Dla Michaela Curhama i Jacka
Curhama, z całą moją miłością
PROLOG
Obserwował ją od kilku dni, skryty w ogrodzie w samym środku placu. Inni narzekali na zaciemnienie – na to, jak sprawia, że czujesz się niczym ślepiec, ledwo mogąc dojrzeć własne stopy – ale nie on. On lubi to, jak wszyscy stają się bezbronni – nawet strażnicy cywilnej obrony przeciwlotniczej w tych hełmach jak puszki i podrobionych mundurach wojskowych. Ich piskliwe gwizdki i kiepskie latarki nie mogą równać się z tą niezgłębioną ciemnością. Nie mogą równać się z nim – prawdziwym żołnierzem. Ostatecznie, żaden z nich nie zauważył go podczas wieczornych patroli, gdy warczeli na ludzi, żeby się ukryli, bo wyły syreny alarmowe. Lubi, jak ciemność owija się wokół niego niczym peleryna, czyniąc go idealnym myśliwym, skradającym się do ofiary, wiedzącym, że w każdej chwili może wyłonić się z cieni i skończyć to. Wykończyć ją. Wykończyć ich.
Tej nocy, po tym jak bombowce w końcu odleciały i rozległ się dźwięk odwołania alarmu, a ludzie zaczęli wyłaniać się z kryjówek niczym przestraszone szczury, razem wrócili do domu. Każdą cząstką swojego ciała musiał się powstrzymywać, żeby nie sięgnąć po broń i nie skończyć tego od razu, zwłaszcza że mieli czelność stać przed drzwiami frontowymi, całując się. Gniew rośnie w nim na to wspomnienie, pierś się zaciska, a wzrok rozmazuje. Jak śmieli zrobić z niego głupca w taki sposób? Ale nie jest głupcem, przypomina sam sobie. Jest tym mądrym. Bo wie, jak ta historia się zakończy. I to on zdecyduje, kiedy dokładnie.
Pierwsze promienie świtu barwią niebo na fioletowo i niebiesko, a ptaki zaczynają śpiewać na gołych drzewach. Czas na niego, musi się przyczaić, podczas gdy umęczony nalotami Londyn obudzi się ze snu. Ale wkrótce wróci. Kształt pistoletu przy pasku płaszcza dodaje mu otuchy. Tak, wróci tu wkrótce, żeby dokończyć sprawę.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Wrzesień 1940
Zaciągając grube, welwetowe zasłony na zamknięte żaluzje, Ruby pomyślała, że z wszystkich tych razów, kiedy organizowała seanse spirytystyczne, dzień z trzydziestostopniowym upałem był zdecydowanie najgłupszym wyborem. To dopiero jej trzeci wieczorek towarzyski, jak lubiła je nazywać. Poprzednie dwa zorganizowała wieczorem, ale dzisiaj miała zaplanowaną kolację z pewnym siebie, choć nieco nudnym podpułkownikiem w Savoyu, więc wszystko przyspieszyła. Teraz głęboko żałowała tej decyzji, czując krople potu spływającego po karku.
– Mam zapalić świece? – zapytała Kitty, wbiegając do pokoju z pudełkiem zapałek w dłoni. Przypominała Ruby osobę z wyblakłego, naszkicowanego ołówkiem obrazka, z tymi jasnoblond włosami spiętymi w kucyk, w ponurej, liliowej podomce i cielistych rajstopach.
– Czemu nie? – wykrzyknęła Ruby. – Równie dobrze możemy przyspieszyć mój zgon w tym przeklętym upale. Już widzę nagłówki w jutrzejszej gazecie: „Uniknęła Szkopów, a zniszczyło ją słońca kilka snopów”. Albo może: „Niezwykłą nestorkę niszczy niebotyczny upał”. Redaktorzy wydają się ostatnio zachwyceni aliteracją.
– Zapalę tylko kilka – wymamrotała Kitty, unosząc cienkie brwi.
Nawet w takim upale chuda jak szczapa Kitty wciąż była biała jak papier. Ruby starała się utuczyć ją różnymi mięsami, serami i czekoladkami z Fortnum & Mason, ale bez rezultatu. Wydawało się, że wszystko, co ta biedna dziewczyna zjadała, było spalane, gdy tylko trafiło do jej ust. Ruby nie mogła przestać się uśmiechać, kiedy wyobrażała sobie mózg Kitty pracujący jak tłok, który spalał kalorie, generując pełne przerażenia myśli.
Gdy Kitty zaczęła zapalać białe świece na środku stołu, Ruby wypiła łyk wody z cytryną i miodem. Odkąd rok temu zaczęła się wojna, dostanie cytryny można było porównać do odnalezienia jednorożca, ale dzięki jej kontaktom na czarnym rynku udało jej się zdobyć jedną. Dobrze się stało, bo nie była pewna, czy jej gardło wytrzymałoby kolejny seans.
Wątpliwości, których doświadczała przed wcześniejszymi wieczorkami, zaczęły przepływać przez jej głowę. Czy będzie w stanie przekonać swoich gości, że otrzymywali wiadomości od swoich najbliższych zmarłych? Czy spłonie w piekle, jeśli takie miejsce w ogóle istniało, za oszukiwanie ludzi?
Odgoniła wątpliwości, przypominając sobie, dlaczego w ogóle zaczęła organizować seanse – żeby pokrzepić ludzi i dać im odrobinę pocieszenia w tych wyjątkowo niepewnych czasach. Może dzisiaj w końcu otrzyma prawdziwą wiadomość z zaświatów. Z pewnością nie chodziło o brak starań. I przecież nie kazała ludziom płacić za przychodzenie. Robiła to z czystego współczucia.
