poczyk851
Kolejna wciągająca cześć cyklu
Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
- Wydawca: MAG
- Kategoria: Fantastyka•Sci-fi
- Cykl: Przestrzeń Objawienia
- Język: polski
Jest XXVII wiek. Człowiek już dawno podzielił się na kilka podgatunków, a zmodyfikowane zwierzęta stanowią część ludzkiej społeczności. W Galaktyce znów grasują Inhibitorzy, wyrafinowane maszyny, które tępią wszystkie istoty inteligentne. Ocaleńcy z poprzedniej wojny wyruszają w kierunku dalekiego gazowego giganta. Tam na lodowym księżycu Hela żyje ktoś, kto umiałby pokonać odwiecznego wroga. Na Heli panuje dziwna teokracja. Źródłem tamtejszej religii było nietypowe zjawisko astronomiczne, a ośrodkami kultu są wielkie wędrujące po globie katedry, które zmierzają ku otchłani. Do jednej z katedr trafia wrażliwa, lecz bezkompromisowa nastolatka Rashmika. Dziewczyna potrafi kontaktować się z istotami z sąsiedniej kosmicznej brany. Czy dzięki swym parapsychicznym zdolnościom ocali ludzkość?
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 982
Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
4,5 (21 ocen)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
Popularność
Kolekcje
Podobne
Prolog
Prolog
Samotnie stoi na końcu mola i obserwuje niebo. Pomost z desek biegnie do brzegu połyskującą srebrno-niebieską wstęgą na morzu czarnym jak atrament. Świeci księżyc, słychać cichy plusk fal uderzających o podpory mola. Zachodni horyzont paćkają migoczące pastelowe zielone smugi, jakby za horyzontem znikały floty galeonów z zapalonymi światłami.
Spowija ją biała chmura mechanicznych motyli. Każe im podlecieć bliżej; podlatują i tworzą coś w rodzaju zbroi, ich skrzydła ciasno się splatają. Nie jest jej zimno – wieje ciepły wiatr przesycony słabym egzotycznym zapachem odległych wysp – ale czuje, że jest wystawiona na niebezpieczeństwo, że obserwuje ją coś ogromnego i starszego od niej. Gdyby dotarła tu miesiąc temu, gdy na tej planecie przebywały jeszcze dziesiątki tysięcy ludzi, ocean nie zwracałby na nią uwagi. Teraz jednak na wyspach prawie nikt nie mieszka; została tylko garstka opieszałych lub tych, którzy tu późno przybyli, jak ona. Jest tu nowa – a w zasadzie od dawna nieobecna – i jej sygnał chemiczny zbudził morze. Gdy tu wylądowała, po drugiej stronie zatoki pojawiły się świetlne plamy. To nie przypadek.
Tyle czasu upłynęło, a morze nadal ją pamięta.
– Powinniśmy już iść – wzywa opiekun. Jego głos dociera ze skrawka ziemi, gdzie oparty na lasce czeka niecierpliwie. – Nie jest bezpiecznie, od kiedy przestali pilnować pierścienia.
Tak, widzi ten pierścień – przecina niebo jak przesadny, niezręczny rysunek Drogi Mlecznej; skrzy się i migocze; niezliczone krzemienne odłamki odbijają światło najbliższego słońca. Gdy tu przybyła, władze planety nadal konserwowały pierścień: co kilka minut widziała różowy błysk rakiety sterującej, gdy jeden z dronów zmieniał orbitę jakiegoś odłamka, zapobiegając jego wejściu w atmosferę planety i upadkowi do morza. Jak ją poinformowano, mieszkańcy na widok błysku wypowiadali w duchu życzenia. Nie byli bardziej przesądni od mieszkańców innych planet, ale rozumieli, że ich świat jest niezwykle delikatny, że bez tych błysków nie ma przyszłości. Konserwowanie pierścienia nie pociągałoby za sobą żadnych kosztów. Samonaprawiające się drony wykonywały tę samą bezmyślną pracę od czterystu lat, od ponownego zasiedlenia planety. Wyłączenie dronów było gestem czysto symbolicznym, mającym zachęcić do ewakuacji.
Przez zasłonę pierścienia widzi drugi, dalszy księżyc, ten, który nie został rozbity na kawałki. Prawie nikt nie wiedział, co się tu stało. Ona wiedziała. Oglądała to na własne oczy, choć z pewnej odległości.
– Jeśli zostaniemy… – mówi opiekun.
Odwróciła się w stronę lądu.
– Jeszcze trochę. Potem możemy iść.
– Boję się, że ktoś może ukraść statek. Niepokoją mnie Budowniczowie Gniazd.
Skinęła głową. Rozumiała jego obawy, ale trwała w postanowieniu, by zrobić to, co planowała, przyjeżdżając tutaj.
– Statkowi nic się nie stanie. A o Budowniczych Gniazd nie ma co się niepokoić.
– Mam wrażenie, że jakoś szczególnie się nami interesują. – Odgania z czoła zabłąkanego mechanicznego motyla.
– Zawsze się interesowali. Są po prostu wścibscy.
– Tylko godzina, a potem cię zostawiam – mówi.
– Nie zrobisz tego.
– Możesz się o tym przekonać tylko w jeden sposób.
Uśmiecha się. Wie, że opiekun jej nie opuści, choć ma powód do zdenerwowania: w tę stronę lecieli pod prąd ewakuacji; gdy dotarli do orbity, stacje tranzytowe były już zablokowane i władze zabraniały zjazdu na powierzchnię planety. Tylko dzięki przebiegłości i łapówce zdołali wejść do wagonika jadącego na dół. Mieli dla siebie cały przedział, ale towarzysz kobiety stwierdził, że wszystko tu pachnie panicznym strachem. Ludzkie sygnały chemiczne pozostawiły swój ślad na meblach. Cieszyła się, że nie ma aż tak wyostrzonego powonienia. Czuła strach, choć nie chciała, by o tym wiedział. Jeszcze bardziej przerażała ją wiadomość, że Budowniczowie Gniazd podążali za nią do tego układu. Ich skomplikowany statek o kadłubie spiralnym, żłobkowanym i podzielonym na komory, quasi-przezroczysty, jest jednym z ostatnich statków na orbicie. Czy czegoś od niej chcą, czy po prostu przybyli jako widzowie?
Znów patrzy na morze. Nie wie, czy to kwestia wyobraźni, ale jasne plamy wydają się większe, liczniejsze. Już nie kojarzą się z odpływającą flotą galeonów, lecz z zatopioną metropolią. I pełzną w stronę mola. Ocean pobiera jej smak: drobniutkie organizmy przemykają między powietrzem a wodą. Przenikają przez skórę do krwi, do mózgu.
Zastanawia się, co ocean o niej wie. Musiał wyczuć, że tyle ludzkich umysłów odpłynęło w fali ewakuacji. Musiał odczuć, że nie ma już pływaków, którzy niosą ze sobą neuronalne informacje. Musiał nawet wyczuć, że zakończono operację konserwacji: dwa czy trzy niewielkie odłamki byłego księżyca spadły w wodę, choć z dala od tych wysp. Ale co w zasadzie morze wie o tym, co ma nastąpić?
Wydaje rozkaz motylom. Od rękawa odrywa się ich regiment i skupia ciasno przy jej twarzy, tworząc zasłonę wielkości chusteczki; tylko skrzydełka na skraju nadal trzepoczą. Zasłona o postrzępionych brzegach zmienia barwę, staje się idealnie przezroczysta i jedynie rąbek jest fioletowy. Kobieta wyciąga szyję i spogląda w niebo, przez pierścień gruzu. Stosując odpowiedni algorytm, motyle wymazują pierścień i księżyc. Niebo ciemnieje, czerń staje się czarniejsza, gwiazdy – jaśniejsze. Kobieta chce zobaczyć pewną konkretną gwiazdę – wyławia jej obraz, koncentrując się przez chwilę.
W tej gwieździe nie ma nic szczególnego. Jest to bliższa z gwiazd podwójnych tego układu, kilka lat świetlnych stąd. Ale ta gwiazda stała się teraz wskaźnikiem, czołową falą czegoś, czego nie da się powstrzymać. Kobieta była tam, gdy ewakuowano układ. Trzydzieści lat temu.
Motyle znów zastosowały trick obliczeniowy. Zoom i skupienie: gwiazda jaśnieje, ujawniają się na niej barwy. Nie jest już biała, nawet nie niebiesko-biała; niewątpliwie ma odcień zielony.
Tak nie powinno być.
Jeden
JEDEN
Ararat, układ Þ Eridani A, 2675
Scorpio obserwował płynącego do brzegu młodego Vaska. Przez całą drogę myślał: „Jak by to było, gdybym się utopił, pogrążył w pozbawionych światła głębinach?”. Mówiono, że jeśli już musisz umrzeć, jeśli nie masz innego wyjścia, to utonięcie nie jest najgorszym sposobem zakończenia życia. Zastanawiał się, skąd ten pogląd i czy dotyczy świń.
Ciągle o tym myślał, gdy łódź zatrzymała się z poślizgiem, a elektryczny silnik przyczepiony na zewnątrz nadal się kręcił. Scorpio wreszcie go wyłączył.
Zaczął sondować dno tyczką. Głębokość wody wynosiła najwyżej pół metra. Miał nadzieję, że uda mu się zlokalizować jeden z kanałów umożliwiających bliższe podpłynięcie do wyspy, ale musiała mu wystarczyć taka odległość od lądu. Po pierwsze, uzgodnił to miejsce na spotkanie z Vaskiem, po drugie, nie było czasu, by znów wypłynąć w morze, kręcić się i szukać czegoś, co trudno było znaleźć nawet przy bezchmurnym niebie i przezroczystym morzu.
Scorpio przeszedł na dziób i wziął powleczoną plastikiem linę, która wcześniej służyła Vaskowi za poduszkę. Jeden koniec owinął sobie ciasno wokół nadgarstka, po czym płynnym ruchem wyskoczył z łodzi. Ciemnozielona woda sięgała mu do kolan. Prawie nie czuł zimna przez grube gumowe buty i obcisłe spodnie. Pozbawiona jego ciężaru łódź odpływała powoli, ale Scorpio szarpnięciem dłoni napiął linę i łódź zatoczyła mały łuk w jego stronę. Szedł mocno pochylony, holując łódź. Skały na dnie były zdradliwe, ale teraz zakrzywione nogi dobrze Scorpiowi służyły. Dotarł do miejsca, gdzie woda sięgała tylko do połowy butów, a spód łodzi tarł o dno. Zrobił jeszcze kilkanaście kroków w stronę brzegu. Dalej nie chciał ryzykować.
Zobaczył, że Vasko dopłynął na płyciznę i stanął w wodzie.
Scorpio chwycił za nadburcie i płatki złuszczonego skorodowanego metalu przywarły mu do ręki. Łódź spędziła w wodzie ponad sto dwadzieścia godzin i była to prawdopodobnie jej ostatnia podróż. Sięgnął do łodzi i wyrzucił na zewnątrz małą kotwicę. Mógłby to zrobić wcześniej, ale kotwice rdzewiały równie szybko jak kadłuby i nie należało im zbytnio ufać.
Vasko tymczasem szedł w stronę łodzi, ostrożnie wybierając drogę. Rozpostarł ramiona dla zachowania równowagi.
