PAN BÓG KOCHA DZIECI - PORADNIK METODYCZNY 4-LATKI ebook

Wprowadzenie

Założenia merytoryczne

Treści religijne w nauczaniu dzieci przedszkolnych w grupie czterolatków zostały oparte na Programie nauczania religii autorstwa Komisji Wychowania Katolickiego KEP z 2010 r. Dlatego propozycja pt. Pan Bóg kocha dzieci koresponduje z dziecięcymi przeżyciami, odwołuje się do wychowania religijnego inicjowanego w środowisku rodzinnym, wzbogaca je oraz znacząco rozwija. Dziecko czteroletnie, zapoznając się z nowymi treściami, może cieszyć się otaczającym światem i uczyć się dziękować za niego Bogu (dział 1), doświadcza dobroci Stwórcy, który kocha je razem z jego rodziną (dział 2), poznaje prawdę, że Pan Jezus jest wśród nas (dział 3), odkrywa, że przykazanie miłości odnosi się do Boga i bliźnich (dział 4) oraz z innymi dziećmi poznaje podstawowe zwyczaje związane z rokiem kościelnym (dział 5).

W założeniach teoretycznych przyjęto model katechezy antropologiczno-kerygmatycznej. Konsekwencją takich założeń jest zaproponowana w każdej jednostce sytuacja egzystencjalna, precyzyjnie dostosowana dla możliwości poznawczych czterolatków. Jej analiza otwiera przestrzeń dla ukazania orędzia chrześcijańskiego w taki sposób, aby zgodnie z założeniami Podstawy programowej katechezy omawiać precyzyjnie depozyt wiary przewidziany do realizacji na tym etapie. Ważną fazę katechezy stanowi życiowa aplikacja przekazanych treści, która polega na zdecydowanym budowaniu postaw chrześcijańskich, dostosowanych do możliwości małego dziecka.

Pakiet edukacyjny do przedszkola dla grupy czterolatków zawiera następujące elementy składowe: podręcznik ucznia, poradnik metodyczny dla nauczyciela, teczkę z pomocami dla katechety. Całość propozycji wzbogaca strona internetowa, która będzie forum dla nowych propozycji udoskonalenia pakietu w przyszłości. Propozycja skierowana jest także jako pomoc w wychowaniu religijnym dla tych rodziców, których czteroletnie dzieci nie uczęszczają jeszcze do przedszkola.

Podręcznik i poradnik metodyczny pt. Pan Bóg kocha dzieci dla przedszkola przeznaczony dla grupy czterolatków został przygotowany we współpracy z Zgromadzeniem Sióstr Służebniczek NMP Niepokalanie Poczętej w Dębicy. Zgromadzenie zakonne założone przez Edmunda Bojanowskiego odpowiedziało w ten sposób na inicjatywę Konferencji Episkopatu Polski, która podczas zebrania plenarnego we Wrocławiu w 2012 r. podjęła decyzję, by rok 2014 ogłosić Rokiem bł. Edmunda Bojanowskiego, apostoła świeckiego, społecznika, wychowawcy oraz twórcy ochronek dla dzieci, które obecnie z wielkim powodzeniem prowadzą Siostry Służebniczki.

Założenia metodyczne

Podręcznik ucznia

Podręcznik dla ucznia składa się z 62 jednostek tematycznych, podzielonych na 5 odpowiednich działów, wskazanych przez przyjęty program. Zaproponowana liczba jednostek jest optymalna i wynika ze wskazań programu oraz z rzetelnego wywiadu przeprowadzonego w placówkach nauczania przedszkolnego z grupami czterolatków w różnych polskich miastach. Oprócz treści wynikających bezpośrednio z przyjętego programu, dodatkowo zamieszczono katechezy związane z dynamiką roku liturgicznego, które znajdują się w dziale 5 pt. Spotkania z Panem Bogiem w roku Kościoła.

Przyjęte założenia teoretyczne mają odzwierciedlenie w strukturze poszczególnych jednostek. Struktura ta w podręczniku dla ucznia przedstawia się w następujący sposób:

1. Wizualizacja treści katechezy dostosowana do możliwości percepcyjnych dziecka przedszkolnego.

2. Zadanie do wykonania przez dziecko. Sposób wykonania zadania sugeruje piktogram „aniołka Filipka” oraz komenda tekstowa do odczytania przez katechetę.

W podręczniku ucznia na stronie znajduje się wizualizacja treści zapowiedzianej przez temat. Konstrukcja jednostek jest dynamiczna i zatrzymująca uwagę dziecka. W założeniach redaktorskich powinno to prowadzić czterolatków do sukcesywnego utożsamiania się z przekazywaną treścią oraz zainteresowania się problematyką religijną. W każdej katechezie szata graficzna z pierwszej strony ma na celu syntezę najistotniejszych treści oraz budowanie postaw religijnych. Na końcu podręcznika zostały zamieszczone również niezbędne pomoce do przeprowadzenia bardziej rozbudowanych metodycznie katechez przedszkolnych.

Na drugiej stronie podręcznika w każdej jednostce tematycznej zostało zamieszczone zadanie do wykonania przez dziecko. Sposób wykonania zadania sugeruje piktogram „aniołka Filipka” oraz informacja tekstowa do odczytania przez katechetę. Zadania są bardzo proste, możliwe do wykonania przez dziecko, co zostało wcześniej poddane ewaluacji w czasie zwyczajnych zajęć w przedszkolu. W swojej warstwie fabularnej inspirują do wielowymiarowej aktywności dzieci i mogą przyczyniać się do budowania gotowości edukacyjnej czterolatków w przedszkolu. Dzieci mogą przy pomocy tego podręcznika uczyć się wielu nowych rzeczy, rozpoznawać rozmieszczenie przedmiotów religijnych w rzeczywistości świeckiej i sakralnej, ćwiczyć spostrzegawczość wzrokową, doskonalić sprawność ręki, rysując po znaku symbole religijne, uczyć się modlitw, piosenek religijnych z gestami. Staranne rysunki i metodyczne propozycje dostarczają dziecku dużo radości oraz ważnej dla niego zabawy.

