Otwarty zwój proroctwa ebook

Wstęp

Piszę ten wstęp w połowie roku 2018, a więc już ponad pięć lat po napisaniu książki, i wiele wydarzeń na świecie, które miały miejsce od tamtego czasu, zdaje się przemawiać za nakreślonym przeze mnie scenariuszem. Ukraiński Majdan skończył się obaleniem rządu Wiktora Janukowycza, co doprowadziło do zaboru Krymu i Donbasu przez Rosję i nałożenia na ten kraj sankcji. To z kolei doprowadziło do napięcia na linii NATO-Rosja. Pod koniec września 2015 roku Władimir Putin rozpoczął interwencję wojskową w Syrii, dzięki czemu wojska Baszara Al-Asada stłumiły wspieraną przez Zachód i Arabów sunnicką rebelię. W październiku 2018 roku mamy do czynienia z wszczęciem przez patriarchat Konstantynopola procedury wyrwania Cerkwi ukraińskiej i białoruskiej spod zwierzchnictwa Cerkwi rosyjskiej. Wszystko to zdaje się potwierdzać, iż opisana w trzecim rozdziale Drugiej Księgi Królewskiej wyprawa przeciw Moabowi dotyczy szczegółów wojny z Rosją.

Stanom Zjednoczonym poświęciłem cały czwarty rozdział swojej książki. Do niedawna nie do pomyślenia wydawała się możliwość wybuchu Drugiej Wojny Secesyjnej, przebieg której opisany został w niniejszej książce. Jednak rok 2017, kiedy to Donald Trump wystartował w wyborach prezydenckich i wygrał je, ukazał, jak głębokie podziały drzemią w tym kraju. Oliwy do ognia tym bardziej dolewa styl rządów Trumpa.

Jednym z najszerzej opisywanych w książce zagadnień jest niewątpliwie muzułmański podbój Europy. Z postępującą, powolną islamizacją zachodniej Europy mamy tu z do czynienia od dawna. W 2015 roku, wraz z wybuchem kryzysu imigracyjnego, zjawisko to przybrało na sile. Na wschodzie kontynentu problem ten zaczął dotykać państw, które dotąd go nie miały, na zachodzie natomiast mnożą się strefy no-go – muzułmańskie enklawy, do których policja nie ma wstępu. Póki co, ciężko jeszcze dostrzec zalążki opisywanego w książce muzułmańskiego imperium. Kluczowym etapem w tym procesie może się okazać opisana na stronie 205 pacyfikacja szyitów. Już w 2015 roku Arabia Saudyjska przystąpiła do korespondencyjnej wojny z Iranem, rozpoczynając operację militarną przeciwko wspieranemu przez ten kraj ruchowi Huti w Jemenie. Od maja bieżącego roku, kiedy to Stany Zjednoczone za namową Izraela wycofały się z porozumienia nuklearnego, wojna sunnicko-szyicka wydaje się już tylko kwestią czasu.

Na początku roku 2013, czyli w czasie gdy niniejsza książka była już na ukończeniu, w Watykanie miała miejsce dziwna sekwencja wydarzeń. Mianowicie, ujrzała wówczas światło dzienne afera związana z bankiem watykańskim, przez co banki amerykańskie wstrzymały operacje finansowe, jakich dokonywały z tą instytucją. Efektem tego była abdykacja konserwatywnego papieża Benedykta XVI i wybór na to stanowisko kandydata frakcji skrajnie liberalnych kardynałów, którym był Jorge Bergoglio, znany obecnie jako Franciszek I, po czym sytuacja wokół banków wróciła do stanu poprzedniego. Prawda o tych wydarzeniach wyszła na jaw dopiero trzy i pół roku później, kiedy to Rosjanie ujawnili treść skrzynki mailowej szefa sztabu wyborczego Hilary Clinton, Johna Podesty. Okazało się, że wydarzenia te miały związek z operacją amerykańskich służb specjalnych, noszącej kryptonim „Watykańska Wiosna”. Operacja ta miała na celu osadzenie na „tronie Piotrowym” człowieka sprzyjającego siłom lewicowym. Styl pontyfikatu Franciszka I nie pozostawia co tego złudzeń: wspieranie przez niego islamizacji i homoseksualnego lobby wewnątrz swojej kurii oraz szokujące wypowiedzi, a także to, iż jest on oficjalnie ósmym suwerenem państwa watykańskiego, a suma liczby siedmiu imion wszystkich papieży, którzy pojawili się po roku 1798 (nie licząc dwóch oficjalnych pontyfikatów antypapieży) wraz z ósmym imieniem Franciszka wynosi 666, zdaje się potwierdzać, jakobyśmy żyli w przededniu wprowadzenia systemu szkarłatnej Bestii, opisywanego szeroko na kartach tej książki, a zdefiniowanego jako odrodzona w Europie władza sądownicza kurii rzymskiej.