Scorpio wepchnął ubrania towarzysza do plecaka, w którym już znajdowały się racje żywnościowe, świeża woda i lekarstwa. Zarzucił plecak na ramiona i ruszył do brzegu. Od czasu do czasu oglądał się na Vaska. Wiedział, że był dla niego surowy, ale kiedy czuł w sobie wzbierający gniew, nie potrafił się opanować. Niepokoiło go to. Od dwudziestu trzech lat nie podniósł ręki na człowieka, chyba że był zmuszony podczas wypełniania obowiązków służbowych. Zorientował się jednak, że słowa również mogą zawierać agresję. Kiedyś by to wyśmiał, ale ostatnio usiłował prowadzić inne życie. Myślał, że pewne sprawy ma już za sobą.
Oczywiście to perspektywa spotkania z Clavainem spowodowała, że cała złość znów się ujawniła. Za dużo lęków, za dużo emocjonalnych wątków, mających swe źródło w krwawym bagnie przeszłości. Clavain wiedział, kim był Scorpio. Clavain dokładnie wiedział, do czego jest zdolny.
Zatrzymał się i poczekał na młodego towarzysza.
– Proszę pana… – Vasko drżał i ledwie dyszał.
– Jak było?
– Miał pan rację. Było trochę zimniej, niż się wydawało.
Scorpio zrzucił z ramion plecak.
– Domyślałem się, że będzie zimno, ale dobrze się sprawiłeś. Wziąłem twoje rzeczy. Zaraz wyschniesz i się rozgrzejesz. Nie żałujesz, że się tu wybrałeś?
– Nie, proszę pana. Chciałem trochę przygody, no nie?
Scorpio przekazał mu jego rzeczy.
– Jak osiągniesz mój wiek, trochę mniej ci będzie na tym zależało.
***
Dzień był spokojny, jak zwykle, gdy pokrywa chmur nad Araratem wisiała nisko. Bliższe słońce – wokół którego krążył Ararat – to wyblakła plama nisko na zachodnim niebie. Jego odległy binarny towarzysz był wyraźnym białym klejnotem po drugiej stronie horyzontu, przyszpilonym w szczelinie między chmurami. þ Eridani A i B – ale nikt nigdy ich tak nie nazywał. Zawsze mówiono o nich Słońce Jasne i Słońce Słabe.
Srebrzystoszare światło dnia odebrało morzu zwykłą barwę i woda zmieniła się w ponurą szarawozieloną zupę. Gdy chlupotała wokół butów Scorpia, wydawała się gęsta. Choć nie była przejrzysta, to – jak na Ararat – żyło w niej niewiele mikroorganizmów. Płynąc, Vasko nieco ryzykował, ale to była słuszna decyzja, bo dzięki temu mogli bliżej podpłynąć łódką do brzegu. Scorpio, choć nie znał się na tym zbyt dobrze, wiedział, że znaczące kontakty między Żonglerami a ludźmi odbywały się w rejonach oceanu tak nasyconych mikroorganizmami, że powierzchnia wody wyglądała jak pokryta tratwami z materii organicznej. W tym akurat miejscu jej koncentracja była dość niska i nie istniało zbyt duże niebezpieczeństwo, że podczas ich nieobecności Żonglerzy skonsumują łódkę lub wygenerują lokalny przypływ, który zmyje ją do morza.
Idąc na suchy ląd, pokonywali łagodnie nachyloną skalną płaszczyznę, widoczną z morza jako ciemna linia. Miejscami zachmurzone niebo odbijało się w płytkich kałużach srebrną szarością. Lawirowali między nimi, kierując się na nieodległy biały pagórek.
– Nie powiedział mi pan, o co chodzi.
– Niedługo się dowiesz – odparł Scorpio. – Nie ekscytuje cię już samo spotkanie z tym starcem?
– Raczej przeraża.
– On tak działa na ludzi, ale nie daj się. Czołobitność go nie rajcuje.
***
Po dziesięciu minutach marszu Scorpio odzyskał siły, które stracił, ciągnąc łódź. Tymczasem pagórek stał się kopułą przyklejoną do ziemi, a wreszcie okazał się namiotem pneumatycznym przymocowanym do wbitych w skałę kołków. Biała tkanina miała przy podstawie plamy w różnych odcieniach morskiej zieleni. Powłoka nosiła ślady łatania i reperacji. Namiot obłożono wydobytymi z wody kawałkami konch, których rozmieszczenie niewątpliwie wskazywało na zamysł artystyczny.
– Mówił mi pan wcześniej, że Clavain w końcu nie objechał świata, prawda?
– Tak?
– Jeśli przybył tutaj, dlaczego nam tego nie powiedziano?
– Chodziło o powód, dla którego tu został – wyjaśnił Scorpio.
Obeszli pneumatyczną konstrukcję i znaleźli hermetyczne drzwi. Obok nich stał mały brzęczący zasilacz, który utrzymywał właściwe ciśnienie, dostarczał ciepło i zapewniał inne udogodnienia.
Scorpio uważnie obejrzał jeden z odłamków konchy, przesunął palcem po ostrej krawędzi – odłamek musiał być oderwany od większej całości.
– Chyba przeczesywał plażę.
Vasko wskazał na otwarte zewnętrzne wejście.
– Coś mi się zdaje, że nikogo teraz nie ma w domu.
Scorpio otworzył drzwi wewnętrzne. Zobaczył pryczę i starannie złożoną pościel. Małe składane biurko, piec i syntezator jedzenia. Butlę oczyszczonej wody i pudełko z racjami żywnościowymi. Pompa, nadal tłocząca powietrze, i kawałki konch na stole.
– Trudno powiedzieć, kiedy ostatnio tu był – stwierdził Vasko.
Scorpio pokręcił głową.
– Niedawno. Najwyżej ze dwie godziny temu.
Vasko rozejrzał się, szukając dowodów, które mogły umknąć uwagi Scorpia. Nie znalazł ich. Świnie dawno temu przekonały się, że doskonały węch, który odziedziczyły po swoich przodkach, nie jest cechą ludzi linii głównej. Przekonały się również boleśnie, że ludzie wolą, by im o tym nie przypominać.
Wychodząc na zewnątrz, zhermetyzowali wewnętrzne drzwi, tak jak je wcześniej zastali.
– Co teraz? – spytał Vasko.
Scorpio odpiął z nadgarstka zapasową bransoletę komunikacyjną i wręczył Vaskowi. Ustawiono ją na bezpieczną częstotliwość i nie było obawy podsłuchu z jakiejś innej wyspy.
– Wiesz, jak się tego używa?
– Dam sobie radę. Czy w związku z tym ma pan dla mnie jakieś szczególne polecenia?
– Tak. Czekaj tu do mojego powrotu. Możesz się spodziewać, że wrócę z Clavainem. Ale gdyby on pierwszy ciebie znalazł, masz mu powiedzieć, kim jesteś i kto cię wysłał. Potem do mnie zadzwonisz i spytasz Clavaina, czy chce ze mną rozmawiać. Zrozumiałeś?
– A jeśli pan nie wróci?
– Wtedy wezwij Blooda.
Vasko przejechał palcami po bransolecie.
– Mówi pan tak, jakby się pan trochę bał o stan jego umysłu. Uważa pan, że może być niebezpieczny?
– Mam nadzieję – odparł Scorpio. – Ponieważ jeśli nie jest niebezpieczny, niewiele z niego będzie pożytku. – Poklepał chłopaka po ramieniu. – Poczekaj tu, a ja obejdę wyspę. Zajmie mi to najwyżej godzinę i spodziewam się, że znajdę go gdzieś nad brzegiem.
***
Scorpio szedł płaskim skalistym skrajem wyspy. Krótkie ręce rozpostarł dla równowagi, nie przejmując się, że śmiesznie przy tym wygląda.
Zwolnił, ufając, że w ciemniejącej mgiełce późnego popołudnia rozpozna sunącą postać. Zmrużył oczy, usiłując wspomóc wzrok nie tak sprawny jak dawniej, gdy Scorpio był młodszy i żył w Chasm City. Miał nadzieję, że widziadło okaże się Clavainem, ale z drugiej strony miał nadzieję, że to wytwór wyobraźni, gra świateł i cieni na formacji skalnej.
Choć się do tego przed sobą nie przyznawał, czuł niepokój. Ostatni raz widział Clavaina przed sześcioma miesiącami. W zasadzie niedawno, zważywszy na długość życia tego człowieka. Scorpio jednak cały czas czuł się tak, jakby szedł na spotkanie ze znajomym, którego nie widział od dziesięcioleci i który po wszystkich swoich przeżyciach może być tak zmieniony, że w ogóle nie da się go rozpoznać. A jeśli się okaże, że Clavain rzeczywiście zwariował? Czy będę w stanie to ocenić? – myślał. Dość dużo czasu spędził wśród ludzi linii głównej i uważał, że umie odczytywać ich intencje, nastroje i kondycję psychiczną. Twierdzono, że nie ma zbyt wielkich różnic między mózgami człowieka i świni.
Jednakże zawsze pamiętał, żeby w przypadku Clavaina nie kierować się standardowymi poglądami. Clavain różnił się od innych ludzi. Ukształtowała go historia, zmieniła w osobę unikatową, a może nawet potworną.
Scorpio miał pięćdziesiąt lat. Znał Clavaina przez pół swego życia, od czasów, gdy w układzie Yellowstone został złapany przez odłam ludzi, do którego wtedy należał Clavain. Wkrótce potem Clavain zbiegł od Hybrydowców i – mimo początkowych wzajemnych obaw – Scorpio i Clavain podjęli wspólną walkę. Zebrali grupę żołnierzy i różnych pomagierów z okolic Yellowstone i ukradli statek, którym polecieli do układu Resurgamu. Po drodze nękali ich i napadali Hybrydowcy, poprzedni towarzysze Clavaina. Potem Scorpio i Clavain już zupełnie innym statkiem przylecieli z kosmosu wokół Resurgamu tutaj, na niebiesko-zieloną wodną planetę Ararat. Po wylocie z Resurgamu już nie musieli walczyć i obaj dalej współpracowali przy zakładaniu tymczasowej kolonii.
Zaprojektowali i stworzyli całe społeczności. Często się sprzeczali, ale tylko w sprawach najistotniejszych. Gdy jeden z nich skłaniał się ku zbyt twardej lub zbyt miękkiej polityce, drugi wyrażał zdanie przeciwne, dla równowagi. W tym okresie Scorpio znalazł w sobie dość siły charakteru i porzucił nienawiść do ludzi, którą przedtem czuł w każdej chwili swego przytomnego życia. Przynajmniej to zawdzięczał Clavainowi.
Nie wszystko jednak było takie proste.
Problem polegał na tym, że Clavain urodził się pięćset lat temu i znaczną część tego okresu przeżył świadomie. A jeśli ten Clavain, którego Scorpio znał – którego znali koloniści – był tylko fazą przejściową, jak zwodniczy błysk słońca podczas burzliwego dnia? We wczesnym okresie znajomości Scorpio zawsze go obserwował, przynajmniej kątem oka, wyczulony na wszelkie symptomy świadczące o powrocie temperamentu zaślepionego rzeźnika. Nic jednak nie wzbudziło jego podejrzeń i utwierdził się w przekonaniu, że wbrew temu, co twierdzi historia, Clavain nie jest upiorem.
Jednakże w ciągu ostatnich dwóch lat Scorpio stracił pewność w tej materii. Nie chodzi o to, że Clavain stał się bardziej okrutny, kłótliwy czy agresywny, ale coś się w nim przestawiło. Jakby w jednej chwili zmieniło się oświetlenie krajobrazu. Scorpia nie pocieszało zbytnio to, że inni żywili podobne wątpliwości również co do psychicznej stabilności jego samego. Scorpio znał stan swego umysłu i miał nadzieję, że już nigdy nie zrobi krzywdy istocie ludzkiej, jak to bywało w przeszłości. Mógł się jedynie domyślać, co dzieje się w umyśle przyjaciela. Miał tylko pewność, że ten Clavain, którego znał, z którym walczył ramię w ramię, wycofał się w głąb swego prywatnego świata. W pewnym momencie, jeszcze zanim Clavain zaszył się na wyspie, Scorpio w ogóle przestał go rozumieć.
