Basia. Wielka księga zwierząt domowych i przydomowych ebook

Tekst:

Zofia Stanecka

Ilustracje:

Marianna Oklejak

Logo serii i projekt graficzny:

Dorota Nowacka

Wydawca:

Agnieszka Betlejewska

Redakcja:

Małgorzata Merkel-Massé

Korekta:

Agnieszka Trzebska-Cwalina,

Bożenna Kozerska

Opracowanie ebooka:

Katarzyna Rek

tekst © Zofia Stanecka

© HarperCollins Polska sp. z o.o.,

Warszawa 2024

Wszystkie prawa zastrzeżone,

łącznie z prawem reprodukcji części

lub całości dzieł w jakiejkolwiek formie.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem

należącym do HarperCollins Publishers, LLC.

Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane

bez zgody właściciela.

Warszawa 2024

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-672 Warszawa, ul. Domaniewska 34A

ISBN 978-83-276-9764-6

w w w . b a s i a . c o m . p l

Wstęp

Basia leżała w hamaku rozpiętym między drzewami w ogrodzie Dziadków. Tuż nad nią zwisały gałęzie czereśni pełne ciemnych, twardych owoców. Na brzegu hamaka przysiadła ważka. Wyglądała jak tyci helikopter. Posiedziała chwilkę, po czym odleciała w głąb ogrodu. Basia wychyliła się z hamaka, żeby odprowadzić ją wzrokiem. Gdzie nie spojrzała, widziała zwierzęta zajęte swoimi sprawami: rude motylki z cętkowanymi skrzydłami unosiły się nad różami Babci, osy bzyczały wokół klombu z dzwonkami, ślimak winniczek wędrował wolno w stronę grządki z sałatą, a na samym środku trawnika Pchełka kopała dziurę w wilgotnej ziemi. Kura Krystyna obserwowała ją z zainteresowaniem. Może miała nadzieję, że Pchełka wykopie dla niej dżdżownicę albo jaja mrówek? Tłusta mucha usiadła Pchełce na pupie. Krystyna zamachnęła się dziobem i…

– Auuu! – Pchełka zawyła rozpaczliwie i uciekła do Babci.

Biedna piesa. Skąd mogła wiedzieć, że wylądowało na niej jedzenie dla kury.

Z łąki sąsiadów dobiegło Basię meczenie kóz, ryk osła i gęganie gąsiora. Zza lasu odpowiedziały im muczeniem włochate krowy pani Kawki.

Basia obserwowała i słuchała tego wszystkiego uważnie. Czuła, że sama jest częścią otaczającego ją świata: nieba błękitnego jak oczy Babci, chmur kłębiastych jak wełna jagniątek, drzew iglastych jak jeże z ogrodu i tych szumiących liśćmi, gdy zawieje wiatr. Była częścią spulchnianej przez dżdżownice ziemi, strumyka, w którym żaby składały skrzek, i domu Dziadków zamieszkanego nie tylko przez ludzi i Pchełkę, ale też przez ukrywające się za kredensem myszy, śpiące na strychu nietoperze i całe mnóstwo latających lub biegających zwierzęcych gości. Czuła się pośród tego wszystkiego mała malutka, tycia tyciutka. I było jej z tym dobrze.

– Hau! – szczeknęła Pchełka, która najwyraźniej zapomniała już o przygodzie z muchą.

I chociaż była mała, jej szczek był głośny i radosny jak otaczający ich pełen życia świat.

W stajni

Ciocia Gośka:

Ludzie jeżdżą konno od niepamiętnych czasów. Na oklep, czyli bezpośrednio na końskim grzbiecie, albo w siodle. Przez tysiące lat właśnie dzięki koniom przemieszczali się z miejsca na miejsce. Dopóki nie wynaleziono samolotów, pociągów i samochodów, konie ciągnęły wozy, bryczki i dyliżanse, które przewoziły ludzi, ich bagaże i różne towary. Przez cały ten czas ciężko pracowały i nawet te zadbane nie miały łatwego życia.

Pan Henryk:

Na wsi konie służyły ludziom do przewożenia ciężarów, orki oraz innych prac rolniczych. Często wykonywały pracę ponad siły, przez co na starość były zmęczone i schorowane. Moje konie też ze mną pracują, ale mają czas na odpoczynek i skubanie trawy na łące.

Mam trzy konie. Najważniejsza z nich jest Róża. To ona rządzi w stajni. Większość koni śpi na stojąco z jedną nogą zgiętą, ale Róża zawsze kładzie się na noc. Gdy ze stajni dobiega mnie głuchy łomot, wiem, że to Róża poszła spać i że zaraz po niej zasną też pozostałe konie – Gwiazda i Karuś. Rankiem ze stajni dobiega mnie głośne rżenie. To Róża oznajmia, że wstała i chce śniadanie!

Mama:

Basia jest uczulona na konie, więc nie powinna ich głaskać ani przebywać w ich pobliżu. A ponieważ bardzo lubi konie i kucyki, gdy tylko jest to możliwe, oglądamy je z bezpiecznej odległości, czytamy i dowiadujemy się o nich jak najwięcej. Biegające swobodnie wśród traw konie wyglądają tak pięknie! Są jak unosząca się nad łąkami wolność.

Małe konie, czyli źrebaki mają długie, chude nogi. Na początku z trudem na nich stoją, ale bardzo szybko uczą się chodzić, biegać i brykać. Kiedy Basia z Jankiem ganiają się po mieszkaniu, mówię czasem, że są rozbrykani jak źrebaki.

Basia:

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji

Spis treści: