Trochę absurdu czy jakoś tak ebook

Klub Panaceum Cynicum Absurdanicum

Górol padł

WIATR:

(duje)

GÓROL:

(wchodzi, ledwo trzymając się na nogach, w plecach wbita ciupaga)

Oscypek, dudki, ciupaga, hej.

(pada lewą stroną martwy. Prawa strona ciała wznosi się ku górze, dłoń wyciągnięta, coś w rodzaju „Pożegnanie z Chełmońskim”)

Aaa…

WIATR:

(duje)

CIUPAGA:

(wywijając obertasa tnie aż miło)

Hej! Hej! Hej, sokoły!

SOKOŁY:

(zlatują się. Śpiewają wymijająco)

Dary, dary losu… (?)

(zabierają siatki z darami i wychodzą)

CIUPAGA:

(kiwając sobą grozi kapeluszowi Górola)

Ciupaga, oscypek, dudki, hej.

Kurtyna

(opada na dudki, a wiatr duje i duje)

Człowiek zamknięty w sobie

MICHALINA:

(do męża)

Onufry, za pięć minut zacznie się nowy rok. Przyrzeknij mi, że z nowym rokiem spróbujesz się otworzyć na świat.

CZŁOWIEK ZAMKNIĘTY W SOBIE:

(nie czekając na Nowy Rok, otwiera się, przez co wnętrzności wypływają mu na zewnątrz)

MICHALINA:

(milczy w osłupieniu)

CZAS:

(zamiera w wyczekującej ciszy)

CISZA:

(staje się coraz bardziej napięta)

NAPIĘCIE:

(jak zwykle 230 wolt w gniazdku)

SZAMPAN:

(nie wytrzymuje napięcia i dokładnie o godzinie 24 wyrzuca ze świstem swój korek w powietrze)

NOWY ROK:

(przychodzi mocno wypity, ale na widok wywleczonych wnętrzności koniecznie musi skorzystać z toalety)

CZŁOWIEK ZAMKNIĘTY W SOBIE:

(ponownie zamyka się w sobie)

Kurtyna

SOLIDny partner

Występują:

BUT:

(do Konia pochylonego nad korytem)

Nie potrzebujesz Koniu butów?

KOŃ:

(nadal zapatrzony w koryto)

Nie

BUT:

Ale ja potrzebuję na nogę… Tu chodzi o moje życie.

(uśmiecha się z jęzorem na wierzchu)

Jeszcze będą ze mnie ludzie, zobaczysz…

LUDZIE:

(stojąc w kolejce po zasiłek śpiewają na znaną nutę)

Daj mi nogę, daj mi nogę, daj mi nogę… Ja bez nogi żyć nie mogę…

BUT:

(przyłącza się do śpiewu ogółu)

Ja bez nogi żyć nie mogę…

KOŃ:

(podskakuje w miejscu, przygotowując się do galop-polki)

STRAUSS:

(wstając z grobu, półszeptem)

Wszelkie prawa zastrzeżone.

KOŃ:

(jw.)

Co jest nogi?

NOGA:

(ta krzywa)

To nie my. To podkowy.

PODKOWY:

(anielskim chórem, ale tak na pół gwizdka)

Zwalniamy się!!!

(wyskakują spod nóg Konia, przez co Koń ląduje mordą obok koryta)

KOŃ:

(obchodzi się smakiem. Zwraca się do podków ustawiających się pod opieką społeczną)

Na wasze miejsce stoi pod bramą dziesięciu innych!

BRAMA:

(rozgląda się szukając 10-ciu innych)

DZIESIĘCIU INNYCH:

(udają, że ich nie ma)

NIE MA:

(w zadumie idiocieje)

BUT:

(ściskając wszystkie szwy do siebie)

Nie ma jak but…

(znowu wystawia jęzor na wierzch, sepleniąc):

Zgadzam się na wsystko.

KOŃ:

(pochylając się nad korytem)

Ihaa!

BUT:

(próbując odnaleźć się w nowej roli)

Ihaa!

Kurtyna

(pochmurnieje