Nie winił za to Clavaina. Zresztą któż by go winił?
Scorpio miał wreszcie pewność, że widzi rzeczywistą postać. Po chwili zaczął rozróżniać szczegóły: osoba siedziała w kucki, bez ruchu, tuż nad wodą, jakby zatopiona w zadumie, która stanowiła przerywnik w obserwowaniu żyjątek w nadbrzeżnej kałuży.
Rozpoznał Clavaina i od razu poczuł ulgę. Clavain żył i należało to uznać za sukces, bez względu na inne dzisiejsze wydarzenia.
Gdy Scorpio znalazł się w zasięgu krzyku, Clavain wyczuł czyjąś obecność i rozejrzał się. Wiatr targał białe włosy wokół jego różowej twarzy. Broda – zwykle starannie przycięta – była teraz długa i w nieładzie. Chude ciało przyoblekała czarna szata, z ramion zwisała ciemna chusta czy peleryna. Clavain ni to klęczał, ni stał, zastygnąwszy na chwilę w niewygodnej pozycji.
Scorpio był pewien, że przyjaciel wpatruje się tak w morze od wielu godzin.
– Nevil! – zawołał.
Ten coś odpowiedział – usta się poruszyły, ale słowa zagłuszył poryw wiatru.
– To ja, Scorpio.
Usta Clavaina znów się poruszyły. Chrapliwy głos miał moc szeptu.
– Mówiłem ci, żebyś tu nie przyjeżdżał.
– Wiem. – Scorpio podszedł bliżej. Białe włosy Clavaina to zakrywały, to odsłaniały głęboko zapadnięte starcze oczy. Wydawało się, że wzrok koncentruje się na jakimś bardzo odległym, posępnym obiekcie. – Wiem o tym i przez sześć miesięcy szanowaliśmy przecież ten zakaz.
– Sześć miesięcy? – Prawie się uśmiechnął. – Aż tak długo?
– Sześć miesięcy i jeden tydzień, jeśli zależy ci na precyzji.
– Nie zdawałem sobie sprawy. To jakby chwila. – Znów spojrzał w morze.
Scorpio widział jego głowę z tyłu. Między pasmami rzadkich białych włosów prześwitywała skóra różowa jak skóra Scorpia.
– Ale czasami wydaje mi się, że trwa to znacznie dłużej. Jakbym nic innego w życiu nie robił, tylko trwonił tu kolejne dni. Czasami mam wrażenie, że na tej planecie nie ma innej żywej duszy.
– Ciągle tu jesteśmy – odparł Scorpio. – Jest nas sto siedemdziesiąt tysięcy. Nadal cię potrzebujemy.
– Prosiłem wyraźnie, żeby mi nie przeszkadzano.
– O ile nie będzie to coś ważnego. Taka była umowa, Nevil.
Clavain wyprostował się, powoli i z bólem. Zawsze był wyższy od Scorpia, ale teraz, wychudzony, sprawiał wrażenie istoty narysowanej pośpieszną kreską. Kończyny wyglądały jak pociągnięcia ołówkiem na tle nieba.
Scorpio spojrzał na jego dłonie – dłonie chirurga o delikatnych kościach. Albo może dłonie śledczego. Długie paznokcie zgrzytały o wilgotną czarną tkaninę spodni i Scorpio aż się skrzywił.
– Tak?
– Znaleźliśmy coś – rzekł Scorpio. – Nie wiemy dokładnie, co to jest ani kto to wysłał, ale przypuszczamy, że pochodzi z kosmosu. Podejrzewamy również, że w środku może ktoś być.
Dwa
DWA
Światłowiec Gnostyczne Wniebowstąpienie, przestrzeń międzygwiezdna, 2615
Grelier, naczelny medyk, kroczył okrężnym, zielono oświetlonym korytarzem fabryki ciał.
Nucił i pogwizdywał, szczęśliwy w swym żywiole, szczęśliwy w otoczeniu brzęczących maszyn i na wpół uformowanych ludzi. Z dreszczykiem myślał o tym, że statek zbliża się do układu słonecznego. Wiele spraw od tego zależy! Dotyczą wprawdzie nie bezpośrednio Greliera, tylko Quaiche’a, jego rywala o względy królowej. Grelier zastanawiał się, jak królowa potraktuje kolejną porażkę Quaiche’a. O ile ją znał, nie przyjmie tego dobrze.
Uśmiechnął się. To dziwne, ale ten układ, od którego tak wiele zależało, nie miał nazwy. Nigdy nie było powodu, by sobie zawracać głowę tą odległą gwiazdą z grupą nieciekawych planet. W astronawigacyjnej bazie danych Gnostycznego – i prawie wszystkich innych statków – z pewnością istniał odpowiedni rekord, wraz z krótką notatką na temat słońca i planet, prawdopodobnych zagrożeń w układzie i tak dalej. Ale tych baz danych nie przeznaczono dla ludzkich oczu; były przeglądane i aktualizowane przez maszyny, które wykonywały zadania pokładowe uważane za zbyt nudne lub zbyt trudne dla człowieka. Rekord to tylko ciąg binarny, kilka tysięcy zer i jedynek. O tym, jak nieistotnego dotyczył układu, świadczy fakt, że informacji o nim zasięgano trzy razy podczas całego życia Gnostycznego Wniebowstąpienia. Aktualizowano ją jeden raz.
Grelier to wiedział, bo sprawdził z ciekawości.
Teraz jednak, może po raz pierwszy w historii, układ był obiektem poważniejszego zainteresowania. Nadal nie miał nazwy, ale teraz brak nazwy stał się kłopotliwy, a królowa Jasmina mówiła nieco poirytowanym głosem, gdy musiała używać określeń „ten układ przed nami” lub „układ, do którego zmierzamy”. Grelier wiedział jednak, że królowa nie raczy nadać układowi nazwy, póki się nie przekona, że miejsce jest tego warte. A jego wartość leżała całkowicie w gestii Quaiche’a, słabnącego faworyta królowej.
Grelier zatrzymał się na chwilę przy jednym z ciał zawieszonych w półprzezroczystym żelu odżywczym, za zielonym szkłem zbiornika wiwifikacyjnego. Wokół podstawy zbiornika widniały rzędy kontrolek przypominające rejestry organów, niektóre wysunięte, inne wciśnięte. Sterowały delikatnym biochemicznym środowiskiem matrycy odżywiania. Z boku zbiornika brązowe pokrętła zaworów sterowały dostawą substancji masowych, jak woda czy solanka.
Do zbiornika przyczepiono zeszyt informacyjny z historią klonalną ciała. Grelier przejrzał szybko laminowane plastikiem strony, usatysfakcjonowany, że wszystko idzie dobrze. Choć większość ciał nigdy nie zmieniała miejsca pobytu, ta akurat jednostka – dorosła kobieta – była już raz ogrzana i użyta. Ślady obrażeń na ciele znikały po zastosowaniu procedur regenerujących, szramy na brzuchu stały się prawie niewidoczne, nowa noga była tylko odrobinę krótsza od tej drugiej, nienaruszonej. Jasmina nie aprobowała takiej łataniny, ale zapotrzebowanie na ciała przekraczało zdolności produkcyjne fabryki.
Grelier poklepał z czułością szybę.
– Dobrze idzie.
Ruszył dalej, sprawdzając na wyrywki stan innych ciał. Czasami wystarczyło jedno spojrzenie, ale dość często Grelier przeglądał zeszyt i dokonywał drobnych zmian w ustawieniach. Był bardzo dumny ze swojej spokojnej kompetentnej pracy. Nigdy się nie przechwalał, nie obiecywał rzeczy, co do których nie miał absolutnej pewności, że jest w stanie je wykonać. Quaiche przeciwnie, od pierwszego dnia na statku sypał przesadnymi obietnicami.
Przez krótki czas to działało. Grelier, należący od dawna do najbardziej zaufanych ludzi królowej, czuł się chwilowo zagrożony przez szpanującego przybysza. Słyszał stale: Quaiche to, Quaiche tamto, Quaiche całkowicie odmieni nasz los. Królowa zaczynała nawet narzekać na to, jak Grelier wypełnia swoje obowiązki. Biadoliła, że fabryka dostarcza ciał opieszale, a terapie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej przestały być skuteczne. Przez chwilę Grelier miał ochotę spróbować czegoś prawdziwie spektakularnego, dzięki czemu znów zaskarbiłby sobie łaskę królowej.
Teraz bardzo się cieszył, że tego nie zrobił. Musiał tylko czekać na właściwy moment. Niech Quaiche sam sobie wykopie grób, wzbudzając nadzieje, których nie jest w stanie spełnić. To smutne – może nie dla Greliera, lecz dla Quaiche’a – że Jasmina przyjmowała obietnice dosłownie. Jeśli Grelier potrafi odczytać jej nastroje, to biedny stary Quaiche zostanie potraktowany tak, jak się palantowi należy.
Przystanął przy dorosłym mężczyźnie, który podczas poprzedniej inspekcji wykazywał pewne nienormalne cechy rozwoju. Wtedy Grelier zmodyfikował parametry zbiornika, ale okazało się to nieskuteczne. Dla niespecjalisty ciało wyglądało normalnie, ale brakowało mu idealnej symetrii, tak pożądanej przez Jasminę. Chirurg pokręcił głową i położył dłoń na jednym z polerowanych brązowych zaworów. To zawsze trudna decyzja. Ciało nie spełniało zwykłych standardów fabryki, ale też nie było łataniną. Czy czas skłonić Jasminę do zaakceptowania niższej jakości? Przecież sama naciskała, by dążyć do perfekcji.
Nie, postanowił Grelier. Nauczył się czegoś z tych nieczystych zagrań Quaiche’a: należy trzymać własne standardy. Jasmina obruga go za przerwanie życia, ale w dłuższej perspektywie uszanuje jego opinię, jego spokojne oddanie doskonałości.
Przekręcił brązowe koło, zamykając dopływ solanki. Uklęknął i wcisnął większość zaworów składników odżywczych.
– Przykro mi, ale nie dałeś rady – zwrócił się do gładkiej, pozbawionej wyrazu twarzy za szybą.
Ostatni raz spojrzał na ciało. Za kilka godzin proces rozkładu komórkowego stanie się oczywisty, wręcz karykaturalny. Ciało zostanie rozmontowane, tworzące go związki chemiczne ulegną recyklingowi i zostaną ponownie użyte w innym miejscu fabryki.
W słuchawce usłyszał dźwięki. Dotknął urządzenia palcem.
– Grelier… czekam na ciebie.
– Idę, madame.
Na szczycie zbiornika zapaliło się czerwone światełko zsynchronizowane z alarmem. Grelier włączył sterowanie ręczne, uciszając alarm i gasząc światełko awaryjne. Do fabryki ciał wróciła cisza, zakłócana tylko niekiedy gulgotaniem płynów odżywczych czy stłumionym kliknięciem dalekiego regulatora zaworów.
Grelier kiwnął głową, zadowolony, że wszystko kontroluje, i wznowił swój nieśpieszny marsz.
