W.A.P. Oego. Część V ebook

Piotr Oczkowski

W.A.P. Oego

cz. V

© Piotr Oczkowski, 2017

Niepokorny skorpionek i jego przemyślenia. Zapraszam do lektury. Jak zainwestowane pieniądze zwrócą się w postaci satysfakcji z czytania-to super. A jak nie. No cóz… Życie.

ISBN 978-83-8104-569-8

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

w którymś pokoju domu

z widokiem na mrocznie

piękne góry

trzymam ciebie za ręke

nawet kiedy zaczynaliśmy

przyjaźni drogę

budzę się wokół twoich

oczu

nam

na zawsze

wyczuwam twój uśmiech

przeplatany znanym mi

kocham ciebie piękności

tylko moja

na zawsze

**

chcę zjeść

twoje serce

jestem głodny tobą

przekopując kolejny dzień

niczym niewidomy na środku

pustyni

czy jest jakikolwiek lek

mogący znieść ten ból

dręczący coraz silniej

czarnowidztwem

może przesadzam

wyjdę na spacer świeże powietrze

bez ciebie to kolejne minuty

samotności

kochanie

tęsknię nie tylko sercem

słów

piersi

uśmiechu…

**

spoglądając ku tobie

widzę tę samą dziewczynę

jaką los zesłał mi dawno temu

którą tak długo szukałem

w świata ciemności

słysząc twój głos czuję

dotyk ust pieszczących się

przepełnione smakiem jakiego

nigdy nie zaznałem

głosząc światu twoją urodę

którą widziałem w blasku moich

z każdym dotknięciem ust szyi

składając się poprzez piersi do…

wiem że serce wybrało słusznie

**

złamane obietnice

gdzieś błąkają się wśród

zimnych wzgórz niedopowiedzianych

zdarzeń

z każdym dniem zakochuję się

w tobie bardziej

trzymając głowę nad nią

razem

w snach nic nie widzę

nie przeraża to mnie

ataku

na ciebie

wszystkie wspomnienia stłoczone

napierają na mnie

nie zatracając sensu

mojego istnienia

za wielką górą gdzieś spoczywają

nasze marzenia przykryte

będą

naszych marzeń nadzieje

mimo tych lat… oczekiwań

**

zakradając się do

sypialni

widząc w jedwabnej rubaszce

której nigdy nie zakładasz

zmierzających tam gdzie

moje

w tobie już dawno…

**

pomimo zimna grasującego

niekiedy w moich myślach

to tylko myśli

prawdziwa walka rozgrywa się

chociaż też chce mieć coś

do powiedzenia

pomimo wątpliwości niszczących

mury

furtkę do twojego ogródka

nawet jak wieje zimnem

pomimo rozczarowań samym sobą

dokładam starań by

wszakże jestem autorem

słów

do M.

**

pomimo burz piasku skowytu

nieznajomy nadal przy

asyście córki setha

wszędobylskiej nocami

marzeń i życia wedle pustyni

zagrań

podróżuje pomimo zacierania

istnienia przez samą piękność

w nim uczucie bliskości

pisanej nie tylko sercem

sykliwe skorpiony upiornie

posłuszne mu zaprzęgają

zaginionego miasta ujrzą

wśród zawieruchy setha

otwarte bramy…

**

pocałunków roje wyległy

z jego ust otulając jej nagie

piersi

w taniec niekończących

się dotyków rozgrzanych warg

jej ciała tak doskonale skrywanego

bliskość skinień ich ciał

nie jednego widza wprawi w poruszenie

pewnie zawstydziłby się ileż w tym

miłosnej pasji

odkrywania siebie po raz wtóry

**

krzyżuje mnie kolejny raz

dokładniej pod prądem

związany mam serce

pastwi się każdym cierniem

celnie wbijając w serce

moje

zapakowane w pudełko

podpaliła ciesząc się ogniem

niczym pożarem wieżowca

piroman z lekkim upośledzeniem

sycząc słowa wlewa jad

niepewności w moje myśli

moją słabość… aby powiedzieć

dość!

