Obcy i 14 innych opowiadań erotycznych ebook i audiobook

LUST Authors

Pierwszą rzeczą, która do niej dociera w chwili przebudzenia, jest znajomy dźwięk ekspresu do kawy, a w jego tle wyraźne odgłosy grającego cicho radia. Początkowo jej świadomość z trudem analizuje te dźwięki, tak nietypowe podczas codziennej pobudki. To ona zwykle wstaje pierwsza, żeby nastawić kawę i – jak to czule nazywają między sobą – rozgrzać prysznic. Gdy zgodnie z utartym przyzwyczajeniem wykonuje po kolei wszystkie rutynowe poranne czynności, jej mąż zwykle leży jeszcze przez kilka minut w cieple pod kołdrą. Ale nie dzisiaj. Zaskoczona, wyczuwa ręką puste miejsce po swojej prawej stronie. Kołdra jest odgarnięta, a miękkie wgłębienie w materacu już zdążyło się ochłodzić od powietrza w mieszkaniu. Wśród bawełnianych załomów pościeli zostało jedynie kilka nieuchwytnych smug ciepła.

– Głupia jestem – myśli. – Tak jakby ekspres mógł się sam nastawić.

Wstał oczywiście przed nią. Jest trochę zmęczona, chociaż zazwyczaj łatwo się jej rano wstaje. Zwykle rozciąga się delikatnie pod prysznicem, ale może dlatego, że akurat dziś ma całe łóżko dla siebie, wyciąga się na leżąco. Od koniuszków palców u stóp przyciska się do materaca całą długością ciała, napina pośladki i powoli zatacza ramionami duży okrąg, wykonując orła na prześcieradle. Właśnie gdy robi głęboki wydech, słyszy, jak w pobliżu skrzypi parkiet. W drzwiach stoi jej mąż. A raczej jego sylwetka. Zastanawia się przelotnie, czy może o czymś zapomniała. Jej urodziny? Jego urodziny? Szereg myśli przelatuje przez głowę – wigilia, nie spóźnić się na lot, wizyta u lekarza – ale nie zgaduje.

– Dzień dobry – mówi do niej chropowatym porannym głosem i wchodzi do pokoju. Podaje jej filiżankę parującej kawy. Czarnej, jak zawsze.

– Dzień dobry – odpowiada.

On siada na brzegu łóżka od swojej strony. Mówi, że jest późno, ale nie chciał jej budzić. Będzie jednak trochę spóźniona do pracy.

– Nie jesteś chyba chora? – pyta, a ona kręci głową i głośno siorbie kawę, parząc sobie język.

Siedzą tak krótką chwilę i rozmawiają o tym, kiedy wrócą wieczorem do domu i co przygotują do jedzenia. Planują parę rzeczy na najbliższy tydzień. Ponownie pyta ją, czy na pewno dobrze się czuje, czy nie powinna zostać z nim dzisiaj w domu. Mógłby wygospodarować kilka godzin po południu, żeby pójść z nią na długi spacer. Ona śmieje się i mówi, że to by się nie spodobało jej nowemu szefowi, po czym zrzuca z siebie szeleszczącą kołdrę puchową i zaczyna się ubierać. On nadal siedzi na brzegu łóżka i przez jakąś minutę obserwuje ją, jak wkłada nylonowe rajstopy i pasiastą spódnicę ołówkową. W końcu wstaje, bierze jej filiżankę i wraca do kuchni.

W taki dzień jak dziś, zupełnie zwyczajny listopadowy czwartek, szybkimi krokami przedziera się przez wilgotny poranek prosto do biura. Nie musi dojeżdżać – biuro znajduje się dwadzieścia pięć minut na piechotę od ich domu. Gdy omija kałuże i stosy mokrych, gnijących liści, myśli o wzroku swojego męża na sobie, tam na brzegu łóżka. Słaby płomień, który zapalił się na chwilę w jego spojrzeniu, gdy nylon szybko opinał się na jej łydkach, udach i pupie. Zapłonął jak od zapałka. Minęło już tyle czasu, odkąd czuła do niego jakiś rodzaj autentycznej namiętności, że trudno jej sobie przypomnieć, jakie to było uczucie. Pewnie, że wciąż to robią. Czasami. Ale jest to najczęściej rutynowa czynność bez zaangażowania z obu stron, która wydaje się raczej czymś wynikającym z obowiązku niż z pożądania. To nie tak, że nie ma dla niego sympatii, po prostu już nie czuje zbyt wiele. A to sprawia, że jest jej z tym okropnie. Ma przez niego wyrzuty sumienia, zwłaszcza gdy prosi ją, żeby była chora jeden dzień. Tylko jeden, jedyny dzień w domu, razem z nim.

