Pół życia ebook

WNĘTRZE

Jej umysł mieszka w cichym pokoju,

Wąskim pokoju, wysokim,

Na ścianach makatek kilka wzorów,

Lampy gaszą mrok głęboki.

Jej umysł żyje ostrożnie, cierpień

Unika, bólu, złych gestów,

I rygluje też drzwi przed jej sercem,

Zapłakanym w strugach deszczu.

Dorothy Parker

PROLOG

Mężczyzna, który zniknął

Czasem wydaje jej się, że go widzi. Jakiś kark w zatłoczonym metrze wygląda znajomo, podobny półprofil w ciasnocie imprezy, wtedy jej serce rozpędza się, chce ruszyć. Ale to nigdy nie jest on, lecz tylko duch przeszłości, życzenie buzujące w podświadomości. To zdarza się coraz rzadziej.

Targi książki w deszczowym Göteborgu. Wydawnictwo zarezerwowało jej pokój w tym samym budynku, w którym znajduje się hala. Przy takiej potwornej pogodzie i wypełnionym kalendarzu i tak nie miałaby szansy na zwiedzanie miasta. Szum w przestrzeni targowej był jak masywna ściana, usypiający i podniecający jednocześnie. Siedziała przy stoisku wydawnictwa, podpisując swoją pierwszą książkę, tak naprawdę to tylko zbiór felietonów z popołudniówki. Nie skończyła jeszcze trzydziestu lat, wciąż uważała się za młodą i obiecującą.

Każdego wieczora gdzieś na terenie targów odbywało się przyjęcie koktajlowe, potem szła z resztą na jakąś wydawniczą imprezę, a koło północy wszyscy trafiali do baru w hotelu Park. Kompletnie się upijała, zasypiała zbyt późno, a rano wszystko zaczynało się od nowa. Uwielbiała to.

W ostatni wieczór po raz pierwszy wymknęła się z targów. Jeden z jej idoli, dwukrotny laureat Nagrody Augusta, zaprosił ją na kolację. Wyznaczył miejsce: mało popularną restaurację, gdzie z pewnością nie natkną się na nikogo znajomego. Szybko się okazało, że dwukrotny laureat nagrody był naiwnym egocentrykiem i parodią samego siebie. Kiedy z poważną miną wyznał, że kobiety czytają jedynie białą serię, zrozumiała nie tylko, jak bardzo jest stary, ale również, że powinna już wyjść. Zapłaciła swój rachunek i poprosiła, żeby zniknął, zanim ona wyjdzie z toalety.

W łazience została na tyle długo, by mieć pewność, że zdążył się zabrać z restauracji.

Barman spojrzał na nią ze zrozumieniem, gdy w końcu, uchyliwszy drzwi, wyjrzała z toalety. Zanim zamówiła, sam nalał jej lampkę czerwonego wina i przesunął kieliszek w jej stronę. Uśmiechnęła się z wdzięcznością.

– Co za idiota! – odezwała się.

Tych kilka słów stało się początkiem ich relacji.

Posmakowało jej wino, poprosiła, by zapisał na kartce jego nazwę. Jego kulfoniaste wersaliki wyglądały tak samo na liście, który napisał zaledwie pół roku później: „Wybacz mi. Nie mogę powiedzieć dlaczego. Nie szukaj mnie. Nie nienawidź mnie”.

Oczywiście znienawidziła Jakoba. I oczywiście go szukała.

Jakob nie był idealny, w sposób, który bardzo jej odpowiadał. Włosy opadały mu ciemnymi falami bez ładu. Wewnętrzne kąciki oczu skierowane były nieznacznie w dół, ukośnie ku nosowi, a tęczówki miał czarne jak węgielki. Potem się dowiedziała, że to przez samskie korzenie.

Kiedy mówił, jego mocno wypukłe jabłko Adama podskakiwało. Miał fantastyczny uśmiech, za każdym razem, gdy udało jej się go wywołać, brała to za zwycięstwo. Siedziała przy barze z drugim kieliszkiem wina, podczas gdy personel zamykał restaurację, została tam także, gdy on już liczył kasę.

To ona zaproponowała, żeby poszedł z nią do hotelu. Następnego dnia miała wracać do domu, nie chciała stracić okazji. Wzięła za pewnik, że to tylko jednorazowa przygoda.

Nie był to porywający seks, nie ten pierwszej nocy. Ale podobało jej się spanie z nim. Obejmował ją, jakby chciał wchłonąć jej ciało. A ona po raz pierwszy nie zamierzała uciec.

Przez całą jesień spotykali się u niej w domu, gdy tylko on mógł przyjechać do Sztokholmu. Rzadko wychodzili, nigdy z nikim się nie widywali. Byli całkowicie zajęci sobą, żyli jak w próżni. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że kiedykolwiek nasyci się jego ciałem, zapachem jego skóry w dołku tuż nad obojczykiem.

Był od niej o trzy lata starszy, ale dopiero zaczął studiować dziennikarstwo, a w barze pracował dorywczo, by móc się utrzymać. Dorastał w Landsån, wiosce pod Överkalix. Na zachodnie wybrzeże przeniósł się, gdy skończył dziewiętnaście lat.

Miał fobię na punkcie klaunów. Był oddanym mięsożercą, ale nie protestował, gdy serwowała wegetariańskie dania. Wierzył w Boga, ale nie w religię. Wieczorami rozwiązywał krzyżówki, z rozbawieniem śledziła jego spontaniczną mimikę, od głębokiej koncentracji po zadowolone uśmieszki.

Dotarło do niej, że go kocha. Naprawdę go kocha. Zdawało jej się, że ktoś wreszcie ją dostrzega. Tę prawdziwą Jessicę, którą zawsze chciała być, czuła, że właściwie mogłaby nią zostać. Nigdy na poważnie nie planowała swojej przyszłości z kimś, ale coraz trudniej było wytrzymać tygodnie bez jego odwiedzin. Wszystko stało się jednym długim czekaniem. Zaczął napomykać, że może postara się o miejsce na uniwersytecie w Sztokholmie.