Wróciła myślami do pierwszego seansu, w którym brała udział jako nastolatka, po tym jak jej ukochany ojciec został zabity w wielkiej wojnie. Ojciec był osobą, którą kochała najbardziej na świecie. Myśl, że już nigdy nie wróci do domu, nie poprowadzi jej krokami walca przez salon, nie uraczy jej opowieściami o swoich podbojach jako gwiazda teatru na West Endzie, sprawiła, że usychała z rozpaczy. Gdy usłyszała ojca jeszcze raz – nieważne, że poprzez dość przerażające medium: brzuchatą, pokrytą włochatymi kurzajkami Madame Blavosky – mówiącego jej, że musi ruszyć dalej ze swoim życiem i „przeżyć je z zapałem!”, wszystko się zmieniło. Znowu poczuła delikatny przebłysk nadziei, co dało jej możliwość życia w pełni – dar, którego niestety nigdy nie otrzymała jej biedna matka.
Ruby zerknęła na portret swojej matki w sepii, wiszący nad kominkiem. Zdjęcie zostało zrobione pięć lat wcześniej – trzy lata przed śmiercią matki. Tak długo żyła pogrążona w żałobie, że jej usta na stałe wygięły się w dół. Kontrast z promieniejącą panną młodą z błyszczącymi oczami z portretu ślubnego był szokujący. Ruby nie mogła powstrzymać drżenia, pomimo gorąca. Los matki był czymś, czego przez lata starała się unikać, za wszelką cenę.
Wzięła notatnik, pióro i buteleczkę atramentu z kredensu i położyła wszystko na stole. Pismo automatyczne mogłoby być łatwiejszym rozwiązaniem przy takiej pogodzie. Oczywiście musiałaby improwizować i odczytywać wszystko swojej widowni. To coś, czego nauczyła się od ojca. „Każda publiczność jest inna”, powiedział jej kiedyś, opowiadając o swojej karierze aktorskiej. „Musisz odczytywać ich energię i grać według niej”. Wtedy nie rozumiała, co miał na myśli, ale teraz jego rada dobrze jej służyła.
Rozległ się dzwonek do drzwi, wyrywając ją ze wspomnień.
– Twój pierwszy gość – wymamrotała Kitty.
Kitty miała zwyczaj mówienia o rzeczach oczywistych, ale Ruby starała się nie mieć jej tego za złe. Odkąd na początku wojny ta nieśmiała, młoda kobieta została jej lokatorką, wprowadzając się do mieszkania nad jej własnym, Ruby postanowiła sobie, że postara się wydobyć ją ze skorupy. Zaciągnięcie jej do pomocy przy seansach było częścią wielkiego planu, chociaż Kitty wciąż ledwo się odzywała.
Ruby dokończyła swój napój z cytryną i miodem, po czym usiadła. Serce łomotało jej w piersi. „Starasz się tylko pomagać ludziom”, przypomniała sobie.
– Jestem gotowa ich przyjąć – zagrzmiała swoim głosem medium. Prawda była taka, że ani trochę nie czuła się gotowa. – Proszę, pomóż mi, papo – wyszeptała, modląc się, by duchy rzeczywiście istniały, a ojciec ją obserwował.
Kitty wróciła do pokoju, prowadząc mężczyznę w średnim wieku z krawatem w grochy i pasującą opaską wokół filcowego kapelusza. Upał jemu również dał się we znaki, bo już zdjął marynarkę, a pod pachami widać było plamy potu na koszuli.
– To jest pan Blackwell, panno Glenville – wymamrotała Kitty.
Pan Blackwell był pierwszym „członkiem publiczności”, który miał uczestniczyć w seansie Ruby, bo odpowiedział na dyskretną reklamę, którą umieściła na tablicy ogłoszeń w British Library. Wtedy sądziła, że łatwiej będzie przekazywać wiadomości od zmarłych ludziom, których nie znała, ale teraz nie była tego taka pewna i żołądek jej się ścisnął.
– Dzień dobry, panie Blackwell, proszę zająć miejsce – powiedziała Ruby, wskazując na krzesło po swojej prawej. Spojrzała znacząco na Kitty.
– Och, yy, tak, czy mogę zabrać pana kapelusz, sir? – wyjąkała Kitty.
– Dziękuję. – Pan Blackwell usiadł i wyjął chusteczkę z kieszeni, by otrzeć brwi. Jego oczy przesuwały się z jednego miejsca w drugie.
Gdy rozglądał się po pokoju, Ruby przyglądała się jemu, szukając wskazówek. Mężczyzn często trudniej było odczytać niż kobiety, bo nosili mniej dodatków. Spojrzała na jego twarz: cienie pod oczami, draśnięcie na szczęce, gdzie wyraźnie zaciął się przy goleniu. Zerknęła na jego pulchne palce spoczywające na stole. Bez obrączki. Może był wdowcem.
– Przyjechał pan z daleka, panie Blackwell? – zapytała.
– Tylko z Clapham – odparł. Miał łagodny głos, brzmiał na wykształconego. Ruby oceniła, że miał około pięćdziesięciu lat. Może stracił syna w walkach we Francji.
Dzwonek zadźwięczał ponownie, a Kitty pobiegła do drzwi, wracając z Mary Scott. Mary uczestniczyła w każdym z wieczorków Ruby. Kiedyś była sprzątaczką jej matki i przychodziła, by otrzymać wiadomość od męża. Bill zginął trzy miesiące wcześniej w bitwie o Dunkierkę. Ruby postanowiła, że zacznie wiadomością właśnie do niej, żeby zyskać zaufanie pana Blackwella.
