Klub Przyjaciół Planety. Czarne łabędzie ebook

ROZ­DZIAŁ 1

WY­PA­DEK

Si­vert i Vanja idą wła­śnie na plażę. Na­uczy­ciele przy­go­to­wują dziś plan pracy na cały se­mestr, więc lek­cje są od­wo­łane.

– Oby tylko woda nie była za zimna. – Si­vert aż się wzdryga.

Vanja wy­bu­cha śmie­chem.

– Nie bądź mię­cza­kiem – dro­czy się z nim.

Naj­lep­sza plaża jest po­ło­żona w głębi fiordu, nie­da­leko wiel­kiej fa­bryki. Si­vert i Vanja kładą ręcz­niki na ziemi i pod­cho­dzą do brzegu, by spraw­dzić tem­pe­ra­turę wody. W tej sa­mej chwili roz­lega się straszny huk.

– O rany... Co to było?

Si­vert roz­gląda się do­okoła. Do­strzega prze­chy­loną łódź przy fa­brycz­nym na­brzeżu. Bu­cha z niej dym!

– Co się stało? – krzy­czy Vanja. – Ta łódź się roz­biła?

Do Vanji i Si­verta pod­biega ja­kiś chło­piec.

– Sły­sze­li­ście huk?

Si­vert ni­gdy wcze­śniej go nie wi­dział. Co to za je­den? Wcza­so­wi­cze już prze­cież wy­je­chali.

– Wła­śnie sia­da­li­śmy z mamą do obiadu – cią­gnie nie­zna­jomy. – Ta­le­rze i szklanki aż nam za­częły pod­ska­ki­wać! To było nie­sa­mo­wite, jak przy trzę­sie­niu ziemi.

Aż tak źle to chyba nie było, my­śli Si­vert. Ale nic nie mówi. Bo w końcu coś się za­częło dziać, naj­wyż­sza już pora.

– Pój­dziesz z nami na przy­stań zo­ba­czyć, co się stało? – pyta Vanja.

– Tak, chęt­nie – od­po­wiada chło­piec.

– A jak ty masz wła­ści­wie na imię? – pyta Vanja.

– Mo – od­po­wiada nowy chło­piec. – Do­piero co się tu prze­pro­wa­dzi­łem. Mam za­cząć piątą klasę.

– Ej! Ale faj­nie! – Vanja aż pod­ska­kuje z ra­do­ści. – My też cho­dzimy do pią­tej!

Na przy­stani ze­brało się już cał­kiem sporo lu­dzi. Si­ver­towi udaje się do­strzec tylko ka­wa­łek dziobu ło­dzi. Jest so­lid­nie wgnie­ciony.

– Skąd się wzięli ci wszy­scy lu­dzie? – pyta Mo.

– Z fa­bryki – od­po­wiada Vanja. – Wcze­śniej więk­szość na­szych są­sia­dów pro­wa­dziła go­spo­dar­stwa. Te­raz pra­wie wszy­scy pra­cują w fa­bryce.

– I co tam pro­du­kują?

– Opony – od­po­wiada Si­vert.

– Nie, felgi – po­pra­wia go Vanja. – Czyli to, co jest tak jakby w środku, to zna­czy we­wnątrz opony.

Si­vert czuje, że wzbiera w nim iry­ta­cja. Czemu Vanja musi za­wsze go po­pra­wiać?

– Halo, prze­pra­szam! – roz­lega się do­no­śny głos. Z ło­dzi gra­moli się ja­kiś męż­czy­zna i staje na na­brzeżu. Za­trzy­muje się tuż przed Vanją, Si­ver­tem i Mo. – Dzie­ciom wstęp wzbro­niony!

Męż­czy­zna ma­cha rę­koma. Do­okoła jest pełno lu­dzi. Si­vert pró­buje wy­cią­gnąć szyję i zo­ba­czyć, co dzieje się za ple­cami krzy­czą­cego fa­ceta. Wy­gląda na to, że uszko­dzone jest rów­nież na­brzeże, a nie tylko sama łódź. Wy­sia­dają z niej jesz­cze dwie osoby. Dy­rek­tor fa­bryki i ja­kaś pani.

– Dzie­ciaki, sły­sza­ły­ście mnie. Do domu, ale już!

– Do­brze, już do­brze – mam­ro­cze ze zło­ścią Vanja, ale mimo to za­czyna się wy­co­fy­wać.

– Kto to był ten krzy­kacz? – pyta Mo, gdy scho­dzą z na­brzeża.

– To Luke – wy­ja­śnia Vanja. – Chyba jest wi­ce­dy­rek­to­rem fa­bryki.

Mo kręci głową.

– Co za bez­na­dziejny fa­cet!

ROZ­DZIAŁ 2

CZARNE ŁA­BĘ­DZIE

– Pój­dziesz z nami na plażę?

Vanja uśmie­cha się do Mo.

– Prze­cież on mó­wił, że wła­śnie sia­dał do obiadu – wtrąca się Si­vert. Ja­kie to ty­powe, że Vanja ot tak za­pra­sza ko­goś do za­bawy. Gdyby to on miał de­cy­do­wać, ro­bi­liby wszystko tylko we dwoje.

– Chęt­nie – od­po­wiada Mo. – Mogę zjeść póź­niej. Tylko... wy się tu czę­sto ką­pie­cie?

– Tak! Od marca do paź­dzier­nika.

Vanja bie­gnie przo­dem, co ja­kiś czas pod­ska­ku­jąc.

– Ona jak zwy­kle prze­sa­dza – mówi Si­vert. – Ale fakt, ką­piemy się przez całe lato.

W końcu do­cie­rają na plażę.

– Oj, ale