Mężczyzna bez twarzy ebook

Wersja demonstracyjna

Anna Wy­socka-Kal­kow­ska

„Męż­czy­zna bez twa­rzy”

Co­py­ri­ght © by Anna Wy­socka-Kal­kow­ska, 2022

Co­py­ri­ght © by Wy­daw­nic­two Psy­cho­skok Sp. z o.o. 2022

Wszel­kie prawa za­strze­żone.

Żadna część ni­niej­szej pu­bli­ka­cji 

nie może być re­pro­du­ko­wana, po­wie­lana i udo­stęp­niana 

w ja­kiej­kol­wiek for­mie bez pi­sem­nej zgody wy­dawcy.

Re­dak­tor pro­wa­dząca: Re­nata Grześ­ko­wiak

Ko­rekta: „Do­bry Du­szek”, Ma­rianna Umerle

Pro­jekt gra­ficzny i skład: „Do­bry Du­szek”

Pro­jekt okładki: Ja­kub Klecz­kow­ski

Skład epub i mobi: Adam Brychcy

ISBN: 978-83-8119-922-3

Wy­daw­nic­two Psy­cho­skok Sp. z o.o.

ul. Spół­dziel­ców 3, pok. 325, 62-510 Ko­nin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

http://www.psy­cho­skok.pl/http://wy­daw­nic­two.psy­cho­skok.pl/ e-mail:wy­daw­nic­two@psy­cho­skok.pl

Ryśku, gdzie­kol­wiek je­steś… 😘

Wszyst­kim mniej lub bar­dziej skom­pli­ko­wa­nymzwiąz­kom dam­sko-mę­skim.Walcz­cie, bo warto!

Roz­dział I 

Kiedy zaczyna wiać…

Z ży­ciem jest jak ze stat­kiem – cza­sami wpły­wamy do bez­piecz­nego portu, cu­mu­jemy i wy­daje się być tak spo­koj­nie, tak błogo, że chwi­lami może aż nudno. Jed­nak tak bez­piecz­nie, że czu­jemy nie­odzowną po­trzebę ochro­nie­nia tego stanu. A kiedy już się roz­go­ścimy, kiedy na do­bre cuma przy­lgnie do dna, na­gle po­ja­wia się nie­ocze­ki­wany wiatr i tylko od nas za­leży, czy ode­rwiemy się, czy też go prze­gnamy… A może oswo­imy wiatr, by za­cho­wać jego świe­żość. Od ład­nych paru lat mój sta­tek bez­piecz­nie cu­mo­wał w przy­stani, którą sama so­bie stwo­rzy­łam. Lu­bi­łam swój świat i swoje po­ukła­dane ży­cie. Lu­bi­łam sie­bie za to, że za­wsze wie­dzia­łam, jaki kurs ma obrać mój sta­tek. Jed­nym sło­wem: moje ży­cie było do­bre, mo­dli­łam się więc o zdro­wie i nie ocze­ki­wa­łam już ni­czego in­nego. Wy­da­wało mi się rów­nież, że nic nie jest w sta­nie mnie już za­sko­czyć, że wzię­łam już wszyst­kie pre­zenty, które można było wziąć od ży­cia. Prze­cież po­sia­da­łam wszystko, czego za­wsze chcia­łam: bez­pieczne mał­żeń­stwo, cu­downe dziecko, fajną pracę, no i oczy­wi­ście przy­ja­ciół. Jakże mocno się my­li­łam… Jedna se­kunda wy­star­czyła, by mój sta­tek znowu dry­fo­wał…

„Jak to moż­liwe, że je­den SMS za­chwiał ca­łym moim świa­tem?”.

Tego wie­czoru sie­dzia­łam wy­god­nie na ka­na­pie, po­pi­ja­jąc wino. Mój mąż udał się na mę­ską im­prezę, a syn po­sta­no­wił po­grać w ko­sza. W su­mie lu­bi­łam ta­kie wie­czory z samą sobą, ale dzi­siaj czu­łam ja­kąś dziwną no­stal­gię. Po­de­szłam do okna i przy­glą­da­łam się, jak mój pra­wie do­ro­sły syn wbija kosz za ko­szem. Dźwięk stu­ka­ją­cej o kostkę piłki prze­rwał sy­gnał wia­do­mo­ści SMS. Na te­le­fo­nie wy­świe­tlił się nu­mer pre­zesa banku, który trzy lata wcze­śniej udzie­lał mi kre­dytu.

„Za­ro­zu­miały du­pek z dużą za­war­to­ścią port­fela” – po­my­śla­łam.

Od za­wsze pra­co­wa­łam w ban­ko­wo­ści i nie tra­fi­łam jesz­cze na nor­mal­nego szefa ta­kiej pla­cówki. Otwo­rzy­łam wia­do­mość i usia­dłam po­now­nie na fo­telu.

Jak Pani pies, Pani Agato?

„Po­my­lił się” – po­my­śla­łam. – „Ale w su­mie je­stem Agata, a mój pies ob­si­kał mu ga­bi­net, kiedy pod­pi­sy­wa­łam umowę kre­dy­tową”.

– Upił się? Kur­czę, prze­cież na­wet nie pa­mię­tam, jak gość wy­gląda. Nie od­pi­szę, ni­gdy nie od­pi­suję na ta­kie za­czepki… Cho­lera, ale ta wia­do­mość jest inna. Fa­cet nie pi­sze, że je­stem su­per albo że ład­nie dzi­siaj wy­glą­da­łam. On tylko pyta o psa, w do­datku wi­dział mnie raz w ży­ciu i to bar­dzo dawno. To nie pod­ryw, to zwy­kłe py­ta­nie. Astra ob­si­kała mu ga­bi­net, więc ma prawo wie­dzieć, że wy­ro­sła i już nie sika.

Dzię­kuję, Astra ma się do­brze – od­pi­sa­łam, pod­pi­na­jąc zdję­cie psiaka.

„Cho­lera czemu to zro­bi­łam?” – po­my­śla­łam, kiedy te­le­fon za­pi­kał po raz ko­lejny.

Świetne zdję­cie i jego bo­ha­ter.

„Taka tam so­bie wia­do­mość. Żad­nej ściemy, zwy­kła praw­dziwa wia­do­mość. Jedno pro­ste zda­nie pod­su­mo­wu­jące sy­tu­ację. I co? Na tym ko­niec? No ko­niec, żad­nej wia­do­mo­ści wię­cej. Dzi­wak? A może pi­jak?”.

Nad­szedł ko­lejny dzień i do­syć szybko za­po­mnia­łam o ca­łej sy­tu­acji. Zresztą, wtedy wy­da­wało mi się, że na­wet nie ma o czym pa­mię­tać. Wró­ci­łam po krót­kim urlo­pie do pracy i było jej tyle, że na­wet nie mia­łam czasu my­śleć o głu­po­tach. Do­dat­kowo mój syn tra­fił do no­wej dru­żyny ko­szy­kar­skiej, a po­nie­waż mąż pra­co­wał do późna, wszyst­kie obo­wiązki z pod­wo­że­niem i od­wo­że­niem go na tre­ningi spa­dły na moje barki. Cza­sami ty­dzień miał dla mnie tylko po­nie­dzia­łek i pią­tek. To­masz, mój mąż, ma­wiał, że wię­cej czasu bę­dzie, kiedy Kuba wyj­dzie z domu i wtedy po­sta­ramy się za­trzy­mać ty­dzień. Nie za­sta­na­wia­łam się nad tym. Było do­brze. Nie­któ­rzy mo­gli tylko po­ma­rzyć o ta­kim ży­ciu jak na­sze. Ja­koś zbyt­nio nie ogra­ni­czały nas pie­nią­dze, mie­li­śmy zdro­wego am­bit­nego syna i przy­ja­ciół, z któ­rymi można było się po­śmiać. Na­rze­kać by­łoby prze­cież grze­chem. Tego wie­czoru mój przy­ja­ciel Krzy­siek za­dzwo­nił, za­pra­sza­jąc mnie na kawę.