– Dzień dobry, panno Glenville. – Mary posadziła z westchnieniem swoje korpulentne ciało przy stole. – Niech mnie, jest tak gorąco, że można usmażyć jajko na ulicy!
– Naprawdę jest dość przerażająco – zgodziła się Ruby.
Gdy Mary zdjęła marynarkę i kapelusz, dało się zauważyć, że kobieta miała nierówno zapięte guziki koszuli, a odrosty jej szarych włosów były przetłuszczone. Biedna kobieta wyglądała na zniszczoną rozpaczą. Ruby odnotowała w pamięci, żeby przekazać jej wyjątkowo pokrzepiającą wiadomość od Billa.
Dzwonek rozbrzmiał kolejny raz, a Kitty wróciła z dwójką pozostałych gości – byłą tancerką Charlotte, z którą Ruby zaprzyjaźniła się pewnego wieczora przy drinkach w Florida Club, oraz jej starszą ciocią Maud, która, według Charlotte, desperacko pragnęła otrzymać wiadomość od brata Rogera, zmarłego na raka kilka miesięcy temu. Ruby była bardzo wdzięczna, gdy jej goście zdradzali informacje na temat swoich zmarłych – to bardzo ułatwiało jej pracę.
Wymieniła kilka uprzejmości z kobietami, zauważyła uważne spojrzenie Maud i posadziła ją na krześle najdalej od siebie. Kitty zabrała kapelusze i marynarki kobiet, po czym opuściła pokój. Ruby odchrząknęła.
– Dzień dobry wszystkim – powiedziała. – Witam na naszym spotkaniu, podczas którego, mam nadzieję, dołączą do nas pewne wyjątkowe dusze, bliskie waszym sercom. Chciałabym prosić was, żebyście położyli dłonie na stole, o tak. – Położyła dłonie płasko na stole, modląc się, by tym razem nie drżały z nerwów. – I przesuńcie je w ten sposób, żeby czubki waszych małych palców dotykały czubków małych palców dłoni osób siedzących obok was, tak aby stworzyć krąg. Potem proszę, byście zamknęli oczy, gdy będę odmawiać modlitwę o ochronę. – Sprawdziła, czy wszyscy zamknęli oczy. – Niech światłość naszego Pana świeci nad nami – zaczęła, dodając milczącą modlitwę, żeby Bóg, jeśli rzeczywiście istnieje, był tak pełen wybaczenia, jak twierdził. – Niech Boża obecność chroni nas ode złego… – Poczuła, jak palec pana Blackwella zadrgał. – I niech ci, których pragniemy wysłuchać, odwiedzą nas dzisiaj. Amen.
Wymamrotane słowo „Amen” poniosło się wokół stołu.
– Czy ktoś tu jest? – zapytała Ruby, jeszcze zniżając ton głosu. Czekała przez chwilę, starając się oczyścić umysł, na wypadek gdyby jakiś duch rzeczywiście spróbował się z nią skontaktować. – Proszę, ujawnij swoją obecność. – Palec pana Blackwella zadrgał ponownie. Pot wystąpił na czoło Ruby. – Przemów do nas, żebyśmy mogli ulżyć twojemu brzemieniu! – wykrzyknęła. Ale to nic nie dało. Jedyne, co słyszała, to tykanie stojącego zegara w rogu, coraz głośniejsze i głośniejsze. Nie było nic więcej, znowu będzie musiała udawać. Wzięła głęboki wdech przez nos i uniosła tylną część języka do podniebienia. Napięła mięśnie brzucha i delikatnie rozchyliła wargi. – Tutaj – powiedziała głośno i wyraźnie do osób w drugim końcu pokoju.
– Ooch! – zaskrzeczała Maud, sprawiając, że pan Blackwell podskoczył.
– Wyczuwam bardzo silną obecność – wyszeptała Ruby. – Proszę, złapmy się za ręce, żeby utrzymać to połączenie. – Mary i pan Blackwell chwycili jej dłonie. Jego była gorąca i spocona. – Do kogo chcesz przemówić? – zapytała. Opuściła lekko głowę, żeby wyglądało, jakby wpadła w trans, a po chwili powiedziała dobitnie: – Do Mary. – Teraz jej głos poniósł się z drugiego końca pokoju.
– Och, to znowu mój Bill – powiedziała Mary. – Witaj, Bill, skarbie. Jak się miewasz?
Ruby odetchnęła z ulgą. Słowa zaczynające się na M, jak Mary, zawsze sprawiały trudność, gdy chodziło o przenoszenie głosu. Ale nauczyła się tej sztuki na kolanach jednego z najznamienitszych brzuchomówców na świecie – jej dziadka, Fantastycznego Fredericka Rose. Wzięła głęboki wdech przez nos, zanim znowu przemówiła głośno i wyraźnie:
– Gdy ty jesteś smutna, ja również.
– Och, Bill. – Usłyszała, jak Mary pociągnęła nosem.
– Chcę, żebyś była szczęśliwa. – Ruby kołysała się w przód i w tył, jakby była w transie.
– Przepraszam, Bill – powiedziała Mary. – Ostatnio byłam taka przybita, ale obiecuję, że będzie lepiej.
Ruby ponownie nabrała powietrza.
– Kocham cię, kaczuszko.
– Też cię kocham, Bill.
Ruby otworzyła oczy i zerknęła na Mary. Z ulgą zobaczyła uśmiech na jej twarzy, który od razu rozgrzał jej serce.
– Musiał nade mną czuwać – stwierdziła Mary. – Miałam naprawdę ciężki tydzień.