Po tej krótkiej próbie ustosunkowania się do czasów, w których żyjemy, przyszła pora, bym opowiedział nieco więcej o idei i okolicznościach powstania tego opracowania. Otóż moje pierwsze poważniejsze spotkanie z biblijnymi proroctwami miało miejsce w roku 2005, kiedy to powodowany chęcią poznania przyszłości, postanowiłem osobiście zapoznać się z treścią Apokalipsy Świętego Jana. Muszę w tym miejscu przyznać, że po jej przeczytaniu wiele z moich przekonań odnośnie Boga, które od dziecka w sobie pielęgnowałem, legło w gruzach. Szczególnie przekonanie o szerokiej ścieżce do zbawienia (o innej wcześniej w ogóle nie słyszałem). Pojawiła się u mnie też silna potrzeba pogłębienia wiedzy na temat osoby Jezusa, zbawienia przez Jego krew, jak również i chęć zajęcia znaczącego miejsca w przyszłym świecie. To całkowicie przewartościowało moje życie. Można więc powiedzieć, że poznanie Objawienia było fundamentem mojego nawrócenia. Przez następne lata sumiennie poznawałem Pismo Święte. W roku 2011 przestałem być wyznawcą Kościoła Katolickiego, a bezpośrednim tego powodem było poznanie wykładu o 1260 dniach panowania Bestii.

W kwietniu 2013 roku odwiedziłem pierwszy protestancki zbór. Był to zbór radykalnego i owianego złą sławą Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Muszę przyznać, że wiele z nauki tego Kościoła nosi znamiona sekciarstwa, ale posiada on zarazem pewne zdrowe fundamenty, których brakuje innym denominacjom. Przede wszystkim jest to docenienie rangi proroctw biblijnych. Proroctwa odegrały kluczową rolę w powstaniu całego ruchu millerystycznego, z którego czerpią również niezbyt lubiani z wielu powodów Świadkowie Jehowy. Na pewno mocną stroną milleryzmu jest prawidłowa klasyfikacja dorobku wcześniejszych badaczy proroctw, przez których rozumie się teologów wczesnośredniowiecznych, wywodzących się jeszcze z ruchu ikonoklastycznego, jak też i ich kontynuatorów, którymi byli ojcowie Reformacji. Pozytywnym wkładem millerytów w dziedzinie wykładu proroctw – przynajmniej do pewnego stopnia – było usystematyzowanie typologii biblijnej, a stało się to dzięki temu, że postrzegali oni egzegezę proroctw jako przedmiot ścisły. Symbole stały się możliwymi do wyliczenia niewiadomymi w rachunku algebraicznym. Pod tym względem nauka pozostałych chrześcijańskich prądów teologicznych jawi się mało klarownie, aczkolwiek przyznać można, że temu pierwszemu brak nierzadko ostrożności. Jednak mnie osobiście bardziej martwi powszechna trywializacja proroczego aspektu Pisma, dokonywana w imię tejże ostrożności. Rozumienie proroctwa jest potrzebne niczym oliwa w lampie dająca światło w ciemności (Mt 25;1-13).

Ale wróćmy teraz do mojej krótkiej przygody z Kościołem Adwentystów Dnia Siódmego. Był maj 2013 roku, kiedy to miałem przyjemność spotkać pewnego emerytowanego pastora adwentystów, będącego w tym czasie wykładowcą seminaryjnym, autorytet w dziedzinie wykładu Księgi Daniela i Apokalipsy Jana. Korzystając z okazji, zapytałem go wtedy o symbolikę czterech jeźdźców.

– Co oni symbolizują? Wojny, narody, klęski żywiołowe, a może jeszcze coś innego? – zapytałem.

Pastor nie udzielił mi żadnej konkretnej odpowiedzi. Zamiast tego zachęcił mnie do samodzielnych badań, przypominając przy tym o zasadzie: „Biblia wyjaśnia samą siebie”.

– Szukaj rozwiązania, a jeżeli je znajdziesz, będzie ono należało tylko do ciebie. – Tymi słowami zakończył.

Jakże dalekie było to od wszechobecnego fanatyzmu w Kościele Adwentystów, stąpającego jedynie cudzymi śladami. Zastanawiało mnie też, skąd u pastora zrodziła się ta myśl, jakobym ja mógł dokonać czegoś takiego.