– Agato, mam nową ko­bietę i tym ra­zem to mi­łość – po­wie­dział jed­nym tchem.

Przy­jaź­ni­łam się z Krzyś­kiem od kiedy pa­mię­tam. Był nie­spo­koj­nym du­chem. W su­mie był bar­dzo do­brym czło­wie­kiem, ale od kiedy pa­mię­tam, cią­gle po­szu­ki­wał mi­ło­ści. Nie wie­dział, co to spo­kojny port, a za­wsze, kiedy wy­da­wało się, że do niego do­pływa, po­ja­wiał się ja­kiś nie­ocze­ki­wany sztorm.

Za­dzwo­ni­łam do To­ma­sza, że będę póź­niej i po­bie­głam do na­szej ulu­bio­nej ka­wiarni na kawę i szar­lotkę.

Lu­bi­łam te na­sze kawy. Prze­no­siły mnie w taki ma­giczny świat, o któ­rym już dawno za­po­mnia­łam. Tro­chę jak randka, tyle że tak bar­dzo bez­pieczna, bo ani przez chwilę ni­gdy nie po­my­śla­łam o Krzysz­to­fie jak o męż­czyź­nie, zna­czy był nim i w do­datku wy­glą­dał na­prawdę bar­dzo sma­ko­wi­cie, ale trak­to­wa­łam go jak brata.

– Więc jaka jest tym ra­zem? – za­py­ta­łam z lekką iro­nią, bo prze­cież mi­łość u Krzysz­tofa po­ja­wiała się wraz z każdą nową dziew­czyną.

– Dla­czego się śmie­jesz? Agato, tym ra­zem jest ina­czej… – za­pew­nił, pa­trząc mi w oczy.

Lu­bi­łam jego oczy, było w nich tyle po­gody du­cha. Rzadko kiedy mu­sia­łam pod­no­sić go na du­chu, to ra­czej on zbie­rał nie­jed­no­krot­nie moje łzy. Cho­ciaż wy­da­wało mi się, że je­śli w jego ży­ciu była ja­kaś bez­pieczna przy­stań, to z pew­no­ścią by­łam nią ja. Przy­cho­dził do mnie, kiedy po­trze­bo­wał się przy­tu­lić. Cza­sami nic nie mó­wił. Wy­star­czyło, że po­mil­cze­li­śmy. To była ma­giczna re­la­cja.

„Pa­mię­tam, jak go wy­pa­trzy­łam w tłu­mie na stu­diach. Był nieco dzi­waczny; jego oku­lary trzy­mały się na jed­nym na­usz­niku, a pęk­nięte na tyłku spodnie, o któ­rych nie wie­dział, spo­wo­do­wały, że po­sta­no­wi­łam usiąść obok niego. Szybko oka­zało się, że jest mi­strzem dow­cipu. Jego kru­czo­czarne krę­cone włosy spra­wiały, że po­sia­dał nie­zwy­kłą zdol­ność ukry­wa­nia emo­cji. Opa­dały na twarz za­wsze wtedy, kiedy chcia­łam z niej coś wy­czy­tać. Był więc cie­kawy i wtedy po raz pierw­szy po­czu­łam, że chcę mieć go w swoim ży­ciu”.

– Je­steś dzi­siaj ja­kaś za­my­ślona – po­wie­dział, sta­wia­jąc przede mną moją ulu­bioną szar­lotkę, po którą chwilę wcze­śniej po­szedł do baru.

– Pa­mię­ta­łeś… Na moim uko­cha­nym cie­ście, z po­dwójną por­cją lo­dów – pod­su­mo­wa­łam za­do­wo­lona.

Ze­psuł na­strój krót­kim zda­niem:

– Ciesz się, póki mo­żesz… Jak uro­śnie ci dupa, ku­pię ci tylko kawę i to czarną.

– Do­bra, mów le­piej o tej no­wej zdo­by­czy.

– Nie mów tak o niej.

– O… Czyżby na­prawdę była wy­jąt­kowa?

– Nie wiem, ale czuję, że jest inna.

– Co zna­czy inna? – za­py­ta­łam, prze­ły­ka­jąc kawę.

– Inna… To tro­chę tak jak z twoją szar­lotką. Jesz ją, od kiedy się znamy, a znamy się od za­wsze. Py­ta­łem nie raz, czy nie masz jej do­syć, a ty mó­wisz, że za każ­dym ra­zem sma­kuje ina­czej.

Ro­ze­śmia­łam się.

„Fak­tycz­nie tak mó­wię, bo za­wsze jem ją w in­nych oko­licz­no­ściach, ale to nie zmie­nia faktu, że jest tak samo słodka”.

Po­rów­na­nie wy­da­wało mi się dzi­waczne, ale za­wsze był tro­chę jak dziecko, więc po­sta­no­wi­łam mu o tym nie mó­wić.

– Jest tro­chę jak ty… Taka po­ukła­dana.

– Nie je­stem po­ukła­dana – za­pro­te­sto­wa­łam. – Prze­cież stale coś gu­bię, cze­goś szu­kam, lu­bię ro­bić zwa­rio­wane rze­czy.

– Je­steś po­ukła­dana je­śli cho­dzi o emo­cje, mó­wisz pro­sto z mo­stu, co my­ślisz i wy­klu­czasz tym lu­dzi, któ­rzy nie lu­bią prawdy. Nie ba­wisz się w do­my­śla­nie i bie­rzesz od ży­cia to, co chcesz i za każ­dym ra­zem jest z tego ja­kiś owoc. Ro­zu­miesz?

– Miło mi, ale nie wiem… Moje ży­cie jest po pro­stu do­bre. Są w nim do­brzy lu­dzie. Ko­cham lu­dzi, któ­rych mam przy so­bie. Je­stem dumna, że ci, któ­rych wpu­ści­łam do swo­jego ży­cia, oka­zali się praw­dziwi.

– No wła­śnie, za­wsze wiesz kogo wpu­ścić, Agato.

– Bo to prze­cież pro­ste. Zresztą, tak mało już dzi­siaj praw­dzi­wych lu­dzi, więc jak się już po­ja­wił ja­kiś praw­dziwy czło­wiek… Cóż… To stare czasy. Mam już w ży­ciu wszyst­kich, któ­rych po­trze­buję. Ale mie­li­śmy roz­ma­wiać o to­bie.

– Pierw­szy raz czuję, że jest praw­dziwa – po­wie­dział jed­nym tchem.

Już mia­łam się do tego usto­sun­ko­wać, kiedy do­sta­łam SMS -a. Wy­ję­łam ko­mórkę z to­rebki i bez za­sta­no­wie­nia od­czy­ta­łam.

– Coś się stało? Masz ja­kąś dziwną minę.

– Nie, nic. Zwy­czaj­nie rzadko mnie coś za­ska­kuje.

– No wła­śnie, cie­bie na­wet nic nie za­ska­kuje. Wszystko za­wsze na sto pro­cent. No chyba że się roz­kle­jasz nad nie­szczę­ściami in­nych. Po­każ ten te­le­fon. Co tam masz?

