Czas mroku. Cykl Czerwony świt. Tom 5 ebook

Dedykacja

Lily.

Mapa

Dramatis personÆ

Dra­ma­tis personÆ

Republika Solarna

Dar­row z Lykos / Żni­wiarz – były arcy­im­pe­ra­tor Repu­bliki Solar­nej, mąż Vir­gi­nii, Czer­wony

Vir­gi­nia au Augu­stus / Mustang – aktu­alna Suwe­renka Repu­bliki Solar­nej, żona Dar­rowa, pry­mus domu Augu­stus, sio­stra Sza­kala z Marsa, Złota

Pax – syn Dar­rowa i Vir­gi­nii, Złoty

Kie­ran z Lykos – brat Dar­rowa, Wyjec, Czer­wony

Rhonna – bra­ta­nica Dar­rowa, córka Kie­rana, lan­sjer, Szcze­niak nr Dwa, Czer­wona

Deanna – matka Dar­rowa, Czer­wona

Sevro au Barca / Goblin – impe­ra­tor Repu­bliki, mąż Vic­try, Wyjec, Złoty

Vic­tra au Barca – żona Sevro, z domu au Julii, Złota

Elec­tra au Barca – córka Sevro i Vic­try, Złota

Dan­cer, sena­tor O’Faran – sena­tor, nie­gdyś jeden z dowód­ców Synów Aresa, mąż Deanny, try­bun bloku Czer­wo­nych, Czer­wony

Kavax au Tele­ma­nus – pry­mus domu Tele­ma­nus, klient domu Augu­stus, Złoty

Niobe au Tele­ma­nus – żona Kavaxa, klient domu Augu­stus, Złota

Daxo au Tele­ma­nus – dzie­dzic domu Tele­ma­nus, syn Kavaxa i Niobe, sena­tor, try­bun bloku Zło­tych, Złoty

Thraxa au Tele­ma­nus – pre­tor Wol­nych Legio­nów, córka Kavaxa i Niobe, Wyjec, Złota

Ale­xan­dar au Arcos – naj­star­szy wnuk Lorna, dzie­dzic domu Arcos, sprzy­mie­rze­niec domu Augu­stus, lan­sjer, Szcze­niak nr Jeden, Złoty

Cadus Har­nas­sus – impe­ra­tor Repu­bliki, zastępca dowódcy Wol­nych Legio­nów, Poma­rań­czowy

Orion xe Aqu­arii – nawar­cha Repu­bliki, impe­ra­tor Bia­łej Floty, Wyjec, Nie­bie­ska

Col­lo­way xe Char – pilot z naj­więk­szą liczbą zestrze­leń we flo­cie Repu­bliki, Wyjec, Nie­bie­ski

Gli­ra­stes Mistrz Stwórca – archi­tekt i wyna­lazca, Poma­rań­czowy

Holi­day ti Naka­mura – dux Lwiej Gwar­dii Vir­gi­nii, sio­stra Trigga, klient domu Augu­stus, cen­tu­rion Legionu Pegaz, Szara

Żywe Sre­bro / Regu­lus ag Sun – naj­bo­gat­szy czło­wiek w Repu­blice, szef Sun Indu­stries, Srebrny

Publius cu Cara­val – try­bun bloku Mie­dzia­nych, sena­tor, Mie­dziany

The­odora – przy­wód­czyni agen­tów zwa­nych Drza­zgami, klient domu Augu­stus, Różowa Róża

Zan – arcy­im­pe­ra­tor Repu­bliki po usu­nię­ciu z tej pozy­cji Dar­rowa, dowódca floty obron­nej Luny, Nie­bie­ski

Bła­zen – Wyjec, klient domu Barca, Złoty

Pestka – Wyjec, klient domu Barca, Złota

Min-Min – Wyjec, snaj­per i eks­pert od uzbro­je­nia, klient domu Barca, Czer­wona

Brzy­dal – Wyjec, klient domu Augu­stus, Złoty

Kulki – Wyjec, haker, Zie­lony

Bez­ję­zyk – były wię­zień w Gro­bowcu w Otchłani, Obsy­dia­nowy

Felix au Daan – ochro­niarz Dar­rowa, klient domu Augu­stus, Złoty

Wspólnota

Ata­lan­tia au Grim­mus – dyk­ta­torka Wspól­noty, córka Pana Popio­łów Magnusa au Grim­musa, sio­stra Ai i Moiry, były klient domu Lune, Złota

Lysan­der au Lune – wnuk byłej Suwe­renki Octa­vii, dzie­dzic rodu Lune, były patron domu Grim­mus, Złoty

Atlas au Raa / Rycerz Stra­chu – brat Romu­lusa au Raa, legat Legionu Zero („Gor­gony”), daw­niej pod kura­telą domu Lune, klient domu Grim­mus, Złoty

Ajax / Rycerz Burzy – syn Ai au Grim­mus i Atlasa au Raa, dzie­dzic domu Grim­mus, legat Żela­znych Lam­par­tów, Złoty

Kalin­dora au San / Rycerz Miło­ści – Olim­pij­ski Rycerz, ciotka Ale­xan­dra au Arcosa, klient domu Grim­mus, Złota

Julia au Bel­lona – matka Cas­siusa, który nie utrzy­muje z nią kon­tak­tów, nie­przy­ja­ciółka Dar­rowa, pry­mus ostat­ków domu Bel­lona, Złota

Scor­pio au Votum – pry­mus domu Votum (magnaci, wła­ści­ciele kopalni metali i budow­ni­czy Mer­ku­rego), Złoty

Cicero au Votum – dzie­dzic domu Votum, syn Scor­pio, legat Legionu Skor­pion, Złoty

Asmo­deus au Car­thii – pry­mus domu Car­thii (stocz­niowcy z Wenus), Złoty

Rhone ti Fla­vi­nius – pod­pre­tor rodu Lune, były zastępca dowódcy XIII Straży Pre­to­riań­skiej Dra­go­nów (którą dowo­dziła Aja), Szary

Seneca au Cern – dux Ajaxa, cen­tu­rion Żela­znych Lam­par­tów, Złoty

Magnus au Grim­mus / Pan Popio­łów – były arcy­im­pe­ra­tor za rzą­dów Octa­vii au Lune, Nisz­czy­ciel Rei, Złoty, zabity przez Wyj­ców i Apol­lo­niusa au Valii-Rath

Octa­via au Lune – była Suwe­renka Wspól­noty, babka Lysan­dra, Złota, zabita przez Dar­rowa

Aja au Grim­mus – córka Pana Popio­łów Magnusa au Grim­musa, Złota, zabita przez Sevro

Moira au Grim­mus – córka Pana Popio­łów Magnusa au Grim­musa, Złota, zabita przez Ragnara

Dominium Obrzeża

Dido au Raa – współ­kon­sul Domi­nium Obrzeża, żona byłego Suwe­rena Domi­nium Obrzeża Romu­lusa au Raa, z domu au Saud, Złota

Dio­me­des au Raa / Rycerz Burzy – syn Romu­lusa i Dido, tak­sar­cha Falangi Bły­ska­wicy, Złoty

Sera­phina au Raa – córka Romu­lusa i Dido, locha­gos Jede­na­stej Jazdy Pyłu

Helios au Lux – współ­kon­sul Domi­nium Obrzeża dzie­lący urząd z Dido

Romu­lus au Raa / Władca Pyłu – były pry­mus domu Raa i Suwe­ren Domi­nium Obrzeża, Złoty, popeł­nił rytu­alne samo­bój­stwo

Obsydianowi

Sefi Mil­cząca – kró­lowa Obsy­dia­no­wych, przy­wód­czyni Wal­ki­rii, sio­stra Ragnara Vola­rusa, Obsy­dia­nowa

Val­dir Nie­ścięty – wódz wojenny, part­ner kró­lo­wej Sefi, Obsy­dia­nowy

Ozgard – sza­man ogni­stych kości, Obsy­dia­nowy

Fre­ihild – skuggi wojow­niczka ducha, Obsy­dia­nowa

Gud­kind – skuggi wojow­nik ducha, Obsy­dia­nowy

Xeno­phon – doradca Sefi, Białe logos

Ragnar Vola­rus – były przy­wódca Obsy­dia­no­wych, Wyjec, Obsy­dia­nowy, zabity przez Aję

Inni

Eph­raim ti Horn – wolny strze­lec, były czło­nek Synów Aresa, mąż Trigga ti Naka­mura, Szary

Volga Fjor­gan – wolny strze­lec, współ­pra­cow­niczka Eph­ra­ima, Obsy­dia­nowa

Apol­lo­nius au Valii-Rath / Mino­taur – dzie­dzic domu Valii-Rath, wie­lo­mówny, Złoty

Książę Rąk – czło­nek Syn­dy­katu, mistrz zło­dziei, Różowy

Lyria z Laga­los – Gamma z Marsa, klient domu Tele­ma­nus, Czer­wona

Liam – sio­strze­niec Lyrii, klient domu Tele­ma­nus, Czer­wony

Har­mony – przy­wód­czyni Czer­wo­nej Ręki, była człon­kini Synów Aresa, Czer­wona

Pytha – pilotka, towa­rzyszka Cas­siusa i Lysan­dra, Nie­bie­ska

Fig­ment – wolny strze­lec, Brą­zowa

Fitch­ner au Barca / Ares – były przy­wódca Synów Aresa, Złoty, zabity przez Cas­siusa au Bel­lona

Suwerenka

Suwe­renka

– Oby­wa­tele Repu­bliki Solar­nej, mówi wasza Suwe­renka.

Wpa­truję się na wpół ośle­piona w plu­ton egze­ku­cyjny obiek­ty­wów kamer podob­nych do muszych oczu. Po dru­giej stro­nie ilu­mi­na­tora za moją sceną sta­cje bojowe i okręty wojenne uno­szą się ponad górną atmos­ferą Luny.

Patrzy na mnie osiem miliar­dów oczu.

– W ubie­gły pią­tek wie­czo­rem, trze­ciego dnia men­sis Mar­tius, otrzy­ma­łam raport, z któ­rego wynika, że Wspól­nota prze­pro­wa­dza na orbi­cie Mer­ku­rego ope­ra­cję woj­skową na dużą skalę. Od czasu bitwy o Marsa pięć lat temu nie zgro­ma­dzono podob­nej ilo­ści wypo­sa­że­nia i rów­nie licz­nych sił. Pono­simy odpo­wie­dzial­ność za ten kry­zys. Zwa­bieni fał­szy­wymi obiet­ni­cami peł­no­moc­nika wroga, pozwo­li­li­śmy, aby nasza deter­mi­na­cja osła­bła. Uwie­rzy­li­śmy w szla­chet­ność naszego nie­przy­ja­ciela. Uwie­rzy­li­śmy, że można zawrzeć pokój z tyra­nami. Praw­dziwa natura tego kłam­stwa, jakże kuszą­cego, została ujaw­niona: to okrutne intrygi na pozio­mie władz, obmy­ślone, popeł­nione i prze­pro­wa­dzone przez nowo wyzna­czoną Dyk­ta­torkę Ostat­ków Wspól­noty, Ata­lan­tię au Grim­mus, córkę Pana Popio­łów. Ule­gł­szy jej cza­rowi, poszli­śmy na ugodę z rzecz­ni­kami tyra­nii. Zwró­ci­li­śmy się prze­ciwko naszemu naj­więk­szemu gene­ra­łowi, mie­czowi, który prze­ciął okowy nie­woli, i zażą­da­li­śmy, aby zgo­dził się na pokój, w któ­rym on sam roz­po­znał kłam­stwo. Kiedy odmó­wił, krzyk­nę­li­śmy: „Zdrajca!”, „Tyran!”, „Pod­że­gacz wojenny!”. W oba­wie przed nim przy­wo­ła­li­śmy z powro­tem z Mer­ku­rego na Lunę część Bia­łej Floty: Straż Cen­tralną. Zosta­wi­li­śmy impe­ra­tor Aqu­arii połowę sił, nara­ża­jąc ją na atak. Uczy­ni­li­śmy ją na wpół bez­bronną. Teraz z jej floty, floty, która oswo­bo­dziła nasze domy, pozo­stały szczątki. Dwie­ście waszych okrę­tów wojen­nych zostało znisz­czo­nych. Tysiące waszych mary­na­rzy zgi­nęły. Miliony waszych braci i sióstr zostały porzu­cone na wro­giej pla­ne­cie. Straty się­gają setek miliar­dów, wasze straty. I jest to wina sprze­czek w waszym sena­cie, a nie sił wroga. Sły­sza­łam, jak mówiono w ostat­nich mie­sią­cach, w kory­ta­rzach Nowego Forum, na uli­cach Hype­riona, w wia­do­mo­ściach nada­wa­nych w całej Repu­blice, że powin­ni­śmy porzu­cić tych synów i córki wol­no­ści, te Wolne Legiony. Sły­sza­łam, jak nazywa się je publicz­nie, bez wstydu, „Utra­co­nymi Legio­nami”. Zostali skre­śleni przez was mimo odwagi, jaką oka­zali, mimo wytrzy­ma­ło­ści, jaką w sobie zna­leźli, mimo potwor­no­ści, jakie wycier­pieli dla was. Zostali skre­śleni, ponie­waż boimy się, że roz­sta­jąc się z naszymi okrę­tami, ścią­gniemy inwa­zję na wła­sne światy. Ponie­waż boimy się ponow­nie ujrzeć żelazo Wspól­noty na naszych nie­bach. Ponie­waż boimy się zary­zy­ko­wać wygodę i wol­ność, które męż­czyźni i kobiety z Wol­nych Legio­nów zdo­byli dla nas za cenę wła­snej krwi… Powiem wam, czego ja się boję. Boję się, że czas roz­wod­nił nasze marze­nie! Boję się, że pośród wygód uwie­rzy­li­śmy, że o swo­body nie trzeba wal­czyć!

Pochy­lam się do przodu.

– Oba­wiam się, że wątłość naszej deter­mi­na­cji, kłót­nie i obmowy, w któ­rych jakże deka­dencko się nurza­li­śmy, ogra­bią nas z jed­no­ści woli, która pozwo­liła światu ruszyć naprzód ku lep­szemu miej­scu, gdzie posza­no­wa­nie dla spra­wie­dli­wo­ści i wol­no­ści zna­la­zło punkt zacze­pie­nia po raz pierw­szy od tysiąca lat. Oba­wiam się, że z powodu z braku jed­no­ści powró­cimy do ohyd­nej epoki, z któ­rej ucie­kli­śmy, i że ten nowy czas mroku będzie bar­dziej okrutny, bar­dziej zło­wiesz­czy i bar­dziej prze­wle­kły z powodu nik­czem­no­ści, jaką roz­bu­dzi­li­śmy w naszych wro­gach. Wzy­wam was, Ludu Repu­bliki, pozo­stań­cie zjed­no­czeni. Nawo­łuj­cie swo­ich sena­to­rów, aby odrzu­cili strach. Aby odrzu­cili otę­pie­nie, w któ­rym dba się tylko o wła­sne korzy­ści. Aby nie drżeli zdjęci pier­wot­nym stra­chem na myśl o inwa­zji. Nie pozwól­cie, aby wasi sena­to­ro­wie gro­ma­dzili dla sie­bie wasze bogac­twa, cho­wali się za waszymi okrę­tami wojen­nymi, lecz obudź­cie w ich duszach bar­dziej gniewne anioły i poślij­cie potęgę Repu­bliki, żeby strą­ciła machinę tyra­nii i uci­sku z nieba Mer­ku­rego i ura­to­wała nasze Wolne Legiony.

