Wieniec i burza ebook

Mistyczno-filozoficzna poezja Alana Migonia przedstawia dążenie do rozpoznania natury bytu, istoty świata i jego zasady, czy też zasad pierwotnych: bytu i nicości, światła i ciemności, życia i śmierci, miłości i nienawiści, strachu i łaski – sprzężonych w dialektycznej relacji.
To opowieść o rozbłyśnięciu światła łaski; o rozkoszy oglądania tego, co istnieje, o najwyższej ekstazie oraz o utracie tej potężnej miłości; o pogrążeniu się w ciemnej nocy duszy, w której piekło i niebiosa stają się rzeczywistością. Wydźwignięciem może być jedynie dążenie do ponownego rozniecenia świętego ognia; płomienia transcendencji (pomimo buntu względem jej ,,jarzma”), który wydaje się gasnąć w obliczu terroru świata oraz pozbawionej obecności boskiego elementu, ziemskiej egzystencji człowieka.
To opowieść o tym, jak pradoświadczenie targa egzystencją zwyczajnej jednostki, każąc wyruszyć jej w podróż ku pierwotnej otchłani; o źródle i zasadzie rzeczy ukrytej w głębinach samego człowieka, w ludzkiej duszy, by odsłonić to, co pierwotne, ukryte i boskie w świecie i w człowieku.

Alan Migoń (ur. 1994)– młody poeta i filozof. Inspiruje go filozofia grecka (przede wszystkim neoplatonizm, jak i starożytne nurty misteryjno-religijne, hermetyzm i gnostycyzm), filozofia i teologia hellenistyczno-chrześcijańska, którą pragnie łączyć z chrześcijańską mistyką spekulatywną oraz filozofią Jakuba Boehme, Mistrza Eckharta oraz filozofią woli Schellinga i filozofią ducha Hegla.
Jego poezja (mistyczno-filozoficzna, klasycystyczna poezja symboliczna i symbolowa) oraz twórczość liryczna wyrasta z tradycji romantycznej oraz idealistycznej (polski oraz niemiecki romantyzm; Mickiewicz, Słowacki i Goethe, Novalis, Hölderlin). Stanowi ona próbę integracji klasycyzmu i romantyzmu, antagonistycznych, przeciwnych i skłóconych nurtów domagających się pogodzenia.