Pocieszne wykwintnisie ebook

Osoby

LA GRANGE

DU CROISY

GORGONI, poczciwy mieszczanin

MAGDUSIA, córka Gorgoniego

KASIA, siostrzenica Gorgoniego

MARYŚKA, ich pokojówka

ALMANZOR, ich służący

MARKIZ DE MASCARILLE, lokaj La Grange’a

WICEHRABIA DE JODELET, lokaj Du Croisy’ego

DWÓCH TRAGARZY

SĄSIADKI

GRAJKOWIE

SCENA I

LA GRANGE, DU CROISY

 Mości la Grange!

 A co?

 Popatrzno się na mnie, bez żartów.

 No i...?

 I cóż powiesz o naszej wizycie? Bardzoś zadowolony?

 Prawdę mówiąc, niebardzo.

 Co do mnie, wyznam otwarcie, jestem poprostu oburzony. Słyszane to rzeczy, aby dwie prowincjonalne gąski drożyły się z sobą w ten sposób i traktowały tak z partesu przyzwoitych ludzi! Ledwie krzesła raczyły podać! A co się naszeptały do ucha, naziewały, naprzecierały oczu, pytając się wzajem: „Która godzina?“ Ledwie raczyły wybąkać taklub nie, na wszystko cośmy do nich mówili. Przyznaj, że najostatniejszych wywłoków nie możnaby przyjąć z większem lekceważeniem!

 Bardzo, widzę, wziąłeś to do serca.

 A wziąłem, i to tak dalece, że pragnę się pomścić. Wiem dobrze, co jest przyczyną tej niełaski. Atmosfera, jaką stworzyły nasze „wykwintnisie“, zatruła swemi wyziewami nietylko Paryż, ale i zaścianki: zdaje się, że nasze dzierlatki dobrze się nią zachłysnęły. Obie nibyto „wykwintnisie“ a w gruncie prowincjonalne lafiryndy; zgaduję też dobrze, czegoby trzeba aby im przypaść do smaku. Jeśli zechcesz, wypłatamy im sztuczkę, która okaże dosadnie całą ich niedorzeczność i nauczy je na przyszłość znać się trochę na ludziach.

 Cóż za sztuczka?

 Mam służącego, imieniem Maskaryla, który uchodzi w wielu oczach za pięknoducha: toć, w dzisiejszych czasach, niema nic tańszego pod słońcem! Hultaj namiętnie lubi odgrywać rolę dystyngowanej osoby; bawi się w wytworne maniery i czułe wierszyki, i ma pogardę dla reszty służby, którą nazywa wprost bydłem.

 Bardzo ładnie; cóż więc zamierzasz?

 Co zamierzam? Pragnę... Ale wyjdźmy stąd lepiej.

SCENA II

GORGONI, DU CROISY, LA GRANGE

 No i cóż, poznaliście panowie córkę i siostrzenicę? Czy wszystko idzie po myśli? Cóżeście wskórali za pierwszą wizytą?

 O tem łatwiej się pan zapewne dowie od nich, niż od nas. Wszystko, co możemy powiedzieć, to że dziękujemy z serca za przychylność i zostajemy uniżonymi służkami.

 Oj! zdaje się, że wychodzą jacyś niebardzo radzi. Co może być przyczyną tego niehumoru? Trza się dowiedzieć, jak rzeczy stoją. Hej tam!

SCENA III

 Co pan rozkaże?

 Gdzie panie?

 W gotowalni.

 Cóż tam robią?

 Pomadę na usta.

 Za dużo tej pomady: powiedz im, niech zejdą tutaj.

SCENA IV

 Szelmy, chcą mnie do ruiny doprowadzić tą swoją pomadą! Wszędzie tylko białka, mleczko panieńskie, i tysiąc innych kordjałów, na których się nie rozumiem. Odkąd bawimy tutaj, spotrzebowały tłuszczu conajmniej z dwunastu świń, a czterech parobków wyżywiłoby się przez dzień baraniemi nogami, których im trzeba dostarczać.

SCENA V

 Potrzebne doprawdy wyrzucać tyle pieniędzy poto, aby sobie gęby paćkać! Gadajcie, coście wy zrobiły tym panom, że pożegnali się tak ozięble? Czy nie kazałem przyjąć ich jak ludzi, których przeznaczam wam za mężów?

 I jakiż oddźwięk