W tej chwili trzy­sta osiem­dzie­siąt cztery tysiące kilo­me­trów od mojego serca, z orbity leżą­cej tysiąc kilo­me­trów nad krnąbr­nym kon­ty­nen­tem Pacy­fiki Połu­dnio­wej, poci­ski w zapew­nia­ją­cej nie­wi­dzial­ność dla rada­rów poli­me­ro­wej powłoce Sun Indu­stries pędzą w pustkę z pręd­ko­ścią trzy­stu dwu­dzie­stu tysięcy kilo­me­trów na godzinę. Lecą w kie­runku Mer­ku­rego. Nie niosą jed­nak śmierci, ale zapasy, leki na cho­robę popro­mienną, uzbro­je­nie, a także – o ile mój mąż na­dal żyje – słowa nadziei.

„Nie opu­ści­li­śmy cię. Przy­będę po cie­bie.

A do tego czasu wytrwaj, uko­chany. Wytrwaj”.

Prolog. Darrow

Pro­log

Dar­row

Czerwień Krwi

Dwa miesiące wcześniej

W cie­niu Mer­ku­rego unosi się cmen­ta­rzy­sko okrę­tów wojen­nych Repu­bliki.

Ze zwy­cię­skiej Bia­łej Floty, która wyzwo­liła Lunę, Zie­mię i Marsa, pozo­stały tylko poskrę­cane odłamki i poczer­niałe sko­rupy. Znisz­czone przez potęgę Armady Popiel­nej wraki okrę­tów wirują na orbi­cie wokół pla­nety, którą wyzwo­liły rap­tem kilka mie­sięcy temu. Już nie wypeł­niają ich mar­sjań­scy mary­na­rze i legio­ni­ści wierni marze­niu Eo, zimne kory­ta­rze są otwarte na próż­nię i zamiesz­kane tylko przez umar­łych.

To ostatni śmiech Pana Popio­łów i debiut jego dzie­dziczki.

Kiedy ja razem z Apol­lo­niu­sem i Sevro pali­łem sta­rego wojow­nika w jego łożu na Wenus, jego córka Ata­lan­tia wyszła z cie­nia ojca i prze­jęła urząd Dyk­ta­tora. Dys­kret­nie prze­pro­wa­dziła więk­szość ich armady z Wenus i wyko­rzy­stała znie­kształ­ca­jące wska­za­nia instru­men­tów pro­mie­nio­wa­nie sło­neczne, żeby zaata­ko­wać z zasadzki Białą Flotę na orbi­cie Mer­ku­rego.

Orion, dowódca mojej floty i naj­lep­szy tak­tyk Repu­bliki, nie spo­dzie­wała się tego. To była masa­kra, a ja spóź­ni­łem się trzy tygo­dnie, żeby jej zapo­biec. Sza­leń­cze wezwa­nia pomocy moich przy­ja­ciół drę­czyły mnie, kiedy poko­ny­wa­łem pustkę, odda­la­jąc się coraz bar­dziej od syna i żony i zmie­rza­jąc pro­sto w pasz­czę sza­leń­stwa.

Biała Flota może i prze­pa­dła, ale Wolne Legiony, które prze­wio­zła na Mer­ku­rego, wciąż żyją. Wkrótce dołą­czę do nich na powierzchni pla­nety, naj­pierw jed­nak mam inne zada­nie do wyko­na­nia.

Byłoby łatwiej, gdy­bym miał tu Sevro. Jak zawsze, gdy cho­dzi o prze­moc.

Mój oddech roz­brzmiewa chra­pli­wie w ska­fan­drze próż­nio­wym, kiedy sunę przez cmen­ta­rzy­sko. Moje magne­tyczne buty lądują bez­gło­śnie na zła­ma­nym krę­go­słu­pie repu­bli­kań­skiego dred­nota. Zer­kam przez wiel­kie pęk­nię­cie w kadłu­bie, żeby spraw­dzić, jak idzie praca mojemu lan­sje­rowi. Różne szczątki szy­bują w ciem­no­ści – kawałki metalu, mate­race, dzbanki na kawę, zamar­z­nięte kule pły­nów maszy­no­wych, odcięte koń­czyny. Ni­gdzie nie widać Ale­xan­dra.

Sztywne ciało mary­na­rza w stroju mecha­nika szy­buje sto­pami do przodu. Nogi ma sto­pione w jeden, wygięty, zakrze­pły kikut żarem pro­mieni czą­stek, usta roz­warte w nie­mym krzyku, jakby pytał: „Gdzie byłeś, kiedy nad­szedł wróg? Gdzie był Żni­wiarz, któ­remu przy­się­głem wier­ność?”.

Dał się zwieść wro­gom, sprzy­mie­rzeń­com, samemu sobie.

Pod­czas gdy senat Repu­bliki oszu­ki­wał sam sie­bie, wie­rząc, że można zawrzeć pokój z faszy­stow­skimi wataż­kami, ja uda­wa­łem, że zabi­cie Pana Popio­łów zakoń­czy wojnę jesz­cze za naszego życia. Uda­wa­łem, że mam klucz do przy­szło­ści, w któ­rej mogę odło­żyć sier­pak i wró­cić do dziecka i żony, żeby być ojcem i mężem. Despe­ra­cja pozwo­liła mi uwie­rzyć w to kłam­stwo. Naiw­ność senatu kazała mu uwie­rzyć w kłam­stwo Ata­lan­tii. Teraz jed­nak znam prawdę.

Wojna to jest nasze życie. Sevro myślał, że może przed nią uciec. Ja myśla­łem, że mogę ją zakoń­czyć. Jed­nak nasz wróg jest jak Hydra. Ode­tnij mu jedną głowę, a wyro­sną dwie nowe. Nie będą szu­kać pokoju. Nie pod­da­dzą się. Trzeba im wyciąć serce, bo będą wal­czyć o każdą piędź ziemi, nawet o naj­drob­niej­szy pyłek.

Dopiero wtedy nasta­nie pokój.

W roz­pa­dli­nie pod moimi sto­pami migo­czą świa­tła. Kilka minut póź­niej Złoty w ska­fan­drze kosmicz­nym unosi się do góry, żeby usiąść obok mnie na kadłu­bie. Z obawy przed czuj­ni­kami wroga przy­sta­wia osłonę hełmu do mojej, żeby fale dźwię­kowe miały się przez co nieść.

– Reak­tor gotowy do nekro­man­cji.

– Dobra robota, Ale­xan­drze.

Odpo­wiada mi sto­ic­kim ski­nie­niem głowy.

Ten młody żoł­nierz nie jest już nie­opie­rzo­nym, nie­pew­nym sie­bie mło­dzi­kiem, który zaczął u mnie służbę jako lan­sjer cztery lata temu. Po woj­nie więk­szość ludzi się kur­czy. Jedni z powodu ran na ciele. Inni na sku­tek śmierci towa­rzy­szy. Nie­któ­rzy z powodu utraty auto­no­mii. Jed­nak więk­szość ze wstydu, bo odkry­wają wła­sną nie­moc. W kon­fron­ta­cji ze zgrozą ich marze­nia o wiel­kim prze­zna­cze­niu zała­mują się. Tylko nie­liczni prze­klęci roz­ko­szują się mrocz­nym dresz­czy­kiem, gdy odkry­wają, że są uro­dzo­nymi zabój­cami.

Ale­xan­dar to zabójca. Dowiódł, że jest god­nym spad­ko­biercą spu­ści­zny po swoim dziadku, Lor­nie au Arcos. A ja zaczy­nam się zasta­na­wiać, czy odzie­dzi­czy też moje brze­mię. W poje­dynkę powstrzy­mał napór wroga na szczy­cie wieży Pana Popio­łów, kiedy Thraxa, Sevro i ja zosta­li­śmy powa­leni na kolana. To obu­dziło w nim głód. Teraz pra­gnie zemścić się na Ata­lan­tii za wymor­do­wa­nie naszej floty.

Tęsk­nię za tak jasnym poj­mo­wa­niem celu.

Jak to mawiał Lorn? „Gniew sta­rych jest zim­niej­szy, bo to oni decy­dują, jak posłu­żyć się mło­dymi”.

Ilu jesz­cze muszę wyko­rzy­stać? Ile jest warte życie Ale­xan­dra? Ile jest warte moje wła­sne? Jakby tam kryła się odpo­wiedź, zer­kam w prawo. Za kadłu­bem dry­fu­ją­cego dred­nota wschod­nia kra­wędź Mer­ku­rego pul­suje jak sto­piona kosa.

Pla­neta jest nie­wiele więk­sza od Luny, ale z tak bli­ska wydaje się gigan­tyczna. Cie­nie wykry­wa­cza min Wspól­noty prze­su­wają się po jej tar­czy. Szuka ato­mo­wych min zosta­wio­nych przez Orion na orbi­cie dla osłony sza­leń­czego odwrotu naszych sił, kiedy wpa­dły w zasadzkę Ata­lan­tii. Zostało ich już nie­wiele. Kiedy wszyst­kie zostaną usu­nięte, tylko tro­pos­fe­ryczne tar­cze osła­nia­jące cenny kon­ty­nent Helios będą powstrzy­my­wać gniew Popiel­nej Armady. Czarne okręty czają się po dru­giej stro­nie cmen­ta­rzy­ska, bez­piecz­nie poza zasię­giem naziem­nych dział Repu­bliki. Cze­kają, żeby wystrze­lić Żela­zny Deszcz prze­ciwko mojej porzu­co­nej na Mer­ku­rym armii.

Kiedy tar­cze padną, pad­nie Mer­kury.

Dzie­sięć milio­nów moich braci i sióstr czeka ani­hi­la­cja.

Po to wła­śnie zja­wiła się Ata­lan­tia. Żeby zmiaż­dżyć Białą Flotę. Żeby zabić Wolne Legiony. Żeby ode­brać z powro­tem Mer­ku­rego i jego meta­lami i fabry­kami nakar­mić machinę wojenną Zło­tych na Wenus i przy­go­to­wać się do decy­du­ją­cego, nie­od­par­tego ude­rze­nia w serce Repu­bliki.

Maleńki laser migo­cze na kadłu­bie mię­dzy sto­pami Ale­xan­dra. Znowu przy­su­wam hełm do jego osłony.

– Prze­su­wają go – mówię. Jego spoj­rze­nie staje się surow­sze. – Czas ruszać.

Razem odpy­chamy się od kadłuba i szy­bu­jemy z powro­tem w głąb cmen­ta­rzy­ska. Poko­nu­jemy morze zamro­żo­nych tru­pów i strza­ska­nych myśliw­ców, po czym lądu­jemy dwa kilo­me­try od dred­nota na roz­bi­tym kadłu­bie mar­twego dewa­sta­tora. Prze­ska­ku­jemy po jego powierzchni, aż docie­ramy do ciem­nego han­garu. Wewnątrz czeka pro­to­ty­powy czarny prom – Nekro­manta, oso­bi­sty waha­dło­wiec Pana Popio­łów zdolny do lotów w głę­bo­kim kosmo­sie, który ukra­dłem z jego for­tecy i na któ­rym przy­le­cia­łem z Wenus na Mer­ku­rego. Dzi­siaj dopil­nuję, żeby zasłu­żył na swoje imię.

– Mrów­ko­jad do Czar­nego Tango, sły­szysz mnie? – Głos Ryce­rza Stra­chu nie­sie się echem w gło­śni­kach han­garu. Jest lodo­waty i zdra­dza inte­li­gen­cję.

Głos pasuje do czło­wieka. Atla­sowi au Raa, naj­sku­tecz­niej­szemu polo­wemu dowódcy Ata­lan­tii, daleko do jego hono­ro­wego brata, Romu­lusa. Wysłany na powierzch­nię ze swo­imi par­ty­zan­tami z Legionu Zero, sieje chaos na naszych tyłach i odpo­wiada za opóź­nie­nie, z jakim połą­czę się z moimi siłami – które nawet nie wie­dzą, że tu jestem. Podob­nie zresztą jak wróg.

Armada Popielna utrzy­my­wała blo­kadę wokół pla­nety, kiedy przy­le­cia­łem na Mer­ku­rego trzy tygo­dnie temu. Na szczę­ście tech­nika masku­jąca Nekro­manty nie ma sobie rów­nych w całej arma­dzie Wspól­noty, a szczątki okrę­tów sku­tecz­nie osło­niły nasz przy­lot.

Ukry­wa­jąc się na cmen­ta­rzy­sku, wyko­rzy­sta­łem opro­gra­mo­wa­nie deszy­fru­jące na Nekro­man­cie, żeby pod­słu­chi­wać Ryce­rza Stra­chu. Składa raporty ze swo­ich okru­cieństw, mel­duje o nabi­ja­niu na pale i oka­le­cze­niach z obo­jęt­no­ścią leka­rza poda­ją­cego lek pacjen­towi. Dzi­siaj oma­wia inny temat.

– Tu Czarne Tango. Mrów­ko­jad, mel­duj. – Cie­niutki głos Mie­dzia­nego odpo­wiada w imie­niu Ata­lan­tii. Jakiś zło­wiesz­czy admi­ni­stra­tor od taj­nych ope­ra­cji na Anni­hilo.

– Nie­wol­nik Dwa jest zapa­ko­wany i gotowy do prze­sła­nia – prze­ciąga zgło­ski Atlas. – Krwawa Meduza gotowa. Par­kiet wygląda na zatło­czony, potwierdź­cie lądo­wa­nie eskorty i obec­ność przy­zwo­itki.

– Lądo­wa­nie potwier­dzone. Eskorta: Miłość, Śmierć i Burza zostaną dostar­czone na kredę za dwa­dzie­ścia. Prze­wi­dy­wany czas potwier­dze­nia: czter­dzie­ści. Nad­zór przy­zwo­itki zapew­niony. Pro­simy o potwier­dze­nie kon­taktu z eskortą. Dostawa rusza na twój sygnał.

– Zro­zu­miano. Potwier­dzę kon­takt. Mrów­ko­jad bez odbioru.

Prze­kaz audio się koń­czy.

Nie­wol­nik Dwa, tak nazy­wają moją przy­ja­ciółkę, Orion. Od dnia, kiedy z Sevro upro­wa­dzi­li­śmy jej sta­tek pod­czas ucieczki z Luny, była moją powier­niczką, lojalną sojusz­niczką, jedy­nym atu­tem w star­ciu z nie­wia­ry­god­nym wyra­fi­no­wa­niem Zło­tych pre­to­rów floty. A teraz jest ich jeń­cem.

