WRONA Z MADENFAL ebook

Autor: Więzień Gjaladenu

Opracowanie redakcyjne i korekta: Daria Raczkowiak

Opracowanie graficzne: Mikołaj Staszek

Skład i łamanie tekstu: J.R. Jaworski

Copyright © Przemysław Osowski, 2025„Ludzie budują za dużo murów, a za mało mostów.” – Isaac Newton ISBN 978-83-976423-1-7

Każdy rozdział traktowałem jak cegłę. Tę samą, z której wznosicie domy. Nie każda była równa, nie wszystkie gładkie ani doskonale wypalone. Zdarzały się takie, które pękały pod palcami, i takie, które wydawały się zbyt ciężkie, by je udźwignąć. Wszystkie jednak miały swoje miejsce i były potrzebne.

302400 uderzeń serca później

To nie był zwyczajny chłód, który tylko marszczył wodę i osiadał na liściach. Było w nim coś głębszego, coś, co wkradało się pod skórę, przenikało aż do kości. Chłopiec obracał w palcach pestki słonecznika, jakby rachował nie dni, lecz szanse na przetrwanie.

– Od dawna nie nawiedził mnie żaden koszmar – zauważył, przyglądając się zagrodzie pogrążonej we śnie.

Miał na imię Sato, a spowodowane długą jazdą rany koił nie maścią, lecz słodką myślą o zemście.

– To dlatego, że jeszcze nikogo nie zabiłeś – powiedział dowódca, odwracając głowę. Przez otwory w hełmie z porożami wydobywały się kłęby pary, gdy kontynuował: – Gdy miałem dziewięć lat, zabiłem własnego ojca. Patrzyłem, jak jego wnętrzności rozlewają się po ziemi. Od tamtej chwili już nigdy nie zaznałem spokojnego snu. Świat zrobił się ciemniejszy, bardziej obcy… Kiedy odbierasz życie, wspomnienia zmieniają się w koszmary. A te koszmary z czasem wpełzają w twoją codzienność. Żyjesz nimi na jawie. I właśnie wtedy przestajesz być chłopcem – stajesz się mężczyzną. Zrób to, a odrodzisz się… ale nic już nie będzie takie samo. Świat straci barwy. Wszystko stanie się gorzkie, a smak krwi zostanie z tobą na zawsze.

Chłopiec słuchał tych słów, czując, jak serce bije mu szybciej. Głos, który je wypowiadał, był spokojny, ale miał w sobie coś nieprzyjemnego, zdawał się tonąć w lodowatym mroku.

– Czas spełnić obowiązek – mówił dalej. Każdy jego oddech stawał się coraz cięższy. – Granicę, którą musimy przekroczyć, wyznacza kamienny most, ale to nie jest zwykłe miejsce. Złą sławę ciągnie za sobą jak cień. Legenda głosi, że budowniczowie, którzy go wznieśli, po zakończeniu pracy poderżnęli sobie gardła. Nikt nie wie, dlaczego. Nie zostawili listu ani żadnego znaku. Są osoby wierzące, że coś… zmusiło ich do tego. Coś, co wciąż tam czeka. Opowieść o tym moście nie przemija. Każdy, kto ją usłyszał, unika tego miejsca jak zarazy.

Wargi skostniały im od mrozu, a szron topniał we włosach, spływając zimnymi kroplami po karku. Świat wokół zniknął pod ciężką kołdrą śniegu, przypominając wiązankę białych róż złożoną na czyimś grobie.

– Ale nie my – warknął Migar Hallowfall, wbijając lodowate, szarozielone spojrzenie w poszarpane grzbiety gór. W powietrzu snuła się mgła, a płatki śniegu znikały w niej bezgłośnie, jakby rozpuszczane przez nicość. Mężczyzna nosił czarną zbroję, poniszczoną od wgnieceń i zadrapań.

– Nie zamierzam tutaj zdechnąć. Ta ziemia to lodowa pustka, ale Buntownik musi gdzieś tu być. Zimno wam?– zadrwił, patrząc na nich z pogardą. – To dlatego, że jesteście pizdami i znacie tylko ciepełko pod pierzyną, a nie mróz zdzierający skórę z kości. Mam już dość tego waszego szczękania zębami i niańczenia chłopaka, który trafił tu z przypadku. Gdzie w tym wszystkim głos rozsądku?

– Nic ci do tego, najemniku. – Głos dowódcy bił powagą i zdradzał jego wiek.

Visander był mężczyzną grubo po czterdziestce w lśniącej zbroi, odbijającej źródło światła pochodzące od pochodni. Rozglądał się przenikliwie przez otwory w hełmie, a blady blask księżyca wkradał się do jego wnętrza.

– Przynajmniej czuję, że jestem obecny, gdy nie trzyma języka za zębami. Nie zamierzam mu zatykać gęby tylko dlatego, że masz jakieś widzimisię. Zatrzymajcie się na chwilę. No już! – Skierował wzrok na mężczyzn, których ciała drżały. – Przecież słyszę, jak zamarzacie. Ale jeśli zawrócicie, traficie pod wyszczerbione ostrze kata. A ten czasami przymierza się dwa razy, więc dobrze to przemyślcie. Powrót niesie jeszcze większe niebezpieczeństwo.

– To niech mi zetną głowę – odpowiedział Migar, wykrzywiając wargi w gorzkim uśmiechu. – Śmiało, bo groźby mogą na mnie nie zadziałać. Jestem na nie odporny. My, ludzie, pocimy się, krwawimy i giniemy za ochłapy, za złudzenia. Wolę umrzeć, zachowując swoją wolność do ostatniego tchu, niż żyć z obrożą, która wgryza się w gardło. A gdy mnie już otworzą, zobaczą to samo, co u wszystkich. Za to chłód nie daje przywilejów. Nie… Nikogo nie traktuję lepiej. Dlatego jestem tutaj z wami, z własnej woli. Tym razem.

– A więc sugerujesz, że Hjalkan cię nie zmusił? – Visander uśmiechnął się z przekąsem, wyraźnie zadowolony z obranego kierunku rozmowy. – Sądzisz, że miałeś inny wybór?

Coś w tym pytaniu, w tej całej prowokacji, burzyło równowagę. Wszyscy wiedzieli, że Hjalkan nie należał do ludzi, z którymi można negocjować. Burzowy Szpon – elitarny wojownik króla – odznaczał się nie tylko siłą, lecz także niezwykłą zdolnością porozumiewania się z sowami, służącymi mu za oczy, uszy i cienie w każdym zakątku kontynentu.

Nagle Visander uniósł rękę, zaledwie w pół gestu, jakby coś się poruszyło w oddali. Wiatr zagrał na szczytach drzew. Wtedy, w odpowiedzi na pytanie, z cienia wyłoniła się jedna z sów. Była ogromna, z szerokimi skrzydłami, a jej śnieżne upierzenie przeplatały czarne pręgi.

– Nie jesteś już tak zimny i oschły jak kiedyś – powiedział cicho, nie patrząc już na dowódcę, lecz na ptaka czujnie śledzącego rozmowę. Najemnik podrapał się po brodzie, a w blasku gwiazd przypominał ogromnego niedźwiedzia tlącego się w mroku. – Poza tym, nie zmusił mnie do tego. Powiedział tylko, że jeśli wrócę, popłynę rzeką złota. Innymi słowy, obiecał mi bogactwo. Dlatego wolałbym mieć u boku ludzi z większym doświadczeniem. A ja? Jestem tylko ostrzem noża, którym mierzy ten, kto da najwięcej. Jak to o mnie świadczy?

