej na moją starszą siostrę niż matkę.

– Skończyłyśmy na dzisiaj czy chciałaby pani, żebym zaśpiewała ponownie, madame?

Wiedziałam, że mój słodki aż do przesady ton głosu kontrastował potężnie z ponurą miną. Kobieta od ponad czterech lat była mi cierniem, ze wszystkich sił starała się zmienić to, co kochałam najbardziej, w przykry obowiązek. Nie udało jej się.

– O tej porze w przyszłym tygodniu będziesz błagać, żebyśmy wracały do domu.

Obróciwszy się na pięcie, zeszła z ganku i z szelestem czarnych spódnic wróciła do gospody. Przy odrobinie szczęścia w przyszłym tygodniu po raz ostatni zobaczę nauczycielkę śpiewu. Za tydzień miałam zacząć naukę u najlepszej śpiewaczki operowej na Wyspie Światła.

Mimowolnie oczyma duszy zobaczyłam obraz matki, a wraz z nim powróciło wspomnienie tamtego dnia, dokładnie przed czterema laty, kiedy przypieczętowała mój los.

– Śpiewaj – zażądała, a ja wybrałam melodię popularną na wiejskich potańcówkach, jedyną, którą znałam.

Kiedy się skrzywiła, myślałam, że serce mi pęknie z rozczarowania.

– Z tym poradziłoby sobie każde beztalencie – powiedziała, a oczy miała równie niebieskie jak moje, ale lodowate jak zimowe niebo. – Powtarzaj za mną. – Zaśpiewała kilka wersów z opery, a jej głos był tak piękny, że prawie się rozpłakałam. – Teraz ty.

Naśladowałam ją, z początku z wahaniem, ale moja pewność siebie rosła z każdą chwilą. Śpiewała, a ja powtarzałam po niej, jak ptak naśladujący dźwięk fletu.

Uśmiechnęła się.

– Dobra robota, Cécile. Dobra robota. – Odwróciwszy się do ojca, który przyglądał się nam z kąta, powiedziała: – Zabiorę ją, kiedy skończy siedemnaście lat. – Kiedy zaczął protestować, uciszyła go uniesieniem dłoni. – Jest silna i bystra, a kiedy wyrośnie z tego niezręcznego okresu, będzie też dość ładna. A głos ma boski. – Jej oczy błyszczały. – Marnuje się w tej wiosce, w której nikt nie rozpoznałby talentu, nawet gdyby ten kopnął ich w twarz. Przyślę nauczycieli do Jastrzębiej ­Kotliny… Nie życzę sobie, żeby przybyła z manierami krowy.

Odwróciwszy się do mnie, zdjęła z szyi złoty wisiorek i założyła go na moją szyję.

– Piękno można stworzyć, a wiedzę zdobyć, ale talentu nie da się ani kupić, ani nauczyć. A ty masz talent, moja droga. Kiedy staniesz na scenie i zaśpiewasz, pokocha cię cały świat.

Ściskałam teraz ten wisiorek, wpatrując się w drzwi, które madame zamknęła za sobą. Pokocha mnie cały świat.

Usłyszałam, że ktoś zawołał mnie po imieniu. Zbiegłam po drewnianych schodach i omijając kałuże, podeszłam do najlepszej przyjaciółki Sabine, która stała przy płocie i bawiła się kosmykiem włosów. Uśmiechnęła się i podała mi koszyk jajek.

– Skończyłaś.

– Do stu razy sztuka. – Wzięłam ją pod rękę i pociągnęłam w stronę stajni. – Muszę wracać do domu. Babcia potrzebuje tych jajek, żeby upiec ciasto na moje przyjęcie pożegnalne.

Sabine posmutniała.

– Zaprosiłam cię na nie – przypomniałam jej. – Możesz wrócić ze mną. Zostać na noc. Powóz w drodze do Trianon będzie musiał przejechać przez miasteczko, więc odwiezienie cię nie będzie problemem – powiedziałam od niechcenia, jakbym codziennie podróżowała wynajętym powozem.

– Wiem… – Spuściła wzrok. – Ale mama zabrała dwukółkę do Renardów. Powiedziała, że mamy się jej spodziewać najwcześniej rano.

Skrzywiłam się i nawet nie zaproponowałam, żeby osiodłała kuca i pojechała ze mną. Sabine potwornie bała się koni. Przeklęte skały i niebo, dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej i nie zaprzęgłam Fleur do powozu zamiast pojechać na niej do miasta? I gdzież na bożej ziemi podziewał się mój brat? Frédéric miał już dawno przyjechać z Trianon. Sabine mogłaby się zgodzić pojechać razem z nim, choćby dlatego, że od niepamiętnych czasów się jej podobał.

– Nie mogę przestać myśleć, że to nasze ostatnie spotkanie – powiedziała cicho Sabine, przerywając moje rozmyś­lania. – Że kiedy znajdziesz się w Trianon z matką, będziesz występować i chodzić na te wszystkie przyjęcia, zapomnisz o Kotlinie. I o mnie.

– Głupstwa pleciesz – stwierdziłam. – Będę tak często przyjeżdżać w odwiedziny, że aż ci się znudzę. Wiesz przecież, że Frédéric wraca zawsze, kiedy tylko ma przepustkę.

– Od początku roku nie przyjechał ani razu.

Faktycznie, od kiedy Fred został awansowany na podporucznika, miał mniej okazji do odwiedzin.

– W takim razie będę przyjeżdżać sama.

– Och, Cécile. – Sabine potrząsnęła głową. – Już nie będziesz mogła, to nie przystoi damie. Ludzie zaczną gadać.

– Ale to w twoim najlepiej pojętym interesie – przypomniałam jej.

Stajenny prowadził Fleur w naszą stronę, ale odkryłam, że wcale nie chcę wyjeżdżać. Przyjaźniłam się z Sabine od wczesnego dzieciństwa i zmroziła mnie perspektywa, że nie będę się z nią codziennie spotykać.

– Pojadę do domu, oddam babci jajka, a później zaprzęgnę powóz i wrócę po ciebie – stwierdziłam. – Ubierz się w tę niebieską sukienkę. Wkrótce po ciebie wrócę.

Zagryzła kosmyk włosów.

– No nie wiem…

Spojrzałam jej w oczy.

– Pojedziesz ze mną powozem i weźmiesz udział w moim przyjęciu – oświadczyłam stanowczo.

W oczach Sabine na chwilę pojawiła się pustka, a ja zaczęłam postrzegać wszystko wyjątkowo wyraźnie. Odgłosy targowiska. Twarda ziemia pod stopami. Podmuch wiatru poruszył włosami Sabine. Uśmiechnęła się.

– Oczywiście. Za nic bym go nie przegapiła.

Odrobina silnej woli jest dobra na wszystko.

Wskoczyłam na siodło i poruszyłam wodzami, żeby uspokoić rozbrykanego konia.

– Nie zajmie mi to więcej niż godzinę. Wyglądaj mnie!

Ściskając w jednej ręce koszyk jajek, a w drugiej wodze, spięłam konia i opuściłam miasteczko.

Nasze gospodarstwo znajdowało się na tyle blisko Kotliny, że uważano nas właściwie za mieszkańców miasteczka, ale dość daleko, by smród świń nie raził nozdrzy osób nieprzyzwyczajonych do wiejskiego życia. Mogłabym galopować przez całą drogę, ale w połowie pozwoliłam Fleur się zatrzymać i trochę odetchnąć. Jej kopyta uderzały lekko w wilgotną ziemię, gdy pokonywała stępa drogę przez las. W powietrzu unosił się sosnowy zapach, a od gór wiał chłodny wietrzyk, szarpiący moje rude włosy.

Mój wzrok przyciągnęło poruszenie, zatrzymałam się więc i rozejrzałam po lesie po obu stronach drogi. W okolicy spotykało się niedźwiedzie i duże koty, ale gdyby klacz poczuła woń drapieżnika, nie dałoby się nad nią zapanować. Wiatr szarpał gałęziami drzew i wydawało mi się, że słyszę trzask miażdżonego poszycia, ale nie miałam pewności. Tętno mi przyspieszyło, poczułam też ukłucie niepewności? Zbójcy? Tak daleko na północ od Oceanicznej Drogi napaści nie były częste, ale się zdarzały.

