Projekt Mąż ebook

Tak to się właśnie zaczęło

Zakalec! Z wierzchu tak piękne ciasto, że jadłoby się przez zamknięty piekarnik, a w środku po raz setny wyszedł mi zakalec! Na początku jak zwykle rozczarowanie, choć powinnam się przyzwyczaić po tylu latach prób upieczenia czegoś sensownego. Marna ze mnie gospodyni, a kolejne porażki tylko uświadamiają mi, że pieczenie nie jest moją mocną stroną. Mama zapewne będzie zawiedziona, a dziadkowie pewnie się przewracają w grobie, kiedy widzą mą pełną kompromitację. W sumie, jakby się głębiej zastanowić, to nie ma w tym nic dziwnego. Piec trzeba z sercem, a moje już dawno się przeterminowało…

Kolejny wieczór z cyklu: „Jestem sama, więc zostanę feministką”. Postaram się znienawidzić wszystkich samców oblegających planetę, być samowystarczalna, będę bawiła się ich uczuciami i kokietowała na każdym kroku, żeby z olbrzymią satysfakcją patrzeć jak obwód ich rozporka znacznie wzrasta. Naprawdę przez chwilę tego chciałam, naprawdę. Miałam przecież powód: nieudane małżeństwo. Kolejny – prezenty od mężczyzn. A dostałam ich wiele. Siniaki do wyboru, do koloru i tabletki na depresję – również w kolorach tęczy. Odwracam głowę. Mała się przebudziła. Niech tylko zaśnie ponownie, bo taka pobudka o północy wróży tańce hulańce i kalambury do białego rana. Zasnęła. Lubię patrzeć, jak śpi. Wtedy nie zadaje pytań o tatę – kiedy się pojawi, czy ją kocha, czy kupi jej pluszowego misia z wystawy najdroższego sklepu w mieście. Nie pyta, tylko śpi. A ja nie muszę kłamać. Nie muszę zalewać się cholernymi wyrzutami sumienia, że okłamuję własną córkę: „Tak, kochanie, tatuś cię bardzo kocha i na pewno jak będzie miał więcej czasu, to odwiedzi cię z wielkim misiakiem. Tak, tym, co ci się tak podobał, jak byłyśmy na spacerku. Tak, Haniu, tatuś cię kocha. Tatuś cię kocha…”. Kurwa, wypowiadam to jak jakąś mantrę, a tymczasem ojciec Hanki ma nas gdzieś. Zniknął, kiedy była maleńka, twierdząc, że jest jeszcze zbyt młody na zajmowanie się dzieckiem, budowanie domu i wychodzenie z psem, mimo że nigdy nie mieliśmy psa. Później to jakoś samo poszło. Pozew, sprawa, alimenty, kolejna sprawa i kolejny pozew, bo nie płacił alimentów. Dwa lata – jebane dwa lata włóczenia się po sądach, szukania tanich, lecz niekoniecznie skutecznych adwokatów, leki, leki, leki… Diagnoza – silna depresja.