Przyjaciele radzili jej być ostrożną, nie spieszyć się. Wmawiała sobie, że on jest zbyt wspaniały, by był prawdziwy. Trudno było się powstrzymać, najchętniej rzuciłaby się prosto w przyszłość, bo nigdy nie przeżyła nic podobnego.

Dawniej postrzegała okres zakochania, o którym wszyscy mówili z takim rozmarzeniem, jako najgorszą formę psychologicznej tortury. Nie znosiła niewiedzy i paranoidalnych spirali myśli, które ten stan wywoływał. Pragnęła jasnych przekazów, pisemnych gwarancji, wyraźnych ram od samego początku. Ale z Jakobem było inaczej. Pozwoliła sobie na euforię, śmieszność, stereotypowe zakochanie w sposób dla niej całkowicie nowy. W połowie stycznia postanowili pomieszkać razem na próbę, do wiosny. Wypowiedział swoje mieszkanie. Miał się do niej przenieść. Kochał ją.

A pięć tygodni później zniknął.

Po kilku dniach przyszedł list.

Niewiedza doprowadzała ją do szaleństwa, spędzała sen z powiek, a brak snu skutkował jeszcze większym szaleństwem. Nie miała pojęcia, jak w tej sytuacji ma się zachować, jak przeanalizować wszystkie uczucia, strach, niepewność, smutek i kompletną bezradność. A potem poroniła w dziesiątym tygodniu. W tym chaosie nie zorientowała się nawet, że jest w ciąży. Porwała list i wyrzuciła go. Nie chciała ponownie widzieć jego słów, jednak tkwiły w niej nadal, tuż pod powierzchnią.

„Wybacz mi. Nie mogę powiedzieć dlaczego. Nie szukaj mnie. Nie nienawidź mnie”.

I

Jessica

1

Jessica gapi się w srebrny blister z białymi tabletkami, jakby miał jej dać odpowiedź. Próbuje policzyć, ile tabletek zoloftu powinno jej zostać, jeśli rzeczywiście zapomniała wziąć jedną.

Nie pamięta, żeby rano wkładała pastylkę do ust, żeby poczuła chemiczny smak, a potem spłukała go szklanką wody. Z drugiej strony dlaczego miałaby zapamiętać coś tak powszedniego? To tak samo niemożliwe jak odnotowanie, czy się rano sikało, czy nie. A może nie? Czy ludzie zapamiętują takie rzeczy?

Powinna była skapitulować już kilka lat temu i kupić sobie pojemniczek z przegródkami. Nie musiałaby się zastanawiać. Ciągle. Ale coś ją drażni w myśli o tabletkach czekających w małych przegródkach.

Jessica odkłada blister leków na umywalkę. Doktor w Klinice Zofii, ten o wilgotnych oczach i suchych dłoniach, powiedział, że jeśli nie będzie pewna, czy wzięła, ma nie brać. Fakt, że jednego dnia nie weźmie tabletki, nie wpływa na samopoczucie, widocznie lek jakoś kumuluje się w organizmie, natomiast podwójna dawka może spowodować efekt uboczny przypominający dawne ataki paniki. Wierzy mu, wciąż pamięta powolny proces przyzwyczajania, kiedy nie mogła spać ani jeść, miała wrażenie, że oczy wyskoczą jej z orbit. Potrafi sobie wyobrazić, jak podwójna dawka zapala jej mózg.

Powinna zatem zignorować to teraz, po prostu nie brać żadnych tabletek w bezpiecznym przekonaniu, że to naprawdę bez znaczenia. Ale trudno jej wyjść z łazienki i zacząć szykować się na wieczór.

A może weźmie tylkopół tabletki? Pół raczej nie zaszkodzi, to taki sam skok jak przy podwyższaniu dawki na początku, a jeśli zapomniała dziś o tabletce, to pół jest lepsze niż nic.

Jessica przeklina samą siebie. Gdyby tylko potrafiła przestać myśleć o tym, że być może nie wzięła tabletki. Teraz, kiedy wie, że prawdopodobnie nie zażyła leku, logika nie ma żadnego znaczenia. Znajome mrowienie rozchodzi się pod czaszką, ma wrażenie, jakby kora mózgowa się kurczyła, a na czole i skroniach odczuwa zimne ukłucia. Wie, że to tylko wyobraźnia, ale czuje to, więc co za różnica? Jasne, być może jest hipochondryczką, ale sytuacja ją stresuje, a to właśnie stres sprawił, że kilka lat temu się rozchorowała. Najbardziej boi się tego, że strach przed chorobą sprawi, że naprawdę na nią zapadnie.

Przez pierwszy rok od zniknięcia Jakoba zaciskała zęby tak mocno, że budziła się rano z bólem szczęki. Nikomu nie powiedziała o poronieniu. Łatwiej było zanurzyć się w cudzych problemach. Dużo łatwiej. Praca nad felietonami i artykułami na temat relacji stała się jej ucieczką, ale w końcu także ona ją przerosła.

Najgorsze w dojściu do tej słynnej ściany czy raczej rzuceniu się na nią było to, że uderzenie okazało się tak silne: całkowicie zabrało jej powietrze i nie potrafiła się potem odnaleźć. Nie umiała już zaufać sobie ani swojej kontroli.

Później dużo łatwiej było dostrzec, gdzie wszystko zaczęło się rozsypywać. Był najwyższy czas.

Jessica potrząsa przecząco głową, jednocześnie patrząc na siebie w lustrze i wypowiadając listę argumentów przemawiających przeciwko temu, jakoby miała się znów rozchorować.

Wiele się o sobie dowiedziałam dzięki mojej TPB i terapeucie. Mam lepszą samoocenę. Przepracowałam wszystko, co dotyczy Jakoba, najlepiej jak się da. Pracuję dużo mniej. Nauczyłam się odmawiać, przynajmniej czasami. Pozbyłam się przeświadczenia, że zawsze muszę być idealna. Mam odwagę być sama. Uprawiam jogę, biegam, leżałam na poduszce z igieł na brudnej leżance u najczęściej polecanego specjalisty od akupunktury w Sztokholmie. Na szczęście w końcu zaczęłam jeść tabletki szczęścia. Piję mniej kawy. I jeśli mimo to, wbrew wszelkim oczekiwaniom, i tak się rozchoruję, tym razem rozpoznam znaki ostrzegawcze, pociągnę za hamulec bezpieczeństwa, zanim wypadnę z toru. Wszystko się ułoży.