Poradnik metodyczny

Zgodnie z przyjętymi założeniami poradnik metodyczny dla nauczyciela został skonstruowany według następującej struktury:

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe

Wiedza

Umiejętności

3. Metody i techniki

4. Środki dydaktyczne

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

2. Modlitwa

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

4. Sytuacja egzystencjalna

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

6. Zastosowanie życiowe

7. Podsumowanie treści

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią

9. Modlitwa

Założenia edukacyjne zostały opracowane według najnowszych wytycznych zarówno Podstawy programowej katechezy, Programu nauczania religii, jak również Podstawy programowej kształcenia ogólnego i rozporządzeń Ministerstwa Edukacji Narodowej. W poradniku spełniony jest wymóg formułowania celów jednostki lekcyjnej językiem wymagań. Wskazanie metod, technik i środków dydaktycznych uzupełnia pierwszą część scenariusza każdej jednostki. Proponowany przebieg katechezy jest ściśle związany ze strukturą podręcznika dla ucznia. Punktem wyjścia jest zawsze sytuacja egzystencjalna (wizualizacja oraz opowiadanie). Ma to na celu zwiększenie zainteresowania i aktywności katechizowanych.

Wszystkie zaproponowane jednostki mają identyczną strukturę. W punkcie 1 (Czynności wstępne) nauczyciel religii powinien zbudować taką motywację wśród dzieci, aby w punkcie 2 (Modlitwa) była możliwość odmówienia przez dzieci stosownej modlitwy. Priorytetowym elementem struktury poradnika jest punkt 3 (Nawiązanie do poprzedniej katechezy), poprzez który dzieci są wprowadzane w nowe treści w odniesieniu do tych, które zostały wcześnie przyswojone. Punkt 4 (Sytuacja egzystencjalna) to oryginalny pomysł Redaktorów, którzy do każdej jednostki dołączyli opowiadanie rozwijające się w dialogu z „pacynką aniołka Filipka” w taki sposób, aby dzieci mogły lepiej zrozumieć treść katechezy. Po prezentacji opowiadania lub innej sytuacji egzystencjalnej w punkcie 5 (Wyjaśnienie głównych prawd katechezy) poradnik wskazuje na najważniejsze treści oraz na to, co powinno być zapamiętane przez czterolatka. Następnie w punkcie 6 (Zastosowanie życiowe), dziecko otrzymuje informacje, co trzeba zrobić, aby budować właściwe postawy życiowe. Punkt 7 (Podsumowanie treści) jest okazją dla nauczyciela religii do dokonania rekapitulacji wcześniejszych działań. Ważną rolę w poradniku pełni także punkt 8 (Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią), w którym pojawia się apel o podjęcie trudu przedłużenia edukacji religijnej dzieci także poza terenem przedszkola, czyli w domu i parafii. Całość kończy punkt 9 (Modlitwa). Jest ona zawsze związana z treścią katechezy i powinna stawać się ważną okazją do indywidualnej aktywności dzieci.

Scenariusze katechez są bardzo lapidarne, co jest podyktowane niewielkim przedziałem czasowym trwania takiej edukacji w przedszkolu w grupie czterolatków. Jednak są one przygotowane w sposób bardzo szczegółowy, często sugerujący konkretne sformułowania, których może użyć katecheta. Takie podejście jest świadomym wyborem Autorów i Redaktorów poradnika, którzy wychodzą z założenia, że ten propedeutyczny etap edukacji religijnej powinien być wolny od eksperymentów czy nieprecyzyjnych sformułowań treściowych. Wydaje się to szczególnie istotne w przekazywaniu skomplikowanych treści teologicznych w sposób zrozumiały dla małych dzieci.

Teczka z pomocami dla katechety:

Aby znacząco ułatwić pracę katechetyczną, została przygotowana teczka z niezbędnymi pomocami do prowadzenia większości jednostek, które wymagają dodatkowych wizualizacji i praktycznych rekwizytów niezbędnych do realizacji zaplanowanych działań. W teczce znajdzie się także pacynka „aniołka Filipka”, która posłuży do inicjowania dialogu z dziećmi oraz ożywienia przekazu religijnego.

Materiały źródłowe:

Przekaz treści katechezy dla czterolatków będzie można opcjonalnie wzbogacić proponowanymi alternatywnymi metodami multimedialnymi, zamieszczonymi w przyszłości na utworzonej na potrzeby pakietu stronie internetowej www.kulkat.pl. Na stronę tę będą mogli logować się katecheci, którzy wraz z poradnikami metodycznymi otrzymają kody dostępu. Będą mogli z niej pobrać w przyszłości inne materiały, także pomoce znajdujące się na innych serwerach, z zachowaniem obowiązującego prawa, w miarę pojawiania się nowych wyzwań edukacyjnych w religijnej formacji czterolatków.

Ks. Marian Zając

1. Poznajmy się

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

• Zapoznanie dzieci z grupą, osobą katechety i treściami nauczania.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, że katecheza jest prowadzona dla niego.

Umiejętności:

• Dziecko wskazuje swoją grupę katechetyczną i katechetę.

3. Metody i techniki:

prezentacja pacynki, pogadanka, prezentacja podręcznika ucznia, kolorowanie rysunku.

4. Środki dydaktyczne:

pacynka − aniołek Filipek, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

Katecheta (dalej: K.) wita się z dziećmi.

2. Modlitwa:

K.: Przywitajmy się z Jezusem: „Witamy Cię Jezu i bardzo kochamy”.

