Romans nad jeziorem Como ebook i audiobook

Naj­więk­szą ceną mi­ło­ści jest jej strata...

Roz­dział 1

Jak to nie sprzeda mi pan bi­letu? – Ania po­woli za­czy­nała tra­cić kon­trolę nad swo­imi emo­cjami. – Prze­cież do za­mknię­cia kas zo­stało jesz­cze pięć mi­nut. Po­trze­buję do­stać się nad je­zioro Como. – Mocno ge­sty­ku­lo­wała, wspie­ra­jąc tym sa­mym swój ła­many wło­ski.

– Bar­dzo mi przy­kro, ale nie było już żad­nych klien­tów, więc za­mkną­łem kasy dzie­sięć mi­nut temu. Nic z tym nie zro­bię. – Wy­soki bru­net o ty­powo wło­skiej uro­dzie wy­po­wia­dał te zda­nia ze sto­ic­kim spo­ko­jem, pa­trząc dziew­czy­nie głę­boko w oczy.

– Prze­cież to tylko i wy­łącz­nie pana do­bra wola. Ostat­nia ko­lejka od­jeż­dża pięć mi­nut po pół­nocy. Przez pana tu­taj utknę. – Ania nie pod­da­wała się i nie­malże za­częła krzy­czeć.

Włoch tylko się uśmiech­nął, uwy­dat­nia­jąc do­łeczki w po­licz­kach, po­kry­tych kil­ku­dnio­wym gę­stym za­ro­stem, i wzru­szył ra­mio­nami na znak bez­rad­no­ści.

– Bar­dzo pana pro­szę. – Do jej oczu na­pły­nęły łzy. – Je­den bi­let...

Nie­stety Włoch był nie­ugięty. Bez słowa za­jął się pod­li­cza­niem pie­nię­dzy z kasy, ab­so­lut­nie igno­ru­jąc Anię.

– Pa­lant – burk­nęła pod no­sem w swoim oj­czy­stym ję­zyku. – Ech, a Be­cia mó­wiła, że Włosi są tacy przy­stojni i mili. Przy­stojni może i tak, ale zło­śliwi jak cho­lera.

Męż­czy­zna pod­niósł głowę i uśmiech­nął się do niej, szcze­rząc prze­piękne zęby.

Lot­ni­sko było nie­malże opu­sto­szałe. Sa­mo­lot Ani wy­lą­do­wał dwa­dzie­ścia mi­nut przed pół­nocą i nie miał pra­wie pa­sa­że­rów. Mo­men­tami czuła się jak pod­czas ja­kie­goś hor­roru, bra­ko­wało tylko ban­dyty bie­ga­ją­cego z no­żem, który wy­rwałby jej to­rebkę z je­dy­nymi pie­niędzmi, ja­kie miała. Reszt­kami sił opa­dła na ła­weczkę opie­ra­jącą się o ścianę.

– Wszystko miało być tak pięk­nie, a wy­szło jak za­wsze. Na­wet Como mnie od­rzuca. – Ania za­kryła swoją twarz dłońmi i po­wstrzy­my­wała się od wy­bu­chu pła­czu.

Ist­niały jesz­cze dwie opcje do­tar­cia do Rosa dei Venti, ma­łego pen­sjo­natu znaj­du­ją­cego się na wzgó­rzu je­ziora Como. Tak­sówka lub wy­na­ję­cie auta.

Ania drugi raz po­de­szła do kasy bi­le­to­wej, bo – jak się oka­zało – ten sam przy­stojny, ale jakże mało em­pa­tyczny Włoch za­równo sprze­da­wał bi­lety na ko­lejkę, jak i wy­naj­mo­wał auta.

– Ykhm – chrząk­nęła, chcąc przy­cią­gnąć wzrok Wło­cha. – W ta­kim ra­zie chcia­ła­bym wy­na­jąć auto na dobę.

– Nie­stety wy­po­ży­czamy auta na mi­ni­mum dwie doby – od­parł męż­czy­zna.

Za­go­to­wało się w niej. Po­wstrzy­my­wała się od wy­bu­chu zło­ści.

Im dłu­żej stała na­prze­ciwko niego i pró­bo­wała okieł­znać emo­cje, tym bar­dziej do­strze­gała, jaki jest przy­stojny. Miał czarne lekko krę­cone włosy, ide­alny pro­sty nos, za­dbany za­rost i ja­sno­zie­lone oczy. Ko­lor oczu i wzrost (ja­kieś sto dzie­więć­dzie­siąt cen­ty­me­trów) su­ge­ro­wały, że nie jest rdzen­nym Wło­chem.

Wes­tchnęła z re­zy­gna­cją.

– Do­brze, to po­pro­szę na dwie doby.

– Bar­dzo mi przy­kro, ale wy­na­jem aut za­koń­czył się pięt­na­ście mi­nut temu.

– Słu­cham? Nie wie­rzę... Kurwa! – Aż prze­klęła.

– Wy­na­jem aut za­koń­czył się pięt­na­ście mi­nut temu. – Męż­czy­zna od nie­chce­nia po­wtó­rzył zda­nie.

– Zro­zu­mia­łam, ale to, co pan te­raz robi, to kpina! Prócz pana tu ni­kogo nie ma, jest pan zwy­kłym, zgorzk­nia­łym, zło­śli­wym „fiu­tem”. – Oczy­wi­ście słowo „fiut” wy­po­wie­działa w ję­zyku pol­skim.

– Wiem, co ozna­cza słowo „fiut” – burk­nął Włoch.

Twarz Ani po­kryła się pur­purą. Po­sta­no­wiła, że do końca bę­dzie uda­wać twardą.

– Tak? A niby co? – Wle­piła w niego swoje duże oczy, ozdo­bione gę­stymi rzę­sami.

– My­śli pani, że mało Po­la­ków prze­wija się przez to lot­ni­sko? Aku­rat was to ła­two po­znać.

– Nas?! Ja­kich nas? – obu­rzyła się.

– Po­la­ków. Klnie­cie jak szewc. Pro­szę już stąd odejść, bo we­zwę ochronę. Na ze­wnątrz po­winna zo­stać jesz­cze jedna tak­sówka.

„Nie no­ooo, jesz­cze tego by bra­ko­wało, żeby tak­sówka mi od­je­chała”. – Ania prze­stra­szyła się nie na żarty. Mocno chwy­ciła wa­lizkę i nią szarp­nęła, kie­ru­jąc się do wyj­ścia.

– Dzięki – rzu­ciła mi­mo­wol­nie i wy­szła przed lot­ni­sko.