Nie­wol­nik Dwa. Skur­wy­syny.

Zanim przy­le­cie­li­śmy, Orion została porwana przez Ryce­rza Stra­chu ze swo­jej kwa­tery w sto­licy Mer­ku­rego – Tyche. Jej oso­bi­stą ochronę wyrżnęli w pień. Na łóżku zosta­wili jej palce, żeby zakpić z Wol­nych Legio­nów.

Rycerz Stra­chu nie mógł wywieźć jej na orbitę, ale zdo­łał wymknąć się tro­pi­cie­lom, któ­rych moi dowódcy wysłali jego śla­dem. Słu­cha­łem rapor­tów łaj­daka, kiedy odzie­rał niektó­rych z nich żyw­cem ze skóry i tor­tu­ro­wał Orion w swo­ich ukry­tych gór­skich bazach. Dzi­siaj spró­buje prze­nieść ją na orbitę, gdzie będzie musiała sta­wić czoło nie­prze­nik­nio­nym psy­cho­tech­ni­kom Ata­lan­tii. To będzie neu­ro­ek­strak­cja – nauka, w któ­rej Ata­lan­tii dorów­nuje tylko moja żona. Orion mogła opie­rać się tor­tu­rom, ale kiedy Ata­lan­tia zacznie zdzie­rać war­stwy jej umy­słu, archi­tek­tura obrony pla­ne­tar­nej Repu­bliki zosta­nie odsło­nięta.

Nie mogę pozwo­lić, żeby do tego doszło.

– Faszy­stow­skie dupki – mru­czy moja bra­ta­nica, Rhonna, i wyciąga synap­tyczne ręka­wiczki w kie­runku Ale­xan­dra.

– To Czer­wone kmiotki wydały Orion, nie Złoci – odpo­wiada Ale­xan­dar, zajęty wyci­na­niem brzy­twą bojo­wego iro­keza na ogrom­nej gło­wie Thraxy au Tele­ma­nus.

Mam taką samą fry­zurę. Thraxa podzi­wia się w odbi­ciu wyszczer­bio­nego młota bojo­wego: Dzie­wuszki.

– Cała ta pla­neta jest gów­niana – odpo­wiada Rhonna. – Zasta­nów się, czy nie kupić tu sobie willi, Księż­niczko.

W odpo­wie­dzi Ale­xan­dar posyła jej całusa.

– Ata­lan­tia ma przy­naj­mniej odro­binę polotu – rzuca prze­cią­gle Col­lo­way. Naj­lep­szy pilot myśliw­ców w Repu­blice, który unika wszel­kiego nie­po­trzeb­nego wysiłku, wyciąga się na skrzynce ze zbroją impul­sową i pali szluga. Smu­kłe koń­czyny roz­rzu­cił we wszyst­kich kie­run­kach, bla­do­nie­bie­skie oczy spo­glą­dają marzy­ciel­sko na wijącą się smużkę dymu. – Pamię­ta­cie Młot Grozy albo Świe­tli­stą Zagładę? Wiel­kie nieba, Pan Popio­łów miał nosa. O ile nazy­wał to coś nosem. Prę­dzej „Poże­ra­czem Tchnie­nia” albo „Spo­żywcą Gazów Życia”…

Dzie­wuszka Thraxy wali w pokład i zosta­wia w nim dwa wiel­kie zagłę­bie­nia.

Wszy­scy milkną.

Moja naj­lep­sza zabój­czyni pali się do walki. Twarz ma poma­lo­waną na poma­rań­czowo. Pochyla sze­roką jak udo szyję niczym sło­necz­no­kr­wi­sty ogier w blo­kach star­to­wych Hipo­dromu. O ile ja żałuję swo­jego zami­ło­wa­nia do prze­mocy, prze­peł­niony Czer­wo­nym poczu­ciem winy, o tyle Złoci sta­rej krwi pła­wią się w jej wrza­wie. To nie chwałę kochał Cas­sius, nie za szla­chetną walką goni Ale­xan­dar i nie katar­tycz­nej zemsty potrze­buje Sevro, ale pier­wot­nej esen­cji samej walki. Thraxa ni­gdy nie czuje się bar­dziej żywa niż po trzy­dzie­stu dniach walki, ze skórą pokrytą otar­ciami od sio­dła, i potem, gdy poluje na ludzi, któ­rzy ni­gdy nie byli zwie­rzyną.

– Lubię zabi­jać ludzi, któ­rych nie lubię – powie­działa kie­dyś, gdy Pax zapy­tał, czemu za mną podąża. – A twój tata przy­ciąga ich jak muchy.

Przy­glą­dam się resz­cie moich skrom­nych sił. Wszy­scy poza Col­lo­wayem noszą iro­kezy, które roz­sła­wił Sevro. Ale­xan­dar, Col­lo­way i Thraxa są gotowi. A Rhonna i Bez­ję­zyk? Stary Obsy­dia­nowy sie­dzi ze skrzy­żo­wa­nymi nogami na pod­ło­dze.

Po awan­sie ze straż­nika wię­zien­nego do pozy­cji nie­pew­nego atutu dowiódł swo­jej war­to­ści na wyspie Pana Popio­łów. Jest praw­dzi­wym patriotą, jeśli idzie o Repu­blikę, ale oba­wiam się, że nie jest gotowy na to, co nas czeka. Oba­wiam się, że nawet my nie jeste­śmy na to gotowi. Bez part­nera Sefi, Val­dira, i jego Obsy­dia­no­wych, bez Sevro, Vic­try, Pestki, Bła­zna i Holi­day nasza dru­żyna wydaje się mniej­sza, niż powinna. Bra­kuje mi mojej naj­lep­szej broni i naj­lep­szych przy­ja­ciół.

– Wróg wyru­szył – mówię. – Rycerz Stra­chu spró­buje dostar­czyć Orion na Anni­hilo w ciągu godziny. Ura­tu­jemy ją, jeśli zdo­łamy. W prze­ciw­nym wypadku musimy ją zli­kwi­do­wać. Nie zdo­będą tych infor­ma­cji. – Patrzę każ­demu w oczy, mie­rząc siłę ich woli. – Zna­cie plan. Każde z was ma pozwo­le­nie na zabi­cie. Pamię­taj­cie, po co tu jeste­śmy. Naszą misją nie jest rato­wa­nie sie­bie, ale chro­nie­nie Repu­bliki za wszelką cenę.

Kiwają gło­wami, lecz ja zasta­na­wiam się, czy rozu­mieją, do jakiego stop­nia ocze­kuję, że będą prze­strze­gać tej zasady. Znajdą się wśród nich tacy, któ­rych sumie­nie zwie­dzie i skłoni do uzna­nia wyż­szo­ści innych zasad.

Potrze­buję rdze­nia, na któ­rym mogę pole­gać.

– Nasze infor­ma­cje suge­rują, że napo­tkamy co naj­mniej trzech Ryce­rzy Olim­pij­skich i agen­tów Gor­gon. – Gor­gony to legion Ryce­rza Stra­chu do zadań spe­cjal­nych. W ich sze­re­gach są Pohań­bieni Złoci z Insty­tu­tów oraz Sza­rzy i Obsy­dia­nowi o skłon­no­ściach aspo­łecz­nych, któ­rych uznano za zbyt destruk­cyj­nych dla ducha walki, aby słu­żyli w nor­mal­nych legio­nach. – Niech żadne z was nie wcho­dzi do walki z Ryce­rzem Olim­pij­skim, o ile nie będzie ze mną.

– Strach przy­bę­dzie tam oso­bi­ście? – pyta Thraxa.

– On ma na imię Atlas – odpo­wia­dam. – To moż­liwe, ale wąt­pię, żeby Ata­lan­tia ujaw­niła swo­jego naj­lep­szego agenta w tere­nie przed Desz­czem. Wysyła jed­nak Ajaxa.

Ale­xan­dar i Thraxa sztyw­nieją.

– Otrzy­ma­li­śmy potwier­dze­nie od Brzy­dala? – pyta Rhonna.

– Brzy­dal na­dal mil­czy.

Rhonna spusz­cza wzrok. Oba­wia się, że Brzy­dal nie żyje. To praw­do­po­dobne, skoro nasza jedyna wtyczka na Anni­hilo nie zdo­łała ostrzec nas przed zasadzką Ata­lan­tii.

– Jesz­cze jakieś pyta­nia? – Żad­nych. Miła odmiana. – Świet­nie. Na miej­sca. Ura­tujmy naszą dziew­czynę.

Rhonna pod­nosi worek próż­niowy, przy­bija żół­wika z Col­lo­wayem i Bez­ję­zy­kiem, a potem zsuwa się po dra­bi­nie do komory z astro­Pan­ce­rzami. Ogar­niają mnie wyrzuty sumie­nia. Powie­dzia­łem bratu, że zadbam o jej bez­pie­czeń­stwo. Gdy­bym nie miał tak mało ludzi, wymy­ślił­bym powód, żeby zatrzy­mać ją na Nekro­man­cie. Jed­nak dla Orion warto zary­zy­ko­wać życie mojej bra­ta­nicy, zwłasz­cza że dzi­siaj może ode­grać waż­niej­szą rolę nawet ode mnie.

Łapię Ale­xan­dra za rękę, gdy pozo­stali wycho­dzą, i wska­zuję nale­żący do Thraxy pisto­let natry­skowy. Pro­szę go, żeby czy­nił honory.

– Wiem, że dobrze zna­łeś Kalin­dorę – mówię, gdy pod­nosi przy­rząd.

Kiwa głową, gdy wspo­mi­nam Ryce­rza Miło­ści, młod­szą sio­strę jego matki.

Prze­łą­cza opcje na pisto­le­cie.

– Spę­dzała z nami w Eli­zjum każde lato, wiecz­nie bła­gała dziadka, żeby ją tre­no­wał. Jed­nak przy­jaź­niła się z Ata­lan­tią i Ana­sta­sią i dzia­dek nie chciał dać Octa­vii kolej­nej broni do ręki. – Ale­xan­dar pod­nosi wzrok. – Kiedy prze­niósł ród na Europę, ona wolała Suwe­renkę od wła­snej rodziny. Nie łączy nas krew. – Celuje z pisto­letu w moją twarz. – To co będzie? Czerń Goblina, błę­kit Wal­ki­rii, fio­let Mino­taura, nefry­towa zie­leń Julii…

– Czer­wień Krwi.

Znowu w wyrzutni.

Cze­kam na zabi­ja­nie.

Nie cier­pię tej chwili.

Umysł w ruchu jest zawsze syty. W spo­czynku mój umysł zaczyna poże­rać sam sie­bie.

Ile razy tu byłem? Zamknięty w meta­lo­wym łonie, w któ­rym nie cze­kam na naro­dziny, ale na to, by poże­rać żywych? Zamknięta prze­strzeń napeł­nia mnie zgrozą. Zgrozą, która nie wiąże się z tym, co czeka mnie poza nią – na to czło­wiek ni­gdy nie zdoła się przy­go­to­wać – ale z myślą, że to może być mój wieczny grób.

Zosta­łem prze­klęty – mam żyć dla zabi­ja­nia. Czy już zawsze tak będzie?

Czy takiego życia pra­gnę? Wsta­wać przed świ­tem? Reago­wać uśmie­chem na żarty o kuś­kach i pier­dach opo­wia­dane przez zabój­ców, któ­rzy są coraz młodsi, pod­czas gdy ja jestem coraz star­szy? Spać pod czoł­gami, w zglisz­czach miast, pośród tru­pów?

Już nie wie­rzę w Dolinę. Jestem cho­dzą­cym tru­pem.

Biada tym, któ­rzy prze­tną mój cień.

Bra­kuje mi obiet­nic życia. Zapa­chu desz­czu. Pomruku fal na brzegu. Hała­sów peł­nego domu. To było życie, które wyna­ją­łem, ale ni­gdy nie mia­łem go na wła­sność.

Moja żona i syn są praw­dziwi. To nie są duchy w mojej gło­wie. Gdzieś tam ist­nieją w tej chwili, oddy­chają. Gdzie jesteś, Pax? Czy jest jasno tam, dokąd idziesz? Czy się boisz? Czy matka cię zna­la­zła? A wuj? Zasta­na­wiasz się, czy twój ojciec się zjawi? Czy nie­na­wi­dzisz mnie za to, że odsze­dłem? Czy kie­dy­kol­wiek zro­zu­miesz?

Mam skra­dzione kawałki jego matki i jego samego, które trzy­mam dla okupu, obie­cu­jąc, że pew­nego dnia wrócę. Wiem, że to kłam­stwo. Mer­kury będzie moim koń­cem.

Się­gam po klu­czyk od Paxa, zapo­mi­na­jąc, że zosta­wi­łem go w swoim bagażu trzy tygo­dnie temu. Wędruję myślami do jego matki. W prze­ci­wień­stwie do Sevro Vir­gi­nia nie zarzu­ciła mi, że jestem złym ojcem. Wie, jakie siły roz­ry­wają mi serce. Jak mogę być ojcem dla Paxa, jeśli porzucę miliony ludzi, któ­rzy zde­cy­do­wali się podą­żyć za mną na Lunę? Odpo­wie­dzial­ność wobec wielu prze­waża nad odpo­wie­dzial­no­ścią za jed­nego, nawet jeśli to łamie mi serce. Czuję się samotny, bo wiem, że Sevro nie zło­żyłby takiej ofiary. Jestem osa­mot­niony w swo­ich prze­ko­na­niach czy osza­la­łem?

Kore­spon­do­wa­łem z żoną w cza­sie prze­lotu z Wenus na Mer­ku­rego, zanim musia­łem zaprze­stać wszel­kiej komu­ni­ka­cji, gdy zbli­ży­łem się do celu. Teraz to byłoby zbyt nie­bez­pieczne. Odtwa­rzam koń­cowe słowa z jej ostat­niej wia­do­mo­ści. Jej głos dudni mi w heł­mie: „Zaufaj swo­jej żonie, że znaj­dzie naszego syna. Zaufaj swo­jej Suwe­rence, że spro­wa­dzi armadę. Zaufaj mi na tyle, żeby zostać przy życiu”.

Ufam mojej żonie. Nie ufam mojej Suwe­rence.

Znaj­dzie Paxa z Vic­trą i Sevro, ale żadna flota nie przy­bę­dzie z odsie­czą dla mojej porzu­co­nej armii. Więk­szość zapo­mniała, że sier­pak moich ludzi nie został stwo­rzony do zabi­ja­nia żmij jaski­nio­wych. Słu­żył do odci­na­nia koń­czyn uwię­zio­nych gór­ni­ków. Mój dawny nauczy­ciel, Dan­cer, nie zapo­mniał. Teraz jest głów­nym sena­to­rem prze­wo­dzą­cym ruchowi Vox Populi i ampu­tuje nas, żeby rato­wać Repu­blikę.

Ata­lan­tia spo­dziewa się tego. Jeśli znisz­czy tu Wolne Legiony, jeśli zaso­bami z Mer­ku­rego nakarmi swoją machinę wojenną, kto dorówna w kosmo­sie jej i Atla­sowi, a dowód­com Legio­nów Popio­łów na lądzie, kiedy wyru­szą prze­ciwko mojej matce, bratu, sio­strze, synowi i żonie, moim przy­ja­cio­łom i mojemu domowi?