– Nie najlepiej – stwierdził Visander z bolesną szczerością.

Sato patrzył na nich niepewnie. W oczach zamiast odwagi czaił się strach – ten, który często prowadzi do zgubnych decyzji. Choć miał zaledwie czternaście lat, życie już zdążyło go nauczyć gorzkich lekcji.

Chłopiec był owinięty w gruby, ciemny płaszcz, ledwie osłaniający szczupłą sylwetkę przed zimnem. Tkanina, nasiąknięta wilgocią, pokryta była warstwą błota, które powoli twardniało, tworząc szorstką powłokę przypominającą skórę. Na piersi nie było już widać herbu, zatarł się, zniszczony przez zmierzwione fałdy i postrzępione nici.

Płatki śniegu opadały powoli, ich delikatne, przezroczyste kryształki topniały na ciepłych powierzchniach strojów, pozostawiając po sobie jedynie niewielkie krople wilgoci. Uderzały o twarde futra najemników, w których rozpuszczały się bez trudu, tracąc swoją formę i znikając w chłodnym powietrzu.

Trzecia noc mijała od chwili, gdy zgodzili się na to, na co się zgodzili. Pierwsza jednak, odkąd zapadła decyzja o podziale na grupy. Omijali główne trakty, unikając wzroku obcych. Wędrowali w dziesiątkach, bez barw, herbów i chorągwi mogących zdradzić tożsamość. Nie pragnęli wzbudzać niczyjej uwagi – zwłaszcza spojrzeń czających się wśród drzew i kamienistych zboczy.

– Mam nadzieję, że czekają na nasz powrót – zaczął chłopiec.

– A ja, że trafię do gorących źródeł i wyparuje ze mnie smród, który ciągnie się od zagród. – Migar nie utrzymał się w milczeniu. – Chłopcze, jeśli ktoś na coś czeka, czeka na głowę zdrajcy. A gdy ją dostaną, przybiją do wrót zamku, by cały świat to widział. Zgniły zapach zdrady przypomniałby wszystkim, czym jest lojalność. Właśnie tak wygląda krwawa rzeczywistość. Nadzieja z pewnością do niej nie należy. Żyjesz w zepsutym świecie, gdzie twoje życie nic nie znaczy. Nie dla tych, którzy siedzą w swoich zamkach i twierdzach, bezpieczni i wygodni. Pamiętaj o tym.

– Wyobraźcie sobie, że głowa to nic więcej jak nić, z której mogą utkać, co tylko zechcą – mówił Visander, zatapiając wzrok w przestrzeni. – My zaś zobowiązaliśmy się ją odciąć. To najmniejsza z możliwych ofiar, najmniejsze zło, jakie mogliśmy wybrać. Trzymajmy się tej decyzji, bo to jedyne, co nam pozostaje. A nasz pan wynagrodzi wszelkie cierpienie, jakie tu poniesiemy.

– Od kiedy mniejsze zło stało się cichą egzekucją? – zapytał kąśliwie Migar. To, co robił, robił dla pieniędzy i w tej kwestii nie potrafił zgodzić się z dowódcą.

– Król nie chce żadnych widowiskowych scen ani publicznych wyroków dla zdrajcy – odpowiedział Visander. – Pragnie jedynie jego śmierci. Cichej jak mysz. A my musimy wykonać ten rozkaz. Nie możemy zostawić żadnych śladów. Poza tym, czy lepiej zabić wilka prowadzącego stado, czy wybijać każdego, kto ślepo za nim podąża?

– Obojętnie, dopóki dobrze za to płacą. Ale zło, jakiekolwiek by nie było, nie daje wyboru, więc przestań pierdolić. Mniejsze czy większe zabije ich tak samo. Obie te rzeczy nie istnieją. To kłamstwo, iluzja. W ten sposób próbujemy uzasadnić zabijanie. Ostatnio jest go coraz więcej. Mam wrażenie, że tu nawet dzień nie jaśnieje. Nie podoba mi się w tym miejscu.

– Kłamstwa, najemniku, dzielimy na dwa rodzaje. – Visander zatrzymał krok, jakby zbierał myśli, po czym dodał z lekkim, cynicznym uśmiechem: – Na te, co prędzej czy później wyjdą na jaw, bo prawda zawsze znajdzie sposób, by się wydostać na powierzchnię, oraz na te, które nigdy nie ujrzą światła dziennego, bo nie ma nikogo, kto by je odkrył. Mam to szczęście, że widzę rzeczy takimi, jakie są naprawdę, nie przez pryzmat złudzeń, które reszta świata nosi z wygodą. Czasem to ciężki dar, ale przynajmniej nie łudzę się, że mogę zmieniać rzeczy już zapisane w kamieniu.

– A czy w twoim świecie, rządzonym przez ludzi łamiących wszystkich i wszystko, nie zważając na ból ani cierpienie, jest miejsce na litość?

– Jest nią ścięcie. – Visander odpowiedział od razu na pierwsze pytanie. – Prawdziwą karą byłoby rzucenie kogoś psom. Rozszarpałyby go w błocie, a wszyscy patrzyliby, jak zatapiają kły w ofierze i pożerają ją ze smakiem. Wiesz, że kiedyś wierzono, iż ból odczuwa się po śmierci? A teraz pomyśl, najemniku, po której stronie staniesz, gdy przyjdzie ci dokonać wyboru? Nie możesz wiecznie pozostawać neutralny.

Migar Hallowfall splunął na ziemię, patrząc na to, jak ślad po flegmie znika w śniegu.

– Żadna z nich nie zasługuje na moje znużone odchrząkiwanie – rzucił, wciąż zniechęcony.

– I ja też nie chciałbym stawać po żadnej stronie – dodał Sato, wtrącając się. – Choć jestem tu z wami, wojna nie jest czymś, co łatwo znoszę. Ja…

Najemnik uśmiechnął się na te słowa, lecz nie był to uśmiech pełen ciepła.

– Żadne to w tobie doświadczenie, chłopcze – rzucił twardo. – A wojny jeszcze nie widziałeś. Jeśli sądzisz, że wszyscy mogą sobie tak po prostu wybrać „punkt widzenia”, to za niedługo nie będziesz już wśród żywych. Wybór jest najpierw małą kroplą krwi, a później gęstą, spływającą strugą w białym śniegu. Jeśli należy do ciebie i powoli się nią dusisz, to spoglądasz na rosnący sierp księżyca i czujesz, że nie ma już nadziei. Umierasz w samotności, z jakimś jebanym nożem w plecach, charcząc coś, co nie przypomina słów. – Zacisnął mocniej lejce i spojrzał na niego nerwowo. – Oby była czyjaś. A jeśli przyjdzie nam walczyć, skończ ze zranioną dumą, ale za to z życiem. Skup całą uwagę na tym, by pozostać niezauważonym. Odnajdź cienie, których będziesz mógł się trzymać. Nie ma sensu ginąć w imię jakiejś bezsensownej walki. To widać, że nie potrafisz walczyć.