Fak­tycz­nie stała tam jedna je­dyna tak­sówka. Na szczę­ście wo­kół nie było ży­wego du­cha i Ania wie­działa, że nie musi z ni­kim to­czyć o nią wy­ścigu jak w fil­mie Szybcy i wście­kli. Chłód pa­nu­jący na ze­wnątrz był nie­przy­jemny. Była w szoku, że w maju w tym re­jo­nie Włoch jest za­le­d­wie sie­dem stopni.

Otwo­rzyła drzwi czar­nej li­mu­zyny i za­częła po wło­sku:

– Bu­ona­sera[1].

– Oc­cu­pato[2] – od razu od­po­wie­dział jej kie­rowca.

Zi­gno­ro­wała jego słowa i wy­god­nie roz­sia­dła się we wnę­trzu tak­sówki.

– Oc­cu­pato – po­wtó­rzył tak­sów­karz.

– Nie przyj­muję żad­nego słowa od­mowy. Nie sprze­da­li­ście mi bi­letu na ko­lejkę, auta wy­na­jąć też nie chcie­li­ście. Jak mam się za­tem w środku nocy do­stać do Rosa dei Venti? Jak? No jak? Nie wy­siądę z tak­sówki, póki mnie pan tam nie za­wie­zie.

W tak­sówce za­pa­no­wała ci­sza. Ania była w szoku, że Włosi oka­zali się tak aro­ganccy i że jej uroda, tak eg­zo­tyczna dla nich, nic tu nie po­mo­gła. Za nie­długo skoń­czy dwa­dzie­ścia sie­dem lat, a jej ży­cie w ciągu doby le­gło w gru­zach.

Męż­czy­zna ob­ró­cił się i ciężko wes­tchnął. Wie­działa już, że to nie wróży nic do­brego.

„Cho­lera. Nie do­trę tam dzi­siaj” – po­my­ślała z re­zy­gna­cją. Ko­smyki blond wło­sów opa­dły na jej twarz, na któ­rej ma­lo­wało się nie tylko zmę­cze­nie, lecz także cier­pie­nie. A do nie­bie­skich oczu na­pły­nęły łzy.

– Mówi pani: Rosa dei Venti? To bę­dzie dwie­ście euro i pra­wie dwie go­dziny drogi, zdaje so­bie pani z tego sprawę?

– Tak. Za­płacę. Nie mam wyj­ścia.

Męż­czy­zna osten­ta­cyj­nie wy­siadł z tak­sówki. Bała się, że siłą ze­chce ją z niej wy­cią­gnąć, ale tylko scho­wał jej ba­gaż. Od­pa­lił sil­nik, a ona wresz­cie mo­gła wy­lu­zo­wać. Na­kryła się ob­szerną je­an­sową kurtką i przez okno pró­bo­wała do­strzec uroki Włoch. Jed­nak na próżno, ciem­ność i mgła za­sła­niały wszystko. Poza tym trasa z lot­ni­ska wcale nie była uro­kliwa. Kiedy zro­biło jej się odro­binę cie­plej, a ciało się roz­luź­niło, za­snęła.

Obu­dziła się do­piero pod pen­sjo­na­tem.

– Je­ste­śmy na miej­scu. – Tak­sów­karz wy­rwał ją z przy­jem­nego snu.

Było ciemno, jed­nak stary pen­sjo­nat był roz­ja­śniony żół­tymi lam­pio­nami. Tro­chę przy­po­mi­nał mały żół­tawy pa­ła­cyk. Znaj­do­wał się na wznie­sie­niu, oto­czony był krze­wami i in­nymi bu­dyn­kami. Drogi wo­kół były wą­skie i kręte. Wy­star­czył je­den zły ruch, by ru­nąć kil­ka­na­ście me­trów w dół wprost do je­ziora Como.

Ania stała z wa­lizką przy no­dze i przez mo­ment za­sta­na­wiała się, ja­kim cu­dem wjeż­dżają i gdzie par­kują tu­taj auta. Po chwili jed­nak wzięła głę­boki wdech i prze­kro­czyła próg ma­lut­kiego ho­telu. Na wej­ściu przy­wi­tała ją młoda dziew­czyna.

– Wi­tam, mam na imię Viola. Cze­ka­łam na pa­nią. Pani Ana? Prawda?

– Anna – szybko ją po­pra­wiła. – Tak to ja.

– To naj­więk­szy po­kój, jaki mamy. Mamy na­dzieję, że bę­dzie pani za­do­wo­lona z po­bytu u nas.

Dziew­czyna wrę­czyła jej stary wielki klucz z drew­nianą kulką i wy­ry­tym na niej nu­me­rem trzy­na­ście.

– Wspa­niale! Trzy­nastka! Do­bra passa trwa – burk­nęła sar­ka­stycz­nie pod no­sem, po czym po­cią­gnęła za sobą ciężką wa­lizkę. Nie zwra­cała kom­plet­nie uwagi na to, jak wy­gląda wnę­trze pen­sjo­natu, chciała po pro­stu po­ło­żyć się spać.

Kiedy we­szła do po­koju, od razu ru­nęła na łóżko. Po­sta­no­wiła, że wszyst­kim zaj­mie się ju­tro. Zdzi­wiła się tylko, że za­miast koł­dry do­stała koc za­wi­nięty w po­szewkę.

– Zgłu­pieli tu już do reszty – wy­mam­ro­tała. Owi­nęła się cia­sno, jak owija się nie­mowlę pro­sto po ce­sarce, i za­snęła.

Roz­dział 2

Obu­dził ją śpiew pta­ków, szum wen­ty­la­tora i ja­sne pro­mie­nie słońca ude­rza­jące wprost w jej oczy. Kilka chwil za­jęło jej zro­zu­mie­nie, gdzie się znaj­duje. Po­woli i uważ­nie roz­glą­dała się po po­koju, w któ­rym miała spę­dzić naj­bliż­sze ty­go­dnie. Ściany były po­kryte mo­zaiką w ko­lo­rze brud­nej po­ma­rań­czy, wi­siały na nich ob­razy z wy­pu­kłymi rzym­skimi po­są­gami.

„Co Rzym ma do Como?” – za­sta­na­wiała się.

Pod oknem usta­wiono dę­bowe, ręcz­nie ro­bione i wy­raź­nie cięż­kie biurko. Nad nim wi­siał mały te­le­wi­zor. Szafa też nie była zbyt wielka.

Ania prze­cią­gnęła się kilka razy i we­szła do ła­zienki. Prysz­nic był mniej­szy niż te w po­cią­gach noc­nych, nie było na­wet my­dła ani żad­nych ko­sme­ty­ków, do któ­rych była przy­zwy­cza­jona, by­wa­jąc w in­nych ho­te­lach.