Wy­rwał mi apa­rat z ręki, za­nim zdą­ży­łam za­pro­te­sto­wać.

– Zdję­cie psa? – za­py­tał. – Chcesz ku­pić dru­giego psa?

– Nie, fa­cet, który trzy lata temu da­wał mi kre­dyt, przy­słał mi zdję­cie swo­jego psa.

– Po co? Nie pła­cisz? Masz go prze­cho­wać czy coś ta­kiego? – za­żar­to­wał. – No, czemu tak mil­czysz? Po­my­lił się, ko­bieto. To się zda­rza. Ni­gdy nie wy­sła­łaś ko­muś SMS-a, który nie był dla niego?

– Ten miał przyjść do mnie. Parę dni temu za­py­tał, jak mój pies.

– Tak po trzech la­tach nie­wi­dze­nia obcy czło­wiek pyta się, jak twój pies? – za­py­tał, ro­biąc przy tym dziwną minę.

– No wła­śnie tak.

– A ty od­po­wie­dzia­łaś?

– No tak.

– Matko… Po co? Prze­cież ty nie ro­bisz ta­kich rze­czy… Ni­gdy nie od­po­wia­dasz na głu­pie za­czepki fa­ce­tów. Nie­jed­nego przez to wku­rzy­łaś.

– Nie wiem… Coś we­wnętrz­nie mi mó­wiło, że…

– Że co?

Prze­rwał, za­nim zdą­ży­łam od­po­wie­dzieć.

– W do­datku na­leży do grupy za­wo­do­wej, na którą masz aler­gię. Za­wsze mó­wisz, że nie oce­niasz lu­dzi, ale pre­zesi ban­ków to inny ga­tu­nek.

– Może wła­śnie dla­tego od­pi­sa­łam. Zdzi­wił mnie. Do­tąd mia­łam z tą grupą za­wo­dową je­dy­nie złe do­świad­cze­nia, ni­gdy żad­nej nor­mal­no­ści, a to było ta­kie zwy­kłe.

– Po­każ tego psa. – Ko­lejny raz spoj­rzał z nie­do­wie­rza­niem w mój te­le­fon. – W su­mie do­brze, że pies… Mógł ci przy­słać zdję­cie pe­nisa.

Po­wie­dział to z taką po­wagą, że za­czę­łam śmiać się w nie­bo­głosy.

– Tylko nie od­pi­suj. To ja­kiś wa­riat – po­wie­dział jesz­cze w biegu, kiedy ulat­niał się z ka­wiarni na nie­spo­dzie­wane we­zwa­nie z pracy.

Ja po raz ko­lejny oglą­da­łam cu­daka na zdję­ciu. „Śmieszna psina” – po­my­śla­łam. – „Prze­cież ten czło­wiek nie może być zły. Który zły czło­wiek miałby ta­kiego cu­daka? Dla­czego wy­syła mi te wia­do­mo­ści i dla­czego ja za­sta­na­wiam się, czy na nie od­po­wie­dzieć? Prze­cież to pro­ste… Nie od­po­wia­daj! A może cho­ciaż jedno słowo… CU­DAK i tyle”.

Na­ci­snę­łam i po­szło…

„I już żad­nego pi­ka­nia dzi­siaj, więc chyba nic się nie stało”. Wró­ci­łam do domu w cał­kiem nie­złym na­stroju. To­masz zro­bił ko­la­cję i na­prawdę do­brze się przy niej ba­wi­li­śmy. Po­tem po­szedł z Kubą oglą­dać ja­kiś mecz. Za­pa­rzy­łam so­bie go­rącą cze­ko­ladę i usia­dłam sama na ka­na­pie w przed­po­koju. Wszystko było tak, jak być po­winno, mimo to, po raz pierw­szy od dłu­giego czasu, po­czu­łam, że chcia­ła­bym ja­kie­goś no­wego wia­tru. Nie zdą­ży­łam jed­nak do­brze po­my­śleć o tym no­wym wie­trze, kiedy jak bu­rza do mo­jego domu wpa­dła ko­le­żanka z pracy.

– Coś się stało? – za­py­ta­łam, przy­glą­da­jąc się jej za­dy­sze­niu.

– Zo­sta­niesz dy­rek­to­rem – od­po­wie­działa, le­dwo ła­piąc po­wie­trze.

– Słu­cham?

– Zo­sta­niesz dy­rek­to­rem – po­wtó­rzyła.

– Ja­kim dy­rek­to­rem? Zwa­rio­wa­łaś?

– Dy­rek­to­rem na­szego banku. Ol­czak, ten kre­tyn, zre­zy­gno­wał! Wiem z prze­cie­ków, że awan­su­jesz.

– Ale ja nie chcę – od­po­wie­dzia­łam prze­ra­żona.

– Jak to nie chcesz?

– No nie chcę. Nie lu­bię tych lu­dzi na tzw. „szczy­cie”. Są za­du­fani i… Nie, no nie chcę być żad­nym dy­rek­to­rem. Sta­no­wi­sko sze­fo­wej działu na­prawdę mi star­czy.

– Czyś ty zwa­rio­wała? Każdy chciałby być na twoim miej­scu. Inny pre­stiż, inna kasa…

– Ale ja nie po­trze­buję wię­cej pie­nię­dzy.

– Jak nie po­trze­bu­jesz, to roz­dasz bied­nym. Prze­cież lu­bisz to ro­bić – kon­ty­nu­owała nie­źle zde­ner­wo­wana.

– I ro­bię.

– To dasz im wię­cej. Ty, albo ta małpa, Ru­sta­si­kowa. Nie waż się od­mó­wić!

– Ru­sta­si­kowa? – po­wtó­rzy­łam z nie­sma­kiem.

– Tak, Ru­sta­si­kowa. Więc jak?

– No nie wiem…

– Nie wku­rzaj mnie!

– Magdo, ale czego ty ode mnie wy­ma­gasz? I skąd, do dia­bła, to wiesz?

– Pod­słu­cha­łam.

– Pod­słu­cha­łaś? – za­py­ta­łam z nie­do­wie­rza­niem.

– A ty nie uda­waj ta­kiej świę­tej. Ni­gdy nie pod­słu­chi­wa­łaś?

– Nie!

– Nie? To głu­pia je­steś! Bę­dziesz tym dy­rek­to­rem, do cho­lery?

– A je­śli nie dam rady?

– Co nie dasz rady? A Ru­sta­si­kowa da? Pierw­sze co zrobi, to zwolni cie­bie i mnie!

– Dla­czego?

– Bo jest brzydka, a my ładne.

– Je­steś nie­nor­malna. Jest od nas młod­sza i cał­kiem ładna.

– No do­bra, nie wiem dla­czego, ale jest wredna i tu nie mo­żesz za­prze­czyć.

– No nie mogę.

– To jak bę­dzie?

– A mogę się z tym prze­spać? – za­py­ta­łam, kiedy do po koju wszedł To­masz.

– Mo­żesz coś po­wie­dzieć swo­jej żo­nie? – po­wie­działa. Spoj­rzał na nią z nie­zro­zu­mie­niem.

– Ma zo­stać dy­rek­to­rem i nie chce.

– Za­wsze wie­dzia­łem, że kie­dyś nim zo­sta­niesz, ko­cha­nie – po­wie­dział i mu­ska­jąc mnie w po­li­czek, opu­ścił po­kój.

– No cho­ciaż je­den zdrowy w tej ro­dzi­nie.

– Ale…

– Nie ma „ale”, ubierz ju­tro swoje ulu­bione czer­wone szpilki i nie waż się od­mó­wić – prze­rwała mi.