– Halo? – zawołałam, ściągając wodze. – Jest tam kto?

Żadnej odpowiedzi, ale gdyby ktoś zamierzał mnie obrabować, raczej by nie odpowiadał. Niepokoiłam się coraz bardziej. Jeździłam tą drogą w śniegu, deszczu i słońcu, i nigdy dotąd ani trochę się nie bałam. Fleur wyczuła moje zdenerwowanie i zaczęła się kręcić.

Znów zerwał się wiatr, już nie łagodny, przypominał raczej palce gniewnie szarpiące mnie za włosy. Słońce schowało się za chmurą i się ochłodziło. Odruchowo zwróciłam wzrok w stronę potężnej Samotnej Góry. Znajdowałam się w połowie drogi między miasteczkiem a domem, ale w pobliżu było gospodarstwo Jérôme’a Girarda. Mogłam tam pojechać i poprosić, żeby jego syn Christophe towarzyszył mi przez resztę drogi.

Ale co, gdyby mnie wyśmiał i uznał za głuptasa obawiającego się hałasów w poszyciu, których źródłem był pewnie wąż albo wiewiórka? Od zawsze wszyscy traktowali mnie, jakbym już była miastowa, chociaż każdego dnia udowadniałam, że jest inaczej. Zwrócenie się o pomoc tylko utwierdziłoby ludzi w przekonaniu, że mieli rację. Obejrzałam się za siebie. Mog­łam wrócić do miasteczka i zaczekać na brata, ale co, jeśli coś zatrzymało go w Trianon i w ogóle nie przyjedzie?

Uznałam, że najlepiej będzie, jeśli pogalopuję do domu. Niech ten, kto kryje się w lesie, spróbuje mnie dogonić.

Zawróciłam Fleur i gwałtownie ściągnęłam wodze. Koszyk wyślizgnął się z mojej dłoni i spadł na ziemię, żółtka jaj zmieszały się z błotem.

Drogę blokował jeździec w płaszczu.

Serce podeszło mi do gardła. Fleur zmieniła kierunek gwałtownie, a ja uderzyłam wodzami w jej boki.

– Ha! – krzyknęłam, a ona ruszyła przed siebie.

– Cécile! Cécile, zaczekaj! To ja!

Znajomy głos. Tym razem łagodniej ściągnęłam wodze i obejrzałam się przez ramię.

– Luc?

– Tak, to ja, Cécile.

Podjechał bliżej i zsunął kaptur, ukazując twarz.

– Czemu tak się skradasz? – powiedziałam. – Przeraziłeś mnie.

Wzruszył ramionami.

– Z początku nie byłem pewien, czy to ty. Przepraszam za jajka.

Przeprosiny, które wcale nie wyjaśniały, dlaczego czaił się po krzakach.

– Nie widziałam cię od jakiegoś czasu. Gdzie się podziewałeś? – spytałam, choć znałam odpowiedź.

Jego ojciec był leśniczym w pobliskiej posiadłości, ale Luc przed kilkoma miesiącami wyjechał do Trianon. Mój brat i inni ludzie z miasteczka słyszeli, że Luc miał trochę szczęścia w kartach i na wyścigach konnych, a teraz przepuszczał swoje wygrane.

– Tu i tam. – Objechał mnie dookoła. – Podobno wybierasz się do Trianon, żeby zamieszkać z matką.

– Jutro przyjeżdża po mnie jej powóz.

– Czyli będziesz śpiewać. Na scenie?

– Tak.

Uśmiechnął się.

– Zawsze miałaś głos jak anioł.

– Muszę już wracać do domu – powiedziałam. – Babcia na mnie czeka, ojciec zresztą też. – Zawahałam się i spojrzałam na drogę. – Możesz mi towarzyszyć, jeśli chcesz.

Miałam nadzieję, że nie przyjmie zaproszenia, ale jazda była lepsza niż stanie z nim na drodze.

– Dziś są twoje urodziny, prawda?

Jego koń stanął tuż obok mojego. Zmarszczyłam czoło.

– Tak.

– Siedemnaste. Jesteś już kobietą.

Zmierzył mnie wzrokiem, jakbym była czymś, co można kupić czy sprzedać. Koniem na targowisku. Albo jeszcze gorzej. Zaśmiał się cicho, a ja się wzdrygnęłam.

– Co cię tak bawi?

Serce waliło mi w piersiach, a instynkt podpowiadał mi, że coś jest bardzo nie w porządku. Proszę, niech ktoś pojawi się na drodze.

– Myślałem sobie, że szczęście zdarza się czasem w zupełnie niespodziewanym momencie – powiedział. Zanim zdążyłam zareagować, chwycił wodze Fleur. – Musisz pojechać ze mną. Pewne osoby bardzo chciałyby cię poznać.

– Nigdzie się z tobą nie wybieram, Luc – powiedziałam, próbując zapanować nad głosem. Nie chciałam, żeby wiedział, że się boję. – Mój brat nie będzie zachwycony, jeśli się dowie, że naraziłeś mnie na nieprzyjemności.

Luc rozejrzał się dookoła.

– Zabawne, ale nigdzie nie widzę Frédérica. Zdaje się, że jesteśmy tylko my dwoje.

Miał rację. Mylił się jednak, sądząc, że pójdę za nim bez walki.

Wbiłam ostrogi w boki Fleur, a ona stanęła dęba, przednimi kopytami odtrącając rękę Luca.

– Ha! – krzyknęłam i pogalopowałam drogą.

Wyczuwając moje przerażenie, klacz położyła uszy po sobie i biegła szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. Ale ogier Luca był większy – gdybym trzymała się drogi, bez trudu by nas dogonił. Z przodu zauważyłam ścieżkę wydeptaną przez zwierzęta i na nią skręciłam.

Gałęzie szarpały moje włosy i odzież, kiedy przeskakiwałyśmy nad powalonymi drzewami i przebijałyśmy się przez poszycie. Pozwoliłam klaczy prowadzić, sama pochyliłam nisko głowę i trzymałam się w siodle. Za plecami słyszałam tętent wielkich kopyt o ziemię, jak również przekleństwa i ohydne groźby Luca. Zbliżaliśmy się do gospodarstwa Girarda. Przed sobą widziałam kraniec lasu, a za nim jego pola.

– Chris! – krzyknęłam, choć wiedziałam, że jestem zbyt daleko, by mnie usłyszał. – Jérôme!

Obejrzawszy się za siebie, zobaczyłam Luca. Był tak blisko, że dostrzegłam malującą się na jego twarzy wściekłość. Nie mogłam pozwolić, by mnie dogonił. Nie mogłam. I wtedy uderzyłam o wystający konar. Fleur usunęła się spode mnie, a ja spadałam, wpatrując się w promienie słońca przenikające między zielonymi liśćmi drzew.

I wszystko znikło.

Rozdział 2Cécile

Kiedy otworzyłam oczy, widziałam tylko pokrytą szarą sierścią przednią końską nogę, a moje ciało podskakiwało w rytm kłusa. Łęk siodła wbijał mi się boleśnie w żołądek, a głowa bolała, jakby setka rozwścieczonych olbrzymów próbowała wydobyć się z niej na zewnątrz. Gdzie byłam?

Zaczęłam się kręcić, ale nie mogłam się ruszyć. Moje ręce i nogi były skrępowane, a w ustach miałam knebel.

Luc.

Przerażenie wypełniło mnie jak woda wylewająca się przez pękniętą tamę, zaczęłam się szarpać, ze wszystkich sił próbując się wyrwać. Ogier zrobił krok w bok, a ja ujrzałam gęsty las.

– Na twoim miejscu bym tego nie robił – powiedział Luc przyjaźnie, jakbyśmy wybrali się na przejażdżkę po parku. – Ma paskudny zwyczaj przewracania się na grzbiet, kiedy się przestraszy, a to by się dla ciebie nie skończyło dobrze.

Zamarłam.

– Pewnie zastanawiasz się, gdzie cię zabieram. Chętnie bym ci powiedział, ale niestety, moi współpracownicy nałożyli na mnie pewne ograniczenia.

