Pies ebook

Anna Wasiak

© by Anna Wasiak

© by Wydawnictwo Literatura

Okładka i ilustracje: Anna Simeone

Książka wyróżniona w VI Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren

Korekta i redakcja:

Lidia Kowalczyk, Joanna Pijewska

Wydanie I, Łódź 2024

ISBN 978-83-8208-802-1

Wydawnictwo Literatura

91-334 Łódź, ul. Srebrna 41

[email protected]

tel. (42) 630-23-81

www.wydawnictwoliteratura.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Błaszczyk

Spotkanie na drodze

Pies stał na środku ruchliwej drogi i nie zamierzał się ruszyć w żadną stronę.

Zaraz zostanie z niego mokra plama – pomyślała Karin.

Wiejski kundel, stary wyga, trzyma się pobocza, a jeśli musi przejść na drugą stronę jezdni, rozgląda się na wszystkie strony i ustępuje, gdy widzi nadjeżdżający samochód. Ten stał jak wryty, rozglądając się z niemądrym wyrazem kudłatego pyska.

Karin zjechała na pobocze. Kiedy wysiadła z samochodu, zobaczyła, że pies przebiegł już przez ulicę i stoi dwa metry od niej. Przykucnęła i wyciągnęła rękę. Podszedł powoli, obwąchał wierzch dłoni, a podrapany lekko za uchem otworzył pysk i zamachał ogonem. Karin ostrożnie wzięła go na ręce. Nie protestował. Kilkadziesiąt metrów dalej był mały wiejski sklepik. Obok stały dwa stoliki ocienione parasolami w niebieskie i białe pasy. Właściciel, niski człowieczek o okrągłej, sympatycznej twarzy, zamiatał drewniany podest. Karin podeszła do niego.

– Przepraszam, szukam właściciela tego psa.

Pulchne usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu.

– Jaki śliczny! Wygląda jak pluszowa zabawka. Ale to nie jest tutejszy pies.

– Jest pan pewien?

– To nieduża wieś i wszyscy się tu znamy. Nikt nie ma takiego psa. Może ktoś wyrzucił go z samochodu. Wakacje się zbliżają, pani wie, jak ludzie załatwiają takie sprawy. Zostawiają psa i odjeżdżają.

Karin wróciła do samochodu. Umieściła psa na podłodze obok siedzenia pasażera. Zwierzak błyskawicznie wskoczył na fotel.

– O nie, mój kochany, nie będziesz brudził mi tapicerki. Tam jest twoje miejsce.

Pies posłusznie usiadł na podłodze i przyglądał się Karin rozanielonym wzrokiem. Kiedy ruszyła, znów znalazł się na fotelu. Był uparty.

Coś ci opowiem, piesku…

W tej chwili rozlega się preludium Mozarta, które mama niedawno ustawiła jako dzwonek swojej komórki. Ania lubi tę melodię, ale teraz nie oznacza ona niczego dobrego. Pewnie tata – myśli dziewczynka i przytula policzek do grzbietu psa. Zapach i dotyk ciepłego futerka działają jak najlepsze lekarstwo.

Zza drzwi dobiega głos mamy:

– Jak to się stało?

Chwila ciszy.

– Ale musiało się coś wydarzyć! Ania jest odpowiedzialna i posłuszna. Nigdy nie zachowuje się w ten sposób.

Długa chwila ciszy.

– Ona nic nie musi rozumieć. Ty musisz ją zrozumieć. To jej świat się rozpadł.

I znów cisza.

– Ale ona ma dopiero dziesięć lat! – mama mówi teraz podniesionym głosem. – A ty trzydzieści osiem!

Teraz słychać stukanie ołówkiem o blat biurka.

– Nie, nie nastawiam jej przeciwko tobie. Jak możesz mówić takie rzeczy! Dziwisz się, że stajesz się dla niej obcy? Że nie jest już w stosunku do ciebie tak serdeczna i spontaniczna? Ile czasu jej nie widziałeś? Miesiąc! Dla dziecka to lata świetlne! Czy to naprawdę tak trudno zrozumieć?