– Po co szpilki?

– Żeby Ru­sta­si­kową w dupę kop­nąć, pani dy­rek­tor – po­wie­działa i, spoj­rzaw­szy na ze­ga­rek, uznała, że i tak jest już spóź­niona, więc ru­szyła w kie­runku drzwi. Na­kła­dała buty, kiedy jej włosy się od­chy­liły i zo­ba­czy­łam jej szyję.

– Matko, co ty masz na szyi? Co ci się stało? Si­nik na si­niaku! – za­py­ta­łam ze zdzi­wie­niem.

– Kur­czę, wy­da­wało mi się, że za­pu­dro­wa­łam rano. – Mo­men­tal­nie po­de­szła do lu­stra. – Cho­lera, fak­tycz­nie wi­dać.

Pa­trza­łam na nią z prze­ra­że­niem.

– Wa­riatko, to nie si­niaki. Mam no­wego fa­ceta… – wy­pa­liła. Oczy pra­wie wy­szły mi z or­bit…

– Więc to są? – Za­mil­kłam.

– Tak. Co się tak głu­pio za­cho­wu­jesz? Ni­gdy ma­li­nek nie wi­dzia­łaś?

– Wi­dzia­łam, jak mia­łam szes­na­ście lat… – po­wie­dzia­łam chyba tro­chę za­że­no­wana sy­tu­acją.

– Tak to jest… Dla­tego ja się nie mam za­miaru brać ślubu. Jak mo­żesz ro­bić to tylko z jed­nym fa­ce­tem?

Moje oczy były co­raz więk­sze i chyba opa­dła mi szczęka, więc tylko mach­nęła ręką i znik­nęła za drzwiami.

Za­mknę­łam za nią drzwi, prze­krę­ci­łam klucz w zamku i ro­ze­śmia­łam się.

„Lu­dzie nie prze­staną mnie za­dzi­wiać” – po­my­śla­łam. Wy­la­łam cze­ko­ladę, która zdą­żyła wy­sty­gnąć i po­szłam do sy­pialni. Chcia­łam za­py­tać, co o tym awan­sie są­dzi To­masz, ale nie­stety mój mąż spał w naj­lep­sze. Usia­dłam więc w sa­mot­no­ści w sa­lo­nie i, pa­trząc na pa­lącą się świeczkę, pró­bo­wa­łam zna­leźć od­po­wiedź. Na­gle mój te­le­fon znowu za­pi­kał. Tym ra­zem nie było py­tań o psa, nie było też jego zdjęć. Wia­do­mość brzmiała:

Jak ży­cie?

Sto­czy­łam krótką walkę z samą sobą, czy od­pi­sać, po czym od­pi­sa­łam:

Je­stem na za­krę­cie.

Ostrym? – za­py­tał w ko­lej­nej wia­do­mo­ści.

Jak na rol­ler­co­aste­rze.

To nie jest źle, one z re­guły się nie wy­ko­le­jają, nic Pani nie bę­dzie – od­pi­sał.

Bez­wied­nie uśmiech­nę­łam się do te­le­fonu.

„Kur­czę, dla­czego ja z nim pi­szę?” – po­now­nie za­py­ta­łam o to samą sie­bie, gdy na moim te­le­fo­nie wy­świe­tliło się słowo:

Do­bra­noc.

„Do­bra­noc? Ale co...? Ja też mam po­wie­dzieć »Do­bra­noc«? W su­mie czemu nie? To zwy­kłe do­bra­noc. No więc…”.

Do­bra­noc.

***

Ko­lej­nego dnia w pracy, tak jak za­po­wie­działa Magda, zo­sta­łam we­zwana do ga­bi­netu sze­fo­wej na roz­mowę i na­wet nie wiem, jak to się stało, ale zo­sta­łam cho­ler­nym dy­rek­to­rem. Chwilę póź­niej prze­nie­śli mnie do tego wiel­kiego ga­bi­netu, który był tak zimny, że po­czu­łam jak gra­bieją mi dło­nie.

– Pod­krę­cić kli­ma­ty­za­cję? – za­py­tała moja nowa asy­stentka. Po­czu­łam, że ten rol­ler­co­aster może być wy­jąt­kiem. Po­nie­waż nie od­po­wie­dzia­łam, pa­trzyła na mnie z co­raz więk­szym zdzi­wie­niem. Prze­rwa­łam jej, pro­sząc, by przy­nio­sła mi kawę i, usiadł­szy na wiel­kim jak ego po­przed­niego pre­zesa fo­telu, po­czu­łam, że chcę uciec. Po­my­śla­łam o swoim nie­zna­jo­mym z te­le­fonu, ale szybko przy­wo­łana zdro­wym roz­sąd­kiem, za­dzwo­ni­łam do To­ma­sza.

– Sie­dzę na wiel­kim fo­telu, w wiel­kim ga­bi­ne­cie i nic tu nie jest moje, ko­cha­nie – po­wie­dzia­łam.

– Mo­żemy po­roz­ma­wiać w domu? Je­stem tro­chę w biegu.

– Ja­sne – od­po­wie­dzia­łam i chcąc scho­wać te­le­fon, zo­ba­czy­łam na nim zna­jomą ikonkę in­for­mu­jącą o tym, że przy­szła do mnie wia­do­mość.

Jak tam prze­jażdżka? Dała Pani radę?

Po­wiedzmy, że wje­cha­łam na samą górę.

To te­raz bę­dzie już z górki. Brawo!

„Cho­lera, znowu się uśmiech­nę­łam. O co w ogóle cho­dzi?

Czemu ja w ogóle od­pi­suję i czemu ja się uśmie­cham? Kto jest po dru­giej stro­nie? Bo­gaty, nu­dzący się du­pek…? A może jed­nak czło­wiek? Ale po co mi to w ogóle spraw­dzać? Nie będę wię­cej od­pi­sy­wać”.

Z tego za­my­śle­nia wy­rwała mnie Magda, która wpa­dła do mo­jego biura ni­czym bomba.

– Za­je­bi­ście, zo­sta­łaś dy­rek­to­rem. Kurde, chcia­ła­bym zo­ba­czyć minę Ru­sta­si­ko­wej!

Se­kre­tarka za­mknęła drzwi, a ja po­stu­ka­łam jej pal­cem w czoło.

– Ale ty je­steś sztyw­niara, ciesz się. Chodź, pój­dziemy się gdzieś upić.

– Pro­szę cię… Zwa­rio­wa­łaś? Jest po­nie­dzia­łek.

– A co? W po­nie­dzia­łek wino sma­kuje ina­czej niż w pią­tek?

– Nie, ale mam za­miar ju­tro móc my­śleć.

– Je­steś dy­rek­to­rem, olej to.

– Nie.

– No do­bra, nie chcesz, to nie, w su­mie też nie mam ochoty, wolę umó­wić się na seks – wy­pa­liła, prze­wra­ca­jąc oczyma.

– Co to za nowy fa­cet?

– Cia­cho… Mó­wię ci… Pra­wie dzie­więć­dzie­siąt ki­lo­gra­mów mię­śni.

– A ja­kiś mózg?

– A od kiedy do tego po­trzebny jest mózg?

– Ty nie je­steś nor­malna, Magda.

– No do­bra, nie jest głupi, tro­chę nie­okrze­sany, ale ten seks… No mó­wię ci…

– Stop, stop… Nie chcę tego słu­chać – za­pro­te­sto­wa­łam.

– Matko, ja­kaś ty po­rządna.