Zresztą nigdy nie chorowała. Miała tylko takie wrażenie. Wrażenie, że zaraz umrze. Tak naprawdę paniczny strach, który zamknął ją w mieszkaniu, był tylko zdrową reakcją na sytuację nie do wytrzymania. Przynajmniej tak twierdzi jej terapeuta.

Dzwonek do drzwi. Jessica wkłada tabletki do szafki w łazience i zamyka ją zdecydowanym trzaśnięciem. Przecina duży pokój, kątem oka widzi, jak zdjęcia na ścianie poruszają się: Petra i Enzo (razem gdzieś na archipelagu), mama i tata (nigdy razem), babcia, dziadek i Viktor (zbyt długo ich już nie widziała). Bose stopy stąpają bezdźwięcznie po miękkiej, pobielonej podłodze, którą tak uwielbia. Mimo że tak źle się czuła w tym mieszkaniu, zawsze miała wrażenie, jakby strach nigdy nie zagościł w tych ścianach.

Otwarcie drzwi wywołuje przeciąg. Okna na północnej ścianie wychodzące na Tjärnhovsgatan są uchylone, powietrze, które przelatuje obok niej, wydaje się jasne, pachnie letnim wieczorem.

Sean, fryzjer, stoi na klatce ze spoconą twarzą. Wysunął dolną wargę, żeby zdmuchnąć kosmyk, który spadł mu na oczy. Ręce ma zajęte dwiema ciężkimi skrzynkami, dzięki ich zawartości ma ją upiększyć na dzisiejszy wieczór.

– Czy Micke denerwował się przed wyjściem?

Sean masuje jej nasadę włosów. Jessica właśnie zamknęła oczy i wtuliła się w szlafrok. Najchętniej nie myślałaby o tym wernisażu. To, że za niecałą godzinę będzie pić tanie białe wino z elitą medialną w Kulturhuset, wydaje jej się wciąż przyjemnie odległe.

Ale palce Seana opuszczają jej napięte mięśnie głowy. Włącza się suszarka i zaczyna szumieć. Ciepły wiatr owiewa jej kark, wciąż nieprzyzwyczajony do swojej nagości. Otwiera oczy, jednak zaraz ucieka wzrokiem od nieumalowanej twarzy w lustrze. Zdążyła jedynie dostrzec swoje oczy, nie chce napotkać rosnącej w nich paniki. Jest ciekawa, czy inni też to widzą. Sean raczej niczego nie zauważył.

– Tak mi się wydaje – odpowiada.

Tak naprawdę chciałaby, żeby ktoś się nią zajmował przez kolejną godzinę, a potem by mogła się położyć. Wzięłaby atarax dla pewności, że prześpi całą noc. Ale nie może tego zrobić Mickemu, od dawna męczy go to, że ona nie chce z nim nigdzie wychodzić. Uważa, że ludzie zaczną niebawem podejrzewać, że kłamie, mówiąc, że są parą.

– Dzięki, że mogłeś przyjść – zwraca się do Seana, żeby zmienić temat.

Ten macha niecierpliwie ręką.

– Ależ kochanie. Od kiedy obciąłem cię na krótko, mam mnóstwo nowych klientek. Tym razem na koszt firmy.

Jessica się uśmiecha, z niewielkim wysiłkiem. Nigdy nie przyzwyczaiła się do tego, że ma rozpoznawalną twarz, a jeszcze mniej do tego, że ktoś chciałby się do niej upodobnić. Sean wciera w ręce miękki żel i zaczyna układać jej krótkie kosmyki.

2

Mózg Jessiki zaczyna się gotować, gdy przecina plac Sergela. Przez wielkie panoramicznie okna Kulturhuset widzi mnóstwo ludzi na trzecim piętrze. Gdzieś tam na górze jest Micke, w centrum zainteresowania.

Kiedy Sean skończył, zmusiła go, żeby został i wypił z nią butelkę szampana. Spytała go nawet, czy nie zechciałby być jej „osobą towarzyszącą” – zawstydza ją ewidentny brak przyjaciół. Jedyną wciąż bliską jej osobą jest Petra, ale właśnie ten wieczór spędza z synem i nie może z nią pójść.

Plecy Jessiki zdążyły się spocić, zanim podeszła do grupy palących przed wejściem gości. Są chłodni i piękni, całkiem wyzwoleni od podskórnego tłuszczu. Rozpoznaje redaktorkę mody z „Elle”, która dotrzymuje innym towarzystwa, i modelkę z ostatniej okładki. Jessica odchrząkuje i wykonuje skinienie głową, mijając ich. Czuje, że jej uśmiech jest nieco służalczy.

Kiedy Jessica schodzi z ruchomych schodów, porywa plastikowy kubek z winem, który ktoś jej serwuje na tacy, i wypija całą zawartość, idąc w kierunku Mickego.

Nagle zastępuje jej drogę dwumetrowy dziennikarz o wyjątkowo tłustych włosach i ze zbyt pomarańczową opalenizną.

– No proszę, kogo my tu mamy?

Zatrzymuje się w pół kroku, tuż przed nim. Natychmiast tego żałuje, powinna była wyminąć go z uprzejmym uśmiechem.

– Jessica Wilcox – mówi dziennikarz z ironią w głosie.

Po co ta ironia?

– Cześć – odpowiada, najbardziej neutralnie jak potrafi.

– Jessica Wilcox – powtarza tamten, głośniej niż wcześniej.

nabija się ze mnie, chce, żeby wszyscy dookoła usłyszeli, ponieważ oni wiedzą, o co chodzi, może zobaczyli mnie przez okno i rozmawiali o tym, jak

– Idę przywitać się z Mickem – mruczy. – U ciebie wszystko w porządku?

– Tak, tak. O, cholera.

Uśmiecha się do niej zbyt wymownie. Jessica ma wrażenie, że rozmowy wokół nich cichną. Odruchowo prostuje plecy.

– Miło cię widzieć – mówi i wymija go.