3. Sytuacja egzystencjalna:

K.: Spotykamy się dzisiaj po raz pierwszy. Widzę wesołe buzie dziewczynek i chłopców, ale nie wiem, jakie są wasze imiona. Wy też na pewno mnie nie znacie. Nie znacie też mojego małego przyjaciela – aniołka Filipka. K. pokazuje dzieciom pacynkę − aniołka Filipka, który się przedstawia. A.F.:Witajcie dzieci. Jestem aniołek Filipek. Chcę się przywitać z każdym dzieckiem i podać wam moją anielską rękę. Gdy się ze mną przywitacie, powiedzcie, jak na imię macie. K. wita się przy pomocy pacynki z dziewczynkami i chłopcami, którzy wymieniają swoje imiona. K. dziękuje aniołkowi i sadza go na dywanie. Następnie sam przedstawia się dzieciom.

4. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

K.: Przyszłam (przyszedłem) do was pierwszy raz, ale będę odwiedzać was częściej. Chcę opowiedzieć wam ciekawe historie o kimś bardzo ważnym. Czy wiecie, kto to jest? Dzieci się wypowiadają. Opowiem wam o Panu Bogu, o jego Synu – Jezusie, o Jego Mamie – Maryi. Poznamy wiele wspaniałych osób i nauczymy się, jak być dobrymi. Będziemy się razem modlić, śpiewać i bawić.

5. Zastosowanie życiowe:

K.: Każde dziecko dostanie książkę, a w niej kolorowe obrazki i zadania. Dzieci, które je wykonają, zostaną nagrodzone. K. wyjaśnia, w jaki sposób będzie oceniać prace domowe.

6. Podsumowanie treści:

K.: Bardzo się cieszę, że was poznałam (poznałem). Jesteście bardzo grzeczne. Spotkamy się już za kilka dni.

7. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Pokażcie rodzicom swoją książkę do katechezy.

8. Modlitwa:

K.: Podziękujmy za nasze wspólne spotkanie. Powtórzcie: „Dziękuję Ci Boże za wszystkie dziewczynki i wszystkich chłopców. Dziękujemy za naszą panią w przedszkolu”.

2. Dziękuję Bogu za świat roślin

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Budzenie wdzięczności wobec Boga za piękno świata.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, że Bóg zaplanował i stworzył piękny świat.

Umiejętności:

• Dziecko potrafi nazwać znane rośliny i podziękować za nie.

3. Metody i techniki:

opowiadanie, prezentacja obrazów, pytania i odpowiedzi, wymienianie z pamięci Bożych stworzeń, praca z podręcznikiem.

4. Środki dydaktyczne:

pacynka − aniołek Filipek, kartonowe obrazki przedstawiające: słońce, niebo, morze, góry, drzewo, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

K.: Witam was dzieci. Wstańcie, pochwalimy razem Pana Boga. Powtórzcie za mną: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”. Ile razy wy pochwalicie Pana Boga, ja dodam: „Na wieki wieków. Amen”. Powtórzmy.

2. Modlitwa:

Przywitajmy się z Bogiem słowami – Witamy Cię Jezu. Dzieci powtarzają.

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

K.: Przypomnijcie mi swoje imiona. Czy pamiętacie, jak ja mam na imię? A jak ma na imię nasz mały aniołek?

4. Sytuacja egzystencjalna:

K.: Anioł Filipek chce wam coś opowiedzieć. A.F.: Chcę powiedzieć kilka słów. K.: Ile razy aniołek powie takie słowa, wy odpowiedzcie: „My słuchamy, a ty mów”.

Dzieci powtarzają. A.F.:Moje anielskie oczy widzą tutaj uśmiechnięte dzieci, za oknem drzewa, domy, niebo, słońce. Ale nie zawsze tak było. Dawno, dawno temu nie było domów, ludzi, drzew, nie było nic. Zamknijcie oczy. Tak było na początku. Pusto i ciemno.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

A.F.: Pomóżcie mi opowiadać historię i pokazujcie ze mną. Na świecie był tylko Bóg, zupełnie sam. Dzieci pokazują jeden palec. Bóg ma bardzo kochające serce (dzieci rysują palcami duże serce), ale nie miał kogo kochać. Nie było też nikogo, kto pokochałby Boga. Wtedy pomyślał Bóg (kładą palec na czoło): Stworzę istoty, które będę kochać, a one pokochają mnie. Najpierw stworzę dla nich piękne mieszkanie. I pomyślał Bóg (kładą palec na czoło): Stworzę światło, aby nie było ciemności. K. podaje wybranemu dziecku rysunek słońca i prosi, aby stanęło na środku. Potem pomyślał (kładą palec na czoło): Niech powstanie niebo i ziemia. Drugie dziecko trzyma rysunek nieba i morza. Czy to było gotowe mieszkanie? Dlatego Bóg pomyślał (kładą palec na czoło): Niech powstaną lądy i góry. Kolejne dziecko trzyma obraz z górami. Czy mieszkanie było już gotowe? Wtedy pomyślał Bóg (kładą palec na czoło): Niech wyrosną na ziemi piękne kwiaty, drzewa, krzewy i różne rośliny. (Kolejne dziecko trzyma rysunek roślin). To nie koniec historii. Co się stało później, opowiem wam następnym razem. Dzieci kładą wszystkie rysunki na dywanie, a K. sadza na dywanie aniołka Filipka.

6. Zastosowanie życiowe:

K.: Bóg stworzył piękny świat. Popatrzcie na rysunki i powiedzcie, co stworzył? Czy podoba wam się świat stworzony przez Boga?

7. Podsumowanie treści:

K.: Czy słońce kochało Boga? Czy góry potrafią kochać? A czy kwiaty pokochały Boga?

Na świecie nie było jeszcze istot, które potrafią kochać.

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Poproście rodziców, aby obejrzeli z wami film przyrodniczy.

9. Modlitwa:

K.: Wstańcie. Podziękujemy za tyle pięknych stworzeń. Za co chcecie podziękować? Dzieci wymieniają stworzenia. Wspólne podziękowanie.

3. Dziękuję Bogu za świat zwierząt

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Ukazanie potęgi stwórczej Boga i pobudzenie do wdzięczności za świat zwierząt.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, że zwierzęta są dziełem Boga.

Umiejętności:

• Dziecko nazywa znane zwierzęta i mówi „dziękuję” za nie Bogu.