– Boże, w co ja się wpa­ko­wa­łam? To jest ten naj­więk­szy po­kój? Dra­mat – ga­dała do sie­bie, pod­czas gdy cie­płe kro­ple po­ran­nego prysz­nica otu­lały jej ciało. – Aua! – krzyk­nęła, gdy na­gle z na­try­sku po­pły­nął wrzą­tek, a chwilę póź­niej strze­liła lo­do­wata woda. – Su­per, wi­dzę, że li­mit nor­mal­nej wody to trzy mi­nuty. W su­mie to tyle, ile trwała gra wstępna z moim by­łym – pró­bo­wała roz­śmie­szyć sama sie­bie.

Do­cho­dziła go­dzina dzie­wiąta, kiedy po­sta­no­wiła zejść na śnia­da­nie. Tym ra­zem użyła sta­ro­mod­nej windy, za­my­ka­ją­cej się od we­wnątrz na drzwiczki. Mu­siała zje­chać na po­ziom -1, na któ­rym znaj­do­wała się re­stau­ra­cja. W ho­telu nie było ży­wego du­cha. Pierw­sze, co jej się rzu­ciło w oczy, to mały, ka­me­ralny ba­sen z błę­kitną wodą. W sa­mym sercu pen­sjo­natu. Oto­czony był on bu­dyn­kiem i ty­po­wymi wło­skimi me­ta­lo­wymi krze­słami. Wszystko było stare, ale jakże uro­kliwe. Jak na tych wszyst­kich fil­mach na In­sta­gra­mie. Uro­kli­wie i pięk­nie. Wes­tchnęła.

– Wi­taj, moja droga – usły­szała do­no­śny mę­ski głos. Do­my­śliła się, że to wo­łał wła­ści­ciel pen­sjo­natu, Lu­ciano. – Ty z pew­no­ścią je­steś Ania. Be­cia tak wiele mi o to­bie opo­wia­dała.

Męż­czy­zna miał na so­bie lniane be­żowe spodnie i za­piętą na ostat­nie trzy gu­ziki ko­szulę. Wi­dać było, że mimo po­de­szłego wieku na­dal czuje się sexy i eks­po­nuje swój po­kryty si­wymi wło­sami tors.

Pod­szedł do niej i – jak wy­ma­gała wło­ska kul­tura – po­ca­ło­wał ją trzy razy.

– Mów do mnie Lu­ciano. – Uści­snął ją ser­decz­nie. – A to jest na­sza Viola, póki co je­dyna naj­wspa­nial­sza re­cep­cjo­nistka. – Wska­zał pal­cem na młodą ko­bietę.

– Po­zna­łam ją wczo­raj, bar­dzo miła dziew­czyna – od­po­wie­działa Ania.

– Chodź, opro­wa­dzę cię, że­byś wie­działa co i jak. Do­dat­kowe ręce przy­da­dzą nam się do po­mocy, bo za ty­dzień za­czyna się se­zon i mamy za­re­zer­wo­wane wszyst­kie po­koje.

– Wszyst­kie? – Ania na­wet choćby chciała, nie ukry­łaby swo­jego zdzi­wie­nia.

– Wszyst­kie.

Lu­ciano w kil­ka­na­ście mi­nut opro­wa­dził ją po ca­łym pen­sjo­na­cie. Znaj­do­wały się w nim trzy­dzie­ści dwa po­koje, mały, ale jakże uro­kliwy ba­sen i re­stau­ra­cja, do któ­rej scho­dzili się nie tylko go­ście pen­sjo­natu, lecz także miej­scowi. Rosa dei Venti sły­nęła z naj­lep­szych ręcz­nie ro­bio­nych ma­ka­ro­nów w mie­ście.

– Ko­cha­nie, po­mo­żesz Violi, cza­sami za­stą­pisz ją na re­cep­cji. Cza­sami też zaj­miesz się ba­se­nem, by zgar­nąć spa­da­jące do niego li­ście, przy­go­to­wać po­kój. Bę­dzie co ro­bić.

Na twa­rzy Ani po­ja­wił się gry­mas znie­sma­cze­nia. Wie­działa, że je­dzie tu­taj, by po­móc przy­ja­cie­lowi Beci, ale nie spo­dzie­wała się, że bę­dzie mu­siała wy­stę­po­wać w roli go­sposi i sprzą­taczki.

– A jak moja ko­chana Be­cia się ma? – za­py­tał. – Od lat nie chce mnie od­wie­dzić. – W jego gło­sie można było wy­czuć smu­tek.

– Be­cia jak to Be­cia. W fer­wo­rze. Wstą­piła do ja­kie­goś kółka eme­ry­tów, gdzie ma co ty­dzień po­tań­cówki. Też chcia­łam, by ze mną tu­taj przy­je­chała, ale po­wie­działa, że nie chce, „by do­go­niły ją de­mony prze­szło­ści” – od­parła.

Męż­czy­zna przy­pa­try­wał jej się uważ­nie, za­cho­wu­jąc ka­mienną twarz.

– De­mony, po­wia­dasz? Ja bym tak tego nie na­zwał. – Ciężko wes­tchnął. – No nic. Koło po­łu­dnia przy­je­dzie mój syn Ales­san­dro. Po­je­dziemy z nim do cen­trum na za­kupy, po­ka­żemy ci oko­licę. A te­raz masz czas dla sie­bie. Roz­gość się.

Przez chwilę Ania za­częła się za­sta­na­wiać, jak może wy­glą­dać Ales­san­dro. Czy jest po­dobny do swo­jego ojca? Wy­soki i mę­ski. A może jest ty­po­wym wło­skim ma­ka­ro­nia­rzem z nad­pro­gra­mo­wymi ki­lo­gra­mami i od­sta­ją­cym brzu­chem?

Za­jęła sto­lik nad ba­se­nem, a chwilę póź­niej przed jej no­sem po­ja­wił się ro­ga­lik po­sy­pany cu­krem pu­drem i cap­puc­cino.

– Caffe e cor­netto, kul­towe wło­skie śnia­da­nie – po­wie­działa Viola, sta­wia­jąc przed jej no­sem fi­li­żankę. – Nor­mal­nie po­da­ła­bym ci espresso, ale wiem, że je­steś z Pol­ski. Praw­dziwy Włoch za­mówi cap­puc­cino tylko do go­dziny je­de­na­stej, no naj­póź­niej do je­de­na­stej trzy­dzie­ści.

– Dla­czego? – Ania ugry­zła ro­ga­lika. Smak pysz­nego cia­sta spra­wił, że zro­biło jej się błogo.