***
W tym samym momencie, gdy Grelier wcisnął ostatni zawór, w aparaturze czujnikowej Gnostycznego Wniebowstąpienia wystąpiła anomalia. Krótka, trwająca drobny ułamek sekundy, ale na tyle niezwykła, że w strumieniu danych pojawił się znacznik wyjątku, wskazujący, że coś zasługuje na uwagę.
Na tym skończyła się akcja software’u czujników. Anomalia nie przedłużała się i wszystkie systemy działały normalnie. Znacznik to była czysta formalność i reakcja na niego należała do zupełnie oddzielnej i nieco bardziej inteligentnej warstwy oprogramowania monitorującego.
Druga warstwa – której zadaniem było monitorowanie kondycji podukładów czujnikowych na całym statku – wykryła ten znacznik oraz milion innych, powstałych w tym samym cyklu, i przydzieliła im harmonogram w profilu zadań do wykonania. Od końca pojawienia się anomalii minęło mniej niż dwie stutysięczne sekundy – z punktu widzenia obliczeń to wieczność, ale była to nieunikniona konsekwencja rozległości cybernetycznego układu nerwowego światłowca. Komunikacja między jednym końcem statku a drugim odbywała się trzy-, czterokilometrową magistralą, więc w tę i z powrotem sygnał musiał pokonać sześć do siedmiu kilometrów.
Na statku tej wielkości nic nie działo się szybko, ale nie miało to praktycznego znaczenia. Statek o takiej masie ospale reagował na wydarzenia zewnętrzne – błyskawiczne odruchy były mu równie potrzebne jak brontozaurowi.
Warstwa monitoringu kondycji statku przesuwała się w stosie poleceń.
Nadzorowała kilka milionów zdarzeń i większość z nich była zupełnie nieszkodliwa. Opierając się na analizie wzorca wartości oczekiwanej zdarzeń błędnych, warstwa była w stanie bez wahania skasować większość znaczników. Były to błędy przejściowe, nie wskazywały na żadne głębsze ułomności statkowego hardware’u. Tylko sto tysięcy z nich wzbudzało niejasne podejrzenia.
Druga warstwa zrobiła to, co zawsze robiła w tym momencie: umieściła sto tysięcy nienormalnych zdarzeń w jednym pakiecie, dołączyła własne komentarze i wstępne diagnozy i przekazała pakiet trzeciej warstwie oprogramowania monitorującego.
Trzecia warstwa przez większość czasu nic nie robiła: istniała tylko po to, by sprawdzać anomalie przekazane jej przez warstwy bardziej prymitywne. Wzbudzona sprawdziła pakiet z takim zainteresowaniem, na jakie pozwalała jej ograniczona niemal-świadomość. Według standardów komputerowych warstwę należałoby zaklasyfikować poniżej inteligencji poziomu gamma, ale wykonywała ona swoje zadanie już tak długo, że nabyła olbrzymiego heurystycznego doświadczenia. Z jasnością stwierdziła, że ponad połowa pakietu absolutnie nie zasługiwała na jej uwagę. Co za obraza! Ale pozostałe przypadki były ciekawsze i warstwa nieśpiesznie zaczęła je analizować. Dwie trzecie tych anomalii to zwykli winowajcy – świadectwo, że pewne układy mają rzeczywiste, choć przejściowe problemy. Jednak żadna z nich nie wystąpiła w krytycznych rejonach statku, więc można je było odłożyć na bok, póki problem nie stanie się poważniejszy.
Jedna trzecia interesujących przypadków była nowa. Z tego około dziewięćdziesięciu procent to taki rodzaj awarii, jakich można by oczekiwać raz na jakiś czas, kierując się wiedzą warstwy na temat rozmaitych komponentów hardware’u i software’u poszczególnych elementów statku. Zaledwie garstka z tego mogła się znajdować w rejonach krytycznych i na szczęście te uszkodzenia dawały się usunąć standardowymi metodami naprawy. Prawie bez wahania warstwa wysłała instrukcje do części statku odpowiedzialnych za konserwację infrastruktury.
W różnych miejscach statku serwitory – zatrudnione już przy innych naprawach – otrzymały nowe zlecenia od buforów zadań. Do tych prac mogą ruszyć nawet po kilku tygodniach, ale w końcu je wykonają.
Wreszcie zostało samo sedno – usterki potencjalnie niepokojące, znacznie trudniejsze do wyjaśnienia. W tym wypadku nie od razu było oczywiste, jakie polecenie naprawy wydać serwitorom.
Warstwa nie martwiła się przesadnie – o ile w ogóle była zdolna do martwienia się o cokolwiek. Dotychczasowe doświadczenia nauczyły ją, że takie chochliki okazują się łagodne. Na razie jednak nie miała innego wyjścia, jak przesłać te zagadkowe nieregularności na wyższy poziom statkowej automatyki.
Wspinały się tak przez trzy kolejne, coraz bardziej inteligentne warstwy.
Gdy w proces zaangażowała się ostatnia warstwa, w pakiecie pozostało tylko jedno wydarzenie: oryginalny anomalny sygnał czujnika, trwający nieco ponad pół sekundy. Żadna z poprzednich warstw nie potrafiła wyjaśnić tego zjawiska za pomocą zwykłych wzorców statystycznych i algorytmów wyszukiwania.
Tylko raz lub dwa razy na minutę jakieś zdarzenie docierało w systemie tak wysoko.
Teraz po raz pierwszy zajęła się tym prawdziwa inteligencja. W warstwie szóstej podosoba poziomu gamma, odpowiedzialna za nadzór nad nietypowymi zdarzeniami, stanowiła element ostatniej linii obrony między układami cybernetycznymi a cielesną załogą statku. Do tej podosoby należała trudna decyzja, czy dane zdarzenie zasługuje na uwagę ludzkich zarządców. Przez lata nauczyła się nie podnosić alarmu zbyt często. Gdyby to robiła, jej właściciele mogliby dojść do wniosku, że potrzebuje modyfikacji. W konsekwencji podosoba zadręczała się przez wiele sekund przed podjęciem decyzji.
Uznała, że to najdziwniejsza anomalia, jaką kiedykolwiek spotkała. Staranne badanie wszystkich ścieżek logicznych w układzie czujników nie dało odpowiedzi na pytanie, jak mogło zajść coś tak nadzwyczaj nietypowego.
Do skutecznego wykonania swojego zadania podosoba musiała posiadać zdolność abstrakcyjnego rozumienia rzeczywistego świata. Bez specjalnego wyrafinowania, ale w takim stopniu, by potrafiła sensownie ocenić, na jakie zewnętrzne zjawiska mogą się natknąć czujniki, a jakie sygnały są na tyle mało prawdopodobne, że należałoby je interpretować tylko jako zwidy, wprowadzone na późniejszym etapie obróbki danych. Podosoba musiała rozumieć, że Gnostyczne Wniebowstąpienie jest obiektem fizycznym znajdującym się w przestrzeni kosmicznej. Musiała również rozumieć, że zdarzenia rejestrowane przez sieć statkowych czujników są wywołane przez obiekty i kwanta, którymi przeniknięty jest kosmos. Pył kosmiczny, pola magnetyczne, echo sygnałów radarowych odbitych od bliskich ciał, jak również promieniowanie dalekich obiektów, takich jak planety, gwiazdy, galaktyki, kwazary. Ponadto promieniowanie tła. Podosoba musiała potrafić dokładnie oszacować, jak powinny się zachowywać dane o tych wszystkich zjawiskach. Nikt nigdy nie przekazał jej pomocnych zasad. Podosoba sama je sobie z czasem sformułowała, a potem modyfikowała w miarę zdobywania nowych informacji. Ta praca nigdy się nie kończyła, ale teraz, na późnym etapie gry, podosoba uznała, że jest w tym znakomita.
Wiedziała na przykład, że planety – czy raczej odpowiadające im abstrakcyjne obiekty w modelu, jakim podosoba dysponowała – z pewnością nie wywołały tej anomalii. Nie dało się jej zinterpretować jako wydarzenia w świecie zewnętrznym. Coś się musiało bardzo zepsuć na poziomie pobierania danych.
Podosoba zastanawiała się nad tym jeszcze przez chwilę. Nawet gdyby dopuścić to wnioskowanie, to i tak trudno byłoby wyjaśnić anomalię. Miała tak szczególne cechy, że musiałaby dotyczyć tylko samej planety. Nawet księżyce tej planety nie zaznaczyły swojego wpływu.
Podosoba zmieniła zdanie: anomalia musi pochodzić ze źródła zewnętrznego. Zatem model świata rzeczywistego, jaki miała podosoba, był obarczony strasznymi wadami. Podosobie nie spodobał się ten wniosek. Dawno temu zmuszono ją do drastycznej aktualizacji modelu i podosoba z dojmującym poczuciem zniewagi myślała o perspektywie kolejnego unowocześnienia.
Co gorsza, obserwacja mogła oznaczać, że sam statek był… może nie w bezpośrednim niebezpieczeństwie, gdyż owa planeta znajdowała się kilkadziesiąt godzin świetlnych stąd… ale niewykluczone, że zmierzał ku czemuś, co mogłoby w pewnym momencie w przyszłości stanowić zagrożenie, którego nie można lekceważyć.
Właśnie. Podosoba podjęła decyzję: nie ma wyboru, należy w tej sprawie zaalarmować załogę.
Oznaczało to jedno: priorytetowe przerwanie dla królowej Jasminy.
Podosoba ustaliła, że w tym momencie królowa przegląda raporty statusu za pośrednictwem ulubionego displeju informacji. Ponieważ podosoba miała odpowiednie uprawnienia, przejęła sterowanie przesyłem danych i wyczyściła oba ekrany urządzenia, przygotowując je do wysłania wiadomości.
Przygotowała prostą wiadomość tekstową: anomalia czujnika: potrzebna rada.
Przez chwilę – trwającą znacznie krócej niż półsekundowe pierwotne zdarzenie – wiadomość unosiła się na ekranie królowej, domagając się jej uwagi.
Nagle podosoba zmieniła zdanie.
Może popełnia błąd? Ta dziwna anomalia zniknęła. Z żadnej niższej warstwy nie docierały nowe raporty o nietypowych zdarzeniach. Planeta zachowywała się w sposób zgodny z oczekiwaniami.
Dając sobie jeszcze trochę czasu, podosoba doszła do wniosku, że zdarzenie na pewno można interpretować jako awarię percepcyjną czujników. Należało ponownie spojrzeć na wszystkie składowe z właściwej perspektywy, nieszablonowo. Tego właśnie oczekiwano od podosoby. Gdyby tylko bez selekcji przesyłała dalej informacje o wszelkich anomaliach, których nie potrafiła bezpośrednio wyjaśnić, załoga mogłaby ją wymienić na inną durną warstwę lub – co gorsza – podwyższyć jej inteligencję.
Podosoba usunęła wiadomość tekstową z królewskiego monitora i natychmiast umieściła tam dane, które królowa oglądała poprzednio.
Podosoba nadal analizowała problem, gdy minutę później na wejściu pojawiła się u niej druga anomalia. Tym razem chodziło o nieregularność napędu, uporczywe jednoprocentowe drgania w prawych silnikach Hybrydowców. Należało się zająć nowym pilnym zadaniem, więc podosoba przesunęła na później problem planety. Minuta to długo, nawet według standardów dość powolnej statkowej komunikacji. Gdy miną kolejne minuty bez sygnałów o nienormalnych zachowaniach planety, to dokuczliwe zdarzenie nieuchronnie zostanie zepchnięte do niższego priorytetu.
Podosoba o nim nie zapomni – niczego nie zapominała, nie była do tego zdolna – ale w ciągu następnej godziny będzie musiała się zająć mnóstwem innych rzeczy.