W pracy czas leci jej szybko. Jej nowy, o dziesięć lat młodszy szef zarządza niewielkim zespołem składającym się z dwunastu osób, które zwykle palą się przy każdej możliwej okazji, by się wykazać. Ona sama pracuje ani lepiej, ani gorzej niż inni. Słucha radia, od czasu do czasu gawędzi z koleżanką, pije kawę z automatu i wykonuje swoje zadania. Na lunch je przyniesionego po raz trzeci w tym tygodniu strogonowa z kiełbasą i patrzy przez okno na padający deszcz, lekki i migoczący jak konfetti. Taki sam deszcz pada jej na włosy, gdy wychodzi z biura jako ostatnia ze wszystkich – została dziś dłużej, by odpracować poranne spóźnienie. Wybiera zwykłą drogę przez park i wchodzi na stary obszar z budynkami urzędu regionalnego. W prawie każdym z nich na parterze mieszczą się jakieś firmy, sklepy i punkty usługowe – salony fryzjerskie i kawiarnie cisną się obok solariów i kwiaciarni. Kilka kwartałów od swojego osiedla zauważa nowy neon na rogu po drugiej stronie ulicy, tuż obok piekarni, gdzie w weekendy kupuje chleb. Na ceglanej ścianie migają się trzy świecące na czerwono litery: BAR. Nic więcej. Mruży oczy w deszczu, żeby zobaczyć coś więcej, ale zdaje się, że w barze o nazwie „Bar” światła są zgaszone, więc idzie dalej do domu. Gdy wchodzi do środka, jest przemoczona, ale elektryczne oświetlenie sprawia, że mieszkanie i tak wydaje się zimniejsze od deszczu. Biegnie pod prysznic, odrzucając propozycję towarzystwa, i pozwala, by strumienie ciepłej wody przeczesały jej włosy i popłynęły miejscami, którymi wcześniej spływały po niej chłodne krople deszczu. Potem jedzą razem kolację, trochę rozmawiają i spędzają resztę wieczoru, oglądając nowy program telewizyjnym. Patrzy na niego ponad talerzami, stołem i haftowanymi poduszkami na sofie. Kim jesteś? – pyta w myślach, chociaż doskonale wie. – Kim jest ten człowiek, z którym żyję? Tak jakby on, mimo niemal piętnastu lat, które przeżyli razem, był kimś obcym. Gdy już leżą w łóżku, ona jeszcze długo rozmyśla o ich nocy poślubnej. Dłonie w ciemności, wargi przy wargach, jej paznokcie na jego karku,jego język w jej cipce. Pamięta, tę rozkosz. W podróż poślubną pojechali do Włoch. Zamierzali jeździć po Toskanii i pić wino, chodzić do muzeów i jeść pasty, ale wszystko to schodziło na drugi plan, przegrywając z atrakcjami, jakie zapewniał im wspólny seks. Frywolnie bzykali się wszędzie, gdzie tylko mogli, i niemal przez bez przerwy. Tak blisko drugiego człowieka nie była nigdy. Duchowo, fizycznie, po ludzku. Teraz, leżąc w ich wspólnym małżeńskim łóżku, słyszy obok siebie jego ciężki, lekko chrapliwy oddech. Obcy w ciemności.

Piątek mija dokładnie tak samo, jak dzień poprzedni, szarość piętrzy się gęsto w listopadowych ciemnościach i trzeba chyba być mistrzem detektywów, żeby coś w tym rozróżnić. Wraz z dwójką kolegów z zespołu kończą właśnie projekt, nad którym pracowali od zeszłego lata, i wznoszą toast bezalkoholowym cydrem, który ktoś przyniósł. Potem, gdy pozostali wychodzą trochę wcześniej, żeby zdążyć odebrać dzieci i zrobić zakupy na weekend, ona jeszcze zostaje i przygotowuje sobie materiały na następny tydzień. Nawet szef zbiera się wcześniej, a gdy żegna ją i wychodzi, zostaje sama. Nie spieszy się jej, żeby iść do domu, spokojnie poświęca czas na kopiowanie dokumentów do przyszłotygodniowej ewaluacji zakończonego właśnie projektu. Gdy tak stoi przy rozgrzanej kserokopiarce, która wyrzuca z siebie świeżo wydrukowane formularze, jakby nie było jutra, nagle zaczyna myśleć o poprzednim szefie. Próbuje sobie przypomnieć, jak pewnego razu uprawiali seks właśnie przy tej kserokopiarce. Wspomnienie jest nieco mgliste, to był początkowy etap ich romansu i z tego, co pamięta, było to po jakiejś mocno zakrapianej imprezie po pracy. Oboje wracali kawałek razem i jakoś tak zupełnie bezwiednie skierowali się w stronę biura. Była wiosna, a w drżącym powietrzu czuło się zapach świeżych, intrygujących uczuć. Krótkie spojrzenia tu i tam, wierzch dłoni na biodrze, tajemniczy uśmiech i nagle jego wymagające odwagi objęcie jej talii. Przez cały czas nie mogła pojąć, że się odważył, tak na środku ulicy. Był żonaty, miał dwoje dzieci i poznał jej męża na ostatniej imprezie firmowej. Żadne z nich nie zrobiło wcześniej niczego takiego. I teraz nagle tak oto stali – ona przyciśnięta do ceglanej ściany z jego udem między nogami i on z językiem jej w ustach. Jego dłoń podążała wzdłuż jej pleców, gdy szepcząc jej do ucha, prosił, żeby poszła z nim do biura. Tak wylądowali przy kserokopiarce. Od tamtej pory korzystała z niej wiele razy, ale właśnie teraz sobie to wszystko przypomniała, gdy poczuła ten zapachu tuszu. Czysty, jakby świeżego prania. I tamto uczucie, gdy w nią wszedł. To najbardziej zakazana rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiła. Przesuwa dłonią po szarobeżowej powierzchni kserokopiarki, po plastikowych przegródkach i przyciskach. Zastanawia się, czy zostały gdzieś ślady, odcisk dłoni albo jakiś płyn fizjologiczny. Zamyka oczy i próbuje sobie dokładnie przypomnieć, jakie to było uczucie. Poprowadził ją do kserokopiarki. Może tak to sobie wcześniej wyobrażał. Gdyby mogła wybrać, byłoby to jego biurko, ale właśnie to było tak podniecające – nie mogła wybrać. Całą sobą poddała się jemu i jego fantazjom. Swojemu szefowi od czterech lat, który nigdy nie okazywał niczego więcej poza uprzejmym zainteresowaniem. Który teraz stał tak blisko i syczał jej do ucha, że jej pragnie, że myślał o niej, odkąd zaczęli razem pracować, że chce ją wziąć tu i teraz. Rozpiął jej bluzkę, podciągnął spódnicę i rozpiął sobie rozporek. Jej nagie uda wciskały się w zimny plastik, gdy przycisnął się do niej całym ciałem. Teraz, gdy stoi przy tej samej kserokopiarce, choć minęło już sporo czasu, jej oddech staje się ciężki na samo wspomnienie jego wyrazu twarzy, gdy w nią wchodził. O jej upojeniu rozkoszą, gdy ją wypełniał, raz za razem. O tym, jak cały zadrżał, gdy doszedł, o późniejszym przerażeniu tym, co zrobili, i tęsknocie, żeby to powtórzyć. Wkłada świeżo wydrukowane strony do osobnych plastikowych teczek i zostawia je na biurkach kolegów, dla których są przeznaczone, po czym wysyła esemesa do męża i zaczyna zbierać się do domu.