Łzy frustracji popłynęły mi po twarzy, kiedy boleśnie wykręciłam szyję, żeby na niego spojrzeć. Uśmiechnął się krzywo i poklepał mnie po pośladkach.

– I tak przecież nie chciałaś pojechać do Trianon, prawda? Dziewczęta na scenie to tak naprawdę drogie nierządnice, a ty nigdy nie wydawałaś mi się tego rodzaju osobą. Lepiej pasujesz do Kotliny niż do dużego miasta.

Opuściłam głowę i oparłam policzek o koński bok. W gardle poczułam żółć i z trudem powstrzymałam mdłości. Gdybym zwymiotowała z kneblem w ustach, udławiłabym się wymiocinami. Myśl, Cécile! Myśl!

– I jesteśmy na miejscu.

Zsunął się z siodła, a ja wpatrywałam się w jego dłonie, kiedy rozwiązywał węzeł mocujący mnie do konia. Kiedy poczułam, że ucisk na nogach zniknął, kopnęłam ze wszystkich sił, trafiając Luca w twarz.

– Niech cię diabli! – zawył.

Z hukiem runęłam na ziemię. Po chwili kopnięcie w żeb­ra przerzuciło mnie na drugą stronę. Jęknęłam przez knebel i wpatrzyłam się w zakrwawioną twarz Luca. Nadal miałam związane nadgarstki i kostki, mogłam więc tylko przekręcić się do pozycji siedzącej.

– Może być łatwo, a może być trudno – wysyczał, wycierając nos brudną chustką. – Tak czy inaczej, idziesz ze mną.

– Dokąd? – Udało mi się wycedzić pytanie mimo knebla.

Uniósł zakrwawioną brodę do przodu, a ja obejrzałam się przez ramię. Nad nami wznosił się złowrogo masyw Samotnej Góry. Jej błyszczące południowe zbocze było strome, jakby ktoś przeciął nożem masło, a nierówne skały odciętej części rozciągały się aż po ocean. Poczułam, że szerzej otwieram oczy. Staruszkowie często opowiadali o złocie ukrytym pod zawalonymi skałami, ale mówili też, że góra jest przeklęta. Łowcy skarbów zazwyczaj znikali, jeśli wyruszali na poszukiwania wśród skał, a na każdą opowieść o zaginionym człowieku przypadało dziesięć historii o tych, którzy go porwali.

Luc zostawił mnie wpatrującą się w górę, a sam zaprowadził konia do prymitywnej zagrody. Szarpałam węzły na kostkach, ale były mocne, a ja miałam zdrętwiałe palce. Luc skupił się na rozkulbaczaniu ogiera. Próbowałam czołgać się na kolanach i łokciach, ale szybko zorientowałam się, że tylko marnuję czas – nie poruszałam się dość szybko, a moje nogi pozostawiały wyraźne ślady na ziemi. Klęcząc, sięgnęłam do twarzy i zdjęłam knebel. Odetchnąwszy głęboko, krzyknęłam, a mój głos odbił się echem od górskiej ściany. Koń zarżał i wyrwawszy się Lucowi, pogalopował na drugi koniec zagrody. Znów wrzasnęłam, modląc się, by w okolicy był ktoś, kto mógłby mnie usłyszeć.

Luc podbiegł w moją stronę, ale udało mi się krzyknąć po raz ostatni, nim uderzył mnie pięścią w policzek. Poleciałam do tyłu, a on chwycił mnie za sukienkę, podciągnął i znów uderzył. Zrobiło mi się ciemno przed oczami, a twarz bolała.

– Niezłe masz płuca!

Próbowałam się odczołgać, ale on chwycił linę krępującą moje kostki i pociągnął mnie w dół zbocza. Spódnica podjechała mi do pasa. Usiadł na moich gołych nogach, rozwiązał mi kostki i przywiązał sznur ponownie do jednej z nich. Później przewrócił mnie i uwolnił moje nadgarstki.

– Musisz być zdolna płynąć. To jedyna droga, by dostać się pod górę. – Chwycił jedną ręką za gorset mojej sukienki i rozerwał go, odpychając moje dłonie, kiedy próbowałam go powstrzymać. – Nie martw się, Cécile. Wyrazili życzenie, by twoja cnota pozostała nietknięta.

– Kto? – spytałam. – O kim ty mówisz? Dokąd mnie zabierasz? Dlaczego to robisz?

Potrząsnął głową.

– Wkrótce się tego dowiesz.

Chwyciwszy za sznur przywiązany do mojej kostki, wrzucił mnie do lodowatego jeziorka u podnóża skał. Musiałam płynąć albo poddać się i utonąć. Łkając, z trudem łapałam oddech, a moje przerażenie było tak wielkie, że uznałam, iż równie dobrze mogę się utopić i oszczędzić Lucowi roboty. Musiał to zauważyć, bo podpłynął do mnie i chwycił mnie za rękę.

– Weź się w garść, Cécile! Nie zaciągnąłem cię tutaj, żebyś zapłakała się na śmierć. Po drugiej stronie tej skały jest jaskinia. Żeby dostać się do środka, musisz zanurkować cztery kroki w dół i wślizgnąć się pod krawędź skały. Poradzisz sobie?

– To szaleństwo – wychrypiałam.

Luc zanurzył się. Zanim zdążyłam złapać głębszy oddech, sznur przywiązany do kostki pociągnął mnie w dół. Skała pod moją ręką była śliska i wydawała się nieskończona. Płynęłam w dół, a lina wokół kostki była na tyle luźna, że mogłam poruszać nogami. Nie wiedziałam, gdzie jest Luc. Miałam jedynie pewność, że sznur utrzyma mnie w wodzie do chwili, aż znajdę otwór albo skończy mi się powietrze.

Bąbelki opuszczały moje usta, unosząc się swobodnie w stronę powierzchni. Czułam palenie w płucach, rozpaczliwie chciałam złapać oddech. Moje serce biło coraz szybciej. Nacisk wody nad głową narastał, aż poczułam ucisk w uszach, ale zanurzałam się coraz bardziej. I nagle skała zniknęła, a ja poczułam się zupełnie zdezorientowana. Wyciągnęłam ręce w mrok.

Odnalazłam krawędź skały. Ale kiedy wślizgnęłam się pod nią, woda na chwilę zgęstniała jak klej, zatrzymując mnie na cenne sekundy. Czułam mrowienie skóry, jakbym stała na szczycie góry w środku burzy, a wszędzie wokół mnie uderzały błyskawice. Drżąc, przedostałam się na drugą stronę i skierowałam w górę.

Szarpnięcie sznura zakręciło mną. Na moich nadgarstkach zacisnęły się dłonie Luca, a głowa przebiła taflę wody. Wciągnęłam słodkie, życiodajne powietrze. Wewnątrz panowała całkowita ciemność. W końcu wymacałam głaz wystający z wody i chwyciłam jego śliskie brzegi, bojąc się go puścić.

Czułam lodowaty chłód wody na całym ciele i szorstką skałę pod palcami, wyczuwałam woń stęchlizny i słyszałam cichy chlupot, gdy Luc płynął w moją stronę. Wszystkie połączone zmysły wydawały się bez znaczenia w porównaniu z utratą wzroku. Zadrżałam i czekałam.

– Wszystko w porządku? – Głos Luca przerwał ciszę.

– Nie.

Między nami panowało napięcie, a ja przeklinałam każdą decyzję, która doprowadziła mnie do tego miejsca. Gdybym tylko pogalopowała prosto do domu, walczyła zacieklej albo patrzyła, dokąd właściwie jadę, to może by mnie tu nie było.

Ale byłam tutaj, a chorobliwie ciekawska cząstka mojej osoby chciała wiedzieć dlaczego.

– Jesteś mi winien wyjaśnienia – powiedziałam.

– Ano tak – odparł. – Ale najpierw przyda nam się trochę światła.