Dobrze. Postanowione. Załatwienie problemu sprowadzi się do udawania, że nigdy nie wystąpił.
Zatem królowa Jasmina była informowana o anomalnym zdarzeniu tylko przez ułamek sekundy. Zatem do świadomości ludzi – ani Jasminy, ani Greliera, ani Quaiche’a, ani żadnego Ultrasa – nie docierało dłużej niż przez pół sekundy to, że w układzie, do którego statek zmierzał, w układzie o pozbawionej polotu nazwie 107 Piscium, zniknął największy gazowy gigant.
Królowa Jasmina słyszała kroki naczelnego medyka, idącego do niej wyłożoną metalem zejściówką łączącą jej sterownię z resztą statku. Jak zwykle udało mu się nie okazywać szczególnego pośpiechu. Czy testowała jego lojalność, wychwalając Quaiche’a? Może. W takim razie czas, by znów dowartościować Greliera.
Zwróciła uwagę na mignięcie na monitorach czaszki. Przez chwilę zamiast raportów pojawiła się linijka tekstu – coś o anomaliach czujników.
Królowa Jasmina pokręciła głową. Zawsze była przekonana, że ta okropna rzecz jest czymś opętana, a teraz wydawało się, że również niedołężnieje. Gdyby królowa była mniej przesądna, już dawno by to wyrzuciła, ale powszechnie mówiono, że straszne rzeczy przydarzają się temu, kto ignoruje rady czaszki.
Rozległo się uprzejme pukanie do drzwi.
– Wejdź, Grelier.
Pancerne drzwi się otworzyły. W pomieszczeniu pojawił się Grelier. Próbował dostosować wzrok do mroku, otwierając szeroko oczy. Niewysoki, szczupły, schludnie ubrany, o ściętych na jeża gęstych, olśniewająco białych włosach. Miał spłaszczoną twarz o płytkich rysach boksera. Nosił czysty biały lekarski kitel i fartuch oraz, jak zawsze, rękawiczki. Jego mina nieodmiennie bawiła Jasminę: Grelier zawsze sprawiał wrażenie, że za chwilę wybuchnie płaczem lub śmiechem. To złudzenie – oba te uczucia były obce głównemu medykowi.
– Byłeś zajęty w fabryce ciał, Grelier?
– Troszeczkę, madame.
– Przewiduję, że czeka nas okres dużego zapotrzebowania. Produkcja nie może spaść.
– Prawie nie ma niebezpieczeństwa, madame.
– O ile jesteś tego świadom. – Westchnęła. – Dość tych konwenansów. Do dzieła.
Grelier skinął głową.
– Widzę, że już zaczęłaś, madame.
Czekając na niego, przypięła swoje ciało do tronu: skórzanymi bransoletami wokół kostek i ud, grubą taśmą wokół brzucha, prawa ręka została przymocowana do poręczy i tylko lewa poruszała się swobodnie. W lewej dłoni trzymała czaszkę, twarzą zwróconą do siebie, by mogła widzieć monitory wystające z oczodołów. Nim ujęła czaszkę, włożyła prawe ramię w szkieletalną maszynę wspartą o bok fotela. Maszyna – ułagadzacz – była klatką z surowego czarnego żeliwa z regulowanymi za pomocą śrub poduszeczkami zgniatającymi.
– Zadaj mi ból – powiedziała królowa Jasmina.
Na twarzy Greliera natychmiast pojawił się uśmiech. Medyk podszedł do tronu i sprawdził ustawienia ułagadzacza. Potem zaczął po kolei dokręcać śruby urządzenia, każdą z nich dokładnie o ćwierć obrotu za jednym razem. Poduszeczki naciskały na przedramię królowej, które było unieruchomione przez system stałych poduszek. Grelier przykręcał śruby z taką starannością, że królowej kojarzyło się to ze strojeniem jakiegoś upiornego instrumentu smyczkowego.
Nie było to przyjemne. I o to chodziło.
Po minucie przestał zajmować się śrubami i przeszedł za tron, gdzie zawsze stała podręczna lekarska skrzyneczka. Królowa obserwowała, jak Grelier wyszarpuje ze szpuli koniec rurki, wtyka ją do dużej butli ze słomkowozielonym płynem, a drugi koniec podłącza do strzykawki. Cały czas nucił i pogwizdywał. Podniósł butlę, zamocował ją na stojaku z tyłu tronu, a potem wetknął strzykawkę w prawe ramię królowej – grzebał trochę, nim znalazł żyłę. Królowa widziała, jak medyk wraca przed tron, skąd miał widok na jej ciało.
Tym razem było to ciało kobiety, ale nie musiało tak być. Choć wszystkie ciała zostały wyhodowane z genetycznego materiału Jasminy, Grelier potrafił interweniować na wczesnym etapie rozwoju i wprowadzać je na różne ścieżki płci. Zwykle powstawali chłopcy lub dziewczynki. Od czasu do czasu, dla przyjemności, tworzył dziwnych bezpłciowców lub warianty międzypłciowe. Wszystkie były sterylne, ale tylko dlatego, że wyposażanie je w funkcjonujące układy reprodukcyjne to strata czasu. I tak spory kłopot sprawiał montaż implantów sprzężeń neuralnych, żeby królowa mogła sterować ciałami.
Nagle poczuła, że ból traci ostrość.
– Grelier, nie chcę anestetyków.
– Katusze bez czasowej ulgi to jak muzyka bez chwili ciszy – odparł. – Musisz zaufać mojej wiedzy, madame, jak zawsze w przeszłości.
– Ufam ci, Grelier – stwierdziła niechętnie.
– Szczerze, madame?
– Tak. Szczerze. Zawsze byłeś moim ulubieńcem. Doceniasz to, prawda?
– Mam pracę do zrobienia, madame. I wykonuję ją najlepiej, jak potrafię.
Królowa położyła głowę na kolanach. Wolną dłonią potargała białą czuprynę medyka.
– Wiesz, że bez ciebie bym przepadła. Zwłaszcza teraz.
– Nonsens, madame. Pani wiedza osiągnęła takie stadium, że za chwilę może przyćmić moją.
Nie było to tylko mechaniczne pochlebstwo. Choć życiową specjalnością Greliera stały się studia nad bólem, Jasmina szybko się uczyła i wiedziała mnóstwo o fizjologii bólu: czym są bodźce urazowe; jaka jest różnica między bólem epikrytycznym a protopatycznym; czym się charakteryzują blokada presynaptyczna i drogi neordzeniowe. Znała aktywatory prostaglandyny na podstawie swoich receptorów GABA.
Ale królowa poznała również ból w aspektach niedostępnych Grelierowi. Jego upodobania sprowadzały się wyłącznie do zadawania bólu. Nie doświadczył tego uczucia z uprzywilejowanej pozycji odbiorcy. Teoretycznie mógł znać to zagadnienie nadzwyczaj wnikliwie, ale ona zawsze miała nad nim przewagę.
Jak większość ludzi jego epoki, Grelier potrafił sobie jedynie wyobrazić męczarnię, mnożąc w wyobraźni tysiąckrotnie relatywnie drobny dyskomfort przy zadarciu paznokcia.
Nie wiedział, jak to jest.
– Może wiele się nauczyłam, ale ty, Grelier, zawsze będziesz mistrzem sztuki klonowania. Przed chwilą mówiłam poważnie. Spodziewam się zwiększonego zapotrzebowania. Potrafisz mi to dać?
– Powiedziałaś, że produkcja nie powinna spaść. A to co innego.
– Z pewnością nie pracujesz obecnie pełną parą.
Grelier podkręcił śruby.
– Powiem otwarcie: niewiele do tego brakuje. Teraz przygotowuję się do odrzucenia jednostek, które nie spełniają naszych zwykłych standardów. Ale jeśli fabryka ma zwiększyć produkcję, to trzeba poluźnić standardy.
– Jedno dziś odrzuciłeś, prawda?
– Skąd wiesz?
– Przypuszczałam, że postarasz się spełnić swoje zobowiązanie do doskonałości. – Uniosła palec. – W porządku. Dlatego dla mnie pracujesz. Jestem oczywiście rozczarowana – wiem dokładnie, które ciało zlikwidowałeś – ale standardy to standardy.
– To zawsze moja dewiza.
– Szkoda, że nie można tego powiedzieć o wszystkich na tym statku.
Nucił coś i pogwizdywał przez chwilę, a potem spytał z wystudiowaną obojętnością:
– Madame, zawsze miałem wrażenie, że masz doskonałą załogę.
– Nie mam problemu ze swoją załogą zawodową.
– Ach, w takim razie mówisz o jednym z niezawodowców? Mam nadzieję, że nie o mnie.
– Świetnie wiesz, o kim mówię, więc nie udawaj.
– Quaiche? Z pewnością nie.
– Och, Grelier, nie kombinuj. Dobrze wiem, co sądzisz o swoim rywalu. Chciałbyś wiedzieć, na czym polega paradoks? Wy dwaj jesteście bardziej do siebie podobni, niż wam się wydaje. Obaj jesteście ludźmi linii głównej, obaj usunięci poza nawias własnych społeczeństw. W stosunku do obu was żywiłam duże nadzieje, ale teraz mogłabym Quaiche’a zwolnić.
– Chyba dasz mu, madame, ostatnią szansę? Zbliżamy się przecież do nowego układu.
– Chciałbyś tego, tak? Chciałbyś widzieć, jak ten ostatni raz ponosi porażkę, żeby moja kara była tym surowsza.
– Miałem na myśli tylko dobro statku.
– Oczywiście, Grelier. – Uśmiechnęła się rozbawiona jego kłamstwami. – W istocie jeszcze nie zdecydowałam, co zrobić z Quaiche’em. Ale sądzę, że muszę z nim porozmawiać. Otrzymałam dzięki naszym partnerom handlowym pewną nową informację na jego temat.
– A to dopiero!
– Gdy go zatrudniałam, chyba nie był zupełnie szczery w kwestii swoich poprzednich doświadczeń. To moja wina. Powinnam była staranniej sprawdzić jego karierę zawodową. To jednak nie usprawiedliwia faktu, że przesadnie chwalił się swoimi wcześniejszymi sukcesami. Myślałam, że zatrudniamy fachowego negocjatora, który równocześnie instynktownie rozumie środowiska planetarne. Że to człowiek swobodnie poruszający się zarówno wśród ludzi linii głównej, jak i wśród Ultrasów. Że potrafi wynegocjować umowę na naszą korzyść i znaleźć skarb tam, gdzie my nie zobaczylibyśmy zupełnie nic.
– To pasuje do Quaiche’a.
– Nie, Quaiche chciał się nam tak zaprezentować. To fikcyjna historyjka. W rzeczywistości jego dokonania są znacznie mniej imponujące. Tu i tam jakiś przypadkowy sukces, ale równie wiele porażek. To cwaniak, fanfaron, oportunista i kłamca. I do tego zakażony.
Grelier uniósł brwi.
– Zakażony?
– Ma wirusa indoktrynacyjnego. Przeskanowaliśmy go, szukając typowych wirusów, ale tego nie wykryliśmy, bo nie był w naszej bazie danych. Na szczęście nie jest bardzo zaraźliwy. Przede wszystkim nie ma wielkiego niebezpieczeństwa, że ktoś z nas zostanie zarażony.
– O jakiego wirusa indoktrynacyjnego chodzi?