Przez ciemność zalegającą o tej porze roku robi się zawsze trochę rozmarzona. Jest tak, jakby dzień nigdy naprawdę nie przychodził, jakby chodziła i śniła przez cały czas. Mąż żartuje, że buja w obłokach, ale sama myśli o tym raczej jak o drzemce, jak o czymś spodziewanym. W drodze do domu mija wielu przechodniów – wystrojone pary idące do restauracji i grupki dziewcząt ruszające w noc. Ma się ochotę iść z nimi, wzrok przyciągają ich dekolty i obcasy, a ona przemyka pod oknami knajp w drodze do domu. Nagle znajduje się przed barem, tym bez prawdziwej nazwy. Teraz w środku palą się światła, ale jest tam prawie całkiem pusto. Barman ubrany w staromodny kostium kelnera poleruje szklankę za barem, nieco bardziej w głębi lokalu dwaj starsi mężczyźni grają w bilard, a młoda atrakcyjna kobieta siedzi z kieliszkiem martini i śledzi barmana wzrokiem. To mogłaby być ona, tylko wiele lat temu. Na tę myśl czuje ekscytację i już robi krok ku drzwiom, gdy orientuje się, że przecież dała znać mężowi. Z pewnością na nią czeka. Zaciska więc tylko pięść w kieszeni i idzie dalej w stronę domu z postanowieniem, że wróci tu innego dnia. Czuje, jak w twardniejących sutkach pojawia się napięcie, delikatne mrowienie, co automatycznie przywodzi jej na myśl kserokopiarkę i kobietę z kieliszkiem martini. Idąc, zwilża wargi. Myśli o tym, że chce, by ktoś jej dotknął.

Gdy nadchodzi poniedziałek, jest przygotowana. Robi się na bóstwo, spryskuje perfumami, maluje powieki czarnym cieniem. Patrzy na samą siebie w lustrze i widzi tam kogoś innego, kogoś, kim długo nie była. Kiedy ostatnio ktoś patrzył na nią z pożądaniem? Chce, żeby właśnie to się stało? Spotkać kogoś, kto będzie mógł powiedzieć, że jej pragnie? Nie wie. Sobie mówi, że musi po prostu gdzieś wyjść, pobyć trochę sama ze sobą. Mężowi – że wychodzi z kolegami z pracy. Gdy pyta ją, dlaczego w poniedziałek, wzrusza ramionami i wskazuje projekt, który zakończyli w zeszłym tygodniu. A ludziom w biurze, którzy zwracają uwagę, że wygląda dziś odświętnie, mówi, że po pracy wychodzi z mężem. Zabiera ze sobą dodatkową parę butów na wysokim obcasie i chowa je w dużej torbie, z którą chodzi do biura. Gdy kończy pracę, wkłada je i szybkim krokiem idzie w stronę baru. W środku palą się światła, a jednak waha się i zostaje jeszcze na zewnątrz. Zadaje sobie pytanie, co robi, co chce osiągnąć. Wie jedno: musi poczuć, że żyje. Odkąd poprzedni szef przeprowadził się do innego miasta i skończył się ich romans, o którym i tak od początku oboje wiedzieli, że prędzej czy później jest skazany na śmierć, nie czuła się atrakcyjna, nie licząc paru przelotnych sytuacji. Ani silna. I niebezpieczna. Tęskni za tym ekscytującym uczuciem, uczuciem igrania z ogniem. Już ponad rok od ostatniego razu. Domowe życie erotyczne od dawna jej tego nie zapewniało. Potrzebuje czegoś nowego. Czegoś obcego.

Oświetlenie w barze jest przyciemnione. Lokal jest niewielki, urządzony w ciemnym drewnie, które nadaje mu charakter wnętrza w starym stylu. Ściana za barem zastawiona jest butelkami alkoholu na tle wielkiej tafli lustra. „Jak w westernie”, myśli. Z głośników płynie cicha muzyka jazzowa i chociaż jej nie rozpoznaje, czuje się tak, jakby była tu wcześniej. Podchodzi do barmana. Jest ubrany w koszulę, muszkę i szelki i poleruje szklankę.

– To miejsce jest otwarte od niedawna? – pyta, jakby jeszcze nie wiedziała, a w odpowiedzi dostaje krótkie skinienie.

Trudno jej określić, ile ma lat. Mógłby być od niej młodszy albo sporo starszy. Ma szorstką cerę i siwe włosy, ale porusza się z wielkim wigorem i precyzją, gdy przesuwa bawełnianą ścierką wzdłuż krawędzi szklanki. Jest kryształowo czysta. Musiał polerować ją godzinami.

– Jedno… martini, proszę – mówi i znowu dostaje krótkie skinienie w odpowiedzi.

Siada w jednym końcu baru i rozgląda się dookoła. Jest tu tylko kilkoro gości, w tym młoda kobieta i mężczyźni, którzy cicho poruszają się wokół stołu bilardowego. Dopiero gdy dostaje swojego drinka, zauważa postać, która siedzi najdalej w głębi sali, samotnego mężczyznę w garniturze, który patrzy w okno. Spogląda na niego przez pomieszczenie, obserwuje skromnie rozpiętą koszulę i wierzch dużej dłoni spoczywającej na szklance. Jest w niej bursztynowa ciecz, prawdopodobnie whisky. „Boże, jaka ja jestem śmieszna”, myśli z zażenowaniem, ale i tak nie może przestać patrzeć. Nagle mężczyzna odwraca się do niej i spogląda jej prosto w oczy. Ona szybko zerka w bok i sączy drinka, ale niechcący w tym całym zdenerwowaniu bierze trochę za duży łyk i zaczyna kaszleć. Czuje, jak lekki rumieniec wstępuje jej na policzki, i robi wszystko, aby nie zacząć wiercić się nerwowo pod jego spojrzeniem. Trochę trwa, zanim ma odwagę spojrzeć ponownie, a gdy w końcu to robi, on znów patrzy w okno, tym razem z delikatnym uśmiechem na ustach.