Tak słodko śpi… Herbata z cytryną i trzy łyżeczki cukru nijak się mają do diety, którą stosuję. W sumie już od dawna jej nie stosuję, ale sama świadomość, że taka istnieje, powoduje, że czuję się lepiej. Kończą się fajki. Jest północ, więc mały, cuchnący potem i alkoholem osiedlowy sklepik jest zamknięty od godziny. Do rana może wystarczy. Jeśli zasnę, to wystarczy. Nie sypiam w sumie zbyt wiele, a jeśli już mi się przypadkiem zdarzy, to na kilka bardzo szybkich godzin. Może na trzy, czasem na cztery. Dziś raczej nie zasnę. Patrzę w okno i podziwiam jedyną pozytywną rzecz wynikającą z nieposiadania rolet w oknach – pada śnieg. Sypie coraz bardziej. Do rana pewnie nas tak zasypie, że kolejny raz małą do przedszkola będę niosła na rękach. Kółka w spacerówce są zbyt małe. Jak mnie wkurwia ta spacerówka! Płatki śniegu są piękne i kocham zimę, ale po targaniu pięcioletniej Hanki pół kilometra do przedszkola nienawidzę jej tak bardzo, jak ją uwielbiam. Idę zapalić. To już czwarta fajka w ciągu godziny. Chyba jestem uzależniona. Kocham palić. Po mamie. Ona zawsze dużo paliła. Zawsze zwalam winę na nią, gdy wściekam się na mój nałóg. Popijam herbatą, bo nie lubię smaku papierosów. Sięgam po laptopa, by zalogować się na najpopularniejszym portalu społecznościowym, czyli jedynym legalnym ogólnoświatowym burdelu online. Pięciuset znajomych intensywnie opowiada o swoim marnym losie, wrzuca kilka linków z depresyjną muzyką, kilka fot w toalecie na tle dobrze znanych kafelków. Nie zgadniesz, u kogo w kiblu cykali. Lans. Ale czemu w WC? Lecę w dół, przeglądam i czytam mało interesujące wiadomości z życia osiedlowych gwiazd. Kilka ciąż, dwa porody, rozstania i powroty, związki trochę bardziej skomplikowane i te trochę mniej. Nuda. Na mailu też nic nowego. Mnóstwo spamu, kredyty, pożyczki całkiem za darmo – tylko brać. Jak co miesiąc – mail z kontroli należności. „SeeMe – poznawaj nowych ludzi i flirtuj do woli” – ktoś mnie zaprasza na stronę. Znowu faceci! Do flirtowania mi daleko. Nie mam na to ani czasu, ani ochoty. Po moim nieudanym mężu wszystkich samców alfa spakowałam w jeden worek i wysłałam priorytetem na Syberię. Każdy z nich to palant – nazwa nawet trochę sportowa. Zamykam laptopa, idę do łóżka. Buziak i dobrej nocy, skarbie… Jak ona pięknie śpi…

Jeb, jeb, jeb, jeb! Takie oto jebanie przerwało mi próbę zmuszenia się do snu. A już tak dobrze mi szło. Na telefonie zobaczyłam, że jest pierwsza trzydzieści, co zdenerwowało mnie jeszcze bardziej. Nowi sąsiedzi urządzają nocną jazdę. I tak kilka razy w tygodniu po kilka godzin. Wyczuwam cudowne połączenia nadczynności jąder z wyjątkową elastycznością pochwy. Wybaczam fakt, że nie dają mi spać, ponieważ i tak nie umiem zasnąć. Wybaczam fakt, że ostatnio obudzili Hanię. Jestem w stanie wybaczyć nawet wrażenie sypiącej się starej farby na suficie. Ale nie jestem w stanie wybaczyć tego, że kuszą. Co najmniej kilka razy w tygodniu przypominają mi o moich brakach. Wtedy przez moment jakby mniej nienawidzę facetów.

Teraz na pewno nie zasnę, nie ma chuja. Laptop, znany portal społecznościowy i znowu przeglądanie newsów pięciuset bliskich znajomych, którzy unikają na ulicy mojego wzroku, żeby przypadkiem nie byli zmuszeni do powiedzenia słowa „cześć”. Nudy. Poczta i znowu pożyczki. „SeeMe” – co to, do cholery, jest? Włażę. Szybka rejestracja, kilka mało istotnych danych w celu stworzenia profilu. Muszę dodać zdjęcia – dodaję. Dwa całkiem niebrzydkie, lekko frywolne i budujące moje ego zdjęcia lądują w folderze prywatnym. Dokonuję oględzin, czytam zasady, które brzmią typowo, czyli mało zrozumiale. Zanim cokolwiek zdążyłam doczytać, w prawym górnym rogu pojawia się koperta z pięcioma wiadomościami od nieznanych typów. Wszystkie brzmią tak samo. Oni się zmówili, czy co? Tu panuje zasada Ctrl-C plus Ctrl-V? Zanim komukolwiek odpiszę, najpierw przeglądam ich profile, czytam wiadomości ogólne – najprawdopodobniej wyssane z palca. Pewnie tylko chcieliby być, ale nie są tymi, za których się podają. Nawet nie wiedziałam, że tylu facetów tutaj ma tak wysoki dochód, a przecież cykają focie w pokojach bardziej przypominających baraki niż jakieś mieszkanie. Kilku miało znaczne braki w uzębieniu, zeza zbieżnego, łysienie plackowate, inni opuchliznę wynikającą ze zbyt dużej mieszanki siłowni i odżywek po promocji nieznanego pochodzenia. Dominował opis ogólny: „Napisz, a się dowiesz”.