– Nieudolny miszmasz: niedokończony melanż pojęć religijnych z ostatnich trzech tysięcy lat bez unifikującej deistycznej koncepcji. To nie buduje u niego żadnych spójnych przekonań, tylko po prostu uczucie religijności. Oczywiście na ogół Quaiche potrafi trzymać to pod kontrolą. To mnie jednak niepokoi. A co, jeśli jego stan się pogorszy? Nie chcę człowieka, którego odruchów nie potrafię przewidzieć.
– Więc go zwolnisz?
– Jeszcze nie teraz. Musimy najpierw minąć 107 Piscium. Niech ma ostatnią szansę, żeby się zrehabilitować.
– Dlaczego sądzisz, że teraz uda mu się coś znaleźć?
– Nie spodziewam się tego po nim, ale uważam, że jest większe prawdopodobieństwo, że coś znajdzie, jeśli stworzę mu odpowiednią motywację.
– Mógłby dać dyla.
– Wzięłam to pod uwagę. Jeśli chodzi o Quaiche’a, to pomyślałam chyba o wszystkich aspektach. Potrzebny mi tylko on sam, w jakimś stanie ożywienia. Możesz mi to zorganizować?
– Teraz, madame?
– A czemu nie? Trzeba kuć żelazo, póki gorące.
– Tylko że on jest zamrożony. Sześć godzin zajmie wybudzenie, zakładając, że będziemy postępować zgodnie z zalecanymi procedurami.
– A jeśli nie? – Zastanawiała się, ile jeszcze pociągnie jej nowe ciało. – Ile godzin można by realnie zaoszczędzić?
– Najwyżej dwie, jeśli nie chce się ryzykować, że zostanie uśmiercony. A i tak będzie to odrobinę nieprzyjemne.
Jasmina uśmiechnęła się do naczelnego medyka.
– Jestem pewna, że uda mu się to przetrwać. A, Grelier, jeszcze jedno.
– Madame?
– Przynieś mi skafander ornamentowany.
Trzy
TRZY
Światłowiec Gnostyczne Wniebowstąpienie,przestrzeń międzygwiezdna, 2615
Kochanka pomogła mu wydostać się z kasety. Quaiche leżał na kozetce, drżał nękany mdłościami, a Morwenna zajmowała się licznymi gniazdkami i przewodami, zanurzonymi w jego posiniaczonym ciele człowieka linii głównej.
– Leż spokojnie – powiedziała.
– Nie czuję się dobrze.
– To jasne. Czego się spodziewałeś, kiedy te sukinsyny tak szybko cię odmroziły?
Czuł się tak, jakby kopnięto go w krocze – krocze ogarniające całe ciało. Miał ochotę skulić się w przestrzeni mniejszej niż ta, którą sam zajmował, zawęźlić się, poskładać w mistrzowskie origami. Chciałby zwymiotować, ale związany z tym wysiłek wydał mu się zniechęcający.
– Nie powinni byli ryzykować – stwierdził. – Ona wie, że jestem zbyt cenny.
Miał odruch wymiotny. Obrzydliwy dźwięk przypominał przedłużone szczekanie psa.
– Chyba zaczęła się niecierpliwić – odparła Morwenna, przecierając jego ciało piekącą maścią.
– Wie, że mnie potrzebuje.
– Radziła sobie już przedtem bez ciebie. Może doszła do wniosku, że znów sobie bez ciebie poradzi.
Quaiche się rozchmurzył.
– Może wystąpił jakiś kryzys.
– Na przykład u ciebie.
– Chryste, tego właśnie potrzebowałem: współczucia.
Skrzywił się, gdy do jego czaszki dotarł sygnał bólu znacznie bardziej precyzyjny od nieokreślonej niewygody związanej z szokiem przebudzenia.
– Nie powinieneś używać imienia Pana nadaremnie – przypomniała Morwenna tonem nagany. – Wiesz, że sprawia ci to ból.
Spojrzał jej w twarz, na siłę otwierając oczy w okrutnym oślepiającym świetle komory ożywiania.
– Jesteś po mojej stronie czy nie?
– Usiłuję ci pomóc. Leż spokojnie, już wyjmuję ostatni przewód.
Quaiche poczuł w udzie lekkie ukłucie bólu, gdy wyskoczyła sztuczna przetoka, zostawiając po sobie równą ranę w kształcie oka.
– Zrobione.
– Do następnego razu. Zakładając, że będzie następny raz.
Morwenna milczała, jakby coś ją po raz pierwszy zaskoczyło.
– Jesteś naprawdę przerażony?
– A ty byś na moim miejscu nie była?
– Królowa jest obłąkana. Wszyscy to wiedzą. Ale też dość pragmatyczna i rozpoznaje wartościowe zasoby, gdy je dostrzeże. – Morwenna mówiła otwarcie. Wiedziała, że królowa nie ma urządzeń podsłuchowych w komorze ożywiania. – Rany, weź choćby takiego Greliera. Myślisz, że tolerowałaby tego dziwaka, gdyby nie był dla niej użyteczny?
– Właśnie o to mi chodzi. – Quaiche pogrążał się coraz bardziej w przygnębieniu i beznadziei. – Gdy tylko któryś z nas przestanie być użyteczny… – Gdyby mógł się ruszać, wykonałby ruch naśladujący wbijanie noża w gardło. Ale tylko wydał odgłos, jakby się dusił.
– Masz nad Grelierem przewagę – stwierdziła Morwenna. – Masz mnie, sojusznika wśród załogantów. A on kogo ma?
– Mówisz słusznie, jak zawsze.
Z olbrzymim wysiłkiem wyciągnął dłoń i zamknął ją na stalowej rękawicy Morwenny.
Nie chciał być bezwzględny i nie przypomniał jej, że podobnie jak on ona również była izolowana na statku. Jakiekolwiek osobiste relacje z człowiekiem linii głównej skutkowały wykluczeniem ze społeczności Ultrasów. Morwenna się tym nie przejmowała, ale Quaiche wiedział, że gdyby musiał liczyć na jej pomoc, gdy królowa i reszta załogi zwrócą się przeciwko niemu, to jest skończony.
– Możesz teraz usiąść? – spytała.
– Spróbuję.
Dolegliwości nieco ustawały – wiedział, że musiały ustąpić – i w końcu mógł bez płaczu poruszać głównymi grupami mięśni. Siadł na kozetce i podciągnął kolana do bezwłosej klatki piersiowej, a Morwenna zaczęła delikatnie usuwać mu cewnik z penisa. Podczas tej operacji patrzył jej w twarz i słyszał tylko szczęknięcia metalu o metal. Pamiętał, jaki strach poczuł, gdy po raz pierwszy dotknęła tego miejsca dłońmi lśniącymi jak nożyce. Kochanie się z nią było jak seks z młocarnią. Ale Morwenna nigdy go nie zraniła, nawet gdy niechcący sama zadrasnęła swoją własną żywą tkankę.
– W porządku? – spytała.
– Dam radę. Szybkie wybudzenie nie zdoła popsuć dnia Horrisowi Quaiche’owi.
– Co za postawa! – rzekła bez specjalnego przekonania.
Pochyliła się, by go pocałować. Pachniała perfumami i ozonem.
– Cieszę się, że jesteś przy mnie.
– Poczekaj. Przyniosę ci coś do picia.
Morwenna odeszła od kozetki i wydłużyła się do swej pełnej wysokości. Ciągle nie potrafił idealnie skupić wzroku, ale obserwował, jak Ultraska przemyka przez pokój do luku, gdzie były wydawane rozmaite płyny regenerujące. Jej stalowoszare dredredy kiwały się przy każdym kroku długich, poruszanych tłokami nóg.
Morwenna wracała z kieliszkiem ożywczej mikstury – czekolady z medmaszynami – gdy otwarły się drzwi pomieszczenia. Do środka weszło dwóch Ultrasów: mężczyzna i kobieta. Za nimi, z rękoma skromnie założonymi za plecami, wyłoniła się mniejsza, niezmechanizowana postać naczelnego medyka. Miał na sobie brudny biały lekarski kitel.
– Jest w dobrym stanie? – spytał mężczyzna.
– Masz szczęście, że nie umarł – wypaliła Morwenna.
– Nie bądź melodramatyczna – powiedziała kobieta. – Nigdy by nie umarł z powodu nieco szybszego niż zwykle odmrożenia.
– Czy powiecie nam, co Jasmina od niego chce?
– To sprawa między nim a królową – odparła kobieta.
Mężczyzna rzucił w stronę Quaiche’a pikowaną srebrną szpitalną koszulę. Morwenna błyskawicznie wyciągnęła ramię i złapała ją w locie. Podeszła do Quaiche’a i podała mu koszulę.
– Chciałbym wiedzieć, o co chodzi – powiedział Quaiche.
– Ubierz się – poleciła kobieta. – Idziesz z nami.
Obrócił się na kozetce i opuścił stopy na zimną podłogę. Dolegliwości mijały, a ich miejsce zajmował strach. Kutas się skurczył, wycofał do brzucha, jakby przygotowywał własny tajny plan ucieczki. Quaiche włożył koszulę i zapiął ją w pasie.
– Masz z tym coś wspólnego? – zwrócił się do naczelnego medyka.
Grelier mrugnął.
– Drogi kolego, robiłem, co mogłem, żeby ich powstrzymać przed jeszcze szybszym rozmrożeniem ciebie.
– Doczekasz się jeszcze – rzekł Quaiche. – Zapamiętaj moje słowa.
– Po co ten ton? Ty, Horris, i ja mamy ze sobą wiele wspólnego. Dwaj mężczyźni-ludzie sami na statku Ultrasów. Nie powinniśmy się kłócić, konkurować o prestiż i status. Należy się wzajemnie wspierać, cementować przyjaźń. – Grelier wytarł wierzch rękawiczki o fartuch, zostawiając brzydką rdzawą plamę. – Powinniśmy być sojusznikami. Razem zajdziemy daleko.
– Kiedy lód zetnie piekło – odparł Quaiche.
***
Królowa pogłaskała cętkowaną ludzką czaszkę, którą trzymała na podołku. Długie paznokcie na palcach rąk i nóg były pomalowane czarnym jak smoła lakierem. Miała na sobie kamizelkę z koronką na linii dzielącej piersi i krótką spódniczkę z tej samej ciemnej tkaniny. Czarne włosy zaczesała do tyłu, zostawiając na czole tylko starannie uformowany kosmyk. Quaiche początkowo odniósł wrażenie, że królowa ma makijaż: od oczu do górnej wargi biegły pionowe czerwone linie – grube, jakby namalowane woskiem. Potem zdał sobie sprawę, że wyłupiła sobie oczy, i przebiegł go dreszcz.
Mimo to jej twarz nadal cechowało pewne surowe piękno.
Po raz pierwszy widział ją w postaci cielesnej, w jednej z form, w jakich występowała. Dotychczas miał z nią do czynienia z dystansu, za pośrednictwem proxych poziomu alfa albo przez żywego pośrednika w rodzaju Greliera.
I miał nadzieję, że stale tak będzie.
Czekał teraz kilka sekund, słuchając własnego oddechu.
– Czy zawiodłem cię, madame? – zdołał wreszcie powiedzieć.
– Quaiche, według ciebie, jakim ja statkiem dowodzę? Takim, który może sobie pozwolić na przewożenie zbytecznego ładunku?
– Czuję, że moja passa się zmienia.
– Trochę na to za późno. Ile przystanków zrobiliśmy, od kiedy dołączyłeś do załogi? Pięć, prawda? I co nam przyszło z tych pięciu przystanków?
Już miał odpowiedzieć, gdy dostrzegł czający się w cieniu za tronem skafander ornamentowany. Obecność tego obiektu nie mogła być przypadkowa.