pozostaje tylko jedno wyjście

wykrzyczeć co tak słabo

póki będę tego chciał

na to jedynie nie masz

wpływu

**

kolejna zima

skrywa mnie z dala

od ciebie

kolejny mróz

cisza zapada przeklętym skowyciem

nie ma ciebie

znów zapadam się w skorupy czeluście

niecierpliwie licząc czas

o ten mur

kolejną zimę też zniosę

może kiedyś otworzysz

bramy

i zabierzesz ledwo żywego

***

jeżeli opuścisz mnie

weź ze sobą serce moje

obiecuję nie będzie

uwierać

może zapomniane

umierające

im więcej kocham tym więcej

zadajesz ran

o tobie

bez serca

zabierz je!

może kiedyś zwrócisz

nie ważne w jakim stanie

wtedy wyjdę przywitać ciebie

mam nadzieję że wejdziesz z nim

do tej skorupy

**

tysiące chwil minęło

odkąd widziałem twój

głos gdzieś

na linii słuchawki

wyczuwając ciebie całym ciałem

z lekka drżącym podnieceniem

dni płyną zbyt wolno

bez ciebie dręcząc stęsknione

między dwoma spragnionymi siebie

ciałami

móc wrócić do każdego poranku

niekoniecznie śniąc

z każdym uniesieniem

też języka

może to nadal zasłyszany

banał przez ciebie

żyć z tobą w tobie

na zawsze

poczekam kochanie

jak zwykle

nieco niecierpliwie

**

gdy noc zachodzi swoim panowaniem

gdy ciemności spowiją świat

budzą się demony

uzbrojone w lęki i obawy

na moje myśli tnąc serce

orając toporami mury nadziei

biedne wojsko nie wiedzące

że mam ciebie

kolejna noc z niezliczoną

ilością trupa z demoniczną twarzą

i nawet gdy uciekniesz

każdym słowem z całą

a potem wyjdę poza zgliszcza

szukając twoich śladów życia

kiedy noc zaplata swoje warkocze

w twoim świecie budząc twoje

upiory

zapytaj czy znów chcą doświadczyć

porażki smaku

z miecza mojego serca…

**

zbudzony niemym tłokiem

spraw mało ważnych

szukam twojego ciepła

wśród obcej ci pościeli

w jednoosobowej kolejce

po cudną kawę

papierowe ludziki nie wiadomo skąd

zmierzają posłusznie do swego celu

chyba pracować muszą

niezbyt bogaci nadal pozostając

włączę znów radio z nadawanymi

audycjami o naszych spotkaniach

na szczęście zażyję ciebie

kolejnym wspomnieniem

życie to dziwny twór

niby chce pomóc a równie ochoczo

nawet jak już spotkam

w naszej pościeli objęcia

twoich rąk

**

delikatnym powiewiem

opuszków palców prześlignę się

wokół twoich piersi

wzbudzając ich ożywienie

większymi pragnieniami

bycia z tobą

przebędę tysiące chwil

twojego ciała niczym spragniony

nadal z fascynacją

niezbadanych chwil

zagłębiając się w tobie

niczym w życiodajnym eliksirze

ruchu przyspieszającego

z mijającymi sekundami

minutami…

**

znów noc skrada się

stadem wygłodniałych

lęków

kąsając niemiłosiernie długo

nie śpię każdej słysząc

pomruki ciemnych stworzeń

dręczących nie jedną duszę

wlewają do myśli

słowa o których nawet upadłe

kiedy słońce krzyczy by powrócić

z marzeń wojaży

noc zwycięża

szepta o poddaniu się

papieru

mogą tylko żyć

swobodnie…

**

czuję opuszczasz mnie

skazujesz na wieczny sen

wypełniony zimnem obojętności

załamująca się fala nadziei

wypełniasz mnie znów

obojętnością

czuję się tak zmęczony

umieram