– A ty… Nie zna­łam cię z tej strony.

– To mnie te­raz po­znasz… Wska­kuję za cie­bie na sze­fową działu, więc bę­dziemy wi­dzieć się co­dzien­nie.

– To dla­tego tak mnie na­ma­wia­łaś.

– Nie, tego do­wie­dzia­łam się dzi­siaj. Do­bra, spa­dam, mu­szę ku­pić ja­kąś fajną bie­li­znę. Per­spek­tywa seksu jest jed­nak faj­niej­sza niż wino z tobą – do­rzu­ciła i znik­nęła szyb­ciej, niż we­szła.

„Matko, co to było?” – po­my­śla­łam. – „Do­brze… O czym to wcze­śniej my­śla­łam? A tak. Męż­czy­zna bez twa­rzy… Nie będę już do niego pi­sać. Tak, jest po­sta­no­wie­nie, ko­niec z SMS-ami”.

***

„Moje po­sta­no­wie­nia za­wsze były nie­złomne i prze­my­ślane, prak­tycz­nie nie zda­rzało mi się ich ła­mać, bo w su­mie po co? Je­śli coś po­sta­na­wiamy, to za­zwy­czaj dla­tego, żeby było le­piej. Wła­śnie, żeby było le­piej… A co je­śli le­piej zna­czy jed­nak od­pi­sać? Po co ja się nad tym za­sta­na­wiam? Może on już się nie ode­zwie… A je­śli na­wet, to prze­cież po­sta­no­wi­łam, a ja nie ła­mię po­sta­no­wień. Taka już je­stem”. 

Ko­lejny dzień na no­wym sta­no­wi­sku pracy oka­zał się być wy­zwa­niem. Se­kre­tarka o dłu­gich no­gach i z mło­do­ścią, która kłuła po oczach, za­sy­pała moje biurko do­ku­men­tami.

„Ech, te jej szpilki… Też kie­dyś ta­kie no­si­łam… A te­raz? Wy­daje mi się, że już do mnie nie pa­sują. Cza­sem z tę­sk­notą oglą­dam, jak stoją w szafce na buty i tyle, wra­ca­łam do rze­czy­wi­sto­ści i do tram­pek, ale one po­noć od­mła­dzają… Przy­naj­mniej tak twier­dzi mój syn”.

Kiedy w końcu skoń­czy­łam prze­glą­dać po­zo­sta­wione mi do­ku­menty, ze­gar wska­zy­wał dwu­dzie­stą i czu­łam, że po­trze­buję, aby mnie ktoś zwy­czaj­nie przy­tu­lił, bo wie­dzia­łam już, że bę­dzie cię­żej, niż my­śla­łam.

Nie­stety To­masz wy­je­chał na ty­go­dniowe szko­le­nie, a Kuba miał już swój świat. Nie po­trze­bo­wał mnie jak daw­niej. Za­miast zwrotu: „Jak dzień, ma­mu­siu?”, co­raz czę­ściej sły­sza­łam: „Co tam, ma­muśka?”. Nie chcia­łam być ma­muśką. Gdy tak się do mnie zwra­cał, czu­łam się staro, ale chyba nie po­zo­sta­wało mi nic in­nego, jak to za­ak­cep­to­wać.

Po­sta­no­wi­łam zo­sta­wić sa­mo­chód na par­kingu i pójść do domu pie­szo. Lu­bi­łam mia­sto, w któ­rym miesz­ka­łam. To­ruń był zde­cy­do­wa­nie moim do­mem. Była piękna je­sień, więc czu­łam, jak lekko mroźne po­wie­trze otula moją bu­zię, wszystko było na miej­scu, a ja… ja­koś tak czu­łam, że za czymś tę­sk­nię. Ce­lowo po­my­li­łam kie­runki i do­tar­łam nad Wi­słę. Usia­dłam na ławce i wy­cią­gnę­łam te­le­fon, by na­pi­sać do Kuby, że będę póź­niej, ale za­miast tego od­czy­ta­łam SMS-a:

Lu­bię z Pa­nią pi­sać… Mu­szę się po­wstrzy­my­wać.

– Tylko się nie uśmie­chaj – po­wie­dzia­łam sama do sie­bie. – To wa­riat! W do­datku na­leży do grupy za­wo­do­wej, z którą do tej pory nie mia­łaś żad­nych po­zy­tyw­nych re­la­cji i z którą na­prawdę nie chcesz mieć nic wspól­nego… Ewen­tu­al­nie mi­ni­mum za­wo­dowe i tyle. Matko… ale jaki on jest praw­dziwy. Żad­nej tan­dety… Jedno pro­ste zda­nie, zwy­czaj­nie: „Lu­bię z pa­nią pi­sać”. Nie od­pi­szę, prze­cież po­sta­no­wi­łam, a ja nie ła­mię po­sta­no­wień. Nie od­pi­szę i ko­niec!

Kiedy wró­ci­łam, Kuba oglą­dał ja­kiś głupi se­rial, a dom wy­glą­dał jakby prze­szło przez niego tor­nado.

– Do cho­lery, Kuba, nie mógł­byś cho­ciaż raz sprząt­nąć po so­bie?!

– Luz, ma­muśka, za­raz ogarnę.

– Jaka ma­muśka, do cho­lery?

Spoj­rzał na mnie z nie­zro­zu­mie­niem.

– Ma­muś, o co ci cho­dzi? Prze­cież je­steś moją ma­muśką. Po­krę­ci­łam wy­mow­nie głową. Nie mia­łam siły tłu­ma­czyć i stwier­dzi­łam, że je­dyne, czego te­raz po­trze­buję, to sen, po czym uda­łam się do pu­stej sy­pialni. 

Ra­nek oka­zał się bez­li­to­sny, bo mia­łam wra­że­nie, że le­dwo przy­ło­ży­łam twarz do po­duszki, kiedy za­dzwo­nił bu­dzik.

„Nie chcę być pa­nią dy­rek­tor” – po­my­śla­łam, kiedy do po­koju wpa­dła Astra i mo­men­tal­nie po­pra­wiła mi hu­mor, cie­sząc się na mój wi­dok, jak co naj­mniej na ka­wa­łek be­konu.

Ko­cha­łam psiaki, bo one ko­chały bez­wa­run­kowo, nie po­trze­bo­wały żad­nego po­wodu, by oka­zać czło­wie­kowi czu­łość. Nie za­sta­na­wiały się, co wy­pada, a co nie, nic nie kom­bi­no­wały, a lu­dzie cią­gle coś kom­bi­nują.

Otwo­rzy­łam szafę, wcią­gnę­łam na sie­bie naj­wy­god­niej­szą su­kienkę, jaką mia­łam, z tę­sk­notą po­pa­trzy­łam na szpilki, za­stę­pu­jąc je ba­le­rin­kami i, chwy­ciw­szy w biegu ka­napkę, ru­szy­łam do pracy.

We­szłam do biura, a tuż za mną Magda.

– Przy­nio­słam plany na ten kwar­tał, ale mo­żesz luk­nąć? Nie do końca mi się po­do­bają. – Na­chy­liła się nade mną i wy­pa­liła: – Kurna, ja się nie dzi­wię, że ty nie wiesz, co to są ma­linki, jak ty ta­kie bu­ciory no­sisz…

– Co w tych ba­let­kach jest nie tak? I co, do cho­lery, ba­letki mają wspól­nego z ma­lin­kami?

– No… nie są seksi?

– Magdo, pro­szę cię, skup się na pracy.

– Kiedy nie mogę… Od ja­kiś trzech ty­go­dni nie mogę się sku­pić… Och.