Następnego dnia przeszedłem nad tym do porządku dziennego, a moje życie toczyło się własnym torem. Jednak miesiąc później coś tknęło mnie tak, iż postanowiłem zajrzeć do szóstego rozdziału Apokalipsy, z nadzieją na jego głębsze zrozumienie. Od razu moją uwagę przykuł pierwszy werset, a mianowicie słowa: „ujrzałem pierwsze z czterech zwierząt”. Natychmiast skojarzyłem to z siódmym rozdziałem Księgi Daniela, gdzie mowa jest o czterech zwierzętach wychodzących z morza, a wiadomym było mi, że symbolizują one mocarstwa polityczne. Ten dobry początek sprawił, że uwierzyłem, iż podążając tym mało uczęszczanym, odkrytym przeze mnie szlakiem faktycznie mógłbym dokonać przełomu w badaniach nad powyższym fragmentem. Następna rzecz, jaką zrobiłem, to uruchomienie elektronicznej wersji Biblii i wpisanie do wyszukiwarki edytora tekstu frazy „cherub”. Okazało się że kontekst, w jakim występowały cheruby, w połowie przypadków miał bezpośredni związek z narodami. Ten moment był niczym odpowiedź na nurtujące mnie pytania: „Czy idę w dobrym kierunku? Czy powinienem kontynuować? Czy warto poświęcić temu czas?”. Ze swojej strony muszę przyznać, że poczucie satysfakcji i głębokiego sensu tego, co się robi, to stałe elementy występujące podczas badania proroctw, nawet wtedy, gdy ma się świadomość, że nasza praca zostanie niezauważona lub zlekceważona, a może nawet i źle odebrana. Piszę o moich przygodach z cherubami nie tylko dlatego, że wiąże się to z powstaniem koncepcji napisania tej książki, ale również dlatego, że chciałbym dać przykład tego, jak doskonałym rozwiązaniem, poprzez uzupełnianie niedociągnięć ludzkiego umysłu, może stać się zwykły komputer. W badaniach nad matematycznymi strukturami Biblii, tymi, które dały o sobie znać podczas moich badań, ale też i innymi, takimi jak na przykład chiazmy i tak zwany „kod Biblii”, jego rola może się okazać nieoceniona, zwłaszcza dziś, w dobie dynamicznego rozwoju uczenia maszynowego.

Ale powróćmy teraz do genezy powstania książki. Otóż stosując ową metodę identyfikacji symbolu poprzez analizę wszystkich fragmentów zawierających dane słowo, zasób kwestii, które uznałem za o tyle ciekawe czy nawet sensacyjne, by przedstawić je opinii publicznej, z jednej początkowo kwestii dotyczącej tożsamości czterech jeźdźców, rozrósł się do tak pokaźnych rozmiarów, że pewnego dnia postanowiłem napisać na ten temat artykuł. Z kolei podczas pracy nad artykułem ilość materiału rozrosła się już w wielkie drzewo, które pomieścić mogła tylko książka. W efekcie musiałem zrezygnować z obszernego opisywania przesłanek, na podstawie których dany symbol odczytywałem tak, a nie inaczej, co niestety negatywnie odbiło się na klarowności moich wykładów. Nie jest to jednak rzecz jasna luka, której nie dałoby się uzupełnić. Na treść tytułu tej książki wpływ miał fakt, że to właśnie kwestia czterech jeźdźców, a więc pierwsze cztery z siedmiu apokaliptycznych pieczęci okazały się ziarnem, z którego to wielkie drzewo wyrosło…

Prolog

Biada mi, żem się stał jak pokłosie w lecie, jak resztki po winobraniu: nie ma grona do zjedzenia ani wczesnej figi, której łaknę.

Wyginął z ziemi pobożny, prawego nie ma między ludźmi; wszyscy bez wyjątku na krew czyhają, jeden na drugiego sieć nastawia.

Do złego – choćby obu rękoma; do czynienia dobrze książę żąda złota, sędzia podarunku; dostojnik według swego upodobania rozstrzyga i wspólnie sprawę przekręcają.

Najlepszy z nich – jak cierń, najsprawiedliwszy z nich – jak płot kolczasty. Dzień stróżów twoich, nawiedzenia twego nadszedł; teraz padnie na nich popłoch.

Nie ufajcie przyjacielowi, nie zawierzajcie powiernikowi, nawet przed tą, która spoczywa na twoim łonie, strzeż wrót ust swoich.

Bo syn znieważa ojca, córka powstaje przeciw swej matce, synowa przeciw swej teściowej: nieprzyjaciółmi człowieka są jego domownicy.

Ale ja wypatrywać będę Pana, wyczekiwać na Boga zbawienia mojego: Bóg mój mnie wysłucha.

Nie wesel się nade mną, nieprzyjaciółko moja; choć upadłem, powstanę, choć siedzę w ciemnościach, Pan jest światłością moją.

Gniew Pański muszę znieść, bom zgrzeszył przeciw Niemu, aż rozsądzi moją sprawę i przywróci mi prawo; wywiedzie mnie na światło, będę oglądał zbawcze Jego dzieła.

Gdy to ujrzy nieprzyjaciółka moja, wstydem się okryje ta, która mówiła do mnie: Gdzie jest Pan, twój Bóg? Oczy moje patrzeć będą na nią: teraz będzie zdeptana jak błoto uliczne.