– Włosi uwa­żają, że mleko spo­ży­wane po tym, gdy ze­gar prze­kro­czy po­łu­dnie, źle się trawi. Jaki jest więc naj­więk­szy ka­wowy grzech nie­świa­do­mych tu­ry­stów? – za­śmiała się Viola. – Za­mó­wić cap­puc­cino póź­nym po­po­łu­dniem lub wie­czo­rem, a już szcze­gól­nie do ta­kiego po­siłku jak pizza czy owoce mo­rza. Mo­żesz przy­pra­wić kel­nera o stan przed­za­wa­łowy – za­częła gło­śno chi­cho­tać. – To wino się tu pije jak wodę.

Ani nie było do śmie­chu. Nie­na­wi­dziła czar­nej kawy. Kiedy wzięła ko­lejny kęs ro­ga­lika, na jej bluzkę spa­dło pi­sta­cjowe na­dzie­nie.

– Cho­lera – burk­nęła do sie­bie. – O matko, ja­kie to na­dzie­nie jest pyszne! – roz­pły­wała się, ob­li­zu­jąc usta. – Już wiem, co będę ja­dła co­dzien­nie na śnia­da­nie.

– I wró­cisz z nad­pro­gra­mo­wymi ki­lo­gra­mami. – Viola była na­prawdę ra­do­sną dziew­czyną, uśmiech nie scho­dził jej z twa­rzy. – Cie­szę się, że je­steś i że mi po­mo­żesz. – Po­now­nie uśmiech­nęła się do niej sze­roko i po­szła na re­cep­cję, przy któ­rej za­częła two­rzyć się mała ko­lejka.

Ania jesz­cze przez chwilę de­lek­to­wała się ro­ga­li­kiem i kawą. Pa­trzyła na ta­flę czy­stej ba­se­no­wej wody. Sce­ne­ria była iście wło­ska, ba­sen oto­czony fuk­sjami, które na do­bre roz­kwi­tły, niebo przej­rzy­ste i błę­kitne. Po­woli za­częło ro­bić się upal­nie. Na­gle do oczu Ani za­częły na­pły­wać łzy. Jesz­cze kilka ty­go­dni temu wy­obra­ża­łaby so­bie, że sie­dzi w tak pięk­nej sce­ne­rii z Ro­ber­tem, że dzielą się ro­ga­li­kiem, a on pal­cem z jej ust zgar­nia nad­miar na­dzie­nia. Dziś wspo­mnie­nia po jej wie­lo­let­nim part­ne­rze to zglisz­cza.

Za­ci­snęła zęby i obie­cała so­bie, że nie uroni już przez niego ani jed­nej łzy.

Roz­dział 3

Pięt­na­ście mi­nut póź­niej prze­bie­rała się w swoim po­koju w cienką i bar­dzo ob­ci­słą su­kienkę w ko­lo­rze khaki. Od lat wie­działa, że ten ko­lor pod­kre­śla jej urodę. Po­sta­no­wiła, że dziś bę­dzie wy­glą­dać na­prawdę do­brze. Wy­tu­szo­wała rzęsy, ko­ści po­licz­kowe pod­kre­śliła bron­ze­rem, a włosy zwią­zała w nie­dbały kok. Kilka ko­smy­ków spa­dało jej na twarz, co spra­wiało, że była nie tylko uro­cza, lecz także uwo­dzi­ciel­ska. Po śnia­da­niu stwier­dziła, że od­tąd nie bę­dzie ko­rzy­stać z windy, musi jej uni­kać, by ro­ga­liki nie po­szły jej w boczki. Ze­szła więc scho­dami.

Mię­dzy pię­trami stał Lu­ciano i ży­wio­łowo roz­ma­wiał z męż­czy­zną, który nie chciał jej wczo­raj sprze­dać bi­le­tów na ko­lejkę. Już się w niej go­to­wało, już chciała na niego na­krzy­czeć, kiedy Lu­ciano z uśmie­chem na twa­rzy ją za­wo­łał.

– Po­znaj mo­jego syna.

– To twój syn? – po­wie­działa zim­nym to­nem, pa­trząc na przy­stoj­nego wy­so­kiego męż­czy­znę.

– Tak, przy­stojny, prawda? – od­po­wie­dział Lu­ciano, kle­piąc chło­paka po ra­mie­niu.

– Może i przy­stojny, ale cham i bu­rak, ja­kich mało...

– Ales­san­dro.

Męż­czy­zna, jak gdyby ni­gdy nic chciał uca­ło­wać Anię na po­wi­ta­nie, lecz ta się wy­co­fała.

– Je­steś bez­czelny! – krzyk­nęła.

– Słu­cham? Prze­pra­szam, ale we Wło­szech mamy taki zwy­czaj, że wi­tamy się, ca­łu­jąc w po­li­czek i to trzy razy.

– A ty te­raz to żarty so­bie ze mnie stro­isz? – wy­pa­liła, nie kry­jąc zde­ner­wo­wa­nia.

– Nie ro­zu­miem. – Męż­czy­zna fak­tycz­nie wy­glą­dał na zdez­o­rien­to­wa­nego.

– Je­steś mi wi­nien dwie­ście euro! Nie sprze­da­łeś mi wczo­raj bi­letu na po­ciąg i przez cie­bie z lot­ni­ska mu­sia­łam je­chać tu tak­sówką!

– Prze­pra­szam, ale ja na­prawdę cię nie ko­ja­rzę... Jak mógł­bym nie sprze­dać bi­letu tak pięk­nej ko­bie­cie jak ty?

„Nie no, wa­riat so­bie ze mną po­grywa. Co jest z tymi fa­ce­tami?” – W jej gło­wie kłę­biło się mnó­stwo my­śli. Wszystko wska­zy­wało na to, że Ales­san­dro na­prawdę jej nie po­znał.

Star­szy męż­czy­zna tylko się uśmiech­nął.

– Skoro już się zna­cie, to zbie­rajmy się i jedźmy na targ. Trzeba ku­pić świeże po­mi­dory i kilka rze­czy do re­stau­ra­cji. Tu­ry­ści po­woli za­czy­nają się zjeż­dżać. – Lu­ciano trą­cił syna łok­ciem. Ten zmie­rzył Anię od stóp do głów, za­trzy­mu­jąc się na jej pie­gach, które mimo ma­ki­jażu prze­bi­jały się przez pod­kład.

– Je­steś piękna. Ten twój mąż to kre­tyn – wy­pa­lił.

– Słu­cham? – wzdry­gnęła się, jakby ktoś odarł ją z pry­wat­no­ści. Była świę­cie prze­ko­nana, że Be­cia nie wspo­mniała ni­komu o in­cy­den­cie sprzed kilku dni.