że odważyłem się tobie

dać coś co kiedyś już widziałaś

powoli zabijasz mnie

nie dbam

każdy z nas zapłaci

przykro mi

ja już zaczynam…

**

nie zapominaj mnie

znów ciebie potrzebuję

tak zimno zapanowało

wokół moich myśli

w mojej M

nadal walczącej ze sobą

potrzebuję ciebie

proszę przyjdź i nie

z tobą proszę nie odchodź

wróć

wiem to moja wina

za bardzo szczęśliwy

nie odwrócę się już

od ciebie

proszę wróć mój

smutku

bardziej zdając sobie

sprawę że nigdy nie przestanę

myśleć o mojej M

**

jestem zmęczony

byciem tu

sobą

dlaczego znów doświadczasz

mnie w równym szeregu

z każdym mordercą

czy tym razem nie możesz

odpuścić mi

gdybyś tylko odrobinę

chciał

zwracam się do ciebie

byś pomógł mi losem

chwilach

życia gdy śmierć

zajrzy w oczy

mój panie

czy o dużo proszę…

**

znów zatracam się

własnymi słowami

zimnymi w swej pustce

okrutny los jaki ustaliłaś

wreszcie odnióśł sukces

odchodzę umierając

coraz bardziej

przepraszam

że doważyłem się zburzyć

serce nadal bijące

dla ciebie

pozwól mi pogrążyć się

w smutku zasypiając

wspomnieniami nadal

o tobie

żyj tym co tak bronisz

obyś była szczęśliwa

przyszłości

jaką ponoć los

spisał tobie

do widzenia

kochanie…

**

erekcją moich zmysłów

zacznę powoli schodzić

z twoimi ustami gorącymi

niczym myśli popychające

w asyście języka tak uwielbiającego

pieścić sutki

i tak blisko i tak daleko

do ciebie wokół zgrabnie kuszących

co jeszcze nie wędrowało po

twoim ciele

i nawet gdyby ból zamknął

usta w żelaznym uścisku

nadal opuszki przebiegać będą

wzdłuż pięknego TWOJEGO ciała

bo tak natura chciała

pożądać ciebie nawet w nie pełni

kobiecości

przeze mnie

**

chcę zapytać mojej choroby

czy warto już umierać

milczy jednak pośród baru oparów

kolejnych zaciągnieć się

czym tylko da się i duszami

bo przecież ich nie widać

tajemniczy cień zerka mi

przez ramię ciągnąć

odechu zamiast fetoru wyczekiwania

w tym tłumie twoich oczu

dopijam kolejny kieliszek czegoś tam

pamiętając że pijanym łatwiej

tak mną gardząca że nadal

mam czelność patrzeć na ciebie

a nie pieścić bar...manki

**

wyczuwam ciebie

w porannym łyku świtu

w oddechu nadziei

przeżycia kolejnego dnia

z twoim imieniem na ustach

wyczuwam ciebie

w śpiewie ptaków

tuż na gzymsie budynku

przywołujące twój głos

wyczuwam ciebie

w roztargnieniu pościeli

pochłaniając nie tylko

wargami

wyczuwam

wszystko powiązane

pożądaniem nas

każdej sekundy

naszego życia

**

podążając ulicą

wyblakłą tysiącami twarzy

przemycającymi nadzieje

na lepsze jutro

podziwiam koloryt twojego

głosu

przy której czyny amora

blędną niczym niesmaczny żart

głosu zwiastującego nadzieję

horror cierpienie

będę

sama wiesz co dla mnie

oznacza i niesie

**

czy to los naznaczył nas

przekleństwem

czy głód naszych dusz

doprowadził nasze spojrzenia

dotychczasowych starań

bycia szczęśliwymi

czasem miłość to za mało

weź mnie z pocałunkiem ust

usta uginające się jak kolana

od milionów uścisków moich warg

niech twój opór z każdym

dotykiem moich rąk przesuwających się