Kolejnego ranka ponownie budzi ją dźwięk ekspresu do kawy. Nie podnosi się tym razem, czekając, aż zostanie obudzona, ale żadna kawa nie nadchodzi. W końcu musi wstać, żeby się nie spóźnić drugi raz w tym miesiącu. Czuje się trochę dziwnie, coś jakby mieszaninę mdłości i skrywanej ekscytacji. W jej brzuchu pojawia się przyjemne łaskotanie. Wędruje w dół, aż do ud, sprawiając, że jest podniecona. Ubiera się i idzie do kuchni, gdzie siedzi jej mąż i czyta gazetę. Mówią sobie „dzień dobry”, a on pyta, jak było wczoraj. Ona dziękuje i odpowiada, że było całkiem miło. Odwraca od niego twarz, żeby nie zobaczył lekkiego uśmiechu, który igra na jej twarzy, tego nowego żaru, który się w niej tli. Zastanawia się. Dwa drinki, trzy? Raczej nie mogły być cztery. Nie robiła za dużo. Głównie siedziała i patrzyła na ludzi. Obserwowała mężczyznę, tego w garniturze. Gdy o nim myśli, ogarnia ją znajome uczucie, coś, czego nie czuła przez wiele lat. Jest jednocześnie fizyczne, jak i mentalne. Czuje się atrakcyjna. Chociaż nie zamienili ze sobą ani słowa, sprawił, że tak się czuje. Nalewa filiżankę kawy, podnosi ją do ust i obserwuje męża. W nim też dostrzega coś innego. Jakiś blask. Prawdopodobnie zadurzyła się właśnie w zupełnie obcym człowieku, przez co widzi teraz wszystko w różowych barwach. Zupełnie zwyczajne, niegroźne zakochanie. Nie wróci do baru, to nie jest dobre. Kocha swojego męża, nie chce go skrzywdzić. A tamten mężczyzna to tylko miraż, oznaka problemów w jej małżeństwie, wie o tym.

– Może pójdziemy na randkę w tym tygodniu? – pyta nagle mąż i spogląda znad gazety.

– Randkę? – odpowiada, nie potrafiąc ukryć zdziwienia.

– Tak, randkę. Ostatnia była dawno temu. Możemy gdzieś wyjść i coś zjeść albo ugotuję coś w domu i kupię wino.

– Wyjdźmy gdzieś – mówi szybko i przez mgnienie oka widzi rozczarowanie w jego oczach. On pracuje w domu, spędzają wolny czas tylko w domu, dom oznacza dla niej duchową śmierć i on to wie.

– Jasne – odpowiada, uśmiecha się dzielnie i z powrotem patrzy w gazetę.

Przez sekundę zatrzymuje na nim spojrzenie, a on niespodziewanie znowu wygląda młodo. „To ten blask”, myśli. Kiedyś była w nim zakochana. Nie pamięta teraz tego do końca, ale sądzi, że to było mniej więcej to uczucie.

Randka ma miejsce w restauracji, tak jak chciała, ale jeszcze zanim tam przyszli, już była zmęczona. Próbowała zrobić sobie mocniejszy makijaż, ale nie wychodziło jej to tak dobrze jak ostatnio i gdy patrzyła w lustro, widziała tylko siebie. Tę samą, która chodzi w tę i z powrotem między pracą a domem. Jedzą i rozmawiają, w ten sam cywilizowany sposób co zawsze. On próbuje zadawać szczegółowe pytania, ale szybko daje się zauważyć, jak boleśnie słabo znają nawzajem swoje życie, więc zamiast tego mówią o czymś innym. O pogodzie, polityce, kulturze, pracy. Piją wino, a ona patrzy na niego nad kieliszkiem. Nie jest nieatrakcyjny, to ciągle jej mąż. Jest tylko… kimś innym. A może to ona sama się zmieniła. W drodze do domu głaszcze ją po pupie, a ona daje mu wymuszonego całusa w szyję. Tego wieczoru podejmują próbę. On pamięta o wszystkim, co jej się podoba i co lubi, i z technicznego punktu widzenia wszystko idzie dobrze, a mimo to jest trochę obecna i spostrzega, że on też zwraca na to uwagę. Oboje są trochę niewprawieni, trochę zakłopotani i usprawiedliwiają się na zmianę. W końcu zasypiają obok siebie, oboje średnio zadowoleni. Obiecała sobie, że nie wróci do baru, ale gdy nadchodzi piątek, nie może się oprzeć. Gdy otwiera torbę, żeby schować raport, który musi przeczytać w weekend, spogląda na buty na obcasie, które od ostatniego razu wciąż tu trzyma – może jako przypomnienie o tej, którą chciałaby być. Rozgląda się, po czym pyta koleżankę, która siedzi najbliżej, czy może jej pożyczyć jakieś kosmetyki. Ma trochę różu i szminkę.

– Wychodzisz? – pyta koleżanka.

Odpowiada, że jest umówiona z mężem, a ona rzuca komentarz w stylu: nieźle sobie ostatnio dogadzacie. Gdy wychodzi z biura, wysyła do męża esemesa, że koleżanka – ta sama, od której pożyczyła kosmetyki – namówiła ją na wspólne wyjście. Chwilę później przychodzi odpowiedź: „Baw się dobrze”. Kłamstwo zaszło już zbyt daleko, żeby mogła się wycofać.