Wiem, że nie prze­żyję Mer­ku­rego. Wolne Legiony nie prze­żyją Mer­ku­rego. Możemy jed­nak zmu­sić Ata­lan­tię, żeby zapła­ciła tak słoną cenę za nasze życie, że zła­miemy krę­go­słup woj­sku Zło­tych i zapew­nimy szansę prze­trwa­nia naszym rodzi­nom, Repu­blice i jej kru­chemu marze­niu.

Odkła­dam twarz mojej żony, tak jak odło­ży­łem klu­czyk do gra­wi­cy­kla, który dał mi syn, kiedy lecia­łem na Mer­ku­rego, i wpa­truję się w czer­wone świa­tło.

Komu­ni­ka­tor wroga ożywa z trza­skiem:

– Mrów­ko­jad do Czar­nego Tango. Potwier­dzam kon­takt z eskortą. Wcho­dzimy za trzy, dwa…

Furia roz­pala się na pla­ne­cie od jed­nej iskry. Samotna fre­gata wznosi się z han­garu ukry­tego pośród pustyn­nych gór. Za nią wyla­tuje eskorta w postaci sze­ściu myśliw­ców Gor­gon; pędzą nisko nad pusty­nią w kie­runku Morza Syko­raks, gdzie nie się­gają lądowe tar­cze. Na orbi­cie nad pla­netą pięć dred­no­tów, któ­rym prze­wo­dzi Anni­hilo Ata­lan­tii, nur­kuje ku zachod­niej pół­kuli.

W odpo­wie­dzi nad morzem malują się smugi kon­den­sa­cyjne jed­no­stek Wol­nego Legionu. Dred­noty – siła ude­rze­niowa Ata­lan­tii – bom­bar­dują nie­osło­nięty skra­wek pla­nety. Działa naziemne odpo­wia­dają, pod­czas gdy eska­dry Repu­bliki zbli­żają się do ucie­ka­ją­cej kor­wety. Z Anni­hilo spa­dają myśliwce Wspól­noty. Nad zachod­nią pół­kulą zapo­wiada się iście sza­leń­cza zabawa.

Nie weź­miemy w niej udziału. Podob­nie jak Ryce­rze Olim­pij­scy.

Pod­czas gdy w tle roz­grywa się bitwa, ja ana­li­zuję obser­wa­cje Pust­ko­wia Ladona prze­pro­wa­dzane przez Col­lo­waya.

– Mam tu sygnał na wschod­nim krańcu. To nasz pta­szek. Kor­weta klasy Her­mes.

– Pocze­kaj, aż dotrze do cmen­ta­rzy­ska. – Oczy­wi­ście kor­weta w ogóle nie inte­re­suje się prze­py­chanką nad zachod­nią pół­kulą. Prze­cina orbitę nad wschod­nią i pędzi ku cmen­ta­rzy­sku wra­ków. – Bierz ich, Char.

– A teraz jon zrobi bum.

Tysiąc ton wyso­kiej klasy sil­ni­ków i uzbro­je­nia ożywa w sko­ru­pie mar­twego nisz­czy­ciela. Tłu­miki bez­wład­no­ściowe pul­sują, kiedy Nekro­manta wyska­kuje z kry­jówki.

– Pod­bró­dek do piersi – przy­po­mi­nam swoim Wyj­com. Col­lo­way klu­czy przez cmen­ta­rzy­sko w kie­runku zwie­rzyny. Nie dostrze­gli nas jesz­cze wśród szcząt­ków. – Ja jestem gro­tem włóczni. Leć­cie w moim tem­pie. Zabi­jaj­cie wszyst­kich prze­ciw­ni­ków. Impet jest klu­czowy. Kiedy się zatrzy­mamy, umrzemy.

Trzę­sie nami, kiedy nasz okręt ude­rza w jakieś szczątki. Widzę otwartą linię komu­ni­ka­cyjną mię­dzy Ale­xem i Rhonną. Włą­czam się.

– Miejmy nadzieję, że to będzie warte wil­czego płasz­cza – mówi Ale­xan­dar.

– E tam, przez niego zgi­niemy jako szcze­niaki – odpo­wiada Rhonna. – Uwa­żaj na sie­bie, Księż­niczko.

– I ty, Rdzawa.

Wyłą­czam się.

– Widzę cel – cedzi Col­lo­way. – Kuśki i kuciapki, pil­nuj­cie się, bo zaraz wyska­ku­je­cie.

Okręt dudni: to odpa­liły działa. Dostrze­gli nas. Teraz czeka nas wyścig przez cmen­ta­rzy­sko ku cze­ka­ją­cej już arma­dzie wroga. Wiru­jemy jak bąk. Poci­ski arty­le­rii odbi­jają się od kadłuba: to Krwawa Meduza odpo­wiada ogniem. Sekundy prze­cią­gają się w nie­skoń­czo­ność. Każda z nich pod­daje cier­pli­wość pró­bie. Cze­ka­łem trzy tygo­dnie. Trzy tygo­dnie tor­tur. Trzy tygo­dnie, żeby teraz zabić.

Czuję, jak nara­sta za mną ładu­nek magne­tyczny.

Świa­tełko robi się zie­lone.

Żółte.

Czer­wone.

Gra­wi­ta­cja mówi dzień dobry.

Wyla­tuję z wyrzutni.

Pęd i świa­tło sło­neczne, i wiru­jący metal. Nasza zwie­rzyna kręci beczki wśród odłam­ków dewa­sta­tora, ostrze­li­wuje się z Nekro­mantą. Col­lo­way sie­dzi im na ogo­nie jak prze­klęty cień.

Sygna­tury Wyj­ców gubią się wśród wra­ków. Przej­muję ste­ro­wa­nie sil­ni­kami manew­ro­wymi pan­ce­rza i namie­rzam się na kor­wetę, ufa­jąc, że moja dru­żyna podąży za mną. Jesz­cze pięć­set metrów. Szczątki okrę­tów prze­la­tują obok mnie w pędzie. Glo­bulki zamro­żo­nej krwi i wody zamie­niają się w roz­ma­zane plamy. Moni­tory pracy serca Wyj­ców dud­nią jak młoty, kiedy pró­bują za mną nadą­żyć.

– Dopa­suj­cie się do mnie – mówię. – Dopa­suj­cie się.

Meduza roz­pacz­li­wie pró­buje uciec Nekro­man­cie i pra­wie zde­rza się z blo­kiem sil­nika nisz­czy­ciela. Wyci­ska całą moc z sil­ni­ków manew­ro­wych na ster­bur­cie i odska­kuje pod kątem pro­stym. Pie­kiel­nie dobry pilot. Ale ludzie w środku roz­płasz­czą się na ścia­nach, jeśli nie sie­dzieli przy­pięci.

Wyko­rzy­stuję oka­zję.

– Wyłom – mówię.

Przy­śpie­szam w gra­wi­Bu­tach i ska­czę do przodu. Kadłub Meduzy rośnie w oczach. Celuję w linię środ­kową, kie­ru­jąc Col­lo­waya do punktu, gdzie zro­bimy wyłom.

Ogar­nia mnie szał, kiedy przy­go­to­wuję się na zde­rze­nie.

Ata­lan­tia myślała, że może ukraść mojego impe­ra­tora.

Że jej Rycerz Stra­chu może zatrzy­mać sobie moją przy­ja­ciółkę, żeby tor­tu­ro­wać ją dla zabawy.

Że po pro­stu ucieknę z powro­tem na Lunę i pozwolę moim ludziom umrzeć.

Że może ukraść mi syna i nie ponie­sie żad­nych kon­se­kwen­cji.

Oto jestem, zde­pra­wo­wana suko. Oto, psia­ju­cha, jestem.

Oto twoje kurew­skie kon­se­kwen­cje.

– Pięć sekund do wyłomu.

Kadłub kor­wety otwiera się: to Col­lo­way oddaje nie­praw­do­po­dobny strzał – i tra­fia. Z wystrze­lo­nej gło­wicy wyla­tuje mole­ku­larna sieć bez­pie­czeń­stwa.

Dwie sekundy.

Jedna.

Wcho­dzę.

Wla­tuję przez wyto­pioną w kadłu­bie dziurę. Czarna, roz­ma­zana plama mole­ku­lar­nej sieci bez­pie­czeń­stwa roz­ciąga się jak lśniący, namna­ża­jący się grzyb.

Wpa­dam w sieć. Zagry­zam ochra­niacz w zębach. Moje organy wewnętrzne pul­sują. Sieć absor­buje mój pęd, ale szybko staje się utrud­nie­niem, tak jak ostrze­gał Ale­xan­dar. Zamyka wyłom i więzi mnie w swo­ich obję­ciach. Nie mogę dosię­gnąć roz­pusz­czal­nika na udzie zbroi impul­so­wej.

Kiedy sieć roz­ciąga się sze­rzej, widzę tylko czerń. Czoł­gają się przez nią zama­sko­wani wro­go­wie w zszar­ga­nych stro­jach pustyn­nych. Chwilę wcze­śniej Gor­gony wyla­ty­wały przez wyłom w prze­strzeń kosmiczną. Teraz są uwię­zione tak samo jak ja. Nie mogę dosię­gnąć brzy­twy na nad­garstku. Nie­całe pół metra dalej spa­lony słoń­cem Obsy­dia­nowy w lustrza­nych goglach pustyn­nych celuje z pisto­letu w moją głowę. Odpy­cham lufę i spo­wol­niony przez sieć wbi­jam lewą rękę w jego brzuch, aż ciało ustę­puje. Wrzesz­czy, gdy się­gam pod żebra i ści­skam mu wątrobę.

– Mel­duj­cie się – war­czę.

– Wyjec Trzy – mówi Thraxa. – Widzę wroga. Wyle­wam roz­pusz­czal­nik.

– Szcze­niak Dwa, wylą­do­wa­łam – mel­duje Rhonna. – Na twój sygnał zaczy­nam wier­cić.

– Szcze­niak Jeden? Bez­ję­zyk?

W odpo­wie­dzi sły­szę tylko zakłó­ce­nia.

Sieć bez­pie­czeń­stwa pieni się. Thraxa wypu­ściła roz­pusz­czal­nik. Pasy zamie­niają się w czarną zupę, która syczy na pokła­dzie. Uno­szą się płachty pary. Moja zbroja, naresz­cie oswo­bo­dzona, ude­rza z brzę­kiem o pod­łogę. Rękę wciąż trzy­mam we wnętrz­no­ściach wrzesz­czą­cego nie­wol­nego ryce­rza. Wycią­gam brzy­twę i wbi­jam mu ją w twarz.

Pozo­stali poru­szają się w kłę­bach pary. Obsy­dia­no­wym wstrzą­sają śmier­telne kon­wul­sje. Szóstka prze­ciw­ni­ków, wszy­scy kie­rują się na mnie. Z tru­dem się pod­no­szę. A potem jeden po dru­gim sześć kształ­tów roz­pada się na dwa­na­ście. Smu­kła postać sunie przez nich jak tan­cerz z Lykos.

– Szcze­niak Jeden, mel­duję się.

Ale­xan­dar, który dopiero co prze­po­ło­wił pół tuzina naj­lep­szych ludzi Ryce­rza Stra­chu, pada przede mną na kolano. Ociera krew z rodo­wego ostrza i pomaga mi wstać.

Dziura, którą zro­bił w statku Col­lo­way, sięga trzy pokłady w głąb. Iskry sypią się z uszko­dzo­nych instru­men­tów. Mole­ku­larne opan­ce­rze­nie na kadłu­bie pobrzę­kuje, łata wyłom za nami, zamy­ka­jąc nas w środku.

Bez­ję­zyk włą­cza sys­tem komu­ni­ka­cji i wynu­rza się dwa pokłady niżej. Pod­la­tuje i mon­tuje działko z myśliwca wiel­ko­ści czło­wieka, które zabrali z Rhonną z cmen­ta­rzy­ska. Pod­łą­cza je do wła­snej roboty egzosz­kie­letu nało­żo­nego na zbroję. Thraxa odpy­cha się od pokie­re­szo­wa­nej ściany. Jej hełm w kształ­cie lisa jest wgnie­ciony. Ostry kawał metalu prze­bił jej dolną część brzu­cha i wycho­dzi przez plecy. Thraxa wygina końce odłamka w dół i ogląda się w stronę dźwię­ków zwia­stu­ją­cych nadej­ście wroga z niż­szych pokła­dów i głów­nego kory­ta­rza.

Rzu­cam gra­nat na dolne pokłady. Roz­bły­skuje białe świa­tło, a potem nad­cho­dzi wstrząs. Wyglą­dam do głów­nego kory­ta­rza.

Zama­sko­wani męż­czyźni w pan­cer­zach tak­tycz­nych suną jak jedno zgar­bione stwo­rze­nie. Pochy­lam głowę, aku­rat kiedy kule orzą ścianę, która zaczyna się topić.

– Bez­ję­zyk, daj im przed­smak.

Bez­ję­zyk mie­rzy z działka do przodu, korzy­sta­jąc z hydrau­licz­nego wspo­ma­ga­nia ręki, a Thraxa łapie go z tyłu. To działko zostało stwo­rzone z myślą o stat­kach, nie ludziach. Ciska toro­idami ener­gii w głąb kory­ta­rza. Odrzut wbija Obsy­dia­no­wego w Thraxę. Wyświe­tlane wokół mnie klatki rze­czy­wi­sto­ści gubią rytm. Za ple­cami Bez­ję­zyka Thraxa wyciąga młot bojowy z magne­tycz­nej kabury. Ale­xan­dar salu­tuje mi ostrzem i odwraca się do głów­nego kory­ta­rza.

Roz­wija się przed nami kalej­do­skop rzezi.

– Szcze­niak Dwa, wierć – mówię do Rhonny.

– Przy­ję­łam.

– Obrót – roz­ka­zuję. Wszy­scy z wyjąt­kiem Bez­ję­zyka kie­rują buty na sufit. – Sto metrów do Prze­syłki. Napie­ramy.

Pędzimy w ślad za zawie­ru­chą, jaką urzą­dza Bez­ję­zyk. Wszystko jest do góry nogami. Samo powie­trze drży od żaru. Bucha­jące parą czę­ści ciał walają się po całej pod­ło­dze. Na wpół sto­pione drzwi wiszą prze­krzy­wione. Główny kory­tarz bie­gnie wzdłuż grzbietu statku. To naj­krót­sza droga do cel wię­zien­nych. To jed­nak ozna­cza, że za parę sekund wróg nas oskrzy­dli. Musimy się prze­bić, bo ina­czej wszystko będzie zale­żeć od Rhonny.

Na końcu kory­ta­rza poja­wia się roz­ma­zana plama. Drony rzu­cają się w naszą stronę, plu­jąc poci­skami. Nasza trójka odpo­wiada pię­ściami impul­so­wymi. Odłamki lecą na wszyst­kie strony. A potem przy­cho­dzą Gor­gony, żeby się poba­wić.