– Cień najlepiej poznał ten, kto chował się pod kamieniami – odparł chłopiec cichym głosem, ledwie utrzymując się na siodle. Jego posiniaczone ręce kurczowo ściskały zardzewiały nóż… – Odkąd pamiętam, dostawałem nimi w głowę. Mój ojciec był stajennym, zamordowanym przez miejską straż. Wyciągnęli go przed stajnię i zasztyletowali, a ja, mimo całego upokorzenia, musiałem doglądać ich koni. Traktowali mnie, jakby nie łączyła mnie żadna więź z człowiekiem, który właśnie zginął. Czułem się jak butwiejący liść zagrzebany pod podkową. Te wspomnienia nie przestają mnie prześladować. Wiem, czym są cienie. By w nich przetrwać, musiałem rzucać je samemu.

Wszyscy zamilkli na moment, wpatrując się w chłopca. Jego spojrzenie tętniło niezłomną determinacją.

– Oko za oko, mówi ci to coś? – zapytał Migar. – Kiedy zobaczysz ich bezradność, fakt, jak walczą o oddech, dusząc się własną krwią, poczujesz pustkę. Ale tuż po niej przyjdzie wolność. Musisz pomścić ojca. Wątpię, by zasłużył na to, co go spotkało.

Sato na chwilę zamknął oczy, jakby pragnąc uciec od rzeczywistości, a myśli przeniosły się w mroczne miejsce. W umyśle rozbłysnął obraz, który nie dawał mu spokoju: widział, jak przecina wrogów, rozrywając ich od piersi po szyję, jak pod brzęczącymi pierścieniami kolczug wytryskują wnętrzności. Krew spływała po ziemi, plamiąc śnieg głębokim, purpurowym odcieniem.

Z zamyślenia wyrwał go skrzypiący dźwięk, który z każdym ruchem końskich nóg wbijał się w twardą, zamarzniętą ziemię. Kopyta ciemnogniadych rumaków uderzały w nią, zostawiając za sobą równomierne ślady. W tle dobiegało pohukiwanie sowy, uchodzącej w mroku nocy za ucieleśnienie mądrości.

– W sumie, życie w stajni było jedyną rzeczą, którą naprawdę kochałem – stwierdził Sato. – Tęsknię za tym bardziej niż za czymkolwiek innym, ale zabrano mi tę pracę na zawsze. Wiem, że to nie jest moje miejsce. Jednak nie miałem żadnych innych możliwości. Wojna jest krwiożercza, odczłowiecza i nic nie przemawia już do serca. Tak mawiała moja babka. Gdybym nie musiał walczyć z biedą, matką głodu, to nigdy bym się tu nie znalazł. Czasami wybór, jaki masz, to albo walka, albo…

– Wierzysz w starych bogów? – spytał Migar, mrużąc oczy. Choć od dawna byli wypierani, wielu wciąż trwało przy tej wierze, składając ciche modły w ukryciu.

– Tak – odpowiedział chłopiec, choć wiedział, że nie powinien. Tacy jak on byli prześladowani. Krzywdzeni, zabijani, gdy tylko ich wiara stawała się zbyt widoczna, gdy przestawała być jedynie szeptem nocy, a przybierała kształt publicznych wyznań.

Najemnik przyjrzał mu się uważnie.

– Rozumiem, dlaczego tu jesteś – powiedział powoli. – Ale zastanawia mnie jedno: kto pozwolił ci na taką lekkomyślność? Czasem to, co wydaje się proste, bywa przynętą. Nawet Świętowit miał cztery twarze, ale żadna nie zdradzała prawdziwego zamiaru. Uważaj więc, zanim sięgniesz po coś, co wygląda jak przeznaczenie. Może się okazać, że to jedynie sidła.

– Raz rozebrali mnie do naga i ustawili pod zimną, kamienną ścianą – powiedział chłopiec, nie kryjąc bólu. Jakoś nie potrafił przestać roztkliwiać się nad przeszłością, jakby jego ciało było tu, ale serce wciąż biło tam, gdzie wszystko miało swój początek. – Ironią losu było to, że zawsze obrzucano mnie właśnie nimi. Kamieniami. Wyczyścili mi kieszenie jak talerze z pieczonego mięsa. Do tego rodzaju rzeczy człowiek z czasem przywyka. W końcu nastaje moment, w którym nie chodzi już o to, co jeszcze zdołasz wytrzymać, ale czy jesteś gotów się poświęcić, by cokolwiek zmienić. To jak cisza nadchodząca tuż przed śmiercią. Słyszysz ją, ale nie możesz jej zatrzymać, bo wiesz, że i tak nadejdzie. – Otarta rękawem łza zostawiła smugę błota na policzku. – Śmiejcie się, jeśli właśnie tego wam potrzeba. Już mi dłużej nie zależy. Zupełnie tak, jak wtedy…

– Zbliżamy się – przerwał im Visander. Jego głos brzmiał twardo i stanowczo, jak zawsze, gdy sytuacja stawała się poważna. – Nie jestem waszą pierdoloną niańką, więc przestańcie się rozczulać. Tu nie ma miejsca na łzy. Jeśli nie wykończy nas mróz, zrobią to skalne zęby, które tylko czekają, aż ktoś źle postawi stopę. – Zerknął na tańczące w dłoniach pochodnie. – Zgaście to świństwo. Co dalej? Może jeszcze zadmijcie w róg, żeby wiedzieli, gdzie was szukać? Światło przyciąga więcej niż tylko ludzi. W tych górach oczy rosną nawet na drzewach, a cienie mają własne serca. Trzymajcie się razem. I nie wierzcie w to, co widzicie.

Nie mylił się. Poczerniała Grań, na której się znaleźli, nie miała w sobie nic z malowniczego piękna. Jej ostre, postrzępione krawędzie przypominały zęby, odciśnięte w martwej skórze ziemi. Na szczytach bielał puch, ale nie był to widok sielankowy – śnieg leżał tam jak całun. W głębokich, poszarpanych przełęczach nie gościło nawet blade światło świtu. Ciemność była tutaj nie tyle brakiem słońca, co czującą obecnością.

Noc, jak zawsze w tych stronach przypominała otchłań pełną stromych zboczy, rumowisk kamieni i lodowatych kaskad wodospadów, zamarzających w miejscu, tworząc nieprzejezdne, mroźne ściany. Mgła nie opuszczała wąskich zatok, wyżłobionych przez czas i wichry, przypominających wężowe gardła wijące się między skałami.

Niżej, w cieniu dolin, rosły karłowate wierzby, a ich pokręcone gałęzie szeptały coś o zimie. Nad nimi wznosiły się ku niebu strzeliste świerki i ciemne limby. Kosodrzew oplatał wszystko jak kolczasta sieć, zatrzymując masy śniegu, pułapkę dla nieostrożnych, która w jednej chwili mogła stać się grobem.

To nie były zwykłe góry. To kraina, gdzie wiara splatała się z lękiem, a opowieści starców o biesach nie brzmiały już jak zwykłe bajania przy ogniu.

Dowódca sprawiał wrażenie zupełnie obojętnego wobec losu chłopca, jak i wszystkich pozostałych towarzyszy. Jedynym, z czym się liczył, był rozkaz. Wszystko inne nie miało znaczenia. Wydawanie poleceń stanowiło dla niego coś więcej niż tylko obowiązek. To była obsesja, poddawał się jej z bezgraniczną pasją. Kiedy jeden z jego ludzi okazał się nieposłuszny, bez wahania obciął mu końcówki wszystkich palców. Nie przepadał też za tymi, którzy zamiast ciąć wszelkie wątpliwości, woleli marnować czas na roztrząsanie nieistotnych spraw.