3. Metody i techniki:

opowiadanie, obrazowanie gestami słuchanego opowiadania, odpowiadanie na pytania, spontaniczne nazywanie znanych zwierząt, prezentacja zdjęć, spontaniczna modlitwa dzieci, praca z podręcznikiem.

4. Środki dydaktyczne:

pacynka − aniołek Filipek, zdjęcia różnych zwierząt: ryby, ptaki, żyrafa, lew, mrówka, motyl, żaba, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

K. wita się z dziećmi i zachęca do modlitwy.

2. Modlitwa:

K.: Witamy Cię Jezu. Dziękujemy Ci za piękny świat.

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

K.: Przypomnijcie mi, kto był na świecie sam? Jaki Pan Bóg miał plan? Czy piękne rośliny mogą kochać Boga? Dla kogo Pan Bóg stworzył takie piękne mieszkanie?

4. Sytuacja egzystencjalna:

K.: Wokół nas jest wiele wspaniałych roślin. To kwiaty, które pięknie pachną, drzewa, które dają smaczne owoce i wiele innych stworzeń, o których opowie nam dzisiaj aniołek Filipek.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

A.F.:„Chcę powiedzieć kilka słów”. Dzieci odpowiadają: „My słuchamy, a ty mów.” A.F.: Nie mogłem się już doczekać, żeby dokończyć wam opowieść o stworzeniu świata. Jak już pamiętacie, Bóg uczynił niebo, ziemię, wody i lądy. Potem przyozdobił je roślinami. Wtedy pomyślał (dzieci kładą palec na czoło): Chcę, aby w wodzie pojawiły się morskie zwierzęta. Czy wiecie, jakie to zwierzęta? Powiedzcie. A potem Bóg pomyślał (kładą palec na czoło): Chcę, aby w powietrzu pojawiły się ptaki: duże, małe, śpiewające. Czy znacie jakieś ptaki? Dzieci wymieniają. Wtedy Bóg pomyślał (kładą palec na czoło): Niech na całej ziemi zamieszkają zwierzęta: wysokie, małe, grube i puchate, te co skaczą, biegają i pełzają. Całą ziemię, wody i powietrze zamieszkały zwierzęta.

6. Zastosowanie życiowe:

K.: Wszystkie stworzenia są bardzo piękne. Obejrzyjcie zdjęcia i zgadnijcie, jakie to zwierzę. K. prezentuje zdjęcia różnych zwierząt, a dzieci odgadują ich nazwę. Jakie jest wasze ulubione zwierzę? Które najbardziej wam się podoba? Dzieci się wypowiadają.

7. Podsumowanie treści:

K.: Pan Bóg stworzył tyle wspaniałych zwierząt. Czy one potrafią kochać? Czy wieloryby pokochały Boga? A mrówki? Czy potrafią kochać koty? O tym, jakie istoty pokochały Boga, opowiem wam na kolejnym spotkaniu.

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Zaproponuj rodzicom, że możesz się zatroszczyć o zwierzątko, które jest w waszym domu.

9. Modlitwa:

K.: Wstańcie, podziękujemy Bogu za tyle wspaniałych stworzeń. Powiedzcie sami, za co chcecie podziękować. Modlitwa spontaniczna dzieci.

4. Człowiek najwspanialszym stworzeniem Boga

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Ukazanie człowieka jako istoty wyróżnionej przez Boga i powołanej do miłości.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, że jest wyjątkowym stworzeniem Boga.

Umiejętności:

• Dziecko wskazuje na różnicę między człowiekiem a resztą stworzeń.

3. Metody i techniki:

tworzenie znaku krzyża, pytania i odpowiedzi, obrazowanie przez dzieci opowiadania wskazanymi gestami, śpiew piosenki, powtarzanie za katechetą słów modlitwy, kolorowanie rysunku.

4. Środki dydaktyczne:

pacynka − aniołek Filipek, widoki przyrody, kartonowe obrazki przedstawiające rośliny i zwierzęta, ilustracje przedstawiające mężczyznę i kobietę, tekst piosenki: Kto stworzył?, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

K. Wita się z dziećmi i zaprasza do kółka lub prosi, aby dzieci stanęły w grupie.

2. Modlitwa:

K.: Rozłóżmy szeroko ręce. Utworzyliśmy duży krzyż. Teraz zróbmy mniejszy krzyż: W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Powtórzcie za mną: Witamy Cię Jezu. Kochamy Cię bardzo.

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

K. pokazuje piękne widoki, rośliny i zwierzęta.

Kto stworzył piękne góry, lasy, morza i rzeki?

4. Sytuacja egzystencjalna:

K.: Czy drzewa potrafią kochać Boga?

Czy piękne motylki potrafią Go kochać?

A może mrówki? A kwiatki? A słonie, czy potrafią Boga pokochać?

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

K.: Kiedy Bóg stworzył piękne rośliny i zwierzęta, wiedział, że one nie potrafią Go kochać. Pomyślał wtedy (K. pokazuje palcem na czoło i prosi, żeby dzieci uczyniły to samo): stworzę istoty, które mnie pokochają. Stworzę człowieka. Pierwszy pan miał na imię Adam, a pani – Ewa. K. pokazuje obraz ze zdjęciem mężczyzny i kobiety lub prosi jedną dziewczynkę i chłopca, aby stanęli na środku.

Wtedy Bóg powiedział: Jesteście najwspanialszymi istotami na ziemi. Daję wam całą ziemię, wszystkie rośliny i zwierzęta. Opiekujcie się nimi.

K. wręcza wybranym dzieciom obrazy lub rysunki przedstawiające przyrodę.

6. Zastosowanie życiowe:

K.: Tyle wspaniałych darów otrzymał nie tylko Adam i Ewa. Co my otrzymaliśmy od Pana Boga? Jakie rośliny? Jakie zwierzęta? Co mamy robić z tymi pięknymi darami i całą ziemią?

