Wojna polsko-bolszewicka 1919—1920 ebook

Wprowadzenie

W 1919 roku Polska była nowo powstałym państwem, które odzyskało niepodległość po 123 latach zaborów. Na skutek rozpadu imperiów europejskich po I wojnie światowej, granice Polski wytyczono na mocy traktatu wersalskiego z 1919 roku.

Jednak Polska nie miała spokojnego początku swojej niepodległości. Od samego początku była atakowana przez swoich sąsiadów, w tym przez Rosję Radziecką, która walczyła z rewolucją i wojną domową.

W 1918 roku, po rewolucji październikowej, Rosja Radziecka ogłosiła swoje zamiary ekspansji na zachód i w kierunku Europy Środkowo-Wschodniej. Armia Czerwona zdobyła Kijów, Charków, Kursk i inne miasta, zajmując tereny, które należały do Polski. Polska nie była gotowa do wojny, ale była zmuszona do działań obronnych.

W marcu 1919 roku Armia Czerwona wkroczyła na terytorium Polski. Polska, licząc na poparcie ze strony zachodnich sojuszników, w tym Francji i Wielkiej Brytanii, wypowiedziała wojnę Rosji Radzieckiej. Wojna polsko-bolszewicka trwała od 1919 do 1920 roku.

Przyczyną konfliktu był głównie spór o terytoria na wschodzie Polski, które po I wojnie światowej stały się przedmiotem sporu między Polską a Rosją Radziecką. Polska, po odzyskaniu niepodległości, dążyła do odzyskania historycznych ziem wschodnich, w tym Kresów Wschodnich i ziem zaboru rosyjskiego.

Jednocześnie bolszewicy, którzy objęli władzę w Rosji po rewolucji październikowej w 1917 roku, byli zainteresowani ekspansją swojego państwa na zachód. W latach 1918—1919 bolszewicy prowadzili kampanię wojskową przeciwko krajom bałtyckim oraz Ukrainie, chcąc zwiększyć swoją sferę wpływów.

W tej sytuacji Polska postanowiła zająć Kijów, aby uniemożliwić bolszewikom dalszą ekspansję na zachód. W odpowiedzi bolszewicy podjęli próbę zajęcia Polski, co doprowadziło do wybuchu wojny polsko-bolszewickiej.

Wojna ta była jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Polski i Rosji. Była to walka o przyszłość Europy Środkowej i Wschodniej, a także o kształt nowego świata powstałego po I wojnie światowej. Konflikt ten miał ogromne znaczenie dla Polski, ponieważ ugruntował jej niepodległość i dał początek polskiej armii oraz polskiej polityce zagranicznej[1].

[1] Stanisław Kozłowski, Wojna polsko-bolszewicka 1919—1920, 1967r.

Kampania wiosenno-letnia 1919

Wstęp

Kampania wiosenno-letnia 1919 roku była jednym z kluczowych etapów wojny polsko-bolszewickiej. W ciągu kilku miesięcy walk Wojsko Polskie zdołało odeprzeć ataki Armii Czerwonej i zdobyć ważne miasta, takie jak Wilno, Lwów i Zamość.

Bitwa o Wilno

Wojna polsko-bolszewicka była konfliktem zbrojnym między Polską a Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republiką Radziecką (RFSRR), który miał miejsce w latach 1919—1920. Wojna ta miała charakter obronny dla Polski, która starała się o ochronę swojego terytorium przed ekspansją bolszewicką.

Bitwa o Wilno była jedną z najważniejszych bitew w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Wilno było strategicznym miastem, ponieważ znajdowało się na skrzyżowaniu ważnych szlaków komunikacyjnych i było kluczowe dla kontroli nad regionem.

Bitwa rozpoczęła się 14 kwietnia 1919 roku, kiedy oddziały polskie pod dowództwem gen. Lucjana Żeligowskiego wkroczyły do miasta. Bolszewicy próbowali odeprzeć polskie wojska, ale nie zdołali ich powstrzymać. Po kilku dniach walk Polacy zdobyli Wilno, co umocniło ich pozycję na froncie wschodnim.

Następnie doszło do kilku starć z bolszewikami, którzy próbowali odzyskać miasto. Jednym z największych starć było natarcie bolszewickie na Wilno 30 lipca 1920 roku. Polacy zdołali jednak obronić miasto i odeprzeć atak wroga.

Bitwa