– Pozwól mu dokończyć – mruknął Migar, otulając się jeszcze ciaśniej czarnym futrem, które było nie tylko osłoną przed mrozem, ale i symbolem osobistej izolacji.

– Jeszcze niedawno pragnąłeś, aby zamilkł. Ale dobrze najemniku. Niech mówi, ile chce. Tyle jego, co się nagada.

– Zawsze traktowano mnie źle – rozpaczał Sato, rozdrapując starą ranę i cały ból przeszłości. – Wtedy zrozumiałem, czym jest prawdziwy gniew. Płonął w moich oczach jak ogień. Mówię poważnie! Za stajnią stały beczki, a między nimi leżał nóż. Wiedziałem, że jest tam schowany. Czułem, że ten moment zmieni wszystko. Zdecydowałem się na… Musiałem to zrobić. Ostatnia szansa. Próbowałem go zatopić w karku mordercy mojego ojca, ale jedyne w co trafiłem to powietrze. Odskoczył w ostatniej chwili, jakby znał moje zamiary lepiej niż ja sam. Powalił mnie na ziemię, uderzając rękojeścią prosto w gardło. Zacisnąłem dłonie na szyi, próbując złapać choćby odrobinę powietrza. Nigdy nie byłem bliżej śmierci. Rzucił mi spojrzenie, równie przerażające jak rany, które miał na głowie. Było w nim coś potwornego. Pamiętam, co krzyknął, patrząc na mnie z góry: „Zbieraj to, co zasiałeś, psie!” I wtedy zaczęło padać. – Jego głos brzmiał coraz mroczniej, a słowa wypełniały przestrzeń, wlewając do serca zimny niepokój. – A wtedy… Nagle zjawił się on. Mężczyzna z sową na ramieniu. Mówię wam, to był Hjalkan. Nie kłamię! Okazało się, że od jakiegoś czasu na strażników miejskich spływały skargi. Źle wykonywali swoje obowiązki, więc ktoś musiał się tym zająć.

– Więc twierdzisz, że to on cię uratował? – zapytał go Visander z czystej ciekawości. – Nie znam go zbyt dobrze, ale wszyscy wiedzą, jak mu nie zależy na czyimś życiu. Ciężko uwierzyć, że taki człowiek mógłby przejąć się twoim losem. Wątpię, byś był jakimś wysoko urodzonym młodzieńcem, który przez przypadek trafił tam, gdzie nie powinien. Miałeś szczęście i nic więcej, ale tutaj go nie znajdziesz.

Żołnierze, jadący tuż za nim, wymienili porozumiewawcze spojrzenia, a ich usta wykrzywiły się w kpiące uśmiechy pełne szyderstwa i zimnej pewności.

– To miejsce ma w sobie coś złowrogiego – mruknął Migar. – Tęsknię za wzgórzami, zielonymi jak wiosenne liście, za spokojem domu, gdzie nic nie burzyło harmonii dni. Ale teraz, kiedy już tu jesteśmy, kiedy nie ma odwrotu… przynajmniej dokończ tę historię, chłopcze. Rzuć ją na brzeg. Spróbuję na chwilę zapomnieć o tych martwych szczytach, które wbijają się w niebo jak kolce. To moje ostatnie zetknięcie z tymi ziemiami, przysięgam na bogów. Ani razu więcej nie postawię tu stopy.

– A więc – zaczął młodzieniec, z trudem przełykając słowa. – Hjalkan spytał, czy pożyczę mu na chwilę nóż. – Zająknął się, szukając oddechu. – Wsadził go prosto w oko jednemu ze strażników, a potem powiedział: „Zobacz, jakim dobrym był człowiekiem. Postanowił być przykładem, aby inni nie poszli w jego ślady”. Zaraz po tym Burzowy Szpon wybuchnął śmiechem. Pozostali nie potrafili opanować drżenia. Ten strach. On wisiał w powietrzu. Reszta była tylko szumem w tle. Wnętrza wypłynęły jak dżdżownice i pełzały po ziemi, znikając w wąskich uliczkach. Deszcz spłukiwał je w dół, pozostawiając jedynie mokrą, śliską ziemię, po której stawialiśmy kroki. Wtedy zrozumiałem, że uciekając przed dżdżownicą, można natknąć się na żmije. Zastanawiałem się, czy skoro drążą pod nami korytarze, to czy mogą je wyżłobić w naszych trzewiach? Strach zderzył się w mojej piersi z dziwnym uczuciem ulgi.

Dowódca wciągnął głęboko powietrze. Jego wzrok utkwił w chłopcu, przeszywając go na wskroś.

– Teraz już nie mam wątpliwości, że to prawda. To brzmi dokładnie jak on – jego sposób, metody. Ale dalej nie rozumiem, jak się tu znalazłeś. I jak mniemam to zardzewiałe ostrze, które trzymasz w dłoni, wyciągnąłeś z oczodołu strażnika, kiedy było już po wszystkim. Zostawiłeś po nim ciemną, pustą dziurę i służy ci do dzisiaj.

– Ani trochę się nie mylisz – zapewniał Sato. – Kłamałem Hjalkanowi, gdy mówiłem, że pragnę się odwdzięczyć, że zrobię, co tylko będzie chciał. Co miałem niby zrobić? Pozwolił mi zarobić na swoje pozbawione sensu życie. Teraz jestem skazany na was i wasze umiejętności w walce. To wy będziecie tymi, którzy zdecydują czy uda mi się przeżyć, choć zdaję sobie sprawę, że szanse są naprawdę nikłe.

– Jesteś sprytny jak na swój wiek – prawił mu Visander, gdy ten wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Jednak tym razem przechytrzyłeś samego siebie. Udało ci się oszukać otaczający świat, ale w końcu nie unikniesz zapłaty za swoje błędy. – Wpatrywał się w chłopca, jakby patrzył na zranioną zwierzynę, której nie sposób już uratować. – Nawet jeśli wyjdziesz z tego cało, wrócisz z ciałem pozornie zdrowym. Ale twoja dusza? Twój umysł? Te będą nosić blizny, które nie znikną. Zostaną na zawsze. To, co przeżyjesz, będzie wypełniać cię ciemnością, niezdolną do rozproszenia przez żadne światło. Pustką, która wciągnie cię jak otchłań. Z każdym dniem będziesz coraz bardziej obcy we własnym ciele, aż w końcu nawet nie rozpoznasz tego, co pozostało z człowieka, jakim kiedyś byłeś. I to wszystko… nie jest warte ceny, jaką przyjdzie ci zapłacić.

– Jeśli tylko przeżyję, zrobię wszystko, by pomścić ojca! – upierał się chłopiec. – Zabiję tego, który mnie powalił, a potem zasnę przy ognisku. Przy jakichś płonących węglach. Będą się żarzyć, a ja poczuję, że wreszcie osiągnąłem cel – przekonywał z zaschniętymi łzami na podbródku, jakby jego życie nie miało już żadnego innego celu poza zemstą. – A później mogę umrzeć.