Bar jest oświetlony i zapełniony dokładnie w takim samym stopniu jak ostatnio, z jednym wyjątkiem: mężczyzna w garniturze siedzi teraz na jej miejscu. Ona oczywiście ma świadomość, że to nie jest jej miejsce, ale jest tyle krzeseł, a goście siedzą tak daleko od siebie, że nie jest możliwe, by wybrał akurat to miejsce wyłącznie przez przypadek. Denerwuje ją, że tam siedzi, a jednocześnie daje jej to bodziec. Stoi w drzwiach i rozważa, czy nie usiąść gdzie indziej. Ale nagle postanawia, że odpłaci mu taką samą bezczelnością. Zbliżając się, zauważa jednak, że mężczyzna nie siedzi na krześle, które brała za swoje, ale na tym obok. Siedzi i bawi się szklanką, obracając nią tak, że kostka lodu w środku kręci się dookoła. Ona siada obok, nie patrząc na niego, i nie musi przywoływać barmana, który zaczyna robić jej drinka. Czuje na sobie wzrok mężczyzny, czuje, jak serce zaczyna walić jej z całych sił, jak szumi jej w głowie. „Jak ja tu wylądowałam?”, myśli, ale on jej przerywa:

– Zająłem twoje miejsce?

– Nic nie szkodzi – mówi i dopiero teraz zdaje sobie sprawę, że wstrzymywała oddech, odkąd weszła do baru. – Myślałam, że to było celowo – dodaje.

– Było.

Siedzi teraz zwrócony do niej ze szklanką spoczywającą między kciukiem a palcem wskazującym. Ona dostaje martini i bierze łyczek, zanim odważy się zrobić coś więcej.

– To nowe miejsce – mówi, a on mruczy w odpowiedzi. – Dokąd chodziłeś, zanim tu otworzyli? Do jakiegoś luksusowego miejsca w centrum? ­– Zerka na niego i widzi, że się uśmiecha.

– Najczęściej zostawałem w domu – odpowiada i popija ze szklanki.

Odwraca się do niego. Wydaje się jej, że coś w nim widzi, coś, co rozpoznaje, ale jej to umyka. Zamiast tego patrzy prosto w twarz szykownego faceta w podobnym wieku co ona. Ma w sobie elegancję, inną niż jej poprzedni szef, a jednak znajomą. Nie potrafi tego rozgryźć.

– Ale podejrzewam, że też tak robiłaś do całkiem niedawna – mówi, a ją ściska w przeponie jak przy zawrotach głowy. – Mieszkasz w okolicy?

Dogania ją wzrokiem, który jest głęboki i pożądliwy. Ona także nie odwraca oczu. Siedzą teraz zbyt blisko, do tego stopnia blisko, że wyraźnie czuje ciepło jego ciała, które wydobywa się spod brzegów jego koszuli i marynarki. Pochyla się ku niej, wciska się w jej przestrzeń ze swoją aurą dominacji, odbierając jej wolę. Ona nie jest w stanie myśleć o niczym innym niż o jego hipnotyzującym spojrzeniu i tym, jak nieodparcie ją pociąga. On też to wie, widać to po nim. Gdy dotyka jej uda, ma wrażenie, że eksploduje z pożądania, jednak dotyk jest delikatny. Gorąco jego dłoni przesuwa się po kolanie i w górę. W górę. Musi wyjść.

– Przepraszam – mamrocze i jednym haustem wypija resztę drinka. Nie odwraca się, żeby zobaczyć reakcję mężczyzny, przypuszcza tylko, że wygląda na zaskoczonego.

Następnego ranka budzi się z kacem. Nie wie, jak to możliwe, skoro wypiła tylko jednego drinka.

– Zrobiło się późno – mówi mąż, gdy ona po raz trzeci w krótkim czasie wtacza się do kuchni po tym, jak zaspała.W odpowiedzi tylko mruczy. On składa gazetę i patrzy na nią badawczo.

– Coś się stało?

Zamyka oczy, kręci głową i pije kawę.

– Może pracujesz za dużo?

Zaprzecza i daje mu buziaka w policzek. On chwyta jej rękę i ją przytrzymuje.

– Miło było na tamtej randce. Może niedługo to powtórzymy?

Chce powiedzieć: „Nie, nie chcę iść do restauracji, chcę się bzykać”. Ale boi się, że będzie się z niej śmiać. A zresztą to nie o nim myśli. Więc odpowiada, że jasne, że byłoby miło. Przed wyjściem przychodzi jej do głowy, żeby zapytać, czy wie, o której wróciła do domu.

– Sama nie wiesz tego? – pyta, a ona nie potrafi rozstrzygnąć, czy wydaje się rozbawiony, czy zaniepokojony. Mówi, że straciła trochę poczucie czasu, i gdy wiąże buty, słyszy go z kuchni:

– Zdążyłem w każdym razie zasnąć, zanim przyszłaś, a położyłem się o jedenastej.

O jedenastej. Sześć godzin po tym, jak skończyła pracę.

– Cholera, jak to możliwe? – zastanawia się, schodząc po schodach. – Jak to możliwe tylko po jednym drinku?