– To ciebie miło widzieć, Jessico Wilcox! – krzyczy za nią, a ona jeszcze bardziej napina plecy.

Twarz Mickego rozjaśnia się na jej widok. Wzrusza ją to.

– Nareszcie! – woła on, a ona nastawia policzek do pocałunku.

– Oprowadzisz mnie? – pyta.

Micke uśmiecha się przepraszająco do zgromadzonych wokół niego, a ona jest szczęśliwa, że nie zna nikogo i nikt nie wymaga od niej zimnej, bezosobowej rozmowy.

Micke bierze ją pod ramię i prowadzi do ściany naprzeciw okien.

– Wszystko dobrze poszło? – szepcze mu do ucha.

– Chyba tak. Przyszłaś sama?

Przytakuje. Przystają przy jakimś portrecie, Jessica dusi w sobie ziewnięcie.

Micke jest jednym z najbardziej rozchwytywanych fotografów mody i reklamowych w kraju, zalicza się do tych postaci w branży, które stać na pokazywanie się w towarzystwie w zniszczonych dżinsach i z porządną dawką tytoniu pod górną wargą, a mimo to, a może właśnie dlatego, jest uwielbiany przez każdego modowego führera i każdą drażliwą modelkę. Nad prezentowaną tu kolekcją portretów pracował z doskoku przez kilka lat, a jednak zdjęcia wyglądają, jakby je zrobił podczas jednej sesji. Realizując zlecenia dla magazynów i biur reklamowych, przekonał modelki i sławne osoby, by po zmyciu makijażu i odłożeniu rekwizytów ponownie stanęły przed aparatem. Prowokował fotografowanych do ziewania i robił zbliżenie w momencie, gdy ziewnięcie osiąga kulminację, kiedy oczy automatycznie się zamykają, a mięśnie szyi spinają się maksymalnie.

Rezultat jest zaskakujący. Dobrze znane twarze na zdjęciach wreszcie nie są wyreżyserowane, są wręcz bezbronne. Ponadto ziewanie z jednowymiarowych zdjęć zaraża: ludzie w galerii ziewają dyskretnie, zasłaniając usta dłońmi, a jednocześnie wymieniają rozbawione spojrzenia. Jessica powstrzymuje kolejne ziewnięcie, zarażona zarówno zdjęciami, jak i reakcjami reszty gości. Ma wrażenie, że mogłaby tu wybuchnąć totalna psychoza ziewania.

– To działa, nie? – szepcze Micke niecierpliwie, a potem prowadzi ją dalej po galerii.

– Właśnie tak, jak zaplanowałeś – mówi.

W kieszeni Jessiki dzwoni telefon, wyjmuje go. Wyświetla się numer jej ojca. Nie odbiera. Micke patrzy na nią przelotnie, ale o nic nie pyta.

Micke znika w tłumie. Jakaś dziennikarka z „Metra” wyglądająca na czternaście lat chce zrobić z nim wywiad, w kolejce stoi reporter z lokalnej telewizji. Jessica przechadza się wzdłuż ścian, uważnie przygląda się portretom. Wychwytuje fragmenty rozmów wokół siebie, obserwuje twarze innych gości, ale gdy ktoś stara się złowić jej spojrzenie, odwraca wzrok. Pospiesznie się uśmiecha i odchodzi, mając nadzieję, że nie wezmą jej za gwiazdę.

Jessica ma wrażenie, że Micke ją zdradził z kilkoma kobietami z portretów, jednak dopóki nie zna konkretów, nie przejmuje się tym. Dopóki nie musi podjąć żadnej decyzji, wszystko jest w porządku. Też mi ekspertka od seksu i współżycia – myśli nie pierwszy raz. To jest, faktycznie, dość ironiczne.

W liceum Jessica uczyła się w klasie o profilu ścisłym, chociaż miała poczucie, że w ten sposób tylko kontynuuje to, czego tak nienawidziła w gimnazjum. Tak naprawdę w ogóle nie chciała się uczyć, ale trudno byłoby wyjaśnić rezygnację ze szkoły, skoro była taka zdolna. Wszystkie oceny Jessiki były wysokie, jej tata liczył na to, że także ona zostanie lekarzem. On, który podczas studiów medycznych rozwinął w sobie silną hipochondrię i obawiał się, że dolega mu każda choroba, o której czytał. To przeszkadzało w pracy, dlatego zrobił specjalizację z ginekologii, idealna ścieżka dla hipochondryka bez waginy. Jego zawód był dla Jessiki nieprzerwanym powodem zażenowania, szczególnie wówczas, gdy niektóre koleżanki z jej klasy trafiały do niego po antykoncepcję lub by zbadać upławy. W tym czasie rodzice Jessiki byli już po rozwodzie, a niektóre z koleżanek spotykały jej ojca częściej niż ona.

Sama niespecjalnie interesowała się seksem. Nieco nawet brzydziła ją myśl o nim. Kiedy jej koleżanki, jedna za drugą, traciły cnotę, Jessica była tą, do której mogły przyjść z pytaniami. Wczytywała się w felietony o seksie w popołudniówkach i tygodnikach, sprawdzała medyczne fakty w podręcznikach taty. Im więcej informacji przyswajała, tym bardziej czuła, że seks nie jest czymś, czemu chciałaby się poświęcić. Seks stał się jej obsesją, choć nie chciała go uprawiać. Ekspertka w teorii, niepraktykująca.

Oczywiście nie jest już dziewicą. I lubi seks, czasami, chociaż zoloft rozdmuchuje orgazmy jak napełnione helem balony, niemożliwe do schwytania. Zanim spotkała Mickego, przez trzy lata nie chodziła z nikim do łóżka. Wciąż jest dla niej zagadką, jak seks, ciała i ich zawartość mogą być tak niezwykle piękne i podniecające, skoro czasem są najobrzydliwszą rzeczą, jaką można sobie wyobrazić.

Jessica spogląda dyskretnie na wyświetlacz telefonu. Symbol koperty wskazuje, że tata zostawił wiadomość, ale ją interesuje godzina. Jest tu już wystarczająco długo, niemal trzy kwadranse, nawet porozmawiała z kilkorgiem gości. Micke nic nie powie, jeśli pójdzie już do domu.