Oto dzień odbudowy twych murów! W owym dniu granica [twoja] będzie sięgać daleko. (Mi 7;1-11)

Lecz Pan Zastępów dał się słyszeć uszom moim: Na pewno ta nieprawość nie będzie wam odpuszczona, dopóki nie pomrzecie. Powiedział Pan, Bóg Zastępów. (Iz 22;14)

Od krańca ziemi słyszeliśmy pienia: Chwała Sprawiedliwemu! Lecz ja rzekłem: Mam tajemnicę, groźną mam tajemnicę, biada mi! Wiarołomni działają zdradliwie, wiarołomni dopuścili się zdrady.

Groza i dół, i sidło na ciebie, mieszkańcu ziemi: kto umknie przed krzykiem grozy, wpadnie w dół, a kto się wydostanie z dołu, w sidła się omota! Tak, upusty otworzą się w górze i podwaliny ziemi się zatrzęsą. (Iz 22;16-18)

Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny! Przysięgam na Siebie samego, z moich ust wychodzi sprawiedliwość, słowo nieodwołalne. Tak, przede Mną się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na Mnie przysięgać będzie, mówiąc: Jedynie u Pana jest sprawiedliwość i moc. (Iz 45;22-24)

Któż da mi schronisko dla podróżnych na pustyni, bym mógł opuścić swój naród i oddalić się od niego? Wszyscy oni są bowiem cudzołożnikami, gromadą buntowników. (Jr 9;1)

Dlatego to mówi Pan Zastępów: Oto ich wypróbuję przetapiając w tyglu. Bo jak [inaczej] mogę postąpić wobec Córy mojego ludu?

Ich język jest śmiercionośną strzałą, słowa ich ust są oszustwem. Jeden do drugiego mówi: Pokój, a w sercu swoim przygotowuje mu podstęp. (Jr 9;6-7)

Na dźwięk Jego głosu huczą wody w niebie. On podnosi chmury z krańców ziemi, On czyni błyskawice, zapowiedzi deszczu, i wysyła wiatr z jego zbiorników. (Jr 51;16)

Opisał zaś Jeremiasz w jednej księdze całe nieszczęście, jakie miało przyjść na Babilon, mianowicie wszystkie przepowiednie spisane przeciw Babilonowi. (Jr 51;60)

Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebusytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi. Oznaczało to: Dawid tu nie wejdzie. Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe. Dawid w tym dniu powiedział: Ktokolwiek pokona Jebusytów, zdobywając przejście podziemne, oraz ślepych i kulawych nienawistnych dla duszy Dawida… ten będzie wodzem. (2Sm 5;6-8)

Ludzie źli są jak ciernie precz wyrzucane, których się ręką nie bierze. Kto zaś je musi dotknąć, chwyta za żelazo lub drzewce dzidy. I w ogniu doszczętnie się spalają… (2Sm 23;6-7)

Napełnij Syjon wysławianiem Twej mocy i lud Twój chwała swoja!

Daj świadectwo tym, którzy od początku są Twoimi stworzeniami, i wypełnij proroctwa, dane w Twym imieniu!

Daj zapłatę tym, którzy oczekuję Ciebie, i prorocy Twoi niech się okażą prawdomówni!

Wysłuchaj, Panie, błagania Twych sług, zgodnie z błogosławieństwem Aaronowym nad Twoim ludem.

Niech wszyscy na ziemi poznają, że jesteś Panem i Bogiem wieków.

Żołądek przyjmuje każde pożywienie, ale jeden pokarm jest lepszy od drugiego.

Jak podniebienie rozróżni pokarm z dziczyzny, tak serce mądre – mowy kłamliwe.

Serce przewrotne wyrządza przykrości, ale człowiek z wielkim doświadczeniem będzie umiał mu odpłacić. (Syr 36;13-20)

Dmijcie w róg na Syjonie, a wołajcie na górze mej świętej! Niechaj zadrżą wszyscy mieszkańcy kraju, bo nadchodzi dzień Pański, bo jest już bliski. (Jl 2;1)

Dlatego posłał On tę rękę, która nakreśliła to pismo. A oto nakreślone pismo: mene, mene, tekel ufarsin. Takie zaś jest znaczenie wyrazów: Mene – Bóg obliczył twoje panowanie i ustalił jego kres. Tekel – zważono cię na wadze i okazałeś się zbyt lekki. Peres – twoje królestwo uległo podziałowi; oddano je Medom i Persom.

(Dn 5;24-28)

Tak bowiem jest: kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg.

(2Kor 9;6-7)

Potem ujrzałem innego anioła lecącego przez środek nieba, mającego odwieczną Dobrą Nowinę do obwieszczenia wśród tych, którzy siedzą na ziemi, wśród każdego narodu, szczepu, języka i ludu.

Wołał on głosem donośnym: Ulęknijcie się Boga i dajcie Mu chwałę, bo godzina sądu Jego nadeszła. Oddajcie pokłon Temu, co niebo uczynił i ziemię, i morze, i źródła wód! (Obj 14;6-7)

Jak to, nie rozumiecie, że nie o chlebie mówiłem wam. (Mt 16;11)

Któż jest tym sługą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad swoją służbą, żeby na czas rozdał jej żywność? (Mt 24;45)

Pan skierował do mnie te słowa:

Synu człowieczy, cóż to macie za przysłowie o ziemi izraelskiej, które głosi: Dłużą się dni, a wszystkie proroctwa zawodzą.