– On zawsze nad tobą czuwa – odpowiedziała Ruby z uśmiechem. Gardło znowu zaczęło ją boleć od głośnego mówienia. Zerknęła na notatnik i zaczęła poruszać lekko ramionami. – Wyczuwam obecność kolejnej duszy. Ale ta chce pisać przeze mnie. – Puściła dłonie Mary i pana Blackwella, by podnieść długopis. Głowa jej pulsowała. Niech szlag trafi ten upał.
Gdy już miała zacząć udawać, że wpadła w kolejny trans, z zewnątrz dobiegło ich wysokie wycie.
– Cholerne syreny – mruknęła Charlotte. – Zapewne kolejny fałszywy alarm.
Ruby przerwała na chwilę. Powinni się ukryć od razu, kiedy usłyszeli ostrzeżenie o ataku powietrznym, ale jak dotąd Londyn pozostawał raczej nietknięty przez niemieckie bombardowanie. Wydawali się zainteresowani tylko ostrzałem lotnisk na przedmieściach.
– Co chcecie robić? – zapytała grupę. Zwykle była niechętna do przestrzegania tych rozkazów, ale to mogłaby być idealna wymówka do wcześniejszego zakończenia seansu.
– Na moje kontynuujemy – powiedziała Mary. – Nic nam nie będzie, mój Bill nad nami czuwa.
Ruby rozejrzała się po pozostałych. Ku jej rozczarowaniu wszyscy przytakiwali, nawet podenerwowany pan Blackwell.
– W porządku, kontynuujmy. – Zamknęła oczy. – Nadal tu jesteś, przyjacielu? Do kogo chcesz przemówić? – Starając się stłumić wycie syren, Ruby zaczęła kołysać się w przód i w tył. – Wyczuwam duszę młodego mężczyzny. – Pochyliła głowę, by nie zauważyli, że otworzyła oczy i zerknęła szybko na pana Blackwella. Nagle wydawał się bardzo zaalarmowany.
– J-jak on wygląda? – wyjąkał.
– Średniego wzrostu. – Ruby znowu zerknęła w bok. Twarz pana Blackwella była pusta. Kropelka potu spłynęła po jej twarzy. – W zasadzie wyczuwam, że był nieco niższy.
Pan Blackwell zaczął przytakiwać.
– Myślę, że mógł być synem kogoś z tu obecnych – powiedziała Ruby.
Pan Blackwell zmarszczył brwi i zrobił rozczarowaną minę. Cholera. Skoro ten młody mężczyzna nie był synem, to kim był dla pana Blackwella? Może bratankiem.
– A może jest czyimś bratankiem.
Ponownie żadnej reakcji ze strony pana Blackwella.
Napięcie w głowie Ruby wzrosło. Ten upał przytępiał jej zmysły. Wtedy pomyślała o dandysowatym ubiorze pana Blackwella i coś przyszło jej do głowy. Zaczęła pisać, używając prawej ręki, zamiast jak zwykle lewej.
NASZA MIŁOŚĆ JEST NAPRAWDĘ WYJĄTKOWA, zapisała koślawymi literami.
Pan Blackwell sapnął.
Uff, poszczęściło jej się po raz trzeci. Ruby pomyślała o swoim przyjacielu, Teddym, jeszcze z czasów, gdy mieszkała w Nowym Jorku. On też był w takiej relacji. W przeciwieństwie do wielu osób wykazujących się przesadną poprawnością polityczną, jej kompletnie nie obchodziło, w kim ludzie się zakochiwali. Ale wiedziała, że mężczyźni tacy jak Teddy przechodzili trudne chwile, starając się zachować swoją miłość w tajemnicy. Serce ścisnęło jej się na myśl o biednym panu Blackwellu.
Westchnęła dla lepszego efektu i zaczęła ponownie pisać. NASZA MIŁOŚĆ JEST Z TYCH NAJODWAŻNIEJSZYCH, PRZECIWSTAWIA SIĘ CZASOWI, PRZESTRZENI I NIENAWIŚCI INNYCH. Usłyszała, jak pan Blackwell zaszlochał cicho. KIEDY JESTEŚ SMUTNY, POMYŚL O NASZYCH WYJĄTKOWYCH CHWILACH, zapisała, uznając, że każda para musiała mieć przynajmniej jeden wspólny moment, który uważała za wyjątkowy.
I rzeczywiście, pan Blackwell zaczął przytakiwać entuzjastycznie.
Usatysfakcjonowana, że mężczyzna wyjdzie bardziej zadowolony, niż przyszedł, Ruby przeniosła uwagę na Maud. Ale kiedy miała już zacząć przekazywać wiadomość od Rogera, dziwne brzęczenie wypełniło wilgotne powietrze.
– Co to jest, u diabła? – zapytała Mary.
Ruby postanowiła to zignorować. Jeśli będzie działać sprawnie, może zakończyć wszystko w ciągu kilku najbliższych minut. Ale brzęczenie stawało się coraz głośniejsze, jakby na zewnątrz zgromadził się rój wściekłych szerszeni.
– Co u licha? – wymamrotał pan Blackwell.
Ruby otworzyła oczy i zobaczyła, że pozostali członkowie kręgu spoglądali z lękiem w stronę okna.
– Pozwólcie, że sprawdzę – powiedziała. Podeszła i zerknęła przez szczelinę w zasłonach. – Ojej! – wykrzyknęła. Dziwny cień padł na plac, jakby chmura przesłoniła słońce.
– Co się dzieje? – zapytała Charlotte.
Ruby spojrzała w niebo. Wypełniło się czymś, co wyglądało jak setki czarnych ptaków, wszystkie leciały w schludnych formacjach w kształcie litery V.