Znajduje się w głębokiej przepaści ataraksu, kiedy Micke wślizguje się do łóżka. Z daleka czuje jego oddech, kwaśny od alkoholu, i stary dym z papierosów, szepcze jej coś do ucha, zbyt blisko. Łaskocze ją to nieprzyjemnie, więc wynurza się niechętnie na powierzchnię, żeby go odgonić.

– Myślałam, że śpisz dzisiaj w domu – mruczy.

– Stęskniłem się za moim kotkiem – szepcze, przysuwając się bliżej.

Jego ręka zanurza się pod kołdrę, robi kilka niezdarnych prób pieszczenia jej prawej piersi.

– To nie piłka odstresowująca – mówi Jessica.

Micke chichocze pijacko, po czym upada z głuchym hukiem na swoją część łóżka. Jest wdzięczna, że się na nią nie złości i nie nazywa jej znów oziębłą. Ręka nadal ciężko spoczywa na jej piersiach.

Już zasnął.

Ona jest całkowicie rozbudzona.

3

Za oknem kuchni ptaki obudziły się do życia. Jessica uchyla okno. Poćwierkiwanie dobiega ją wraz ze świeżym porannym powietrzem. Jest ona i ptaki, reszta Sztokholmu jeszcze śpi.

Myjąc zęby, Jessica wygląda na dwór, stara się wybadać, czy jest zimno. W drodze do łazienki idzie śladem nocnego powrotu Mickego. Wpadł jak tsunami, pozostawiając na drodze resztki wraku. Szpicfrajerki stoją na środku przedpokoju, zrzucone w przelocie. Zniszczona kurtka dżinsowa ciśnięta na fotel. Zgnieciona kulka z folii na kanapie, na stoliku obok zatłuszczona torebka z kiosku Sibylli.

Wypluwa pianę z pasty do zlewu, kilka razy pociąga szczoteczką po języku, a potem wypłukuje usta lodowatą wodą, która podrażnia jej zęby. Kiedy wciąga trampki, Micke wciąż chrapie w jej łóżku. Wychodząc z mieszkania, Jessica ostrożnie zamyka drzwi.

Rozpędza się na Götgatan, przechodzi na drugą stronę Ringvägen i schodzi w stronę wody przy Eriksdalsbadet. Potem idzie brzegiem do Hornstull, dalej wzdłuż Söder Mälarstrand do Slussen, a potem znów Götgatan, aż wraca do swojej ulicy, czerwona z wysiłku, ale spokojniejsza. Spogląda w górę na okno sypialni. Powinna była zasunąć rolety, żeby słońce nie obudziło Mickego. O tej porze na pewno ma potwornego kaca.

Zastanawia się, czyby nie wbiec na górę i jednak nie zasłonić okien. Ale wchodzi do jadalni hotelu Malmen, z bufetu śniadaniowego bierze croissanta, paczuszkę nutelli i kilka plastrów arbuza. Potem postanawia, że najwyższa pora odsłuchać wiadomości od taty.

Ostrożnie przełyka gorącą kawę, podczas gdy w słuchawce słychać rozwlekłą, nagraną gadkę: – Witamy w Eurovoice... masz... jedną... nową wiadomość... odebrana o... dziewiętnastej... zero... siedem – wtedy słyszy znajome chrząknięcie. Tata. Od jak dawna nie rozmawiali? Ostatnio dzwoniła do niego, żeby wytłumaczyć, dlaczego nie może przyjść na jego ślub z Glorią. Boże. W takim razie nie widzieli się od strasznie dawna.

Patrzy na Götgatan, ruch uliczny na dobre się rozkręcił.

– Halo. Cześć, Jessico, tu tata. Mam dla ciebie smutną wiadomość, przykro mi...

Przestaje żuć croissanta. Ten puchnie w ustach jak gąbka. Czy coś się stało mamie? Nie. Wtedy ona wiedziałaby pierwsza.

o ile nadal nie figurują jako małżeństwo w jakimś starym rejestrze szpitalnym, ale to raczej niemożliwe

– ...chodzi o mamę. To jest, twoją babcię. Umarła dziś w nocy. Jutro jadę z Glorią do Skanii, żeby pomóc dziadkowi. Oczywiście możesz jechać z nami, jeśli chcesz, ale nie czuj się zmuszona. Obawiam się, że niewiele możesz już zrobić.

Jessica przełyka gąbkę. Serce zaczęło mocno walić, ma wrażenie, że spada. Instynktownie chwyta się brzegu stołu.

Babcia? Nie żyje?

Tata kończy wiadomość, ale ledwo go słyszy. Wyłącza telefon i ostrożnie odkłada go na stół.

Babcia Viola, z długim białym grubym warkoczem, ta, która na zmianę była miła i surowa.

Jessica zauważa, że już zaczęła myśleć o niej w czasie przeszłym. Ale czy to dziwne? Od dawna nie widziała babci, od zbyt dawna. Gdyby poszła na ślub taty i Glorii, pewnie by się zobaczyły.

Tęsknota już ją przewierca, nie pojmuje, jak mogła pozwolić na to, by czas tak po prostu odpłynął. Kiedyś babcia była najważniejszą osobą w jej życiu, przez te lata, zanim mama i tata się rozwiedli. A potem Jessica nagle znalazła się w wieku cielęcym i świat się wywrócił do góry nogami, nie potrafiła się w nim znaleźć. Wówczas babcia pozostała niezmieniona, zawsze czekała z otwartymi ramionami. Przy niej Jessica mogła sobie pozwolić na bycie małą dziewczynką. A teraz czuje się mniejsza niż kiedykolwiek. Chce, żeby babcia przytuliła ją po raz ostatni.

Jessica nie może oderwać wzroku od telefonu, który spoczywa na błyszczącym blacie stolika. Myśli o dziadku i Viktorze, bracie babci, zastanawia się, jak teraz ci dwaj staruszkowie sobie poradzą. Bez babci. Wspomnienia pędzą jej przez głowę. Jessica zauważa, że nie tylko myśli o babci w czasie przeszłym, ale też zaczęła ją już idealizować.