Nasłuchiwałam, kiedy wypełzł z wody i szukał czegoś po omacku. Później rozległ się odgłos krzesiwa i pojawił słaby ognik, w tej chwili równie cenny, co ręka wyciągająca tonącego marynarza ze wzburzonej wody. Ostrożnie wyszłam z wody i ruszyłam w jego stronę. Luc uniósł płonącą drzazgę do latarni sztormowej. Kiedy knot się zajął, całą jaskinię wypełnił jej błogosławiony blask.

Znajdowaliśmy się w niewielkiej jamie, otaczały nas skały. Pomijając wejście przez sadzawkę, którym dostaliśmy się do środka, jedynym wyjściem był ciemny tunel oddalający się od wody. Nie dostrzegałam żadnych śladów skarbów czy złota, w ogóle nic poza stertą zapasów i latarnią, które Luc musiał przynieść tu wcześniej.

– I co? – spytałam, otaczając rękami zmarznięte ciało.

Miałam na sobie jedynie halkę i buty, a wilgotna tkanina niewiele zakrywała. Tak naprawdę nie spodziewałam się odpowiedzi, ale Luc zawsze był zadufany w sobie, więc nie powinnam czuć zaskoczenia, kiedy się odezwał.

– Oczywiście, oczywiście. – nachylił się ku mnie, latarnia rzucała cienie na jego twarz. – To zupełnie niewiarygodne. Sam bym nie uwierzył, gdybym nie zobaczył.

– Przejdź do rzeczy, Luc!

Zaśmiał się, jakby coś, co powiedziałam, było więcej niż zabawne.

– Nigdy nie umiałaś docenić dobrej opowieści. W porządku, przejdę do rzeczy. Odnalazłem zaginione miasto Trollus.

Przez dłuższy czas wisiała między nami cisza. Z pewnością nie spodziewałam się, że jego motywacja miała coś wspólnego z mitycznym miastem.

– To jakiś żart czy straciłeś rozum?

Mój głos odbijał się echem w jaskini. Rozum… rozum… rozum… rozum… Oboje się wzdrygnęliśmy i rozejrzeliśmy niepewnie dookoła.

– Miasto nie zaginęło, Luc. Trollus zostało zagrzebane pod połową góry.

– Ano. – Zmrużył oczy. – Zagrzebane, ale nie zniszczone. A przynajmniej nie do końca.

– Niemożliwe. Nic na świecie nie jest dość mocne, by wytrzymać taki ciężar.

– I teraz dochodzimy do najlepszego. – Nachylił się do mnie. – Zupełnie jak w opowieściach: one przez cały czas mieszkały pod tą górą!

– Kto? – spytałam.

Bałam się, ale musiałam wiedzieć.

Oczy Luca odbijały pomarańczowy blask latarni. Oblizał wargi, smakując tę chwilę.

– Trolle, Cécile. Są tutaj!

– To bajki – szepnęłam. – Historie, którymi straszy się niegrzeczne dzieci.

Luc się zaśmiał.

– Och, one są prawdziwe, i to prawdziwie potworne. I cieszą się, że ludzie uważają ich za cienie w nocy. Dzięki temu ich nie niepokoją i nie próbują ukraść ich skarbów.

– Skarbów.

– Ano. Całe sale pełne złota i klejnotów.

– Jeśli nie lubią ludzi, dlaczego pozwoliły ci się zbliżyć do swoich bogactw? – spytałam, rozglądając się ostrożnie.

Sadzawkę miałam tuż za plecami. Gdyby udało mi się odwrócić uwagę Luca i wskoczyć do wody, miałabym szansę na ucieczkę. Mogłabym się ukrywać wśród drzew aż do zapadnięcia nocy, a później wrócić do domu – o ile ojciec nie odnalazłby mnie wcześniej.

– Jego wysokość pokazał mi je w czasie… negocjacji.

– Jego wysokość? – Zaśmiałam się histerycznie i odchyliłam się do tyłu na dłoniach. Skała była pochyła. Gdybym rzuciła się do tyłu, przetoczyłabym się do wody. – Nie miałam pojęcia, że trolle mają władców!

– Ależ tak – odparł. – To oni cię kupili.

Sapnęłam.

– Na co?

– Za złoto – odpowiedział, źle zrozumiawszy moje pytanie.

– Co chcą ze mną zrobić? – szepnęłam.

Luc wzruszył ramionami.

– Zgodzili się zapłacić mi tyle, że nic mnie to nie obchodzi, mogą cię nawet wrzucić do kotła.

Tak właśnie postępowały trolle w bajkach – wrzucały człowieka żywcem do kotła z wrzątkiem, a później zjadały. Pozostały tylko białe kości.

Przesunęłam się na dłoniach w stronę sadzawki, łamiąc paznokcie na skałach. Jedyne, o czym mogłam myśleć, to ta najstraszliwsza ze śmierci. Nic, co mógł zrobić mi Luc, nie mogło być gorsze od zostania pożartą. Rzuciłam się w stronę wody, ale Luc mocno trzymał sznur, a ja byłam od niego słabsza.

– Pomocy!

Mój głos odbijał się echem od wody i skał, aż wydawało mi się, że mam tuzin sobowtórów, szydzących z moich daremnych krzyków.

Luc mnie spoliczkował.

– Zamknij się albo znów cię zaknebluję! – Wskazał palcem na płonącą latarnię. – Podnieś ją i ruszaj naprzód!

Dłońmi odrętwiałymi nie tylko z powierzchownego zimna wypełniłam rozkaz Luca.

Spodziewałam się marszu prosto przed siebie, ale rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Pod skałami znajdował się prawdziwy labirynt tuneli, szczelin i ślepych zaułków. Pod stopami miałam nierówne głazy i skały, pełne pęknięć, które mogły złamać mi kostkę albo pochłonąć w całości. Ostrożnie stawiałam stopy, za plecami miałam porywacza, a na każdym kroku groźbę złamanego karku. Halka lepiła mi się do ciała, w wilgotnych ciemnościach nie chciała wyschnąć i nie dawała mi ciepła. Światło latarni drżało razem ze mną, rzucając dziwne cienie na skały i przyspieszając bicie mojego serca, aż byłam przekonana, że ono zaraz wyskoczy mi z piersi.

Na każdym skrzyżowaniu skały były pokryte niezliczonymi znakami, wyrytymi lub wyrysowanymi kredą. Niektóre były wskazówkami lub ostrzeżeniami, ale inne wydawały się symbolami bez znaczenia. Rozsądek pomógł mi zapanować nad strachem – wiedziałam, że jeśli mam zyskać szansę ucieczki, muszę wiedzieć, jak znaleźć drogę.

– Kto je tu zostawił? – spytałam, a mój głos po długiej ciszy wydawał się bardzo głośny.

Mówiłam cicho i bez nuty wyzwania. Luc nawet w najlepszych okolicznościach łatwo się irytował, a musiałam go skłonić do mówienia.

– Poszukiwacze skarbów. – Postukał głową w jeden z dziwnych symboli. – Każdy z poszukiwaczy ma własny znak pokazujący drogę, którą uważał za najszybszą. Albo raczej najbezpieczniejszą – poprawił.

Strzałka obok symbolu wydrapanego w skale wskazywała w prawo, na wąski tunel, przez który nawet ja musiałabym się przeciskać. Pół tuzina innych symboli miało strzałki wskazujące na tunel po lewej, który w porównaniu z tym po prawej stronie wydawał się szeroki i zapraszający.

– Dlaczego nie tamtędy?

Luc potrząsnął głową i postukał w faliste linie wydrapane pod znakami.

– To oznacza, że w tamtym tunelu zobaczono sluaga. A przynajmniej jego ślady.

– Czym jest sluag?

Niepewność na twarzy Luca nie uspokoiła drżenia mojego głosu.

– Czymś dużym, czego należy unikać – powiedział. – Raz spytałem o nie trolli. Dowiedziałem się od nich, że jeśli znalazł­bym się na tyle blisko jednego z tych potworów, by go zobaczyć, raczej nie przeżyłbym dość długo, by opowiedzieć o spotkaniu. Nawet trolle boją się sluagów. – Wskazał w prawo. – Wąskie przejścia są bezpieczniejsze.

Poświeciłam w głąb przejścia po lewej stronie, ale niewielki krąg światła nie uspokajał mnie, że w głębi nie krył się sluag albo coś jeszcze gorszego. Przycisnąwszy plecy do ściany, niechętnie wśliznęłam się w pęknięcie.