– Matko, ty je­steś ja­kąś ero­to­manką.

– A ty sztyw­niarą…

– Do­bra, wra­camy do pracy. I masz się ogar­nąć, tu­taj się pra­cuje.

– W su­mie szkoda, duży ten fo­tel.

– Matko, za­bie­raj te do­ku­menty i wróć, jak się ogar­niesz.

– Do­bra, już nic wię­cej nie po­wiem.

W końcu prze­stała i ogar­nę­ły­śmy, co trzeba. Mimo roz­ko­ja­rze­nia była na­prawdę do­bra w tym, co ro­biła i w su­mie to pra­co­wała na sto pro­cent. Już po chwili po­now­nie to­nę­łam w do­ku­men­tach i na­wet ta­bliczka na drzwiach z moim na­zwi­skiem i sło­wem dy­rek­tor wcale mnie nie cie­szyła.

„Ni­gdy nie chcia­łam ta­kiego ży­cia. Ce­ni­łam rę­ko­dziel­ni­ków, pi­sa­rzy, mu­zy­ków… jed­nym sło­wem ar­ty­stów i ja­koś tak się działo, że głów­nie tacy lu­dzie byli w moim pry­wat­nym ży­ciu, tak jak­by­śmy się tro­chę szu­kali. Za­wo­dowo było już tro­chę go­rzej. Nie­stety, rzadko od­naj­dy­wa­łam w pracy ko­goś ze swo­jej bajki. Za­wsze szu­ka­łam wy­jąt­ko­wo­ści, lu­bi­łam do­zna­nia. Sma­ko­wa­łam ży­cie wszyst­kimi zmy­słami, ja­kie dał mi Bóg, a te­raz sie­dzę w wiel­kim no­wo­bo­gac­kim ga­bi­ne­cie i… No cóż, ży­cie…”.

Cztery go­dziny póź­niej po­my­śla­łam, że czas na prze­rwę i za­pa­rzy­łam so­bie kawę. Wy­ję­łam te­le­fon, by wejść na In­sta­gram i moje po­sta­no­wie­nie wszy­scy dia­bli wzięli.

Też lu­bię to na­sze pi­sa­nie – wy­sła­łam, by już po chwili po­czuć straszne wy­rzuty su­mie­nia.

😉

W od­po­wie­dzi do­sta­łam emotkę, ale spra­wiła, że po­czu­łam chwi­lowy przy­pływ ener­gii, nie­zna­nej mi ener­gii.

„Na­wet kawa za­częła sma­ko­wać ja­koś tak dziw­nie do­brze. Nie zna­łam ta­kich od­czuć, a może zna­łam je kie­dyś, bar­dzo dawno temu, kiedy w moim ży­ciu po­ja­wiały się nowe mi­ło­ści i przy­jaź­nie, ale prze­cież to nie ten etap ży­cia, więc o co cho­dzi, do cho­lery?”.

***

Ko­lejny ty­dzień był tak in­ten­sywny, że za­po­mnia­łam o SMS-owej przy­go­dzie. Zresztą, męż­czy­zna bez twa­rzy chyba też, bo mój te­le­fon mil­czał jak za­klęty. Chwi­lami czu­łam na­wet lekki smu­tek, ale szybko mi­jał i ja­koś nie za­przą­tał mi za bar­dzo głowy.

To­masz wró­cił ze szko­le­nia pe­łen ener­gii i spę­dzi­li­śmy na­prawdę miły week­end. Kiedy mnie przy­tu­lał, czu­łam się sil­niej­sza.

Kuba z ko­lei wy­gry­wał mecz za me­czem i co­raz czę­ściej sły­sza­łam nie­stety słowo „ma­muśka”. Wy­rósł na na­prawdę przy­stoj­nego męż­czy­znę, był bar­dzo wy­soki i smu­kły. To­masz prze­zy­wał go bo­cia­nem, a ja by­łam dumna z tego jego nie­ba­nal­nego wzro­stu, bo do­da­wał mu mę­sko­ści. Mój syn był w mo­ich oczach ide­alny. Pew­nie, jak to matka, tro­chę go ide­ali­zo­wa­łam, ale jego lot­ność umy­słu spra­wiała, że czu­łam, iż mam do tego prawo.

Pod­czas week­endu przy­szedł nam na myśl krótki urlop, więc po­szłam do pracy z za­mia­rem wy­pi­sa­nia wnio­sku urlo­po­wego. Wszyst­kie na­sze plany ru­nęły ni­czym do­mek z kart, kiedy moja prze­ło­żona z cen­trali wy­słała mnie na obo­wiąz­kowe, wy­jaz­dowe i w do­datku pię­cio­dniowe szko­le­nie.

– Cho­lera! – po­wie­dzia­łam sama do sie­bie.

Moja se­kre­tarka spoj­rzała na mnie co naj­mniej jak­bym po­wie­działa: „Kurwa!”.

Była ja­kaś dziw­nie sztywna, tro­chę jak lalka Bar­bie, która mimo wy­jąt­ko­wej urody, pięk­nych nóg i cu­dow­nych bu­tów szuka w gło­wie mó­zgu. Do tego, do cho­lery, na­prawdę nie po­tra­fiła cho­dzić w tych pięk­nych bu­tach. Po­ru­szała się jak cza­pla i mimo szcze­rych chęci nie po­tra­fi­łam wy­krze­sać z sie­bie do niej żad­nej sym­pa­tii.

Umó­wi­li­śmy się z To­ma­szem na lunch, więc dwie go­dziny póź­niej opu­ści­łam biuro i spo­tka­li­śmy się w re­stau­ra­cji vis-à-vis banku. Do­cho­dząc do celu, do­strze­głam z da­leka przez wielką szklaną wi­trynę re­stau­ra­cji, jak mój mąż prze­gląda menu. Przy­sta­nę­łam na chwilę, ob­ser­wu­jąc, jak ner­wowo co chwilę spo­gląda na ze­ga­rek.

„Znowu gdzieś goni” – po­my­śla­łam.

Cią­gle gdzieś go­nił. Był przy­stoj­nym męż­czy­zną, miał bar­dzo wy­raźne rysy twa­rzy i luz, który cza­sami do­pro­wa­dzał mnie do szew­skiej pa­sji, a in­nym ra­zem wy­wo­ły­wał la­winę śmie­chu. Za­wsze po­tra­fił po­ka­zać mi, że je­stem dla niego ważna, nie­spo­dzie­wa­nie ku­po­wał mi moje uko­chane białe eu­stomy i za­wsze ak­cep­to­wał wszyst­kie zwa­rio­wane po­my­sły, cho­ciaż nie wszyst­kie ro­zu­miał. Mimo to by­wało, że mie­li­śmy ochotę się wza­jem­nie udu­sić, ale jak do­tąd nikt jesz­cze nie umarł.

– Czy ty za­wsze mu­sisz się spóź­nić? – przy­wi­tał mnie nie­zbyt miło.

– Ta­kie ży­cie – od­po­wie­dzia­łam z prze­ką­sem. Uśmiech­nął się.

– Za­mó­wi­łeś?

– Tak, bo się spóź­ni­łaś. Wzią­łem ci coś, co lu­bisz.

– Spoko.

– Wzię­łaś urlop?

– No wła­śnie, urlop… Po­patrz… – Po­da­łam mu kartę szko­le­nia.

– Agato… no ży­cie. Po­le­cimy in­nym ra­zem, a poza tym po­win­naś być szczę­śliwa. Za­mie­ni­łaś moją cu­downą Gre­cję na coś, co na­prawdę ko­chasz.