Było również inne oblicze babci. Babcia, której miłość nosiła na sobie ślady desperacji. Uściski trwające nieco za długo, wyznania miłości, niepohamowane pochwały, zbyt nachalne, by mogły być przekonujące. Jej miłość była jak ciepły, miły koc, którym można się owinąć, gdy przyjdzie taka potrzeba, ale za który należało czasem podziękować, żeby się nie udusić. Tak dużo chciała, miała nadzieję na tak wiele, że ciągle czuło się presję. Gdy przesadziła, Jessica gapiła się sztywno w tygodniki albo udawała śpiącą.

To była jedna z tych babć, które z zaplanowanej wizyty robią wielką sprawę, potrafiła zadzwonić kilka tygodni wcześniej tylko po to, by zapytać, co gość będzie chciał zjeść, gdy dotrze na miejsce. Takie rozmowy odstraszały Jessicę. Zawsze czuła ten wyrzut sumienia, że nie potrafi kochać babci równie mocno, mieć dla niej tak samo intensywnych uczuć. Babcina miłość rozdzierała jej serce niczym drogie, starannie dobrane prezenty, które jednak w jakiś sposób nie pasują do człowieka.

Jessica odchrząkuje, szukając w telefonie numeru taty.

– Zajmie mi to kilka dni – mówi, gdy on podnosi słuchawkę. – Muszę dokończyć tu parę spraw, potem przyjadę.

Szybko kończą rozmowę, on i Gloria są już w samochodzie, w drodze do Skanii. Jessica dzwoni do SAS-u i rezerwuje bilet lotniczy w jedną stronę. Na pojutrze.

Po raz pierwszy od kilku lat chce jej się zapalić.

4

Kiedy taksówka staje przed budynkiem telewizji, Jessica wie, że wszystko się posypie.

Płaci służbową kartą. Nie ma zwyczaju jeździć do pracy taksówką, ale dzisiaj nic nie zmusiłoby jej do jazdy metrem, gdzie kłębi się tłum nie do wytrzymania, obcy ludzie i ich niezgrabne plecaki przyciskające się do jej ciała, przepychanki, przechyły, metaliczny zgrzyt wagonów, powtarzający się nagrany głos, a przede wszystkim strach, że ktoś ją rozpozna, coś krzyknie

ruchać!

podejdzie i o coś zapyta, skieruje na nią uwagę wszystkich.

Nie, nie dałaby rady. Nie dzisiaj. Wiadomość o babci pozbawiła ją skóry. Zniknął filtr między nią a światem, nie potrafi obronić się przed żadnymi impulsami, nie potrafi ich przesiewać.

cholera, cholera, cholera

Gdy otwiera ciężkie szklane drzwi telewizji, czuje w skroniach kłucie, daje o sobie znać dawny strach przed omdleniem. Wchodzi po kilku stopniach do recepcji, mija swoje gigantyczne zdjęcie reklamowe wiszące pośród portretów innych prezenterów. Jessica ze zdjęcia pasuje do kontekstu. Wielki uśmiech, włosy rozwiane niewidzialnym wiatrem. Silna i beztroska, otwarta i naturalna. Kobieta sukcesu. Ale program ma coraz mniejszą oglądalność, za małą. Podejrzewa, że większość „listów od widzów” piszą asystenci produkcji.

Jessica kiwa głową w stronę recepcjonistek, pospiesznie mija pokój socjalny, skąd dochodzą ją głośne pobrzękiwanie sztućcami i wybuchy śmiechu, kiedy wszyscy mówią jednocześnie. Przeciąga kartę pracowniczą przez czytnik, wewnętrzne drzwi budynku telewizji otwierają się przed nią. Biegnie truchtem przez korytarze, z urywanym oddechem, jakby ktoś ją gonił.

Jej felieton w popołudniówce stał się naprawdę popularny dopiero po zniknięciu Jakoba. Była jak otwarta rana, więc i takie stały się jej teksty. Robocze rękawice zamiast jedwabnych mitenek. Nic nieowinięte, nic nieupiększone, żadnych szarych stref. Żadnych znaków zapytania, których nie dałoby się poprawić na wykrzykniki. Jej zawodowy wizerunek wyrósł jako odrębna osobowość, coraz bardziej oddzielona od niej samej, podobało jej się to. Siadanie przed komputerem było jak stawanie się kimś innym, nieskomplikowaną osobą.

Długo zastanawiała się, gdy zaproponowano jej program w telewizji, właśnie stawała na nogi po załamaniu, tymczasem wykreowanie tej drugiej osobowości na telewizyjnym ekranie okazało się zadziwiająco proste. Jessica czuje się jednocześnie jak aktorka i doradca seksualny.

Jest dobra w tym, co robi. Jest dobrym doradcą i dobrym rozmówcą, była taka na długo, zanim uczyniła z tego swój zawód. Jessica nie lubi rozmawiać o sobie. Wcześnie nauczyła się prowadzić długie wywiady na jeden temat. Sprawiać, że rozmówca otwiera się przed nią. Potrafi stawiać właściwe pytania, a potem następne, takie, które wymagają skomplikowanych odpowiedzi. To nie takie trudne, większość ludzi najbardziej lubi mówić o sobie.

Sean twierdzi, że to chyba najlepsza praca pod słońcem, ale ona nie jest tego pewna. Odpisuje na pytania czytelników od tak dawna, że nie potrafi już różnicować odpowiedzi. A jednak wciąż ją dziwi, jak bardzo ludzie potrafią kłamać na swój temat, ile wyjaśnień znajdują na to, że kogoś zawiedli, ile jest w nich strachu przed tym, że nie mogą mieć tego, co wszyscy inni zdają się mieć. Najbardziej zadziwia ją ten prosty fakt, że tyle osób szuka odpowiedzi u niej, zamiast zwrócić się do własnego partnera. Albo do lekarza.

Obawia się, że buduje w sobie skrzywiony obraz szwedzkiego społeczeństwa, że straci wiarę w ludzi i umiejętność współczucia. Dzięki temu, że relacje międzyludzkie umierają, zarabia na życie.