– Podziwiam twą determinację – odpowiedział Visander, odrobinę rozzłoszczony. – Ale najwyższy czas, abyś miał się na baczności, chłopcze. – Zamilkł na chwilę, a potem dodał, patrząc na otwór w pniu, który przyciągnął jego uwagę. – Spójrz. – Wskazał na drzewo. – Jeśli nie jest zasiedlony przez dzikie zwierzęta, to może kryje się tam wojownik. Z włócznią. Może… może nie. Nigdy nie wiadomo. Ale musisz być gotów na każdą możliwość. Ludzie stąd słyną z pułapek, a tą bronią chętnie przygwoździliby cię do ziemi. Ziemi równie dzikiej i surowej, co ludzie, którzy ją zamieszkują. Bladoskórzy. Tak ich nazywają. Tutaj nietrudno na nich trafić. To okrutni ludzie, nieznający litości. Mają odrażające nawyki, a symbole wyryte w skórze są częścią mrocznej tożsamości. Dorastali w cieniu szubienicy, a pod nią wisieli ich rodzice. Od zawsze byli związani z przemocą. To przeważnie zbiegowie i banici. Uwielbiają siać spustoszenie, paląc małe, bezbronne wioski i osady.

Las był otulony gęstą, martwą bielą. Szlak pozostawał śliski, oblodzony i przykryty kołdrą śniegu. Gałęzie drzew, ugięte pod ciężarem mroźnego nalotu, zwisały jak martwe ręce. Gładka powierzchnia lodu na jeziorze obok pozwalała światłu przenikać w jego głąb.

Nagle Migar uniósł wzrok i dostrzegł w oddali smugę dymu wznoszącą się w górę, niby wieża-widmo, niemal zanurzona w chmurach.

– Spójrzcie – powiedział, wskazując krzywym, zmarzniętym palcem na horyzont. – To wioska. Jest najwyżej milę stąd. Mam nadzieję, że to nic innego jak nasz cel. Chciałbym już stąd zniknąć i zostawić to wszystko za sobą.

– Nie grzeszysz cierpliwością, a cierpliwy ugotuje nawet kamień – tłumaczył mu Visander. – Wkrótce najgorsze okaże się prawdą. Posłuchajcie wiatru. Słyszycie? Ta melodia, to chłodna pieśń mająca nas przygotować. Buntownik. Niektórzy mają go za bohatera, ale to zwykły morderca. W oczach jednych jest zbrodniarzem, w oczach innych, mężem, który poświęcił wszystko dla większego dobra. Ale dla nas… tylko celem. Nasz pan rozkazał go wytropić, a on nie odpuszcza grzechów. Kylhar zdradził, a teraz jest poszukiwany. Zadbajmy, by jego głowa trafiła w odpowiednie ręce. Gdy spełnimy rozkaz, już nigdy więcej nie będziecie musieli bać się głodu ani zimna.

Gwałtowne bicie serc, które niemal rozrywało piersi najemników, koiła jedynie obietnica – choć i ona nie potrafiła całkowicie zagłuszyć niepokoju. Niewielka kolumna jeźdźców ruszyła w górę zbocza, a potem zjechała wąską, stromo opadającą ścieżką, aż minęli rozległe wrzosowisko. Zatrzymali się przy dębie, którego masywna, rozłożysta korona wyraźnie odróżniała go od reszty drzew. Zeskoczyli z koni i przywiązali je mocno do jednej z grubszych gałęzi.

Wioska nad oblodzoną rzeką wyglądała we mgle jak unoszący się duch. Skromne chatki, wzniesione głównie z drewna, powoli ulegały zębowi czasu, zdradzając oznaki rozpadu – deski porastała pleśń, a mroźna wilgoć spękała je na całej długości. Słomiane dachy zapadły się nieco i zarosły mchem. Za dnia być może promienie słońca wpadały przez okienne otwory, ożywiając wnętrza; nocą jednak panował tu jedynie strach i nieokiełznana ciemność.

Migar podszedł do innego drzewa, by ochłonąć. Jego dłonie poczuły chłód brzozowej kory, gdy ją delikatnie naciął. Wierzono, że to drzewo chroni przed złymi duchami, a sok może leczyć duszę. Przez moment wydawało mu się, że z rany na pniu wycieka coś, co przypomina krew. Wiedział, że zapasy żywności powoli się kończą. Nienawidził cierpieć głodu. Nie zamierzał podążać śladem swoich poprzednich towarzyszy, którzy ratowali się zmieloną korą i trującymi ziołami. Ukucnął przy kałuży i zaczął nabierać wody w złączone dłonie. Była zimna, a na jej powierzchni pływały maleńkie kryształki lodu. Wsiąknęła w spierzchnięte usta, zaś on starł wilgoć wierzchem dłoni, czując chłód w powietrzu.

Dowódca zatrzymał się na moment. W ciszy nocy, którą wypełniał tylko szum wiatru, poczuł, jak serca jego ludzi biją w jednym rytmie. Zacisnął dłoń na rękojeści miecza w geście gotowości.

– Nie martwcie się, jeśli zabłądzicie podczas walki – kontynuował, wskazując na cienką warstwę lodu, z trudem utrzymującą się na powierzchni wody. – Jest ciemno, ale zawsze mogło być o wiele gorzej. Rzeka, którą widzicie, nazywa się Uwięzioną. Ciągnie się aż po Hjastfal. Niektórzy mówią, że to woda, która potrafi wciągnąć człowieka w sam jej środek, by wchłonąć go jak wilgoć. Ponoć szepcze, wpijając się głęboko w umysł tych, zbliżających się do brzegu.

Migar ochrypł. Jego głos zaczął słabnąć na lodowatym wietrze.

– Nie strasz ludzi, kurwa – warknął. – Większość słyszała o tym miejscu. Tysiące lat temu stała tu potężna twierdza, a głęboko pod nią lochy, w których trzymano najgorszych z najgorszych. Teraz ich kości leżą na dnie, zamarznięte. Ale ja nie wierzę w bajki. Wyrosłem z nich dawno temu.

– Mój panie – wtrącił żołnierz o złocistorudych włosach, ubrany w postrzępioną, śnieżnobiałą pelerynę. Miał zdecydowanie najmniej zębów. – Powątpiewam, że Buntownik ukrywa się w tym miejscu. Nie było żadnych śladów. Nic, co prowadziłoby nas do tego miejsca.

Strach ukradł mu pozostałe słowa.

– Spójrz. – Visander wskazał palcem na sowę, a ta zaczęła dziwnie kwilić, okrążając miejsce, w którym stali. Jego wzrok nie odrywał się od ptaka. – Hjalkan patrzy jej oczyma. To ona wytropiła cel, a ja podążam za nią. Burzowy Szpon się nie myli. Zawsze widzi to, czego nie dostrzega zwykłe oko. Bierzcie broń i miejmy to już z głowy. Dosłownie. Przewróćcie to miejsce do góry nogami. Gdyby nie mieli nic do ukrycia, mieszkańcy siedzieliby teraz przy ognisku, rozmawiając i dzieląc się opowieściami. Tymczasem pozostają schowani w kątach. Ogień płonie, żar wzbija się ku niebu, ale nie ma ani jednego śladu życia.

Chociaż… przez chwilę odniósł wrażenie, że za linią drzew przemknęła jakaś sylwetka. Dziwne – pomyślał, przyglądając się uważniej. To tylko wiatr.