7. Podsumowanie treści:

Piosenka:

Kto stworzył − rozłożone ręce

mrugające gwiazdki (3x) − gest składania palców obu rąk

Kto stworzył mrugające gwiazdki − rozłożone ręce i składanie palców

Nasz Ojciec Bóg. −ręka uniesiona do góry

Kto stworzył − rozłożone ręce

fruwające ptaszki (3x) − naśladowanie skrzydeł rękami

Kto stworzył fruwające ptaszki, − rozłożone ręce i machanie rękami

Nasz Ojciec Bóg. – ręka uniesiona do góry

Kto stworzył −rozłożone ręce

Ciebie i mnie 3x − wskazanie na siebie i drugie dziecko

Kto stworzył ciebie i mnie − rozłożone ręce, na siebie i drugie dziecko

Nasz Ojciec Bóg. − ręka uniesiona do góry

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Poproście rodziców, aby przeczytali wam historię stworzenia pierwszych ludzi.

9. Modlitwa:

K.: Dziękujemy Ci Boże za cały świat.

Dziękujemy, że dałeś mam wszystko w prezencie.

Dzieci powtarzają zdania za K.

5. Jestem wspaniały

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Ukazanie naturalnych umiejętności człowieka.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, jak funkcjonuje jego ciało i zmysły.

Umiejętności:

• Dziecko potrafi nazwać części ciała i określić funkcjonowanie zmysłów.

3. Metody i techniki:

obserwacja i odkrywanie najważniejszych zmysłów, zabawa – radosne podskoki, śpiew piosenki z gimnastyką, powtarzanie słów dziękczynienia za zmysły, łączenie części ciała z odpowiednimi przedmiotami w podręczniku.

4. Środki dydaktyczne:

Ilustracje przedstawiające mężczyznę i kobietę, tekst piosenki: Głowa, ramiona, pacynka − aniołek Filipek, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

K. Wita się z dziećmi i zaprasza do kółka lub prosi, aby dzieci stanęły grupą.

2. Modlitwa:

K.: Zawołajmy dziś razem z całego serca: Panie Jezu cieszymy się, że jesteś z nami!

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

K.: Kto jest najwspanialszym stworzeniem Pana Boga?

K. pokazuje obraz mężczyzny i kobiety, pyta o imiona pierwszych ludzi.

Jakimi prezentami obdarował Pan Bóg ludzi?

4. Sytuacja egzystencjalna:

K.: Zapraszam na środek na przykład Olę i Kubę. Ola i Kuba, wasza koleżanka i kolega są wspaniałymi osobami. Ola jest wspaniałą dziewczynką, a Kuba wspaniałym chłopcem. Tak jak Ola i Kuba – każdy z was jest wspaniałym człowiekiem, wspaniałą osobą. Powiedzmy teraz wszyscy głośno: „Jestem wspaniały.” Dlaczego tak możemy o sobie powiedzieć?

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

K.: Przypomnijmy sobie jeszcze raz, co Pan Bóg powiedział, kiedy stworzył pierwszych ludzi – Adama i Ewę. Wypowiedzi dzieci.K. podsumowuje i przypomina: Jesteście najwspanialszymi istotami na ziemi. Wtedy Adam popatrzył na Ewę i zachwycił się. „Ona jest wspaniała” – pomyślał. My też patrzymy na siebie. Dotknijcie swoich oczu. Wzrok to wspaniały dar od Pana Boga. Powiedzcie, co możemy zobaczyć naszymi oczami? Wypowiedzi dzieci. A teraz zrobimy wielką ciszę. Wszyscy kładą palec na usta. Posłuchamy różnych dźwięków. Dzieci odgadują słyszane odgłosy z korytarza, zza okna bądź odtworzone z płyty CD. Kto z was powie, co słyszeliście? Wypowiedzi dzieci. Co to jest? K. pokazuje na nos. Do czego służy nos? Rozpoznajemy nim zapachy. Dzięki czemu możemy rozpoznać, że coś jest kwaśne jak cytryna albo słodkie jak cukierek? Dzieci podają przykłady. Jak poznać, że coś jest słone jak sól lub gorzkie? Dzieci podają przykłady. Do rozpoznawania takich smaków Pan Bóg podarował nam smak. Teraz wstańcie. Dotknijcie swojej głowy. Co potrafią nasze głowy? Dotknijcie swoich rąk. Co potrafią robić ręce? Podskoczcie do góry. Co potrafią robić nogi? Wypowiedzi dzieci.

6. Zastosowanie życiowe:

K.: Tyle wspaniałych darów otrzymaliśmy od Pana Boga. Powinniśmy się o nie troszczyć, żeby służyły nam przez całe życie. Jak możemy to robić? Rozmowa z dziećmi(dbać o higienę, odpowiednio się ubierać, pójść do lekarza, kiedy zachorujemy, odpowiednio się odżywiać).

7. Podsumowanie treści:

Piosenka − gimnastyka: wszyscy wskazują na poszczególne części ciała

Głowa, ramiona, kolana, pięty,

kolana, pięty, kolana, pięty.

Głowa, ramiona, kolana, pięty,

oczy, uszy, usta, nos.

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Poproście rodziców, aby nauczyli was, jak troszczyć się o zdrowie ciała.

9. Modlitwa:

Dzieci powtarzają zdania za K.: „Kochany Panie Boże, dziękuję Ci za moje oczy,

którymi mogę oglądać wszystko, co stworzyłeś.

Dobry Panie Boże, dziękuję Ci za moje uszy i nos.

Dziękuję, że dałeś nam wszystko w prezencie”.

6. Pan Bóg zaprasza człowieka do współpracy

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Uświadomienie, że Bóg przekazał świat człowiekowi i zaprosił do współpracy.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, że człowiek może wykonywać różne przedmioty, które mu służą.

Umiejętności:

• Dziecko rozróżnia dzieła stworzone przez Boga od dzieł człowieka.

3. Metody i techniki:

kreślenie znaku krzyża, śpiewanie piosenki: Kto stworzył mrugające gwiazdki…, słuchanie opowiadania, ilustrowanie gestami opowiadania, rozróżnianie dzieł Boga i człowieka, modlitwa spontaniczna, zakreślanie dzieł Boga i człowieka w podręczniku.