Pamięta to tak, że wyszła z baru dość szybko po tym, jak tam przyszła. Nachodzi ją ciężkie, gorące zmęczenie i nie do jest w stanie spieszyć się tak bardzo, jak powinna. Cały dzień jest pochłonięta przeliczaniem w głowie i analizowaniem wczorajszych godzin i kwadransów. Za każdym razem, gdy zbliża się do problemu, ten odsuwa się od niej, jakby trudno jej było zatrzymać rzeczywistość. I jeszcze tamto spojrzenie. Jego ciemne oczy, które poszukiwały jej wzroku, było w nich coś szczególnego. Przywołują jej na myśl płomienie liżące drewno, osaczające i równie swawolne, jak niebezpieczne. Powinna się wstydzić. Obiecała sobie samej, że nie pozwoli sobie na kolejny romans, i właściwie nie sądziła, że spotka jeszcze kogoś, kto ją zainspiruje do czegoś takiego. Mimo to spędza cały dzień pracy, myśląc o tamtym mężczyźnie, o spotkaniu w barze. Czekał na nią. Nie na tę drugą kobietę, młodą i atrakcyjną. Czekał właśnie na nią. Ta przyjemna świadomość zostaje w ciele, a ona zasysa ją tak, że czuje się nią całkowicie upojona. Po południu nie może się dłużej powstrzymać i musi pójść do toalety. Dokładnie zamyka drzwi, przyciska się biodrami do krawędzi umywalki i pociera w przód i w tył, czując twardość na łechtaczce. Oblizuje wargi i myśli o mężczyźnie w barze, wyobrażając sobie, że jest tuż za nią. Jego ciepło, jego zapach, jego dłonie. W kroczu mocno jej pulsuje, gdy widzi go przed sobą, i nadal mocno się pociera, aż cała zaczyna drżeć i opada na deskę klozetową. Nie może tego ogarnąć. Sen, mężczyzna, bar, znikające godziny. Czuje, że zaczyna tracić rozum. W końcu udaje się jej skupić tylko na nim.

Tak to trwa przez kilka dni, a ona dotrzymuje danej sobie obietnicy. Żadnych więcej romansów. Tylko dom i jej mąż. W pracy przeprasza po kilka razy dziennie i wymyka się do toalety, żeby oddać się marzeniom z ręką między nogami. On i ona w różnych pozycjach. Ale w końcu pewnego wieczoru czuje, że nie da rady dłużej. Kiedy się poddaje, siedzą i oglądają telewizję.

– Idę na spacer – mówi, starając się brzmieć naturalnie.

Ubiera się elegancko, ale na tyle, by jednocześnie nie przyciągać uwagi, w tajemnicy maluje usta szminką i wymyka się przez drzwi. Ucieka od wyrzutów sumienia, które zostają na sofie obok męża. Do baru idzie się szybko. Biegnie kawałek w deszczu, ale kilkaset metrów od celu zwalnia, żeby się nie spocić. Gdy wchodzi, on siedzi na swoim dawnym miejscu. Barman podaje jej to, co zwykle. W końcu ona zbiera się na odwagę i żwawym krokiem podchodzi do mężczyzny.

– Mogę się przysiąść? – pyta drżącym głosem.

On odsuwa dla niej krzesło obok siebie, a ona siada, zakładając nogę na nogę, jakby chciała zapanować nad sobą czysto fizycznie. Bijące od niego ciepło bierze nad nią górę.

– Bardzo się cieszę, że wróciłaś – mruczy delikatnie, a ona rozkoszuje się samym dźwiękiem jego głosu.

Dłoń znowu na udzie. Pali przez nylonowe rajstopy i sprawia, że z podniecenia podnoszą jej się włoski na ramionach.

– Ja też – odpowiada i bierze łyk drinka.

Rozmawiają spokojnie, sama nawet nie wie o czym, a ona przez cały czas wstrzymuje oddech. Dłoń na jej udzie staje się coraz cięższa, a za każdym razem, gdy mężczyzna mówi coś zalotnego, zaciska ją ostrożnie i przeciąga kciukiem po wewnętrznej stronie. Ona milknie i pije drinka. Jego wzrok spoczywa na niej, a ona czuje delikatny, suchy zapach drzewa sandałowego i oliwki i nagle zdaje sobie sprawę, że ten zapach przypomina jej męża. Co zabawne, uspokaja ją to. Z powrotem orientuje się w sytuacji. Nie musi się bać.

– Skoczę tylko do toalety – przeprasza, a gdy już zdążyła wstać, dodaje: – Proponuję, żebyś poszedł ze mną.

Słyszy za sobą jego stłumione kroki, ale przemierza prawie całą drogę do toalet, zanim obejrzy się przez ramię. Jego spojrzenie, które czuje na sobie, jest tak intensywne i palące, że idąc, prawie się potyka. Jakby nastrój jeszcze nie był wystarczająco odpowiedni, toalety są oświetlone czerwonymi lampami. Jak na zamówienie. W łazience staje przed dużym lustrem w złotej oprawie i patrzy, jak on zbliża się do niej od tyłu, łapie ją za przedramię i za włosy, odchyla szyję i całuje ją w miejscu, w którym skóra jest obnażona. Przez jej ciało przechodzi drżenie, a ona wypina biodra, przyciskając pośladki do jego ud, do jego wzwodu.

– To tego chcesz? – pyta, a ona potwierdza z jękiem.

Chwyta jej piersi i zaczyna pieścić je delikatnie, ciągle całując jej szyję. Przez myśl przebiegają jej na moment te liczne sytuacje z umywalką w pracy w zeszłym tygodniu, aż naraz uścisk wokół piersi robi się mocniejszy, a on zaczyna ciągnąć jej bluzkę, wkłada gorącą dłoń w dekolt i pieści ją tam od wewnątrz. Bez zastanowienia drżącymi palcami zaczyna rozpinać mu pasek, a on otwiera drzwi do jednej z toalet, żeby ją tam zaprowadzić. W środku jest jeszcze jedno lustro, a przed nim umywalka. Opiera się o jej białą krawędź i pochyla się do własnego odbicia w lustrze. On zamyka drzwi, łapie ją w talii i przyciąga do siebie. Gładzi wewnętrzną stronę jej ud i nie trzeba wiele, żeby była gotowa. Podciąga spódnicę, opuszcza rajstopy i pozwala mu pochylić siebie do przodu, w stronę umywalki. Głaszcze jej pośladki, przesuwa dwoma palcami wzdłuż warg sromowych, w przód i w tył, do łechtaczki. Doznanie wybucha w jej ciele jak płomienie. Gdy w nią wchodzi, ona nie jest w stanie powstrzymać głośnego jęku, jednak potem jest tylko lepiej. Klepie ją po pupie i tylnej stronie ud, a doznanie staje się silniejsze i rozleglejsze, niż mogła sobie wyobrazić. Tuż przed tym, jak dochodzi, myśli jeszcze, że już nigdy nie będzie mogła się od tego odciąć, że to jest dokładnie to, czego przez cały czas potrzebowała, że tak długo tęskniła za prawdziwą namiętnością.