Zamiast broni wyjął jabłko ze zbrązowiałą plamką na skórce. Chciał zdjąć hełm i wgryźć się w owoc, by poczuć, jak sok spływa mu po brodzie. Jednak zanim zdążył oswoić tę myśl, jego ludzie przestali sprawdzać teren w skoordynowany sposób.

Ostatecznie coś zupełnie innego przykuło jego uwagę. Drzwi stodoły, wcześniej zamknięte, zaskrzypiały na zawiasach, wydając dźwięk, który zaczynał łamać najemników. Dowódca, nie czekając dłużej, zdecydowanym ruchem pchnął drzwi. Z jękiem otworzyły się, odsłaniając widok wstrząsający nimi do głębi.

Na wielkim rzeźnickim haku, pokrytym rdzą i wyschłą krwią, zwisało ciało. Metalowe ramię, wbite głęboko w żebro, wisiało jak straszliwy znak. Z ust ofiary sterczała rękojeść krótkiego ostrza, które przebijało mięśnie, tkanki i kości. Zmurszała ziemia pod zwłokami była usiana porozrzucanymi, zmiażdżonymi palcami.

– Na bogi… my tu nie człowieka szukamy, tylko upiora – wycharczał jeden z najemników, cofając się kilka kroków. Twarz miał gładką jak jedwab. W nagłym odruchu uderzył pięścią w belkę. Stara krokiew zadrżała, zrzucając z wysokości warstwę kurzu. – To nie robota człowieka… – wyszeptał już ciszej, rozglądając się nerwowo po ciemnych kątach stodoły. Cienie wydawały się dłuższe, głębsze i gęstsze niż zwykle. – Nie… to nie może być prawda. Ledwo, ale… rozpoznaję go. To Gladys. Jeden z byłych gwardzistów!

– Raczej jeden z tych, którzy mieli w sobie więcej odwagi niż rozumu – rzucił Migar z chłodną ironią.

Mężczyzna zignorował przytyk i kontynuował:

– Jego oddział musiał być tu przed nami… – Słowa zaczęły się rwać, jakby strach dławił je w gardle. – Ale gdzie jest reszta? Gdzie ciała, ślady? Czy coś ich zabrało…? To miejsce cuchnie śmiercią. To nie pora na bohaterstwo. Jeszcze możemy zawrócić… zanim ciemność nas pochłonie.

– To wróć. Dobrze wiesz, gdzie wtedy trafisz. – Dowódca zaznaczył ostrzegawczo. – Wątpię, by ktokolwiek z nich mógł przetrwać. I jeszcze bardziej wątpię, że to sam Buntownik ich wszystkich położył. – Cisza odpowiedziała mu echem pękających gałęzi i stukotem czegoś, co nie było ani wiatrem, ani zwierzęciem. – Oby… – wymknęło się z jego ust prawie szeptem, lecz dalsze słowa nie zdążyły znaleźć ujścia.

Z gęstwiny mroku wynurzył się napastnik – mężczyzna o posturze byka i surowym spojrzeniu. W dłoni trzymał włócznię z grubo ciosanego jesionu, zakończoną połyskującym, żelaznym grotem. Każdy jego krok sprawiał, że ziemia pod stopami jęczała, a warstwy ciała pod skórzaną zbroją falowały. Na plecach zwisał mu ciasno spleciony warkocz, sztywny i ciężki.

Migar stał najbliżej, czując, jak serce bije mu w piersi coraz szybciej, jakby próbowało wyrwać się z ciała, łomocząc o żebra.

Zwinny niczym wilk wśród leśnych ostępów, odbił pierwszy cios. Przy następnym ruchu włócznia świsnęła tuż obok jego głowy, lecz pewnym ruchem odtrącił broń przeciwnika, zmieniając tor natarcia. W tej samej chwili, wykorzystując chwilę nieuwagi, uderzył z siłą, która rozdarła ciało wroga. Cios wszedł głęboko, a dźwięk rozrywanego mięsa i łamanych kości wypełnił przestrzeń.

Napastnik zrobił kilka kroków wstecz i runął na ścianę, osłabiony, z dłonią zaciśniętą na rozoranym boku. Krew pulsowała pod jego dłonią, ciepła i lepka, ale życie już oddalało się od niego. Nie zdążył krzyknąć. Zapadła cisza, a ciało opadło bezwładnie, zostawiając za sobą jedynie ślad czerwieni na zimnej powierzchni.

Nagle strzała przeszyła powietrze, trafiając Migara w zewnętrzną część uda. Ból wybuchł w ciele. Najemnik spojrzał na grot wyrzeźbiony z kości, który utkwił głęboko w mięśniach. Strzała rozdarła tkanki, rozrywając je na strzępy, a krew zaczęła tryskać, zalewając ziemię. Poczuł, jak ciepłe krople spływają po nodze, łącząc się w strumień. Z trudem zacisnął dłoń na grocie i wyciągnął go, krzycząc w agonii, gdy ostry koniec strzały ciągnął skórę w dół, przecinając kolejne warstwy ciała.

Sato dygotał ze strachu, jakby lodowaty wiatr przenikał go na wskroś, mrożąc kości. Nóż, trzymany z determinacją jeszcze chwilę wcześniej, nagle wysunął się z dłoni. Palce, zdrętwiałe od przerażenia, nie miały już siły, by utrzymać ostrze. Zacisnął kurczowo usta, próbując powstrzymać krzyk, który narastał w piersi, gotowy wyrwać się na wolność. Zaskoczył go mężczyzna z brodą splecioną kościanymi koralikami. W rękach trzymał ciężki, masywny młot, a na końcach gwoździ pokrytych zaschniętą krwią widniały ślady niejednej krwawej konfrontacji.

Młodzieniec zamknął oczy, próbując uciec od rzeczywistości. W tej pustce zaczął wspominać matkę – jej melodyjny głos, miękki dotyk i przede wszystkim miłość, której nigdy już nie zazna. Zanim zdążył je ponownie otworzyć, napastnik się zamachnął. Potężne uderzenie spadło z góry, roztrzaskując go bezwzględnie. Kiedy opadł na ziemię, poczuł tylko chłód śniegu, wsiąkającego powoli w jego ciało. Widział, jak krew rozpryskuje się wokół, skóra pęka, a z rany na ramieniu wychodzą wnętrzności. Kość wystawała z ciała, ostro zagięta i biała jak złamany kawałek szkła. Gdy próbował się poruszyć, wbijała się jeszcze głębiej, sprawiając niewyobrażalną mękę.

Chłopiec miał przed sobą zamglony obraz, wszystko zlewało się w nieostre plamy. Ledwo dostrzegał Migara zbliżającego się w furii. Zanim zdążył zareagować, usłyszał kolejne potężne uderzenie, które wyrwało z piersi resztki życia. W oczach zamigotały czerwone cienie, a świat wokół niego zaczął powoli zanikać, przemieniając się w nieprzeniknioną ciemność.

Agresor, stojący nad nim, cofnął się, by zablokować cios Najemnika. Z jego gardła dobiegł stłumiony śmiech, jakby z głębi grobu. Migar, zbierając ostatki sił, pchnął zabójcę w stronę zaostrzonego drąga, który przeszył go na wylot, miażdżąc mięśnie i narządy. Wnętrzności napastnika, niemożliwe do uchwycenia, wylewały się z rozdartej jamy brzusznej, a ich pulsująca masa plamiła dookoła ziemię, ciemnoczerwoną mazią. Gdy desperacko próbował utrzymać je rękoma, palce ślizgały się po lepkich śladach. Ostatnie dźwięki, które wydobyły się z jego ust, to ciche skomlenia, niezdolne wyrazić prawdziwego bólu rozrywającego ciało od środka.