Dziwnie tu jest. Po jakichś piętnastu minutach trafiłam na kilku osobników dość przystojnych, całkiem przyzwoicie wyglądających. To były takie perełki wśród wszechobecnej patologii i alfonsów ze złotymi sznurami na szyi, które połyskiwały niczym lampki na choince w wieczór wigilijny. Coraz bardziej zainteresowana poszukiwaniem tych „normalnych”, zaczynam ziewać. Czas: czwarta tzrydzieści. Kurde! Budzik zadzwoni za dwie godziny. Wyłączam laptopa. Jeszcze chwilę przed zaśnięciem widzę pod powiekami slajdy zdjęć z SeeMe. Sąsiedzi doszli. Cisza. Dobranoc.

Śnieg. Miliardy płatków śniegu. Ja, na moich plecach Hanka, na plecach Hanki jej plecak. Przysięgam, że za chwilę się wypierdolę. Pomimo mrozu minus dwadzieścia, czuję jak pot spływa mi po czole i całym ciele. Zaraz pewnie zamarznie, przewieje mnie, dostanę zapalenia oskrzeli albo płuc, tonę drogich leków i dwa tygodnie zwolnienia. Czarny scenariusz przewala się przez moją głowę. Dochodzę do przedszkola, zostawiam moje maleństwo i odarta z sił wracam do domu. Dziś mam wolne, więc mam zamiar ogarnąć kawalerkę, która ani trochę nie przypomina mieszkania. Jest nieco większa od komórki na wsi u rodziców. Niewielka łazienka, w której dwie osoby to już tłok, aneks kuchenny połączony z wejściem do mieszkania zwany potocznie korytarzem i jeden niewielki pokój. Łóżko, meblościanka i setki rupieci, które udało mi się w ostatniej chwili odzyskać z mieszkania mojego eksmęża. Nie wyrzucę, bo szkoda. Wchodząc do domu, już wiem, że nie dam rady posprzątać. Jestem zmęczona, śpiąca i zrezygnowana. Ściągam mokre do kolan spodnie i wskakuję pod kołdrę. Sięgam po pilota, włączam tv i próbuję zasnąć. Ciekawe, co słychać na SeeMe?! Wkręcam się. Ciekawość jest silniejsza od chęci odpoczynku. Odpalam papierosa, sięgam po stary kufel służący za popielniczkę, otwieram laptopa, włączam SeeMe. Dwadzieścia dwie wiadomości od nieznajomych, napalonych facetów, od samców alfa.

Już się wkręciłam. Coraz bliżej poznawałam ten portal, godzinami czatowałam z facetami. Machina podrywu, nieszczerości i flirtu ruszyła. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak bardzo odmieni moje życie. Na zawsze.

Radek, 30 lat

Był nawet sympatyczny. Starał się być. Jeden z pierwszych, który od czasu do czasu gadał mniej bez sensu i jakby mniej seksistowsko. Zaczął zwyczajnie, bez podrywu i wielkich uniesień. Niebrzydki, choć zbyt niski, zbyt blond i zbyt chudy. Tak, to zdecydowanie nie był mój typ. Ale był sympatyczny. Przypominał chłopca z sąsiedztwa, ponieważ mimo swoich trzydziestu lat buzię miał niewinną jak dziecko i – jak pokazywały zdjęcia – nieskazitelnie delikatną. Zaczęłam się zastanawiać, czy on kiedykolwiek się zmienił. Z wielką łatwością przyszło mi wyobrażenie sobie, jak mógł wyglądać jakieś dwadzieścia pięć lat temu. Jakby czas się dla niego zatrzymał. Dlatego był słodki i dlatego nie traktowałam go jak faceta. Był jak koleżanka, tylko że z penisem i krzywymi nogami. Pisaliśmy ze sobą kilka razy w tygodniu i za każdym razem kiedy nie wprost, lecz domyślnie sugerował spotkanie, ja kłamałam, że Hania płacze, rura w kiblu pękła, sąsiadka przyszła i muszę uciekać. Temat się urywał. Podświadomie czułam, że z tego pieca chleba się nie najem. Z dnia na dzień stawał się dla mnie coraz bardziej aseksualny, ale nadal go lubiłam. Chyba właśnie za to. Aż nadszedł dzień, kiedy…

– Kurwa, Radek dzwoni. Odebrać? Nie odebrać? OK, odbiorę. Halo!

