POPR-ańcy 9: Trzy życzenia ebook i audiobook

Anna Sakowicz

POPR-ańcy

Trzy życzenia

– Jak tam, cłowieckowie kochani? Nadązacie za psygodami salonej ekipy spod samiuśkich Tatel? Jezeli nie, to nic się nie maltwcie. Od cego macie mnie, Scula?

– I mnie! Pepcia!

– Nie pchaj się!

– Miau! Też chcę! Miau!

– Jak tu placować w takich walunkach? Sio! Spiesę wam wsystko psypomnieć. Jak wiecie, kazdy ze sceniaków znalazł swój dom. W Chacie pod Wielchami został tylko jeden POPL-aniec, Daktyl. Gambit, mój najlepsy psyjaciel, alystoklata wślód psiej alystoklacji, ze stlachu… yh, yh, yh… (nie powtazajcie mu tego, mam nadzieję, ze to się nie nagla)…

– No to będzie pasztet ze szczura! Miau!

– Cicho! A więc… ze stlachu… ze jego miejsce u boku Michała zajmie pewna psia łymen, ze zacytuję mojego kumpla Aglesta, za któlym się stęskniłem, bo nie widziałem ziomka całą zimę…

– Miau! Gambit nie cierpi Lorda, a suczka miała być z jego rodu. Miau!

– Pepcio, a kys! Gambit wymyślił, zebyśmy wyskolili psiaka. Tludno go juz nazwać sceniakiem, bo ma lok, a locny pies to ho-ho młodzieniec. No ale wlacając do tematu… W skład ekipy skolącej wsedłem ocywiście tez ja, byłem osobistym tlenelem pelsonalnym Daktyla, w dodatku poświęciłem się jako pozolant. W skoleniu wzięła udział nawet Oda, któla zastąpiła helikoptel. I jak się domyślacie, jaki helikoptel, takie tleningi z latania.

– I ja! Miau! Zajmowałem się kondycją psiaka, bo wiadomo, że koty są niezniszczalne, mają dziewięć żyć i biegają jak błyskawice. Jak im się chce, oczywiście. Miau.

– W tlakcie tleningów zdazył się mały wypadek, zatsasnęliśmy się z Daktylem w bagazniku samochodu Michała i pojechaliśmy z nim na lotnisko. Na scęście psyjaciel nas nie zostawił, wsystko skońcyło się dobze, a na koniec tej histolii Daktyl złozył psysięgę jako pies lawinowy. Ech… dolósł nam malusek. Jest jesce coś, o cym powinienem wam powiedzieć, ale lozglądam się, cy Gambit tego nie słysy, bo… bo… nadstawcie usu, musę ścisyć głos… bo… nam się stalusek zakochał na stale lata w pewnej wilcycy, ale o tym cicho sa, nie wiecie tego ode mnie.

– Ani ode mnie. Miau.

– No, nadązacie? To gitala gla, kalawana idzie dalej, cy jakoś tak cłowiekowie gadają… Telaz niech opowiada najmądzejsy cłonek nasego stada, Gambit.

Rozdział 1

Jedziemy na wycieczkę, bierzemy Scula w teczkę

W Chacie pod Wierchami panowało zamieszanie. W głębi domu słychać było tupot stóp, szuranie walizki po podłodze, a do tego w tle cicho pobrzękiwała góralska muzyka. Babcia Honorata siedziała w kuchni przy stole, spoglądała na piekarnik, w którym piekła się szarlotka, i podśpiewywała pod nosem piosenkę o zbójniku. Koło niej na specjalnym ptasim drzewku siedziała papuga.

– Honooorrrata, Honorrrata… i arrra rrrazem… rrrobota wrrre – komentowała Oda.

– Bedzie szarlotka spod samiuśkich Tater, niech cepry popróbują – zaśmiała się babcia i pogłaskała swoją ulubienicę po głowie, nie zwracając uwagi na zamęt w chacie. Ciasto musiało swoje odsiedzieć w piecu, tak powtarzała, a więc nikt nie wtrącał się do wypieków seniorki.