Gośćmi ostatniego programu w tym sezonie są Millan i Miranda, para w rozwianych perukach i jaskrawych ubraniach, która zdobyła czwarte miejsce w konkursie Eurowizji, a potem ich przebój wspiął się na wszystkie listy. Przez całą wiosnę frenetyczne Sayonara, s’il vous plaît dudniło w uszach całego szwedzkiego społeczeństwa.

– Uważam, że ludzie przeceniają seks. To znaczy, nie jest przeceniony – chichocze Millan.

– No nie, ale oklepany – mówi Miranda.

– Właśnie.

to co tu robicie?

Uczucie nadwrażliwości dostało się do studia, gdzie gruba warstwa makijażu zazwyczaj ukrywa jej prywatność. Jessica zaczyna wątpić w siebie, patrzy na siebie krytycznym okiem, zbyt długo zastanawia się nad doborem słów. Wszystko, czego absolutnie nie wolno jej robić.

– Co macie na myśli? – pyta, udając zaciekawioną.

– No wiesz, wszędzie jest pełno ruchania – zaczyna Miranda.

– We wszystkich serialach – dodaje Millan.

– Tak. I w reklamie!

– Ale szczególnie w serialach. Nie chcę, żeby moje dzieci w ciągu dnia oglądały podskakujące kołdry.

Jak się zdaje, Millan jest zupełnie nieświadoma tego, że jej zdanie w żaden sposób nie jest oryginalne, a już na pewno nie jest aktualne. Jessica widzi, jak kilka osób spośród publiczności w studiu potakuje.

– Mam wrażenie, że wszędzie jest coraz więcej seksu. Nie mówiąc już o pierwszych stronach gazet – mówi Miranda, a publiczność głośno przyznaje jej rację.

Jessica wie, że słowa Mirandy to nieprawda, że to się w ogóle nie zgadza. Już kilka lat temu seks przestał być gwarantowanym towarem. Ale słowa... Boże, słowa, z których powinna teraz sformułować wypowiedź, zniknęły. Spoczywają na niej puste spojrzenia Mirandy i Millan. Powinna coś powiedzieć. W studiu brakuje powietrza.

ciężko się oddycha

– Same miałyście dość odważne kostiumy podczas Eurowizji – w końcu udaje jej się wykrztusić.

– No, ale w szlagierze musi być trochę cekinów i glamouru – odpowiada Miranda. – Kostiumy szył sam Lars Wallin, uważamy, że są świetne.

Publiczność wybucha spontanicznym aplauzem okraszonym gwizdami i okrzykami.

– Co w tym złego, że człowiek chce się czasem wystroić, być bardziej wytworny? – pyta Millan. – Wysokie obcasy nie znaczą, że nie jest się silną kobietą.

– Oczywiście, nic w tym złego. Sama lubię wysokie obcasy.

Jessica słyszy, że mówi, jakby się usprawiedliwiała.

– To naprawdę nie do wiary, jak wysokie obcasy potrafią cię unieść – tłumaczy Millan. – To takie: „Yeah! Jazda! Z drogi faceci, oto nadchodzę ja!”.

Publiczność wybucha śmiechem, gdy Millan ilustruje uczucie z uniesioną pięścią.

– Źle dobrane buty potrafią zepsuć cały wygląd – twierdzi Miranda.

– Zawsze patrzę na buty facetów – wyznaje Millan. – One mówią wszystko o ich osobowości.

– No, nie takie buty albo to, że nie opuszcza deski od sedesu, wtedy wynocha – śmieje się Miranda.

Jessica stawia obie stopy na podłodze. Przed kanapą, na której siedzi, otwiera się wielka przepaść paniki. Już w nią zagląda, czuje zawroty głowy, podczas gdy Miranda i Millan wyciągają z rękawów kolejne stereotypy.

Nie mogę tu dłużej być. Nie mogę. Dajcie mi wyjść. Umrę, jeśli zostanę. Niech już ta godzina się skończy. Chcę iść do domu, naciągnąć na głowę koc, chcę zapomnieć o tym, że jestem beznadziejnym gównem, które nie potrafi zrobić ze swoim życiem niczego sensownego. Nie mogłam nawet odwiedzić babci, chociaż wiedziałam, że jest chora, babci, która mówiła, że wszystko jest w porządku, chociaż wiedziałam...

Nadchodzi pora na ostatni list od widza, czyta zawartość jaskrawej różowej kartki, którą trzyma w dłoni.

– „Cześć, Jessico! Mam dwadzieścia siedem lat i chcę o coś zapytać. Mój chłopak twierdzi, że sperma jest dobra na zmarszczki, jeśli śpi się z nią na twarzy całą noc. Czy to prawda? Serdecznie pozdrawiam. Lisa”.

Ewidentnie udawany list, te udawane zawsze zaczynają się od „Cześć, Jessico!” i zawsze podpisane są imionami w rodzaju tego Lisa.

– Hmm, mądry chłopak – chichocze Millan.

– Nie rozumiem, dlaczego faceci mają takiego fioła na punkcie wytryskiwania spermy na twarz swoich dziewczyn – mówi Miranda.

– Ponieważ mężczyźni są psami, które zaznaczają swój rewir – odzywa się Jessica spokojnym głosem prezenterki.

Miranda puszcza oko.

– To pornografia wylansowała takie zachowanie jako coś seksownego. Chociaż dla mnie to jest tak samo seksowne, jak kichnięcie w twarz – kontynuuje Jessica, głos jest jej przewodnikiem.

Wreszcie weszła w rolę. Zauważa, że Millan i Miranda nie chcą całkiem się z nią zgodzić. Wydałyby się wtedy nieseksowne. Cnotliwe.

– To dlaczego trafiło to do pornografii? – pyta Miranda, zmieniając pozycję w fotelu.

– Ponieważ męski wytrysk to jedyny sposób na pokazanie przed kamerą, że komuś jest naprawdę dobrze, że to nie jest gra. Chociaż między orgazmem a wytryskiem istnieje różnica, mam nadzieję, że wszyscy o tym wiemy.

Dalej mówi wprost do obcej Lisy, w której istnienie szczerze wątpi, że nie ma żadnych dowodów na to, czy taka „maseczka” działa. Udaje jej się nawet kilka razy rozśmieszyć publiczność.