Dlatego powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Ja sprawię, że przypowieści tej zostanie położony kres i nie będą jej więcej powtarzać w Izraelu. Co więcej, powiedz im: Nadchodzą dni, gdy każde widzenie stanie się rzeczywistością.

Nie będzie już bowiem wśród pokoleń izraelskich żadnego fałszywego widzenia ani żadnego złudnego proroctwa, gdyż Ja, Pan, przemawiam, a to, co mówię, to stanie się niechybnie; już za dni waszych, ludu zbuntowany, ogłoszę wyrok i wykonam go – wyrocznia Pana Boga.

Potem Pan skierował do mnie te słowa:

Synu człowieczy, oto Izraelici powiadają: Widzenie, jakie on ma, odnosi się do dni bardzo odległych. Prorokuje o dalekiej przyszłości.

Przeto powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Już więcej żaden z moich wyroków nie dozna zwłoki. Cokolwiek mówię, to mówię i wykonam – wyrocznia Pana Boga. (Ez 12;21-28)

Czterej Jeźdźcy

Cheruby

Aby zrozumieć symbolikę jeźdźców, należy najpierw zrozumieć, jaką rolę w proroctwie pełnią Cheruby i kim one w ogóle są. Cheruby wywołują każdego jeźdźca z osobna, za każdym razem jeden z nich wywołuje jednego z jeźdźców. Hebrajskie słowo Cherubim znaczy silni, co wskazuje, że otrzymały one od Boga niemałą władzę. Zobaczmy więc, co Biblia mówi na temat Cherubów:

O Panie Zastępów, Boże Izraela, który zasiadasz na cherubach, Tysam jesteś Bogiem wszystkich królestw świata. (Iz 37;16 – Modlitwa Ezechiasza w obliczu zagrożenia asyryjskiego).

Wtedy ci trzej jakby jednym głosem wysławiali, wychwalalii błogosławili Boga, mówiąc w piecu:

Błogosławiony jesteś, Panie Boże naszych ojców – pełenchwały i wywyższony na wieki. Błogosławione niech będzie Twojeimię pełne chwały i świętości – chwalebne i wywyższone nawieki.

Błogosławiony jesteś w przybytku świętej Twojej chwały –chwalony, sławiony przez wieki nade wszystko.

Błogosławiony jesteś na tronie Twego królestwa – chwalony,sławiony przez wieki nade wszystko.

Błogosławiony jesteś Ty, co spoglądasz w otchłanie, co naCherubach zasiadasz – pełen chwały i wywyższony na wieki. (Dn 3;51-56 – Widzimy tu cztery okresy: patriarchalny, przybytku, Królestwa niebieskiego i panowania nad narodami).

Jako wielkiego cheruba opiekunem ustanowiłem cię na świętej górzeBożej

Chadzałeś, pośród błyszczących kamieni.[…]

Pod wpływem rozkwitu twego handlu wnętrze twoje napełniło sięuciskiem i zgrzeszyłeś, wobec czego zrzuciłem cię z góry Bożej i jakocherub opiekun zniknąłeś, spośród błyszczących kamieni. (Ez 28;14.16 – Mowa przeciw królowi Tyru).

Posłuchaj, Pasterzu Izraela, Ty, co jak trzodę wiedziesz ród Józefa.Ty, który zasiadasz nad cherubami, zabłyśnij, przed Efraimem,Beniaminem i Manassesem! Wzbudź Twą potęgę i przyjdź nam napomoc! (Ps 80;2-3 – Wymienione plemiona stacjonowały po zachodniej stronie przybytku. Psalm ten dotyczy Stanów Zjednoczonych. Patrz dalej).

Pan króluje: drżą narody; zasiada na cherubach: a ziemia siętrzęsie.

Wielki jest Pan na Syjonie i wyniesiony ponad wszystkie ludy. (Ps 99;1-2)

Widać więc wyraźnie, że zasiadanie na Cherubach oznacza władzę nad narodami, symbolizują one również cztery oddziały Izraela, obozujące w czasie wędrówki na pustyni po czterech stronach namiotu przybytku. Oddział dowodzony przez pokolenie Judy znajdował się po stronie wschodniej, przez Rubena po stronie południowej, przez Efraima po stronie zachodniej a przez Dana po stronie północnej. Każdy kierunek posiada w Biblii swoją symbolikę: północ i południe to kierunki wrogów Boga, bałwochwalców i ateistów, wschód i zachód symbolizują posłuszeństwo Bogu, przy czym wchód odnosi się także do zwycięstwa i początku.