– Je­steś śliczna – po­wtó­rzył i pu­ścił do niej oczko.

Nie wie­rzyła w jego słowa. Nie wie­rzyła już w nic, co pa­dało z ust męż­czyzn. Za­pew­nie­nia o mi­ło­ści do gro­bo­wej de­ski to wszystko zwy­kły bul­l­shit.

Wy­cią­gnęła z to­rebki te­le­fon ko­mór­kowy i onie­miała. Na Boga, za­po­mniała, że w sa­mo­lo­cie włą­czyła tryb sa­mo­lo­towy i do­tąd tego nie zmie­niła. Od razu za­częły na­pły­wać do niej dzie­siątki wia­do­mo­ści. Naj­wię­cej od Ro­berta.

Gdzie je­steś?

Wy­bacz mi.

Ko­cham cię nad ży­cie. Daj mi szansę, bła­gam.

Je­steś?

Za­blo­ko­wa­łaś mnie?

To kilka z wielu ese­me­sów, ja­kie przy­słał, prócz tego dzie­siątki razy pró­bo­wał się do­dzwo­nić. Była też wia­do­mość od cioci Beci.

Mam na­dzieję, że szybko się za­akli­ma­ty­zo­wa­łaś? Po­zna­łaś już Lu­ciana i Ales­san­dra?

Tak, cio­ciu. Lu­ciano jest wspa­niały, a Ales­san­dro to buc. Pięk­nie tu jest. Może do­łą­czysz do mnie? Lu­ciano o cie­bie py­tał. Chyba mu się po­do­basz.

Po­zdrów go i po­wiedz, że nie będę ku­sić losu.

Uśmiech­nęła się pod no­sem, prze­ka­zu­jąc męż­czyź­nie wia­do­mość od swo­jej uko­cha­nej ciotki. Lu­ciano tylko chrząk­nął z wy­raźną re­zy­gna­cją. Przez myśl prze­szło jej, że być może kie­dyś byli ko­chan­kami i on zra­nił jej serce, dla­tego ona nie chce tu przy­je­chać. Ale z dru­giej strony, gdyby tak było, to prze­cież nie wy­sy­ła­łaby jej do męż­czy­zny, który ją za­wiódł?

Roz­dział 4

Wła­śnie tak wy­obra­żała so­bie wło­ski targ. Stra­gany wy­peł­nione świe­żymi wa­rzy­wami, wszę­dzie gwar. Lu­dzie pró­bują i kosz­tują do­bro­dziejstw ziemi. Krzy­czą coś do sie­bie po wło­sku – oczy­wi­ście tego do­kład­nie nie ro­zu­miała, ale wszystko wy­da­wało jej się ta­kie baj­kowe. Chło­nęła urok Włoch.

– Ciao, Ales­san­dro! – Z tłumu za­czął krzy­czeć męż­czy­zna, ma­chać rę­koma tak dy­na­micz­nie, jakby się to­pił. Ania się do niego uśmiech­nęła, jed­nak zbiła ją z tropu re­ak­cja Ales­san­dra, który przy­mru­żył oczy, jakby z da­leka nie­do­wi­dział. Zer­k­nął chłodno na męż­czy­znę i go zi­gno­ro­wał.

– Czemu go ola­łeś? – spy­tała za­cie­ka­wiona.

– Nie ola­łem.

– Nie od­ma­cha­łeś mu.

– Nie od­ma­cha­łem, bo go nie znam – od­po­wie­dział zwięźle i da­lej prze­bie­rał w świeżo zło­wio­nych ostry­gach.

Wy­jął jedną z nich, otwo­rzył i z chlu­stem wy­pił.

– Jaka pyszna! – Po­mla­skał z za­chwy­tem. – Chcesz? – W mgnie­niu oka otwo­rzył ko­lejną. – Po­pro­szę trzy kilo! – krzyk­nął do sprze­dawcy.

Ania uwiel­biała owoce mo­rza, lecz ni­gdy nie miała oka­zji spró­bo­wać ostrygi pro­sto z wody.

– Boże, mia­łeś ra­cję... to jest pyszne – mla­skała jak on.

– Chodź, weź­miemy jesz­cze świeże jajka i ba­zy­lię, Aniu – za­wie­sił głos. – Piękna z cie­bie ko­bieta, bije od cie­bie cie­pło. Po­wiedz mi, jak to się stało, że wy­lą­do­wa­łaś tu­taj? To zna­czy, wiem, co się stało, ten twój mąż to straszny kre­tyn, ale uwierz mi, że z cza­sem mu jesz­cze za to po­dzię­ku­jesz i wspo­mnisz moje słowa.

Ania za­marła, miała na­dzieję, że nikt nie wie, co wy­da­rzyło się kilka dni wcze­śniej. Na­gle cała sy­tu­acja znów sta­nęła jej przed oczami.

– Wyjdź, ko­cha­nie, spod tej koł­dry. Pro­szę cię... – Cio­cia Be­cia była nie­ugięta. Gwał­tow­nymi ru­chami pró­bo­wała ścią­gnąć ze swo­jej ulu­bie­nicy na­kry­cie. Mimo sę­dzi­wego wieku, bo wkrótce koń­czyła sie­dem­dzie­siąt lat, miała we­rwy co nie­miara.

– Nie! Chcę się za­paść pod zie­mię, znik­nąć, nie żyć! – Anka hi­ste­ry­zo­wała i przy­kry­wała się bla­do­ró­żową po­szewką.

– Ko­cha­nie, ty mu jesz­cze za to wszystko po­dzię­ku­jesz. Zo­ba­czysz.

– Co­ooo? Ja mu po­dzię­kuję?! – Anka moc­nym ru­chem zrzu­ciła z sie­bie koł­drę i zro­biła się cała pur­pu­rowa. Jej dzi­waczny wy­gląd po­tę­go­wał roz­ma­zany ma­ki­jaż i roz­wa­lone włosy, które jesz­cze do nie­dawna były tak per­fek­cyj­nie spięte. Wy­glą­dała tro­chę jak Har­ley Qu­inn, dziew­czyna słyn­nego Jo­kera. – Ja mu po­dzię­kuję? – po­wtó­rzyła. – Za co? Za ośmie­sze­nie i po­ni­że­nie mnie przed całą ro­dziną, zna­jo­mymi?

– Po­dzię­ku­jesz mu za da­nie to­bie szansy na lep­sze ży­cie. „Żeby mo­gło być le­piej, naj­pierw musi być go­rzej”. – Be­cia pu­ściła do niej oczko.