Szczelina przez długi czas była ciasna, a droga powolna i wyczerpująca. Kiedy w końcu znalazłam się na bardziej otwartej przestrzeni, z ulgą osunęłam się na wilgotne skały. Luc pojawił się po krótkiej chwili, jego twarz była brudna i wyczerpana – zakładałam, że moja też.

– Musimy ruszać dalej – powiedział, pociągnął długi łyk wody z bukłaka i podał go mnie. – Trolle spodziewają się nas przed zmrokiem.

Jak można się domyślać, nie uznałam tego za przekonującą zachętę.

– Kto ci w ogóle opowiedział o tych tunelach? A może mam uwierzyć, że postanowiłeś pewnego dnia wejść w głąb ziemi, żeby sprawdzić, czy nie uda ci się wyskoczyć po drugiej stronie?

Luc uśmiechnął się szyderczo.

– Nikt nie może opowiedzieć nikomu o tym miejscu, trolle się o to zatroszczyły. Jeśli komuś uda się dotrzeć do Trollus, a trolle uznają go za dość użytecznego, by nie zabić go na miejscu, każą mu złożyć magiczne przysięgi zobowiązujące go do zachowania tajemnicy. Dlatego nie mogłem ci nic powiedzieć, dopóki nie znaleźliśmy się pod skałami. Dla trolli przysięgi są ważne. Nie lubią tych, którzy nie dotrzymują słowa, lepiej więc ruszajmy.

Nie podniosłam się.

Luc machnął z irytacją rękami.

– W porządku. Zauważyłem, że staremu Henriemu nigdy nie kończyły się pieniądze na trunki, choć w życiu nie przepracował ani jednego dnia. Śledziłem go, myśląc, że ma w lesie jakiś ukryty skarbiec. Okazało się, że przez całe życie handlował z trollami i nikt o tym nie wiedział.

– Handlował czym?

– Księgami, wyobraź sobie.

– A ty? Co im dałeś?

Luc wzruszył ramionami.

– Różne drobiazgi. Dużo płacą, ale droga jest niebezpieczna. Kiedy dowiedziałem się, że szukają dziewczyny podobnej do ciebie, wiedziałem, że mogę dużo zarobić, i się nie myliłem. Pozwolili mi podać cenę.

Wściekłość pokonała strach przed karą. Sprzedał mnie, sprzedał moje życie, bo był zbyt chciwy, żeby uczciwie pracować. Wyrzuciłam nogi do przodu, trafiłam go w kolana i patrzyłam, jak znika za krawędzią skały. Niestety, nie puścił przy tym liny, mnie też pociągnęło więc do przodu, aż zatrzymałam się z nogami dyndającymi nad krawędzią.

– Nigdy się nie poddajesz, co?

Luc siedział jakieś cztery stopy pode mną w kałuży ohydnie śmierdzącego błocka. Nie był sam.

– Widzę, że masz przyjaciela – warknęłam, pokazując szkielet leżący na ziemi obok Luca. – Szkoda, że ty też tak nie skończyłeś.

Luc spojrzał w dół i skrzywił się. Później jednak ciekawość wygrała i przyjrzał się uważniej trupowi.

– Poświeć w dół, Cécile. Nie wierzę, że nigdy wcześniej go nie zauważyłem.

Wypełniłam polecenie, ale tylko dlatego, że nie miałam wyboru. Gdybym nie była posłuszna, mógłby mnie ściągnąć w dół. Nagie kości świadczyły, że człowiek nie żył już od dawna. Nagle znów dostałam gęsiej skórki.

– Co to za śluz?

– Nie wiem, nigdy wcześniej go nie widziałem.

Wydawał się nerwowy, a ja zaraziłam się jego niepokojem.

– Ile razy już tędy przechodziłeś? – spytałam, skupiając się na prawdziwym strachu, że być może się zgubiliśmy, a on tego nie zauważył.

Nie miał szansy zareagować, gdyż wtedy właśnie jaskinię wypełniło dziwne ryczenie.

BARUUM!

Echa ucichły i rozległ się wilgotny szelest czegoś prześlizgującego się w naszą stronę. Czegoś wielkiego.

Luc spojrzał na mnie przerażony i szepnął:

– Uciekaj!

Rozdział 3Cécile

Być może przerażenie dodawało nam skrzydeł, ale labirynt Samotnej Góry zmuszał nas do pełzania. Przeczołgiwaliśmy się po głazach, nasze buty ześlizgiwały się z kamieni i cały czas nasłuchiwaliśmy charakterystycznego szelestu – szelest podążającego naszym tropem sluaga. Jeśli był dość szybki, by nas dogonić, postanowił tego nie robić. Ale za każdym razem, kiedy myśleliśmy, że umknęliśmy, wychodziliśmy za róg i do naszych uszu docierał odgłos pełzania, zmuszając nas do cofnięcia się i wybrania innej drogi – niemal jakby się z nami bawił. Gdyby nie wyryte wskazówki, z pewnością byśmy się zgubili. Zaczynało nas dopadać wyczerpanie, a gdyby nas dopadło, zaraz dokonałby tego i sluag.

Luc wpatrywał się we wskazówki, oboje dyszeliśmy i z trudem łapaliśmy oddech. Staliśmy w miejscu, w którym łączyły się trzy tunele.

– Tędy – szepnął. – Jeszcze kawałek i dotrzemy do wąskiego otworu. Będziesz musiała do niego wejść i pełznąć, ale kiedy przedostaniesz się na drugą stronę, znajdziemy się w Trollus. Sluag nie będzie mógł się tam dostać.

BARUUM!

Ruszyłam w stronę, którą wskazał Luc, ale odepchnął mnie na bok i wszedł pierwszy. Dotarłszy do ciasnego odcinka, padł na brzuch i wcisnął się do środka. Jego niewielki plecak zaczepił się na krawędzi, zmuszając go do cofnięcia się, zdjęcia go i wepchnięcia przed sobą.

Szmer, szmer, szmer. BARUUM! W głosie zbliżającego się stwora zabrzmiała triumfalna nuta.

– Szybko, szybko, szybko – szepnęłam i obejrzałam się.

Szmer, szmer, szmer.

Z tunelu wystawały tylko stopy Luca. Padłam na kolana, gotowa zanurkować do środka w chwili, kiedy zrobi mi miejsce.

Szmer, szmer, szmer.

Pięty Luca znikły. Obejrzałam się po raz ostatni, a światło latarni ukazało potwora wyłaniającego się zza rogu. Sluag podniósł się, biały i błyszczący jak wielki nagi ślimak, a z jego pyska wystrzelił długi, przypominający bicz język. Latarnia rozbiła się u moich stóp i zgasła. Krzyknęłam i wpełzłam do otworu.

Niczego nie widziałam, słyszałam jedynie przekleństwa Luca przede mną i szelest sluaga z tyłu. Pełzłam szybciej, niepewna, jak daleko w głębi tunelu się znalazłam ani czy moje kostki wciąż nie wystają na tyle, by potwór je chwycił.

BARUUM!

Wrzasnęłam, a coś trafiło mnie w piętę. Siła uderzenia popchnęła mnie na nogi Luca.

– Szybko! Nadchodzi!

BARUUM!

Czołgaliśmy się naprzód, a tunel zadrżał, gdy stwór uderzył o skały. Wrzasnęłam, na twarzy czułam śluz i łzy. Uderzyłam w stopy Luca, próbując przecisnąć się przez wąski otwór. Nawet kiedy dotarł na drugą stronę i wyciągnął mnie z tunelu, minęło sporo czasu, nim uspokoiłam się na tyle, by zacząć myśleć. Nie byłam bezpieczna. Nie tylko zostałam porwana – mój porywacz okazał się za głupi, by bezpiecznie doprowadzić mnie do tych, którym zamierzał mnie sprzedać. Wszystko na nic. Miałam umrzeć na próżno.

– Nienawidzę cię – wychrypiałam. Przełknęłam ślinę i powtórzyłam. – Nienawidzę cię. – Wciąż było mi za mało, więc wykrzyczałam te słowa: – Nienawidzę cię, Luc!