– No, witam cię. – Jak zwykle z wielką uprzejmością. – Co słychać?

– No, hej. A u mnie, jak to u mnie. Nic nowego. – Podobnie jak on starałam się być miła. Nie lubiłam rozmów z facetami przez telefon. Na szczęście ze względu na to, że mam dziecko, zawsze mogłam powiedzieć, że mała płacze, woła mnie, chce jeść, pić, a jej życie jest w niebezpieczeństwie.

– Wiesz, bo tak sobie pomyślałem… Co robisz w weekend?

– W weekend? Yyy… Ten weekend? – Przedłużałam bardzo to „yyy”, żeby mieć czas na jakąś dobrą ściemę.

– No tak, ten weekend.

– No więc, ten weekend mam w sumie wolny. – Czas z „yyy” był jednak zbyt krótki.

– Wpadnij do mnie, jeśli nie masz nic innego do roboty.

– Jasne, spoko. Mam nadzieję, że nic nam nie pokrzyżuje tych planów. – Mówiłam to z przekonaniem, że te plany i tak będą pokrzyżowane. – A co u ciebie?

– Właśnie wróciłem do domu i gotuję. Nie wiesz jeszcze, że jestem mistrzem robienia strogonowa.

– Gotujesz? To mnie zaskoczyłeś. Nie wiem, czy znam faceta, który potrafi gotować. Jeden próbował. Jak mama zachorowała i wylądowała w szpitalu, tata ugotował mi i mojej siostrze pomidorową. Łycha stała, a jeść się nie dało. I tak oto głośne i biedne dzieci rzucające kulkami ryżowymi z sosem pomidorowym modliły się o szybkie i cudowne wyzdrowienie mamy.

– Ha, ha, ha, rozbawiłaś mnie.

– No, nam do śmiechu nie było – powiedziałam z lekkim uśmiechem. Naprawdę lubiłam z nim rozmawiać. Zajmował mój czas, którego już nie przeznaczałam na czarnowidztwo, ale na śmiech. No właśnie – potrafił wywołać śmiech, ale nie był to uśmiech – jeśli wiecie, co mam na myśli.

Radek pojawił się w tym okresie mojego życia, który chętnie wywaliłabym z pamięci. Czasem. Bo z drugiej strony wiem, że każda przeszkoda, która pojawia się w naszym życiu, nie jest porażką, ale próbą. Kolejną cholerną próbą, egzaminem wytrzymałości. Dziś wiem, że muszę być cholernie wytrzymała.

I tak minął poniedziałek. We wtorek Radek zadzwonił ponownie.

– No, cześć, dziś też tak wcześnie z pracy wróciłeś?

– Tak, ja mam nienormowany czas pracy. Siedzę, wcinam i karmię koty.

– Masz koty? – zapytałam i pomyślałam, że przecież nienawidzę kotów.

– Tak, mam trzy koty i właśnie jedzą ze mną strogonowa.

– I powiedz mi jeszcze, że jecie z jednego talerza – powiedziałam szyderczo, licząc na negatywną odpowiedź.

– No, tak. Kocham swoje koty i nie mam z tym problemu. Łatek właśnie skubie mój chleb, a Kicia wylizuje krawędzie talerza.

– Chyba sobie jaja robisz?

– Nie, dlaczego? – powiedział to naprawdę poważnie, nawet z lekką złością w głosie, jakby chciał zapytać, jak śmiem mu nie wierzyć.

– Nie no, OK. Jeśli to lubisz, ja nie mam nic przeciwko.

I tak oto z lekkim niesmakiem zakończyłam rozmowę z Radkiem. Cały czas łudziłam się, że mnie zwyczajnie wkręca w ten romantyczny wspólny posiłek z kotami. I tak łudziłam się do środy:

– Siemka, gwiazdo. Co tam? Sobota aktualna?

– Oczywiście – nie miałam czasu na małe kłamstewko, ale w sumie mam czas do soboty do rana.

– To świetnie. Przepraszam, że znowu jemy. Jakoś lubię z tobą rozmawiać, jak jem, a koty zgłodniały i wcinamy resztki strogonowa.

Kurwa! Ileż można jeść strogonowa? I to wyobrażenie kocich kłaczków pomiędzy niepełnym uzębieniem…

Czwartek: zadzwonił na chwilę. Jadł strogonowa.