– A może przy­po­mnijmy so­bie, co wy­da­rzyło się jesz­cze kilka go­dzin temu. – Anka wle­piła w ciotkę błę­kitne oczy i zmie­nio­nym gło­sem za­częła pa­ro­dio­wać swoją świad­kową. – „Tak prze­pięk­nej ce­re­mo­nii za­ślu­bin nie wi­dzia­łam chyba ni­gdy”. – Chrząk­nęła, jakby miała za­raz się udu­sić.

Be­cia aż się za­śmiała pod no­sem. 

– A jak jej się oczy za­szkliły! Wi­dzia­łaś tę grę ak­tor­ską?! A ja, kre­tynka, my­śla­łam, że ze wzru­sze­nia... A tej kłam­li­wej suce po pro­stu pła­kać się chciało, że jej... że jej ko­chaś ślub bie­rze!!!

Ania się wzdry­gnęła.

– Aniu, wy­glą­dasz prze­pięk­nie i ta­kiej prze­pięk­nej mi­ło­ści do gro­bo­wej de­ski wam ży­czę. – Ka­śce ze wzru­sze­nia ści­snęło gar­dło.

Cała sala pa­trzyła tylko na nią. Nie była to dla niej no­wość, była naj­lep­szą przy­ja­ciółką panny mło­dej i jak to zwy­kle w ta­kich du­etach bywa, tą ład­niej­szą – ty­powa pięk­ność. Szczu­pła, z du­żymi krą­głymi pier­siami i cha­ry­zmą, która biła od niej z da­leka.

– Dzię­ku­jemy, Ka­siu – od­po­wie­dział Ro­bert, chwy­ta­jąc swoją świeżo po­ślu­bioną mał­żonkę za rękę.

Ania tylko się uśmiech­nęła. Cze­kała na ten dzień całe ży­cie. Od­kąd skoń­czyła dzie­sięć lat, wie­działa, jak bę­dzie wy­glą­dał jej ślub. Nad je­zior­kiem, w al­tance, a we­sele pod prze­zro­czy­stym na­mio­tem jak w ame­ry­kań­skich fil­mach. Kró­lo­wały od­cie­nie złota i pu­dro­wego różu, a z su­fitu zwi­sały żywe białe kwiaty.

– Mam dla was jesz­cze jedną nie­spo­dziankę. Wraz z ze­bra­nymi go­śćmi przy­go­to­wa­li­śmy dla was pa­miąt­kowy fil­mik z ży­cze­niami.

Salwa braw roz­brzmiała po ca­łej sali. Wszy­scy ocze­ki­wali na zmon­to­wany film.

Na­gle wszystko uci­chło, a brawa za­mie­niły się w ci­chy szept.

– Wy­łącz­cie to! Pro­szę to wy­łą­czyć! – za­czął krzy­czeć Ro­bert, a jego twarz po­kryła się pur­purą.

Anka pa­trzyła tylko na niego. Za­marła. Przez chwilę nie wie­działa na­wet, czy od­dy­cha. Sły­szała je­dy­nie szepty lu­dzi, które brzmiały jak brzę­cze­nie os w ulu.

– Wy­łącz­cie to, do cho­lery!!! – Ro­bert krzy­czał jesz­cze gło­śniej. Ale jak na złość pro­jek­tor się za­ciął.

Kaśka wy­ba­łu­szyła oczy, nie wie­działa, jak mo­gło dojść do ta­kiej po­myłki. Za­miast pięk­nego wzru­sza­ją­cego fil­miku o mi­ło­ści Ani i Ro­berta cała sala zo­ba­czyła jej sek­sta­śmę na­graną przez Ro­berta na kilka dni przed we­se­lem.

Stu pięć­dzie­się­ciu go­ści było świad­kami, jak Anka dwie go­dziny po ce­re­mo­nii za­ślu­bin do­wie­działa się, że jej mąż zdra­dzał ją z jej naj­lep­szą przy­ja­ciółką i za­ra­zem świad­kową.

Chcąc unik­nąć jesz­cze więk­szego po­ni­że­nia, za­pła­kana wy­bie­gła z sali we­sel­nej.

– Ania, za­cze­kaj, to nie tak – pró­bo­wała ją za­trzy­mać Kaśka, która w ciągu se­kundy zo­stała znie­na­wi­dzona przez całą ro­dzinę panny mło­dej. Jej mina jed­nak zdra­dzała wszystko. Ulgę. Ulgę, że jej przy­ja­ciółka wresz­cie się do­wie­działa.

Ro­bert nie za­re­ago­wał. Opadł je­dy­nie na krze­sło w bia­łym po­krowcu. Przy­glą­dał się re­ak­cjom lu­dzi. Inni po­le­wali so­bie da­lej wódkę, jak gdyby ni­gdy nic. Jesz­cze inni w po­pło­chu wy­cho­dzili z sali. Kaśka stała jak spa­ra­li­żo­wana, do Ro­berta nikt nie chciał po­dejść, a on za­ło­żył nogę na nogę i z ka­mien­nym wy­ra­zem twa­rzy pa­trzył. Pa­trzył przed sie­bie i cze­kał na roz­wój wy­da­rzeń. Na końcu sali wy­pa­trzył Kaśkę.

– Zro­bi­łaś to ce­lowo?! – krzyk­nął na­gle, czer­wie­niąc się jak roz­wście­czone dziecko, które nie do­stało li­zaka. – Chcia­łaś, by Anka się do­wie­działa! Przy­znaj się! Chcia­łaś mnie mieć tylko dla sie­bie, jakby te pół roku było ci mało! Znisz­czy­łaś wszystko! – za­czął wrzesz­czeć i zrzu­cać ze stołu ta­le­rze, od­trą­cił krze­sło, które z im­pe­tem upa­dło na zie­mię, po czym pod­szedł do Kaśki. Biły od niego złość i nie­na­wiść. Przed naj­gor­szym po­wstrzy­mali go jego ko­le­dzy. Zła­pali go we dwóch, a Kaśka ucie­kła. Gdyby nie oni... mo­gło to się skoń­czyć tra­gicz­nie. Chwy­cił bu­telkę wódki i za­czął ją pić, tak jakby była zwy­kłą wodą.