– Gdzie latarnia?

Odezwał się beznamiętnie, ale czułam, że chwyta za koniec liny wciąż przymocowanej do mojej kostki.

– Na końcu tunelu ze sluagiem, możesz sobie po nią pójść.

Tyle tylko, że myśl o pożerającym go stworze wcale nie sprawiła, że poczułam się o wiele lepiej. Zostałabym sama w ciemności, nie wiedząc, ile czasu tam spędziłam ani w którą stronę pójść. Nie miałam szans na znalezienie drogi do wyjścia – umarłabym tu z głodu i nikt by się nawet nie domyślał, co się wydarzyło.

Luc jęknął.

– Idiotka! I co teraz zrobimy?

Słuchałam, jak przeszukuje plecak, i rozejrzałam się dookoła, o ile to możliwe w całkowitych ciemnościach.

A może jednak nie tak całkowitych.

W pewnej odległości zauważyłam srebrzysty blask, który mógł być tylko jednym – światłem księżyca. A światło księżyca oznaczało dla mnie ucieczkę.

– Puść linę – szepnęłam, moje modlitwy jakimś sposobem znalazły drogę do mojego głosu, nadzieja dała im moc, której nie potrafił dać strach.

– Co takiego?

– Powiedziałam, żebyś puścił linę.

Woda kapała. Oddech Luca się uspokoił. Poczułam podmuch na skórze, a sznur na kostce opadł.

Zanim jednak udało mi się uciec, światło padło na nas. W tunelu był ktoś jeszcze.

– Co do… – zaczął mówić Luc, a później z sapnięciem skoczył na mnie od tyłu.

– Pomocy! – jęknęłam, ale pod jego ciężarem nie mogłam zaczerpnąć tchu.

Odpychając się łokciem, podniosłam się, złapałam powietrze i krzyknęłam. Pięść Luca trafiła mnie w tył głowy, wbijając mnie w skalistą podłogę, ale mój głos niósł się echem w całym tunelu. Pomocy… pomocy… pomocy…

Próbowałam się przekręcić, żeby stawić opór, ale Luc wymierzył mi cios, aż zakręciło mi się w głowie. Coś zaświeciło mi w oczy i jego ciężar gwałtownie znikł. Luc ze stłumionym stęknięciem i jękiem bólu upadł na ziemię obok mnie. Bolało mnie całe ciało, ale nie czułam, bym coś połamała. Wciąż mog­łam biec.

– Nie sądzę, by to była część umowy, monsieur Luc.

Podniósłszy się na kolana, spojrzałam na mężczyznę stojącego przed nami, sylwetkę w blasku księżyca.

– Pomóż mi – błagałam, chwyciwszy za jedwabną tkaninę jego płaszcza. – Proszę, pomóż mi. Porwał mnie od rodziny i zamierza mnie sprzedać trollom.

– Zaiste?

Mówił ze śpiewnym dworskim akcentem, choć zaskoczył mnie widok szlachetnie urodzonego, który zniżył się do poszukiwania skarbów. Nie powinnam go jednak oceniać. Potrzebowałam pomocy skądkolwiek. Podczołgałam się na czworakach i schowałam za mężczyzną, by to on znalazł się między mną a Lukiem. Każdy był lepszy od Luca.

Wpatrzyłam się w lampę tańczącą nad jego głową. Nie, nie lampę – kulę, która zdawała się samodzielnie unosić w powietrzu. Zakołysała się i zawisła w pobliżu mojej twarzy, oślepiając mnie blaskiem, ale wydzielając jedynie odrobinę ciepła.

– Jak bardzo jesteś ranna, mademoiselle de Troyes?

Wyciągnęłam rękę do światła, zaraz jednak ją cofnęłam. Dopiero wtedy zorientowałam się, że zwrócił się do mnie po nazwisku. Spojrzałam mu w oczy. A raczej w oko. Stał dziwnie, z odwróconą twarzą, ukazując mi jedynie profil. Był mniej więcej w wieku mojego brata i wyjątkowo przystojny. Blask kuli odbijał się w jego srebrzystoszarym oku, jakby emanował ze środka. W życiu nie spotkałam nikogo z takimi oczyma.

– Obawiam się, że masz nade mną przewagę, monsieur, ponieważ znasz moją tożsamość, a ja nie znam twojej.

Znów poczułam, że moje serce bije szybciej. Coś było bardzo nie tak. Lęk sprawił, że gdy przyglądałam się mężczyźnie, włosy zjeżyły mi się na głowie. Kim był i co robił pod gruzami Samotnej Góry?

– Muszę prosić o wybaczenie, mademoiselle, że się nie przedstawiłem. Jestem Marc de Biron, hrabia de Courville. – Znów skupił się na Lucu. – Miałeś ją przyprowadzić całą i zdrową.

– Cieszcie się, że w ogóle żyje… Mało brakowało, a sluag by nas pożarł – odparował Luc.

– Cieszcie się, że swoim zachowaniem nie sprowadziliście na siebie całej ich gromadki. Byliście tak piekielnie głośni, że nie zdziwiłbym się, gdyby w Trollus powtarzano waszą kłótnię słowo w słowo!

– Nie – szepnęłam. – Nie, nie, nie.

Instynkt podpowiadał mi, że powinnam uciekać, ale dokąd? Nie miałam światła, a sluag blokował drogę, którą przyszliśmy. A z przodu przyszedł on, a on był… Podniosłam się i oparłam o ścianę.

– Jesteś… On jest…

– Ano, Cécile – powiedział Luc, który w końcu zwrócił uwagę na mój bełkot. – On naprawdę jest trollem.

– Ale powiedziałeś, że one są potw…

Troll obrócił się gwałtownie i spojrzał mi prosto w twarz, a wtedy słowo zamarło mi na ustach, zastąpione krzykiem. Luc mówił prawdę.

Rozdział 4Cécile

Dwie strony jego twarzy, same w sobie idealne, były jak dwie połówki strzaskanej rzeźby, krzywo sklejone. Brak symetrii był bardziej niż niepokojący – wstrząsający, a nawet okrutny. Troll miał jedno oko wyżej od drugiego. Jedno ucho niżej od drugiego. Jego wargi zniekształcał jakby sardoniczny grymas. Odskoczyłam i wpadłam na Luca, który zacisnął brudną rękę na moich ustach, uciszając krzyk.

– Niezbyt mądry pomysł – szepnął mi do ucha, po czym opuścił rękę.

– Przepraszam – powiedziałam, a po chwili powtórzyłam to słowo, ponieważ mój umysł najwyraźniej nie umiał znaleźć innych. – Przepraszam.

Cisza się przeciągała. Kiedy uniosłam głowę, światło cofnęło się za niego, przez co jego twarz znów skryła się w cieniu.

– Chodź – powiedział. – Czekają na ciebie.

Obrócił się gwałtownie z szelestem płaszcza i ruszył w głąb tunelu. Nagle zawahał się i ku mojej konsternacji wyciągnął łokieć w moją stronę.

– Mademoiselle.

Nie chciałam wziąć go pod rękę, ponieważ oznaczałoby to, że idę z nim z własnej woli. Wpatrzyłam się w stronę, z której przybyłam – w stronę powierzchni, gdzie ojciec i sąsiedzi z pewnością gorączkowo mnie szukali. Ale nigdy się nie domyślą, dokąd zabrał mnie Luc. Musiałam polegać na własnym sprycie, żeby się wydostać, ale to nie była właściwa chwila – nie, kiedy spodziewali się próby ucieczki.

– Masz moje słowo, mademoiselle. Nie skrzywdzę cię w żaden sposób.

Coś w sposobie, w jaki wypowiedział te słowa, przekonało mnie. Odetchnąwszy głęboko, podeszłam do trolla i oparłam dłoń na jego ramieniu. Brokat jego płaszcza wydawał się ciepły i gruby pod moimi zimnymi palcami. Czułam też siłę – uwięzioną, jak u tygrysa – widziałam to zwierzę kiedyś w cyrku, do którego zabrał mnie ojciec. Ale nie to przeszyło mnie dreszczem. Niczym ukłucie piasku niesionego przez wiatr albo napięcie w powietrzu podczas burzy, omyła mnie moc. Choć nigdy nie sądziłam, że coś takiego jest możliwe, istniała tu magia, dość potężna, by podnieść mężczyznę i rozświetlić ciemność. Być może moja wiara była naiwna, ale instynktownie czułam, że trolle znają magię.