– Szczę­śliwa?

– Wi­dzia­łaś, gdzie jest szko­le­nie?

– Gdzie?

– Je­dziesz do Ka­zi­mie­rza i to na pięć dni.

– Na­prawdę? Nie zwró­ci­łam uwagi… – Wy­rwa­łam mu z rąk kartę, by spraw­dzić, czy się po­my­lił.

– No ład­nie… Już nie jest ci przy­kro, że nie po­le­cimy ra­zem na wa­ka­cje? – za­py­tał z prze­korą, wie­dząc, że Ka­zi­mierz od za­wsze był moim miej­scem na ziemi.

– Nie… no jest, ale ja­koś mniej już boli – od­po­wie­dzia­łam i mo­men­tal­nie po­czu­łam nie­sa­mo­wity przy­pływ ener­gii. – Ko­cha­nie, a może po­je­dziesz ze mną?

– Nie… bę­dziesz się szko­lić, a ja będę się nu­dził. Wró­cisz, to po­le­cimy albo po­je­dziemy gdzieś ra­zem.

– No do­brze – po­wie­dzia­łam, uśmie­cha­jąc się do sa­mej sie­bie. – Pierw­szy bo­nus z by­cia dy­rek­to­rem!

***

Trzy dni póź­niej, tuż przed wy­jaz­dem po­bie­głam do biura po do­ku­menty i zaj­rza­łam do Magdy, żeby prze­ka­zać jej, co jest do ogar­nię­cia.

– O, a ty nie w dro­dze? – za­py­tała zdzi­wiona moim wi­do­kiem.

– Chcia­łam ci jesz­cze prze­ka­zać kilka rze­czy – po­wie­dzia­łam, po­da­jąc jej do­ku­menty.

Na­chy­liła się nad nimi i szybko prze­glą­dała.

– OK, dam radę. W ra­zie czego za­dzwo­nię.

– Su­per, to spa­dam.

– Agato…

– Tak?

– Je­dzie też ten nowy kie­row­nik z fi­lii na Na­ra­mo­wic­kiej. To nie­złe cia­cho i wolny… Za­po­mnij się!

– Matko, Magda! Ty nie je­steś nor­malna. Poza tym ja je­stem za­jęta.

– No wła­śnie… I dla­tego ja…

– Tak, wiem – prze­rwa­łam jej w po­ło­wie zda­nia. – Dla­tego ty nie wyj­dziesz za mąż.

– No do­kład­nie… – od­po­wie­działa, za­gry­za­jąc dłu­go­pis. – Je­den męż­czy­zna? Nie, to zde­cy­do­wa­nie za mało.

– Nie gryź dłu­go­pisu.

– Cho­lera, nic z tobą nie można ro­bić.

– Spa­dam, pa.

– Pa.

Wsia­dłam do swo­jego auta i z nie­wy­mowną przy­jem­no­ścią usta­wi­łam na swoim te­le­fo­nie kie­ru­nek Ka­zi­mierz Dolny. Jeź­dzi­łam tam kilka razy do roku, a jed­nak za każ­dym ra­zem czu­łam tę samą, ni­czym nie­zmą­coną, ra­dość w sercu.

„Są miej­sca na ziemi, które dają tak dużo, że nie po­trzeba nic wię­cej”.

Nie było ważne, że więk­szość dnia spę­dzę na nud­nych szko­le­niach z za­kresu za­rzą­dza­nia ban­ko­wo­ścią… Li­czyła się per­spek­tywa po­ran­nych spa­ce­rów i wie­czo­rów na Gó­rze Trzech Krzyży. Li­czył się smak latte z cy­na­mo­nem wy­pi­tej na wy­nos na mo­jej ulu­bio­nej ławce, tuż przy zej­ściu na ry­nek.

Włą­czy­łam w au­cie mu­zykę, którą ko­cha­łam i po­czu­łam się, jak­bym na­gle zgu­biła gdzieś do­bre dzie­sięć lat. Po kilku go­dzi­nach tra­fi­łam do raju i cho­ciaż wy­pa­siony ho­tel, w któ­rym przy­szło mi spać, nie był zu­peł­nie w moim i Ka­zi­mie­rza stylu, po­sta­no­wi­łam, że na­wet on nie po­psuje mi tego po­bytu.

„Nie pa­mię­tam już, kiedy by­łam gdzieś sama. Od kiedy uro­dzi­łam Kubę, skoń­czyły się sa­motne wy­jazdy dla du­szy”.

Roz­pa­ko­wa­łam wa­lizkę, za­li­czy­łam pierw­sze kil­ku­go­dzinne szko­le­nie i pad­nięta, ale nad wy­raz szczę­śliwa, tak jak wcze­śniej za­pla­no­wa­łam, usia­dłam na Gó­rze Trzech Krzyży. To miej­sce było ewi­dent­nym do­wo­dem na to, że każdy ma swój dom na ziemi i nie jest on w miej­scu za­miesz­ka­nia. Było mi tak do­brze, że wy­da­wało się, iż nic nie jest w sta­nie za­kłó­cić mi tego spoko- ju w sercu… A jed­nak, mój te­le­fon za­pi­kał.

Co tam u Pani?

Dzię­kuję, do­brze, je­stem w Ka­zi­mie­rzu.

W Ka­zi­mie­rzu… Ni­gdy nie by­łem, a za­wsze chcia­łem.

„Jak można nie być w Ka­zi­mie­rzu? No, ale w su­mie… jak się jest pre­ze­sem jed­nego z naj­więk­szych ban­ków, to może jeź­dzi się tylko na te wy­pa­sione one exc­lu­sive, na które ja się zwy­czaj­nie nie na­daję i jadę tam tylko raz na ja­kiś czas ze względu na To­ma­sza”.

Znowu za­czę­łam py­tać głowy o to samo:

„Kur­czę… kim je­steś? Ta­nim lo­we­la­sem? Obrzy­dli­wie bo­ga­tym cwa­nia­kiem, który my­śli, że kasa kręci każdą pannę? Dup­kiem, który za­ło­żył się z dru­gim dup­kiem, że wy­rwie pannę na SMS-y i pa­dło na mnie? A może… Nie, to nie jest moż­liwe…”

Wró­ci­łam do ho­telu koło pół­nocy i już skoro świt spa­ce­ro­wa­łam po­now­nie pu­stymi uli­cami Ka­zi­mie­rza.

„O matko, jak ja ko­cham to mia­steczko. Jak mocno do­tyka mo­jej du­szy”.

Zro­bi­łam pu­stym uli­com Ka­zi­mie­rza kilka zdjęć i na­wet nie wiem, w któ­rym mo­men­cie po­sła­łam je męż­czyź­nie bez twa­rzy.

Wsta­łam skoro świt. Po­my­śla­łam, że może spo­tkam ja­kieś za­spane anioły. Za­miast tego spo­tka­łam Chry­stusa, za­mar­twiał się – na­pi­sa­łam, opa­tru­jąc wia­do­mość fi­gurką umar­twia­ją­cego się Chry­stusa, który znaj­duje się na jed­nej z uli­czek Ka­zi­mie­rza.

„Jak bę­dzie dup­kiem, nie ogar­nie tej wia­do­mo­ści” – po­my­śla­łam.

Ale du­pek oka­zał się być bar­dziej bły­sko­tliwy niż my­śla­łam… Nie ro­zu­miem jego doła, prze­cież to Ka­zi­mierz – od­pi­sał. Wy­bu­chłam śmie­chem na pu­stej uliczce Ka­zi­mie­rza.