– Mam po­mysł, ko­cha­nie – po­wie­działa Be­cia na­stęp­nego dnia. – Ju­tro mie­li­ście z Ro­ber­tem je­chać w po­dróż po­ślubną. Masz aż mie­siąc urlopu, nie wy­obra­żam so­bie, że­byś wró­ciła te­raz do pracy. Mu­sisz znik­nąć, wy­co­fać się, po­cze­kać, aż sprawa przy­cich­nie. Jedź do Włoch, nad je­zioro Como. Mój stary przy­ja­ciel ma tam mały ho­te­lik nad tym je­zio­rem. Pro­wa­dzi go wraz z sy­nem, przyda im się po­moc, a ty zaj­miesz czymś głowę. Zmie­nisz kli­mat, oto­cze­nie. A może za­ko­chasz się we Wło­szech? – Be­cia za­chi­cho­tała, po­pra­wia­jąc ko­ra­lową po­madką swoje usta. – Co ty na to?

W ten oto spo­sób Ania zna­la­zła się w jed­nym z naj­pięk­niej­szych miejsc na świe­cie. A dziś cho­dziła po targu z przy­stoj­nym, lecz tro­chę gbu­ro­wa­tym Wło­chem. Wdy­chała upojne za­pa­chy nie­zna­nych ro­ślin i kwia­tów. Nie­stety mimo tak pięk­nej sce­ne­rii jej my­śli co rusz wra­cały do Ro­berta. Nie mo­gła zro­zu­mieć, jak ten uło­żony męż­czy­zna, z któ­rym dzie­liła łoże przez po­nad pięć lat, mógł ją zdra­dzić. I to z jej naj­lep­szą przy­ja­ciółką.

– Prze­pra­szam, że prze­rwę ci to za­my­śle­nie, ale na­prawdę ni­czego nie po­dej­rze­wa­łaś przed ślu­bem? – Ales­san­dro wy­glą­dał na szcze­rze za­in­try­go­wa­nego. – Wi­dzia­łem ta­kie memy ślubne albo sły­sza­łem plotki, że pan młody pod­czas we­sela upra­wiał seks ze świad­kową, ale ni­gdy nie spo­tka­łem ko­goś, kto na­prawdę to prze­żył. Wy­da­wało mi się, że to bujdy. – Spoj­rzał na nią z pew­nym za­kło­po­ta­niem, może na­wet z tro­ską.

Ania wie­działa, że przez długi czas nie unik­nie ta­kich py­tań. Be­cia ją na to przy­go­to­wała. Wzięła duży wdech i spoj­rzała mu pro­sto w oczy.

– Wręcz prze­ciw­nie, cie­szy­łam się, że mój na­rze­czony i moja przy­ja­ciółka tak do­brze się do­ga­dują.

Ales­san­dro chrząk­nął, jakby nie wie­rzył w to, co usły­szał.

– No co? Dla mnie to było ważne, by się lu­bili – za­częła się tłu­ma­czyć.

– A wie­rzysz w przy­jaźń dam­sko-mę­ską? – Ales­san­dro na­gle od­wró­cił się w jej stronę i znie­nacka sta­nęli twa­rzą w twarz. Dy­stans zo­stał skró­cony do tego stop­nia, że Ania czuła nie tylko, jak męż­czy­zna ciężko od­dy­cha, lecz także woń ma­ło­sol­nego ogórka, któ­rego Ales­san­dro przed chwilą kosz­to­wał. Cof­nęła się. To był wy­nik skrę­po­wa­nia.

– Tak, wie­rzę – od­po­wie­działa nie­pew­nie i bar­dzo ci­cho.

– A ja nie.

– Dla­czego?! – obu­rzyła się.

– Kie­dyś pró­bo­wa­łem przy­jaź­nić się z moją byłą, Po­liną, ale fi­nal­nie chyba za­ko­chała się we mnie jesz­cze bar­dziej, więc nie po­le­cam. – Uśmiech­nął się za­wa­diacko.

– Chyba nie ro­zu­miem już związ­ków dam­sko-mę­skich. – Roz­ło­żyła ręce. – Skoro mój nudny fa­cet był zdolny do ta­kiego za­cho­wa­nia...

– Nudny? Twój mąż był nudny? – Ales­san­dro się­gnął po świeżą ko­len­drę i za­czął ją wdy­chać.

– No tak. – Na­gle pod no­sem Ani zna­la­zła się owa zie­leń. – Mmm, jak pięk­nie pach­nie...

– Po­każę ci przez ten mie­siąc wszystko, co we Wło­szech naj­pięk­niej­sze. Roz­ko­chasz się w tym mie­ście, a o dupku za­po­mnisz. Już ja o to za­dbam. Poza tym zo­ba­czysz, że on bę­dzie ża­ło­wał, a ta twoja przy­ja­ció­łeczka skoń­czy mar­nie, a już na pewno nie z nim... – po­wie­dział to z taką pew­no­ścią, z jaką wróżki wróżą z kart.

– Tak na­prawdę to ma­rzę tylko o jed­nym...

– O czym? – Znów wbił w nią swoje zie­lone oczy. Tym ra­zem ich spoj­rze­nie spo­tkało się, a ją prze­szedł dziwny dreszcz pod­nie­ce­nia.

– Chcia­ła­bym o nim za­po­mnieć. – Roz­pła­kała się, lecz pró­bo­wała się po­wstrzy­mać, więc nie­malże dła­wiła się swo­imi łzami.

– No już nie rycz. – Ales­san­dro ob­jął ją umię­śnio­nym ra­mie­niem. – Mó­wię ci, że jesz­cze mu za to po­dzię­ku­jesz. Może nie dziś i nie za ty­dzień, ale za ja­kiś czas na pewno. – Pu­ścił do niej oczko i po­kle­pał ją po ra­mie­niu. – I za­pa­mię­taj so­bie jedno zda­nie: je­śli za­uwa­żysz, że je­steś w dołku, pierw­sza rzecz, jaką mu­sisz zro­bić, to prze­stać ko­pać.

Spoj­rzała na niego dziw­nie, nie spo­dzie­wała się, że może być z niego taki fi­lo­zof. Chrząk­nęła.

– Ro­bert był zwy­czaj­nym fa­ce­tem. Pra­co­wał, to zna­czy na­dal pra­cuje w IT, w ta­kiej ma­łej mało zna­nej kor­po­ra­cji. Za­wsze mi mó­wił, że jego praca jest nudna jak jego ko­le­dzy. Nie lu­bił im­prez ani wy­jaz­dów in­te­gra­cyj­nych, któ­rych w ostat­nim cza­sie miał cał­kiem sporo. – W jej gło­wie na­gle za­pa­liła się czer­wona lampka. – Ja­kieś pół roku temu do jego kor­po­ra­cji do­łą­czyła Kaśka, moja świad­kowa. Mało mó­wili o pracy, ale dzięki niej mia­łam pew­ność, że na tych wy­jaz­dach nic się nie dzieje, bo Kaśka zda­wała mi re­la­cje, kiedy Ro­bert szedł spać.