4. Środki dydaktyczne:

pacynka − aniołek Filipek, karty do gry: obrazki przedstawiające dzieła stworzone przez Boga i wykonane przez człowieka, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

Przywitanie się z dziećmi i wyciszenie przed modlitwą przez katechetę.

2. Modlitwa:

K. zachęca dzieci, aby złożyły ręce i uczyniły wspólnie znak krzyża: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen. Za piękny świat, za prezenty, które otrzymaliśmy od Pana Boga podziękujemy Mu słowami piosenki: Kto stworzył mrugające gwiazdki…

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

K.: „Głowa, ramiona, kolana, pięty, oczy, uszy, usta, nos” – wszystkie dzieci już wiedzą, że to dary, które otrzymaliśmy od Pana Boga. Pan Bóg dał nam je, ponieważ wiedział, że będą nam bardzo potrzebne. A do czego? – dziś o tym sobie powiemy.

4. Sytuacja egzystencjalna:

K. zaprasza dzieci, by przypomniały sobie swoją dzisiejszą wędrówkę do przedszkola. Pokazuje aniołka Filipka, który mówi: Chcę powiedzieć kilka słów. Dzieci odpowiadają: My słuchamy, a ty mów.

A.F.: Co widziałyście, idąc do przedszkola? (Dzieci się wypowiadają.) A ja widziałem z góry wiele więcej: samolot i pociąg, psa i koguta, sklepy i kościół. Jestem bardzo ciekawy, kto to wszystko zrobił. K. sadza aniołka na dywanie.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

K.: Kiedy Pan Bóg stworzył najdoskonalsze istoty – ludzi, powiedział do nich: Dzieci powtarzają za katechetą słowa i gesty. „Przygotowałem piękny świat (szeroki gest obydwoma rękami), teraz daję go tobie (ręce wyciągnięte przed siebie), teraz działaj ty (wskazanie ręką na dziecko). Opiekuj się nim i udoskonalaj go (gest obejmowania). Człowiek pomyślał i zaczął działać. Zrobił wiele wspaniałych rzeczy, które mu służą.

6. Zastosowanie życiowe:

K.: Rozglądnijcie się po sali. Są tutaj dzieła, które stworzył sam Bóg. Są też rzeczy, które wymyślił i zrobił człowiek. Ja będę je wymieniać, a wy powiedzcie, czyje to dzieło: stół, kwiatek, dywan, krzesła, owoce, dzieci. Powiedzcie, co wykonali ludzie, aby im się dobrze mieszkało na ziemi? Dzieci wymieniają wynalazki. Jak ludzie opiekują się ziemią? Czy dbają o jej czystość?

7. Podsumowanie treści:

K.: Wiecie już, jakie wspaniałe rzeczy potrafi zrobić człowiek. Jesteśmy wyjątkowymi i ukochanymi stworzeniami. Takich wynalazków nie potrafią zrobić zwierzęta. Pies nie potrafi zbudować budy, a kot nie potrafi rysować.

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Podczas spaceru z rodzicami porozmawiajcie o zauważonych dziełach stworzonych przez Pana Boga. Zobaczcie, jakie dzieła człowieka są w twoim domu.

9. Modlitwa:

K.: Wszyscy wznosimy ręce i powtarzamy: „Wspaniały, dobry Panie Boże dziękujemy Ci za… (dzieci podają propozycje)”.

7. Już dużo potrafię – moje talenty

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Wskazanie na szczególne zdolności, które Bóg daje człowiekowi.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, że Bóg daje różne uzdolnienia.

Umiejętności:

• Dziecko potrafi nazwać czynności utalentowanych osób.

3. Metody i techniki:

powtarzanie za katechetą tekstu modlitwy, rozwiązywanie zagadek, opowiadanie, prezentacja rysunków, pogadanka, prezentacja umiejętności dzieci, powtarzanie słów modlitwy, kolorowanie i łączenie parami obrazków w podręczniku.

4. Środki dydaktyczne:

obrazki przedstawiające: osobę grającą na skrzypcach, tańczącą parę, malarza, kucharza, tekst zagadek, pacynka − aniołek Filipek, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

Przywitanie się z dziećmi i zaproszenie do modlitwy.

2. Modlitwa:

K. zachęca dzieci, aby złożyły ręce i uczyniły wspólnie znak krzyża i powtórzyły słowa:

Wejrzyj na nas Panie Boże,

Niech Twa łaska nam pomoże,

Byśmy grzecznie się uczyli

I dobrymi zawsze byli.

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

K.: Na początek aniołek Filipek ma dla was zagadki. K. pokazuje pacynkę − aniołka.

A.F.:Chce powiedzieć kilka słów. Dzieci: My słuchamy, a ty mów.

Parasol, mikrofalówka, komputer,

Samochód, samolot i skuter.

Kto to wymyślił w swej mądrej głowie?

Odpowiedź znacie, to przecież… (człowiek).

A teraz druga zagadka:

Mrówka, biedronka, motyl,

Baranek, zebra i krokodyl,

Tata, brat i mama droga

To dary samego… (Pana Boga).

4. Sytuacja egzystencjalna:

K. pokazuje zdjęcia przedstawiające uzdolnione osoby: osobę grającą na skrzypcach, tańczącą parę, malarza, kucharza .Zobaczcie, jakie wspaniałe rzeczy potrafi robić człowiek. Dzieci opowiadają, co widzą na rysunkach. Czy wszyscy ludzie potrafią robić to samo? Nie, a to dlatego, że Pan Bóg podarował nam różne talenty, czyli uzdolnienia.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

K.: Talenty to dary od Boga. Dar do rysowania, do śpiewania, dar do tańca i sprzątania, dar do biegania i gotowania. I wcale nie należy się smucić z tego powodu, że kolega lub koleżanka ładniej rysuje niż ja. Pan Bóg obdarza nas różnymi talentami po to, abyśmy byli sobie nawzajem potrzebni. Bo przecież gdyby wszyscy byli tacy sami, nikt nikomu nie byłby potrzebny. Kto by potrzebował rysunków malarza, gdyby każdy rysował tak samo pięknie. Kto by słuchał śpiewu piosenkarza, przecież każdy śpiewałby tak samo pięknie.