Piątek:

– Kika, tak się cieszę, że jutro cię zobaczę po raz pierwszy. I proszę, nie jedz obiadu, zrobię coś pysznego. Muszę zmienić twoje myślenie, że faceci potrafią ugotować tylko nieudaną pomidorową.

– O, to świetnie. Ale nie będę musiała dzielić się z twoimi kotami?

– Nie, spokojnie, koty dostaną swoją porcję. Chcesz wiedzieć, co ci przygotuję, czy mam zrobić niespodziankę?

Jasne, że chcę wiedzieć, co mnie ominie, pomyślałam z uśmiechem.

– Nie trzymaj mnie w niepewności! Mów!

– Strogonow!

To jest jakiś żart….

Oczywiście, jak możecie się domyślić, nie spotkałam się nigdy z Radkiem. Nie było mi tym samym dane zjeść jego słynnego strogonowa. Do dziś również nie mam z nim kontaktu. Nie tęsknię. Był pierwszym mężczyzną, z którym kontakt utrzymał się dłużej tylko ze względu na jego niewinność, szczerość i inteligencję. Był on bowiem na tyle inteligentny, żeby szybko zorientować się, że nie traktuję go jak obiektu moich westchnień i miłosnych uniesień.

Marek, 35 lat

Poznany przypadkiem, bo na randkowych portalach internetowych poznaje się ludzi tylko przez przypadek. Tu nie ma mowy o przeznaczeniu, wszystko, co się dzieje, to przypadek. Nie masz wpływu na to, kogo poznajesz, nie wiesz, czy zdjęcie, na które patrzysz, jest autentyczne i czy wszelkie dane są prawdziwe. Czasem gdzieś tam słyszałam, że pan X z panią Y poznali się w necie i żyją długo i szczęśliwie. Możliwe. Ale jeśli zakładasz, że poznasz tu swojego przyszłego małżonka – zmień myślenie.

Marka poznałam – jak wspomniałam wcześniej – przypadkiem. Ujął mnie swoją niezwykłą inteligencją. Jak się okazało w późniejszych rozmowach, był komornikiem urzędu skarbowego w dużym mieście. Mój eksmąż przejął za małą zwrot podatku, więc Marek w sumie na coś się przydał, ponieważ przeprowadził mnie przez biurokrację i pomógł odzyskać nieprawnie przywłaszczone pieniądze. Rozmawialiśmy dość często. Głównie na GG i przez Skype’a, dzięki temu miałam pewność, że rzeczywistość wygląda równie przystojnie jak na zdjęciu. Był zabawny. Czułam się przy nim nawet wyróżniona, ponieważ pokazywał mi rozmowy z innymi laskami, które „wyrywał” na SeeMe i bawił się ich naiwnością. Kłamał, że pracuje w prosektorium albo że jest artystą malarzem i wysyłał im jakieś zdjęcia rysunków dzieci z przedszkola, mówiąc, że to jego abstrakcje. Dziewczyny, zauroczone badziewiem, chcąc mu się przypodobać, wychwalały pod niebiosa tę niebanalną sztukę. Oczywiście wcześniej sprawdziłam informację o jego zatrudnieniu i okazało się, że jako jedna z niewielu nie zostałam oszukana. Mimo tych wszystkich zalet, coś mi jednak nie pasowało. Doszukiwałam się wad, czułam, że coś mi w nim nie gra. Przystojny, dobrze zbudowany, dojrzały i na poziomie, ale samotny. O co tu chodzi? Czy jest aż tak wybredny? Musiałam to sprawdzić.

Na SeeMe zaczęłam spędzać coraz więcej czasu. Jednak nie chciałam związku. Byłam bardzo zmęczona małżeństwem. Ale gdzieś w głębi marzyłam o spotkaniu królewicza na białym koniu, który zabierze swoją księżniczkę do zamku. Jednak za każdym razem, kiedy bliżej poznawałam jakiegoś faceta – zamek się walił, a bajka okazywała się tylko marnym scenariuszem napisanym przez życie. Z jednej strony Marek ujął mnie swoją osobą i chciałam poznać go bliżej, ale z drugiej bałam się rzeczywistości. Od momentu, kiedy go poznałam, poczułam, że inni faceci na tym portalu nie bardzo mnie interesują.

– Kolejny raz odmawiasz mi spotkania – powiedział podczas jednej z rozmów.