Rozległo się pukanie do drzwi salonu i Kitty wpadła do środka, jej blada twarz choć raz była zarumieniona.
– Ja… przepraszam, że przeszkadzam, panno Glenville, ale… ale… Niemcy tu są!
ROZDZIAŁ DRUGI
Wrzesień 1940
Joseph wyjrzał przez okno, serce łomotało mu w piersi. Gdy usłyszał wycie syren, założył, że to kolejny fałszywy alarm. Ale teraz niebo wypełniały niemieckie bombowce, niczym rój ogromnych, czarnych ciem. Dlaczego tak wiele z nich przelatywało nad Londynem? Czy to początek tej inwazji, której bali się od dawna? Żołądek mu się ścisnął na myśl o faszystowskich nazistach, którzy podbili tak wielki obszar Europy i teraz zbliżali się do brytyjskich brzegów. Ludzie sądzili, że skoro nie zgadzał się wstąpić do wojska ze względu na przekonania, te sprawy w ogóle go nie obchodziły. Ale nic nie mogło być dalsze od prawdy. Joseph nienawidził nazistów i ich brutalnego reżimu. Właśnie dlatego odmawiał służby – brzydził się wszelkiego zabijania.
Wziął starą puszkę po tabace z kominka i wcisnął ją do kieszeni spodni. Trzymał w niej kilka fotografii rodziców i nieśmiertelnik brata. To jedyne rzeczy, które uważał za warte ratowania w tak wyjątkowej sytuacji, i nie potrafił zdecydować, czy to tragiczne, czy wyzwalające.
Rozejrzał się po pokoju, modląc się, by nie był to ostatni raz, kiedy widzi to miejsce, i nie zawracając sobie głowy bagażem, wyszedł tylnymi drzwiami mieszkania i zbiegł po schodach. Gdy dotarł do hallu z ogromnym żyrandolem i podłogą w biało-czarną kratę, drzwi do mieszkania na parterze stanęły otworem, co sprawiło, że serce mu zamarło. Odkąd przeprowadził się na Pendragon Square prawie rok wcześniej, Joseph robił, co mógł, żeby unikać właścicielki. Była wszystkim, czego nienawidził: próżna, rozpieszczona i dobrze sytuowana. Jak inaczej można opisać młodą kobietę, która odziedziczyła tak wielki dom w jednej z najmodniejszych części Londynu i z tego, co wiedział, nie musiała przepracować ani dnia w życiu?
Ale zamiast właścicielki pojawił się dość zarumieniony mężczyzna w czerwonej muszce. Zauważywszy Josepha, ukłonił się i przeszedł przez hall. Gdy otworzył drzwi, brzęczenie stało się jeszcze głośniejsze. Joseph westchnął. Ruby musiała znowu zorganizować jeden ze swoich „seansów”. Kiedy Kitty powiedziała mu o decyzji panny Glenville, by zacząć organizować seanse spirytystyczne, krew zawrzała mu w żyłach. Jaki tupet miała ta kobieta, wykorzystując ludzi opanowanych rozpaczą. Przecież nie potrzebowała pieniędzy, wyglądało na to, że jej rodzina ze strony matki miała na własność połowę Szkocji, więc musiała to robić z chciwości, nudy albo okrucieństwa, a może mieszanki wszystkich trzech.
– W porządku, kochany? – zapytała jedna z biednych ofiar Ruby, zauważając go na schodach. – Chyba przyjechał Jerry.
Joseph przytaknął.
Gdy ruszył za kobietą do drzwi frontowych, Kitty wybiegła z mieszkania cała spanikowana. Joseph lubił Kitty, chociaż ledwo się odzywała. Nie dziwiło go szczególnie, że była skryta jak mysz. Mieszkał nad jej mieszkaniem, więc słyszał ostre krzyki jej męża późno w nocy, a potem ciche szlochy Kitty. Zastanawiał się, czy Kitty ulżyło tak bardzo jak jemu, gdy jej męża zabrano do wojska i wysłano na południowe wybrzeże.
Kiedy Joseph dotarł do drzwi frontowych, usłyszał w oddali terkot wystrzałów przeciwlotniczych. Ale czy to sprawi jakąkolwiek różnicę wobec tego niemieckiego pokazu sił?
– Cóż, Hitler wie, jak zniszczyć słoneczną sobotę!
Joseph od razu spiął się na dźwięk dziarskiego głosu Ruby za swoimi plecami. Jak mogła z tego żartować? Jeśli wszystkie te samoloty zrzucą swoje bomby, setki ludzi w jednej chwili mogą stracić życie.
– Lepiej, żeby nie zrujnowali moich planów na wieczór – ciągnęła, podążając za nim do schodów i zamykając drzwi frontowe. Jak zwykle wyglądała perfekcyjnie, miała na sobie dopasowaną, czarną suknię i jasnozielone szpilki. Na palcu błyszczał ogromny szmaragd. Z tego, co Joseph wiedział, Ruby nie miała męża i wcale go to nie zaskakiwało. Kobieta była nie do zniesienia, martwiła się o plany na wieczór, choć zaraz mogli zaatakować ich Niemcy. Irytowało go to jeszcze bardziej, zwłaszcza że była tak piękna. Z falowanymi, kruczoczarnymi włosami i ustami jak płatki róż wyglądała, jakby wyskoczyła prosto z kart baśni, jak jakaś zaczarowana królewna. Gdyby na świecie istniała jakakolwiek sprawiedliwość, urodziłaby się garbata i powykręcana. Ale świat nie znał sprawiedliwości, Joseph nauczył się tego dawno temu.