 „Cho­lera, kim ty je­steś?”.

Po chwili wy­sła­łam mu jesz­cze kilka fo­tek pu­stego mia­sta i nie­długo po tym do­sta­łam od­po­wiedź:

Dzię­kuję, piękne, kie­dyś na pewno po­jadę i opo­wiem Pani o swo­ich od­czu­ciach.

„Mnie opo­wie? Prze­cież tylko przez chwilę ze sobą pi­szemy, za mo­ment znik­nie, bo za­gai ja­kąś dwu­dzie­sto­latkę, a ja zwy­czaj­nie usunę jego nu­mer z li­sty kon­tak­tów. Wy­sła­łam mu te zdję­cia z grzecz­no­ści, prze­cież to nic ta­kiego. Kur­czę, Agato, prze­stań się oszu­ki­wać… Wy­sła­łaś, bo mia­łaś na to ochotę. Bo on… on ja­koś dziw­nie przy­ciąga. Co się dzieje w mo­jej gło­wie…? Ni­gdy cze­goś ta­kiego nie mia­łam. Niech to się skoń­czy… Ale prze­cież nie ro­bię nic złego”.

Go­dzinę póź­niej moja głowa, chcąc nie chcąc, mu­siała się uspo­koić, bo trzeba było sku­pić my­śli na ko­lej­nych sta­ty­sty­kach. Ja, która za­wsze czu­łam, że mam w so­bie du­szę ar­ty­sty, ja, która uwiel­bia­łam bie­gać w chmu­rach, na­wet gdy wszy­scy wkoło stu­kali mi pal­cem w czoło, na­gle mu­sia­łam zna­leźć swoje miej­sce w ta­bel­kach z licz­bami.

„Prze­cież w moim ży­ciu ni­gdy nie było tylko czerni i bieli. Były w nim mi­liony od­cieni każ­dego ko­loru. Ni­gdy nie pa­trzy­łam na świat pro­sto­li­nij­nie i za­wsze pra­gnę­łam czuć bar­dziej, na­wet wtedy kiedy tak mocno bo­lało. Może dla­tego tak bar­dzo ko­cham tu przy­jeż­dżać… Mam wra­że­nie, że po­wie­trze pach­nie tu­taj ina­czej, że ży­cie bie­gnie wol­niej, że le­piej niż gdzie­kol­wiek in­dziej na świe­cie sma­kuje tu wino i tkwi we mnie ta­kie dziwne prze­ko­na­nie, że wła­śnie tu­taj wszyst­kie trudne de­cy­zje są prost­sze, a zwa­rio­wane po­my­sły uspra­wie­dli­wione”.,

Kiedy wie­czo­rem do­sta­łam ko­lejną wia­do­mość, po­my­śla­łam, że je­stem w miej­scu, w któ­rym ze wszyst­kim so­bie po­ra­dzę.

Pro­szę Pani, kon­takt z pa­nią staje się zbyt kom­pul­sywny – na­pi­sał.

Wy­pi­łam sto­jącą obok mnie lampkę wina do sa­mego dna.

„Kom­pul­sywny? Matko, może on jed­nak jest praw­dziwy… Też tak mam. Pi­szę do niego, bo stale coś w środku mówi mi, że mam to zro­bić, cho­ciaż prze­cież ro­zum każe zro­bić coś zu­peł­nie in­nego. Ale to »pro­szę Pani«? Co to w ogóle za zwrot…? Jak w szkole… I jak­bym miała co naj­mniej pięć­dzie­siąt lat! Gor­szy niż słowo »ma­muśka«. A prze­cież nie mam, do cho­lery, pięć­dzie­siątki! Nie mam i ko­niec!”.

Zro­bi­łam więc zdję­cie kie­liszka z wi­nem i wy­sy­ła­jąc fotkę, do­łą­czy­łam dość oso­bliwą wia­do­mość:

Nie wiem czy bar­dziej prze­raża mnie zwrot „pro­szę Pani” czy słowo „kom­pul­syw­nie”. Na to pierw­sze na szczę­ście można coś po­ra­dzić, Agata je­stem!

Nie mam ta­kich dłoni i kie­liszka, ale je­stem Ma­te­usz. Od­po­czy­wasz? – za­py­tał

Od­po­czy­wam. Dziwne jest to na­sze pi­sa­nie, nie są­dzisz? Z re­guły nie od­pi­suję na ta­kie za­czepki. Nie wiem, dla­czego tym ra­zem… Wy­da­wa­łeś mi się taki praw­dziwy. Dzi­siaj tak rzadko można do­strzec tę ce­chę w dru­gim czło­wieku.

Czuję się za­szczy­cony, że na moją za­czepkę za­re­ago­wa­łaś. „Za­szczy­cony? Te­raz ściem­nia… Cho­ciaż cał­kiem przy­jem­nie”. Do­bra, też się przy­znam, mam do Cie­bie sym­pa­tię, lu­bię z Tobą pi­sać. Kiedy skoń­czyć? Gdzie po­sta­wić kropkę?

„Jakby wszedł do mo­jej głowy… Też stale my­ślę, czy po­win­nam od­pi­sać, czy może skoń­czyć to pi­sa­nie, które prze­cież do­ni­kąd nas nie za­pro­wa­dzi. Ale prze­cież w ży­ciu wszystko dzieje się po coś… Może on jest… No kim, Agato? Kim? Za dużo w tym che­mii, by nim kie­dyś był. Za­kończ to, ko­bieto, za­nim bę­dzie za późno”.

Co­raz czę­ściej pro­wa­dzi­łam dia­logi ze swoją głową, ale, nie­stety, były do­syć mało pro­duk­tywne, serce i tak ro­biło swoje.

Ko­lej­nego dnia na szko­le­niu było znacz­nie trud­niej, bo moja głowa się nie pod­da­wała i wciąż za­sta­na­wia­łam się, gdzie po­winna być kropka i co­raz czę­ściej też py­ta­łam sa­mej sie­bie, czy aby nie ro­bię cze­goś złego.

„Co na to na­sze pi­sa­nie po­wie­działby To­masz? Co po­wie­dzia­łaby jego żona? No, prze­cież nic… Prze­cież zda­rza się, że lu­dzie bar­dzo się po­lu­bią i chcą mieć ze sobą kon­takt”.

To my­śle­nie do­pro­wa­dzało mnie do szału, po­my­śla­łam więc, że po­śpię, kiedy mój te­le­fon za­pi­kał.

Ile ma lat twój syn?

Sie­dem­na­ście – od­po­wie­dzia­łam, cho­ciaż od razu wie­dzia­łam, że wcale nie pyta o wiek mo­jego dziecka.

A ile lat mia­łaś jak go uro­dzi­łaś?

A mó­wił Ci ktoś, że dżen­tel­men nie pyta ko­biety o wiek?

Spa­ni­ko­wa­łem… Chyba mam prawo wie­dzieć, w ja­kim jestem prze­dziale wie­ko­wym.

Spo­koj­nie, je­stem stara. 77 rocz­nik jest naj­lep­szy. Dla­czego pa­ni­ku­jesz?

Je­stem w związku. Do­bra­noc.

Prze­cież je­ste­śmy do­ro­śli, każde z nas zna gra­nicę, któ­rej nie wolno nam prze­kro­czyć. Nie martw się, pro­szę, bo te­raz i ja się mar­twię, a nie chcę, że­byś znik­nął. Do­bra­noc.

Koniec wersji demonstracyjnej

Wy­daw­nic­two Psy­cho­skok