Przypominał mumię wykonaną z kutego żelaza albo innego metalu. Miał rozmaite wtyczki i przyłącza, a tam, gdzie powinna być przyłbica, znajdował się prostokąt za ciemną maskownicą. W miejscach, gdzie części wspawano lub wepchnięto, widoczne były szramy i szwy po lutowaniu. W jednym miejscu widniała wstawka gładkiego nowego metalu.
Inne obszary skafandra były pokryte skomplikowaną grawerką. Na każdym wolnym centymetrze kwadratowym upchnięto obsesyjne, agresywne szczegóły, zbyt liczne, by ogarnąć je wzrokiem. Gdy jednak skafander zaczął wirować nad Quaiche’em, ten rozpoznał fantastyczne potwory o wężowych szyjach, oburzająco falliczne statki kosmiczne, twarze krzyczących istot i wrzeszczące demony, drastyczne sceny seksu i przemocy. Wyryte dużym pismem historie, powiastki umoralniające i chełpliwe relacje handlowe rozwijające się spiralnie. Tarcze zegarowe i psalmy. Linie tekstu w językach, których nie rozpoznawał, strofy muzyczne i cudownie wyrzeźbione liczby. Sekwencje kodów binarnych; zasady DNA. Aniołowie i cherubiny. Węże. Mnóstwo węży.
Głowa go bolała od samego patrzenia.
Skafander był pokancerowany i pożłobiony wskutek uderzeń mikrometeorytów i działania promieni kosmicznych; tu i ówdzie stalowoszara powierzchnia miała zielone czy brązowe przebarwienia, a tam, gdzie superciężkie cząsteczki cięły ukośnie, powstały żłobkowane zadrapania. Wokół całego skafandra biegła cienka ciemna linia styku dwóch opancerzonych połówek, które można było w tym miejscu otworzyć, a potem znów zespawać.
Skafander to urządzenie karne. Quaiche słyszał na jego temat tylko okrutne pogłoski.
Królowa wkładała ludzi do skafandra. Utrzymywał ich przy życiu i przekazywał informacje czuciowe. Chronił przed gradem promieniowania podczas podróży kosmicznej – przez lata uwięzienia w lodzie powłoki ablacyjnej statku.
Szczęściarze po wyciągnięciu ze skafandra byli martwi.
Quaiche usiłował powstrzymać drżenie głosu.
– Jeśli się spojrzy na sprawy z jednej strony, w zasadzie… w zasadzie nie poszło nam aż tak źle… zważywszy na wszystkie okoliczności. Wśród załogi nie było ofiar ani większych obrażeń. Żadnych przypadków zatrucia. Żadnych nieprzewidzianych wydatków… – Zamilkł, patrząc z nadzieją na Jasminę.
– Nic lepszego nie potrafisz wymyślić? Dzięki tobie, Quaiche, mieliśmy się stać bogaci. Miałeś odmienić nasz los w tych trudnych czasach, naoliwić koła wymiany handlowej dzięki swojemu wrodzonemu urokowi i znajomości planetarnej psychologii oraz geografii. Miałeś być naszą złotodajną kurą.
Poruszył się nerwowo.
– Ale w pięciu układach znaleźliśmy tylko chłam.
– To wy wybieracie układy, nie ja. Nie moja wina, że nie było tam nic wartościowego.
Królowa powoli pokręciła głową.
– Nie, Quaiche. Obawiam się, że to zbyt proste. Musisz wiedzieć, że miesiąc temu przechwyciliśmy coś. Dwukierunkową transmisję między ludzką kolonią na Chaloupek i światłowcem Niewyraźne wspomnienie o Hokusaim. Kojarzysz?
– Niezupełnie…
Ale kojarzył.
– Hokusai wchodził do Gliese 664 akurat wtedy, gdy my opuszczaliśmy ten układ. To drugi układ, który dla nas przeczesałeś. Twój raport… – Królowa przyłożyła czaszkę do boku głowy i nasłuchiwała trajkoczącej szczęki. – Zobaczmy… „Niczego wartościowego nie znaleziono na Opincusie ani na żadnej z trzech pozostałych planet typu ziemskiego; tylko pomniejsze przedmioty porzuconej techniki zdobyto na księżycach od piątego do ósmego, krążących wokół giganta Haurienta… Nic w wewnętrznym pasie asteroidów, rojach typu D, asteroidach trojańskich czy w głównych skupiskach Pasa Kuipera”.
Quaiche rozumiał, do czego to zmierza.
– A Niewyraźne wspomnienie o Hokusaim?
– Wymiana informacji handlowej była absolutnie fascynująca. Wszystko wskazuje na to, że Hokusai zlokalizował magazyn zakopanych przedmiotów mających około jednego wieku. Sprzed wojny, z czasów przed wybuchem zarazy. Bardzo wartościowe rzeczy. Artefakty nie tylko techniki, ale też sztuki i kultury; większość unikatowa. Zarobili na tym tyle, że mogli sobie kupić zupełnie nową powłokę ablacyjną kadłuba. – Spojrzała na niego wyczekująco. – Masz coś do powiedzenia na ten temat? Coś ci przychodzi do głowy?
– Mój raport był uczciwy – stwierdził Quaiche. – Musieli mieć po prostu szczęście. Posłuchaj, daj mi jeszcze jedną szansę. Zbliżamy się do jakiegoś innego układu?
Królowa uśmiechnęła się.
– Zawsze się zbliżamy do jakiegoś układu. Tym razem nazywa się 107 Piscium, ale, prawdę mówiąc, z tej odległości nie wygląda bardziej obiecująco od poprzednich pięciu. Czy tym razem przydasz się na coś?
– Pozwól mi wziąć Dominę – poprosił, odruchowo splatając dłonie. – Pozwól mi polecieć do wnętrza układu.
Królowa milczała przez wiele sekund. Quaiche słyszał tylko własny oddech, przerywany od czasu do czasu przez słabe skwierczenie zdychającego owada lub szczura. Coś się leniwie poruszyło za zieloną szybą szklanej półsferycznej kopuły, osadzonej w jednej z dwunastu ścian pomieszczenia. Quaiche czuł, że jest obserwowany nie tylko przez bezoką postać na tronie. Choć nikt mu tego nie powiedział, zrozumiał, że obiekt za zieloną szybą jest rzeczywistą królową, a uszkodzone ciało na tronie to tylko kukła, którą królowa aktualnie zamieszkuje. Te wszystkie pogłoski były prawdziwe: o jej solipsyzmie; o uzależnieniu od ostrego bólu, będącego jej kotwicą w świecie rzeczywistym; o wielkim zapasie sklonowanych ciał, które jakoby trzymała w tym jednym celu.
– Skończyłeś, Quaiche? Powiedziałeś wszystko, co miałeś do powiedzenia?
Westchnął.
– Chyba tak.
– W takim razie bardzo dobrze.
Musiała wydać jakiś sekretny rozkaz, ponieważ drzwi pomieszczenia znowu się otworzyły. Quaiche odwrócił się, czując na karku powiew zimnego powietrza. Weszli naczelny medyk i dwoje Ultrasów, którzy odwiedzili Quaiche’a po wybudzeniu.
– Skończyłam z nim – rzekła królowa.
– Co postanowiłaś? – spytał Grelier.
Jasmina ssała paznokieć.
– Nie zmieniłam zdania. Włóżcie go do skafandra ornamentowanego.
Cztery
CZTERY
Ararat, 2675
Scorpio dobrze wiedział, że lepiej nie przeszkadzać Clavainowi, gdy się nad czymś zastanawia. Już z pięć minut temu powiedział mu o obiekcie, który spadł z kosmosu – jeśli rzeczywiście obiekt pochodził z kosmosu. Clavain siedział jak pomnik, z poważną, zastygłą twarzą i wzrokiem wbitym w horyzont.
Scorpio zaczynał już wątpić w zdrowie psychiczne przyjaciela, gdy ten się odezwał:
– Kiedy to się stało? Kiedy ta rzecz przybyła?
– Prawdopodobnie w ubiegłym tygodniu – odparł Scorpio. – Znaleźliśmy to dopiero parę dni temu.
Zapadło krępujące milczenie, tym razem krótsze. Woda uderzała o skały i bulgotała w małych wirach, wpływając na ląd i wypływając z małych przybrzeżnych sadzawek.
– A co to właściwie jest?
– Nie mamy pewności. Jakaś kapsuła. Artefakt ludzki. Najprawdopodobniej gondola ratunkowa, zdolna do wejścia w atmosferę. Sądzimy, że wodowała na oceanie, a potem wypłynęła na powierzchnię.
Clavain skinął głową, jakby ta informacja nie miała większego znaczenia.
– I jesteście pewni, że nie zostawiła tego Galiana?
Wypowiedział imię kobiety swobodnie, wpatrując się w morze, ale Scorpio domyślał się, jaki ból mu to sprawiło. I że dla Clavaina ocean oznacza stratę i okrutną nadzieję.
Przed swoim dobrowolnym wygnaniem Clavain stwierdził:
– Teraz wszystkie odeszły. Ocean nic więcej nie może mi zrobić.
– Nadal tam są – odpowiedział mu wtedy Scorpio. – Nie zginęły. I nigdy nie były tak bezpieczne.
Jakby Clavain sam sobie z tego nie zdawał sprawy.
– Nie. – Scorpio sprowadził przyjaciela do aktualnych spraw. – To nie jest od Galiany.
– Myślałem, że może tam jest wiadomość od niej – rzekł Clavain. – Ale chyba się mylę, prawda? Nie będzie żadnych wiadomości. Nie tą drogą. Ani od Galiany, ani od Felki.
– Współczuję ci – odparł Scorpio.
– Niepotrzebnie. To tak już jest.
Scorpio znał przeszłość Clavaina zarówno z pogłosek, jak i opowieści przyjaciela. Wspomnienia zawsze były zawodne, ale w obecnej dobie stały się plastyczne jak glina. Pewne aspekty własnej przeszłości nawet dla Clavaina były niepewne.
Ale przecież niektóre fakty były pewne. Clavain kochał kiedyś kobietę o imieniu Galiana. Ich związek zaczął się wieki temu i trwał wieki. Powołali do życia – lub stworzyli – coś w rodzaju córki, Felkę. Była bardzo uszkodzona i posiadała niezwykłą moc. Kochano ją, ale również się jej bano.
Gdy Clavain wspominał tamte czasy, przepełniało go szczęście przytłumione świadomością tego, co nastąpiło później.
Galiana pracowała jako naukowiec, zafascynowana zwiększaniem możliwości ludzkiego mózgu. Jej zainteresowania sięgały jednak dalej: chciała w końcu osiągnąć bezpośredni związek z rzeczywistością, na poziomie jej źródeł. Prowadziła eksperymenty neuronalne, stanowiące konieczny element tego procesu. Galiana uważała, że kolejnym naturalnym krokiem powinna być fizyczna eksploracja, wyjście w przestrzeń. Chciała sięgnąć głębiej, znacznie dalej poza postrzępioną granicę zmapowanego kosmosu, by się przekonać, co tam właściwie jest. W tamtym czasie znajdowano tylko gruzy i skamieliny – jedyny dowód na istnienie obcej inteligencji – ale nie wiedziano, co można znaleźć dalej w galaktyce. Osadnictwo człowieka obejmowało wówczas obszar o promieniu kilkunastu lat świetlnych, ale Galiana zamierzała odbyć podróż na odległość ponad stu lat, a potem wrócić.