– W ostatniej chwili uratowałaś program – mówi producent Rickard Medin dwadzieścia minut później.

Stoją w ciemnym studiu. W powietrzu wciąż czuć te wszystkie rozgrzane ciała ściśnięte tu przed chwilą. Nadal brakuje tlenu, ale teraz, po zakończeniu nagrania, łatwiej się oddycha.

– Przez chwilę porządnie się bałem. Ale potem wróciła ostra i cyniczna Jessica Wilcox, którą wszyscy znamy i uwielbiamy.

Rzecz jasna, miał to być komplement.

5

Siedzą u Petry skulone pomiędzy poduszkami w jednym z głębokich wykuszy okiennych. W dole przez Odenplan przepływa morze ludzi, przejeżdżają ciężkie autobusy, ale do nich nie docierają żadne dźwięki. Jessica patrzy na Petrę, chciałaby móc jej powiedzieć, że ją kocha. Ale, o Boże, jak to by wyglądało. I Petra, i ona potwornie by się zawstydziły. To śmierć babci wywołuje w Jessice takie sentymentalne uczucia.

Opuszcza wzrok i uważnie ogląda skórki przy paznokciach. Dłonie są jedyną częścią ciała, z której Jessica jest naprawdę zadowolona. Babcia mawiała, że ma dłonie pianistki. Często gestykuluje nimi na wysokości brody, kiedy ma coś ważnego do powiedzenia, lubi, jak współpracują z ustami, by przekazać jej opinie. Szkoda tylko, że te same geny, które podarowały jej palce pianistki, zaopatrzyły ją w długie, wąskie stopy o rozmiarze czterdzieści trzy, przez co jej nogi wyglądają, jakby służyły do wdrapywania się na drzewa.

– Mamy w domu wojnę – mówi Petra. – Nie pozwolę, żeby Enzo wrócił do hokeja, dopóki nie dojrzeje na tyle, by sam mógł jeździć na treningi. A najbardziej chciałabym, żeby zapomniał całkowicie o hokeju. Nie chcę hokejowego chłopca. Wyobrażasz sobie, żebym miała stać i podskakiwać z zimna przy barierce, gdzieś na odludziu, tylko dlatego że on gra mecz?

Enzo to jedenastoletni syn Petry. Jest wierną kopią swojego ojca Carla, zamożnego maklera, z którym Petra się rozwiodła, kiedy Enzo miał niecały rok.

Właśnie się poznały, ona i Petra, a jednak Jessica bez problemu dostrzegła, jak Petra odżyła po rozwodzie. Niedawno zwierzyła się Jessice, że nigdy nie wierzyła w miłość Carla. Początkowo nie przyjęła jego oświadczyn, była pewna, że próbuje tylko zapomnieć o swojej byłej.

Po rozwodzie Petra zatrzymała mieszkanie. Pokoje są jasne i obszerne, niemal sakralne, a meble i obrazy wypełniające przestrzeń kosztowały sumy, które dla Jessiki stanowią abstrakcję. To tu Petra prowadzi obecnie swoje życie. Na zmianę co tydzień jako mama i wielkomiejska singielka. Twierdzi, że to najlepszy ze światów: może smakować mężczyzn ze Sztokholmu, nie martwiąc się, że nigdy nie znajdzie tego właściwego, przyszłego męża i ojca jej dzieci.

Jasne, łatwo jej mówić, nigdy nie będzie jej brakować mężczyzn, którzy dobrowolnie chcieliby się poddać próbie. Petra jest prototypem idealnej dziewczyny. Piękna, ale nie tak, żeby to miało kogoś wystraszyć. Szczupła, ale nie chuda. Uprzejma, ale nie naiwna. Seksowna, ale jej seksapilowi można zaufać. Naturalna blondynka, jednak niezaprzeczalnie mądra. Jest idealna, w sam raz. Zwyczajna, ale lepsza. Wyniosła, ale nie nieosiągalna.

– Enzo dostał cztery rzeczy do wyboru – mówi dalej Petra. – Taniec, teatr, dowolny instrument albo deskorolkę.

– A co na to Carlo?

Petra wzrusza ramionami, a jednocześnie robi grymas, prawie uśmiech.

– Nie wiem. Jeśli dalej będzie pracował tak jak teraz, kiedy jest słaba koniunktura, i tak wszystko spadnie na mnie. Więc uważam, że Carlo nie ma prawa do własnego zdania w tej sprawie. Zresztą chyba wypadnie na breakdance. Enzo uwielbia ten program w telewizji z tancerzami, którzy ze sobą konkurują.

Petra wygląda na zadowoloną.

Po wielu latach w branży tekstylnej Petra postanowiła zostać stylistką jedzenia – to zawód, o którego istnieniu Jessica miała bardzo blade pojęcie. Teraz z kolei trudno jej oglądać jakikolwiek reportaż o jedzeniu, nie myśląc jednocześnie o wszystkich trikach, o których opowiadała Petra. Czerwone wino rozcieńcza się wodą, bo na zdjęciu ładnie wygląda, gdy przebija przez nie trochę światła. Torty robi się ze styropianu pod bitą śmietaną. Szampan, który nie przestaje puszczać bąbelków dzięki temu, że co jakiś czas dosypuje się do kieliszków soli. Grilluje się warzywa, które pod śladami pasków od grilla tak naprawdę są prawie surowe i tym sposobem przez kilka godzin pod lampami w studiu zachowują wygląd chrupiących i mięsistych.

Petra pracuje dla najelegantszych czasopism i najdroższych wydawnictw kucharskich. Jest najlepsza, jeśli chodzi o nakrywanie do stołu i nakładanie potraw na talerze. Przebiła się jakieś pięć lat temu, kiedy właściwie sama z siebie wprowadziła trend używania różnych talerzy i kieliszków na jednym stole. Oczywiście należało wiedzieć, co się robi, by móc stworzyć odpowiedni miks starych szklanek z wyprzedaży garażowej i drogiej zastawy marki Royal Copenhagen. A Petra wie, co robi. Od kiedy Jessica poznała Petrę, Carlo był jej jedynym słabym punktem, ale teraz dawno jest wykreślony.