Ales­san­dro spoj­rzał na nią z nie­do­wie­rza­niem.

„Jak mo­gła być tak głu­pia, by w stu pro­cen­tach wie­rzyć tej Ka­śce? Prze­cież hi­sto­ria sama się na­pi­sała” – po­my­ślał.

– Z Kaśką zna­łam się od dzie­ciń­stwa. Już w przed­szkolu cho­dzi­ły­śmy do tej sa­mej grupy. Za­wsze po­do­bali nam się inni fa­ceci.

– No tak, wi­dać wła­śnie – prze­rwał jej uszczy­pli­wym ko­men­ta­rzem.

Na jej twa­rzy po­ja­wił się gry­mas.

– Ona była inna niż ja. Za­wsze wy­ma­lo­wana, wielki biust, na­ta­pi­ro­wane ciemne włosy, ciemna kre­ska na oku. Sek­sa­pil się z niej wy­le­wał, na­wet jak była w dre­sie. Na im­pre­zach to do niej ta­bu­nami pod­cho­dzili fa­ceci, ale nie do mnie... ja to... wi­dzisz sam.

– Ty to je­steś po pro­stu piękna. Wy­glą­dasz jak anioł. Duże nie­bie­skie oczy, mały pie­go­waty no­sek, nie­winny uśmiech. Je­steś śliczna i za­pa­mię­taj to. De­li­katna i śliczna.

Po­wie­dział to z taką lek­ko­ścią i pew­no­ścią, że jej twarz po­kryła się pur­purą. Już dawno nie usły­szała tylu cie­płych słów. Tak na­prawdę Ro­bert od mie­sięcy jej nie skom­ple­men­to­wał, a ona za­po­mniała już, jak to jest czuć się pięk­nie i ko­bieco. Chyba przy­zwy­cza­iła się do tego, że w wie­lo­let­nich związ­kach przy­cho­dzi czas na nudę, ma­razm i sta­gna­cję.

– Wi­dzę się zu­peł­nie ina­czej... – W jej gło­sie wy­czu­walny był smu­tek.

– Nie­po­trzeb­nie. Chodź. – Po­cią­gnął ją za rękę i za­pro­wa­dził do star­szej ko­biety, która miała stra­gan z bi­żu­te­rią wy­ra­bianą ręcz­nie. Wi­siało tam nie­wiel­kie lu­sterko, ale na tyle duże, że było wi­dać całą twarz. – Wi­dzisz?

– Wi­dzę. – Pró­bo­wała mu się wy­szar­pać, bo czuła się za­że­no­wana całą sy­tu­acją.

– Co wi­dzisz? – Na­gle spo­waż­niał.

– Sie­bie. Zwy­kłą la­skę zdra­dzoną przez męża. Już dwie go­dziny po ślu­bie wie­dzia­łam, że będę roz­wódką.

– Ja tu wi­dzę piękną ko­bietę, sub­telną i na­tu­ralną, za którą oglą­dają się wszy­scy Włosi na tym targu! I nie roz­wódką, bo w ta­kiej sy­tu­acji można ślub unie­waż­nić. Więc na­dal mo­żesz być pa­nienką na wy­da­niu. Po­trak­tuj to jako próbę ge­ne­ralną przed ślu­bem z tym wła­ści­wym męż­czy­zną.

Jesz­cze w ten spo­sób na całe wy­da­rze­nie nie spoj­rzała. Za­mknęła na chwilę oczy, a gdy je otwo­rzyła, za­uwa­żyła za­nie­po­ko­je­nie na jego twa­rzy.

– Do­brze się czu­jesz? – za­py­tał.

– Wszystko w po­rządku – od­po­wie­działa. – Nie, cho­lera ja­sna, nie! Nie jest w po­rządku, jest mi cho­ler­nie źle, bo zo­sta­łam zdra­dzona nie przez jedną osobę, a przez dwie. Męża i naj­lep­szą przy­ja­ciółkę. Jesz­cze w do­datku patrz. – Wy­szarp­nęła ze swo­jej to­rebki te­le­fon. – On co chwilę do mnie pi­sze, prze­pra­sza, a ja mam ba­ła­gan w gło­wie. Ro­bert chce, bym do niego wró­ciła... – za­wie­siła głos.

– A ty czego chcesz? – spy­tał Ales­san­dro ła­god­nie. Ton jego głosu spra­wił, że dziw­nie się po­czuła. Od dawna nikt nie spy­tał jej, czego chce.

– Nie wiem – od­po­wie­działa, zer­ka­jąc na dzwo­niący w jej ręku te­le­fon. Na wy­świe­tla­czu po­ja­wiła się twarz Ro­berta.

Ales­san­dro za­wa­diacko się uśmiech­nął, wy­ry­wa­jąc z jej ręki wi­bru­jący sprzęt.

– Co ty ro­bisz?! – krzy­czała, ma­cha­jąc jak wa­riatka.

A ten po­wol­nym kro­kiem i ze sto­ic­kim spo­ko­jem pod­szedł do ostat­niego stra­ganu, jaki stał na kli­fie, i wrzu­cił te­le­fon do wody.

Ania tylko za­uwa­żyła, jak jej naj­now­szy iPhone szy­buje w po­wie­trzu, a sy­gnał nie­odbie­ra­nego po­łą­cze­nia nik­nie. Męż­czy­zna od­wró­cił się do niej i otrze­pał ręce, jakby zro­bił ja­kieś kon­kretne po­rządki.

– No to je­den pro­blem mamy z głowy. – Uśmiech­nął się.

Ten jego uśmiech za­czy­nał dzia­łać jej na nerwy. Nie dość, że był za­wa­diacki i miała wra­że­nie, że ją pod­rywa, to jesz­cze on sam był bez­czelny i za bar­dzo za­do­wo­lony. Wszystko spra­wiało mu ra­dość. Czy na­prawdę można być tak cią­gle uśmiech­nię­tym?

– Czy ty je­steś nor­malny? – wy­pa­liła, po­pra­wia­jąc włosy. Trzeba przy­znać, że zde­ner­wo­wana wy­glą­dała na­prawdę sek­sow­nie. – Wi­sisz mi sie­dem ty­sięcy zło­tych! Tyle kosz­tuje nowy iPhone.

Wbił w nią swoje zie­lone oczy i wy­szcze­rzył białe jak śnieg zęby.

– Nie mu­sisz mi dzię­ko­wać.

Za­go­to­wała się.

– Nie mu­szę ci dzię­ko­wać? Za co? Za to, że nie będę miała kon­taktu z ro­dziną, z Be­cią... Cho­lera ja­sna!