– Nie, to nie tak… – Wiedziałam, że to właśnie tak. – Ja zwyczajnie… no, wiesz… brak czasu.

– Jeśli jutro się ze mną nie spotkasz, to znaczy, że masz coś do ukrycia.

– No dobra! Ale tylko na chwilę. Jutro mam strasznie dużo pracy.

– Dobrze. O trzynastej?

– O trzynastej.

Krótko, zwięźle i na temat. Nie miałam innego wyjścia, kiedyś musiał nadejść ten moment. Im mniej czasu pozostawało do naszego spotkania, tym bardziej się do niego przekonywałam. W sumie wieczorem już nie mogłam się doczekać.

Godzina dwunasta następnego dnia: makijaż poprawiany razy… dziesięć? No, może jedenaście. Włosy jak zwykle nie układają się tak jak trzeba, nie mam co na siebie włożyć, jakoś boli mnie brzuch, moje biodra są dziś jakby większe niż zazwyczaj… Aaa!!! Zaraz zwariuję… Głęboki oddech, liczę do dziesięciu – nie działa. Zaczynam ćwiczyć miny przed lustrem, robić wielkie oczy, żeby zobaczyć, jak wyglądam, gdy jestem zdziwiona, gdybym chciała mu pokazać, że czymś mnie zaskoczył. W sumie już powinnam wyjść. OK, idę. Poszłam.

Miejscem spotkania miał być plac koło urzędu skarbowego – w sumie mnie to nie zdziwiło. Idąc ulicą, po raz dwudziesty trzeci poprawiłam swoje bujne loki i osiemnaście razy spojrzałam w lusterko dyskretnie schowane w kieszeni katany. Dość blisko, by je wyjąć, lecz dość głęboko, by nikt się nie zorientował. Skupiona na swoim wyglądzie bardziej niż na czymkolwiek innym czułam, jak zaczynają pocić mi się dłonie. Nie zauważyłam nawet, gdy zza roku wyszedł Marek. Stanęłam z nim twarzą w twarz i od razu poznałam jego kurwiki w oczach. Miał w nich coś niepokojącego, co wywoływało u mnie uczucie coraz większego zaciekawienia, ale też nie pozwalało na zbliżenie. Wiedziałam jedno – jest przystojny bardziej niż na zdjęciach i przed monitorem na Skypie – ale mu nie zaufam. Nie wiem dlaczego, ale tak czułam.

– To gdzie idziemy – zapytał – może jakaś knajpka? Jakieś piwko?

– Piwko? Przecież przyjechałeś autem – stwierdziłam ze zdziwieniem i oburzeniem. Mężczyzna, który na pierwszym spotkaniu, zaraz po słowie „cześć”, proponuje alkohol, nie chce porozmawiać z kobietą i jej poznać. Chce się zwyczajnie zabawić, zobaczyć, jak ta zachowuje się po alkoholu, a co gorsze – wyciągnąć z niej wszelkie niezbędne informacje. Nie zawsze chodzi od razu o zaciągnięcie do łóżka. Często bywa tak, że o łóżku nawet nie myśli, choć ciężko w to uwierzyć przez wzgląd na ich naturę. Ale uwierzcie – łóżko nie dla wszystkich jest priorytetem… na pierwszym spotkaniu.

– Zdaję się na ciebie. Znasz jakieś przytulne miejsce?

– Tu niedaleko jest park. Może usiądziemy na ławce i zwyczajnie porozmawiamy? – zapytałam dość stanowczo, jakbym nie brała pod uwagę innej możliwości.

I tak też się stało. Usiedliśmy na dość niewygodnej ławce bez oparcia, ale tylko ona była wolna. Przez pierwsze pół godziny patrzyliśmy na strumyk nie słynący ze swojej czystości i zabawialiśmy się w półsłówka typu: tak, nie, nie wiem, być może. Jak na sprawdzianie z historii w ogólniaku. Przez kolejne dwie godziny udawałam, że śmieszą mnie jego mało śmieszne żarty, na siłę szukałam tematów, które mogłyby stać się wspólnymi. Z każdym jego gestem i słowem wyczuwałam coraz większy fałsz. Szukając w głowie odpowiedzi, dlaczego tak się dzieje, skierowałam wzrok w jego stronę, chcąc spojrzeć mu głęboko w oczy. Tylko one mogły mi odpowiedzieć na to pytanie. Kiedy to się stało, zapaliła się czerwona lampka z napisem „czas na mnie”, więc spoglądając na zegarek, powiedziałam:

– Kurde, już tak późno. Muszę zmykać, mała w przedszkolu na mnie czeka.