Wreszcie rozmowa się kończy i mama wchodzi do pokoju. Siada obok córki.

– Powiesz mi, co się stało?

– Ona powiedziała, że chodzę do szkoły w brudnych ubraniach. Bluza była brudna, bo Łukasz potrącił mnie w stołówce i oblałam się zupą. Wyprałam ją potem w łazience, ale plama została. Nie miałam w szkole drugiej bluzy, żeby ją zmienić przed przyjazdem taty, a w swetrze byłoby mi za gorąco. To nie moja wina, a ona nie ma prawa wtrącać się w moje sprawy. Nie jest moją matką ani ciotką, ani w ogóle nikim.

Mama milczy przez chwilę.

– Aniu, czy możesz mi obiecać, że nie będziesz sama podejmowała tak dalekich wypraw?

– Dobrze, mamo, ale ty obiecaj mi, że nie będę tam jeździła!

– Porozmawiam z tatą i postaramy się urządzić to inaczej.

Mama wychodzi z pokoju. Ania zostaje z psem, który opiera się łapami o jej kolana. Brązowe ślepia wpatrują się w nią uważnie, tak jakby zwierzak rozumiał, co się dzieje.

– Och, piesku, żebyś ty wiedział! – wzdycha dziewczynka.

A było tak. W ubiegłym roku, latem, rodzice Ani postanowili, że sprzedadzą mieszkanie na warszawskim Ursynowie i kupią dom tuż za miastem. Mama marzyła o pięknym ogrodzie i starych drzewach za oknem, a tata chciał mieć blisko las, po którego zacisznych dróżkach mógłby biegać i jeździć na rowerze. I pewnej słonecznej niedzieli, pod koniec sierpnia, tata z tajemniczą miną zaproponował wycieczkę za miasto. Kiedy za oknami samochodu zaczęły znikać blokowiska Ursynowa i pojawiły się małe domki otoczone ogrodami, Ania domyśliła się, dokąd jadą. Nie myliła się, bo tata zaparkował przed świeżo zbudowanym domem z czerwonej cegły, otoczonym wysokimi sosnami.

Ania od razu pokochała to miejsce, przesycone zapachem lasu i rozbrzmiewające śpiewem ptaków. Tata wyjaśnił, że dom nie jest jeszcze wykończony, ale za pół roku będą się już mogli wprowadzić. A potem wziął Anię za rękę i po schodach, które nie miały jeszcze poręczy, zaprowadził ją do jej pokoju. Cudownego pokoju ze skośnym dachem! Jak facjatka Ani z Zielonego Wzgórza!

Potem często jeździli do swojego domu i patrzyli, jak się zmienia. W styczniu pojawiła się biała elewacja, schody i taras.

A potem okazało się, że wcale nie Ania i nie jej mama zamieszkają w tym pięknym domu, tylko tata z jakąś obcą panią i nowym dzieckiem, które urodzi się w październiku. Zostawił Anię i jej mamę i ma teraz nową rodzinę.

– Nie zostawił – tłumaczyła cierpliwie mama. – To nie ma nic wspólnego z tobą. To nasze sprawy, a ty zawsze będziesz ukochaną córeczką tatusia.

Ach, mamo, chyba sama nie wierzysz w to, co mówisz! Ukochana córeczka, akurat! Po pierwszych odwiedzinach tata zniknął na dwa tygodnie. Potem na miesiąc. Najwyraźniej nowa rodzina była ważniejsza.

Duże mieszkanie na Ursynowie, w którym dotychczas wszyscy mieszkali, trzeba było sprzedać, bo tata wziął pożyczkę w banku na wykończenie domu i potrzebował pieniędzy na spłatę długu. Ania z mamą musiały się więc przeprowadzić.