I dokonała tego. Hybrydowcy wystrzelili trzy statki poruszające się z prędkością nieco mniejszą od świetlnej. Wyprawa w głąb przestrzeni międzygwiezdnej miała potrwać przynajmniej półtora stulecia. Clavain i Felka, też ciekawi nowego doświadczenia, polecieli z Galianą. Podróż przebiegała zgodnie z planem: Galiana i jej sojusznicy odwiedzili wiele układów słonecznych i choć nie napotkali jednoznacznych śladów żyjących cywilizacji, udało im się skatalogować wiele niezwykłych zjawisk oraz odkryć sporo nowych ruin. Potem – ze znacznym opóźnieniem – dotarły do nich doniesienia o kryzysie na macierzystej planecie: narastało napięcie między Hybrydowcami a ich umiarkowanymi sojusznikami, Demarchistami. Clavain musiał wracać do domu i wspomóc taktycznie Hybrydowców.
Galiana uznała, że kontynuacja ekspedycji jest ważniejsza. W głębokim kosmosie rozstali się przyjaźnie: jeden ze statków, wiozący Clavaina i Felkę, zawrócił do domu, a dwa pozostałe podążyły głębiej w płaszczyznę galaktyki.
Planowali znów się kiedyś połączyć, ale gdy w końcu statek Galiany wrócił do Matczynego Gniazda, okazało się, że leci na automatycznym pilocie, jest zniszczony i martwy. Gdzieś w kosmosie oba statki zostały zaatakowane przez pasożyta, który zniszczył jeden z nich. Potem czarne maszyny wpełzły do statku Galiany i zabiły po kolei wszystkich załogantów; została tylko Galiana. Czarne maszyny przeniknęły do jej czaszki, wciskając się w szczeliny mózgu. To straszne, ale Galiana ciągle żyła, niezdolna do samodzielnego działania. Dla pasożyta stała się żywą pacynką.
Clavain zgodził się, żeby Hybrydowcy zamrozili jej ciało do czasu, aż będą w stanie bezpiecznie usunąć pasożyta. Mogłoby się to nawet udać, ale w świecie Hybrydowców nastąpił rozłam i kryzys, w wyniku którego Clavain trafił do układu Resurgamu, a później na Ararat. Podczas konfliktu zamrożone ciało Galiany zostało zniszczone.
Clavain pogrążył się w głębokiej żałobie. To mogłoby go zabić – tak sądził Scorpio – ale w tamtym okresie ludzie potrzebowali jego przywództwa. Dzięki uratowaniu kolonii na Resurgamie nie koncentrował się już wyłącznie na swym bólu i zachował zdrowie psychiczne.
Z czasem przyszło pocieszenie.
Na Ararat nie zaprowadziły ich ślady Galiany, choć okazało się, że gdy odłączyła się od Clavaina i Felki, odwiedziła między innymi tę planetę, gdzie obce istoty wypełniały ocean. To był świat Żonglerów Wzorców i, co niezwykle ważne, chyba nikt, kto odwiedził Żonglerów, nigdy nie został całkowicie zapomniany.
Żonglerów Wzorców spotykano na wielu planetach o podobnej do Araratu wodnej powierzchni. Mimo wieloletnich badań nie uzyskano jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy Żonglerzy są istotami inteligentnymi, ale uznano, że cenią inteligencję i są jej troskliwymi i oddanymi kustoszami.
Gdy ktoś pływał w tutejszych morzach, do jego układu nerwowego przenikały mikroskopijne organizmy. Był to proces łagodniejszy od inwazji neuronalnej, jaka spotkała załogę statku Galiany. Żonglerzy dokonywali tylko archiwizacji wzorców neuronalnych, po czym się wycofywali. Umysł pływaka przenikał do morza, ale zwykle sam pływak mógł swobodnie wrócić na ląd, nie czując żadnej zmiany. Czasami jednak otrzymywał subtelny prezent – ulepszenie architektury układu nerwowego, umożliwiające nadludzkie poznanie lub nadludzką przenikliwość. Zdolność ta trwała zwykle zaledwie kilka godzin, choć w nielicznych wypadkach zostawała na trwałe.
Nie wiadomo, czy po zanurzeniu się w oceanie Galiana zyskała dodatkowy dar, ale z pewnością jej umysł został przechwycony. W morskich głębinach czekał na to, by wdrukować się w świadomość jakiegoś innego pływaka.
Clavain się tego domyślał, ale nie był pierwszym, który próbował duchowej bliskości z Galianą. Felka dostąpiła tego zaszczytu. Przez dwadzieścia lat zanurzała się we wspomnieniach i zamrożonej świadomości swojej matki. Clavain nie zdecydował się na to, być może z obawy, że kopia umysłu Galiany wyda mu się w jakimś sensie nierzetelna, nieprzystająca do jego wspomnień. Choć z upływem lat jego wątpliwości słabły, to nie zdecydował się na pływanie. Felka natomiast, zawsze łaknąca złożonych doznań, jakich dostarczał ocean, pływała regularnie i opowiadała Clavainowi o swoich doświadczeniach. Za pośrednictwem córki znów nawiązał pewien kontakt z Galianą i na razie to mu wystarczyło.
Ale dwa lata temu morze zabrało Felkę. Nie wróciła.
Scorpio miał to teraz na uwadze, starannie dobierając słowa.
– Nevil, wiem, że to dla ciebie trudne, ale musisz także zrozumieć, że ten obiekt może być bardzo ważny dla osiedla.
– Zrozumiałem to, Scorp.
– Ale uważasz, że ocean jest ważniejszy, prawda?
– Uważam, że nikt z nas nie ma pojęcia, co się w istocie liczy.
– Może i nie. Mnie osobiście nie obchodzi szersze spojrzenie. To nigdy nie była moja mocna strona.
– Obecnie mamy wyłącznie szerokie spojrzenie.
– Więc według ciebie tam gdzieś istnieją miliony… miliardy ludzi, które zginą? Ludzi, których nigdy nie spotkaliśmy, do których nie zbliżyliśmy się nawet na rok świetlny?
– Taka jest mniej więcej skala.
– Wybacz, ale mój umysł nie pracuje w ten sposób. Nie potrafię przetworzyć tego rodzaju zagrożenia. Nie obejmuję kwestii masowego unicestwienia. Skupiam się na lokalnych problemach. A w tej chwili mam problem lokalny.
– Tak ci się wydaje?
– Sto siedemdziesiąt tysięcy ludzi, o których należy się martwić. Taka liczba mniej więcej mieści mi się w głowie. Więc gdy coś bez ostrzeżenia spada z nieba, to nie mogę spać.
– Ale nie widziałeś na własne oczy, żeby coś spadło z nieba. – Clavain nawet nie czekał na odpowiedź przyjaciela. – Przecież w bezpośrednim otoczeniu planety rozmieściliśmy bierne czujniki wszelkich typów. Jak mogliśmy nie zauważyć kapsuły, nie mówiąc o statku, który ją wysłał?
– Nie wiem – odparł Scorpio. Nie potrafił określić, czy brakowało mu argumentów, czy też starał się zająć Clavaina rozmową o czymś konkretnym, niedotyczącym zagubionych dusz i koszmaru masowego wymierania. – To musiało spaść niedawno. Różni się od innych obiektów, które wyciągnęliśmy z oceanu. Tamte były częściowo rozpuszczone, nawet gdy leżały na samym dnie, gdzie organizmów jest znacznie mniej. A ten wygląda, jakby był w wodzie najwyżej kilka dni.
Clavain odwrócił się tyłem do morza. Scorpio uznał to za dobry znak. Stary Hybrydowiec stawiał sztywne, oszczędne kroki, z wprawą poruszał się między kałużami i przeszkodami, choć nie patrzył pod nogi.
Wracali do namiotu.
– Często obserwuję niebo – oznajmił Clavain. – Nocą, gdy jest bezchmurne. Ostatnio zauważyłem tam różne rzeczy. Błyski. Znaki, że coś się rusza. Coś większego, jakby na chwilę rozsunęła się zasłona. Według ciebie zaczynam wariować, tak?
Scorpio nie wiedział, co o tym myśleć.
– Każdy widziałby różne rzeczy, gdyby żył tu samotnie.
– Ale ostatnia noc była bezchmurna – stwierdził Clavain. – I poprzednia też. A ja obserwowałem niebo i niczego nie zauważyłem. Żadnego znaku, że jakiś statek okrąża planetę.
– My też niczego nie zauważyliśmy.
– Przekazy radiowe? Strumienie laserowe?
– Zupełnie nic. Masz rację, to się nie klei. Ale jakkolwiek na to patrzeć, to kapsuła istnieje i nie znika. Chciałbym, żebyś sam ją zobaczył.
Clavain odsunął włosy z oczu. Jego twarz była niesamowitym krajobrazem poddanym erozji, bruzdy i zmarszczki na skórze tworzyły cieniste rozpadliny i wąwozy. Scorpio zauważył, że w czasie półrocznego pobytu na wyspie przyjaciel postarzał się o dziesięć, dwadzieścia lat.
– Mówiłeś, że w środku ktoś jest.
Pokrywa chmur zaczęła się rozpraszać, tworzyła pasy. Między pasami niebo było niesamowicie blade, jak oczy młodej kawki.
– To ciągle tajemnica – powiedział Scorpio. – Tylko kilka osób wie o znalezisku. Dlatego przypłynąłem tu łodzią. Łatwiej byłoby wahadłowcem, ale to rzucałoby się w oczy. Kiedy ludzie się dowiedzą, że cię z powrotem ściągnęliśmy, pomyślą, że nadchodzi kryzys. Przecież wiadomo, że nie tak łatwo cię sprowadzić. Ciągle myślą, że jesteś po drugiej stronie planety.
– To ty nalegałeś, żeby podać to kłamstwo?
– A według ciebie jaka wersja bardziej by ich uspokoiła? Że wyruszyłeś na niebezpieczną wyprawę? Albo że zamieszkałeś na wyspie i myślisz o samobójstwie?
– Przeszli przez gorsze rzeczy. Przełknęliby i to.
– Ponieważ tyle przeszli, pomyślałem, że prawda nie jest im potrzebna – stwierdził Scorpio.
– A tak w ogóle to nie ma mowy o samobójstwie. – Clavain przystanął, odwrócił się i spojrzał w morze. – Wiem, że ona tam jest, ze swoją matką. Czuję to. Nie pytaj mnie, Scorpio, jak to wyczuwam, ale wiem, że ona tam ciągle jest. Czytałem o takich zdarzeniach na innych planetach Żonglerów. Od czasu do czasu biorą pływaków, całkowicie rozmontowują ich ciała i włączają je do matrycy organicznej morza. Nikt nie wie, dlaczego. Ale pływacy, którzy potem wchodzą do oceanu, twierdzą, że w jakiś sposób czują obecność tamtych zaginionych osób. Wrażenie jest znacznie silniejsze, niż gdyby chodziło o kontakt ze zwykłymi zmagazynowanymi pamięciami i osobowościami. Mówią, że to doznanie przypomina rozmowę.
Scorpio wstrzymał oddech. Dokładnie to samo słyszał już wcześniej od Clavaina, nim przywiózł go na wyspę pół roku temu. Najwyraźniej okres izolacji nie osłabił jego przekonania, że Felka się nie utopiła.
– Wskakuj do łodzi, podrzucę cię i sam zobaczysz – powiedział Scorpio.
– Zrobiłbym tak, ale się boję.
– Że ocean zabierze również ciebie?
– Nie. – Odwrócił się twarzą do Scorpia. Był bardziej dotknięty niż zdziwiony. – Oczywiście, że nie. Tego w ogóle się nie boję. Ale przeraża mnie możliwość, że mógłby mnie pominąć.
Hela, 107 Piscium, 2727