Ignorując Ruby, pobiegł do otoczonego drzewami ogrodu na środku placu. Na początku wojny wybudowano tam schron dla mieszkańców. Na szczęście dotąd nie okazał się przydatny.
– Kierują się na wschód – mówiła dalej Ruby, wpatrywała się w samoloty na niebie i wyraźnie nie przejmowała się tym, że mężczyzna nie wykazywał chęci do rozmowy. – Jak myślisz, dlaczego akurat na wschód?
– Może w stronę doków – odparł Joseph niemrawo.
Kiedy dotarli do wejścia schronu, udało mu się jakoś przywołać dobre maniery, odsunął się i przepuścił ją przodem.
– Przy tym wszystkim, co nas czeka… – rzuciła Ruby dramatycznie i ruszyła w dół betonowych schodów.
Gdy Joseph poszedł za nią, potrzebował chwili, by jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności po jasnych promieniach słońca na zewnątrz. Schron był długi i wąski, bardziej jak tunel niż pokój, ściany wyłożono blachą falistą. Gdy jego oczy przywykły, zobaczył rzędy przerażonych twarzy, wszystkie podniesione, nasłuchiwali i czekali.
Joseph miał nadzieję, że uda mu się uciec od Ruby, ale skoro schron był prawie pełny, nie miał innego wyboru, jak tylko usiąść naprzeciwko niej. Czując, że puszka po tabace wbija mu się w nogę, wyjął ją i zaczął oglądać zawartość, nie tylko by nabrać otuchy. Jeśli będzie wyglądał na zajętego, może Ruby powstrzyma się przed odzywaniem do niego. Wyczuł palcami okrągły, skórzany nieśmiertelnik. W mroku schronu nie był w stanie dostrzec plamy krwi tuż pod imieniem brata. Liam dopiero co skończył osiemnaście lat, gdy został zaszlachtowany w Ypres. Jak wielu innym, odebrano mu życie, jeszcze zanim ono na dobre się zaczęło. Wskutek tego życie jego ojca również zostało zabrane. Wciąż czuł wstyd, że nie rozpoznał tej wychudzonej, zawszonej postaci, która wracając z okopów, pojawiła się pewnego dnia na ich podwórzu w Blackpool, sprawiając, że Joseph upuścił piłkę ze strachu. Zniknął ten zabawny mężczyzna, którego pamiętał z wczesnego dzieciństwa, pozostała tylko pusta skorupa.
– Och, jeśli zamierzasz zapalić, bądź tak miły i skręć jednego też dla mnie – powiedziała Ruby, wskazując na puszkę.
– To nie tabaka – odparł Joseph.
– Więc co?
Joseph westchnął.
– Kilka rzeczy osobistych.
Ruby się zaśmiała.
– Chciałabym być w stanie spakować wszystkie moje dobra doczesne w puszce po tabace.
Kitty zachichotała obok niej, a potem rzuciła mu przepraszające spojrzenie.
Joseph się zarumienił.
– Cóż, może świat byłby lepszym miejscem, gdyby ludzie nie skupiali się na posiadaniu tylu rzeczy.
– No proszę… – Ruby pochyliła się i zniżyła głos do szeptu. – Jesteś komunistą?
– Nie, nie jestem – warknął.
– Nie przeszkadzałoby mi, gdybyś był, po prostu przy twoich poglądach na temat wojny… – Ruby zerknęła na plakietkę Peace Pledge Union[1] na klapie jego marynarki. – Myślałam…
– Cóż, źle myślałaś.
W oddali rozległ się huk, niosący się wibracją po ziemi.
– Co to było? Zaczęli bombardowanie? – wykrzyknęła Kitty, odwracając się do Ruby. Wyglądała na przerażoną.
– Nie martw się. Jesteśmy tu bezpieczni. Prawda, panie O’Toole? – Ruby spojrzała na Josepha.
– Oczywiście – zgodził się, chociaż z każdym dudnieniem wibrującym po jego kręgosłupie jego strach wzrastał. Czy byliby bezpieczni w tym schronie, gdyby wymierzono w nich bezpośredni cios? A może czekali, by zostać pogrzebani żywcem w tym wzmacnianym blachą grobowcu?
[1] Peace Pledge Union – organizacja pozarządowa promująca pacyfizm z siedzibą w Wielkiej Brytanii (przyp. tłum.).
ROZDZIAŁ TRZECI
Wrzesień 2019
Powinnam była wiedzieć, że związek Marty’ego i mój był skazany na porażkę, gdy tylko odwrócił się do mnie i powiedział: „Nigdy nie mógłbym poślubić kobiety, która zarabia więcej ode mnie”. Ale powiedział to podczas naszej drugiej randki, gdy byłam upojona winem i możliwościami, więc postanowiłam to zignorować. Nigdy, nawet przez chwilę nie sądziłam, że w ten sposób rzucił klątwę, która miała mnie prześladować.
Stoję na chodniku i patrzę na mój nowy dom po ślubie i po zerwaniu: plac Świętego Jerzego 22, Pimlico. Elegancka, gregoriańska kamienica w małym zakamarku Londynu, schowanym za Victorią, rzut kamieniem od rzeki. Chcę cieszyć się, że tu jestem. Chcę czuć się wdzięczna, że zarabiam tyle, by móc sobie pozwolić na takie eleganckie mieszkanie. Chcę czuć dumę, że udało mi się wyrwać tak daleko od Manchesteru, w którym się urodziłam. Ale jedyne, co czuję, to odrętwienie.
Wyjmuję klucze z torebki. Nadal są przyczepione do breloczka z agencji nieruchomości z napisem „Tam dom twój, gdzie serce twoje”. Coś w tej sentencji wywołuje niepokojący obraz serca agenta nieruchomości smażącego się w moim kominku, więc odnotowuję w pamięci, żeby pozbyć się tego breloka najszybciej, jak to możliwe.