– Dobrze, jeśli musisz.

– Tak, muszę. Ale było mi bardzo miło cię poznać. Odprowadzę cię kawałek i uciekam.

Nie starał się mnie zatrzymać. I dobrze. Kiedy wracaliśmy wąską ścieżką przez park, nie wypowiedziałam już ani słowa. Czułam się zawiedziona. Był piękny i pusty. Mentalnie pusty. Nie było miedzy nami nic, co mogłoby nas połączyć. Wręcz przeciwnie. Jakby ktoś ustawił dwa magnesy w przeciwnych kierunkach, żeby zaczęły się odpychać.

– Możemy tutaj się rozstać? – zapytał.

– No jasne. Ale nie chcesz, żebym odprowadziła cię dalej? Idziemy w sumie w tym samym kierunku.

– Nie, spoko. Sam dojdę.

Coś nie grało. Zaczęłam odczuwać niepokój. Czyżby coś ukrywał? Brałam pod uwagę wszystkie możliwości, ale nigdy w życiu nie spodziewałam się tego, co miało nadejść tego samego dnia wieczorem.

Wracając z Hanią z przedszkola, zadawałam sobie mnóstwo pytań, jednak wszystkie pozostały bez odpowiedzi. Może przyjechał busem, bo wcale nie jest komornikiem? Może w aucie siedziała żona z dzieckiem, teściową i psem, a on skłamał, że ma coś do załatwienia w urzędzie w moim mieście? Ech… za dużo tego. Siedziałam w domu i ogarniałam wszelkie obowiązki perfekcyjnej kury domowej, ale w chwili słodkiego nicnierobienia włączyłam laptopa. Byłam pewna, że nudna randka oznacza brak ponownego kontaktu z Markiem, więc bardzo się zdziwiłam, kiedy zobaczyłam na swoim monitorze wiadomość. Nadawca: Marek.

– Cześć. Już w domku? – zapytał.

– Tak, właśnie skończyłam robić obiad, sprzątać, prać i zastanawiać się, czy się odezwiesz, czy cię zanudziłam.

– Czemu miałbym się nie odezwać?

– W sumie nie wiem. Jakoś wydawało mi się, że było dość… drętwo.

– Nieprawda. Było fantastycznie!

Fantastycznie? Kurwa, kiedy? – pomyślałam. Przecież nie rozmawialiśmy o niczym konkretnym, ale za to znam na pamięć każde drzewo w parku i wiem doskonale, z ilu cegłówek zbudowany jest budynek obok.

– Cieszę się, że jesteś zadowolony ze spotkania.

– Ale ty chyba nie bardzo.

– Nie, Marek, to nie tak. Wiesz, to było nasze pierwsze spotkanie. Byłam może lekko zestresowana.

– A już się we mnie zakochałaś?

– Słucham?! – Pisałam to słowo z takim oburzeniem, że w pewnym momencie bałam się, że zepsuję klawiaturę. Ale może to tylko taki żart dla rozładowania atmosfery, pomyślałam.

– Nie zakochałaś się, bo nie widziałaś, czym przyjechałem. Gdybyś zobaczyła, to byłym dla ciebie niczym Bóg, tak jak dla innych.

Pięć sekund i moje relacje z Markiem uległy natychmiastowej zmianie. Nie wierzyłam w to, co czytam, a czytałam to kilkakrotnie. Tak jakbym widziała słowa w zupełnie innym języku i do mnie nie docierały lub nie chciałabym, żeby dotarły. Niewiele myśląc (a nie miałam już nic do stracenia), odpowiedziałam następująco:

– Widzisz, Marku, może i bym się w tobie zakochała, gdybyś przyleciał pod moje okno tupolewem. W innym przypadku nie masz szans na moją miłość. I tym oto słodkim akcentem pora, abyśmy się pożegnali. Nie widzę dalszego sensu utrzymywania kontaktu z tobą, ponieważ nie łączą nas ani chemia, ani wspólne tematy. Tupolewa też nie masz, a liczyłam na to. Bez odbioru.

– Oj, nie stresuj się tam. Żartowałem przecież. Jesteś tam?

Ale