Dzie­siątki eli­tar­nych żoł­nie­rzy par­ty­zantki strze­lają zza rogów, ale my suniemy pod sufi­tem jak zawie­szona do góry nogami kula do roz­bió­rek zro­biona z ener­gii, brzy­tew i mło­tów.

Strze­lam pro­sto w pierś jed­nej Gor­gony i zabi­jam też sto­ją­cego za nią męż­czy­znę w zbroi. Trzeci wygina się w nie­moż­liwy spo­sób i oddaje trzy strzały w moją głowę, ale ja już go miną­łem i strze­lam z pię­ści impul­so­wej w Obsy­dia­no­wego.

Samo­na­pro­wa­dza­jący gra­nat tra­fia mnie w prawe udo. Ści­nam go brzy­twą, Ale­xan­dar odko­puje go dalej. Wybu­cha dzie­sięć metrów przed nami i nas odpy­cha.

– Napie­ramy!

Byłem zabójcą w wieku szes­na­stu lat, dowódcą zosta­łem przed dwu­dziestką. Jed­nak moja młod­sza wer­sja była inna. To był deli­katny chło­piec, nie­na­wy­kły do wojny. Jeśli on był pie­kło­nur­kiem, to ja jestem świ­droSz­po­nem.

Prze­wier­cam się przez rdzeń z wete­ra­nów Legionu Zero jak przez cia­sto. Mimo to wciąż wyle­wają się z każ­dego kory­ta­rza. Całe ist­nie­nie spro­wa­dza się do dymu i ognia. Moja zbroja popi­skuje. Wrzesz­czą wewnętrzne alarmy. Włą­czam i wyłą­czam tar­cze impul­sowe, żeby je schło­dzić i nie ugo­to­wać się za nimi. Gor­gony nie umie­rają łatwo i jest ich naprawdę dużo.

Przy­szpi­lili nas. Oto­czyli z trzech stron. Nie możemy posu­wać się naprzód. Bez­ję­zyk strzela w głąb głów­nego kory­ta­rza, uprzą­ta­jąc go. Coś tra­fia go z pra­wej. W jego zbroi zieje dymiąca dziura. Potyka się, a ja strze­lam do napast­nika i prze­su­wam tar­czę tak, aby nało­żyła się z tar­czą Bez­ję­zyka, i daję mu czas na otrzą­śnię­cie się.

– Zmiana.

Ale­xan­dar płyn­nie wycho­dzi na szpicę i strzela w kory­tarz. Thraxa obraca się, żeby wejść na jego pozy­cję. Bez­ję­zyk docho­dzi do sie­bie i zaj­muje jej miej­sce. Ale­xan­dar migo­cze w kory­tarzu jak opę­tany pło­mień, wyma­chuje brzy­twą, urzą­dza­jąc praw­dziwą rzeź, mani­pu­luje gra­wi­ta­cją jak żaden inny czło­wiek, któ­rego widzia­łem, może z wyjąt­kiem Sevro. Pró­buje się prze­drzeć przez eli­tarny oddział ogniowy, który stoi nam na dro­dze.

– Kadłub prze­bity – mel­duje Rhonna. – Wcho­dzę.

Oddział Gor­gon prze­pro­wa­dza bez­błędny atak na zbroję Ale­xan­dra w stylu Fla­vi­niusa. Trzech tra­fia go elek­trycz­nymi poci­skami, zanim zbliży się do nich, wyłą­cza­jąc jego tar­czę impul­sową. Dwóch strzela poci­skami kine­tycz­nymi, które go ogłu­szają. Ale­xan­dar chwieje się jak pijany. Cen­tu­rion wroga zadaje osta­teczny cios. Lufa jego broni roz­bły­skuje. Trzy poci­ski prze­ciw­pan­cerne z wyciem celują pro­sto w głowę Ale­xan­dra.

Thraxa rzuca się do przodu i poci­ski skwier­czą, ryko­sze­tu­jąc od jej nie­tknię­tej tar­czy impul­so­wej. Jeden prze­cho­dzi i wyrywa dziurę w jej lewym ramie­niu. Thraxę rzuca w bok.

– Zmiana!

Prze­cho­dzę na jej miej­sce. W gra­wi­Bu­tach mknę naprze­ciw tego prze­klę­tego oddziału ognio­wego, żeby zabić całą tę bandę. Kiedy ich ciała ście­kają z mojej zbroi, a za moimi ple­cami wal­czą przy­ja­ciele, zer­kam w wypeł­niony dymem kory­tarz i widzę pło­nące w pół­mroku czer­wone serce. Dołą­cza do niego biała czaszka.

Dwie postaci zagra­dzają nam drogę do wię­zie­nia. Brzy­twy Ryce­rzy Olim­pij­skich lśnią jak zęby. Serce i czaszka, sym­bole ich urzę­dów, jarzą się na ich napier­śni­kach. Rycerz Miło­ści i Rycerz Śmierci.

Gdzie Rycerz Burzy?

Gdzie jedyny syn Ai?

Modlę się do mil­czą­cego boga, żeby nie pil­no­wał Orion.

Zer­kam w lewo. Gor­gony. W prawo. Gor­gony. A potem oglą­dam się za nas i widzę trzy­sta pięć­dzie­siąt fun­tów dra­pież­nika pierw­szej klasy, który przy­kuca w kory­ta­rzu. Spu­ścił na twarz czarno-szary hełm lam­parta i jest gotowy do łowów.

Ajax.

– Szcze­niak Dwa, mamy Olim­pij­czy­ków. Droga wolna. Do mnie! – war­czę.

Odska­ku­jemy od Ajaxa w stronę Miło­ści i Śmierci. Obie strony mają gra­wi­Buty i mogą dowol­nie odwra­cać gra­wi­ta­cję. Zde­rzamy się. Metal dźwię­czy. Śmierć i ja ude­rzamy o ścianę, sufit, pod­łogę, miaż­dżąc Gor­gony, które mają tylko pustynne mun­dury. Jed­no­cze­śnie strze­lamy z pię­ści impul­so­wych i sta­piamy je sobie wza­jem­nie. Ode­pchnięci siłą odrzutu wpa­damy na Ryce­rza Miło­ści i Ale­xan­dra, któ­rzy toczą o wiele bar­dziej ele­gancki poje­dy­nek na ostrza. Ale­xan­dar wpy­cha Miłość na Thraxę, która wła­śnie koń­czy potężny zamach mło­tem. Wtedy Śmierć tara­nuje Thraxę z boku, żeby osło­nić towa­rzyszkę.

Za nimi Bez­ję­zyk strzela z działka w Ajaxa. Jesz­cze ni­gdy nie widzia­łem, żeby ktoś tak szybko dopadł prze­ciw­nika jak syn Ai. Odbija się ryko­sze­tem od sufitu w stronę Bez­ję­zyka, a potem ścina w dół i sunie po pod­ło­dze na ple­cach, krze­sząc iskry. Odrzut spy­cha lufę działka ku górze. Bez­ję­zyk potrze­buje chwili, żeby pochy­lić je z powro­tem.

I na to wła­śnie liczył Ajax.

Prze­śli­zguje się za plecy Bez­ję­zyka. Jego nad­gar­stek wyko­nuje drobny ruch. Ajax zatrzy­muje się i obraca, przyj­mu­jąc pozy­cję Pod­ci­na­cza Korzeni z Drogi Wierzby. Jedna z ostat­nich i naj­bar­dziej skom­pli­ko­wa­nych form, jakich matka nauczyła go, zanim z moim przy­ja­cie­lem ją zabi­li­śmy.

Bez­ję­zyk pada w czte­rech kawał­kach, mar­twy zanim ude­rzy o pod­łogę.

– Thraxa! Zacze­kaj na mnie! – krzy­czę, kiedy rzuca się na Ajaxa.

Jest szybka, nie­moż­li­wie silna, twarda jak skała, ale Ajax wywo­dzi się z dia­bel­skiej gene­tycz­nej unii dwóch nad­zwy­czaj­nych rodów: Raa i Grim­mus. Prze­wyż­sza ją w walce pod każ­dym wzglę­dem z wyjąt­kiem doświad­cze­nia, a i w tej kwe­stii szybko ją doga­nia.

Prze­pływa obok jej młota i zali­cza dwa tra­fie­nia w jej zbroję. Thraxa zata­cza się do tyłu, zaszo­ko­wana jego szyb­ko­ścią. Pędzę jej na pomoc, ale Ale­xan­dar, przy­szpi­lony przez Śmierć i Miłość, blo­kuje mnie. Ajax powa­lił Thraxę na pod­łogę. Zbija jej młot na bok.

Przy­wo­łuję Krwawą Czer­wień.

Ciosy brzy­twą niosą się drże­niem przez moją rękę, kiedy poświę­cam całą uwagę Ryce­rzowi Śmierci. Wytrzy­muje całe sie­dem sekund. Otwar­cie jest małe i nie­ele­ganc­kie. Odpiera potężny cios znad głowy, pró­buje go zbić na bok, zamiast przy­jąć jego siłę. Zapo­mina o zakrzy­wie­niu ostrza. Moja klinga nie daje się odtrą­cić i całym cię­ża­rem ciała wpy­cham jego wła­sne ostrze w jego zbroję. Zanim zdąży je odsu­nąć, wykrę­cam piruet i ści­nam mu głowę.

Odwra­cam się. Ajax był pięt­na­ście metrów dalej w kory­ta­rzu, kiedy ostatni raz go widzia­łem. Teraz pra­wie ścina mi głowę, kiedy prze­la­tuje nade mną. W ostat­niej mili­se­kun­dzie paruję jego ude­rze­nie, ale na widok naszej wymiany cio­sów jego matce zabły­słyby oczy.

Bar­dzo dobry zabójca potrafi połą­czyć ciąg trzech ruchów w jeden: trwa­jący sekundę zestaw zapro­gra­mo­wa­nych, sta­ran­nie wyćwi­czo­nych ata­ków. Każdy ma swoje popi­sowe zagrywki. Jako jeden z naj­lep­szej pięć­dzie­siątki w Rdze­niu Cas­sius potra­fił połą­czyć pięć takich ruchów. Widzia­łem raz Lorna, jak zdo­łał połą­czyć osiem. Ajax też robi osiem. Nie chcę powie­dzieć, że jest tak dobry jak Lorn, ale jest szybki. Wal­cząc z nim, czło­wiek czuje się, jakby wpadł do lodo­wa­tej wody.

Czy­sty szok.

W tej chwili wła­ści­wie nie widzę jego ruchów. Nawet oczy Zło­tego nie są w sta­nie śle­dzić tak szyb­kiego ostrza. Zanim zesko­czy, żeby zablo­ko­wać mi przej­ście do bloku wię­zien­nego, zostaję dra­śnięty trzy razy. Tak samo jak on. Macha ostrzem jak laską, kiedy Rycerz Miło­ści wyko­rzy­stuje oka­zję i staje razem z nim w pozy­cji Hydry. Ale­xan­dar kuś­tyka i staje przy mnie. Za naszymi ple­cami jęczy Thraxa, idąc ku nam chwiej­nie.

Patrzymy po sobie w wąskim kory­ta­rzu. Wszy­scy krwa­wią. Rhonna, pośpiesz się. Nie chcę już teraz pła­cić myta.

– Mia­łem nadzieję, że to tak się ułoży – mówi przez hełm Ajax. Głos ma pra­wie tak samo basowy jak dzia­dek. – Naj­pierw ty, a potem zejdę w dół łań­cu­cha pokar­mo­wego. Twoja żona. Twój cień. Twój Bel­lona.

Cho­ciaż ogrom­nie chcę odciąć Ata­lan­tii prawą i lewą rękę w postaci jej dwóch naj­lep­szych Ryce­rzy, cho­ciaż bar­dzo chcę zała­twić Ajaxa, zanim sta­nie się czymś, z czym nie zdo­łam sobie pora­dzić, moja śmierć tutaj nie zakoń­czy wojny.

Wywo­łuję Rhonnę.

– Szcze­niak Dwa: sta­tus – pytam, nie odry­wa­jąc oczu od Ajaxa.

– Prze­syłka zapa­ko­wana. Pre­zent zde­po­no­wany. Pod­łą­czam prze­wód. Char: kiedy tylko będziesz mógł, z łaski swo­jej.

– Lecę w te pędy. Robi się tu wesoło. Nad­la­tują dwa nisz­czy­ciele i cztery dewa­sta­tory.

– Wyska­kuję. Trzy, dwa, jeden.

Odwra­cam się od Ajaxa i obej­muję Ale­xan­dra i Thraxę. Mia­łem nadzieję, że moja obec­ność przy­cią­gnie Ryce­rzy Olim­pij­skich. Każdy chce być tym, który mnie zabije. Myśla­łem, że mimo to zdo­łam się prze­bić. Jed­nak w wypadku ryce­rzy, jakimi dys­po­nuje w dzi­siej­szych cza­sach Rdzeń, zawsze trzeba mieć wyku­pione ubez­pie­cze­nie.

Kiedy przy­cią­ga­łem ich wzrok, Rhonna w astro­Pan­ce­rzu wylą­do­wała na kadłu­bie za blo­kiem wię­zien­nym i prze­biła się prze­zeń, żeby za ich ple­cami wykraść Orion.

Buuuuuuuuum.

Za ple­cami Ajaxa i Ryce­rza Miło­ści wypa­ro­wuje cała rufowa część okrętu: to wybu­cha bomba Rhonny. Pasz­cza roz­wiera się na prze­strzeń kosmiczną i ciśnie­nie statku porywa ich w próż­nię. Lecimy razem z nimi w głąb cmen­ta­rzy­ska. Wszystko wiruje, a my możemy tylko trzy­mać się wza­jem­nie. Widzę roz­bły­ski nad­la­tu­ją­cych wro­gich okrę­tów. Myśliwce suną przez ciem­ność, a Nekro­manta pędzi ku nam. Kiedy już myślę, że w nas ude­rzy, unosi dziób, obraca się i zasysa nas do tyl­nego han­garu. Drzwi zamy­kają się bły­ska­wicz­nie, a my ryko­sze­tu­jemy po wnę­trzu jak szklane kulki. Mech Rhonny przy­wiera do pod­łogi dzięki blo­ka­dom magne­tycz­nym, a jego ramiona obej­mują torbę jak małe dziecko.

Łapię się szcze­bla dra­binki, żeby pod­cią­gnąć się do ilu­mi­na­tora, w tym samym momen­cie, w któ­rym włą­czają się reak­tory, przy któ­rych maj­stro­wa­łem z Ale­xan­drem. Nagle tuzin mar­twych okrę­tów jarzy się jasnym świa­tłem. Ich kadłuby zaczy­nają zapa­dać się do środka, a potem docho­dzi do prze­cią­że­nia reak­to­rów w powo­dzi ośle­pia­ją­cego świa­tła.