Wchodzę na szerokie, kamienne stopnie do drzwi frontowych, gdy okno przesuwne na parterze otwiera się i wychyla się z niego głowa pełna długich, prostych, srebrnych włosów.
– Nie dzisiaj, dziękuję – grzmi butny głos.
– Słucham? – odpowiadam.
– Rozumiem, że jesteś z tej ohydnej firmy od okien z podwójnymi szybami, żeby spróbować przekonać mnie do wymiany moich. Cóż, może i wyglądam jak stara nietoperzyca, ale mogę zapewnić, że nadal jestem w posiadaniu wszystkich moich marmurowych podłóg i przesuwne okna też zostają. To zabytkowy budynek, wiesz!
– Ja nie…
– A co więcej, jeśli twoja firma wyśle jeszcze kogoś, żeby mnie dręczyć, podejmę w tej sprawie kroki prawne i zmiażdżę was w sądzie.
Przygryzam wargę, żeby powstrzymać się od śmiechu. Myśl o tym, że ta maleńka, przypominająca ptaka staruszka „miażdży” kogokolwiek, jest zabawna. Ale nie wolno mi się śmiać, bo ta srebrnowłosa torpeda widocznie jest moją nową sąsiadką.
– Halo, halo, co się tutaj wyprawia?
Odwracam się i widzę za sobą mężczyznę u stóp schodów. Jego włosy w kolorze pieprzu i soli są nienagannie ułożone, a skóra błyszczy głęboką opalenizną. Ma na sobie dobrze leżące czarne dżinsy i szarą koszulę z najnowszej kolekcji Toma Forda. Wiem to, bo jedną z dodatkowych korzyści stanowiska nowej redaktor naczelnej magazynu „Blaze” są zaproszenia na pokazy.
– Znowu odstawiasz ten swój wojowniczy występ, Pearl, kochanie? – mówi dalej mężczyzna, spoglądając na kobietę.
– To kolejna z zastępu tych oślizgłych sprzedawców naciągaczy, skarbie – odpowiada kobieta i tym razem nie jestem w stanie powstrzymać głośnego śmiechu.
– Nie jestem oślizgłym sprzedawcą naciągaczem – mówię. – Jestem nową sąsiadką. Właśnie kupiłam mieszkanie na samej górze.
– Niemożliwe! – Mężczyzna wbiega po schodach i wyciąga idealnie wypielęgnowaną dłoń. – Witamy w domu wariatów, moja droga.
– Przecież mogłaś coś powiedzieć – prycha Pearl, gdy mężczyzna ściska moją dłoń, po czym chowa głowę i zasuwa okno z głośnym szczękiem.
– Ojej – śmieję się – chyba nie zaczęłam najlepiej.
– Nie przejmuj się, Pearl – mówi mężczyzna. Teraz, gdy jest blisko, wychwytuję woń jego wody po goleniu. Pachnie tak drogo jak jego ubrania. – Dużo szczeka, ale nie gryzie. Jestem Heath. Mieszkam na pierwszym piętrze z moim mężem, Guyem.
– Miło cię poznać. Jestem Edi.
– Witamy na placu Świętego Jerzego, Edi. – Uśmiecha się do mnie promiennie, ukazując rząd idealnie białych zębów. – Musisz wpaść na drinka, żebyśmy mogli porządnie uczcić twoje przybycie, oczywiście kiedy już się zadomowisz.
Cieniutka wiązka ciepła przebiła się przez moje odrętwienie, gdy wyobraziłam sobie nowe życie w Londynie, okraszone drinkami z nowymi, uroczymi sąsiadami. Cóż, przynajmniej z niektórymi.
Podążam za Heathem kamiennymi stopniami i przez wielkie drzwi frontowe. Hall sprawił, że od razu zakochałam się w tym budynku, gdy pierwszy raz go zobaczyłam. Podłoga w biało-czarną kratę, zdobiony żyrandol i winda ze starodawną, przesuwaną kratą. Miałam wrażenie, jakbym weszła do starego Londynu z biletami wizytowymi i powozami, a przynajmniej tak to sobie wizualizowałam. Historia nigdy nie była moją mocną stroną.
Heath pociąga okratowaną, żelazną bramkę windy i odsuwa się, żeby mnie przepuścić. Ale gdy mam już wejść do środka, drzwi do mieszkania na parterze otwierają się i wychodzi Pearl. Ma na sobie czarną sukienkę koszulową i koralowe tenisówki, co zupełnie nie przypomina tego, jak wyobrażałam sobie osobę w jej wieku, więc nie mogę powstrzymać się przed otwarciem szeroko ust.
– Dokąd tak się spieszysz? – pyta.
– Och, przepraszam, myślałam, że panią zdenerwowałam.
– Niby dlaczego tak pomyślałaś? – Pearl wychodzi na środek hallu i ogląda mnie z góry do dołu. Czuję ukłucie żalu, że nie ubrałam czegoś bardziej stylowego, ale przygotowałam się na podróż z Manchesteru i rozpakowywanie, więc zdecydowałam się na wygodny dres. – To co, masz jakieś imię? – pyta.
– Tak, przepraszam, jestem Edi. – Podchodzę do niej i wyciągam rękę. Na szczęście przyjmuje ją. Jej dłoń może i jest maleńka, ale uścisk ma silny. Na serdecznym palcu ma pierścionek z wielkim, owalnym kamieniem księżycowym. Nie wygląda to jak tradycyjna obrączka, ale podejrzewam już, że w Pearl nie ma nic tradycyjnego.