Noc rozdarł szczęk żelaza, gdy Bladoskórzy ruszyli do ataku. Ich oczy płonęły dziką furią. Słynęli ze swojej brutalności i zamiłowania do ognia, traktując go jak żywioł, z którym można się przyjaźnić. Ich ciała otulały szare skóry, nadzwyczajnie długie i wytrzymałe, jakby świeżo zdjęte ze zwierząt. Te skórzane pancerze nadawały im wygląd dzikich wojowników, wzbudzających grozę w sercach przeciwników. W powietrzu mieszały się odgłosy łamanych kości, przerażające dźwięki odcinanych kończyn i strumieni krwi zalewających ziemię.

W tym szaleństwie jeden z najemników, wstrząśnięty okrutnością Bladoskórych, postanowił uciec. Widział, jak jego towarzysze padają martwi, i usiłował wyrwać się z piekła, licząc na jakikolwiek ratunek. Nadzieje okazały się jednak płonne. Zaledwie kilka kroków od miejsca walki poczuł przeszywający ból, gdy strzała trafiła go w gardło. Padł bezwiednie na ziemię, zostając jedną z wielu ofiar w tej bezwzględnej rzezi.

Za nimi ciągnął się nie tylko smród spopielonych ciał, ale i niezaspokojona żądza zniszczenia, która kazała im palić wszystko, co stanęło na ich drodze. Jeden z Bladoskórych, z pochodnią w ręku, zbliżył się do starego budynku. Z zimnym uśmiechem na ustach wrzucił ją do środka. Płomienie natychmiast zabiły mrok, pochłaniając drewniane ściany. Stodoła jęczała pod naporem ognia, a drzwi i okna, w których ogień znajdował swoje ujście, zaczynały wydzielać języki czerwonego światła.

Migar poczuł ledwie zauważalne muśnięcie na nasadzie nosa. Zanim zdążył zareagować, kolejny wróg rzucił się na niego w ferworze walki. Instynkt wziął górę. Z zamachem, precyzyjnie uderzył z ukosa, trafiając nadchodzącego przeciwnika. Krew wytrysnęła, rozpryskując się po drewnianych deskach jak czerwony deszcz. Ofiara zagulgotała, a jej ciało runęło na ziemię. Wrogów było zbyt wielu. Szybko otoczyli go, wyrywając mu miecz z dłoni. Z trudem walczył, próbując wyrwać się z ich uchwytów. Kiedy w końcu upadł, złamany i bezbronny, wiedział, że to koniec. Mocno związali jego ręce sznurem, który wrzynał się w nadgarstki.

Spojrzał na ciało chłopca, zamordowanego tuż obok. Widok ten wywołał w nim przypływ bezsilności i żalu. Pozostali towarzysze byli już tylko krwawym śladem przeszłości, roznoszonym przez wiatr. To chciwość zaprowadziła ich aż tutaj, to ona pociągnęła na granicę zguby, nie pozostawiając innego wyboru.

Visander stał u kresu wyczerpania po brutalnej walce, która była już przegrana. Bezsilnie przyglądał się rozprutym ciałom swoich ludzi, teraz leżącym w błocie, martwym i porozrzucanym.

Mężczyzna z siwą brodą, stojący na czołowej linii, wyprowadził cios od dołu. Ruch był szybki, brutalny – brodacz wydobył z siebie straszliwy oddech. Nie czekając, chwycił dowódcę za głowę i wyrwał mu hełm, który potoczył się po ziemi. Pod nim widniała paskudna twarz, pełna głębokiej nienawiści. Dwóch Bladoskórych podeszło i brutalnie zawlekło dowódcę w stronę zawalającej się stodoły. Ściana ognia rosła z każdą chwilą, a płomienne jęzory wystrzeliwały na zewnątrz.

Kylhar Skoroświt, już teraz zwany Buntownikiem, siedział przy ognisku, którego płomienie tańczyły wokół głowni miecza. Ostrze powoli rozgrzewało się, a stal lśniła w świetle ognia. Jego długie, przetłuszczone włosy, posklejane krwią, opadały na ramiona, tworząc czarne nici, kontrastujące z bladą twarzą i gęstą brodą. Ta była długa, poszarpana, zlewająca się z wąsami, a na jej końcach wisiały kępki brudu. Chwycił miecz oburącz, czując ciężar broni, stanowiącej jednocześnie przedłużenie woli. Na napierśniku, który nosił, widniał czarny byk z parą buchającą z nozdrzy na tle srebrno-złotego pola. Kiedy podniósł wzrok, zauważył, że stojący przed nim dowódca nie wykazywał strachu.

– No to się porobiło – rzucił. – Zobaczcie, kogo tu mamy. Wiesz, nienawidzę zimnej stali. Takiej, której nawet nie poczujesz.

– A ja pierdolę zdrajców! – warknął dowódca przez zaciśnięte zęby, czując, jak gniew kłębi się w jego trzewiach. Strużki potu spływały mu z twarzy, wymieszane z krwią i kurzem, tworząc na skórze cienką warstwę brudu. – Nienawidzę ich, bo są jak otwarta rana, która nigdy się nie zagoi. Łzy same napływają do oczu, kiedy wymierzasz „sprawiedliwość”. Musi być przyjemna, skoro traktujesz ciała, jakby były nic nie warte. Nawet śmierć powinna być zadana z godnością. Ci ludzie, mimo wszystko, zasługują na pochówek! Ale jest już za późno, byś się obudził. Po mnie przyjdą kolejni, żeby cię ściąć.

– Może i na to zasługują – zadrwił, uśmiechając się gorzko. – Niektórzy. Ale jak ich tu poskładać?

– Nie masz serca.

– Co ty rozumiesz? – zbeształ go Skoroświt. – Choćby ten wisielec, Gladys, ta? Był mordercą. Porwał dziewczynkę, zgwałcił ją, a potem zabił za garść miedziaków. Już dawno miałem się nim zająć. Każdy błąd zostawia ślad. W przeciwieństwie do niego, nie interesują cię pieniądze. Ty przybyłeś tu po chwałę, po coś, czego nie możesz już odzyskać – utracony honor. Prawda? A granica między zdradą, a wiarą w lepsze jutro dawno się zatarła. Przelałem morze cierpień w imię twego pana. Wypełniałem każdy rozkaz jak pies, a one zamieniły moje myśli w ostre sople lodu. Coś zaczęło je roztapiać. Przejrzałem na oczy, a raczej jedno, bo przez Barisa jestem na wpół ślepy. Widzisz? – Jego gałka oczna miała dziwnie zmętniały odcień. Tam, gdzie kiedyś tętniła tęczówka, teraz pozostała jedynie spękana, biaława powierzchnia, przypominająca stary perłowy kamień. Była jak puste okno, przez które nie można było dostrzec żadnej nadziei. – Nie zabieraj głosu, jeśli nie wiesz, czym jest sprawiedliwość.

Visander nie wytrzymał dłużej. Gniew zalał go falą, a wszystkie słowa Kylhara tylko podsycały ogień w jego piersi.