Nowe mieszkanie znajdowało się na Mokotowie, przy małej, sennej uliczce w okolicy Łazienek. Było mniejsze, ale Ani się podobało. Usytuowane na parterze, miało całkiem spory ogródek otoczony metalową siatką i żywopłotem z ligustru. Zaglądające do okien krzewy bzu, gęsto rosnące jałowce i dwa duże świerki tworzyły gąszcz odgradzający mieszkańców od zewnętrznego świata i nadawały mieszkaniu przytulności.

Zmiana miejsca zamieszkania łączyła się też, oczywiście, ze zmianą szkoły. Ania musiała zostawić koleżanki i kolegów, z którymi zżyła się przez prawie cztery lata, i usiąść w ławce w zupełnie nowej klasie, zajmując mało komfortową pozycję „nowej”. Hierarchia w klasie była już ustalona, dziewczynki podobierane w pary i grupki, więc Ania znalazła się na marginesie, traktowana jak powietrze. Na przerwach siedziała sama, czytając książki, bo nikt do niej nawet nie zagadał. Co gorsza, wyznaczono jej miejsce w ławce obok Łukasza, którego nieustanne gadanie przeszkadzało jej w skupieniu się na lekcji, a głupie dowcipy irytowały równie mocno jak rozlegające się co chwila nad jej uchem rechotanie z byle czego.

Wizyty u ojca były udręką. To już nie był tata, z którym się mieszkało, żartowało i któremu wszystko można było powiedzieć. Stał się kimś w rodzaju rzadko widywanego wujka. W tamtym domu Ania czuła się skrępowana i onieśmielona. Była tą, dla której nie warto było rezygnować z własnych planów, którą porzucało się bez mrugnięcia okiem, bez żalu. Z goryczą myślała, że widocznie nie jest tak dobra jak inne dzieci. Każda niezręczność – rozlanie kompotu na świeżo położony obrus, wysypanie zawartości piórnika na podłogę –była potwierdzeniem tej prawdy. Policzki płonęły jej ze wstydu, kiedy pani Diana wycierała stół albo tata pomagał zbierać z dywanu długopisy i kredki.

To wszystko można było jakoś przetrwać, siedząc w pokoju gościnnym na parterze i czytając książki, ale, niestety, trzeba było wychodzić na posiłki i słuchać tego, co mówiła pani Diana. A najwięcej miała do powiedzenia na temat mamy i sposobów wychowywania dzieci. Dziś na przykład oświadczyła, że Ania wygląda niechlujnie w brudnej bluzie i jest to kolejny dowód na to, że matka o nią nie dba. Było to tym bardziej przykre, że mama bardzo chciała, żeby Ania miała jak najlepsze kontakty z ojcem i poprawne z jego nową rodziną. Mama, ta wieczna prymuska, perfekcjonistka w każdym calu, mówiła zawsze to, co wypadało powiedzieć w takiej sytuacji, unikając jak ognia krytykowania taty. Ania chciała, żeby chociaż raz się zdenerwowała, krzyknęła, walnęła pięścią w stół. Ale nie, mama szła przez życie z podniesioną głową, niczego od nikogo nie oczekując, starając się każdego zrozumieć i wyważyć racje.

To wszystko wyszeptała Ania w aksamitne ucho, głaszcząc puszysty łepek.

– No przecież nie powtórzę mamie, co ona powiedziała, bo byłoby jej przykro, prawda?

Ania podziwiała mamę. Lubiła patrzeć na jej smukłą sylwetkę, gdy krzątała się po mieszkaniu, siadała w fotelu pochylona nad książką albo rozczesywała przed lustrem długie, lśniące włosy koloru lnu. Mama mówiła biegle po szwedzku, bo urodziła się i wychowała w Gällivare niedaleko Kiruny, gdzie jej ojciec, dziadek Andrzej, pracował jako lekarz. Oprócz szwedzkiego znała też fiński i trochę norweski, nie mówiąc już o takich językach jak angielski czy niemiecki. Jeździła na nartach i skuterze śnieżnym, umiała żeglować, a kiedy była nastolatką, lubiła jazdę konną. Zrezygnowała z niej i tak wytłumaczyła to córce:

– Koń jest pięknym i wolnym stworzeniem. Człowiek go złamał, zniewolił i zmusił do pracy ponad siły. Wolę patrzeć na swobodnie biegające konie, niż je ujeżdżać.