– A czym się zajmujesz w życiu, Edi?
Heath śmieje się.
– Może pozwolisz jej się najpierw wprowadzić, skarbie, zanim zaczniesz przesłuchanie.
Pearl krzywi się na niego.
– Próbuję tylko ocenić jej charakter. Można wiele powiedzieć o danej osobie, patrząc na jej zawód.
– W takim razie dziwię się, że w ogóle zachowujesz się przyjaźnie wobec mnie, kochana. – Heath uśmiecha się do mnie szeroko. – Jestem fryzjerem.
– Można robić o wiele gorsze rzeczy. – Pearl ściąga wargi. – A poza tym, nie jesteś tylko starym fryzjerem, prawda? – Przenosi swoje uważne spojrzenie z powrotem na mnie. – No i?
– Jestem redaktorką czasopisma.
– Och, wspaniale! – wykrzykuje Heath.
– Jeszcze nie wiemy, jakiego czasopisma – wtrąca Pearl. – Proszę, powiedz, że to nie jedno z tych okropieństw, które można znaleźć przy kasie w supermarkecie. Tego z tymi niedorzecznymi historiami z życia. – Wzdycha. – Ostatnio widziałam jedno, w którym opisywano, jak zmarły mąż pewnej kobiety wrócił w ciele złotej rybki imieniem Plusk.
– Nie, nic z tych rzeczy. Jestem redaktorką czasopisma o stylu życia, nazywa się „Blaze”.
– Hmm. – Pearl nie wygląda, jakby była pod wrażeniem.
– Dobrze, dość tych pytań – mówi Heath. – Jestem pewien, że Edi nie może się już doczekać, kiedy wejdzie do swojego nowego domu. Zaprosimy ją na drinka powitalnego może za tydzień i wtedy będziesz mogła pytać, o co chcesz. Jeśli nie masz nic przeciwko? – Patrzy na mnie.
Przytakuję.
– Oczywiście.
– No to idźcie. Zobaczymy się wkrótce – mówi Pearl nieco groźnie, zanim zniknie z powrotem w swoim mieszkaniu.
– Nie przejmuj się, jest naprawdę urocza, kiedy już się ją pozna – mówi Heath, gdy wsiadamy do windy, a on zaciąga kratę.
– Dobrze wiedzieć – rzucam, śmiejąc się.
Po tym, jak Heath wyszedł z windy na pierwszym piętrze, jadę dalej sama, starając się przetworzyć to, co właśnie zaszło. Na pierwszy rzut oka nowi sąsiedzi są wszystkim, na co mogłabym mieć nadzieję w nowym, londyńskim życiu – modni, ekscentryczni, zabawni – cóż, przynajmniej Heath wydaje się zabawny. Pearl raczej budzi grozę, ale ja lubię takie kobiety, dają mi coś, do czego mogę aspirować. Winda z trzaskiem dojeżdża do drugiego, ostatniego piętra, tuż przy drzwiach mojego mieszkania, co było dla mnie kolejnym ważnym argumentem za kupieniem właśnie tego – mogę udawać, że mieszkam w penthousie.
Otwieram drzwi i wchodzę do środka. Kiedy oglądałam nieruchomość kilka miesięcy temu, była jeszcze zamieszkana i umeblowana. Teraz jest zupełnie pusta, a ja nie mogę powstrzymać ukłucia zaniepokojenia na widok białych ścian i gołych podłóg. Wracam myślami do miejsc, w których ja i Marty mieszkaliśmy podczas naszych wspólnych dziesięciu lat. Widok nowego, pustego miejsca zawsze był powodem do ekscytacji i świętowania, ale teraz wydaje się tylko odzwierciedlać pustkę, jaką czuję w środku.
Wchodzę do pomieszczenia, które będzie moją sypialnią, a mój wzrok przyciąga kominek. Według agenta nieruchomości każdy kominek w tym budynku pochodzi z czasów, gdy dom został wybudowany w dziewiętnastym wieku. Myślę o wszystkich ludziach, którzy siedzieli tu przy ogniu w ciągu tych lat. O wszystkich życiach, które rozegrały się w tych murach.
– Mam nadzieję, że to było szczęśliwe miejsce – szepczę, rozglądając się wkoło. Nie wierzę za bardzo w sprawy nadprzyrodzone, ale mam swoją teorię, że w budynkach zostaje odciśnięty znak po tych, którzy w nich mieszkali. Biorę głęboki wdech i rozglądam się. Pokój znajduje się na froncie domu, ma widok na ogród na środku placu, a okna wypełnia zieleń czubków drzew. Myślę o poprzednich mieszkańcach, którzy przez lata patrzyli na te same drzewa. Chociaż znajdujemy się w centrum Londynu, jest niesamowicie spokojnie. Tak, kiwam głową, desperacko starając się przekonać samą siebie, że to będzie szczęśliwe, uzdrawiające miejsce.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
Tytuł oryginału: Beyond This Broken Sky
Copyright © 2021 by Siobhan Curham
Copyright for the Polish edition © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2024
Wszelkie prawa zastrzeżone
Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.
Wydanie I, Poznań 2024
Projekt okładki: Eileen Carey
Redakcja: Paulina Jeske-Choińska
Korekta: Agnieszka Czapczyk, Lidia Kozłowska
Skład i łamanie: Teodor Jeske-Choiński
Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:
„DARKHART”
Dariusz Nowacki
[email protected]
eISBN: 978-83-8357-345-8
Grupa Wydawnicza Filia Sp. z o.o.
ul. Kleeberga 2
61-615 Poznań
wydawnictwofilia.pl
[email protected]
