NajlePSI przyjaciele ebook i audiobook

Dla mojego wnuka Jasia

Abra była średniej wielkości suczką.

Miała oczy w kolorze czekolady oraz gładką czarną sierść z jaśniejszymi miejscami w okolicach pyszczka i brwi, a także na łapach. Babcia Zosia przygarnęła psinę rok temu, po tym jak u sąsiadów urodziły się szczenięta i gospodarze szukali dla nich domów. W taki sposób kundelka zamieszkała ze staruszką w chatce pod lasem i otrzymała imię Abrakadabra. W skrócie Abra.

Babcia Zosia opiekowała się swoją futrzastą towarzyszką, dawała jej pić i jeść, w razie potrzeby zawoziła do weterynarza, głaskała, przytulała i chodziła z nią na długie spacery po łąkach.

Suczka pokochała staruszkę całym psim sercem.

Odwdzięczała się za troskę, pilnując domu oraz podwórka, i kiedy ktoś podchodził do ogrodzenia, dawała znać szczeknięciem, po czym biegła do furtki. Jej pani nie była już taka sprawna jak kiedyś, coraz częściej chorowała i rzadziej jeździła do miasteczka, więc sąsiedzi co jakiś czas przychodzili sprawdzić, czy u niej wszystko w porządku, oraz zaoferować pomoc w gospodarstwie lub zakupach. Abra lubiła gości, witała się z nimi z uśmiechem na pyszczku, a oni drapali ją za uszami oraz mówili jej, że jest mądra i ładna.

Czas upływał w spokoju. Minęła jesień, potem zima i wiosna. Nadeszło upalne lato. Jeśli tylko noce były ciepłe, suczka spędzała je na werandzie, gdzie miała drugie posłanie. Leżąc na kocu, spoglądała na niebo pełne gwiazd i słuchała cykania świerszczy. Podobnie było i tego wieczoru, gdy Abra, uszczęśliwiona, powiedziała do siebie:

– Życie jest piękne.

Następnie zwinęła się w kłębek i zasnęła.