Czwórka

Ważna jest także symbolika liczby cztery: u Ezechiela i w Apokalipsie świętego Jana cztery wiatry wiejące z czterech narożników ziemi oznaczają wojnę światową, która doprowadzi do przywrócenia państwa Izraelskiego (chodzi tutaj o izraelitów z ducha, czyli chrześcijan). (Ez 37;1-14). Gniew Pana trwa do czwartego pokolenia (Lb 14;18). Daniel widział cztery bestie walczące z Bogiem na przestrzeni wieków (Dn 7;1-8). Potop, który wyniszczył grzeszników, trwał czterdzieści dni, Bóg prowadził izraelitów przez pustynię czterdzieści lat, po to, by wymarło pokolenie wychowane w Egipcie, Jezus przez czterdzieści dni pościł i zmagał się z szatanem na pustyni, Moabitkę Rut, która opuściła swój naród i zamieszkała w Izraelu, dzieliły od Dawida cztery pokolenia. Pod koniec życia Dawida doszło do czterech wojen z Filistynami, w każdej Dawida usiłował zabić olbrzym, byli to: Iszbo-be-Nob zabity przez Abiszaja; Safa, którego zabił Sibbekaj Chuszatyta; Goliat z Gat zabity przez Elchanana oraz olbrzym, który posiadał po sześć palców u rąk i nóg, o cztery za dużo, został on zabity przez Jonatana, bratanka Dawida. To właśnie po tych wydarzeniach Dawid wygłosił swój apokaliptyczny Psalm 18, jest on bardziej zrozumiały przy zastosowaniu kluczy z Księgi Objawienia oraz Księgi Daniela, i tak np. zdanie Lecąc cwałował na cherubie, a skrzydła wiatru goniosły (2Sm22;11), można rozumieć jako Działał za pomocąSwego narodu, a poprzez wojny wywyższało się Jego imię. (2Sm 21;15-22;51)

Wszystkie te przykłady dają jasno do zrozumienia, że czwórka jest nierozerwalnie związana z walką. Cztery cheruby, które reprezentują cztery królestwa, stoczą walkę. Wszystkie one oddają cześć Bogu, jednakże robią to w różny sposób, przez co chwała Boża spoczywa tylko na jednym z nich. Podobnie jak cherub przed potopem, tak i ten, który nie ma jeszcze królestwa, stoi na drodze rodzaju ludzkiego, do drzewa żywota. Walka Jakuba z nadprzyrodzoną istotą i otrzymanie od niej błogosławieństwa jest typem pokonania tej przeszkody. Bóg za pomocą jednego z narodów wybije mieszkańcom ziemi biodro. Biodra i lędźwie są miejscem grzesznych skłonności. (Rdz 46;26. Syr 47;19) Jutrzenka w sensie proroczym oznacza czasy królowania Syna Bożego.

Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżelibędziecie przy niej trwali jak przy lampie, która święci w ciemnymmiejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszychsercach. (2P 1;19)

Kiedy Słowo Boże zostanie wypróbowane w ogniu i wszyscy ujrzą zbawcze dzieła, wtedy właśnie wzejdzie dzień. (Rdz 32;25-33)

Konie

Konie i rydwany dawniej kojarzone były z wojną, w Biblii oznaczają systemy religijne dążące do dominacji, jeździec jest królem czy też przywódcą tego systemu. W Księdze Zachariasza widzimy np., że Jezus był Tym Który zniszczył rydwany w Efraimie i konie w Jeruzalem, chodzi tu o odrębny kult w Samarii oraz stronnictwa Saduceuszy i Faryzeuszy (za 9;9-10). Także nieposłuszne narody posiadają swoje rydwany i konie, będą one zniszczone w dniu sądu (Mi 5;9-14). Prawdziwy Kościół będzie w tym czasie pędził jak burza (Iz 66;15) i stanie się narzędziem ręku Boga (Hb 3;8). Psalm 104 werset 3 mówi: Za rydwan maszobłoki, tak więc doktryna, za pomocą której Bóg będzie walczył z innymi systemami, jest niepojęta, owiana mgłą tajemnicy. Obłok pełni w Biblii rolę symbolu, ponieważ hebrajskie słowo chanan oznaczające obłok lub chmurę znaczy także prorokować, jest to zatem typowa gra słów. Scena z Księgi Wyjścia, gdzie Bóg walczy z rydwanami Egipskimi, i spowalnia ich koła (rydwan Boży również ma swoje koła, patrz Ez. rozdz. 1), spoglądając ze słupa obłoku, ma w świetle tego wymiar profetyczny (Wj 14;23-28).

Kto jest kto?