W innej części domu hałas mieszał się z ekscytacją i niedowierzaniem, bo szykowaliśmy się do podróży. Mieliśmy odwiedzić Melę. Nie widzieliśmy jej od wielu miesięcy, każdy z nas stęsknił się za suczką. Nawet kuc Piegus rżał na wybiegu, bo miał mnóstwo mądrości do przekazania naszej kluseczce, i kiedy poszedłem do niego, od razu się odezwał:

– Drogi Gambicie, uprzejmie cię proszę, abyś przekazał Meli pozdrowienia od wszystkich kopytnych. Bardzo za nią tęsknimy, ale też jesteśmy ciekawi, jak radzi sobie w domu swojego człowieka. Zawsze wiedziałem, że to wyjątkowa suczka, pilna uczennica, a przy tym bardzo wrażliwa osóbka. Z rozrzewnieniem wspominam dzień, kiedy przyszła do mnie z prośbą, abym nauczył ją poprawnej zwierzęczyzny, bo mało kto docenia piękną mowę. Słyszałem raz tego waszego Agresta i na wielkiego mustanga, jak on mówi! Toż to profanacja języka!

– Co? Żyzny? Jaki żyzny? – złościł się osioł Dasza. Porykiwał, strzygł uszami i machał ogonem, bo nic nie rozumiał. W ostatnim czasie chyba słuch mu się jeszcze bardziej pogorszył. Podejrzewałem też, że tęsknota za ukraińską rodziną nie sprzyjała jego zdrowiu.

– Żyzny na mielizny, tfu! – podsumowała Fifi i spróbowała jak zawsze trafić we mnie śliną. Opanowała plucie do celu niemal do perfekcji, więc teraz pozbywałem się mokrego gluta z ogona. Wtedy koło moich łap skoczył Scul, o mało go nie nadepnąłem.

– O lany, ta dziewcyna chyba nigdy się nie opamięta.

– Piegusie, bądź spokojny, na pewno wszystko przekażę Meli – odparłem, bo jak najszybciej musiałem się stamtąd ewakuować, ponieważ przed wyjazdem miałem do załatwienia ważną sprawę. Popędziliśmy ze szczurkiem do domu. Nie zatrzymały nas nawet krzyki Koko.

– Ko-gam-ko-bit! Ko! Ko!

Nie miałem czasu na pogaduszki. Musiałem przypilnować, żeby Emilka wszystko spakowała i nie zapomniała o mojej piszczącej śwince. W końcu mieliśmy spędzić u Meli dwa dni, bez zabawek więc się nie obejdzie.

– Co, piesku? – Opiekunka pogłaskała mnie po karku, a potem podrapała za uszami. – Kiedy Michał z Daktylem wrócą ze służby i trochę odpoczną, ruszymy w drogę.

Zaszczekałem, machnąłem ogonem, bo wiedziałem, że moi ludzie lubią, kiedy okazuję radość po tym, jak o czymś mnie powiadomili.

– Nie ma się z czego cieszyć – miauknął Pepe. Siedział zgarbiony na parapecie i przyglądał się zamieszaniu panującemu w Chacie pod Wierchami. Jako jedyny nie czuł ekscytacji, bo w podróż wybierała się tylko część stada. Koty, papuga, Honorata i dzieci zostawały w domu, a sytuacja Scula nie była jednoznaczna. Trudno się było dziwić, że kocur pogrążył się w smutku, bo do tej pory brał udział we wszystkim i lubił być w centrum każdego zamieszania. Teraz miał go ominąć wyjazd i być może także nowa przygoda.

– Niech nikt z was nawet nie pomyśli o tym, by się próbować przemycić do samochodu! – odezwała się nagle Emilka. Chyba się jej przypomniało, jak Daktyl z gryzoniem zamknęli się w bagażniku i pojechali z Michałem na lotnisko. Od razu podeszła do Pepcia i z czułością go przytuliła. Moim zdaniem była to niekonsekwencja i brak spójności między komunikatem a zachowaniem, ale pewnie nikt by nie posłuchał uwagi byłego psa lawinowego z rodowodem do czterech pokoleń wstecz.