6. Zastosowanie życiowe:

K.: Powiedzcie, co potraficie robić? Co lubicie robić? Dzieci się wypowiadają.

7. Podsumowanie treści:

K.: Nie ma na świecie człowieka, który nie miałby żadnego talentu, który nie mógłby zrobić czegoś dobrego. Nawet jeśli jest biedny czy chory, może służyć innym: dobrym słowem, uśmiechem, modlitwą. Jest tylko jeden warunek – musi tego chcieć!

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Porozmawiajcie z rodzicami o waszych talentach, o tym, co bardzo lubicie robić.

9. Modlitwa:

K.: Powtórzcie za mną słowa modlitwy:

„Panie Boże, ty dałeś mi ręce, oczy, uszy, mowę, mądrość i kochające serce. Ty dałeś mi talenty. Chcę czynić wiele dobra. Amen”.

8. Pan Bóg daje mi drugiego człowieka

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Ukazanie człowieka jako istoty społecznej.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, że człowiek potrzebuje drugiego człowieka.

Umiejętności:

• Dziecko wskazuje wartość wspólnoty rodzinnej i koleżeńskiej.

3. Metody i techniki:

kreślenie na ciele znaku krzyża, prezentacja motorycznych możliwości dzieci, opowiadanie, pytania i odpowiedzi, prezentacja rysunków, zabawa „źle − dobrze”, śpiew piosenki z gestami, uzupełnianie rysunku w podręczniku.

4. Środki dydaktyczne:

tekst piosenki: A, a, a alleluja, rysunek przedstawiający Adama, rysunek przedstawiający Ewę, kółka czerwone i czarne w liczbie obecnych dzieci, pacynka − aniołek Filipek, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

Zebranie dzieci na dywanie i przygotowanie do modlitwy przez katechetę.

2. Modlitwa:

K.: Wstańcie. Rozłóżmy szeroko ręce, aby powstał krzyż. Teraz uczynimy znak krzyża na czole, sercu i ramionach. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen. Powtórzcie słowa modlitwy: Dziękuję Ci Boże za to, że jesteś z nami. Bardzo Cię kochamy.

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

K.: Podnieście do góry ręce. Co dobrego i pięknego możemy zrobić rękami. Pokażcie swoje nogi. Co potrafią robić nasze nogi? Pokażcie palcem usta. Co potrafią nasze usta? Dzieci się wypowiadają.

4. Sytuacja egzystencjalna:

K. pokazuje aniołka Filipka. A.F.: Chcę powiedzieć kilka słów. Dzieci odpowiadają. „My słuchamy, a ty mów.” A.F.: Spotkałem kiedyś w przedszkolu bardzo smutnego chłopca. Siedział na dywanie sam. Z nikim się nie bawił. Pomyślałem, że nie zna innych dzieci. Może przyszedł do przedszkola pierwszy raz. Byłem bardzo zakłopotany. Usiadłem na dywanie i smuciłem się razem z nim. Ale nie trwało to długo, bo w tym przedszkolu są bardzo dobre dzieci. Do chłopca podeszła dziewczynka i zapytała z uśmiechem:

− Jak masz na imię?

− Michał – odpowiedział chłopiec.

− A ja jestem Kasia. Chodź, pobawimy się samochodami.

Smutek z buzi Michała zniknął od razu. Po chwili dołączyły się do nich inne dzieci. Od tej pory nie martwiłem się o Michałka, bo nie był już sam.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

K. pokazuje dzieciom rysunek przedstawiający Adama z poprzednich katechez. K.: Kto to jest? Gdy Pan Bóg go stworzył, powiedział: „Nie jest dobrze, aby mężczyzna był sam. K. Pokazuje rysunek przedstawiający Ewę. Kogo stworzył Bóg dla Adama? Pan Bóg dał im kochające serca. Adam bardzo pokochał Ewę, a Ewa Adama. Od tej pory każdy człowiek jest szczęśliwy, gdy obok niego jest drugi człowiek.

6. Zastosowanie życiowe:

K.: W waszym przedszkolu, w waszej grupie jest dużo dzieci. Możecie się bawić razem, pomagać sobie, uśmiechać się do siebie, pocieszać się. Pan Bóg chce, abyśmy byli szczęśliwi. Jak to możemy zrobić? W poszukiwaniu sposobów wzajemnego okazywania sobie miłości pomoże nam zabawa:

Zabawa „dobrze − źle”

K. rozdaje dzieciom kartoniki w dwóch kolorach. Kolor czerwony oznacza słowo: DOBRZE, kartonik czarny słowo: ŹLE. Dzieci odpowiadają na pytania, podnosząc odpowiedni kartonik.

Jak myślicie:

Gdy dajesz lizaka drugiemu dziecku, to jest…

Gdy popychasz kolegę, to jest…

Gdy modlisz się za mamę i tatę, to jest…

Gdy sprzątasz zabawki, to jest…

Gdy grymasisz przy jedzeniu, to jest…

Gdy bawicie się razem, to jest…

Zobaczcie jak często możecie sprawiać radość innym. Gdy jesteśmy dla innych dobrzy, wtedy w naszym sercu jest wiele radości.

7. Podsumowanie treści:

Piosenka:

A, a, a alleluja − dzieci stopniowo unoszą ręce

Ho, ho, ho, hosanna, − machają w górze rękami

Mój Pan kocha mnie, − wskazują na niebo, a potem krzyżują ręce na piersiach

Jego radość jest w sercu mym − rysują serce.

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Poproście rodziców, abyście wzięli udział w niedzielnej Mszy świętej dla dzieci.

9. Modlitwa:

K.: Wstańcie i powtórzcie: „Kochany Panie Boże dziękujemy Ci za wszystkich, którzy nas kochają. Daj nam kochające serca”.