Dwa nad­la­tu­jące nisz­czy­ciele i dewa­sta­tory falują, kiedy fale ener­gii zale­wają cmen­ta­rzy­sko. Trupy moich mar­twych gwiezd­nych okrę­tów oży­wają, szar­pane sza­leń­czymi kon­tor­sjami. Wyję wraz z Ale­xan­drem i Thraxą, kiedy kadłuby wra­ków eks­plo­dują i osła­niają nasz odwrót, obsy­pu­jąc dłu­gimi na setki metrów odłam­kami wro­gie jed­nostki, które Ata­lan­tia wysłała na cmen­ta­rzy­sko.

Z dru­giego końca pola wra­ków jej flota patrzy, jak ich dłu­gie potężne nisz­czy­ciele płoną, a my pędzimy z rykiem ku Mer­ku­remu. Col­lo­way zawia­da­mia wszyst­kie jed­nostki Repu­bliki, że nad­la­tuje Żni­wiarz. Potrze­bu­jemy osłony.

Ocie­ka­jąc potem, zeska­kuję na pod­łogę. Ale­xan­dar pomaga wycią­gnąć Rhonnę z mecha. Thraxa krzywi się, kiedy wyj­muje z objęć mecha wór próż­niowy. Odkła­damy go deli­kat­nie na pod­łogę. Zamy­kam oczy, zanim roz­pie­czę­tuję torbę. Bez­ję­zyk zgi­nął za to. Cho­ciaż zna­łem go sła­biej, niż na to zasłu­gi­wał, ura­to­wał dzi­siaj wię­cej ludzi, niż kie­dy­kol­wiek by się dowie­dział.

Otwie­ram torbę.

W środku leży zasu­szona kobieta w stroju wię­zien­nym. Ma kulę tle­nową zamkniętą wokół głowy. Zdej­muję ją. Kobieta ma zie­mi­stą skórę. Stra­ciła połowę twa­rzy. Jakby coś ją wyżarło. Oczy jed­nak ma tak nie­bie­skie, jak to zapa­mię­ta­łem. Napeł­niają się łzami, kiedy Orion wyciąga rękę, żeby dotknąć mojej twa­rzy kiku­tami pal­ców.

– Ave Żni­wiarz – cedzi szy­der­czo przez znisz­czone usta.

Część I. Zbrodnie

Część I

Zbrod­nie

Cytat

W końcu nastał wiek, twar­dym prze­zwany żela­zem,

Z nim wszyst­kie na świat zbrod­nie wylały się razem.

Wstyd, nie­win­ność i wiara i prawda ucie­kła;

Ich miej­sce wzięła chy­trość, zdrada, zemsta wście­kła,

Gwałt i grzeszne łakom­stwo, wszech zbrodni przy­czyna.

Owi­diusz, Prze­miany1

1. Darrow

1

Dar­row

Aż po Dolinę

Stoję pośród ślep­ców. Mętne oczy w znisz­czo­nych przez słońce twa­rzach spo­glą­dają w niebo, na kamienny obe­lisk, na nędzne pro­te­inowe kostki w pokry­tych pęche­rzami rękach, na przy­wódcę, który spro­wa­dził ich do tego prze­klę­tego miej­sca i nie widzą niczego poza ciem­no­ścią. Ich siat­kówki zostały usma­żone przez amu­ni­cję naszych wro­gów.

Wycią­gają ręce, żeby dotknąć mojej czer­wo­nej pele­ryny, jakby to mogło ich uzdro­wić. To Czer­woni, Brą­zowi, Mie­dziani i paru Obsy­dia­no­wych, któ­rzy zde­cy­do­wali się nie posłu­chać wezwa­nia swo­jej kró­lo­wej do powrotu na Zie­mię. Legio­ni­ści, któ­rzy prze­żyli zasadzkę Ryce­rza Stra­chu na zachod­nim Lado­nie tylko po to, żeby stać się dwoma tysią­cami trzy­sta i jedną ofiarą, które musimy na­dal kar­mić, dostar­czać im pomocy medycz­nej i chro­nić. Dla­czego Atlas au Raa miałby zabi­jać, skoro oka­le­cza­nie przy­nosi dodat­kowe korzy­ści? Moi ludzie patrzą na żywe ofiary z roz­pa­czą. Inni odwra­cają głowy, jakby patrze­nie na nie mogło ścią­gnąć na nich taki sam los. Kro­pla za kro­plą Rycerz Stra­chu pogłę­bia czerń w naszych duszach.

Pochy­lam się nad Sza­rym z dwoma przy­że­ga­nymi kiku­tami zamiast nóg.

– Wyglą­dasz, jak­byś wylą­do­wał mię­dzy Tele­ma­nu­sem a kwartą whi­sky, legio­ni­sto.

– Oba­wiam się, że tak było, dowódco. Wró­cił­bym do walki, gdy­by­śmy mieli sprzęt.

Gdyby był Złoty albo Obsy­dia­nowy, wró­ciłby do walki przed koń­cem mie­siąca, ale nie możemy mar­no­wać pra­wie cał­kiem wyczer­pa­nych zapa­sów pro­tez na zwy­kłych żoł­nie­rzy pie­choty. To kiep­ska inwe­sty­cja. Kie­dyś myśla­łem, że naj­więk­szym grze­chem wojny jest prze­moc. Nie­prawda. Jej naj­więk­szym grze­chem jest to, że wymaga od dobrych ludzi, aby stali się prag­ma­tyczni.

– Na­dal to widzę, dowódco. Jak wid­mowy powi­dok. – Szary trze oczy, przy­po­mi­na­jąc sobie żagiew Ryce­rza Stra­chu. – Jasna jak dzień. Nie mogę zasnąć nawet na chwilę.

– Tak samo jak ja, ale kiedy następ­nym razem otwo­rzysz oczy, zoba­czysz Marsa. Jesteś z Hip­po­lity, zga­dza się?

– Uro­dzi­łem się i wycho­wa­łem w nefry­to­wym mie­ście.

– Wkrótce razem tam zjemy ostrygi i zapa­limy po cyga­rze. Obie­cuję.

Pokle­puję go po ramie­niu, pomru­ku­jąc coś bła­hego, i ruszam dalej. Zatrzy­muję się przed sta­rym Czer­wo­nym, który ma narzu­coną na ramiona cienką koł­drę mimo skwaru. Jest łysy, jeśli pomi­nąć prze­rze­dzony wia­nu­szek siwych wło­sów, zwija szluga z dużą wprawą. Zerka to w tę, to we w tę, kiedy orien­tuje się, że stoję przy nim. Nabiera gwał­tow­nie powie­trza w płuca.

– To ty?

Wyciąga rękę. Chwy­tam ją. Szlug zaczyna mu drżeć ze zde­ner­wo­wa­nia. Kładę rękę na jego dłoni i daję znać jakiejś kobie­cie, żeby rzu­ciła mi swoją zapal­niczkę. Koniu­szek szluga dymi się, kiedy go zapa­lam Czer­wo­nemu. Odrzu­cam zapal­niczkę z powro­tem.

– Wygląda na to, że mia­łeś nie­zły dzień – mówię.

Zaciąga się głę­boko. Ręce prze­stają mu drżeć.

– Jestem Czer­wony, dowódco. Byłem ślepy przez więk­szość życia. Świet­nie sobie pora­dzę. Jeśli są inne gęby do wykar­mie­nia, nie mar­tw­cie się o mnie, ja nie umrę.

Jego akcent…

– Z któ­rej kopalni jesteś, legio­ni­sto?

Szcze­rzy zęby w uśmie­chu.

– Tak się składa, że z two­jej.

– Z Lykos? – Przy­glą­dam mu się. Kurze łapki w kąci­kach oczu upstrzone ugry­zie­niami krwa­wych gzów. – Jak się nazy­wasz?

– Nie pozna­jesz mnie, dowódco?

Znowu zaciąga się szlu­giem. Koniu­szek jarzy się, pło­nąc szybko i jasno. Trzyma go w taki sam spo­sób jak w dniu śmierci Eo, mię­dzy ser­decz­nym i małym pal­cem. Czuję ruch powie­trza napły­wa­ją­cego z głę­bin kopalni. Zapach rdzy i gorzały. Sły­szę echo śmie­chu Eo. Minęło tyle czasu.

– Dago – szep­czę. – Dago Gamma.

Czy to naprawdę może być pie­kło­nu­rek, któ­rego uwiel­bia­łem i nie­na­wi­dzi­łem jako dziecko? Czło­wiek, który nauczył mnie sensu porażki? Który wygrał trzy­dzie­ści dwa Waw­rzyny? A teraz jest tutaj, na Mer­ku­rym, w mojej armii. Pięt­na­ście lat póź­niej – choć patrząc na niego, można by pomy­śleć, że minęło czter­dzie­ści. Jego wiek spra­wia, że sam czuję brze­mię lat.

– We wła­snej par­szy­wej oso­bie, dowódco.

Drży z powodu ran, ale udaje mu się uśmiech­nąć pół­gęb­kiem. Zostało mu nie­wiele zębów.

– Co… Jak długo…

– Od Marsa, dowódco. Pięć lat.

– I ni­gdy nie pomy­śla­łeś, żeby mnie odszu­kać.

– Tylko gówno warty czło­wiek pod­pina się do pie­kło­nurka, który ma na oku Waw­rzyn. – Jego śmiech zamie­nia się w kaszel. – Ale teraz go zdo­by­łeś, dowódco. Niech to szlag, naprawdę go zdo­by­łeś.

– Dowódco. – Za moimi ple­cami staje Felix, nie­ska­zi­telny Złoty będący moim ochro­nia­rzem.

Wywo­dzi się z pomniej­szego rodu, który zło­żył przy­sięgę wier­no­ści domowi Augu­stus. Jest posęp­nym cyni­kiem. Ma nie­wiele ponad czter­dziestkę i nie pała wielką miło­ścią do pod­Ko­lo­rów. Pozo­stał jed­nak wierny mojej żonie i jest Mar­sja­ni­nem. W dzi­siej­szych cza­sach trudno o bar­dziej god­nych zaufa­nia ludzi. Dwa tuziny kolej­nych Zło­tych ochro­nia­rzy, czy­stych i sil­nych jak bogo­wie, stoją przy skraju morza ślep­ców. Zenit i męty ludz­ko­ści. Mam wyrzuty sumie­nia, że na ochro­nia­rzy wybie­ram zenit, a nie wła­snych ludzi. Znowu: prag­ma­tyka.

– Pań­ski prom jest gotowy do lotu. Pań­ski… towa­rzysz podróży zaczyna się nie­po­koić.

Chcę zostać, zadać Dago tysiąc pytań, ale nie mogę. I bez tego led­wie mam czas, żeby odwie­dzić tych ludzi. Były takie czasy, kiedy idąc wśród ran­nych, można było zna­leźć Sevro, który pił z nimi i kiep­sko grał w kara­chi. Na każ­dym kroku odczu­wam jego nie­obec­ność, nie tylko na polu walki. Tak wiele dziur muszę wypeł­nić.

– Żni­wiarz…

Dago przy­wo­łuje mnie gestem. Przy­ku­cam z powro­tem. Otwiera kie­szeń na udzie. W środku ma dwa meta­lowe pojem­niki: jeden napeł­niony zie­mią z Marsa, drugi pusty, na jego pro­chy. Więk­szość mar­sjań­skich żoł­nie­rzy boi się śmierci na obcej pla­ne­cie. Ile skur­czo­nych tru­pów widzia­łem po bom­bar­do­wa­niach, ści­ska­ją­cych w ręku ojczy­stą zie­mię? Ile puszek z popio­łami wysła­łem na Marsa, żeby zostały roz­sy­pane w morzu? Dago daje mi swoją zie­mię. Nawet pach­nie Mar­sem, ma tę żela­zi­stą nutkę.

– Nie mogę tego przy­jąć – mówię.

– Gdzie jest twoja puszka, co?

– Została na Lunie. To były nie­pla­no­wane waka­cje.

Bie­rze garść ziemi i pod­suwa ją mnie.

– Jest z Lykos. – Kaszle krwią w koł­drę. – Jest tak samo twoja jak moja. Przy­wieź ją z powro­tem, a wypi­jemy razem kie­li­szek i coś prze­ką­simy, dobra? – Sięga po moją rękę i roz­płasz­cza ją, żeby mógł mi oddać połowę garstki. – Mars jest z tobą aż po Dolinę.

Inni sły­szą jego słowa i zaczy­nają bić się w piersi, wybi­ja­jąc rytm Gasną­cego Trenu, tyle że na odwrót. Nie wybi­jają szyb­kiemu rytmu, który spo­wal­nia, aż urywa się w śmierci, ale powolny, który przy­śpie­sza sza­leń­czo. Już mam coś powie­dzieć Dago, kiedy zapala następ­nego szluga i dmu­cha mi dymem w twarz jak za sta­rych cza­sów.

– Nie ma czasu na słowa, dowódco. Musisz zająć się zabi­ja­niem.

Zaci­skam pięść na gar­ści ziemi.

– Aż po Dolinę.

Scho­waw­szy zie­mię z Lykos bez­piecz­nie do sakiewki, opusz­czam pusty­nię. Rwę się do walki.

Mój prom leci ponad pustynną kredą. Za nami na znie­kształ­co­nym hory­zon­cie drży Helio­po­lis. Potężny mur z tarcz, wysoki na kilo­metr i długi na pięt­na­ście, blo­kuje przej­ście mię­dzy dwoma zbie­ga­ją­cymi się pasmami gór­skimi. Dom Votum wzniósł go, żeby chro­nić Helio­po­lis przed pustyn­nymi burzami, które nad­cią­gały, kiedy wio­senne cyklony nawie­dzały Morze Syko­raks na dale­kiej pół­nocy, i pędziły na połu­dnie ponad Pust­ko­wiem Ladona wprost na mia­sto. Wzdłuż szczytu muru drżą iskry: inży­nie­ro­wie przy­spa­wują tam działa ze znisz­czo­nych okrę­tów.

Opła­kuję takie mar­no­tra­wie­nie sprzętu. Działa są tam tylko po to, żeby zaspo­koić żąda­nia miesz­kań­ców Helio­po­lis i Mistrza Stwórcy Gli­ra­stesa, a nie żeby zapo­biec inwa­zji. Helio­po­lis to dru­gie pod wzglę­dem zamoż­no­ści mia­sto na Mer­ku­rym, bogate w archi­tek­turę i sły­nące z wyści­gów rydwa­nów; otwiera doj­ście do kopalni na wybrzeżu, ale stra­te­gicz­nie nie ma zna­cze­nia dla moich celów. To na pół­nocy zła­mię wroga.

Helio­po­lis jest cier­niem w moim bucie. Wylę­gar­nia loja­li­stycz­nych rebe­lii, intryg, mor­dów w zauł­kach. Za swoim murem wynio­słe mia­sto z wapie­nia peł­znie ku Zatoce Syren i dalej ku Morzu Kali­bana. Uchodźcy i żoł­nie­rze tło­czą się na zaku­rzo­nych uli­cach i napeł­niają mia­sto ostrym smro­dem lata. Jed­nak w tym pustyn­nym mie­ście unosi się jesz­cze jeden zapach. Nie mewiego guano, tar­gów ryb­nych ani spa­lin z machin wojen­nych, ale cze­goś innego, cze­goś pod­stęp­nego, co czai się z tyłu głowy.