Przygryzłam wysuszone wargi. Na razie zamierzałam udawać.

– W takim razie nie każmy im czekać dłużej.

Poprowadził nas przez labirynt tuneli, wydawał się całkowicie pewien, w którą stronę skręcić, choć w moich oczach tunele niczym się od siebie nie różniły. Labirynt zaprojektowany, by wciągnąć do środka i nigdy nie wypuścić. Nie udało mi się powstrzymać drżenia.

Troll spojrzał na mnie z góry. Bez słowa wypuścił moją rękę, rozpiął płaszcz i zarzucił mi go na ramiona.

– Dziękuję – powiedziałam, otulając się jedwabistą tkaniną.

Spojrzał na mnie srebrnym okiem. Przechylał twarz tak, bym widziała tylko profil. Zastanawiałam się, czy zawsze się tak ustawiał, czy ukrywał deformację ze względu na mnie.

– Nie ma za co – odpowiedział. – Polecono mi upewnić się, że jesteś dobrze traktowana.

Idący za nami Luc prychnął cicho. Zignorowałam go i znów wzięłam trolla pod rękę.

Dno tunelu stało się równiejsze, wygładzone w sposób, który sugerował, że przez stulecia kroczyły po nim niezliczone stopy. W końcu naga skała ustąpiła płytkom ułożonym w zamaszyste czarno-szaro-białe wzory. Na ścianach tunelu wyraźnie widoczna pozioma linia wytyczała granicę między nagą skałą a ruinami budowli wzniesionych przez ludzi – a może przez trolle. Linia ta wznosiła się coraz bardziej, jakby niewidzialna siła podtrzymywała górę coraz wyżej i wyżej, a z gruzów wyrastała ulica miasta. Wyciągnęłam rękę, by czubkami palców dotknąć czegoś, co wydawało się pustą przestrzenią, zaraz jednak ją cofnęłam.

Było ciepłe.

Ostrożnie uniosłam rękę ponownie i wsunęłam palce w lukę. Moją skórę otoczyło płynne ciepło, namacalne, a zarazem nieuchwytne. Próbowałam zagarnąć trochę, ale magia przepływała przez moją dłoń i wokół niej, przywiązana do swojego miejsca. Pęknięcie wznosiło się, aż znalazło się poza moim zasięgiem.

– Magia powstrzymuje upadek góry – mruknęłam, przyglądając się kamiennym ścianom, między którymi przechodziliśmy.

– Owszem – zgodził się troll. – To część drzewa.

Drzewa?

Podniósłszy wzrok, zorientowałam się, że troll mnie obserwował. Jego oko spoglądało na mnie znacząco, może nawet oceniająco. Ale to litość, którą w nim dostrzegłam, znów obudziła mój strach. Dlaczego tu byłam? Jaką umowę z trollami wynegocjował Luc i jaka była moja rola w tym wszystkim?

Wyszliśmy za róg i stanęliśmy przed metalowymi wrotami. Zza nich emanował srebrzysty blask, którego już nie pomyliłam ze światłem księżyca. Podmuch wiatru zwilżył moje policzki mgiełką, a towarzyszył mu odgłos opadającej wody. Ciekawość walczyła we mnie ze strachem. Puściwszy rękę trolla, przeszłam przez bramę i znalazłam się na półce skalnej. Jaskinia była ogromna, a na widok tego, co znajdowało się w dolinie poniżej, padłam na kolana.

Zaginione miasto Trollus.

– Na skały i niebo – szepnęłam.

– Tu są tylko skały – zauważył z tyłu Luc.

Troll zacisnął dłoń w pięść, ale Luc mówił prawdę. Jaskinię spowijała ciemność, a jej sklepienie było jednolitą skałą. Nie przenikało go światło gwiazd ani księżyca.

– Tędy, mademoiselle.

Wziął mnie pod rękę i pomógł wstać. Całą trójką ruszyliśmy w dół granitowych schodów, oświetlanych przez kryształowe latarnie emanujące srebrzystym blaskiem. Na terasowych zboczach doliny wznosiły się budynki z białego kamienia. Największe wrażenie robił jednak wodospad opadający z ciemności i tworzący na dole wzburzoną rzekę. Ryk wody odbijał się echem od ścian jaskini. Doprowadzał do szaleństwa, a ja zastanawiałam się, jak trolle znosiły ciągły zgiełk.

Nagle zrozumiałam.

– To Diabelski Kocioł!

– My nazywamy go Bramą Niebios – mruknął troll, a ja wyraźnie usłyszałam ironię w jego głosie.

Znałam legendy o Kotle. Powiadano, że rzeka Brûlé płynęła między Samotną Górą a jej południowym sąsiadem, ale w miejscu, w którym natrafiała na skalne zwalisko, znikała w otworze w ziemi. Powiadano, że jeden z dawnych książąt zapłacił żebrakowi, by wpłynął do kotła w drewnianej beczce, a mężczyzna po dwunastu latach pojawił się w Trianon, cały i zdrowy, ale niezdolny opowiedzieć, co się z nim działo.

– Dobry wieczór, lordzie Marcu.

Aż podskoczyłam z zaskoczenia, a później wpatrzyłam się w ciemność. W naszą stronę przesuwała się powoli świecąca kula, a po ziemi poruszała się niezgrabnie niemal niewidoczna postać. Troll wtoczył się w krąg naszego światła, a ja musiałam zagryźć wargi, żeby nie sapnąć na widok wysuszonych, bezużytecznych kończyn wyrastających z torsu stwora. Przetoczywszy się na okaleczone nogi, dotknął kryształowej latarni, która zaświeciła jaśniej.

– Dobry wieczór, Clarence – powiedział hrabia łagodnym tonem i pociągnął mnie w stronę kolejnych stopni.

– Czy to ona?

– Jak przypuszczam, wkrótce się dowiemy – odparł Marc tonem zniechęcającym do zadawania dalszych pytań.

Stwór imieniem Clarence przyjrzał mi się lśniącymi srebrnymi oczyma, jakby się zastanawiał, czy nadaję się do zjedzenia. Wzdrygnęłam się i odwróciłam. Kiedy znalazłam w sobie dość odwagi, by się znów obejrzeć, troll już toczył się dalej.

– Czy kim jestem? – spytałam, posyłając spojrzenie hra­biemu.

On jednak nie odpowiedział. W głowie miałam mnóstwo możliwości, ale żadna nie uzasadniała wysiłku włożonego w sprowadzenie mnie do tego miejsca.

Idealnie czysta, brukowana uliczka prowadziła w bok wzdłuż ściany doliny, ale hrabia poprowadził nas długimi kamiennymi schodami opadającymi w stronę rzeki. Kamieniarka nie przypominała niczego, co dotąd widziałam, żadna powierzchnia nie pozostała bez ozdób. Wymagało to pewnie stuleci pracy, ale domyślałam się, że mieli całe stulecia. W kamiennych ogrodach nie było roślin, lecz rzeźby wykonane ze szkła na podobieństwo drzew, krzewów i kwiatów. Delikatne ozdoby nie wytrzymałyby miesiąca wystawione na działanie podziemnych żywiołów. Ale też pewnie w Trollus nie obawiano się gradu.

Było to jednak puste piękno. Pomijając naszą trójkę i Clarence’a, w mieście nie widziałam żadnych oznak życia.

– Gdzie są wszyscy? – spytałam cicho.

– Minęła pora ciszy nocnej – odparł hrabia. – Wszyscy są w środku.

Wskazał na budynek, a ja zauważyłam gwałtownie zaciągnięte zasłony – wcześniej jednak mignęły mi wpatrzone we mnie świetliste oczy.

– To coś nowego – mruknął Luc, a ja rozejrzałam się z niepokojem po ciemnych oknach otaczających nas domów.