W drodze do domu poprawia ubrania, żeby dobrze się układały, a gdy wchodzi do mieszkania, woła, że jest przemarznięta, i pędzi od razu pod gorący prysznic. W środku dalej dotyka samej siebie tam, gdzie były jego palce, do przodu i do tyłu między nogami. Zwiera uda i zaciska pięść, pociera ją o krocze, aż znowu jest całkowicie wypełniona doznaniem. Potem w pełni zaspokojona zatapia się w sen i nic się jej nie śni. Następnego ranka od razu czuje, że coś jest inaczej, ale z początku nie może odgadnąć na to, co takiego. Jej mąż leży obok, a ona uświadamia sobie, że to dźwięku ekspresu jej brakuje. Wraca do swoich dawnych przyzwyczajeń, pierwsza na nogach i pierwsza w łóżku, dokładnie tak, jak powinno być. Wymyka się i włącza radio, nastawia kawę, bierze prysznic i gdy jest gotowa, mąż wchodzi do kuchni. Wydaje się jej, że w nim też widzi coś niezwykłego, ale nie potrafi tego określić. Przypuszczalnie to nic więcej niż jej nowo rozbudzone pożądanie. W pracy spędza cały dzień, rozmyślając o wczorajszej przygodzie, i pragnie spotkać się z tamtym mężczyzną po raz kolejny. Jest w pełni świadoma, że nie może się z nim zobaczyć znowu tego wieczoru, to by tylko wzbudziło podejrzenia, a jednak nie może się powstrzymać, żeby po pracy nie przejść koło baru, żeby zaspokoić ciekawość i fantazję. Po drodze ma czas, żeby rozbudzić w sobie część wczorajszego pożądania. Gdyby mogła znowu zobaczyć bar – albo jeszcze lepiej, zobaczyć jego – miałaby coś do zabawiania się później pod prysznicem. Gdy się zbliża tam, od razu spostrzega, że coś jest nie tak. Fasada baru wygląda inaczej. Neonowy szyld został zdjęty i nawet jeśli z daleka nie widać dobrze tego, co jest w środku, nie przypomina to stolików ani krzeseł. Podchodzi do baru i patrzy przez okno. Wewnątrz nie pali się żadne światło. Na ścianach i podłodze znajduje się tektura. Na drzwiach jest przymocowana tabliczka: Trwają prace remontowe! Wkrótce otwarcie restauracji sushi. W zdumieniu rozgląda się jeszcze raz i sprawdza, czy jest na właściwej ulicy, ale wszystko się zgadza. Piekarnia jest za ścianą jak przedtem, tylko baru brakuje. Nie może tego pojąć. A co potem ją uderza, to fakt, że serce mocno wali jej w piersi. Najpierw myśli, że to tylko podenerwowanie albo roztargnienie. Potem czuje równomierne pulsowanie między nogami i dochodzi do wniosku, że musi iść do domu i coś z tym zrobić. Spieszy się przez ostatni odcinek i otwiera drzwi mieszkania akurat wtedy, gdy jej mąż wychodzi z łazienki z ręcznikiem owiniętym wokół bioder.

– Chcę cię teraz – wyrzuca z siebie, patrząc na niego.

Nie udaje mu się ukryć zdziwienia, ale i tak przyciąga ją o siebie. Idzie im szybko. Zaczynają w przedpokoju, zrzucając kurtki z wieszaków i półkę na buty, ale mimo to udaje się im przedostać do niskiej komody nieco w głębi mieszkania. Podnosi ją lekko i sadza na komodzie, wkłada jej dwa palce do pochwy i przykłada kciuk do łechtaczki, masując ją tak, że całkowicie szaleje z rozkoszy. Ona rozchyla nogi, przyciska mocniej cipkę do jego ręki, odchyla się w tył. Patrzy na swojego męża, gdy ten w nią wchodzi. Na tę osobę, której już nie zna, na obcego w jej domu, ale tym razem chce poznać go na nowo. Jego ręce są ciepłe, wzrok jest skupiony. Akurat gdy zaczyna dochodzić, wydaje się jej, że czuje słaby zapach oliwki i drzewa sandałowego, delikatny i aksamitny zapach, który czyni ją jednocześnie szczęśliwą i oszalałą z pożądania. Zatapia ją w różowym blasku, a ona pozwala sobie dojść.

Gdy po wszystkim, po kilku kolejnych orgazmach, leżą obok siebie w łóżku, odwraca się do niego i widzi, jaki jest zadowolony, a zarazem zdumiony. Ona czuje się dokładnie tak samo. Całuje go w ramię i pyta:

– Słuchaj, pamiętasz, co było wcześniej obok piekarni? Tam, gdzie zwykle robimy zakupy?

Marszczy czoło.

– Obok piekarni? Nie pamiętam, żeby tam było coś konkretnego. A co?

Potrząsa tylko głową i daje mu buziaka.