Stra­chu.

Stra­chu, który poja­wia się w oczach moich legio­ni­stów, kiedy patrzą na orbitę, gdzie Ata­lan­tia szli­fuje swoje plany inwa­zji, w głąb cie­nia gór, gdzie Rycerz Stra­chu i jego par­ty­zantka ostrzą pale do nabi­ja­nia, albo na ulice wypeł­nione Mer­ku­ria­nami, z któ­rych każdy może być szpie­giem albo skry­to­bójcą.

Jeśli śmierć floty była ampu­ta­cją, to oblę­że­nie jest śmier­cią przez wykrwa­wie­nie. Kawa­łek po kawałku bez­po­śred­nie nara­że­nie na potwor­no­ści, jakich dopusz­czają się par­ty­zanci Ryce­rza Stra­chu, i cze­ka­nie na Deszcz dła­wią ducha. Moi wierni Mar­sja­nie patro­lują pusty­nie i góry, wzno­szą machiny wojenne i umoc­nie­nia, cze­ka­jąc, aż zostaną zastrze­leni przez snaj­pera albo usły­szą owa­dzi wrzask – to budzące prze­ra­że­nie wycie sygna­li­zu­jące, że wła­śnie akty­wo­wała się paję­cza mina. Taki los jest i tak lep­szy od poj­ma­nia przez Gor­gony, doświad­czo­nych palow­ni­ków Ryce­rza Stra­chu z Legionu Zero.

Strach ogra­bia moich ludzi z god­no­ści, szla­chet­no­ści celu, wiary w sprawę. Kto może wie­rzyć w rze­czy nie­uchwytne, mając garotę zaci­śniętą wokół szyi? Cze­kają na śmierć, powoli duszeni przez Ata­lan­tię i Atlasa.

Nie­któ­rzy cze­piają się nadziei, że Repu­blika przy­śle flotę. Ist­nieje na to nie­wielka szansa, ale jeśli przy­siądę w kucki i będę cze­kać, aż moja żona uru­chomi prze­kład­nie demo­kra­cji, nie zosta­nie z nas nic, kiedy wróg ude­rzy. Będziemy umie­rać jak muchy i strach będzie się sze­rzył, kiedy cień floty Ata­lan­tii pad­nie na schody Nowego Forum, a tyta­niczne buty jej ludzi zdep­czą brzegi mojego domu.

Zatem to ogrom­nie uprasz­cza sytu­ację.

Muszę znisz­czyć strach, zanim on znisz­czy nas.

Nasza droga pro­wa­dzi ponad Pust­ko­wiem Ladona, sło­necz­nym pasem, który dławi śro­dek głów­nego kon­ty­nentu Mer­ku­rego, Heliosa. Po czę­ści pogrze­bane w jego pia­skach leżą tam pozo­sta­ło­ści trzech armii, które Pust­ko­wie połknęło w swoim cza­sie. Wkrótce nakar­mię je czwartą.

Gdzieś pośród ostrza cen­tral­nych gór Pust­ko­wia moje Wyjce zaga­niają Ryce­rza Stra­chu w stronę poty­ka­cza, który uru­chomi moją pułapkę – ku gór­ni­czemu mia­steczku Eleu­sis. Sevro powi­nien nimi dowo­dzić. Do walki z Atla­sem wysła­łem czte­rech dowód­ców na dwóch pla­ne­tach. I czte­rech zwró­cono mi nabi­tych na pale. Tylko Sevro i ja jeste­śmy w sta­nie dorów­nać bru­tal­no­ści Ryce­rza Stra­chu. Ja jed­nak dźwi­gam za duży cię­żar jak na jedną osobę. Dla­tego wysła­łem swo­jego naj­lep­szego dowódcę małej grupy, jaki mi został – Thraxę – żeby ich popro­wa­dziła, i swój naj­lep­szy miecz, Ale­xan­dra, na wypa­dek gdyby doszło do kon­fron­ta­cji.

Na połu­dniu, za Helio­po­lis, na tro­pi­kal­nych archi­pe­la­gach i głę­boko w dżun­glach ota­cza­ją­cych Morze Kali­bana, koman­dosi insta­lują sys­temy rakie­towe, miny, prze­ciw­pie­chotne działa mikro­fa­lowe. Na pół­noc­nym wscho­dzie wokół pół­wy­spu Peta­sos cią­gną się wznie­sie­nia i umiar­ko­wany kli­mat tiary, na którą skła­dają się ludne mia­sta zwane Dziećmi.

Sto­lica pla­nety i sztab mojej armii pozo­stają w Tyche. Zamie­ni­li­śmy hołu­bioną nad­mor­ską sie­dzibę domu Votum w for­tecę. Nawet kiedy prze­la­tu­jemy nad rol­ni­czymi laty­fun­diami na wschód od sto­licy, możemy dostrzec błysk jej iglic i kojący widok strze­gą­cej mia­sta góry: Gwiazdy Zaran­nej.

Dzięki manew­rowi Orion, która zde­cy­do­wała się na spa­dek swo­bodny, okręt fla­gowy mojej floty prze­trwał zasadzkę Ata­lan­tii – którą żoł­nie­rze nazy­wają bitwą Kali­bana, ponie­waż wszyst­kie statki spa­dły przez atmos­ferę do morza – i teraz strzeże Tyche. Przez cały czas jest napra­wiany w nadziei, że pew­nego dnia wróci mię­dzy gwiazdy.

Tyche jest klu­czowe nie tylko jako cyta­dela, do któ­rej można się wyco­fać w kry­zy­so­wej sytu­acji, lecz także z powodu gra­wi­Pę­tli, która bie­gnie na połu­dnie pod Hespe­ry­dami i łączy Tyche z Helio­po­lis. Ponie­waż nie zagraża jej bom­bar­do­wa­nie, będzie jedyną arte­rią dla wspar­cia, jeśli walki dotrą do sto­licy, a także naszą drogą ucieczki do Helio­po­lis, jeżeli mia­sto pad­nie. Poza nią jedyna droga pro­wa­dzi przez Pust­ko­wie Ladona, a ja wolał­bym zjeść kola­cję z Ryce­rzem Stra­chu, niż odwa­żyć się prze­kro­czyć pia­ski, które poże­rają woj­ska.

Zaj­muję się rapor­tami w sali narad na Nekro­man­cie. Prom leci na pół­noc. Na ekra­nie dowo­dze­nia roz­bły­skują sygna­li­za­tory zanu­rzo­nych dewa­sta­to­rów, kiedy docie­ramy do pół­nocnych krań­ców Morza Syko­raks. Po dru­giej stro­nie ekranu Srebrny doradca glę­dzi o nie­do­brze leków prze­ciw­ra­dia­cyj­nych na połu­dniu. Więk­szość medy­ka­men­tów jest gro­ma­dzona w Tyche z myślą o nie­unik­nio­nym opa­dzie radio­ak­tyw­nym.

– Wkrótce będziemy mieli ich w nad­mia­rze – mówię.

– Odkrył pan nowe zapasy?

– Nie.

Mruga, kiedy dociera do niego sens moich słów.

Duszę się. Moja dusza chce, żeby ją uwol­nić od tego nie­koń­czą­cego się stru­mie­nia infor­ma­cji na temat logi­styki zaopa­trze­nia i opóź­nień w budo­wie. Potrze­buję świe­żego powie­trza.

Znaj­duje Rhonnę przed wej­ściem do han­garu. Orion musi być w środku. Bra­ta­nica mi salu­tuje. Po tym, jak ode­grała klu­czową rolę w ura­to­wa­niu Orion, wzro­sła jej popu­lar­ność w armii, zwłasz­cza wśród Nie­bie­skich i Poma­rań­czo­wych mary­na­rzy i ofi­ce­rów. Na razie woda sodowa nie ude­rzyła jej do głowy. To zasługa jej ojca, Kie­rana.

– Jak się miewa? – pytam.

– Mil­czy, dowódco – odpo­wiada. – Je samot­nie, o ile w ogóle. Spę­dza wię­cej czasu pod prysz­ni­cem niż w mesie. Jakby nie mogła się oczy­ścić. Unika męż­czyzn, na ile tylko może. Z powodu kosz­ma­rów sen­nych bie­rze leki, żeby zasnąć. Ni­gdy nie śpi u sie­bie, codzien­nie w nowym miej­scu. Ochrona led­wie jest w sta­nie ją upil­no­wać.

– Atlas zabrał ją z jej kwa­tery – mówię. – Też nie był­bym w sta­nie zasnąć w łóżku. Mówi­łaś komuś, jakie dosta­łaś roz­kazy?

– Nie, dowódco. Wiem, że powie­dzia­łeś impe­ra­to­rowi Har­nas­su­sowi, że prze­szła pomyśl­nie ocenę psy­cho­lo­giczną. Że odosob­nie­nie to tylko gra.

– Dobrze, bar­dzo dobrze. Zauwa­żyła cię?

– A ty zauwa­ży­łeś mnie wczo­raj, kiedy słu­cha­łeś holo­gramu ciotki V, zamiast spać, jak zaor­dy­no­wali medycy, dowódco?

Marsz­czę brwi.

– Okno?

– Krzewy.

Pocie­ram oczy.

– Szlag… Sta­rzeję się.

– Albo ja staję się cich­sza.

To pew­nie była tylko kwe­stia czasu, zanim pozo­stali zaczną mnie doga­niać. Myślę nad tym, jak młodo wygląda Rhonna i jak stary ja muszę się jej wyda­wać.

– Wiesz, że jestem star­szy niż mój ojciec, kiedy zmarł? A wciąż myślę o nim jak o sta­ruszku. – Śmieję się. – Pew­nie bli­żej byłoby mu do two­jego wieku.

Zerka w kory­tarz i zagryza usta.

– Czy mogę mówić, jak­by­śmy byli krew­nymi, dowódco?

– Nie lubisz, kiedy mówię o swo­jej śmier­tel­no­ści? – Czeka na moją odpo­wiedz. – Mów.

– Nie rozu­mia­łam cię, dopóki tu nie wró­ci­li­śmy. Byłeś dla nas mar­twy, dopóki nie skoń­czy­łam pra­wie dzie­wię­ciu lat. W Tinos wszy­scy cią­gle nawi­jali na twój temat. Ale ja nie kuma­łam. Nie rozu­mia­łam tego. – Wska­zuje sier­pak, który śpi jak blady wąż na mojej ręce. – Byłeś po pro­stu moim stry­jem. A potem przy­le­cie­li­śmy z Orion. I wresz­cie to zoba­czy­łam. Każda par­szywa dusza tylko cze­kała, żeby oddać Mer­ku­remu swój węgiel. A potem zoba­czyli, jak wyska­ku­jesz z tego statku. – Dostaje gęsiej skórki na rękach na samo wspo­mnie­nie. – Nie jesteś stary. Musisz tylko dać pozo­sta­łym prze­jąć część two­jego brze­mie­nia. Nawet Żni­wiarz musi spać, dowódco. Zwłasz­cza jeśli ma zabrać nas z powro­tem do domu.

Wciąż wie­rzy, że potra­fię czy­nić cuda. Jed­nak moje wyczer­pa­nie nie wynika z ostat­nich dni. Dopada mnie całe życie spę­dzone na woj­nie. Rhonna nie wie, jaki cię­żar dźwi­gam. Jak bar­dzo liczy­łem na Sevro, że pomoże mi go nieść. Jak bar­dzo osła­bione są w grun­cie rze­czy nasze legiony. Jak wyra­fi­no­wany tak­tycz­nie jest nawet naj­zwy­klej­szy Szary cen­tu­rion pie­choty wroga w porów­na­niu z naszymi, nie wspo­mi­na­jąc już o ich Zło­tych. Zwy­czaj­nie nie dys­po­nu­jemy porów­ny­walną siłą umy­słową. Ani ogniową.

– Dzię­kuję za twoją tro­skę, lan­sje­rze, ale odra­dzam na przy­szłość szpie­go­wa­nie mnie.

Ruszam ku drzwiom.

– Dowódco.

Odwra­cam się, coraz bar­dziej poiry­to­wany. Rhonna znowu staje na bacz­ność.

– Kiedy spad­nie Deszcz, pro­szę o pozwo­le­nie na dołą­cze­nie do mojej kohorty.

– Nie. Potrze­buję cię przy sobie.

– Bo tam jest bez­piecz­niej? – Przy­gląda mi się z tą samą surową badaw­czo­ścią co moja matka. Jeśli pomi­nąć Vic­trę, kobiety z Lykos należą do naj­bar­dziej upar­tych. – Potrze­bu­jesz ludzi, żeby wyko­ny­wali swoją robotę. Dla­tego pozwo­li­łeś Ale­xan­drowi lecieć za tobą na Meduzę. Dla­tego wysła­łeś go z Thraxą. Żeby robił swoje. Nie możesz nas przed tym chro­nić.

– Nie jesteś Ale­xan­drem.

– A mimo to wsa­dzi­łeś mnie do astro­Pan­ce­rza i wysła­łeś na Meduzę. – Pochyla się do przodu. – I teraz masz wyrzuty sumie­nia z tego powodu. Że w ogóle pozwo­li­łeś mi lecieć na Mer­ku­rego.

Tra­fia w dzie­siątkę. Wie, co obie­ca­łem jej ojcu.

– Dowódco, u two­jego boku jestem czter­dzie­sto­ki­lową, wysoką na metr dwa­dzie­ścia kulą u nogi, która poru­sza się cicho i gło­śno pyskuje. W astro­Pan­ce­rzu radzę sobie przy­zwo­icie. W Drachenjäger jestem meta­lo­wym bogiem. – Krew zalewa rumień­cem jej policzki. – Wiem, że mar­twisz się o mojego ojca, ale sama zade­cy­do­wa­łam, żeby dołą­czyć do cie­bie, kiedy Sevro się zmył. To mój wybór, że tu jestem. To mój wybór, żeby wal­czyć. – Jej głos staje się bar­dziej zde­cy­do­wany. – A jeśli prze­biją się przez nas, żelazo zawi­śnie nad głową mojego ojca, nad głową Dio, moich braci i sióstr. Dla­tego w dupie mam twoje wyrzuty sumie­nia. Daj mi robić, co do mnie należy.

Nie mia­łem wyboru, musia­łem wyko­rzy­stać ją w misji ratun­ko­wej. Teraz mam wybór.

– Sta­bi­li­za­tor odrzutu mojej pię­ści impul­so­wej na­dal jest nie­pewny – mówię. – Sprawdź, czy zdo­łasz go wyka­li­bro­wać, lan­sje­rze.

Nie mogłem chro­nić mojego syna. Będę jed­nak chro­nił córkę mojego brata, póki mam dość siły. Kiedy nadej­dzie Deszcz, zosta­nie ode­słana do Helio­po­lis, gdzie prze­czeka burzę.