Teraz, kiedy wiedziałam, że tam są, czułam na sobie spojrzenia. Hrabia zacisnął urękawiczoną dłoń na rękojeści miecza, a jego sylwetka emanowała napięciem, gdy rozglądał się dookoła.

– Nie powinniśmy zwlekać – powiedział i wydłużył krok tak, że musiałam truchtać, by za nim nadążyć.

Rozluźnił się dopiero, kiedy dotarliśmy do pałacu wznoszącego się nad spowitą mgłą rzeką. Choć ciemność nie pozwalała mi obejrzeć go w całości, podejrzewałam, że jest ogromny. Przeszliśmy przez pozłacaną bramę strzeżoną przez uzbrojone trolle i ruszyliśmy długą drogą, wzdłuż której ustawiono marmurowe i szklane rzeźby. Przed nami wznosiło się wejście do pałacu, w blasku światełka hrabiego białe i migoczące złotem. Wydawało się bardziej wystawne od bramy pałacu regenta w Trianon, ale najbardziej uderzyła mnie cisza. Żadnego stukotu kopyt, szczekania psów czy głosów. Jedynie spadająca woda i wszechobecny srebrzysty blask trollowego światła.

– Tędy, proszę – powiedział hrabia, prowadząc nas przez niestrzeżone wejście do pałacu.

W środku było o wiele ciemniej niż na zewnątrz, jedyne źródło światła stanowiła kula podążająca za trollem.

– Wszyscy macie te światełka? – spytałam. – Jak one działają?

Spojrzał na kulę, która zaświeciła jaśniej, stała się większa, podzieliła na trzy małe kulki i znów połączyła.

– Magia nie daje się wyjaśnić – odparł.

A ja nie miałam okazji poprosić o jakiekolwiek wyjaśnienie, gdyż dotarliśmy do drzwi strzeżonych przez jednego trolla. Nie… przez dwóch? Starałam się nie gapić na trolla, kiedy go mijaliśmy, ale nigdy wcześniej nie widziałam żadnego dwugłowego stworzenia. Oba jego oblicza pozdrowiły hrabiego i powiedziały do niego „milordzie”, uznałam więc, że było to jednak dwóch trolli.

– Radziłbym, żebyś nie odzywała się niepytana – szepnął, kiedy szliśmy długim korytarzem. Obejrzawszy się przez ramię na Luca, dodał: – Ty też.

Nasze buty hałasowały na płytkach posadzki, odgłos ten odbijał się echem od ścian ogromnego pomieszczenia. Na ścianach wisiały lustra, ukazujące moją przerażoną twarz. Obok każdej z kolumn podtrzymujących dach stała złocista lampa wyrzeźbiona na kształt fantastycznej istoty, a z jej oczu świeciło trollowe światło. Na sklepieniu wymalowano freski, ale półmrok ukrywał szczegóły.

Siedząca na odległym podwyższeniu para trolli przyciągnęła mój wzrok, gdyż ogromnie się od siebie różniły. Mężczyzna siedział na tronie, a raczej przycupnął na nim, gdyż jego ogromne, okryte jedwabiem fałdy nie mieściły się między oparciami tronu. Wpatrywał się we mnie uważnie, a jego błyszczące oczy wydawały się przebiegłe. Obok tronu stała niezwykle piękna kobieta, długie czarne loki opadały na jej zdobione klejnotami aksamitne szaty. Wyraz jej twarzy był nieobecny, a kiedy uśmiechnęła się z rozmarzeniem, zadrżałam.

Hrabia zatrzymał się i ukłonił głęboko. Dygnęłam niezgrabnie.

– Wasza wysokość, przedstawiam mademoiselle Cécile de Troyes.

Korpulentny król popatrzył na mnie z góry, a później machnął ręką obok głowy. Hrabia pospiesznie zsunął kaptur mojego płaszcza.

– Hmm – mruknął król, krzywiąc się. – Nie jestem pewien, czy na coś takiego się umawialiśmy, chłopcze. Spodziewaliśmy się, że dziewczyna będzie atrakcyjna.

Gdybym nie była tak przerażona, poczułabym się urażona.

Hrabia przyszedł mi na ratunek.

– Wiele przeszła, wasza wysokość. Spotkali się ze sluagiem, a przewodnik nie traktował jej dobrze. Jestem pewien, że kiedy się ją oczyści i odpowiednio odzieje, będzie pięknością.

Nie przejmowałam się w najmniejszym stopniu, czy trolle uznają mnie za atrakcyjną, ale byłam wdzięczna za słowa lorda Marca. Coś w tonie jego głosu sugerowało, że nie popiera tego, co mi robiono. I dał mi słowo, że nigdy mnie nie skrzywdzi. Stojąc między Lukiem a królem, doszłam do wniosku, że Marc był jedyną osobą, którą mogłam uznać w tym miejscu za przychylną.

– Hmm. – Król zmierzył mnie wzrokiem, mrużąc srebrne oczy. – Pod tym brudem rzeczywiście coś może być.

– Pozwólcie mi ją zobaczyć – powiedział ktoś piskliwie, a ja rozejrzałam się po sali w poszukiwaniu źródła głosu. – Odwróć się! – polecił głos, i tak też zrobiłam.

– Nie ty, dziewczyno – stwierdził król.

Kiedy z powrotem stanęłam przodem do tronu, poczułam, że kręci mi się w głowie.

– Ojej – powiedziałam. – Ojej, ojej.

Polecenie odwrócenia się zostało wydane królowej, a z jej pleców wyrastała kobieta wielkości lalki, która gestem kazała mi się zbliżyć.

– Podejdź tutaj, dziewczyno.

Znieruchomiałam ze sztywnymi kolanami, a moje serce biło tak głośno, że niemal zagłuszało wodospad. Królowa zaczęła iść tyłem w moją stronę, ale zaplątała się w tkaninę spódnicy i omal się nie przewróciła. Marc rzucił się do przodu, chwycił ją pod ramię i zapobiegł katastrofie, a ja wciąż nie mogłam się ruszyć.

Mały troll zrobił kwaśną minę.

– Można by się spodziewać, że po tylu latach nauczysz się chodzić tyłem, Matilde.

– Dziękuję, Marcu – zaświergotała królowa, ignorując swoją bliźniaczkę. Przesuwała się powoli, aż znalazłam się twarzą w twarz z jej miniaturową wypustką.

– Jestem Sylvie Gaudin, księżna de Feltre. – Zacisnęła malutkie dłonie na moich policzkach. Pisnęłam i z trudem powstrzymałam się, żeby ich nie odepchnąć. Spojrzenie jej srebrnych oczu przeszyło mnie i mogłabym przysiąc, że sięgnęła w głębiny mojej duszy. – To ona.

– Jesteś pewna? – spytał król ze swojej grzędy na tronie. – Nie pachnie najlepiej.

– Spełnia wszystkie kryteria wymienione w przepowiedni. Umiesz śpiewać, prawda? – spytała kobieta.

– Tak – wychrypiałam, choć nie wiedziałam, jakie to ma znaczenie. – Co zamierzacie ze mną zrobić?

– Złączyć cię z naszym drogim Tristanem – odparła z uśmiechem. – Zostaniesz księżniczką Trollus i matką jego dzieci, a w ten sposób uwolnisz nas wszystkich.

Świat zawirował, a ja wyrwałam się z jej uścisku. Za moimi plecami niewielka grupa trolli zebrała się w milczeniu, patrzyły teraz, jak zataczam się po schodach w ich stronę. Żaden z nich nie był zdeformowany, ale i tak wszystkie bez wyjątku były potworami. A ja miałam poślubić jednego z nich. Dzielić z nim łoże. Rodzić jego dzieci. Nie tak miało być. Miałam wyruszyć do Trianon, by zdobyć to, czego pragnęłam. Teraz nie tylko utraciłam wszystko – rodzinę, przyjaciół, marzenia – ale właśnie zostałam poinformowana, że resztę życia spędzę w koszmarze.

Usłyszałam poruszenie za plecami. Luc nachylił się, by podać mi chusteczkę.

– Przynajmniej będziesz bogata – szepnął mi do ucha. – Zamknij oczy i myśl o złocie.