Las mijany niepostrzeżenie. Małe miejscowości. Wełniste owce w nieruchomym krajobrazie. Gdy za bardzo kręci mi się w głowie, żeby patrzeć na to, co jest blisko, pozwalam, by wzrok spoczął na czymś w oddali. Myślę, że to dokładnie tak jak w życiu – skupiać się na tym, co w danej chwili daje najwięcej siły. Od czasu do czasu kołyszemy się we wspólnym ruchu. My, nieliczni pasażerowie wiezieni dokądś. Wagon się przechyla i ktoś podnosi wzrok. Prostuję się, próbując przybrać wygodniejszą pozycję na skrzypiącym siedzeniu. Fotele są tak skonstruowane, jakby zrobiono je po to, żeby człowiek nie mógł na nich zasnąć. Pewnie taki był zamysł. Gdy jadę pociągiem, zawsze patrzę przez okno, co prowadzi do tego, że sztywnieje mi kark. Ale nie mogę się powstrzymać. Deszcz padający na pustkowia jest dziś drobny i lekki jak niespieszny pocałunek. Widzę, że naprawdę mocny deszcz czai się i czeka w chmurach. Zdążą się zrobić niemal niebieskoczarne w oczekiwaniu na możliwość ujścia, zwalenia się na nas, siedzących i zakapsułowanych w wyściełanym metalowym olbrzymie. Chciałabym się kąpać w tym deszczu, zdjąć z siebie ubrania i leżeć pod niebem, gdy będzie się ono otwierać. Pozwolić mu przyjść, pozwolić mu spaść. Wagon znowu przechyla się i tym razem podnoszę wzrok.

Moje spojrzenie mimowolnie ląduje na kobiecie, która jedzie tyłem do kierunku jazdy, więc siedzi zwrócona do mnie po drugiej stronie przejścia. Czyta szeleszczącą gazetę i pije coś z tekturowego kubka. Przez chwilę przyglądam się jej palcom wokół tego kubka, a potem dostrzegam wystający niewielki skrawek herbacianej torebki i sznureczek na brzegu. Nie mogę rozpoznać rodzaju herbaty, kobieta jest oddalona o zbyt wiele rzędów. Jej palce wyglądają na zmarznięte. Bierze małe, ostrożne łyki, a mnie się wydaje, że kupiła herbatę głównie po to, żeby się rozgrzać. W wagonie czuć przeciąg, ale ja jak zwykle jestem ubrana za ciepło, więc mi to nie przeszkadza. Chciałabym zaoferować jej swój szal, który leży zwinięty i nieużywany na siedzeniu obok mnie. Wydałoby się to dziwne? Wyobrażam sobie, jak się uśmiecha i przyznaje, że trochę marznie. Zapytałaby, czy chcę się przysiąść, czy nie mam nic przeciwko, by jechać tyłem. Nie mam. Widzę w wyobraźni, jak siadam obok tej kobiety i spoglądam w kierunku miejsca, gdzie sama przed chwilą siedziałam i gdzie nadal znajduje się moje prawdziwe ciało. Jak wygląda? Jak ja wyglądam? Nagle zdaję sobie sprawę, że przypatruję się kobiecie nieco zbyt intensywnie, więc szybko z powrotem spoglądam w stronę okna, ale zdaje się, że niczego nie zauważyła. Wjeżdżamy do tunelu i gwałtowny szum przelatuje przez wagon. Podpatruję ją w ciemności, ale nie widzę nic poza rozmazanymi konturami. Nagle z powrotem wyjeżdżamy na światło, a ona napotyka moje spojrzenie. Natychmiast odwracam wzrok. Powinnam była to przewidzieć. Nie mogła czytać swojego dziennika w ciemnościach tunelu. Trochę trwa, zanim odważam się znowu na nią spojrzeć, i robię to ukradkiem. Tym razem przyglądam się nieco dokładniej. Wygląda, jakby była mniej więcej w moim wieku, ale może też być trochę starsza. Jej ciemne włosy są pozwijane i splecione w misterną fryzurę, która wydaje się staromodna i przesuwa się na bok, gdy zostaje przygnieciona do zagłówka. Ciepła, miękka bułeczka włosów, która przyciska się do jej szyi i ucha. Próbuję wyobrazić sobie własne potargane włosy, jak zawsze trochę nieposłuszne. Jak to wygląda z jej strony?

Do naszego wagonu wchodzi konduktorka, a ja zaczynam szukać biletu. Już raz go pokazywałam, ale myślę, że równie dobrze mogę to zrobić ponownie. Nie pamiętam, kiedy ta współpasażerka wsiadła, może na poprzedniej stacji. Pewnie byłam zbyt zajęta wyglądaniem przez okno, żeby ją zauważyć. Pokazuję bilet konduktorce, która idzie dalej. Zatrzymuje się przy kobiecie i mówi coś, na co tamta się śmieje i odpowiada twierdząco. Tak mi się wydaje. Znają się? Kobieta uśmiecha się, gdy konduktorka znika w następnym wagonie. To uśmiech, który mocno zaraża, a ja znowu patrzę w okno, żeby się nie zdradzić, że podsłuchiwałam. Pozwalam upłynąć, jak sądzę, kilku długim minutom. Zjeżdżamy do niewielkiej kotliny i liczba owiec wzrasta. Próbuję je policzyć i czuję, że prawie zapadam w drzemkę. Na chwilę zapominam o kobiecie i jej gazecie. Gdy pociąg się zatrzymuje, spoglądam w jej stronę, ale siedzi nadal. Nikt w naszym wagonie się nie rusza. Nie widzę zbyt dobrze pozostałych kilku pasażerów, poza kapeluszem i paroma szczytami głów o różnych kolorach i rodzajach włosów. Na małym peronie czekają stara kobieta z mężem, jak zgaduję, i odbierają młodego chłopaka, który ma nie więcej niż piętnaście lat. Nie widzę, żeby poza nim ktoś inny wsiadał lub wysiadał. Dalej czeka nas spokojna jazda przez góry. Jechałam wcześniej tym odcinkiem. Trasa do następnej stacji wiedzie przez cały szereg tuneli. Prawie godzina pojawiających się na zmianę tuneli i widoków, światła i ciemności. Kotlina była tylko małą zapowiedzią tego, co dopiero przed nami. Kobieta i ja będziemy nadal siedzieć w tym samym wagonie i oddychać tym samym powietrzem. Dlaczego nie zmieni miejsca, żeby nie jechać tyłem? Widzi, że ją obserwuję?