Mama była pełna współczucia dla ludzi i zwierząt. Robiła paczki dla dzieci z domów dziecka, zbierała ranne ptaki i zawoziła do ptasiego azylu w zoo, zatrzymywała się przy potrąconych przez samochody zwierzakach, żeby sprawdzić, czy można im pomóc, a raz w tygodniu miała dyżur i pomagała bezpłatnie ludziom, których nie stać było na opłacenie prawnika.

To była mama. Najlepsza na świecie.

Wesoły, pewny siebie i… uparty!

– Aniu, jest wpół do dziesiątej, trzeba iść na spacer z psem.

Ania poderwała się.

– Nasz pierwszy spacer! Ale, mamo, musimy go jakoś nazwać. To głupio mówić do niego „psie”.

Mama uśmiecha się.

– Ładnie! Chodź, Alfiku, idziemy na spacerek!

W przedpokoju mama pokazuje, jak założyć szelki i zapiąć smycz, a potem wyjmuje z szuflady plastikowe, płaskie pudełko.

– Co to jest?

– Hm… to jest urządzenie do zbierania kupek – mama śmieje się, widząc minę córki. – Każdy właściciel psa musi po nim sprzątać.

I mama pokazuje, jak to działa: tu się wyciąga, naciska, wkłada torebkę, potem zaciska, wyjmuje torebkę z kupką i wrzuca do kosza na śmieci.

Idą więc razem na spacer, Ania dumna jak paw, trzymając w ręku smycz, mama uśmiechnięta, bo przyjemnie się wędruje, kiedy świat pachnie bzem i konwalią, a na niebie pojawia się wielki, złoty księżyc. Alf obwąchuje każdy krzaczek i każdy murek, a potem podnosi tylną łapkę i starannie oblewa to miejsce.

– O, jaki ładny welsh! – chwali starszy pan, pochylając się i drapiąc Alfa za uchem. – Ale ty chyba nie polujesz? – zwraca się do psa.

– Co to jest welsh? – pyta Ania.

– Welsh terier, czyli terier walijski.

– To jest terier walijski? – dziwi się Ania.

– Nie wiesz, jakiego masz psa? – tym razem dziwi się rozmówca.

– Znalazłam go na drodze – śpieszy z odpowiedzią mama. – Szukamy właściciela. Pani weterynarz powiedziała, że to miks foksteriera.

– A skąd! – oburza się pan. – Foksteriery są białe z czarnymi i brązowymi łatami. Tylko sylwetkę mają podobną. Mówi pani, że stał na drodze? Myśliwskie psy dość często się gubią.

– A na co może polować taka pluszowa zabaweczka, chyba na pająki? – śmieje się Ania.

– Nie śmiej się, moja panno! Walijczyki to urodzeni dzikarze, czyli psy wykorzystywane do polowań na dziki. Przyjrzyj się, jakie kły ma twój pluszak!

Ania przykuca obok Alfa, który unosi łepek i patrzy na nią wyczekująco. W roześmianej mordce można dojrzeć długie i mocne kły.

– Terier to nie kanapowiec, lecz pies z charakterem. Potrzebuje dużo spacerów. I trzeba go zaprowadzić do fryzjera przed latem, bo ma podszerstek i będzie mu za gorąco – rzuca na odchodnym pan i żegna się uprzejmie.

Po powrocie do domu Ania siada do komputera i wpisuje w wyszukiwarkę: „terier walijski”. Na ekranie pojawia się mnóstwo Alfików w różnych pozach i fryzurach.

– Mamo, patrz, nasz Alf!