Jedyne, co w tej sytuacji pozostaje, to ustalenie tożsamości owych jeźdźców, koni i cherubów, kluczem do tego jest wygląd cherubów. Cheruby posiadają postacie zwierząt, a zwierzęta, jak wiadomo, symbolizują królestwa. Pierwszy cherub podobny jest do Lwa – Lew to symbol Babilonu, kontynuatorem Babilonu w sensie politycznym jest południowo-zachodnia Europa (Dn 2;24-45), w sensie religijnym jest nim papieski Rzym (Obj 17;1-18). Drugi podobny jest do Wołu – Wół to sługa i zwierzę, które ma dwa rogi, chodzi tu o zwierzę wychodzące z ziemi, które posiada dwa rogi podobne do rogów Baranka, i służy zwierzęciu, które wyszło z morza; Wół to Stany Zjednoczone Ameryki. Trzeci ma twarz jakby ludzką, czyli taką, jaką ma szarańcza z Obj.9;1-11. Tożsamość szarańczy niepodważalnie ustalił Josiah Litch, kiedy to w 1839 roku dokładnie wyznaczył datę upadku imperium osmańskiego. Twarz jakby ludzka oznaczać może tylko i wyłącznie wyznawców islamu. Cherub podobny do Orła w locie to ten, na którym cwałować będzie Bóg, reprezentuje on górę Syjon (Obj.14;1), królestwo, które dzięki mocy Bożej wyłamie się z systemu europejskiego i zniszczy jego fundamenty, natomiast to, co z tego systemu pozostanie zniszczy wojna (Dn 2;34.35.44.45 / 7;27).

Po przeanalizowaniu rozdziału 49 Księgi Rodzaju oraz rozdziału 2 Księgi Liczb, zauważyć można, że każde królestwo posiada swój odpowiednik w konkretnych plemionach izraelskich (jest to niezwykle istotne w perspektywie dalszych odkryć). I tak oddział Judy stacjonujący z Zabulonem i Issacharem po wschodniej stronie Przybytku odpowiada królestwu odnowionego chrześcijaństwa; oddział Rubena stacjonujący z Symeonem i Gadem po stronie południowej odpowiada królestwu islamu; oddział Efraima stacjonujący z Manassesem i Benjaminem po stronie zachodniej odpowiada Stanom Zjednoczonym; oddział Dana stacjonujący z Aserem i Neftalim po stronie północnej odpowiada królestwu rzymsko-katolickiemu.

Kiedy cheruby wywołują swoje konie i swoich jeźdźców, ich kolejność w porównaniu z Obj. 5;7 jest odwrócona, co wskazuje że ostatni staną się w tym czasie pierwszymi (Mt 19;28-30 / 20;1-16. Łk 13;29-30). Pierwszy z nich to teraz zwierzę podobne do Orła w locie, które mówi jakby głosem gromu, następnie podobne do Wołu i do Człowieka, które mówią normalnie, na końcu jest podobne do Lwa, które mówi tak, że nie jest słyszane ono samo, a jedynie jego głos.

Koń biały to czysta nauka, król, który na nim siedzi, ma łuk, co znaczy, że będzie skutecznie walczył ze złem (Ps 7;11-12 / 45;4-6); ma też wieniec i jest zwycięzcą, co wskazuje, że jest on tożsamy z postacią z Obj. 3;7-13 oraz Obj. 19;11-21. O Zwycięzcy mówią obietnice w listach do siedmiu kościołów:

Efez – Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch doKościołów. Zwycięzcy dam spożyć owoc z drzewa życia, które jestw raju Boga.

Smyrna – Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duchdo Kościołów. Zwycięzcy śmierć druga na pewno nie wyrządziszkody.

Pergamon – Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch doKościołów. Zwycięzcy dam manny ukrytej i dam mu biały kamyk,a na kamyku wypisane imię nowe, którego nikt nie zna oprócz tego, kto[je] otrzymuje.

Tiatyra – A zwycięzcy i temu, co czynów mych strzeże do końca,dam władzę nad poganami, a rózgą żelazną będzie ich pasł: jaknaczynie gliniane będą rozbici – jak i Ja to wziąłem od mojego Ojca –i dam mu gwiazdę poranną.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Sardes – Lecz w Sardes masz kilka osób, co swoich szat niesplamiły; będą chodzić ze Mną w bieli, bo są godni. Tak szaty białeprzywdzieje zwycięzca, i z księgi życia imienia jego nie wymażę.I wyznam imię jego przed moim Ojcem i Jego aniołami.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Filadelfia – Aniołowi Kościoła w Filadelfii napisz: To mówiŚwięty, Prawdomówny, Ten, co ma klucz Dawida, Ten, co otwiera,a nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera.

Znam twoje czyny. Oto postawiłem w darze przed tobą drzwiotwarte, których nikt nie może zamknąć, bo ty chociaż moc maszznikomą, zachowałeś moje słowo i nie zaparłeś się mego imienia.

Oto Ja ci daję [ludzi] z synagogi szatana, spośród tych, którzymówią o sobie, że są Żydami – a nie są nimi, lecz kłamią. Otosprawię, iż przyjdą i padną na twarz przed twymi stopami, a poznają,że Ja cię umiłowałem.

