Klub Przyjaciół Planety. Znikająca chata ebook

ROZ­DZIAŁ 1

SPO­TKA­NIE W GO­SPO­DAR­STWIE

Si­vert i Mo od­wie­dzają Vanję. Jest wio­sna. Do­stali w szkole cztery dni wol­nego i mają dużo czasu, by za­pla­no­wać dal­sze dzia­ła­nia Klubu Przy­ja­ciół Pla­nety.

– Po­trze­bu­jemy sie­dziby. Jak w praw­dzi­wych biu­rach de­tek­ty­wi­stycz­nych – mówi Mo.

– Znam jedno miej­sce, które po­winno się nadać – oświad­cza Vanja. – Si­vert i ja by­li­śmy tam już wcze­śniej. Ale może chce­cie naj­pierw obej­rzeć od­pa­jane ja­gnięta?

– Od­pa­jane? Co to zna­czy? – pyta Mo.

Vanja uśmie­cha się sze­roko. Od razu wi­dać, że Mo do­ra­stał w mie­ście.

– To ta­kie ja­gnięta, które trzeba kar­mić bu­telką ze smocz­kiem, bo ich matka jest chora albo nie żyje – wy­ja­śnia.

W dro­dze do obory sły­szą dziwne od­głosy. Z lasu do­cho­dzi stu­ka­nie i brzę­cze­nie. Cała trójka przy­staje i spo­gląda w stronę, z któ­rej płyną dźwięki.

– Co to ta­kiego? – pyta Si­vert.

– Nie mam po­ję­cia – od­po­wiada Vanja.

Ha­łasy nieco się uspo­ka­jają, a oni idą da­lej.

– W tym roku mu­simy od­pa­jać cztery ja­gnięta – wy­ja­śnia Vanja chło­pa­kom. Wcho­dzą do obory, by obej­rzeć zwie­rzątka.

– Ja­kie ma­lut­kie! – mówi Mo.

– I ja­kie słod­kie! – do­daje Si­vert.

Ja­gnięta przy­bie­gają do nich szybko.

– Od­pa­jane ma­lu­chy są przy­zwy­cza­jone do lu­dzi i wcale się nie boją – tłu­ma­czy Vanja. – Przy­wi­taj­cie się, to Sól i Pieprz.

– Chodźmy te­raz do krów – do­daje po chwili.

U krów też jest cie­pło i przy­tul­nie. A także ci­cho, nie li­cząc od­gło­sów zwie­rząt, które je­dzą i tro­chę spa­ce­rują po obo­rze. Vanja pro­wa­dzi chłop­ców do krowy, która stoi w głębi, pod ścianą.

– Wilma jest grzeczna i ko­chana – wy­ja­śnia, głasz­cząc zwie­rzę. – To moja ulu­biona krówka.

– Ma­cie ją już chyba bar­dzo długo – mówi Si­vert.

Vanja kiwa głową.

– W wa­szym go­spo­dar­stwie jest tyle do obej­rze­nia – stwier­dza Mo.

Vanja i Si­vert wy­mie­niają spoj­rze­nia.

– Ale mamy coś, co jest jesz­cze cie­kaw­sze – za­czyna dziew­czynka. – W le­sie, po dro­dze w góry, stoi piękna chata. Nie wiem, do kogo na­leży, ale ni­gdy nie wi­dzia­łam tam żad­nych lu­dzi. Przy we­ran­dzie ro­śnie kilka drzew, ide­al­nych, żeby się na nie wspi­nać.

– No wła­śnie, a Vanja wie, gdzie jest klucz – do­daje Si­vert. – Więc cza­sem tam tro­chę prze­sia­du­jemy.

– I nikt nie zwraca na was uwagi? – dziwi się Mo.

Vanja kręci głową.

– Nie, prze­cież mó­wi­łam, że tam ni­gdy nie ma lu­dzi. To wła­śnie jest ta­kie dziwne.

– Wła­ści­wie to jest taka jakby na­sza chata – do­daje Si­vert. – Le­żymy tam so­bie pod ko­cem na ka­na­pie i czy­tamy stare ko­miksy z Ka­czo­rem Do­nal­dem... Ale to ta­jem­nica.

– O rany, je­ste­ście sza­leni – śmieje się Mo.

Chata leży nie­da­leko, ale pro­wa­dząca do niej droga jest stroma. Ha­łasy, które wcze­śniej sły­szeli, zu­peł­nie już uci­chły. Do­mek stoi w le­sie, ale jest po­ło­żony tak, że roz­ciąga się z niego wi­dok na pra­wie całą wieś. Vanja uwiel­bia sie­dzieć na jed­nym z drzew koło chaty i roz­my­ślać. Kilka razy roz­wie­sili z Si­ver­tem mię­dzy pniami ha­maki i w nich le­żeli.

– O rany – mówi Si­vert. Staje jak wryty, gdy wy­cho­dzą zza za­krętu i wi­dzą chatę. To zna­czy: resztki tego, co kie­dyś było chatą.

– O nie – wzdy­cha Vanja. Serce prze­staje jej na chwilę bić. – O nie, o nie...

– To wa­sza chata? – pyta