Zosta­wiam Rhonnę, żeby goto­wała się ze zło­ści, i zastaję Orion sie­dzącą samot­nie w głębi ładowni. Zawsze była tęga; teraz jest chuda jak patyk i ciem­niej­sza od mroku na zewnątrz. Zwie­sza nagie stopy przez otwarte drzwi.

Sły­szy, że wcho­dzę, i ogląda się przez ramię. Jej twarz jest pokryta łatami rege­ne­rantu, który zastą­pił frag­menty odcięte przez Atlasa. Do knykci ma przy­mo­co­wane nowe meta­lowe palce.

– Kło­poty? – pyta.

– Namolni krew­niacy.

Nie uśmie­cha się. Odwraca się, żeby popa­trzeć na polarne niebo. Okręty wojenne Ata­lan­tii czają się tuż poza atmos­ferą, tylko cze­kają, aż wychy­limy głowy poza wiel­kie tar­cze, żeby spu­ścić na nas ste­row­niki masy i zamie­nić w kra­tery.

– Zimno tu – mówię, prze­krzy­ku­jąc świst wia­tru. Nasz sta­tek prze­la­tuje nad kra­wę­dzią lodo­wego szelfu. – Czemu nie pój­dziesz do mesy? Col­lo­way mówi, że nie­do­brze jest syn­chro­ni­zo­wać się na pusty żołą­dek.

– Lubię zimno – odpo­wiada z roz­tar­gnie­niem. – I swoją auto­no­mię.

– W porządku. – Sia­dam obok niej i spusz­czam nogi.

Nie okła­ma­łem Har­nas­susa i swo­ich dowód­ców. Orion rze­czy­wi­ście prze­szła ocenę psy­cho­lo­giczną, ale mam podej­rze­nie, że Col­lo­way pomógł jej oszu­kać w teście. Pięć dni po ura­to­wa­niu mówiła tylko ury­wa­nymi, poszar­pa­nymi zada­niami i przed­kła­dała towa­rzy­stwo swo­jego pro­te­go­wa­nego – Col­lo­waya – ponad wszel­kie inne. A potem popro­siła o pozwo­le­nie na powrót do obo­wiąz­ków. Myśla­łem, że to jej pomoże dojść do sie­bie. Nie pomo­gło. Może i wypeł­nia obo­wiązki zgod­nie z har­mo­no­gra­mem, ale pozo­staje taka jak wszy­scy, któ­rzy prze­żyli spo­tka­nie z Ryce­rzem Stra­chu: odmie­niona.

Mru­żąc oczy, zer­kam na mate­ma­tyczne rów­na­nia wypi­sane na szro­nie pokry­wa­ją­cym kadłub statku.

– Przy­po­mina mi dom. Czę­sto wyłą­czano nam ogrze­wa­nie – mru­czy Orion. – Lubili znaj­do­wać nowe powody, żeby to zro­bić. Począt­ków rachunku róż­nicz­ko­wego uczy­łam się, pisząc na oszro­nio­nym kadłu­bie. Palce mia­łam tak odrę­twiałe, że led­wie mogłam trzy­mać rylec.

– Róż­niczki. Biedna dziew­czynka. Mnie wystar­czała alge­bra – mówię, pró­bu­jąc wyrwać ją z odrę­twie­nia. Chciał­bym móc powie­dzieć, że robię to tylko ze względu na nią. – Spró­buj uczyć się jej jedną ręką, mając tylko mar­ker i ścianę kok­pitu w świ­droSz­po­nie. – Drugą ręką udaję, że kopię w skale. – Bo widzisz, nie można prze­stać wier­cić. Jak zatrzy­masz się na zbyt długo, to się zakli­nu­jesz.

– Rachu­nek róż­nicz­kowy jest potrzebny, żeby nale­ży­cie ope­ro­wać świ­droSz­po­nem – odpo­wiada.

– No wiesz, ojciec powie­dział, że reszta to czy­sty instynkt. Jeśli się nie zga­dasz, to możemy urzą­dzić sobie poje­dy­nek na Mar­sie. Znajdą się nowe bun­kry, które trzeba będzie wyko­pać.

Igno­ruje wyzwa­nie i patrzy na stado bla­dych koni mor­skich poko­nu­ją­cych archi­pe­lag lodu. Potrzą­sają grzy­wami i prze­krzy­wiają płe­twy, gdy odbi­jają się kar­ło­wa­tymi nogami od lodu i wska­kują z powro­tem do wody.

– Ojco­wie są ważni – odzywa się ponow­nie. – Mój rodzaj uważa ten pogląd za per­wer­syjny. – Pod­nosi rękę, żeby zacząć obgry­zać paznok­cie i natra­fia na metal pro­tez. Patrzy na palce, jakby zoba­czyła je po raz pierw­szy. – A mimo to nazy­wają mnie Matką, prawda?

– To ta uprzejma część prze­zwi­ska.

Wzru­sza ramio­nami.

– Dzieci są obrzy­dliwe. Ni­gdy bym ich nie chciała. Nie mogę znieść ego­izmu.

Żaden Złoty ani Czer­wony nie mógłby pojąć empa­tycz­nej łącz­no­ści, jaką nawią­zują umy­sły pod­czas syn­chro­ni­za­cji synap­tycz­nej. Orion komu­ni­kuje się z pilo­tami w bitwie na pozio­mie nie­wer­bal­nym. Powstaje sieć, w ramach któ­rej elek­tryczne prądy jej umy­słu łączą się i wcho­dzą w inte­rak­cję z prą­dami innych. Gdy jeden z koń­ców zostaje odcięty, jest to naj­bar­dziej okrutna ampu­ta­cja. Duchy zmar­łych trwają w jej synap­sach.

Zasta­na­wiam się, czy myśli o mary­na­rzach, któ­rych stra­ciła w zasadzce; czy czuła się jak matka, gdy patrzyła, jak Anni­hilo prze­ła­muje Marze­nie Eo na pół; czy nie może znieść w dzie­ciach ego­izmu, czy raczej obawy, że je utraci.

– Senat odwo­łał za dużo okrę­tów. Nawet gdy­byś prze­wi­działa poja­wie­nie się Ata­lan­tii, zaję­łaby orbitę. To senat prze­grał tę bitwę, nie ty.

Odwraca się gwał­tow­nie w moją stronę.

– Har­nas­sus prze­grał bitwę, kiedy nie splu­nął na roz­kazy senatu i ode­słał połowę mojej floty na Lunę. Twoja żona prze­grała bitwę, kiedy nie narzu­ciła swo­jej woli sena­towi.

– Ona nie zła­mie Nowego Poro­zu­mie­nia…

– I ty uwa­żasz to za zaletę? Jej bez­cenna moral­ność za moich mary­na­rzy? Czy może kie­ruje nią strach przed tym, że sta­nie się wła­snym ojcem? – Kręci głową. – Har­nas­sus i Vir­gi­nia pono­szą winę. Ja nie czuję się winna.

– A ja tak. Czę­sto. Z powodu Synów Aresa z Obrzeża. Z powodu stoczni Gani­me­desa.

– Więc mar­nu­jesz neu­rony.

Zawsze miała twardą sko­rupę – ale nie aż tak. Łatwo zapo­mnieć o korze­niach Orion. Począw­szy od nie­sank­cjo­no­wa­nych naro­dzin, poprzez dzie­ciń­stwo w mrocz­nym mro­zie Ula na Fobo­sie i pisaną jej rolę pilota śmie­cia­rek i życie z rzą­do­wej pen­sji do śmierci, aż po dowo­dze­nie naj­bar­dziej zwy­cię­ską flotą od cza­sów Żela­znej Armady Sile­niusa. Ja mia­łem dom pośród swo­ich ludzi. Orion ni­gdy nie została zaak­cep­to­wana przez swo­ich, dopóki nie wspięła się po ich grzbie­tach na szczyt, nie spoj­rzała w dół i nie zoba­czyła, że teraz wszy­scy udają, że sami ją tam wydźwi­gnęli. Ze wszyst­kich żoł­nie­rzy, któ­rzy zostali w mojej armii, jej naj­bar­dziej ufam, bo ona jedna ni­gdy mnie nie zawio­dła. Każdy inny kosmiczny dowódca – nie wyłą­cza­jąc mnie – stra­ciłby Gwiazdę Zaranną, okręty, które nam się ostały i samą armię.

– Narze­kaj na moją żonę, ile chcesz, ale to ona utrzy­muje Repu­blikę w kupie – odpo­wia­dam. – A Har­nas­sus utrzy­mał moją armię, kiedy mnie tu nie było, a cie­bie poj­mano.

– Har­nas­sus. Bła­gam cię… Poma­rań­czowi to pedan­tyczne małpy z prze­ciw­staw­nymi kciu­kami, któ­rych uży­wają tylko do dwóch rze­czy: obra­ca­nia śru­bek i wspi­na­nia się po dra­bin­kach związ­ków zawo­do­wych. Zro­bił to, co leży w jego natu­rze.

Prze­suwa rękami po gło­wie, jakby chciała wyma­cać szpary w czaszce.

– A jaka jest twoja natura?

– Taka sama jak twoja. Każe zabić wroga. – Patrzy w dal, jej głos łagod­nieje. – Potra­fisz myśleć w kosmo­sie?

– To zależy, kogo zapy­tasz.

– Ja nie mogę myśleć na lądzie. Za duży cię­żar. Zbyt wiele obrzy­dli­wych ludzi i ich odpad­ków. – Ściera rachunki z kadłuba. – Myślisz, że Atlas mnie zła­mał.

– Gdy­bym tak uwa­żał, sie­dzia­ła­byś w izbie cho­rych. Myślę, że zosta­wił wgnie­ce­nie.

To jej się podoba.

– Jest sku­teczny, to jedno jest pewne. Przed­sta­wił mnie ohyd­nemu pustyn­nemu gry­zo­niowi i powie­dział, że ból będzie trwał tylko tak długo, jak długo szczur będzie jadł. Pożarł ciało na moich łyd­kach, nosie i policz­kach, zanim pękł mu żołą­dek i szczur zdechł. To było sku­teczne. Prze­ra­ża­jące. Poni­ża­jące. – Patrzy na mnie. – Nie rozu­miesz?

Marsz­czę czoło i kręcę głową.

– Razem, ty i ja… nisz­czy­li­śmy światy. Kto potra­fiłby doko­nać tego co my? Tego, czego doko­nali nasi ludzie? A jed­nak potem zda­jemy się na łaskę szczu­rów. Uwal­niamy je. Chro­nimy. Umie­ramy dla nich. A gdy odwra­camy się ple­cami, odsła­niają swoje zęby i gryzą nas, kąsek za kąskiem. Kiedy zaś zwra­camy się do nich twa­rzą, wiwa­tują, udają, że ich pogry­za­nie wcale nas nie osła­biło. Szczury nie potra­fią zapa­no­wać nad wła­snym ape­ty­tem. Jak mogłyby rzą­dzić samymi sobą?

– Mówisz jak jedna z nich – zauwa­żam pół­gło­sem, pra­wie war­czę.

– Czy lekarz się myli, kiedy mówi coś, czego nie chcesz sły­szeć? Nie mamy mono­polu na prawdę tylko dla­tego, że nasz cel jest ładny, młody czło­wieku. Gdy­bym się myliła, ta pla­neta przy­ję­łaby nas z otwar­tymi rękami. A ona nas pod­gryza. Gdy­bym się myliła, flota Repu­bliki już by tu była. – Patrzy w niebo. – Gdzie ona jest, Dar­row? Gdzie ta twoja demo­kra­cja?

Się­gam ręką do holo­Kro­pli w kie­szeni. Mała łezka metalu skrywa twarz mojej żony. Aż mnie skręca, żeby znowu obej­rzeć wia­do­mość od niej, spi­jać jej ostat­nie słowa, napa­wać się jej twa­rzą, zmarszcz­kami wokół oczu, w jakiś spo­sób przy­wo­łać cie­pło jej skóry i odde­chu. Jed­nak zara­zem boję się to zro­bić. Sześć­dzie­siąt pięć milio­nów kilo­me­trów prze­strzeni dzieli Lunę od Mer­ku­rego na obec­nej orbi­cie. Jesz­cze więk­sza prze­paść oddziela mnie od niej. Nie zwąt­pię w nią. Wąt­pię jed­nak, czy zrobi to, co konieczne. Orion powie­działa prawdę. Vir­gi­nia za bar­dzo boi się zoba­czyć w lustrze ojca i brata, żeby roz­wią­zać senat. Wiem, że uważa, że jej cnota jest zaraź­liwa. Oba­wiam się jed­nak, że tylko roz­bu­dza chciwą naturę w śmier­tel­ni­kach słab­szego sortu.

– Moja żona obie­cała, że prze­kona sena­to­rów – mówię bez prze­konania. – Że spro­wa­dzi tu armadę.

– To dla­czego obmy­śli­łeś ope­ra­cje Pele­ryna Podróż­nika i Tar­tar? Czemu nie cze­kać na ratu­nek?

Zdej­muję dłoń z holo­Kro­pli.

– Bo nadzieja to opiat, a nie plan.

– Zga­dzam się. Więc jak długo jesz­cze będziesz żywił nadzieję mimo braku dowo­dów, że ludzie Repu­bliki są dobrzy? Że wresz­cie zaczną robić, co do nich należy?

Kiedy nie odpo­wia­dam, wstaje i współ­czu­ją­cym gestem kła­dzie mi rękę na ramie­niu. Gdy Sevro zmiękł, odkry­łem pocie­chę w Orion. Zawsze byli­śmy podobni, zwłasz­cza w rosną­cej podejrz­li­wo­ści wobec demo­kra­cji. Zawsze jed­nak narze­ka­li­śmy tak tylko przy butelce whi­sky. Ni­gdy tak obszer­nie jak dzi­siaj. Jej wąt­pli­wo­ści mar­twią mnie i nie wiem, jaką ją uspo­koić, kiedy sły­szę w sobie echo tych samych nie­wy­po­wie­dzia­nych obiek­cji.

– Ile czasu potrzeba, żeby dostroić two­ich Nie­bie­skich? – pytam.

– Jakieś dzie­więć­dzie­siąt minut, żeby uzy­skać pełną wier­ność.

– Ja zajmę się dzi­siaj Har­nas­su­sem.

Orion krzywi się na dźwięk jego imie­nia.

– Wiesz, jakie jest jego zda­nie na temat Tar­taru – cią­gnę. – Ostat­nie, czego mi trzeba, to żeby wasza dwójka sko­czyła sobie do oczu. Ty tylko zaj­muj się syn­chro­ni­za­cją i wra­caj do swo­ich kwa­ter. Musisz odpo­cząć.

Odcho­dzi jak nadą­sane dziecko. Wstaję.

– Impe­ra­to­rze – wołam za nią. – To mówił twój dowódca.

Zatrzy­muje się i odwraca.

– Według naszego senatu nie jesteś moim dowódcą. Jesteś zdrajcą.

Z wąt­pli­wo­ściami można zro­bić tylko jedną rzecz. Zdep­tać je.