– No, na co czekasz, tchórzu? – prowokował, nie mogąc się powstrzymać. – Ja bym się nigdy nie zawahał. Wolę…

– Rozgrzaną stal. – Buntownik dokończył za niego głosem pełnym stanowczości. Miecz poszybował przez powietrze, a czyste, precyzyjne cięcie oddzieliło głowę dowódcy od tułowia. Ciało opadło, a odcięta część toczyła się leniwie w stronę błotnistego potoku. W tle zamigotało okucie pochwy miecza, oplecionego łuską węża, jak znikająca iskra w blasku księżyca.

Kylhar odetchnął głęboko, uwalniając się od części ciężaru spoczywającego na jego barkach. To była ta jedna, krótkotrwała chwila, kiedy czuł się wolny, uwolniony od ciągłego ścigania, zagrożenia i morderczego ścisku, nieustannie dręczącego go przez ostatni czas. Buntownik spojrzał na człowieka, który przez tyle dni deptał mu po piętach, próbując go złamać.

– Podejdź najemniku – rozkazał. Zmarszczył czoło, zmagając się wewnętrznie z własnymi myślami.

Migar zbliżył się do niego. Pomogły mu w tym ostrza Bladoskórych, które czuł na plecach. Przyglądał się, jak Buntownik opatruję ranę na nadgarstku.

Chwile wytchnienia nie trwają za długo – pomyślał, wiedząc, że czas jest jego wrogiem. Teraz kolej na mnie?

– Lubię, kiedy zioła gotują się w winie – powiedział Kylhar. – A jeszcze bardziej, gdy nasiąkają nimi bandaże. Ale najbardziej lubię je pić. Visander kochał wino, nie? Coś tam pamiętam, heh. Znałem go nie od wczoraj.

Buntownik wyciągnął zza pasa małą, ciemną buteleczkę, którą otworzył jednym ruchem. Zapach winorośli natychmiast wypełnił całą przestrzeń. Z lekkim szarpnięciem podszedł do odciętej głowy i ustawił ją na czarnym pieńku. Oblał wszystko winem spływającym po zimnej powierzchni. Przez chwilę wpatrywał się w oczy, które nic już nie widziały.

– Spragnionemu nie odmówię – rzucił, łapiąc się za opatrunek przesiąknięty krwią. – Dowódca chciał odzyskać to, co stracił, ale nieco się przeliczył. Jedyne, o czym myślał, to o tym jak mnie zabić. Tylko w ten sposób mógł zaskarbić sobie przychylność króla. A jak się okazało, nie był w stanie przewidzieć mojej błyskotliwości. Popatrz, no tylko. – Buntownik zatrzymał się na chwilę, jakby rozważał, czy powinien kontynuować. – Miał na sumieniu więcej niż wystarczająco, żeby zostać odsuniętym od obrad dywanu. Lubił go, w przeciwieństwie do tych, którzy przy nim zasiadali. Ale Visander nigdy nie dostrzegał prawdziwego kosztu własnych decyzji. Zginął, bo nie rozumiał, że ta gra nie toczy się o jego honor. – Błyskawicznie sięgnął po nóż inkrustowany rubinami i przeciął gruby sznur, który wiązał Migara, uwalniając go, ale nie bez konsekwencji. W trakcie cięcia, ostrze prześlizgnęło się po dłoni więźnia, zostawiając na niej głębokie, krwawe ślady w ramach ostrzeżenia. – Zamierzam cię oszczędzić, ale… – Potrzebował chwili, żeby zebrać myśli, wiedział, że słowa, które zaraz padną, nie będą zwykłym rozkazem. Ta decyzja miała zaważyć na przyszłości całego Gjaladenu. – Udasz się do Grozmigradu i przekażesz tę wiadomość lordowi Xolorianowi. – Podszedł i wyszeptał ją do ucha, by nikt poza nimi nie był w stanie jej usłyszeć. – Jeśli stchórzysz, jeśli nie dotrzesz tam dość szybko… Wtedy zginą tysiące niewinnych ludzi, którzy nie mają nic wspólnego z królewskimi intrygami. Niezależnie od tego, gdzie się ukryjesz, Hjalkan cię odnajdzie by zrozumieć, co tutaj zaszło. Nie weźmie cię w niewolę, ale sam wiesz najlepiej. Te jego sowy, śledzące każdy ruch, zjedzą cię na miejscu, zmieniając twoje ciało w zapomnienie. No, to by było na tyle. Ruszaj.

Olbrzym przytaknął, biorąc to sobie do serca. Poranek powoli rozjaśniał horyzont. Wschodzące słońce odbijało się od pokrytych śniegiem szczytów gór. Rozlewało na niebie odcień krwistoczerwonego blasku. Ledwo wsiadł na konia, ale zanim dosiadł zwierzę, złapał się za udo, czując przeszywający ból. W chłodzie wstającego dnia targnął dłońmi rzemienne lejce i pognał w głębię lasu. Ostatnie strugi światła pochłonęła skóra o odcieniu zamglonego brzasku. Rozpłynął się za zasłoną drzew jak widmo, a wilgotne brzegi liści były tysiącami świadków.

Po niedługim czasie w oddali ujrzał szyld wiszący ponad drzwiami, którego nie widział nigdy wcześniej. Wiatr targał nim na boki, a ząb czasu ledwo nadgryzł nazwę. Tarczę i jej obręb wypełniał zakrzywiony pręt z wijącymi krawędziami. Nim zemdlał, wpatrywał się w ten obraz ze zdumieniem, a jego myśli błądziły gdzieś pomiędzy rzeczywistością a halucynacjami wywołanymi stratą krwi. – Pod Krwawym Hakiem, czyli tam, gdzie Boga nie ma.

– Kurwa, wiedziałem – zagrzmiał, będąc przekonanym, że droga prowadziła go donikąd. I odpłynął w nieświadomość gęstą strugą czerwieni.

– Obcęgi, młotki, maski wstydu – wyliczał znużony Baris. Bez cienia zainteresowania w głosie mówił tak, jakby wypowiadał wyrok, a każde słowo rozchodziło się po sali jak skrzypienie trumny. Tron, na którym zasiadał, wykuto z czarnego kamienia w kształcie zaciśniętej pięści – takiej, co nigdy nie puszcza. – Rozżarzone szczypce też się znajdą, jeśli wolisz ogień. Mam już dość tych rozmów o torturach, ale jakąś musisz sobie wybrać – ciągnął zimno. – Sam rozumiesz, kara nie może być łagodna. Ludzie wybierają pień katowski, bo wierzą w głos topora. Ty natomiast wślizgnąłeś się do moich komnat jak szczur i wykradłeś list, ponieważ ktoś ci to zlecił, prawda? To nic nie da, jeśli nie potrafisz czytać – roześmiał się sucho, bez śladu radości. – A może chciałeś komuś go doręczyć? – Przechylił głowę. – Kłamstwa są jak ziarna. Kiełkują, ale nie zawsze tam, gdzie by się chciało. Wiesz, co mnie najbardziej rozzłościło? Ta poduszka. Mój sługa powiedział, że zostawiłeś na niej ślad. Wgłębienie, jak po śnie dziecka. Zasnąłeś. Zasnąłeś w moim łożu, z listem w dłoni, jakbyś był u siebie. Gdyby to nie było tak żałosne, może nawet bym cię podziwiał. Co ty sobie, do cholery, myślałeś?