9. Mam swojego Anioła Stróża do pomocy

I. Założenia edukacyjne

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Ukształtowanie przekonania o istnieniu i opiece Aniołów Stróżów.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wie, kim jest Anioł Stróż i jaka jest jego rola.

Umiejętności:

• Dziecko zwraca się do Anioła Stróża w potrzebie.

3. Metody i techniki:

kreślenie znaku krzyża, śpiew piosenki, opowiadanie, pogadanka z elementami pantomimy, dorysowywanie skrzydeł postaci Anioła Stróża.

4. Środki dydaktyczne:

pacynka − aniołek Filipek, tekst piosenki: A, a, a, alleluja…, tekst piosenki: Aniele Boży…, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

Powitanie dzieci i zaproszenie do modlitwy przez katechetę.

2. Modlitwa:

Znak krzyża. Piosenka: A, a, a, alleluja…

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

Rodzina: kochani rodzice i rodzeństwo to wspaniały prezent od Pana Boga. Dziś opowiem wam o jeszcze jednym, wyjątkowym Jego prezencie dla nas.

4. Sytuacja egzystencjalna:

K.: Posłuchajcie opowiadania: pewnego razu mama zostawiła małego Jasia pod opieką Marysi. Wychodząc z domu, zapowiedziała: „Marysiu, nie spuszczaj oka z Jasia. Nie zostawiaj Go nawet na krok. Pilnuj, żeby nic mu się nie stało”. Marysia była mądrą dziewczynką i starała się wypełnić polecenie mamy. Gdy Jasio chciał wejść po schodach, Marysia wzięła go za ręką. Kiedy znalazł zapałki, Marysia szybko schowała je, odkładając na miejsce. Gdy jadł zupę, Marysia pilnowała, żeby się nie ubrudził. Gdy Jasio odkręcił kran, Marysia sprawdziła, czy woda nie jest za gorąca. Niebezpieczeństw było wiele, ale Marysia spisała się dzielnie. Kiedy wróciła mama, powiedziała do córki: Marysiu, dziękuję. Jesteś jak Anioł Stróż.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy:

K.: Kto to jest Anioł Stróż? To kolejny prezent od Pana Boga. Jest to dobry i piękny duch. Czy można go zobaczyć? Obejrzyjmy się teraz za siebie – najpierw w jedną stronę (odwracamy się razem) − teraz w drugą stronę. Spójrzmy jeszcze do góry. Czy ktoś widzi swojego Anioła Stróża? Nie widzimy go, bo on jest niewidzialny. Nasze oczy nie mogą go zobaczyć. On jest jak na przykład powietrze. Czy je widzimy? Nie, a przecież cały czas nim oddychamy (wciągamy nosem powietrze). Anioł Stróż jest jak wiatr, który porusza listeczkami drzew. (Można wyjrzeć przez okno.) Widzimy tańczące listki, a przecież samego wiatru nie widzimy. Dobry Bóg dał nam Anioła Stróża, aby się nami opiekował, by nas bronił przed złem, niebezpieczeństwami, aby prowadził nas do nieba. Każdy człowiek, każde dziecko ma swojego Anioła Stróża. On jest z nami, stoi przy nas, nieustannie czuwa. Ja mam swojego Anioła Stróża, Julia ma swojego, Karol swojego. Każde dziecko ma Anioła. On prowadzi nas przez całe życie, aż do nieba.

6. Zastosowanie życiowe:

K.: Anioł Stróż będzie na pewno się nami opiekował, gdy będziemy go o to prosić, gdy będziemy modlić się do niego. Czasem nawet możemy zaśpiewać mu piosenkę.

7. Podsumowanie treści:

Piosenka:

Aniele Boży Stróżu mój, − gest „skrzydełek”

ty w dzień i w nocy przy mnie stój. − stoimy na baczność

Gdy się bawię, gdy się bawię, − gest złożonych rąk

kiedy śpię, kiedy śpię, − gest złożonych rąk opartych na policzku

gdy do przedszkola spieszę się. − maszerujemy

8. Informacje dotyczące współpracy z rodzicami lub parafią:

K.: Poproście rodziców, aby nauczyli was modlitwy do Anioła Stróża i zatroszczyli się, by w waszym domu był jego obraz.

9. Modlitwa:

„Aniele Boży Stróżu mój…”.

10. Jestem dzieckiem mamy i taty

I. Założenia edukacyjne:

1. Cele katechetyczne – wymagania ogólne:

Odkrywanie prawdy, że Bóg zaprasza ludzi do przekazywania życia.

2. Treści nauczania – wymagania szczegółowe:

Wiedza:

• Dziecko wyjaśnia, że człowiek wzrasta w rodzinie, gdzie doświadcza miłości.

Umiejętności:

• Dziecko definiuje swoimi słowami podstawowe pojęcia: rodzina, matka, ojciec.

3. Metody i techniki:

modlitwa z gestami, pogadanka, prezentacja obrazków, pytania i odpowiedzi, opowiadanie, recytacja wiersza ze słuchu, pogadanka, praca z podręcznikiem.

4. Środki dydaktyczne:

kartonowe postacie Adama i Ewy, zdjęcie dziecka, pacynka – aniołek Filipek, podręcznik.

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne:

K. wita się z dziećmi i zaprasza do kółka lub prosi, aby dzieci stanęły grupą.

2. Modlitwa:

K.: Rozłóżmy szeroko ręce. Utworzyliśmy duży krzyż. Teraz zróbmy mniejszy krzyż: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Poprośmy Anioła Stróża, aby opiekował się mamą i tatą w pracy i w domu. Aniele Boży…

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

K. pokazuje obraz pierwszych ludzi. K.: Jak mieli na imiona pierwsi ludzie? Jakie dary Bóg dał pierwszym ludziom? Co potrafi zrobić człowiek?

4. Sytuacja egzystencjalna:

K.: Pokazuje kartonowe owoce: jabłka, gruszki i śliwki oraz drzewa z