Skoro zachowałeś nakaz mojej wytrwałości i Ja cię zachowam odpróby, która ma nadejść na cały obszar zamieszkany, by wypróbowaćmieszkańców ziemi.

Przyjdę niebawem: Trzymaj, co masz, by nikt twego wieńca niezabrał!

Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już niewyjdzie na zewnątrz. I na nim imię Boga mojego napiszę i imięmiasta Boga mojego, Nowego Jeruzalem, co z nieba zstępuje od megoBoga, i Moje nowe imię.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Laodycea – Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jaki Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Zwycięzca jest tym, który ma uszy i posłyszał, co mówi Duch do Kościołów, jest też aniołem Kościoła w Filadelfii, ponieważ anioł ten posiada wieniec – symbol zwycięstwa. Mówiąc do niego, Jezus przedstawia się, jako Święty i Prawdomówny, jadący na białym koniu nazwany jest wiernym i prawdziwym. (Obj. 19;11). Klucz Dawida i otwarte drzwi oznaczają przywrócenie Izraelowi królestwa, nagrodą zwycięzcy będzie wejście do domu Dawida. Za jego dni przyjdzie próba na cały obszar zamieszkały, czyli sąd nad narodami. (Obj 3;7-13)

Inny opis zwycięzcy z Księgi Objawienia spotykamy w rozdziale dziewiętnastym, wspomniano tu że będzie on sprawiedliwie sądził i walczył, co potwierdza jego królewską godność, wspomniano tutaj także o cechach występujących w listach do siedmiu kościołów: to, że ma on wypisane imię, którego nikt nie zna (innymi słowy, jego rola w planie zbawienia będzie dla ludzi niezrozumiała, prawdopodobnie ma to na celu pokrzyżowanie planów jego wrogom, zapewnienie mu nietykalności (por. Ez 3;8-9), oraz że paść będzie narody rózgą żelazną (odmiana losu w stosunku do okresu wcześniejszego, kiedy moc jego była znikoma). Ogień w oczach to zagniewanie na złoczyńców (Prz 20;8-9). Diademy to uzależnione królestwa (Mdr 5;16. Mdr 18;21-25. Iz 62;3. por. Obj 5;6. Ps 89;40 – zwróć uwagę, o co upomina się w tym psalmie Etan Ezrachita). Ostry miecz, który wychodzi z jego ust, to słowo wywołujące popłoch na świecie, dla odróżnienia od Słowa Bożego miecz nazwany jest ostrym, a nie jak w Obj 1;16 obosiecznym.

A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: KRÓLKRÓLÓW I PAN PANÓW. (Obj 19;16) Przepasanie bioder to źródło siły. KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW to nowe imiona Boga Ojca i Syna Bożego, przyjmą je związku z objęciem panowania nad narodami, i zgodnie z obietnicą z Obj 3;12 wypisane będą one na zwycięzcy. Szata jest symbolem duszy, plamy na szacie to grzechy, sromota to z kolei symbol zatracenia duszy. Szata zwycięzcy skąpana jest we krwi, jednakże Bóg wypisując na jego szacie Swoje imię, bierze odpowiedzialność za przelaną krew. Krwawe wojny toczone przez króla Syjonu to część Bożego planu – wydeptania tłoczni Jego gniewu. (Obj 19;15 / 14;19-20) Dlatego w listach do Efezu, Smyrny i Sardes, Syn Boży trzykrotnie zapewnia o jego niewinności. (Obj 19;11-16;21)

Koń barwy ognia to religia niosąca karę i zniszczenie, chodzi tu o islam. Król muzułmanów wywoła światowy konflikt militarny i odniesie w nim wiele zwycięstw. (Obj 6;4)

Koń czarny to zanieczyszczona ewangelia Stanów Zjednoczonych. Jeździec to Kanaan. Amerykańscy protestanci będą utrzymywać tę pogańską władzę, ponieważ będą bogacić się jej przepychem (zob. Oz 12;8-9). Nakaz dotyczący pszenicy, jęczmienia, oliwy i wina dany jest cherubowi podobnemu do Wołu. Oznacza on, że w danym systemie religijnym dojdzie do czasowego wypaczenia ewangelii (kwarta to dzienna porcja żołnierza) w zamian za wyżej wymienione korzyści, jednak nauka o proroctwach oraz doktryna o zbawieniu przez łaskę zostaną nietknięte, i działać będą bez przeszkód (Za 4;1-6). (Obj 6;5-6)

Koń trupio blady to pozbawiony mocy zbawczej, nowy katechizm Kościoła katolickiego. Ten, który na nim jedzie – Papież, zabijać będzie świętych. Otchłań towarzysząca jeźdźcowi oznacza objęcie przez muzułmanów władzy nad papiestwem. Na terenach podległych jeźdźcowi będą miały miejsce walki i prześladowania.

Spis treści - fragment

Strona tytułowa

Wstęp

Prolog

Czterej Jeźdźcy

Cheruby

Czwórka

Konie

Kto jest kto?