– Oj tam, oj tam. Błędy zdazają się najlepsym, kto by o tym pamiętał! Nawet geniuse casami lobią coś salonego… – zachichotał szczurek, a potem w kółko zaczął nucić: – Jestem saaalooony, mówię ci… jestem saaalooony… nie jestem aniołem, mówię ci…1

– A ciebie zabierają? – spytałem, przerywając szczurzy koncert, bo chyba wszyscy zapomnieli o najmniejszym członku naszego stada i nikt kategorycznie mu nie zabronił wyjazdu.

– Sam się zabielam. Jestem saaalooony, mówię ci…

– Żeby ci to szaleństwo nie wyszło bokiem. No… dobra… to w takim razie szykuj się, a ja… pójdę za potrzebą. – Zawahałem się. Musiałem jeszcze na chwilę wyjść z domu, skoczyć na Butorowy Wierch do lasu, by załatwić… ech… pewną sprawę, ale chciałem to zrobić dyskretnie, bez udziału zwierząt trzecich.

Rozejrzałem się po domu. Zakodowałem w głowie obraz Pepcia siedzącego na parapecie, niedaleko Ody i Honoraty, Ośka leżała na fotelu, a gryzoń wciskał się właśnie do kieszeni torby, nucąc pod nosem już co innego:

– Jedziemy na wycieckę, biezemy Scula w teckę…

Dobra nasza, wszyscy są zajęci, pomyślałem, i czmychnąłem przez uchylone drzwi na podwórze. Michała i Daktyla jeszcze nie było w domu, więc miałem czas. Przebiegłem przez podwórze, wypadłem na drogę i popędziłem szlakiem w umówione miejsce. Serce waliło mi jak oszalałe. Przyspieszyłem, kiedy znalazłem się na wąskiej ścieżce, prowadzącej pod górę, pomiędzy świerkami. Z oddali czułem znajomy zapach! Aż mrowiło mnie w łapach!

Nieoczekiwanie jednak usłyszałem łamanie gałązek i głośne sapanie. Zatrzymałem się i znieruchomiałem. Tylko mój nos wciąż się poruszał, próbując wyłapać woń zbliżającego się zwierzęcia.

– Agrest? – szepnąłem, a wtedy zza krzaków wychylił się wielki pysk niedźwiedzia. Uśmiechał się od ucha do ucha.

– Borżul, boomer! – zawołał i wyciągnął łapę w moim kierunku. Jęknąłem, kiedy poczułem na karku jego ciężkie klepnięcie.

– Agrest? Już się obudziłeś? Nie za szybko?

– Wiosna, brachu, na całego, szkoda czasu na leżenie! Gdzie reszta ekipy? – Rozejrzał się, a wtedy nagle z krzaków wystrzeliły dwa pociski. Jeden większy, drugi mniejszy, ale oba wpadły w objęcia miśka. Usiadłem z wrażenia. Bo jak to możliwe?

– Pepe i Scul? Skąd wy tu…? – jęknąłem.

– Nic bez nas! – zawołał kocur.

– Jestem salony, mówiłem ci…

– No ale… – bąknąłem pod nosem i zawiesiłem głos, bo nie miało to sensu. Moja samotna wyprawa skończyła się fiaskiem.

– Aglest, psyjacielu! Myślałem, ze zaspałeś, a ty swendas się po okolicy jak samotny wilk.

Albo mi się wydawało, albo szczurek zaakcentował ostatnie słowo. Podniosłem nos wyżej, w powietrzu unosił się znajomy zapach, ale nie mogłem się ruszyć, bo nagle na środku pustego szlaku zrobiło się tłoczno. W tle trzasnęły gałązki.

– À propos, brachu… – Agrest również zaczął niuchać, co zainteresowało także Scula i Pepcia. Kocur wygiął się w łuk i zjeżył sierść.

– O co kaman2